Κράξιμο διασήμων νούμερο 87935

"Εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε," ακούω μερικούς από εσάς να λέτε, ΚΑΘΙΣΤΕ ΚΑΤΩ ΓΑΜΩ ΤΗ ΜΠΑΝΑΧΑΪΚΗ ΣΑΣ! Ναι, εντάξει, μπορεί να μην είναι το πιο πρωτότυπο πράγμα ποτέ, αλλά σήμερα θα περιλάβω πρωτότυπους διασήμους. Σας υπόσχομαι λεπόν ότι σήμερα δε θα δείτε πουθενά σε αυτό το μπλογκ τα ονόματα Μπίμπερ, Μικ Τζάγκερ, Κριστιάνο Ρονάλντο, Γιάννης Πουλόπουλος και λοιπά (αν κάποιος εξυπνάκιας το θεωρήσει αστείο να μου πει ότι είδε αυτά τα ονόματα σε αυτή τη γραμμή, παρακαλείται να ντυθεί στα κιτρινόμαυρα και να εισέλθει στη θύρα 4, ευχαριστώ).

• Muse:
  
  Οι Muse είναι μία βρετανική μπάντα που τραγουδάει συμπαθητικά ποπ-ροκάκια σαν την Υπερφυσική Μαύρη Τρύπα, την Αντίσταση, τον Ξεσηκωμό και τις Απόκρυφες Επιθυμίες-πρωτότυπο, δεν μπορώ να πω, δεν έχει ξαναγίνει να πούμε Βρετανοί να πιάνουν μια ηλεκτρική και να παριστάνουν ότι παίζουν ροκ. Μέχρι που το 2009 (ή 10, δεν είμαι σίγουρος και δεν έχω καμία όρεξη να απασχολώ τους σέρβερ της Γουκιπίντιας με αυτές τις αηδίες) αποφάσισαν να κάνουν soundtrack για το Αίσχος. Αγαπητοί Muse, θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι όποιος συμμετέχει με οιονδήποτε τρόπο στην παραγωγή, διανομή και διάδοση του Αίσχους δεν αξίζει πλέον τον τίτλο του σοβαρού καλλιτέχνου (και μη με πείτε για τους Paramore, γιατί κι εγώ τη γαμούσα τη Hayley Williams, άσχετα που έχει την εντύπωση ότι τα αεροπλάνα στον νυχτερινό ουρανό είναι πεφταστέρια, αλλά δε νομίζω να αμφιβάλλει κανείς ότι το κοινό τους είναι τα δεκαεξάχρονα κοράσια που δε θέλουν να παραδοθούν αμαχητί στη γοητεία του γαβ). Ακόμη και το νέο And Justice να βγάλουν, στο μυαλό μου θα είναι πάντα συσχετισμένοι με τους γκέι βρυκόλακες. Πάμ' παρακάτ.
• Ρούλα Κορομηλά:
  
  Κι από τη μία υπερφυσική μαύρη τρύπα περνάμε στην άλλη. Η Ρούλα έχει μείνει γνωστή σαν η παρουσιάστρια εκπομπών όπως (ακολουθεί στυγνή και ξεδιάντροπη λογοκλοπή από Malakeius) "Μπράβο", "Μπραβίσιμο", "Μπράβο είσαι η καλύτερη", "Μπράβο έκανες την τύχη σου" και "Μπράβο μαλάκα μου έγδαρες τον προφυλακτήρα". Όλα αυτά, βέβαια, χωρίς να έχει κάποια έστω αποχρώσα ένδειξη ταλέντου, εξυπνάδας ή οτιδήποτε τέλος πάντων θα δικαιολογούσε την παρουσία της στους δέκτες μας πέραν των ραδιοκυμάτων της κιτσιάς και του βλαχογκλάμουρ που εκπέμπει σε κάθε απομακρυσμένη γωνιά του γαλαξία, σε μέρη που μόνο ο Ντακ Ντότζερς έχει πάει, που πα να πει ότι κάποιος την πέρασε σκαλοπατάκι. Κι εδώ τίθεται το ερώτημα: ΠΟΙΟΣ ΣΑΒΟΥΡΟΓΑΜΟΣΑΥΡΟΣ θεώρησε ότι αυτό το πράγμα είναι άξιο όχι μόνο για να παρκάρει την ψωλή του μέσα, αλλά και για να το δείχνει κάθε Κυριακή στην ελληνική τηλεόραση και να συντονίζεται κι η μισή Ελλάδα να το βλέπει; Είπαμε, τα νάιντηζ ήταν η δεκαετία της ασχήμιας, αλλά αυτό πάει πολύ! Αυτό πάει πάρα πολύ!
• Γιάννης Δαλιανίδης:
  Ξέρω ότι δεν κάνει να βρίζεις νεκρούς, αλλά αυτός ο συγκεκριμένος τις αξίζει. Στην αρχή της καριέρας του ο Γιάννης Δαλιανίδης έφτιαχνε ταινίες-μιούζικαλ του "παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου" (φράση πιο κλισέ και αηδιαστική κι από τα "πύρινη λαίλαπα", "φονικό χτύπημα του Εγκέλαδου", "συγκλονισμένη η κοινή γνώμη" και λοιπά που ανάθεμα κι αν χρησιμοποιεί ποτέ άνθρωπος που ΔΕΝ δουλεύει ως δημοσιοκάφρος) τις οποίες ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ έχουν αρχίσει να βαριούνται μέχρι και τα βίντεο στα κανάλια, κάτι που είναι αρκετά κακό αλλά όχι για μπινελίκια. Στη δεκαετία του ογδόντα έπεσαν οι αφραγκίες και ο Γιάννης επιδόθηκε σε ταινίες με τον Παύλο Ευαγγελόπουλο και τον Στάθη Ψάλτη, τις οποίες έπαιζε μόνο το Άλτερ (R.I.P) σε στιγμές απείρου κάλλου(ς) (το οποίο Άλτερ παραδόξως έπαιζε και το 30 Rock κατά καιρούς, όταν η Ανίτα δεν είχε καινούριο ταλέντο να παρουσιάσει). Και πάλι ανεκτό. Ώσπου μπήκε κι η δεκαετία του 90, και το νεοσυσταθέν τότε Μέγκα Τσάνελ ζήτησε από τον σκηνοθέτη-σεναριογράφο μία "εύθυμη και ηθογραφική" σειρά. Και ιδού το αποτέλεσμα.
  Ελπίζω να μην είμαι ο μοναδικός που δε θέλει να ξαναδεί την Κατερίνα Γιουλάκη και την Έλντα Πανοπούλου ούτε σε εφιάλτη μετά από τρία πιάτα φασολάδα στις έντεκα η ώρα το βράδυ.
• Κριστίνα Αγκιλέρα:
  
  Πριν από πολλά πολλά χρόνια, τότε ακόμα που οι μόνες μου σκοτούρες ήταν πότε θα δω τα Στρουμφάκια και πώς θα χέσω τα βρακιά μου με ευρηματικό τρόπο, η μικρή Κριστίνα μας είχε παρουσιαστεί σαν το αντίπαλον δέος της Μπρίτνεης, δηλαδή ένα δεκαεπτάχρονο πουτανάκι που βρίσκεται στη μουσική βιομηχανία αποκλειστικά και μόνο λόγω της ικανότητάς της να θεραπεύει τη στυτική δυσλειτουργία. Το σχέδιο όμως ναυάγησε για έναν πολύ απλό λόγο. Ενώ η Μπρίτνεη δεν είχε ποτέ φωνή, κανείς δε νοιάστηκε. Η Κριστίνα, από την άλλη, είχε καλή φωνή (καλύτερη απ'της Μπρίτνεης τέλος πάντων), αλλά προσπαθεί υπερβολικά να το αποδείξει, βάζοντας σε κάθε, ΚΑΘΕ όμως, τραγούδι της, τουλάχιστον τρεις κορώνες που τα αποτρόπαια ύψη που φτάνουν εξοργίζουν τον Κθούλου και θα μας πάρει όλους ο διάολος. Το ότι έχει γίνει σα φάλαινα δε με απασχολεί, ο σωστός ο άντρας ξέρει να εκτιμήσει μερικά κιλά παραπάνω. Αυτό που με απασχολεί είναι ότι την φώναξαν στο ημίχρονο του Σουπερμπόουλ να τραγουδήσει την Αστερόεσσα κι αυτή δεν ήξερε τους στίχους! (διαβάστε τα παρακάτω με φωνή Γιώργου Γεωργίου) Ήμαρτον, ρε κοπελιά! Δέκα αράδες τραγούδι είναι, δεν είναι το Πόλεμος και Ειρήνη! Τι θα πει κι ο ρέντνεκ που του φέρανε απάτριδα τραγουδιάρα;
• Γιάννης Μπουτάρης:
  Για να δούμε τι ακριβώς έχει επιτύχει ο κύριος δήμαρχος στη μέχρι τώρα θητεία του. Εξόργισε τον Άνθιμο, ναι, πολύ ωραία, πεζοδρόμησε την Αγίας Σοφίας, καταπληκτικά, και...αυτό. Για να δούμε τώρα τι ΔΕΝ έκανε. Κατ'αρχάς τα σημαντικά: έβαλε τσόντες στην TV100? Όχι, αλλά εντάξει, ποιος χέστηκε, όλοι έχουμε ίντερνετ. Καθάρισε την πόλη απ'τα σκουπίδια; Όχι, ακόμα σκουπιδιάρικα ψάχνει να βρει κι ακόμα δεν ξέρουμε που θα βάλει τη χωματερή (κύριε, κύριε, να πω;-Όχι, να μην πεις Τοτέ). Εξάλειψε το παρεμπόριο από τους δρόμους του κέντρου; Ναι, πως, εγώ προχθές βρήκα στη Γούναρη μαύρο να πουλάει "αυθεντικά" ακουστικά για αϊφόουν. Έκανε κανένα έργο; Βεβαίως, αναπλάθει την Νέα Παραλία, κάτι το οποίο είχε κάνει και ο Ατσαλάκωτος πριν πέντε χρόνια, αλλά αυτός ήταν δεξιός, δεν κάνει. Επίσης δεν μείωσε την ανεργία, δεν βρήκε το φάρμακο για τον καρκίνο, δεν βγήκε στην πλατεία Αριστοτέλους να μοιράζει λεφτά και δεν μπορεί να ελέγξει τον καιρό. Τις προάλλες είδα σε ένα πρωτοσέλιδο τοπικής εφημερίδας στο περίπτερο ότι σχεδιάζει να πεζοδρομήσει την Τσιμισκή. Ναι, και φαντάζομαι ότι θα φτιάξεις και μια ιπτάμενη λεωφόρο για να περνάνε τα αυτοκίνητα από πάνω και να μην ενοχλούν τον κόσμο, ε; Φωστήρα μου εσύ.
• Τσάρλι Σιν:
  
  Ο Τσάρλι, ο οποίος προφανώς και δεν έκανε καριέρα ως ηθοποιός εξαιτίας και μόνο του μπαμπά του αλλά χάρις στο αστείρευτο και αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, πέρα από τους ρόλους του στον κινηματόγραφο που δεν έχω ιδέα πού και τι έκανε, ξεχώρισε στις καρδιές του τηλεοπτικού κοινού στο Two and A Half Men, όπου έπαιξε τον τελείως κόντρα ρόλο του Τσάρλι Χάρπερ, ενός πλούσιου μεθύστακα και πιθανότατα κοκάκια που γαμάει τόσο πολύ που δεν ξέρει από πού θα πρωτοαρπάξει το αφροδίσιο, ενώ ο ίδιος είναι...ακριβώς αυτό. Και κάπου εδώ αρχίζει το καλό, γιατί σε κάποια φάση, πριν ακόμα μπει για ρίχαμπ και τον αντικαταστήσουνε με τον (Βρ)Άστον Κούτσερ, είχε σταματήσει η παραγωγή της σειράς γιατί πίστευε ότι δεν ήταν αρκετά τα ένα εκατομμύριο δολάρια ανά επεισόδιο που του προσέφεραν για να παριστάνει τον εαυτό του. Είσαι καθόλου σοβαρός ρε βασιλιά της σκόνης; Κάνεις εικοσιπέντε επεισόδια το χρόνο, που σημαίνει εικοσιπέντε εκατομμύρια το χρόνο. Όλοι μου οι γνωστοί μαζί δε βγάζουν εικοσιπέντε εκατομμύρια όχι το χρόνο αλλά σε όλη τους τη ζωή, κι εσύ μας λες ότι δε σου φτάνουν; Αν ποτέ μου προσφέρει εμένα κάποιος σκηνοθέτης να κάνω τον εαυτό μου σε σειρά, θα το κάνω τζάμπα, από αγνό σεβασμό στον κόπο του γιατρού, του μηχανικού και του οικοδόμου! ...καλά, όταν λέμε τζάμπα εννοούμε τζάμπα με τα στάνταρ του Χόλυγουντ. Να μη χτίσω κι εγώ μια μεζονέτα; Αμαρτία είναι.
• Όλοι οι υπουργοί οικονομικών των τελευταίων ετών:
  Ιδού πώς κυλάει ένα μέσο υπουργικό συμβούλιο. Υφυπουργός: "Κύριε υπουργέ, πρέπει να περιορίσουμε την κρατική δαπάνη". Υπουργός: "Χμ...το βρήκα. Θα περικόψουμε τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων". Υφυπουργός: "Και πώς θα αυξήσουμε τα κρατικά έσοδα;" Υπουργός: "Χμ...θα αυξήσουμε τους φόρους στα τσιγάρα και τα καύσιμα!" Υφυπουργός: "Κύριε υπουργέ, εσείς χαραμίζεστε εδώ πέρα. Θα έπρεπε να είστε στην Οξφόρδη και να διδάσκετε!" Υπουργός: "Το ξέρω, παιδί μου. Άντε, πάμε για καμιά αστακομακαρονάδα στην υγειά του κορόιδου". Αν το σχέδιο είναι να σώσετε την υγεία του Έλληνα με το να του κόψετε το κάπνισμα και να βάλετε το περπάτημα στη ζωή του, τότε πάτε πολύ καλά και συγχαρητήρια. Αν πάλι το σχέδιο είναι να σώσετε την παραπαίουσα ελληνική οικονομία και να αποπληρώσετε το χρέος, τότε ατυχήσατε, γιατί είναι τόσο επιτυχημένο όσο και η θητεία του Μπαράκ, ο οποίος σε τέσσερα χρόνια το μόνο που έκανε ήταν το νομοσχέδιο για την υγεία και το να εμπνεύσει το αστειάκι "Who lives in a coffin under the sea? OSAMA BIN LADEN!".
• Χάρης Ρώμας:
  
  Ο Χάρης Ρώμας εκτίναξε την υποκριτική του καριέρα στο σίριαλ "Οι Μεν και οι Δεν", στο οποίο υποκρίνεται τον στριμμένο γεροντοκόρο της υψηλής κοινωνίας που αναγκάζεται να συγχρωτιστεί με την μπασκλασαρία. Η μεγάλη επιτυχία ήρθε με το Κωνσταντίνου και Ελένης, στο οποίο υποκρίνεται τον στριμμένο γεροντοκόρο της υψηλής κοινωνίας που αναγκάζεται να συγχρωτιστεί με την μπασκλασαρία. Η ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία ήρθε με το Καφέ της Χαράς, στο οποίο υποκρίνεται τον στριμμένο γεροντοκόρο της υψηλής κοινωνίας που αναγκάζεται να συγχρωτιστεί με την μπασκλασαρία, και ολοκλήρωσε με το κάπως πιο αποτυχημένο Δρ Ρούλης, στο οποίο υποκρίνεται, τώρα θα γίνει η ανατροπή, τον στριμμένο γεροντοκόρο της υψηλής κοινωνίας που αναγκάζεται να συγχρωτιστεί με την μπασκλασαρία. Μιλάμε για πολυποίκιλη καριέρα. Η μία και μοναδική φορά που δεν έκανε τον γεροντοκόρο ήταν στο Λίφτινγκ, που έκανε το γεροντότεκνο, πάλι της υψηλής κοινωνίας, που πάλι συγχρωτίζεται με την μπασκλασαρία! Για να καταλάβετε δε πόσο πάτος ήταν το εργάκι, είχε σε μόνιμη βάση τον διάσημο(;) από τα Σφηνάκια Σίλα Σεραφείμ, στο ρόλο του λαϊκού φονέα της ελληνικής γλώσσας, κάτι που ο Ρώμας συμπεριέλαβε μόνο σε ΌΛΑ του τα σήριαλ. Το μόνο πράγμα που με διασκέδασε κάπως και περιείχε τον Ρώμα είναι το γνωστό "Γιατί η Πίτσα Παπαδοπούλου δεν παντρεύτηκε τον Χάρη Ρώμα; Για να μην την λένε Πίτσα Ρώμα" (και γιατί ο Χάρης Ρώμας είναι πούστης βέβαια, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός του ανέκδοτου).
• Τζούλια Ρόμπερτς:
  
  Η γυναίκα με το εξαιρετικά μεγάλο στόμα και την ακόμα μεγαλύτερη αταλαντοσύνη, με το μόνιμο ύφος της κλαψομούνας που προσπαθεί μεν να πείσει ότι είναι καλά αλλά στην πραγματικότητα ένα δάκρυ θέλει να κυλήσει για τον πολύ σοβαρό λόγο ότι το ράδιο δεν έπαιξε το αγαπημένο της τραγούδι ενώ πήγαινε στη δουλειά, που δεν έχει αφήσει ταινία για ταινία που να μπορεί να περιγραφεί ως "γυναίκα δεν είναι ικανοποιημένη με τη ζωή της-γυναίκα γνωρίζει άντρα-γυναίκα αγαπάει άντρα-άντρας δε δίνει φράγκο-τελικά άντρας αγαπάει γυναίκα-η μοίρα τους χωρίζει-ξανασμίγουν με φιλί κάτω απ'τη βροχή-αντί να πάθουν πνευμονία και να πεθάνουν παντρεύονται-και ζήσαν αυτοί καλά-κι εμείς αυτοκτονήσαμε απ'τη βαρεμάρα". Τι να πρωτοπεί κανείς για τη Τζούλια. Το καλύτερο βέβαια ήταν στο Pretty Woman, μία ταινία με την πρωτότυπη πλοκή του "γυναίκα δεν είναι ικανοποιημένη και τα λοιπά και τα λοιπά", όπου έχουμε ένα ενδιαφέρον twist, ότι η γυναίκα δεν είναι το γκερλ νεξτ ντορ, αλλά πουτάνα. Και δώσ'του κλάμα και δώσ'του "τι ρομαντικό" οι κυρίες. Τζούλια, αν ήτανε να παριστάνεις ότι τον παίρνεις (όχι το ρόλο) για λεφτά, ας το έκανες τουλάχιστον σαν μια συνονόματη που ξέρω.

Αυτά και να προσέχετε μη γνωρίσετε μια πουτάνα έξω από το υπουργείο Οικονομικών ενώ πηγαίνετε να δείτε έργο του Χάρη Ρώμα στο θέατρο και ερωτευτείτε αλλά στην πορεία ο Τσάρλι Σιν, η Ρούλα Κορομηλά και η Ξινή συνωμοτήσουν εναντίον του έρωτά σας αλλά η αγάπη στο τέλος θα θριαμβεύσει και εσείς θα παντρευτείτε την καλή σας στο Δημαρχείο Θεσσαλονίκης με τους Muse και την Κριστίνα Αγκιλέρα να τραγουδάνε στη δεξίωση. 

Στιγμές υψηλής τέχνης

Είναι κάποια πράγματα που πραγματικά σε αφήνουν να λες μέσα σου "Πω, τι έκανε ο πούστης!". Είναι κάποια πράγματα που σε δροσίζουν τις καυτές καλοκαιρινές βραδιές και σε ζεσταίνουν τις κρύες χειμωνιάτικες βραδιές (όποιος ρηχός και άτεχνος σκέφτηκε αιρκοντίσιον παρακαλείται να εξέλθει της αίθουσας και να επικυρώσει το εισιτήριό του, πραγματοποιούνται συνεχείς έλεγχοι). Που ακόμα κι ο πιο άσχετος που ξημεροβραδιάζεται στη Μπεζεντάκου (τι κάνει αυτή η ψυχή άραγε;) θα χειροκροτήσει στη θέα τους μέχρι να λιώσουν τα χέρια του. Ξεκινάμε, και φέρτε και τη σφουγγαρίστρα σας για να μαζέψετε μετά τα δάκρυα συγκίνησης.

• Η Δημιουργία του Αδάμ:
  
  Πριν ο Μικελάντζελο αποφασίσει να κάνει καριέρα ως χελώνα νίντζα, αποφάσισε να φιλοτεχνήσει ένα στιγμιότυπο όπου ο μπαμπάς του Τζίζα και ο Αδάμ επιδίδονται σε ένα brofist. Το αποτέλεσμα είναι τόσο γαμηστερό κι επιβλητικό που ακόμα κι εγώ, το αντίχριστο ρεμάλι, νιώθω βαθιά μέσα μου την ανάγκη να πέσω γόνατα και να πάρω ογδόντα μετάνοιες, αφού πρώτα βέβαια σταυροκοπηθώ σαν θείτσα σε λεωφορείο που βλέπει μεταλλά (κάτι που κρατάει για περίπου τρία δευτερόλεπτα). Λίγο μικροτσούτσουνος του βγήκε βέβαια ο Αδάμ, αλλά έτσι ήταν το στυλ της εποχής, τους κάνανε όλους μπάμιες, τι να κάνουμε τώρα. Και όλο αυτό το έκανε όχι σε καμβά, όχι σε χαρτί, ούτε καν σε τοίχο, αλλά σε ταβάνι. Για να καταλάβετε δηλαδή για τι πράμα μιλάμε. Ο άνθρωπος στραβολαίμιαζε για τόσο καιρό για να φτιάξει το τέλειο αποτέλεσμα και σήμερα θεωρούμε ότι κάνει τέχνη ένας που τραβάει μια μαλακία πάνω από έναν καμβά και μας εκθέτει τα χύσια του για υψηλή κουλτούρα. Ασταδγιάλα δηλαδή.
• Το υπέρτατο άσμα στο βίντεο που ακολουθεί:
  
  Κι αφού σας τρόλαρα επαρκώς, ορίστε το άσμα για το οποίο μιλάμε:
  
  Σε κάποια παλαιότερη εγγραφή είχα χαρακτηρίσει το Master of Puppets ως "οκτώμισι λεπτά αγνού, καθαρού μεταλλικού οργασμού". Κι αυτές οι λέξεις είναι πολύ λίγες για να αποδώσουν το μεγαλείο σε όλο του το μεγαλείο. Οι στίχοι μας μιλάνε βασικά για ναρκωτικά. Κι αυτό ακριβώς είναι το τραγούδι. Ένα ναρκωτικό σε μορφή ήχου, που στην τελική δεν κοστίζει και τίποτα αν ξέρεις να κατεβάζεις τραγούδια από το ίντερνετ. Ειδικά στο σόλο, που πέφτει το τέμπο, κόβονται οι λέξεις και παίρνει το λόγο η κιθάρα, ακόμη κι εσύ, ο μαμόθρεφτος μπούλης που το πιο σκληρό πράγμα που έχεις πιει ποτέ είναι πορτοκαλάδα με ανθρακικό, νιώθεις σαν να έχεις ζήσει το τριπάκι και τους πράσινους δράκους στην κουζίνα εκατομμύρια φορές. Αλλά επειδή οι Μετάλικα (οι αυθεντικοί, όχι τα γκέι ανθρωποειδή που τους αντικατέστησαν) πρεσβεύουν τη Δικαιοσύνη για Όλους, ας μην ξεχνάμε και το μικρό αδερφάκι Welcome Home (Sanitarium). Ξεκώλιασμα ψυχής νούμερο 2.
  
• Η φωνή της Αφροδίτης Σημίτη:
  Όσοι διαβάζετε το ελεεινό κρητικό απόβρασμα "Είμαι μέγας, είμαι γαμιάς, καβαλάω κύματα, γκόμενες και τέθοια" που λέγεται Χωστήρας θα θυμάστε το αφιέρωμα που είχε κάνει στην Αφροδίτη. Τα είχε πει όλα, αλλά ξέχασε το πιο σημαντικό. Πέρα από τους ατυχείς συνειρμούς που μπορεί να προκαλέσει το όνομά της με τον πρώτο Ασιάτη πρωθυπουργό της Ψωροκώσταινας, η Αφροδίτη τιμά πραγματικά το όνομα της θεάς της ομορφιάς και του έρωτα. Αλλά η φωνή είναι το αποκορύφωμα. Αν δεν ακούτε ραδιόφωνο, σίγουρα θα την έχετε πετύχει στις διαφημίσεις πολιτιστικών γεγονότων του Μέγκα. Αυτή η φωνή είναι καύλα. Όχι, δεν είναι καύλα. Είναι μαστούρα. Αυτή η γυναίκα είναι ικανή την ώρα που σου μιλάει να σε ευνουχίζει με τα νύχια της κι εσύ να μην έχεις πάρει χαμπάρι γιατί η γλύκα της φωνής της σε έχει ταξιδέψει σε ένα μικρό ροζ συννεφάκι (κάτι που δεν έχω καταλάβει ακόμα αν είναι καλό ή κακό). Κι αν δεν έχετε πειστεί ακόμα, πάρτε την στο πέρασμά της από το Ουκ αν Λάβοις ως (τι άλλο, άραγε;) Αφροδίτη:
  
• Η διαφήμιση της Wind με τον Πίου:
  
  Η Wind είχε καθιερωθεί στη λαϊκή συνείδηση σαν ένας νεροκουβαλητής στο μύλο της αντίδρασης η εταιρεία με τις χειρότερες διαφημίσεις, μετά βέβαια από τη Βόδαφον, τα Τζάμπο και όποιον είχε ποτέ την ιδέα να προσλάβει για διαφήμιση το Μάρκο Σεφερλή. Μέχρι που κάποιος αποφάσισε να εκμεταλλευτεί το ντόρο που είχε γίνει πέρσι με τα στημένα (ω, στημένα στο ποδόσφαιρο, δεν είχε ξαναγίνει λαίμαι) και να προσλάβει τον ημίθεο που λέγεται Τάκης Σπυριδάκης (που είχε παίξει και στην ορίτζιναλ Λούφα και Παραλλαγή παρακαλώ) για να παριστάνει μία μίξη Μπέου και Μπιγκ Μακ. Αλλά η ιστορία με τον Πίου ήταν αυτή που απογείωσε το πράγμα. Μπορεί να μην έχει και ιδιαίτερη σχέση με το προϊόν που διαφημίζεται, δηλαδή το ασύρματο δίκτυο ίντερνετ της Wind, αλλά και στην τελική ποιος νοιάζεται; Έκλεισε ο Πίου λαίμαι!
• Η σκηνή με τη μηλόπιτα από το American Pie:
  
  Αν αυτή την ταινία δεν την είχε γυρίσει ένας καλοβολεμένος Αμερικάνος σκηνοθέτης του Χόλυγουντ αλλά κάποια Ιρανή λεσβία δημιουργός πειραματικού κινηματογράφου που είχε αυτοεξοριστεί στο Παρίσι για να μην τη λιθοβολήσουν οι μουτζαχεντίν συμπατριώτες της, όλοι στα ιντερνετικά σάιτ κριτικών θα γράφανε κάτι τέτοιο: "Η ταινία American Pie είναι μια γλυκιά όσο και καυστική ματιά στο μεγάλο κοινωνικό θέμα που αποτελεί η σεξουαλική ζωή των εφήβων. Χάιλάιτ αυτής της ταινίας-κόλαφου είναι η σκηνή που ο νεαρός Τζιμ αποφασίζει να ολοκληρώσει τον έρωτά του με την αγαπημένη του μηλόπιτα. Είναι σχεδόν τραγικό που ο πατέρας του τον αντιμετωπίζει σαν απόκληρο της κοινωνίας επειδή απλώς άκουσε την καρδιά του. Αυτή η σκηνή κοιτάει στα μάτια την υποκρισία και το φαρισαϊσμό των νο-λάιφερς που θεωρούν ότι υπάρχει αταίριαστος έρωτας. Είναι ολοφάνερο ότι μιλάμε για μια στιγμή κορυφαίας έμπνευσης που δεν πρέπει να χάσει κανένας που θέλει να λέγεται σινεφίλ" (Stifler's mom approves of this post).
• Η Μπιγιονσέ:
  
  Ναι, ξέρω πόσο πρωτότυπος είμαι, αλλά δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για πράγματα υψηλής ομορφιάς και αισθητικής και να αφήσω την προσωποποίηση των εννοιών απ'έξω. Γιατί είναι αυτό που λέμε "ο θεός είχε έμπνευση όταν σε έφτιαχνε". Ε, ναι λοιπόν, είχα έμπνευση ο πούστης! (σχόλια που αμφισβητούν το πόσο θεός είμαι θα διαγραφούν και θα βρω πού μένουν αυτοί που τα άφησαν και θα βρουν ένα κομμένο κεφάλι αλόγου στο κρεβάτι τους όταν ξυπνήσουν). Η γυναίκα είναι ο απόλυτος συνδυασμός κορμιού αγαλματένιου, τέτοια δε σκάλιζε ούτε ο Φειδίας να πούμε, αυτός ο κώλος με διαβήτη σχεδιάστηκε, και φωνής αηδονίσιας, που μιλάει στην ψυχή σου (αν δεν τραγουδούσε και κάτι μαλακίες σαν το If you like it then you should put a ring on it μια χαρά θα ήμασταν). Το μόνο που μένει είναι να κυκλοφορήσει αύριο επιστημονική εργασία επί του μποζονίου η οποία θα της αποδώσει νόμπελ φυσικής, κι εγώ τα βροντάω όλα κάτω, μπαίνω στο πρώτο αερόπλανο για Λοσάντζελε, την βουτάω από τον αράπη, την πάω σε ένα απομονωμένο νησάκι του Ειρηνικού και της κάνω παιδάκια που θα έχουν φυσιολογικά ονόματα έτσι για αλλαγή. Φαίνεται κιόλας ότι ο πατήρ Νόουλς είχε ταλέντο. Πάρτε και τη μικρή αδερφή:
  (βρε μωρό, παρεξήγησες, δεν εξυπονοώ τίποτα για τη Σολάντζε, εσύ είσαι καλύτερη βρε κουτό, ωχ, μη βαράς βρε παιδάκι μου, αμέσως να τα πάρεις στο κρανίο, αγαπούλα, άσε κάτω το τηγάνι)
• H Aston Martin Vanquish:
  
  Παρακαλείται ο κύριος Χωστήρας να μην αρχίσει πάλι τα the gay fag is gay επειδή μου αρέσει αγγλικό αυτοκίνητο, γιατί αγγλικό-ξεαγγλικό, το αυτοκίνητο αυτό γαμάει πάτους (κάτι στο οποίο αρέσκονται έτσι κι αλλιώς οι Άγγλοι). Αυτό το αυτοκίνητο είναι ο Κολοφώνας του σχεδιασμού και της υψηλής αισθητικής. Μιλάμε για καμπύλες τόσο τέλειες όσο κι αυτές της κυρίας από πάνω (ή μάλλον σχεδόν όσο κι αυτές της κυρίας από πάνω, γιατί δε βλέπω να έχει αφήσει ακόμα το τηγάνι). Μετά από αυτό το όχημα, τι όχημα δηλαδή, την ομορφιά πάνω σε τέσσερις ρόδες, βλέπεις το Χιουντάι και σε πονάει η ψυχή σου. Μπορεί να είναι πιο πανάκριβο κι από τη βενζίνη στις μέρες μας (έκανα και σχόλιο για την ακρίβεια, να δω τι άλλο θα κάνω για σας) αλλά και μία φορά στη ζωή σου να έχεις την ευτυχία να το οδηγήσεις, θα νιώθεις Τζέμης Μποντ και ποιος είναι ο Σον Κόνερι και ποιος ο Πιρς Μπρόσναν, μόνο εγώ έχω άδεια να σκοτώνω.
• Τα πιτόγυρα της Θεσσαλονίκης:
  Όλοι ξέρουμε πως τα πιτόγυρα κάνουν κακό στην υγεία μας. Αλλά κανείς δε νοιάζεται, γιατί είναι φρήκιν ντιλίσιους. Και ακόμα περισσότερο στη Θεσσαλονίκη. Δεν έχει να κάνει τόσο πολύ με την ποιότητα του stuff, που στις περισσότερες περιπτώσεις έτσι κι αλλιώς κατεψυγμένο είναι, αλλά για την ποσότητα του stuff. Έχετε δοκιμάσει ποτέ να κάνετε τις δύο άκρες της πίτας να ακουμπήσουν σε σαλονικιώτικο πιτόγυρο; Αν ναι, τα καταφέρατε; Αν ναι συγχαρητήρια, είστε ο Τσακ Νόρις, γιατί αλλιώς δεν γίνεται να κλείσει η πίτα από το τόσο κρέας! Στην αντίπερα όχθη, στο μεταξύ, οι Αθηναίοι πρέπει να τρώνε δύο και τρία για να χορτάσουν. Μου το έλεγε φίλος ξαδέρφης που μένει Αθήνα και εγώ είχα στο μυαλό μου τα δικά μας και αναρωτιόμουνα, πού τα βάζει ο πούστης; Αλλά το χειρότερο είναι που τα τρώνε με διπλή πίτα. Αγαπητοί Αθηναίοι σουβλατζήδες, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι μεταξύ μας: η πίτα στο πιτόγυρο είναι κάτι σαν το χωνάκι στο παγωτό. Κανείς δε νοιάζεται στ'αλήθεια για το χωνάκι, απλά είναι εκεί για να μη σου χυθεί το παγωτό στο δρόμο και να μη γίνουν κώλος τα χέρια σου. Έχετε δει ποτέ κανέναν να τρώει παγωτό με διπλό χωνάκι;...ακριβώς αυτό που λέω.

Αυτά, και να προσέχετε μην πάτε να δείτε την Καπέλα Σιξτίνα παρέα με τη Μπιγιονσέ, τη Σημίτη και τον Χέτφιλντ και σας πατήσει μια Άστον (δυστυχώς δε βρήκα τρόπο να τα συνδυάσω όλα αυτά με την ερωτοχτυπημένη μηλόπιτα και το πιτόγυρο. Αν τα καταφέρετε, κερδίζετε μια καφετιέρα).

The Expendables 2-ένα σύγχρονο έπος

Την εβδομάδα που μας πέρασε βγήκε στις ελληνικές αίθουσες το The Expendables 2. Πριν βάλετε τη γάτα σας να καθαρίζει κρεμμύδια και πριν ποτίσετε καθαρτικό τη φοράδα στο αλώνι, ακούστε πρώτα ποια γιγάντια ονόματα της υποκριτικής συμμετέχουν σε τούτην εδώ την ιστορική στιγμή του παγκόσμιου κινηματογράφου, της τέχνης και της ανθρωπότητας γενικότερα.

• Σιλβέστερ Σταλόνε (Γιαννάκης ο Ράμπο, Ρόκι Μπαλμπόα, και τέθοια)
• Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ (Τερμινέητορας, Γκοβερνέητορας, άστα βράστα λα βίστα μπέιμπι)
• Ντολφ Λούντγκρεν (το στερεότυπο σοβιετικό ντούκι από τη Σουηδία-κι όμως γίνεται)
• Τζέισον Στέιθαμ (Τρανσπόρτερ...θέλετε κι άλλα;)
• Τζετ Λι (έτσι, γιατί αν δεν είχαμε έναν Κινέζο μάστερ των πολεμικών τεχνών και των μαριονετών τι κάνουμε;)
• Ζαν Κλωντ Βαν Νταμ (φύγετε μη σας γαμήσω και τους τέσσερις!)
• Μπρους Γουίλις (έχω σώσει τόσες φορές την Αμερική και τον κόσμο ολάκερο που σταμάτησα πια να μετράω)
• Και για το τέλος σας κράτησα το καλύτερο:
  
  Λέιντιζ εντ τζέτλεμεν, με μεγάλη χαρά, εθνική υπερηφάνεια και συγκίνηση για αυτό που συμβαίνει σήμερα εδώ πέρα, σας παρουσιάζω τον ένα, τον μοναδικό, τον ανεπανάληπτο, ΤΣΑΚ-ΜΑΔΑΦΑΚΙΝ-ΝΟΡΙΣ!
  
  (μην πει κανείς για την επιλογή του βίντεο. Εξεπίτηδες κι εξεπιτούτου διάλεξα το συγκεκριμένο βίντεο για να δείτε πόσο γαμεί ο Τσακ ακόμα και στο πιο τελευταίο τηλεμάρκετινγκ πολυόργανου γυμναστικής).

Και μόνο ο Τσακ αρκεί για να σου ξεκωλιάσει την ψυχή (άραγε έχει κώλο η ψυχή;-Τι λες μωρέ μαλάκα, σχήμα λόγου είναι, τις ίδιες σου τις μεταφορές δεν αναγνωρίζεις;-καλά ντε, μη βαράς κιόλας), αλλά εδώ μιλάμε για τους μεγαλύτερους σταρ ταινιών ξύλου, πυροβολισμών, μαχών που ένας άοπλος σκοτώνει εκατόν είκοσι εκλεκτούς πολεμιστές με Καλάσνικοφ και αγνής, ανεγκέφαλης και απεριόριστης τεστοστερόνης που οι κριτικοί χλευάζουν γιατί τόσο ξέρουν οι αμόρφωτοι, μαζεμένους στην ίδια ταινία! Το μεγαλείο που αναδίδεται είναι τέτοιο που μέχρι κι ο Γεωργίου πήγε κι έβαλε δόντια από σεβασμό. Δηλαδή το μόνο που λείπει είναι soundtrack από Pantera για να καταρρεύσει πλήρως το ανθρώπινο οικοδόμημα που λέγεται ανθρώπινη κοινωνία!
Γιατί, πρέπει να σας πω, φίλοι και συνοδοιπόροι, ότι η κοινωνική συμβίωση επιτυγχάνεται ακριβώς χάρη στη συναίνεση του σερνικού να καταπιέσει την αναβλύζουσα τεστοστερόνη και να γίνει, κατά μία έννοια, λιγότερο σερνικό. Βλέπετε, στα πανάρχαια χρόνια, που το μεγαλύτερό σου μέλημα δεν ήταν να μη μείνει από μπαταρία το αϊφόουν αλλά να μη σε φάει ένας μαχαιρόδοντας μέσα στη νύχτα, ο άντρας, όπως και όλα τα υπόλοιπα σερνικά του πλανήτη, είχε τις εξής τέσσερις ασχολίες: κυνήγι-φαΐ-γαμήσι-ύπνος. Απλά και αθώα πράγματα που και σήμερα τα κάνουμε όσοι δεν έχουμε γίνει εντελώς λουλέδες. Μετά όμως, ο άνθρωπος άρχισε να καλλιεργεί τη γης, και είδε ότι αυτό ήταν πιο ξεκούραστο και προσοδοφόρο από το να τρέχει δεκαπέντε μέρες πίσω από ένα ελάφι, κι επειδή μαλάκας δεν είναι, αποφάσισε να αράξει την πέτσα του. Κι επειδή δεν είχε τι να κάνει (δεν είχε εφευρεθεί και το πλεϊστέσιο ακόμα βλέπετε), αναπτύχθηκε η φιλοσοφία, η επιστήμη κι ο πολιτισμός γενικότερα. Και κάπως έτσι έχουμε φτάσει στα σημερινά φαινόμενα που όντα που γεννήθηκαν με όρχεις πασαλείβονται με κρέμες και φοράνε ροζ μπλουζάκια και καταφέρνουν να γαμάνε κιόλας με αυτό τον τρόπο.
Αλλά με το που δεις αυτή την ταινία, ξαφνικά άγρια ένστικτα ξυπνάνε μέσα σου. Η λογική κατεβάζει προσωρινά διακόπτη και είσαι πλέον ένα δίποδο ζώον, που θέλει να βγει στο δρόμο, να αρχίσει να κυνηγάει μαμούθ, να βουτήξει μετά και την πρώτη γκομενίτσα με τσουπωτό κώλο που θα περάσει από μπροστά του από το μαλλί, να τη σύρει μέχρι τη σπηλιά του και να τη συνουσιάζει μέχρι να της κάνει το γκαράζ πεόντων πιο ξεχειλωμένο κι από την υπόθεση του Λοστ. Βέβαια το κακό είναι ότι αν το κάνεις αυτό θα σε κλείσουν μέσα για βιασμό. Και δεν είχε και πολλά μαμούθ στην Τσιμισκή την τελευταία φορά που πέρασα. Και ο μέσος Νεοέλλην δε ζει σε μια σπηλιά, αλλά σε μια σπηλιά με ηλεκτρικό.
Αλλά το κόνσεπτ της ανάπτυξης όρχεων παραμένει. Από εκεί που είχαν γίνει όλοι σαν πρωταγωνιστές σε ταινία με τη Σάντρα Μπούλοκ, την Μεγκ Ράιαν, τη Τζούλια Ρόμπερτς, τη Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, τον Χιου Γκραντ και τον Τομ Χανκς (ονόματα που θα πρέπει να σκεφτεί πολύ σοβαρά ο υποθετικός διεστραμμένος σκηνοθέτης που θα θελήσει να βγάλει το Αντι-Expendables), θα αρχίσει επιτέλους να αναβλύζει αντρίλα! Μερικοί ίσως πάθουν και όβερντοουζ.
Στην Αμερική, όπου η ταινία (ή μάλλον το έπος) ήδη προβάλλεται, έχουν ήδη αρχίσει τα πρώτα κρούσματα. Σε έναν κινηματογράφο του Κάνσας Σίτι στο Μισούρι, η Τζέσικα ΜακΒλάκεν, μια χαζογκόμενα που ήθελε να δει το καινούριο Ντουάιλαιτ, μπήκε κατά λάθος σε αίθουσα που παιζόταν το έπος. Μετά από πέντε λεπτά (τα οποία ήταν previews και "κλείστε το κινητό σας") άρχισε το έπος, αυτή συνειδητοποίησε με τα τρία εγκεφαλικά κύτταρα που είχε ότι, "Έι! Αυτός δεν είναι ο Έντουαρντ!" και, στενοχωρημένη, σηκώθηκε κι έφυγε. Και για να μη σας τα πολυλογώ, το επόμενο πρωί σηκώθηκε και πήγε να κατουρήσει. Πού είναι το περίεργο σε αυτό, θα μου πείτε; Όρθια, συμπληρώνω. Φήμες θέλουν να έχει πλέον ενταχθεί στην ολυμπιακή ομάδα άρσης βαρών της Ανατολικής Γερμανίας.
Αλλά το χειρότερο περιστατικό έγινε στη συνοικία The Castro του Σαν Φρανσίσκο. Που λέτε, ακούγοντας ότι θα υπάρχουν αντρικά κορμιά με κοιλιακούς φέτες, αποφάσισε να δει την ταινία ο Τομ Μπαίρνοου, που φιλετάριζε το ροφό πιο πολύ κι από την ιερά λούγκρα της Αγγλίας Σερ Έλτον Τζον.
(Μπάι δε γουέι, σαν πολύ δεν το έχουν παραγαμήσει οι Άγγλοι σχετικά με το ποιον κάνουν Σερ; Δεν εννοώ τους γραμματοκομιστές, πομολογυαλιστές, βατοεμπρηστές και λοιπούς -στες, γιατί έτσι κι αλλιώς όλοι τους είναι, αλλά τραγουδιστές και ηθοποιούς; Αυτό θα ισοδυναμούσε με το να κάνει ο βασιλιάς Σερ τον γελωτοποιό του στις εποχές που υπήρχαν αληθινοί Σερ. Σερ Έλτον Τζον, Σερ Άντονι Χόπκινς, Σερ Πολ Μακάρτνεϊ, ΣΕΡ ΜΙΚ ΤΖΑΓΚΕΡ γαμώ τις Κυλιόμενες Πέτρες του γαμώ; Απαιτώ να γίνει Σερ ο Τζέρεμι Κλάρκσον. Και μέχρι τότε, ο μόνος τίτλος τιμής που αναγνωρίζω εγώ είναι το MILF. Ναι ρε, τίτλος τιμής είναι! Δόξα στις MILF και πάνω απ'όλες στην ορίτζιναλ MILF, που δεν είναι άλλη από τη μάνα του Στίφλερ-και είναι η ορίτζιναλ όχι γιατί δεν υπήρξαν άλλες πριν από αυτήν, αλλά γιατί υπήρξε η πρώτη που κέρδισε τον τίτλο με την αξία της).
Που λέτε, λοιπόν, ο Τομ Μπαίρνοου πήγε να δει την ταινία μαζί με φίλη του μούτζα, την Αντέλ Φομάνα, η οποία όμως τελευταία στιγμή αποφάσισε να μείνει απέξω γιατί δεν άντεχε τόση αντρίλα. Δύο ώρες μετά, βγαίνει από την αίθουσα ένα Homo Neanderthalensis καλυμμένο με σκισμένα Γκούτσι και πολλή, μα πάρα πολλή τρίχα. Ψάχνει η Αντέλ να βρει τον Τομ, δεν τον βρίσκει, τη ζώνουν τα φίδια. Πού είναι η πουστάρα; Εδώ μπροστά σου είναι η πουστάρα-ή, για να ακριβολογήσουμε, The Artist Formerly Known As Poustara. Η κατάληξη ήταν ότι πλέον την Αντέλ τη ζώνουν τα αρχίδια.
(Για όσους δεν κατάλαβαν το λεπτό υπονοούμενο τα αρχίδια του Τομ-Πλέον-Δεν-Τον-Μπαίρνοου την έζωναν. Μετά από λίγο βέβαια το μυαλό του Τομ ξεθόλωσε από τα πολύ βαριά εφέκτς του πολιτισμικού σοκ, συνειδητοποίησε ότι η δεσποινίς Αντέλ Φομάνα ήταν ένα μπάζο καμαρωτό και τη σαβούρντηξε στα σκουπίδια, όπου ήταν και η θέση της).
Αν αυτή την ταινία την έδειχναν στους Αμερικάνους στρατιώτες των σίξτιζ, σήμερα δε θα είχε μείνει Βιετκόνγκ ούτε για το μουσείο. Αν αυτή την ταινία την έδειχναν σε όποιον έκανε ποτέ το σφάλμα να συμμετάσχει σε chick-flick, θα αυτοκτονούσε τελετουργικά από ντροπή. Αν αυτή την ταινία την έδειχναν στο μαλακιστήρι formerly known as Μπίμπερ, δε θα είχαμε ποτέ αίσχη σαν το Baby, γιατί απλούστατα ο Μπίμπερ θα βρισκόταν σε ένα ράντσο στα βουνά της Μοντάνα και θα έκοβε δέντρα. Με τα δόντια του.
Αυτή την ταινία πρέπει να τη δείτε, εκτός κι αν είστε υπερβολικά κοτούλες και φοβάστε μη βγάλετε τρίχες στο στήθος. Δεν την έχω δει, αλλά ξέρω ήδη την αλήθεια. Αυτή η ταινία είναι το τέλος των γκέι, των μετροσέξουαλ, των ημερών που άνθρωποι πήγαιναν και πλήρωναν εισιτήρια για την τελευταία συναυλία των Πυξ Βλαξ, του κόσμου ολάκερου. Κάτι ήξεραν οι Μάγιας (μωρέ σκατά στα μούτρα τους ήξεραν, αλλά ας όψεται που με βολεύει). Παίδες, τα λέμε στην Κόλαση.
Υ.Γ: Οι πιο παρατηρητικοί και μυημένοι ίσως έχουν την αίσθηση ότι το κείμενο που μόλις διάβασαν φέρει μια παράξενη ομοιότητα με το ύφος, τη θεματολογία και το λεξιλόγιο του Μεγάλου Διδάσκαλου-Ένας-Είναι-Ο-Μεγάλος-Διδάσκαλος-Μάστερ Τζι. Και έχουν δίκιο. Αυτό το κείμενο ήταν ο δικός μου φόρος τιμής στο Μάστερ Τζι και πιθανότατα δεν αντιπροσωπεύει καν τις δικές μου απόψεις. Απλώς ήταν μεγάλο το σοκ των τόσων αρχιδάτων μαζεμένων στην ίδια ταινία. Το πιθανότερο είναι ότι αν την δω το συναίσθημα που θα νιώσω θα είναι απορία για το γιατί επέλεξα να πετάξω δύο ώρες από τη ζωή μου με τέτοιο τρόπο. Και πιθανότατα ούτε κι εσείς θα τη δείτε. Μπορεί να μην έγραψα καν συνειδητά όλο αυτό το κατεβατό. Μπορεί και να αποκοιμήθηκα πάνω στο πληκτρολόγιο και να μην το κατάλαβα. Και τώρα σας αφήνω να συνεχίσετε τις ζωές σας.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας πατήσει κάποιο αδέσποτο μαμούθ την ώρα που πάτε να περάσετε απέναντι την Τσιμισκή.

Ζητείται διαφημιστής με εγκέφαλο

Όπως όλοι μας, έτσι κι εγώ είχα την εντύπωση ότι η ηλιθιότητα και η αηδία που εκπέμπουν οι τηλεοπτικές διαφημίσεις είχε φτάσει στο limit up με το "Γιατί; Γιατί κύριε;" του Antonio Samaras Epizisas de los Gademos. Αλλά είχα κάνει λάθος. Γιατί, όπως ίσως παρατηρήσατε αν είδατε καθόλου τηλεόραση τις τελευταίες μέρες (και κάπου εδώ μπορούμε να ακούσουμε την Ephee να γελάει χαιρέκακα με τον πόνο μας), οι διαφημιστές φροντίζουν να αποδείξουν περίτρανα πως αν η ελληνική τελεόραση ήταν τουρ μπας των Μετάλικα, η λογική θα ήταν ο Κλιφ Μπάρτον.
Για αρχή, φυσικά, έχουμε τους πρωτεργάτες της ηλίθιας διαφήμισης, τα Τζάμπο. Το κόνσεπτ είναι το εξής. Ένας μαλακαντρέας περιφέρεται στο Σύνταγμα και μοιράζει μπαλόνια με ήλιον που γράφουν πάνω "Ε, ρε, Τζάμπο που σας χρειάζεται!". Στη συνέχεια διάφοροι άλλοι μαλακαντρείς παίρνουν τα μπαλόνια, ρουφάνε ήλιον και με ψιλές φωνούλες λένε τον πόνο τους που δεν μπορούσαν να πάρουν σχολικά για τα παιδιά τους γιατί ήταν όλα πανάκριβα αλλά όταν παίρνατε τα διακοποδάνεια και τα μπουζουκοδάνεια και ανοίγατε τις φιάλες στον Τερζή λες κι ήταν τζάμπα καλά ήτανε αλλά τώρα ευτυχώς ήρθαν τα Τζάμπο και μας άνοιξαν τα μάτια και θα πάρουμε στα παιδιά μας εκατόν δεκατέσσερα τετράδια και εφτά χιλιάδες τσάντες. Και μετά η κάμερα ξαναζουμάρει στον αρχικό μαλακαντρέα-διανομέα μπαλονιών ο οποίος φωνάζει "Έλα, παιδιά! Ρουφάμε και τα λέμε! Ρουφάμε και τα λέμε! Ε, ρε, Τζάμπο που σας χρειάζεται!".
Ω, επουράνιε Δία, γιατί να γαμιέσαι τόσο πολύ; Με το που είδα αυτή την αηδία έπεσε το IQ μου ογδόντα μονάδες και τώρα μπορώ να εξηγήσω μόνο το 95% των μυστικών του σύμπαντος. Πού είναι η πολιτεία, πού είναι το κράτος, πού είναι ο Βάγκνερ, πού είναι ο Πουτσίνι; Στην Εσουσουδού με μικρότερη αφορμή βρισκόσουν στο πρώτο Λάντα για Σιβηρία! Κι εμείς αφήνουμε αυτά τα πράγματα ατιμώρητα; Ντροπή και όνειδος!
Δεν μπορώ να δεχτώ ότι αυτό το πράγμα είναι αποτέλεσμα απλής, καθαρής και πιθανότατα δικαιολογήσιμης ηλιθιότητας. Όχι, όχι. Θέλει πολλή και συνειδητή προσπάθεια για να δημιουργήσεις κάτι που να είναι τόσο ελεεινό, τρισάθλιο, απαίσιο και για τον πούτσο Καβάλα, Ξάνθη και Κομοτηνή ταυτόχρονα. Είναι σχεδόν σατανικό. Βέβαια. Υπάρχει σχέδιο. Τα κύματα βλακείας που εκπέμπει αυτό το πράγμα θα κάνουν όλους τους ανθρώπους πρόβατα και μετά θα τους έχουμε στο χέρι! Ιδιοφυές! Γιατί δεν το σκέφτηκα εγώ πρώτος;
Κύριοι, μόνο ένα πράγμα μπορούμε να κάνουμε για να σταματήσει αυτή η τρέλα. Μποϊκοτάζ στα Τζάμπο. Ούτε μία πώληση. Όποιος αγοράσει ακόμα και μασημένη τσίχλα από το Τζάμπο δεν αξίζει πια να λέγεται άνθρωπος, και μάλιστα, καλύτερα να αρχίσει να περπατάει και στα τέσσερα, για να μην αξίζει καν να λέγεται όρθιο δίποδο.
Μετά έχουμε τα παγωτά Κρι-Κρι, τα οποία αποφάσισαν φέτος το καλοκαίρι να αναθέσουν τη διαφήμισή τους στο Γιώργο Καπουτζίδη. Τον Γιώργο τον γνωρίσαμε το 2003 με τις Σαββατογεννημένες, ένα σήριαλ το οποίο μας έκανε γλυκό πρωκτικό έρωτα από το γέλιο. Στη συνέχεια είχαμε το Παραπέντε, το οποίο, αν εξαιρέσει κανείς το τέλος που σκότωσε τις γιαγιάδες και μας έκανε την καρδιά περιβόλι, επίσης έσπειρε. Στη συνέχεια ο Γιώργος μπήκε σε πτωτική πορεία με την παρουσίαση της Γιουροβίζιον και του Just the Two of Us, το οποίο ήταν κάτι σαν το Dancing with the Stars αλλά για πιο πυροβολημένους, και κάπως έτσι καταλήγουμε στο σημερινό φιάσκο με τα παγωτά.
Στην συγκεκριμένη διαφήμιση έχουμε τον Γιώργο ντυμένο γριά (ικανοποιώντας πιθανότατα κάποια ανώμαλη και διεστραμμένη παρενδυτική φαντασίωσή του) να βγαίνει στην πλατεία του χωριού και να πανηγυρίζει γιατί "το βλαστάρι πήρε Μάστερ". Καταλαβαίνουμε όλοι λοιπόν από τα συμφραζόμενα ότι το παιδί έχει πάρει πτυχίο Μάστερ. Μαζεύονται όλοι γύρω από το εγγόνι της γριάς, και τι να δούμε εμείς οι βαριόμοιροι; Ότι το βλαστάρι είχε πάρει παγωτό Μάστερ (νομίζω είναι το ξυλάκι). 
Ωιμέ! Μιλάς καθόλου σοβαρά; Δείξε λίγο μέρσυ ρε πούστη (ουπς...)! Σου είπε κανείς ότι βγήκε στη σύνταξη ο Σεφερλής και ψάχναμε για αντικαταστάτη; Αυτό το πράγμα με έκανε σχεδόν να νοσταλγήσω το Ρετιρέ με Γιουλάκη και ξινή! Και για να το λέω αυτό, πάει να πει ότι ήταν περίπου το ίδιο αστεία και καλόγουστη με το να πας στη Μέκκα την ημέρα του ιερού προσκυνήματος και ποδοπατήματος των Μουσουλμάνων, να σκαρφαλώσεις στον μαύρο μετεωρίτη και να υψώσεις την Αστερόεσσα.
Και σιγά και το παγωτό δηλαδή. Το μόνο καλό με την ύπαρξη του εν λόγω παγωτού είναι ότι μπορεί να εμπνεύσει το εξής ανέκδοτο: Πάει ένας μεταλάς στο περίπτερο και ζητάει ένα παγωτό. Και του λέει ο περιπτεράς, "Τι παγωτό θέλετε;" Κι απαντάει αυτός: "ΜΑΣΤΕΡ! ΜΑΣΤΕΡ!", που το έβγαλα από το μυαλό μου και είναι και μια επική κρυάδα. Και μετά σου λέει ο άλλος να στηρίζεις τα ελληνικά προϊόντα. Haagen Dazs ρε μουνιά!
Μια άλλη μαλακία που μας βρήκε πρόσφατα ήταν αυτή της Κοσμοτέ. Σε περίπτωση που δεν το είχατε πάρει ακόμα χαμπάρι, τραβήξτε με δύναμη και πάθος τα βυζιά σας, γιατί οι Ρεντ Χοτ Τσίλι Πέπερς έρχονται στην Ψωροκώσταινα. Προφανώς, λοιπόν, η Κοσμοτέ έπρεπε να κάνει διαγωνισμό για "δωρεάν" (αφού στείλεις πέντε χιλιάδες μηνύματα και τελικά διαπιστώσεις ότι θα σε συνέφερε πολύ περισσότερο να πας στο ΟΑΚΑ και να στηθείς στην ουρά μαζί με τα υπόλοιπα ντουβαρια) εισιτήρια για τη συναυλία. 
Και τι έμπνευση είχανε για το αντίστοιχο σποτάκι οι δικοί σου; Να βάλουν το riff του Can't Stop, το οποίο ως γνωστόν το ξέρει μέχρι και η γιαγιά σου στη μαγευτική Μέσα Τσομπανία, να παίζει διασκευασμένο από μπουζούκι, κλαρίνο και ποντιακή λύρα, για να δείξουν πόσο όλη η Ελλάδα προετοιμάζεται για τη μεγάλη συναυλία που θα αφήσει εποχή και θα τη θυμούνται για πάντα οι επερχόμενες γενιές και ούτε ο Μπετόβεν στα νιάτα του δεν έκανε τέτοιες συναυλίες και όταν οι άλλοι τρώγανε βελανίδια εμείς είχαμε ήδη χοληστερίνη.
Καλή η προσπάθεια, τρελά αγόρια, αλλά υπάρχει ένα μικρό προβληματάκι. Οι Έλληνες δεν ακούνε μπουζούκι, κλαρίνο και ποντιακή λύρα. Οι Έλληνες ακούνε ηλεκτρογάβ shqip-hop dr house μπιτάκια με την Ελένη Φουρέιρα, το Νίνο και τον Κώστα Μαρτάκη. Αλλά μάλλον αν βάζανε τη Φουρέιρα να τραγουδήσει το Can't Stop δε θα ήταν τόσο πιασάρικο, ε; Ναι, αυτό είναι.
Επόμενη στάση-next stop: Anytime. Η καινούρια ασφαλιστική μέσω του ίντερνετ η οποία σου δίνει ασφάλεια αυτοκινήτου από 186 ευρώ το εξάμηνο με το κύρος της Ιντεραμέρικαν (για αυτοκίνητο δεκαετίας και χιλίων κυβικών στην Αττική, αλλά είναι ψιλά γράμματα, κάτσε να τσιμπήσουν τα κορόιδα και μετά βλέπουμε), η οποία επιλέγει και αυτή το δρόμο του αμφίβολης αξίας λογοπαιγνίου. Στο καινούριο επεισόδιο έχουμε την Ιωάννα-άσε-την-Ιντεραμέρικαν-και-πιάσε-την-Ιντεραράπικαν-Τριανταφυλλίδου και τον Δημήτρη-μπορεί-να-είμαι-και-γκέι-αλλά-αυτά-δεν-τα-λέμε-Μακαλιά, γνωστούς από την τιτανοτεράστια εκπομπή του Μέγκα "Κάψε το Σενάριο" που έκανε ...και δεκαπέντε επεισόδια, να κάνουν κάμπινγκ.
Βλέπουμε λοιπόν τον Δημήτρη να ξαπλάρει σε μια αιώρα και την Ιωάννα να σερφάρει στο ίντερνετ (μες στη μέση του δάσους πάντα) και να πέφτει πάνω στην Anytime. Αρχίζει λοιπόν να εξιστορεί στον Δημήτρη τα χαρακτηριστικά του προγράμματος, αυτός πωρώνεται, και μόλις του λέει και τις μαγικές λέξεις "μόνο από 186 ευρώ το εξάμηνο" αυτός πετάγεται όρθιος και λέει, "Ε, ώρα ήτανε!" (σε αυτό το σημείο το μόνο που έλειπε ήταν ο Στάθης Παναγιωτόπουλος να αρχίσει να λέει, "Καταλάβατε; Ε, ώρα, και ξάπλωνε πάνω σε μια αιώρα, γι'αυτό είναι αστείο...").
Και σε εκείνη τη στιγμή η Ιωάννα παίρνει το γνωστό σε όλους μας ύφος "πάλι μαλακία είπε το βλαμμένο, αλλά ας μην του το πούμε, μπορεί να στεναχωρηθεί το καημένο", και του λέει, "Α, έκανες και λογοπαίγνιο με την αιώρα!", αυτός περιχαρής της λέει, "Ναι, σ'άρεσε;", αυτή του λέει, "Έχεις πει και καλύτερα", κι αυτός παρεξηγιέται κι αρχίζει να την κυνηγάει από πίσω. Κι όλο αυτό για να πείσει κάποιον σοβαρό άνθρωπο να αγοράσει χρηματοοικονομική υπηρεσία. Όχι γαριδάκια, όχι πλαστικά παιχνίδια που χαλάνε μετά από δύο μήνες, χρηματοοικονομική υπηρεσία.
Αλλά το χειρότερο ήρθε, φυσικά, από τη Βόδαφον. Η οποία Βόδαφον, αφού άρμεξε όσο μπορούσε το βουκολικό ειδύλλιο του Κίτσου και της Τασούλας που επηδιόσαντο στους αχερώνες και μαζί επηδούσανε και τα μυαλά μας, αποφάσισε να πρωτοτυπήσει πάλι και να φέρει και στην Ελλάδα το θεσμό του Apple Genius, κάτι το οποίο κανείς ποτέ δε ζήτησε γιατί απλούστατα όλοι ρωτάνε τα παιδιά τους. Δεν έχεις παιδιά; Ρώτα κανένα ανιψάκι. Ούτε ανιψάκια έχεις; Ε, τι διάολο, κανέναν πιτσιρικά δε θα βρεις πουθενά; Τις ίδιες μαλακίες που θα σου πει το Genius, θα στις πει κι ένα ράντομ μαλακιστήρι σε μια καφετέρια, απλά δε θα φοράει κόκκινο μπλουζάκι και ταμπελάκι με τ'όνομά του πάνω.
Και πάμε στη διαφήμιση. Πρώτα τα καμάρια μας προσπάθησαν να επιστρατεύσουν τη γνωστή τεχνική δημιουργίας σασπένς, όπου μας δείχνουν ένα μάτσο δίποδα υπόθετα να ανεβαίνουν ένα βουνό, να λένε ένα "Ξύπνησε" κι εκεί που πάει να μας δείξει η κάμερα ποιος ξύπνησε, πέφτει μαύρο και πάμε στην επόμενη διαφήμιση. Ναι, καταφέρατε να δημιουργήσετε πάρα πολύ σασπένς. Εμένα τ'αρχίδια μου ακόμα κουνιούνται. Ή, όπως θα το έλεγε κι ο Malakeius στο ΘΑΝΑΤΟΣ!, "ΟΚ! Με κέρδισες! Τώρα πάω να βάλω ορό και καθετήρα, και θα κάτσω εδώ για ένα μήνα μέχρι να μάθω την απάντηση! Να ‘σαι σίγουρος, ιδιοφυΐα του μάρκετινγκ".
Και μετά ήρθε κι η απάντηση, όπου μαθαίνουμε ότι αυτός που ξύπνησε ήταν ο Μεγάλος Γκουρού, ο οποίος ως γνωστόν ξέρει τα πάντα και τα κοάλα. Κι εκεί που πάει ο άθρωπας να μοιραστεί τη σοφία του όπως "Το νόημα της ζωής είναι εκείνο το δέντρο" ή "Υπάρχουν και τα πόμολα, Κόναν" (ατάκες από ανέκδοτα που αν δεν τα ξέρετε είναι σαν να μη γαμείτε τον κώλο, τουτέστιν τυφλοί θα πάτε στον Άδη), αρχίζουν τα δίποδα υπόθετα από κάτω και τον ρωτάνε πώς μπορούν να μπαίνουν στο Facebook και το Twitter από τα smartphone που προφανώς τα αγόρασαν γιατί τα χρειάζονταν πάρα πολύ κι όχι για να πουλήσουν μούρη ενώ δεν ξέρουν να πατήσουν δυο κουμπιά. 
Κι ο Μεγάλος Γκουρού, ο οποίος είπαμε κατέχει όλη τη σοφία του σύμπαντος, τους λέει, "Μόνο ένας Γκουρού γνωρίζει".-"Εσείς!" λένε τα βλαμμένα από κάτω, κι αυτός ρίχνει την αποστομωτική απάντηση, "Όχι! Ο Κωστής!". Όπου Κωστής, εσείς βάλτε το σπυριάρικο με σκατά αντί για εγκέφαλο που παίρνει τετρακόσια ευρώ το μήνα για να βοηθάει μεσήλικες να κάνουν like στο Facebook.
Προσπάθησα ειλικρινά να συγκρατηθώ και να μην αρχίσω να σπάω πράγματα από την οργή και τη θλίψη μου, αλλά οι προσπάθειές μου απέβησαν πιο ανεπιτυχείς κι από τις προσπάθειες της Meg White να παίξει ντραμς. Έτσι μου έρχεται να πάρω το Μαύρο Πιστόλι και να πάω στα αρχηγεία της Βόδαφον και να αρχίσω να φυτεύω σφαίρες σε κεφάλια. Πίου, πίου, πίου, πίου, πίου! Και ζούμε σε έναν καλύτερο κόσμο.
Αυτά, και να προσέχετε μην ενώ πηγαίνετε με το αυτοκίνητο στη συναυλία των Ρεντ Χοτ Τσίλι Πέπερς ενώ τρώτε ένα Μάστερ στουκάρετε με το αυτοκίνητο του Κωστή έξω από τα Τζάμπο και έρθει οδική βοήθεια από την Anytime.

Το μεγάλο λεξικό της μουσικής

"Ωχ, άρχισε πάλι τις μαλακίες με τα λεξικά, πάμε να την κάνουμε", σας ακούω ήδη να λέτε από μέσα σας ή και κάποιοι απ'έξω σας. ΣΚΑΣΜΟΣ ΖΑΓΑΡΙΑ! Τέσσερα Φι για ανυπακοή, κι άλλα τέσσερα γιατί έτσι γουστάρω. Θα το διαβάσετε όλο. Και θα σας αρέσει κιόλας.

• Άιρον Μέιντεν: Συγκρότημα του οποίου τα τραγούδια πρέπει να ακούει τουλάχιστον διακόσιες φορές την ημέρα κάθε επίδοξος σατανιστής μέχρι η μαμά του να έρθει να τον πάρει από το νηπιαγωγείο.
• Ακορντεόν: Όπλο που θα έπρεπε να είχε απαγορευτεί από τις συνθήκες της Γενεύης, του Σένγκεν και του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή, το χρησιμοποιούν εναντίον των αυτιών μας με μεγάλη επιτυχία τυφλοί, γύφτοι και ο Γουίρντ Αλ.
• Άξελ Ρόουζ: Ο τύπος που όλοι σου τα πρήζουν ότι είναι μέγας και γίγαντας και πρέπει να τον αφήσεις να σου κάνει παιδάκι απ'τον κώλο, αλλά τελικά τ'αρχίδια μας κουνιούνται.
• Βιολί: Όργανο πολλαπλών χρήσεων. Μερικοί το χρησιμοποιούν για να παίζουν κλασική μουσική, κάποιοι άλλοι για να παίζουν ρομαντικές μπαλάντες για τις γκόμενες, άλλοι για να ζητιανεύουν σε σταθμούς τρένων και κάποιοι για να το σπάνε σε κεφάλια ανεπιθύμητων.
• Γιουροβίζιον: Ιβέντ διοργανούμενον άπαξ ανά έτος, κατά το οποίο νεαραί ιερόδουλοι συνοδευόμεναι από νεαρούς ευρύπρωκτους διαγωνίζονται εις την ευγενή τέχνη του ποίος μπορεί να φονεύσει αποτελεσματικότερα την μουσικήν εντός τριών πρώτων λεπτών της ώρας.
• Δημοτικά: Μουσικό ιδίωμα που συναντάται ανά την Ελλάδα, παίζεται ιδιαίτερα σε γάμους, λαϊκά πανηγύρια σε χωριά και στην Επταετία. Έχει τιμηθεί από μεγάλους καλλιτέχνες όπως η Έφη Θώδη, ο Γιώργος Μάγκας και η Φιλιώ Πυργάκη.
• Εβανέσενς: Συγκρότημα του οποίου η τραγουδίστρια νομίζαμε για είκοσι λεπτά ότι είναι ωραία, και επίσης βασικό στοιχείο που χρησιμοποιούν stealth mode σκυλούδες όταν προσπαθούν να πείσουν μεταλά ότι είναι κι αυτές μεταλούδες κι άρα αξίζουν να τις γαμήσει.
• Έιμι Γουάινχαουζ: Πρεζάκι στο τελειωτικό στάδιο της κατάντιας, που δεν μπορεί όχι απλά να ζητιανέψει σε λεωφορείο, αλλά απλά σέρνεται γύρω γύρω, περιμένοντας κάποιον να τον πάει στο ρίχαμπ ή την ηπατίτιδα να τον απαλλάξει απ'τη μιζέρια του.
• Έντεχνο: Κάτι που το νόημά του είναι πολύ βαθύ, τόσο βαθύ που αν επιχειρήσεις να σκάψεις μέσα του πρώτα θα βρεις πετρέλαιο και μετά το νόημα (φήμες που θέλουν την Αμερική να ετοιμάζεται να εγκαθιδρύσει τη δημοκρατία στο έντεχνο κρίνονται αναληθείς).
• Ηχοσύστημα: Αυτό που βάζει στο αυτοκίνητό του όρθιο δίποδο θηλαστικό θεωρώντας ότι έτσι θα βρει γκόμενα, και περνάει κάτω από το σπίτι μου τα μεσημέρια παίζοντας Γονίδη σε ένταση "ΠΧΙΟ ΤΕΡΜΑ ΔΕΜΠΑΕΙ ΛΑΙΜΑΙ!". Άμα έρθω ρε καραγκιόζη σπίτι σου και στήσω ηχεία και βάζω όλη μέρα το Black Album στο ριπίτ θα σ'αρέσει, γαμώ την κολυμπήθρα που σε βαφτίζανε;
• Ίντι: Είδος μουσικής που δεν είναι για τον πολύ τον κόσμο που τρώει κουτόχορτο, αλλά μόνο για τους ψαγμένους που συχνάζουν στο Γκάζι και δεν τρώνε κρέας γιατί κάνει κακό στην υγεία αλλά καπνίζουν δύο πακέτα την ημέρα. Ειδικά ο πολύ μυημένος σε τέτοιου είδους ακούσματα ονομάζεται και Αρχίντι.
• Κατσιμίχας: Τύπος που ανατομικώς θυμίζει άνδρα, ο δε ψυχισμός του όμως είναι παρόμοιος με γυναίκα που έχει περίοδο εδώ και εικοσιπέντε χρόνια. Αν τον κοιτάξετε πολύ καλά, θα διαπιστώσετε στο μάτι του αυτό το δάκρυ που δεν λέει να τρέξει.
• Κιθάρα: Όργανο με έξι χορδές, θεωρείται από πολλούς ως το μαγικό ραβδί που θα κάνει όλες τις γκόμενες να θέλουν να κάτσουν πάνω στο όργανο με την καμία χορδή.
• Κλαρίνο: Όργανο πνευστό, μοναδικής χροιάς και αξεπέραστης ηχητικής απόλαυσης, ακούγεται από άριστους δεξιοτέχνες στα λαϊκά πανηγύρια της Ηπείρου και της Θεσσαλίας, αλλά και από τον Καλαμάρη. Καταχρηστικά χρησιμοποιείται και σαν συνώνυμο της πεολειχίας.
• Κουτσουμπιλό: Αυτό που συμβαίνει όταν βλάχαρος Έλληνας ακούει τραγούδι με ξενόγλωσσους στίχους, αλλά αδυνατεί να καταλάβει ότι αυτές οι λέξεις κάτι σημαίνουν στην άλλη γλώσσα, οπότε απλά τα αποδίδει με μια ανύπαρκτη λέξη που του κάθεται ωραία στο αυτί.
• Λαϊκεβέρτζιν: Νεαρά από τίμιο λαϊκό σπίτι η οποία κρατά παρθενιά μέχρι το γάμο, τουλάχιστον από μπρος (η ταχεία αμαξοστοιχία Αθήνα-Κατάκωλο αναχωρεί σε πέντε λεπτά από την αποβάθρα τρία. Όσοι πιστοί προσέλθετε).
• Λάι-λάι-λάι: Επίσης πολύ συχνά απαντώμενο και σαν "νάι-νάι-νάι" ή απλά "να-να-να", είναι αυτό το μικρό lifesaver που επιστρατεύεις όταν τραγουδάς και ξαφνικά ο εγκέφαλός σου αρχίζει να λειτουργεί σαν τα Γουίντοουζ και δε θυμάσαι τους στίχους.
• Λέιντι Γκάγκα: Κοπελιά που ντύνεται σαν καρνάβαλος έχοντας την εντύπωση ότι θα προκαλέσει, και τελικά όντως προκαλεί, τον γέλωτα από όπου περνάει.
• Λέμμυ Κιλμίστερ: Ο μεγαλύτερος γαμιάς ανά τους αιώνες, καπνίζει σαν φουγάρο, πίνει σαν νεροχύτης, έχει παίξει ξύλο με τον Βρασίδα Λι κι έχει επιζήσει, έχει κολλήσει του κόσμου τα αφροδίσια κι έχει φτάσει εκατόν ογδονταδώδεκα χρονών ο πούστης.
• Λόουντ: Όταν το παιδί σου που παίρνει συνέχεια είκοσι μια φορά γράψει πέντε στην Έκθεση, ή όταν ο φούρναρης που εδώ και χρόνια εμπιστεύεσαι μια μέρα σου πουλήσει ψημένα σκατά αντί για ψωμί, τότε έχουμε ένα Λόουντ. Η συνέχεια είναι είτε ανάκαμψη, είτε (πολύ πιο συχνά) Ριλόουντ.
• Μάικολ: Κάποιος που είναι τρομερά γαμηστερός στον τομέα που ασχολείται, όμως, αλίμονο! Η έκλυτη ζωή θα του τα στοιχίσει όλα, και θα καταλήξει σαν φάντασμα του εαυτού του, να περιπλανιέται στα λεωφορεία και να ζητάει μισό ευρώ να πάρει μια τυρόπιτα.
• Μαντόνα: Γυναίκα ηλικίας πενηνταφεύγα, η οποία δεν έχει καταλάβει ότι γέρασε και εξακολουθεί να κάνει τις ίδιες μαλακίες που έκανε στα νιάτα της. Συνώνυμο: Άννα Βίσση.
• Μαπουναπάο: Πόλη της νοτιοδυτικής Μποτσουάνας, στην οποία, σύμφωνα με τον Θέμη Αδαμαντίδη, καταλήγουν όσοι άντρες αγάπησαν πολύ, μα τα αισθήματά τους κατέληξαν στον κουβά, σαν δελτίο που πόνταρε διπλό το Μπαρτσελόνα-Ηρακλής Ψαχνών.
• Μέταλ: Για κάποιους τρόπος ζωής, για άλλους μουσικό ιδίωμα, για κάποιους τρίτους παιδική ασθένεια, και για όσους ξέρουν την αλήθεια το μυστικό όπλο με το οποίο ο Πολέμαρχος θα ελευθερώσει τον κόσμο από τους Εβραίους.
• Μετάλικα: Ο θρύλος λέει ότι κάποτε αυτό το συγκρότημα ήταν το εκλεκτό του θεού, ο βασιλιάς που με τον κεραυνό του κυβερνούσε όλο το θρας βασίλειο...μέχρι που ένα Σάββατο βράδυ με πανσέληνο τους δάγκωσε μια ραδιενεργή αδερφή κι έκτοτε είναι πιο πουστέοι κι απ'τον Τομ Σέλεκ...εντάξει, κύριε Μάστερ; Ικανοποιήθηκες τώρα; Τι άλλο πρέπει να κάνω πια για σένα; Μήπως να σου στήσω και κωλαράκι δηλαδή;
• Μικ Τζάγκερ: Τύπος που ήτανε συμμαθητής με τον Ιουστινιανό κι αργότερα είχε για γκόμενα την Αικατερίνη των Μεδίκων, όμως παρ'όλα αυτά συνεχίζει να γαμά (με Βιάγκρα) και να δέρνει (με τη μαγκούρα του).
• Μιχάλης Χατζηγιάννης: Κρυφόπουστα που επιστρατεύει ευπαρουσίαστο θηλυκό για να παριστάνει τη γκόμενά του και να μην καρφωθεί στους γύρω του.
• Μπετόβεν: Διάσημος κουφός συνθέτης, διάσημος κινηματογραφικός υπερμεγέθης σκύλος, κι εναλλακτικά τύπος που νομίζει ότι παίζει μουσική εφάμιλλη του Μπετόβεν αλλά στην πραγματικότητα αντί για εγκέφαλο έχει μπετό.
• Μπιγιονσέ: Πλάσμα που είναι το ανθρώπινο ισοδύναμο του να τρως δύο ταψιά παστίτσιο, εφτά κιλά μερέντα και να τα ξεπλένεις με το ουίσκι που έφτιαξε ο Johnny Walker κατόπιν ειδικής παραγγελίας από τον Τσακ Νόρις.
• Μπίλι Τζιν: Θρυλική κιουρία η οποία με απύθμενο θράσος πήγε να φορτώσει το μπασταρδάκι της στον Μάικολ (βλ.λήμμα), λες και ήταν κανένας Πασχάλης να ούμε. Κατ'επέκτασιν, κάθε πήδημα της μιας βραδιάς που σου'ρχεται μετά από εννιά μήνες και σου λέει "Κώστα, από εδώ το παιδί σου".
• Μπίμπερ: Το σιχαμερό εκείνο μετροσέξουαλ που για κάποιο λόγο κάνει θραύση στις γκόμενες εκείνες που η ηλικία τους είναι ίση με το IQ τους.
• Μπλιαχ μέταλ: Μουσική που θέλει να συγκαταλέγεται στο μουσικό ιδίωμα-παιδική ασθένεια-τρόπο ζωής-μυστικό όπλο που λέγεται μέταλ, αλλά στην πραγματικότητα δεν κάνει ούτε για να κρεμάσεις το CD στο μπαλκόνι για να διώχνει τα πουλιά.
• Μπόνο: Άνθρωπος μίζερος, καταθλιπτικός και ελεεινά κλαψομούνης, που μεταφέρει την συναισθηματική του κατάσταση και στους γύρω του κάθε φορά που μπαίνει σε ένα δωμάτιο.
• Μπρίτνεϊ Σπίαρς: Γυναίκα που ό,τι έχει καταφέρει στη ζωή της δεν οφείλεται πουθενά αλλού παρά στην ικανότητά της να ανυψώνει ψωλές στον αέρα.
• Νίκος Βουρλιώτης: Ο ανελέητος φλώρος, κάτοικος Πανοράματος, απόφοιτος Κολεγίου και τα λοιπά που νομίζει ότι είναι μάγκας επειδή μια φορά πήγε σε μια πορεία και φώναξε "Ο Λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά".
• Νιρβάνα: Η κατάσταση ψυχικής ηρεμίας και ευφορίας που θα νιώσουμε όλοι μαζί όταν μερικοί μερικοί καταλάβουν ότι το Νέβερμαϊντ ΔΕΝ είναι ο καλύτερος δίσκος που έχει βγει στην ιστορία της ύπαρξης.
• Νταλάρας: Αυτός που κανείς δεν τον κάλεσε αλλά παρ'όλα αυτά κάθε φορά που προσπαθείτε να περάσετε καλά θα έρθει να πει την αυτάρεσκη μαλακία του με ύφος δέκα χιλιάδων καρδιναλίων.
• Ντέιβ Μαστέιν: Τύπος κομπλεξικός που, επειδή κάποιος κάποτε έκανε το σφάλμα να τον απορρίψει, αφιερώνει όλη τη ζωή του στο να του αποδείξει ότι έκανε λάθος. Κι ο Χίτλερ τέτοιος ήτανε. Αμέ.
• Ντίσκο: Κάτι που είναι υπερβολικά ξεπερασμένο, απαρχαιωμένο, νεκρό σαν να λέμε, όπως οι βιντεοκασέτες, οι γραφομηχανές και ο τηλέγραφος. Επίσης, μουσικό είδος που είναι πιο νεκρό κι απ'τη ντίσκο.
• Ντιτζέι: Αυτός που νομίζει ότι κάνει κάτι πρωτότυπο και δημιουργικό, αλλά στην πραγματικότητα πληρώνεται για να πατάει κουμπιά και να την πέφτει σε ξεκώλια.
• Ντραμς: Επίσης τύμπανα ή κλαπατσίμπαλα, αποτελούν βασικό μέρος της σύγχρονης ποπ και κυρίως ροκ μουσικής και επίσης εγγύηση ότι ο χειριστής τους δε θα γαμήσει πριν βγάλουν οι τσιπούρες πόδια.
• Ξι Φαλτσόρε: Νότα στην οποία μπορεί να τραγουδήσει ο καθένας, γι'αυτό και απαντάται ιδιαίτερα συχνά σε σπάνιες ηχογραφήσεις σε μπανιέρες και βραδιές καραόκε (που ακόμα και όλες οι άλλες ανωμαλίες να μην υπήρχαν, μόνο γι'αυτό αξίζει να φάνε οι Γιαπωνέζοι την τρίτη).
• Ούλριχ vs Νάπστερ: Παναθηναϊκός vs Ολυμπιακός, Σύριζα vs ΝΔ, Πελέ vs Μαραντόνα, Ομπάμα vs Ρόμνεϊ, Χριστιανοί vs Λιοντάρια, Γκρόουβ Στρητ vs Μπάλας, πώς το λένε ρε παιδί μου;
• Πειρατεία: Θεωρητικά είναι αυτό που σκοτώνει τη μουσική, αλλά πρακτικά τη μουσική πλέον τη σκοτώνουν οι ίδιοι που τη βγάζουν, οπότε δεν μπορείς να σκοτώσεις κάτι που είναι ήδη σκοτωμένο, εκτός αν η μουσική είναι ζόμπι και άι σιχτίρ, μπερδεύτηκα.
• Περιοδικό Πίστα: Η Βίβλος του σωστού λάτρη της καλής δημοτικής και λαϊκής μουσικής. Αν ο καλλιτέχνης δεν έχει βρεθεί ποτέ στο Περιοδικό Πίστα, απλά δεν τον ακούμε!
• Ραπ: Αυτό που καταλήγει να κάνει κάποιος που θέλει να ασχοληθεί με τη μουσική αλλά είναι ανίκανος να τραγουδήσει, να παίξει κιθάρα, ντραμς, μπάσο, πλήκτρα, μπουζούκι, κλαρίνο ή να πουλάει εισιτήρια στο Τεραβάιμπ. Εκτός κι αν είναι μαύρος ή ο Έμινεμ, οπότε συγχωρείται.
• Ρέγκε: Μουσική που εφηύρε η ΕΚΧΤ (Ένωση Καπνιστών Χασίς Τζαμάικας). Η ονομασία της μουσικής προέρχεται από το γεγονός ότι ήταν τόσο μαστουρωμένοι που είναι να τους κλαίνε και οι ρέγκε.
• Ρεντ Χοτ Τσίλι Πέπερς: Είδος πιπεριάς που για κάποιο λόγο φαίνεται να είναι ιδιαίτερα αγαπητό στην Καλιφόρνια.
• Ρικ Άστλεϊ: Ο συμπαθής κατά τ'άλλα τύπος αυτός που, εκεί που όλα πάνε καλά και νομίζεις ότι θα παιχτεί μια καλή φάση, πετάγεται μπροστά σου σαν την πούτσα και μένεις με το ΑΚ-47 εκατοστά στο χέρι.
• Ροκ: Αυτό που νομίζει ότι παίζει όποιος πιάνει για πρώτη φορά στα χέρια του ηλεκτρική κιθάρα.  Το όνομα βγήκε επειδή είτε σε πέτρες μιλάς είτε σε αυτόν που νομίζει ότι παίζει ροκ, ένα και το αυτό.
• Σάκης Κουβάς: Κάποιος που νομίζει ότι είναι ωραίος και ότι όλες οι γκόμενες σφάζονται για το ποια θα του πρωτοκάτσει, αλλά στην πραγματικότητα η μόνη γυναίκα που τον άφησε ποτέ να πλησιάσει τα βυζιά της ήταν η μάνα του.
• Σεβενεσιονάρμης: Τύπος που γρατζουνάει μια κιθάρα (βλ.λήμμα) για να του κάθονται οι γκόμενες κι αν του ζητήσεις να σου παίξει κάτι πιο περίπλοκο από το Seven Nation Army θα σε κοιτάει με το βαθύ βλέμμα της αγελάδας.
• Σερτζ Τανκιάν: Άνθρωπος, ίσως λίγο ψυχάκιας, ίσως όχι, του οποίου το κύριο χαρακτηριστικό είναι ότι η γλώσσα του πάει με τέτοια ταχύτητα που μπορεί να απαγγείλει όλη την Ιλιάδα σε σαράντα έξι δευτερόλεπτα, ενώ ταυτόχρονα στρίβει τσιγάρα.
• Σουήτ Χόουμ Αλαμπάμιας: Τύπος ή συγκρότημα που προσπαθεί εν έτει δύο χιλιάδες και δώδεκα να μιμηθεί τη ροκ μουσική των σέβεντιζ με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. Απαντάται και σαν Xeplynyrd Skynyrd.
• Σπάεις Γκερλς: Παρέα γυναικών, συνήθως οι φιλενάδες της γκόμενάς σου, που τις βλέπεις και προτιμάς να πας και να ξυρίσεις τα αρχίδια σου με σκουριασμένο τσεκούρι παρά να μείνεις για ένα λεπτό ακόμα στον ίδιο χώρο μαζί τους.
• Τελευταία συναυλία: Κάτι που συμβαίνει πολύ πιο συχνά από ότι θα περίμενε κανείς να συμβαίνει μια τελευταία συναυλία.
• Τζαζ: Μουσικό ιδίωμα που εφηύραν κάποιοι μαύροι παίκτες σαξοφώνου με απώτερο σκοπό να αποκρύψουν το πόσο φάλτσα ακούγεται το όργανό τους.
• Τζάστιν Τίμπερλεϊκ: Ξαναδιάβασε το λήμμα Λέμμυ Κιλμίστερ, και φαντάσου το ακριβώς ανάποδο.
• Τζέι-Ζι: Τύπος γνωστός και σαν Ιωσήφ, γιατί παντρεύτηκε τη γυναίκα που έφερε στον κόσμο το παιδί του Θεού και είπε ότι είναι δικό του για να μην υποστεί η δικιά σου την κοινωνική κατακραυγή που επισύρει ένα ξώγαμο.
• Χάλφορντ: Ανθρώπινο ον με ιδιαίτερη ικανότητα στις αποτρόπαιες κραυγές, όπως σκατόμωρο που το έχει καταλάβει ο Σατανάς αλλά για κάποιο λόγο οι γκόμενες το βρίσκουν χαριτωμένο, πιτσιρίκι σε εμπορικό που η μαμά του δεν του πήρε την καινούρια Μπάρμπι, γύφτος με καρπούζια ή Μπαόκι στη θύρα τέσσερα.
• Χάους: Είδος μουσικής (λέμε τώρα) το οποίο εφηύραν οι Ρουμάνοι και είναι στην ουσία ένα μπιτ φτιαγμένο από Η/Υ, με ένα ξεκωλάκι ή ένα μετροσέξουαλ συνοδευόμενο από ξεκωλάκι να κάνουν ότι τραγουδάνε. Μήπως ήρθε η ώρα ο Βλαντ Τέπες να στραφεί στους συμπατριώτες του;
• Χοτ Ντογκ: Νεαρά ευπαρουσίαστος κορασίς που, αν και ξημεροβραδιάζεται στα μαγαζιά πέριξ της Ιεράς Οδού ακούγοντας ΛΕΠΑ και λοιπές θεάρεστες μελωδίες, την πέρναγες άνετα ένα χεράκι μίνιο για να μη σκουριάσει.
• Χριστιανικό μέταλ: Πώς λέμε Παναθηναϊκός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς, ένα πράμα;...αααυτό.
• Ψαραντώνης: Μέγας εκπρόσωπος της μουσικής της δοξασμένης Λεβεντογέννας, που εδώ που τα λέμε αποτελείται από τα ίδια τρία τραγούδια, απλά δεν το καταλαβαίνουν οι Κρητικοί γιατί είναι μονίμως σουρωμένοι με ρακές. Φήμες λένε ότι ο αοιδός σχεδιάζει να κάνει διεθνή καριέρα με το όνομα Fish Anthony.
• Ωδείο: Ίδρυμα στο οποίο άνθρωποι όλων των ηλικιών, των φύλων, των επαγγελμάτων και των πολιτικών και θρησκευτικών πεποιθήσεων καταφεύγουν για να διδαχθούν την ιερή τέχνη της μουσικής. Όταν τα αποτελέσματα δεν είναι τα αναμενόμενα, λέμε ότι η κατάσταση είναι ωδείο καπέλο.

Αυτά, και να προσέξετε μη μπλέξετε με την άσπρη σκόνη και καταλήξετε να λέτε σε περαστικούς την υπέροχη ωδή "Ρε, ψηλέ, μήπως έχεις μισό ευρώ; Δεν είμαι πρεζάκι, δε ζητάω ελεημοσύνη, μια τυρόπιτα θέλω να πάρω, πρώτη φορά κάνω τράκα στη ζωή μου, μη με παρεξηγείς, ε;"

Υπερεκτιμημένα πράματα

Εντάξει, πολύ πρόλογο δε θέλει, πάμε ψητό γιατί βαριέμαι κιόλας.

• Tim Burton:
  Και δεν είμαι καν και πρωτότυπος. Συγγνώμη στους Mikeius, Ephee, Kathysteras κι όποιον άλλον πιθανότατα στο παρελθόν ασχολήθηκε με αυτό το ξέβρασμα της κοινωνίας, αλλά δεν μπορώ να το αφήσω έτσι. Δεν είναι ότι δεν περνάς καλά με τις ταινίες του, αλλά αν βάλεις δύο τυχαίες ταινίες του να παίζουν σε διπλανές οθόνες καταλήγεις να παίζεις βρες τις διαφορές. Βασικά ο τύπος αυτός μας πουλάει το γεροτζόβενο Τζόνυ Ντεπ να το παίζει τρελίτσα και να γίνονται τα κοριτσάκια συντριβάνια από την γκαύλα, σε ένα περιτύλιγμα τάχα μου γκοθίλας και δήθεν μου σκοτεινίλας για να μπορούμε να το παίξουμε και κουλτούρα, με πάρα πολλά ηλίθια τραγούδια. Αγαπητέ Τιμ, αν ήθελα να δω μιούζικαλ τότε πρώτον, θα ήμουν γκέι, και δεύτερον, θα διάλεγα κάποιον που να ξέρει να γράφει και μιούζικαλ. Παραδέξου το. Ήθελες να γίνεις Άντριου Λόιντ Γουέμπερ κι επειδή δε σ'αφήνανε βγάζεις τ'απωθημένα σου στο Εργοστάσιο Σοκολάτας. Ναι, ξέρω, χειρότερος από τον Μάικλ Μπέι δεν είναι, αλλά ο Μπέι έχει τη θέση που του αξίζει στον πάτο της τροφικής αλυσίδας (εκτός κι αν καταφέρετε να μου βρείτε κάποιον που γούσταρε κάποιο από τα Transformers για οποιονδήποτε άλλο λόγο από τη Μέγκαν Φοξ).
• Smart:
  Και περνάμε στην υπέρτατη αηδία. Δεν έχω απολύτως τίποτα εναντίον των μικρών αυτοκινήτων, ίσα ίσα που για τις γκόμενες και για μέσα στην πόλη κάτι Yaris, Panda, 107, C1 και i10 είναι μια χαρά αξιοπρεπέστατα. Αλλά αυτό εδώ το πράγμα είναι ο ορισμός του υπερτιμημένου. Δίνεις 10850 ευρώ για τη βασική μόνο έκδοση, η οποία είναι 1000 κυβικά, δεν περιλαμβάνει κλιματισμό ή ηλεκτρικά παράθυρα (στην Ελλάδα που πιάνει τριανταπέντε βαθμούς για πλάκα λέμε) και θα ήταν το πιο άσχημο πράγμα που στηρίζεται σε τέσσερις ρόδες αν κάποιος διεστραμμένος δεν είχε διανοηθεί το Fiat Multipla. Και χωράνε μόνο δύο άτομα! Θέλετε να μάθετε τι πραγματικά πληρώνει κανείς στο Smart? Όνομα. Τη μαμά Μερσεντές δηλαδή από πίσω. Αγαπητέ φίλε που σκέφτεσαι να αγοράσεις Smart, αν όντως έχεις πρόβλημα με το παρκάρισμα και θέλεις να λες στον κόσμο ότι μετακινείσαι με Μερσεντές, υπάρχει και πολύ απλούστερη και οικονομικότερη λύση:
  
  ...άντε, και καλές βόλτες.
• Friends:
  Ναι, ναι, ξέρω, ανακάλυψα πάλι την Αμερική, αλλά δεν μπορώ άλλο. Αυτό το σήριαλ είναι στην ουσία η Ρέιτσελ να μας λέει "Θέλω τον Ρος, όχι, δε θέλω τον Ρος, τώρα θέλω τον Ρος, αλλά τώρα δεν τον θέλω, ήμασταν σε διάλειμμα, παντρευτήκαμε στο Βέγκας, χωρίσαμε, τώρα δεν τον θέλω, μια βραδιά είναι μόνο, είναι ο πατέρας του παιδιού μου, τώρα τον θέλω, αλλά θέλω και τον Τζόι, αλλά τελικά θέλω τον Ρος, ναι, αυτό είναι που θέλω παρ'όλο που παραλίγο να τα τινάξω όλα στον αέρα", με λίγο ψυχαναγκασμό Μόνικας, βλακεία Τζόι, σαρκασμό Τσάντλερ και περίεργες συμπεριφορές από Φοίβη για γαρνιτούρα. Και τελικά της πήρε μόνο δέκα χρόνια για να συνειδητοποιήσει ότι τελικά θέλει τον Ρος! Ε, άι γαμήσου στην τελική κι εσύ κι ο Ρος, γιατί το τελικό αποτέλεσμα ήταν περίπου τόσο αστείο όσο ο Τσάρλι Μπράουν. Τώρα το γιατί το Σταρ επιμένει ακόμα να παίζει αυτό το πράγμα σε επανάληψη, εδώ ο ΑΝΤ1 παίζει ακόμα το Κωνσταντίνου και Ελένης, οπότε μου φαίνεται αρκετά δίκαιο.
• Ολυμπιακοί Αγώνες:
  Πώς γίνεται, ρε παιδάκι μου, κάθε τέσσερα χρόνια να ενδιαφέρεται ξαφνικά όλος ο κόσμος να δει ένα μάτσο ντοπαρισμένους μαύρους να κάνουν κύκλους μέσα σε ένα στάδιο; Θα σας πω εγώ. Δεν ενδιαφέρεται πραγματικά. Ή το βλέπει γιατί δεν έχει τίποτε άλλο να κάνει, ή το βλέπει με την ελπίδα ότι κάποιος θα φάει καμία τούμπα, κανένα ακόντιο θα προσγειωθεί σε κανέναν θεατή, κάτι τέτοιο. Οι πιο ενδιαφέρουσες φάσεις αυτών των αγώνων, για να καταλάβετε, ήταν οι πανηγυρισμοί αυτού που πήρε το χρυσό στη δισκοβολία και μία γκομενίτσα από την ομάδα ενόργανης της Αμερικής που, επειδή της έπεφτε λίγο το ασημένιο που πήρε, αποφάσισε να μιμηθεί τη δόξα της Τζούλιας Αλεξανδράτου τότε που ήταν ακόμα μια αθώα (λέμε τώρα) υποψήφια καλλιστείων, και το επικό στραβομουτσούνιασμά της θα είναι ό,τι πιο χοτ στο 9gag ...και για καμιά βδομάδα ακόμα. Κι ελπίζω να θυμάστε ακόμα τι ακριβώς κέρδισε η Αθήνα από την επιτυχημένη διοργάνωση των Αγώνων του 2004.
• Lana del Rey:
  Αυτή την κοπελιά πιθανότατα δε θα την έχετε ακούσει όσοι δεν έχετε το κακό συνήθειο να βλέπετε MTV και να ακούτε εμπορικά ραδιόφωνα. Και δε χάσατε και τίποτα. Το πρόβλημα είναι ότι όλοι αυτοί οι χαζοχαρούμενοι, εν μέσω της θύελλας αηδιών σαν τη Nicki Minaj και τα συναφή, αποφάσισαν ότι για κάποιο λόγο η συμπαθής κατά τ'άλλα Lana είναι το next best thing που δεν πρέπει να λείπει από καμία δισκοθήκη. Και ιδού το αποτέλεσμα:
  Έχω δει πρεζάκια στο δρόμο με περισσότερη ζωντάνια από τη συμπαθή κατά τ'άλλα Lana. Έχω δει ανθρώπους σε νοσοκομείο στην πτέρυγα της μηχανικής υποστήριξης με περισσότερη ενέργεια και πάθος για ζωή από τη συμπαθή κατά τ'άλλα Lana. Αυτό το κομμάτι όχι απλά δεν είναι next best thing, αλλά θα μπορούσε να είναι εν δυνάμει δημόσιος κίνδυνος. Τι εννοώ; Φανταστείτε μόνο να οδηγεί κανείς σε αυτοκινητόδρομο και να παίξει στο ραδιόφωνο αυτό εδώ το πράγμα. Ύπνος στο τιμόνι, τσάκισμα σε μπαριέρες, καραμπόλα και τίτλοι ειδήσεων: "Νέο λουτρό αίματος στην άσφαλτο. Πότε θα κάνουν κάτι οι αρμόδιες αρχές;".
• Ηλεκτρονικό τσιγάρο:
  Το ηλεκτρονικό τσιγάρο, που λέτε, είναι η νέα καινοτομία που θα έκανε την στάθμη των θαλασσών να ανέβει κι άλλο εξαιτίας των μαύρων δακρύων που θα έχυνε ο Φίλιπ Μόρις για τα λεφτά που θα έχανε. Κι όπως ήταν φυσικό, όλοι οι βλαχοελληνάρες με το ατελείωτο επιχειρηματικό δαιμόνιο μυρίστηκαν καινούρια μπίζνα κι έτσι, σε κλάσματα δευτερολέπτου σχεδόν, έχουμε το φαινόμενο να περπατάς στο δρόμο και τα μαγαζιά με ηλεκτρονικό τσιγάρο να είναι πιο πολλά κι από τα άδεια. Και ποιο το αποτέλεσμα όλου αυτού του πανικού; Σήμερα, μετά από αρκετούς μήνες, έχω καταφέρει να εντοπίσω...και ένα άτομο που χρησιμοποιεί αυτό το υπέροχο και πρωτοποριακό προϊόν, ενώ ταυτόχρονα αν μαζεύαμε τις γόπες μόνο από τα πεζοδρόμια της Θεσσαλονίκης και τις σκορπίζαμε στα στρατόπεδα ανά τη χώρα, οι ψάρακες θα είχαν γόπινγκ να κάνουν μέχρι το 2045. Τι να κάνουμε; Αν δεν βάλει η κυβέρνηση snipers να πυροβολούν στο κεφάλι όποιον ανάβει τσιγάρο, ο Έλληνας δε θα εννοήσει να το κόψει.
• Χαλκιδική:
  Η Χαλκιδική είναι μία παραθαλάσσια περιοχή με αρκετές αξιόλογες παραλίες, κάποιες εξαιρετικές και άλλες τόσες που δεν κολυμπιούνται. Περίπου όπως κάθε άλλος παραθαλάσσιος νομός της χώρας δηλαδή. Μόνο που δε βλέπετε κανέναν άλλο παραθαλάσσιο νομό της χώρας στον οποίο κάθε καλοκαίρι να μετακομίζει όλη η γαμημένη Θεσσαλονίκη! Τι στο διάλο, η Πιερία δίπλα είναι με μια χαρά παραλίες κι ακόμα καλύτερα ξανθά. Φορ φακς σέηκ, μας βάλανε κοτζάμ Εγνατία να πιάνεις Ηγουμενίτσα σε τρεις ώρες και να βουτάς Ιόνιο, αυτοί εκεί, Χαλκιδική! Να πήζει κάθε Αύγουστο το σύμπαν! Κι άλλο και τούτο πάλι. Η Ελλάδα έχει καλοκαίρι από Μάιο μέχρι Οκτώβριο, αλλά προφανώς αν αποφασίσεις να πάρεις την άδειά σου κάποιον άλλο μήνα εκτός από τον Αύγουστο, ο Κθούλου θα εξοργιστεί τόσο πολύ από την αυθάδειά σου που θα ρίξει φωτιά να κάψει όλη τη χώρα (εδώ που τα λέμε πολλές φωτιές έχει εσχάτως...βρε λες;)
• Victoria Beckham:
  Πέρα από τις ατελείωτες γυναικάρες βλέπε Αντζελίνα, Μέγκαν, Μπιγιονσέ, Τζέι-Λο και προσθέστε παραδείγματα κατά βούληση, η βιομηχανία του θεάματος μας έχει χαρίσει απλόχερα και πάμπολλες ξεπλυμένες κρυόκωλες που νομίζουν ότι έχουν τα αρχίδια να γίνουν φαντασίωση για τους άντρηδους αλλά φυσικά τρώνε άκυρο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μέχρι αρκετά πρόσφατα ήταν η Σκάρλετ Γιοχάνσον, αλλά η ερμηνεία της (ας πούμε) ως Black Widow στους Avengers της έδωσε άπειρους πόντους γαμησιμότητας. Έτσι αδιαμφισβήτητη νικήτρια του διαγωνισμού "Μις Μακρυπούλια της Αμερικής 2012" είναι αδιαμφισβήτητα η σύζυγος του Ντέιβ, γνωστού και σαν "Mikeius των γηπέδων" για την κίνησή του να αφήσει τους παπάδες που έκανε σε Μάντσα και Ρεάλ για να τρέξει στον τιτάνα του ποδοσφαίρου που λέγεται Los Angeles Galaxy που του έδιναν ακόμη πιο πολλά εκατομμύρια από όσα ήδη είχε. Αλλά πίσω στη Βίκυ. Είναι είδωλο λέει...μαλάκα, είναι εικοσιπέντε κιλά και αν βγει να περπατήσει καμία μέρα με αέρα θα πρέπει να φοράει παπούτσια με βαρίδια για να μην την πάρει και τη σηκώσει. Και το χρώμα του δέρματός της πιο πολύ στον Γκάρφιλντ παραπέμπει παρά σε άνθρωπο.
• Adele:
  Στην ποπ μουσική υπάρχουν τρεις μεγάλες κατηγορίες καλλιτεχνών: α) τα μιάσματα που δικαίως απολαμβάνουν της χλεύης του κόσμου, σαν την νεαρά πούστρα που λέγεται Τζάστιν, β)τα μιάσματα που ακόμα υπάρχει κόσμος που τα ακούει ευλαβικά, σαν κάτι Pitbull και Lil Wayne, και γ)τους κάπως ανώτερους ποιοτικά (σε σχέση με τον υπόλοιπο βούρκο) καλλιτέχνες οι οποίοι είναι εκεί που αξίζουν, κάπου στη μέση δηλαδή, σαν να λέμε Lady Gaga. Και μετά ήρθε το παχύσαρκο αηδόνι της Βρετανίας και όλοι πάθανε κοκομπλόκο. Ω, θεέ μου, τι θεϊκή φωνή, ω θεέ μου, υπέρτατη Adele, μάζεψε τα Grammy όπως πιθανότατα μαζεύεις τις πίτσες τα βράδια, ω θεέ μου, υπέρτατη Adele, φόρα αυτό το πλαστικό πέος και πάρε μας την παρθενιά από τον κώλο! Ναι, κοίταξε, δε θα ισχυριστώ ότι η δικιά σου δεν έχει φωνή, αλλά σαν να μου φαίνεται ότι όλο παίζει σε μια συγκεκριμένη θεματολογία ερωτικής απογοήτευσης με λίγο από χωρισμό. Σας θυμίζει κάτι;
  
  ...αλλά και πάλι, μπορεί να είναι ιδέα μου. Και ναι, παραλίγο να έπεφτα κι εγώ στην παγίδα της αν θυμάστε αυτό, αλλά ευτυχώς η V Svens μου άνοιξε τα μάτια.

Αυτά, και να προσέχετε μην ξεκινήσετε να πάτε στη Χαλκιδική και στο δρόμο τρακάρετε πάνω σε ένα Smart που το οδηγεί ο Τζόνυ Ντεπ.

17 Χρόνια Επιτυχίες

Ήταν μια κρύα νύχτα του χειμώνα του 1995 όταν γεννήθηκα...
...ναι, ρε μαλάκες, έκανε χειμώνα μέσα στη μέση του κατακαλόκαιρου ειδικά για να γεννηθώ εγώ, τι ζόρι τραβάτε τώρα;
...τέλος πάντων ήταν μια κρύα νύχτα του χειμώνα του 1995 όταν γεννήθηκα, και σήμερα, 17 χρόνια μετά, βλέπετε τα αποτελέσματα.
Όπως ίσως θα καταλάβατε, σήμερα είναι τα δέκατα έβδομα γενέθλιά μου, και γι'αυτό αποφάσισα να σας αποκαλύψω δεκαεπτά πτυχές από τη ζωή μου που δεν είχατε και καμιά ιδιαίτερη φαγούρα να μάθετε.

1. Εγώ που (δε) με βλέπετε, εκτός από άρχοντας των λέξεων, της ρητορείας και των μαριονετών, έχω καταφέρει επίσης να κερδίσω βραβεία και διακρίσεις σε διαγωνισμούς μαθηματικών, διαγωνισμούς φυσικής, διαγωνισμούς χημείας, διαγωνισμούς για τα πάντα, διαγωνισμούς για τα κοάλα, έχω πάρει Proficiency Cambridge με A, έχω έναν τοίχο στο δωμάτιό μου γεμάτο κορνιζαρισμένα βραβεία, διπλώματα, πτυχία και αριστεία, στην παρέλαση θα μεταφέρω την ένδοξη γαλανόλευκη στα στιβαρά μου μπράτσα χωρίς καν να έχω ανοίξει βιβλίο ολόκληρη χρονιά και μου έχει απονείμει τιμητική πλακέτα ο δήμαρχος της περιοχής. Αυτά τα ολίγα.
2. Παρ'όλα αυτά, κι ενώ πάντα το στυλό και το πληκτρολόγιο πιάνουν φωτιά, όταν είναι να ανοίξω το στόμα μου να μιλήσω κάτι παθαίνω (σε περιστάσεις που διακυβεύεται κάτι σημαντικό εννοείται, όχι όταν κάθομαι με τους τέσσερις συμμαθητές που με τσιτώνουν λιγότερο από τους υπόλοιπους σε ένα παγκάκι και λέμε μαλακίες). Αυτό συμβαίνει κυρίως σε προφορικές εξετάσεις, κάτι που εξηγεί πώς κατάφερα να πάρω Proficiency Cambridge με A και C στο Speaking. Επίσης, δεν έχω καταφέρει ποτέ να μιλήσω ανοιχτά σε γκόμενα, κάτι που εξηγεί γιατί δεν έχω γαμήσει ακόμα ούτε μηλόπιτα.
3. Κι εξαιτίας ακριβώς αυτής της, ηττοπάθειας να το πω; φοβίας να το πω; μαλακίας θα το πω, όποτε σταμπάρω κάποια που μ'αρέσει αρκετά κάνω ακριβώς αυτό που κοροϊδεύω. Γίνομαι καληνυχτάκιας. Δηλαδή όχι ακριβώς καληνυχτάκιας, γιατί ούτε για καφέ δε με προσκαλούν. Δηλαδή και σαν καληνυχτάκιας αποτυχημένος είμαι. Τέλος πάντων, όσα έλεγα τόσο καιρό (και θα συνεχίσω να λέω) για το γένος των μουνόδουλων, καληνυχτάκηδων και λοιπών μιασμάτων είναι μια μορφή συγκεκαλυμμένης αυτοκριτικής. Όσο για εσάς, το πιστό μου ποίμνιο, φασκελώστε ελεύθερα, αλλά από αύριο. Σήμερα θέλω να το γιορτάσω.
4. Από μικρό παιδάκι είχα ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική. Είχαμε ένα σετ πλήκτρα κι έπαιζα από το αυτί, χωρίς παρτιτούρα, διάφορα πράματα που άκουγα (τότε κυρίως Θεοδωράκη, Χατζηδάκι και λοιπούς έντεχνους που άκουγαν οι γονείς μου. Πολύ αργότερα το έριξα στη Lady Gaga). Μετά κάποια στιγμή βαρέθηκα, κυρίως γιατί είχα απογοητευτεί που δεν μπορούσα να παίξω με το δεξί και το αριστερό ταυτόχρονα, και το δώσαμε. Τώρα θα ήθελα να ξαναρχίσω, αλλά το πιο πιθανό είναι να καταλήξω στα ντραμς που είναι πιο εύκολα. Επίσης, όταν παίζω αέρινη κιθάρα, αν και δεξιόχειρας, μου βγαίνει πιο φυσιολογικό να πιάνω ταστιέρα με το δεξί και ηχείο με το αριστερό. Δεν ξέρω γιατί, και δεν ξέρω αν θα το έκανα και σε κανονική κιθάρα.
5. Επίσης έχω ιδιαίτερη σχέση και με την υποκριτική. Στην πέμπτη δημοτικού έκανα τον πρόεδρο ενός δικαστηρίου σε σχολική παράσταση (πρωταγωνιστικός ρόλος λέμε, όχι αστεία!) και φέτος έκανα τον Λύκο σε μια μάλλον περίεργη διασκευή της Κοκκινοσκουφίτσας που έφτιαξαν κάτι συμμαθητές, όπου ο Λύκος είναι προικοθήρας που προσπαθεί να φάει τα λεφτά της γιαγιάς της Κοκκινοσκουφίτσας (κι άλλος πρωταγωνιστικός ρόλος λέμε, ρε μήπως να το σκεφτώ σοβαρά; Θέλω να πω, εδώ η Κίρστεν Στιούαρτ κι ο Ρόμπερτ Πάτινσον έκαναν καριέρα, εγώ θα τους πειράξω;)
6. Με τις υπόλοιπες τέχνες δεν έχω και τόσο ιδιαίτερη σχέση. Είχα επιχειρήσει βέβαια να ασχοληθώ με τη ζωγραφική ένα φεγγάρι που έβλεπα την τιτανοτεράστια εκπομπή του Μπομπ Ρος στην ΕΤ3, αλλά μετά ήρθε αυτός ο καθυστερημένος καραγκιόζης και φημολογούμενος παιδεραστής που μας έκανε καλλιτεχνικά στο γυμνάσιο και μου γάμησε την αγάπη για την τέχνη. Επίσης, όταν τραγουδάω ακούγομαι σαν πληγωμένο μωρό ρινόκερου, και τις ελάχιστες φορές που επιχειρώ να χορέψω καταλήγω να ξεβιδώνομαι και να γίνομαι Άριεν Ρόμπεν. Και όχι, δεν επιχείρησα ακόμα να ασχοληθώ με τη γλυπτική. Έχει και η μαλακία τα όριά της.
7. Αλλά και στον αθλητισμό διαπρέπω. Μια φορά έτρεξα 400 μέτρα με αντίπαλο ένα λεωφορείο και κέρδισα. Όποτε παίζαμε ποδόσφαιρο στη γυμναστική στο σχολείο ήμουν τερματοφύλακας της κλάσης...και του Χαλκιά μη σου πω. Επίσης στο μπάσκετ με προίκισε με τις τρομερές δυνάμεις του ο Μέγας Ένας Μάικολ Τζάκσον Τζόρνταν, αλλά δεν τις χρησιμοποιώ για να μην τρομάζω τα άλλα παιδάκια. Και καταλήγουμε στο βόλεϊ, στο οποίο τα πάω κάπως καλύτερα για ανεξήγητους λόγους. Αλλά το αγαπημένο άθλημα για να βλέπω είναι μακράν το μπιτς βόλεϊ. Γυναικών.
8. Όταν ήμουν παιδάκι, είχα ένα ποδήλατο. Μετά ο πατέρας μου αποφάσισε ότι η Θεσσαλονίκη δεν είναι πόλη για να κάνει ένα μικρό παιδάκι ποδήλατο (όχι άδικα εδώ που τα λέμε), κι έτσι πήγαμε το ποδήλατο στο χωριό. Στη συνέχεια μεγάλωσα, το ποδήλατο δε μου έκανε πια και το παρατήσαμε στην αποθήκη να ξεφουσκώνει. Έκτοτε πάντα ήθελα να πάρω ένα ποδήλατο, αλλά επειδή οι Έλληνες οδηγοί δεν τρέφουν ιδιαίτερη αγάπη για τους ποδηλάτες κι εγώ δεν τρέφω ιδιαίτερη αγάπη για τα νοσοκομεία, θα περιμένω μέχρι να αναγνωριστεί η ιδιοφυΐα μου στο εξωτερικό και να με πάρει με υποτροφία το MIT.
9. Περισσότερο κι από τον Μπόνο, τους ανώμαλους που κάθονται δίπλα σου όταν το λεωφορείο είναι άδειο, το YOLO, την συνήθεια που έχουν μερικοί να κολλάνε τις μασημένες τσίχλες τους κάτω από τα θρανία και τη θεοποίηση που υφίσταται εσχάτως ο σαπρακιασμένος πορνόγερος Μικ Τζάγκερ από τη μουσική βιομηχανία, μισώ τους θολοκουλτουριάρηδες που σε κοιτούν με μισό μάτι αν δεν μοιράζεσαι τα ίδια γούστα με τις αφεντομουτσουνάρες τους. Όχι, ρε μαλάκα, δεν έχω δει το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού, ή της Χήνας, ή δεν ξέρω ποιανού άλλου πτηνού, η καλύτερη ταινία που έχω δει ποτέ είναι το Airplane!, κι άντε και γαμήσου.
10. Πάντως θα ήμουν πολύ τυχερός αν έκανα στις γκόμενες την ίδια θραύση που έκανα και κάνω στις φιλολόγους μου. Όχι, δε μας βγάλαν στις εφημερίδες, σεξοδιεστραμμένοι ανώμαλοι, απλά λέω ότι όλες με έχουν λατρέψει. Συγκεκριμένα, η κυρία Σ. που είχα στη Β'Γυμνασίου ακόμα λέει πως θα ήθελε να είχε κρατήσει ένα αντίγραφο από μια έκθεση που είχα γράψει τότε, η κυρία Δ. που είχα στην Α'Λυκείου πήρε έκθεσή μου και τη διάβασε στους μαθητές της Τρίτης, και η κυρία Μ. που είχα φέτος είπε στον πατέρα μου ότι όταν διαβάζει τις εκθέσεις μου μετά βγαίνει στο μπαλκόνι για τσιγάρο, για να τις απολαύσει καλύτερα (ακόμα μερικοί πουθενάδες μιλάνε για λεκτικούς οργασμούς;).
11. Αν και οι αγαπημένοι μου καλλιτέχνες είναι η Λαίδη Παλαβιάρα, ο Μάρσαλ Μάδερς, το Σύστημα του Κάτω, η Ριάνα και η παρέα του Χέτφιλντ, του Χάμετ και του Τρουχίγιο (θα έβαζα και τον Ούλριχ αν δεν ήταν ένα φιλοχρήματο αρχίδι), αρκετή diversity δηλαδής, κι εγώ ο ίδιος απορώ με τα πράγματα που έχω καταφέρει να ακούσω χωρίς να ξεράσω τα άντερά μου. Μιλάμε για ποικιλία από Ρικ-Νέβα-γκόνα-γκιβ-γιου-απ-Άστλεϋ μέχρι Ah-ah-ah-ah-Stayin-Alive, από Slipknot και Rammstein μέχρι καμενιές τύπου "Ο γαμιάς της γειτονιάς" κι από χαμηλών τόνων αλτεριές τύπου Seven Nation Army μέχρι και Χρήστο-Είσαι-Μουνόδουλος-Χόρεψε-Μωρό-Μου-Τούση. Αλλά μη με βάλεις να ακούσω Μπίμπερ. Ποτέ όμως.
12. Όταν ήμουν πολύ μικρό παιδάκι δεν είχα ιδιαίτερο χαμπάρι του τι χρησιμότητα είχαν τα λεφτά, κι έτσι, γύρω στα τρία μου, όταν ο παππούς μου μου έδωσε κάτι χαρτονομίσματα, το θεώρησα έξυπνη ιδέα να τα πετάξω στην αυλή. Μετά οι γονείς μου τα έψαχναν. Μεγαλώνοντας έμαθα ότι τα λεφτά δεν είναι ακριβώς για πέταμα, κάτι που εφαρμόζω μέχρι και σήμερα. Πάλι σε σχέση με τα λεφτά, τον Ιανουάριο του 2002 όπως όλοι ξέρουμε ήρθε στη ζωή μας το ευρώ. Εγώ είχα σε έναν κουμπαρά κάτι λεφτά (δραχμές τότε) και δεν ήθελα να τ'αποχωριστώ, γιατί δεν ήξερα ότι το ευρώ θα ήταν κι αυτό λεφτά (λέτε κάτι να ήξερα που δεν ήθελα να αποχωριστώ τις δραχμές;)
13. Δε βρίσκω ποιο είναι το νόημα στα εξής τρία πράγματα: α) το παγωτό γιαούρτι. Θέλω να πω, η ανθρωπότητα είχε ήδη βρει χρησιμότητα για το γιαούρτι, το τζατζίκι. Εντάξει, και τις πίτες γιαουρτλού. Εντάξει, και το γιαούρτωμα. β) Τις σαλάτες στα φαστφουντάδικα. Γιατί το πρώτο όνομα που έρχεται στο μυαλό όλων μας όταν μιλάμε για υγιεινή διατροφή είναι τα McDonalds. γ) Τα κλαμπ. Δηλαδή βρίσκεσαι σε έναν χώρο με εκατοντάδες άτομα, όπου ακουμπιέστε, σπρώχνεστε και τσαλαπατιέστε, ακούγοντας ελεεινούς θορύβους. Ε, το ίδιο πράγμα γίνεται και στα λεωφορεία, μόνο που εκεί δεν φυσάνε οι άλλοι τον καπνό τους πάνω σου.
14. Μια που τ'αναφέραμε κι αρχή διαλόγου κάναμε, τρέφω μια ανεξήγητη συμπάθεια προς τα λεωφορεία. Ως μικρό παιδάκι, ήταν μάλλον φυσιολογικό να εντυπωσιαστώ από ένα μεγάλο πράγμα που κάνει απίστευτο θόρυβο. Αλλά και τώρα, εκτός του ότι τα λεωφορεία (και πιο συγκεκριμένα οι επιβάτες τους) δεν αποτυγχάνουν ποτέ να μου χαρίσουν υλικό για μελλοντικές εγγραφές, όποτε αποφασίζω να γυμνάσω λίγο την απολλώνια κορμάρα, διαλέγω ένα λεωφορείο, κατεβαίνω στο τέρμα και γυρνάω σπίτι μου περπατώντας. 500 θερμίδες, το υπολόγισα σε ένα σάιτ που βρήκα στο ίντερνετ.
15. Ενώ πάντα έτρωγα χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα αυτά που δεν τρώγανε τ'άλλα παιδάκια, λάχανα, χόρτα, κουνουπίδια, φασόλια, φακές, μελιτζάνες, ακόμα και σπανακόρυζο άμα χρειαζότανε, δε μου αρέσει η κέτσαπ. Καθόλου. Μου αφήνει μια απαίσια ξινίλα στο στόμα, και ποτέ δεν την έχω βάλει σε τίποτα που έφαγα. (Στο μεταξύ στην άλλη όχθη του Ατλαντικού η κέτσαπ μετράει για λαχανικό. Για τέτοια ζωάδια μιλάμε). Από την άλλη, κατάφερα να γνωρίσω άτομο που δεν τρώει κιμά και ντομάτα, οπότε δεν είμαι εγώ ο πιο ανώμαλος. Επίσης, δε μου άρεσαν ποτέ τα αχλάδια.
16. Λατρεύω τη Θεσσαλονίκη γιατί είναι μια πόλη αρκετά μεγάλη για να μην τη βαριέσαι και ταυτόχρονα αρκετά μικρή για να την περπατήσεις ολόκληρη. Κι επίσης, γιατί είναι μια πόλη που ξέρει να τρώει. Όχι σαν μερικούς μερικούς ονόματα δε λέμε υπολήψεις δε θίγουμε Αθηναίους που το πιτόγυρό τους έχει περισσότερη πίτα παρά κρέας. Από την άλλη, θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς τις εκατόν πενήντα χιλιάδες βυζαντινές εκκλησίες, το φανάρι της Λαγκαδά που χάνεις δέκα λεπτά μες στο νερό απ'τη ζωή σου, την υπέροχη μυρωδιά σκουπιδίλας-Θερμαϊκίλας και τις φαεινές ιδέες του δημάρχου Μπουτάρη για την ανάπλαση της παραλίας.
17. Πιστεύω ότι όλοι ξέρετε εκείνο το τραγούδι των Green Day 75 που λέει "I walk this empty street, on the boulevard of broken dreams", σωστά; Ε, λοιπόν, καλούτσικο δεν είναι; (Τι πιστέψατε ότι θα ακολουθούσε;) Λοιπόν, δεν νιώθω ότι έχω μια λεωφόρο χαμένων ονείρων να περπατήσω, γιατί τα όνειρά μου δεν είναι χαμένα. Είναι ακόμα εκεί έξω, και περιμένουν να τα κυνηγήσω. Κι αυτή η παράγραφος ήταν τόσο απίστευτα κλισέ που αν την έδινα σε υποψήφια καλλιστείων θα αρνιόταν να την βάλει στη συνέντευξή της, κι αν την έδινα στο Φοίβο να τη μελοποιήσει δε θα το έκανε. Τραγωδία, δεν είναι;

Πάρτε κι ένα τραγουδάκι...

 ...και happy birthday to me.
Αυτά, και να προσέχετε μην καείτε από τα κεράκια...ή την τιμή της τούρτας.

Υπαρξιακές εμπειρίες

Σήμερα γύρισα από τους μαγευτικούς Νέους Πόρους Πιερίας, αγαπημένο ταξιδιωτικό προορισμό της εξωτικής Λάρισας και των ξανθών υπάρξεων από Ντόιτσλαντ, Νέδερλαντς, Πόλσκα και Σρμπιγια που έχουν την ατυχία να πρέπει ακόμα να πάνε διακοπές με τους γονείς τους.
Και το μόνο που έχω να πω είναι ότι κατάφερα να πετύχω στον Star FM 97,1, number one hit station of Thessaloniki και τα συναφή, το A Casa Di Irene.
Τώρα πια μπορώ να πεθάνω.

Κάποια στιγμή μπορεί να δείτε και κανονικό άρθρο.