Κανονικά μια ανάρτηση που μιλάει για απλά πράγματα δε θα έπρεπε να έχει πρόλογο γιατί ο πρόλογος χρησιμεύει στο να επεξηγεί το για τι πράγμα μιλάει η ανάρτηση κι εφόσον η ανάρτηση μιλάει για απλά πράγματα θα ήταν μάλλον υποκριτικό η ίδια να μην είναι απλή καθεαυτή αλλά από την άλλη δε θα μπορούσα να την αφήσω χωρίς πρόλογο γιατί οι δέκα εντολές του καλού μπλόγκερ που μόλις έβγαλα από τον κώλο μου λένε ρητά ότι απαγορεύεται να βγάζεις αναρτήσεις χωρίς προλόγους κι αυτοί οι πρόλογοι ας λένε ό,τι σκατά θέλουνε κανείς δε νοιάζεται χρησιμεύουν απλά για να γεμίζουν τη σελίδα και να φαίνεται μπούγιο και πάω στοίχημα ότι μετά από τόση ώρα κανείς δε θυμάται ποιο είναι το θέμα και αυτή πιθανότατα ήταν η πιο σύνθετη πρόταση που διαβάσατε σε ολόκληρη την ταπεινή και μίζερη ζωή σας.
- Queen-We Will Rock You:
Συνήθως έχουμε στο μυαλό μας ότι η καλή μουσική πρέπει να περιλαμβάνει κιθάρες με τέσσερις χιλιάδες χορδές, ντράμερ με πέντε χέρια και τον Ραχμάνινοφ για πληκτρά. Και μετά βγαίνει κι ο Φρέντυ-Θεέ-Πάρε Την ΠΑΕ-Μέρκιουρι και μας γαμάει τον πάτο με τον πιο legen-wait-for-it-dary τρόπο. Το 75% του τραγουδιού είναι απλά ένα σκέτο και γελοιωδώς εύκολο beat που θα μπορούσε να το παίξει ακόμα κι η Meg White σε κώμα, και στο τέλος έχει ένα σόλο που κάθε μέτριος κιθαρίστας μπορεί να παίξει. Αλλά με το που ξεκινήσει κάποιος έτσι, ατ ράντομ που λέμε κι εμείς στα ελληνικά, να κοπανάει μια σκληρή επιφάνεια, ντουπ-ντουπ-νταπ, μέσα σε ένα χώρο με άλλα άτομα, όλοι θα παρατήσουν τις δουλειές τους και θα τραγουδήσουν όλοι μαζί το γουιγελράκγια! Κι όχι, το μυστικό συστατικό της επιτυχίας δεν είναι η φωνάρα του Φρέντυ, γιατί αν υπήρχε κάποιος που μπορούσε να καταστρέψει το τραγούδι ήταν σίγουρα η Μπρίτνεη στο διαφημιστικό της Πέπσι...και ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ! (η γνώμη μου για το εν λόγω διαφημιστικό δεν έχει επηρεαστεί ούτε στο ελάχιστο από την παρουσία μιας συγκεκριμένης μελαψής κυρίας, παρά τις κακοήθειες που μπορεί να ισχυριστούν μερικοί) - Ariel Atom:
Συνήθως, όταν ακούμε "απλό αυτοκίνητο" σκεφτόμαστε κάτι Λάντα, κάτι παλιά Μπητλ και τα συναφή, και όταν ακούμε "υπεραυτοκίνητο" σκεφτόμαστε εκατόν πενήντα χιλιάδες αεροτομές, σώμα από ανθρακονήματα, λεπτομέρειες από χρυσάφι και θέσεις από δέρμα εξωγήινου, σωστά; Και μετά ήρθε μια μικρή Αγγλική βιομηχανία που δεν την ξέρει ούτε η μάνα της, και αποφάσισε να βγάλει κι αυτή ένα υπεραυτοκίνητο. Η τεχνική τους ήταν να συναρμολογήσουν μια μηχανή, ένα τιμόνι, τέσσερις ρόδες και ένα κάθισμα...αυτό. Το αποτέλεσμα φαίνεται ξεκάθαρα στη φάτσα του Τζέρεμι Κλάρκσον:
Και φυσικά, στα χέρια του εξημερωμένου οδηγού αγώνων, που κάποιοι λένε ότι του έχει απαγορευτεί η είσοδος σε όλα τα σουβλατζίδικα της Ελλάδας και ότι μπορεί να τραγουδήσει την Αστερόεσσα καλύτερα από την Κριστίνα Αγκιλέρα, έκανε τον ταχύτερο γύρο που έχει καταγραφεί στην ιστορία του Top Gear. Bugatti Veyron, πάρε τα 1001 άλογά σου και βάλ'τα ένα ένα στον πάτο σου. - Η τελική αποστολή στο GTA San Andreas:
Σε γενικές γραμμές, η Rockstar φαίνεται να έδωσε στους συγγραφείς της την εξής οδηγία: "Βρείτε τον πιο περίπλοκο τρόπο για να γίνει η δουλειά, και μετά κάντε τον ακόμα πιο περίπλοκο". Για παράδειγμα, ο CJ πρέπει να κλέψει ένα φορτηγό χρηματαποστολής για να μεταφέρουν τα λεφτά από τη ληστεία του Caligula:
Επιλογή 1: Ο CJ πηγαίνει εκεί που είναι παρκαρισμένο το φορτηγό, το παίρνει και φεύγει.
Επιλογή 2: Ο CJ πηγαίνει σε μια στρατιωτική βάση (γεμάτη με στρατιώτες, όπως με πληροφορεί ο Captain Obvious), κλέβει ένα γερανοφόρο ελικόπτερο με την οδηγησιμότητα μιας αεριωθούμενης μπανιέρας, αρπάζει το φορτηγό από αέρος και το προσγειώνει στο εγκατελειμμένο αεροδρόμιο στη μέση της ερήμου, όπου αν δεν το προσγειώσει σωστά αρπάζει φωτιά και πρέπει να τα ξανακάνει όλα από την αρχή.
Μαντέψτε ποια επιλογή χρησιμοποιήθηκε στο παιχνίδι.
Θα περίμενε κανείς λοιπόν, ότι η τελική αποστολή, που παραδοσιακά είναι και πιο δύσκολη, θα ήθελε να παλέψεις με εκατό θιβετιανούς μοναχούς μάστερ του κουνγκ-φου, να σκαρφαλώσεις στην κορυφή του ψηλότερου ουρανοξύστη του κόσμου, να καβαλήσεις έναν ιπτάμενο ρινόκερο, να επικαλεστείς τη δύναμη, να κλέψεις από τον Μπιγκ Σμόουκ το δαχτυλίδι και να το ρίξεις σε ένα ηφαίστειο. Αντ'αυτού, απλά μπουκάρεις στο άντρο του Μπιγκ Σμόουκ, γαζώνεις Μπάλας, σκοτώνεις τον Μπιγκ Σμόουκ, γαζώνεις κι άλλους Μπάλας και κυνηγάς τον Τένπενυ. Έτσι δεν είναι καλύτερα, ρε παιδιά; - Ποδόσφαιρο:
22 μαλακοβιόληδες, μια μπάλα και δυο τέρματα. Τι πιο απλό, γαμώ την κολυμπήθρα που βαφτίσανε τον Μπεκενμπάουερ; Παρακαλούνται οι κυρίες που διαβάζουν το θεϊκό μπλογκ μου να μην διανοηθούν καν να εκστομίσουν τη μαγική λέξη "οφσάιντ". Αν θες να δώσεις την μπάλα σε συμπαίκτη σου που είναι πιο μπροστά από σένα, θα πρέπει ανάμεσα στο συμπαίκτη σου και το τέρμα να είναι τουλάχιστον δύο παίκτες της αντίπαλης ομάδας, αλλιώς δε μετράει η πάσα και η μπάλα πάει στους αντίπαλους. ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΛΑΒΑΙΝΕΙΣ; Αλλά, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι το οφσάιντ είναι σύνθετος κανόνας, το ποδόσφαιρο είναι το πιο απλό άθλημα (θεωρητικά ο στίβος είναι, αλλά ο στίβος είναι πιο πολύ κόπια του Breaking Bad παρά άθλημα) που υπάρχει. Όσες φορές προσπάθησα να καταλάβω τους κανονισμούς του american football, μετά από δέκα δευτερόλεπτα ήμουν στο πάτωμα, χτυπιόμουν κι έβγαζα αφρούς από το στόμα. Και, ας μην κοροϊδευόμαστε: όσο και να λέμε και να ξαναλέμε για το Total Football της Μπαρτσελόνα που οι παίκτες βάζουν κάτω τη μπάλα και αλλάζουν μεταξύ τους τόσες πάσες που μέχρι κι ο Σωτηρακόπουλος δεν μπορεί να καταλάβει ποιος έχει τη μπάλα, θα μας εντυπωσιάσει πολύ περισσότερο αυτός που θα τραβήξει τη μπάλα ένα σουτ από τη μέση του γηπέδου και θα στείλει τον αντίπαλο τερματοφύλακα για βρούβες. - Οι μαθηματικοί τύποι του Αϊνστάιν:
Ίσως να μην το ξέρατε, αλλά ο Αϊνστάιν ήταν ιδιοφυΐα (άλλη μια ευγενική χορηγία του Captain Obvious). Ο άνθρωπος, τον οποίον οι καθηγητές του καταδίκαζαν ως άχρηστο και προορισμένο για την αποτυχία (μπράβο, εκπαιδευτικό σύστημα της προπολεμικής Γερμανίας!), κατάφερε να διανοηθεί ότι ο χρόνος επιβραδύνεται και ο χώρος συρρικνώνεται όταν κινείσαι με ταχύτητες πολύ κοντά σε αυτή του φωτός. Το διανοείστε; Μπόρεσε να φανταστεί πώς είναι να κινείσαι με ταχύτητα τριακοσίων χιλιάδων χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κατάλαβε ότι η ύλη είναι συμπυκνωμένη ενέργεια και τούμπαλιν, και εξέφρασε το ποσό της ενέργειας που περιέχει η ύλη με μια εξίσωση. Αν νομίζατε ότι αυτή η εξίσωση έχει μέσα διαφορικά, ρίζες, λογαρίθμους, σκατά, της Παναγιάς τα φρύδια τέλος πάντων, πάρτε τη γείωσή σας στη μάπα, γιατί η εξίσωση είναι το E=mc^2, που το ξέρουν ακόμα και τα πεντάχρονα στο νηπιαγωγείο. Βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι αυτός που δίδαξε στον Αϊνστάιν τα μαθηματικά που ήξερε ήταν ο Καραθεοδωρή. Παντού υπάρχει ένας Έλληνας. Όταν αυτοί ανακάλυπταν το κρέας, εμείς είχαμε ήδη χοληστερίνη. - Μακαρόνια με κιμά:
Όχι το τραγούδι του Σάκηηηη, ηλίθια όντα, το φαγητό. Έχουμε μάθει όλοι μέσα στην υποκρισία και νομίζουμε ότι ωραίο γεύμα είναι το φιλέτο αυτιστικής στρουθοκαμήλου στον ατμό, γαρνιρισμένο με κεράσια από τη Νότια Αμερική, αποξηραμένα φύλλα μαριχουάνας και σάλτσα από τα πηγμένα χύσια του Γκόρντον Ράμσεϊ. Κι όμως, δεν μπορεί να υπάρχει άνθρωπος που να μην νιώθει ένα ρίγος ευτυχίας στην ψυχή του με ένα πιάτο μακαρόνια, που είναι το πρώτο πράγμα που μαθαίνει κανείς να μαγειρεύει, και σάλτσα κιμά, που στην ουσία είναι κιμάς, ντομάτα και κρεμμύδι ριγμένα σε μια κατσαρόλα (εκτός ίσως από τους χορτοφάγους, αλλά οι χορτοφάγοι δεν είναι άνθρωποι, οπότε δε μετράνε). Προσωπικά, πρέπει να καταβάλω συνειδητή προσπάθεια για να μην πάρω την κατσαρόλα με τη σάλτσα κι αρχίσω να την τρώω έτσι σκέτη, με το κουτάλι. Και μετά, εννοείται, έχουμε και το "Super-Mega-Muthafucking Μακαρόνια με κιμά" ονόματι παστίτσιο. Απλά ρίχνεις τα μακαρόνια με κιμά μέσα σε ένα ταψί, τα σκεπάζεις με μπεσαμέλ (που αν και είναι κάπως πιο σύνθετη πλέον την πουλάνε έτοιμη σε φακελάκια), ψήνεις για δύο ώρες στους εκατόν ογδόντα (ή έτσι νομίζω, δε δοκίμασα ποτέ) και μετά παίρνεις ένα σφουγγάρι και καθαρίζεις τον τοίχο από το σπέρμα. - Ένα άσπρο μπλουζάκι κι ένα τζιν:
Εδώ και δεκαετίες, η γυναικεία μόδα προσπαθεί να μας πείσει ότι όσο περισσότερα μπλιμπλίκια φοράει κάποια, τόσο καλύτερα είναι. Έχουμε επιζήσει από βάτες, κρόσσια, στρασάκια, γκλίτερ, δαντέλες, φραμπαλάδες, πούτσες μπλε και δεν ξέρω γω τι. Πριν ενάμισι αιώνα είχαν φούστες με διάμετρο δύο μέτρα, με αποτέλεσμα όταν έπιαναν φωτιά τα κτήρια να μην μπορούν να περάσουν από τις πόρτες και να καίγονται σαν τα ποντίκια (φεμινισμός στα καλύτερά του). Σήμερα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα πράσινα φωσφοριζέ ρούχα που είναι σαν υπογραμμιστικοί μαρκαδόροι και τα τζιν που είναι σαν να δέχτηκαν επίθεση από πεινασμένο μπουλντόγκ. Κι ας μην ξεχνάμε τις νέες μόδες που ξεκίνησε η Lady Gaga, η οποία έχει ντυθεί από Κέρμιτ ο Βάτραχος μέχρι βιτρίνα χασάπικου. Και γενικώς, οι γυναίκες δείχνουν να μην καταλαβαίνουν ότι το μόνο που χρειάζεται μια πραγματικά ωραία γυναίκα για να τρελάνει τα πλήθη είναι ένα άσπρο μπλουζάκι κι ένα τζιν, κάτι που μας δείχνει η Nelly Furtado (η οποία για κάποιο λόγο όσο μεγαλώνει τόσο μου θυμίζει την Courteney Cox, και δεν μπορεί να είναι ιδέα μου) στο 2:20 του βίντεο που ακολουθεί:
Ένα παλιό καλό βίντεο, από την εποχή που οι ποπ τραγουδίστριες έκαναν τα βίντεό τους σέξι κι όχι απλά περίεργα. Αυτό κι εκείνη η πόρνη η Φέργκι στο My Humps, τότε που οι Black Eyed Peas δεν ήταν εντελώς τελείως για τον πούτσο, σημάδεψαν τη ζωή μου. Ευτυχισμένα, ανέμελα χρόνια...αν κάνω σαν κωλόγερος που θυμάται τα νιάτα του ειδοποιήστε με.
Αυτά, και να προσέχετε μη βγει αποστολή στο καινούριο GTA να πρέπει να κερδίσετε μια ποδοσφαιρική ομάδα με ροζ φωσφοριζέ φανέλες, τον Σάκηηηη για παίκτη και τον Φρέντι Μέρκιουρι για προπονητή σε ένα διαστημόπλοιο που πάει με την ταχύτητα του φωτός και το οδηγεί ο Τζέρεμι Κλάρκσον.