Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Ευτυχισμένος ο νέος φέτος

Πριν τριακόσιες εξήντα τέσσερις ημέρες δημοσίευσα τούτην εδώ την παπαριά, στην οποία μοιραζόμουν με φίλους και εχθρούς στις μικρές μου πλάτες όμορφα θα σήκωνα σαν να ταν επιβάτες, τις υποσχέσεις που σαν κλασικό Αμερικλανάκι έδωσα ότι θα κάνω μέσα στο 2013. Τώρα λοιπόν που το 2013 ετοίμασε βαλίτσες και περιμένει το τρένο του χρόνου για να πουλεύει μια και καλή (πώς τα λέω έτσι ο πούστης), πάμε να δούμε τι έπιασα και αν πήγα κουβά.
  • Να διαβάζω.
    Ομολογουμένως, αυτό είναι κάτι που έκανα. Ναι, κυρίες και κύριοι! Το 2013 διάβασα. Στο πρώτο μισό βέβαια, μέχρι και τις Πανελλήνιες. Το τι έκανα μετά είναι άλλη ιστορία.
  • Να γράψω πάνω από 19000 μόρια στις Πανελλήνιες.
    Και αυτό το έκανα, αν και στο 3ο πεδίο, γιατί στο 4ο που με ενδιέφερε είχα 18800, αλλά παραέξω λέμε το 19200 για να ψαρώνει περισσότερο ο κόσμος.
  • Να σταματήσω να τρώω τόσα πολλά σκατολοΐδια όσα έτρωγα το 2012.
    Δε φταίω εγώ. Ο Γρηγόρης φταίει που μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη και μ'έβγαλε απ'το σπίτι μου και πηγαίναμε για γύρους και κρέπες κάθε δυο μέρες.
  • Να ξεκινήσω γυμναστήριο.
    Φακ γιέα, μπίτσεζ! Το έκανα και αυτό. Πηγαίνω εδώ κι ενάμιση μήνα. Αλλά ακόμα δεν έχω δει αποτελέσματα. Γουατέβερ.
  • Να μάθω να παίζω κιθάρα γιατί είναι ντροπή να μην ξέρω να παίζω κανένα άλλο όργανο εκτός απ'το γνωστό κι εγώ μπορεί τόσα χρόνια να είμαι η επόμενη μουσική ιδιοφυΐα και να είμαι προορισμένος να γράψω το επόμενο And Justice και να μην το ξέρω.
    Ναι, απλά συνέχισα να παίζω το γνωστό όργανο.
  • Να σταματήσω να είμαι η μεγαλύτερη ψωνάρα του πλανήτη.
    Modesty is for the mediocre ones, που λέμε κι εμείς οι Εγγλέζοι.
  • Να σταματήσω να είμαι τόσο κότα και να βρω καμιά γκόμενα για να σταματήσω να παίζω το γνωστό όργανο.
    Γκουχ...γκουχ...
  • Να σταματήσω να μιλάω για τα προσωπικά μου προβλήματα που δεν ενδιαφέρουν κανέναν ούτως ή άλλως στο ΚΠΣΑ.
    Ξαναγκούχ...ξαναγκούχ...
  • Να σταματήσω να μιλάω για μια συγκεκριμένη τραγουδίστρια που τη λένε Μπιγιονσέ ή κάτι τέτοιο στο ΚΠΣΑ.
    Ευτυχώς, γνώρισα τον υπέρτατο έρωτα με την Κατερίνα, οπότε μπόρεσε κι η Μπιγιονσέ να ησυχάσει το κεφάλι της και να αφοσιωθεί στο παιδάκι που της έκανα (κι ο Χωστήρας να κόψει τους γελοίους αστεϊσμούς).
  • Να γράφω στο ΚΠΣΑ μόνο όταν έχω κάτι υπέρτατο και γαμηστερό να γράψω κι όχι fillers για να μην νομίζετε ότι πέθανα (μπάι δε γουέι, από τον Απρίλιο μέχρι τον Ιούνιο δε θα έχω πεθάνει. Θα δίνω Πανελλήνιες. Εκτός κι αν έχω πεθάνει. Ευχηθείτε μου καλή επιτυχία).
    Είπε ο άνθρωπος που έβγαλε το Ημερολόγιο του Μηχανολόγου. Whatever.
  • Να σταματήσουν να μου αρέσουν τόσο πολύ οι Guns N Roses γιατί είναι υπερεκτιμημένη μπάντα κι ο Άξελ Ρόουζ είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο της ροκ μουσικής του 80 και ξέρετε κάτι στην τελική; Στ'αρχίδια μου τι λέτε, οι Guns N Roses γαμάνε (ή τέλος πάντων γαμούσαν μέχρι ο Άξελ να αποφασίσει ότι είναι η μπάντα μόνος του και να κάνει εικοσιεφτά ευθυγραμμίσεις του ηλιακού συστήματος μέχρι να βγάλει τελικά το Chinese Democracy), αν δεν ήμουν εκατό τοις εκατό στρέιτ θα έκανα στον Σλας παιδάκι απ'τον κώλο και το Sweet Child O Mine είναι το πιο ερωτικό τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΑΤΕ.
    Αυτό το τήρησα. Δεν ασχολήθηκα και τόσο πολύ με τους Guns N Roses. Έτσι δεν είναι, Γρηγόρη;
  • Να βγάλω άδεια οπλοφορίας και να φυτέψω μια σφαίρα στο κεφάλι του Λαζόπουλου μπας και γλιτώσει η ανθρωπότητα.
    Είναι κάτι που δυστυχώς παρέλειψα λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων. Το υπόσχομαι για την επόμενη.
  • Να ψηφίσω υπεύθυνα αν γίνουν (που θα γίνουν) πρόωρες εκλογές.
    Και τι να κάνω που ο Σαμαράς είναι τόσο ανίκανος που ούτε να καταρρεύσει η κυβέρνησή του δεν κατάφερε όλη τη χρονιά; Πάμε για τις δημοτικές. Κρασοπατέρα και φουλ.
  • Να παίρνω και κανένα τηλέφωνο στο σπίτι σε περίπτωση που φύγω.
    Συνήθως δε φεύγω πάνω από τρεις-τέσσερις ώρες, και στο μεσοδιάστημα προλαβαίνει να με πάρει ο πατέρας μου.
  • Να αγοράσω πορτοκάλια.
    Φτου...γαμώτο. Το ήξερα ότι κάτι είχα ξεχάσει.
  • Να αγοράσω (ναι, να αγοράσω) και να τερματίσω το GTA V.
    Φταίω εγώ που η Ρόκσταρ αποφάσισε να παίξει με τα νεύρα μας και να μην βγάλει το παιχνίδι για PC? Τουλάχιστον είχα έναν πειρασμό λιγότερο να με αποσπά από το διάβ ... χαχ ... χαχαχ ... ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧ.
  • Να μην ασχολούμαι τόσο πολύ με τα βιντεοπαιχνίδια.
    Χαχ...χαχαχ...τη συνέχεια την ξέρετε.
  • Να ακούω και καμιά φορά τον πατέρα μου όταν λέει να κλείσω το PC και να διαβάσω.
    Ναι, καλά, χέσε με.
  • Να μην με παρασύρουν οι διεφθαρμένοι συνομήλικοί μου στα Αμέρικαν Μπαρ, στο αλκοόλ, στο τσιγάρο, να μη μου ρίξουν τίποτα στην πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό και να μην παρασυρθώ στη σαρκική ηδονή πριν το γάμο (οκ, το γάμησα).
    Η πενθήμερος εκπαιδευτική εκδρομή στην Κέρκυρα, κατά τη διάρκεια της οποίας περιέρεε άφθονο το Τζόνι Κόκα, η βότκα, τα σφηνάκια κι οι ναργιλέδες-άιντε-λα-φουμέντο-και-μαστουριόρε, έβγαλε την παραπάνω υπόσχεση άκυρη (πλην φυσικά του τελευταίου). Και ναι, η πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό αποτελεί δούλεμα προς τον Γρηγόρη.
  • Να συμμαζεύω το δωμάτιό μου.
    ...κάτι νυχτερίδες στην πάνω δεξιά γωνία του τοίχου τις είδατε κι εσείς, ε;
  • Να προγραμματίζω καλύτερα πώς θα ξοδέψω το χαρτζιλίκι μου και να μη φτάνω κάθε φορά στο τέλος του μήνα να μετράω τα εικοσάλεπτα για να πάρω μια σάπια τυρόπιτα από το κυλικείο του σχολείου.
    Πλέον δεν αγοράζω τίποτα απ'το κυλικείο και ησύχασα κι εγώ και το στομάχι μου.
  • Να μάθω καμιά καινούρια ξένη γλώσσα για να ρίχνω ακόμη περισσότερες τουρίστριες απ'όσες ρίχνω τώρα χαχαχα πώς τα λέω έτσι ο μπούστης.
    Να και κάτι άλλο που δεν έκανα, αν εξαιρέσει κανείς τις φιλότιμες πλην αποτυχείς προσπάθειες της Κατερίνας να με μάθει Αθηναίικα.
  • Να μην είμαι τόσο σκατόψυχος.

    Σας κάλυψα;
Και τι υπόσχομαι για τη χρονιά που έρχομαι; Ε...μπα, τίποτα. Βαριέμαι υπερβολικά.
Από κει και πέρα, τα γνωστά, υγεία, αγάπη (ρε μουνιά), τίποτα να τρώμε, κανένα μουνί να γαμήσουμε, κανένα μάθημα να περάσουμε και κανένας αδέσποτος μετεωρίτης να χτυπήσει το κεφάλι του Σαμαρά.
Αυτά, και να προσέχετε πώς ποντάρετε άμα παίξετε κανένα χαρτοπαίγνιο "έτσι, για το καλό". Άμα έχετε high card, μη μπαίνετε με all-in.

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Χριστουγεννιάτικο πνεύμα

Χριστούγεννα, αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι, αγαπητά μας παιδιά. Μια γιορτή αγάπης, κατά την οποία όλοι γινόμαστε ξανά παιδιά και χαιρόμαστε, αφήνοντας πίσω τα προβλήματα που μας ταλαιπωρούν στις ενήλικες ζωές μας. Πάμε να ακούσουμε ένα ωραίο χαρούμενο τραγουδάκι για να μπούμε στο Χριστουγεννιάτικο πνεύμα αγάπης και ευτυχίας ακόμα περισσότερο!

Σκάσε, Γρηγόρη.
Σκάσε, Γρηγόρη.
ΣΚΑΣΕ, ΓΡΗΓΟΡΗ.
Με περισσή γενναιοδωρία, οι λατρεμένοι καθηγητές του τμήματος μηχ-μηχ του Αριστοτελείου με σήμα τον Άγιο Δημήτριο μας δώρισαν για τα Χριστούγεννα τη σχεδίαση μιας συναρμολογημένης διάταξης εφτά τεμαχίων και μια παντελώς ακαταλαβίστικη εργασία πληροφορικής.
Αλλά εδώ στην Ελλάδα τα δώρα μας τα ανοίγουμε την Πρωτοχρονιά, οπότε δε γαμείς.
Μια και είναι Χριστούγεννα, λοιπόν, λέω να πιάσουμε μια από τις μεγαλύτερες μαζικές αυταπάτες στην οποία οι γονείς υποβάλλουν τα παιδιά τους εδώ και πάμπολλα χρόνια και σχετίζεται με την εορταστική περίοδο που διανύουμε.
Τι; Το Χριστιανισμό; Όχι, δεν εννοώ αυτό, αν και εδώ που τα λέμε η περιγραφή ταιριάζει ύποπτα.
Μιλάω για τον Άι Βασίλη.
Σε όλες τις Χριστιανικές χώρες υπήρξε, λίγο έως πολύ, ενσωματωμένος στην παράδοσή τους, κάποιος που, στα Χριστούγεννα ή εκεί γύρω, βγαίνει και μοιράζει στα καλά παιδάκια δωράκια. Στην Ελληνική παράδοση (Ελληνική...Ελληνοχριστιανική, τέλος πάντων, που είναι αυτή που γεννήθηκε όταν ο Χριστιανισμός γάμησε τον Ελληνισμό) η σχετική ιστορία είχε να κάνει με τον Άγιο Βασίλειο από την Καισαρεία, ο οποίος ήταν ένας πολύ μορφωμένος άνθρωπος ο οποίος ίδρυσε πολλά πτωχοκομεία και ορφανοτροφεία εκεί στη γύρω περιοχή για να βοηθάει αυτούς που είχαν ανάγκη.
Άλλωστε ο Χριστός είπε ότι ο έχων δύο χιτώνες να δίνει τον έναν.
Για τον έχοντα δύο λιμνοθάλασσες παρέλειψε να διευκρινίσει.
Και μετά ο Άγιος Βασίλειος, βγαίνοντας στη σύνταξη, αποφάσισε να βάλει μια κόκκινη ρόμπα με άσπρα γουνάκια, να μετακομίσει σε ένα εξοχικό σαλέ στη Λαπωνία, όπου και στήνει ένα μυστικό εργαστήριο κατασκευής παιχνιδιών, με εργαζόμενους εκατοντάδες μικρά καλικαντζαράκια, και κάθε Χριστούγεννα βγαίνει και μοιράζει τα παιχνίδια που φτιάχνει στα παιδάκια, καβαλώντας ένα έλκηθρο το οποίο σέρνουν ιπτάμενοι τάρανδοι.
Χμ...σαν κάτι να μη σας κολλάει σε όλη αυτή την ιστορία, ε;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Γύρω στα τέλη του 19ου αιώνα βγήκε στην αγορά η Κοκακόλα.
Η Κοκακόλα έμεινε γνωστή στην ιστορία του μάρκετινγκ ως το αναψυκτικό που κατάφερε να εδραιωθεί ως νούμερο ένα στην αγορά παρ'όλο που είναι για τον πούτσο. Παρόμοια πορεία θα ακολουθούσε αργότερα και το Μάλμπορο, το οποίο δεν ξέρω αν είναι για τον πούτσο, αλλά είναι για τον πούτσο γιατί το κάπνισμα είναι για τον πούτσο και μείνετε μακριά.
Η τελευταία πρόταση ήταν μια ευγενική προσφορά του Υπουργείου Υγείας.
Η Κοκακόλα, λοιπόν, στα πλαίσια της επιθετικής της καμπάνιας για να προωθήσει το ελεεινό αναψυκτικό που παρήγαγε, μάζεψε όλους τους μπαρμπούληδες που μοιράζουν δώρα ή βοηθάνε τους φτωχούς ή δεν ξέρω κι εγώ τι, και τους ένωσε όλους μαζί στην εικόνα του μπαρμπούλη με το κόκκινο παλτό, την άσπρη γενειάδα και το προσβλητικό γέλιο "ho ho ho".
Όχι ότι μας πειράζει βέβαια.
Αυτό που κατάφερε η Κοκακόλα, μετουσιώνοντας ένα κάρο παλιές ευρωπαϊκές παγανιστικές παραδόσεις στη μασκότ της, ήταν να μετουσιώσει την γενναιοδωρία των Χριστουγέννων σε μία άκρατη καταναλωτική μανία.
Καλά, γι'αυτό βέβαια δεν ευθύνεται αποκλειστικά η Κοκακόλα, αλλά και οι τράπεζες που ήδη από πριν τους παγκόσμιους πολέμους στην Αμερική έδιναν ψεύτικο χρήμα στον κοσμάκη λες και ήταν στραγάλια, και φυσικά η τηλεόραση.
Αλλά τώρα μιλάμε για τον Άι Βασίλη.
Όπως είπε πριν μερικές μέρες ο Μάικιους και μου έκλεψε τη μισή ανάρτηση που θα έγραφα και του γαμώ το σπίτι, το πεντάχρονο παιδί σου δε νιώθει ότι εσύ ξόδεψες ένα κάρο λεφτά για να του αγοράσεις το παιχνίδι που του αγόρασες, γιατί κυρίως δε νιώθει τι είναι τα λεφτά.
Εγώ όταν ήμουν τριών χρονών μου είχε δώσει κάτι λεφτά ο παππούς μου, γιατί προφανώς κι αυτός δεν ένιωθε να τα δώσει στον πατέρα μου. Το επακόλουθο ήταν να τρέχει ο πατέρας μου να τα μαζέψει απ'την αυλή πριν τα προλάβουν οι κότες.
Έστω όμως ότι έκατσες να εξηγήσεις στο παιδί σου ότι τα πολύχρωμα αυτά χαρτάκια που λέμε λεφτά τα παίρνουμε ως ανταμοιβή για τη δουλειά που κάνουμε και τα δίνουμε για να πάρουμε άλλα πράματα που χρησιμοποιούμε, και μέσα σε αυτά και τα παιχνίδια.
Κι έστω ότι το παιδί σου έχει IQ μεγαλύτερο από την έξυπνη σήτα και κατάλαβε.
Κι έρχεσαι εσύ τώρα και λες στο παιδί σου ότι το δώρο που το περιμένει κάτω απ'το δέντρο...κάτω απ'το δέντρο...κάτω απ'το δέντρο...χρρρρ...γαμώ τις διαφημίσεις του Τζάμπο, το οποίο φυσικά εσύ αγόρασες, το έφερε ο μπάρμπας με τα κόκκινα με τη δύναμη της μαγείας.
Αυτό που κάνεις ουσιαστικά είναι να στερείς από τον μεν εαυτό σου όποια πιθανότητα είχες το μούλικό σου να σε φιλήσει στο μάγουλο και να σε πει "ευχαριστώ μπαμπακούλη που ξόδεψες τον επόμενο λογαριασμό της ΔΕΗ για να μου πάρεις αυτό το πράμα με το οποίο θα παίξω για τρεις ώρες και μετά θα το παρατήσω σε μια γωνιά", από το δε μούλικο τις όποιες τύψεις μπορεί να ένιωθε που θα παρατούσε το ολοκαίνουριο γυαλιστερό παιχνίδι του σε μια γωνιά αφού θα έπαιζε μαζί του για τρεις ώρες.
Κι αυτό είναι νόμος.
Όλα τα παιδάκια έτσι κάνουν.
Εγώ βέβαια ήμουν καλό παιδάκι και προσπαθούσα να χαρώ με το δώρο μου περισσότερες από τρεις ώρες.
Με εξαίρεση ένα πανάκριβο βιντεοπαιχνίδι που μου είχαν πάρει κάποτε, αλλά το σαπιοκούτι που είχα τότε δεν ικανοποιούσε τις system requirements, και πού να ξέρει τώρα ο πατέρας μου τι είναι οι system requirements, κι ως αποτέλεσμα έβγαζε μια σκοτεινή ασπρόμαυρη οθόνη που προσπαθούσε να παριστάνει ότι παίζεις racing game και κράσαρε μετά από λίγα λεπτά.
Ήταν μία από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις της ζωής μου.
Και μετά ήρθε η υπόλοιπη ζωή μου.
Κάποια στιγμή, όταν θα σε δει να βάζεις τα δώρα κάτω απ'το δέντρο, ή όταν θα ανοίξει το ωραίο τυλιγμένο πακέτο που το περιμένει κάτω απ'το δέντρο για να βρει μέσα κάλτσες και σώβρακα, θα σταματήσει να πιστεύει στον Άι Βασίλη και θα ησυχάσει ολωνών το κεφάλι.
Αλλά για σκέψου το λίγο. Σίγουρα, δεν είναι η μόνη φορά που λες στο παιδί σου συνειδητά ψέματα. Ας πούμε, όταν σε ρωτάει το παιδί σου "ποιος έφτιαξε τον κόσμο" κι εσύ του απαντάς "ο καλός θεούλης", έχει τη λογική ότι ανάθεμα κι αν το παιδί σου θα καταλάβει από αστροφυσική και τη θεωρία του Big Bang, κυρίως γιατί ανάθεμα κι αν κι εσύ ο ίδιος καταλαβαίνεις, και βγαίνεις απ'τον κόπο να ζορίσεις λίγο το κεφάλι σου.
Αλλά ο Άι Βασίλης είναι ένα ψέμα που εξυπηρετεί μόνο την Κοκακόλα, γαμώτη μου!
Ένιγουέι.
Μελομακάρονο κανείς;
Με τα χεράκια της τα έφτιαξε η Κατερίνα.
Κανείς;
Πώς νόμιζα ότι αυξάνονται οι αυτοκτονικές τάσεις τα Χριστούγεννα;
Δεν πειράζει.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας χτυπήσει ένα έλκηθρο με ιπτάμενους ταράνδους. Η ασφαλιστική σας δεν πρόκειται να το πιστέψει.

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

I'm so happy, cause today I found my friends

Κυρίες, κύριοι και απροσδιορίστου φύλου, αυτή είναι η ανασκόπηση της Δεύτερης Πανελλήνιας Συνόδου των Μπλόγκερς (ΔΠΣΜ) στην Αθήνα.

Πρωταγωνιστούν (με όποια σειρά μου κατέβηκε στην κούτρα):
  • Μάνος (γαμιάς της Κρήτης)
  • Εγώ (γαμιάς της παλάμης)
  • Γρηγόρης (χοντρός φιλόσοφος)
  • Ιωάννα (συγγραφεύς)
  • Κατερίνα (μπουγατσούλα)
  • Φίδης (πικραμένος βάζελος)
  • Φίδαινα (αμόρε του πικραμένου βάζελου)
  • Τόμι Σταρκ (ανορθόγραφος)
  • Κούλης (κουμμούνι)
  • Opie T. Besta (πέρασε και δεν ακούμπησε)
  • Κάτι άκυροι φίλοι του Opie
  • Τερκενλής (επίσημος χορηγός τσουρεκιών)
Το Σάββατο, αγαπητοί φίλοι σε όλες τις γωνιές του κόσμου, στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στη Λάρισα, στην Πάτρα, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στην Κωνσταντινούπολη, στο Τόκιο, στο Σίδνεϊ, στη Νέα Υόρκη, στη Μόσχα, στο Κάιρο, στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, στο Γιοχάνεσμπουργκ και στην Κινσάσα, αναστέναξε το Γκάζι.
Βλέπεις έξω από το σταθμό Κεραμεικός του γκμχ...γκρρρ...δεν μπορώ να εκστομίσω τη λέξη γιατί οι Αθηναίοι θα με φάνε στο δούλεμα...μετρό, τέλος πάντων, πέντε μεταλλάδες, έναν χοντρό ντυμένο για γάμο, έναν τύπο με ένα μπλε πουλόβερ, το οποίο δεν ήταν αμάνικο, δυστυχώς για την Κατερίνα που όλοι ξέρουμε πόσο της αρέσουν, και δύο κοπέλες. Όλο αυτό το τσούρμο κατευθύνθηκε σε ένα ροκάδικο του Γκαζίου, όπου μαγικά πράγματα συνέβησαν.
Πριν ακόμα φύγουμε απ'το σταθμό κι αρχίσουμε να ψάχνουμε πού σκατά θα κάτσουμε δέκα άτομα, ο Μανόλο είχε μια τηλεφωνική συνομιλία με τον Μέγιστο Άλζα, ο οποίος δυστυχώς δε μας τίμησε με την παρουσία του, από την οποία συνήγε ότι "αυτός ή γαμάει ή δε γαμάει".
Στην οποία διαπίστωση, ο τρελός επιστήμονας-σατανική ιδιοφυΐα της παρέας (εγώ δηλαδή) (ναι, εγώ)(τι θα πει δε σας γεμίζω το μάτι ρε κοπρίτες) διαπίστωσε με τη σειρά του ότι "ή μπορεί να είναι κι ο Άλζας του Σρέντιγκερ, να γαμάει και να μη γαμάει ταυτόχρονα".
Εν τέλει μπήκαμε σε ένα μαγαζί, βολευτήκαμε, βόλεψα και τα τρία τσουρέκια που κουβάλησα από τον Τερκενλή για την Κατερίνα, την Ιωάννα και την Κρήτη, η οποία δε μας τίμησε με την παρουσία της κι άμα της γαμήσω το γιο θα της πω εγώ, κι άρχισε το πανηγύρι.
Εν αρχή ήταν η γκριμάτσα.
Τι ήταν η γκριμάτσα;
Η γκριμάτσα ήταν μια φαεινή έμπνευση της Κατερίνας να ανεβάσει στο Facebook μια φωτογραφία στην οποία ατενίζει το υπερπέραν με ρουφηγμένα μάγουλα και γουρλωμένα μάτια (ξέρω ότι δε σας νοιάζει αλλά αυτό το τελευταίο μου βγήκε ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος κι εγώ νιώθω περήφανος χωρίς να υπάρχει λόγος), με τον υπότιτλο "σοβαρή μαθήτρια τρίτης λυκείου".
Ο Μανουέλ φυσικά δεν μπορούσε να αντισταθεί σε αυτή την πρόκληση, κι έτσι κάθε φορά που απηύθυνε το λόγο στην Κατερίνα, ή και σε άσχετες στιγμές, αναπαρήγαγε αυτή τη γκριμάτσα. Και σαν καλό κωλόπαιδο που είμαι ακολούθησα κι εγώ γιατί το μήλο κάτω απ'την αχλαδιά θα πέσει.
Το φυσικό επακόλουθο ήταν η Κατερίνα να αποφασίσει να μου κάνει ναζάκια για το υπόλοιπο βράδυ. Σε κάποια φάση πρέπει να περάσαμε πέντε λεπτά με το να την κοιτάω με το βλέμμα του λυπημένου κουταβιού κι αυτή με αγέρωχο ύφος να μου λέει "δε με ρίχνεις" κάθε πέντε δευτερόλεπτα.
Μα είναι δυνατόν να μην την ρίχνει το βλέμμα του λυπημένου κουταβιού;
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ που δεν τον ρίχνει το βλέμμα του λυπημένου κουταβιού!
Χμ...ναι, σαν να παρασύρομαι λιγάκι.
Εν πάσει περιπτώσει, ένα άλλο μεγάλο θέμα της συζήτησης ήταν το γνωστό φλέγον θέμα που ταλανίζει σύμπασα την ανθρωπότητα, το ότι δεν έχω γκόμενα. Σε αυτό ο καθένας είχε να συνεισφέρει με διαφορετικούς τρόπους: ο Μάνος έκατσε κι εκπόνησε ολόκληρη μελέτη για το τι ύφος και στάση πρέπει να παίρνω μπροστά στις γκόμενες με βάση τη σκατόφατσα που με προίκισε ο Θεός, ο Γρηγόρης μου έλεγε "άκου το Μάνο", ενώ ο Τόμι κι ο Φιδέμπορας είπανε ότι άμα αποδεδειγμένα γαμήσω μέσα στο 2014 θα ανέβουν στη Θεσσαλονίκη και θα κάνουν ένα χιλιάρικο ζημιά για πάρτη μου.
Κι ο μόνος λόγος που το αναφέρω αυτό εδώ πέρα είναι για να υπάρχουν τα ντοκουμέντα και να μη μου κάνουν τίποτα μπινιές όταν (αν) (σε περίπτωση που) (μία στο εκατομμύριο) έρθει η ώρα να πάω ταμείο.
Scripta manent, μουνάκια.
Βέβαια, για να μου το κάνουν πιο δύσκολο, μου έθεσαν κάποιους περιορισμούς. Συγκεκριμένα, ο Τόμι είπε να μην είναι κατσίκα, ο Φίδης είπε να μην είναι επαγγελματίας πουτάνα, ο δε Γρηγόρης απαίτησε να μην είναι η αδερφή μου.
Ο Όσο δέρμα κι αν πετάξεις Φίδης είσαι δε θα αλλάξεις, πάντως, απετέλεσε σημαντική πηγή του γέλωτος και του φιλοσοφικού προβληματισμού της παρέας. Κάποια στιγμή που το μαγαζί έβαλε το Come As You Are, αναφώνησε με πάθος "Ψόφος στον Κομπέιν", κι όταν έλαβε από το Μάνο την αποστομωτική απάντηση "ο Κομπέιν έχει πεθάνει", του ανταπάντησε με το ακόμη πιο αποστομωτικό "δέκα φορές ψόφος".
Και τώρα μόλις συνειδητοποίησα ότι έβαλα σαν επίσημο soundtrack της ΔΠΣΜ τραγούδι του Κομπέιν, που σημαίνει ότι ο Φίδης θα έρθει εδώ απάνω και θα με βιάσει.

Oh, well.
Σε κάποια άλλη στιγμή έπιασε μια ένθερμη φιλοσοφική συζήτηση με το Γρηγόρη περί μέταλ, από την οποία μου έμεινε ότι οι Nightwish είναι για τον πούτσο γιατί μια φορά σε ένα live που έκαναν warm-up για τους Priest (ρε μουνιά) τους είπαν να κάνουν ανκόρ γιατί οι Priest (ρε μουνιά) θα έβγαιναν λίγο πιο μετά κι αυτοί παίξανε πάλι τα ίδια τραγούδια.
Εγώ προσωπικά θα τους είχα στείλει να κάνουν warm-up στη Χαρά Βέρρα και τον Τάσο Μπουγά αν μου κάνανε τέτοια πουστιά.
Μετά, βέβαια, ξύπνησε η παραδοσιακή κόντρα Αθήνας-Θεσσαλονίκης, όπου ο Φίδης κατηγόρησε εμάς τους Θεσσαλονικείς για κομπλεξικούς, επειδή κάποτε ένας ταξιτζής τον ρώτησε αν είναι από την Αθήνα και, όταν πήρε θετική απάντηση, τον κατέβασε κάπου στου διαόλου τη μάνα και στου διαόλου τον πατέρα ανάμεσα.
Μπορώ να διαβεβαιώσω τον αγαπητό Φίδη ότι έχουν κινηθεί όλες οι διαδικασίες κι ο εν λόγω ταξιτζής βρίσκεται ήδη στο δρόμο για τα γκουλάγκ της Σιβηρίας.
Παρ'όλα αυτά, να ξέρετε ότι η σωστή απάντηση στην ερώτηση Θεσσαλονικέως "από πού είσαι, φιλλαράκι", δεν είναι ποτέ η Αθήνα. Ως γνωστόν, όμως, όλοι οι Αθηναίοι κατάγονται από κάποιο χωριό, ΚΑΤΕΡΙΝΑ, κι άρα υπάρχει η εναλλακτική.
Αν τώρα ανήκετε στους γκαντέμηδες που η οικογένειά τους ήταν στην Αθήνα πριν κατέβει ο Όθωνας κι άρα δεν έχετε στ'αλήθεια χωριό, πείτε ότι είστε από άλλη πόλη, από άλλη χώρα, εν ανάγκη ότι κατεβήκατε από τον Άλφα του Κενταύρου για να δείτε αν μπορεί να εποικιστεί η γη.
Άλλα highlights της αγωνιστικής αποτελούν:

  • η επιλογή του Γρηγόρη να παραγγείλει σε ροκάδικο Sprite, στην οποία όλοι μείναμε με ανοιχτό το στόμα και τον αποκαλέσαμε τρελά hardcore.
  • μία αμυδρή διαφωνία μεταξύ νύφης (Κατερίνας) και πεθερού (Μάνου) για το κατά πόσον το φρύδι μπορεί να χαλάσει το τελικό αποτέλεσμα της εμφάνισης μιας κοπέλας, και για μαντέψτε περί ποίας ο λόγος, το όνομά της αποτελείται από τα γράμματα ΛΟΙΓΗΥ κι αρχίζει από Γ, και κερδίστε ένα τσουρέκι από τον Τερκενλή.
  • δούλεμα στον Φίδη για την επιλογή του να παραγγείλει μοχίτο μες στο καταχείμωνο.
  • η απόφαση του Μάνου και του Γρηγόρη να μου γυρίσουν τα μανίκια απ'το πουκάμισο πάνω απ'τα μανίκια του πουλόβερ, με τον Μάνο μάλιστα να παρατηρεί χαρακτηριστικά "άντε ρε μαλάκα Γρηγόρη, πέντε λεπτά για να φτιάξεις ένα μανίκι", για να μου φτιάξει τελικά το άλλο μανίκι σε περισσότερο χρόνο.
  • η προσπάθεια του Γρηγόρη να μου χαϊδέψει το μπούτι και πάλι καλά που ήταν κι η Κατερίνα ανάμεσα γιατί θα με είχε αφήσει έγκυο ο ανώμαλος.
  • η πρόταση του Φίδη να ανέβουμε το πρωί σε ένα τρόλεϊ και να λέμε ότι αυτός που είχε πηδήξει από το τρόλεϊ τον Αύγουστο ήταν μαλάκας.
  • η περιγραφή από τον Φίδη του 140, μιας γραμμής που ξεκινάει από πίσω από τα δικαστήρια και καταλήγει κάπου στη Μόρντορ, κι άντε να είσαι εκεί μέσα και να σε πιάσει χέσιμο.
  • η διαδρομή με τον Φίδη και τη Φίδαινα από το Γκάζι μέχρι ένα μεταλλάδικο στην Κηφισίας κι Αλεξάνδρας, μέσω Πετραλώνων και Καλλιθέας.
  • η διαπίστωση ότι η Φίδαινα είναι ωραία κοπέλα παρ'όλο που ο Φίδης είναι σαν όρθιο γαμώτο (αγάπη ρε μουνιά), που γεμίζει όλους μας με ελπίδα κι αισιοδοξία για το μέλλον.
  • οι ατελείωτες φωτογραφίες που μου τράβηξαν τα αγαπητά παιδιά γιατί με πρήζουν εδώ και δύο μήνες να αλλάξω φωτογραφία προφίλ, σε πόζες duckface, σκεπτόμενου, με τη μπύρα στο χέρι και, φυσικά, σοβαρή μαθήτρια.
  • η απόπειρα του Γρηγόρη να δέσει τα ατίθασα μαλλιά της Κατερίνας σε κοτσιδάκια "μαθήτρια σε τσόντα".
  • τσουρέκια, τσουρέκια, τσουρέκια.
Και τώρα...ώρα για φωτογραφίες!
Οκ, το ρολόι Παντελίδης το είχα βγάλει στη Θεσσαλονίκη κι απλά δεν είχα βρει ευκαιρία να το τσοντάρω πουθενά, αλλά seriously? "Δε βλέπω την ώρα να γυρίσεις κοντά μου" και καλά.
Ποια Ιερά Οδός, ποια Παραλιακή. Αυτό εδώ το κωλόστενο στα Άνω Πατήσια θα μονοπωλήσει τη νύχτα της Αθήνας. Κλαρίνα Live. Κι άσε τις Βίσσες και τις Βανδές να κουρεύονται.
Και γιατί να βγούμε απ'το ευρώ; Ανάπτυξη δε μας έταξε ο Αντώνης;
...καλά, σκάω.
Άι σπηκ Ήνγκλαντ βέρυ μπεστ.
Δεν ήξερα ότι κι οι αστρολόγοι εργάζονται.
Γιατί, όταν σκεφτόμαστε τις δυνάμεις που θα καταπολεμήσουν τη μάστιγα του ναζισμού, το πρώτο που μας έρχεται στο μυαλό είναι ο Παναθηναϊκός.
Τώρα μένει να επανενωθεί επί σκηνής το Πλοκάμι του Καρχαρία με warm-up τους Μετάλλικα και δε θέλω τίποτε άλλο απ'τη ζωή μου.
Και μετά μερικοί κακοήθεις σου λένε ότι η αθλητική δημοσιογραφία είναι του κώλου.
Ω, θεοί. Είναι πλέον και στην Αθήνα. Δεν υπάρχει πια καμιά ελπίδα.
Γιατί, ε ναι κυρίες και κύριοι, και τα δέντρα κρυώνουν. Και δεν ξέρω άμα το πρόσεξες, Κατερίνα, αλλά τα πουλοβεράκια που φοράνε τα δέντρα δεν έχουν μανίκια. Just saying.
Δεν ξέρω για τον Τριβιζά, αλλά εμένα προσωπικά η ιδέα να μου πέσει ένα βουβάλι στο κεφάλι μου φαίνεται εξαιρετικά αισιόδοξη.
Και πλέον ο Τσίπρας προφανώς προσελήφθη από την Κάισσα ή όποιον άλλον βγάζει καμένα επιτραπέζια τέλος πάντων.
Και μια τελευταία...
Didn't see that one coming, huh?

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

Τα 15 χειρότερα τραγούδια του 2013

Νομίζατε ότι θα γλιτώνατε; Δε με ξέρετε καλά. Και όχι, δεν είναι το Όταν θα Μπορέσεις νούμερο ένα, γιατί δεν το θεωρώ καν τραγούδι. Ξεκινάμε και βλέπουμε.
  • 15. Skylar Grey ft. Eminem-C'mon Let Me Ride:

    Τη Skylar Grey τη μάθαμε το 2011 στο εξαιρετικά βαρετό I Need A Doctor του Eminem και του Dr. Dre, και μετά βγήκε η Λάνα Ντελ Ρέι και σταματήσαμε να ασχολούμαστε μαζί της. Και δεν είχα σκοπό να το κάνω, γιατί ούτε η φωνή της είναι και τόσο άσχημη, ούτε και η χρήση του ποδηλάτου ως σεξουαλικό υπονοούμενο μου κάνει εντύπωση, έχουμε ακούσει πολύ χειρότερα. Ο μόνος λόγος, στην πραγματικότητα, που είναι στη λίστα το τραγούδι είναι το ότι ο Έμινεμ, ένας ξεπλυμένος ράπερ που έχει δέκα χρόνια να βγάλει τραγούδι της προκοπής, έχει τόσο δικαίωμα να χρησιμοποιήσει, με κωμική φωνούλα "κατάπια ήλιον", στίχο του Φρέντι Μέρκιουρι, όσο δικαίωμα έχει και η Μπιγιονσέ να παραπονεθεί ότι έχει κυτταρίτιδα και δεν της αρέσει το κορμί της. Δηλαδή κανένα.
  • 14. Flo Rida ft. Pitbull-Can't Believe It

    Ο Φλο Ράιντα ουδέποτε ήταν αυτός που διεκδίκησε τα σκήπτρα του γαμηστερότερου ράπερ του κόσμου από τον Τούπακ ή τον Έμινεμ ή δεν ξέρω εγώ ποιον. Μπροστά, βέβαια, στον Πίτμπουλ, ο Φλο Ράιντα γίνεται τουλάχιστον Κάλι Φόρνια. Για να είμαι απόλυτα δίκαιος, το bassline είναι τόσο γαμάτο που μέχρι κι ο Στήβεν Χώκινγκ σηκώθηκε απ'την καρέκλα του κι άρχισε να χορεύει. Οι στίχοι, πάλι, είναι το Baby Got Back 2013 Edition, το οποίο θα μπορούσε να μην ήταν τόσο καταστροφικό αν ο Κοπρίτης δεν πετούσε τον στίχο "They call me Michael Jackson (hee hee!)/'cause I love to play with monkeys!". Πρώτον, Πίτμπουλ, κανείς, ποτέ, με καμία Παναγία, δε σε αποκάλεσε Μάικολ Τζάκσον, και δεύτερον, αν μισείς τόσο πολύ τον Μάικολ Τζάκσον, πήγαινε να χέσεις στον τάφο του, όχι στ'αυτιά μας.
  • 13. Miley Cyrus-We Can't Stop

    Κλασική περίπτωση φαινομένου Dementors, το μόνο πράμα πιο θλιβερό από αυτό το τραγούδι είναι η κατάντια της ίδιας της Μάιλι. Αλλά το καλύτερο είναι ότι αυτό που δεν μπορεί να σταματήσει η πρώην Χάνα Μοντάνα-νυν Λίντσι Λόχαν είναι το ξέφρενο πάρτι. Σοβαρά; Το πάρτι που φαντάζομαι εγώ, ακούγοντας αυτό το πράμα, γίνεται σε ένα ημιυπόγειο στο Κορδελιό, για τα 15α γενέθλια ενός ντροπαλού σπυριάρη, με μόνους παρευρισκόμενους μια χοντρή που έχει κηρύξει κατά μέτωπον επίθεση στα πατατάκια, έναν νέρντουλα που σκέφτεται να την πέσει στη χοντρή αλλά φοβάται τη χυλόπιτα, εκείνο το "ιδιαίτερο" παιδί που προσπαθεί να γλείψει τη μουσούδα όποιου του απευθύνει το λόγο, και τη μαμά του εορτάζοντος που θεώρησε κατάλληλη μουσική επιλογή το τελευταίο σιντί των Ζουζουνιών.
  • 12. Avril Lavigne ft. Chad Kroeger-Let Me Go

    Όλες οι γυναίκες τραγουδίστριες που είναι παντρεμένες με τραγουδιστές θα βγάλουν κάποια στιγμή ντουετάκι με τον έρωτα της ζωής τους. Αν κάτσω να μετρήσω πόσα τραγούδια έχουν βγάλει μαζί η Μπιγιονσέ με τον Τζέι Ζι, θα με φάει η δεκαετία. Κι η Άβριλ δε θα έπρεπε να αποτελεί εξαίρεση, σωστά; ΛΑΘΟΣ. Αν ο άντρας σου είναι ο Τσαντ Γαμημένος Κρούγκερ, ναι, εκείνος ο μαλάκας που τραγουδάει και νομίζεις πως χέζει πρώτη φορά μετά από δέκα μέρες που έτρωγε μόνο ρύζι, και ο μόνος άνθρωπος που τον συμπαθεί είναι ο Χωστήρας, δεν δικαιούσαι. Βασικά αν ο άντρας σου είναι ο Τσαντ Γαμημένος Κρούγκερ, είσαι τόσο κακόγουστη που δε θα έπρεπε να ζεις πάνω στον πλανήτη. Όσο για το τραγούδι, το τραγουδάνε η Άβριλ Λαβίν κι ο Τσαντ Γαμημένος Κρούγκερ. Αυτό. Θέλετε κι άλλο;
  • 11. Pitbull ft. Christina Aguilera-Feel This Moment:

    Θεωρητικά δεν υπάρχει κάτι το ενδιαφέρον εδώ. Ο Πίτμπουλ εξακολουθεί να είναι ένας ανεγκέφαλος που επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά ότι οι Μεξικανοί είναι οι Αλβανοί της Αμερικής, η Κριστίνα Αγκιλέρα εξακολουθεί να τσιρίζει μέχρι να φτύσει τον δεξιό της πνεύμονα για να μας δείξει ότι και καλά έχει φωνάρα, όλα πάνε σύμφωνα με τη συνταγή. Αυτό, όμως, που μας θυμίζει ότι κάποιος πρέπει επιτέλους να ανοίξει στα δύο το άδειο κεφάλι του Πίτμπουλ, είναι η αναίσχυντη χρήση sample από το γαμημένο Take On Me, ένα από τα πιο classic ποπ κομμάτια των 80's, κάτι το οποίο είναι σαν να παίρνεις να διαβάσεις το ΟΚ ή το Hello ή την Εσπρέσο και να σου περιγράφουν τις περιπέτειες των Μενεγάκη-Ματέο στην Ψαρού χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από τον Σαίξπηρ.
  • 10. Britney Spears-Work Bitch:

    Θυμάστε εκείνα τα τρία χρόνια μέχρι το 2007 που η Μπρίτνεϊ μπαινόβγαινε στην απεξάρτηση και δεν έβγαλε κανένα τραγούδι και νομίζαμε ότι ησυχάσαμε; Όμορφα χρόνια, πιο αθώα, πιο ανέμελα. Σήμερα, στα τριαντακάτι της, η Μπρίτνεϊ αρνείται πεισματικά να συνειδητοποιήσει ότι αν συνεχίσει έτσι θα καταλήξει σαν τη γαμημένη Μαντόνα που στα πενηνταπέντε της ακόμα παριστάνει την τσιρλίντερ. Αυτό καθεαυτό το τραγούδι είναι ένα dubstepοειδές...κάτι, με την Μπρίτνεϊ από πάνω να τραγουδάει (ή μάλλον βασικά να μην προσπαθεί καν να τραγουδήσει), με την γνωστή της φωνή "γάτα με φαρυγγίτιδα που της πατάει την ουρά το λεωφορείο" και μία βρετανική προφορά που ψώνισε από τους Πακιστανούς στην Ομόνοια. Και φυσικά έχει να κάνει με bitch. Δε γίνεται χωρίς bitch. It's Britney, bitch. Bitch.
  • 9. Παντελής Παντελίδης-Το Φίδι

    Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Γύρω στο δωδέκατο εκατομμύριο τραγούδια στον στιχουργικό άξονα "ήμασταν τόσο ερωτευμένοι όσο δεν έχει ερωτευτεί ποτέ ο Ονούρ με τη Σεχραζάντ, μέχρι που επιτέθηκε το Έθνος της Φωτιάς ήρθε αυτός ο άλλος και σε πήρε μακριά μου, αλλά το ξέρω ότι θα επιστρέψεις, το ξέρω", ο Παντελής ακόμη δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι α) όσο και να το λέει, να παραπονιέται και να γράφει γράμματα στον Άι Βασίλη, η πρώην του δε θα επιστρέψει, β) ότι ο στίχος "όσο δέρμα κι αν πετάξεις φίδι είσαι δε θα αλλάξεις" είναι από τους πιο γελοίους έβερ, μαζί με τον "καλύτερα σεισμόπληκτος ζητιάνος και πρεζάκιας παρά κυριλέ χλεχλές λούλης και κιλοτάκιας" του Αλβανού ράπερ Τους, και γ) ότι πρέπει να σταματήσει να γράφει τραγούδια.
  • 8. Γιώργος Μαζωνάκης-Καλώς Σας Βρήκα:

    Κάτι έλεγα για γελοίους στίχους, ε; Ο παλιός είναι αλλιώς, και με την "αδιάβροχη καρδιά" ο Μαζώ, με πάνω από δεκαπέντε χρόνια εμπειρία στο "ελληνικό" "λαϊκό" "τραγούδι", βάζει κάτω τον Παντελή και το φίδι του, τον τσαλαπατάει, τυπώνει τους στίχους του Συνοδεύομαι και το κάνει κωλοσφούγγι και δεν το συνεχίζω άλλο γιατί το ξεφτιλίσαμε ήδη (κλόπιραϊτ Διπρόσωπος). Επίσης, αυτή η τάση που έχουν οι τραγουδιστές αυτές τις εποχές να περιλαμβάνουν στους στίχους τους την Ελλάδα, που ξεκίνησε ο Βασίλης-ένας-είναι-ο-Βασίλης με το "έχω μόνο ένα ελάττωμα/αγαπάω τα λάθος άτομα/και πονάει η καρδιά μου η ρημάδα/σαν την πληγωμένη μου Ελλάδα", το οποίο δεν περιλαμβάνεται στη λίστα γιατί το θεωρώ κάτι σαν καλτ αριστούργημα, πρέπει να σταματήσει. Χθες.
  • 7. One Direction-One Way Or Another

    Θα έπρεπε να είχα ονομάσει τη λίστα "οι δεκαπέντε χειρότερες κλεψιές του 2013", γιατί πλέον κανείς δεν μπορεί να δημιουργήσει ένα νέο και κακό τραγούδι χωρίς να πάρει sample από ένα παλιό και καλό τραγούδι. Και το να τραγουδήσουν αυτές οι πέντε λουγκρέτες, πριν τις σκοτώσει ο Εκλεκτός, το One Way Or Another, που είναι πολύ πιο ροκ από ό,τι θα ήλπιζαν ποτέ να είναι, είναι σαν να χέζουν στον τάφο της Ντέμπι Χάρι. Που δεν πέθανε. Τόσο χάλια. Και το καλύτερο είναι ότι το επακολούθησαν με τραγούδι ονόματι Best Song Ever, που ξεσηκώνει το Baba O 'Riley. Νομίζουν τα καημένα ότι έχουν τ'αρχίδια να σταθούν απέναντι σε μια από τις πιο γαμωτεραστιοτέθοιες μπάντες της ιστορίας; Λοιπόν...γυαλιά ηλίου...δε θα ξεγελαστούμε ξανά. YEAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!
  • 6. PSY-Gentleman:

    Μην και σας ξανακούσω, κακομοίρηδές μου, να λέτε κακή κουβέντα για το Gangnam Style. Το Gangnam Style είναι έπος. To Gangnam Style είναι θρησκεία. To Gangnam Style είναι μία σύγχρονη Ποιμενική Συμφωνία, μπροστά στο ό,τι επακολούθησε για να αντικαταστήσει το Gangnam Style, που όπως και να το κάνουμε είναι πια last year's joke, κατ'απόλυτη κυριολεξία. Θυμάστε εκεί γύρω στο 2011, που η Lady Gaga προσπάθησε να μας ξαναπουλήσει το Bad Romance, απλά χειρότερο και με τον τίτλο Judas? Κάτι τέτοιο έχει συμβεί κι εδώ, απλά δέκα χιλιάδες φορές χειρότερο. Και μόλις συνειδητοποίησα ότι η Lady Gaga δεν έχει καμία απολύτως δουλειά να συγκρίνεται με αυτό το έκτρωμα. Εκτός που οι στιλιστικές της επιλογές είναι πιο γελοίες κι από τα βίντεο του PSY.
  • 5. Will.I.Am. ft. Justin Bieber-#That Power:

    Θα έλειπε ο Μάρτης από τη Σαρακοστή; Ή μάλλον, θα έλειπε το κακομαθημένο μπασταρδάκι που δεν του έμαθαν πού πρέπει να κατουράει και πού όχι, από τη λίστα με τα χειρότερα τραγούδια της χρονιάς; Φέτος τον βλέπουμε σε συνεργασία με τον Will.I.Am, ο οποίος από τότε που τον παράτησε η Φέργκι ψάχνει μια θηλυκή παρουσία να συμπληρώσει τις "εμπνεύσεις του" (πέρσι ήταν η Μπρίτνεϊ με φαρυγγίτιδα). Εν προκειμένω, ξέθαψε μια βουβουζέλα από το Μουντιάλ του 2010, την έβαλε στον πρωκτό του, έφαγε φασολάδα, έτοιμο το μπιτ. Όσο για στίχους, έβαλε έναν όρθιο πίθηκο, ή μάλλον έναν άλλο όρθιο πίθηκο, να παίξει βελάκια με στόχο έναν πίνακα με άκυρες λέξεις, κι ό,τι έβγαινε το τραγουδούσε με αυτό το ανεπανάληπτο flow που κάνει τον Snik να μετράει για ράπερ.
  • 4. Kesha ft. Will.I.Am-Crazy Kids
    Επειδή ούτε κι ο Απρίλης λείπει από τη Σαρακοστή, στην τέταρτη θέση βρίσκουμε την Kesha, η οποία για άλλη μια χρονιά επιλέγει να χρησιμοποιήσει όλες τις αισχρές μόδες της εποχής μας. Autotune μέχρι να μην αναγνωρίζεις ότι υπάρχει άνθρωπος (λέμε τώρα) από πίσω; Τσεκ. Εκνευριστικά σφυρίγματα στο ρεφρέν; Τσεκ. Ηλίθιοι στίχοι που περιστρέφονται γύρω από το θεματικό άξονα YOLO? Τσεκ. Γκεστ στροφή από τον Will.I.Am, τον οποίο πρέπει κάποιος να πυροβολήσει αυτή τη στιγμή; Τσεκ. Αγαπημένο μου, δε, σημείο του τραγουδιού, είναι στο τέλος της στροφής του Will.I.Am, όπου ή εγκεφαλικό παθαίνει, ή επιληπτική κρίση, ή αποφασίζει να αποδώσει φόρο τιμής στον τραγουδιστή του εμβληματικού Τσακαρόν Μακαρόν. Και κάποιος να συστήσει έναν στυλίστα στην Kesha.
  • 3. Jason Derulo ft. 2Chainz-Talk Dirty

    Θα πιστεύατε ποτέ ότι ακούν τσιφτετέλια και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού κι όχι μόνο εδώ στο Γιουνανιστάν; Και μάλιστα ερμηνευμένα από τον Τζέισον Ντερούλο, έναν τύπο με φωνή "κάτι με σφίγγει στ' αρχίδια", και τον Δύο Αλυσίδες, έναν τύπο με τόσο γελοίο ψευδώνυμο που ο Βανίλα Άις του έκανε μήνυση για τα πνευματικά δικαιώματα των γελοίων ψευδωνύμων. Μιλάμε ότι ο τύπος κάνει τον Will.I.Am να μετράει για ράπερ. Οι δε στίχοι του τραγουδιού είναι εξ ολοκλήρου σεξουαλικά υπερνοούμενα. Τι είναι τα υπερνοούμενα, θα με ρωτήσετε, και θα σας πω ότι είναι αυτά που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι υπονοούμενα, αλλά είναι τόσο ηλίου φαεινότερα όσο και η εκρηκτική αταλαντοσύνη του Τζέισον Ντερούλο, κι άρα βγαίνουν πάνω απ'τα υπονοούμενα, άρα είναι υπέρ-νοούμενα. Το γάμησα, ε;
  • 2. Stan-Σε θέλω εδώ

    Η μουνοδουλίαση είναι ασθένεια ανίατη και θανατηφόρος. Ή τουλάχιστον αυτό θα έλεγα, αλλά για να είναι κάποιος μουνόδουλος πρέπει πρώτα πρώτα να του αρέσει έστω και λίγο το μουνί. Κι ο Σταύρος Αντιπαριώτης, που έγινε Σταν γιατί είδε μια μέρα το βίντεο κλιπ του Έμινεμ με τη Ντάιντο κι έκλαψε πάρα πολύ, με τη νεραϊδένια του φωνή και τις μαγευτικές σκηνές του βίντεο κλιπ που κλαψομουνιάζει κάτω απ'τη ντουζιέρα, ντυμένος, με αποτέλεσμα το βρεγμένο φανελάκι να κολλάει ηδονικά στα σφιχτά του μούσκουλα (...αν δεν ξεράσατε ακόμα έχετε σίγουρα πιο γερό στομάχι από μένα), ε, δεν τον λες κι άντρα βαρύ και βαρβάτο. Κι όλα αυτά σε ένα μπιτ που δεν είναι αποτυχημένη προσπάθεια να γίνει ηλεκτρονική μουσική. Είναι αποτυχημένη προσπάθεια να γίνει αποτυχημένη προσπάθεια να γίνει ηλεκτρονική μουσική.
  • 1. Miley Cyrus-Wrecking Ball

    Ναι, ναι, ξέρω έδειξα πολλή αγάπη στη Μάιλι φέτος, αλλά ας δούμε λίγο την κατάσταση. Η Μάιλι Σάιρους είναι μια τραγουδίστρια της οποίας η φωνή προκαλεί achy breaky ears (που θα έλεγε κι ο μπαμπάς της). Η Λάνα Ντελ Ρέι είναι μια τραγουδίστρια που μακάρι να είχε sadness μόνο το summertime, γιατί και το χειμώνα χαρούμενη δεν τη λες. Κι η Λέιντι Γκάγκα είναι μια τραγουδίστρια της οποίας οι αισθητικές απόψεις είναι ενδιαφέρουσες να τις πω; εκκεντρικές να τις πω; για τον πούτσο θα τις πω. Αυτός λοιπόν που έβαλε τη Μάιλι να τραγουδάει ένα τραγούδι της Λάνα Ντελ Ρέι σε ένα βίντεο κλιπ της Λέιντι Γκάγκα, πραγματικά αξίζει μια μπάλα κατεδάφισης στη μούρη. Μάιλι, συγχαρητήρια, κέρδισες. Και τώρα τράβα για rehab. Και μη μου πεις no no no, γιατί τα ίδια έλεγε κι η Έιμι και είδες πού κατέληξε.
Αυτά, και να προσέχετε μην ανοίξετε κατά λάθος κανένα ραδιόφωνο και ακούσετε το ηχητικό αντίστοιχο της διάρροιας και μετά κατηγορείτε εμένα.

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Χρονικά φοιτητικής αφραγκίας

Ο Μίλτος σηκώθηκε αργά αργά από τον καναπέ που κοιμότανε. Πάτησε ανάμεσα σε άδεια κουτιά πίτσας, σακούλες από πατατάκια και σημειώσεις από τα μαθήματα της Δημιουργικής Παπαρολογίας που ήταν σκόρπια στο πάτωμα. Με αργές αλλά σταθερές κινήσεις, άνοιξε το ψυγείο. Μέσα υπήρχε ένα μπουκάλι γάλα. Το άνοιξε και το περιεχόμενό του άρχισε να έρπει προς τα έξω. Το πέταξε με σιχασιά στα σκουπίδια, καθώς θυμότανε ότι δεν είχε αγοράσει γάλα μετά την 28η Οκτωβρίου.
Το σπίτι του ήταν κρύο και παγωμένο. Για θέρμανση, φυσικά, ούτε λόγος. Η συνέλευση της πολυκατοικίας είχε αποφασίσει ομόφωνα ότι δε θα έβαζε πετρέλαιο εκείνο το χειμώνα. Σκεφτόταν να τυλιχτεί ξανά κάτω από την κουβέρτα του και να κοιμηθεί άλλες πέντε-έξι μέρες, αλλά τότε είδε πάνω στο τραπέζι του έναν λογαριασμό της ΔΕΗ, ο οποίος θα έληγε σε περίπου τρεις ώρες.
Άρχισε να ψάχνει τις τσέπες του τζιν του. Βρήκε ένα εικοσάευρο. Μια περαιτέρω αναζήτηση, κάτω από μαξιλάρια, ανάμεσα στα σκουπίδια και στο παχύ του έντερο λίγο παραδίπλα από την σκωληκοειδίτιδα, αποκάλυψε 31 ευρώ και 29 λεπτά. 
Κατά διαβολική σύμπτωση, ο λογαριασμός ήταν ακριβώς 51 ευρώ και 29 λεπτά. Αλλά αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να περάσει την υπόλοιπη εβδομάδα με 0 ευρώ και 0 λεπτά.
Τι το ήθελε, άραγε, να καλέσει τον Πέτρο, την Αντιγόνη και την Τζοάνα για τετραήμερο τουρνουά τίτσου; 
Στην αρχή, βέβαια, δεν ήταν τετραήμερο. Για ένα απόγευμα τους είχε καλέσει. Αλλά, κουβέντα στην κουβέντα, τρώγε πίτσες, πίνε μπύρες, μπάνιζε τον τορνευτό κώλο της Αντιγόνης, τρώγε αγριεμένα βλέμματα από την Τζοάνα που κατά βάθος σε γουστάρει αλλά αρνείται να το παραδεχτεί, άκου τον Πέτρο να κάνει τις βαθυστόχαστες αναλύσεις του για το τι έχει να προσφέρει η ΔΑΠ στα πανεπιστήμια, κι είχε και μια διαολεμένη ρέντα ο φίλος μας ο Μίλτος κι έβγαζε κάθε παρτίδα grand, το απόγευμα έγινε τετραήμερο.
Έκανε να στρίψει τσιγάρο. Δεν είχε ούτε καπνό, ούτε χαρτάκια. Γύρισε και κοίταξε το τασάκι. Ήταν γεμάτο διαφόρων ειδών γόπες, απ'τον Πέτρο που κάπνιζε Ντάβιντοφ γιατί έμενε στο Πανόραμα αλλά "συμμεριζόταν τον πόνο και την αγωνία του φτωχού φοιτητή", απ'την Τζοάνα που κάπνιζε Χόλμπορν κίτρινο γιατί όλος ο κόσμος αυτό καπνίζει, από την Αντιγόνη που βασικά έφτυνε μέσα τις τσίχλες της γιατί δεν κάπνιζε, από τον ίδιο, ενώ κάποια γόπα πρέπει να είχε και ρίγανη μέσα.
Μετά άρχισε να ψάχνει τριγύρω του για χαρτί. Θυμότανε ότι είχε κάπου παρατημένο έναν Ριζοσπάστη, που τον είχε πάρει από έναν Κνίτη μπας και σταματήσει να τον πρήζει, αλλά μετά θυμήθηκε ότι τον είχε ήδη χρησιμοποιήσει για να βουλώσει κάτι χαραμάδες κάτω απ'τα παράθυρα.
Εν τέλει ξετρύπωσε ένα φυλλάδιο μιας τοπικής πιτσαρίας. Φήμες λένε ότι ο τελευταίος που είχε φάει από εκείνη την πιτσαρία, τον βρήκανε πολλούς μήνες αργότερα σε ένα ημισκότεινο δωμάτιο, αποστεωμένο και με ένα ανατριχιαστικό βλέμμα τρόμου στα μάτια. Αλλά ούτως ή άλλως ο Μίλτος δεν είχε λεφτά για να παραγγείλει από οποιαδήποτε πιτσαρία, φαγώσιμη ή μη.
Σκάλισε λοιπόν τις γόπες για να βγάλει όσον καπνό μπορούσε, τον τύλιξε στο φυλλάδιο της πιτσαρίας κι ετοιμάστηκε να πάρει μια γερή όσο και απελπισμένη δόση νικοτίνης. Αλλά, φυσικά, υπήρχαν γύρω στους εφτακόσιους αναπτήρες ανά το σπίτι, εκ των οποίων δε λειτουργούσε κανείς.
Τότε θυμήθηκε τη χαλασμένη πρίζα. Τη μία και μοναδική φορά που είχε επιχειρήσει, πριν από πολλούς πολλούς μήνες, να σιδερώσει, μόλις έβαλε το σίδερο στην πρίζα, έκανε ένα τσαφ, πέταξε σπίθες κι έπεσε η ασφάλεια του σπιτιού. Το σίδερο έκτοτε έμελλε να μετατραπεί σε ένα εξαιρετικό πρες παπιέ.
Φόρεσε τα δερμάτινά του γάντια για να μην τον χτυπήσει το ρεύμα, πήρε το σίδερο, και με προσοχή το ξαναέβαλε στη χαλασμένη πρίζα. Το αποτέλεσμα ήταν θεαματικό. Φυσικά, θα μπορούσε να είχε ανάψει το αυτοσχέδιο τσιγάρο του και παίρνοντας φόρα με τη μηχανή και τρίβοντας το σκουλαρίκι του στην άσφαλτο, αλλά δεν είχε σκουλαρίκι.
Ή λεφτά για βενζίνη.
Ή μηχανή.
Ένα πολύτιμο μάθημα που πήρε ο Μίλτος από αυτή την εμπειρία ήταν ότι τα φυλλάδια από τις πιτσαρίες δεν κάνουν για τσιγαρόχαρτα. Όλο το σπίτι βρωμοκοπούσε. Αλλά γι'αυτό μάλλον ευθυνόταν το ότι είχε να καθαρίσει το ίδιο διάστημα που είχε να περάσει μάθημα.
Κι αυτό ήταν πολλούς Σεπτέμβρηδες πίσω.
Το στομάχι άρχισε να γουργουρίζει. Ο Μίλτος ξανακατευθύνθηκε στην κουζίνα, με μια μικρή φωνούλα μέσα του να μετανιώνει που πέταξε το ζωντανό γάλα στα σκουπίδια. Με μια γρήγορη ματιά το μόνο που ανακάλυψε ήταν κάτι μπισκότα σκύλου, κάτι που ήταν εξαιρετικά παράδοξο καθώς δεν είχε σκύλο. 
Μετά το βλέμμα του γύρισε στην καφετιέρα. Φυσικά, δεν υπήρχε καφές μέσα. Μόνο τα φίλτρα του καφέ είχαν ανάμεσά τους μια καφετιά γλίτσα, σημάδι ότι είχαν να αλλαχτούν από το τελευταίο πρωτάθλημα του Παναθηναϊκού.
Μετά από ένα πλούσιο και θρεπτικό πρωινό αποτελούμενο από Pedigree και τα νεκρά κουφάρια των κόκκων του καφέ που θυσιάστηκαν ηρωικά στο βωμό του πρωινού ξυπνήματος, ο Μίλτος πήρε τη γενναία απόφαση να πάει να πληρώσει το λογαριασμό, και μετά να κατευθυνθεί στη σχολή, γιατί σίγουρα θα ήταν πιο ζεστή από το σπίτι του.
Κοίταξε τα ρούχα του. Είχαν περάσει πολλοί μήνες από τότε που ήταν πλυμένα. Στην αρχή τα είχε χωρίσει σε "πλυμένα" και "άπλυτα που ξαναφοριούνται". Μετά σε "άπλυτα που ξαναφοριούνται" και "άπλυτα που δεν ξαναφοριούνται". Μετά σε "άπλυτα που δεν ξαναφοριούνται" και "άπλυτα που αδειάζουν λεωφορείο σε 3,2 δευτερόλεπτα".
Πλέον ανήκαν στην κατηγορία "άναψε μια φωτιά και πέταξέ τα όλα μέσα".
Ο Μίλτος διάλεξε τα όσο μπορούσε λιγότερο βρωμερά, τα φόρεσε, ψεκάστηκε δύο τρύπες του όζοντος Axe, πήρε το λογαριασμό και το άδειο από κάρτα κινητό του και πήγε να πληρώσει το λογαριασμό. Αφού τον πλήρωσε, κατευθύνθηκε στη στάση του λεωφορείου.
Μπήκε μέσα κάνοντας ένα διπλό Άξελ και τρία άλματα της Νάντιας Κομανέτσι και τρύπωσε. Μετά άρχισε να σκέφτεται, "έχω βγάλει κάρτα διαδρομών;". Κοίταξε στην τσέπη του και είδε ότι είχε μια κάρτα διαδρομών για το μήνα Σεπτέμβριο. 
Η μέρα ήταν 13 Δεκεμβρίου.
"Ε, δε γαμιέται;" σκέφτηκε ο Μίλτος. "Εδώ μέσα γίνεται ένας κακός χαμός. Μόνο στην ταράτσα δεν υπάρχουν επιβάτες. Σιγά μη μπει εδώ μέσα ελεγκ..."
-Εισιτήρια παρακαλώ...εισιτήρια παρακαλώ...ακούστηκε μια φωνή από το βάθος του λεωφορείου.
"Σκατά!" σκέφτηκε ο Μίλτος και κουλουριάστηκε όπως όπως πίσω από δύο τεράστια μαύρα σακβουαγιάζ που κουβαλούσε ένας μελαχρινός μικροπωλητής. Ευτυχώς, ο ελεγκτής δεν τον είδε, γιατί εκείνη την ώρα είχε πιάσει έναν Ρωσοπόντιο χωρίς εισιτήριο κι αυτός του έλεγε "Έι, μίλα όμορφα, ποιος είσαι εσύ μπλιετ".
Εν τέλει, κάποια στιγμή το λεωφορείο σταμάτησε μπροστά στο τμήμα Δημιουργικής Παπαρολογίας. Ο Μίλτος έκανε άλλα τρία ακροβατικά και βγήκε από το λεωφορείο. Στο κυλικείο συνάντησε τον Πέτρο.
-Ρε Πέτρο, εσύ που είσαι καλό παιδί, θα μου δανείσεις ένα εικοσάευρο να βγάλω την εβδομάδα;
-Κοίτα να δεις, φίλε Μίλτο, είπε ο Πέτρος με ύφος Δαπίτη. Συμμερίζομαι τον πόνο και την αγωνία του φτωχού φοιτητή, αλλά τον τελευταίο καιρό είμαι σε οικονομική στενότητα και...
-Αχ, καλέ, τι ωραίο πλεκτό είναι αυτό που πήρες! παρενέβη τότε η Αντιγόνη, που δεν ήταν κρυφό ότι τριβότανε στον Πέτρο, προς μεγάλο εκνευρισμό του Μίλτου.
-Σ'αρέσει; είπε ο Πέτρος. Χθες το πήρα. Αυθεντικό Μπέρμπερι. Μόνο 200 ευρώ.
-Ε, για κάτσε ρε μαλάκα, είπε ο Μίλτος φουρτουνιασμένος. Χθες πήρες διακόσια ευρώ Μπέρμπερι και μου λες ότι δεν έχεις να μου δανείσεις 20 ευρώ;
-Λογικό δεν είναι ρε Μίλτο; είπε ο Πέτρος. Ξόδεψα διακόσια ευρώ χθες, κι άρα τώρα δεν έχω είκοσι ευρώ να σου δώσω. Δεν είναι και πυρηνική φυσική!
-Ρε τράβα στους Κνίτες να δεις αν έρχομαι, είπε ο Μίλτος εξοργισμένος και πήγε να πιάσει θέση στην αίθουσα-τέρμα πίσω, μην τυχόν και, παρ'ελπίδα, ήταν αναμμένα τα καλοριφέρ.
Φυσικά και δεν ήταν.
Δίπλα του ήρθε και κωλοκάθισε η Τζοάνα.
-Τι έχεις κι είσαι μουτλωμένος, βλε; του είπε με μπεμπεκίστικο-και-καλά-χαριτωμένο ύφος.
O Μίλτος δε σκόπευε να της πει ότι είχε μείνει τέρμα άφραγκος, κι έτσι είπε ότι δεν έχει τίποτα κι απλά δεν είχε πιει καφέ.
-Α, ωραία, είπε η Τζοάνα και χαμογέλασε. Να σε πω...μήπως έχεις να με δανείσεις δέκα ευρώ;
Αυτό ήταν το αποκορύφωμα. Χωρίς να πει λέξη, σηκώθηκε από την αίθουσα κι άρχισε να κατευθύνεται προς τη λέσχη, στην οποία είχε ήδη αρχίσει να σερβίρεται το μεσημεριανό της ημέρας, παστός δεινόσαυρος. 
Είχε έναν μαρκαδόρο στην τσέπη του. Σε μια κολόνα έγραψε "Φοιτητής Δημιουργικής Παπαρολογίας παραδίδει μαθήματα Έκθεσης σε μαθητές Λυκείου. 6985...". Σε μια άλλη κολόνα, λίγα μέτρα παρακάτω, έγραψε "Παραδίδονται μαθήματα κιθάρας. 6985...", αν και δεν ήξερε κιθάρα. Εν τέλει, σε κάτι ανδρικές τουαλέτες που μπήκε, έγραψε στον τοίχο "Κάνω πίπες. 6985...".
Αφού έφαγε τον παστό δεινόσαυρο που του αναλογούσε, άρχισε, με βαρύ βήμα, να περπατάει προς το σπίτι του, αναλογιζόμενος πόσο κοστίζουν άραγε κάποια μέτρα σκοινί, ώσπου του ήρθε η φαεινή ιδέα να περάσει από το ATM να βεβαιωθεί για το απέραντο κενό του λογαριασμού του.
Τι ευτυχία! Η μάνα του είχε στείλει τα λεφτά τρεις μέρες νωρίτερα.
Μεμιάς, ο Μίλτος πήρε τηλέφωνο την Αντιγόνη.
-Έλα βρε Αντιγονάκι με το ωραίο σου κωλαράκι! Τι μου κάνεις; 
-...
-Τάξε μου! Πού θες να πάμε απόψε να φάμε; 
-...
-Στο Κίτσεν Μπαρ; Εννοείται! 
-...
-Εγώ κερνάω, βέβαια!
...δεν έμελλε να μάθει τίποτα από την εμπειρία του.
Αυτά, και να προσέχετε μην ξοδέψετε όλα τα λεφτά σας και μετά αρχίσετε να τρώτε τα ψίχουλα που έχουν απομείνει στις άδειες σακούλες απ'τα πατατάκια.

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

Πες το με έναν τοίχο part 2: Γιατί έτσι μου'ρθε

Σχεδόν δύο χρόνια μετά τη μεγάλη επιτυχία του "Πες το με έναν τοίχο", επιστρέφω στον τόπο του εγκλήματος με ένα σίκουελ που θα σας κάνει να αναπολείτε τα αλλεπάλληλα σίκουελ της Μεγάλης των Μπάτσων Σχολής.
Κι ένα αντίστοιχο άσμα για soundtrack:

Πάμε λοιπόν.


(και ναι, εννοείται ότι τον Εκλεκτό θα τον παίξει ο Τζέισον Στέιθαμ όταν εξασφαλίσω παραγωγό για την κινηματογραφική μεταφορά του έργου).

Αυτά, και να προσέχετε τι ποστάρετε στο Facebook, γιατί ο κόσμος είναι κακός, δεν είδες τι έπαθε η κόρη της Κικίτσας, απέναντι, που ανέβασε ένα ντακ...αυτό πώς το λένε και δυο μέρες μετά την βρήκαν νεκρή και βιασμένη στο στενό πίσω απ'τους σκουπιδοντενεκέδες; Αυτά να βλέπεις και να φυλάγεσαι. Και να διαβάζεις και λίγο. Άιντε. Τα φόρτωσες όλα στον κόκορα.

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

Μεγάλη η χάρη της

Σήμερα, όπως θα ξέρετε όλοι εσείς οι πιστοί κι ευσεβείς Χριστιανοί, είναι της Αγίας Αικατερίνης. Που σημαίνει ότι γιορτάζει η λατρεμένη μας Κατερίνα, γνωστή και σαν καρυδοπιτούλα, μπουγατσούλα, τσουρεκάκι, Αγαπητός, Τερκενλής, Ελενίδης και άλλα ζαχαροπλαστεία της επικράτειας.
Σήμερα, λοιπόν, σαν γνωστός πολύ γλυκούλης που είμαι, αποφάσισα να της κάνω ένα αφιερωματάκι, μια εξαίρετη χειρονομία που δείχνει την αγάπη κι εκτίμησή μου. Στην αρχή είχα σκεφτεί να της κάνω το δώρο που προτείνει ο Άντι Σάμπεργκ κι ο Τζάστιν Τίμπερλεϊκ, αλλά, όσο και να το κάνεις, το πέος μου σε ένα κουτί δεν είναι αρκετά μεγάλο δώρο για την Κατερίνα.
Κι αυτό λέει πολλά.

Η Κατερίνα, λοιπόν. Η Κατερίνα είναι ένα εξαιρετικό κορίτσι που το περιμένει μια λαμπρή καριέρα στη δικηγορία.
Παρ'όλα αυτά, αυτό δεν την εμποδίζει να εκτιμά βαθύτατα την υπέροχη επιστήμη των μαθηματικών.
Φυσικά, εκτιμά ιδιαίτερα τον άντρα που έχει προσεγμένο γούστο και καλή αισθητική:
Επίσης λατρεύει εμάς τους Θεσσαλονικείς, αν και ορισμένες φορές μπορεί να διαφωνεί με ορισμένες γραμματικές ιδιαιτερότητες του τοπικού μας ιδιώματος.

Ενώ αξίζει να σημειωθούν οι ιδιαίτερες οικολογικές ευαισθησίες της, χάρη στις οποίες επιλέγει πάντα για τις μετακινήσεις της φιλικά προς το περιβάλλον μέσα.
Εκτός όμως από αυτά, είναι πάντα υπέρμαχος της σωστής και υγιεινής διατροφής:
Χωρίς αυτό να σημαίνει, φυσικά, ότι θα αρνηθεί στον εαυτό της την απόλαυση ενός γλυκού:
Φυσικά, επειδή ένα από τα εκατοντάδες προτερήματά μου είναι ότι έχω εξαιρετικό γούστο στις γυναίκες (παρακαλούνται ορισμένοι να μην θυμηθούν ατυχείς ιστορίες που αρχίζουν από Χ), η Κατερίνα είναι μια κούκλα ζωγραφιστή. 
Όπως όμως και όλες οι υπόλοιπες γυναίκες, η Κατερίνα έχει ένα θέμα με τα μαλλιά της, τα οποία εκ του φυσικού τους είναι λίιιγο σγουρά.
Οπωσδήποτε, ένα κορίτσι με τέτοια καλλιέργεια, μόρφωση και ανθρωπιστική παιδεία είναι απόλυτα λογικό να είναι λάτρης της ποιοτικής μουσικής.

Μα πάνω απ'όλα, είναι εξαιρετικά αγαπησιάρα:
Εν τέλει, τα λόγια είναι πολύ λίγα για να περιγράψουν την Κατερίνα. Γι'αυτό κόβω εδώ αυτό το αφιέρωμα. Είμαι εξαιρετικά σίγουρος ότι θα το λατρέψει, αλλά, για παν ενδεχόμενο, πάω να μαζέψω τα τηγάνια απ'την κουζίνα.
Κι επίσης χρόνια πολλά.
Αυτά, και να προσέχετε μην ακολουθήσουν ανάλογα αφιερώματα στις 7 Ιανουαρίου, στις 25 Ιανουαρίου ή ακόμα χειρότερα στις 27 Δεκεμβρίου, και γίνει το σύμπαν μπάχαλο.

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

Αποστάγματα σοφίας

Ο Ρασκόλνικωφ, εκτός από θείος της Κατερίνας, της επίσημης μπουγατσούλας του ΚΠΣΑ, και μαινόμενος σφαγέας Πασπιτών, είναι και εμπνευστής μπλογκοπαίχνιδων. Την επόμενη φορά θα τον στείλουμε να κάνει παρέα στο Στέφανο Μαξ, αλλά τώρα για κάποιο λόγο έχω την όρεξη να απαντήσω στην πρόκλησή του να γράψω δέκα σοφές ρήσεις.
  1. Μην εμπιστεύεσαι ποτέ το φούρνο μικροκυμάτων να σου ζεστάνει σούπα.
  2. Αν δεν κοιτάς κάθε φορά και από τις δύο φορές του δρόμου πριν περάσεις, ο Θεούλης δε θα σε αγαπάει και θα σε στείλει στην κόλαση.
  3. Λέω πράματα δεδομένα, έτσι όπως τα πασάρω όμως όλοι νομίζουν πως είπα κάτι ψαγμένο.
  4. Το να είσαι μηχανολόγος προϋποθέτει πολύ σκληρή χειρωνακτική εργασία.
  5. Αν δεις καράβι στο βουνό, πάει να πει ότι πρέπει επειγόντως να κόψεις τους μπάφους.
  6. Οι χοντροκώλες κάνουν τον κόσμο να γυρνάει.
  7. Αν πρέπει να σου υπενθυμίζουν από τα μεγάφωνα του μετρό να μην πλησιάζεις πολύ κοντά στην άκρη, τότε δεν αξίζεις να στο υπενθυμίζουν.
  8. Η ζωή είναι σαν μία τεράστια σακούλα Ντορίτος: αν επιχειρήσεις να τη φας όλη, θα βαφτούν τα χέρια σου πορτοκαλί, θα πονέσει το στομάχι σου και θα σου φωνάζει η μάνα σου που τρως σκατολοΐδια αντί να φας τα φασολάκια που με τόσο κόπο μαγείρεψε.
  9. Κάθε πρόβλημα μπορεί να λυθεί είτε με το δύσκολο τρόπο είτε με τον πολύ δύσκολο τρόπο.
  10. Υπάρχουν και τα πόμολα, Κόναν.
Και τώρα πρέπει να πετάξω το μπαλάκι σε τρία άτομα; Ωραία. Διαλέγω Τσάριζαρντ, Πίκατσου και Τζίγκλυμπαφ Γρηγόρη, Ιωάννα και Κατερίνα.
Αυτά, και να προσέχετε όταν ο κόσμος προσπαθεί να σας μεταδώσει τη σοφία του γιατί αυτά είναι πολύτιμα μαθήματα ζωής και κάποια μέρα θα τα θυμάστε αυτά και θα χτυπάτε το κεφάλι μου στον τοίχο.

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Roses are red

Ένα από τα εκατοντάδες ταλέντα μου, μαζί με τα άλλα που βαριέμαι να απαριθμήσω γιατί είναι εκατοντάδες, είναι και η ποίηση. Σήμερα, λοιπόν, λέω να σας επιδείξω αυτό το ταλέντο, σε ένα επικό στιχούργημα ιαμβικού δεκαπεντασύλλαβου ομοιοκατάληκτου που θα στείλει κάτι πουθενάδες σαν τον Ελύτη και τον Καρυωτάκη να σχεδιάζουν μηχανολογικό σχέδιο.
Ήτανε μέρα όμορφη εις την Θεσσαλονίκη,
τα κομπρεσέρια βάραγαν και ούρλιαζαν οι λύκοι,
ποιοι λύκοι, τώρα, θα με πεις, αφού είναι ακόμα μέρα,
ποιητική αηδία, θα σε πω, και θα σε κάνω πέρα.
Μην πείτε, Αθηναίοι μου, τα με πως είναι λάθος.
Τη γνώμη μου υπερασπίζομαι με τόλμη και με πάθος.
Ο ήρωας μας ήτανε λαμπρός μηχανολόγος
κι επαναστάτης -άραγε χωρίς να υπάρχει λόγος;-
φόρτωσε τ'αυτοκίνητο να κάνει μακρύ ταξίδι
πήγε για να βρει γιατρειά για το δεξί του αρχίδι
που του 'χαν πρήξει οι γκόμενες, εκείνες που δεν είχε
κι έψαχνε να βρει γέροντα, που μυστικό κατείχε
το μέγα της ζωής, κι όλης της γης την ερμηνεία
και όλες του τις συμβουλές κατά την αγαμία.
Καθώς το αμάξι έτρεχε, σταμάτησε στα διόδια
που οι "Δεν Πληρώνω" είχανε μπλοκάρει με εμπόδια
και παίζαν τάβλι πάνω τους και ρίχνανε ασσόδυα
κι ο ήρωας τα παράτησε και πήγε με τα πόδια.
Μες στο λιβάδι βάδιζε, τον σταματάει ένας κλέφτης
και τότε είπε ο ήρωας, αληθεια, δεν είμαι ψεύτης,
"Εσύ, ρε κλέφτη που κοιτάς, τράβα και γαμήσου,
μου πήρες τη ζωή μου εσύ, σου παίρνω τη δική σου".
Κάτσε, για στάσου ένα λεπτό, αυτό είναι των Άιρον
Μέιντεν. Είμαι ποιητής ωσάν τον λόρδο Μπάιρον.
"Σιγά εσύ, ηρέμησε, μη φύγει κάνας πόντος,
κι είναι Κυριακή πρωί κι είναι κλειστός ο Χόντος"
ηκούσθη βροντερή φωνή στου ουρανού την άκρη.
Στα μάγουλα του ήρωα εκύλησε ένα δάκρυ
από του κόσμου την σκληρή και αδάμαστη κακία
κι ορκίστηκε εκδίκηση ενάντια στην κοινωνία.
Συνέχισε το δρόμο του μέσα στο λιβάδι
μέχρι που τον σταμάτησε ένα παχύ γελάδι
και το γελάδι μίλησε, και με σοφία του λέει:
"Τα γελάδια δε μιλάν, μήτε κι οι αρουραίοι,
μάλλον θα σε χαλάσανε οι πολλοί οι μπάφοι
κι έρχεσαι τώρα εσύ εδώ να κάνεις τον Καβάφη".
"Σωστές είναι οι κουβέντες σου, σταράτες είναι όλες,
έλα όμως που σήμερα μου μύρισαν μπριτζόλες"
είπε ο ήρωάς μας κι έβγαλε τη χατζάρα
και το γελάδι έκανε ωραίο ψητό στη σχάρα.
Καθώς αποτελείωνε το τελευταίο κοψίδι
και ξάπλωνε την κορμάρα του εις το παχύ γρασίδι
έρχεται απ'τα βουνά μια βοσκοπούλα χάρμα,
κι ο ήρωάς μας ένιωσε πως του άλλαξε το κάρμα.
Ήταν ψηλή, ξανθή, λεπτή, με τουρλωτά καπούλια
του φάνηκε για μια στιγμή πως μοιάζει στη Μακρυπούλια
μετά το ξανασκέφτηκε και άλλαξε τη γνώμη,
γιατί η βοσκοπούλα ήτανε πιο νόστιμη ακόμη.
Η κοπελιά τον ρώτησε "Μην είδες το γελάδι,
που έβοσκε χορταράκια σε τούτο το λιβάδι;"
Ο ήρωάς μας τα 'χασε, έπεσε σαστιμάρα,
πώς θα την εκάλυπτε τούτη του την παπάρα;
"Μάλλον θα πήγε προς τα κει", της είπε και εσηκώθη
κι άρχισε τρεχαλητό, μα η κοπελιά δε νιώθει
έκανε αθλητισμό, στα τετρακόσια μέτρα
και τρέχει από πίσω του, και του πετάει μια πέτρα.
Η πέτρα ετούτη αστόχησε και βρήκε μιαν αρκούδα,
σε μια σπηλιά κοιμότανε, ήρεμη σαν τον Βούδα,
μα η πέτρα την εξύπνησε και το θεριό θυμώνει
και πάει να φάει τον ήρωα στη σχάρα με λεμόνι.
Μα τότε βγάζει ο ήρωας απ'την τσέπη μια κιθάρα
και με τέχνη περισσή παίζει επική σολάρα
που του'χε μάθει κάποτες ο Ντέιβ ο Μαστέι
πριν τον απολύσουν οι Χετφιλντοχαμεταίοι
και φτιάξει μπάντα θρυλική, που Μέγκαντεθ τη λένε
κι όσοι την μπάντα δεν ακούν στην κόλαση τους καίνε,
και πέφτει η αρκούδα ανάσκελα κι αρχίζει το χεντμπάνγκινγκ
κι ο ήρωας με την κοπελιά κάνουνε μπάντζι-τζάμπινγκ.
Το ξέρω πως δεν βγαίνει εδώ συμπέρασμα κανένα,
μα ρίμα δεν έβγαινε αλλιώς, μην τα 'χετε χαμένα.
Η κόρη ενθουσιάστηκε με του ήρωα το ταλέντο
κι ο ήρωας μας το 'δε αυτό σαν μέγα κομπλιμέντο
την πήρε και την πέταξε πίσω από κάτι βάτα
της ξήγησε το όνειρο χύμα και τσεκουράτα
και τότε, σαν να 'ταν μαγικό, ξεφούσκωσε το παπάρι
που του'χε γίνει από καιρό σα μαύρο μαργαριτάρι
ξεθόλωσε το μάτι του, και είδε αλλιώς το πράμα
κι ένιωσε σαν τον πρόεδρα, τον Μπάρακ τον Ομπάμα
που 'κανε τα κουμάντα του μες στο Λευκό τον Οίκο
και είχε τα Ρεπουμπλικανά όλα στο κάτσε-σήκω.
Μετά ο Ομπάμα ξύπνησε και είδε το ρεζίλι
που ήταν η θητεία του και έπεσε στους σκύλοι
να τόνε φάνε ζωντανό-μα δε μας νοιάζει τούτος,
γυρνάμε λοιπόν στον ήρωα , που εθεραπεύθη ούτως.
Σηκώθηκε κι ευχαρίστησε θερμά τη βοσκοπούλα
και κίνησε για το σπίτι του, που'χε μια γαλοπούλα
στο φούρνο βάλει αποβραδίς, και θα του εκαιγόταν
και κρίμα θα'ταν τα λεφτά που'χε πληρώσει όταν
την έπαιρνε από'ναν πωλητή, χασάπη στο Καπάνι
που ήταν μεγάλος Παοκτζής και φοβερό αλάνι
κι όλη την ώρα μίλαγε για τόνε Σαλπιγγίδη
που είναι μεγάλος παιχταράς και ξέρει το παιχνίδι.
Κι έφτασε πάλι ο ήρωας ξανά μπρος τα διόδια
και είδε ότι του ξήλωσαν μέχρι και τα καλώδια
από το μαύρο του Ίμπιζα, το θρυλικό του αμάξι,
που το 'χε αγάπη τρομερή, μη βρέξει και μη στάξει,
κι ο ήρωας εξοργίστηκε και πέταξε ως την Κρήτη,
και βρήκε εκείνο τον αισχρό και ποταπό αλήτη
που έκανε στο αμάξι του τέτοιο κακό μεγάλο.
Μανώλη τον ελέγανε, μαντέψατε δίχως άλλο,
και ο ήρωας τον έκανε του αλατιού, αν ρωτάτε,
γιατί εκτός των άλλωνε ήξερε και καράτε
μαύρη ζώνη, δέκα νταν, πρωταθλητής βαρβάτος,
μα πάει το Ίμπιζα, ψόφησε, και τώρα οδηγάει Άτος.
Αυτή ήταν η ιστορία μας, εδώ πλέον τελειώνει
και μη μου παριστάνετε κάνα βαρύ πεπόνι.
Αν δε σκαμπάζετε εσείς απ'την καλή την τέχνη,
μην με σκοτίζετε πολύ εμέ τον καλλιτέχνη.
Αυτά και να προσέχετε μη μου τήνε βιδώσει
και γράφω έτσι, η Κόλαση μέχρι που να παγώσει.

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Το μαντολίνο του λοχαγού Βαγγέλη

Στα πολύ παλιά χρόνια, σε έναν πολύ μακρινό γαλαξία, υπήρχε ένας τύπος που τον έλεγαν Βαγγέλη. Κάθε μέρα, ξυπνούσε με έναν και μόνο σκοπό: να συναντήσει τον μεγάλο έρωτα της ζωής του, την Πεταλουδίτσα. Δεν την έλεγαν πραγματικά Πεταλουδίτσα, το βαφτιστικό της όνομα ήταν Πουλχερία (κάτι το οποίο δεν έλεγε σε κανέναν, γιατί ντρεπότανε). Αλλά ο Βαγγέλης την φώναζε Πεταλουδίτσα, γιατί του έκανε κάτι ζουζουνιάρικο χαϊδευτικά. Υπήρχε όμως ένα μικρό μικρό πρόβλημα: η Πεταλουδίτσα αγνοούσε την ύπαρξη του Βαγγέλη.

Όλα όμως άλλαξαν όταν η Πεταλουδίτσα γνώρισε το Βαγγέλη. Ήταν μια κρύα μέρα του καλοκαιριού, και ο Βαγγέλης είχε βγει βόλτα σε ένα καφέ, για να πιει το αγαπημένο του τσάι. Εντελώς συμπτωματικά, στο ίδιο καφέ ήταν και η Πουλχερία, ή όχι και τόσο συμπτωματικά, αφού ο Βαγγέλης την ακολούθησε μέχρι εκεί.  Ο Βαγγέλης έκατσε δίπλα της, και της είπε "μωρό, πάμε μια βόλτα με το κάμπριο;" Εκείνη τον κοίταξε απορημένη και του είπε την εξής φράση, που άλλαξε τη ζωή του: 
-Αακβελαμπου γκουγκουντρο ζιγκαμπου.
Η καημένη είχε γεννηθεί με πρόβλημα στον εγκέφαλο. Εκείνη την ώρα, χτύπησε το κινητό του Βαγγέλη.

Ήταν ένα τηλεμάρκετινγκ από τη Βόνταφον. Ο Βαγγέλης πήγε να τους πει άει στο διάολο και να γυρίσει στην διανοητικά καθυστερημένη Πεταλουδίτσα του, αλλά τότε η κελαρυστή και πρόσχαρη φωνή της τηλεφωνήτριας της Βόνταφον άλλαξε σε μία βαθιά και ανατριχιαστική που έβγαινε απ'τα τρίσβαθα της Κολάσεως, αφού πρώτα είχε καπνίσει τρία πακέτα κόκκινο Μάλμπορο.
Η φωνή του έλεγε:
-Παράτα την Πεταλουδίτσα στην ησυχία της και τρέξε αμέσως στην οδό Αμούστακου Μπαρμπουνιού 145, στο Δεξί Πατήσι. Σε περιμένει το πεπρωμένο σου.

Ο Βαγγέλης ρώτησε:
-Και γιατί να το κάνω αυτό;
Η φωνή γέλασε σατανικά και απάντησε:
-15 λεπτά.
Και μετά το τηλέφωνο έκλεισε.
Ο Βαγγέλης αποφάσισε να ξεκινήσει. Δεν είχε τίποτα να χάσει, άλλωστε, όμως με την κίνηση της Λαγκαδά θα έκανε 10 ώρες. Όταν έφτασε στη στάση του 321, όμως, αυτό εξαφανίστηκε από τον πίνακα με τα δρομολόγια. Στη θέση της εμφανίστηκε το μήνυμα "Πήδα στο δίπλα υπόνομο για να βρεθείς αμέσως στο Δεξί Πατήσι". "Seems legit", σκέφτηκε ο Βαγγέλης.

Όταν πήδηξε όμως στον υπόνομο, συνάντησε μια γριά Τσιγγάνα. Η Τσιγγάνα τον πλησίασε και του είπε "να σε πω τη μοίρα σου, να σε πω το ριζικό σου, λεβέντη μου", παρ'όλο που ο Βαγγέλης ήταν ένα και μισό μίλκο φορώντας τα ψηλοτάκουνα Air Jordan που είχε κάνει ειδική παραγγελία στη Νάικι.
-Για πες, γιαγιά, τι βλέπεις, έκανε ο Βαγγέλης και της έτεινε την ανοιχτή παλάμη του.
-Βλέπω...μεγάλη πόρτα θα διαβείς, λεφτά πολλά θα πάρεις!
-Για την Πεταλουδίτσα μου δε βλέπεις τίποτα; ρώτησε με αγωνία ο Βαγγέλης.
-Δεν ξέρω, παιδί μου, μέχρι τη μεγάλη πόρτα έχουμε κάνει στη σχολή, θα το ρωτήσω στην καθηγήτρια αύριο και θα σε πω.
-Εντάξει, είπε ο Βαγγέλης και, ανοίγοντας μια πόρτα, η οποία, κατά σατανική σύμπτωση (ή μήπως δεν ήταν σύμπτωση;) ήταν μεγάλη, βρέθηκε στο Δεξί Πατήσι, και ακριβώς μπροστά στην είσοδο της οικοδομής (που οι Αθηναίοι αποκαλούν πολυκατοικία) της οδού Αμούστακου Μπαρμπουνιού 145.

Πρώτον, άσχετε, πολυκατοικία το λέει ο κόσμος. Οικοδομή το λέτε εκεί πάνω στη Θεσσαλονίκη. Δεύτερον, ο Βαγγέλης μπήκε στην πόρτα, όταν τον διέκοψε ένας κυριούλης. 
-Δε δεχόμαστε διαφημιστικά!
-Μα δεν έχω διαφημιστικά, αποκρίθηκε ο Βαγγέλης.
Ο γέρος όμως γέλασε, του έδειξε τη δεξιά κωλότσεπη και του είπε: 
-Προσπαθείς να με κοροϊδέψεις;
Πράγματι, στη δεξιά κωλότσεπη του Βαγγέλη υπήρχε ξαφνικά μια τσάντα με φυλλάδια. Τράβηξε την τσάντα και είδε το πρώτο φυλλάδιο "Στρατιωτική εκπαίδευση-Οδός Θωμά Γάργαρου 25, πάροδος Α"
Κοίταξε την υποσημείωση "Φέρτε και τις τσάντες σας μαζί". Τώρα ήξερε πού έπρεπε να πάει...

Ή μάλλον δεν ήξερε, γιατί δεν είχε την παραμικρή ιδέα πού στο διάολο βρισκόταν η οδός Θωμά Γάργαρου, και το Google Maps βρισκόταν εκείνη τη μέρα σε απεργία, σε ένδειξη συμπαράστασης στον αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων του Αριστοτελείου με Σήμα τον Άγιο Δημήτριο Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. 
Εκείνη την ώρα, διαπίστωσε ότι πάνω από το δρόμο περνούσανε τα νέα ιπτάμενα τρόλεϊ που είχε μόλις εγκαταστήσει ο ΟΑΣΑ για να αποδείξει ότι η συγκοινωνία της Αθήνας δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τη Θεσσαλονίκη ή άλλες μεγάλες πόλεις του κόσμου. Δυστυχώς, δεν είχε ανακαλύψει ακόμα πώς να τα προσγειώνει στις στάσεις, κι έτσι αυτά περιφέρονταν άσκοπα πάνω από τους δρόμους, με τους οδηγούς τους να μην έχουν φάει, κοιμηθεί ή πλυθεί για δέκα μέρες.
Έτσι αυτή ήταν μια εντελώς άχρηστη διαπίστωση. 
Ο Βαγγέλης όμως δεν είχε μάθει να κάθεται με σταυρωμένα χέρια (εκτός από όταν έκανε την προσευχή του σαν καλός Χριστιανός). Έτσι, μπήκε σε ένα ψιλικατζίδικο και ρώτησε οδηγίες για την οδό Θωμά Γάργαρου.

Όμως διαπίστωσε ότι πεινούσε. Έτσι, όταν πήρε τις οδηγίες από τον καλό ψιλικατζή, ξεκίνησε για την οδό Θωμά Γάργαρου, σταματώντας πρώτα σε ένα γυράδικο για να πάρει γύρο. Όμως τελικά ήταν στου Θανάση, και πήρε ένα πενιχρό κεμπάπ (μήπως σουτζουκάκι, Θεσσαλονικιέ;) γεμάτο πάπρικα. Μέχρι να στρίψει στη γωνία, το είχε κι όλας καταβροχθίσει, έτσι σταμάτησε στο μπουγατσάδικο "Ο λευκότατος πύργος" και πήρε μια ΜΠΟΥΓΑΤΣΟΥΛΑ. Έτσι, χορτάτος, μπήκε σε έναν όμορφο κήπο που περιτριγύριζε μια μεζονέτα στην οδό Θωμά Γάργαρου 23. 

Ρε μαλάκα, με βλέπεις τόση ώρα ότι αντιπαρέρχομαι τις γελοίες προσβολές σου και τα κρύα αντι-Θεσσαλονίκεια αστειάκια σου, αλλά να μη θυμάσαι ούτε καν σε ποια γαμημένη διεύθυνση έστειλες τον ήρωα της ιστορίας σου; Στο 25 πάροδος Α ήταν, όχι στο 23.
Αυτό το κατάλαβε σύντομα ο Βαγγέλης, γιατί δεν ήταν ηλίθιος σαν κάποιους κάποιους, αλλά επειδή κατουριότανε από την πολλή μπουγάτσα, είπε να μπει στο 23 πριν πάει στο 25 πάροδος Α, γιατί δεν ήξερε αν θα έχουν τουαλέτες μέσα.
Το 23 ήταν άδειο, σαν το κεφάλι ενός ελαφρώς εύσωμου φίλου μου. Ή έτσι άφηνε τους άλλους να πιστεύουν. Καθώς ο Βαγγέλης είχε βγάλει έξω τα 24 χιλιοστά του ανδρισμού του και ξαλάφρωνε, εμφανίστηκε πίσω του μια σκιά. Και μετά η σκιά έγινε ένας μυστηριώδης άντρας. Και μετά ο μυστηριώδης άντρας έγινε ο Μπρους Ντίκινσον.
Και άρχισαν να τραγουδάνε μαζί το The Trooper.
Αλλά, λίγο πριν τη δεύτερη στροφή, συνέβη κάτι εντελώς απροσδόκητο.

Πάντως μπράβο, δεν ψάρωσες! Απογοητεύτηκα τώρα! (ναι, επίτηδες το έκανα, κι όποιος θέλει το πιστεύει, και τα λοιπά) Ο Ντίκινσον μεταλλάχθηκε σε ένα γιο με ένα πουλί στον κώλο του και ο τοίχος γκρεμίστηκε, αφήνοντας τον Βαγγέλη να κατουράει σε μια κοπέλα διόλου ενθουσιασμένη, γεγονός που εντάθηκε όταν αυτή είδε την απόσταση που χώριζε την ουρήθρα που την πιτσιλούσε από το σώμα του ιδιοκτήτη της. Αυτή έβαλε τα γέλια, μέχρι που ο γιος έβγαλε το πουλί από τον κώλο του και το έβαλε πάνω στο πουλί του Βαγγέλη. Το πουλί του είχε δεκαπλασιαστεί. Έτσι, η κοπέλα του όρμησε και έκαναν σεξ. Παρατηρήστε το μέγεθος που περιγράφει ο άλλος ο μαλάκας τον "ανδρισμό" του ήρωά του... Κομπλεξάρα!

Τι να κάνουμε, αγαπητέ τύπε που γράφεις κάθε δεύτερη παράγραφο της ιστορίας αυτής; Αυτοί που τους αρέσουν τα μεγάλα πέη, γράφουν για μεγάλα πέη. Ένιγουέι, που λέμε κι εμείς οι Εγγλέζοι, είχαμε μείνει στο σημείο που η καθόλου εντυπωσιασμένη κοπέλα έκανε σεξ με τον ήρωά μας, κάτι που πολύ θα ήθελε και κάποιος κάποιος (να κάνει σεξ με τον ήρωά μας) αλλά δεν το παραδέχεται, η κρυφοπουστάρα.
Καθώς η άγνωστη αυτή κοπέλα προσπαθούσε να ανάψει τσιγάρο, ο Βαγγέλης, με τα νέα του προσόντα, έκρινε σκόπιμο να τη ρωτήσει πώς τη λέγανε.
-Μπούγκου...αγκούγκου...μπλιαμπλιαούμπλια! απάντησε αυτή, και ήταν συγκλονιστική η στιγμή της συνειδητοποίησης, καθώς ο Βαγγέλης συνειδητοποίησε ότι μπροστά του (και προηγουμένως κάτω του) δεν ήταν άλλη από την Πεταλουδίτσα του.
Αλλά τότε η Πεταλουδίτσα, που ακόμα προσπαθούσε να ανάψει τσιγάρο, έβαλε φωτιά στα μαλλιά της και απανθρακώθηκε. Ο Βαγγέλης, τότε, σαν σωστός τζέντλεμαν που ήτανε, το έβαλε στα πόδια, με το σώβρακο γυμνός καθώς ήτανε, για να μην τον ανακαλύψουν οι μπάτσοι δίπλα στο πτώμα της.

Στρέητ είναι όποιος τον έφαγε και δεν του άρεσε... έτσι έλεγες χθες που πηδούσα τη μάνα σου! Και έλεγες ότι σου άρεσε κι όλας! Φανερόπουστα! Ο Βαγγέλης διαπίστωσε ότι δεν ήξερε ποια ήταν η μοίρα του, όταν όμως σταμάτησε να βρακωθεί, διαπίστωσε ότι κάτι υπήρχε στο βρακί του. Ήταν ένα post-it σε σχήμα πασχαλίτσας και ένα πεντοχίλιαρο. Το post-it έγραφε "Κόλλησε το post-it στην μπροστά μεριά του βρακιού σου και πήγαινε στο αεροδρόμιο. Εκεί, στο πρώτο υπόστεγο μετά τη δεύτερη αποβάθρα, τρίτη πύλη δεξιά, στην τέταρτη είσοδο, θα σε περιμένει ένα αεροπλάνο για να σε μεταφέρει στον τελευταίο προορισμό σου." Πρόσεξε τι θα γράψεις, μαλάκα.

Ε, όχι. Κανονικά θα έπρεπε, από καθαρή αξιοπρέπεια και μόνο, ενάντια στις χυδαίες αυτές προσβολές που εκτοξεύει αυτός ο γελοίος για το άτομό μου και τον ανδρισμό μου, να σηκωθώ και να φύγω και να μην ξαναντικρίσω ποτέ κανέναν σας. Από την άλλη, όμως, δεν μπορώ να αφήσω τον Βαγγέλη έτσι. Θα ήταν ανεύθυνο εκ μέρους μου, κι εγώ μόνο ανεύθυνος δεν είμαι. Κι επίσης πούστης. Δεν είμαι.
Ο Βαγγέλης, λοιπόν, περνώντας το σωματικό έλεγχο του αεροδρομίου, με το post-it που είχε κολλήσει στο βρακί του, μπήκε στο αεροπλάνο, το οποίο εκείνη τη στιγμή αναχωρούσε για το Διεθνές Αεροδρόμιο της Κάτω Μουσουνίτσας, προκειμένου να κρυφτεί από τους μπάτσους που τον καταζητούσαν με μανία για το φόνο της Πεταλουδίτσας. Κι εκεί μέσα βρήκε κάποιον που δε θα περιμένατε ποτέ να συναντήσει.
Τον Έντι Φαν Χάλεν.

Ε, άει στο διάολο κι εσύ κι ο Φαν Χάλεν, μαλάκα. Τα παρατάω. Αρνούμαι να συνεχίσω αυτήν την αηδία. (Αηδία έγινε μόλις εμφανίστηκε κάποιος ροκ σταρ, ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε, εκτός από τη δικιά σου και της μάνας σου.) Ή μάλλον, μου ήρθε μια ιδέα. Θα τη συνεχίσω. Ο Έντι φαν Χέιλεν τον κοίταξε στα μάτια και του είπε: 
-Ένας μπλόγκερ από τη Θεσσαλονίκη είναι πολύ μεγάλος μαλάκας. Δεν αντέχω άλλο να με αναφέρει. Αυτοκτονώ. Καλά θα κάνει να αυτοκτονήσει κι εκείνος. Άει στο διάολο πια. 
Και έτσι, πήρε την κιθάρα του και την έχωσε στον κώλο του, και πέθανε. Ο Βαγγέλης μπήκε στο αεροπλάνο και εκεί είδε άντρες ντυμένους με μαύρα κουστούμια και γυαλιά ηλίου. Ένας από αυτούς του έδωσε ένα μαντολίνο. Εκείνος είπε:
-Μα δεν ξέρω να παίζω!
Όμως τα δάχτυλα του ξεκίνησαν να παίζουν το sad but true, μαντολίνικ εντίσιον.
Kαι πού 'σαι, κατα λάθος έβαλες ένα "δεν" στην προηγούμενη παράγραφο, μετά το "πούστης."

Τι λες μωρή βλάχα, βλαχάρα, αμόρφωτη, τελευταία, γριά, σαραντάρα, που έβγαλες το δημοτικό με μέσον, θα πιάσεις εσύ στο στόμα σου τον μπλόγκερ απ'τη Θεσσαλονίκη, καλά τον Φαν Χάλεν ποιος τον γαμεί κιόλας, άντε πάγαινε στο χωριό σου στη Χίο να βόσκεις μαστίχες, ηλίθιε, πεταμένε, ξέβρασμα της λάσπης, ανήθικε. Εγώ φεύγω. Τέλος. Οριστικά κι αμετάκλητα.

Στο διάολο, ρε γελοίε. Πού θα πας; Σπίτι σου είμαστε!  Να πας εσύ στο Κωλοχώρι σου να ξεγεννάς φέτες... σόρρυ, τυριά. 

Άντε γαμήσου ρε Γρηγόρη.

Να πας. Αλλά όχι με το Μαράκι πάλι. Και δεν εννοώ τη μάνα μου.

Εσύ μόνο με το Μαράκι. Κι εννοώ τη Μαρία Παλάμη. Μαλάκα.

Τελείωνε τώρα, πάμε να φύγουμε. Ετοιμάσου. Θα γράψω εγώ επίλογο. 

Ε, όχι ρε συ. Δεν το παλεύω άλλο. Γιατί να τελειώνεις πάντα εσύ πρώτος;

Γιατί εσύ άρχισες πρώτος! Και έβαλες και τίτλο, και τελικά δεν τον κάναμε ακόμα λοχαγό!

Ε, καλά. Και μετά που έβαλε την κιθάρα ο Φαν Χάλεν στον πάτο του και αυτοκτόνησε, ο Βαγγέλης ανακηρύχθηκε λοχαγός γιατί προσέφερε εντεταλμένη υπηρεσία στη μουσική. Ικανοποιήθηκες τώρα; Έβγαλες το άχτι σου πάνω στον Φαν Χάλεν, κομπλεξικέ;

ΝΑΙ! Άντε ντύσου τώρα! Θα χάσω τον υδραυλικό!

...και τον υδραυλικό μωρή πουστάρα;

Να μου κλείσει την τρύπα στο μπάνιο θέλω, όχι στα υδραυλικά μου! Δεν ξέρω αν το ξέρεις, αλλά υπάρχουν και τέτοιοι υδραυλικοί.

Στη μάνα σου όμως δεν το έχω πει ακόμα. Άντε πάμε.

Όπως καταλάβατε, κυρίες και κύριοι, αυτό ήταν το αποτέλεσμα της επίσκεψής μου στην οικία του Θωμά. Και το να χάσω συντριπτικά στο trivial pursuit, αυτό όμως δεν το λέμε. Προφανώς και ξεκίνησε αυτό, σε κάθε "αφήνουμε γραμμούλα" που έλεγε η κυρία Τούλα στο δημοτικό, αλλάζει και ο συγγραφέας, και τόσο το γεγονός να αφήσουμε την ιστορία ατελή, όσο και το να βριστούμε ήταν προσχεδιασμένα. Καλή τύχη, και το τέλος να το σκεφτείτε μόνοι σας και να το γράψετε σε σχόλιο. Μετά, δημοκρατικά, θα ψηφίσω το καλύτερο. Γρηγόρης out.
Α, ναι, δίκιο έχει, αυτά και να προσέχετε μη σας ταΐσουν χοιρινό με πράσο κι εσείς δεν τρώτε πράσο και μετά η αδερφή ενός μπλόγκερ από τη Θεσσαλονίκη με 5 γράμματα σας ξεσκίσει στο Trivial Pursuit.

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Down with the sickness


Στην αρχή είχα σκεφτεί να ονομάσω την ανάρτηση "Πάρ'τα μωρή άρρωστη", αλλά είμεθα και μεταλλάδες κι έχουμε κι ένα επίπεδο μη χέσω.
Και ναι, το ότι γράφω σήμερα σημαίνει ότι, εκτός κι αν ορδές εξαγριωμένων αναγνωστών έρθουν κάτω απ'το σπίτι μου με πυρσούς και τσουγκράνες και απαιτήσουν να ανακαλέσω, το Ημερολόγιο του Μηχανολόγου καταργείται.
Κι αυτό δεν έχει να κάνει με τον Ηπατολόγο του Χωστήρα (τον οποίο Ηπατολόγο εξομολογούμαι ότι λάτρεψα αλλά δεν το λέμε αυτό στο Χωστήρα γιατί θα το πάρει πάλι πάνω του και άντε μετά να τον ξεκαβαλήσουμε απ'το καλάμι), ούτε με το ότι η αδερφή μου με αποκαλεί Litsa.Com κάθε φορά που το διαβάζει (το οποίο Litsa.Com θα ήταν πραγματικά το χειρότερο σίριαλ που παίχτηκε ποτέ στην ελληνική τηλεόραση αν δε μιλούσαμε για την ελληνική τηλεόραση), αλλά με το ότι εγώ προσωπικά το βαρέθηκα.
Και κρίνοντας απ'το ότι ξεροστάλιαζα ένα εξάμηνο πίσω απ'τη Χριστίνα, κάτι πρέπει να είναι πραγματικά βαρετό για να το βαρεθώ τόσο γρήγορα.
Στο θέμα μας, λοιπόν, σήμερα θα μιλήσουμε για αρρώστιες. Υπάρχουν ένα κάρο ενδιαφέρουσες αρρώστιες να μιλήσει κανείς, γκέιτζ, σύφιλη, ηπατίτιδα, διαβήτης, εκατό είδη καρκίνου, Αλτσχάιμερ, Καλαζάρ και Μπιλίμπερς, αλλά εγώ, επειδή είμαι κρυωμένος, θα μιλήσω για το γνωστό ξενέρωτο κρύωμα.
Τι να κάνουμε; Είμαι κι εγώ γνωστός ξενέρωτος.
Σαν γνωστός αγαπησιάρης που είμαι, τα μικρόβια με λατρεύουν. Κανένα τους δεν αντιστέκεται στην απαράμιλλη γοητεία μου. Όλα ξεσκίζονται ποιο θα με πρωτοπάρει. Και επίσης δεν βοηθάει ιδιαίτερα το γεγονός ότι στο ένδοξο Πολυτεχνείο του Αούθ το σαπούνι στις τουαλέτες θεωρείται μια περιττή και προκλητική στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε πολυτέλεια.
Εγώ φυσικά, σαν προνοητικό παιδί που είμαι, φέρνω αντισηπτικό διάλυμα απ'το σπίτι μου. Αλλά το αντισηπτικό, όπως λέει κι η διαφήμιση, σκοτώνει το 99,9% των μικροβίων, κι εγώ με τη γνωστή καλοτυχία που με δέρνει είναι πάρα πολύ πιθανό να κρυολογώ από αυτό το 0,1%.
-Η τύχη σου, αγόρι μου, είναι αυτό που την κάνεις εσύ να είν...
Σκάσε, Γρηγόρη. Είμαι άρρωστος. Δικαιούμαι να γκρινιάζω.
-Μήπως θες να σου τραγουδήσουμε και το Soft Kitty Warm Kitty?
Όχι, γιατί αντιπαθώ βαθύτατα τον Σέλντον Κούπερ. Αλλά αν έχετε κανένα ωραίο μελωδικό νανούρισμα απ'τους Μετάλικα, θα το εκτιμήσω.
-Α, ευκολάκι.

Τώρα θέλω να μου πείτε κι ένα παραμυθάκι.
-Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας μικρός μηχανολόγος που τον έλεγαν Θωμά και νόμιζε ότι θα βρει γκόμενα. Τελικά δεν τα κατάφερε ποτέ. Τέλος.
...το ξέρατε ότι γαμιέστε; Τώρα το ξέρετε.
Ένιγουέι, αυτό που ήθελα να πω πριν διακόψετε με τις βλακείες σας, είναι ότι εγώ, που ως γνωστόν είμαι θετικός και χαρούμενος άνθρωπος και λατρεύω να βλέπω το silver lining κάθε σύννεφου (που λέμε κι εμείς οι Εγγλέζοι), όποτε κρυολογώ δεν έχω όρεξη για απολύτως τίποτα.
Κι επειδή κρυολογώ περίπου κάθε πέντε μέρες, αυτό μάλλον επηρεάζει αρκετά τη ζωή μου.
Αλλά πες μου εσύ, Γρηγόρη, όταν ο άλλος νιώθει σαν να ήρθε ο κατάξανθος Σκανδιναβός θεός Θωρ με το σφυρί του που μόνο αυτός μπορεί να σηκώσει και του κοπανάει σφυριές στο κεφάλι ακολουθώντας το ρυθμό του We're up all night to get Loki, πώς τον περιμένεις εσύ να έχει όρεξη να μάθει Τίτσου;
Κι όταν ο άλλος χρειάζεται να καταβάλλει συνειδητή προσπάθεια για το εξής πολύ απλό πράγμα του να αναπνεύσει, πώς τον περιμένεις εσύ να θυμηθεί να κάνει κονέ με τις γκόμενες που κουβάλησες από το μαθηματικό;
-Αλλιώς θα έκανες, μαλάκα.
Ε...αυτό είναι μια άλλη ιστορία που δε μας απασχολεί ιδιαίτερα αυτή τη στιγμή.
Κι ήθελα να ξεκινήσω και γυμναστήριο αυτή την εβδομάδα.
Σκάσε, Γρηγόρη. Πραγματικά ήθελα.
Και δεν έχει καμία σχέση το ότι παραδίπλα στο γυμναστήριο θα κάνει ζούμπα ή κάτι τέθοιο η Ντέμη, η μοναδική μηχανολόγα που βλέπεται και έχει ανθρώπινη συμπεριφορά και ποιον κοροϊδεύω, δεν πρόκειται να μου κάτσει ούτε αν βγάλουν πόδια οι τσιπούρες.
Τι είπαμε; Είμαι πολύ θετικός άνθρωπος.
Φυσικά, ο πονοκέφαλος και τα βουλωμένα ρουθούνια δεν είναι τα μόνα προβλήματα που ανακύπτουν από το κρυολόγημα. Για παράδειγμα, θα έχετε παρατηρήσει, φαντάζομαι, ότι τα κρύα χειμωνιάτικα πρωινά, που κάνει κρύο, γιατί είναι χειμωνιάτικα πρωινά, και τα χειμωνιάτικα πρωινά κάνει κρύο, οι κινητήρες των αυτοκινήτων δε δουλεύουν σωστά μέχρι να ζεσταθούν, με αποτέλεσμα να γίνεται ατελής καύση και να βγάζουν απ'την εξάτμιση αυξημένες ποσότητες βλαβερών ρύπων.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει με τον ανθρώπινο οργανισμό όταν είναι κρυωμένος.
Σε περίπτωση που το metaphor που χρησιμοποίησα ήταν πολύ πολυσύνθετο και δεν το πιάσατε με την πρώτη, η εξάτμιση είναι ο πρωκτός.
Και η μάνα μου, χάρη σε μια εξαιρετική αστρική συγκυρία, μαγείρεψε προχθές φασολάδα.
Ας πούμε απλά ότι ένα μεγάλο κομμάτι της Δυτικής Θεσσαλονίκης τέθηκε σε καραντίνα και κρίθηκε μη κατοικήσιμο για τους επόμενους τέσσερις αιώνες.
Όταν λοιπόν βρίσκεσαι σε τέτοια κατάσταση, το επόμενο πράγμα που συμβαίνει είναι να μεταμορφωθείς ξαφνικά σε γριά στο σώμα ενός δεκαοχτάχρονου μηχανολόγου. Τριγυρνάς από καναπέ σε κρεβάτι τυλιγμένος σε μια κουβέρτα, πίνεις όλη τη μέρα τσάγια και σούπες, γκρινιάζεις ασταμάτητα και παίρνεις τόσα χάπια που αρχίζεις να ακούς Τιέστο.

Κι όλα αυτά μέχρι το μικρόβιο να βαρεθεί να σεργιανάει ανάμεσα στα κύτταρά σου (γιατί για κάποιο λόγο έγραψα 19,8 Βιολογία στις Πανελλήνιες), να φύγει έξω, ο οργανισμός σου να σταματήσει να μαλακίζεται (γιατί, αν δεν το ξέρατε, ο πυρετός, οι μύξες και το φλέμα στο λαιμό, για τις κλανιές δεν ξέρω, δεν είναι απ'το μικρόβιο, αλλά η αντίδραση του οργανισμού στην προσπάθεια να διώξει το μικρόβιο, που στην τελική μπορεί να μην είναι και καθόλου κακό παιδί ρε παιδί μου, μπορεί απλά να έψαχνε ένα ζεστό και ήσυχο κορμί να ξεχειμωνιάσει χωρίς να πειράξει κανέναν κι εσύ μαλάκα οργανισμέ αρχίζεις αμέσως τις υστερίες και τον πόλεμο; ΛΕΥΤΕΡΙΑ στο καταπιεσμένο μικρόβιο! Κατάληψη και συναυλία υποστήριξης των αδικημένων της αστικής πάλης και κάτι μου λέει ότι το πολύ Πολυτεχνείο κάνει το παιδί μαλάκα), και...ξέχασα τη ροή της πρότασής μου μ'όλες αυτές τις μαλακίες.
Πάμε ξανά απ'την αρχή λοιπόν.
Κι όλα αυτά μέχρι το μικρόβιο να βαρεθεί να σεργιανάει ανάμεσα στα κύτταρά σου, να φύγει έξω, ο οργανισμός σου να σταματήσει να μαλακίζεσαι, να φτάνει απρόσκοπτα στα πνευμόνια το οξυγόνο (όπου "οξυγόνο" στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης βάλε "μείγμα καυσαερίου, καπνού από Holborn κίτρινο και Θερμαϊκίλας") και πλέον, υγιής, να αντιμετωπίσεις τον κόσμο με νέα απαισιοδοξία.
Πανέμορφα, ε;
Σκάσε, Γρηγόρη.
Αυτά, και να προσέχετε μη βγαίνετε έξω με τα πολλά κρύα, να ντύνεστε ζεστά, να φοράτε ζακέτες, να βάζετε και κανένα φανελάκι από μέσα, και μην πίνετε κρύα νερά, και...
...εντάξει, μαμά, αρκετά έπαιξες, άσε κάτω το πληκτρολόγιο και πήγαινε φτιάξε μου μια σούπα τώρα.