Καλλιστεία ή κάτι τέτοιο

Κάποιοι κακοπροαίρετοι από εσάς έχουν αρχίσει να υποπτεύονται ότι έχω ένα μικρό κόλλημα με τη Μπιγιονσέ.
"Αγάπη είναι τα ερωτευμένα ζευγάρια στους δρόμους, τα λουλούδια που ανθίζουν στα πάρκα, η μουσική που ακούγεται στις πλατείες, τα πουλάκια που κελαηδούν στους στύλους της ΔΕΗ, η ανοιξιάτικη λιακάδα,  τα ηλιοβασιλέματα στις παραλίες, τα σοκολατάκια με γέμιση κεράσι και η Μπιγιονσέ." Thomas the Barbarian
Κάποιοι πιστεύουν ότι αυτό το μικρό κόλλημα έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις.
"Μπιγιονσέ: Πλάσμα που είναι το ανθρώπινο ισοδύναμο του να τρως δύο ταψιά παστίτσιο, εφτά κιλά μερέντα και να τα ξεπλένεις με το ουίσκι που έφτιαξε ο Johnny Walker κατόπιν ειδικής παραγγελίας από τον Τσακ Νόρις." Thomas the Barbarian
Και ότι αυτό το κόλλημα με εμποδίζει να κρίνω αντικειμενικά τις υπόλοιπες γυναίκες.
"Παρουσιάστρια της βραδιάς είναι η Μπιγιονσέ, η οποία επιλέχθηκε με άκρως αξιοκρατικό τρόπο και δεν υπήρξε καμία εύνοια εκ μέρους της επιτροπής." Thomas the Barbarian
Αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα.
"Μπιγιονσέ, Μπιγιονσέ, Μπιγιονσέ, Μπιγιονσέ, Μπιγιονσέ." Thomas the Barbarian
Σκάσε, παρελθοντικέ εαυτέ μου, το καταλάβαμε.
Σήμερα λοιπόν, που είμαστε και σε εορταστικό κλίμα, θα κάνουμε κάτι καινούριο.
Ας φανταστούμε για λίγο ότι είμαι ο γαμιάς των πέντε ηπείρων. Ποιες από τις παρακάτω διάσημες Ελληνίδες θα διάλεγα για το χαρέμι μου; Πάμε να δούμε.

• Ζέτα Μακρυπούλια
  
  Νομίζω ότι πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τη διαφορά μεταξύ όμορφης και σέξι γυναίκας. Είναι η Ζέτα-με-φωνάζουν-και-μουστάκι-γιατί-είμαι-ο-φερετζές-του-πούστη-Μακρυπούλια όμορφη; Ναι, είναι. Είναι σέξι; Να το θέσω πιο κομψά, την έχει φαντασιωθεί ποτέ κανείς στα τέσσερα; Όχι. Κι αυτό σας το λέω με τη σιγουριά που λέω ότι το Last Christmas είναι το πιο μίζερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ.
• Νάντια Μπουλέ
  
  Με συγχωρείτε δυο λεπτά, πάω να χύσω κουβάδες κι έρχομαι. Αυτό που δεν καταλαβαίνω με τη συγκεκριμένη θεά είναι για ποιον πούστη λόγο τα είχε ένα φεγγάρι με τον Αρναούτογλου. Τι διάολο; Χοντρός είναι, άσχημος είναι, καράβλαχος είναι, ατάλαντος είναι, εγώ που τα έχω όλα αυτά τα γνωρίσματα γιατί δε με κυνηγάνε όλες οι μουνάρες του σύμπαντος; Είναι άδικο!
• Ελένη Μενεγάκη
  
  Αυτή η γυναίκα είναι τόσο αγνά, απροκάλυπτα, ανεπιτήδευτα και απροσποίητα ηλίθια που δεν μπορώ πια να τη δω σαν γυναίκα αλλά μόνο σαν ηλίθια. Υπό άλλες συνθήκες κάτι θα γινότανε, αλλά από τη στιγμή που έχω IQ εκατόν ογδονταδώδεκα και τα μεγαλύτερα μυστήρια του σύμπαντος, όπως η αυξανόμενη δημοτικότητα του Τσίπρα, περιμένουν να τα λύσω, ε, δεν μπορώ.
• Τζένιφερ Άνιστον
  
  Γνωστή και σαν μέλλουσα κυρία Χωστήρα, η κατά το ήμισυ Ελληνίδα Τζένιφερ τα έχει όλα. Είναι όμορφη, έχει ταλέντο, είναι μία από τις πιο καλοπληρωμένες ηθοποιούς του Χόλυγουντ, αλλά εγώ δεν μπορώ. Συγνώμη. Αυτή η γυναίκα στο μυαλό μου είναι τόσο Ρέιτσελ που φοβάμαι ότι μόλις τη ρίξω στο κρεβάτι θα πεταχτεί από κάπου ο Ρος και θα αρχίσει να μιλάει για βροντόσαυρους.
• Ελεονώρα Μελέτη
  
  Ναι, ντρέπομαι λίγο που το λέω, αλλά η μεγαλύτερη κατίνα που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην ελληνική τηλεόραση είναι αρκετά καυλωτική για να την συμπεριλάβω στη λίστα μου. Στην τελική εσάς τι σας πειράζει; Δικό μου δεν είναι το μπλογκ; Εδώ ο άλλος ονόματα δε λέμε υπολήψεις δε θίγουμε έλεγε ότι ο αγαπημένος του τύπος γυναίκας είναι η Μαρίνα Κουντουράτου. Ε, άι παράτα με.
• Τατιάνα Στεφανίδου
  
  Δεν είχαμε ξεκαθαρίσει ότι κάθε φορά που βλέπω αυτή τη γυναίκα θέλω να προσλάβω δύο Αλβανούς να την κάνουν Ριάνα στο ξύλο κι ότι ο μόνος λόγος που δεν το έχω κάνει ακόμα είναι ότι μου λείπουν ενενήντα εννιά ευρώ για κατοστάρικο; Α, ναι; Τότε όποιος αναρωτιέται ακόμα για την άποψή μου επί της Τατιάνας είναι τόσο έξυπνος που θα έπρεπε να θεωρεί κατόρθωμα το ότι έμαθε να τρώει με πιρούνι.
• Μαρία Μπακοδήμου
  
  Κάτοχος του τίτλου της Απόλυτης Ελληνίδας Μιλφάρας από τότε που η Ακρόπολη ήταν ακόμα οικόπεδο, η Μαρία είναι κορμάρα, έχει καλό γούστο στα ρούχα (συνήθως) και έχει και χιούμορ (κάποιες φορές). Η εκπομπή της θα ήταν από τις καλύτερες της ελληνικής τηλεόρασης του 2012, αν δεν περιείχε κάποια συγκεκριμένη σιχαμερή κάμπια με το ίδιο ονοματεπώνυμο με τραγουδιστή του παλιού καλού ελληνικού κινηματ...ΜΠΛΟΥΕΡΓΚ. Αγαπάμε Μαρία πάντως.
• Πετρούλα
  
  Πιο ψεύτικη κι από το πέναλτι του Παπουτσέλη, πιο πλαστική κι από χάμπουργκερ στα Μακντόναλντς, εκνευριστικά προβλέψιμη και προβλέψιμα εκνευριστική, προκλητική με τον πιο χυδαίο και αηδιαστικό τρόπο. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που καυλώνουν με την πάρτη της; Εγώ προσωπικά κάθε φορά που τη βλέπω πρέπει να καταβάλλω προσπάθεια για να προλάβω να φτάσω στην τουαλέτα και μετά να ξεράσω.
• Γεωργία Σάλπα
  
  Το παράξενο με αυτή τη λίστα είναι ότι μου αρέσουν περισσότερο οι μελαχρινές από τις ξανθιές, λέω σε όλους ότι μου αρέσουν περισσότερο οι μελαχρινές απ'τις ξανθιές, και μέχρι στιγμής είπα καλά λόγια μόνο για ξανθιές. Αλλά αυτό κανονίστηκε. Αν έπρεπε να περιγράψω τη Γεωργία με δυο λέξεις, αυτές θα ήταν "μελαχρινή κόλαση". Συνέχισε, κοριτσάρα μου. Κάνε μας περήφανους.
• Μαρία Ηλιάκη-Κατερίνα Καινούργιου
  
  Χμ...καραβαμμένες ξανθιές με εξειδίκευση στην ιερή τέχνη του τσιφτετελιού. Δεν είχαμε ήδη αρκετές τέτοιες; Τέλος πάντων. Δεν ξετρελαίνομαι κιόλας, αλλά η αλήθεια είναι ότι δίνω ένα αβαντάζ στη Μαριγώ, γιατί τουλάχιστον αυτή, σε σύγκριση με την Κατερίνα, δείχνει να έχει μεγαλύτερες δυνατότητες στο να αρθρώσει μια ολοκληρωμένη περίοδο λόγου χωρίς να την πάρει στο ψιλό ο Μουτσινάς.
• Κατερίνα Στικούδη
  
  Η Κατερίνα γεννήθηκε σε μια μακρινή χώρα στην άκρη του Πέρα Πέρα όπου όλες οι γυναίκες γίνονται πορνοστάρ, κι από μία περίεργη σύμπτωση κατέληξε στην Ελλάδα. Δε θα πω ψέματα. Αν έρθει η Κατερίνα το βράδυ στο κρεβάτι μου δε θα κάνω ιδιαίτερες προσπάθειες να αντισταθώ. Από την άλλη, θα της έδινα πολύ περισσότερους πόντους αν δεν προσπαθούσε να παριστάνει την τραγουδίστρια.
• Φαίη Σκορδά
  
  ..."ο αγαπημένος του τύπος γυναίκας είναι η Μαρίνα Κουντουράτου..." ναι, οκ, βρίστε με, είμαι χειρότερος από αυτά που κοροϊδεύω, αλλά δεν μπορώ. Όταν βλέπω τη Φαίη, το αίμα φεύγει από τον εγκέφαλο, οπότε δε σκέφτομαι ότι κάνει την πιο ντροπιαστική δουλειά που υπάρχει στον κόσμο, αυτήν της-ανατριχιάζω και μόνο που πληκτρολογώ αυτή τη λέξη-πρωινατζούς. Τι του βρήκε του Λιάγκα είπαμε;
• Πάολα
  
  Ό,τι και να λέτε εσείς οι κακοπροαίρετοι, πάω στοίχημα ότι αν μη τι άλλο η Πάολα θα είναι εξαιρετική για μια στάση...
  (κάτσε να βάλω τα γυαλιά ηλίου)
  ...doggy style.
  YEAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHH!
• Βούλα Παπαχρήστου
  
  Από τις λίγες αθλήτριες που έτσι για αλλαγή μοιάζουν σαν γυναίκες κι όχι σαν παραμορφωμένα τραβέλια, η Βούλα θα είχε την άξια θέση της στη λίστα αν δεν είχε προηγηθεί το ατυχές περιστατικό του tweet περί μαύρων και κουνουπιών. Λυπάμαι, Βούλα, αλλά δεν παίζει να κάνω χωριό με μια γυναίκα που έχει τόσο ηλίθια αίσθηση του χιούμορ (ναι, αυτό ήταν που με πείραξε κι όχι οι ρατσιστικές της αντιλήψεις. Αίμα-τιμή-Χρυσοί Ασβοί).
• Τζένη Θεωνά
  
  Αλήθεια, γιατί δεν ασχολείται κανείς περισσότερο με αυτό το κορίτσι; Έχουμε γεμίσει υπερτιμημένα τσόκαρα και κανείς δε δίνει σημασία στο Τζενάκι. Σοβαρά. Υπήρχε μια φάση που η γαμημένη Μπεκατώρου είχε περισσότερη δημοσιότητα (και δεν εννοώ στις εκπομπές του Κανάκη και του σύγχρονου Αριστοφ...ΜΠΛΟΥΕΡΓΚ). Άλλο ένα ταλέντο (με όποια έννοια θέλετε) που δεν αναγνώρισε κανείς.
• Έλενα Παπαρίζου
  
  Ναι, she's the one. She's our number one. Πέρασε πολύς καιρός από τότε που όλη η Ελλάδα ασχολιόταν με το βρακί της, κυρίως γιατί τώρα ασχολείται με το βρακί που δεν έχει να βάλει, αλλά η Έλενα θα παραμείνει για πάντα στις καρδιές μας. Ανεξάρτητα που η μουσική της είναι, ας το θέσουμε κομψά, ένα μάτσο απίστευτες κακόηχες και ανεγκέφαλες αηδίες χωρίς κανένα λόγο ύπαρξης.
• Έλενα Παπαβασιλείου
  
  Αν είναι κάτι ξεχωριστό η Έλενα Παπαβασιλείου, αυτό είναι ο μόνος λόγος για να δει ένας φυσιολογικός στρέιτ άνθρωπος το Dancing With The Stars. Όχι, κάτσε, κατά βάση υπάρχει κι η Λάουρα Νάργες. Οπότε ναι, η Έλενα Παπαβασιλείου δεν είναι κάτι ξεχωριστό. Αλλά δεν πειράζει. Είναι σαν να μου λες ότι η Μερσεντέ δεν είναι καλό αυτοκίνητο γιατί κυκλοφορούν πιο πολλές Μερσεντέ από Φεράρι. Όχι δα.
• Τόνια Σωτηροπούλου
  
  Τι ποια είναι αυτή; Δεν μπορεί να μην την αναγνωρίζετε. Είναι η παγκοσμίου φήμης Ελληνίδα πρωταγωνίστρια που την πηδούσε ο Ντάνιελ Κρεγκ στο Skyfall για ΤΡΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ! Ναι, ούτε κι εγώ καταλαβαίνω γιατί την ξέρουμε, αλλά δεν πρόκειται να παραπονεθώ κιόλας που την ξέρουμε. Έχει δυνατότητες. Αν κάνει και κανέναν ρόλο με λόγια, θα δούμε πώς θα πάει.
• Χριστίνα Μουστάκα-Ευγενία Σαμαρά
  
  Αυτό το κορίτσι...α, δύο είναι; Τέλος πάντων. Αυτά τα κορίτσια λοιπόν έχουν πολύ καλές προοπτικές. Αντί όμως να τις κυνηγήσουν, αφήνοντας κανένα βίντεο με "πολύ προσωπικές στιγμές τους" με τη μισή Θεσσαλονίκη να διαρρεύσει, κάθονται στην εκπομπή του βλαχοκάγκουρα και του ανεβάζουν τις θεαματικότητες τζάμπα και βερεσέ. Κρίμα. Με απογοήτευσες...απογοητεύσατε.

"Καλά όλα αυτά", θα με πείτε, "αλλά εσύ τελικά ποιαν ψηφίζεις;" Λοιπόν, εγώ ψηφίζω...

...

...

...

...την Μπιγιονσέ. ΧΑ! Σας την έφερα! Δεν το περιμένατε αυτό, έτσι; Ναι, είμαι φοβερός.

Αυτά, και να προσέχετε μη σας δαγκώσει η Πάολα και πάθετε λύσσα.

Η τελευταία ανάρτηση του κόσμου

Σύμφωνα με τους Μάγια, θα πεθάνουμε όλοι.
Σύμφωνα πάλι με όποιον έχει IQ πάνω από 15, η χειρότερη συμφορά που αναμένεται να με βρει σήμερα, στις 21 Δεκεμβρίου του 2012, είναι ότι γράφω τεστ Βιολογία όλο το πέμπτο κεφάλαιο κι εγώ σαν καλός μαλάκας αντί να διαβάσω Βιολογία κάθομαι εδώ και σας γράφω.
Τέλος πάντων, πάρτε και το σχετικό τραγούδι, το οποίο είχε κολλήσει στον εγκέφαλό μου εδώ και κάτι μέρες αλλά σήμερα ξεκόλλησε αυτό και με έπιασε μια παράδοξη τάση να σιγοτραγουδάω τις τρεις σειρές που ξέρω από το Rock the Casbah:

Αυτά, και να προσέχετε μην τελικά οι Μάγια είχαν δίκιο.

Τα 20 χειρότερα τραγούδια του 2012, part 2

Συνεχίζουμε με το δεύτερο και ακόμα πιο ποιοτικό μέρος του αφιερώματός μας. Βαριέμαι να γράψω πρόλογο της προκοπής. Πάμε στο θέμα.

• 10. Kesha-Die Young
  
  Νόμιζα ότι, μετά το Tik Tok που, ναι, στιχουργικά ήταν σχεδόν όσο γελοίο όσο το τραγούδι του Gummy Bear, αλλά κολλούσε στον εγκέφαλό σου όπως η Ματίνα Μανταρινάκη στην Κατακουζήνα, τα 15 λεπτά της Kesha είχαν τελειώσει. Αλλά έκανα λάθος. Αρχίζοντας από τα όποια θετικά, το Die Young (το λες και δεν το κάνεις) αν μη τι άλλο δεν περιέχει dubstep breakdown, κάτι που χρησιμοποίησε μέχρι κι η Τέιλορ Σουίφτ μα τον Ποσειδώνα. Η θεματική του κυμαίνεται στο γνωστό "η ζωή είναι μικρή, γι'αυτό έλα να πιούμε αλκοόλ μέχρι να ξυπνήσουμε σε ένα παγκάκι βουτηγμένοι στο ξερατό μας και χωρίς νεφρά", και μου φάνηκε πολύ παράξενο που δεν είχε πουθενά τη λέξη YOLO μέσα. Όσο για την Kesha, είναι η γνωστή Kesha. Τι; Χρησιμοποιεί autotune? Όχι ρε παιδιά, μη λέμε και μαλακίες μεταξύ μας τώρα, αφού είναι εμφανές ότι η γυναίκα δε χρησιμοποιεί το autotune. Η γυναίκα είναι το autotune.
• 9. Justin Bieber-Boyfriend
  
  Φίλες και φίλοι, σας έχω νέα. Ο μικρός Τζάστιν ενηλικιώθηκε και πλέον δεν ακούγεται τελείως σαν δεκάχρονο κοριτσάκι που αντί για το φάρμακο για το άσθμα εισέπνευσε ήλιον. Ίσως σε καμιά εικοσαριά χρόνια, αν οι περιβαλλοντικές συνθήκες το επιτρέψουν, να βγάλει και πέος. Κατά τ'άλλα, ο μικρός Τζάστιν συνεχίζει να ενσαρκώνει στην εντέλεια το ρόλο του ιδανικού φλούφλη καληνυχτάκια που όλα τα δεκαπεντάχρονα που θεωρούν ότι το Έντουαρντ βέρσους Τζέικομπ είναι όντως σοβαρό δίλημμα θα ήθελαν να είχαν για γκόμενο για να μπορούν μετά να γράφουν στο status τους στο Facebook "axou, ego ki o justin 8a hmaste gia panta mazi!". Δεν τον παρεξηγώ, βέβαια, από μία άποψη. Αν έπρεπε να βασιστεί στην ομορφιά του, την εξυπνάδα του, το ταλέντο του ή οποιοδήποτε άλλο χάρισμα προκειμένου να βρει να γαμήσει, θα ήταν πιο καταδικασμένος στην αιώνια αγαμία κι από τον Steve Urkel.
• 8. Κατερίνα Στικούδη-ΟΚ (Δεν τρέχει τίποτα)
  Κατ'αρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω τον ΚΟΚΟ aka Ψυχής Ιατρείον aka Αντιγραφέα του Mikeius που έφερε στην αντίληψή μου το νέο χιτ της συμπαθούς κατά τ'άλλα βιζιτούς Κατερίνας. Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν κάποιος είπε στην Κατερίνα ότι είναι τραγουδίστρια, και συνεχίστηκε όταν αυτή τον πίστεψε. Το επόμενο πρόβλημα ήταν ότι το να έχεις φωνή για να λες "Αχ, αχ, ω, ναι, όλα μέσα, στο στόμα όλα" δε συνεπάγεται ότι έχεις φωνή και για να τραγουδάς. Βέβαια, στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό δεν είναι και τόσο πρόβλημα, για τον απλούστατο λόγο ότι το πράγμα που παρακολουθήσαμε δεν ήταν ακριβώς τραγούδι. Για όσους δεν τόλμησαν να πατήσουν το play, σκεφτείτε το Bohemian Rhapsody, και τώρα σκεφτείτε το ακριβώς αντίθετο. Κατερινάκι, αν θες να πουλάνε οι μαύροι σιντιά με το όνομά σου πάνω, πέρνα μια βόλτα απ'το Σειρηνάκη. Θα ζήσεις εσύ καλά κι εμείς καλύτερα.
• 7. Claydee ft Kostas Martakis (επίτηδες greeklish)-Mamacita Buena
  
  Είναι μια καυτή καλοκαιρινή νύχτα και μια πιο καυτή ύπαρξη τρίβεται πάνω σου σε μπιτς μπαρ υπό τους θεάρεστους ήχους του Zoo 90,8, όταν ξαφνικά ακούς τον Kostas Martakis, γνωστό για την μεγάλη επιτυχία του στη μουσική βιομηχανία που καθόλου δεν έχει να κάνει με τον Ψινάκη που του κρατούσε το χεράκι ή ό,τι άλλο του κρατούσε, να τραγουδάει μία αλληλουχία λέξεων που κάνει τα τραγούδια του Pitbull να βρίθουν κρυφών νοημάτων και συμβολισμών. Τι κάνεις; Α) Τα αυτιά σου πέφτουν από το κεφάλι σου κι ο εγκέφαλός σου πέφτει σε χειμερία νάρκη. Β) Ανοίγεις μια τρύπα μέσα στην άμμο και ξερνάς. Γ) Πίνεις ακόμα περισσότερο αλκοόλ με την ελπίδα να διαγραφτεί αυτό που έζησες από το υποσυνείδητό σου. Δ)Τρέχεις κλαίγοντας στην αγκαλιά της μαμάς σου, αν φυσικά δεν είναι απασχολημένη με το να την γαμά ο Χωστήρας. Ε) Όλα τα παραπάνω. Απαντήστε σωστά και κερδίστε την καυτή ύπαρξη.
• 6. Rihanna-Where Have You Been?
  Στην αρχή νόμιζα ότι έχουμε να κάνουμε με την κλασική Rihanna. Μια συμπαθητική σαχλαμάρα δηλαδή για να κοπανιούνται οι γκόμενες και τα μετροσέξουαλ στα κλαμπ και τίποτα παραπάνω. Μέχρι που ήρθε το 1:15 του βίντεο, κι έχασα τη γη κάτω απ'τα πόδια μου. Αυτή η ηχητική ακολουθία (γιατί περί μελωδίας δεν πρόκειται ούτε αν αύριο ξαναγίνει ομάδα ο Παναθηναϊκός) είχε πάνω μου την ίδια επίδραση που είχαν οι Dementors στο Χάρι Πότερ, που ρουφάνε τη χαρά από μέσα σου και αναδύουν όλες τις σκοτεινές αναμνήσεις πόνου από το υποσυνείδητό σου. Έτσι κι εγώ, μεμιάς θυμήθηκα όλες τις φορές στο ποδόσφαιρο στη γυμναστική που έφαγα τη μπάλα στο κάτω κεφάλι, την μέρα που ένα γλοιώδες αρχίδι έριξε τη γκόμενα που γούσταρα αλλά δε με νοιάζει πια και την έχω ξεπεράσει και υπάρχουν αλλού πορτοκαλιές και ΨΟΦΑ ΠΟΥΣΤΗ, και τη συμμετοχή του Μιχάλη Ρακιντζή στη Γιουροβίζιον.
• 5. Psy-Gangnam Style
  
  Τώρα που κόπασε κάπως ο πανικός, νομίζω ότι μπορούμε πια να το παραδεχτούμε χωρίς να γίνει της Κορέας. Το Gangnam Style είναι 나쁜 타기를위한 ("για τον πούτσο καβάλα" στην εξίσου 나쁜 타기를위한 κορεάτικη μετάφραση του Google). Που σημαίνει ότι αν ο Μάστερ Τζι ξεκινούσε σήμερα να γράφει το έπος (δεν το γράφω καν, ξέρετε όλοι ποιο είναι το έπος, ξεκουνηθείτε να το βρείτε) δε θα έριχνε την τρίτη στην Ιαπωνία αλλά στην Κορέα. Μα, θα με πείτε, είναι εθιστικό. Και σίγουρα είναι. Ξέρετε επίσης τι άλλο είναι εθιστικό; Το τσιγάρο, το αλκοόλ, οι αμφεταμίνες, η κόκα, η πρέζα και το σνιφάρισμα βενζινόκολλας. Όχι κι ότι καλύτερο για τον οργανισμό. Από την άλλη, όμως, νομίζω ότι το τραγούδι αξίζει συγχαρητήρια, αν όχι για τίποτε άλλο, αλλά για το ότι κατάφερε να εκτοπίσει τη Μακαρένα από το βάθρο του πιο ηλίθιου χορού έβερ. Συγκινήθηκα πάλι.
• 4. Pitbull-Back In Time
  
  Θυμάστε τότε που ο Γουίλ Σμιθ ήταν μουσικός; Όχι βέβαια, δεν το θυμάστε, ούτε ο ίδιος δεν το θυμάται. Οπότε, όπως ήταν λογικό, θα έπρεπε να βρει κάποιον άλλον μουσικό να βγάλει soundtrack για το Men In Black 3 που ακόμα δεν το έχω δει, όπως και τον Δικτάτορα, όταν τελειώσω με τις Πανελλήνιες θα κλειστώ μέσα τρεις μέρες και θα βλέπω μόνο ταινίες. Και σε ρωτάω εγώ τώρα, Γουίλ. Δεν μπορούσες, γαμώ την καριέρα σου, να βρεις κάποιον καλύτερο από τον Tus της Αμερικής; Το τραγούδι θα είχε σχέση με την ταινία, αν η ταινία λεγόταν "Ένας Μεξικανός μαλάκας καυχιέται για άλλη μια φορά για το ότι έχει περισσότερα λεφτά και γκόμενες από σένα". Και φυσικά, τι άλλο χρειαζόταν για να δέσει το μείγμα; DUBSTEP BREAKDOWN, λέιντιζ εντ τζέτλεμεν! Πού είναι ο θείος Φιλ να αρπάξει αυτό το αξιολύπητο δείγμα ράπερ από το σακάκι και να το πετάξει έξω απ'το Χόλυγουντ όταν τον χρειάζεσαι;
• 3. Justin Bieber ft Nicki Minaj-Beauty and a Beat
  
  ...άντε γαμήσου, ανθρωπότητα. Άντε γαμήσου. Δε μας λυπάσαι καθόλου; Δε μας φτάνει που πρέπει να υποστούμε συνεργασία Σαμαρά-Βενιζέλου (ναι, μπορώ να κολλήσω πολιτικό σχόλιο ακόμα και στον Μπίμπερ. Γαμώ και δέρνω, σας το είπα;). Κάποτε είχαμε Μάικολ και Van Halen, Queen και David Bowie, και τώρα έχουμε αυτό; Ακόμα και το USA For Africa γουί αρ δε γουόρλντ γουί αρ δε τσίλντρεν ήταν καλύτερο από αυτό το συρφετό! Και δε γαμιέται το μουσικό aspect του θέματος. Έπρεπε δηλαδή να μας φορτώσουν μια συνεργασία από το τρίτο και το δεύτερο πιο άσχημο πράγμα που υπάρχει στον πλανήτη; Το πρώτο είναι το Fiat Multipla, σε περίπτωση που αναρωτιόσασταν. Πρέπει να υποστούμε την γκέι σαλαμάντρα του Καναδά και τον εγχειρισμένο Τζόκερ που κλειδώθηκε για τρεις μέρες στο ψωλάριουμ; ...άντε γαμήσου, ανθρωπότητα. Άντε γαμήσου.
• 2. Πάνος Κιάμος-Φωτιά με φωτιά
  
  Ο μικρός Πάνος αποφάσισε να ξεφύγει λίγο από το κλαψομούνικο ρεπερτόριό του και να κάνει μια στροφή στην καθόλου υπερχρησιμοποιημένη θεματική του "καψούρικη καψούρα μου, η κάψα σου καίει την ψωλή ψυχή μου", και με στίχους όπως "Θάλασσα η αγάπη, καράβι το κρεβάτι" που κάνουν τον Ρίτσο να στριφογυρνάει στον τάφο του με γωνιακή συχνότητα ω=2000π rad/s (πολλή φυσική διαβάζω τώρα τελευταία), το αποτέλεσμα είναι πιο μεγαλειώδες κι από το "Σ'αγαπάω κοίτα, μπροστά σου λιώνω σαν χιόνι". Η μουσική σύνθεση "low budget φόρος τιμής στη συντριπτική πλειοψηφία των συμμετοχών της Τουρκίας στη Γιουροβίζιον" είναι μια ευγενική προσφορά του Azis, που με τις ενδυματολογικές του επιλογές, την επιδερμίδα χρώματος κουραδί και το πλατινέ μούσι του κερδίζει επάξια τον τίτλο της αρσενικής (λέμε τώρα) Nicki Minaj της Βουλγαρίας. Οι Βούλγαροι είναι φίλοι μας. 
• 1. Gnesa-Wilder
  
  Ένας μαγευτικός συνδυασμός από τις φωνητικές ικανότητες της Ρεμπέκα Μπλακ, την αγγλική προφορά του Πάγκαλου, το αρμόνιο της λαϊκής πανήγυρης του Έσω Γυφτοχωρίου Καρδίτσης και το βαθύτατο στίχο που όλοι κάποια στιγμή σε κάποια συναυλία θα έχουμε τραγουδήσει επειδή δεν ξέραμε τον κανονικό στίχο. Κάτι τέτοια κομμάτια είναι που με κάνουν να παραδέχομαι την καλλιτεχνική ικανότητα του Soulja Boy και της Willow Smith, κάτι που είναι σαν να παραδέχομαι την ανιδιοτέλεια του Μπόνο. Από την άλλη, ας δούμε το πράγμα από την πιο ελαφρά πλευρά του θέματος. Στο Γιουτιούμπ έχουν συνεννοηθεί όλοι και την τρολάρουν άπειρα με σχόλια που δε γράφει ο κόσμος ούτε στους Queen, και αυτό το σαλονικιώτικο λ μιλάει μέσα στην ψυχή μου. Πάμε όλοι μαζί: ΛΛΑ ΛΛΑ ΛΛΑ ΛΛΑ ΛΛΑ, ΛΛΑ ΛΛΑ ΛΛΑ ΛΛΑ ΛΛΑ...ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ ΑΛΛΟ!

Λοιπόν, αυτό ήταν όλο. Τελειώσαμε. Και σας υπόσχομαι, επειδή δεν είναι και το αγαπημένο σας είδος άρθρου, ότι δε θα ξανακάνω ποστ που να ασχολείται με κακή μουσική μέχρι να εγκαταλείψω τα εγκόσμια και να πάω σε μια σπηλιά να διαλογίζομαι, ή μέχρι τον Δεκέμβριο του 2013, ό,τι έρθει πρώτο.
Αυτά, και να προσέχετε μην αθετήσω την υπόσχεσή μου.

Τα 20 χειρότερα τραγούδια του 2012, part 1

Και ναι, αγαπητοί μου φίλοι, έφτασε πάλι εκείνη η ώρα της χρονιάς. Η ώρα που αφήνουμε τις υπόλοιπες ασχολίες μας και βουτάμε σε αγνό mainstream music εμετό. Με την απαραίτητη σάλτσα φυσικά.
Πρώτα, όμως, θα αποδώσουμε εύφημους μνείες, λόγω έλλειψης χώρου, στην Τέιλορ Σουίφτ, που αν δεν έχει συναισθησία δεν δικαιολογείται αλλιώς ο στίχος "Loving him was red", στον Τζέισον Ντερούλο, που με το στίχο "I only miss you when I'm breathing" είναι και επίσημα ο μεγαλύτερος μουνόδουλος του κόσμου, και στη Λέιντι Γκάγκα, η οποία όλη τη χρονιά δεν έβγαλε τίποτα και δε μου έδωσε ούτε μία αφορμή να την κράξω.
Και τώρα στο ψητό. Τα γνωστά, πατάτε το play μόνο αν είστε σίγουροι ότι όντως θέλετε να το κάνετε, εγώ δε φέρω καμία ευθύνη, αιωνία σας η μνήμη και λοιπές ομορφιές.

• 20. Madonna ft Nicki Minaj, M.I.A-Give Me All Your Luvin
  Αγαπητή Madonna, είσαι πενήντα πέντε χρονών. Ξέρεις τι κάνουν οι περισσότεροι πενηνταπεντάρηδες που ξέρω; Κάνουν μια δουλειά που δεν τους αρέσει, για να πάρουν λεφτά που δεν τους φτάνουν, από τα οποία τα μισά θα πάνε στην εφορία και τα άλλα μισά στον τεμπελχανά γιο τους που σπουδάζει Κομμωτική Αιδοίου στο Kolopeteinitsa Institute of Technology. Δε λέω να κάνεις κι εσύ αυτό, αλλά μη μου κάνεις και τα καραγκιοζιλίκια που έκανες στα εικοσιπέντε σου, που μου το παίζεις και τσιρλίντερ με τους παίχτες του football (που δεν είναι ούτε foot, ούτε ball, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα). Κι άντε, αυτό ας το αφήσω. Αλλά έπρεπε να βάλεις και την Nicki Minaj μέσα, έτσι; Είναι σαν να φτιάχνεις σπανακόρυζο και να λες "Χμ, τι να κάνω για να γίνει πιο νόστιμο; Α, το βρήκα! Θα βαρέσω μια μαλακία και θα ρίξω τα χύσια μέσα! Τώρα θα γίνει και γαμώ!" Λες και το κάνεις επίτηδες δηλαδή.
• 19. Rihanna ft Eminem-Numb
  
  Όπως ξέρουμε όλοι, αν η μουσική ήταν φαγητό, η ποπ θα ήταν η τσιχλόφουσκα. Δε σε χορταίνει, δε σου κάνει καλό, δε σου προσφέρει τίποτα, απλά έχει ωραία γεύση για ένα ή δύο λεπτά και μετά απλά τη μασάς μηχανικά μέχρι να βρεις κάπου να τη φτύσεις. Αν πάλι αυτή η συγκεκριμένη έμπνευση του σαλεμένου απ'τις μπουνιές του Κρις Μπράουν εγκεφάλου της συμπαθούς μαυρούκας ήταν φαγητό, θα ήταν τσιχλόφουσκα με γεύση καμένο λάστιχο. Η μεγαλύτερη πλάκα είναι ότι ονόμασε το νέο της άλμπουμ "Unapologetic", κάτι που είναι καθαρό θράσος, γιατί θα έπρεπε να απολογείται για αυτό το πράγμα. Η συμμετοχή του μόνου λευκού ράπερ που αναγνωρίζω σε αυτό το πράγμα, πάντως, δε μου κάνει εντύπωση, γιατί αφενός ο Έμινεμ είναι has been από το 2004 και δεν του το είπαμε ακόμα, αφετέρου αυτό ΔΕΝ είναι το χειρότερο τραγούδι που συνεργάστηκε με τη Ριάνα.
• 18. Παντελής Παντελίδης-Δεν Ταιριάζετε Σου Λέω
  
  Σε ένα παράλληλο σύμπαν, ο Thomas the Gamikoulas, στην ανάρτηση "Τα 20 Πιο Γαμάτα τραγούδια του 2012", πιθανότατα θα έγραφε τα εξής, αλλά σε greeklish: "Το "Δεν Ταιριάζετε Σου Λέω" αποτελεί μια τομή στη σύγχρονη μουσική. Η προχωρημένη κι αντισυμβατική ματιά στη ρυθμική άποψη του τραγουδιού και το ασύμμετρο μέτρο, που τόσο ασύμμετρη δεν ήταν ούτε η απειλή, η τόσο μη πεπατημένη και ιδιαίτερα πρωτότυπη θεματική των στίχων, μα πάνω απ'όλα τα αριστοτεχνικά σόλο του Παντελή στην κιθάρα, που έκαναν τον Έντι Φαν Χάλεν να πάρει φόρα και να πηδηχτεί από το παράθυρο αφού πρώτα εφάρμοσε την κιθαρίτσα του για κλύσμα, όλα αυτά συντελούν σε ένα υπέροχο μουσικό αποτέλεσμα". Σε αυτό εδώ το σύμπαν το τραγούδι είναι ένα αίσχος. Κι όπως λέει κι ο ποιητής, ταιριάζουν δεν ταιριάζουν, άλλος τη γαμάει. Γκέγκε; Κι εμείς φάγαμε πίτα. Δεν πρήξαμε τα ούμπαλα του κόσμου όμως.
• 17. Will.I.Am ft Britney Spears-Scream And Shout
  
  Μαντέψτε ποιος γύρισε από τη λίστα των υποψήφιων καλεσμένων στο Dancing With The Stars? Η Μπρίτνεϊ! Ζήτω! Η πάλαι ποτέ πριγκίπισσα της ποπ είναι και πάλι εδώ με...φαρυγγίτιδα. Τι έπαθε η φωνή σου, κούκλα μου; Γιατί προσπαθείς τόσο πολύ να ακουστείς σαν τον Καρρά με hangover? Τέλος πάντων. Η Μπρίτνεϊ λοιπόν είναι ακόμα εδώ, χωρίς να νοιάζεται κανείς, σε ένα ακόμα ηλεκτρονικό γρατζουνιστήρι του μεγαλύτερου ηλίθιου και ανίκανου που βρήκε τη μουσική σκηνή μετά τον Pitbull, που θα είναι και ό,τι πιο hot στα κλαμπ για τα επόμενα επτά δευτερόλεπτα...όπα, πίσω. Η Μπρίτνεϊ, η γυναίκα που με τόσο κόπο κατάφερε να γίνει η νούμερο ένα φαντασίωση και των τριάμισι δισεκατομμυρίων αντρών του πλανήτη, και λίγο τραγουδίστρια, κατέληξε να ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ σε τραγούδι του WILL.I.AM? Ναι, συγνώμη που θα στο πω, Μπρίτνεϊ, αλλά η καριέρα σου πέθανε. Ή, μάλλον, τη γάμησες και ψόφησε.
• 16.  Νίκος Οικονομόπουλος-Πουτάνα στην Ψυχή
  Ο Νίκος Οικονομόπουλος, που κατέχει εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια τον τίτλο του Έλληνα με το πιο αδερφίστικο μαλλί έβερ, αποφάσισε να βγάλει ένα βαρύ λαϊκό τραγούδι. Για αυτό το τραγούδι, επέλεξε την πρωτότυπη θεματολογία "είσαι μια αχάριστη, μια σκορδόπιστη, μια τρίχα απ'τα παπάρια μου, φύγε απ'τη ζωή μου, όσο εγώ θα οδηγώ στην Παραλιακή με εκατόν σαράντα και θα αναλογίζομαι τα χρόνια που μου 'φαγες με τα ψεύτικα λόγια σου". Και ρωτάει τον marketing director, "Ρε συ, το κομματάκι είναι καλό, αλλά πώς θα το απογειώσουμε;" "Λοιπόν, θα χώσουμε μέσα ένα ωραίο μπινελίκι. Δεν είδες ο Τους;" "Τι λες για το "πουτάνα";" "Νικολάκη, αγόρι μου, εσύ χαραμίζεσαι εδώ πέρα. Έπρεπε να είσαι στο Χάρβαρντ και να διδάσκεις". Κι έτσι βγήκε το τραγούδι που σάρωσε όλο το μουσικόφιλο κοινό της Ελλάδας...
  ...ναι, πώς. Εμένα τ'αρχίδια μου ακόμα κουνιούνται.
• 15.  Maroon 5 ft Wiz Khalifa-Payphone

Εδώ έχουμε τον Άνταμ Λιβάιν, γνωστό για την ικανότητά του να κλαψουρίζει σαν να του πατάνε την ουρά ακόμα κι όταν περιγράφει το τρίο που έκανε χθες το βράδυ με τη Μπιγιονσέ και τη Σακίρα, να κλαψουρίζει για άλλη μια φορά στη γνωστή θεματολογία της αχάριστης και λοιπά και λοιπά που θα συγκλονίσουν όποιον θεώρησε κάποτε ότι οι Nickelback είναι καλλιτέχνες, με το ρεφρέν να μας λέει ότι είναι σε ένα καρτοτηλέφωνο...όπα, πίσω. ΚΑΡΤΟΤΗΛΕΦΩΝΟ; ΟΚ, μετά από αυτό εγώ πάω να δω τον ET, γιατί γυρίσαμε κι επισήμως στο 1982. Τέλος πάντων, κι επειδή κανένα σύγχρονο ποπ τραγούδι δεν είναι πλήρες χωρίς συμμετοχή ενός ράπερ, έχουμε τον Wiz Khalifa, έναν τύπο που έγινε γνωστός επειδή έβγαλε ένα τραγούδι με θέμα το πώς έβαψε το αυτοκίνητό του, κάτι που δε θα ήταν τόσο μεμπτό αν έκανε έστω μια προσπάθεια να ραπάρει καλύτερα από τη γιαγιά μου.

• 14. Carly Rae Jepsen-Call Me Maybe
  Εδώ έχουμε μια καστανή Τέιλορ Σουίφτ να τραγουδάει ένα τραγούδι αναπάντητου έρωτα τόσο κοντά στην πραγματικότητα όσο μια διαφήμιση του Axe, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα. Το θέμα είναι ότι αυτή την τύπισσα την έκανε γνωστή στο ευρύ κοινό ο Τζάστιν Μπίμπερ. Η ντροπή του χρωμοσώματος Y, ο οποίος δεν μπορεί καλά καλά να μπει σε ένα μπαρ και να αγοράσει αλκοόλ, μπορεί να κάνει κάποιον διάσημο. Διάολε. Επίσης, τον Ιούνιο έκανα το λάθος να ακούσω αυτό το πράγμα, μετά από την πλύση εγκεφάλου που μου έκανε το 9gag και τα post που παρωδούσαν το ρεφρέν-παύλα-πιο-awkward-πέσιμο-στην-ιστορία, και για τον επόμενο μήνα δεν μπορούσα να το βγάλω από τον εγκέφαλό μου. Έδινα φυσική και σκεφτόμουν το Call Me Maybe. Έβλεπα τσόντες και σκεφτόμουν το Call Me Maybe.  Έβριζα το Λαζόπουλο και σκεφτόμουν το Call Me Maybe. ΑΑΑΑΑΑΑ! ΦΤΑΝΕΙ! ΚΑΛΕΣΕ ΤΗΝ ΝΑ ΗΣΥΧΑΣΟΥΜΕ!
• 13. Flo Rida-Whistle
  
  O Φλο Ράιντα (ξάδερφος της Άλα Μπάμα, ανιψιός της Κάλι Φόρνια και ταμένος στον Άι Ντάχο) είναι από εκείνους τους τύπους που με κάνουν να κατανοώ το λόγο ύπαρξης της Κου Κλουξ Κλαν. Ξεκίνησε διασκευάζοντας το You Spin Me Right Round και κάνοντας τα κεφάλια μας να στριφογυρνάνε σαν τη Λίντα Μπλερ στον Εξορκιστή (είχε και την Kesha μαζί, για να δείτε για πόση ποιότητα μιλάμε), συνέχισε με διασκευή του Blue Da Ba Dee, του άσματος που έμεινε στην ιστορία σαν "Nokia tune με στίχους" και κανείς ποτέ δε ζήτησε από κανέναν να το διασκευάσει, ειδικά από αυτόν, στην πορεία έκανε μια διασκευή του Levels ενός Σουηδού ντιτζέη  και τώρα έχουμε αυτό, το οποίο παραδόξως δεν είναι διασκευή, αλλά είναι ένα ακουστικό booklet ειδικά μελετημένο για να μυήσει τις γυναίκες στην ευγενή τέχνη της πεολειξίας. Κοινώς, για άλλη μια φορά το αποτέλεσμα είναι πίπες.
• 12. LMFAO-Sorry for Party Rocking
  Δεν θα το θυμάστε, αλλά στο περσινό edition είχα απευθύνει έκκληση να γίνει ένας έρανος για να προσλάβουμε έναν σνάιπερ να φυτέψει από μια σφαίρα στα κεφάλια των δύο νόθων γιων του Κάρλος Βαλντεράμα με τη Ντόνα Σάμερ. Όπως φαίνεται, όμως, κανείς δεν είναι διατεθειμένος να δώσει λίγο από το περίσσευμά του για έναν καλό σκοπό, κι έτσι αυτά τα δύο ελεεινά αποβράσματα όχι μόνο ζουν, αλλά βγάζουν και νέα "τραγούδια", όπως το κατάπτυστο Sexy and I know it και τώρα αυτήν εδώ τη μαλακία που με κάνει να αναπολώ το Party Rock Anthem σχεδόν με νοσταλγία και κάποια θλίψη στο βάθος της ψυχής και διάφορα τέτοια που δεν τα αναφέρω γιατί ο Χωστήρας θα με λέει πάλι αδερφή. Και ναι, θα έπρεπε να λυπάστε για το party rocking. Γιατί είναι η ενδέκατη πληγή του Φαραώ, το όγδοο θανάσιμο αμάρτημα και ο τριακοστός κατασκευαστής πλυντηρίων (βρείτε ποιο είναι άσχετο και κερδίστε μια καφετιέρα).
• 11. Nicki Minaj-Stupid Hoe
  
  ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ! ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ! Ο ΑΜΦΙΒΛΗΣΤΡΟΕΙΔΗΣ ΜΟΥ ΚΑΙΓΕΤΑΙ! ΣΤΑΜΑΤΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΤΩΡΑ! Οκ, οκ, ας μιλήσουμε σοβαρά. Στα πρώτα βήματα της καριέρας της η Nicki Minaj έβγαζε μεν τρισελεεινή μουσική, αλλά από την άλλη ήταν αρκετά γαμησάμπλ για να δικαιολογήσει το γιατί ακριβώς έκανε καριέρα. Μετά όμως, η κυρία την είδε μαύρη Lady Gaga (η οποία βγάζει και μουσική καμιά φορά...λεπτομέρειες) και, ναι, γιατί ακριβώς έκανε καριέρα; Ο στίχος είναι η επανάληψη της φράσης stupid hoe καμιά πενηνταριά φορές, το τραγούδι είναι το ηχητικό αντίστοιχο του Two Girls One Cup, αλλά μακράν το χειρότερο είναι το βίντεο κλιπ, όπου η δικιά μας προσπαθεί να μιμηθεί τη χορογραφία της Σακίρα σε ένα παλιότερο βίντεό της και μοιάζει σαν ξεβρασμένη φώκια που την ξέχασαν στο σολάριουμ. Σακίρα, πάντα σε αγαπάμε. Ακόμα κι αν διάλεξες την πουστάρα τον Πικέ.

Επειδή σαν να βλέπω κάποιους εκεί πίσω να έχουν ξεραθεί στον ύπνο, το κόβω εδώ και συνεχίζουμε σε μερικές μέρες, οπότε και θα αποκαλυφθεί και ο νικητής που κερδίζει τις 150.000 κλωτσιές με Βέρμαχτ. ΟΚ; ΟΚ.

Αυτά, και να προσέχετε μην δείτε εφιάλτες μετά τη θέαση της μάπας της Nicki Minaj.

Μια εικόνα=1000 λέξεις

Less is more

Η μαθηματικού μου είναι κατά πάσα πιθανότητα η πιο βαρετή γυναίκα στον κόσμο.
Και αυτή η κατηγορία είναι πολύ βαριά όταν την εκτοξεύω εγώ, γιατί εγώ είμαι ανώμαλος και λατρεύω τα μαθηματικά. Θα μπορούσα να λύνω ασκήσεις διαφορικού λογισμού μόνο και μόνο για να περνάει η ώρα μου. Κι όμως, όταν μπαίνει αυτή η γυναίκα στην τάξη και αρχίζει να παραδίδει, εγώ προτιμώ να ακούω την μπροστινή μου να μου αναλύει για άλλη μια φορά γιατί θέλει να μπει στη ΣΤΥΑ ή σε κάποια σχολή πολεμικής αεροπορίας τέλος πάντων, δε με νοιάζει στην τελική (σε περίπτωση που αναρωτιέστε, οι λόγοι της είναι ότι α) είναι στρατόκαυλη και β) κάτι έχει να κάνει με την ιδέα των γυμνασμένων και μπρατσωμένων Ικάρων χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος).
Κι όμως, αυτή η γυναίκα, που θα μπορούσε να σου λέει ότι χθες το βράδυ την πήρε τηλέφωνο η (για να δω τώρα, θα βρω κάποια πρωτότυπη θεότητα του σεξ να βάλω ή θα καταλήξω πάλι στη Μπιγιονσέ και θα με κοροϊδεύει πάλι ο κόσμος; Χμ...μ...μ...ε...λοιπόν, θα με κοροϊδεύει πάλι ο κόσμος) Μπιγιονσέ και της ζήτησε να της κάνει κονέ μαζί σου κι εσύ να κοιτάς το ταβάνι με ειλικρινές ενδιαφέρον, έχει χαραχτεί τόσο βαθιά στη μνήμη μου και τον ψυχισμό μου που όταν πάθω Αλτσχάιμερ πρώτα θα ξεχάσω πώς με λένε και μετά αυτήν. Κι ο λόγος είναι ότι αυτή η γυναίκα βάζει πενήντα κιλά κολόνια.
Για να καταλάβετε πόσο πολύ έντονα μυρίζει αυτή η κολόνια που βάζει, θα σας πω ότι αν ήμασταν εγώ κι αυτή σε ένα λεωφορείο με 150 τύπους που γυρνάνε από τη Διεθνή Έκθεση Τζατζικιού, θα την αναγνώριζα από τη μυρωδιά. Ίσως αυτή η κολόνια να είναι ο λόγος που είναι ακόμα γεροντοκόρη. Εκτός του ότι είναι η πιο βαρετή γυναίκα στον κόσμο. Σας έχω πει ποτέ πόσο αγαπάω τους καθηγητές μου;
Και τι μας ενδιαφέρει εμάς που εσένα σε κάνει μαθηματικά μια γεροντοκόρη που οι σωλήνες στο σπίτι της αντί για νερό βγάζουν Chanel νούμερο 5, θα μου πείτε. Αναφέρω την εν λόγω καθηγήτρια slash στρατηγό στον πόλεμο κατά της αϋπνίας γιατί θέλω να θίξω ένα θέμα. Τις υπερβολές που κάνουν μερικοί άνθρωποι ή μάλλον πάρα πολλοί άνθρωποι στην προσπάθειά τους να καλλωπιστούν.
Και μια και ξεκινήσαμε με την κολόνια, ας πούμε λίγα πράγματα γι'αυτήν. Την κολόνια την εφηύραν οι Γάλλοι. Οι Γάλλοι, όπως όλοι ξέρουμε, είναι ο πιο λιγδιάρης, βρωμιάρης, γλοιώδης λαός του πλανήτη, που η μόνη θετική συνεισφορά τους στην ιστορία της ιστορίας ήταν ο Αστερίξ. Οι Γάλλοι, λοιπόν, στις ωραίες εκείνες εποχές που συνηθίζουμε να αποκαλούμε Μεσαίωνα, δεν είχαν τρεχούμενο νερό στα σπίτια τους, με αποτέλεσμα να έχουν όλοι εκείνη την ωραία μυρωδιά του λοκατζή που είναι εδώ και δύο μήνες σε αποστολή στο Πακιστάν.
Έτσι, λοιπόν, για να καλύψουν τη μπίχλα τους, έφτιαξαν ένα υγρό με έντονη μυρωδιά και λούζονταν με αυτό, και ξαφνικά ευωδίαζαν (πάντα με τα στάνταρ των Γάλλων, του πιο μπιχλιάρη λαού του πλανήτη). Πλέον όμως έχουμε δύο χιλιάδες και δώδεκα, και είμαστε στο δυτικό κόσμο, οπότε μπορώ να υποθέσω ότι όλοι έχουμε νερό στο σπίτι μας, κι άρα ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ ΤΗ ΜΠΟΧΑ ΜΑΣ ΜΕ ΚΟΛΟΝΙΑ!
Δεν είμαι τελείως κατά της κολόνιας. Κάποιες μυρίζουν ωραία. Κι εγώ βάζω κολόνια σχεδόν κάθε μέρα. Η διαφορά είναι ότι έχω το ίδιο μπουκάλι από την Πρωτοχρονιά και δεν προβλέπεται να μου τελειώσει κάποια στιγμή σύντομα, ενώ η καθηγήτριά μου έχει κάνει ειδική συμφωνία με το εργοστάσιο για να την αγοράζει σε τιμή χοντρικής.
Η επόμενη στάση μας στο ταξίδι στον μαγευτικό κόσμο του υπερβολικού styling είναι η κομμωτική. Σε αυτό το θέμα, μπορεί κάποιος να πει με ασφάλεια ότι οι γυναίκες είναι θεοπάλαβες. Όσες έχουν σγουρά μαλλιά τα ισιώνουν, όσες έχουν ίσια μαλλιά τα σγουραίνουν, όσες είναι μελαχρινές γίνονται ξανθιές, όσες είναι ξανθιές γίνονται μελαχρινές, μελαχρινές και ξανθιές γίνονται κοκκινομάλλες, και φυσικά όλες μαζί βάζουν πέντε δισεκατομμύρια τόνους λακ και θα γεμίσει η ατμόσφαιρα χλωροφθοράνθρακες και θα γίνει η τρύπα του όζοντος σαν τον κώλο της μάνας του μέσου Έλληνα διαιτητή και θα βγει ο Αλ Γκορ και θα μας κυνηγάει με το Καλάσνικοφ αλλά εντάξει, δε γαμιέται; Αυτά είναι συνηθισμένα πράγματα.
Και μετά υπάρχουν τα λιγότερο συνηθισμένα πράγματα:

Επειδή όμως ο πολύς κόσμος δε βλέπει κάθε μέρα τη Lady Gaga στο λεωφορείο, ας δούμε μερικές μάστιγες της σύγχρονης κομμωτικής που επηρεάζουν τον απλό καθημερινό κόσμο.
Αυτή η κοπέλα καθόταν μια χαρά ωραία ωραία και κάπνιζε ανέμελα το τσιγαράκι της, μέχρι που της επιτέθηκε μια άγρια ξυριστική:

Αυτή εδώ πάλι απολαμβάνει την καινούρια της δουλειά σαν κινητό χρωματολόγιο της Βερνιλάκ:

Όσο για αυτήν εδώ, υποθέτω ότι απλά είναι η κόρη που έκανε ο Άξελ Ρόουζ με την Ντάλια Χατζηαλεξάνδρου:

Ναι...έτσι όπως μου αρέσουν...καθόλου εξτράβαγκαντ.
Αλλά φυσικά δε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για υπερβολικό στάιλινγκ και τέθοια χωρίς να αναφερθούμε στο μακιγιάζ. Θυμάμαι εκείνη τη θεατρική παράσταση που συμμετείχα, στην οποία η πλειοψηφία των συμμετεχόντων ήντουσαν γκόμεναι (αυτός ήταν άλλωστε κι ο λόγος που συμμετείχα). Τη μέρα της παράστασης είχαν μαζευτεί όλες γύρω από ένα τραπέζι στα παρασκήνια (δηλαδή μια διπλανή ξέμπαρκη αίθουσα) και βάφονταν, κι είχαν φέρει όλες τα συμπράγκαλά τους μαζί, και τι ήταν όλο αυτό; Μαλάκα μου, όλες αυτές οι αποχρώσεις δεν παίζει να υπάρχουν στη φύση.  Το μόνο που έλειπε από εκεί μέσα ήταν ο Μπομπ Ρος, που με το πινέλο βεντάλια θα βάλει ένα χαρούμενο δεντράκι εκεί πίσω. Ναι. Ένα χαρούμενο δέντρο. Μα φυσικά δεν πρέπει να είναι μόνο του. Θα του φτιάξουμε λίγα ακόμα για συντροφιά. (Η ατάκα με τον Μπομπ Ρος και τα βαφτικά δεν είναι δικιά μου έμπνευση αλλά δε θυμάμαι και ποιανού είναι και δεν έχω την παραμικρή όρεξη να πάρω όλα τα μπλογκ σβάρνα για να τη βρω. Όποιος έχει τη μύγα, να τη φέρει πίσω).
Θυμάμαι επίσης μια άλλη καθηγήτρια που με έκανε έκθεση, αρχαία, ιστορία και δε θυμάμαι τι άλλο στην τρίτη γυμνασίου. Αυτή η γυναίκα για κάποιον λόγο που ακόμα δεν έχω καταφέρει να εξηγήσω ερχόταν στο σχολείο, εννιά η ώρα το πρωί, με μπλε σκιά στο μάτι. Τι διάολο; Είχε βγει για κλάμπινγκ και ξαφνικά διακτινιζόταν μέσα στην τάξη; Περίεργα πράγματα.
Μια τελευταία ανάμνηση που μου έρχεται στο μυαλό ήταν ένα φοβερό νούμερο που είχαμε στα αγγλικά όταν έδινα Lower. Η αγαπημένη της φράση ήταν "αχ, κύριε, δεν το κατάλαβα", και ήταν φυσικό, αφού η λακ είχε εισχωρήσει τόσο βαθιά που της δηλητηρίαζε τα εγκεφαλικά κύτταρα. Αλλά αυτό που ακόμα με στοιχειώνει από αυτή την τύπισσα ήταν αυτό το ολοφύσικο αποτέλεσμα της ορθολογικής χρήσης του μέικαπ που της έκανε μια επιδερμίδα στο χρώμα του φραπέ γλυκού με γάλα.
Ναι, όλοι έχουμε δει τα "ΔΕΙΤΕ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΤΑΔΕ ΠΟΥΤΑΝΑ ΣΕΛΕΜΠΡΙΤΙ ΧΩΡΙΣ ΜΑΚΙΓΙΑΖ" ποστ στο Φέισμπουκ και ναι, όλοι τρομάξαμε όταν είδαμε πώς είναι η τάδε πουτάνα σελέμπριτι χωρίς μακιγιάζ (πολύ καλύτερη από μερικές που ξέρω, πάντως). Ο λόγος, όμως, που αυτές οι πουτάνες σελέμπριτι είναι ωραίες με το μακιγιάζ, εκτός φυσικά της Lady Gaga για την οποία όλη η χρονιά είναι Halloween, είναι ότι έχουν επαγγελματίες μακιγιέζ πάνω τους, κι οι επαγγελματίες ξέρουν που να σταματήσουν, γιατί αυτή είναι η δουλειά τους, κι άμα βγει η τραγουδιάρα για βόλτα στο κόκκινο χαλί και μοιάζει σαν κλόουν σε παιδικό πάρτι θα πάρουν πόδι και θα ψάχνουν να βρουν δουλειά και δε θα βρίσκουν και θα πεθάνουν της πείνας ή θα βγουν στο πεζοδρόμιο ή θα πουλάνε πρέζα ή κάτι τέτοιο.
Εσύ, πάλι, που βάζεις τρία κιλά στόκο στη μάπα σου για να παριστάνεις ότι μοιάζεις με την προαναφερθείσα πουτάνα σελέμπριτι, απλά γίνεσαι ακόμη πιο μπάζο απ'ότι ήσουν. Στέι νάτσουραλ, γκερλς. Στέι νάτσουραλ. (-Α, αφού είναι να στέι νάτσουραλ, τότε δε χρειάζεται πια να ξυρίζω τα πόδια και τις μασχάλες μου. Ούτε να χτενίζομαι. Ούτε να βουρτσίζω τα δόντια μου. -Όχι τόσο νάτσουραλ. Βασικά ξες κάτι; Γάμησε όλα όσα είπα. Πάω να ληστέψω τις αποθήκες της Λορεάλ).
Αυτά, και καλά Χριστούγεννα.

Το σοκ και πέος της εβδομάδας

Σχόλιο σε βίντεο στο Youtube που δείχνει μια διαφήμιση της Vodafone η οποία, εκτός από ηλίθια, προβάλει λέει την ομοφυλοφιλία:
[...άσχετο μπλα μπλα]...Εμείς οι χρυσαυγίτες διακρινόμαστε από την παρατηρητικότητα και την πνευματική διαύγεια.
Πρέπει στ'αλήθεια να γράψω κι άλλα;

Το χειρότερο τραγούδι ever

Θυμάστε αυτό το πράγμα;

Αυτό το τραγούδι είναι λες και γράφτηκε ειδικά για να το μισήσω από την πρώτη στιγμή που το άκουσα. Τα έχει όλα! Ιεροσυλία; Τσεκ. Σαμπλάρει το I've Had the Time of My Life, σε ένα ελεεινό ηλεκτρονικό τραγούδι, κάτι που είναι λιγότερο κατάπτυστο μόνο από τον Βανίλια Άις, που από όλες τις επιλογές που είχε έπρεπε να διαλέξει το άπειρα επικό riff από τον καρπό του έρωτα...ε, της συνεργασίας του David muthafuckin Bowie και των muthafuckin Queen για να λέει από πάνω "ice ice baby". Σίγουρα, γιατί όχι; Ας πάρουμε μια μπαλάντα κι ας την μετατρέψουμε στον ύμνο της αυταρέσκειάς μας!

Απαίσιο μπιτ; Τσεκ. Το πόσο κακόηχο είναι κάνει τη ραχοκοκαλιά μου να ανατριχιάζει... καταλάβατε; Sends shivers down my spine? Bohemian Rhapsody? Κι από πάνω έγραφα για τους Queen?...καλά, εντάξει. Υπερβολικό autotune? Τσεκ. Οι φωνές τους ακούγονται πιο τεχνητές κι από του Στήβεν Χώκινγκ. Ηλίθιοι στίχοι; Τσεκ. Εκτός από τη χρήση της ομοιοκαταληξίας swagger-Jagger, που όποιος τη χρησιμοποίησε ποτέ θα έπρεπε να καταδικαστεί σε θάνατο δια λιθοβολισμού (με stones, καταλάβατε;...ναι, ξύπνησε πάλι ο Στάθης Παναγιωτόπουλος μέσα μου), αν πάρουμε το τραγούδι, το βάλουμε στη βιετναμέζικη μετάφραση του Google Translate και το ξαναμεταφράσουμε στα αγγλικά, το αποτέλεσμα της μετάφρασης θα έχει βαθύτερο νόημα από το αρχικό.

Κάθε φορά που το ακούω νιώθω μέσα μου να ξυπνάει η οργή του Χακόμπο μετά την κόκκινη κάρτα στο Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ χθες βράδυ.

Τότε, μπορεί να πει κανείς, αυτό είναι το χειρότερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ, σωστά;

Όχι. Και θα δείτε σε λίγο το γιατί. Αλλά πρώτα, ας δούμε ένα παράδειγμα ακόμα.

Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο με τους λόγους που μισώ το All I Want For Christmas Is You, το οποίο δε θα αγόραζε κανείς. Εκτός του ότι κάθε φορά που το ακούω μου θυμίζει ότι άλλη μια χρονιά πλησιάζει στο τέλος της κι εγώ ακόμα δεν έχω βρει γκόμενα, αυτό το τραγούδι είναι το ηχητικό αντίστοιχο του μαλλιού της γριάς: ροζ ζάχαρη σε ξυλάκι. Απλά χωρίς το ξυλάκι.
Η ενορχήστρωσή του, η μελωδία του, οι στίχοι του, οι δεύτερες φωνές από μία περίεργα γκέι αντρική φωνή και κυρίως οι τσιρίδες της Μαράια-βγαίνω-και-σε-νέα-βελτιωμένη-βερσιόν-ονόματι-Μπιγιονσέ-Κάρεϊ, όλα συνεισφέρουν ώστε αυτό το τραγούδι να είναι όλη η χαζοχαρούμενη ευφορία της μεγαλύτερης γιορτής του υπερκαταναλωτισμού (σας έχω πει ποτέ πόσο αγαπάω τα Χριστούγεννα;) συμπυκνωμένη σε τριάμιση λεπτά.
Οπότε αυτό είναι το χειρότερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ, όχι;
Λοιπόν, όχι. Βλέπετε, μπορεί η Μαράια να μας πρήζει τα χριστουγεννιάτικα μπαλάκια με τον γκόμενο που θέλει να της φέρει δώρο ο Άι Βασίλης κι όλα τα υπόλοιπα που πάω στοίχημα ότι κάθε δεκατετράχρονο βρίσκει ρομαντικά. Όμως η φωνή της βγάζει πάθος. Φαίνεται ότι αυτά που λέει τα πιστεύει. Μπορεί να είναι οι μεγαλύτερες μπούρδες που έχουν συνδεθεί ποτέ με τα Χριστούγεννα εκτός από τον ίδιο το Χριστιανισμό, αλλά της εμπνέουν κάποια συναισθήματα.
Και, τώρα θα παραδεχτώ κάτι που ποτέ άλλοτε δεν παραδέχτηκα, όταν είναι ακόμα αρχές αρχές της χριστουγεννιάτικης σεζόν και δε μου έχουν ζαλιστεί τελείως τ'αρχίδια, το βρίσκω ανεκτό, διάολε, ακόμα κι ευχάριστο για τρία δευτερόλεπτα. Και μετά βάζω Μετάλικα σε μια προσπάθεια να εξιλεωθώ που έστω για τρία δευτερόλεπτα υπήρξα τόσο γκέι.
Πιστεύω ότι έχετε ήδη αρχίσει να υποπτεύεστε πού το πάω, αλλά πριν το δώσω στο πιάτο λέω να βάλω ακόμα ένα τραγούδι που ΔΕΝ είναι το χειρότερο στην ιστορία της ύπαρξης.

Ο Chad Kroeger πρέπει να είναι ο πιο ατάλαντος τραγουδιστής που είχαν ποτέ το θράσος να μας πλασάρουν οι δισκογραφικές, και μετράω και τη Ρεμπέκα Μπλακ. Ο τύπος ακούγεται σαν δυσκοίλιος που σφίγγεται στην τουαλέτα, κι αντί να πάει να κρυφτεί σε μια τρύπα με wifi από τη ντροπή του που μολύνει τον εναέριο χώρο μας με τους αποτρόπαιους ήχους που βγάζει το ανίερο λαρύγγι του, έχει το θράσος να μας τρίβει την αταλαντοσύνη του στη μούρη με τα απαίσια τραγούδια του.
Και όχι, δε φτάνει που το How You Remind me είναι ένα φεστιβάλ κλισέ στίχων, απαίσιας φωνής και της πιο κοινότυπης ροκ που θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί. Αυτό το πράγμα ενέπνευσε την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, μία γυναίκα τόσο δήθεν που ο Μπόνο σκέφτηκε να το γυρίσει σε γκαϊντοπαίχτης στα λαϊκά πανηγύρια της Ιρλανδίας, να προσπαθήσει να το μετατρέψει σε φεμινιστικό ύμνο και με έναν τρόπο που μόνο η ίδια ξέρει το τελικό αποτέλεσμα να είναι εκατό φορές πιο αποτρόπαιο από το ήδη αποτρόπαιο How You Remind Me.
Αν αυτό δεν είναι το χειρότερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ, τότε ποιο είναι, θα λέτε από μέσα σας και μερικοί απ'έξω σας. Λοιπόν, όχι, δεν είναι. Και τώρα ήρθε η ώρα να σας πω γιατί τα προηγούμενα τρία κατακάθια δεν κατάφεραν να κερδίσουν τη θέση του χειρότερου τραγουδιού και ποιος τελικά το κέρδισε.
Η λέξη κλειδί είναι το "ενέπνευσε". Κάποιος είπε ότι η τέχνη είναι ό,τι μπορεί να εμπνεύσει συναισθήματα. Αυτός ο κάποιος μαλακίες έλεγε, αλλά υπάρχει μια δόση αληθείας στις μαλακίες του. Το The Time, το All I Want For Christmas Is You και το How You Remind Me κατάφεραν να μου εμπνεύσουν κάτι. Αυτό το κάτι ήταν κυρίως μίσος, αηδία, ντροπή για τον εαυτό μου που έκατσα και άκουσα αυτό το πράγμα, η επιθυμία να πεθάνει αυτός που το εμπνεύστηκε και, στην τελευταία περίπτωση, λίγο ακόμα έξτρα μίσος για την Πρωτοψάλτη.
Αλλά ένιωσα! Ένιωσα ότι ζω κάτι όσο τα άκουγα. Με έκαναν να νιώσω λίγο πιο άνθρωπος γκαντ ντέμιτ! Από την άλλη, το χειρότερο τραγούδι έβερ το μόνο που κατάφερε να μου εμπνεύσει ήταν νύστα.
Γιατί αυτό είναι το χειρότερο στην τέχνη. Το να υπάρχεις χωρίς να υπάρχεις, χωρίς να έχεις στον άλλον καμία επίδραση, χωρίς να έχεις κάτι να πεις.
Και τώρα, χωρίς άλλη καθυστέρηση, σας παρουσιάζω το χειρότερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ.

Έχουν κάτι να μας πουν οι στίχοι; Όχι, τουλάχιστον όχι κάτι που δε μας έχουν ήδη πει άλλα δέκα εκατομμύρια τραγούδια με λιγότερο βαρετό τρόπο (και ναι, αν μου δίνατε αρκετό χρόνο θα έβρισκα δέκα εκατομμύρια τραγούδια λιγότερο βαρετά από το Video Games). Και, για όνομα της νοημοσύνης μου δηλαδή, heaven is a place on earth? Αυτός ο στίχος είναι χειρότερο κλισέ κι από την ομοιοκαταληξία together-forever (ή fire-desire, το ίδιο κάνει, έτσι κι αλλιώς την έχουν ήδη όλα τα τραγούδια).
Έχει κάτι να μας πει η μελωδία; Δεν κατάλαβα καμιά μελωδία εγώ. Μόνο ένα μονότονο ντουν, ντουν, ντουν, ντουν που προσπαθούσε να περάσει για μελωδία. Το τραγούδι από την προηγούμενη διαφήμιση του ΟΤΕ, το "I'm Yours" ή δε θυμάμαι πώς το λένε και κανείς δε νοιάζεται κιόλας, φαντάζει Master of Puppets μπροστά στην απίστευτη έλλειψη οποιασδήποτε μελωδίας με πάνω από δύο νότες στο Video Games.
Έχει κάτι να μας πει η φωνή της καλλιτέχνιδος; Όχι. Δεν είναι μόνο ότι η χροιά της είναι ενοχλητικά προβλέψιμη. Είναι ότι δεν έχει καθόλου ζωή μέσα της. Έχω ακούσει το GLaDOS να τραγουδάει και να βάζει πιο πολλή ψυχή από τη Lana Del Rey. Είναι η πιο κοιμισμένη ερμηνεία που έχω ακούσει ποτέ μου, συμπεριλαμβανομένου και του "Μη Με Ξυπνάς Απ'Τις Έξι" του Χουζούρη. Η εντύπωση που μου δίνει είναι πραγματικά ότι βαριέται να τραγουδήσει το ίδιο της το τραγούδι.
Ε ΟΧΙ, ΡΕ! Αυτό δεν το δέχομαι! Ξέρεις ποιος θα έπρεπε να βαριέται τη δουλειά του; Ο δημόσιος υπάλληλος. Εσένα κάποιος σου δίνει λεφτά, όχι, όχι, κάποιος σου δίνει ένα κάρο λεφτά για να τραγουδάς κι εσύ βαριέσαι! Ντάξει, και το τραγούδι δε σου δίνει περιθώρια να βγάλεις το τρομερό πάθος, αλλά του κερατά! Δείξε λίγο ενθουσιασμό παραπάνω από όσο δείχνω εγώ δύο η ώρα το μεσημέρι στα μαθηματικά γενικής τα οποία διδάσκει η μόνη γυναίκα στον κόσμο που μπορεί να είναι αμυδρά πιο βαρετή από εσένα.
Αυτό το τραγούδι ήταν η παράγωγος της συνάρτησης f(x)=ημx για x=π/2 (για όσους δεν έχουν ασχοληθεί τελευταία με ανάλυση η παράγωγος του ημx για x=π/2 είναι ίση με μηδέν). Και μόλις θυμήθηκα ότι είχα ξαναασχοληθεί σε μια άλλη ανάρτηση με τη Lana Del Rey. Οπότε χαράμισα όχι μία, αλλά δύο αναρτήσεις του πολύτιμου μπλογκ μου με το να ασχολούμαι με το απόλυτο τίποτα. Ναι, ντρέπομαι γι'αυτό.
Μια συμμαθήτριά μου μου έλεγε ότι η Lana Del Rey έχει ταλέντο. Ναι, ξεχειλίζει απ'όλες τις πάντες της, γι'αυτό κάνει σαν μαστουρωμένη. Προχθές βέβαια μου έλεγε τα ίδια και για τη Demy. Τι ποια Demy? Την ξεχάσατε κιόλας; Αυτή που ζωγράφιζε τα αστέρια ρε! Ναι. Δεν ξέρω γιατί εξακολουθώ να συζητώ με αυτή την κοπέλα.
Στα τσακίδια, Λάνα. Δεν πρόκειται να μου λείψεις. Κι άλλη φορά να πίνεις καφέ πριν μπεις στο στούντιο να ηχογραφήσεις. Ή ακόμα καλύτερα, να μην ηχογραφείς καθόλου.
Αυτά, και να προσέχετε μην αποφασίσει ο Άι Βασίλης ότι ήσασταν κακό παιδί φέτος και σας φέρει δώρο το καινούριο σιντί της Λάνα.

Γαμώ τη γενιά του Πολυτεχνείου

Σαν αύριο κλείνουν τριάντα εννιά χρόνια από τότε που οι φοιτητές εξεγέρθηκαν ενάντια στην κακιά χούντα και μπλα μπλα μπλα.
Και λέω σαν αύριο, και βγάζω δηλαδή το κείμενο σήμερα κι όχι αύριο, γιατί και οι δημόσιοι υπάλληλοι ανά τα σχολεία της Ελλάδας αποφάσισαν να βάλουν σήμερα τη κλασική γιορτή με τον κιθαρωδό, την εκνευριστικά εκνευριστική σοπράνο που τραγουδάει σε όλες τις γιορτές γιατί ως γνωστόν τραγουδάω ίσον τσιρίζω μέχρι να μη μείνει αδέσποτο στη γύρω περιοχή, τις βαρετές παρουσιάσεις στο Πάουερποϊντ, τα ηχητικά αποσπάσματα του Γεώργιου-Μιχαλολιάκος-προ-του-Μιχαλολιάκου-Παπαδόπουλου και τους φλογερούς λόγους περί ελευθερίας και δημοκρατίας που τους εκφωνεί το γνωστό αξιολύπητο αναρριχητικό γιατί κανείς άλλος δεν ήθελε, μην τυχόν και χάσουν καμία αργία.
Σαν αύριο λοιπόν κλείνουν τριάντα εννιά χρόνια από τότε που οι φοιτητές εξεγέρθηκαν ενάντια στην κακιά χούντα και μπλα μπλα μπλα.
Και τι καταλάβαμε;
Αυτή η περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου δεν ήταν που πήρε τα λεφτά από τους φόρους του Γερμανού και του Γάλλου και τα έκανε Μερσεντέ, μεζονέτες και πεντοχίλιαρα στα στρινγκ των στριπτιτζούδων;
Αυτή η περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου δεν ήταν που πήρε την έστω κάποια βιομηχανία που υπήρχε στην Ελλάδα επί και προ χούντας και την πέταξε στην τουαλέτα για να τους κάνει ο Αντρέας όλοι δημόσιοι υπάλληλοι, συνδικαλιστές κι εργατοπατέρες;
Αυτή η περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου δεν ήταν που βούτηξε, σαβούρωσε, έφαγε, δήλωσε την πισίνα για τουαλέτα και τον ημιυπαίθριο για σπιτάκι του σκύλου, κι όταν ήρθε ο εφοριακός κι ο πολεοδόμος για έλεγχο, "πάρε κάτι ψιλά να πιεις μια μπύρα στην υγειά μου, και τα πρόστιμα last year, OK?"
Και πάνω απ'όλα, αυτή η περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου δεν ήταν που έβγαλε τους σημερινούς δεκαπέντε ως τριάντα πέντε, αυτή που τους έκανε αυτό που είναι, πάρε Iphone, πάρε Playstation, πάρε δικό σου αυτοκίνητο, κι όχι κάνα Χιουντάι τώρα και μαλακίες, μπέμπα και πάνω.
Όποτε πάω στο χωριό μου, έξω απ'το καφενείο είναι παρκαρισμένες καμιά δεκαριά μπέμπες ή μερσεντέ, κι ένα Χιουντάι. Μαντέψτε σε ποιον ανήκει το Χιουντάι. Ναι, στον πατέρα μου (παρακαλείται η Έφη να μην αρχίσει πάλι με την αντιπάθειά της για τα Χιουντάι, δεν είναι αυτό το θέμα μας). Κι όταν το πήρε, τον ρωτούσανε όλοι, "τι τον πήρες μωρέ τον κουβά και δεν πήρες κανένα καλό αμάξι;" Όπου φυσικά, καλό αμάξι νοείται αυτό που πήραν αυτοί με τις αγροτικές επιδοτήσεις που για ανάπτυξη ήρθανε και μόνο για ανάπτυξη δεν πήγανε. Αυτή είναι η περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου.
Χάρη σε αυτή την περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου γέμισε ο τόπος πουτάνες που περιμένουν τον sugar daddy να τα χώσει και κάγκουρες που το μόνο τους πρόβλημα είναι αν θα δώσουν στην Apple ή στη Samsung τα λεφτά του μπαμπά, τα οποία με τη σειρά τους είναι λεφτά της τράπεζας, από τον παλιό καλό καιρό που σε παίρνανε τηλέφωνο για να σου δώσουν λεφτά κι όχι για να στα πάρουν.
Χάρη σε αυτή την περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου έχουμε γεμίσει καραγκιοζιλίκια σαν κι αυτά και κανείς δε λέει και τίποτα.

Αυτός είναι ο Έλληνας που γέννησε η περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου. Λουλούδι στο Ρέμο, διακόσια ευρώ η φιάλη, πέντε ευρώ φραπές, μαλμπουράκι, μαγκιά κλανιά, το λογαριασμό του Αϊφόουν να πληρώνουμε, κανέναν κώλο να πιάνουμε και όλα καλά, όλα ωραία, χαλαρουΐτα όλα. Κι όσο για το λογαριασμό, τι σε νοιάζει εσένα, το κορόιδο πληρώνει, κι όσο για τις ευθύνες, ξανά τι σε νοιάζει εσένα, κάποιος μαλάκας θα τις αναλάβει κι αυτές.
Ε, το κορόιδο δεν υπάρχει πια, κι ο μαλάκας δεν αναλαμβάνει πια ξένες ευθύνες. Και τώρα όλοι αυτοί, οι με ξένο κώλο πούστηδες, οι με ξένες τσέπες πλούσιοι, θιχτήκανε που δεν μπορούν να κάνουν ντόλτσε βίτα εις βάρος του μαλάκα και το παίζουν δεν πληρώνω από ιδεολογία (ή γιατί έκλεισαν οι κάνουλες και δεν τους βγαίνει το μαλμπουράκι που το πήγανε οι φωστήρες τέσσερα ευρώ αλλά για να ανοίξουνε τους λογαριασμούς με τα έξι μηδενικά που τους κάνανε κάτι άλλα μηδενικά ούτε λόγος).
Γαμώ τη γενιά του Πολυτεχνείου.
Γαμώ την ιστορία της, τους αγώνες της, τα ιδανικά της, την ύπαρξή της την ίδια. Ακόμη κι αν μερικοί ιδεολόγοι όντως κοιτούσαν την δικαιοσύνη, τη δημοκρατία, την ελευθερία, την παιδεία και την ελευθεροτυπία, μόλις έπεσαν οι συνταγματάρχες κι αρχίσανε οι θείος, Αντρέας και λοιποί να δίνουν, το γύρισαν κι οι δικοί σου σε τσάμικο κι αρχίσανε να παίρνουν.
Εμ βέβαια. Λεφτά σου χαρίζουνε κι εσύ θα κοιτάς ιδεολογίες; Ποιος και πότε;
Κι αντί να έχουν έστω την αξιοπρέπεια να πουν στα παιδιά τους, "συγνώμη, τα κάναμε σκατά κι όσο κι αν προσπαθήσουμε θα τα κάνουμε ακόμα χειρότερα", έχουν το θράσος να μαλώνουν μεταξύ τους για το ποιος τα έκανε λιγότερο σκατά και ποιος θα τα κάνει λιγότερο σκατά όταν και αν τον ψηφίσει ο ελληνικός λαός, που γαμώ την ώρα και τη στιγμή που έπαιρνε το ντουφέκι ο Καραϊσκάκης κι ο Κολοκοτρώνης και έγινε λαός η κωλοφάρα που λέγεται Νεοέλληνας.
Απόψε πεθαίνει ο φασισμός, ε; Πάρτε τώρα τα Χρυσά Αυγά από κότες αλανιάρες για τρίτο κόμμα. Κι αυτό δικό σας γέννημα είναι, της γενιάς σας και των "αγώνων" σας.
Αυτά, και να προσέχουμε.

Πάμε να γίνουμε φονιάδες στη Νορβηγία

Θυμάστε τον Άντερς Μπρέιβικ;
Ναι μωρέ, εκείνον τον ακροδεξιό Νορβηγό χριστιανομαλάκα που μια ωραία πρωία του την έδωσε και πήγε και καθάρισε εβδομήντα εφτά άτομα;
Ναι, αυτός που λέτε έφαγε 21 χρόνια φυλακή, γιατί μέχρι τόσο πάει στη Νορβηγία, και πριν μια-δυο μέρες έκανε παραπονάκια για απάνθρωπη μεταχείριση.
Και λες εσύ με το μικρό σου το μυαλό, τι να τον έκαναν τον καημένο τον Άντερς; Τον έδειραν; Τον έκαναν φάλαγγα; Τον βίασαν στα ντους; Τον έβαλαν να καθαρίσει τις χέστρες με τη γλώσσα; Μήπως τον έβαλαν να ακούσει όλη τη δισκογραφία της Σελίν Ντιόν στο ριπίτ για δύο εβδομάδες;
Όχι, αγαπητοί φίλοι. Οι συνθήκες κράτησης είναι πολύ χειρότερες για τον δύστυχο Άντερς. Ακούστε να φρίξετε: ο καφές του είναι κρύος, δεν του δίνουν βούτυρο για να βάλει στο ψωμί, δεν τον αφήνουν να βάλει κρέμα σώματος, το κελί του είναι πολύ κρύο, οι χειροπέδες τον κόβουν στους καρπούς, το κελί δεν έχει ωραία διακόσμηση και οι διακόπτες για το φως και την τηλεόραση είναι έξω από το κελί και πρέπει να πει στους φρουρούς να του τα ανάψουνε.
Σοκαριστήκατε, ε; Είναι δυνατόν σε μια τόσο προηγμένη χώρα όπως η Νορβηγία να υφίστανται τέτοια βασανιστήρια; Λευτεριά στον Άντερς! Κανονικά, θα έπρεπε όχι μόνο να του δίνουν ζεστό καφέ και τηλεκοντρόλ για την τηλεόραση, αλλά και μασαζάκι στην πλάτη τρεις φορές τη μέρα, επισκεπτήριο από τη Μπιγιονσέ μια φορά την εβδομάδα και να του σκουπίζουν οι φύλακες το πωπουδάκι με ροδοπέταλα...

ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ ΛΙΓΟ ΡΕ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ; Σκότωσες εβδομήντα εφτά άτομα, αντί να σε έχουνε να γυρίζεις γύρω γύρω από μια κολόνα μέχρι να σαπίσουν και τα κόκαλά σου βρίσκεσαι σε ένα από τα πιο πολυτελή σωφρονιστικά καταστήματα του κόσμου, με τηλεόραση μέσα στο κελί, και σου πληρώνει το Νορβηγικό κράτος όλα τα έξοδα για να ζεις καλύτερα από το μέσο Έλληνα, κι εσύ γαμώ το Χριστό σου ΠΑΡΑΠΟΝΙΕΣΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΗ ΤΟΥ ΚΕΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΦΕ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΡΥΟΣ;
Έχεις δει σε άλλες χώρες τι κάνουν με τους φονιάδες; Μπάρμπεκιου. 220 βολτ. Κι αυτό στην Αμερική, που είναι και πολιτισμένο κράτος που λέει ο λόγος. Σε κάτι Ιράν και Σαουδικές Αραβίες, με μικρότερη αφορμή σου κόβουν τα χέρια. Αν σκοτώσεις κιόλας έναν άνθρωπο, όχι εβδομήντα εφτά, πετραδάκι-πετραδάκι για τα σένα το 'χτισα. Κι όχι μετά από ένα χρόνο δίκη. Συνοπτικές διαδικασίες. Σκότωσες; Να φεύγει το φορτηγό για τα νταμάρια, κι απόψε λαϊκή πανήγυρη στην κεντρική πλατεία μετά λιθοβολισμού. Κι άμα έχετε καμιά γυναίκα που σας κεράτωσε, φέρτε την κι αυτήν. Μπαμ μπαμ. Ούτε να δουν άμα είσαι τρελός, ούτε τίποτα. Κι αυτός παραπονιέται γιατί δεν τον αφήνουν να βάλει την κρεμούλα του! Στη φυλακή του Ισοβίτη έπρεπε να είσαι ρε, να σου τρώει το φαΐ ο Μοντεχρήστος και να σε βαράνε οι φύλακες μέχρι να σπάσουν τα γκλομπ!

Βέβαια, μεγάλη ευθύνη στις απαιτησούλες του Άντερς φέρει και το Νορβηγικό σωφρονιστικό σύστημα. Δεν είναι ότι θέλανε να τον έχουν στα όπα όπα, αλλά έτσι είναι σχεδιασμένο το σύστημα. Βλέπετε, πριν από τον Μπρέιβικ, ο πιο στυγερός κακοποιός της Νορβηγίας ήταν μέσα για το ειδεχθές έγκλημα του πεταμένου αποτσίγαρου στο πεζοδρόμιο.
Οπότε, όταν τους έκατσε ο αιμοδιψής και τρελάκιας χριστιανοταλιμπάν, έρχονται ο Χανς και η Χέλγκα και λένε, "Χανς, ο Μπρέιβικ είναι ο χειρότερος εγκληματίας που έχουμε αντιμετωπίσει ποτέ! Αξίζει πολύ σκληρής τιμωρίας!" "Συμφωνώ απόλυτα, Χέλγκα. Προτείνω, για να τον τιμωρήσουμε, να του σερβίρουμε κρύο καφέ!" "Χανς, είσαι μεγαλοφυΐα! Τι θα έλεγες να του βάλουμε και τα κουμπιά για την τηλεόραση έξω από το κελί και να πρέπει να ζητάει τη βοήθεια του φύλακα για να δει το Νορβηγία Έχεις Ταλέντο;" "Χέλγκα, σου βγάζω το καπέλο. Μήπως να τον αναγκάζαμε και να κάνει μπάνιο χωρίς το αγαπημένο του σαμπουάν για τα ξηρά μαλλιά με άρωμα φραγκοστάφυλο;" "Ε, όχι βρε Χανς, τώρα γίνεσαι σαδιστής." "Έχεις δίκιο, Χέλγκα, συγνώμη."
Λυπάμαι πολύ, Νορβηγικό κράτος, αλλά αυτή είναι η μεγαλύτερη αποτυχία σου μετά τις έντεκα τελευταίες θέσεις στη Γιουροβίζιον.
Από την άλλη, μπορεί αυτή να είναι η λύση. Να πάμε όλοι και να σκοτώσουμε κόσμο στη Νορβηγία. Αυτό, αν μπορείτε να αντέξετε τη θηριωδία του κρύου καφέ και του ψωμιού χωρίς βούτυρο, that is.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας βάλουν κι εσάς φυλακή στη Νορβηγία και δε σας αφήνουν να κοιμάστε αγκαλιά με το αγαπημένο σας χνουδωτό αρκουδάκι.

Η παρεξηγημένη τέχνη του γκράφιτι

Οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι ψήφισαν, κι ο Μπαράκ έδωσε στον Ρόμνεϊ τη σούφρα ανά χείρας. Αν αυτό σας λέει κάτι, ο Ρόμνεϊ είχε τη στήριξη του Τσακ Νόρις κι ο Μπαράκ είχε τη στήριξη της Μπιγιονσέ, η οποία και χθες βράδυ ανέβασε αυτό στο Facebook.

Έτσι μπράβο, μωρό μου.
Στο μεταξύ ο Κανάκης βγήκε στην εκπομπή του και είπε ότι από τον Ιανουάριο δε θα βγαίνει τρεις αλλά δύο φορές την εβδομάδα γιατί κουράζεται. Αλήθεια, πασά μου; Κουράστηκες πολύ; Σε νιώθω. Πρέπει να είναι ιδιαίτερα κουραστικό να μπουρδολογείς μπροστά σε μια κάμερα επί μία ώρα, τρεις φορές την εβδομάδα, κι όλα αυτά ενώ παίρνεις μόνο του κόσμου τα λεφτά. Οπότε αν ποτέ χρειαστεί να διαλέξω ανάμεσα σε εκπομπή στην τηλεόραση και στο να καθαρίζω το κλουβί με τους ελέφαντες στο ζωολογικό κήπο, θα πάω να φτυαρίζω κοπριές.
...τι βγαίνουν και λένε ρε πούστη μου και δεν ντρέπονται κιόλας.
Και τώρα πάμε στο θέμα μας, το οποίο είναι η τέχνη του γκράφιτι. Ναι, ρε μουνιά, τέχνη είναι, πώς το καταλάβατε εσείς; Είναι μια μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης. Και σίγουρα είναι καλύτερη από κάτι μαλακίες που μπαίνουν στα μουσεία. Γιατί αν εγώ πάρω έναν μαύρο καμβά, τραβήξω μια μαλακία από πάνω και επιδείξω τα ξεραμένα μου χύσια, θα αποκτήσω φήμη, λεφτά, δόξα και γκόμενες, αλλά άμα πάρω ένα σπρέι και ζωγραφίσω σε έναν τοίχο αυτό:

ή αυτό:

ή γιατί όχι αυτό:

το μόνο που θα αποκτήσω είναι ποινικό μητρώο.
Βέβαια η αλήθεια είναι ότι δεν είναι όλα τα γκράφιτι τόσο καλαίσθητα και εξαιρετικά. Και πάλι, όμως, ακόμα κι αυτοί που δεν ξέρουν να σχεδιάσουν και παίρνουν απλά ένα σπρέι ή ένα μαρκαδόρο και γράφουν συνθήματα στους τοίχους, ή και τα στένσιλ ακόμα, κάποιες φορές κάτι έχουν να πουν:



Και μετά, φυσικά, υπάρχουν οι φίλοι μας τα ζώα.



Αυτοί οι μπουσταράδες ξεφτιλίζουν την τέχνη του γκράφιτι. Αν ήξερε ότι ο κόσμος θα κατέληγε να μαλακίζεται τοιουτοτρόπως το πρώτο όρθιο δίποδο που πήρε μια πρωτόγονη μπογιά, βούτηξε τα δάχτυλά του μέσα και σχεδίασε πάνω στον τοίχο της σπηλιάς του το βουβάλι που σκότωσε χθες, ή τη γκόμενα που γάμησε προχθές, ή τη γκόμενα που σκότωσε αντίπροχθες, ή το βουβάλι που γάμησε πριν από μια βδομάδα, θα έκοβε τα δάχτυλά του σύριζα, δημοκρατική αριστερά και χρυσή αυγή μαζί.
Αυτός είναι ο λόγος που δεν πήρα ποτέ μου ένα σπρέι για να ζωγραφίσω έναν τοίχο. Αυτός, και το ότι δεν ξέρω να σχεδιάσω ούτε το Χριστό μου ανάσκελα. Κι επίσης ότι είμαι υπερβολικά κότα για να κάνω κάτι πιο παράνομο από το να πιω αλκοόλ σε μαγαζί χωρίς να είμαι άνω των δεκαοχτώ ή το να ανέβω σε λεωφορείο χωρίς εισιτήριο κοιτώντας όλη την ώρα αλαφιασμένος δεξιά κι αριστερά μην τυχόν ανέβει κανένας ελεγκτής (ούτε αυτό το έχω κάνει, απλά λέμε τώρα).
Αλλά υπάρχει λύση. Όχι, αλήθεια, αγαπητοί φίλοι. Υπάρχει. Για τους μεν ποδοσφαιρόφιλους παντοίου είδους, είτε τα δικέφαλα κοτόπουλα, είτε το θεό του πολέμου κατά της πτώσης στη Β' Εθνική, ή ακόμα και τα πλήθη που τριγυρνούσαν στους δρόμους και έγραφαν παντού Ρέμο Μπινέ, προτείνω τη δημιουργία ενός νέου αθλήματος, το οποίο και θα παίζουν αποκλειστικά αυτοί. Το ναρκόσφαιρο, μια πολύ πιο θεαματική παραλλαγή του ποδοσφαίρου, με τη διαφορά να εντοπίζεται στο ότι η μπάλα αντικαθίσταται από μια πολύ ωραία νάρκη. Μπουμ! Μπουμ! Μπουμ! Γκολ, θέαμα, δράση και κομμένα μέλη να ίπτανται στον αέρα. Ένα μοναδικό υπερθέαμα για όλη την οικογένεια.
Αυτοί πάλι που μαρκάρουν την περιοχή τους ωσάν αρσενικοί σκύλοι που κατουρούν τα δέντρα, προτείνω να πάνε να μαρκάρουν κάποιες άλλες περιοχές, μια και έχουν ήδη εξαντλήσει την κυριαρχία τους εδώ στον πολιτισμένο κόσμο. Τα προτεινόμενα μέρη περιλαμβάνουν το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τον μαύρο μετεωρίτη στη Μέκκα, το Area 51, την κορυφή του Έβερεστ, την επιφάνεια της Σελήνης, τη Μόρντορ και την Γκρόουβ Στριτ μετά που αποκαλύφθηκε ότι ο Τενπένυ ήταν ένα διεφθαρμένο τσογλάνι.
Όσο για τον εραστή της Εμμανουέλας Αγγουράκη (αυτός κι όλοι όσοι μιλάνε ελληνικά όπως φαίνεται) προτείνω να ιδρύσει το Κόμμα Κερατάδων Ελλάδας σε συνεργασία με τον Παντελή Παντελίδη. Ποιος ξέρει, ίσως αυτό το ΚΚΕ να πάρει την ψήφο του κόσμου.
Είπα και ελάλησα.
Αυτά, και να προσέχετε μην κουραστείτε κι εσείς από την πολύ δύσκολη δουλειά του καλοπληρωμένου τηλεπαρουσιαστή.

November Rain

Όπως ίσως θα καταλάβατε, είναι Νοέμβριος. Και βρέχει.

Μισώ τη βροχή.
Μισώ το να είμαι έξω στη βροχή.
Μισώ το να είμαι μέσα στη βροχή.
Μισώ την ίδια τη βροχή σαν ύπαρξη, σαν είναι, σαν οντότητα και σαν πραγματικότητα.
Επίσης μισώ τους βαρύγδουπους φιλοσοφικούς όρους που δε σημαίνουν τίποτα αλλά τους χρησιμοποιούν οι κουλτουριάρηδες για να σε κάνουν να νιώσεις ότι μπροστά σου ο Ανατολάκης είναι άνθρωπος του πνεύματος.
Αν ήταν να διαλέξω ανάμεσα στο να ζήσω στο Λονδίνο ή στη Βαγδάτη, θα διάλεγα τη Βαγδάτη, αν φυσικά η Βαγδάτη δεν ήταν γεμάτη Μουτζαχεντίν μουσουλμάνους παλαβιάρηδες που περνούν τις Παρασκευές τους ανατινάζοντας τεμένη.
Μισώ τη βροχή.
Το πρόβλημα με τη βροχή είναι ότι βρέχεσαι, όπως φροντίζει να σας πληροφορήσει ο Captain Obvious. Και το να βρέχεσαι είναι ωραίο τον Ιούλιο, όταν έχει 38 βαθμούς και αν ζεσταθείς λίγο ακόμα θα γίνεις τηγανητό μπέικον και θα σε σερβίρουν σε βρετανικό πρωινό μαζί με αυγά, φασόλια, φρυγανιές και black pudding, που θα ήταν το πιο αηδιαστικό φαγητό που είχα ποτέ τη δυστυχία να δοκιμάσω στη ζωή μου αν δεν υπήρχε μια ελεεινή ταβέρνα απέναντι από το Θησείο που μας σέρβιρε μελιτζανοσαλάτα με τρίχα μέσα και μπριζόλα από 100% καλοψημένο καουτσούκ-πιθανότατα βέβαια αυτή η ταβέρνα δε θα υπάρχει πια, αλλά το τραύμα έχει μείνει ακόμα βαθιά στην ψυχή μου και θα χρειαστούν πολλά χρόνια ψυχανάλυσης για να το ξεπεράσω.
Τι έλεγα; Ναι, για τη βροχή. Το να πέφτει πάνω σου νερό όταν έχει δεκαοχτώ βαθμούς δεν είναι ωραία αίσθηση. Γι'αυτό ο άνθρωπος εφηύρε τις ομπρέλες. Το πρόβλημα με τις ομπρέλες είναι ότι α)αν φυσάει άνεμος με ταχύτητα παραπάνω από 3 νανόμετρα ανά δευτερόλεπτο, δεν υπάρχει περίπτωση να μείνεις στεγνός, και β)αν υπάρχει άνθρωπος που έχει βρεθεί ποτέ σε ελληνικό πεζοδρόμιο όταν βρέχει και κατάφερε να μη φάει ομπρελιά στο δόξα πατρί, εγώ θα βγω και θα χορέψω το Gangnam Style στην Αριστοτέλους γυμνός. Κι αυτό θα είναι σχεδόν όσο γελοίο θέαμα ήταν η Μπρίτνεη όταν το χόρεψε στην εκπομπή της λεσβίας.

Ελληνικό πεζοδρόμιο, ε; Σχήμα οξύμωρο, το ξέρω. Ποιητική αδεία το είπα τέλος πάντων.
Μισώ τη βροχή.
Το άλλο ωραίο με τη βροχή έχει να κάνει με τους ελληνικούς δρόμους, που δεν είναι ακριβώς δρόμοι αλλά μοιάζουν πιο πολύ με τον κώλο οποιασδήποτε σελέμπριτι η γκόμενά σας αποφασίσει ότι έχει κυτταρίτιδα. Έτσι, με το που ρίξει τρεις σταγόνες, οι δρόμοι γίνονται τόσο στεγνοί όσο και η λίμνη Μίσιγκαν, κι αν δεν έχεις προνοήσει βγαίνοντας από το σπίτι να έχεις φορέσει γαλότσες, ξυλοπόδαρα ή ένα τζέτπακ βρε αδερφέ, υπάρχει 140% πιθανότητα να καταλήξεις με βρεγμένες κάλτσες, και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τις βρεγμένες κάλτσες. Εκτός ίσως από τον καρκίνο.
Και φυσικά όλο και κάποιος μαλάκας θα καταφέρει να περάσει με ταχύτητα 0,99c μέσα από μια λακκούβα την ώρα που θα περνάς στο πεζοδρόμιο από δίπλα και θα γίνεις μπουρδέλο. Είναι λες και το κάνουν επίτηδες δηλαδή.
Αλλά ο κύριος λόγος που μισώ τη βροχή είναι ο κύκλος του νερού. Σε περίπτωση που έχετε την πεποίθηση ότι η βροχή είναι τα δάκρυα του Θεού όταν κλαίει για την κατάντια του κόσμου μας που έχει απομακρυνθεί από την Εκκλησία, ακολουθούν εγκυκλοπαιδικές γνώσεις που πιθανότατα δε θα σας χρειαστούν πουθενά αλλά καλό είναι να μπορείτε να κάνετε τον έξυπνο πού και πού. Λοιπόν, σύμφωνα με τον κύκλο του νερού, το νερό από τις θάλασσες και τις λίμνες εξατμίζεται και ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό, όπου δημιουργούνται τα σύννεφα. Τα σύννεφα, όταν η θερμοκρασία πέσει αρκετά, υγροποιούνται και πέφτουν στα κεφάλια μας με τη μορφή της βροχής. Και τι μας το λες, θα μου πείτε. Σας το λέω για να συνειδητοποιήσετε ότι, ουσιαστικά, αυτή τη στιγμή βρέχει πάνω μας Θερμαϊκό.

Τι μαλακίες κάθομαι και σας λέω τόση ώρα, ε; Είμαι εδώ πέρα, στην ασφάλεια του σπιτιού μου, με ηλεκτρικό ρεύμα, ίντερνετ κι απ'όλα, και κλαψομουνιάζω για δυο σταγονίτσες βροχή, και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ήρθε η Σάντι και τους άλλαξε τα φώτα.
Η Νέα Υόρκη δεν έχει ρεύμα, το μετρό πλημμύρισε, δέντρα ξεριζώνονται, σχολεία κλείνουν, τα πάντα παραλύουν και ο κόσμος τρέχει στα σούπερ μάρκετ για να μαζέψει προμήθειες. Σας θυμίζει κάτι; Εμένα προσωπικά την Αθήνα κάθε χειμώνα.
Μισώ τη βροχή. Αλλά πιο πολύ μισώ το κρύο. Κι ακόμα περισσότερο τα κρυολογήματα, γιατί ο ανθρώπινος οργανισμός έχει καταφέρει να βρει τον ιδανικό τρόπο για να κρατάει τα μικρόβια μακριά: να μη σε αφήνει να αναπνεύσεις. Και μετά καταριέσαι το αδύναμο ανοσοποιητικό σου και υπόσχεσαι στον εαυτό σου ότι από δω και μπρος θα τρως περισσότερα φρούτα. Αλλά, εδώ που τα λέμε, ποιος τρώει φρούτα όταν, αν ψάξεις αρκετά μέσα στο σπίτι, μπορείς να βρεις σοκολάτες;
Είμαι γκρινιάρης. Είναι αλήθεια. Είμαι ο πρώτος που θα το παραδεχτεί. Δεν μπορώ να ικανοποιηθώ με τίποτα.

Ευχαριστώ πολύ, Μικ Τζάγκερ, και τώρα πήγαινε να πεθάνεις όπως θα έπρεπε να είχες ήδη κάνει.
Μισώ τη βροχή. Αλλά πιο πολύ μισώ τη βλακεία του κόσμου. Διάβαζα σχόλια κάτω από ένα τραγούδι και αντί να ασχολούνται με το τραγούδι, ή με τη μουσική γενικότερα, ή ακόμα και με τον Μπίμπερ, έχουν στήσει μια παθιασμένη διαφωνία για το αν η σωστή ορθογραφία είναι humor ή humour. Μετά από αυτό νομίζω ότι μπορούμε ασφαλώς να υποθέσουμε ότι ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος θα ξεκινήσει όταν ο Μπαράκ Ομπάμα (ή ο Μιτ Ρόμνεϊ, αν οι φίλοι μας τα ζώα οι Αμερικάνοι θεωρήσουν ότι ο Μπαράκ είναι αποτυχημένος επειδή δεν μπόρεσε να ελέγξει τον καιρό) θα ξεχάσει για άλλη μια φορά να κατεβάσει το καπάκι της τουαλέτας του Λευκού Οίκου.
Στο μεταξύ στην ΕΡΤ, τον σοβαρό και αμερόληπτο τηλεοπτικό σταθμό τον οποίο διευθύνει ο Αιμίλιος Λιάτσος (δεν καταλαβαίνω που είναι το πρόβλημά σας, εγώ δε βλέπω καμία απολύτως ασυμβατότητα στις δύο αυτές έννοιες, όπως δε βλέπω και καμία ασυμβατότητα στις έννοιες "Ελληνισμός" και "Χριστιανισμός" ή "1+1" και "3") περνούν τον καιρό τους πετσοκόβοντας αγγλικά σίριαλ επειδή δείχνουν παιδιά που δεν έγιναν άντρες να ερωτοτροπούν μεταξύ τους και απολύοντας δημοσιογράφους επειδή είχαν το θράσος να μη γλείψουν τον κώλο του Δένδια σαν όλους τους υπόλοιπους συναδέλφους τους.
Είναι συγκινητικό να βλέπεις ότι τα λεφτά που δίνεις για να απολαύσεις ποιοτική τηλεόραση πιάνουν τόπο.
Είναι ακόμα πιο συγκινητικό να βλέπεις τον άνθρωπο που φιλοξένησε στα παράθυρα του δελτίου του την μεγάλη αυτή φυσιογνωμία της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας ονόματι Τζούλια Αλεξανδράτου να παραδίδει μαθήματα δημοσιογραφικής δεοντολογίας στους αδαείς και θρασύτατους αυτούς που παρουσίαζαν το πρωινάδικο της ΕΡΤ.
Πρωινατζούδες.
Μισώ τις πρωινατζούδες.
Αλλά ακόμα περισσότερο μισώ τη βροχή.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας χτυπήσει κι εσάς ένας τυφώνας και πέσει το ίντερνετ και δεν μπορείτε να διαβάσετε τα αριστουργήματά μου.

...and justice for all!

Η παρούσα εγγραφή δεν είναι αφιέρωμα στο τέταρτο κατά χρονολογική σειρά άλμπουμ των πάλαι ποτέ καβαλάρηδων της αστραπής. Στην πραγματικότητα είναι η απάντηση σε όλα τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα από το ξεκίνημά της μέχρι και σήμερα. Γιατί, ναι, κυρίες και κύριοι, ήρθε επιτέλους η ώρα να αποδοθεί δικαιοσύνη.

• Ιάσων Νιούστεντ ή Κλιφ Μπάρτον;
  Κλιφ ασυζητητί. Γιατί ο Νιούστεντ ήταν ένας απλός μπασίστας. Ο Κλιφ ήταν για τους μπασίστες ότι ο Στήβεν Χώκινγκ για τους αστροφυσικούς (θα έλεγα και τους ανάπηρους, αλλά θα με λέγατε αναίσθητο γουρούνι). Ο μόνος μπασίστας που μπορεί να φτάνει τα επίπεδα του Κλιφ είναι ο Τζον Ντίκον, ο οποίος έγραψε τραγούδι μόνο με μπάσο, ντραμς και φωνή Φρέντι που εξακολουθεί να γαμεί πάτους. Ο Νιούστεντ ήταν το παιδί της καρπαζιάς. Μέχρι και οι ίδιοι οι Τζέιμς, Κερκ και Εμπενίζερ τον Ιάσονα τον είχαν στην υπόληψη που είχε η Χαρούλα Πεπονάκη τον Φοίβο τον καφετζή. Ο Κλιφ μας χάρισε το Ride the Lightning και το Master, κι ο Νιούστεντ το Load και το Reload. Κι έπειτα ο Κλιφ έκανε εντυπωσιακή έξοδο. Ο Νιούστεντ παραιτήθηκε; Βαρετό. Ο Κλιφ εκσφενδονίστηκε από το λεωφορείο φορ γκαντ ντέμιτ! Λέτζεν-γουέιτ-φορ-ιτ-ντέρι! Θέλετε κι άλλο; Case dismissed!
  
• Ομπάμα ή Ρόμνεϊ;
  Στα δεξιά μας έχουμε τον Μιτ Ρόμνεϊ, 65 χρονών, με μια θητεία ως κυβερνήτης της Μασαχουσέτης, πτυχίο νομικής από το Χάρβαρντ, ισχυρές διασυνδέσεις με την εκκλησία των Latter Day Saints, και στις προγραμματικές του δηλώσεις περιλαμβάνει την κατάργηση του Obamacare, τη μείωση των φόρων για τις επιχειρήσεις και την αύξηση της στρατιωτικής δύναμης της χώρας, λες και δεν έχουν αρκετό στρατό για να επιβάλλουν τη δημοκρατία σε όποια χώρα του κόσμου έχει πετρέλαιο. Στα αριστερά μας έχουμε τον Μπαράκ Ομπάμα, 51 χρονών, με μία τετραετία ως πρόεδρος της Αμερικής, πτυχίο νομικής από το Χάρβαρντ, ο οποίος στα νιάτα του είχε το παρατσούκλι Barack Oganja, είναι ο πρώτος μαύρος πρόεδρος του US and A και θέσπισε το Obamacare και μάζεψε το στρατό από το Ιράκ. Και νικητής είναι...εννοείται ο Μπαράκ. Ποιος άλλος χασικλής θα μπορούσε μέσα στη μαστούρα του να πει "εγώ μια μέρα θα γίνω πλανητάρχης" και να 'χει και δίκιο; Ληγκαλάιζ ιτ, μπράδα.
• Μπητλς ή Ρόλινγκ Στόουνς;
  Οι Μπητλς ήταν μια παρέα χαζοχαρούμενα από το Λίβερπουλ, οι οποίοι πήραν μια κιθάρα κι έπαιζαν χαζοχαρούμενα τραγουδάκια για να τρελαίνονται οι γκομενίτσες, κάτι σαν τους NSYNC της εποχής δηλαδή αλλά μετά έκαναν στροφή στην πχοιότητα. Μετά ο σαβουρογάμης παράτησε την μπάντα για τη Γιαπωνέζα χαρχάλω, και μετά δολοφονήθηκε κι έμεινε ο χορτοφάγος μαλάκας. Οι Ρόλινγκ Στόουνς σε γενικές γραμμές υπήρξαν λιγότερο χαζοχαρούμενοι, αλλά σήμερα έχουν απομείνει ο Κιθ-πρώτα θα πεθάνετε εσείς, και μετά τα δισέγγονά σας, και μετά τα δισέγγονά τους, και ίσως πολύ αργότερα εγώ-Ρίτσαρντς, και φυσικά η αρσενική γριά ονόματι Μικ Τζάγκερ η οποία μάλιστα το θεώρησε καλή ιδέα να συμμετάσχει σε αυτό το εξάμβλωμα παρέα με τον Will.I.Am και την Τζέι-Λο:
  
  Το ΚΠΣΑ στηρίζει Μπητλς.
• Διπρόσωπος ή Malakeius;
  Η κληρονομιά που άφησε ο Μάστερ Τζι καθώς έπεφτε θύμα της απαίσιας φυλής των τρολ ήταν βαριά σαν την πούτσα του τσολιά, αλλά την ίδια περίπου εποχή ανέτειλλαν δύο γενναίοι πολεμιστές που κράτησαν ψηλά τη σημαία. Ο μεν Φάε Ένα Μαλάκας με τις ευρηματικές προσβολές του και το κράξιμο επί παντός επιστητού, ο δε Διπρόσωπος με τις αριστοτεχνικές υπερβολικές παρομοιώσεις του, την ενσωμάτωση της λαϊκής γλώσσας και τις κοπρολαγνικές αναφορές του, έδωσαν στον κόσμο πόνο μέχρι γελοιότητας. Μετά, όμως, κάτι έγινε και το πράμα στράβωσε σαν γέφυρα που πέρασε από πάνω της ένα κοπάδι αφηνιασμένοι ρινόκεροι. Ο Μαλάκας άφησε τα πιστά του τρολ να διψάνε, τα τελευταία του δεκαέξι άρθρα δεν ήταν όσο καλά θα έπρεπε, και στο τέλος ξεπουλήθηκε τελείως και επιδόθηκε σε γκέι όργια με τον Ερμόλαο και το Σίλα από τα Σφηνάκια. Τουλάχιστον ο Διπρόσωπος άφησε το μπλογκ του να πεθάνει με αξιοπρέπεια, και αυτό οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε.
• Πίτσα ή γύρος;
  Λεπόν...δύσκολο ζήτημα άνοιξα αυτή τη στιγμή και ο κόσμος θα διχαστεί περισσότερο κι από το "βυζιά-κώλος" (το οποίο δεν πρόκειται να ανοίξω. Αν ρωτάτε εμένα, η σωστή απάντηση είναι "και τα δύο". Και μην περιμένετε ούτε και το "μεγάλα vs μικρά βυζιά". Οτιδήποτε ανάμεσα σε λεμόνι και πεπόνι είναι ευπρόσδεκτο, και μην ακούσω για σιλικόνη). Ας σκεφτούμε, όμως, ότι ο γύρος δεν τρώγεται κρύος, ενώ η πίτσα τρώγεται και καλύτερα. Αν επιπλέον μετρήσουμε και τον τρόπο που το στομάχι υποδέχεται το γύρο, όπου το "υποδέχεται" διαβάστε το όπως στο "στρατόπεδο υποδοχής μεταναστών", η κόντρα γίνεται Μπαρτσελόνα-Άγιαξ Παραβόλας. Από την άλλη, αν θέσουμε ως αντιίπαλο της πίτσας τα σουβλάκια (για όσους Αθηναίους δεν εννοούν να καταλάβουν σωστά ελληνικά εννοώ τα "καλαμάκια") το πράγμα ζορίζει και θα θρηνήσουμε θύματα λες και έβγαλα ταινία που προσβάλλει τους μουσουλμάνους, οπότε ας το αφήσουμε καλύτερα.
• Μερέντα ή Νουτέλα;
  Τι μαλακίες κάθομαι και σας λέω, ε; Είναι πραγματικό δίλημμα τώρα το να διαλέξεις ανάμεσα στη Μερέντα και τη Νουτέλα; Είναι σαν να μου πεις εμένα "αν υποθέσουμε ότι έρχονται αύριο η Μπιγιονσέ και η Σακίρα κάτω από το σπίτι σου και μαλλιοτραβιούνται για πάρτη σου, ποια από τις δύο πιστεύεις ότι είναι καλύτερη;". ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ, ΦΟΡ ΦΑΚΣ ΣΕΗΚ; Από την άλλη μεριά, βέβαια, έχω ψηφίσει Μπιγιονσέ τόσες πολλές φορές που άμα λάχει ασούμ ναούμ πάω Αμερική, της φτιάχνω κόμμα, τη βγάζω πρώτη μαύρη προεδρέσσα του US and A και παρ'τ'αρχίδια μου Μπαράκ, οπότε το τελικό συμπέρασμα είναι ότι ακόμα και στις μουνάρες υπάρχει υποκειμενικότητα. Γι'αυτό βουλώνετε. Τι λέγαμε; Α, ναι, για τη Νουτέλα. Έχει πιο έντονη τη γεύση του φουντουκιού από τη Μερέντα. Οπότε ψηφίζω Νουτέλα. Βέβαια στην τελική λεφτά δεν περισσεύουν, οπότε τρέχα γύρευε ποια no name μάρκα από ποιο εργοστάσιο σε ποια πρώην Σοβιετική Δημοκρατία έχει πιο φτηνά ο Βασιλόπουλος.
  
• Γάτα ή σκύλος;
  Κατ'αρχήν να ξεκαθαρίσω ότι είμαι τόσο κάθετα αντίθετος με την ιδέα του κατοικίδιου ζώου που αν πολλαπλασιάσεις το διάνυσμά μου με το i θα συμπέσω με αυτήν. Αν ήθελα ένα ζώο να βρωμίζει το σπίτι μου, να κάνει θορύβους και να μου τρώει το φαΐ μου χωρίς να μου προσφέρει τίποτα, θα έπαιρνα έναν Κνίτη. Αν, παρ'όλα αυτά, κάποια στιγμή τα μελλοντικά παιδιά μου αποφασίσουν να πρήξουν τα αρχίδια από τα οποία βγήκαν (τα δικά μου) για να τους πάρω ένα ζωάκι να έχουν να παίζουν, θα τους πάρω έναν ωραιότατο σκύλο. Γιατί το σκυλί πάντα θέλει να παίξετε (συμπεριλαμβάνεται και η Πάολα). Η γάτα, για να αποφασίσει να σου παραχωρήσει λίγο από τον πολύτιμο χρόνο της, θα πρέπει να μην έχει περίοδο, να μην είναι ο Ερμής ανάδρομος, να έχεις θυσιάσει μια εικοσάχρονη παρθένα ένα Σαββατόβραδο με πανσέληνο και ο Σαμαράς να έχει διαβεβαιώσει ότι αυτά τα μέτρα είναι τα τελευταία. Ακόμα κι αν δεν είχε αυτό το ελάττωμα η γάτα, όμως, μετά από τη θέαση 150*2^100 υποτίθεται "αστείων" φωτογραφιών από γάτες στο 9Gag, η ψυχή μου τις σιχάθηκε τόσο πολύ που αν μπορούσα να εξαφανίσω ένα είδος ζώων θα εξαφάνιζα τους ιδιοκτήτες τους (γιατί στην τελική αυτοί φταίνε).
• To be or not to be?
  That is the question. Από τη μία, θα έλεγε κανείς to be, γιατί η ζωή είναι ωραία, ο ήλιος λάμπει, τα πουλάκια κελαηδούν, παρ'όλο που είναι Οκτώβριος, και δεν ξέρεις τι να φορέσεις, και αρπάζεις μια ίωση που δεν ξέρεις από πού σου ήρθε και βρίσκεσαι για τις επόμενες δύο βδομάδες με ένα ρολό κωλόχαρτο στο χέρι σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ξεβουλώσεις τη μύτη σου. Από την άλλη, θα έλεγε κανείς not to be, γιατί, όπως πρεσβεύει η βουδιστική θρησκεία (την οποία εδώ θα σας έλεγα ότι ασπάστηκα αλλά δεν ασπάστηκα ποτέ γιατί είναι ένα μάτσο μπούρδες σαν όλες τις άλλες θρησκείες πλην φυσικά του Ιπτάμενου Μακαρονοτέρατος) η ύπαρξη είναι πόνος, κι ας μη μιλήσουμε για τους φόρους. Ας είμαστε ρεαλιστές, όμως. Ποιος λογικός άνθρωπος θα επέλεγε not to be? Κανείς εκεί που καθόταν στα καλά του καθουμένου δε σκέφτηκε "χμ, ωραία μέρα σήμερα, ας πάω να αυτοκτονήσω!". To be, λοιπόν, αλλά εσείς καλού κακού μην πολυπλησιάζετε στην άκρη στις αποβάθρες του μετρό.
• Μαντόνα ή Μάικολ;
  Εννοείται Μάικολ. Θέλετε να αρχίσω να αναλύω λόγους; Πολύ ευχαρίστως. Ο Μάικολ ήταν τραγουδιστής από τους λίγους. Η Κωλόγρια ήταν απλά ένα τσουλάκι το οποίο κάποιος, κάπου, κάποτε πέρασε ένα σκαλοπατάκι και μετά θεώρησε ότι έπρεπε να την κάνει τραγουδιάρα. Το τραγούδι με το οποίο ανέβηκε στον Κολοφώνα της δόξας της μιλάει για το πώς την ξεπαρθένιασαν, και τριάντα χρόνια μετά η θεματολογία της δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα. Ο Μάικολ έχει τραγουδήσει από την Μπίλι Τζιν που πήγε να του φορτώσει το μπάσταρδο μέχρι τα ζόμπι που τον κυνηγούσαν κι από τα παιδάκια της Αφρικής που πεινάνε μέχρι τον κοινωνικό ρατσισμό. Κι επιπλέον η Κωλόγρια είναι άσχημη. Βέβαια ο Μάικολ ήταν πιο άσχημος, αλλά ο Μάικολ ούτε ισχυρίστηκε ποτέ ότι είναι ωραίος, ούτε μπούτι έβγαλε στα πενηνταφεύγα του, εν μέρει γιατί έχει πεθάνει, και εν μέρει γιατί αυτός που έχει πραγματικό ταλέντο δε χρειάζεται να καταφύγει στο μπούτι για να κερδίσει το κοινό του. Όσο για την παιδεραστία, και οι δύο τα ίδια σκατά είναι, αλλά ποτέ κανείς δεν κατηγόρησε την Κωλόγρια που παίρνει μικρά κι ανυπεράσπιστα αγοράκια και τα ξεζουμίζει. Μόνο όταν το κάνει ο Μάικολ είναι έγκλημα. Κι αυτό τον ανεβάζει ακόμα περισσότερο στην εκτίμησή μου.
  

Αυτά, και να προσέχετε μην εκτοξευτείτε από ένα παράθυρο λεωφορείου και δύο μήνες αργότερα οι σχολιαστές του μπλογκ σας σας βρίζουν που έχετε να τους δώσετε άρθρο δύο μήνες.

Μια ανάρτηση χωρίς κανένα θέμα.

• Για κάποιο λόγο μου φαίνεται ιδιαίτερα αστεία η λέξη Αλαμπάμα. Ίσως έχει κάτι να κάνει με το γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων της είναι τα γνωστά χριστιανοταλιμπάν ρεντνέκουλα που περνάνε την ώρα τους πυροβολώντας χωρίς λόγο, βοσκώντας τα ζωντανά τους, τρώγοντας ζώα που ισχυρίζονται ότι έχουν γεύση σαν κοτόπουλο και γαμώντας τα ξαδέρφια τους. Κι ας μην ξεχνάμε το special επεισόδιο του Top Gear όπου οι Κλάρκσον, Χάμοντ και Μέι έπρεπε να περάσουν από μια πόλη της Αλαμπάμα άθικτοι, με τα αυτοκίνητά τους να γράφουν πάνω ότι ο Μπους τον παίρνει, το Nascar και η country μουσική τον παίρνει, ο Χριστιανισμός τον παίρνει και ο Χάμοντ (αν θυμάμαι καλά, δεν είμαι σίγουρος ποιος του έκατσε να βγει πούστης) τον παίρνει. Sweet Home Alabama indeed.
  
• Εδώ που τα λέμε, αν η Ευρώπη ήταν η Αμερική, η Ελλάδα θα ήταν η Αλαμπάμα. Και μη μου πείτε τι κοινό έχει ο Νεοέλληνας με ένα μάτσο απολίτιστους καράβλαχους.
• Και μια και μιλάμε για Χριστιανισμό, γιατί είναι τόσο πολύ Χριστιανή η Lady Gaga? Θέλω να πω, η γυναίκα είναι ακριβώς ό,τι καταδικάζει η Χριστιανική θρησκεία, και μετά στα τραγούδια της ασχολείται πιο πολύ με τον Τζίζα κι απ'όσο τις σεξουαλικές της προτιμήσεις, θέμα με το οποίο με τη σειρά του ασχολείται πιο πολύ κι απ'όσο το ΚΚΕ με το να μην προτείνει τίποτα. Και μετά έχεις και τον κάθε παπάρα στο γιουτούμπ να σου λέει ότι η Lady Gaga είναι Ιλουμινάτι και Μασόνος  και δεν ξέρω γω τι άλλος ήρωας από βιβλίο του Νταν Μπράουν και ότι τα βίντεο κλιπ της προσβάλλουν το Χριστιανισμό. Ντάξει, μπορεί να προσβάλλουν την αισθητική μας, αλλά για το Χριστιανισμό δε θα το έλεγα.
• Τελικά την πιο εύκολη δουλειά στον κόσμο την έχουν αυτοί που γράφουν σαπουνόπερες. Παίρνεις μια παρέα πλούσιων να κάνουν αλλαξοκωλιές μεταξύ τους και με το υπηρετικό προσωπικό (ή εναλλακτικά βάζεις έναν πλούσιο και μια φτωχιά να ερωτεύονται και να συνωμοτεί όλος ο κοινωνικός τους περίγυρος για να χωρίσουν), βάζεις και μια ίντριγκα της πυρκαγιάς μπας και υπάρξει κανείς που δεν καταλάβει ότι η ίδια ιστορία έχει γίνει σίριαλ άλλες δεκαπέντε χιλιάδες φορές, και βγάζεις χαλαρά ένα εικοσάλεπτο διαλόγων από κάτι όπως το να πεις ότι τελείωσε ο καφές. Για παράδειγμα:
  Χριστόδουλος: Αντωνία, είναι κάτι που πρέπει να σου πω.
  Αντωνία: Τι θέλεις να μου πεις, Χριστόδουλε;
  Χριστόδουλος: Φοβάμαι, Αντωνία, ότι μας τελείωσε ο καφές.
  Αντωνία: Τι εννοείς με αυτό, Χριστόδουλε;
  Χριστόδουλος: Εννοώ, Αντωνία, ότι μας τελείωσε ο καφές.
  Αντωνία: Στ'αλήθεια μου λες ότι μας τελείωσε ο καφές;
  Χριστόδουλος: Ναι, στ'αλήθεια σου λέω ότι μας τελείωσε ο καφές.
  Αντωνία: Αδυνατώ να το πιστέψω! Δεν μπορεί να μας τελείωσε ο καφές!
  Χριστόδουλος: Κι όμως, Αντωνία, πρέπει να το πιστέψεις. Μας τελείωσε ο καφές.
  Αντωνία: Όχι. Δεν μπορεί στ'αλήθεια να μας τελείωσε ο καφές!
  Χριστόδουλος: Ξέρω ότι είναι θλιβερό, μα όντως μας τελείωσε ο καφές.
  Αντωνία: Χριστέ μου! Και τι θα κάνω τώρα, που μας τελείωσε ο καφές;
  Χριστόδουλος: Θα πρέπει να πας στο σούπερ μάρκετ και να πάρεις καφέ.
  Αντωνία: Δεν μπορώ...είμαι πολύ ταραγμένη από το γεγονός ότι μας τελείωσε ο καφές.
  (απόσπασμα από την καινούρια μου σαπουνόπερα "Καφετιέρα Ζωή" που θα παιχτεί στο Μέγκα όταν και αν βρω λεφτά να τη γυρίσω).
• Από τον Μπίμπερ μέχρι τις αδερφές Όλσεν κι από την Μπρίτνεη μέχρι την Γουίλοου Σμιθ, που αν δεν ήταν ο μπαμπάς της ο Fresh Prince of Bel Air αυτοπροσώπως δε θα τραγουδούσε ούτε στη μπανιέρα της, η βιομηχανία του θεάματος μας έχει προσφέρει απλόχερα μικρομέγαλα που κυνηγάνε τη δόξα και τη λόξα των γονιών τους. Αλλά αυτό είναι το αποκορύφωμα:
  
  Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά: ο μικρός είδε μια ωραία πρωία στην τηλεόραση τους Flo Rida και Lil Wayne κι αποφάσισε να τους μιμηθεί. Αυτό θα ήταν ίσως πολύ χαριτωμένο αν α) οι Flo Rida και Lil Wayne είχαν την παραμικρή καλλιτεχνική αξία και β) ο μικρός "ράπαρε" σε κάποιο βιντεάκι του America's Funniest Home Videos (ακόμα παίζει αυτή η εκπομπή;) που θα έκανε τον μικρό καμιά δεκαριά χρόνια μετά να ντρέπεται που γεννήθηκε. Αντ'αυτού, οι γονείς του θεώρησαν πρέπον να τον βάλουν να γυρίσει βίντεο κλιπ με ένα μάτσο γκόμενες. Κοίτα, δε λέω ότι πέρασε άσχημα ο μικρός, απλά πάντα είχα την εντύπωση ότι τα φυσιολογικά εξάχρονα αγοράκια θα έπρεπε να παίζουν με αυτοκινητάκια, όχι με αραπίνες λάγνες ξεκωλιάρες.
• Εδώ που τα λέμε, πάντως, το ότι οι πολιτικοί μας έκλεβαν τόσα χρόνια δεν είναι τόσο αξιοπερίεργο. Στην Αμερική ένα σωρό αθρώποι κάνανε καριέρα κλέβοντας πράγματα: ο MC Hammer, ο Vanilla Ice, ο Steve Jobs...(μη μου κάνετε μήνυση).
• Είχατε ποτέ την ευτυχία να έχετε μέσα στο δωμάτιό σας μια γυναίκα δηλητήριο, που στάζει καυτό ερωτισμό, που κάθε της βλέμμα είναι μια γλυκιά λαβωματιά βαθιά μέσα στον αντρικό εγωισμό σας κι όλο σας το είναι αποσυντονίζεται μόλις τη βλέπετε; Ναι, καλά καταλάβατε, έβαλα για wallpaper στην οθόνη μου τη Mia Wallace. Α, δεν καταλάβατε αυτό; Συγνώμη.
• Τις προάλλες μια συμμαθήτριά μου έλεγε ότι σηκώθηκε τέσσερις η ώρα το πρωί για να διαβάσει. Επειδή πιθανότατα δεν πιστέψατε αυτό που διαβάσατε, ή το πιστέψατε αλλά δε θελήσατε να το πιστέψετε, ή έχουν περάσει υπερβολικά πολλά χρόνια από τότε που δώσατε Πανελλήνιες και δε συμμερίζεστε τον πόνο του δεκαεφτάχρονου που έχει τόσα πολλά φροντιστήρια που πηγαίνει στο σχολείο για να ξεκουραστεί, το ξαναπάω άλλη μια φορά αργά, κατανοητά, στα ελληνικά: ξύπνησε...στις τέσσερις...η ώρα...το πρωί...για να διαβάσει. Και μια στα αγγλικά: She woke up...at four A.M...in order to study. Και αν το διαβάσει αυτό η μάνα μου θα μου πει "δε βλέπεις τι κάνουν οι συμμαθητές σου;", κι αν της πω εγώ ότι το τάδε το κάνουν οι συμμαθητές μου θα μου πει "δε με νοιάζει τι κάνουν οι συμμαθητές σου".
• Γιατί κέρδισε χθες το βράδυ η Εθνική Ελλάδος; Όχι, σοβαρά, γιατί;
• Την Κυριακή θυμήθηκα γιατί δεν τρώω κρέπες με μερέντα. Γιατί είναι αδύνατο να φας κρέπα με μερέντα χωρίς να γίνεις κώλος. Βρε δεν πα να έχεις κάνει διδακτορική διατριβή στο Princeton με τίτλο "Βρώση κρέπας: μια μελέτη στη βελτιστοποίηση της τεχνικής για την αποφυγή διαρροής γέμισης", μόλις πας να τη δαγκώσεις θα πεταχτεί η μερέντα από μέσα και θα λερωθείς σε μέρη του σώματός σου που δε θα έπρεπε να λερωθείς, και θα μοιάζεις σαν οχτάχρονο που αποφάσισε ότι η τούρτα γενεθλίων, εκτός από νόστιμη, έχει ιδιαίτερες ιδιότητες σαν μάσκα προσώπου, παρ'όλο που είσαι δεκαοχτώ χρονών μαλάκας και δεν μπορείς να φας μια κρέπα. Αλλά είπαμε. Κανείς δεν μπορεί. Όχι, ούτε ο Τσακ Νόρις. Ναι, η κρέπα είναι πιο πάνω από τον Τσακ Νόρις, get used to it.
• Μετά από πολλά χρόνια που τα είχα όλα είκοσι στο γενικό κι έχανα ένα δέκατο τρίτο από κάτι καλλιτεχνικά και κάτι θρησκευτικά, φέτος με μεγάλη συγκίνηση έχω την τιμή να εκπροσωπήσω το ένδοξο σχολείο μου στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και να πάρω στα στιβαρά μου μπράτσα την περήφανη γαλανόλευκη. Στραγάλια θα βρείτε στην είσοδο δεξιά, ευχαριστώ.
  
  Γιατί τίποτα δε λέει "απόδοση τιμής στους ήρωες της ελληνικής ιστορίας και ενθύμηση των μεγάλων στιγμών του έθνους" όσο το να παρασημοφορείς τους επισήμους με την ανοιχτή παλάμη.
• Κάποτε ο Αλ Μπάντι σκόραρε τέσσερα touchdown. Τα υπόλοιπα επιτεύγματα της ζωής του ήταν να παντρευτεί μια γυναίκα που σιχαίνεται ακόμη και να ακουμπήσει, να κάνει μια πανηλίθια κόρη κι έναν αειπάρθενο γιο που ακόμη και μέσα στην αθλιότητα της ζωής τους ντρέπονται να παραδεχτούν ότι τον έχουν για πατέρα, και να δουλεύει για τρεις κι εξήντα σαν πωλητής παπουτσιών σε ένα κατάστημα από το οποίο όπως φαίνεται ψωνίζουν μόνο χοντρές γυναίκες. Το ηθικό δίδαγμα είναι: Μην παίξετε ποτέ football.
• Αν οι άσχημες της πραγματικής ζωής ήταν το ένα δέκατο όσο όμορφες είναι οι "άσχημες" των σήριαλ της τηλεόρασης, ο κόσμος θα ήταν ένα πολύ καλύτερο μέρος.
• Master G.

Αυτά, και να προσέχετε μη σας τελειώσει ο καφές.
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...μα τέσσερις η ώρα το πρωί ρε πούστη μου;