Το σοκ και πέος της εβδομάδας

Σχόλιο σε βίντεο στο Youtube που δείχνει μια διαφήμιση της Vodafone η οποία, εκτός από ηλίθια, προβάλει λέει την ομοφυλοφιλία:
[...άσχετο μπλα μπλα]...Εμείς οι χρυσαυγίτες διακρινόμαστε από την παρατηρητικότητα και την πνευματική διαύγεια.
Πρέπει στ'αλήθεια να γράψω κι άλλα;

Το χειρότερο τραγούδι ever

Θυμάστε αυτό το πράγμα;

Αυτό το τραγούδι είναι λες και γράφτηκε ειδικά για να το μισήσω από την πρώτη στιγμή που το άκουσα. Τα έχει όλα! Ιεροσυλία; Τσεκ. Σαμπλάρει το I've Had the Time of My Life, σε ένα ελεεινό ηλεκτρονικό τραγούδι, κάτι που είναι λιγότερο κατάπτυστο μόνο από τον Βανίλια Άις, που από όλες τις επιλογές που είχε έπρεπε να διαλέξει το άπειρα επικό riff από τον καρπό του έρωτα...ε, της συνεργασίας του David muthafuckin Bowie και των muthafuckin Queen για να λέει από πάνω "ice ice baby". Σίγουρα, γιατί όχι; Ας πάρουμε μια μπαλάντα κι ας την μετατρέψουμε στον ύμνο της αυταρέσκειάς μας!

Απαίσιο μπιτ; Τσεκ. Το πόσο κακόηχο είναι κάνει τη ραχοκοκαλιά μου να ανατριχιάζει... καταλάβατε; Sends shivers down my spine? Bohemian Rhapsody? Κι από πάνω έγραφα για τους Queen?...καλά, εντάξει. Υπερβολικό autotune? Τσεκ. Οι φωνές τους ακούγονται πιο τεχνητές κι από του Στήβεν Χώκινγκ. Ηλίθιοι στίχοι; Τσεκ. Εκτός από τη χρήση της ομοιοκαταληξίας swagger-Jagger, που όποιος τη χρησιμοποίησε ποτέ θα έπρεπε να καταδικαστεί σε θάνατο δια λιθοβολισμού (με stones, καταλάβατε;...ναι, ξύπνησε πάλι ο Στάθης Παναγιωτόπουλος μέσα μου), αν πάρουμε το τραγούδι, το βάλουμε στη βιετναμέζικη μετάφραση του Google Translate και το ξαναμεταφράσουμε στα αγγλικά, το αποτέλεσμα της μετάφρασης θα έχει βαθύτερο νόημα από το αρχικό.

Κάθε φορά που το ακούω νιώθω μέσα μου να ξυπνάει η οργή του Χακόμπο μετά την κόκκινη κάρτα στο Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ χθες βράδυ.

Τότε, μπορεί να πει κανείς, αυτό είναι το χειρότερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ, σωστά;

Όχι. Και θα δείτε σε λίγο το γιατί. Αλλά πρώτα, ας δούμε ένα παράδειγμα ακόμα.

Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο με τους λόγους που μισώ το All I Want For Christmas Is You, το οποίο δε θα αγόραζε κανείς. Εκτός του ότι κάθε φορά που το ακούω μου θυμίζει ότι άλλη μια χρονιά πλησιάζει στο τέλος της κι εγώ ακόμα δεν έχω βρει γκόμενα, αυτό το τραγούδι είναι το ηχητικό αντίστοιχο του μαλλιού της γριάς: ροζ ζάχαρη σε ξυλάκι. Απλά χωρίς το ξυλάκι.
Η ενορχήστρωσή του, η μελωδία του, οι στίχοι του, οι δεύτερες φωνές από μία περίεργα γκέι αντρική φωνή και κυρίως οι τσιρίδες της Μαράια-βγαίνω-και-σε-νέα-βελτιωμένη-βερσιόν-ονόματι-Μπιγιονσέ-Κάρεϊ, όλα συνεισφέρουν ώστε αυτό το τραγούδι να είναι όλη η χαζοχαρούμενη ευφορία της μεγαλύτερης γιορτής του υπερκαταναλωτισμού (σας έχω πει ποτέ πόσο αγαπάω τα Χριστούγεννα;) συμπυκνωμένη σε τριάμιση λεπτά.
Οπότε αυτό είναι το χειρότερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ, όχι;
Λοιπόν, όχι. Βλέπετε, μπορεί η Μαράια να μας πρήζει τα χριστουγεννιάτικα μπαλάκια με τον γκόμενο που θέλει να της φέρει δώρο ο Άι Βασίλης κι όλα τα υπόλοιπα που πάω στοίχημα ότι κάθε δεκατετράχρονο βρίσκει ρομαντικά. Όμως η φωνή της βγάζει πάθος. Φαίνεται ότι αυτά που λέει τα πιστεύει. Μπορεί να είναι οι μεγαλύτερες μπούρδες που έχουν συνδεθεί ποτέ με τα Χριστούγεννα εκτός από τον ίδιο το Χριστιανισμό, αλλά της εμπνέουν κάποια συναισθήματα.
Και, τώρα θα παραδεχτώ κάτι που ποτέ άλλοτε δεν παραδέχτηκα, όταν είναι ακόμα αρχές αρχές της χριστουγεννιάτικης σεζόν και δε μου έχουν ζαλιστεί τελείως τ'αρχίδια, το βρίσκω ανεκτό, διάολε, ακόμα κι ευχάριστο για τρία δευτερόλεπτα. Και μετά βάζω Μετάλικα σε μια προσπάθεια να εξιλεωθώ που έστω για τρία δευτερόλεπτα υπήρξα τόσο γκέι.
Πιστεύω ότι έχετε ήδη αρχίσει να υποπτεύεστε πού το πάω, αλλά πριν το δώσω στο πιάτο λέω να βάλω ακόμα ένα τραγούδι που ΔΕΝ είναι το χειρότερο στην ιστορία της ύπαρξης.

Ο Chad Kroeger πρέπει να είναι ο πιο ατάλαντος τραγουδιστής που είχαν ποτέ το θράσος να μας πλασάρουν οι δισκογραφικές, και μετράω και τη Ρεμπέκα Μπλακ. Ο τύπος ακούγεται σαν δυσκοίλιος που σφίγγεται στην τουαλέτα, κι αντί να πάει να κρυφτεί σε μια τρύπα με wifi από τη ντροπή του που μολύνει τον εναέριο χώρο μας με τους αποτρόπαιους ήχους που βγάζει το ανίερο λαρύγγι του, έχει το θράσος να μας τρίβει την αταλαντοσύνη του στη μούρη με τα απαίσια τραγούδια του.
Και όχι, δε φτάνει που το How You Remind me είναι ένα φεστιβάλ κλισέ στίχων, απαίσιας φωνής και της πιο κοινότυπης ροκ που θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί. Αυτό το πράγμα ενέπνευσε την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, μία γυναίκα τόσο δήθεν που ο Μπόνο σκέφτηκε να το γυρίσει σε γκαϊντοπαίχτης στα λαϊκά πανηγύρια της Ιρλανδίας, να προσπαθήσει να το μετατρέψει σε φεμινιστικό ύμνο και με έναν τρόπο που μόνο η ίδια ξέρει το τελικό αποτέλεσμα να είναι εκατό φορές πιο αποτρόπαιο από το ήδη αποτρόπαιο How You Remind Me.
Αν αυτό δεν είναι το χειρότερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ, τότε ποιο είναι, θα λέτε από μέσα σας και μερικοί απ'έξω σας. Λοιπόν, όχι, δεν είναι. Και τώρα ήρθε η ώρα να σας πω γιατί τα προηγούμενα τρία κατακάθια δεν κατάφεραν να κερδίσουν τη θέση του χειρότερου τραγουδιού και ποιος τελικά το κέρδισε.
Η λέξη κλειδί είναι το "ενέπνευσε". Κάποιος είπε ότι η τέχνη είναι ό,τι μπορεί να εμπνεύσει συναισθήματα. Αυτός ο κάποιος μαλακίες έλεγε, αλλά υπάρχει μια δόση αληθείας στις μαλακίες του. Το The Time, το All I Want For Christmas Is You και το How You Remind Me κατάφεραν να μου εμπνεύσουν κάτι. Αυτό το κάτι ήταν κυρίως μίσος, αηδία, ντροπή για τον εαυτό μου που έκατσα και άκουσα αυτό το πράγμα, η επιθυμία να πεθάνει αυτός που το εμπνεύστηκε και, στην τελευταία περίπτωση, λίγο ακόμα έξτρα μίσος για την Πρωτοψάλτη.
Αλλά ένιωσα! Ένιωσα ότι ζω κάτι όσο τα άκουγα. Με έκαναν να νιώσω λίγο πιο άνθρωπος γκαντ ντέμιτ! Από την άλλη, το χειρότερο τραγούδι έβερ το μόνο που κατάφερε να μου εμπνεύσει ήταν νύστα.
Γιατί αυτό είναι το χειρότερο στην τέχνη. Το να υπάρχεις χωρίς να υπάρχεις, χωρίς να έχεις στον άλλον καμία επίδραση, χωρίς να έχεις κάτι να πεις.
Και τώρα, χωρίς άλλη καθυστέρηση, σας παρουσιάζω το χειρότερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ.

Έχουν κάτι να μας πουν οι στίχοι; Όχι, τουλάχιστον όχι κάτι που δε μας έχουν ήδη πει άλλα δέκα εκατομμύρια τραγούδια με λιγότερο βαρετό τρόπο (και ναι, αν μου δίνατε αρκετό χρόνο θα έβρισκα δέκα εκατομμύρια τραγούδια λιγότερο βαρετά από το Video Games). Και, για όνομα της νοημοσύνης μου δηλαδή, heaven is a place on earth? Αυτός ο στίχος είναι χειρότερο κλισέ κι από την ομοιοκαταληξία together-forever (ή fire-desire, το ίδιο κάνει, έτσι κι αλλιώς την έχουν ήδη όλα τα τραγούδια).
Έχει κάτι να μας πει η μελωδία; Δεν κατάλαβα καμιά μελωδία εγώ. Μόνο ένα μονότονο ντουν, ντουν, ντουν, ντουν που προσπαθούσε να περάσει για μελωδία. Το τραγούδι από την προηγούμενη διαφήμιση του ΟΤΕ, το "I'm Yours" ή δε θυμάμαι πώς το λένε και κανείς δε νοιάζεται κιόλας, φαντάζει Master of Puppets μπροστά στην απίστευτη έλλειψη οποιασδήποτε μελωδίας με πάνω από δύο νότες στο Video Games.
Έχει κάτι να μας πει η φωνή της καλλιτέχνιδος; Όχι. Δεν είναι μόνο ότι η χροιά της είναι ενοχλητικά προβλέψιμη. Είναι ότι δεν έχει καθόλου ζωή μέσα της. Έχω ακούσει το GLaDOS να τραγουδάει και να βάζει πιο πολλή ψυχή από τη Lana Del Rey. Είναι η πιο κοιμισμένη ερμηνεία που έχω ακούσει ποτέ μου, συμπεριλαμβανομένου και του "Μη Με Ξυπνάς Απ'Τις Έξι" του Χουζούρη. Η εντύπωση που μου δίνει είναι πραγματικά ότι βαριέται να τραγουδήσει το ίδιο της το τραγούδι.
Ε ΟΧΙ, ΡΕ! Αυτό δεν το δέχομαι! Ξέρεις ποιος θα έπρεπε να βαριέται τη δουλειά του; Ο δημόσιος υπάλληλος. Εσένα κάποιος σου δίνει λεφτά, όχι, όχι, κάποιος σου δίνει ένα κάρο λεφτά για να τραγουδάς κι εσύ βαριέσαι! Ντάξει, και το τραγούδι δε σου δίνει περιθώρια να βγάλεις το τρομερό πάθος, αλλά του κερατά! Δείξε λίγο ενθουσιασμό παραπάνω από όσο δείχνω εγώ δύο η ώρα το μεσημέρι στα μαθηματικά γενικής τα οποία διδάσκει η μόνη γυναίκα στον κόσμο που μπορεί να είναι αμυδρά πιο βαρετή από εσένα.
Αυτό το τραγούδι ήταν η παράγωγος της συνάρτησης f(x)=ημx για x=π/2 (για όσους δεν έχουν ασχοληθεί τελευταία με ανάλυση η παράγωγος του ημx για x=π/2 είναι ίση με μηδέν). Και μόλις θυμήθηκα ότι είχα ξαναασχοληθεί σε μια άλλη ανάρτηση με τη Lana Del Rey. Οπότε χαράμισα όχι μία, αλλά δύο αναρτήσεις του πολύτιμου μπλογκ μου με το να ασχολούμαι με το απόλυτο τίποτα. Ναι, ντρέπομαι γι'αυτό.
Μια συμμαθήτριά μου μου έλεγε ότι η Lana Del Rey έχει ταλέντο. Ναι, ξεχειλίζει απ'όλες τις πάντες της, γι'αυτό κάνει σαν μαστουρωμένη. Προχθές βέβαια μου έλεγε τα ίδια και για τη Demy. Τι ποια Demy? Την ξεχάσατε κιόλας; Αυτή που ζωγράφιζε τα αστέρια ρε! Ναι. Δεν ξέρω γιατί εξακολουθώ να συζητώ με αυτή την κοπέλα.
Στα τσακίδια, Λάνα. Δεν πρόκειται να μου λείψεις. Κι άλλη φορά να πίνεις καφέ πριν μπεις στο στούντιο να ηχογραφήσεις. Ή ακόμα καλύτερα, να μην ηχογραφείς καθόλου.
Αυτά, και να προσέχετε μην αποφασίσει ο Άι Βασίλης ότι ήσασταν κακό παιδί φέτος και σας φέρει δώρο το καινούριο σιντί της Λάνα.

Γαμώ τη γενιά του Πολυτεχνείου

Σαν αύριο κλείνουν τριάντα εννιά χρόνια από τότε που οι φοιτητές εξεγέρθηκαν ενάντια στην κακιά χούντα και μπλα μπλα μπλα.
Και λέω σαν αύριο, και βγάζω δηλαδή το κείμενο σήμερα κι όχι αύριο, γιατί και οι δημόσιοι υπάλληλοι ανά τα σχολεία της Ελλάδας αποφάσισαν να βάλουν σήμερα τη κλασική γιορτή με τον κιθαρωδό, την εκνευριστικά εκνευριστική σοπράνο που τραγουδάει σε όλες τις γιορτές γιατί ως γνωστόν τραγουδάω ίσον τσιρίζω μέχρι να μη μείνει αδέσποτο στη γύρω περιοχή, τις βαρετές παρουσιάσεις στο Πάουερποϊντ, τα ηχητικά αποσπάσματα του Γεώργιου-Μιχαλολιάκος-προ-του-Μιχαλολιάκου-Παπαδόπουλου και τους φλογερούς λόγους περί ελευθερίας και δημοκρατίας που τους εκφωνεί το γνωστό αξιολύπητο αναρριχητικό γιατί κανείς άλλος δεν ήθελε, μην τυχόν και χάσουν καμία αργία.
Σαν αύριο λοιπόν κλείνουν τριάντα εννιά χρόνια από τότε που οι φοιτητές εξεγέρθηκαν ενάντια στην κακιά χούντα και μπλα μπλα μπλα.
Και τι καταλάβαμε;
Αυτή η περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου δεν ήταν που πήρε τα λεφτά από τους φόρους του Γερμανού και του Γάλλου και τα έκανε Μερσεντέ, μεζονέτες και πεντοχίλιαρα στα στρινγκ των στριπτιτζούδων;
Αυτή η περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου δεν ήταν που πήρε την έστω κάποια βιομηχανία που υπήρχε στην Ελλάδα επί και προ χούντας και την πέταξε στην τουαλέτα για να τους κάνει ο Αντρέας όλοι δημόσιοι υπάλληλοι, συνδικαλιστές κι εργατοπατέρες;
Αυτή η περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου δεν ήταν που βούτηξε, σαβούρωσε, έφαγε, δήλωσε την πισίνα για τουαλέτα και τον ημιυπαίθριο για σπιτάκι του σκύλου, κι όταν ήρθε ο εφοριακός κι ο πολεοδόμος για έλεγχο, "πάρε κάτι ψιλά να πιεις μια μπύρα στην υγειά μου, και τα πρόστιμα last year, OK?"
Και πάνω απ'όλα, αυτή η περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου δεν ήταν που έβγαλε τους σημερινούς δεκαπέντε ως τριάντα πέντε, αυτή που τους έκανε αυτό που είναι, πάρε Iphone, πάρε Playstation, πάρε δικό σου αυτοκίνητο, κι όχι κάνα Χιουντάι τώρα και μαλακίες, μπέμπα και πάνω.
Όποτε πάω στο χωριό μου, έξω απ'το καφενείο είναι παρκαρισμένες καμιά δεκαριά μπέμπες ή μερσεντέ, κι ένα Χιουντάι. Μαντέψτε σε ποιον ανήκει το Χιουντάι. Ναι, στον πατέρα μου (παρακαλείται η Έφη να μην αρχίσει πάλι με την αντιπάθειά της για τα Χιουντάι, δεν είναι αυτό το θέμα μας). Κι όταν το πήρε, τον ρωτούσανε όλοι, "τι τον πήρες μωρέ τον κουβά και δεν πήρες κανένα καλό αμάξι;" Όπου φυσικά, καλό αμάξι νοείται αυτό που πήραν αυτοί με τις αγροτικές επιδοτήσεις που για ανάπτυξη ήρθανε και μόνο για ανάπτυξη δεν πήγανε. Αυτή είναι η περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου.
Χάρη σε αυτή την περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου γέμισε ο τόπος πουτάνες που περιμένουν τον sugar daddy να τα χώσει και κάγκουρες που το μόνο τους πρόβλημα είναι αν θα δώσουν στην Apple ή στη Samsung τα λεφτά του μπαμπά, τα οποία με τη σειρά τους είναι λεφτά της τράπεζας, από τον παλιό καλό καιρό που σε παίρνανε τηλέφωνο για να σου δώσουν λεφτά κι όχι για να στα πάρουν.
Χάρη σε αυτή την περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου έχουμε γεμίσει καραγκιοζιλίκια σαν κι αυτά και κανείς δε λέει και τίποτα.

Αυτός είναι ο Έλληνας που γέννησε η περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου. Λουλούδι στο Ρέμο, διακόσια ευρώ η φιάλη, πέντε ευρώ φραπές, μαλμπουράκι, μαγκιά κλανιά, το λογαριασμό του Αϊφόουν να πληρώνουμε, κανέναν κώλο να πιάνουμε και όλα καλά, όλα ωραία, χαλαρουΐτα όλα. Κι όσο για το λογαριασμό, τι σε νοιάζει εσένα, το κορόιδο πληρώνει, κι όσο για τις ευθύνες, ξανά τι σε νοιάζει εσένα, κάποιος μαλάκας θα τις αναλάβει κι αυτές.
Ε, το κορόιδο δεν υπάρχει πια, κι ο μαλάκας δεν αναλαμβάνει πια ξένες ευθύνες. Και τώρα όλοι αυτοί, οι με ξένο κώλο πούστηδες, οι με ξένες τσέπες πλούσιοι, θιχτήκανε που δεν μπορούν να κάνουν ντόλτσε βίτα εις βάρος του μαλάκα και το παίζουν δεν πληρώνω από ιδεολογία (ή γιατί έκλεισαν οι κάνουλες και δεν τους βγαίνει το μαλμπουράκι που το πήγανε οι φωστήρες τέσσερα ευρώ αλλά για να ανοίξουνε τους λογαριασμούς με τα έξι μηδενικά που τους κάνανε κάτι άλλα μηδενικά ούτε λόγος).
Γαμώ τη γενιά του Πολυτεχνείου.
Γαμώ την ιστορία της, τους αγώνες της, τα ιδανικά της, την ύπαρξή της την ίδια. Ακόμη κι αν μερικοί ιδεολόγοι όντως κοιτούσαν την δικαιοσύνη, τη δημοκρατία, την ελευθερία, την παιδεία και την ελευθεροτυπία, μόλις έπεσαν οι συνταγματάρχες κι αρχίσανε οι θείος, Αντρέας και λοιποί να δίνουν, το γύρισαν κι οι δικοί σου σε τσάμικο κι αρχίσανε να παίρνουν.
Εμ βέβαια. Λεφτά σου χαρίζουνε κι εσύ θα κοιτάς ιδεολογίες; Ποιος και πότε;
Κι αντί να έχουν έστω την αξιοπρέπεια να πουν στα παιδιά τους, "συγνώμη, τα κάναμε σκατά κι όσο κι αν προσπαθήσουμε θα τα κάνουμε ακόμα χειρότερα", έχουν το θράσος να μαλώνουν μεταξύ τους για το ποιος τα έκανε λιγότερο σκατά και ποιος θα τα κάνει λιγότερο σκατά όταν και αν τον ψηφίσει ο ελληνικός λαός, που γαμώ την ώρα και τη στιγμή που έπαιρνε το ντουφέκι ο Καραϊσκάκης κι ο Κολοκοτρώνης και έγινε λαός η κωλοφάρα που λέγεται Νεοέλληνας.
Απόψε πεθαίνει ο φασισμός, ε; Πάρτε τώρα τα Χρυσά Αυγά από κότες αλανιάρες για τρίτο κόμμα. Κι αυτό δικό σας γέννημα είναι, της γενιάς σας και των "αγώνων" σας.
Αυτά, και να προσέχουμε.

Πάμε να γίνουμε φονιάδες στη Νορβηγία

Θυμάστε τον Άντερς Μπρέιβικ;
Ναι μωρέ, εκείνον τον ακροδεξιό Νορβηγό χριστιανομαλάκα που μια ωραία πρωία του την έδωσε και πήγε και καθάρισε εβδομήντα εφτά άτομα;
Ναι, αυτός που λέτε έφαγε 21 χρόνια φυλακή, γιατί μέχρι τόσο πάει στη Νορβηγία, και πριν μια-δυο μέρες έκανε παραπονάκια για απάνθρωπη μεταχείριση.
Και λες εσύ με το μικρό σου το μυαλό, τι να τον έκαναν τον καημένο τον Άντερς; Τον έδειραν; Τον έκαναν φάλαγγα; Τον βίασαν στα ντους; Τον έβαλαν να καθαρίσει τις χέστρες με τη γλώσσα; Μήπως τον έβαλαν να ακούσει όλη τη δισκογραφία της Σελίν Ντιόν στο ριπίτ για δύο εβδομάδες;
Όχι, αγαπητοί φίλοι. Οι συνθήκες κράτησης είναι πολύ χειρότερες για τον δύστυχο Άντερς. Ακούστε να φρίξετε: ο καφές του είναι κρύος, δεν του δίνουν βούτυρο για να βάλει στο ψωμί, δεν τον αφήνουν να βάλει κρέμα σώματος, το κελί του είναι πολύ κρύο, οι χειροπέδες τον κόβουν στους καρπούς, το κελί δεν έχει ωραία διακόσμηση και οι διακόπτες για το φως και την τηλεόραση είναι έξω από το κελί και πρέπει να πει στους φρουρούς να του τα ανάψουνε.
Σοκαριστήκατε, ε; Είναι δυνατόν σε μια τόσο προηγμένη χώρα όπως η Νορβηγία να υφίστανται τέτοια βασανιστήρια; Λευτεριά στον Άντερς! Κανονικά, θα έπρεπε όχι μόνο να του δίνουν ζεστό καφέ και τηλεκοντρόλ για την τηλεόραση, αλλά και μασαζάκι στην πλάτη τρεις φορές τη μέρα, επισκεπτήριο από τη Μπιγιονσέ μια φορά την εβδομάδα και να του σκουπίζουν οι φύλακες το πωπουδάκι με ροδοπέταλα...

ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ ΛΙΓΟ ΡΕ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ; Σκότωσες εβδομήντα εφτά άτομα, αντί να σε έχουνε να γυρίζεις γύρω γύρω από μια κολόνα μέχρι να σαπίσουν και τα κόκαλά σου βρίσκεσαι σε ένα από τα πιο πολυτελή σωφρονιστικά καταστήματα του κόσμου, με τηλεόραση μέσα στο κελί, και σου πληρώνει το Νορβηγικό κράτος όλα τα έξοδα για να ζεις καλύτερα από το μέσο Έλληνα, κι εσύ γαμώ το Χριστό σου ΠΑΡΑΠΟΝΙΕΣΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΗ ΤΟΥ ΚΕΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΦΕ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΡΥΟΣ;
Έχεις δει σε άλλες χώρες τι κάνουν με τους φονιάδες; Μπάρμπεκιου. 220 βολτ. Κι αυτό στην Αμερική, που είναι και πολιτισμένο κράτος που λέει ο λόγος. Σε κάτι Ιράν και Σαουδικές Αραβίες, με μικρότερη αφορμή σου κόβουν τα χέρια. Αν σκοτώσεις κιόλας έναν άνθρωπο, όχι εβδομήντα εφτά, πετραδάκι-πετραδάκι για τα σένα το 'χτισα. Κι όχι μετά από ένα χρόνο δίκη. Συνοπτικές διαδικασίες. Σκότωσες; Να φεύγει το φορτηγό για τα νταμάρια, κι απόψε λαϊκή πανήγυρη στην κεντρική πλατεία μετά λιθοβολισμού. Κι άμα έχετε καμιά γυναίκα που σας κεράτωσε, φέρτε την κι αυτήν. Μπαμ μπαμ. Ούτε να δουν άμα είσαι τρελός, ούτε τίποτα. Κι αυτός παραπονιέται γιατί δεν τον αφήνουν να βάλει την κρεμούλα του! Στη φυλακή του Ισοβίτη έπρεπε να είσαι ρε, να σου τρώει το φαΐ ο Μοντεχρήστος και να σε βαράνε οι φύλακες μέχρι να σπάσουν τα γκλομπ!

Βέβαια, μεγάλη ευθύνη στις απαιτησούλες του Άντερς φέρει και το Νορβηγικό σωφρονιστικό σύστημα. Δεν είναι ότι θέλανε να τον έχουν στα όπα όπα, αλλά έτσι είναι σχεδιασμένο το σύστημα. Βλέπετε, πριν από τον Μπρέιβικ, ο πιο στυγερός κακοποιός της Νορβηγίας ήταν μέσα για το ειδεχθές έγκλημα του πεταμένου αποτσίγαρου στο πεζοδρόμιο.
Οπότε, όταν τους έκατσε ο αιμοδιψής και τρελάκιας χριστιανοταλιμπάν, έρχονται ο Χανς και η Χέλγκα και λένε, "Χανς, ο Μπρέιβικ είναι ο χειρότερος εγκληματίας που έχουμε αντιμετωπίσει ποτέ! Αξίζει πολύ σκληρής τιμωρίας!" "Συμφωνώ απόλυτα, Χέλγκα. Προτείνω, για να τον τιμωρήσουμε, να του σερβίρουμε κρύο καφέ!" "Χανς, είσαι μεγαλοφυΐα! Τι θα έλεγες να του βάλουμε και τα κουμπιά για την τηλεόραση έξω από το κελί και να πρέπει να ζητάει τη βοήθεια του φύλακα για να δει το Νορβηγία Έχεις Ταλέντο;" "Χέλγκα, σου βγάζω το καπέλο. Μήπως να τον αναγκάζαμε και να κάνει μπάνιο χωρίς το αγαπημένο του σαμπουάν για τα ξηρά μαλλιά με άρωμα φραγκοστάφυλο;" "Ε, όχι βρε Χανς, τώρα γίνεσαι σαδιστής." "Έχεις δίκιο, Χέλγκα, συγνώμη."
Λυπάμαι πολύ, Νορβηγικό κράτος, αλλά αυτή είναι η μεγαλύτερη αποτυχία σου μετά τις έντεκα τελευταίες θέσεις στη Γιουροβίζιον.
Από την άλλη, μπορεί αυτή να είναι η λύση. Να πάμε όλοι και να σκοτώσουμε κόσμο στη Νορβηγία. Αυτό, αν μπορείτε να αντέξετε τη θηριωδία του κρύου καφέ και του ψωμιού χωρίς βούτυρο, that is.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας βάλουν κι εσάς φυλακή στη Νορβηγία και δε σας αφήνουν να κοιμάστε αγκαλιά με το αγαπημένο σας χνουδωτό αρκουδάκι.

Η παρεξηγημένη τέχνη του γκράφιτι

Οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι ψήφισαν, κι ο Μπαράκ έδωσε στον Ρόμνεϊ τη σούφρα ανά χείρας. Αν αυτό σας λέει κάτι, ο Ρόμνεϊ είχε τη στήριξη του Τσακ Νόρις κι ο Μπαράκ είχε τη στήριξη της Μπιγιονσέ, η οποία και χθες βράδυ ανέβασε αυτό στο Facebook.

Έτσι μπράβο, μωρό μου.
Στο μεταξύ ο Κανάκης βγήκε στην εκπομπή του και είπε ότι από τον Ιανουάριο δε θα βγαίνει τρεις αλλά δύο φορές την εβδομάδα γιατί κουράζεται. Αλήθεια, πασά μου; Κουράστηκες πολύ; Σε νιώθω. Πρέπει να είναι ιδιαίτερα κουραστικό να μπουρδολογείς μπροστά σε μια κάμερα επί μία ώρα, τρεις φορές την εβδομάδα, κι όλα αυτά ενώ παίρνεις μόνο του κόσμου τα λεφτά. Οπότε αν ποτέ χρειαστεί να διαλέξω ανάμεσα σε εκπομπή στην τηλεόραση και στο να καθαρίζω το κλουβί με τους ελέφαντες στο ζωολογικό κήπο, θα πάω να φτυαρίζω κοπριές.
...τι βγαίνουν και λένε ρε πούστη μου και δεν ντρέπονται κιόλας.
Και τώρα πάμε στο θέμα μας, το οποίο είναι η τέχνη του γκράφιτι. Ναι, ρε μουνιά, τέχνη είναι, πώς το καταλάβατε εσείς; Είναι μια μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης. Και σίγουρα είναι καλύτερη από κάτι μαλακίες που μπαίνουν στα μουσεία. Γιατί αν εγώ πάρω έναν μαύρο καμβά, τραβήξω μια μαλακία από πάνω και επιδείξω τα ξεραμένα μου χύσια, θα αποκτήσω φήμη, λεφτά, δόξα και γκόμενες, αλλά άμα πάρω ένα σπρέι και ζωγραφίσω σε έναν τοίχο αυτό:

ή αυτό:

ή γιατί όχι αυτό:

το μόνο που θα αποκτήσω είναι ποινικό μητρώο.
Βέβαια η αλήθεια είναι ότι δεν είναι όλα τα γκράφιτι τόσο καλαίσθητα και εξαιρετικά. Και πάλι, όμως, ακόμα κι αυτοί που δεν ξέρουν να σχεδιάσουν και παίρνουν απλά ένα σπρέι ή ένα μαρκαδόρο και γράφουν συνθήματα στους τοίχους, ή και τα στένσιλ ακόμα, κάποιες φορές κάτι έχουν να πουν:



Και μετά, φυσικά, υπάρχουν οι φίλοι μας τα ζώα.



Αυτοί οι μπουσταράδες ξεφτιλίζουν την τέχνη του γκράφιτι. Αν ήξερε ότι ο κόσμος θα κατέληγε να μαλακίζεται τοιουτοτρόπως το πρώτο όρθιο δίποδο που πήρε μια πρωτόγονη μπογιά, βούτηξε τα δάχτυλά του μέσα και σχεδίασε πάνω στον τοίχο της σπηλιάς του το βουβάλι που σκότωσε χθες, ή τη γκόμενα που γάμησε προχθές, ή τη γκόμενα που σκότωσε αντίπροχθες, ή το βουβάλι που γάμησε πριν από μια βδομάδα, θα έκοβε τα δάχτυλά του σύριζα, δημοκρατική αριστερά και χρυσή αυγή μαζί.
Αυτός είναι ο λόγος που δεν πήρα ποτέ μου ένα σπρέι για να ζωγραφίσω έναν τοίχο. Αυτός, και το ότι δεν ξέρω να σχεδιάσω ούτε το Χριστό μου ανάσκελα. Κι επίσης ότι είμαι υπερβολικά κότα για να κάνω κάτι πιο παράνομο από το να πιω αλκοόλ σε μαγαζί χωρίς να είμαι άνω των δεκαοχτώ ή το να ανέβω σε λεωφορείο χωρίς εισιτήριο κοιτώντας όλη την ώρα αλαφιασμένος δεξιά κι αριστερά μην τυχόν ανέβει κανένας ελεγκτής (ούτε αυτό το έχω κάνει, απλά λέμε τώρα).
Αλλά υπάρχει λύση. Όχι, αλήθεια, αγαπητοί φίλοι. Υπάρχει. Για τους μεν ποδοσφαιρόφιλους παντοίου είδους, είτε τα δικέφαλα κοτόπουλα, είτε το θεό του πολέμου κατά της πτώσης στη Β' Εθνική, ή ακόμα και τα πλήθη που τριγυρνούσαν στους δρόμους και έγραφαν παντού Ρέμο Μπινέ, προτείνω τη δημιουργία ενός νέου αθλήματος, το οποίο και θα παίζουν αποκλειστικά αυτοί. Το ναρκόσφαιρο, μια πολύ πιο θεαματική παραλλαγή του ποδοσφαίρου, με τη διαφορά να εντοπίζεται στο ότι η μπάλα αντικαθίσταται από μια πολύ ωραία νάρκη. Μπουμ! Μπουμ! Μπουμ! Γκολ, θέαμα, δράση και κομμένα μέλη να ίπτανται στον αέρα. Ένα μοναδικό υπερθέαμα για όλη την οικογένεια.
Αυτοί πάλι που μαρκάρουν την περιοχή τους ωσάν αρσενικοί σκύλοι που κατουρούν τα δέντρα, προτείνω να πάνε να μαρκάρουν κάποιες άλλες περιοχές, μια και έχουν ήδη εξαντλήσει την κυριαρχία τους εδώ στον πολιτισμένο κόσμο. Τα προτεινόμενα μέρη περιλαμβάνουν το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τον μαύρο μετεωρίτη στη Μέκκα, το Area 51, την κορυφή του Έβερεστ, την επιφάνεια της Σελήνης, τη Μόρντορ και την Γκρόουβ Στριτ μετά που αποκαλύφθηκε ότι ο Τενπένυ ήταν ένα διεφθαρμένο τσογλάνι.
Όσο για τον εραστή της Εμμανουέλας Αγγουράκη (αυτός κι όλοι όσοι μιλάνε ελληνικά όπως φαίνεται) προτείνω να ιδρύσει το Κόμμα Κερατάδων Ελλάδας σε συνεργασία με τον Παντελή Παντελίδη. Ποιος ξέρει, ίσως αυτό το ΚΚΕ να πάρει την ψήφο του κόσμου.
Είπα και ελάλησα.
Αυτά, και να προσέχετε μην κουραστείτε κι εσείς από την πολύ δύσκολη δουλειά του καλοπληρωμένου τηλεπαρουσιαστή.

November Rain

Όπως ίσως θα καταλάβατε, είναι Νοέμβριος. Και βρέχει.

Μισώ τη βροχή.
Μισώ το να είμαι έξω στη βροχή.
Μισώ το να είμαι μέσα στη βροχή.
Μισώ την ίδια τη βροχή σαν ύπαρξη, σαν είναι, σαν οντότητα και σαν πραγματικότητα.
Επίσης μισώ τους βαρύγδουπους φιλοσοφικούς όρους που δε σημαίνουν τίποτα αλλά τους χρησιμοποιούν οι κουλτουριάρηδες για να σε κάνουν να νιώσεις ότι μπροστά σου ο Ανατολάκης είναι άνθρωπος του πνεύματος.
Αν ήταν να διαλέξω ανάμεσα στο να ζήσω στο Λονδίνο ή στη Βαγδάτη, θα διάλεγα τη Βαγδάτη, αν φυσικά η Βαγδάτη δεν ήταν γεμάτη Μουτζαχεντίν μουσουλμάνους παλαβιάρηδες που περνούν τις Παρασκευές τους ανατινάζοντας τεμένη.
Μισώ τη βροχή.
Το πρόβλημα με τη βροχή είναι ότι βρέχεσαι, όπως φροντίζει να σας πληροφορήσει ο Captain Obvious. Και το να βρέχεσαι είναι ωραίο τον Ιούλιο, όταν έχει 38 βαθμούς και αν ζεσταθείς λίγο ακόμα θα γίνεις τηγανητό μπέικον και θα σε σερβίρουν σε βρετανικό πρωινό μαζί με αυγά, φασόλια, φρυγανιές και black pudding, που θα ήταν το πιο αηδιαστικό φαγητό που είχα ποτέ τη δυστυχία να δοκιμάσω στη ζωή μου αν δεν υπήρχε μια ελεεινή ταβέρνα απέναντι από το Θησείο που μας σέρβιρε μελιτζανοσαλάτα με τρίχα μέσα και μπριζόλα από 100% καλοψημένο καουτσούκ-πιθανότατα βέβαια αυτή η ταβέρνα δε θα υπάρχει πια, αλλά το τραύμα έχει μείνει ακόμα βαθιά στην ψυχή μου και θα χρειαστούν πολλά χρόνια ψυχανάλυσης για να το ξεπεράσω.
Τι έλεγα; Ναι, για τη βροχή. Το να πέφτει πάνω σου νερό όταν έχει δεκαοχτώ βαθμούς δεν είναι ωραία αίσθηση. Γι'αυτό ο άνθρωπος εφηύρε τις ομπρέλες. Το πρόβλημα με τις ομπρέλες είναι ότι α)αν φυσάει άνεμος με ταχύτητα παραπάνω από 3 νανόμετρα ανά δευτερόλεπτο, δεν υπάρχει περίπτωση να μείνεις στεγνός, και β)αν υπάρχει άνθρωπος που έχει βρεθεί ποτέ σε ελληνικό πεζοδρόμιο όταν βρέχει και κατάφερε να μη φάει ομπρελιά στο δόξα πατρί, εγώ θα βγω και θα χορέψω το Gangnam Style στην Αριστοτέλους γυμνός. Κι αυτό θα είναι σχεδόν όσο γελοίο θέαμα ήταν η Μπρίτνεη όταν το χόρεψε στην εκπομπή της λεσβίας.

Ελληνικό πεζοδρόμιο, ε; Σχήμα οξύμωρο, το ξέρω. Ποιητική αδεία το είπα τέλος πάντων.
Μισώ τη βροχή.
Το άλλο ωραίο με τη βροχή έχει να κάνει με τους ελληνικούς δρόμους, που δεν είναι ακριβώς δρόμοι αλλά μοιάζουν πιο πολύ με τον κώλο οποιασδήποτε σελέμπριτι η γκόμενά σας αποφασίσει ότι έχει κυτταρίτιδα. Έτσι, με το που ρίξει τρεις σταγόνες, οι δρόμοι γίνονται τόσο στεγνοί όσο και η λίμνη Μίσιγκαν, κι αν δεν έχεις προνοήσει βγαίνοντας από το σπίτι να έχεις φορέσει γαλότσες, ξυλοπόδαρα ή ένα τζέτπακ βρε αδερφέ, υπάρχει 140% πιθανότητα να καταλήξεις με βρεγμένες κάλτσες, και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τις βρεγμένες κάλτσες. Εκτός ίσως από τον καρκίνο.
Και φυσικά όλο και κάποιος μαλάκας θα καταφέρει να περάσει με ταχύτητα 0,99c μέσα από μια λακκούβα την ώρα που θα περνάς στο πεζοδρόμιο από δίπλα και θα γίνεις μπουρδέλο. Είναι λες και το κάνουν επίτηδες δηλαδή.
Αλλά ο κύριος λόγος που μισώ τη βροχή είναι ο κύκλος του νερού. Σε περίπτωση που έχετε την πεποίθηση ότι η βροχή είναι τα δάκρυα του Θεού όταν κλαίει για την κατάντια του κόσμου μας που έχει απομακρυνθεί από την Εκκλησία, ακολουθούν εγκυκλοπαιδικές γνώσεις που πιθανότατα δε θα σας χρειαστούν πουθενά αλλά καλό είναι να μπορείτε να κάνετε τον έξυπνο πού και πού. Λοιπόν, σύμφωνα με τον κύκλο του νερού, το νερό από τις θάλασσες και τις λίμνες εξατμίζεται και ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό, όπου δημιουργούνται τα σύννεφα. Τα σύννεφα, όταν η θερμοκρασία πέσει αρκετά, υγροποιούνται και πέφτουν στα κεφάλια μας με τη μορφή της βροχής. Και τι μας το λες, θα μου πείτε. Σας το λέω για να συνειδητοποιήσετε ότι, ουσιαστικά, αυτή τη στιγμή βρέχει πάνω μας Θερμαϊκό.

Τι μαλακίες κάθομαι και σας λέω τόση ώρα, ε; Είμαι εδώ πέρα, στην ασφάλεια του σπιτιού μου, με ηλεκτρικό ρεύμα, ίντερνετ κι απ'όλα, και κλαψομουνιάζω για δυο σταγονίτσες βροχή, και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ήρθε η Σάντι και τους άλλαξε τα φώτα.
Η Νέα Υόρκη δεν έχει ρεύμα, το μετρό πλημμύρισε, δέντρα ξεριζώνονται, σχολεία κλείνουν, τα πάντα παραλύουν και ο κόσμος τρέχει στα σούπερ μάρκετ για να μαζέψει προμήθειες. Σας θυμίζει κάτι; Εμένα προσωπικά την Αθήνα κάθε χειμώνα.
Μισώ τη βροχή. Αλλά πιο πολύ μισώ το κρύο. Κι ακόμα περισσότερο τα κρυολογήματα, γιατί ο ανθρώπινος οργανισμός έχει καταφέρει να βρει τον ιδανικό τρόπο για να κρατάει τα μικρόβια μακριά: να μη σε αφήνει να αναπνεύσεις. Και μετά καταριέσαι το αδύναμο ανοσοποιητικό σου και υπόσχεσαι στον εαυτό σου ότι από δω και μπρος θα τρως περισσότερα φρούτα. Αλλά, εδώ που τα λέμε, ποιος τρώει φρούτα όταν, αν ψάξεις αρκετά μέσα στο σπίτι, μπορείς να βρεις σοκολάτες;
Είμαι γκρινιάρης. Είναι αλήθεια. Είμαι ο πρώτος που θα το παραδεχτεί. Δεν μπορώ να ικανοποιηθώ με τίποτα.

Ευχαριστώ πολύ, Μικ Τζάγκερ, και τώρα πήγαινε να πεθάνεις όπως θα έπρεπε να είχες ήδη κάνει.
Μισώ τη βροχή. Αλλά πιο πολύ μισώ τη βλακεία του κόσμου. Διάβαζα σχόλια κάτω από ένα τραγούδι και αντί να ασχολούνται με το τραγούδι, ή με τη μουσική γενικότερα, ή ακόμα και με τον Μπίμπερ, έχουν στήσει μια παθιασμένη διαφωνία για το αν η σωστή ορθογραφία είναι humor ή humour. Μετά από αυτό νομίζω ότι μπορούμε ασφαλώς να υποθέσουμε ότι ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος θα ξεκινήσει όταν ο Μπαράκ Ομπάμα (ή ο Μιτ Ρόμνεϊ, αν οι φίλοι μας τα ζώα οι Αμερικάνοι θεωρήσουν ότι ο Μπαράκ είναι αποτυχημένος επειδή δεν μπόρεσε να ελέγξει τον καιρό) θα ξεχάσει για άλλη μια φορά να κατεβάσει το καπάκι της τουαλέτας του Λευκού Οίκου.
Στο μεταξύ στην ΕΡΤ, τον σοβαρό και αμερόληπτο τηλεοπτικό σταθμό τον οποίο διευθύνει ο Αιμίλιος Λιάτσος (δεν καταλαβαίνω που είναι το πρόβλημά σας, εγώ δε βλέπω καμία απολύτως ασυμβατότητα στις δύο αυτές έννοιες, όπως δε βλέπω και καμία ασυμβατότητα στις έννοιες "Ελληνισμός" και "Χριστιανισμός" ή "1+1" και "3") περνούν τον καιρό τους πετσοκόβοντας αγγλικά σίριαλ επειδή δείχνουν παιδιά που δεν έγιναν άντρες να ερωτοτροπούν μεταξύ τους και απολύοντας δημοσιογράφους επειδή είχαν το θράσος να μη γλείψουν τον κώλο του Δένδια σαν όλους τους υπόλοιπους συναδέλφους τους.
Είναι συγκινητικό να βλέπεις ότι τα λεφτά που δίνεις για να απολαύσεις ποιοτική τηλεόραση πιάνουν τόπο.
Είναι ακόμα πιο συγκινητικό να βλέπεις τον άνθρωπο που φιλοξένησε στα παράθυρα του δελτίου του την μεγάλη αυτή φυσιογνωμία της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας ονόματι Τζούλια Αλεξανδράτου να παραδίδει μαθήματα δημοσιογραφικής δεοντολογίας στους αδαείς και θρασύτατους αυτούς που παρουσίαζαν το πρωινάδικο της ΕΡΤ.
Πρωινατζούδες.
Μισώ τις πρωινατζούδες.
Αλλά ακόμα περισσότερο μισώ τη βροχή.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας χτυπήσει κι εσάς ένας τυφώνας και πέσει το ίντερνετ και δεν μπορείτε να διαβάσετε τα αριστουργήματά μου.