Κλασικά ελληνικά σκηνικά

Καλοκαιράκι. Μπύρες εκεί που σκάει το κύμα, όμορφα (και όχι-τόσο-όμορφα) κοριτσάκια που κυκλοφορούν ημίγυμνα, η μισανθρωπιά του Βάρβαρου μέσα μου είναι σε ύφεση. Γι'αυτό κι εγώ λοιπόν λέω να πιάσω κάτι ανάλαφρο και να θυμηθώ όλες αυτές τις μικρολεπτομέρειες που, στην τελική, αυτά είναι που σε κάνουν να καταλαβαίνεις ότι ζεις στην Ελλάδα. Γιατί, αν δεν μπορείς να το αποφύγεις, απόλαυσέ το.

• Ταβέρνα-τουριστοπαγίδα στην Πλάκα ή σε νησί του Αιγαίου με αρχαιοελληνικό όνομα τύπου "Δαίδαλος" ή "Απόλλων", που σερβίρει σάπιο μουσακά γιατί "πού έχει ξαναφάει μουσακά το Αμερικανάκι για να ξέρει πώς είναι ο σωστός" και παίζει συρτάκια μέχρι που να αρχίσεις να γουστάρεις τη μουσική των Meshuggah.
• Ταρίφας που, στα είκοσι λεπτά της διαδρομής σου, θα προλάβει να σε ενημερώσει για όλα τα στανταράκια στη δεύτερη εθνική χόκεϊ Αλβανίας, για όλες τις μουνάρες διάσημες που έχει πάρει κούρσα και-αναπόφευκτα-πηδήξει, και φυσικά για το πώς θα έσωζε τη χώρα αν ήταν πρωθυπουργός, ενώ στο ράδιο ωρύεται ο Τράγκας, ο Στελάρας-ένας-είναι-ο-Στελάρας ή ο έγκριτος αθλητικός αναλυτής του Metrosport 95,5.
• Αθίγγανος με ακορντεόν που τριγυρίζει στη γειτονιά και παίζει το "Σ'αγαπώ γιατί είσαι ωραία" μέχρι που να ματώσουν τ'αυτιά σου.
• ΠΑΤΑΤΕΕΕΕ-ΝΤΟΜΑΤΕΕΕΕ-ΚΡΕΜΜΥΔΙΑΑΑΑ-ΚΑΣΤΑΝΟΧΩΜΑΑΑ-ΚΟΚΚΙΝΟΧΩΜΑΑΑ-ΣΚΑΤΟΧΩΜΑΑΑ-ΚΑΡΠΟΥΖΙΑΑΑΑ-Ο ΜΕΛΕΝΙΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ.
• Θεία που δίνει στα ανίψια της από ένα πενηντάευρω "να φάνε μια σοκολάτα".
• Κωλόμπαρο επαρχιακής κωμόπολης, με Ρωσίδες που κόπηκαν από το κωλόμπαρο της πρωτεύουσας του νομού, και αλκοολούχα ποτά τα οποία τα έκλεψαν από το τρακτέρ του μπαρμπα-Μήτσιου ρουφώντας με το λάστιχο του ποτίσματος.
• Καφενείο ημιακατοίκητου χωριού, το οποίο επίσης λειτουργεί σαν μπακάλικο, ταχυδρομείο, περίπτερο, ηλεκτρονικά-φλιπεράκια, ψησταριά και στις δύο ημέρες του τοπικού πανηγυριού λειτουργεί και σαν "μπαρ-ντισκοτέκ" με λάιβ ονόματα όπως Μπάμπης Αυξεντίου, Νίτσα Γκουτζουραμάνη και Μήτσος Μπριτζόλας, στο οποίο υπάρχουν απαραίτητα τρεις Μπέμπες παρκαρισμένες απ'έξω.
• Τοπικό πανηγύρι όπου τραγουδάνε τα προαναφερθέντα λάιβ ονόματα, πιο πολλή ηχώ κι απ'το Γκραν Κάνυον, ανακοινώσεις τύπου "το υπ'αριθμόν ΡΡΒ-7649 παρακαλιείται να μετακινιηθεί γιατί εμποδίζει" και η φαρφίσα να δίνει πόνο σαν τον Τζον Λορντ στις ένδοξες μέρες των Ντιπ για Ντιπ Πέρπολ.
  
• Εστιατόριο-μίνι μάρκετ επί της εθνικής οδού όπου σταματάνε αποκλειστικά και μόνο τα ΚΤΕΛ, οι επιλογές φαγητού είναι κουνάβι βραστό, κουνάβι ψητό και κουνάβι κοκκινιστό, τα μόνα τσιγάρα που έχουν μείνει είναι κάτι πακέτα Άσσος Άφιλτρος από την εποχή του Εθνικού Τιρινινίου και οι τουαλέτες είναι τόσο άθλιες που...well...μόνο Κτελατζήδες θα τις χρησιμοποιούσαν.
• Δέμα με αγνά χωριάτικα αγαθά όπως τυριά, λάδια, αυγά και μελιτζάνες που, ελλείψει καλύτερης μεταφορικής μεθόδου, αποστέλλεται στη μπαγκαζιέρα του ΚΤΕΛ.
• Γιαγιά που χρειάζεται αρχείο Excel για να απαριθμήσει όλες τις ασθένειές της και καταλήγει να πηγαίνει κάθε πρωί στο ΙΚΑ ή όπως αλλιώς το λένε σήμερα για κοινωνική συναναστροφή.
• Γιαγιά που δεν την βαστάνε τα πόδια της, αλλά παίρνει καθημερινά το λεωφορείο στις 3 η ώρα το μεσημέρι ενώ ο μόνος προορισμός που έχει να προλάβει είναι ο Άγιος Πέτρος.
• Γιαγιά που δεν την βαστάνε τα πόδια της, αλλά μόλις έρθουν τα εγγόνια της για επίσκεψη ψήνει τέσσερις πίτες, κατσικάκι στο φούρνο, γαλακτομπούρεκο, τηγανίζει εκατό κεφτέδες και κεντάει πέντε σεμεδάκια, τα οποία νομίζει ότι θα καταλήξουν να κοσμούν τις τηλεοράσεις των εγγονιών, αλλά τελικά θα τα φάνε τα ποντίκια στο πατάρι.
• Θεία στο λεωφορείο που σταυροκοπιέται κάθε φορά που το λεωφορείο περνάει από εκκλησία, ήτοι κάθε διακόσια μέτρα.
• Επαρχιακός δρόμος που σε κάθε στροφή-φουρκέτα έχει κι από ένα αυτοσχέδιο εικονοστάσι, που συνήθως είναι ένα μεταλλικό κουτί με τρεις εικονίτσες, ένα καντήλι κι έναν σταυρό κολλημένο στραβά από πάνω.
• Συμπαθής μαυρούλης που σε κυνηγάει από πίσω σε πλατεία ή σταθμό του μετρό για να σου φορέσει το παραδοσιακό αφρικάνικο βραχιολάκι που θα σου φέρει καλή τύχη και θα σ'αγαπάει η γκόμενά σου για πάντα κι αν δεν έχεις θα βρεις με το που θα στρίψεις στη γωνία.
• Αθίγγανος που τριγυρίζει στην αμμουδιά και πουλάει ντόνατς, καλαμπόκια, καφτάνια, παρεό, γυαλιά ηλίου των δύο ευρώ που δεν κόβουν ούτε το ledάκι του stand-by της οθόνης του υπολογιστή και, αν έχετε το θεό σας, μασάζ.
• Κλαρινογαμπροί που παίζουν ρακέτες, κάθε τόσο ρίχνουν το μπαλάκι στη θάλασσα ή σε κάποιον λουόμενο, εισπράττοντας γαμωσταυρίδια απ'όλο το σύμπαν.
• Γκόμενες που παίζουν ρακέτες, κάθε τόσο ρίχνουν το μπαλάκι στη θάλασσα ή σε κάποιον λουόμενο, κανείς ωστόσο δε δείχνει να ενοχλείται ιδιαίτερα.
• "Μάγκας" οδηγός που γλιτώνει 15 πολύτιμα δευτερόλεπτα διαδρομής με το να χωθεί για αριστερή στροφή από τη δεξιά λωρίδα.
• "Μάγκας" οδηγός που, μόλις δει πορτοκαλί φανάρι, ανοίγει τα νίτρα, τις δέκα τουρμπίνες και πετάει την πεθερά του από το αμάξι για μείωση βάρους, καίει πατημένο κόκκινο με τα όσα και γυρνάει με "βλέμμα νικητή" και λέει στο συνοδηγό "βαθύ πορτοκαλί ήτανε".
• Γάμος εικοστού πέμπτου ξαδέρφου που δεν έχεις ξαναδεί ποτέ στη ζωή σου, αλλά παρ'όλα αυτά πρέπει να πας γιατί "τι θα πει το σόι".
• Θείος, καλεσμένος στον εν λόγω γάμο, που θα επιμείνει να "κάτσει με τη νεολαία".
• Διακόσια άτομα στον εν λόγω γάμο που θα προσπαθήσουν να χορέψουν τσάμικο, και δη με τα χαρακτηριστικά άλματα, σε μία πίστα μεγέθους τηλεφωνικού θαλάμου.
• Έξοδος που ξεκινάει "για έναν καφέ, έτσι στο χαλαρό" και καταλήγει το επόμενο πρωί σε κάποιο παγκάκι, αστυνομικό τμήμα ή άγνωστο σπίτι με ένοικο κάποια μακρινή ανιψιά της Φρόσως απ'τους The Κόπανους.
  
• Μπαρ που ξεκινάει παίζοντας μέινστριμ μπιτάκια, χάους, τρανς, ακόμα και ροκ, αλλά κάποια στιγμή μετά τις δύο αναπόφευκτα θα το γυρίσει στον Παντελίδη.
• Γκόμενα που σκαρφαλώνει στο τραπέζι για να λικνίσει τη βασιλική κωλάρα της προς άγραν υποψήφιου γαμπρού, και μετά μόλις κατεβαίνει αποφασίζει ότι τη χτύπησε το δωδεκάποντο και τριγυρνάει μετά όλο το βράδυ με το καλσόν να πατάει στα χυμένα ποτά και τις πεταμένες στάχτες.
• Περήφανος γονιός θα πρήξει όλους τους γύρω του για το "πόσο ωραία τραγουδάει η Αννούλα μας" ή "τι ωραία που ζωγραφίζει ο Νικολάκης μας" ή "ο Γιωργάκης μας έκοψε την πιπίλα, πώς μεγάλωσε έτσι", προκαλώντας σε να πεις "Η Αννούλα τραγουδάει χειρότερα κι από τον Ja Rule, τις ζωγραφιές του Νικολάκη τις κάνω κι εγώ στη λεκάνη μετά από βρώμικο στην Εθνική και σιγά και το κατόρθωμα του Γιωργάκη, εγώ τρία χρόνια παιδεύομαι να κόψω το τσιγάρο".
• Περήφανος γονιός θα πρήξει όλους τους γύρω του για να του πούνε αν το δύο εβδομάδων μούλικό τους μοιάζει περισσότερο με τη μαμά του, τον μπαμπά του, τον παππού, τη γιαγιά ή το θείο Χαράλαμπο, όταν η σωστή απάντηση είναι ότι, όπως και όλα τα άλλα μωρά δύο εβδομάδων, μοιάζει (και μυρίζει) σαν μια μαξιλαροθήκη παραγεμισμένη με σκατά.
• Ενοχλητική θεία, ξαδέρφη ή "φίλη" που έρχεται "για ένα καφεδάκι" και φεύγει οχτώ μπύρες, δύο τσίπουρα και εφτάμιση κατσαρόλες φαγιά αργότερα, αφού έχει θάψει όλο το υπόλοιπο σόι, για να πάει σε κάποιο άλλο μέλος του σογιού "για ένα καφεδάκι" και να θάψει όλο το υπόλοιπο σόι.
• Θεία που σε κοιτάει επιτιμητικά επειδή κάνεις το έγκλημα να πιεις τον καφέ σου με γάλα ενώ έχουμε Σαρακοστή, ενώ η ίδια δεν έχει αφήσει ξαδέρφη, θεία και συννυφάδα στο σόι που να μην έχει στολίσει σαν Φράγκικο Επιτάφιο (sic) κι έχει φολιάσει όλα τα σκυλιά της γειτονιάς.
• Η καθιερωμένη ετήσια επίσκεψη του Έλληνα στην εκκλησία, από τις 11:55 το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου μέχρι τις 12:05 της Κυριακής του Πάσχα.
• Το Πασχαλινό αρνί, που όλοι ορμάνε με λύσσα και μένος και τσιμπολογάνε τις πετσούλες που κρέμονται όσο το σουβλίζει περήφανα και λεβέντικα ο πρεσβύτερος της οικογένειας, που "ξέρει πώς το σουβλίζουν το καλό το αρνί", αλλά τελικά όταν κατέβει το αρνί από τη σούβλα κανείς δε θέλει να το φάει γιατί όλοι έχουν χορτάσει με τις πετσούλες.
• Επαρχιακοί δρόμοι με αυτοσχέδιες σημάνσεις, οι οποίες συνήθως είναι κατασκευασμένες από χαρτόνι και μαρκαδόρο, και οδηγούν στην "Παραλήα", στο "Παραδοσυακώ Εστηατώρυο ο Μίτσοσ" ή σε κάποια μάντρα όπου "Πολούντε Καψόξηλα".
• Παππούς που κάθεται σε πλαστική καρέκλα γύφτου στην αυλή, φορώντας άσπρο φανελάκι Μινέρβα, καφέ παντελόνι που τον γαργαλάει στις μασχάλες και παντόφλα οικοδομής, με μια μυγοσκοτώστρα στο χέρι, που φωνάζει σε όποιον πλησιάσει πάνω από δέκα μέτρα "φύγετε από την αυλή μου, κωλόπαιδα".
• Ένα κουτί με κουλουράκια, μπισκότα ή σοκολατάκια που πάντα σου απαγόρευε η μάνα σου να αγγίξεις γιατί "θα έρθει κανένας άνθρωπος στο σπίτι και δε θα έχουμε τίποτα να τον κεράσουμε", ακόμα κι αν έχει να έρθει άνθρωπος στο σπίτι από τότε που έπαιζε σε πρώτη προβολή το Ρετιρέ.
• Οι καλοκαιρινές επαναλήψεις του Ρετιρέ.
• Οι αέναες επαναλήψεις του Κωνσταντίνου και Ελένης.
  
• Κάγκουρας με μπάκα σαν πέντε μηνών έγκυος, ιδρωμένη τρούχα μέχρι και κάτω από τις πατούσες, αρχή-μέση και τέλος καράφλας και νυχάκι στο μικρό δάχτυλο για εξαγωγή κεριού από αυτί, παραπονιέται γιατί όλες οι Ελληνίδες είναι χοντροκώλες κι έχουν κυτταρίτιδα.
• Συνεργείο αυτοκινήτων, που παίζει ασταμάτητα ο Λαϊκός ΦΜ, ο μάστορας είναι μία μίξη Σούπερ Μάριο με Ρον Τζέρεμι και τους τοίχους του συνεργείου κοσμούν λεκέδες από γράσα και αφίσες με ημίγυμνες γκόμενες, μια ευγενική προσφορά του κυριακάτικου φύλλου του "Γαύρου".
• Αίθουσα αναμονής ιατρείου, όπου παίζει απαλή μουσική τζαζ ή κλασική, με περιοδικά τα οποία περιγράφουν τις φρικτές συνέπειες που θα έχει στη ζωή μας το Y2K, και τη χαζοβιόλα γραμματέα του γιατρού που λιμάρει ακατάπαυστα τα νύχια της.
• Οικογενειακό/φιλικό τραπέζι όπου όλοι ορμάνε σε όλα τα πιάτα όπως ορμούσε ο Μπερλουσκόνι στις ανήλικες πιτσιρίκες, αλλά μόλις απομείνει εκείνη η μία τελευταία τηγανητή πατάτα, όλοι θα αφήσουν κάτω τα πιρούνια και θα κοιτιούνται μεταξύ τους, χωρίς να την πάρει κανένας, γιατί "ντροπή είναι, θα μας πάρουν για λιγούρηδες".
• Οικογενειακό/φιλικό τραπέζι όπου οι άντρηδοι της παρέας θα ψευτοτσακωθούν μεταξύ τους για το ποιος θα πληρώσει τη λυπητερή.
• Παλαιοδεξιός θείος και παλαιοπασόκος θείος που προσπαθούν να αρχίσουν εποικοδομητική αντιπαράθεση πολιτικών ιδεών πάνω από οικογενειακό/φιλικό τραπέζι, ενόσω οι αντίστοιχες θείες προσπαθούν να τους ηρεμήσουν με επιχειρήματα τύπου "Βρασίδα, μη, θα σου ανέβει η πίεση".
• Τάβλι, με τον απαραίτητο φραπέ, χτύπημα πουλιών με δύναμη και περιγραφή του αγώνα από τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο.
• Παρακολούθηση αγώνα της τοπικής ομάδας του χωριού, με το γήπεδο να θυμίζει βομβαρδισμένο δρόμο της Βαγδάτης, τον διαιτητή να είναι ο παπάς του χωριού και ενδεκάδα Νίκας-Μανίκας-Λιας-Καραμπαλίκας-Γενικολιάς-Βουρδουμπάς-Κεντρικόπουλος και μπροστά μόνος του ο Νίκωνας.
• Θεία που κάθε φορά που σε βλέπει θα σε ρωτήσει γιατί δεν πήγες να σπουδάσεις γιατρός "αφού τα παίρνεις τα γράμματα", πότε παίρνεις το πτυχίο και πότε θα παντρευτείς, γιατί μη νομίζεις, τα χρόνια περνάνε και θα καταλήξεις στο ράφι και θα λες "έφαγα τα νιάτα μου για να πάρω ένα παλιόχαρτο".
• Έλληνες που όπου σταθούν κι όπου βρεθούν λένε για το τι κωλοχώρα είναι η Ελλάδα και τι κωλολαός είναι οι Έλληνες, κι άμα τους ρωτήσεις γιατί δε φεύγουν θα σου πούνε "γιατί σαν τη Χαλκιδική δεν έχει".

Είστε απόλυτα ελεύθεροι να προσθέσετε και τις δικές σας προσθήκες, οι οποίες...ε...χμ... θα προστεθούν στη λίστα και θα είναι μια πρόσθετη...ε...προσθήκη σε αυτήν την πρόσθεση που θα προστεθούν κι άμα...ε...δεν προστεθούν θα πρέπει μετά να προσθέσουμε γιατί δεν προσθέσαμε αρκετά και πρέπει να γίνουν...να προστεθούν ώστε να είναι πιο πρόσθετα και να υπάρχει μια προσθήκη που θα προσθέτει στο αποτέλεσμα.

Αυτό ακριβώς, τίποτε άλλο.

Αυτά, και να προσέχετε μην είστε στο μπαράκι κι εκεί που παίζει Πριστ ξέρω γω ξαφνικά αρχίσει να κλαψομουνιάζει ο Οικονομόπουλος.

Οι 10 μεγάλες μουσικές απάτες της ιστορίας

Exactly what it says on the tin είναι η σημερινή εγγραφή, δηλαδή οι 10 μεγάλες μουσικές απάτες της ιστορίας. Για να εξηγηθώ από την αρχή, δεν εννοώ τους Milli Vanilli, που ήταν απλά δύο ομορφόπαιδα (περί ορέξεως...) τα οποία κουνούσαν τα χείλη τους όσο κάποιος άλλος τραγουδούσε από πίσω.
Κι αυτό γιατί έφαγαν τον εξοστρακισμό τους από την παγκόσμια μουσική κοινότητα και εν έτει 2014 κανείς δεν ασχολείται μαζί τους, όπως άλλωστε και με κανέναν από αυτούς που είχαν επιτυχία το 1990, γιατί η μουσική σκηνή του 1990 ήταν γενικότερα για τον πούτσο, εκτός κι αν ο Vanilla Ice δε σας θυμίζει τίποτα.
Σήμερα θα ασχοληθούμε με τις απάτες εκείνες που έχουν αποκτήσει πολύ υψηλότερη θέση στην υπόληψη του κόσμου από αυτήν που πραγματικά αξίζουν. Ξεκινώντας να διαβάζετε, θα καταλάβετε.

• Bob Dylan
  Για κάποιο λόγο, απαγορεύεται να πεις οτιδήποτε κακό για τον Μπομπ Ντίλαν. Έχει κατσικωθεί στην υψηλότερη θέση του πανθέου της μουσικής, είναι βιδωμένος στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου κι αν δε γουστάρεις δεν είσαι άξιος να λέγεσαι φίλος της μουσικής και σου αξίζει να καταδικαστείς αιώνια στο να ακούς Παντελίδη και Πάολα. Οκ, σύμφωνοι, ήταν από τους λίγους που έγραφαν σοβαρό και πολιτικοποιημένο στίχο σε μια εποχή που κυριαρχούσαν οι Μπήτληδες κι οι στρατιές των αντιγραφέων τους τραγουδώντας στίχους του τύπου "love, love, love, loving love love, I love you". Αλλά ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τον ελέφαντα στο σαλόνι. Ο Μπομπ Ντίλαν είναι ίσως ο χειρότερος τραγουδιστής (όχι στιχουργός/συνθέτης, τραγουδιστής) που πέρασε ποτέ από τον πλανήτη. Η φωνή του θυμίζει έναν γέρο τράγο την ώρα που χύνει στα μούτρα την πιο ξεκωλιάρα γίδα του κοπαδιού. Και δυστυχώς για τον Μπομπ και τις Ρουβίτσες του, είμαι από εκείνους τους ανώμαλους που θεωρούν σημαντικό να είναι η μουσική ευχάριστη στα αυτιά τους. Οπότε δε θα πάρω.
• Pink Floyd
  
  Ύπνος. Ύπνος. Αρκεί να ακούσεις μισό τραγούδι για να πέσεις στο εξάμηνο κώμα του Σουμάχερ όταν τσακίστηκε από τη βουνοπλαγιά. Τα τραγούδια τους είναι πιο αργά κι από μπλε λεωφορείο του ΟΑΣΘ όταν έχει κλείσει η Εγνατία και στέλνουν όλη την κίνηση να πάει από Μητροπόλεως. Πού και πού πετάνε κανένα μυστήριο time signature τύπου 7/4 για να παριστάνουνε τους ψαγμένους κι αυτό είναι όλο. Αυτή είναι η συνταγή που χρειάζεται, προφανώς, για να αναχθείς σε μία από τις σημαντικότερες και επηρεαστικότερες (ναι, μόλις μετέφρασα το influential στα ελληνικά, and there's nothing you can do about it) μπάντες στην ιστορία και να είσαι στο απυρόβλητο. Διάολε, ακόμα και το Brick in the Wall, που υποτίθεται είναι ο ύμνος μιας κοινωνικής επανάστασης και δε συμμαζεύεται, είναι τόσο αργό και νυσταλέο που θα μπορούσε να το τραγουδήσει η Lana Del Rey και να μην πάρει χαμπάρι κανείς.
• Nirvana
  Ναι, το έχω ξαναπεί, το ξέρω, αλλά θα το ξαναπώ και θα το λέω όσο ζω, Παοκάρα σ'αγαπώ, όχι, λάθος, μπερδεύτηκα, τέλος πάντων, πάμε στο προκείμενο. Το ότι άλλαξαν την πορεία της ροκ σκηνής, όταν σε αυτήν επικρατούσαν οι χειρότεροι αντιγραφείς των χειρότερων αντιγραφέων των Μότλεϊ Κρου, και την έστρεψαν σε κάτι πιο "σκεπτόμενο", δεν αναιρεί ότι οι Νιρβάνα ήταν, είναι και θα είναι για τον πούτσο. Βασικά ίσως είμαι λίγο άδικος με τον Ντέιβ Γκρολ, οι μουσικές του με τους Foo Fighters έχουν ένα ενδιαφέρον κι ο ίδιος είναι και γαμώ τους τύπους. Άρα ο Κομπέιν ήταν, είναι και θα είναι για τον πούτσο. Τραγουδούσε σαν να είχε καρκίνο του φάρυγγα, οι στίχοι του ήταν αποκύημα της πρέζας που έπαιρνε με τα βυτία, κι όσο για το κιθαριστικό του ταλέντο, δε θα μπορούσε να είχε εμπνευστεί ούτε το Satisfaction των Στόουνς, αυτό με τις τρεις νότες. Και, χάρη στο "σύνδρομο του νεκρού τραγουδιστή", το μουσικό περιοδικό-ανέκδοτο ονόματι Ρόλινγκ Στόουν ένιωθε τέτοια ανάγκη να τσιμπουκώσει το νεκρό και σαπισμένο πέος του Κομπέιν, που τον έβαλε στην κορυφή μέχρι και της λίστας με τους κορυφαίους κιθαρίστες. Δωδέκατη θέση, μαλάκες μου. Εγώ αν ψάξω μπορώ να βρω έντεκα κιθαρίστες καλύτερους από τον Κομπέιν στη σχολή μου, όχι στον πλανήτη.
• Guns N Roses
  
  Πάρα πολύς πανικός για μια μπάντα που, στην καλύτερη, έβγαλε μισό ενδιαφέρον άλμπουμ. Ο Άξελ Ρόουζ έμοιαζε σαν γκόμενα, τραγουδούσε σαν γκόμενα (και σαν κατσίκα ενίοτε, αλλά σίγουρα με πολύ περισσότερη ενέργεια από τον Ντίλαν), και φερόταν σαν υστερική γκόμενα, ξεκόβοντας από όλα τα πραγματικά δημιουργικά στοιχεία της μπάντας, δηλαδή...ε...τον Σλας, ο οποίος στα τόσα χρόνια καριέρας δεν έχει επιδείξει πολλά παραπάνω από τον Ράντι Ρόουντς που πέθανε στα 22 του. Μετά το μισό ενδιαφέρον άλμπουμ αναλώθηκαν σε υπναλέα power ballads χωρίς το power, που συναγωνίζονταν σε ξενερωτίλα τις πιο ξενέρωτες στιγμές του Μπον Τζόβενου (του οποίου οι λιγότερο ξενέρωτες στιγμές είναι το Livin' On A Prayer, κι αυτό δεν λέει και πολλά), ενώ αφού ο Άξελ αποφάσισε ότι δεν έχει ανάγκη το φουγάρο με πόδια που λέγεται Σλας, έκανε δεκατέσσερα χρόνια να βγάλει ένα άλμπουμ για το οποίο είχε πέσει ένα τριαξονικό φορτηγό hype και τελικά δεν κουνήθηκε ούτε πούστης. Ίσως βέβαια φταίει κι ότι όταν βγήκε το Chinese Democracy ο Άξελ έμοιαζε πολύ λιγότερο με γκόμενα και πολύ περισσότερο με τον Οβελίξ. 
• U2
  Γράφοντας κλαψιάρικους στίχους για τον ρατσισμό, την πείνα, τον πόλεμο της Ιρλανδίας, ο οποίος ήταν σίγουρα ένα επίκαιρο θέμα το 1916, και γενικά για τους αδικημένους της ζωής, ο Μπόνο κατάφερε να καθιερωθεί στο παγκόσμιο καλλιτεχνικό στερέωμα ως ο καρπός του έρωτα του Στέλιου Καζαντζίδη με τον Φίλιππο Μπλιάχτσικα, και φυσικά ως ένα από τα πιο υπερτροφικά εγώ που χώρεσαν ποτέ στον πλανήτη, καθώς μόλις τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να τον ξεπερνάει ο Kanye West. Παρ'όλο το βάθος, όμως, που θέλει να πιστεύει ότι έχει η μουσική του, ο κιθαρίστας του λέγεται The Edge, ένα ψευδώνυμο που είμαι σίγουρος ότι θα του φάνηκε πολύ κουλ και γαμάουα για λίγα λεπτά ενός κυριακάτικου μεσημεριού, όταν ήταν δώδεκα χρονών κι είχε μόλις τελειώσει ένα επεισόδιο των Θάντερκατς (είπε ο τύπος που αυτοαποκαλείται Thomas The Barbarian, αν και εγώ δεν είμαι πενήντα χρονών μαλάκας) και ουσιαστικά όλη του η κιθαριστική τεχνική είναι να παίζει τρεις νότες και να περνάει μετά στο track εκατό στρώματα ηχώ για να ακούγεται λες και παίζει κάτι παραπάνω από τρεις νότες. Ε, και σας πείραζαν οι Milli Vanilli.
• Aerosmith
  
  Αν μη τι άλλο, οι Aerosmith αξίζουν το κύδος μας για το ότι κατάφεραν να υπάρξουν για σαράντα χρόνια χωρίς να σφαχτούνε, κάτι που είναι σημαντικό επίτευγμα στη ροκ σκηνή, γιατί αν πάτε στον Σάμι Χέιγκαρ και του μιλήσετε για τον Έντι Βαν Χέιλεν, θα σας κυνηγήσει με την καραμπίνα. Αλλά από εκεί και πέρα, η κατάταξη των Aerosmith στους μουσικούς θεούς είναι λίγο βεβιασμένη. Ίσως το 70 έπαιξαν κάποια ενδιαφέροντα πράματα. Μετά ήρθε η δεκαετία του 80 και το γυρίσανε σε hair metal αστειότητες σαν το Love in an Elevator. Υπόψη ότι στο Love in an Elevator ο Στίβεν Τάιλερ ήταν ήδη 40 χρονών κι ήταν στα μισά της πορείας του προς την ανεπανόρθωτη μετατροπή του σε αρσενική γριά. Μετά ξέπεσαν στα power ballads, εκείνο το είδος τραγουδιού για το οποίο κοροϊδεύουμε όλοι μας τους Van Hagar, θα θυμάστε φαντάζομαι το Crazy και το Cryin', και το αποκορύφωμα ήρθε φυσικά με το I Don't Wanna Miss A Thing, ένα τραγούδι που πιθανότατα γράφτηκε για τη Σελίν Ντιόν αλλά το απέρριψε, και το οποίο ήταν το μεγαλύτερό τους χιτ στα τσαρτς, κατατάσσοντάς τους έτσι στην ίδια κατηγορία με ροκ κολοσσούς όπως οι Poison, οι Night Ranger και οι Mr. Big. Και να μη μιλήσω για το American Idol.
• Coldplay
  Μουσική για γκόμενες. Όχι. Μουσική για ευαίσθητες γκόμενες. Και πάλι όχι. Μουσική για κλαψομούνες γκόμενες. Όχι, ακόμα κάτι λείπει. Μουσική για κλαψομούνες γκόμενες που προσπαθούν να το παίξουν ψαγμένες. Almost there...Μουσική για κλαψομούνες γκόμενες που προσπαθούν να το παίξουν ψαγμένες και στον εγκέφαλό τους έχει χαλάσει η καλωδίωση με το τμήμα που αντιλαμβάνεται την καλή μουσική. Τώρα μάλιστα. Κάθε φορά που τυχαίνει να ακούσω ένα τραγούδι τους στο ραδιόφωνο, σκέφτομαι "εντάξει, αυτή τη φορά το τερμάτισαν. Δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρουν να βγάλουν τραγούδι πιο βαρετό, πιο ανέμπνευστο, πιο κλαψομούνικο". Και κάθε, μα κάθε γαμημένη φορά φροντίζουν να με διαψεύσουν. Ίσως ο Κρις Μάρτιν το έχει βάλει προσωπικό στοίχημα να με τσαντίζει κάθε φορά που βγάζει καινούριο τραγούδι, δεν ξέρω. Μικρή λεπτομέρεια. Ο τύπος αυτός είναι χορτοφάγος. Κάτι που δε μου κάνει καμία απολύτως εντύπωση.
• Lady Gaga
  
  Αν θέλω να είμαι αντικειμενικός, δεν μπορώ να μη συμπεριλάβω τη Lady Gaga στις μεγάλες απάτες της μουσικής. Τη συμπαθώ, την εκτιμώ, μπορεί να τραγουδήσει, αλλά από εκεί και πέρα δεν μπορώ να καταλάβω με ποιο σκεπτικό την ανάγουν όλοι σε αναμορφώτρια της σύγχρονης ποπ μουσικής, όταν δεν κάνει κάτι το τόσο διαφορετικό από αυτό που έκανε η γαμημένη Μαντόνα τη δεκαετία του '80. Και τότε τη Μαντόνα δεν την αποκαλούσαν πρωτοπόρο, αλλά πορνίδιο. Η κοπέλα απλά γράφει πιασάρικα τραγουδάκια και παριστάνει την ψαγμένη με το να φοράει μπριζόλες σε απονομές βραβείων ή να μαστιγώνει τους χορευτές της ντυμένη καλόγρια ενώ από πίσω καίγονται σταυροί. Το τραγούδι και το βίντεο κλιπ είναι πλέον δύο εντελώς ασύνδετες οντότητες, από τις οποίες δε βγάζει νόημα καμία. Όσο για το πρόσφατό της άλμπουμ, το Artpop, είχαν φαγωθεί όλοι, περίμεναν ότι θα είναι το Abbey Road των καιρών μας, ότι θα αλλάξει μια για πάντα τον τρόπο που βλέπουμε τη μουσική, θα κάνει, θα ράνει, θα δείξει, θα μπήξει και τελικά μας έκλασε όλους μαζί μια μάντρα αρχίδια, χωρίς καν να καταφέρει να πιάσει τις αναμενόμενες πωλήσεις. Το επόμενό της άλμπουμ θα είναι το Chinese Democracy. Και πολύ ασχοληθήκαμε.
• Oasis
  Απ'ό,τι έχω καταλάβει, το να παίζεις βαρετή μουσική είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να σε θεωρήσουν ψαγμένο. Αλλά αν θες πραγματικά να κερδίσεις τον τίτλο του Μίστερ Εθνικός Ψαγμένος, δεν έχεις παρά να πατήσεις πάνω στους Μπήτληδες. Οκέι, εδώ πρέπει να κάνουμε ένα διάλειμμα για να αναγνωρίσουμε ότι εκατοντάδες καλλιτεχνών έχουν πάρει επιρροή από τους Μπήτληδες, μέχρι κι ο Όζης Όσμπορν, οφ ολ πήπολ, έχει δηλώσει ότι παίρνει επιρροές από τους Μπήτληδες. Ο Όζης Όσμπορν, ο πατέρας του χέβι μέταλ και η μεγαλύτερη μετακίνηση ναρκωτικών στον πλανήτη. Το ζόρι μου με τους Όασις δεν είναι ότι είναι επηρεασμένοι από τους Μπήτληδες, αλλά ότι ακούγονται σαν ένα κακό cover band των Μπήτληδων. Και κανένα cover band δεν μπορεί να διεκδικήσει με αξιώσεις μια θέση στο μουσικό πάνθεον. Πόσο μάλλον ένα κακό cover band. 
• Sex Pistols
  Γενικότερα το κίνημα της πανκ μουσικής βρωμάει από μπάντες που έχουν αναχθεί σε πολύ μεγαλύτερη αξία από αυτήν που μπορούν να αποδείξουν, με τις δικές τους δυνάμεις και τα δικά τους αρχίδια, ότι δικαιούνται. Ίσως κάτι να έχει να κάνει αυτό με το ότι επιτηδευμένα τραγουδάνε άσχημα και παίζουν δύο συγχορδίες σε όλο το τραγούδι. Γενικά δεν είμαι και πολύ φίλος του κόνσεπτ της επιτηδευμένης ασχήμιας, αλλά όπως το νιώθει ο καθένας μέσα του, κάποιοι γουστάρουν γκόμενες με αξύριστα πόδια, γούστο τους και καπέλο τους, γλιτώνουν και τα έξοδα της χαλάουας. Αλλά οι Sex Pistols γίνανε θεοί και τιτάνες και ιερά τέρατα της μουσικής, έχοντας στο ενεργητικό τους ένα! άλμπουμ. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες που βγάζουν μόνο ένα άλμπουμ, τους λέμε πουθενάδες, όχι ιερά τέρατα. Το "σύνδρομο του νεκρού μέλους της μπάντας" λειτουργεί και πάλι. Νόμος απαράβατος. Άμα πεθάνεις, θεοποιείσαι. Τέρμα. Άλλωστε, το είπε κι ο Πετρόχειλος στους Χούλιγκανς: Η αλήθεια βρίσκεται στους Σεξ Πίστολς.
  

Αυτά, και να προσέχετε με ποιους μπλέκετε. Γιατί μπορεί αλλιώς να ξεκινήσετε και αλλού να φτάσετε. Υπάρχει τόση ψευτιά παντού.

Περί-τα πάντα όλα και τα κοάλα τίποτα

Perinio 15/7/14 23:42
Γράψε :
1) Για το Dota
2) Για την μηχανική-μηχανολογική του πουλιού σου
3) Για την επίδραση του Χατζηγιάννη στην κοινωνία του σήμερα
4) Για τους μπλόγκερ γενικότερα. Δεν νομίζω να έχεις γράψει ποτέ.
5) Για τα τις πατουσομαλακίες
6) Για το μουνί της μάνας καποιανού
7) Για το τι θα έκανες άμα είχες τρισεκατομμύρια
8) Για το μπαλέτο και τις χειροντακτικές εργασίες
9) Για την πώληση της ΔΕΗ
10) Για το Game of thrones
Πόσα ακόμα να σου πω. 10 θέματα από όλες τις απόψεις. Γελοία και μη γελοία. Άντε ξεκίνα.
Όπως ίσως θα διαπιστώσατε, ο νάνος-νάνος-αλλά-με-μια-πούτσα-να Περίνεος είναι ο νικητής του πρώτου (αλλά σίγουρα όχι τελευταίου, κάτσε να βρεθώ πάλι καμιά βδομάδα χωρίς θέμα να γράψω) Μεγάλου Διαγωνισμού του Και Που 'Σαι Ακόμα. Οι ηττημένοι δε θέλω να μου στεναχωρηθείτε, είστε νικητές στις καρδιές μας μπλα μπλα μπλα.
Το plot twist είναι ότι, αντί να επιλεγεί μια από τις προτάσεις του νικητή, ο οποίος κερδίζει έναν καφέ της αρεσκείας του από το τοπικό Μικέλ σε πλαστικό ποτήρι, θα επιλεγούν όλες. Όλες; Όχι. Υπάρχει ένα μικρό γαλατικό χωριό που αντιστέκεται και πάντα θα αντιστέκεται...
Σκάσε, όλες.
Ακολουθεί άσμα από έναν καλλιτέχνη ανάλογου καλλιτεχνικού (και σωματικού) αναστήματος με τον Περίνεο.

1. Η Dota
   Η Dota είναι ηλεκτρονικό παιχνίδι το οποίο απευθύνεται σε αγοράκια ηλικίας από 12 μέχρι όποτε γαμήσουν, κάτι το οποίο συνήθως αργεί πολύ να συμβεί με υπαιτιότητα της ίδιας της Dotaς. Πλέον η Dota θεωρείται πασέ, καθώς τη θέση της έχει πάρει το LOL, το οποίο πήρε το όνομά του από το επιφώνημα που εκστομίζει κανείς όταν βλέπει τα μούτρα αυτών που παίζουν LOL. Παρ'όλα αυτά, η Dota έχει κερδίσει επάξια τη θέση της στην ιστορία της καλτίλας και της τρολιάς χάρη στον Mikeius, σημερινή πόρνη του Youtube που έχει ένα μήνα να βγάλει βίντεο και του γαμώ το σπίτι. Ο θρύλος λέει ότι πλάσματα τρομακτικά και φρικαλεώδη, διαμένοντα σε σπηλιές με ξεκλείδωτο wifi, έβγαιναν δειλά δειλά τη νύχτα και, με ανώνυμα προφίλ, μόλυναν τα ιερά άρθρα του Mikeius με το σατανικό μαντρά "grapse gia th Dota poso malakia einai". Κανείς δεν κατάφερε ποτέ να μάθει αν ισχύει ο μύθος, καθώς όσοι προσπάθησαν να εντρυφήσουν στα σχόλια του Mikeius κατέληξαν στο Δαφνί, με εμφανώς διαταραγμένη ψυχική ισορροπία.
2. Η μηχανική-μηχανολογική του πουλιού μου
   Το πουλί μου είναι ένα πυροβόλο υγρών βλημάτων, με μήκος κάννης 228 χιλιοστά και διάμετρο 76 χιλιοστά, το οποίο ωστόσο συμπτύσσεται όταν δε χρησιμοποιείται, ώστε να είναι πρακτικό στην αποθήκευση εντός του πανταλονίου. Ο μηχανισμός της σύμπτυξης-ανάπτυξης είναι υδραυλικός, με προωθητικό υλικό το γαλάζιο αίμα που κυλάει στις φλέβες μου σαν γνήσιος απόγονος του Χένρι της Αγγλίας που είχε αποκεφαλίσει γύρω στις οχτώ συζύγους, ενεργοποιείται δε ο μηχανισμός ανάπτυξης στη θέα κόκκινων μαλλιών, ζουμερών βυζιών και τουρλωτών κωλιών και απενεργοποιείται αυτόματα στη θέα του Τζάστιν Μπίμπερ. Η δε εκπυρσοκρότηση λαμβάνει χώρα δια παλινδρομικής κινήσεως επί της κάννης.
   
3. Η επίδραση του Χατζηγιάννη στην κοινωνία του σήμερα
   Κάπου σε αυτό το σημείο αρχίζω να μετανιώνω που δεν έδωσα μια δεύτερη ευκαιρία στο "αφιέρωμα στον Θρύλο" που πρότεινε η Ματίνα, αλλά ακόμα κι ο Χατζηγιάννης δεν είναι χειρότερος από τον Ολυμπιακό, οπότε άιντε να δούμε. Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, λοιπόν, ένας τραγουδιστής από τη μαρτυρική Μεγαλόνησο, γνωστός σε όλους ως γαμιάς της Ζέτας Κοντοπούλια (κλόπιραϊτ Γεωργίου σπήκινγκ), γράφει μουσική που έλκει επιρροές από τους Beatles, τους AC/DC, τους Judas Priest βεβαίως, αλλά και τα βαριά αρχοντορεμπέτικα της Μικράς Ασίας, η οποία αποτελεί ένα χαστούκι στον εγγενή συντηρητισμό...α, παραιτούμαι. Προσπάθησα σκληρά, αλλά δεν μπορώ να γράψω άλλη μια αράδα για τον Οτεγιάννη. Θα σε κεράσω και τσιγάρα, μόνο να σταματήσει αυτό το μαρτύριο.
4. Οι μπλόγκερ γενικότερα
   Είναι σφάλμα ότι δεν έχω γράψει για τους μπλόγκερ. Μια ματιά εδώ θα σε διαφωτίσει. Κατά τα λοιπά, ο Περίνεος είναι ένας Τύριον με κλιμακτήριο, ο Χωστήρας έχει αλλάξει περισσότερα στιλ γραφής απ'ό,τι χρώματα ο Μάικλ Τζάκσον, ο Σνέικ Πλίσκεν είναι ένας ανωμαλιάρης Πριστάς, το Κ.+ προφανώς σημαίνει "Κάνε τον σταυρό σου", η the writer πρέπει επειγόντως να συμβουλευτεί κάποιον διπλωματούχο ψυχίατρο ή ψωλίατρο, ό,τι απ'τα δύο προτιμάει, ο Απίτης είναι μάστορας του πνεύματος και του οινοπνεύματος, θα έλεγα κάτι και για τον Καμπόσο αλλά του έτυχε μπάρκος για το Νότο, δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και μαλάρια, τον Τόμι Σταρκ προφανώς τον συνέλαβε η αστυνομία της ορθογραφίας και τον βασανίζουν όλη μέρα κι όλη νύχτα σε ένα ανήλιαγο μπουντρούμι, ε, αυτοί είναι βασικά. Κι όποιος ντεν του αρέσουν, να πάει να γκαμητεί.
   
5. Πατουσομαλακίες
   Υπάρχει μια σημαντική κατηγορία ανθρώπων που ερεθίζονται με τις γυναικείες πατούσες. Δεν ξέρω, άβυζος η ψυχή του ανθρώπου, πάω στοίχημα ότι κάπου εκεί έξω κάποιος θα τη βρίσκει και θα καυλώνει πλένοντας πιάτα, καθώς θα τρίβει ηδονικά την πορσελάνη με το σαπουνόνερο, έτσι, βρώμικο κορίτσι, έτσι να κυλάει το σαπουνόνερο πάνω στο καυτό κορμί σου, κι αν δε γαμήσω σύντομα δε με βλέπω καλά. Γνωστό μέλος αυτής της κατηγορίας είναι ο σκηνοθέτης Κουέντιν Ταραντίνο, που αν δε σ'αρέσουν οι γόβα-νούμερο-44 ποδάρες της γκαμήλας Ούμα Θέρμαν κι επιχειρήσεις να δεις ταινία του την πούτσισες. Εν πάση περιπτώσει, η ποδομαλακία είναι όταν το significant other του ποδολάγνου, ή η κοπέλα στο μπουρδέλο αν της σκάσεις ένα χαρτζιλικάκι παραπάνω, αναλαμβάνει...ε...να περιποιηθεί το πουλάκι του μερακλή ανδρός με τα περιποιημένα ποδαράκια της. Προσωπικώς... ε... εχμ... δε θα με χαλούσε κιόλας, προσοχή μόνο στους μύκητες.
6. Το μουνί της μάνας κάποιου
   Γενικά είμαι ανώτερος άνθρωπος και δεν πέφτω στη λούμπα του να βρίζω χυδαία και ποταπά άλλους ανθρώπους που σίγουρα θα αποτελούν αξιοσέβαστα μέλη της κοινωνίας, πόσο δε μάλλον με το να πιάνω στο στόμα μου το πάνσεπτο πρόσωπο της μητέρας, που πάνω απ'τη μητέρα είναι μόνο η Παναγιά. Επειδή όμως μου το ζήτησε ο Περίνεος, θα κάνω γι'αυτή και μόνο τη φορά μια εξαίρεση και θα ευχηθώ σύφιλη, χλαμύδια, έιτζ, γονόρροια και μουνόψειρες στην τρύπα που ξέρναγε τον ανθρωπόμορφο εμετό ονόματι Παναγιώτη Χατζηστεφάνου. Γνωστός από τότε που προέβαινε σε δημιουργικές αντιπαραθέσεις με τη Δάφνη Μπόκοτα, ή αλλιώς βλάχα, βλαχάρα, αμόρφωτη, τελευταία, γριά, σαραντάρα, που δεν έχει πιάσει Νιου Γιορκ Τάιμς στα χέρια της, στον αέρα της πολιτιστικής εκπομπής Φέιμ Στόρι, πλέον "πρεσβεύει έναν ανώτερο πολιτισμό" με λογοτεχνικά απαυγάσματα όπως "βάλε τον πολιτισμό σου στον βρωμερό, αναλφάβητο κώλο σου".
7. Τι θα έκανα αν είχα τρισεκατομμύρια
   Θα αγόραζα τον Παναθηναϊκό. Μουαχαχαχαχα.
   Αλλά ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά. Ως γνωστόν, αν κάποιος έχει τρισεκατομμύρια, τότε πάει να πει ότι είναι ένας στυγνός καπιταλιστής, που δεν έχει καθόλου ψυχή, τσαλαπατάει ανυπεράσπιστους ανθρώπους της εργατικής τάξης κάτω από την γερμανική αρβύλα του και στον ελεύθερό του χρόνο ξεκοιλιάζει μικρά χνουδωτά κουταβάκια και τρώει τα σωθικά τους ωμά. Επομένως, επειδή εγώ είμαι μια αγνή ψυχούλα που ζει με τις χριστιανικές αρχές της αγάπης, της αλληλεγγύης και της εγκράτειας, θα τα έδινα όλα σε φιλανθρωπίες και αγαθοεργίες, όπως "Το Χαμόγελο της Βιζιτούς", "Η Μπουγκάτι Βέιρον του Απόρου" και "Η Κοκαΐνη του Παιδιού".
   
8. Μπαλέτο και χειρωνακτικές εργασίες
   Δεν είμαι ακριβώς σίγουρος τι είχε στον μυαλό του ο Περίνεος με τον συγκεκριμένο συνδυασμό. Αυτό που σκέφτομαι εγώ πάντως είναι οι Ρωσίδες χορεύτριες, εκπαιδευμένες στον κλασικό χορό όπως κάποτε όλα τα μικρά κοριτσάκια στην τότε Σοβιετική Ένωση. Που είχαν σπουδάσει γιατροί ή μηχανολόγοι μηχανικοί στη Μόσχα. Αλλά η κατάρρευση του υπαρκτού τις άφησε με ένα κουρελόχαρτο στα χέρια τους. Και ξέπεσαν στον κόσμο της νύχτας και του "κεράσει πουτό;" για να αναθρέψουν τη μονάκριβη κορούλα τους, ώστε να μη χρειαστεί να περάσει τα ίδια. Και εν τέλει κάποια στιγμή, με ένα χαρτζιλικάκι παραπάνω, πίσω από ένα παραβάν, με φόβο κι αγωνία μην τις πιάσει στα πράσα ο νταβάς τους και τις κάνει γκλασνόστ στο ξύλο, θα εκτελέσουν την "χειρωνακτική εργασία" επί του καλοπληρωτή πελάτη. Μια πραγματικά δραματική ιστορία.
9. Η πώληση της ΔΕΗ
   Επιτέλους. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. Και λίγο είναι. ΤΡΙΑΝΤΑ ΤΑ ΕΚΑΤΟ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ. Να ιδιωτικοποιηθεί το σύμπαν. Να ιδιωτικοποιηθεί μέχρι κι ο αέρας που αναπνέουμε. Και βεβαίως να μην ξαναδώ τον μπούστη τον Φωτόπουλο να παριστάνει ότι είναι κάποιος. Από την άλλη, ας μην ξεχάσουμε το κωμικό ρεσιτάλ του βολευτή της Νέας Υποκρισίας, Μιχάλη Ταμήλου, που χάρισε στην ανθρωπότητα την ατάκα "γιγαμπάιτ ενέργειας", η οποία και κάνει τον Λέσλι Νίλσεν να στριφογυρίζει στον τάφο του, για να καταλήξει τελικά στο συμπέρασμα ότι η ηλεκτρική ενέργεια δεν είναι κοινωνικό αγαθό, γιατί μπορούμε να φωτιζόμαστε με γκαζόλαμπες. Βέβαια το ότι δεν έχει εφευρεθεί ακόμα η γκαζοτηλεόραση, για να μπορούμε να απολαμβάνουμε τον Ταμήλο χωρίς ηλεκτρική ενέργεια, είναι ψιλά γράμματα.
10. Το Game Of Thrones
    Έστιν ουν Game of Thrones μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης, ηδυσμένω λόγω, χωρίς εκάστω των ειδών εν τοις μορίοις, διά βυζίων και φόνων περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν. Στα Ελληνικά, τώρα, το Game of Thrones είναι ένα σίριαλ που είμαι το τελευταίο άτομο στον κόσμο που δεν έχει δει ακόμα, στο οποίο τα στοιχεία που κυριαρχούν είναι ίντριγκες για την εξουσία, πισώπλατα μαχαιρώματα σε χέστρες, γάμοι που καταλήγουν invariably (που λέμε κι εμείς οι Εγγλέζοι) σε κηδείες, βυζιά επί της οθόνης, αιμομιξίες και Χόντορ. Από τότε δε που πέθανε το γαλαζοαίματο μπασταρδάκι ονόματι Τζόφρι, αυξάνοντας την παγκόσμια στάθμη αγαλλίασης και ευτυχίας, δεσπόζων χαρακτήρας της σειράς είναι αυτός με τον οποίον, σίγουρα, νιώθει τη μεγαλύτερη ταύτιση ο νικητής του μεγάλου διαγωνισμού του ΚΠΣΑ, Περίνεος:
    

Αυτά, και να προσέχετε μη σας παίξει ποδομαλακία καμιά Ρωσίδα χορεύτρια και κολλήσετε μύκητες.

Μεγάλος διαγωνισμός

Βαριέμαι.
Γι'αυτό αποφάσισα να παίξουμε ένα παιχνίδι.

Ο καθένας από εσάς μπορεί να προτείνει, στα σχόλια αυτής εδώ της ανάρτησης, από ένα έως ν θέματα για ανάρτηση, όπου ν τα χρόνια που θα περάσουν μέχρι να ολοκληρωθεί το μετρό της Θεσσαλονίκης, μέχρι και αύριο στις έξι το απόγευμα.
Ένα από αυτά τα θέματα θα επιλεγεί από εμένα, τη γνωστή ψωνάρα που λέγεται Thomas the Barbarian, ένα ψευδώνυμο που επέλεξε όταν ήταν 14 χρονών και την έπαιζε ακόμα με τη Μαιρούλα που είδε το βρακάκι της όταν αυτή έκανε σκοινάκι στην αυλή, και μάλλον θα έπρεπε να το αλλάξει μετά από πέντε χρόνια αλλά στα πέντε χρόνια που μεσολάβησαν δεν ωρίμασε κι ιδιαίτερα.
Ο νικητής, αυτός δηλαδή που θα επιλεγεί κάποιο από τα θέματα που πρότεινε, κερδίζει κέρασμα καφέ από το Μικέλ σε πλαστικό ποτήρι, όταν και αν ποτέ συναντηθούμε.
Αυτά και...δεν έχει.
ΑΠΔΕΙΤ: Ο διαγωνισμός έχει πλέον κλείσει. Σας ευχαριστώ όλους για την αγάπη σας. Ευκαριστούμι Ατίνα, ευκαριστούμι Ελλάντα. Αναμείνατε στις θέσεις σας για τον νικητή.

Look at this photograph!

Ο στίχος, τον οποίο χρησιμοποιώ για τίτλο, είναι παρμένος από ένα σάπιο τραγούδι των Nickelback, ονόματι Photograph. Αλλά επειδή οι Nickelback είναι για τον πούτσο, θα βάλω το ομώνυμο άσμα των Def Leppard.
-Κι οι Def Leppard για τον πούτσο είναι.
Αμάν ρε Φίδη, λες κι έχεις να γαμήσεις 19 χρόνια κάνεις.

Όπως είχα πει σε ένα πρόσφατο ποστ, η έλευση της ψηφιακής φωτογραφίας, που αντικατέστησε το φιλμ και επέτρεψε στον καθέναν να κουβαλάει μια αξιοπρεπή κάμερα καθημερινά στην τσέπη του, άλλαξε για πάντα την οπτική με την οποία ο δυτικός πολιτισμός αντιμετωπίζει την έννοια της φωτογραφίας.
Γιατί, πριν από δέκα χρόνια, αν ήθελες να γυρνάς και να φωτογραφίζεις ό,τι μαλακία βρεις μπροστά σου, θα έπρεπε να έχεις μαζί σου τον Οβελίξ, ή ένα αμαξίδιο του γκολφ, για να κουβαλάς μαζί σου τα δέκα κασόνια φιλμ που θα έπρεπε να έχεις.
Τα οποία δέκα κασόνια φιλμ κόστιζαν τόσα λεφτά που εγώ αν τα είχα θα παντρευόμουνα.
Έτσι, οι μόνοι που είχαν τότε τη φωτογραφική μανία που έχουμε σήμερα ήταν τα Τζαπάνια, τα οποία Τζαπάνια ως γνωστόν έχουν απευθείας σύνδεση με τον Σατανά για να απολαμβάνουν πρώτοι απ'όλους τις νέες τεχνολογίες, κι έτσι ερχόντουσαν κάθε καλοκαίρι στην Ακρόπολη και φωτογράφιζαν μέχρι και την τελευταία γόπα που έβλεπαν πεταμένη κάτω, και μετά γυρνούσαν στην πατρίδα τους κι έπαιρναν φορεμένα βρακιά μαθητριούλας από αυτόματο μηχάνημα.
Οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί, που έπρεπε ακόμα να κάνουμε δουλειά με το φιλμ, κρατούσαμε επομένως το φιλμ για πράγματα που είχαν σημασία, όπως ένας γάμος, μια τελετή αποφοίτησης, ένα μαγευτικό τοπίο ή μια εξίσου μαγευτική κωλάρα.
Σήμερα, όμως, οι περιορισμοί αποθηκευτικού χώρου και χρήματος που έθετε η αναλογική φωτογραφία έχουν εξαλειφθεί, επομένως ο καθένας είναι ελεύθερος να βγάλει όσες φωτογραφίες θέλει από ό,τι θέλει.
Και πώς την αξιοποιούμε αυτή την ελευθερία μας;
Βγάζοντας σέλφις.

Οκ, η ιδέα της σέλφι υπήρχε ήδη στην Αναγεννησιακή τέχνη ως αυτοπροσωπογραφία. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι οι απανταχού καγκουροκοπελίτσες και καγκουροκοπελίτσοι έχουν καμία σχέση με τον Βαν Γκογκ.
Ναρκισσισμός, ρε μαλάκα. Να βγάζεις φωτογραφία την ίδια σου τη σκατόφατσα.
Μάλιστα, πριν όλα τα εξυπνόφωνα (λέω στα ελληνικά το smartphone για να σας ψαρώσω) αποκτήσουν την μπροστινή κάμερα που χρησιμεύει...ε...ακριβώς για να βγάζεις σέλφι, η συντριπτική πλειοψηφία των σέλφι γινόταν με τη βοήθεια του καθρέφτη του μπάνιου.
Ακολουθεί ανέκδοτο βγαλμένο απ'τη ζωή. Πατέρας βλέπει κόρη να ντύνεται-γδύνεται με τα καλά της. Ρωτάει "πού πας, μικρή; Σε πάρτι;" Κι η μικρή απαντάει "όχι, στην τουαλέτα να ανεβάσω φωτογραφίες στο facebook".
Ο καθρέφτης του μπάνιου, βέβαια, θέτει την αυτοφωτογραφιζόμενη κορασίδα στον κίνδυνο να τραβήξει μαζί τον πατέρα της που χέζει διαβάζοντας περισπούδαστα την Σπορ του Βορρά, ή το ντίλντο που απαύτωνε χθες το βράδυ ενόσω περιμένει να βρει τον πρίγκιπα του παραμυθιού που θα την εκτιμήσει για τις βαθυστόχαστες σέλφι της, ή, στην περίπτωση της δημόσιας τουαλέτας, κανένα "Κάνω πίπες, 6982...".
Βέβαια, υπάρχουν ακόμα κάποιες που χρησιμοποιούν την μπροστινή κάμερα και πάλι τραβάνε μαζί και τον καθρέφτη, το οποίο έχει το ίδιο νόημα με το να έχεις ηλιακό θερμοσίφωνα και να βάζεις πάλι το ηλεκτρικό μέσα στο κατακαλόκαιρο για να κάνεις μπάνιο.
Φυσικά, καμία σέλφι δεν είναι ολοκληρωμένη χωρίς το duckface.

Ας προσπεράσουμε τον χαλκά στη μύτη που αποπνέει τον ασυγκράτητο ερωτισμό μιας αγελάδας με οίστρο, και ας επικεντρωθούμε στο σούφρωμα τον χειλιών, λες και η πρωταγωνίστρια της εν λόγω φωτογραφίας είναι η σκυλίτσα από το "Λαίδη και Αλήτης" της Ντίσνεϊ στη σκηνή που τα δύο σκυλιά ρουφάνε το ίδιο μακαρόνι και καταλήγουν να φιλιούνται.
Από πότε τρώνε μακαρόνια τα σκυλιά;
Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί αυτή η πόζα έχει ονομαστεί duckface. Εγώ δε βλέπω καμία ομοιότητα με πάπιες. Αντιθέτως βλέπω πολλές και σημαντικές ομοιότητες με την ξεχειλωμένη κωλοσουφρίδα της Τζίνα Χέιζ αφότου την έχει περάσει δεύτερο χέρι χλωρίνη. Επομένως η πόζα αυτή θα έπρεπε να λέγεται assface, όρος ο οποίος και θα υιοθετηθεί στο παρόν μπλογκ for all intents and purposes.
Που λέμε κι εμείς οι Εγγλέζοι.
Αλλά είναι πραγματικά γελοίο. Γιατί αυτή η κοπέλα, αν δεν έκανε αυτό το ηλίθιο σούφρωμα (και δεν είχε αυτήν την αηδία να κρέμεται απ'τη μύτη της σαν μύξα, βεβαίως βεβαίως) θα ήταν μια κούκλα ζωγραφιστή. Κορίτσια, ακούστε με εμένα. Δεν υπάρχει τίποτα που να ομορφαίνει μια κοπέλα περισσότερο από ένα ωραίο και γλυκό χαμόγελο.
(Αυτή ήταν μια ξεδιάντροπη προσπάθεια να παριστάνω τον γλυκούλη και ρομαντικούλη με απώτερο σκοπό να στάξει το μουνάκι σας για πάρτη μου λες και είμαι ο Ράιαν Γκόσλινγκ.)

Πάρτε το χαμπάρι, τέλος πάντων. Η Αντζελίνα Ψωλί είναι μία. Δε χρειάζεται να κάνετε duckface για να δείξετε ότι έχετε τσιμπουκόχειλα. Αν θέλετε τόσο πολύ να το δείξετε, ελάτε στην πράξη. Το πουλί μου είναι όρθιο και σας περιμένει.
Φυσικά, το duckface μπορεί να συνδυαστεί με άλλες πόζες. Υπάρχουν πάμπολλες φωτογραφίες από κοπέλες που, αφού προφανώς έχουν πάρει μαθήματα ευλυγισίας σε κινέζικο τσίρκο, προσπαθούν να βγάλουν μαζί τη φάτσα τους και τον κώλο τους, λες και έχει καμία διαφορά.
-Ναι ρε συ, έχει διαφορά.
Ποια;
-Η φάτσα τους δεν έχει κυτταρίτιδα.
Σωστός, δεν το είχα σκεφτεί έτσι.
Από την άλλη, οι κοπέλες που δεν έχουν την υπερφυσική κωλάθρα της Νίκι Μινάζ, αλλά είναι πιο "μπροστόβαρες" ας το πούμε, ρίχνουν όλο το βυζί προς τα πίσω και παίρνουν ένα σχήμα παρένθεσης, για να αναδείξουν τα κάλλη τους.
Οκ, αυτές κάποια στιγμή θα τις τιμωρήσει η σπονδυλική τους στήλη.
Τα αγοράκια, πάλι, ειδικά αυτά που περνάνε τις μέρες τους λιώνοντας το κορμί τους στα σιδεράδικα, προτιμούν το αγριεμένο-σφίχτικο ύφος "έχω να χέσω δύο μήνες", ενώ ταυτόχρονα παριστάνουν ότι βρίσκονται στα Μίστερ Ολύμπια και τους κοιτάνε οι κριτές για να δούνε πόσο καλά πετάει ο τετρακέφαλος.

Τρέμουν οι γλουτοί μου ρε φίλε.
Βέβαια, υπάρχουν και τα όχι και τόσο φανατικά αγοράκια, τα οποία παριστάνουν κι αυτά τις γκόμενες με τα assface, αλλά αυτά έτσι κι αλλιώς δε θα αναπαραχθούν ποτέ, οπότε το γονίδιό τους θα πεθάνει μαζί τους.
Υπάρχουν, βέβαια, κι άλλες, πιο ανεξήγητες φωτογραφικές μόδες. Τώρα που έρχεται καλοκαίρι, ας πούμε, θα πλακώσουν όλες οι γκόμενες να τραβάνε φωτογραφία τα πόδια τους με φόντο την αμμουδιά.

Θα έρθει κάποτε κάποια στιγμή που δε θα απέχει από την πραγματικότητα αυτό το σκηνικό:
-Ρε συ Μήτσο, έκανα κονέ με τη Μαιρούλα.
-Ποια είναι η Μαιρούλα ρε μαλάκα;
-Αυτή ρε, με τα μωβ νύχια, το δαχτυλίδι στο μεσαίο δάχτυλο του δεξιού ποδιού, το τατουάζ με τον σκορπιό στο αριστερό πόδι, που καθότανε το Δεκαπενταύγουστο στην παραλία στο Νυδρί με τα πλακουτσωτά βότσαλα!
-Α, ναι ρε, η Μαιρούλα! Ωραίο μουνί. Κάνει πολύ καλές πίπες.
Η μόνη εξήγηση που μπορώ να φανταστώ για το πώς ξεκίνησε αυτή η μόδα είναι ότι μαζεύτηκε μια μέρα η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ποδολάγνων και είπανε "θα πληρώσουμε εκατό σελεμπριτούδες για να ανεβάζουν φωτογραφίες με τα πόδια τους στην παραλία, θα ψαρώσουν οι κοινές θνητές, κι έτσι θα έχουμε υλικό για μαλακία, χωρίς να πρέπει να ακούμε κάθε μέρα το "ΑΑΑΑ! ΓΙΑΤΙ ΚΟΙΤΑΣ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ ΡΕ ΑΝΩΜΑΛΕ;".
Θα ήταν όντως σατανικό σχέδιο.
Not that there's anything wrong with that.
Αλλά μακράν το χειρότερο είναι όταν βγάζουν φωτογραφία το φαγητό που παραγγέλνουν όταν πάνε να φάνε.

Εδώ και καμιά εκατοστή χιλιάδες χρόνια εξέλιξης, το φαγητό χρησίμευε για να το τρώμε. Αλλά πλέον, προφανώς, χρησιμεύει και ως αξιοθέατο, το οποίο πρέπει να μοιραστούμε με όλο τον κόσμο πριν το φάμε.
Μπορεί κιόλας να φτάσουμε καμιά ώρα στο σημείο που θα μπαίνεις να κάθεσαι σε ένα μαγαζί, θα παραγγέλνεις ξέρω εγώ μια κρέπα με σαντιγί, σιρόπια σοκολάτας και χύστα μέσα τα πάντα όλα από πάνω, θα τη βγάζεις φωτογραφία, θα λες στον μαγαζάτορα "ευχαριστώ πολύ" και θα φεύγεις χωρίς να τη φας.
Ρε ανθρωπόμορφα γίδια, είστε καθόλου με τα καλά σας; Υπάρχουν παιδάκια στην Αφρική που πεινάνε. Υπάρχουν Κατερίνες στην Αθήνα που πεινάνε ακόμα περισσότερο. Κι εσείς κάθεστε και βγάζετε φωτογραφία το φαΐ σας;
Άμα είναι έτσι, κι εγώ την επόμενη φορά που θα πάω να κατουρήσω, θα βγάλω φωτογραφία την τουαλέτα πρώτα. Τόσο ωραία πορσελάνη, κρίμα είναι να μη σας τη δείξω κι εσάς.
Να για να μάθουμε να δίνουμε προηγμένη τεχνολογία σε πιθήκια.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας πιάσει καμιά γκόμενα στην παραλία να κοιτάτε τα πόδια της ενώ θα μπορούσατε να το κάνετε από το φέισμπουκ και όλα κομπλέ.

Απαντήσεις σε μεγάλα ερωτήματα της ζωής

Με τη γνωστή και αγαπημένη σας επιστημονική επιστημονικότητα του Thomas the Barbarian που τόσο πολύ αγαπήσατε.

1. Υπάρχει αυτή τη στιγμή κάποια γωνία της Θεσσαλονίκης που δεν υπάρχει Μικέλ;
   Όχι.
2. Ποιος σκότωσε τον JFK?
   Αυτός. 1-0.
3. Σοβαρά τώρα;
   Εγώ.
4. Αλήθεια;
   Όχι.
5. Τότε ποιος τον σκότωσε;
   Ο Τζακ ο Εκλεκτός.
6. Γιατί ξέθαψες πάλι αυτόν τον μαλάκα;
   Επειδή αυτός σκότωσε τον JFK.
7. Πόσα κιλά μαλάκας είσαι;
   Τόσα. 2-0.
8. Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος;
   Ποιος δε θέλει;
9. Είσαι πιο έξυπνος από ένα δεκάχρονο;
   Μια κατσαρόλα με τραχανά είναι πιο έξυπνη από ένα δεκάχρονο.
10. Μπορώ να παίξω με την τρέλα;
    Ναι, αλλά να προσέχεις μη χτυπήσεις, και να μη λερωθείς με τα χώματα, και για όνομα του θεού να γυρίσεις πίσω εγκαίρως για να φας το αυγουλάκι σου.
    
11. Τελικά η Μπρίτνεϊ Σπίαρς είναι παρθένα;
    Ναι. Ευτυχισμένο το 1998.
12. Θα βρεις ποτέ καμιά γκόμενα να γαμήσεις ή θα μας πρήζεις το πέος για όλη σου τη ζωή;
    Ναι.
13. Αυτή η απάντηση δεν έβγαζε καν νόημα.
    Αυτό δεν ήταν ερώτηση.
14. Γιατί μόλις ανάψω τσιγάρο έρχεται το λεωφορείο;
    Γιατί ο ΟΑΣΘ νοιάζεται για την υγεία σου. Κάθε στάση έχει ενσωματωμένους ειδικούς αισθητήρες καπνού που, μόλις ενεργοποιηθούν, στέλνουν αμέσως ένα λεωφορείο για να αναγκαστείς να σβήσεις το τσιγάρο.
15. Γιατί όταν βάζεις ένα μπολ σούπα στο φούρνο μικροκυμάτων καταλήγεις να έχεις ένα καυτό μπολ με παγωμένη σούπα;
    Γιατί ούτε ο φούρνος μικροκυμάτων δε θέλει να φας σούπα. Παράγγειλε πίτσες.
16. Τι θα γίνει άμα βγει ο Τσίπρας στην κυβέρνηση;
    Σεισμοί, λοιμοί, καταποντισμοί, τέρατα που φυσάνε φωτιές από εφτά κεφάλια θα εμφανιστούν στη γη και θα βγάλει καινούριο άλμπουμ ο Τζάστιν Μπίμπερ.
17. Γιατί αυτοκτόνησε ο Κερτ Κομπέιν;
    Η σωστή ερώτηση είναι "γιατί δεν αυτοκτόνησε νωρίτερα;".
18. Ψάχνω να βρω έναν άντρα που δε θα με παρατήσει, δε θα με απογοητεύσει, δε θα με κάνει να κλάψω, δε θα μου πει ψέματα και δε θα με πληγώσει. Ξέρεις κανέναν τέτοιον;
    Ναι, τον Ρικ Άστλεϊ.
19. Είναι αλήθεια ότι έχεις στη ντουλάπα σου μια φουσκωτή κούκλα, βαμμένη μαύρη με μαρκαδόρους, την οποία αποκαλείς Μπιγιονσέ;
    Ναι. Μπιγιονσούλα, έλα έξω να πεις ένα γεια στα παιδιά. Μην ντρέπεσαι, τα παιδιά είναι φίλοι μας. Είναι ντροπιάρα μωλέ μωλέ.
20. Ώστε είναι αλήθεια, Γιάγκο, ότι εσύ έδιωξες τον Ρένο από την εταιρεία;
    Ναι, Βίρνα. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια. Εγώ έδιωξα τον Ρένο από την εταιρεία.
21. Σήμερα αΐζολ τρία βαθμό έπρεπε πάρει το Εργκοτέλης, το ντώσει πενάλντι το ΟΦΗ, ντεν ήταν πενάλντι, το ντώσει πενάλντι τελευταίο λεπτό ο ντιαιτηστής. Πώς γκένιν αυτό;
    Ο ντιαιτηστής τα είχε πιάσει από τον ΟΦΗ για να το ντώσει πενάλντι.
22. Ποια ήταν η σύσταση του μαγικού ζωμού του Πανοραμίξ;
    Ένα μέρος ρετσίνα Μαλαματίνα κι ένα μέρος Κόκα Κόλα.
23. Αυτή δεν είναι η σύσταση του Τούμπα Λίμπρε;
    Εγώ δεν είπα το αντίθετο.
24. Δηλαδή ο μαγικός ζωμός του Πανοραμίξ ήταν Τούμπα Λίμπρε;
    Αργείς αλλά τα πιάνεις τελικά.
25. Πότε θα πάρει πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ;
    Όταν ολοκληρωθεί το μετρό της Θεσσαλονίκης.
26. Και πότε θα ολοκληρωθεί το μετρό της Θεσσαλονίκης;
    Όταν πεθάνει ο Μητσοτάκης.
27. Και πότε θα πεθάνει ο Μητσοτάκης;
    Όταν πάρει πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ.
28. Γιατί δεν μπορεί να είναι αγάπη;
    Γιατί είμαι σε μια περίεργη φάση τώρα τελευταία, είμαι μπερδεμένη, θέλω να μείνω λίγο μόνη μου, και βασικά πηδιέμαι με τον κολλητό σου.
    
29. Ποια είναι η μυστική συνταγή του καβουροπάτι;
    Κιμάς, κρεμμύδι, μαϊντανός, αλάτι, πιπέρι και δάκρυα μικρών παιδιών που βλέπουν το Βασιλιά των Λιονταριών για πρώτη φορά.
30. Γιατί δακρύζουμε όταν κόβουμε κρεμμύδια;
    Γιατί συνειδητοποιούμε, έστω και αργά, την κατάφωρη αδικία που διαπράττουμε ενάντια σε αυτά τα τόσο ευγενικά και καλόψυχα πλάσματα που είναι τα κρεμμύδια, τα οποία στην τελική δεν πείραξαν κανέναν.
31. Γιατί να γίνεται κανείς ΔΑΠίτης;
    Μπας και γαμήσει καμιά γκόμενα που δεν έχει τρίχες στα χέρια.
32. Και γιατί να γίνεται κανείς Κνίτης;
    Γιατί αντί για μυαλό έχει μυτζήθρα.
33. Πώς λένε στη Θεσσαλονίκη το πορτοφόλι;
    Πορτοφόλι.
34. Δεν το λένε δηλαδή μπουγάτσα με λεφτά;
    Όχι.
35. Δηλαδή δεν είμαι αστείος;
    Όχι. Πάρε το μετρό και φύγε να μη σε βλέπω.
36. Έχεις δει την τσόντα της Μαριάννας Ντούβλη;
    Κάθε φορά που βλέπεις μια τσόντα, ο καλός Χριστούλης δακρύζει.
37. Ποιο είναι το αποτελεσματικότερο μέτρο αντισύλληψης;
    Η φάτσα σου.
38. Πώς δουλεύει μια οθόνη πλάσμα;
    Η οθόνη πλάσμα περιέχει μέσα νεραϊδόσκονη, η οποία μεταμορφώνεται μαγικά στην εικόνα που θες να δεις εσύ λαμβάνοντας από τα βάθη του μαγικού δάσους απαλά μελωδικά μηνύματα στη γλώσσα των ξωτικών.
39. Οι καταλύτες των αυτοκινήτων πώς δουλεύουν;
    Οι καταλύτες των αυτοκινήτων περιέχουν μέσα νεραϊδόσκονη, η οποία ανακατεύεται με τα καυσαέρια και τα μεταμορφώνει σε δροσερό αεράκι με άρωμα λεβάντας.
40. Κάτι μου λέει ότι σε όλες τις ερωτήσεις για το "πώς δουλεύει το χ" η απάντηση θα είναι η νεραϊδόσκονη;
    Ναι.
41. Ωραία λοιπόν, θα σε ρωτήσω κάτι άλλο. Πώς καταφέρνει ο Χάλφορντ κι έχει τόσο θεϊκή φωνή;
    Με νεραϊδόσκονη.
42. Αν ξαναπείς νεραϊδόσκονη, θα φταίω εγώ μετά να έρθω και να σου βάλω τον Ταΰγετο στον κώλο πέτρα-πέτρα;
    Όχι. Αλλά παρ'όλα αυτά να είσαι έτοιμος για μήνυση.
43. Ναι, αλλά πώς καταφέρνει ο Χάλφορντ κι έχει τόσο θεϊκή φωνή;
    Το σπέρμα που καταπίνει του μαλακώνει τις φωνητικές του χορδές.
44. Αυτό μπορώ να το χρησιμοποιήσω σαν επιχείρημα για να πείσω την κοπέλα μου να καταπίνει;
    Δοκίμασε και πες μου τα αποτελέσματα.
45. Τελικά τι ήθελε να πει ο παράγοντας Εδεσσαϊκού;
    Αυτό ακριβώς, τίποτα άλλο.
    
46. Γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις;
    Γιατί είσαι ο Μπλιάχτσικας. Κι ο Μπλιάχτσικας δεν αξίζει αγάπη.
47. Πίνεις μπάφους;
    Μόνο όταν παίζω προ.
48. Τι σημαίνει "ζαβαρακατρανέμια";
    Είναι μια παλιά ινδιάνικη λέξη που σημαίνει "θέλω να πετάξω μια μαλακία που δε σημαίνει τίποτα κι απλά να ψαρώσει ο κόσμος και να νομίζει ότι θέλω να περάσω κάποιο κρυφό μήνυμα".
49. Γιατί η Λάνα Ντελ Ρέι είναι τόσο κλαψομούνα και δεν μπορεί να χαρεί με τίποτα στη ζωή της;
    Γιατί κλαίει για τη χαμένη δόξα της Ρωμιοσύνης και περιμένει πότε θα πάρουμε την Πόλη.
50. Πότε θα εκδώσει ο Κωνσταντίνος Κατακουζηνός το Αποχετευτικό Σύστημα στο Βυζάντιο;
    Όταν πάρει πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ.
51. Έχεις κάνει ποτέ σεξ με μια ηλεκτρική σκούπα σε έναν θάμνο φορώντας ένα διχτυωτό καλσόν στο κεφάλι και μετά να μυτάρεις κόκα από το πάτωμα του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας παρέα με τον Αβραάμ Λίνκολν;
    Όχι βέβαια. Δεν έχω πάει ποτέ στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.
52. Τελικά χέζουν οι γυναίκες;
    Όχι. Ούτε κλάνουν. Ούτε μυρίζουν τα πόδια τους. Ούτε έχουν ποτέ άδικο.
53. Γιατί είναι τόσο νόστιμο το παστίτσιο;
    Νεραϊ...
54. Αλήθεια, πάλι "νεραϊδόσκονη" θα πεις;
    ...δόσκονη.
55. Υπάρχει κάποιος λόγος που έχεις φάει τέτοιο κόλλημα με τη νεραϊδόσκονη;
    Κατά βάθος είμαι φαν της Νατάσας "Νεράιδας" Μποφίλιου.
56. Και τι γνώμη έχεις που πάει η Μποφίλιου στο Rockwave?
    Αν δεν είναι ροκ η Μποφίλιου, τότε ποιος είναι;
57. Ποιος είναι;
    Αυτός. 3-0.
58. Γιατί ασχολούμαι ακόμα μαζί σου;
    Γιατί δεν έχεις τίποτα καλύτερο να ασχοληθείς.
59. Μπορώ να φύγω;
    Κάτσε άλλη μία ερώτηση να στρογγυλέψουμε το νούμερο.
60. Τώρα;
    Λος πούλος.

Αυτά, και να προσέχετε μη σας πιάσει στα πράσα η Μποφίλιου, ο Ντίκινσον κι ο Σάμι Χέιγκαρ να κάνετε σεξ σε ένα θάμνο με τον παράγοντα Εδεσσαϊκού.