I'm not gonna write you a love song

(αυτό το τραγούδι μ'αρέσει λίγο. Ναι, ξέρω, είμαι τόσο γκέι που θα έπρεπε να πάω να σχολιάζω τη Γιουροβύζιον παρέα με τον Πουλόπουλο, αλλά δεν μπορώ να το αντιπαθήσω. Άλλωστε, αν έχετε προσέξει τους στίχους, ΔΕΝ είναι αληθινό love song. Και στην τελική αφήστε με ήσυχο, εντάξει;)
Όπως όλοι ξέρουμε, αύριο είναι του Αγίου Βαλεντίνου.

Ναι, ναι, ξέρω, χέστηκε η γάτα σας στο αλώνι κι η βάρκα γέρνει, αλλά ας αφήσουμε τον εγωισμό στην άκρη κι ας κοιτάξουμε λίγο τον εαυτό μας.
Αν ψάξετε πολύ βαθιά μέσα σας, θα βρείτε ίσως ένα ψήγμα του εαυτού σας που νιώθει ερωτευμένος. Ίσως, βαθιά μέσα σας, δεν ξεπεράσατε ποτέ τη μικρή Κατερίνα ή Χριστίνα ή Ελένη ή Βαγγέλη ή δεν ξέρω πώς σκατά λέγανε εκείνη την αθώα κοπελίτσα που, μια μέρα, στη δευτέρα Γυμνασίου, καθώς γυρνούσατε από το σπίτι και παραπονιόσασταν που έχετε πολύ διάβασμα (πουλάκια μου, όταν φτάσετε στην τρίτη και στις Πανελλήνιες θα παρακαλάτε να ξαναγυρίσετε στη δευτέρα Γυμνασίου και δε θα σας αφήνουνε), της πιάσατε δειλά δειλά το χεράκι κι εκείνη σας έδωσε ένα φιλάκι στο γεμάτο καυλόσπυρα από τη μαλακία μάγουλό σας.
"Ρε τέτοιε, ποιο ενενηνταπέντε γεννήθηκες; Το χίλια εννιακό ή το χίλια οχτακό; Χεράκια και φιλάκια στο μάγουλο; Τραγούδι των Μπήτλες την είδες, άι γουόνα χολντ γιορ χαντ και τα γνωστά; Εδώ ρε στα δημοτικά κάνουν παρτούζες, τι μαλακίες είναι αυτές που μας λες; Σιγά μην πήγε και στον μπαμπά της να ζητήσει το χέρι της!"
Αμάν δηλαδή. Τι κυνικά τέρατα είστε εσείς; Πού πήγε ο ρομαντισμός κι η αθωότητα μέσα σας; Το ξέρουμε όλοι ότι τα σημερινά δωδεκάχρονα πίνουν και καπνίζουν σαν να ήτανε πενηντάρες αμερικανίδες μιλφάρες απογοητευμένες με τον μαλακοπίτουρα που πήγαν και παντρεύτηκαν, αλλά εγώ θέλω να πω ένα άλλο πόιντ.
Εκείνο το μικρό κι ασήμαντο φιλάκι στο μάγουλο ήταν αρκετό για να σας γαμήσει την εσωτερική σας καλωδίωση. Ο εγκέφαλος μπαίνει σε mode χειμερίας νάρκης. Γυρνάτε στους δρόμους τραγουδώντας από τη χαρά σας, γράφετε στις άρτι αφιχθείσες αρχιδότριχές σας οτιδήποτε άλλο εκτός από την Κατερίνα, Χριστίνα ή πώς τη λέγανε. Κάποια μέρα, όμως, τη βλέπετε να φιλάει στο μάγουλο τον Κωστάκη. Και τότε τα παίρνετε στο κρανίο, πλακώνετε στις μπουνιές τον Κωστάκη, της κάνετε μια επίδειξη του υβρεολογίου σας, πάτε σπίτι σας και αποπειράστε να αυτοκτονήσετε γιατί ως γνωστόν όταν η καψούρα που έχεις στα δεκατέσσερά σου σε παρατήσει το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να κόψεις τις φλέβες σου.
Σήμερα, όμως, η Κατερίνα είναι παντρεμένη με έναν μικροτσούτσουνο μικροαστό που γκρινιάζει για τις τιμές στη λαϊκή, η Χριστίνα λέει ότι είναι προσηλωμένη στην καριέρα της αλλά στην πραγματικότητα θα έσφαζε κόσμο για να την γαμήσει κάποιος, η Ελένη τα έχει με έναν αιώνιο φοιτητή που ζει με τη μάνα του και της κάνει τράκα τσιγάρα, κι ο Βαγγέλης τσιμπουκώνει νταλικέρηδες για ένα τάλιρο.
Κι εσείς κάθεστε μπροστά στην οθόνη σας κι ακούτε εμένα τον μαλάκα που έχω πάει 17 χρονών και δεν έχω φτάσει ούτε το φιλάκι στο μάγουλο να σας θυμίζει τις εποχές της αθωότητας που πέρασαν ανεπιστρεπτί και τώρα είστε ένας μπάκουρος που θα γαμούσε μέχρι και την τελευταία σαύρα που τράκαρε με το δεκάρι Λεωφόρο Στρατού και Αγγελάκη γωνία. Και το ίδιο ισχύει και για τον Κωστάκη, που παρέμεινε ο καλύτερος φίλος σας παρά το ότι σας έφαγε τη γκόμενα.
Δεν είναι τόσο ρομαντικά όλα αυτά;
Χμ...ναι, αρχίδια είναι.
Τέλος πάντων, αυτό που τόση ώρα προσπαθώ να εξηγήσω μιλώντας για παιδικούς έρωτες και τέθοια είναι ότι ο Βαλεντίνος τον μπαίρνει. Και μετά απορώ γιατί δεν μπορώ να σταυρώσω βαθμό της προκοπής στην έκθεση.
Ο λόγος όμως που τον μπαίρνει ο Βαλεντίνος δεν έχει να κάνει με τον ίδιο τον έρωτα, αλλά με το ότι ο Βαλεντίνος δεν αντιπροσωπεύει τον έρωτα. Αντιπροσωπεύει τα χαζοχαρούμενα τρέντουλα που επειδή τα έχουν δύο βδομάδες νομίζουν ότι βρήκαν τον τεράστιο έρωτα που δεν έγραψε γι'αυτόν ούτε ο Σαίξπηρ και τόσο ερωτευμένοι δεν είναι ούτε ο Σουλεϊμάν με τη Χουρέμ ή όπως στο διάολο τη λένε, γιατί φυσικά και θα έχουν ως σημείο αναφοράς τους για μεγάλους έρωτες τα τούρκικα σήριαλ, για κάγκουρες και μπουρναζογκόμενες του ελέους μιλάμε τώρα, και δε θα χωρίσουν ποτέ και θα πεθάνουν μαζί και μπλαμπλαμπλα γαμώ τα μυαλά που δεν κουβαλάτε γιατί αν είχατε καθόλου μυαλό θα βλέπατε πόσο γελοία είναι όλα αυτά που λέτε, κάνετε, είστε και πρεσβεύετε.
Φυσικά, τα τρέντουλα μετά από άλλες δύο βδομάδες θα χωρίσουν και θα πνίξουν τον καημό τους στο ποτό, το τσιγάρο και τον Παντελίδη. Ταιριάζετε σου λέω, τόσο αντικειμενικά στο λέω, γιατί είστε και οι δύο τσιμεντόστοκοι. Κι ας τις φίλες σου να λένε το αντίθετο. Κι αυτές το ίδιο ηλίθιες με εσένα είναι.
Το άλλο που φοριέται πολύ στο σχολείο μου είναι αυτό που χωρίζουν για δύο μέρες και μετά τα ξαναφτιάχνουν κάθε φορά που μαλώνουν για κάποιο ηλίθιο ζήτημα του τύπου "δεν έκανες like στη μαλακία που ανέβασα στο Facebook" ή "μου πήρες γύρο με απ'όλα ενώ σου ζήτησα με απ'όλα χωρίς κρεμμύδι" ή "σε έπιασα προχθές να κοιτάς τον κώλο της γιαγιάς μου". Στη διάρκεια αυτών δε των δύο ημερών, θα κάνουν λες και πραγματικά χώρισαν με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δηλαδή κλαψομούνισμα σε όλους τους γύρω τους μέχρι να τα ξαναφτιάξουν ή μέχρι οι γύρω τους να μην αντέξουν άλλο και να πάρουν μια καρέκλα και να τους την κατεβάσουν στο άδειο κεφάλι τους.
Κι αυτό το ίδιο πράγμα γίνεται και ξαναγίνεται κάθε δύο μήνες, μέχρι που εντέλει κάποιος από τους δύο θα κάνει τη χοντρή μαλακία και θα ησυχάσουμε όλοι μας, μέχρι να βρεθεί ο επόμενος δηλαδή, γιατί θα βρεθεί ο επόμενος, δεν μπορεί. Οι ηλίθιοι δε μαθαίνουν από τα λάθη τους. Άπαξ βλήμα, για πάντα βλήμα.
Και φυσικά, τέτοιου είδους άτομα είναι κι αυτά που κάθε χρόνο στις 14 Φεβρουαρίου τρέχουν να αγοράσουν ένα σκασμό κόκκινα τριαντάφυλλα, σοκολατάκια, μαξιλαράκια σε σχήμα καρδιάς, τεράστιους λούτρινους αρκούδους ή και Μπομπ Σφουγγαράκηδες (ναι, το είδα ΚΑΙ αυτό) και σε λίγο μεγαλύτερες ηλικίες διαμάντια και κοσμήματα.
Το άλλο το ακούσατε; Εγώ που έχω την κακιά συνήθεια να βλέπω τηλεόραση το άκουσα. Το Compact Disc Club βγάζει εορταστική προσφορά δύο συλλογές ερωτικά τραγούδια στην τιμή της μίας, ήτοι 59 ευρώ.
Γαμώτη μου, ποιος αγοράζει ακόμα CD?
Όσο για τα ερωτικά τραγούδια, εννοείται πως δε μιλάμε για τέτοιου είδους:

Αλλά για τέτοιου:

Σκουλήκια! Είχατε ξεχάσει ότι αυτό το πράγμα είχε συμβεί, ε; Είχατε καταχωνιάσει την ανάμνηση της ύπαρξής του σε μία από τις πιο σκοτεινές γωνιές του υποσυνείδητού σας, ελπίζοντας ότι δε θα βγει ποτέ από εκεί μέσα κι ότι θα μπορέσετε να συνεχίσετε τη ζωή σας; Δε σας αφήνω ρε να αγιάσετε! Εκεί, να υποφέρετε! ΣΑΣ ΜΙΣΩ ΟΛΟΥΣ, ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!
Σοβαρά, όποτε ακούω τέτοιου είδους στίχους θέλω να πέσω κάτω και να αρχίσω να τραβάω τις κωλότριχές μου. Ή το άλλο το Call Me Maybe. Carly Rae πώς σε λένε, είσαι είκοσι εφτά χρονών. Στην ηλικία σου άλλες γυναίκες έχουν παιδιά που πάνε σχολείο. Δεν μπορεί να περιμένεις στ'αλήθεια να πιστέψουμε ότι έχεις την ψυχοσύνθεση της δεκαπεντάχρονης που βλέπει την Φλορισιέντα (μεξικάνικη μαλακία της προηγούμενης δεκαετίας που για κάποιον λόγο ακόμα την παίζει το Σταρ).
Πίστευα ότι δε θα υπήρχε άνθρωπος που να έχει γεννηθεί σε έτος χίλια εννιακόσια κάτι και θεωρεί ακόμα ότι οι στίχοι των "ερωτικών" τραγουδιών έχουν οτιδήποτε να κάνουν με τα πραγματικά συναισθήματα ενός ερωτευμένου.
You'd think that people would have had enough with silly love songs που λέει κι ο Paul McCartney.
Αλλά προφανώς κάνω λάθος.
Αυτά, και να προσέχετε μην σας είπε να της πάρετε 332 μπλε ορχιδέες και ένα ζευγάρι σκουλαρίκια με πράσινους μπαμπουίνους κι εσείς κατά λάθος της πάρετε 331 μπλε ορχιδέες και σκουλαρίκια με κίτρινους μπαμπουίνους και σας τα φέρει κολάρο.