...κι από φωνή κορμάρα

Εδώ και μερικούς μήνες ξεκίνησα να πηγαίνω στο γυμναστήριο του Άριστου και Τέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Δεν τα λέω εγώ, το κυλικείο της οδοντιατρικής τα λέει.

Και μετά μας κουνιούνται οι Αθηναίοι.

Όπως έλεγα λοιπόν, εδώ και μερικούς μήνες ξεκίνησα να πηγαίνω στο γυμναστήριο του Άριστου και Τέλειου Πανεπιστήμιου.

Με σήμα τον Άγιο Δημήτριο.

Πόσον καιρό είχα να πω αυτή την ατάκα;

-Δεν ξέρω πόσον καιρό είχες να πεις αυτή την ατάκα, αλλά ξέρω πόσο καιρό θα κάνεις να κάτσεις σε καρέκλα άμα δεν μπεις στο θέμα.

Καλά, καλά, γκρινιάρηδες, απορώ σε ποιον μοιάξατε και είστε τόσο γκρινιάρηδες.

Εκεί στο γυμναστήριο λοιπόν, που πηγαίνω για να χαλκέψω και να μπρουτζέψω (κρυάδα της οποίας την πατρότητα διεκδικεί ο Μάνθος Φουστάνος τότε που η Κατακουζήνα ήθελε να γίνει φιτ) το κορμί μου, γνώρισα τρεις γκόμενες, οι οποίες δεν χρειάστηκαν και πολύ καιρό για να με γειώσουν όπως κι όλες οι υπόλοιπες.

Αυτές χάνουν.

Σήμερα, λοιπόν, καθώς κατευθύνθηκα προς τα ντους για να ξεπλύνω το θείο μου κορμί από τον τίμιο ιδρώτα μου που μύριζε λεβάντα και μοσχολέμονο, ο τύπος στη διπλανή ντουζιέρα είχε πιάσει και τραγουδούσε αυτό:

Εντάξει, δε λέω, πολύς κόσμος συνηθίζει να τραγουδάει όταν πλένεται, αλλά συνήθως όχι όταν τον ακούν κι άλλοι άνθρωποι. 

Καθώς λοιπόν ο τύπος στη διπλανή ντουζιέρα συνέχιζε την αναδρομή στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, ξύπνησε το μαλακιστήρι μέσα μου και του λέω από δίπλα "ωραία φωνή έχεις ρε φίλε, έχεις σκεφτεί να πας στο The Voice?".

Κι ο δικός σου απαντάει "όχι, προτιμούσα να πάω στο Dancing With The Stars, αλλά δε με πήρανε".

Και μετά από λίγο "βασικά ήθελα να πάω στο The Voice, αλλά για κριτής, να κρίνω τους άλλους δηλαδή, αλλά δε με πήρανε, δεν ξέρω γιατί".

Και μετά έπιασε να τραγουδάει το Μήλο μου Κόκκινο.

Φυσικά, η γελοιότητα αυτού του διαλόγου αυξάνεται εκθετικά από το γεγονός ότι ήμασταν κι οι δύο με τις πούτσες έξω.

Και μετά από όλον αυτόν τον πρόλογο πάμε στο σημερινό μας θέμα, το οποίο είναι τα talent shows τύπου The Voice.

Ναι, το ξέρω, οι πρόλογοί μου είναι και γαμώ.

Κάπου εκεί πίσω στις αρχές του 21ου αιώνα, τότε που υποτίθεται ότι θα είχαμε ιπτάμενα αμάξια και προσωπικά ρομπότ-υπηρέτριες και τελικά είχαμε τ'αρχίδια μας ανά χείρας, η τελεόραση έψαχνε νέους τρόπους να τραβήξει το ενδιαφέρον του κοινού, που είχε αρχίσει να μπουχτίζει από τα συμβατικά προγράμματα.

Και τότε κάποιος σκέφτηκε "αφού, ως γνωστόν, η ματαιοδοξία είναι η κινητήριος δύναμη του σύμπαντος (μαζί με κάτι άλλο που αρχίζει από Μ), από το να πληρώνεις ηθοποιούς και να γράφεις σενάρια, γιατί δε βάζεις απλά δώδεκα μαλάκες σε ένα δωμάτιο να ξεκατινιάζονται μεταξύ τους και να γράφει η κάμερα μέχρι και το που πάνε για κατούρημα, και τους έντεκα από δαύτους ούτε καν τους πληρώνεις;"

Θέλω να γνωρίσω αυτόν τον τύπο και να του σφίξω το χέρι.

Κι έτσι γεννήθηκε τέλος πάντων το Big Brother.

Εκεί πίσω στο 2001, όλο το σύμπαν είχε τρελαθεί. Τι εξευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τι διάλυση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, λύσσα κακιά και μαύρος ψόφος. 

Αλλά, όπως θα σας πει κι ο Τζάστιν Μπίμπερ, δεν υπάρχει αρνητική δημοσιότητα.

Και κάπως έτσι, στις 31 Δεκεμβρίου του 2001, κανείς δε νοιαζόταν ότι θα έμπαινε το 2002, αλλά όλοι σκίζανε τα καλσόν τους για το αν θα νικήσει ο Τσάκας ή δεν ξέρω εγώ ποιος άλλος μαλάκας κοστολογούσε την αξιοπρέπειά του μόνο στις εκατόν πενήντα χιλιάδες ευρώ.

Τέτοιοι μαλάκες ήμασταν τότε που "είχαμε" λεφτά.

Χειρότεροι μαλάκες είμαστε τώρα που "δεν έχουμε".

Κάπως έτσι, ξεκίνησαν να κατακλύζουν την ελληνική τελεόραση ένα σωρό μαλακίες σαν το Big Brother, όπως το Survivor, όπου εκτός από το να ξεκατινιάζονται είχαν να παριστάνουν τον Bear Grylls, και η γαμημένη Φάρμα, όπου ξεκατινιάζονταν πάνω από τις κοπριές των αγελάδων.

Παρουσιαστής αυτού του τελευταίου ήταν ο Αρναούτογλου, ο οποίος δεν έπαψε να ασχολείται με το πού θα χέσει η αγελάδα ούτε και στο Πολύ την Κυριακή, που θα ήταν η υπέρτατη μαλακία που παίχτηκε ποτέ στην ελληνική τελεόραση αν δε μιλούσαμε για την ελληνική τελεόραση.

Γρήγορα, όμως, αυτού του είδους οι εκπομπές έκαναν τον κύκλο τους, κάτι που αποδείχτηκε από το γεγονός ότι για το Big Brother που προσπάθησε να αναβιώσει ο Άλφα το 2010 δεν άνοιξε ούτε ρουθούνι, εκτός από κάτι τσόντες που συμμετείχαν και πήραν πούλο στις πρώτες πέντε ψηφοφορίες.

Παράλληλα, όμως, με τα σκληρά ριάλιτι, αναπτύχθηκαν και τα πιο λάιτ τάλεντ σόου, τύπου Αμέρικαν Άιντολ. Θα μπορούσε, λοιπόν, κανείς να πει ότι αυτά, απ'τη στιγμή που δεν περιέχουν το στοιχείο του εγκλεισμού και της καταγραφής της προσωπικής ζωής, είναι λιγότερο προσβλητικά ως προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια;

Ε...όχι.

Ας το παραδεχτούμε. Όλοι μας κάποια στιγμή καθίσαμε να δούμε τις οντισιόν του X-Factor ή του Greek Idol ή του Ελλάδα Έχεις Ταλέντο με αποκλειστικό σκοπό να βλέπουμε τα σούργελα που πάνε νομίζοντας ότι μπορούν να τραγουδήσουν, να τα δείχνουμε με το δάχτυλο και να γελάμε.

Δεν είναι κακό. Είναι ο ίδιος ακριβώς λόγος που ο κόσμος βλέπει την Πάνια, με τη διαφορά ότι αυτοί εδώ δεν είναι διανοητικά καθυστερημένοι (τουλάχιστον όχι technically) κι άρα δε χρειάζεται καν να νιώθεις τύψεις που τους δείχνεις με το δάχτυλο και γελάς.

Κι εδώ είναι που έρχεται και σε ακυρώνει σαν τηλεθεατή το The Voice, γιατί το γεγονός ότι οι κριτές δε σε κοιτάνε πριν αποφασίσουν ότι θα σε πάρουνε αυτομάτως σημαίνει ότι δε θα πάει το σούργελο, αλλά αυτός που μετράει σαν τραγουδιστής.

Κι ανάθεμά μας αν βλέπει κανείς τάλεντ σόουζ για να δει καλούς τραγουδιστές.

Η άλλη περίπτωση, εκτός από τα σούργελα, είναι η κλασική δακρύβρεχτη ιστορία που η κοπελίτσα που πάει να τραγουδήσει έχει μανούλα με καρκίνο ή καθυστερημένα αδερφάκια ή γεννήθηκε σε ένα χαρτόκουτο κάτω από μια γέφυρα ή είναι πρώην πρεζού που απεξαρτήθηκε και όλο το κοινό μεμιάς μπήγει τα κλάματα και την ψηφίζει και κερδίζει το έπαθλο ακόμα κι αν τραγουδάει σαν το εξώγαμο που έκανε ο Ντέιβ Μαστέιν με έναν σκουριασμένο μεντεσέ.

Διάολε, οι Μέγκαντεθ θα ήταν καλύτεροι αν τραγουδούσε ο σκουριασμένος μεντεσές.

Λέγαμε λοιπόν για τις δακρύβρεχτες ιστορίες. Όπως θα σας πει όποιος έχει παρακολουθήσει έστω και πέντε λεπτά από το Πάμε Πακέτο, το να πουλάς μελούρα και Κλαψ Φιλμς είναι ο καλύτερος τρόπος να γαμήσεις τους πάντες και τα πάντα σε τηλεθέαση.

Και γι'αυτό βλέπει όλος ο κόσμος τάλεντ σόουζ, κυρίες και κύριοι.

Αυτά, και να προσέχετε μη σας ανοίξει κι εσάς την κουβέντα κανένας μαλάκας στα ντους του γυμναστηρίου ενώ τραγουδάτε το Φηρ Ουφ Δη Νταρκ.