Saxon-Βία-Μηχανολογία

Κυρίες και αλητήριοι, δεσποσύνες και ρεμάλια, κλεφτρόνια και τζέντλεμεν, φίλοι Ζιντάν και φίλοι Ρονάλντο, ακολουθεί η επίσημη και μοναδική εξουσιοδοτημένη ανασκόπηση της επιχείρησης Σοκ και Πέους που εξαπελύθη υπ'εμού στην εχθρική πόλη της Αθήνας υπό τους ήχους των υπερτιτανοτεράστιων Σαξόνων.

Ας πιάσουμε όμως τα πράγματα απ'την αρχή, και πιο συγκεκριμένα την κάθοδο των μυρίων την Παρασκευή.
Ένα από τα πράγματα για τα οποία μπορείς πάντα να βασιστείς στον ΟΣΕ είναι ότι το τρένο σου θα ξεκινήσει στην ώρα του, αλλά οπωσδήποτε θα καθυστερήσει να φτάσει, κάτι για το οποίο ευθύνεται κατά πάσα πιθανότητα η νεραϊδόσκονη.
Όπως απεδείχθη όμως η καθυστέρηση της περίπου μίας ώρας που έφαγα στο κεφάλι από τους υπέροχους ελληνικούς σιδηρόδρομους απεδείχθη σε καλό, καθώς όταν έφτασα στο προκαθορισμένο σημείο συνάντησης με τον Φίδη, ο οποίος και ανέλαβε να με φιλοξενήσει, να μου κάνει αέρα με το φτερό και να με ταΐζει σταφύλια στο στόμα όσο εγώ θα είμαι ξαπλωμένος στο ανάκλιντρο σαν τον Καίσαρα, αυτός αντί να με χαιρετίσει επαναλάμβανε συνεχώς "έκανα δυόμιση ώρες να φτάσω στην Αθήνα".
Ας σημειωθεί εδώ ότι η μυστική Φιδοσπηλιά βρίσκεται σε μια άκρως απόρρητη τοποθεσία του υπολοίπου Αττικής, καλά φυλασσόμενη από τις δύο τεράστιες σκύλες του Φίδη χάρη στις οποίες βγάζω τρίχες ακόμα κι από τα σώβρακά μου, ώστε ο Φίδης να οργανώνει τις βρωμοδουλειές του μακριά από την οχλαγωγία και τα αδιάκριτα βλέμματα της μεγαλούπολης.
Αυτό που είχε συμβεί είναι ότι ο αυτοκινητόδρομος είχε πήξει στα αυτοκίνητα, όπως ήταν αναμενόμενο να συμβεί κάθε φορά που η ΕΜΥ προβλέπει ότι θα πέσουν τέσσερις ψιχάλες, κι έτσι ο Φίδης (κατά τις δικές του δηλώσεις) μέχρι να έρθει άκουσε τέσσερα άλμπουμ, κάπνισε ένα πακέτο τσιγάρα και κατέστρωσε σχέδιο εξόντωσης του συνόλου της ανθρωπότητας.
Είμαι σίγουρος ότι ακόμα και μέχρι σήμερα θα μουρμουράει στον ύπνο του "δυόμιση ώρες...δυόμιση ώρες...δυόμιση ώρες".
Αφού φόρτωσα την βαλίτσα με τα περίπου τριάμιση κιλά ρούφις στο Snakemobile, ένα σούπερ-ντούπερ Χουντάι I4 Λούφα και Απαλλαγή των εκατόν εφτακοσίων χιλιάδων κυβικών, η επόμενη στάση της παγκόσμιας περιοδείας μου στην Αθήνα ήταν η λατρεμένη Κατερίνα και ο όχι και τόσο λατρεμένος Εγγλέζος της, μαζί με τους οποίους κατευθυνθήκαμε στην Ιρλανδέζικη παμπ "Τζέιμς Τζόις", όπου οι σερβιτόροι μας παίρνανε παραγγελία στα Εγγλέζικα.
Μεγαλοπιαστήκανε οι κώλοι σας, Αθηναίοι. Πριν πενήντα χρόνια μιλούσατε Αρβανίτικα και τώρα άμα δε σας πάρουνε παραγγελία στα Εγγλέζικα οι σερβιτόροι της Ιρλανδέζικης παμπ είναι ντροπή και αίσχος και θα ανεβάσετε αρνητική κριτική από το Άιφονε το 666 the number of the beast. Άσε μας κουκλίτσα μου.
Από την Ιρλανδέζικη παμπ πάντως δεν έχω παράπονο, όπως δε θα έπρεπε να έχω παράπονο από μέρος που σερβίρει μπύρες.
Την επόμενη μέρα το πρόγραμμα περιλάμβανε ξύπνημα...κάποτε, και μετάβαση στο σταθμό Βουκτώριας, όπου και θα ευρισκόμασταν με τη Φίδαινα, τον αγαπημένο αλκοολικό του Έθνους Πρόεδρα ΑΠΙ, και το Σκαμπό.
Το Σκαμπό είναι κατά βάση ένα από τα πρωτοπαλίκαρα του Φίδη, το οποίο έχει την εξής ιδιότητα που τον κάνει χρήσιμο: μπορείς να τον πεις ότι παίζει το τάδε άκυρο συγκρότημα της σκηνής του Αζερμπαϊτζανικού ντεθ-θρας στις δύο η ώρα το πρωί σε μια καντίνα λίγο παραέξω από τα Λιόσα και αυτός θα έρθει, φορώντας πέτσινα και κουβαλώντας μπυρόνια περιπτέρου ποιότητας ΑΑΑ.
Ας σημειώσουμε εδώ ότι εγώ κι ο Φίδης είχαμε κανονίσει να πάμε σετάκι φορώντας μπλουζάκια Πριστ. Αυτό που δεν είχαμε υπολογίσει ήταν ότι κι ο Απίτης θα έσκαγε με μπλουζάκι Πριστ. 

Δυστυχώς το Σκαμπό μας χάλασε την κέντα, αλλά ακόμη κι έτσι. ήμασταν τέσσερις τύποι με πέτσινα μπουφάν και μπλε τζιν και προχωρούσαμε στον ηλεχτρικό ωσάν τους Ντάλτονς, κι οι μπάτσοι μας κοιτούσανε με μισό βλέμμα ενώ λίγο παραδίπλα οι Πάκηδες πραγματοποιούσαν ανελέητο εμπόριο θανάτου σαν να μην τρέχει κάστανο.
Αλλά όπως λέμε κι εμείς οι Παοχτζήδες, στ'αρχίδια μου οι μπάτσοι και οι κάμερες.
Κι έτσι με τα πολλά και με τα λίγα φτάσαμε στο Gagarin, το συναυλιακό χώρο στον οποίο θα απολαμβάναμε τους Σάξονες και μπύρες Χάινεκεν σε πλαστικό ποτήρι για πέντε ευρώ, κάτι το οποίο είναι η μεγαλύτερη αισχροκέρδεια που έχω δει στη ζωή μου από τότε που βγήκε το Iphone 6.
Στη Λιοσίων βρίσκεστε ρε, δε βρίσκεστε στο Άπερ Ιστ Σάιντ του Μανχάταν.
Φυσικά αυτό το πράμα δεν πτόησε καθόλου τον Απίτη, ο οποίος, έχοντας ήδη κοπανήσει τσικουδιές μαζί με κάτι "κοπέλια" από την Γκρήτη στην οποία και κατοικοεδρεύει, στη συνολική διάρκεια της βραδιάς πρέπει να κατέβασε εφτακόσιες σαράντα εφτά μπύρες.

Για τους Σάξονες αυτούς καθεαυτούς είμαι πολύ λίγος για να μιλήσω. Ο Μπιφ "Κωλόγρια" Μπάιφορντ έδωσε πόνο, έδειξε πώς γίνεται η δουλειά, έσπειρε μεταλλικό πανικό σε πιστούς και απίστους, γαύρους και βάζελους, κι όλα αυτά ενώ έπιανε ακατάπαυστα το πουλί του.
Προ του ματς...ε, της συναυλίας ήθελα να πω, έπιασα σε κάποια φάση και τραγουδούσα με την κελαρυστή και μελωδική φωνή μου το Ride Like The Wind. Ο Φίδης, ως άλλος τερματοφύλακας Ρομπέρτο του Ολυμπιακού προ του ματς με τη Γιουβέντους, προέβλεψε ότι "μπα, δε θα το παίξουν αυτό".
Ε, και μόλις στο μέσο της συναυλίας αρχίζουν να ακούγονται οι στίχοι "ιτ ιζ δε νάιτ, μάι μπάντι ιζ γουίκ" και τα λοιπά και τα λοιπά, ήταν έτοιμος να καβαλήσει τα κάγκελα.
Φυσικά το κοπάνημα ήταν ανηλεές και το μαρκάρισμα γινόταν σε όλο το γήπεδο καθ'όλη τη διάρκεια του αγώνα. 747, Princess of the Night, έξοδος απ'τη σκηνή, encore με Wheels of Steel, Never Surrender και για τελείωμα -ποιο άλλο θα ήταν πιο ταιριαστό;- Denim And Leather, brought us all tougether/toogether/συμπληρώστε ορθογραφία της αρεσκείας σας.
Και κάποιοι άλλοι επιλέγουν να δίνουν το ΟΑΚΑ στη Lady Gaga.
Αφού η Κωλόγρια μας άφησε να μαζέψουμε τα σαγόνια μας απ'το πάτωμα, η επόμενη στάση ήταν το γνωστό και αγαπημένο μεταλάδικο Rainbow, με την πιο μουνότερη μεταλο-σερβιτόρα δυτικά του Πέκος, όπου συνεχίστηκε η μπυροποσία για όλη τη νύχτα (η οποία ήταν και μία ώρα μακρύτερη γιατί άλλαξε η ώρα το Σάββατο).
Καθώς ανηφορίζαμε στην άκρως απόρρητη Φιδοσπηλιά, είχε ξεκινήσει να βρέχει κι ένα νεαρό κοριτσάκι περπατούσε μες στις ερημιές. Ο Φίδης, είτε από μία σπάνια κρίση καλοψυχίας είτε επειδή μυρίστηκε μουνάκι και ξύπνησαν μέσα του τα άγρια ένστικτα του βιαστή, αποφάσισε να την πάρει οτοστόπ.
Τα χρόνια της δεκάξι. Το αν είχε ξεπετάξει ολόκληρο τον Κολωνό δεν έχει εξακριβωθεί ακόμα, αλλά η σκέψη της φυλακής ήταν αρκετή για να μην τη βιάσουμε, κλειδώνοντας τις πόρτες του αυτοκινήτου και ρίχνοντας ένα σατανικό γέλιο όσο η δύσμοιρη νεαρή κοπέλα θα έσκουζε κι οι κραυγές της θα επικαλύπτονταν υπό τους ήχους του βόρβορου γιαγμανικού θρας.
Οπότε ναι, δε γάμησα.
Αλλά αν πετύχουνε οι Saxon, τύφλα να'χει το γαμήσι.
Η επόμενη μέρα ήταν Κυριακή κι έτσι αράξαμε στη Φιδοσπηλιά βλέποντας σαπίλες στον ΟΤΕ TV και τρώγοντας. Το συνταρακτικό όμως που συνέβη εκείνη τη μέρα ήταν ένα: μάθαμε ότι ο Τόμι Σταρκ ζει.
Ο μικρός Τόμι είχε να φανεί στον έξω κόσμο από πέρσι τα Χριστούγεννα κι οι φήμες οργίαζαν ότι έχει χαθεί στη μαύρη τρύπα του μουνιού. Ήμασταν έτοιμοι να απευθυνθούμε για την εύρεσή του στη Νικολούλη, το Πάμε Πακέτο, το Χαμόγελο του Παιδιού και τον Άγγελο Αναστασιάδη. Αλλά τώρα πλέον ξέρουμε ότι ζει.
Ευχάριστες ή δυσάρεστες, αυτές ήταν οι ειδήσεις μέχρι και αυτή την ώρα, περίπου εφτά και δέκα πρώτα λεπτά το απόγευμα. Σας ευχόμαστε ένα ευχάριστο απόγευμα.
Αυτά, και να προσέχετε μην σας πάρουν οτοστόπ μες στη νύχτα δύο μαλλιάδες με πέτσινα μπουφάν και πουλήσουν τα όργανά σας στο Ebay.