More than a Φίλη-ng

Κι ήθελα τόσο πολύ να μην ξανασχοληθώ στη ζωή μου με τη δεύτερη-φορά-αριστερά.
Τώρα που έφυγε η Ζωή, η Ραχήλ, ο Λαφαζάνης, ο Μπαρουφάκης και ο Χαϊκάλης, πίστευα ότι δεν υπάρχει πλέον λόγος να τους βλέπω και να ανεβάζω πεντέμιση μπαρ πίεση σαν κατσαρόλα Σίφλερ που φτιάχνει φαγητό και με χωρίς φαγητό.
Αλλά μ'αφήνουνε οι πούστηδοι ν'αγιάσω; Δε μ'αφήνουνε.
Τώρα που σταμάτησαν να παίζουν τα νταούλια, που βαρούσαν από τον Ιανουάριο μέχρι και τον Ιούλιο...συγνώμη, το Γενάρη μέχρι τον Ιούλη (δεύτερη-φορά-αριστερά είπαμε), οι οργανοπαίχτες πήγαν στη Μαντάμ Μέρκελ και ζήτησαν να πληρωθούν για την τέχνη τους. Κι αυτή τους είπε, "Τι με ανακατεύετε εμένα; Εγώ για τα χαλιά ήρθα. Να πάτε στον Τσίπρα να σας πληρώσει",
Κι ήρθανε στον Τσίπρα. Κι ο Τσίπρας τους κοιτάει καλά καλά από πάνω μέχρι κάτω. Τον κοιτάνε κι αυτοί. Ο Τσίπρας κοιτάει την τσέπη του. Βλέπει ότι του λείπουν ενενήντα εννιά ευρώ για να τους δώσει κατοστάρικο. Και τι τους λέει;
-Μη φάτε, παλικάρια, έχει ισοδύναμα...
Σε προηγούμενη ανάρτησή μου είχα χοντροκράξει τον υπουργό παιδείας της πρώτης-φοράς-αριστερά, Αριστείδη Μπαλτά, για τις δηλώσεις του περί της αριστείας που δημιουργεί ελιτισμό και τα τοιαύτα.
Ο Τσίπρας αφουγκράστηκε ότι ο Μπαλτάς δεν κάνει γκελ στην κοινή γνώμη και τον ξαπέστειλε στο Υπουργείο Πολιτισμού να παίζει με τις Καρυάτιδες.
Στη θέση του έφερε τον Φίλη.
Ο Φίλης, όντας δημοσιογράφος (ας τον αποκαλέσουμε έτσι για οικονομία της συζήτησης) στην Αυγή, έχει τόση σχέση με την παιδεία όση κι η Περαία με την Κορέα. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, γιατί ένα είναι το θέμα που μετράει αυτή τη στιγμή: τα λεφτά.

Κοιτώντας καλά-καλά από πάνω μέχρι κάτω το υπουργείο του ο Φίλης, διαπίστωσε ότι όχι απλά μπορούσε να βγάλει μερικά ψιλά από εκεί μέσα, αλλά και να επανορθώσει τις κοινωνικές αδικίες! που τόσο πολύ ταλανίζουν τον ελληνικό λαό.
Οι κοινωνικές αδικίες για τους αριστεροί είναι κάτι σαν το κατεστημένο της Αθήνας για τους Παοκτζήδες.
Κι έτσι βγαίνει την επόμενη μέρα ο Φίλης και μας λέει "23% ΦΠΑ στην ιδιωτική παιδεία".
Τώρα, το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό όταν ακούμε ιδιωτική παιδεία, είναι φυσικά τα Κολέγια και τα Αρσάκεια, με τα φλωρόπαιδα που φοράνε μπορντό παντελόνια και πλεκτά ριγμένα στους ώμους και τις φλωρογκόμενες που ρούχο κάτω από Hilfiger δεν το καταδέχονται ούτε για ξεσκονόπανο και κυκλοφορούν όλοι με τα Iphone στο χέρι και τις θωρακισμένες Μερσεντές που εγώ δεν ονειρεύτηκα ποτές και κάνουν αλλαξοκωλιές όλη τη μέρα λες και είναι στο Μπέβερλι Χιλς 90210.
Σωστά;
Κάτι τέτοιο θα σκεφτότανε κι ο Φίλης όταν έλεγε ότι το μέτρο αυτό αποκαθιστά την κοινωνική αδικία, γιατί, σου λέει, είναι πιασιάρικο να λες ότι θα χτυπήσεις τους πλούσιοι για να ωφεληθούν οι φτωχοί, Robin Scherbatsky Hood η φάση, μεγάλωσα μέσα στην αλητεία σαν τον Σταν και κάτι τέθοια.
Ώσπου κάποιος το κοίταξε και συνειδητοποίησε ότι στην ιδιωτική παιδεία συμπεριλαμβάνονται και τα φροντιστήρια.
Κι επειδή όλοι (ή για την ακρίβεια όλοι όσοι δεν πάνε στα Κολέγια και στα Αρσάκεια) περνάνε κάποια στιγμή απ'τη ζωή τους από φροντιστήριο, μα για να μάθουν Αγγλικά και να μη μιλάνε όπως ο Γαρδέλης στις Σουηδέζες το '80, μα για να περάσουν στις πανελλήνιες γιατί πρέπει να έχεις ένα χαρτί κι ας είναι Ζαμπονοκοπτική με Φωτόσπαθο, στο άκουσμα αυτής της είδησης η Φάγε έβαλε μπρος τις μηχανές και διπλασίασε την παραγωγή της Αγελαδίτσας.
Ο Φίλης, με το δεόντως οξύ ένστικτο αυτοσυντήρησης (διάβαζε: κωλοτούμπας) που τον διακατέχει, όπως κάθε πρώτη-και-δεύτερη-φορά-αριστερό, έσπευσε να διευκρινίσει ότι στα φροντιστήρια θα μπει χαμηλότερος συντελεστής από τα κολέγια, ξυπνώντας στον κόσμο τον εφιάλτη που ζήσαμε το καλοκαίρι με τα πιτόγυρα με ή χωρίς τζατζίκι.
Και μετά ήρθαν οι κακοί Γιαγμανοί, τον τράβηξαν απ'το αυτί και του είπαν "άκου να δεις, Φίλη, καμπανάκια και μαλακίες δεν έχει. Ή 23% ή 0% θα πάει. One way or another".

Φυσικά, σε αυτή την περίφτωση, η κασέτα θα ήταν έτοιμη: "εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε, οι κακοί Γιαγμανοί δεν το δέχτηκαν, κάντε την καρδιά σας πέτρα κι εμείς εδώ είμαστε για ψυχολογική συμπαράσταση".
Αλλά ο Φίλης συνέχισε το χαβά του. Κοινωνικό πρόσημο και δώσ'του. Σου λέει, αν δίνεις εφτά χιλιάδες το χρόνο για να μάθει το παιδί σου γράμματα, ε, του πούστη! δε θα βρεις άλλο ένα πεντακοσάρικο;"
Προσπερνώντας ότι το 23% του 7000 είναι 1600 ευρώ και όχι 500, το οποίο είναι πολύ προηγμένα μαθηματικά και τα υπολογίζανε εδώ και δύο μήνες με τους υπερυπολογιστές του CERN που πιάνουν δύο στάδια Καραϊτάβλη ο καθένας, ουσιαστικά ο Φίλης εδώ προσπαθεί να τους πιάσει στο φιλότιμο.
Σου λέει, μια θυσία παραπάνω δε μπορείς να κάνεις για το παιδί σου; ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ! Θα κάνεις το σκατό σου παξιμάδι, και στην τελική θα βγάλεις και δυο ελιές από δίπλα και θα χορτάσεις. Το'πε κι ο Θηβαίος.
Και ποιος πάει να παίξει με το φιλότιμο; Ο Φίλης που στο δημοψήφισμα έλεγε "και πόσα μακαρόνια να φάει πια ο κόσμος;". Ο Φίλης που τώρα λέει ότι τα λεφτά από την αύξηση του ΦΠΑ στην παιδεία είναι "πενταροδεκάρες", και δεν βγήκε ένας πούστης να του πει "άμα είναι πενταροδεκάρες να τα βάλεις απ'την τσέπη σου, ιπποπόταμε της Κουμουνδούρου".
Κάπου εκεί τους τη βγήκε από δεξιά με κόκκινο η ΝΔ και τους λέει (ακολουθεί ύφος Μεϊμαράκη), "στάκα ρε μάγκες, εσείς μας λέτε ότι όλοι αυτοί που στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά είναι πλούσιοι, αλλά δεν πάει έτσι, και στα δημόσια σχολεία η κατάσταση είναι της μουρλής το πανηγύρι, και το μέτρο που θέλετε να βάλετε είναι ο αριστερός κομπλεξισμός σας που θέλετε πάντα να τιμωρείτε τους πλούσιους και την ιδιωτική πρωτοβουλία, γαμώ την αστική μου ευγένεια να πούμε".
Ο Φίλης αντιτείνει ότι "δεν είπαμε ότι είναι όλοι πλούσιοι, αλλά σίγουρα ότι είναι εύποροι".
Καταλάβατε; Δεν είναι Γιάννης, είναι Γιάνης με ένα νι.
Και συνεχίζει αυτός ο πολιτικός ογκόλιθος (pun intendeded) που λέγεται Φίλης, και λέει ότι "όσοι δεν αντέχουν να στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικό σχολείο, να πιέσουν για καλύτερο δημόσιο".
Μαλάκες μου, αυτός ο άνθρωπος καλύτερα να μασάει παρά να μιλάει.
Σαν να μας λέει "ε, το ξέρω ότι το δημόσιο σχολείο είναι τριμπούρδελο, αλλά, βασικά, θα πρέπει να με πιέσετε εσείς που κόπτεστε για το μέλλον των παιδιών σας για να το βελτιώσω, γιατί εμένα, βασικά, στην πούτσα μου κιόλας".

Κι επειδή οι Συριζαίοι δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους ούτε στο τι παραμύθι θα βρουν να πουν, πετάχτηκε κι ο βουλευτής Σεβαστάκης, καθηγητής MIT (Metsoveion Institute of Technology) παρακαλώ, και είπε ότι "το πολιτικό κόστος του ΦΠΑ στην ιδιωτική παιδεία δεν αφορά τους ψηφοφόρους του Σύριζα".
Κοίτα μια κρίση ειλικρίνειας. Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε κι όλοι οι άλλοι να πα να γαμηθούν. Τα ψηφαλάκια μας να αυγατίζουμε εμείς και ο κομματικός στρατός των κρατικοδίαιτων μικροαστούληδων να συντηρείται κι οι άλλοι κόφτε το λαιμό σας.
Έλα όμως που κάποιος σατανάς θυμήθηκε ότι σε ιδιωτικά σχολεία φοιτούν ο μικρός Παύλος-Φοίβος κι ο μικρός Ορφέας-Ερνέστο, γόνοι του Πίσω-από-τις-λέξεις και της γυναίκας του της Καρακαηδόνας!
Και τι είπε ο τεράστιος (pun intendeded για άλλη μια φορά) Φίλης; "Λογικό δεν είναι; Ο Πρωθυπουργός της χώρας είναι εύπορος, μπορεί να στείλει τα παιδιά του σε ιδιωτικά σχολεία".
Δεν έχει κι άδικο, έτσι; Εγώ πάλι θυμάμαι λίγο καιρό πιο πίσω, όταν ακόμα ο Σύριζας εξέφραζε το αντιμνημονιακό αίσθημα του λαού, που τότε μας παρουσίαζαν σαν υπόδειγμα πολιτικού τον πρόεδρο της Ουρουγουάης.
Τον θυμάστε; Έναν καλοσυνάτο παππούλη, ντε, που ζούσε απλά και φτωχικά, σκάβοντας το χωραφάκι του και κυκλοφορώντας με το Κατσαριδάκι του, χαρίζοντας τον προεδρικό του μισθό στους φτωχούς και τα ορφανά της χώρας;
Που έλεγε "εμένα τόσα μου αρκούν για να ζήσω" και "ντρέπομαι να ζω πλούσια ζωή όταν οι πολίτες της χώρας μου είναι φτωχοί";
Βρε κοίτα να δεις πόσο γρήγορα ξεχνάνε κάποιοι.
Τουλάχιστον δεν ξεχνάνε αυτούς που τους βοήθησαν, ε; Όπως ο Τσίπρας. Που συναντήθηκε με τον Ολάντ, τον πρόεδρα της Γαλλίας. Κι απ'όλους τους ανθρώπους που θα μπορούσε να φέρει μαζί του στη συνάντηση με τον Ολάντ, επιστήμονες, διανοούμενους, καλλιτέχνες, όποιον άξιο άνθρωπο έχει η ρημαδοχώρα, ως πιο άξιο απ'όλους αυτούς, άξιο να εκπροσωπήσει τη χώρα μας σε μια διεθνή υψηλή συνάντηση, διάλεξε τον Λαζόπουλο.
Ο Τσίπρας, που ως αντιπολίτευση Ολαντρέου τον ανέβαζε, τσιράκι της Μέρκελ τον κατέβαζε.
Κι ο Λαζόπουλος που έλεγε "κωμική η φάτσα του Ολάντ, τον βλέπω και γελάω".
Να 'μουν από μια μεριά στο Γκάζι που βγήκανε να δω τον Λαζόπουλο πώς συγκρατήθηκε και δε γέλασε με τα μούτρα του Ολάντ, ο Λαζόπουλος, που δεν είναι γελοία τα δικά του μούτρα.
Κι ήθελα τόσο πολύ να αγιάσω.
Μ'αφήνετε ρε πούστηδοι; Δε μ'αφήνετε.
Αυτά, και να προσέχετε τι θα κάνετε όταν έρθει η ώρα να ψηφίσετε την τρίτη-και-μακρύτερη-φορά-αριστερά.