Suicide Squad: μια εντελώς υποκειμενική κριτική

SPOILER ALERT, για να εξηγούμεθα και να μην παρεξηγούμεθα. Προχωράτε με δική σας ευθύνη, αν ακούσω κανέναν να λέει "ήθελα να το δω, γιατί μου το χάλασες;" θα του καρφώσω μπετόβεργα στο λαιμό.

Χθες το βράδυ, μια παρέα με πήρε κι είδαμε το Suicide Squad, κι επειδή η ώρα που βόλευε είχε προβολή 3D, έδωσα και τρία ευρώ παραπάνω για το 3D, τα οποία 3 ευρώ θα τα κλαίω για τρία χρόνια. Σοβαρά, μπορώ να μετρήσω τις σκηνές που έσγουψα για να μη με πετύχει κάτι στους αντίχειρες. 3 ευρώ για 3 δευτερόλεπτα; Σοβαρευτείτε γαμώ το στανιό, ούτε η καυτή Σουζάνα στο 9011-696969 δε χρεώνει τέτοια γαμησιάτικα. Δώστε τα τρία ευρώ μου πίσω και βάλτε τα γυαλιά στον πάτο σας.

Ας πάμε λοιπόν στην ταινία, το Suicide Squad, μία από αυτές τις ταινίες που πριν αρχίσει η προβολή περνάει μήνυμα "παρακαλούμε απενεργοποιήστε τα κινητά και τον εγκέφαλό σας". Το suspension of disbelief βαράει κόκκινα σαν στροφόμετρο σε ανηφόρα 45 μοίρες κι ο μόνος τρόπος να απολαύσεις την ταινία είναι να τη δεις σαν να βλέπεις ποδόσφαιρο: με καθαρό χουλιγκανισμό.

Το κόνσεπτ της ταινίας είναι ότι η Αμάντα Γουόλερ, μια πράκτορας της CIA ή κάτι τέτοιο που είναι μαύρη μεσήλιξ και θα μπορούσε να είναι και τρανστζέντερ άθεη λεσβία που κάνει κρόσφιτ αλλά τελικά το θεώρησαν overkill, μαζεύει μια στρατιά από τριτοδεύτερους "κακούς" του σύμπαντος της DC, κλεισμένους σε φυλακή υψίστης ασφαλείας σε ένα βάλτο στη Λουιζιάνα, για να καταπολεμήσουν την τρομοκρατία.

Η τρομοκρατία πλέον είναι η safe επιλογή για κακούς σε αμερικάνικη ταινία μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ.

Και αυτοί είναι:

• Ο Deadshot, aka Γουίλ Σμιθ, aka "το μεγάλο όνομα που βάλαμε για κράχτη", ένας επί πληρωμή sniper που πετυχαίνει τους στόχους του από ένα χιλιόμετρο, αλλά για να δείξουμε την ανθρώπινη πλευρά του έχει και μια αξιολάτρευτη κορούλα απ'την οποία τον χωρίζουνε και θα μας το χτυπάει σε όλη την ταινία.
• Η Harley Quinn, aka Μαργκότ Ρόμπι, aka "μελλοντική κυρία Barbarian", η οποία ήταν ψυχίατρος που ανέλαβε να θεραπεύσει τον Τζόκερ στο Άρκαμ, αλλά ο Τζόκερ, επειδή είναι ο Τζάρεντ Λέτο κι έχει μια ανεξήγητη ικανότητα να κάνει όλα τα μουνάκια να στάζουν, την αποτρελαίνει και την παίρνει για γκόμενα να δέρνει κόσμο με ένα μπαστούνι του μπέιζμπολ.

Εδώ μια παρένθεση: Κάθε χρόνο σε εκδηλώσεις καρναβαλιών και Halloween, γιατί ως γνωστόν και ποιο παιδάκι δεν έβγαινε για τρικ-ορ-τριτ στα στενά της Άνω Τούμπας και των Κάτω Πετραλώνων, υπάρχει μια "στολή-ψάχνω-πούτσο" εμπνευσμένη από την μεγάλη ταινία της χρονιάς που θα τη φοράνε οι 3 στις 5 χαζογκόμενες εκεί έξω. 

Φέτος αυτή η στολή θα περιλαμβάνει σκισμένο καλσόν, σορτσάκι σε μήκος κλειτορίδας, ένα κοτσίδι ροζ κι ένα γαλάζιο, και μπλούζα μέχρι τον αφαλό "Daddy's Little Monster".

Το'βλεπες. Το'παιξες; Συνεχίζουμε.

• Ο El Diablo, ένας Μεξικάνος καλυμμένος μέχρι και στο εσωτερικό της κωλοτρυπίδας με τατουάζ, ο οποίος είναι firebender και σε μια κακή στιγμή καίει ζωντανή τη γυναίκα του και τα παιδιά του, οπότε περνάει τη μισή ταινία κρατώντας μούτρα σε φάση "δε θέλω να ξαναπολεμήσω".
• Ο Captain Boomerang, ένας τύπος που κατάγεται απ'την Τσεχοσλοβακία... ΧΑΧΑ, ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ! Ένας Αυστραλός ληστής καγκουρογαμιάς, που έχει για όπλο ένα μπούμερανγκ, την πέφτει σε ό,τι κινείται και πίνει συνεχώς σάπια μπύρα περιπτέρου, because στερεότυπα.
  
• Ο Killer Croc, ένας τύπος που έχει δέρμα κροκόδειλου και ζει στους υπονόμους σαν τα Χελωνονιντζάκια.
• Κι ένας τύπος που λέγεται Slipknot, αλλά δε φοράει μάσκα, δεν τραγουδάει nu metal και γενικώς τον βάλανε απλά στην ταινία για να είναι ο πρώτος που θα πεθάνει.

Στην αντίπερα όχθη, υπάρχει μια αρχαιολόγα (χωρίς τρίγωνα βυζιά) που την παίζει το κινούμενο φρύδι Κάρα Ντελεβίν, η οποία ανακαλύπτει ένα αρχαίο κειμήλιο σε μια σπηλιά το οποίο περιέχει μια μάγισσα, την Enchantress, η οποία γαμάει και δέρνει.

Αρχικά μας τη δείχνουν να δουλεύει για την Γουόλερ, η οποία για να πείσει τους καραβανάδες να βάλουν μπρος την Suicide Squad, τη στέλνει στο υπουργείο του Ιράν να κλέψει απόρρητα έγγραφα και το κάνει σε δευτερόλεπτα.

-Μα για κάτσε, εσύ μας είπες αντίπερα όχθη.

Ναι, γιατί η καρδιά της μάγισσας είναι ξεχωριστά απ'το υπόλοιπο σώμα, σαν τα τηλεκατευθυνόμενα αυτοκινητάκια που οι μπαταρίες πωλούνται ξεχωριστά, κι όποιος έχει την καρδιά ελέγχει τη μάγισσα, οπότε τον περισσότερο χρόνο η μάγισσα απλά κάθεται ήσυχα στο σώμα της Ντελεβίν.

Όπως καταλαβαίνετε, αρχίσαμε τις μαλακίες, αλλά έχουμε ακόμα δρόμο.

Την αρχαιολόγα την πηδάει ένας σκληροτράχηλος λοχαγός του στρατού, ο Rick Flag (ναι, είναι τόσο πατριώτης που τον βγάλανε Σημαία. America, fuck yeah), ο οποίος δεν του πολυαρέσει που η γκόμενά του είναι κατειλημμένη από τη μάγισσα, αλλά και τι να κάνεις, λες και δεν υπάρχουν ένα σωρό γκόμενες εκεί έξω που είναι πιο ωραίες απ'τη Ντελεβίν και τα φρύδια της.

Ένα βράδυ όμως η Enchantress του ξεφεύγει, βρίσκει τον μάγισσο-αδερφό της, του δίνει το σώμα ενός τυπά κι αυτός πάει σε ένα σταθμό του μετρό κι αρχίζει να γαμιέται ο Δίας σκοτώνοντας και διαλύοντας ό,τι βρει μπροστά του.

Αυτοί οι δύο, μάλιστα, έχουν τη δύναμη να μετατρέπουν όποιον βρουν μπροστά τους σε ζόμπι-λακέ, κάτι σαν το φιλί των Dementors στο Harry Potter που ρουφάει από μέσα σου όλα τα θετικά συναισθήματα και σε αφήνει άψυχο κουφάρι.

Και...φτάσαμε στο σημείο που η ταινία δίνει πέναλτι δέκα μέτρα έξω από την περιοχή και περιμένει να το πιστέψεις.

Ρε γαμημένε Ζακ Σνάιντερ, έχεις βάλει τους κακούς σου να έχουν υπερδυνάμεις που θα ζήλευε κι ο "κάθε τρεις και λίγο βγάζω μια νέα υπερδύναμη απ'τον κώλο μου" Σούπερμαν. Τηλεμεταφέρονται, σκοτώνουν όποιον θέλουν, στρέφουν υπό τον έλεγχό τους όποιον θέλουν, παίζουν μέχρι και Jedi mind tricks με τους ίδιους σου τους βασικούς ήρωες.

Κι από τη μεριά των "δικών μας", ο μόνος που έχει αντίστοιχου βεληνεκούς υπερδυνάμεις είναι ο El Diablo που παίζει με τις φωτιές, άντε κι ο φονιάς κροκόδειλος που αναπνέει κάτω απ'το νερό. Από κει και πέρα έχεις έναν ερωτευμένο πεζοναύτη, έναν τύπο που η υπερδύναμή του συγκρίνεται με την Άννα Κορακάκη, έναν comic relief καγκουρογαμιά και τη Μαργκότ Ρόμπι, που λέει μαλακίες σε όλη την ταινία, γιατί ψυχοπαθής, και μάχεται με κινήσεις βγαλμένες από ρυθμική γυμναστική.

Συγνώμη Μαργκότ Ρόμπι, αλλά το να είσαι μουνάρα δεν είναι υπερδύναμη.

...τουλάχιστον όχι στο σύμπαν της DC.

Guys, πείτε το μαζί μου: Έμπαινα και δεν έβγαινα. Και το λέω εγώ που δεν γουστάρω καν ξανθιές. Όποιος δεν το πει, καλό θα είναι να το κοιτάξει μήπως προτιμάει πεζοναύτες.
Γιατί μας το κάνεις αυτό, ταινία; Είσαι Χόλιγουντ, όλοι ξέρουμε ότι στο τέλος θα νικήσουν οι καλοί ή τέλος πάντων οι λιγότερο κακοί, είπαμε ότι θα το κάνουμε ποδόσφαιρο, αλλά εδώ το ματσάκι είναι Μπάγερν Μονάχου-ΠΑΟΚ. Μου βάζεις τον Γλύκο και τον Κλάους να νικήσουν τον Νόιερ και τον Λεβαντόφσκι, ε δε γίνεται γαμώ!
Εν πάση περιφτώσει, η team of misfits μαζεύεται υπό τις διαταγές του Ρικ του Σημαιοφόρου και μιας Γιαπωνέζας με κατάνα, η οποία κατάνα φυλακίζει την ψυχή κάθε ανθρώπου που σκοτώνει, ναι, αυτό είναι κάτι που γενικά συμβαίνει στον κόσμο, τους φυτεύουν κι ένα εκρηκτικό στο λαιμό για να μην τους μπει καμιά ιδέα να το σκάσουν, για να μην τα πολυλογάμε ο Slipknot πεθαίνει απευθείας, και καλά να πάθει, ας επέλεγε για ψευδώνυμο Judas Priest. Because true metal never dies.

Αμέσως αρχίζει το ξυλίκι και το πυροβολητό με τους λακέδες-ζόμπι, που είναι τόσο απρόσωποι για να μην τους λυπηθείς όσο τρώνε πούτσα, που κυριολεκτικά δεν έχουν φάτσα: το κεφάλι τους είναι ένα μαύρο πράμα που καλύπτεται από περιτύλιγμα με φούσκες. Εκεί δε σκέφτεσαι "ρε, τον καημένο, μπορεί να έχει γυναίκα και παιδιά", εκεί σκέφτεσαι "ψόφα γαμημένη κουράδα απ'τα τρίσβαθα της κόλασης!".
Έτσι η ταινία σε χουλιγκανίζει όσο πρέπει, το οποίο είναι και ο στόχος της.
Η πούτσα και το ξύλο συνεχίζονται σε έναν ουρανοξύστη, όπου βλέπουμε κι ένα flashback που η Harley Quinn θυμάται πώς μετατράπηκε από σοβαρή middle class Αμερικάνα σε μισότρελη trophy wife παρανοϊκού κλόουν που τον παίζει ο Τζάρεντ Λέτο, λες κι είχαμε καμιά φαγούρα, και φτάνουν στην ταράτσα όπου βρίσκουν την μαύρη λεσβία κι έρχεται ένα ελικόπτερο να τους πάρει...
...ΠΟΥ ΤΟ ΕΧΕΙ ΠΕΙΡΑΤΕΨΕΙ Ο ΤΖΟΚΕΡ! ΧΟΛΙ ΦΑΚΙΝ' ΣΙΤ!
Ενόσω γαζώνουν τους ήρωές μας δίχως οίκτο και έλεος, η Χάρλεϊ πηδάει στο ελικόπτερο για να επανενωθεί με τον έρωτα της ζωής της, αλλά ένα λεπτό αργότερα τους πετυχαίνει ρουκέτα, πέφτει το ελικόπτερο κι ο Τζόκερ ψοφολογάει.
Δε σε χάλασε! Ρούφα το καυλέτο Τζάρεντ Λέτο, Τζάρεντ Λέτο, Τζάρεντ Λέ-ε-ετο!
Η Χάρλεϊ επανενώνεται με τους δικούς μας, μια και δεν έχει τίποτε άλλο να κάνει, και ο Σημαιοτέτοιος τους λέει "να, ξέρετε, δεν είναι τρομοκράτες, η γκόμενά μου είναι μάγισσα κι έχει περίοδο" και τους σβήνει και τα εκρηκτικά για να δείξει ότι τους εμπιστεύεται. Οι δικοί μας όμως λένε "fuck this shit" και καταλήγουν σε ένα μπαράκι να τα πίνουν και να λένε τα σώψυχά τους.
Ο Deadshot θέλει πίσω την κορούλα του, η Harley θέλει να γίνει νοικοκυρά με ρόλεϊ που διαβάζει Άρλεκιν (αν και, ακόμα και σαν νοικοκυρά με ρόλεϊ, έμπαινα και δεν έβγαινα), ο El Diablo θέλει να μην είχε κάψει την γυναίκα και τα παιδιά του, ο Αυστραλός βασικά θέλει να ρίξει κάναν μπούτσο.
Οπότε τους βρίσκει ο λοχαγός και πες, πες, συνειδητοποιούν ότι έχουν γίνει όλοι μια μεγάλη οικογένεια.

Σε αυτό το σημείο μπορούν πλέον άνετα να μας πουν ότι κερδίσαν τους κακούς με τη δύναμη της αγάπης και να το πιστέψουμε.
Ταυτόχρονα, οι κακοί έχουν βρει τη μαύρη λεσβία και την έχουν πάει στο αρχηγείο τους, οπότε μάλλον είναι πιο νεκρή κι από το πανκ.
Έτσι καταστρώνεται το σχέδιο: ο Κροκόδειλας μπαίνει στους υπονόμους και φυτεύει μια βόμβα ακριβώς κάτω από το σταθμό που έχουν στήσει αρχηγείο η μάγισσα κι ο μάγισσος, ενώ οι υπόλοιποι πάνε για να τους καθυστερήσουν και να τους βάλουν κάτω απ'το σημείο που θα σκάσει η βόμβα.
Η μάγισσα τους αντιλαμβάνεται αμέσως κι αρχίζει να τους προβάλλει στο μυαλό τα σώψυχα που λέγανε πριν, κι αρχίζουν να λυγίζουν. Όμως ο Ντιάμπλο δεν την πατάει, καταλαβαίνει ότι είναι κόλπο, παίρνει φωτιά κι αρχίζει να γαμάει τον πάτο του μάγισσου με φλογοβόλο όσο αυτός παίζει με μαγικές ακτίνες.
Α, ταυτόχρονα ξέχασα να σας πω ότι οι μαγικές ακτίνες έχουν φτιάξει μια τεράστια δίνη πάνω απ'το σταθμό που γαμάει το σύμπαν ανάσκελα.
Ο Ντιάμπλο δεν τα καταφέρνει μόνος του, μπαίνουν κι οι άλλοι στο παιχνίδι because family, και τον στριμώχνουν στη γωνία.
Το κόλπο πιάνει, η μπόμπα σκάει, ο μάγισσος ψοφάει και μένει η μάγισσα, η οποία τους λέει κατά βάση, "υπηρετήστε με και θα έχετε ό,τι θέλετε ή θα σας δώσω τα άντερα στο χέρι". Η Χάρλεϊ πλησιάζει την μάγισσα, και καλά ότι θα παραιτηθεί για να μπορέσει επιτέλους να ζήσει τη χαρά της middle class οικογενειακής ζωής, αλλά PLOT TWIST MOTHERFUCKERS! Της λέει "you messed with my family", της ξεριζώνει την καρδιά, την λιώνει κι οι σέρβερ της μάγισσας σβήνουν.
Βαθιά μπαλιά απ'τον Τζιόλη, τη βρίσκει ο Κλάους Αθανασιάδης, περνάει τον Ριμπερί, τον Λαμ, με καταπληκτική ντρίπλα περνάει και τον Νόιερ και ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛ 1-0 ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΟΚ ΜΕ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΚΛΑΟΥΣ!
Επίσης, αυτό με την καρδιά της μάγισσας δεν είναι κλεμμένο απ'τον Μάγο του Οζ;
Τέλος πάντων, σκάει κι η μαύρη λεσβία, η οποία τελικά δεν είχε πεθάνει, και τους λέει, "ντάξει, καλά κάνατε, τώρα γυρίστε πίσω στις φυλακές σας", αλλά της λένε "not so fast, biatch" κι έτσι βλέπουμε την τελική σκηνή:
Ο Γουίλ Σμιθ επανενώνεται με την κορούλα του έξω από τη φυλακή μια φορά την εβδομάδα, ο Σημαίας επανενώνεται με τη Φρυδού του η οποία δεν είναι πλέον δαιμονισμένη, ο Αυστραλοπίθηκας την πέφτει στη δεσμοφύλακα που τον φυλάει, κι η Χάρλεϊ είναι στο τρελάδικό της και διαβάζει Άρλεκιν με ρόλεϊ στο κεφάλι... ώσπου σκάει ο Τζόκερ που δεν είχε πεθάνει και την ελευθερώνει, KONIEC. Stay tuned for part 2, mofos.
Οκ, αυτό που εκεί στο Χόλιγουντ ξεκινάτε ένα κόνσεπτ που μετά βίας έχει ζουμί για μια ταινία και το τραβάτε για να βγάλει τέσσερις, κάποια στιγμή πρέπει να το κοιτάξετε.
Τελικός απολογισμός; Όπως είπαμε, το σενάριο είναι για πολλά ναρκωτικά. Αλλά το comic relief είναι σε ισορροπία με το ανελέητο ξυλίκι, είναι όσο συναισθηματική χρειάζεται για να ταυτιστείς με τους ήρωες χωρίς να γίνει μπακλαβάς απ'τα σιρόπια, δείχνει τον Τζάρεντ Λέτο να ψοφάει έστω και προσωρινά (seriously, να πα να γαμηθείς Τζάρεντ Λέτο), ωραία εφέ χωρίς να γίνονται κουραστικά, και, φυσικά, Μαργκότ Ρόμπι.
Οπότε ναι, σβήστε κινητά και εγκέφαλο και απολαύστε (όσο μπορείτε, τέλος πάντων, τώρα που σας ξέρασα όλη την ιστορία). Και να πα να γαμηθεί το 3D.
Αυτά, και να προσέχετε μην τα φτιάξετε με παρανοϊκό κλόουν ή δαιμονισμένη μάγισσα.

Hardwired To Self Destruct

Κοίτα να δεις λοιπόν που μέχρι κι οι Μετάλλικα έκαναν comeback στη δισκογραφία πριν κάνω εγώ comeback στη συγγραφή.

Και... δεν είναι και καθόλου άσχημο!
Τώρα, βέβαια, μπορώ να φανταστώ τον κλασικό βλάκα πρωτοδισκάκια να χαϊδεύει το μούσι του με αυταρέσκεια που θα ξίνιζε ακόμα και τον Μπόνο, να λέει "Μετάλλικα; Ποιοι Μετάλλικα;" (σε στιλ "Άμστελ; Ποια Άμστελ", και, ας μην κοροϊδευόμαστε, οι Μετάλλικα είναι η Άμστελ του μέταλ: είναι η στάνταρ μάρκα που ξέρει όλος ο κόσμος, πίνεται ευχάριστα τα καλοκαιρινά βράδια, αλλά αν είναι η μόνη μάρκα που ξέρεις, απλά παράτα το άθλημα και πίνε κοακόλα).
"Φιλαράκι μου, οι Μετάλλικα χάλασαν μετά το demo του Seek And Destroy που ηχογράφησαν στο γκαράζ του Μαστέιν με ένα μαγνητόφωνο Πανασόνικ. Θες να ακούσεις πραγματικό μέταλ; Θα σου δώσω μερικά σιντί απ'τους Putsaantaa Klaaus, που παίζουν Tundra Metal απευθείας απ'τα πιο παγωμένα βάθη της Λαπωνίας".
(Άλλη μια παρένθεση εδώ: δεν ξέρω πώς ακριβώς θα αποτιμηθεί η συνεισφορά του Mikeius στη μαζικοποίηση του ίντερνετ στο ελληνόφωνο κοινό πέρα και πάνω απ'το μάζεμα εικονικής μελιτζάνας, αλλά η λέξη και ο ορισμός "πρωτοδισκάκιας" πρέπει να γραφτούν στον τάφο του όταν πεθάνει.)
Όπως έχουμε ξανασυζητήσει, οι Μετάλλικα έχουν "χαλάσει" σε τόσα πολλά και διαφορετικά σημεία της 35χρονης πορείας τους που θα νόμιζες ότι είναι το Ντεσεβό που οδηγεί ο κλασικός μισοπεθαμένος παππούς με 50 χιλιόμετρα στην αριστερή λωρίδα, γαμώ τον Χάρο που ξέχασε να τον πάρει.
*Εισάγετε μόνοι σας αναφορά για τον μισοπεθαμένο φραγκάτο τζοβενόγερο που σκότωσε τον κοσμάκη στην Αίγινα με το κότερο, εγώ βαριέμαι.*
Έτσι η διαβόητος fanbase των Μετάλλικα είναι πιο διασπασμένη και αντιφατική, για μια ομάδα ανθρώπων που θεωρητικά ενώνεται υπό την ίδια ιδέα, κι από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.
Granted, αυτός ο παραλληλισμός θα ήταν σαφώς πιο εύστοχος το 2014, απ'ό,τι τώρα, γιατί πλέον η μόνη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η Πασοκική.

Ξέρετε, παρ'όλα αυτά, γιατί όλα αυτά δεν έχουν πλέον καμία σημασία; Γιατί ζούμε στην εποχή του ίντερνετ. Το να επενδύσεις τα ωραία σου λεφτά στα τυφλά για να πάρεις ένα άλμπουμ που μπορεί να είναι αριστούργημα ή μπορεί να είναι το St.Anger (στ'αλήθεια, να πάει να γαμηθεί το St.Anger) είναι πλέον ένας ανύπαρκτος κίνδυνος, γιατί μπορείς ό,τι ώρα θέλεις να το ακούσεις στο Youtube.
Κι αν σ'αρέσει, να σκάσεις και τα λεφτά στη μπάντα σε ένδειξη "μπράβο παιδιά, τ'αξίζετε", ή αντίστοιχα να μην τα σκάσεις και να γλιτώσεις τη ντροπή του να έχεις δώσει λεφτά για να ακούσεις Nickelback.
Έτσι, η αυτάρεσκη γνώμη του πρωτοδισκάκια έχει ακόμα λιγότερη αξία απ'όση...δεν είχε και ποτέ, να λέμε την αλήθεια. Ο έχων ώτα ακούειν ακούετο, αποφασίζετο από μόνος του και καυλώνετο όπως το νιώθει κι όχι όπως του πει ο Χ μπετόβλακας αρθρογράφος του Metal Hammer.
Οπότε, ναι, δεν είναι και καθόλου άσχημο το κομμάτι. Αν εξαιρέσεις την πιο "γυαλισμένη" παραγωγή, θα μπορούσε άνετα να είναι track στο Kill'em All.
Κι ας μη λέμε μαλακίες, εντελώς φυσιολογικό είναι να είναι γυαλισμένη η παραγωγή, μιλάμε για εκατομμυριούχους κι όχι για παιδάκια που ηχογραφούν με μαγνητόφωνο Πανασόνικ.
Αν εσύ, ο "φαν" των Μετάλλικα, περίμενες να ηχογραφούν με ακριβώς την ίδια τρισάθλια ποιότητα τεχνολογίας 35 χρόνων πίσω, ώστε τότε και μόνο τότε να θεωρήσεις ότι είναι true, ε, συγνώμη, αλλά δε φταίει κανείς άλλος, φταις εσύ που δεν ξεκόλλησες ποτέ απ'το γυμνάσιο.
Και με αυτή την αναφορά στο γυμνάσιο βρίσκω την αφορμή να περάσω στο επόμενο θέμα.
Ξεκίνησα να ασχολούμαι με την ευγενή ενασχόληση της συγγραφής το 2009, οπότε και πήγαινα δευτέρα γυμνασίου. Θυμάστε με ποια άλλη ευγενή ενασχόληση ξεκινούν να ασχολούνται τα παιδάκια στην δευτέρα γυμνασίου;
Πολύ σωστά, ήμουν εντελώς κυριολεκτικά 14 χρονών μαλακισμένο.
Και ας είμαστε ειλικρινείς, όλοι στα 14 μας ήμασταν μαλακισμένα. Και δεν έχει να κάνει απολύτως τίποτα με την ευφυΐα και ευστροφία που έχει κάποιος στο μυαλό του.
Εγώ στα 14 συμμετείχα σε πανελλήνιες ολυμπιάδες μαθηματικών. Ήμουν έξυπνο παιδί; Βεβαίως. Και ταυτόχρονα έλεγα του κόσμου τις μαλακίες! Κι είναι απόλυτα φυσιολογικό, γιατί στα 13 και στα 14 πολύ απλά, όσο ευφυής κι αν είσαι, δεν έχεις τις απαιτούμενες παραστάσεις και εμπειρίες για να μπορείς να βγάλεις βάσιμα συμπεράσματα.
Θυμάσαι μήπως την Ελενίτσα, που σου άρεσε στην έκτη δημοτικού, αλλά επειδή πήγαινες έκτη δημοτικού και σου είχε γίνει το μυαλό πουρές απ'τα Πόκεμον, θεώρησες ότι ο τρόπος να της δείξεις ότι σ'αρέσει είναι να της τραβάς τα μαλλιά σε κάθε διάλειμμα;
Αυτή είναι όλη η εμπειρία που έχεις περί ερωτικών σχέσεων στα 14.
Παρομοίως, η όποια υποψία μπορεί να έχεις περί πολιτικής προέρχεται ατόφια από δύο επεισόδια Ράδιο Αρβύλα που είδες για να την παίξεις με την Ευγενία και τη Χριστίνα (ναι, η γλάστρα του Ράδιο Αρβύλα ήταν δύο διαφορετικές γυναίκες, κι εγώ σοκαρίστηκα όταν το έμαθα), η σχέση σου με τα χρήματα είναι να σε στέλνουν να πάρεις ψωμί και να σου αφήνουν τα ρέστα απ'το τάληρο, η δε κορυφή της μουσικής είναι η γαμημένη Μπρίτνεϊ Σπίαρς που παίζει όλη μέρα στην καφετέρια απέναντι απ'το σχολείο.

And this here, kids, is how Uncle Thomas got his first boner. Ahh...those were the days.
Παρ'όλα αυτά, επειδή ακριβώς τότε αρχίζεις να νιώθεις την ανάγκη να ανεξαρτητοποιηθείς, σε όποιο βαθμό αναλογεί, από τη μαμά και το μπαμπά, θα ανοίξεις το στόμα σου και θα την πετάξεις ούτως ή άλλως.
Αυτό βέβαια που το κάνει χειρότερο είναι ότι εμείς που γεννηθήκαμε απ'το 1990 και μετά, ήμασταν η πρώτη γενιά που γεννήθηκε μέσα στο ίντερνετ. Η εφηβεία μας συμβάδισε με αυτό. Κάτι που, αφενός, σημαίνει πολύ πιο εύκολη εύρεση τσόντας.
Κι αν είσαι δεκαπέντε χρονών, αυτό είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής σου, γιατί την έχεις παίξει ήδη τρεις φορές μέχρι το μεσημεριανό. Κι αυτό αν έχεις σχολείο.
Αφετέρου, σημαίνει ότι όλα τα εφηβικά ξεσπάσματα βλακείας, ξερολίασης κι ακραίων συναισθηματικών διακυμάνσεων βρίσκονται εκεί, κάπου σε ένα παλιό και ξεχασμένο προφίλ στο Facebook με τίτλο "Koctakic PAOK 4 Sperminator" ή "Marilenaki Papa0 Ce M0raki" ή "Dark Sorrowful Rose" άμα ήταν καμιά γκοθού που πήγαινε να το παίξει ψαγμένη με δύο τραγούδια Evanescence.
Χώρισες την πρώτη σου σχέση που κράτησε δύο εβδομάδες στα 14 και, επειδή όπως είπαμε δεν έχεις υπόβαθρο για κατάλληλο perspective, νομίζεις ότι είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο και το κλαις για τρεις εβδομάδες.
Σημείωση: αν το πένθος για έναν χωρισμό κρατάει περισσότερο απ'την σχέση καθεαυτή, το μόνο που σου μένει είναι να αφήσεις λοξή φράντζα και να βάψεις μαύρα τα νύχια σου, ιμόπαιδο.
Πριν το ίντερνετ, όλα τα καταθλιπτικά ποιήματα, στίχοι των Nightwish και απόπειρες κοψίματος φλέβας κατέληγαν σε ένα τετράδιο που στο εξώφυλλο έγραφε "Memoirs of a Tormented Soul", που μιλάμε κοπελιά το προσφυγάκι που θαλασσοπνίγεται στο Αιγαίο πέφτει και παίρνει κάμψεις με τα βάσανά σου.
Κι αυτό το τετράδιο χάνεται εντελώς βολικά μέσα σε μια κούτα Νουνού στο πατάρι, ψάχνοντας κάτι άσχετο το ανακαλύπτεις είκοσι χρόνια αργότερα που έχεις γίνει χρήσιμο μέλος της κοινωνίας (...ίσως και όχι;), λες χαμογελώντας "τι μαλακίες σκεφτόμουν τότε που ήμουν 15" και το καις πάνω απ'το νεροχύτη μην τυχόν και το ανακαλύψει κανείς άλλος και χάσει το όποιο ίχνος σεβασμού έχει προς το άτομό σου.

(Λοιπόν, έχουμε μέταλ, έχουμε κλασική μουσική, έχουμε σαχλοπόπ κι έχουμε και soul των 60's. Άμα καταφέρω να χώσω και καλτ χιπ χοπ των ογδόνταζ, έχω κάνει μπίνγκο).
Τώρα όμως, τα καταθλιπτικά ποιήματα και οι ντραμακουινισμοί δε μένουν στο σάπιο τετραδιάκι σου, Βασούλα ή Dark Sorrowful Rose ή ό,τι σκατά. Τα ποστάρεις στο Facebook και μένουν για πάντα φακελωμένα στους σέρβερ του ρουφιάνου που λέγεται ίντερνετ. Το ίδιο κι εσύ, Κωστάκη Παοκάρα που φωτοσόπαρες τη Μέγκαν Φοξ στην αγκαλιά σου κι έλεγες "na edo me to gkomenaki".
Και, φυσικά, το ίδιο κι εγώ, ο Θωμάς, που έγραφα ό,τι μου κατέβαινε στην κούτρα. Και, για δες, ένα πράγμα που ξεκίνησα να κάνω από βαρεμάρα ένα μεσημέρι το 2009, κατέληξε να καταγράφει όλη μου την εξέλιξη μέσα σε αυτά τα εφτά χρόνια. Την εξέλιξη των απόψεών μου, την εξέλιξη του χιούμορ μου, την εξέλιξή μου σαν άνθρωπος.
Ξεκίνησα σαν σπυριάρης απουσιολόγος, πέρασα απ'τη φάση που ακούς μισό τραγούδι Μέιντεν και νομίζεις ότι είσαι σατανιστής, ξεκίνησα να ακούω πιο συστηματικά μέταλ, έφαγα τα μούτρα μου με τη μία χαζογκόμενα του λυκείου πίσω από την άλλη, έφαγα το άγχος των πανελληνίων, μπήκα στους Μηχανολόγοι του ΑΠΘ, ξεκίνησα γυμναστήριο, γνώρισα ανθρώπους απ'την κοινότητα των μπλογκ (αν την αποκαλούσα "μπλογκόσφαιρα" θα έφευγε ρουκέτα και θα έτρεχα να βρω Γερμανό πριν πάει τρεις Σαββάτο μεσημέρι και μείνω να περιμένω τη Δευτέρα χωρίς πληκτρολόγιο), με κάποιους απ'αυτούς κόλλησα και με κάποιους όχι, είδα μέταλ συναυλίες, πωρώθηκα με Σάξον, Αξέπτ και Πριστ, ταυτόχρονα πήγαινα στις ντισκοβραδιές του Οχτάμπαλου και παρίστανα τον Τσομπανοτραβόλτα.
Κι αυτή εδώ η μαλακία που βρίσκεστε και διαβάζετε αυτή τη στιγμή, ήταν εκεί και τα έβλεπε.
Αυτό το μπλογκ, κακά τα ψέματα, είναι πλέον εξίσου κομμάτι του εαυτού μου με το ότι είμαι 1,75, εξακολουθώ να είμαι γαμημένος φύτουλας που βγάζει μέσο όρο 9,3 (αλλά βγαίνω και έξω, γιατί έχω πρόγραμμα) και την έχω 19 πόντους.
Ώσπου έφτασε το 2016 και... φρέναρα. Γιατί;
Γιατί είχα φτάσει σε ένα σημείο που ό,τι θέμα και να έβρισκα να γράψω, θα έβγαινε πολιτικό κήρυγμα και, όπως είπε μια μεγάλη φιλόσοφος, η Μαντόνα, papa don't preach.
Ξέρετε εκείνον τον τύπο που είναι δεύτερο έτος πολιτικών επιστημών στην Κομοτηνή και νομίζει ότι κατέχει πλέον την υπέρτατη αλήθεια της ζωής και έχει πάντα έτοιμη στον τοίχο του μια στομφώδη αποψάρα για κάθε θέμα, υποθέμα και ανθυποθέμα της επικαιρότητας. Κανείς δε γουστάρει αυτόν τον τύπο.
Πέραν, φυσικά, ότι τις αποψάρες που θεωρείς ψήγματα σοφίας στα 21 σου, κατά πάσα πιθανότητα θα τις βλέπεις στα 30 και θα είναι σαν τα καταθλιπτικά ποιήματα που γούσταρες στα 15 σου.
Ξαφνικά, ήμουν αυτός ο τύπος (όπως μπορείτε πολύ καλά να δείτε στο αμέσως προηγούμενο άρθρο). Και κάθε προσπάθεια να προσεγγίσω το θέμα χιουμοριστικά έβγαινε βεβιασμένη και με πολύ σπρώξιμο, σαν να χέζεις μετά από δέκα μέρες πιλάφι μπλουμ. Κι από ένα σημείο και μετά, δεν είχα διάθεση να το σπρώξω.

ΜΠΙΝΓΚΟ!
Αυτή είναι λοιπόν η τελευταία φορά που γράφω; ίσως ρωτήσετε.
Δεν τολμώ να πω όχι. Θα καταντήσει μετά σαν το ανέκδοτο με την τελευταία συναυλία των Πυξ Βλαξ. Οπότε, το αφήνω στο φλου κι ό,τι ήθελε προκύψει.
Αυτά, και να προσέχετε μην πιάσετε μουσικοκουβέντα με τον πρωτοδισκάκια.

Sieg Anarcheil

Προ ημερησίας διάταξης, να πω το εξής: παρακαλείται ο Αρκάς να κόψει τα στριπάκια με το Χάρο, γιατί ο πραγματικός Χάρος το έχει δει σαν πρόκληση.

Και τώρα, όπως λέει κι ο Οβελίξ, ας περάσουμε στο ψητό.
Όπως θα έχετε παρατηρήσει, έχω μια ελαφρά αλλεργία προς τους αναρχικοί.
-Και τι σε πειράζουνε μωρέ οι άνθρωποι; Μαζεύονται στα αυτοδιαχειριζόμενά τους, πίνουν τις περιπτερόμπυρές τους, πίνουν φέους στριμμένους με Κυριακάτικη εφημερίδα, λένε τις αμπελοφιλοσοφίες τους, άντε καμιά φορά να παίξουν και καμιά ψιλή με τίποτα Χρυσαυγίτες. Ενοχλούν κανέναν;
Κι έτσι έτεινα να πιστέψω κι εγώ. Ότι μπορεί τελικά να μην είναι το ύψιστο κακό για την κοινωνία οι αναρχικοί. Απλά να συμμετέχουν σε ένα είδος λέσχης συζητήσεων, απλά με περισσότερα μούσια και τζίβες.
And then this happened:
Απειλές σε ελεγκτές. Στη φόρα ονόματα και διευθύνσεις. Σημάδεψαν τα σπίτια γράφοντας 'ρουφιάνοι'.
"Είναι εμπόδια στις μετακινήσεις μας. Είναι αντικοινωνικός ο ρόλος τους. Είναι γλοιώδης η φιγούρα τους. Είναι απεχθής η συμπεριφορά τους, είναι, είναι, είναι... και γιαυτό θα αντιμετωπίζονται ανάλογα."

...Υ.Γ : Τα παρακάτω ονόματα ρουφιάνων ελεγκτών του μετρό, δίνονται για όποιον ενδιαφέρεται.. Αν γνωρίζεις κάποιον, στην γειτονιά σου, στην πολυκατοικία σου συμπεριφέρσου του ανάλογα.

Μάλιστα. Τι έχουμε δηλαδή εδώ; Έχουμε ομάδες αναρχικών, που αλλιώς αρέσκονται να αποκαλούνται και "αντίφα" (εκ του "αντιφασίστες" και όχι εναντίον της γνωστής μάρκας σαπουνιών Fa), που ενίοτε αρέσκονται να αποκαλούνται και "ελευθεριακοί".

Αυτές οι ομάδες, λοιπόν, σε μία επίδειξη αντιφασισμού και ελευθερίας από τις λίγες, βάλανε χέρι σε δεδομένα του υπουργείου Μεταφορών που γράφουν τα ονόματα και τις διευθύνσεις των χειρότερων οργάνων καταπίεσης που έχουν περάσει απ'τον πλανήτη, που τύφλα να'χουν τα SS και η KGB.

Τους ελεγκτές.

Για να καταλάβει και κάποιος που ήρθε μόλις από ένα γραφικό ψαροχώρι της Νορβηγίας και δεν ξέρει τι εστί Γιουνανιστάν, υπάρχει γενικά στον Έλληνα μια παγιωμένη αίσθηση ότι όλοι του χρωστάνε και δε χρωστάει τίποτα.

Ως προέκταση αυτού, ο Έλληνας, και δη αυτός που προσδιορίζεται ως αριστερός ή ακόμα καλύτερα αναρχικός, θεωρεί ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμά του να παίρνει το λεωφορείο ή το μετρό χωρίς εισιτήριο.

Βέβαια, διαφεύγει σε όλους αυτούς που έχουν κάνει σημαία τη "δωρεάν μετακίνηση" ως αναφαίρετο δικαίωμα το εξής: ότι αυτό το πράγμα δεν έχει εφαρμοστεί πουθενά και ποτέ σε αυτόν ή σε οποιονδήποτε άλλο πλανήτη από τότε που υπάρχουν καν σαν έννοια οι μαζικές μεταφορές, αν εξαιρέσει κανείς τη φαεινή έμπνευση του Σπίρτζη στο περσινό δημοψήφισμα που για δύο εβδομάδες έβαλε μέσα τον ΟΑΣΑ πέντε εκατομμύρια.
Η "ιδεολογική" αιτιολόγηση είναι ότι οι συγκοινωνίες είναι βασικό κοινωνικό αγαθό.
Ναι, ε; Το ίδιο κι η τροφή! Κι ακόμα βασικότερο, αφού αν δε φας θα πεθάνεις. Ας κάνουμε λοιπόν ένα πείραμα. Την επόμενη φορά που θα πάτε στον φούρνο της γειτονιάς να πάρετε ψωμί, να πείτε στο φούρναρη "το ψωμί είναι κοινωνικό αγαθό, αρνούμαι να σε πληρώσω παλιορουφιάνε".
Κι αν σας πει καμιά κουβέντα, ρίξτε του και λίγο δημοκρατικό ξύλο για να μάθει να είναι ρουφιάνος και να καταπιέζει την πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά.
Σε αναλογία τουλάχιστον 20 προς 3, έτσι; Έχουν μια δύναμη αυτοί οι ρουφιάνοι, άλλο πράμα.
Και παρ'όλα αυτά, αυτό που δε θα έκανε κανείς ποτέ στο φούρναρη, το μανάβη ή το χασάπη, για κάποιο λόγο στον ελεγκτή θεωρείται κοινωνικά αποδεκτό.
Έτσι, οι φίλοι μας οι αναρχικοί, οι αντίφες, που είναι πάντα έτοιμοι να "συνετίσουν" όποιον έχει για το προσφυγικό άλλη άποψη απ'το "τους δίνουμε όλους χαρτιά, σπίτια, δουλειές, άμα λάχει τους στήνουμε και κώλο" ως το φασισταριό που είναι αυτός, έκαναν το εξής γουστόζικο: πήραν τις διευθύνσεις των ελεγκτών, πήγαν στα σπίτια τους και τους μάρκαραν ως "ρουφιάνους".
Γιατί, προφανώς, "είναι αντικοινωνικός ο ρόλος τους".
Το "είναι γλοιώδης η φιγούρα τους" είναι επιχείρημα επιπέδου "δε μ'αρέσει η φάτσα σου, άρα θα σε δείρω" και προτιμώ να σχολιάσω την τηλεοπτική επάνοδο της Ρούλας παρά τέτοιου επιπέδου επιχειρήματα, αλλά για το περί "αντικοινωνικών ρόλων", είναι και λίγο ειρωνεία να το λένε αυτοί που ο κοινωνικός τους ρόλος συνίσταται κυρίως σε βανδαλισμούς και καταστροφές.
Φυσικά σε αυτά η βολική δικαιολογία είναι πάντα ότι τα κάνουν βαλτοί μπάτσοι προβοκάτορες για να αμαυρώσουν την εικόνα του αναρχικού κινήματος στην κοινωνία.
Άραγε τα πύρινα μανιφέστα κατά της πανούκλας των ελεγκτών, που έχουν ανέβει στο Indymedia, που βασίζεται στους -προστατευμένους από το πανεπιστημιακό άσυλο- server του MIT (Metsoveion Institute of Technology) να είναι κι αυτά φυτεμένα από μπάτσους χάκερς;
Και το κόμπο ειρωνείας συνεχίζεται, καθώς η ΧΧΧΧ ΧΧΧΧ αποκαλείται "ρουφιάνα" από αυτούς που βρήκαν παράνομη πρόσβαση σε προσωπικά δεδομένα και μάλιστα τα χρησιμοποιούν για στοχοποίηση και παρότρυνση σε βία και εκδίκηση.
Κάνε μου τη χάρη σε παρακαλώ! Όταν πρόκειται για τους στόχους του κοινωνικού αγώνα δεν το λέμε "ρουφιανιλίκι", το λέμε counterintelligence.
Ενδιαφέρον έχει, επίσης, να σταθούμε στο σημείο που η "ρουφιάνα ελεγκτής" κηρύσσεται ανεπιθύμητη από τη γειτονιά "μας". Το λες και -να το πω;- ειρωνικό να βλέπεις αυτούς που τάσσονται κατά της ιδιοκτησίας, να αναφέρονται σε μια ολόκληρη γειτονιά ως ιδιοκτησία τους και να μιλούν σαν να πρεσβεύουν όποιον μένει σε αυτήν.
Επίσης αυτοί δεν είναι οι ίδιοι που αυτοπροσδιορίζονται ως "ελευθεριακοί"; Προφανώς, η ελευθερία δε συμπεριλαμβάνει την ελευθερία του να διαμένεις σε όποια γειτονιά θέλεις χωρίς να φοβάσαι ότι θα σε στοχοποιήσουν λόγω της δουλειάς σου.
Το λες κι επιλεκτική ευαισθησία στις ελευθερίες.

Αλήθεια, μια και αρχίσαμε δηλαδή, γιατί να μην το επεκτείνουμε αυτό; Άλλωστε, αν οι ελεγκτές είναι μία φορά όργανα καταστολής και καταπίεσης, οι μπάτσοι είναι δέκα! Προτείνω λοιπόν στους αγαπητούς αναρχικούς, αντιφά και τα τοιαύτα, να πηγαίνουν και στα σπίτια μπάτσων και να γράφουν "είσαι μπάτσος κι ανεπιθύμητος στη γειτονιά μας".
Εκτός κι αν η μαγκιά τους φτάνει μέχρι το να δέρνουν είκοσι εναντίων τριών, ή το να στοχοποιούν και να εκφοβίζουν γυναίκες,
Γιατί γυναίκες ήταν τα πρώτα θύματα.
Έλα μωρέ κι εσύ. Σύμπτωση θα ήτανε. Άλλωστε απ'τη στιγμή που απαγορεύτηκε το "χτύπα σαν άντρας" της Άντζελας, έχουμε λύσει όλα τα προβλήματα ισότητας φύλων σε αυτή τη χώρα.
Αυτό πάντως το γουστόζικο, το να μαρκάρονται τα σπίτια των εχθρών της κοινωνίας, αν και ωραία έμπνευση, νομίζω ότι κάπου το έχω ξαναδεί. Αλλά πού όμως ρε γαμώτο;

Oh...fuck.

Σε περίπτωση λοιπόν που δεν το καταλάβατε, οι δήθεν "αντίφα" έχουν στήσει ολόκληρο παρακρατικό μηχανισμό, στοχοποιούν και παροτρύνουν σε βία εναντίον "αντιφρονούντων" (φυσικά εκεί που τους παίρνει, γιατί οι παρακρατικοί ανέκαθεν ήταν και είναι θρασύδειλα ανθρωπάρια) και καθόμαστε και τους κοιτάμε.

Και δεν έχει να κάνει καν με τους ελεγκτές. Οι ελεγκτές είναι σήμερα. Αύριο θα είμαι εγώ ή όποιος άλλος τολμάει να πει ελεύθερα τη γνώμη του χωρίς να συμμορφώνεται στο ινστρουχτοριλίκι των σκατιάρηδων.

-Μα η Χρυσή Αυγή...

Σκάσε. Το "μα κι οι άλλοι τρώγανε σαράντα χρόνια" δεν είναι επιχείρημα και κακώς εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ως τέτοιο. Όποιος θεωρεί σωστή κίνηση το να στηριχθεί ή τέλος πάντων να λαμβάνει άφεση αμαρτιών η μία ομάδα φασιστικών σκατών, για να καταπολεμήσει την άλλη ομάδα φασιστικών σκατών, ή είναι ηλίθιος, ή "θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει".

Εν κατακλείδι, και για να τελειώνουν οι ευφημισμοί, η διαστρέβλωση των εννοιών κι οι "ιδεολογικές" μαλακίες:

Όποιος θεωρεί ότι έχει δικαίωμα σε δωρεάν μετακίνηση, δεν είναι ούτε ιδεολόγος ούτε ήρωας. Είναι τζαμπατζής.

Όποιος είναι τζαμπατζής, να είναι κι έτοιμος να αναλάβει τις συνέπειες. Ούτε θα τον λυπηθούμε, ούτε θα τον κάνουμε λαϊκό προσκύνημα.

Όποιος λειτουργεί με παρακρατικούς μηχανισμούς, είναι φασίστας.

Όποιος στοχοποιεί άλλους ανθρώπους και υποδαυλίζει βία και εκδίκηση εναντίον τους, χωρίς κανένα άλλο κριτήριο πέραν της δουλειάς που κάνουν για να ζήσουν, είναι φασίστας.

Κυβέρνηση που αφήνει παρακρατικά σκουπίδια να δρουν ανενόχλητα, εκμεταλλευόμενα κρατικές δομές (βλέπε servers του Μετσοβείου) και επιδεικνύοντας επιλεκτική ευαισθησία στους νόμους, ή είναι ανίκανη να τους πατάξει, ή τους χρησιμοποιεί σε όφελός της. Σε κάθε περίπτωση, αυτό είναι η καλύτερη απόδειξη μιας παντελώς αποτυχημένης δημοκρατίας.

Κι όποιος πούστης φασίστας κάνει τα παραπάνω και παρ'όλα αυτά τολμάει να κουνάει και το δάχτυλο σε άλλους και να τους αποκαλεί φασίστες, να βουλώσει επιτέλους το κωλοτρυπίδι που έχει για στόμα.

Κομπρέντε, μουνόπανα;

Σας περιμένω να έρθετε με την όπισθεν για να μου πείτε για τη θεωρία των δύο άκρων, τον φασισμό/ΔΑΠιτισμό (δηλαδή φασισμό μασκέ) που με διακατέχει και για το πόσο γαμιέται η μάνα μου στα φανάρια της Εθνικής με φορτηγατζήδες για πέντε ευρώ.

Αυτά, και να προσέχετε μη σας πιάσει μωβ βροχή ενόσω οδηγείτε τη μικρή κόκκινη Corvette σας υπό τους ήχους του κλάματος των περιστεριών.

Ανακοίνωσις

Λόγω συγκυριών και αυξημένου φόρτου εργασίας που θα με οδηγήσουν σε ένα χρονοδιάγραμμα όπου θα μου περισσεύει χρόνος μετά βίας αρκετός για να κλάσω, το μπλογκ αυτό μπαίνει μέχρι νεωτέρας στον πάγο.

Υπόσχομαι, όταν θα είμαι ξανά δυνατά στο ξύσιμο με τριαξονική φρέζα, φρέσκος, ελεύθερος κι ωραίος, με μια φράπα στο αριστερό χέρι κι ένα ποντίκι στο δεξί να παίζει Criminal Case, να επανέλθω δριμύτερος με υπερβολικές παρομοιώσεις, ευρηματικά γαμωσταυρίδια, σκίσιμο Συριζαίων, σατανικό χέβι μέταλ, σκηνικά από τις ντίσκο βραδιές του Οχτάμπαλου, αιθέριες υπάρξεις με διαστημικά βυζγοιά και βαμμένα κόκκινα μαλλιά σαν το αίμα που κυλάει στο σουηδικό χιόνι μετά απ'τις παγανιστικές τελετές των Βίκινγκς και όλα τα υπόλοιπα που αγαπήσατε σε μένα.
Μέχρι τότε...
...αυτά και να προσέχετε.

Τι ξέρει ο Λευκός Πύργος και κάνει τον ανήξερο;

Μετά την εβδομάδα που μας πέρασε, πίστευα ότι πλέον τίποτα δε θα μπορούσε να μου κάνει εντύπωση και ότι σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου θα πρέπει να βαράω speedball απευθείας στο μάτι μόνο και μόνο για να νιώσω κάτι.
Είδα τον Λαζόπουλο να λέει ότι όποιος καθηλώνεται σε μια καρέκλα (αναπηρική) καθηλώνεται και το μυαλό του.
Είδα πανελίστες και συμπανελίστες τη μία μέρα να χέζουν πατόκορφα τον Παντελίδη για το στίχο με τη γκόμενα στα Κατεχόμενα και την επόμενη μέρα να μυξοκλαίνε πάνω απ'το πτώμα του.
Είδα το Χίο να βγαίνει και να γράφει επί λέξει ότι η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ Μερσεντές σκότωσε τον Παντελίδη.
Είδα την Παλαιτσάκη να αποκαλύπτει ότι ο Ντέιβιντ Γκίλμουρ (sic) κι όλοι οι φαν των Πινκ Φλόιντ παγκοσμίως θρηνούν για το χαμό του Παντελίδη.

Πίστευα ότι δεν υπήρχε πλέον τίποτε άλλο να δω.
Κι όμως, η απάντηση με περίμενε στη στάση Αντιγονιδών, πάνω σε ένα καφάο.

Από μακριά αυτό το χαρτί φαντάζει ένα απλό χαρτί. Και πράγματι, έτσι ήταν στην αρχή. Ένα απλό χαρτί.
Αν ήξερε όμως το δύσμοιρο δεντρί ότι κόπηκε για να γραφούν πάνω του τέτοια ανίερα και σατανιστικά μηνύματα, θα προτιμούσε να είχε καεί κάποιον Αύγουστο από δήθεν πεταμένο τσιγάρο ασυνείδητου οδηγού για να χτιστεί το επόμενο καλοκαίρι στη θέση του το εξοχικό κάποιου Αθηναίου.
ΣΥΛΥΨΗ ΠΑΠΠΑΘΕΜΕΛΗΣ-ΨΩΜΕΙΑΔΗΣ.
Α, ναι, ξέχασα να σας προειδοποιήσω ότι το ένα βασικό συνδετικό στοιχείο που έχει όλο το κατεβατό αυτό είναι η ωρθογραφύα. Πάρτε ένα κολλύριο, για παν ενδεχόμενο, μη με ρωτάτε πού θα το βρείτε, αν είστε ΠΑΟΚ θα πρέπει να έχετε ένα μαζί σας σε κάθε περίπτωση γιατί η ομάδα δε βλέπεται.
Πάλι.
Δυστυχώς, επίσης, ένα τμήμα του κειμένου δε φαίνεται κάτω από αυτόν τον καφετί όγκο που θα μπορούσε να είναι είτε πέτρα είτε ψίχα από ψωμί ολικής άλεσης ή κουράδα μετά από δέκα μέρες νερόβραστο πιλάφι, οπότε προφανώς και δεν το ακούμπησα γιατί σιχαίνομαι το μαύρο ψωμί.
Ρατσισμός.
Εδώ, λοιπόν, υποθέτουμε ότι τα μεγάλα αυτά πολιτικά αναστήματα (pun totally intended) της πόλεως της Θεσσαλονίκης, Παπαθεμελής και Ψωμιάδης, συνελήφθησαν. Τώρα, έχω εν γνώσει μου την άδικη πολιτική δίωξη του Πανίκα, αλλά το μόνο έγκλημα που θα μπορούσα να προσάψω στον Παπαθεμελή είναι ότι ενέπνευσε τον Λαζόπουλο να τραγουδήσει το "Παπαθεμελή, Παπαθεμελή, απόψε ένας ναύτης το κορμί μου αμελεί".
ΚΟΜΑΤΑ-ΑΣΤΗΝΟΜΕΙΕΣ Κ.Τ.
Η ωρθογραφύα συνεχίζει να κάνει εντυπωσιακό παιχνίδι, μοιράζοντας κάθετες μπαλιές και τριπλάροντας εντυπωσιακά τις άμυνες του εγκεφάλου μας. Εδώ βέβαια ανακύπτει ένα ζήτημα αν ο ποιητής μιλάει για κόμματα ή κώματα, αν και εδώ που τα λέμε τα περισσότερα κόμματα και οι περισσότεροι ψηφοφόροι αυτών δεν απέχουν πολύ από την απόλυτη έλλειψη εγκεφαλικής λειτουργίας.
ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ-ΣΟΥΓΚΑΣ ΕΦΚΑΡΠΕΙΑ ΠΑΡΕΑ
Εδώ ο δικός μας κάνει την ανατροπή και γράφει δύο ολόκληρες λέξεις σωστά (Ζαφειρόπουλος, Παρέα), αλλά μας αποζημιώνει γαμώντας ασάλιωτα την Ευκαρπία. Η σύνταξη εδώ θυμίζει τις ενισχύσεις από Κολωνό, κι είμαι σίγουρος ότι όποιος τολμήσει να πατήσει Ευκαρπία θα έχει να κάνει με τον Ζαφειρόπουλο και τον Σούγκα, που'χουνε κάνει δέκα χρόνια φυλακή ο καθένας, και το κρου τους.

ΣΥΓΚΕΝΗΣ ΤΟΥ ΔΕΙΑΒΑΤΗΡΕΙΟΥ
Ως γνωστόν, τα διαβατήρια έχουν πολύ στενούς οικογενειακούς δεσμούς, τους οποίους και τιμούν σε κάθε περίπτωση γάμου, βάφτισης, πανηγυριού ή κηδείας. Δεν είναι λίγο πράγμα να είσαι συγγενής διαβατηρίου.
Και τώρα μια μικρή διακοπή για διαφημίσεις...
ΣΤΡΑΤΩΣ ΦΟΥΡΝΟΣ ΝΑΥΑΡΕΙΝΟ
Ευχαριστούμε που διαβάσατε τους χορηγούς μας, και τώρα επιστρέφουμε στην κανονική ροή του προγράμματός μας.
ΔΕΗ ΝΕΡΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣ
Φως-νερό-τηλέφωνο, οικόπεδα με δόσεις, Θεοδόσης. Εδώ το νερό ή μπαίνει για κάποιον ανεξήγητο λόγο στη γενική, ή η προφορά γυρνάει σε Καρδίτσα βέρσιον.
ΤΟ ΧΑΡΤΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙ ΤΑ ΔΕΙΚΑΣΤΕΙΡΕΙΑ
Πέραν του προφανούς αστείου που θα μπορούσε να κάνει κανείς με το "εγώ χαρτώ-εσύ χαρτείς-αυτός χαρτεί" και την επακόλουθη διερώτηση του τι μπορεί να σημαίνει το ρήμα χαρτώ και ποιος είναι αυτός που χαρτεί και τι, εδώ έχουμε ένα κοσμοϊστορικό φαινόμενο για την ελληνική γλώσσα. Μετά από δυόμιση χιλιετίες, αναβιώνεται η Αττική σύνταξη (βλέπε και "τα παιδία την παίζει"). Οι σχέσεις του ζητήματος με την σύνταξη του ΟΠΑΔ, του ΤΣΜΕΔΕ και του ΤΕΒΕ διερευνώνται ακόμα.
ΤΟ ΞΕΡΕΙ Ο ΛΕΥΚΟΣ ΠΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΑΝΕΙΞΕΡΟ
Ώπα! Εδώ βγάλαμε λαβράκι. Το καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα σοβαρεύουν επειδή όλη η πρόταση έχει (σχεδόν) σωστή ορθογραφία. Ο Λευκός Πύργος, κυρίες και κύριοι, δεν είναι απλά ένα στρόγγυλο κτήριο που αποκαλείται λευκό ενώ είναι γκρι.
Ο Λευκός Πύργος είναι νοήμον ον.
Και ξέρει. Αλλά παριστάνει τον ανήξερο.
Τι ξέρει; Γιατί δε μας λέει ο ποιητής τι ξέρει ο Λευκός Πύργος; Μήπως είναι κάτι τόσο συγκλονιστικό που αν το μάθουμε θα καταρρεύσει όλο το ανθρώπινο οικοδόμημα;
Μήπως ο Λευκός Πύργος είναι στην πραγματικότητα σταθμός παρακολούθησης από τους εξωγήινους, συγκεκαλυμμένος κάτω από το ιστορικό μνημείο της Θεσσαλονίκης;
Μήπως αυτός που έγραψε το σημείωμα αυτό είναι ο ίδιος ο Λευκός Πύργος, και προσπαθεί μέσα από αυτό το κρυπτογραφημένο μήνυμα να μεταδώσει αυτό που ξέρει μόνο στους Εκλεκτούς;

Είχα καιρό να αναφερθώ στον Εκλεκτό. Επίσης είχα καιρό να χώσω άσμα των θεάρεστων Van Halen. Ας επιστρέψουμε όμως στις συνταρακτικές αποκαλύψεις για τις γνώσεις του Λευκού Πύργου, που τολμάει να κάνει και τον ανήξερο.
ΣΥΛΥΨΗ ΤΙΣ ΝΤΑΜΠΕΛΕΣ ΚΑΙ ΔΡΟΜΟ
Οι νταμπέλες είναι ειδικές πινακίδες που απεικονίζουν ιπτάμενα ελεφαντάκια. Προφανώς, τέτοιες φαντασιακές απεικονίσεις μπορεί να οδηγήσουν με τα αναρχικά τους μηνύματα σε εξεγέρσεις και πραξικοπήματα, αφού τα ελεφαντάκια δεν μπορούν να πετάξουν. Έτσι, οι νταμπέλες θεωρούνται εγκληματική πράξη και συλλαμβάνονται.
Η ΑΣΤΕΙΝΟΜΕΙΕΣ ΞΕΡΟΥΝ.
Τι ξέρουν οι αστυνομίες; Το ίδιο που ξέρει ο Λευκός Πύργος; Μήπως ξέρουν ποιος χαρτεί; Μήπως ξέρουν ποιος είναι ο συγγενής του διαβατηρίου και τι βαθμό συγγένειας έχει; Μήπως ξέρουν πώς θα λέγεται το νέο κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου και ποιος παλαβός θα βρεθεί να το ψηφίσει; Μήπως ξέρουν τι είναι η αγάπη; Γιατί θέλω να ξέρω. Θέλω να μου δείξουν.

ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ ΚΑΙ ΥΠΟΛΥΠΗ ΔΟΥΛΕΒΟΥΝ Η ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΒΟΥΝ ΑΠΟΛΥΣΗ
...κι ύστερα είπαμε...ε...όπως το ορίσει η ΕΠΑΕ. Αυτό ακριβώς, τίποτε άλλο.
Και τώρα ξέρετε.
Όχι όσα ξέρει ο Λευκός Πύργος, αλλά κάτι ξέρετε.
Αυτά, και να προσέχετε μην εκσφενδονιστείτε από καμιά μπαριέρα και μεταδοθεί η κηδεία σας ζωντανά απ'τα Αποκαλυπτικά του Μένιου Φουρθιώτη.

Κλείνουν και τον τάφο τους!

Κάποτε, επί κυβερνήσεως πατρός (ή και παππού κατά τον γνωστό αστικό θρύλο, δε θα τα χαλάσουμε εκεί) Μητσοτάκη, ο συμπαθής κωμικός-παύλα-πολιτικός Βασίλης Λεβέντης, οργισμένος από το βίαιο κλείσιμο του τηλεοπτικού σταθμού που διατηρούσε, Καναλιού 67, κατήγγειλε αλητεία, φασισμό, προδοσία και Αρκουδέηδες.

Εικοσιφεύγα χρόνια μετά ο Βασίλης Λεβέντης διέψευσε τα πλαστογραφημένα γκάλοπ που έδειχναν μηδέν Λεβέντης (μηδέν οι ώρες τους!). Οι καρκίνοι σε όλα τα σόγια του Παπανδρέου και του Μητσοτάκη προφανώς δεν έπιασαν, αλλά ο αγαπητός Βασίλης βρίσκεται στη βουλή.
Ταυτόχρονα, κάποιοι άλλοι Αρκουδέηδες πάνε να κλείσουν άλλα κανάλια, πολύ δυναμικότερα από το πάλαι ποτέ Κανάλι 67.
Μιλάμε φυσικά για τα αισχρά τσοντοκάναλα της διαπλοκής, Μέγκα, Αντένα, Σταρ, Άλφα και Σκάι.
Όπως ίσως θα θυμάστε, για όλη τη διάρκεια της πολυχρονεμένης μας κυβέρνησης ΣΑΝΕΛ, και ειδικά στις μέρες πριν το δημοψήφισμα, αυτήν την τεράστια νίκη της δημοκρατίας μας και τονωτική ένεση ελπίδας και αξιοπρέπειας, τα εν λόγω κανάλια, άλλα λιγότερο κι άλλα περισσότερο, έπαιζαν εναντίον της κυβέρνησης με τέτοια μεροληψία που διαιτησίες του Γιάχου και του Σπάθα σε παιχνίδια του Ολυμπιακού θυμίζουν Πιερλουίτζι Κολίνα.
Φυσικά, μετά τις δύο κόκκινες και πέναλτι εναντίον του Ολυμπιακού είναι πλέον εμφανές ότι ξεκίνησε και επίσημα η πρασινοκιτρινοασπρόμαυρη παράγκα του Αλαφούζου, του Ιβάν και του Μελισσανίδη.
Λευτεριά στον Ολυμπιακό της καρδιάς μας, την ομάδα που κερδίζει και τη διαιτησία.
Επιστρέφοντας στα τσοντοκάναλα, η Εθνοσωτήριος ΣΑΝΕΛ με την πυγμή που τη χαρακτηρίζει (κι όχι φυσικά ορμώμενη από κάποιο ταπεινό κίνητρο εκδίκησης ή φίμωσης) πήρε την απόφαση να θέσει τάξη στο τηλεοπτικό τοπίο που απ'το '89 και μετά ήταν απ'άκρου εις άκρον ένα "μπάτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μη δίνετε".
Το τοπίο ασυδοσίας με τις προσωρινές άδειες που παρατείνονται επ'αόριστον, ωσάν το Μετρό Θεσσαλονίκης ή την κυκλοφορία του Chinese Democracy (αυτό θα ήταν αστείο αν το είχα γράψει το 2007, τώρα είναι απλά αποτυχημένο, σαν την καριέρα των Guns N' Roses μετά το '94) θα λάβει τέλος. Επιτέλους θα δημοπρατηθούν άδειες.
Απλά θα είναι μόνο τέσσερις.
Προφανώς το πρόβλημα που περιορίζει τον αριθμό των αδειών που θα δοθούν δεν είναι τεχνικό, γιατί πλέον με τις ψηφιακές συχνότητες δεν γίνεται στο φάσμα ο σκοτωμός που γινόταν παλιά στα πειρατικά ραδιόφωνα με τον Ψάλτη που έπαιζε Χριστοδουλόπουλο και τον Γαρδέλη που έπαιζε Duran Duran κι αλληλοκαβαλιόντουσαν οι συχνότητες και δεν ξεχώριζε το τι άκουγες.

Άρα το θέμα δεν είναι τεχνικό, έτσι; Δεν υπάρχει πλέον ο κίνδυνος να βλέπουν τα παιδιά σου τα Στρουμφάκια και ξαφνικά να πεταχτεί ανάμεσα απ'τα χιόνια ένα ξέμπαρκο βυζί και να στιγματιστούν για πάντα οι αθώες παιδικές ψυχούλες.
Επομένως το θέμα είναι η εξυγίανση των οικονομικών των καναλιών, τα οποία επιβιώνουν παίρνοντας διάφορα θαλασσοδάνεια ή μασώντας κρατικό χρήμα. Σε αντίθεση φυσικά με όλη την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία και δη τους ψηφοφόρους των ΣΑΝΕΛ!
Κι όπως απεφάνθη ο υπουργός Νίκος Παππάς, κατόπιν έρευνας από το Ινστιτούτο της Φλωρεντίας, πανεπιστημιακό ίδρυμα με κύρος εφάμιλλο του γνωστού αγγλικού Πανεπιστημίου του Πούτσεστερ, η ελληνική αγορά σηκώνει μόνο τέσσερα κανάλια εθνικής εμβέλειας.
Καταλάβατε, κύριοι; Δεν το λέμε εμείς αυτό το πράμα, η αγορά το λέει! Τι νομίζετε, ότι μπορείτε με τη μαγκιά σας και τον τσαμπουκά σας εσείς οι διαπλεκόμενοι να παίζετε το νταούλι κι η αγορά να χορεύει; Δεν πάει έτσι! Δεν καταλαβαίνει η κυρία αγορά από νταούλια αφού. Και ποιος δεν το ξέρει αυτό άλλωστε.
Για να δείξει, δε, ο υπουργός Παππάς ότι και σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες παίζει μπάλα η αγορά κι όταν καπνίζει ο λουλάς εσύ δεν πρέπει να μιλάς, παρέθεσε έναν πίνακα με τον αριθμό των καναλιών εθνικής εμβέλειας σε κάθε χώρα της Ευρώπης.
Κάποιοι κακεντρεχείς ωστόσο έψαξαν και βρήκαν ότι ο πίνακας είχε ένα-δύο-πέντε-δέκα-είκοσι λαθάκια, καθιστώντας τον έτσι εξίσου αξιόπιστο με πίνακα δρομολογίων του ΟΑΣΘ.
Αλλά τι είναι ένα-δυο μικροψεματάκια μπροστά σε αυτόν τον τόσο ιερό σκοπό της πάταξης της διαπλοκής;
Φυσικά εξυπακούεται ότι η αψεγάδιαστη αυτή κυβέρνηση των ΣΑΝΕΛ θα τηρούσε αυτή τη στάση ακόμα κι αν τα "μπομπολοκάναλα" παίρνανε επί εικοσιτετραώρου βάσεως πίπες απ'τον Τσίπρα και γλείφανε τα δάχτυλα των ποδιών της Γεροβασίλη.

Η οποία Γεροβασίλη, επειδή ως γνωστόν ή το κάνεις ή δεν το κάνεις, δεν έχει "προσπαθώ", που έλεγε κι ο Μαστρογιόντα, ανακοίνωσε ότι θα "μπει τάξη" και στα ιντερνετικά μέσα.
Το ίντερνετ γέλασε, γιατί το ίντερνετ ξέρει.
Θυμάστε το όχι και πολύ μακρινό παρελθόν που στην φίλη Τουρκία ο Ερντογάν ή στη φίλη Ρωσία ο Πούτιν έκλειναν μπλογκ και κατέβαζαν λογαριασμούς απ'το Τουίτερ, και σύσσωμος ο αριστερός ήτοι προοδευτικός (εμφανή συνώνυμα αυτά τα δύο) κόσμος τους κατηγορούσε για φασισμό;
Τίποτα, αυτό, να δω αν το θυμάστε ήθελα.
Θερίζει πλέον το Αλτσχάιμερ και μάλιστα και σε μικρές ηλικίες.
Επίσης, θα μπει τάξη και στα ραδιόφωνα. Καταλάβατε, Γαρδέλη και Ψάλτη; Καβαλήστε τις χιλιάρες σας, φορτώστε τα μανούλια σας και μην μας τη βγαίνετε πολύ με κόκκινο. Γκέγκε;
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλά ραδιόφωνα, όπως και έντυπα, που μπαίνουν μέσα. Κι άρα, σύμφωνα πάντα με το αλάνθαστο σκεπτικό της κυβέρνησης, πρέπει να μπουν σε τάξη. Ραδιόφωνα όπως το Στο Κόκκινο 105,5 και έντυπα όπως η Αυγή.
Θα κλείσουν μ'ένα νόμο και μ'ένα άρθρο! Και θα'ναι και μέρα μεσημέρι.
Είπαμε. Το ζητούμενο είναι πάντα το τι λέει η αγορά. Μην τυχόν και πιστέψει κανείς τους εγκάθετους νεοφιλελέδες που λένε ότι η κυβέρνηση έχει στόχο τη φίμωση της αντίθετης άποψης και την επικράτηση των προπαγανδιστικών της μέσων! Αστεία πράγματα.
Όπως είπε άλλωστε κι ο υπουργός Βερναρδάκης, η αυτονομία των ΜΜΕ είναι παθογένεια της δημοκρατίας.
Ε, μα, βέβαια! Πώς την έχετε δει δηλαδή; Ό,τι θέτε εσείς θα κάνετε; Τι νομίζετε, ότι ζείτε σε καμιά δημοκρατική χώρα; Η μόνη αυτονομία που επιτρέπεται είναι των αυτοκινήτωνε, εφτά λίτρα στα εκατό χιλιόμετρα σε αστικό κύκλο. Και τη βενζίνη θα μας τη δίνει η Βενεζουέλα.
Η οποία δεν υποτάχθηκε στον καπιταλισμό κι έτσι σήμερα εγγυάται αξιοπρέπεια και ευημερία σε όλους τους πολίτες της.
Μωρέ δε με γελάς εμένα. Κάπου τα ακούω εγώ να έρχονται τα ελικόπτερα. Κάπου τους ακούω τους πιλότους να πηδάνε στα πιλοτήρια, να ανάβουν τις μηχανές και να επιταχύνουν στους διαδρόμους απογείωσης πριν να είναι αργά.

Κάπου τα ακούω να έρχονται. Μια νύχτα μαγική, σαν την Αργεντινή.
Και κατά βάθος, σε όλους αυτούς τους προοδευτικούς και δημοκράτες ανθρώπους που μας κυβερνάνε, πάντα με γνώμονα την ισορροπία της αγοράς και πάντα παλεύοντας να διορθώσουν τις παθογένειες της δημοκρατίας, κόντρα σε διαπλεκόμενα τσοντοκάναλα, ακροδεξιούς αγρότες που διαμαρτύρονται για υποσχέσεις που δεν έλαβαν ποτέ και γραβατωμένους νεοφιλελέδες που αφού ψήφισαν ΝΑΙ καλά να πάθουν, σε όλη αυτή λοιπόν την κυβέρνηση που μας έφερε την ελπίδα και ξεμπέρδεψε με το παλιό, ξέρετε τι εύχομαι;
Να μην προλάβουν να μπουν στα ελικόπτερα.
Αυτά, και να προσέχετε να μη βάλει τάξη η Γεροβασίλη στο μπλογκ σας. Αρκουδέηδες!

Μελαγχολικό

Βράδυ.
Οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης σκοτεινοί, βρωμεροί, παραδομένοι στη μιζέρια μιας πόλης που ήθελε να είναι μεγαλούπολη και ποτέ δεν τα κατάφερε.
Ασχήμια και τσιμέντο.
Τσιμέντο κι ασχήμια.
Κι ακόμα λίγο τσιμέντο.
Η βροχή είχε μόλις σταματήσει. Οι στάλες της μαστίγωναν αλύπητα το πεζοδρόμιο, όπως κάποιος Χανς κάποιαν Ουλρίκε σε κάποια σαδομαζοχιστική κατακόμβη της Ανατολικής Γερμανίας. Τώρα μόνο τα απόνερα έτρεχαν στα φρεάτια, σαν τα δάκρυα στο πρόσωπο μικρού παιδιού που έμαθε ότι δεν υπάρχει Άι Βασίλης.
Στάση Καμάρα. Οι φοιτητές που άλλοτε γέμιζαν τους δρόμους με τα γέλια τους, τις φωνές και τα πειράγματά τους, ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους. Εξεταστική γαρ. Ένας μόνιμος αγώνας για το μάταιο. Το πτυχίο κοιτούσε απ'την κορυφή του Γολγοθά και γελούσε σατανικά, σαν τον Βίνσεντ Πράις στο βίντεο κλιπ του Θρίλερ.
Ένα θρίλερ με πρωταγωνιστές όλα τα ασήμαντα ανθρωπάκια που προσπαθούν καθημερινά να δώσουν σημασία στην ασημαντότητά τους.
Σημαντικά, κι ασήμαντα, ποτέ όμως μονοσήμαντα, ίσως και αμφιμονοσήμαντα.
Τα σήμαντρα της Παναγίας Δεξιάς, που ονομάστηκε έτσι καθώς στήριζε τις ιδιωτικοποιήσεις και τα μνημόνια, σήμαναν την ώρα. Δώδεκα. Κι ούτε ένα τηλεφώνημα. 
Και τι να πουν πια τα τηλέφωνα; Ασήμαντα τηλεφωνήματα. Μόνο τράπεζες, καρχαρίες εισπράκτορες και διαφόρων άλλων ειδών καρπαζοεισπράκτορες. Λέξεις χωρίς νόημα, νόημα χωρίς λέξεις, και πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο Αλέξης.
Τον λέγαν Αλέξη και τη λέγαν Σοφία. Κρατούσε μια κιθάρα. Περίμενε κι η Σοφία να κρατάει μια καρδιά. Αντ'αυτού, το μόνο που κρατούσε ήταν ψυχρή απάθεια και ασυναίσθητα συναισθήματα που δεν είχε αισθανθεί ποτέ μες στην αναισθησία της.
Τσιγάρο στριφτό και άφιλτρο κρεμόταν απ'τα χείλη του. Κάθε ρουφηξιά τον δηλητηρίαζε μοναδικά και σκότωνε τους δαίμονες που τον έτρωγαν από μέσα προς τα έξω. Οι στάχτες έπεφταν στο πεζοδρόμιο σαν τα διαλυμένα συντρίμμια της ζωής του.
Ένας ζητιάνος τον πλησίασε, κουτσαίνοντας, ασθμαίνοντας και με άγρια τα σημάδια της ασέλγειας, που ασκεί η ζωή στα κορμιά αυτών που δεν μπορούν να της υποταγούν με το καλό. "Φι...φι'αράκι...ένα τσ...τσιγά...γάρο...χαρ...χαρ...χαρμάνσα...κμες στη χαρ...χαρμάνα μου...γαμ...γαμάω και τη μάνα μου..."
Οι λέξεις του Αλέξη ήχησαν σαν πυροβολισμοί μπροστά στο σαλούν της άγριας Δύσης, όπου ο ηρωικός καουμπόης και ο αδίστακτος ντεσπεράντο μονομαχούν για μια θέση στον καυτό κι ανελέητο ήλιο της Αριζόνα.
"Δεν πας στο γεροδιάολο κι εσύ".
Ένα λεωφορείο έφτασε στη στάση. Μια άψυχη μηχανή που κουβαλάει άψυχες ψυχές πέρα και δώθε, δώθε και πέρα, κάθε μέρα, όλη μέρα, πέρα ως πέρα. Το τσιγάρο έπεσε απότομα στο πεζοδρόμιο και ποδοπατήθηκε μέχρι που να σβήσει η τελευταία σπίθα φλόγας από μέσα του. Μια άψυχη φλόγα με πιο πολλή ψυχή απ'τις ψυχές που δεν καίει μέσα τους η σπίθα της ζωής.
Το λεωφορείο ήταν άδειο. Άδειο σαν την καρδιά της Σοφίας. Ο Αλέξης σωριάστηκε στο πάτωμα του λεωφορείου. Ο οδηγός άκουγε Καζαντζίδη από ένα κασετοφωνάκι με μπαταρίες. Ο Αλέξης ήταν έτοιμος να ξεράσει.
Καζαντζίδης και ο μονότονος αχός του κινητήρα, που μόνο άθλια σίδερα μπορούσε να κινήσει. Κάπου κάπου μια τυχαία γριά ανέβαινε και γκρίνιαζε για την κομμένη της σύνταξη. Σύνταξη, διάταξη, επίταξη, απόταξη, παράταξη. Τόση τάξη, καμία φύση.
Το σύμπαν μισεί την τάξη. Η εντροπία αποδιοργανώνει τα πάντα. Δεύτερο θερμοδυναμικό αξίωμα, το λένε αυτό οι επιστήμονες. Γαμώ την επιστήμη τους! Όταν θα ανακαλύψουν ένα φάρμακο για τις πληγωμένες καρδιές, τότε θα έχει ένα κάποιο νόημα το πνευματικό χαμαλίκι που υποβάλουν τους εαυτούς τους.
Τερματικός σταθμός. Τέρμα θεού, αρχές Αλλάχ. Ο Αλλάχ είναι μεγάλος. Τόσοι και τόσοι βάζουν βόμβες και σφάζονται στο όνομά του, για να απολαύσουν στη μεταθάνατον εβδομήντα δύο παρθένες. Χαράς την επιβράβευση! Ας βάζανε εβδομήντα δύο πουτάνες και τώρα δε θα υπήρχε ανθρώπινο είδος.
Ποιο ανθρώπινο είδος, ρε καραγκιόζηδες; Το απάνθρωπο είδος, πες καλύτερα.
Ο μόνος άνθρωπος είναι ο χιονάνθρωπος.
Ένα απαλό χιόνι είχε αρχίσει να καλύπτει το τσιμεντένιο τέρας που αξίωνε να λέγεται πόλη. Ο οδηγός είχε σβήσει το λεωφορείο. Μαζί είχε σβήσει την καρδιά του, το μυαλό του, την ψυχή του. Ήταν εξάρτημα αυτός στη μηχανή τους, και ο γιος του το ανταλλακτικό.
Ο Αλέξης, με βήμα βαρύ και δύσθυμο, σαν αξιωματικός του Χίτλερ που βλέπει τον Κόκκινο Στρατό να ισοπεδώνει το Βερολίνο όπως οι διαιτητές και το κατεστημένο της Αθήνας την προσπάθεια του ΠΑΟΚ να πάρει πρωτάθλημα, βγήκε απ'το λεωφορείο.
Μικροαστική πολυκατοικία του εξήντα. Τρίτος όροφος, χωρίς ασανσέρ. Σκαλί και αναστεναγμός, αναστεναγμός και σκαλί. Κάθε λαχάνιασμα και μια μαχαιριά στην καρδιά. Του λέγανε διάφοροι να κόψει το τσιγάρο. Κάνει κακό, λέει, στην υγεία. 
Ποια υγεία; Η ανθρώπινη ύπαρξη είναι όλη μια αρρώστια, κι η μόνη γιατρειά ο ψόφος. Κακός και μαύρος, σαν τον Ίντι Αμίν Νταντά.
Ουγκάντα ατέλειωτη ο κόσμος. Σκλαβιά του ανθρώπου στον άνθρωπο, κι αντίστροφα. Στον τοίχο μια αφίσα, που είχε ο Αλέξης μικρός, από ένα περιοδικό για τινέιτζερς. Ήταν η Μπρίτνεϊ Σπίαρς, που τότε ήταν ακόμα παρθένα.
Λύσσα κακιά κι αυτή με την παρθενία! Ίσως είναι η μόνη αντιδιαστολή που μπορεί να γίνει, στην πούτσα που τρώει καθημερινά, ακάποτη κι ασάλιωτη, το δίποδο σκουλήκι που λέγεται άνθρωπος.
Με βία και οργή, αποκαθήλωσε το τιποτένιο εφηβικό του είδωλο απ'τον τοίχο. Η πολύτιμη παρθενία της ελαφρολαϊκής τραγουδιάρας σκίστηκε για άλλη μια φορά. Τόσες μαλακίες για το τίποτα.
Η ζωή μας μια μαλακία.
Σήκωσε το τηλέφωνο. Πληκτρολόγησε το τηλέφωνο μιας κοντινής πιτσαρίας. Δεν ήθελε να παραγγείλει πίτσα. Ήθελε σε κάποιον να αφηγηθεί το πόσο πουτάνα είναι η ζωή κι εμείς οι κατά φαντασίαν γαμιάδες της, που την πληρώνουμε για να μας κολλάει σύφιλη.
Ο υπάλληλος της πιτσαρίας θεώρησε προσβλητικό τον συσχετισμό του καταστήματός του και των τροφίμων του με τα αφροδίσια νοσήματα. Το έκλεισε κατάμουτρα. Άμα ήξερε καλύτερα, θα δούλευε σε πιτσαρία;
Μα σάμπως κι ο Αλέξης δούλευε; Μόνο την κοινωνία. Επιβίωνε κάνοντας το τρίτο του διδακτορικό στη ΣΠΑ.ΠΑ.ΠΕ. . Σπατάλη Πατρικής Περιουσίας. Ένα χαρτί που μόνη του χρήση θα ήταν να το τυλίξει και να το κάνει υπόθετο.
Βίαια πρωκτική εισαγωγή πτυχίου.
Ίσως να βοηθούσε στην καλύτερη απορρόφηση της επιστημονικής γνώσης.
Με χέρια τρεμάμενα, στο πίσω μέρος της σκισμένης αφίσας, ο Αλέξης έπιασε ένα στυλό και άφησε το εξής μήνυμα στην κοινωνία:
"Γαμιέστε πατόκορφα".
Και μετά από αυτό, άνοιξε το παράθυρο. Μία βαθιά ανάσα. Δύο. Τρεις. Οι τελευταίες ρουφηξιές οξυγόνου. Το μεγαλύτερο δηλητήριο που υπάρχει. Σκαρφάλωσε στο κάγκελο. Και μετά...δεν έχει πια κάγκελο.
Το κάγκελο ήταν ένα ψέμα.
Μόνο οι πουτάνες έχουν κάγκελο.
Κάγκελα παντού.
Από κάτω ήταν παρκαρισμένο ένα Φίατ Πάντα. Τι είχες Γιάννη, τι είχα Πάντα. Ο κυρ Γιάννης που το οδηγούσε βρήκε εξοργισμένος το επόμενο πρωί την οροφή του βουλιαγμένη από ένα πτώμα. Ένα πτώμα που ήταν πάντα πτώμα, αλλά κάποτε περιφερόταν σαν νεκροφάνεια.
"Άντε μου στο διάολο, κωλόπαιδα, με τις μόδες σας και τις αυτοκτονίες σας!" ήταν η έκφραση της θλίψης του για το κατεστραμμένο του αυτοκίνητο. Μετά έβαλε τον ΣΚΑΙ, να δει τον Αυτιά, που του τα εξηγούσε ωραία και πονούσε τον φτωχό και τον καταφρονεμένο.
Η Σοφία πέρασε το μεσημέρι απ'το σπίτι του. Συνειδητοποίησε, δυστυχώς όταν δεν είχε πλέον νόημα, ότι φέρθηκε ως κάργια. Κι όταν το λαϊκό παιδί της έδινε απλόχερα την αγάπη του, αυτή προτιμούσε τον βουτυροχλεχλέ απ'το Πανόραμα.
Ψόφος.
Αυτά, και να προσέχετε μην αναγκάζονται τα παιδιά σας να διδάσκονται αυτό το ανοσιούργημα στο μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας.

Συγκριτική ανάλυση βούρτσας και πούτσας

Βλέποντας τις τελευταίες μέρες το ντόρο που έχει δημιουργηθεί γύρω από την παράσταση του Εθνικού που περιείχε αποσπάσματα από το βιβλίο του Σάββα Ημίγλυκου, και μετά κατέβηκε κι όλοι αυτοί που υπερασπίζονται την ελευθερία του λόγου εκτός αν διαφωνείς, άρα είσαι φασίστας, άρα βούλωνε, βρήκαν την ευκαιρία να ουρλιάξουν για λογοκρισία και να κάνουν παραλληλισμό με τα χρυσαυγο-ουγκ στο Χυτήριο και την αγαπημένη τους εξίσωση "φιλελέ=φασίστες", έκανα μια θλιβερή συνειδητοποίηση.
Παρά τη ραγδαία εξέλιξη της επιστημονικής γνώσης, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι εκεί έξω που μπερδεύουν τη βούρτσα με την πούτσα.

Αλλά γι'αυτό είμαι εγώ εδώ.
Αρχικά έχουμε τη βούρτσα. Οι βούρτσες είναι διαφόρων ειδών και επιτελούν διάφορους σκοπούς, αλλά η γενική τους μορφή μπορεί να περιγραφεί ως μία λαβή από ξύλο, πλαστικό ή μέταλλο, στην οποία συγκρατούνται πολλές τρίχες.
Ανάλογα, βέβαια, με το σκοπό για τον οποίο αναμένεται να χρησιμοποιηθεί η βούρτσα, οι τρίχες μπορούν να αντικατασταθούν από νήματα που αποτελούνται από διάφορα συνθετικά, πλαστικά ή ακόμα και μεταλλικά υλικά.
Σε γενικές γραμμές μια βούρτσα έχει μήκος περί τα 10-20 εκατοστά, το οποίο και αποτελεί μια απ'τις ελάχιστες, πέραν της ηχητικής, ομοιότητες που η βούρτσα διαθέτει με την πούτσα. Οι τρίχες ή τα νήματα μπορούν να καλύπτουν όλη την επιφάνεια της λαβής ή μόνο ένα τμήμα της.
Κύριες κατηγορίες βούρτσας είναι οι εξής:

• Η βούρτσα των παπουτσιών, την οποία χρησιμοποιεί στο Λουστράκο ο μικρός Βασιλάκης Καΐλας για να γυαλίζει παπούτσια περαστικών ώστε, δεκαρούλα στη δεκαρούλα, να ταΐζει την τυφλή μανούλα του και τα οχτώ καθυστερημένα αδερφάκια του.
• Η οδοντόβουρτσα, την οποία χρησιμοποιούμε για να καθαρίζουμε τα δόντια μας ώστε να μην αποκτούν απ'τους γκαϊφέδες και τα σιγαρέτα απόχρωση emoticon του Facebook και να μη μυρίζει η αναπνοή μας σαν πενήντα αποχρώσεις ασβού.
• Το βουρτσάκι της τουαλέτας, το οποίο έχουμε συνήθως δίπλα στη λεκάνη για να ξύνουμε υπολείμματα επίμονων σκατών αλλά φυσικά ο άντρας ο σωστός δε χρησιμοποιεί ποτέ τέτοια φλώρικα πράγματα και χρησιμοποιεί την πίεση του κατουρήματός του για να σβήσει τα σημάδια της βίαιας αυτής αφόδευσης, που όσο κι αν δεν το παραδέχεται τον κάνουν να δακρύζει από τις θύμησες.
• Και φυσικά η βούρτσα για τα μαλλιά, η οποία έχει κι αυτή διάφορες υπομορφολογίες και σχήματα πλακέ ή κυλινδρικά, τις οποίες χρησιμοποιούν γυναίκαι και άντρηδοι με μακριές υπερήφανες χαίτες για να ξεμπλέκουν τις μαλλούρες τους και να μη γίνονται σαν τη Ντόνα Σάμερ μόλις ξυπνάει ένα χειμωνιάτικο πρωί στη Θεσσαλονίκη.

Από την άλλη πλευρά, έχουμε την πούτσα. Η πούτσα, σε αντίθεση με τη βούρτσα, δεν διαθέτει πολλές διαφορετικές μορφές, παρά την εξής μία: κυλινδρική, με ημισφαιρικό κεφάλι στην άκρη και συνήθως μια κλίση προς τα πάνω περίπου 5-10 μοίρες, αν και σε αυτόχθονες λαούς της Αυστραλίας έχει παρατηρηθεί μεγαλύτερη κλίση, από την οποία και εμπνεύστηκαν το μπούμερανγκ.

Σε γενικές γραμμές το ημισφαιρικό κεφάλι είναι ένα, αν και φήμες λένε ότι έχουν παρατηρηθεί περιπτώσεις δικέφαλου πέους, οι οποίες αποδίδονται από κάποιους σε έκθεση σε ραδιενεργά απόβλητα και από άλλους στην υπερβολική αγάπη προς τον Πανθεσσαλονίκειο Αθλητικό Όμιλο Κωνσταντινουπολιτών.

Επιπλέον δεν υφίσταται και η ποικιλία υλικών που συναντάμε στις βούρτσες, αφού οι πούτσες κατασκευάζονται μόνο από κρέας. Εντούτοις κυκλοφορούν υποκατάστατα στην αγορά ονόματι ντίλντο, τα οποία συνήθως χρησιμοποιούνται όταν οι διαθέσιμες πούτσες είναι λιγότερες από τις οπές προς πλήρωση.

Εκτός από τις ηλεκτρικές οδοντόβουρτσες, οι βούρτσες γενικά δουλεύουν χειροκίνητα. Αντίθετα, οι πούτσες, ως ένα μικρό θαύμα της μηχανολογίας, λειτουργούν με υδραυλικό μηχανισμό: όταν η χρήση τους είναι απαραίτητη, οι φλέβες γεμίζουν με αίμα διατηρώντας τες σκληρές και επιμήκεις.

Το έναυσμα για την έναρξη λειτουργίας του υδραυλικού μηχανισμού δίνεται από τον εγκέφαλο (ή εγκέ-φαλλο) κατόπιν κάποιου οπτικού ερεθίσματος, όπως ένα γυναικείο κορμί, ή ένα ανδρικό κορμί, ή μια μηλόπιτα.

Αντίθετα, όταν δοθεί κάποιο οπτικό ερέθισμα αντίθετης επίδρασης, όπως η Άνγκελα Μέρκελ, η δήλωση Ε9 ή η θέαση κάποιου αγώνα του ΠΑΟΚ, ή όταν η πούτσα εκπληρώσει τον προδιαγεγραμμένο από τον κατασκευαστή σκοπό της, το αίμα αποσύρεται από τις φλέβες και ο μηχανισμός αναδιπλώνεται για εύκολη αποθήκευση.

Την ιδέα αυτή προσπάθησε να εφαρμόσει και η Diamant A.E. με το Έξυπνο Λάστιχο, αν και οι απόψεις για την επιτυχία του εγχειρήματος διίστανται.

Βέβαια, αυτό δεν εμποδίζει τους διάφορους χειριστές της να την χρησιμοποιούν και χειροκίνητα.

Η πούτσα, όπως και η βούρτσα, εκ του φυσικού της διαθέτει τρίχες. Σε αντίθεση όμως με τη βούρτσα, οι τρίχες δεν επιτελούν κάποιον χρηστικό σκοπό ως προς την πούτσα, αν μάλιστα είναι κοντή της φταίνε κιόλας. Έτσι πολλοί επιλέγουν τη σήμερον ημέρα να τις αφαιρούν.

Η αφαίρεση συνήθως γίνεται με τη μέθοδο του ξυρίσματος, η οποία εξασφαλίζει ευκολία και ταχύτητα, αλλά αφήνει σαγρέ επιφάνεια. Η μέθοδος της αποτρίχωσης με κερί εξασφαλίζει δέρμα απαλό σαν ποπό μωρού (αν κι αυτό είναι γενικά κάτι που θα έπρεπε να μένει μακριά από πούτσες), αλλά δεν προτιμάται γιατί ΠΑΝΕ ΧΥΣΕ ΕΣΥ ΚΑΥΤΟ ΚΕΡΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΟΥΤΣΑ ΣΟΥ ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΓΙΑΤΙ.
Τυχόν κοπέλες που με διαβάζετε αυτή τη στιγμή κι έχετε κάνει αποτρίχωση μπικίνι με κερί έχετε τέσσερα λεπτά και τριάντα δύο δεύτερα για να αναλύσετε το πώς η πατριαρχική κουλτούρα αντικειμενοποιεί το γυναικείο σώμα και σας υποβάλλει σε βασανιστικούς πόνους για να ικανοποιήσετε ένα φαλλοκρατικό ιδεατό σώμα μπλα μπλα μπλα yadda yadda yadda.
Ναι, είμαι μισογύνης.
Αφού λοιπόν έχουμε περιγράψει τα γενικά μορφολογικά χαρακτηριστικά μιας πούτσας, ας δούμε και τη χρήση της.
Ενώ γενικά η βούρτσα χρησιμοποιείται για να καθαρίζει διάφορα αντικείμενα, η πούτσα χρησιμοποιείται για ακριβώς τον αντίθετο σκοπό, καθώς οι λειτουργίες της είναι να εξαπολύει στον έξω κόσμο αβάδιστα, αβίαστα, ανελέητα κι αδυσώπητα τα εξής δύο υγρά που έχουν κοσμήσει κάποτε εξώφυλλα δίσκων των Μετάλλικα: ούρα και σπέρμα.

Για την ούρηση ενδείκνυται η θέση κατά την οποία ο μηχανισμός υδραυλικής ανύψωσης είναι απενεργοποιημένος, όπως διαπιστώνουμε κάθε πρωί που σηκωνόμαστε. Αντίθετα, για την εκσπερμάτωση ο μηχανισμός ανύψωσης είναι υποχρεωτικά σε θέση πλήρους λειτουργίας καθώς η πούτσα εκτελεί παλινδρομική κίνηση εντός κάποια σωματικής οπής (ή μηλόπιτας).
Λόγω της υψηλής τριβής που μπορεί να δημιουργήσουν οι σφιχτές συναρμογές μεταξύ κρεάτινου άξονος και οπής, απαιτείται λίπανση. Οι μπροστινές οπές είναι συνήθως αυτολιπαινόμενες, ενώ στις οπίσθιες το κύριο μέσο λίπανσης είναι το σάλιο και η υπομονή. Στις μηλόπιτες το ψημένο μήλο γενικά γλιστράει από μόνο του.
Η εκσπερμάτωση είναι μια πολύ σημαντική λειτουργία του οργανισμού, καθώς ανακουφίζει απ'το υπέρμετρο φορτίο τους τα αρχίδια (των οποίων η μορφή και η λειτουργία θα αναλυθεί σε μελλοντική πραγματεία συγκριτικά ως προς τα μύδια).
Έρευνες έχουν αποδείξει ότι άνδρες που δεν εκσπερματώνουν συχνά παθαίνουν τοξικά συμπτώματα, τα οποία σε ελαφρές περιπτώσεις μπορεί να περιλαμβάνουν απόψεις του τύπου "όλες οι γυναίκες είναι καριόλες", ενώ σε ειδικές ανίατες περιπτώσεις μπορεί κανείς να οδηγηθεί να συγγράψει πονήματα όπως Το Πηδάλιον.
Να σημειωθεί, τέλος, ότι μια βούρτσα με αρκετά μακριά και σκληρή λεία λαβή μπορεί εν δυνάμει να παίξει το ρόλο μιας πούτσας, αλλά ποτέ το αντίστροφο. Είναι ένα εύλογο σημείο στο οποίο συχνά προκαλείται σύγχυση, αλλά πλέον νομίζω ότι η αναγνώριση είναι αρκετά εύκολη.
Κι αυτό ήταν το πολιτικό μου σχόλιο για την Ελλάδα του 2016.
Αυτά, και να προσέχετε μη μπερδέψετε τον Ταραντίνο με τον Φερεντίνο, την Υεμένη με τη Μενεμένη και τα βαφτίσια με τα γαμήσια.

Ashes to Ashes

Ο Λέμι πέθανε, ο Μπάουι πέθανε, ο Άλαν Ρίκμαν πέθανε, τελικά το 2016 μόνο σε μένα και τον Κυριάκο μπήκε καλά.

-Και για ποιο λόγο σου μπήκε καλά εσένα το 2016;
Γι'αυτόν που φαντάζεστε.
(Γράψτε το λόγο που φαντάζεστε στα σχόλια και ο πρώτος που θα το βρει κερδίζει τον αυθεντικό ντολμαδοπαρασκευαστή).
Εν πάση περιπτώσει, στάχτη στη στάχτη μας λέει ο σημερινός μας τίτλος, τέφρα στην τέφρα, κι ένα από τα θέματα των ημερών που απασχολούν το πανελλήνιο είναι και η αποτέφρωση των νεκρών.
Φυσικά, ένας από τους φορείς που δεν έμελλε ποτέ να συμφωνήσει με την αποτέφρωση των νεκρών είναι η Εκκλησία Α.Ε., που μάλλον θα έπρεπε να είναι Ε.Π.Ε. γιατί μόνο σε άτομα περιορισμένης ευθύνης απευθύνεται πλέον, γιατί...ε...Αγία Γραφή!
Ναι, μιλάμε για το ίδιο δισχιλιετές βιβλίο που περιγράφει τις περιπέτειες ενός χίπη που γεννήθηκε από μια παρθένα κι έναν κρίνο και για κάποιον λόγο θα πρέπει να εξακολουθούμε να βασίζουμε τη ζωή μας σε αυτό σε μια εποχή που έχουμε εφεύρει μηχανήματα που χωράνε σε μια παλάμη, μπορούμε να κάνουμε τα πάντα με αυτά κι έχουμε την πολυτέλεια να τα χρησιμοποιούμε για να παίζουμε Candy Crush στο χέσιμο.
Έχοντας πάθει τη νίλα της ζωής τους μετά την ψήφιση του συμφώνου (και παρ'όλη την προπαγάνδα για το ότι οι γκέι είναι εκτροπή απ'τη φύση, θα κάνουν τα παιδιά μας γκέι, θα πουστοποιήσουν όλη την κοινωνία και θα ανοίξει η έβδομη σφραγίδα της Αποκαλύψεως, ακριβώς όπως το προέβλεψε ο Παΐσιος μετά το Γκρασχόπερς-Γιουνγκ Μπόις), οι παπάδες δε θα μπορούσαν να αφήσουν άλλο ένα προπύργιο της μάσας...εχμ...της Ορθοδοξίας να πέσει θύμα των επιταγών του δήθεν προοδευτισμού/της Νέας Τάξης Πραγμάτων/των Μασόνων/των Εβραίων/του Γκοτζίλα/του ό,τι απειλεί την Ορθοδοξία αυτή τη βδομάδα.

Έτσι η Ιερά Σύνοδος απεφάνθη ότι δε θα πρέπει να καίγονται όσοι το επιθυμούν, γιατί, λέει, η καύση δεν είναι αξιοπρεπής για το νεκρό, κι είναι σαν να ανακυκλώνουμε σκουπίδια.
Γαμώ...πάλι τα ίδια αρχίσαμε; Δε θυμάστε τι έγινε την τελευταία φορά που κάποιος μίλαγε για την αξιοπρέπεια κάποιου άλλου ερήμην του; Βγήκε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αυτό έγινε.
Δεν είναι, λοιπόν, αξιοπρεπές, κάποιος άνθρωπος που επιλέγει μετά τον θάνατό του να αποτεφρωθεί να μπορεί να πραγματοποιήσει αυτή την επιλογή του χωρίς να πρέπει να κάνουν επιπλέον έξοδα οι δικοί του για να τον πάνε στη Βουλγαρία. Γιατί; Γιατί το λέει ο Σεραφείμ Πειραιώς, ο Αμβρόσιος Καλαβρύτων κι ο Άνθιμος Πάσης Ελλάδος φυσικά!
Αντ'αυτού, το αξιοπρεπές είναι να σε βάλουν βαθιά μέσα στο χώμα, όπου και θα σαπίζεις αργά και βασανιστικά όσο η Εκκλησία Α.Ε. θα τα παίρνει κάθε τόσο απ'τους συγγενείς σου για τα μνημόσυνα, και μετά να σε ξεθάψουνε για να χώσουν τον επόμενο, όπου μετά ό,τι έχει απομείνει από σένα θα το χώσουν σε ένα οστεοφυλάκιο, πάντα με το αζημίωτο.
Αυτό το τελευταίο δεν ήταν ανακύκλωση και μην πεταχτεί κανείς εξυπνάκιας να πει καμιά εξυπνάδα, γιατί ο Χριστός περπατούσε πάνω στα νερά και πολλαπλασίαζε τα ψάρια και άντε.
Κι εγώ ο μαλάκας νόμιζα ότι αξιοπρέπεια είναι να μπορείς να κάνεις αυτό που θέλεις, στο βαθμό που δε βλάπτεις κάποιον άλλον, χωρίς να έχεις νταβατζή πάνω απ'το κεφάλι σου.
Πέραν, φυσικά, του ότι όσοι Χριστιανοί οσιομάρτυρες κάηκαν ζωντανοί ή πετάχτηκαν στα λιοντάρια απ'τους Ρωμαίους (όπως επιβεβαιώνει το ένθετο των Αγίων στους Άθλιοι Γιοι του 1055 Rock) και άρα δεν τάφηκαν θα πρέπει να μαντρωθούν όλοι σε ένα πούλμαν και να βγουν απευθείας στον αυτοκινητόδρομο για την Κόλαση.

Ενόσω δεν αποτεφρώνονται οι νεκροί, η κυβέρνηση της ΠΔΦΑ (Πρώτη-Δεύτερη Φορά Αριστερά) αποφάσισε να κάνει στάχτη και Burberry κάθε ίχνος ντροπής που μπορεί να διέθετε ποτέ.
Και δε μιλάω καν για τη δήλωση του Τσίπρα "βρείτε μου έναν Έλληνα που πιστεύει ότι δεν έχω τηρήσει τις υποσχέσεις μου", στην οποία η απάντηση που έλαβε ήταν ο τηλεφωνικός κατάλογος.
Άλλωστε τι θα κάναμε χωρίς τον Τσίπρα; Θα έπρεπε να βρίσκουμε μόνοι μας υλικό για κωμωδία. Ain't nobody got time for that.
Το κρούσμα που έχουμε σήμερα έχει να κάνει με τον Γραμματέα Νεολαίας/Νεολέρας του ΣΥΡΙΖΑ, Ιάσονα Σχινά-Παπαδόπουλο.
Αφορμή στάθηκε ένα δημοσίευμα απ'το Πρώτο Θέμα, την εφημερίδα του κομιστή μπλα μπλα μπλα που κάνει μνημονιακή προπαγάνδα μπούρου μπούρου πήγαινε να νομιμοποιήσει στην κοινή γνώμη τη Χρυσή Αυγή νιεχ νιεχ νιεχ τυπώνεται σε sweatshops που δουλεύουν πεντάχρονα προσφυγόπουλα που ξεβράζονται στη Λέσβο και στη Μυτιλήνη πίρι πίρι πίρι και το μελάνι τους προκαλεί καρκίνο του δέρματος.
Η κατάπτυστη αυτή φυλλάδα που δε συγκρίνεται σε αντικειμενικότητα με την Αυγή, την ΕΡΤ και το Altsantiri.gr τόλμησε να δημοσιεύσει ότι ο τυπάς διόρισε όλο του το σόι μέχρι τριτοξάδερφα σε θέσεις του δημοσίου, κάτι που προφανώς και δε θα έκανε ποτέ κανένα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ.
Κάποιος που θα είχε λίγη ντροπή μέσα του, αν είχαν βάση τα δημοσιεύματα θα παραιτούνταν επί τόπου για λόγους ευθιξίας, αν όχι θα κατήγγειλε την εφημερίδα για συκοφαντία. Ο Παπαδόπουλος έκανε το εξής:
"Τους Ρουφιάνους δεν τους φοβηθήκαμε ποτέ. Κατάλαβες, Πρώτο Φλέμα;"
Προσπερνώ το λογοπαίγνιο που θα μου φαινόταν τρομερή προσβόλα αν πήγαινα ακόμα τρίτη δημοτικού και, για όσους βαριούνται να διαβάσουν το κείμενο (σας καταλαβαίνω απόλυτα), λίστεν κοζ α'μ γκόιν ίντου δε ρόουστ.

Ο τυπάς ξεκινάει να γράφει για τον προπάππο του που ήταν δικαστής του ΕΑΜ και τη γιαγιά του που ήταν ΕΠΟΝίτισσα και τον παππού του που ήτανε παπάς και αντάρτης και έπαιρνε δυσμενείς μεταθέσεις γιατί ήτανε αριστερός.
Κι εμένα ο παππούς μου ο Θωμάς είχε πάει μετανάστης στη Γερμανία κι όταν γύρισε έφερε στο χωριό το πρώτο ψυγείο και την πρώτη ασπρόμαυρη τηλεόραση που έπαιζε τη Λάσι και τη Μπονάντσα. Ενδιαφέρει αυτό κανέναν σας; Όχι; Πόσο μάλλον όταν το ερώτημα είναι "γιατί τους διόρισες στο δημόσιο ενώ οι υπόλοιποι γαμιόμαστε;".
Συνεχίζει λοιπόν ο τυπάς να μας λέει για το σόι του που τους τρέχανε όλους στη Γυάρο και στη Μακρόνησο και είχαν τις γνωστές "αγωνιστικές" περγαμηνές (εδώ κάνω μια παρένθεση για να αναφέρω ότι έχω δίπλα μου ένα σύγγραμμα Ταλαντώσεων αφιερωμένο στην "Ελλάδα που αγωνίζεται" και δεν μπορεί να είναι τυχαίο).
Φυσικά αναφορά στον ΔΕΚΕΜΒΡΗ (τα κεφαλαία δικά του) και στον αδερφό του που αρρώστησε απ'την κούραση επειδή ήταν κάθε μέρα στην κατάληψη της ΑΣΟΕΕ, όπου κάπου εδώ γύρω το κείμενο αποκτά μια νότα "είμαι άνεργος τρία χρόνια και το κοριτσάκι μου τριών χρονών πρέπει να εγχειριστεί στο Λονδίνο και μ'έδειξε κι η Τατιάνα".
Στην επόμενη παράγραφο το θράσος αρχίζει να ξεχειλίζει απ'τις πάντες, καθώς ο τυπάς μας λέει ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, καμία ανάγκη βιοποριστική δεν είχανε τις θέσεις οι δικοί του! Κι όχι απλά δεν ντρέπεται να πει ότι διόρισε ανθρώπους που δεν έχουν ανάγκη ενώ άνθρωποι με ντοκτορά αναγκάζονται να παραδίδουν πίτσες, ιδού κι η επακριβής φράση που χρησιμοποίησε ο ίδιος:
Πάντα για το κόμμα, μόνο για το κόμμα.
Αυτό που ακούσατε. Εν έτει 2016, με την κατάσταση να έχει φτάσει σκατό-κάλτσα, αυτός ο άνθρωπος (ας τον πούμε) όχι μόνο διόρισε τους συγγενείς του, όχι μόνο παραδέχεται ξεδιάντροπα ότι δεν είχαν ανάγκη να τους διορίσει, αλλά το "τεκμηριώνει" με το "πάνω απ'όλα το κόμμα".
Κι αυτός ο άνθρωπος (ας τον πούμε) είναι η νεολαία του κόμματος που θα μας έφερνε την ελπίδα.
Ξεμπερδεύουμε με το παλιό.
Κατά τ'άλλα, για τον μέσο εξυπνάκια Έλληνα του καναπέ, το μόνο δείγμα ότι χρειαζόμαστε σαν λαός τέσσερις χιλιάδες μνημόνια είναι τα λέλουδα στον Παντελίδη.
Κι ενώ δε διαφωνώ καθόλου για την πεότητα του εν λόγω αηδού (η ορθογραφία της πρότασης αυτής ήταν απόλυτα σωστή), υπάρχει η εξής διαφορά: αυτός που πάει να ακούσει τον Παντελίδη, δεν έχει την ψευδαίσθηση ότι θα ακούσει όπερα. Ξέρει ότι θα ακούσει σκυλάδικα. Το γουστάρει, το κάνει, δεν ενοχλεί κανέναν, λεφτά του είναι τα παίρνει και τα καίει, γούστο του και καουμποϊλίκι του άμα λάχει.
Αυτός που ψήφισε τον "πάντα για το κόμμα, μόνο για τον κόμμα" και τους λοιπούς ομοίους του που μόλις βρήκανε μέλι θυμήθηκαν τον Ραπτόπουλο, τον ψήφισε για νέο, αξιοπρέπεια κι ελπίδα.
Και μας γαμάει κι εμάς μαζί.
Στάχτη στη στάχτη.
Αυτά, και να προσέχετε μην αποτεφρωθείτε και χάσετε την αξιοπρέπειά σας.

Λίτσα Παντέρα: Οι τοπ προβλέψεις για το 2016

Κυρίες και κύριοι, κλεφτρόνια και τζέντλεμεν, Γκανς και Ρόουζις, γαύροι και βάζελοι, μνημονιακοί γερμανοτσολιάδες κι αντιμνημονιακοί δραχμολάγνοι, χρόνια σας πολλά κι ευτυχισμένο το δύο χιλιάδες δεκάξι που είχε ξεπετάξει ολόκληρο τον Κολωνό.

Σήμερα, μετά το επίμονο μύρισμα των νυχιών μου, την εξοντωτική παρατήρηση των άστρων σε τρίγωνα, τετράγωνα, κύκλους, κύβους και κόλουρους κώνους και την πόση τριών μπάφων χωρίς Ολχόλμπορν, θα σας πω με στατιστική βεβαιότητα 99,9% τι θα συμβεί το έτος που μας έρχεται.

• Ιανουάριος
  Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ιδιοκτητών Γυμναστηρίων ανακοινώνει αύξηση 127% στις εγγραφές, το οποίο δείχνει ότι οι Έλληνες πεινάνε και δεν έχουν να φάνε κάτω από τη μπότα των μνημονίων καθώς πήραν μόνο δώδεκα κιλά κατά μέσο όρο στη διάρκεια των Χριστουγεννιάτικων εορτών. Οι φοιτητές έκπληκτοι ακούν ότι ο θεσμός της εξεταστικής καταργείται ως σύστημα που προωθεί την αριστεία και τον ελιτισμό, και θα περνάνε κάθε φορά το μάθημα τα λαϊκά στρώματα, οι αγωνιζόμενοι φοιτητές και αυτοί που η γιαγιά τους βρέθηκε κάποια στιγμή στο ακροατήριο του Λαζόπουλου. Οι καθηγητές εξανίστανται και δικαίως, αφού πλέον δεν έχουν πού να ξεσπάσουν την οργή τους που δεν τους κάθονται οι γυναίκες τους. Οι εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ κηρύσσονται τελικά άκυρες, αφού ανακαλύπτεται ένα μυστικό άρθρο στο καταστατικό του κόμματος που λέει ότι αν το κόμμα ηττηθεί τρεις φορές στη σειρά από τον Τσίπρα, τότε διαλύεται και όλοι οι υποψήφιοι αρχηγοί αφορίζονται από τον Σεραφείμ Πειραιώς. 
• Φεβρουάριος
  Η Ζωή Κωνσταντοπούλου συλλαμβάνεται ως διοργανώτρια πραξικοπήματος, το οποίο και διοργάνωνε με τον εαυτό της, και ως ύψιστη τιμωρία κλειδώνεται σε ένα άδειο δωμάτιο με άσπρους τοίχους όπου αναγκάζεται να ακούει 18 ώρες την ημέρα τον Τσίπρα να μιλάει αγγλικά. Στον απόηχο της διάλυσης της ΝΔ, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης ιδρύει το κόμμα ΨΗ.ΣΤΑ.Ρ.Ι.Α. (ΨΗφίστε ΣΤΑθερότητα, Ρεαλισμό, Ισονομία και Ανάπτυξη) ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης ιδρύει το Γ.Κ.ΑΝ.ΤΕ.ΜΗ.Σ (Γενικό Κόμμα ΑΝάπτυξης, ΤΕλειότητας και ΜΗτσοτάκειας Σιγουριάς). Ο Άδωνις Γεωργιάδης αποσύρεται από την πολιτική και μεταβαίνει στην Πάτρα, όπου ετοιμάζει άρμα το οποίο και θα μοιράζει στους καρναβαλιστές τα βιβλία του. Ο Τσίπρας ανακοινώνει ότι η Ελλάδα είναι πολύ κοντά στην έξοδο από το μνημόνιο, ανακοινώνοντας παράλληλα αύξηση του ΦΠΑ στο 25%.
• Μάρτιος
  Το άρμα του Αδώνιδος κερδίζει το βραβείο στο καρναβάλι της Πάτρας, καθώς οι κριτές διαπιστώνουν ότι χρόνια είχαν να δουν τέτοιον καρνάβαλο. Με έκπληξη αντιμετωπίζει η Ελληνική κοινωνία την ανακοίνωση της κυβέρνησης ότι η 25η Μαρτίου παύει να εορτάζεται ως γιορτή μισαλλοδοξίας απέναντι στους φίλους και αδερφούς Τούρκους, κι αντ'αυτής θα εορτάζονται τα γενέθλια της Αρίθα Φράνκλιν, οπότε και θα ανακρούεται από τις απανταχού φιλαρμονικές της χώρας το R-E-S-P-E-C-T. Ο Πάνος Καμμένος, που πάντα προτιμούσε την Ντάστι Σπρίνγκφιλντ, αποχωρεί οργισμένος από την κυβέρνηση απειλώντας ότι θα τα κάνει όλα Κούγκι αν δεν παίζεται μαζί και το Son Of A Preacher Man. Σαν τελική συμβιβαστική λύση προτείνεται από το Ποτάμι να ακούν όλοι μαζί το Piece of My Heart της Τζάνις Τζόπλιν. Σε ένδειξη κατανόησης, οι Τούρκοι στέλνουν F16 να περιπολήσουν πάνω από την Κέρκυρα.
  
• Απρίλιος
  Το θράσος της Τουρκίας τιμωρείται, όπως είχε προβλέψει ο γέρων Παΐσιος, από το Ξανθόν Γένος, καθώς ο Πούτιν ολοκληρώνει την επέλασή του και υψώνει στην Αγιά Σοφιά τις δύο σημαίες, Ρώσικη κι Ελληνική. Ο Πάνος Καμμένος μετακομίζει την επόμενη κιόλας μέρα τα γραφεία του στην Κωνσταντινούπολη, ενώ, κατόπιν εισηγήσεως του Νίκου Φίλη και της Όλγας Γεροβασίλη, τα υπουργικά συμβούλια θα πραγματοποιούνται κάθε Σάββατο στον Άλφα με συντονιστή τον Σπύρο Παπαδόπουλο. Η Παγκόσμια Ομοσπονδία Πολιτικής Ορθότητας ανακοινώνει ότι, προκειμένου να μην προσβάλλεται το θρησκευτικό αίσθημα των Τζιχαντιστών, θα πρέπει όλες οι γυναίκες να φοράνε μπούρκα και να απαγορευτεί το χοιρινό. Ο Ντόναλντ Τραμπ εισβάλλει έξαλλος στα γραφεία της Ομοσπονδίας, δέρνει τον Πρόεδρο με ένα χοιρομέρι, πνίγει τη Γραμματέα με μια μπούρκα και σαν τελική προσβολή κατουράει πάνω στο χαλί. Την επόμενη μέρα οι δημοσκοπήσεις για τις προεδρικές εκλογές του δίνουν 78% δημοτικότητα, χάρη στην προάσπιση του αναφαίρετου δικαιώματος στο χοιρινό και τη γυναικεία γύμνια.
• Μάιος
  Η σύμπτωση Πρωτομαγιάς και Πάσχα προκαλεί σύγχυση στους κομμουνιστές ανά τη χώρα, οι οποίοι βγαίνουν στους δρόμους κραδαίνοντας κόκκινα αυγά, λαμπάδες και σούβλες με αρνιά και βροντοφωνάζουν "Το Πάσχα δεν είναι αργία, είναι απεργία" και "Ο Χριστός σταυρώθηκε για τις αμαρτίες του Λαού και όχι του Κεφαλαίου". Ο Τσίπρας δηλώνει για το ρουκετοπόλεμο της Χίου "Μεγάλη αναταραχή, ωραία κατάσταση", μέχρι να τον ενημερώσουν ότι δεν πετάνε μολότοφ. Ο Ολυμπιακός φτάνει στον τελικό του Europa League όπου και κατατροπώνει τη Λίβερπουλ με 4-0 από 4 πέτσινα πέναλτι. Ο Γιούργκεν Κλοπ αποσύρεται στο Θιβέτ και ο Βαγγέλης Μαρινάκης ψηφίζεται από τη Βουλή ως επίτιμος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο ΠΑΟΚ, ο οποίος εν τω μεταξύ έχει μετακομίσει στα πάτρια εδάφη, καταγγέλλει δριμύτατα το κατεστημένο της Αθήνας που δεν αφήνει τις μικρότερες πόλεις να ανθίσουν, αν και η Κωνσταντινούπολη είναι τρεις φορές η Αθήνα.
• Ιούνιος
  Ο Τσίπρας δηλώνει ικανοποιημένος με την ανάπτυξη της οικονομίας, προκηρύσσοντας ταυτόχρονα 7 ευρώ το πακέτο τσιγάρων και 3 ευρώ το λίτρο βενζίνης. Ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο οποίος απορούσε πώς έκανε πέντε μήνες να εμφανιστεί στο κόλπο, εισβάλλει με τη μηχανή του στο υπουργικό συμβούλιο-πλατό του "Στην Υγειά Μας", ανακράζει "ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ;" και πλακώνει τον Τσίπρα στο ξύλο με μια αλυσίδα. Χαρακτηριστική η αντίδραση του Σπύρου Παπαδόπουλου: "τι έγινε ρε παιδιά;". Κατόπιν τούτου ο Γιάνης Βαρουφάκης αυτοανακηρύσσεται ανώτατος άρχων της Ελλάδος, ενώ ο Καμμένος συστήνει την αποσχιστική κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης. Στα καλλιτεχνικά νέα, οι Motley Crue αποκαλύπτουν ότι το Πρωτοχρονιάτικο σόου στο Λος Άντζελες δεν ήταν πραγματικά η τελευταία τους συναυλία, αλλά ένα κόλπο που ξεπατίκωσαν απ'τους Πυξ Βλαξ, και ξεκινούν θερινή περιοδεία με κύριους σταθμούς την Καλαμάτα, το Αγρίνιο και το Διδυμότειχο.
  
• Ιούλιος
  Ο Γιάνης Βαρουφάκης ανακηρύσσει ως επίσημο ένδυμα της Ελλάδας το πουκάμισο-περσικό χαλί με δύο εκατομμύρια κόμπους και απαγορεύει την κυκλοφορία οχημάτων με παραπάνω από δύο ρόδες ως φλώρικα, καθώς και τη γραφή "Γιάννης". Οι Μπέζος, Πρετεντέρης, Λάτσιος και Σερβετάς εξοργίζονται από την κατάφωρη ανορθογραφία του ονόματός τους και αυτομολούν στην Κωνσταντινούπολη, απ'όπου και προετοιμάζεται πραξικόπημα κατά του Γιάνη από τον Καμμένο και τον Τσίπρα, που έλυσαν τελικά τις διαφορές τους πάνω στη soul του εξήντα ακούγοντας τις Σαπρίμς. Πίσω στο κατεστημένο της Αθήνας, ο Γιάνης αποφασίζει ότι το παράλληλο νόμισμα δεν είναι πλέον αρκετά της μοδός και έτσι εφαρμόζει το διαγώνιο νόμισμα. Οι πολίτες αναφωνούν όλοι μαζί "και πού να σφίξουν κι οι ζέστες".
• Αύγουστος
  Ο γνωστός μπλόγκερ Thomas the Barbarian αποφασίζει να γιορτάσει τα 21α γενέθλιά του στο Regency Casino Θεσσαλονίκης, όμως ένας λάθος χειρισμός σε μια έντονη παρτίδα Τέξας Χόλντεμ οδηγεί στη χρεωκοπία του Δήμου Θεσσαλονίκης. Ο Γιάννης Μπουτάρης παραιτείται από ντροπή και στη θέση του αναλαμβάνει δήμαρχος ο Άνθιμος, ο οποίος εμφορούμενος από πνεύμα αγάπης μετατρέπει τη Χαριλάου σε γκέτο ομοφυλοφίλων (λες κι ήθελε πολύ-πουστράκια Αρειανοί-σαν να παρασύρομαι). Ο Τσίπρας κι ο Καμμένος πιάνουν στον ύπνο τον Βαρουφάκη και εγκαθιδρύουν την Τρίτη Φορά Αριστερά. Στις προγραμματικές του δηλώσεις ο Τσίπρας δηλώνει ότι η έξοδος από τις μνημονιακές πολιτικές είναι στο περίπτερο στη γωνία και παίρνει τσιγάρα και ταυτόχρονα προαναγγέλλει αύξηση του ΦΠΑ στο 27%, ενώ ο Καμμένος αποδεικνύει με ντοκουμέντα ότι μας ψεκάζουν.
• Σεπτέμβριος
  Η ΕΠΟ αποφασίζει ότι δεν υπάρχει πλέον λόγος να διεξάγεται το ελληνικό πρωτάθλημα και ο τίτλος κατοχυρώνεται στον Ολυμπιακό για τα έτη 2016, 17, 18 και 19. Ο ΠΑΟΚ, αηδιασμένος πια απ'το κατεστημένο της Αθήνας, διοργανώνει πρωτάθλημα με τη Φενερμπαχτσέ, τη Γαλατασαράι και τη Μπεσίκτας. Στις 11 Σεπτεμβρίου Αμερικανός αεροπειρατής εκτρέπει αραβικό αεροπλάνο από την πορεία του και το γκρεμίζει στο Μπουρτζ Καλίφα, διχάζοντας την κοινωνία των Εμιράτων ανάμεσα σε αυτούς που καλούν σε πόλεμο εναντίον της Αμερικής και σε αυτούς που λένε ότι ήταν ινσάιντ τζομπ κι η κηροζίνη δε λιώνει ατσάλινες δοκούς. Ο Βαρουφάκης καταδικάζεται για εσχάτη προδοσία στην εξευτελιστική ποινή του να φοράει το πουκάμισο μέσα απ'το παντελόνι, να πουλήσει τη μηχανή του και να καβαλάει καθημερινά ποδήλατο χωρίς σέλα.
• Οκτώβριος
  Ο Τσίπρας, συνειδητοποιώντας ότι έχει πολύ καιρό να κάνει εκλογές και απόλυτα βέβαιος ότι θα τις κερδίσει, προκηρύσσει εκλογές για το τέλος του μήνα. Αμέσως τα ΨΗ.ΣΤΑ.Ρ.Ι.Α. και Γ.Κ.ΑΝ.ΤΕ.ΜΗ.Σ. εξαπολύουν επιθετική προεκλογική εκστρατεία, ο μεν Μεϊμαράκης μοιράζοντας δωρεάν ψητά λουκάνικα και ο δε Κυριάκος μοιράζοντας σιντί με τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Τέρη Χρυσού. Ο Τσίπρας, επηρμένος από τις προηγούμενες επιτυχίες του, υπόσχεται ότι θα ανεβάσει το βασικό μισθό στις τέσσερις χιλιάδες, σύνταξη στα 35 και μία BMW για κάθε τηλεθεατή του Λαζόπουλου. Το τελικό αποτέλεσμα των εκλογών αποτελεί έκπληξη για όλους: νικητής αναδεικνύεται ο Τζον Σίνα, ως ο μόνος ικανός να παλέψει την κατάσταση που αντιμετωπίζει η χώρα. Οι Soft Cell ανακοινώνουν την κυκλοφορία άλμπουμ με τα μεγαλύτερα χιτς τους, το οποίο παραδόξως περιλαμβάνει περισσότερα τραγούδια απ'το εξής ένα:
  
• Νοέμβριος
  Η πρώτη κίνηση του Τζον Σίνα είναι να απαγορεύσει το ποστάρισμα του November Rain στα κοινωνικά δίκτυα με το που θα πέσει η πρώτη ψιχάλα. Γι'αυτή του την κίνηση του απονέμεται το Νόμπελ Ειρήνης. Στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τραμπ κατατροπώνει πανηγυρικά τη Χίλαρι Κλίντον, κάτι το οποίο δεν προκαλεί εντύπωση σε κανέναν γιατί πού πας κυρά μου να κουμαντάρεις ολόκληρο πλανήτη όταν δεν μπορείς να κουμαντάρεις το πουλί του Μπιλ. Οι Μεξικανοί των ΗΠΑ περνάνε μόνοι τους τρέχοντας, πηδώντας και κολυμπώντας τα σύνορα, με χαρακτηριστικές δηλώσεις του τύπου "καλύτερα στους βαρώνους της κόκας παρά στον Μίστερ Πλαγιοδάνειο". Ο Τσίπρας, διερωτώμενος πώς την πάτησε έτσι, αποφασίζει να επιστρέψει στις ρίζες του και κάνει κατάληψη στο Πολυτεχνείο, όπου απαιτεί παύση των μνημονιακών πολιτικών και ταυτόχρονη αύξηση του φόρου εισοδήματος στο 55%.
• Δεκέμβριος
  Το καθιερωμένο πλέον ετήσιο ξεκαύλωμα των αναρχομαλακισμένων αποτρέπεται χάρη σε ένα αυστηρό βλέμμα του Τζον Σίνα, ο οποίος απολαμβάνει το 95% της δημοτικότητας του λαού, με το υπόλοιπο 5% να είναι οι γνωστοί ψηφοφόροι του ΚΚΕ που δε θα αλλάξουν κόμμα δεν πα και να αναστηθεί ο Λέμμυ από τους νεκρούς. Ο Τσίπρας ανακοινώνει, χωρίς να τον ρωτήσει κανείς, αισιόδοξος ότι τα κάπιταλ κοντρόλς θα έχουν τερματιστεί μέχρι το τέλος του 2025. Ταυτόχρονα, ενόσω ο ΠΑΟΚ ολοκληρώνει τον πρώτο γύρο του Πρωταθλήματος Κωνσταντινούπολης πρώτος και αήττητος, το Μετρό της Θεσσαλονίκης παραδίδεται στην κυκλοφορία. Η τραγωδία όμως δε θα αργήσει να έρθει, καθώς οι Τζιχαντιστές θα εκμεταλλευτούν τα συγκεντρωμένα πλήθη που θα θαυμάζουν το τεχνολογικό επίτευγμα για να σκορπίσουν το θάνατο. Τα Χριστούγεννα θα αναβληθούν για το Φεβρουάριο του 2017, ενώ το Facebook, σε ένδειξη πένθους, θα δίνει τη δυνατότητα στον καθένα να βάλει στη φωτογραφία προφίλ του μια μπουγάτσα.

Αυτά, και να προσέχουμε το μόνο που θα πραγματοποιηθεί απ'τις προφητείες μου να είναι η επάνοδος των Motley Crue κι η πρωθυπουργία του Τζον Σίνα.