Φοιτητικές εκλο-yes

Εδώ Πολυτεχνείο. Εδώ Πολυτεχνείο. Σας ομιλεί το μπλογκ των ελεύθερων αυνανιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αυνανιζόμενων Ελλήνων.
Σας μεταδίδω ότι εχθές έλαβον χώρα οι εκλογές για την ανάδειξη των φοιτητικών συλλόγων ανά τη χώρα, οι οποίες εξελίχθηκαν πλήρως ομαλά με το επιβεβλημένο ξυλίκι μεταξύ Δαπιτών και αριστερών.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και ας κάνουμε μια παρουσίαση όλων των διαγωνιζομένων.
Εν αρχή ην η ΔΑΠ.
Της οποίας τα αρχικά κατά πάσα πιθανότητα σημαίνουν Δηλώνουμε Απροκάλυπτα Πρηξαρχίδηδες.
Είδες Δαπίτη; Σε είδε πρώτος.
Αν οι Δαπίτες είχαν ύμνο (το "Και α και ου" δεν είναι ύμνος, είναι ο χαμένος κρίκος της εξέλιξης μετά τον πίθηκο), θα ήταν το Every Breath You Take.

Αυτό το τραγούδι μιλάει για έναν stalker του κιαρατά και μετά πάνε όλοι και το παίζουν στους γάμους τους.
Και μετά απορείτε γιατί πάμε κατά διαόλου σαν κοινωνία.
Αλλά έλεγα για τους Δαπάρες. Ο Δαπάρας της σχολής σου (κλίνεται κατά το "ο γαμιάς της γειτονιάς σου") θα είναι το πρώτο πράγμα που θα δεις πριν καν πας στη γραμματεία για να γραφτείς. Δεν έχει σημασία πόσο γρήγορα κινείσαι, αυτός θα σε πιάσει από κοντά και θα έρθει να σε "βοηθήσει να γραφτείς".
Τέτοια είναι η εμπιστοσύνη στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να έχουν τον μαγικό χάρτη που είχε ο Χάρι Πότερ και του εμφάνιζε την ακριβή τοποθεσία κάθε ανθρώπου μέσα στο μαγικό οικοτροφείο του. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι όπου και να πας, όσο και να προσπαθήσεις να κρυφτείς, ακόμα κι αν μεταμφιεστείς σε αιγυπτιακή μούμια, θα καταφέρουν να έρθουν να σε χαιρετήσουν και να σου πουν για την επόμενη παρτάρα που θα κάνουν στην τάδε κλαμπάρα,
Γιατί φυσικά πρέπει να ξέρουμε ότι ένας Δαπάρας που σέβεται τον εαυτό του θα έρθει πάντα να σε προσεγγίσει σαν φιλαράκι. Έλα δικέ μου να πιούμε σφηνάκια, έχω και σημειώσεις για το τάδε μάθημα που ο καθηγητής περνάει τρία άτομα σε κάθε εξεταστική γιατί δεν του κάθεται η γυναίκα του, διοργανώνουμε το τάδε σεμινάριο για Autocad ή δεν ξέρω γω τι.
Είναι λες και η ΔΑΠ δεν είναι καν πολιτική παράταξη.
Κι η αλήθεια είναι ότι δεν είναι. Και δεν είναι γιατί οι περισσότεροι Δαπάρες σκαμπάζουν από πολιτική όσο σκαμπάζει ο Βαργκ Βίκερνες από χριστιανική ηθική. Υπάρχουν οι εξής δύο λόγοι που κάποιος φοιτητής γίνεται μέλος της ΔΑΠ:
α) Ο δεξιός μπαμπάς του έταξε κονεδιά με τον βουλευτή Καλοχαιρέτα με το που θα τελειώσει τη σχολή, ή
β) Νόμιζε ότι άμα γραφτεί στη ΔΑΠ θα βρει γκόμενα.
Η μόνη φορά που θα δεις Δαπίτες να προσεγγίζουν κάτι που μοιάζει με πολιτική συζήτηση είναι όταν θα καυχηθούν ότι χάρη στη δική τους παρέμβαση θα παιχτεί πτυχιακή εξεταστική, γιατί αλλιώς οι διοικήσεις των πανεπιστημίων που έχουν να ξεφορτωθούν πέντε εκατομμύρια αιώνιους φοιτητές δε θα το σκεφτόντουσαν από μόνοι τους.
Από την άλλη μεριά έχουμε τους φετινούς νικητές του Σ.Φ.ΗΛ.ΜΗΧ, τα ΕΑΑΚ. Οι τυπάδες αυτοί είναι κατά βάση αναρχοαυτόνομα σχήματα και σε κάθε σύλλογο εμφανίζονται και με διαφορετικό ευφάνταστο ακρωνύμιο. Μερικά παραδείγματα είναι το ΑΡ.ΑΓ.Ε. στους ηλεκτρολόγους-μηχανολόγους, το Α.ΦΟΙ.Σ.Α. στους αρχιτέκτονες και το Φ.Ε.Ρ.ΜΑ στους μαθηματικούς.

Η μόνη εξαίρεση στον κανόνα του ακρωνυμίου που έχω υπόψη μου είναι στους πολιτικοί μηχανικοί που λέγονται Αντιδομή, αλλά συγχωρείται γιατί έχει το Αντί- μέσα και το Αντί- είναι αυτό που συνοψίζει σε μία λέξη το τι είναι τα ΕΑΑΚ.
Αν οι Δαπάρες μιλάνε πιο πολύ για γκόμενες παρά για πολιτικά, οι ΕΑΑΚίτες μιλάνε αποκλειστικά και μόνο για πολιτικά. Συνήθως είναι αυτοί που βγάζουν τις αφίσες για τις συνελεύσεις του συλλόγου, στις οποίες γράφουν θέματα: α) Αντίδραση στο τάδε κυβερνητικό νομοσχέδιο, β) Συμμετοχή στην τάδε πορεία, γ) Στήριξη της δείνα κατάληψης,...ω) Ζητήματα σχολής.
Στα οποία ζητήματα σχολής τσουβαλιάζουν από το ότι δεν υπάρχει εργαστήριο για το τάδε μάθημα μέχρι το ότι οι τυρόπιτες του κυλικείου είναι στρόγγυλες και δεν ξέρουν από ποια γωνία να αρχίσουν να τρώνε.
Αγαπημένες τους συνήθειες είναι επίσης το να κράζουν τους Δαπίτες (οι οποίοι ανταπαντούν σε αυτό το κράξιμο με επιχειρήματα επιπέδου "Κράζεις; Θαυμάζεις!"), την κυβέρνηση ΣΑΝΕΛ (που δεν έχουν κι άδικο εδώ που τα λέμε) και το Φοι.Μ.Η., την παράταξη που δημιουργήθηκε σαν τσόντα μια βδομάδα πριν τις περσινές εκλογές και κέρδισε.
Άλλες δράσεις τους περιλαμβάνουν να στήνουν τραπεζάκια πάνω απ'το κυλικείο και να φτιάχνουν καφέδες σε τιμή "ό,τι έχετε ευχαρίστηση" (που έτσι κι αλλιώς αποκλείεται να είναι χειρότεροι απ'του κυλικείου), να πίνουν μπύρες Βεργίνα, η οποία μπύρα Βεργίνα κάνει την Άμστελ να φαντάζει τσέχικη μοναστηριακή, και να διοργανώνουν "εναλλακτικά" πάρτι στο Πολυτεχνείο όπου θα παίζει ρεμπέτικα ή χιπ-χοπ κάποιου Έλληνα ραπά που έκλασε ο Tupac και βγήκε αυτός ή ρέγκε.
Δηλαδή το ένα CD του Μπομπ Μάρλεϊ που πήρανε κάποτε τζαμπέ με την Ελευθεροτυπία. Έτσι κι αλλιώς α) κανείς δεν ξέρει άλλον καλλιτέχνη της ρέγκε, β) κανείς δεν ξέρει πώς ξεχωρίζουν δύο διαφορετικά τραγούδια της ρέγκε και γ) σε αυτά τα πάρτι ούτως ή άλλως δεν μπαίνεις αν δεν έχεις στρίψει γάρο σε κόλλα Α4, οπότε δεν πρόκειται να καταλάβεις τη διαφορά.
-Τι είναι αυτά που λες ρε; Άκου εκεί την πίνουν οι ΕΑΑΚίτες. Εσύ σε λίγο θα μας πεις κι ότι ο Όζι είναι πρεζάκι.

Στην ίδια συνομοταξία μπορεί να βρει κανείς την ΑΡ.ΕΝ, η οποία είναι η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε αντίθεση με το μπαμπά-κόμμα δεν έχει καταφέρει να βρει ακόμα αρκετούς πρώην Πασόκους σατανιστές να την ψηφίσουν.
Και δεν είναι ότι δεν προσπάθησε.

Ναι, αυτό είναι ένα πανό με τον Γιούγκι. Εικάζω ότι τα επόμενα θα έχουν τον Πίκατσου, τον τυπά με το Death Note και καμιά γκόμενα τυλιγμένη με πλοκάμια από χταπόδι.
Αλλά όταν αναφερόμαστε σε φοιτητικές παρατάξεις, πρέπει να αφήσουμε κατά μέρος τα φραγκοδίφραγκα και να πιάσουμε το real deal. Το βαρύ πυροβολικό. Το χάρντκορ πράμα. Τον Άσσο τον άφιλτρο.
Στη στεριά δε ζει το ψάρι.
Ούτε ο Κνίτης με φρικιά.
Από το 1981 μέχρι σήμερα, η μόνη διαφορά είναι ότι οι γκόμενες άρχισαν να ξυρίζουν τις μασχάλες τους.
Είναι πάντα σοβαροί και αγέλαστοι. Κάθε τρίτη λέξη που λένε είναι "ο λαός". Είναι οι μόνοι αριστεροί που δεν την πίνουν ανοιχτά και ξεδιάντροπα (στο σπίτι τους δεν ξέρουμε τι κάνουν), γιατί "τα ναρκωτικά είναι το όργανο του καπιταλισμού για να αποπροσανατολίζει τη νεολαία από την πάλη των τάξεων" (σύμφωνα με τον Ριζοσπάστη, φύλλο της 14ης Απρίλη του 1997, σελίδα 16, στήλη 3).
Κι είναι πάντα αυτοί που θα μπουκάρουν μέσα στην αίθουσα ταυτόχρονα με τον καθηγητή, γιατί παίζουν πούστικα και περιμένουν ότι τότε θα μαζευτεί ο κόσμος για να ακούσει το κάλεσμα στα όπλα. Ο καλύτερος βέβαια καθηγητής που είχαμε ήταν αυτός που έγραψε τον αλαλάζοντα Κνίτη στην καραπουτσακλάρα του και ξεκίνησε μόνος του να γράφει το μάθημα στον πίνακα.
Πραγματικά όμως, δεν μπορώ να δώσω αρκετή έμφαση στο πόσο σοβαροί και αγέλαστοι είναι πάντα οι Κνίτες. Έχω δει ιεραπόστολους, φεμινίστριες και μέλη σε φιλολογικές λέσχες που είναι πιο κουλ και χαρούμενοι από τους Κνίτες.
Οι μόνες εκδηλώσεις τις οποίες οργανώνουν ποτέ είναι ομιλίες για τη θέση του κομμουνισμού στη σύγχρονη κοινωνία (διάβαζε: στο πατάρι, ανάμεσα στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο και την κούτα με τα σεμεδάκια που μας έκανε δώρο η θεία Κούτσαινα στο γάμο και "θα χαθεί" στην επόμενη μετακόμιση που θα κάνουμε).
Κι η μόνη ένδειξη ότι διαθέτουν κάποιου είδους "χιούμορ" είναι ότι εκτυπώνουν κατά καιρούς τις γελοιογραφίες του Ριζοσπάστη και τις κολλάνε στους τοίχους της σχολής.

Χα χα...χα...χα...χα...χα...χα.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας την πέσουν τίποτα αριστεροί με καδρόνια εκεί που τραγουδάτε αμέριμνοι "Και α και ου και ΔΑΠ-ΝΔΦΚ".