...με τον κηδεμόνα σου!

Κι εκεί που βρισκόμουν για άλλη μια φορά σε γνωστό ροκάδικο της Θεσσαλονίκης του οποίου το όνομα χρησιμεύει στο ευγενές άθλημα του μπιλιάρδου και ξέδινα από την σκληρή πνευματική και χειρωνακτική εργασία που προϋποθέτουν οι σπουδές μηχανολογίας...
-Καμιά γκόμενα έβγαλες;
Αυτή η ερώτησή σας φανερώνει και το πόσο χαμηλό είναι το επίπεδό σας. Γιατί αποτελεί αυτό το πράγμα βασική προϋπόθεση για να περάσει ένας άνθρωπος καλά και να διασκεδάσει; Δεν μπορεί να πιει το ποτάκι του και να χορέψει...
-Καταλάβαμε, δεν έβγαλες. Και τότε γιατί μας ζαλίζεις πάλι τ'αρχίδια;
Γιατί συμβαίνουν πράγματα που έχουν αρχίσει να μου κλονίζουν την εμπιστοσύνη στη συνοχή και σταθερότητα του σύμπαντος και του χωροχρονικού συνεχούς.
Εκεί λοιπόν που βρισκόμουν στο Οχτάμπαλο, mindin' my own fuckin' business, δηλαδή να κοζάρω καμιά ωραία γκόμενα η οποία μπορεί και να μη μου σκάσει μπούφλα άμα την πλησιάσω πάνω από μισό μέτρο, από δίπλα μου βόσκει ζευγάρι σαρανταφεύγα θείτσας με σαρανταφεύγα θείτσο.
Οκ, λέω, βγήκε η γερουσία μια Παρασκευή βράδυ να θυμηθεί τα νιάτα της, τότε που χορεύανε κάτω απ'τη ντισκομπάλα την ώρα που ο ντιτζέι μιξάρει Κολεγιάλα και μαρσάραν τη Χουσκβάρνα και λοιποί γεμάτοι ποίηση και λυρισμό στίχοι των Ημισκουμπρίων.
Θεμιτό. Ποιος είπε ότι όποιος περνάει τα σαράντα πρέπει να κλειδώνεται στο σπίτι του και η μόνη του διασκέδαση να είναι να βλέπει τον Σπύρο Παπαδόπουλο τα Σαββατόβραδα; Πρώτη φορά αριστερά έχουμε.
Κι εκεί λοιπόν που I was mindin' my own fuckin' business όπως έλεγα και πριν, χόρευα κι εγώ Μάικολ Τζάκσον και με καμαρώναν όλοι και η άσπρη μου η κάλτσα φωσφόριζε στο στρομπόλι, γυρνάει η μαντάμ και μου πατάει μια γκαρίδα "ΜΗ ΜΕ ΑΚΟΥΜΠΑΣ" με ύφος Σμήναρχου Κάκαλου προς τον Χλαπάτσα.
Θα αποδεχόμουν κάπως καλύτερα αυτό το ξέσπασμα αν την είχα ακουμπήσει. Ακόμα και σε έναν χώρο που είναι σαν το 52 στις 10 η ώρα το πρωί, φορτωμένο με Τεϊτζήδες, δε θα ακουμπούσα τη μάνα μου! Δε λέω ότι δεν ήταν καλό μιλφάκι, αλλά...όσο πάω και το χειροτερεύω, ε;
Τέλος πάντων, εκείνη τη στιγμή η θείτσα με κοιτούσε με βλέμμα που κατά πάσα πιθανότητα ευχόταν να αυτοανατιναχθώ εκείνη ακριβώς τη στιγμή, το οποίο αν ενθυμούμαι καλώς ήταν και η αιτία θανάτου ενός ή δύο από τους 37 συνολικά νεκρούς ντράμερ των Spinal Tap.

Εγώ με τη σειρά μου αποφάσισα να κάνω τον μαλάκα (είναι ένας ρόλος που μου βγαίνει αυθόρμητα) και φόρεσα το καλύτερό μου υφάκι που έλεγε "ξέρετε, με όλον τον πέοντα σεβασμό που αρμόζει στην ηλικία σας, δε σας ακούμπησα και ως εκ τούτου παίρνω το θάρρος να σας συστήσω έναν εξαιρετικό ψυχίατρο που γνωρίζω".
Και καθώς η σκηνή πήγαινε να εξελιχθεί σε High Noon, μονομαχία έξω απ'το σαλούν κι ο χαμένος θάβεται κάτω από το μεγάλο κυπαρίσσι, γυρνάει μια πιτσιρίκα η οποία βρισκόταν στη γύρω περιοχή των γεροντοντισκάδων και κάνει παρατήρηση στην θείτσα με τις εξής δύο λέξεις που έμελλε να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας.
-Ρε μαμά!
Δεν έκατσα να ακούσω πώς θα εξελισσόταν ο διάλογος μεταξύ μάνας και κόρης, γιατί αποφάσισα ότι θα ήταν πολύ καλύτερο για τη σωματική και ψυχική μου ακεραιότητα να πάω στην άλλη άκρη του κλαμπ όπου και δε θα με πετύχαιναν τα κύματα της εμμηνόπαυσης.
Κι είναι κρίμα γιατί η κόρη ήταν καλό τεμάχιο.
Όχι βέβαια αρκετά καλό για να ρισκάρεις την πιθανότητα της πεθεράς που νομίζει ότι την ακουμπάνε ενώ δεν την ακουμπάνε.
Αλλά η κοσμογονική απορία είχε έρθει για να μείνει.
Ποιος άνθρωπος πάει σε ένα κλαμπ με τους γονείς του;
Η απάντηση "αυτός 1-0" ήταν εντελώς αναμενόμενη και γι'αυτό προνόησα ώστε να γίνει η απευθείας σύνδεση στ'αρχίδια μου με καλώδιο HDMI.
Υπάρχει μια ηλικία στη ζωή του ανθρώπου όπου νομίζει ότι ο μπαμπάς είναι σούπερ ήρωας και μπορεί να φτιάξει τα πάντα κι η μαμά είναι η μόνη που ξέρει τα πάντα και μπορεί να τον κάνει καλά όταν είναι άρρωστος και ξέρει να μαγειρεύει όλα τα φαγητά του κόσμου καλύτερα απ'όλες τις άλλες μαμάδες.
Αυτή η ηλικία είναι μέχρι τα έντεκα.
Αμέσως μετά τα αγοράκια ανακαλύπτουν ότι τους αρέσουν τα κοριτσάκια και τα κοριτσάκια ανακαλύπτουν ότι τους αρέσουν τα αγοράκια. Επίσης κάποια αγοράκια ανακαλύπτουν ότι τους αρέσουν τα αγοράκια και κάποια κοριτσάκια ανακαλύπτουν ότι τους αρέσουν τα κοριτσάκια. Και κάποια άλλα αγοράκια ανακαλύπτουν ότι θέλουν να γίνουν Κοντσίτα.

Σύμφωνα με την φετινή ανοιξιάτικη κολεξιόν, οι Aerosmith είναι οι νέοι Van Halen.
Εκεί γύρω στα 11-12 λοιπόν αρχίζει να κλονίζεται η εμπιστοσύνη στην παντοδυναμία του μπαμπά και της μαμάς. Αυτό συνεχίζεται σε όλη τη διάρκεια της εφηβείας, όπου θα αρχίσουν τα "Ελένη δε βγαίνεις έξω με αυτό το φουστάνι", "Γιώργο σταμάτα να παίζεις με το πουλάκι σου, θα τυφλωθείς", "Χαμήλωσε αυτά τα Μετάλικα που ακούς, κάνουν παράπονα οι γείτονες" και σε συνδυασμό με την αέναη γκρίνια για το διάβασμα φτάνεις στα 17-18 σου και ανυπομονείς να σηκωθείς και να φύγεις για την Κομοτηνή που είναι τζάμπα το μουνί.
Καλωσήρθατε στον μαγευτικό κόσμο του σφουγγαρίσματος.
Για όσους φοιτητές περάσουν σε άλλη πόλη από τον τόπο κατοικίας τους, οι στοίβες άπλυτων ρούχων, η γενικότερη μπίχλα και βρώμα του σπιτιού, το φαΐ στη λέσχη και η μόνιμη αφραγκία είναι συνήθως αρκετά για να αναθερμάνουν την σχέση του νέου ανθρώπου με την πατρική αγκαλιά.
Αλλά για να πάρεις το μπαμπά σου και τη μαμά σου και να βγείτε μαζί σε κλαμπ; Όχι, γαμώ τον Όντιν, όχι! Δεν πάει έτσι.
Ακόμα κι η κοπέλα που είναι κολλητή με τη μαμά της και τα συζητάνε όλα και έχουν συγχρονίσει τις περιόδους τους, από τον μπαμπά της θα ακούει τα "η φούστα σου δε φτάνει αστράγαλο, άρα δε βγαίνεις έξω". Κι αντίστροφα, ακόμα κι ο γιος που τον παίρνει ο πατέρας του και πάνε μαζί γήπεδο και μπιλιάρδα και μπουρδελότσαρκες, από τη μάνα του θα ακούει τα "βάλε ζακέτα, και μην πίνεις αυτά τα δηλητήρια που πουλάνε, και γυρνώντας φέρε μισό κιλό κρεμμύδια".
Το να είναι και οι δύο γονείς μαζί, σε έναν χώρο που το 20 χρονών τέκνο προσπαθεί να διασκεδάσει, δηλαδή να βγάλει γκόμενα/ο...
-Εσύ δεν έλεγες πριν...
Λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα.
...είναι σαν να πατάς ταυτόχρονα το γκάζι και τον συμπλέκτη και να περιμένεις ότι θα κουνηθεί το αυτοκίνητο.
Αλλά πες ρε παιδί μου ότι ξαφνικά έχουμε τηλεμεταφερθεί σε ένα παράλληλο σύμπαν, ή στη Σουηδία, δεν ξέρω, που οι γονείς και τα παιδιά κάνουν ξαφνικά ταμάμ παρέα. Ακόμα κι εκεί πέρα, το λογικό είναι να πας σε μια καφετέρια; Έναν κινηματογράφο; Μια παράσταση; Κάπου που υπάρχουν καθίσματα τέλος πάντων.
Ναι, κι η εκκλησία μετράει.

Μετά από κάποια ηλικία, τα ορθάδικα σταματάνε να είναι διασκέδαση και αρχίζουν να είναι βασανιστήρια βγαλμένα από τις 50 Αποχρώσεις του Λουμπάγκου. Είναι η ηλικία που λήγει η εγγύηση του κατασκευαστή κι αρχίζουν να βαράνε οι μπιέλες, να τρίβονται τα τακάκια και να σκουριάζουν οι θόλοι και φοβάσαι να πας σε γιατρό γιατί θα βρει κάτι καινούριο να σου κόψει.
Άρα εσύ δεν περνάς καλά γιατί δεν πρόκειται να σε πλησιάσει άτομο του αντιθέτου φύλου στα 5 μέτρα, κι οι γονείς σου δεν περνάνε καλά λόγω αρθρώσεων, φλεβίτιδας και της γενικότερης στυτικής δυσλειτουργίας που προκαλεί η πάροδος των χρόνων. Win/win situation!
Επομένως, αν είσαι η κοπέλα εκείνη που χθες βράδυ η μαμά της την έκανε ρεζίλι αρχίζοντας να ουρλιάζει εναντίον ενός παντελώς άγνωστου, θέλω να μου εξηγήσεις τι σκεφτόσουνα όταν έλεγες "μπαμπά, μαμά, πάμε στο Eightball!".
Επίσης είσαι καλό τεμάχιο και θα σου πρότεινα να πάμε κάπου πιο ήσυχα, πίσω από κανά θάμνο ξέρω γω, αλλά για να είμαι ειλικρινής φοβάμαι την κληρονομικότητα.
Και τέλος το ΝΗΥ-7432 εμποδίζει, παρακαλείται ο κάτοχός του να το μετακινήσει.
Αυτά, και να προσέχετε μην ακουμπήσετε κατά λάθος τη μαινόμενη σαραντάρα των ροκάδικων της Θεσσαλονίκης.