Άλλες 10 μεγάλες μουσικές απάτες της ιστορίας

Κάποια στιγμή θα καταφέρω να γράψω σίκουελ ακόμα και για τον τηλεφωνικό κατάλογο. Για την ώρα, ας δούμε άλλη μια σειρά από καλλιτέχνηδους που περνιούνται από τα fanboys και τους χίπστερ κριτικούς του ίντερνετ τουλάχιστον για Μπετόβεν ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να κάνουν παρέα στη Χαρά Βέρα.

• Green Day
  
  Ή και Green Gay, όπως θα τους αποκαλώ εφεξής αν και δεν είναι σωστό να χρησιμοποιούμε τη λέξη gay ως προσβολή και είμαι ένα ομοφοβικό σκουλήκι. Τι έλεγα; Α, ναι, για τους Green Gay, το συγκρότημα που αποκαλείται pop-punk, το οποίο είναι τόσο punk όσο μια κλανιά του Γιαννάκη του Σάπιου μια μέρα που έφαγε φασουλάδα. Το μόνο κοινό στοιχείο με την punk είναι η άρνηση χρησιμοποίησης πάνω από τριών συγχορδιών. Από εκεί και πέρα, η θεματική των ασμάτων της μπάντας του παλουκαριού με το βαμμένο α λα "ο τυπάς απ'τους Cure που δε θυμάμαι πώς τονε λένε" μάτι κινείται γύρω από τη δημοφιλή θεματική του δακρυσμένου αιδοίου, με αποκορύφωμα φυσικά το Good Riddance, το οποίο μέχρι και στον τίτλο είναι τραγούδι του Παντελίδη: Καλά Ξεκουμπίδια. Καλά ξεκουμπίδια λοιπόν και σε σένα, μπάντα-ξεκάρφωμα της τύπισσας που φοράει μπλούζα Iron Maiden με στρασάκια.
• Radiohead
  Μετά την δεκαετία του '80, της οποίας η επίσημη καύσιμη ύλη ήταν η κόκα, το έδαφος στη δεκαετία του '90 ήταν πρόσφορο για να φτιαχτεί μια πίστα από φώσφορο...εννοώ να ξεπηδήξουν μπάντες μελαγχολικές και κατατονικές. Από αυτές που ο τραγουδιστής τους δεν τίναξε τα μυαλά του στον αέρα, μία από τις πιο δημοφιλείς ήταν οι Radiohead, οι οποίοι έχουν τόση σχέση με τους Motorhead όση ο Ευριπίδης με τον Κοντοπίδη. Εντάξει, κατανοώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που πάσχουν από αϋπνίες, αλλά ακόμα και σε αυτόν τον τομέα δεν είναι οι πρωτοπόροι κι αβανγκάρντ που νομίζουν ότι είναι όταν την παίζουν κοιτώντας τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Λίγη ακουστική κιθαρίτσα, λίγο πιανάκι και πολύ τουπέ χιλίων καρδιναλίων. Επίσης: όποιος καλλιτέχνης ξαναπεί ότι μισεί τη μεγαλύτερή του επιτυχία (Creep), καταδικάζεται να δουλέψει για δέκα χρόνια ως στυλίστας της Lady Gaga.
• REM
  Μια απ'τα ίδια με τους Ραδιοκέφαλους, με τη διαφορά ότι έσκασαν μύτη καμιά δεκαριά χρόνια νωρίτερα, όταν ο πολύς κόσμος ήταν απασχολημένος με το να φοράει σκισμένα καλσόν και παρδαλές μπαντάνες στην περμανάντ-αϊτοφωλιά του, κι έτσι έχουν το έξτρα χίπστερ-street-cred ότι δεν τους ήξερε ο κόσμος πριν γίνουν μέινστριμ. Γουατέβερ. Αν κάτι που δεν το κάνει ο πολύς κόσμος γίνεται αυτομάτως καλό, τότε ας αρχίσουμε όλοι να καβαλάμε μονόκυκλα. Οι REM χαρακτηρίζονται από άχρωμες κιθάρες και γενικότερα ενορχηστρώσεις που θα ζήλευε ο Μπλιάχτσικας, στίχους που νομίζουν ότι λένε κάτι αλλά καταλήγουν σαν τις προσπάθειες του ΠΑΟΚ να ξεκολλήσει απ'την τέταρτη θέση, και φωνητικά που αν είχαν λίγη περισσότερη μύτη ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου με τον Μπομπ Ντίλαν θα τους έκαναν μήνυση για τα πνευματικά δικαιώματα. Με αποκορύφωμα φυσικά το τραγούδι που πολύ εύστοχα ο Χωστήρας είχε κάποτε παραφράσει σε "Losing My Virginion", γιατί μόνο αγάμητη πρωτοετής φοιτήτρια απ'την επαρχία θα μπορούσε να γουστάρει αυτό το πράμα.
• Muse
  
  Αν είσαι Βρετανός ροκάς (προσέξτε τη διαφορά απ'το "μεταλάς" γιατί θα πέσουν οι Μπλακ Σάμπαθ και θα μας πλακώσουν) τότε αποστολή σου είναι να είσαι όσο πιο pretentious πάει (βρείτε την καταλληλότερη ελληνική απόδοση της λέξης και κερδίστε μια καφετιέρα). Εκεί που οι Radiohead πάνε να πετύχουν το αποτέλεσμα μέσω του υπναλέου μινιμαλισμού, οι Muse ακολουθούν τον ακριβώς αντίθετο δρόμο με υπερβολικές φιοριτούρες και "ατμοσφαιρικές" τσιριτσάντζουλες. Το αποτέλεσμα δε θα έλεγα ακριβώς ότι είναι κακό, υπερβολικά βαρύ για τα γούστα μου ίσως, σαν το ιμάμ μπαϊλντί. Αλλά για μια μπάντα που έχει τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της, θα περίμενες ότι θα επέλεγε να συσχετίσει το όνομά της μόνο με αναλόγου καλλιτεχνικού επιπέδου εγχειρήματα. Η σειρά ταινιών με τον γυαλιστερό βουρκόλακα, τον άτριχο λυκάνθρωπο και την κρυόκωλη που προσπαθεί να διαλέξει ανάμεσα στους δύο όχι απλώς δεν ανήκει σε αυτά, αλλά δρα σαν μαύρη τρύπα, πιο μαύρη κι απ'το μουνί της Κρίστεν Στιούαρτ, που ρουφάει την αξιοπρέπεια όποιου συσχετιστεί μαζί της. Συγνώμη, παίδες. Νεξτ τάιμ.
• Dream Theater
  Γουάου! Οι τύποι είναι θεοί, είναι απίστευτοι, ξέρουν εκατόν οχτακόσια κιλά μουσική θεωρία, είναι όλοι τους απόφοιτοι του Berkley College of Music fuck yeah και από την ώρα που ξεκίνησα να γράφω αυτή την πρόταση τα αρχίδια μου δεν έχουν σταματήσει να κουνιούνται. Οκ, οι τύποι ξέρουν να παίζουν τα όργανά τους σε ρυθμό που τα πιστόνια της Μπουγκάτι Βέιρον σκύβουν ντροπιασμένα το κεφάλι γιατί δεν μπορούν να ακολουθήσουν. Ε, και; Πριν γονατίσουμε όλοι ομαδικώς για να τους πάρουμε πίπα, ας σκεφτούμε έναν μάγειρα που σε κάθε φαγητό που φτιάχνει ρίχνει τρία κιλά μπούκοβο. Τρώγεται αυτό το πράμα; Όχι; Αυτό ακριβώς! Οι Dream Theater, προκειμένου να δείξουν πόση μουσική ξέρουν κι ότι το πουλί τους είναι totally πάνω από 20 εκατοστά, ξεχνάνε το πιο σημαντικό πράμα: να κρατάνε την ισορροπία. Αναμεταξύ των εναλλασσόμενων τέμπων-time signature-σόλο πλήκτρα-σόλο κιθάρα-σόλο ocarina of time, το αποτέλεσμα είναι τόσο κρύο κι άψυχο λες κι έχει γραφτεί από αλγόριθμο, κάτι που επιβεβαιώνει την υποψία πολλών ότι ο Πετρούτσης είναι παιδί του Στίβεν Χώκινγκ με τον R2D2.
• The Doors
  
  Κάποιος, κάπου, κάποτε, είχε παραλληλίσει τους Doors με τους Nirvana, και για να χρησιμοποιώ εγώ αυτόν τον παραλληλισμό δεν τον χρησιμοποιώ σαν κομπλιμέντο. Οκ, αν κάτι σώζει σε γενικές γραμμές τη μουσική των Πόρτες, Πλακωτό και Φεύγα, αυτό είναι τα πλήχτρα του Ρέι Μανζάρεκ, τότε που η φαρφίσα δεν είχε ακόμα αυτοεξοριστεί στο πανηγύρι της Πέρα Κλανούλας. Κατά τ'άλλα, ο Μόρισον, όπως κι ο Κομπέης, αποτελούσε τον τύπο εκείνο του ομορφόπαιδου, λίγο αξούριστο, λίγο μελαγχολικό, λίγο που'χει πάρει το στραβό το δρόμο, που γουστάρουν πολύ μια κατηγορία γκόμενες που σήμερα φοράνε διχτυωτά γάντια και ίδια απόχρωση makeup με την Corpse Bride. Και δε θέλει και πολύ να δεις από πού ξετρύπωσε το στιλ ερμηνείας του ο Κομπέης: ίδια κατάθλα, ίδια μισοφαγωμένη εκφορά του λόγου, ίδιοι στίχοι που προσπαθούν να πουν κάτι και τελικά δε λένε τίποτα. Το πλήρες μέγεθος του ψώνιου του Τζιμάκου φαίνεται στο The End, ένα τραγούδι που κρατάει 12 λεπτά. Αν το τραγούδι σου κρατάει δώδεκα λεπτά, τότε κάνεις περίληψη και κρατάς το ρεζουμέ. Έκθεση τρίτης λυκείου. Εγώ θα σας τα λέω όλα;
• Santana
  Ανάμεσα στα μεγάλα ονόματα της κιθαριστικής ιστορίας, θα συναντήσει κανείς ανθρώπους που άλλαξαν τον τρόπο που βλέπουμε το όργανο, όπως ο Τζίμι Χέντριξ, ο Τζίμι Πέιτζ, ο (πείτε το μαζί μου!) Έντι Βαν Χέιλεν και το δίδυμο Ντάουνινγκ-Τίπτον (για περισσότερα απευθυνθείτε στον Φίδη). Επίσης, για το λόγο ότι πρέπει να συμπληρώσουμε την ποσόστωση των Λατίνων αλλιώς οι loco cabron hijos de puta θα πέσουν να μας φάνε, είναι ο Σαντάνας. Κάποιοι λένε ότι αν παίξεις ανάποδα τους δίσκους του θα ακουστούν Σαντανιστικά μηνύματα, αλλά αν τους ακούσεις κανονικά το μόνο που ακούγεται είναι τα ίδια που θα έπαιζε ο Έρικ Κλάπτον αν τη μάνα του τη λέγανε Μαρία-Βερόνικα Ροντρίγκεζ Ντε Λα Στραπόν. Όπως όμως και με τους Muse, αυτό που εκπαραθυρώνει τον Σαντάνα από κάθε αξίωση σοβαρότητας είναι οι συνεργασίες που έκανε, όντας απεγνωσμένος για να πληρώσει τον ντίλερ του, με υψηλής καλλιτεχνικής αξίας ονόματα όπως κάποιος Rob Thomas και κάποιος...μπρρρ...Chad Kroeger.
• Linkin Park
  Αγαπημένο άκουσμα σε όλα τα γυμνάσια από το 2000 έως και σήμερα, όπου κάποια παιδάκια που συνήθως έτρωγαν ξύλο σε όλο το δημοτικό επιλέγουν να κάνουν την επανάστασή τους και να μην ακούνε Tus, οι Linkin Park δεν ξέρουν ακριβώς κι οι ίδιοι τι είναι; Είναι ροκ; Είναι νιου μέταλ; Είναι ποπ με κάπως πιο αγριεμένες κιθάρες; Είναι Χατζηγιάννης με μια πρέζα από φωνητικά του πώς-τον-λένε από τους Σλίπνοτ; Είναι όλα αυτά μαζί και τίποτα απολύτως ταυτόχρονα; Εσύ αποφασίζεις. Εν πάση περιπτώσει, έχω μια πούτσα τόση-κι αυτό το λογοπαίγνιο χρησιμεύει ακριβώς για να καταδείξει το ότι οι Λίνκιν Παρκ ανήκουν στο γυμνάσιο. Αφού ο ακροατής ξεμπερδέψει με το γυμνάσιο, οι πιθανότητες είναι ότι είτε θα ανακαλύψει τους Μέιντεν και θα νομίσει ότι έγινε σατανιστής, ή ότι θα παρατήσει κάθε προσπάθεια να κρυφτεί και θα το γυρίσει απροκάλυπτα στον Κοργιαλά. Αν παρ'όλα αυτά δείτε άτομο άνω των 20 που εξακολουθεί να ακούει Λίνκιν Παρκ, ειδοποιήστε το Άμπε Λαλέ και το Χαμόγελο του Χαζού.
• System of a Down
  
  Ή αλλιώς "αν οι U2 είχαν γεννηθεί στην Αρμενία". Οκ, οι Σύστεμ μπορεί να μην έχουν βγάλει κάτι τόσο υπέρμετρα ξενέρωτο όσο το One (αλλά έχουν βγάλει). Παρ'όλα αυτά, η διαρκής σταυροφορία τους για τη γενοκτονία των Αρμενίων ή για οποιοδήποτε άλλο ζήτημα μουσκεύει βρακάκι η κάθε τυχαία Κνίτισσα τους θέτει στην ίδια θέση. Όσο για την ταμπακιέρα, δηλαδή το μουσικό άσπεκτ του θέματος, δεν μπορούν να αποφασίσουν αν στο ίδιο τραγούδι θα βαράνε πανκ συγχορδίες μέχρι να πιάσουν φωτιά τα δάχτυλα του κιθαρίστα, ή αν θα παίζουν μελωδικές μελωδίες λες και είναι οι Φλήτγουντ Μακ, ή αν θα ξεκουρδίσουν την κιθάρα και θα την πετάξουν απ'τη σκάλα για να δουν τι νότες θα βγάλει. Αυτή η μουσική σχιζοφρένεια, σε συνδυασμό με την ψυχιατρική σχιζοφρένεια του Σερτζ Τανκιάν που δεν ξέρει αν προτιμά να παριστάνει τον Καζαντζίδη, τον Ντέιβιντ Κάβερντειλ ή τον Κρόνος, καθιστούν τη μπάντα κατάλληλη για τροφίμους του Δαφνίου, της Σταυρουπόλεως και του Άρκαμ.
• The Beatles
  ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΙΕΡΟΣΥΛΟΣ; ΟΙ ΜΠΗΤΛΕΣ ΚΑΘΟΡΙΣΑΝ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ! ΟΙ ΜΠΗΤΛΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΕΙΣ ΚΙ ΑΠ'ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ! ΑΠΑΝΩ ΤΟΥΥΥΥ! Πίσω, ζαγάρια. Αφήστε με να εξηγηθώ. Οκ, αναγνωρίζω την τεράστια επίδραση που είχαν οι Μπήτληδοι στην πορεία της ροκ μουσικής, αλλά ας μην το παραχέσουμε. Κατ'αρχήν ο Τζον Λένον ήταν το μεγαλύτερο αρχίδι της μουσικής ιστορίας μέχρι να βγει ο Λαρς Ούλριχ. Έχεσε τους συνεργάτες του για να κάνει το χατήρι της Μποχλάδως. Το βασικό όμως είναι ότι οι τύποι ξεκίνησαν την καριέρα τους τραγουδώντας χαζοτραγουδάκια για χαζογκόμενες. Love love me do, you know I love you. Οκ, τέτοιο ήταν το πνεύμα της εποχής, αλλά αυτό δεν αλλάζει ότι οι τύποι ήταν οι One Direction της εποχής τους. "Ναι, αλλά μετά σοβαρεύτηκαν!". Ε...όχι. Απλά αντί για χαζογκρουπίτσες, το έριξαν στο LSD. Γιατί αν κάποιος προσπαθήσει να με πείσει ότι τραγούδια όπως το Lucy in the Sky ή το I Am The Walrus δε γράφτηκαν υπό την επήρεια ναρκωτικών, θα αρχίσω εγώ τα ναρκωτικά. Σημαντικοί; Ναι. Μουσικοί μεσσίες; Νοτ σο ματς.

Αυτά, και να προσέχετε μην κλάψετε όταν οι άγγελοι αξίζει να πεθάνουν.