Φέρτε πίσω το καλό ανέκδοτο!

Ανέκδοτο.
Έκφανση του χιούμορ, της πιο υψηλής μορφής τέχνης όπως είπε κάποτε και ο μέγας φιλόσοφος και τεχνίτης της κοτσάνας Thomas the Barbarian.
Μέσα από το ανέκδοτο μπορείς να καταλάβεις πολλά για το ποιόν του ανθρώπου, π.χ. γνωστός αριστερίζων τηλεπαρουσιαστής εκπομπής υψηλής τηλεθέασης ονόματα δε λέμε υπολήψεις δε θίγουμε ο Λάκης Λαζόπουλος, αλλά και για το λαό τον ίδιο-το γεγονός ότι εβδομήντα χρόνια μετά λέμε ακόμη ανέκδοτα με Γερμανούς, Ιταλούς και Έλληνες κάτι θα έπρεπε να μας λέει που αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς αλλά τέλος πάντων δεν είναι ΠΑΛΙ αυτό το θέμα μας.
Το θέμα μας είναι τα ανέκδοτα. Τα ανέκδοτα, όπως βέβαια και κάθε τι πάνω σε αυτή τη γη αν έχεις καλή διάθεση, χωρίζονται σε υποκατηγορίες.

1. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν τα γαμάτα ανέκδοτα. Αυτά που μόλις τα ακούσεις κάνεις κοιλιακό Σιλβέστερ Σταλόνε από εκεί που ήσουν Πάγκαλος. Αυτά που μόλις τα ακούσεις αλλάζεις στόχο ζωής από το να κερδίσεις δύο εκατομμύρια στο Τζόκερ και να παραιτηθείς αφού πρώτα σπάσεις στο ξύλο το αφεντικό σου και πλέον το μόνο που θέλεις είναι να το διαδόσεις σε όλο τον κόσμο. Αυτά που κληροδότησαν στον κόσμο επικές φράσεις όπως "Δε γαμάς που δε γαμάς, δεν πας για ψάρεμα;". Αυτά που μετά από χρόνια τα θυμάσαι ξαφνικά στο λεωφορείο, ξεκαρδίζεσαι στα γέλια και όλοι σε κοιτούν σαν τον μαλάκα. Ισχνή μειοψηφία.
2. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν τα μέτρια ανέκδοτα. Συμπαθητικά ανέκδοτα, γελάς λίγο εκείνη την ώρα, πιθανόν να το πεις και σε δύο τρία φιλαράκια, αλλά μέχρι εκεί. Ικανοποιητικό ποσοστό.
3. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανεκδότων όμως ανήκει στην κατηγορία "Μπαρούφες του Κερατά". Γενικός κανόνας είναι τα εξής: όλα τα ανέκδοτα που αρχίζουν με "Πώς λέγεται...", "Πώς πέθανε ο τελευταίος Πόντιος...", καθώς και το επικά ηλίθιο ανέκδοτο που όλοι είχαμε πει τουλάχιστον μία φορά στο δημοτικό με το φάντασμα με το μαύρο μάτι (το οποίο, ω τι θαύμα, είχε πάλι να κάνει με Γερμανό, Ιταλό και Έλληνα), είναι εγγυημένα μπαρούφες και αυτοκτονήστε όσο προλαβαίνετε.

Αυτής της τελευταίας κατηγορίας τα ανέκδοτα αφήνουν χαρακτηριστικά σημάδια όταν ειπωθούν. Αυτά είναι:

1. Άμεση και ραγδαία πτώση της θερμοκρασίας, κάτι πολύ βολικό όταν πίνετε φραπέδες Αύγουστο με διακόσιους πενήντα βαθμούς υπό σκιάν, αλλά πολύ ενοχλητικό όταν τρώτε πίτσα και περιμένετε να τελειώσει το ημίχρονο του Τσάμπιονς Λιγκ το Δεκέμβριο.
2. Όλη η παρέα έχει την ίδια ακριβώς έκφραση: μάτια και στόμα πιο ορθάνοιχτα από τα πόδια της Τζούλιας,  φλέβες να πεταρίζουν στους κροτάφους, σώμα στοπ-καρέ που υποδηλώνει πιθανό κρυοπάγημα από τη συνέπεια 1 και μία και μοναδική σκέψη στο μυαλό όλων:"Ποιος έφερε αυτό το μαλάκα εδώ;"
3. Ο τύπος που έκανε το μοιραίο σφάλμα να πετάξει την κοτσάνα, έχει ηλίθιο χαμόγελο του στιλ "Παιδί της καρπαζιάς σε Λύκειο των Δυτικών προαστίων που προσπαθεί να την πέσει στη Μέγκαν Φοξ του σχολείου", το οποίο διαρκεί για τρία δευτερόλεπτα και δίνει τη θέση του στο ύφος "την έκανα πάλι τη μαλακία μου, θα με λιντσάρουν αυτοί, πάμε να την κάνουμε από εδώ πριν ξεπαγώσουν".

Παλιότερα, αυτός που αναλάμβανε να πει ένα ανέκδοτο ήξερε ότι αναλαμβάνει ταυτόχρονα και μία τεράστια ευθύνη: να διασκεδάσει την παρέα του. Δεν μπορούσε ο κάθε τυχαίος μαλάκας να πάρει το λόγο και να πετάξει τη μαλακία του χωρίς να τρέχει τίποτα! Μόλις άκουγαν οι άλλοι "Ε, ε, ακούστε ρε, ανέκδοτο!" υπέθεταν αυτομάτως ότι ο άλλος έχει βάλει έναν Α κόπο στο να διαλέξει, να στήσει και να πει το ανέκδοτο με τον κατάλληλο τρόπο. Για αυτό περίμεναν να γελάσουν. Και όχι να γελάσουν για να μη στενοχωρήσουν το φίλο τους, ούτε νευρικό γέλιο στη σκέψη "Πώς μπορεί να υπάρχει άνθρωπος τόσο μαλάκας". Γέλιο εξαιτίας του ανεκδότου!

Για αυτόν ακριβώς το λόγο, πάντα σε κάθε παρέα υπήρχε ένας ειδικά για να λέει ανέκδοτα, επειδή τα διάλεγε καλά και τα έλεγε καλύτερα. Το σφάλμα να πάρεις την πρώτη μαλακία που θα σου κατέβει στην κλάβα για τη Lady Gaga, τον Πόντιο και τη γριά με τις δέκα γάτες και να το πεις σαν να λες μάθημα Ιστορία την τελευταία ώρα της τελευταίας Παρασκευής της χρονιάς, το έκανες μία φορά και δεν το έκανες δεύτερη, γιατί τότε οι φίλοι δε συγχωρούσαν τις μαλακίες ανέκδοτα!

Όσοι δε μάθαιναν το μάθημά τους και έλεγαν κατά συρροήν και κατ'εξακολούθησιν κρυάδες, απομονώνονταν από τις παρέες τους, δεν καλούνταν σε κοινωνικές εκδηλώσεις όπως βραδιά Τσάμπιονς Λιγκ, καφετέρια, φλιπεράκια ή ass-watching στη στάση του λεωφορείου, στιγματίζονταν από την κοινωνία και τελικά οι μόνοι φίλοι που τους απέμεναν ήταν μία απελπιστικά αργή σύνδεση στο Ίντερνετ και η Ντόλυ, η φουσκωτή κούκλα που τόσο πιστά τους στάθηκε στα πάμπολλα χρόνια αγαμίας που τους περίμεναν από το γυμνάσιο μέχρι τώρα που είναι τριάντα πέντε και μένουν στο υπόγειο της μάνας τους.

Οι εποχές ήταν ωραίες.

Και μετά ήρθε αυτός.

Και ξαφνικά, θεωρήθηκε κοινωνικά αποδεκτό να λες ανέκδοτα του τύπου "Τι είναι διάφανο και βόσκει στα λιβάδια;-Ένα κοπάδι τζάμια"-ΔΕΝ ΤΑ ΒΓΑΖΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ και όντως το είπε ο Σταύρος ο Φονιάς...ε, συγνώμη, ο Στάθης Παναγιωτόπουλος. Ακόμη χειρότερα, όχι μόνο θεωρήθηκε κοινωνικά αποδεκτό να λέγονται ανέκδοτα του τύπου "Τι εταιρεία κινητής τηλεφωνίας είχε ο Ιησούς;-Τετελεσταίτ" (αυτό δεν το είπε ακόμη, και καλύτερα να μην του βάζω ιδέες), αλλά αυτά τα ανέκδοτα παραγκώνισαν τα πραγματικά ανέκδοτα και ακούγονται πλέον παντού. ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΛΕΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟ!

Κάντε κάτι. Πρέπει να δράσουμε. Δεν είναι δυνατόν να οδηγείται το ανθρώπινο είδος σε τέτοια παρακμή και εμείς να καθόμαστε και να κοιτάμε σαν να είναι το τελευταίο γκολ της ΠΑΟΚάρας ή τα τρία κιλά που έβαλε η ενοχλητική κουνιάδα! Να βγουν διαφημίσεις με το γερο-πελεκάνο να λέει   "Όχι κρυάδες, όχι μαλακίες και Πώς Λέγεται σε θάλασσες και ακτές". Να μπει στα σχολεία μάθημα χιούμορ υποχρεωτικό και να μετράει διπλά στη βαθμολογία από τα άλλα μαθήματα. Να θεσπιστεί ποινή φυλάκισης για όποιον πει κρύο ανέκδοτο. Στην τελική να πάρουμε το νόμο στα χέρια μας! Αρκετά μόλυναν με τις μαλακίες τους οι wannabe Στάθεις (ναι, ξέρω, δεν υπάρχει πληθυντικός, θα μου μάθετε κι ελληνικά τώρα;) την ευαίσθητη οικολογική ισορροπία του εγκεφάλου μας!

Υ.Γ. Το παρόν άρθρο όταν το έγραφα άκουγα ταυτόχρονα John Bon Jovi, Modern Talking, Final Countdown και Beth Ditto. Μην το λάβετε και πολύ στα σοβαρά...