Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

More than a Φίλη-ng


Κι ήθελα τόσο πολύ να μην ξανασχοληθώ στη ζωή μου με τη δεύτερη-φορά-αριστερά.
Τώρα που έφυγε η Ζωή, η Ραχήλ, ο Λαφαζάνης, ο Μπαρουφάκης και ο Χαϊκάλης, πίστευα ότι δεν υπάρχει πλέον λόγος να τους βλέπω και να ανεβάζω πεντέμιση μπαρ πίεση σαν κατσαρόλα Σίφλερ που φτιάχνει φαγητό και με χωρίς φαγητό.
Αλλά μ'αφήνουνε οι πούστηδοι ν'αγιάσω; Δε μ'αφήνουνε.
Τώρα που σταμάτησαν να παίζουν τα νταούλια, που βαρούσαν από τον Ιανουάριο μέχρι και τον Ιούλιο...συγνώμη, το Γενάρη μέχρι τον Ιούλη (δεύτερη-φορά-αριστερά είπαμε), οι οργανοπαίχτες πήγαν στη Μαντάμ Μέρκελ και ζήτησαν να πληρωθούν για την τέχνη τους. Κι αυτή τους είπε, "Τι με ανακατεύετε εμένα; Εγώ για τα χαλιά ήρθα. Να πάτε στον Τσίπρα να σας πληρώσει",
Κι ήρθανε στον Τσίπρα. Κι ο Τσίπρας τους κοιτάει καλά καλά από πάνω μέχρι κάτω. Τον κοιτάνε κι αυτοί. Ο Τσίπρας κοιτάει την τσέπη του. Βλέπει ότι του λείπουν ενενήντα εννιά ευρώ για να τους δώσει κατοστάρικο. Και τι τους λέει;
-Μη φάτε, παλικάρια, έχει ισοδύναμα...
Σε προηγούμενη ανάρτησή μου είχα χοντροκράξει τον υπουργό παιδείας της πρώτης-φοράς-αριστερά, Αριστείδη Μπαλτά, για τις δηλώσεις του περί της αριστείας που δημιουργεί ελιτισμό και τα τοιαύτα.
Ο Τσίπρας αφουγκράστηκε ότι ο Μπαλτάς δεν κάνει γκελ στην κοινή γνώμη και τον ξαπέστειλε στο Υπουργείο Πολιτισμού να παίζει με τις Καρυάτιδες.
Στη θέση του έφερε τον Φίλη.
Ο Φίλης, όντας δημοσιογράφος (ας τον αποκαλέσουμε έτσι για οικονομία της συζήτησης) στην Αυγή, έχει τόση σχέση με την παιδεία όση κι η Περαία με την Κορέα. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, γιατί ένα είναι το θέμα που μετράει αυτή τη στιγμή: τα λεφτά.

Κοιτώντας καλά-καλά από πάνω μέχρι κάτω το υπουργείο του ο Φίλης, διαπίστωσε ότι όχι απλά μπορούσε να βγάλει μερικά ψιλά από εκεί μέσα, αλλά και να επανορθώσει τις κοινωνικές αδικίες! που τόσο πολύ ταλανίζουν τον ελληνικό λαό.
Οι κοινωνικές αδικίες για τους αριστεροί είναι κάτι σαν το κατεστημένο της Αθήνας για τους Παοκτζήδες.
Κι έτσι βγαίνει την επόμενη μέρα ο Φίλης και μας λέει "23% ΦΠΑ στην ιδιωτική παιδεία".
Τώρα, το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό όταν ακούμε ιδιωτική παιδεία, είναι φυσικά τα Κολέγια και τα Αρσάκεια, με τα φλωρόπαιδα που φοράνε μπορντό παντελόνια και πλεκτά ριγμένα στους ώμους και τις φλωρογκόμενες που ρούχο κάτω από Hilfiger δεν το καταδέχονται ούτε για ξεσκονόπανο και κυκλοφορούν όλοι με τα Iphone στο χέρι και τις θωρακισμένες Μερσεντές που εγώ δεν ονειρεύτηκα ποτές και κάνουν αλλαξοκωλιές όλη τη μέρα λες και είναι στο Μπέβερλι Χιλς 90210.
Σωστά;
Κάτι τέτοιο θα σκεφτότανε κι ο Φίλης όταν έλεγε ότι το μέτρο αυτό αποκαθιστά την κοινωνική αδικία, γιατί, σου λέει, είναι πιασιάρικο να λες ότι θα χτυπήσεις τους πλούσιοι για να ωφεληθούν οι φτωχοί, Robin Scherbatsky Hood η φάση, μεγάλωσα μέσα στην αλητεία σαν τον Σταν και κάτι τέθοια.
Ώσπου κάποιος το κοίταξε και συνειδητοποίησε ότι στην ιδιωτική παιδεία συμπεριλαμβάνονται και τα φροντιστήρια.
Κι επειδή όλοι (ή για την ακρίβεια όλοι όσοι δεν πάνε στα Κολέγια και στα Αρσάκεια) περνάνε κάποια στιγμή απ'τη ζωή τους από φροντιστήριο, μα για να μάθουν Αγγλικά και να μη μιλάνε όπως ο Γαρδέλης στις Σουηδέζες το '80, μα για να περάσουν στις πανελλήνιες γιατί πρέπει να έχεις ένα χαρτί κι ας είναι Ζαμπονοκοπτική με Φωτόσπαθο, στο άκουσμα αυτής της είδησης η Φάγε έβαλε μπρος τις μηχανές και διπλασίασε την παραγωγή της Αγελαδίτσας.
Ο Φίλης, με το δεόντως οξύ ένστικτο αυτοσυντήρησης (διάβαζε: κωλοτούμπας) που τον διακατέχει, όπως κάθε πρώτη-και-δεύτερη-φορά-αριστερό, έσπευσε να διευκρινίσει ότι στα φροντιστήρια θα μπει χαμηλότερος συντελεστής από τα κολέγια, ξυπνώντας στον κόσμο τον εφιάλτη που ζήσαμε το καλοκαίρι με τα πιτόγυρα με ή χωρίς τζατζίκι.
Και μετά ήρθαν οι κακοί Γιαγμανοί, τον τράβηξαν απ'το αυτί και του είπαν "άκου να δεις, Φίλη, καμπανάκια και μαλακίες δεν έχει. Ή 23% ή 0% θα πάει. One way or another".

Φυσικά, σε αυτή την περίφτωση, η κασέτα θα ήταν έτοιμη: "εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε, οι κακοί Γιαγμανοί δεν το δέχτηκαν, κάντε την καρδιά σας πέτρα κι εμείς εδώ είμαστε για ψυχολογική συμπαράσταση".
Αλλά ο Φίλης συνέχισε το χαβά του. Κοινωνικό πρόσημο και δώσ'του. Σου λέει, αν δίνεις εφτά χιλιάδες το χρόνο για να μάθει το παιδί σου γράμματα, ε, του πούστη! δε θα βρεις άλλο ένα πεντακοσάρικο;"
Προσπερνώντας ότι το 23% του 7000 είναι 1600 ευρώ και όχι 500, το οποίο είναι πολύ προηγμένα μαθηματικά και τα υπολογίζανε εδώ και δύο μήνες με τους υπερυπολογιστές του CERN που πιάνουν δύο στάδια Καραϊτάβλη ο καθένας, ουσιαστικά ο Φίλης εδώ προσπαθεί να τους πιάσει στο φιλότιμο.
Σου λέει, μια θυσία παραπάνω δε μπορείς να κάνεις για το παιδί σου; ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ! Θα κάνεις το σκατό σου παξιμάδι, και στην τελική θα βγάλεις και δυο ελιές από δίπλα και θα χορτάσεις. Το'πε κι ο Θηβαίος.
Και ποιος πάει να παίξει με το φιλότιμο; Ο Φίλης που στο δημοψήφισμα έλεγε "και πόσα μακαρόνια να φάει πια ο κόσμος;". Ο Φίλης που τώρα λέει ότι τα λεφτά από την αύξηση του ΦΠΑ στην παιδεία είναι "πενταροδεκάρες", και δεν βγήκε ένας πούστης να του πει "άμα είναι πενταροδεκάρες να τα βάλεις απ'την τσέπη σου, ιπποπόταμε της Κουμουνδούρου".
Κάπου εκεί τους τη βγήκε από δεξιά με κόκκινο η ΝΔ και τους λέει (ακολουθεί ύφος Μεϊμαράκη), "στάκα ρε μάγκες, εσείς μας λέτε ότι όλοι αυτοί που στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά είναι πλούσιοι, αλλά δεν πάει έτσι, και στα δημόσια σχολεία η κατάσταση είναι της μουρλής το πανηγύρι, και το μέτρο που θέλετε να βάλετε είναι ο αριστερός κομπλεξισμός σας που θέλετε πάντα να τιμωρείτε τους πλούσιους και την ιδιωτική πρωτοβουλία, γαμώ την αστική μου ευγένεια να πούμε".
Ο Φίλης αντιτείνει ότι "δεν είπαμε ότι είναι όλοι πλούσιοι, αλλά σίγουρα ότι είναι εύποροι".
Καταλάβατε; Δεν είναι Γιάννης, είναι Γιάνης με ένα νι.
Και συνεχίζει αυτός ο πολιτικός ογκόλιθος (pun intendeded) που λέγεται Φίλης, και λέει ότι "όσοι δεν αντέχουν να στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικό σχολείο, να πιέσουν για καλύτερο δημόσιο".
Μαλάκες μου, αυτός ο άνθρωπος καλύτερα να μασάει παρά να μιλάει.
Σαν να μας λέει "ε, το ξέρω ότι το δημόσιο σχολείο είναι τριμπούρδελο, αλλά, βασικά, θα πρέπει να με πιέσετε εσείς που κόπτεστε για το μέλλον των παιδιών σας για να το βελτιώσω, γιατί εμένα, βασικά, στην πούτσα μου κιόλας".

Κι επειδή οι Συριζαίοι δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους ούτε στο τι παραμύθι θα βρουν να πουν, πετάχτηκε κι ο βουλευτής Σεβαστάκης, καθηγητής MIT (Metsoveion Institute of Technology) παρακαλώ, και είπε ότι "το πολιτικό κόστος του ΦΠΑ στην ιδιωτική παιδεία δεν αφορά τους ψηφοφόρους του Σύριζα".
Κοίτα μια κρίση ειλικρίνειας. Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε κι όλοι οι άλλοι να πα να γαμηθούν. Τα ψηφαλάκια μας να αυγατίζουμε εμείς και ο κομματικός στρατός των κρατικοδίαιτων μικροαστούληδων να συντηρείται κι οι άλλοι κόφτε το λαιμό σας.
Έλα όμως που κάποιος σατανάς θυμήθηκε ότι σε ιδιωτικά σχολεία φοιτούν ο μικρός Παύλος-Φοίβος κι ο μικρός Ορφέας-Ερνέστο, γόνοι του Πίσω-από-τις-λέξεις και της γυναίκας του της Καρακαηδόνας!
Και τι είπε ο τεράστιος (pun intendeded για άλλη μια φορά) Φίλης; "Λογικό δεν είναι; Ο Πρωθυπουργός της χώρας είναι εύπορος, μπορεί να στείλει τα παιδιά του σε ιδιωτικά σχολεία".
Δεν έχει κι άδικο, έτσι; Εγώ πάλι θυμάμαι λίγο καιρό πιο πίσω, όταν ακόμα ο Σύριζας εξέφραζε το αντιμνημονιακό αίσθημα του λαού, που τότε μας παρουσίαζαν σαν υπόδειγμα πολιτικού τον πρόεδρο της Ουρουγουάης.
Τον θυμάστε; Έναν καλοσυνάτο παππούλη, ντε, που ζούσε απλά και φτωχικά, σκάβοντας το χωραφάκι του και κυκλοφορώντας με το Κατσαριδάκι του, χαρίζοντας τον προεδρικό του μισθό στους φτωχούς και τα ορφανά της χώρας;
Που έλεγε "εμένα τόσα μου αρκούν για να ζήσω" και "ντρέπομαι να ζω πλούσια ζωή όταν οι πολίτες της χώρας μου είναι φτωχοί";
Βρε κοίτα να δεις πόσο γρήγορα ξεχνάνε κάποιοι.
Τουλάχιστον δεν ξεχνάνε αυτούς που τους βοήθησαν, ε; Όπως ο Τσίπρας. Που συναντήθηκε με τον Ολάντ, τον πρόεδρα της Γαλλίας. Κι απ'όλους τους ανθρώπους που θα μπορούσε να φέρει μαζί του στη συνάντηση με τον Ολάντ, επιστήμονες, διανοούμενους, καλλιτέχνες, όποιον άξιο άνθρωπο έχει η ρημαδοχώρα, ως πιο άξιο απ'όλους αυτούς, άξιο να εκπροσωπήσει τη χώρα μας σε μια διεθνή υψηλή συνάντηση, διάλεξε τον Λαζόπουλο.
Ο Τσίπρας, που ως αντιπολίτευση Ολαντρέου τον ανέβαζε, τσιράκι της Μέρκελ τον κατέβαζε.
Κι ο Λαζόπουλος που έλεγε "κωμική η φάτσα του Ολάντ, τον βλέπω και γελάω".
Να 'μουν από μια μεριά στο Γκάζι που βγήκανε να δω τον Λαζόπουλο πώς συγκρατήθηκε και δε γέλασε με τα μούτρα του Ολάντ, ο Λαζόπουλος, που δεν είναι γελοία τα δικά του μούτρα.
Κι ήθελα τόσο πολύ να αγιάσω.
Μ'αφήνετε ρε πούστηδοι; Δε μ'αφήνετε.
Αυτά, και να προσέχετε τι θα κάνετε όταν έρθει η ώρα να ψηφίσετε την τρίτη-και-μακρύτερη-φορά-αριστερά.

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2015

Άκου τι είπαν!

Ανάμεσα στις άλλες γεμάτες αδρεναλίνη δραστηριότητές μου όπως το μπάντζι τζάμπινγκ, η οδήγηση WRC, το κυνήγι λιονταριών, το σεξ με διάφορες μεθόδους και παρτενέρ και η διάβαση της Εγνατίας στις 3 το μεσημέρι χωρίς φανάρι, αρέσκομαι να χαλαρώνω παρακολουθώντας το τηλεπαιχνίδι "Άκου τι είπαν!".
Το παιχνίδι αυτό είναι η ελληνική εκδοχή του παγκοσμίως επιτυχημένου Family Feud και μια από τις καλύτερες αποδείξεις (τουλάχιστον η μόνη που αντέχω να παρακολουθήσω) της μαλακίας που μας δέρνει.
Και το επεισόδιο που προβλήθηκε σήμερα ήταν μεγαλύτερο φεστιβάλ βλακείας κι από ολομέλεια της Βουλής.

Κάποτε είχα κράξει τη Shirley Manson, αλλά όπως έχω ξαναπεί έχω ένα θεματάκι με τις κοκκινομάλλες.
Ας πάμε λοιπόν στο επεισόδιο. Η ομάδα όπως βλέπουμε αριστερά λέγεται Ρεμπέτ-Ασκέρ και η ομάδα όπως βλέπουμε δεξιά λέγεται Τατουατζήδες, αν και τα ονόματα δεν είναι εντελώς αντιπροσωπευτικά γιατί θα έπρεπε να είναι οι Ηλίθιοι και οι Πανηλίθιοι.
Με πλάγια γράμματα θα κάνω περιγραφή των κανόνων του παιχνιδιού, για όσους από εσάς τυχόν έχετε άλλες ασχολίες απ'τη φανατική παρακολούθηση τηλεπαιχνιδιών (να μην είστε και δύο;).
Η πρώτη φάση αποτελείται από πέντε γύρους. Σε κάθε έναν από αυτούς τίθεται μια ερώτηση, στην οποία έχουν δοθεί απαντήσεις από 100 τυχαία άτομα. Οι παίκτες από #1 έως #5 διαγωνίζονται στον αντίστοιχο γύρο, ο ένας απέναντι στον άλλον. Ο τέταρτος γύρος δίνει διπλούς και ο πέμπτος τριπλούς πόντους, για να υπάρχει δυνατότητα ανατροπών. Όποιος βρει την πρώτη απάντηση ή καλύτερη απάντηση απ'τον αντίπαλο παίρνει το δικαίωμα να κρατήσει την ερώτηση για την ομάδα του ή να τη δώσει στους αντιπάλους.
Πείτε μας κάτι σχετικό με το μήνα Σεπτέμβριο.
Η ερώτηση αυτή περνάει στους Τατουατζήδες, απ'όπου αρχίζει να διαγράφεται ζοφερό το μέλλον του επεισοδίου.
Χειμώνας.
Είδατε τι καταφέρατε με το να λέτε "καλό χειμώνα" απ'τον Αύγουστο, ζώα;
Τέλος των διακοπών.
Δεν έχω να σχολιάσω κάτι γι'αυτή καθ'εαυτή την απάντηση, πέραν του ότι ήταν το τρίτο Χ της ομάδας.
Όταν μια ομάδα μαζεύει 3 Χ, η ερώτηση πάει στην αντίπαλη. Οι παίκτες #5-#2 δίνουν μια πρόταση κι ο παίκτης #1 (αρχηγός) δίνει την τελική απάντηση. Αν αυτή είναι σωστή, τότε κλέβουν τους πόντους που έχει συγκεντρώσει η άλλη ομάδα.
Και πετιέται όλο χαρά ο παίκτης #5 και λέει:
Τέλος των διακοπών!
Είχα την εντύπωση ότι ο σκοπός του παιχνιδιού ήταν να δίνεις απαντήσεις που δεν έχουν ήδη δοθεί, αλλά αυτό μάλλον δεν είναι και τόσο προφανές, γιατί σε άλλο επεισόδιο κάποιος ρώτησε, επί λέξει, "Πρέπει να δώσω διαφορετική απάντηση;".
Στη συνέχεια η παίκτρια #4, μάνα του παίκτη #5 όπως μαθαίνουμε αργότερα (το οποίο εξηγεί πολλά) λέει: Έναρξη της θρησκευτικής χρονιάς.
Όπως κάνουν έναρξη στα νυχτερινά μαγαζιά, ξέρω γω; Ή μήπως σημαίνει ότι κάνουν εκπτώσεις στα μαγαζιά που πουλάνε καντήλια; Δεν ξέρω, έχω κάτι χρόνια να πατήσω σε εκκλησία.
Απογοητεύτηκα πάντως που δεν υπήρχε στις απαντήσεις το ΠΑΣΟΚ. Ω Πασοκάρα, έχω τρέλα μες στο μυαλό.

Περνάμε στη δεύτερη ερώτηση: Πείτε μας σε τι διαφέρει ένα λούτρινο αρκουδάκι από μια κανονική αρκούδα.
Οι Τατουατζήδες ξαναπαίρνουν την ερώτηση και λένε, μεταξύ άλλων, στο στόμα, αλλά μαζεύουν πάλι τρία χηνάρια και η ερώτηση πάει πάλι στους απέναντι. Ο παίκτης #5 κοιτάζει την κάμερα με το βαθύ βλέμμα της αγελάδας, ενώ η μαμά του λέει περήφανα στο στόμα.
Αυτοί όχι απλά επαναλαμβάνουν τις απαντήσεις των άλλων, αλλά επαναλαμβάνουν και τις αποτυχημένες απαντήσεις των άλλων.
Στη συνέχεια περνάμε στην τρίτη ερώτηση: Πείτε μας γιατί μια γυναίκα θα παντρευόταν έναν άντρα που δεν αγαπάει.
Η προφανής απάντηση "για τα λεφτά" δόθηκε κατευθείαν από τους Ρεμπέτ-Ασκέρ. Εγώ προσωπικά απόρησα πώς δεν πετάχτηκε κανείς απ'το κοινό να φωνάξει "Σπυροπούλου!" με όλη τη δύναμη της ψυχής του.
Παρ'όλα αυτά οι Ρεμπέτ-Ασκέρ δεν κατάφεραν να χαλιναγωγήσουν την απύθμενη ηλιθιότητά τους, μάζεψαν 3 Χ και η μπάλα περνάει στους απέναντι. Οι τέσσερις Τατουατζήδες συγκλίνουν προς το "επάγγελμα", παρ'όλο που η "κοινωνική θέση" έχει ήδη δοθεί απ'τους απέναντι.
Ο αρχηγός των Τατουατζήδων αναλαμβάνει δράση.
Ε...δεν τους εμπιστεύομαι, αλλά θα πω κι εγώ "επάγγελμα". Έξυπνοι είναι. Θα το πάρουν πάνω τους.
Πού να τους εμπιστευόταν κιόλας. Αυτό είναι που λένε "I'll get by with a little help from my friends".

Οι Τατουατζήδες έχουν χάσει τους πρώτους τρεις γύρους. Στον τέταρτο η ερώτηση είναι: Πείτε μας μια συσκευή που δυσκολεύονται να χρησιμοποιήσουν οι ηλικιωμένοι.
Ο παίκτης #4 των Τατουατζήδων καταφέρνει να βρει την απάντηση "υπολογιστής" και να πάρει το δικαίωμα είτε να παίξει η ομάδα του, είτε να δώσει την ερώτηση στους απέναντι.
Του λέει λοιπόν ο Φερεντίνος, για πες, κι αυτός απαντάει "όλα καλά". "Θα την πάρετε;" "Ε...τι;" "Θα πάρετε την ερώτηση ή θα τη δώσετε στους απέναντι;" "Α...εγώ διαλέγω;".
Προφανώς όταν συνέβη το ίδιο ακριβώς πράγμα στους τρεις προηγούμενους γύρους αυτός κοιτούσε γκόμενες στο ακροατήριο.
Αφού η τέταρτη ερώτηση κύλησε χωρίς πολλά παρατράγουδα υπέρ των Τατουατζήδων, πάμε στην πέμπτη και φαρμακερή, αυτή που με έκανε να χάσω κάθε πίστη στην ανθρωπότητα.
Πείτε μας ένα τρόφιμο που χρειάζεται πολύ αλεύρι.
Ο παίκτης #5 των Τατουατζήδων βαράει κατευθείαν το κουμπί και μετά μένει κάγκελο λες και αντίκρισε τη Μέδουσα. "Ε...ξανακάνεις την ερώτηση".
Ο Φερεντίνος ξανακάνει την ερώτηση κι αυτός δεν προλαβαίνει να πει "ψωμί" πριν τελειώσει ο χρόνος. Το λέει εκπρόθεσμα, όμως, που δίνει χαρισμένη απάντηση στον απέναντι.
Όπως είδαμε, όμως, ο παίκτης #5 των Ρεμπέτ-Ασκέρ έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του.
Κουλουράκια!
Θα μπορούσες, βέβαια, λεβέντη μου, να δώσεις την έτοιμη χαρισμένη απάντηση που σου άφησε ο αντίπαλός σου που δεν πρόλαβε και είναι απολύτως εύλογη, το "ψωμί". Τρώει το χι του και καλά να πάθει.
Αν και οι δύο παίκτες που παίζουν αρχικά πάρουν χι, η ερώτηση περνάει στον επόμενο παίκτη της ομάδας που πάτησε το κουμπί πρώτη.
Στον αρχηγό των Τατουατζήδων. Ο οποίος θα κάνει το αυτονόητο και θα πει...
Ψάρια.
ΨΩΜΙ! ΨΩΜΙ, ΓΑΜΩ ΤΑ ΒΥΖΙΑ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ, ΨΩΜΙ!
Εν τέλει ο απέναντι παίκτης μας λυτρώνει από το μαρτύριό μας και λέει το πολυπόθητο "ψωμί". Σε περίπτωση ωστόσο που δεν καταλάβατε ακριβώς τι παίχτηκε, σας κάνω μια σούμα: χρειάστηκαν ούτε λίγο ούτε πολύ τέσσερις ενήλικες, που ψηφίζουν, για να πουν ότι ένα τρόφιμο που χρειάζεται πολύ αλεύρι είναι το ψωμί.
Λυπηρό κι όμως αληθινό.

Στη συνέχεια η παίκτρια #4, μια Μαίρη Παναγιωταρά, εργαζόμενη μητέρα και καλή νοικοκυρά, τίποτα το σπέσιαλ το καταπληκτικό, ένα ζώον δηλαδή κανονικό, μας λέει ότι χρειάζεται πολύ αλεύρι το παστίτσιο.
Εδώ δύο είναι τα ενδεχόμενα: ή κάθεται και ζυμώνει τα μακαρόνια μόνη της, γιατί έχουμε 1920, ή αντί για μπεσαμέλ στρώνει από πάνω ζύμη για λουκουμάδες.
Η ερώτηση περνάει στους απέναντι, οι οποίοι, σε μια σπάνια έκλαμψη ευφυΐας, προτείνουν και οι τέσσερις την εύλογη απάντηση "πίτες". Ο αρχηγός κοντοστέκεται και λέει "πίτες, αλλά αυτοί θα φταίνε".
Αρχηγός να σου πετύχει. Αυτός είναι χειρότερος στην ανάληψη ευθυνών κι απ'τον Τσίπρα. Θα μας πήγαινε σε δημοψήφισμα κάθε Κυριακή και για να προλάβει θα καπάρωνε και τις Τετάρτες.
Με την απάντηση "πίτες" οι Τατουατζήδες ανατρέπουν το σκορ και νικούν, αν και δεν ξέρω το πόσο μπορεί να πει κανείς νίκη το ότι η αποτυχία της μίας πλευράς ήταν λιγότερο οικτρή από την αποτυχία της άλλης.
Ήταν μία από αυτές τις περιστάσεις που εύχεσαι να γινόταν με κάποιον τρόπο να χάσουν κι οι δύο, σαν τον Παοκτζή που κάθεται και βλέπει Άρης-Ολυμπιακός.
Έτσι πάμε στον δεύτερο γύρο, όπου: δύο παίκτες της νικήτριας ομάδας απαντούν σε πέντε ερωτήσεις εντός 30 δευτερολέπτων, χωρίς να ξέρουν τις απαντήσεις του άλλου. Αν μαζέψουν 200 πόντους, κερδίζουν 5000 ευρώ. Αν όχι, παίρνουν τα παπάρια μου.
Ο αρχηγός επιλέγει να παίξει ο ίδιος και το #2, αφήνοντας τον εαυτό του για δεύτερο. Ο πρώτος δεν τα πηγαίνει και πολύ καλά και μαζεύει μόνο 59 πόντους. Ο Φερεντίνος του λέει "δύσκολα τα πράματα, ε;" "Ε, ναι, αφού τον είδες και τον άλλον, δεν είναι και για πολλά".
Και τι απαντάει ο θεούλης Φερεντίνος;
"Δεν είναι και για 140 πόντους, ε;".
Μαλάκα μου... τσούξιμο από δω μέχρι το Βλαδιβοστόκ.
Φιλική συμβουλή προς τον αρχηγό των Τατουατζήδων, που πιθανώς να με διαβάζει: όταν σε κράζει μέχρι κι ο χαζοχαρούμενος παρουσιαστής του τηλεπαιχνιδιού που συμμετέχεις, έχεις και επίσημα αποτύχει στη ζωή σου. Παράτα τα όλα και πήγαινε μετανάστης στο Αφγανιστάν.

Και φυσικά ο αρχηγός φρόντισε να επιβεβαιώσει το κράξιμο του Φερεντίνου με τον πιο επικό τρόπο.
Ερώτηση: Πείτε μας γιατί τα μικρά αγόρια θέλουν να γίνουν αστυνομικοί.
Απάντηση (σας δίνω λίγο χρόνο να προετοιμαστείτε ψυχολογικά): Γιατί είναι κομπλεξικά.
...
I can't even.
Τι είπε ρε το άτομο σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση;
Τι ξεστόμισε και δεν πέσανε τα ντουβάρια του στούντιο να τον πλακώσουνε;
Όταν ρωτάς ένα παιδάκι τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει, δε θα σου δώσει απάντηση με βάση τη λογική. Έχετε ακούσει παιδάκι πέντε χρονών που θέλει να γίνει χημικός ή λογιστής ή εφοριακός; Όχι. Όλα τα αγοράκια θέλουν να γίνουν ποδοσφαιριστές, αστροναύτες και πυροσβέστες, κι όλα τα κοριτσάκια τραγουδίστριες, σταρ του σινεμά και πριγκίπισσες.
Εντάξει, υπάρχουν κι αγοράκια που θέλουν να γίνουν πριγκίπισσες, δεν είναι αυτό το θέμα.
Όταν λοιπόν το πεντάχρονο αγοράκι σου λέει ότι θέλει να γίνει αστυνομικός, δεν έχει ιδέα από τις κοινωνικές συνδηλώσεις που έχει τη σήμερον ημέρα το επάγγελμα αυτό. Νομίζει ότι είναι ο καλός κυριούλης που βάζει τους κακούς στη φυλακή, γιατί έτσι του είπε η μαμά του. Του αρέσει η στολή που φοράνε.
Στην τελική είδε τον Αστυνόμο Σαΐνη και νομίζει ότι κι οι πραγματικοί μπάτσοι βγάζουν ρουκέτες από τα πόδια τους και γάντζους απ'το καπέλο τους. Πεντάχρονα είναι αυτά. Είναι ικανά να βλέπουν δέκα ώρες συνεχόμενα τη Ντόρα τη Χαζή Εξερευνήτρια και να μη στάξει ούτε στάλα αίματος απ'το μάτι τους.
Κι έρχεται ο άλλος και σου λέει, σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση, ότι τα παιδάκια θέλουν να γίνουν αστυνομικοί γιατί είναι κομπλεξικά.
Είναι δυνατόν ρε πούστη μου; Η ερώτηση δεν ήταν ούτε "τι γνώμη έχετε για τους μπάτσους" ούτε "περιγράψτε τον Κορκονέα". Τόσο πολύ έχει ποτίσει η κουλτούρα του Μπα.Γου.Δο τα μυαλά σας που δεν μπορείτε ούτε να δώσετε μια λογική απάντηση σε ένα τηλεπαιχνίδι;
Παραιτούμαι. Ξυρίζω το κεφάλι μου γουλί και παίρνω το πρώτο αεροπλάνο για Θιβέτ.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας παραπέσει το αλεύρι στο παστίτσιο και σας πάει γρουσουζιά για όλη την υπόλοιπη θρησκευτική χρονιά.

Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2015

Καιάδας 2015 edition: Die, Die My Darling

Ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος.

Μετά από τόσες και τόσες φορές, you know the drill. Ευχόμαστε συλλογικό ψόφο στις παρακάτω κατηγορίες ανθρώπωνε.
  • Στους "φιλόζωους" που μαρκαρίστηκαν με πυρωμένο σίδερο στο Σύνταγμα
    Ίσως θα έχετε ακούσει για κάτι φανατικούς Καθολικούς στις Φιλιππίνες που το Πάσχα αυτομαστιγώνονται σε αναπαράσταση των Παθών του Ιησού. Αυτούς η παγκόσμια κοινότητα των προοδευτικών τους έχει αποκηρύξει ως τρελούς. Αυτά τα τυπάκια όμως που πήγανε πριν λίγες μέρες στο Σύνταγμα και έκαιγαν τα κορμιά τους με το καυτό σίδερο σε αναπαράσταση των Παθών της Αγελάδας, αυτά είναι εντελώς στα καλά τους. Κλασικοί holier-than-thou κήρυκες κοινωνικής ευαισθησίας που επιδίδονται σε εκδηλώσεις ακραίου μαζοχισμού για να δείξουν ότι φερόμαστε σκληρά στις αγελάδες. Χαίρω πολύ, Χλιμπιμίντζουρας. Δε νομίζω ότι είχε κανείς την εντύπωση ότι το ζωντανό που τρώει πέθανε από υπερβολικές αγκαλιές. Κι εν κατακλείδι, το φαΐ μου χέζει το φαΐ σας. Get used to it.
  • Στους καθηγητές που προσπαθούν να το παίξουν αστείοι
    Καταλαβαίνω ότι κάπου βαθιά μέσα σου νομίζεις ότι αυτό σε βοηθάει να επικοινωνήσεις με τα κατά τριάντα χρόνια νεώτερά σου άτομα που σε παρακολουθούν βαριεστημένα να προσπαθείς να εξηγήσεις πώς λειτουργεί μια παλινδρομική μηχανή αυνανισμού. Αλλά η δουλειά σου είναι ακριβώς αυτή: οι παλινδρομικές μηχανές αυνανισμού. Δε σε πληρώνουμε για να διακόπτεις την ανάλυση για τη συχνότητα της αρμονικής πεοταλάντωσης, ώστε να μας πεις τι ατάκα σου είπε η γυναίκα σου προχθές που γαμιόσασταν ή το γκολ που κατάπιε αμάσητο ο Όλσεν στο τελευταίο ματς του ΠΑΟΚ. Ακόμα κι αν γελάσει κάποιος, θα είναι το νευρικό γέλιο που σημαίνει "τι μαλακία πέταξε το άτομο και νομίζει κι ότι θα γελάσουμε" ή θα είναι από φόβο μην τον εντοπίσεις με το βιονικό σου μάτι και για τις επόμενες δέκα εξεταστικές τον κόβεις με τέσσερα.
  • Στις τύπισσες που πάνε και πλέκουνε πουλόβερ για δέντρα

    Με κίνδυνο να ακουστώ σαν να κλαίγομαι για τα παιδάκια στην Αφρική που δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό και φαγητό ενόσω θα χλαπακιάζω πατατάκια με γεύση μουσακά, θα πω την εύλογη απάντηση που έδωσαν κι άλλοι στο άκουσμα αυτού του τρεντ: Λίγο παραδίπλα υπάρχουν άστεγοι που τουρτουρίζουν στο κρύο κι εσείς πάτε και πλέκετε πουλόβερ για τα δέντρα; Βέβαια αυτή η απάντηση δεν είναι και τόσο εύλογη γιατί μόλις τελείωσε ο Σεπτέμβρης, καλά καλά δεν ξύπνησε ο Μπίλι Τζο Άρμστρονγκ να φανταστείς, και δεν έχει πιάσει τόσο κρύο στην Ελλάδα που να τουρτουρίζουν οι άστεγοι. Η απάντηση που δίνουν οι τύπισσες για την ενασχόλησή τους είναι ότι προσπαθούν να κάνουν πιο όμορφη τη γκρίζα μεγαλούπολη που λέγεται Αθήνα, στην οποία περίφτωση η μόνη αντίδραση που ταιριάζει είναι γέλως μέχρις ενουρήσεως.
  • Στις feminazi
    Ο όρος αυτός έχει πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο και δεν απευθύνεται στις κοπέλες που έχουν το θράσος να βγαίνουν απ'την κουζίνα τους ή τολμάνε να φοράνε παντελόνια. Πρόκειται φυσικά για τις μισότρελες που χρησιμοποιούν τη λέξη "σεξισμός" τέσσερις φορές σε κάθε πρόταση, πιστεύουν στα ίσα ότι υπάρχει η "κουλτούρα του βιασμού", μπορούν να εντοπίσουν εφτά αντιφεμινιστικά μηνύματα στην ερώτηση "το 14 περνάει από Καμάρα;" και αν μια γυναίκα δε συμφωνεί με τις ταλιμπανιστικές απόψεις τους περί χειραφέτησης έχουν έτοιμη τη διάγνωση του "εσωτερικευμένου μισογυνισμού", γιατί, όπως και οι Κνίτες στο δικό τους τομέα, είναι οι μόνες που κατέχουν την απόλυτη αλήθεια κι όλοι οι άλλοι είναι πλανεμένοι. Ειδικά όποτε διαβάζω αυτό το τελευταίο, το θεωρώ τίτλο τιμής να με αποκαλέσει μισογύνη μια από αυτές. Κι όπως λέει κι η φίλη μου η Αεριωθούμενη Ιωάννα, δε δίνω δεκάρα για το κακό μου όνομα.
  • Στους "οπαδούς της Ντόρτμουντ" που φώναζαν "Άρης-Άρης" μες στην Τούμπα
    Τάχα μου δήθεν και καλά ότι οι οπαδοί της Ντόρτμουντ είναι αδερφοποιημένοι με τους οπαδούς του Άρεως Θεσσαλονίκης; Ναι, δεν το κόβω. Η σχέση τους είναι μάλλον η ίδια σχέση με το δεκαπεντάχρονο κοριτσάκι που έχει πάνω στο μαξιλάρι της φωτογραφία του Τζάστιν Μπίμπερ και τον αποκαλεί "ο Τζάστιν μου" παρόλο που δε θα τον πλησιάσει ποτέ πάνω από 100 μέτρα κι αν το κάνει θα φάει περιοριστικά μέτρα από δω μέχρι τη Σελήνη. Δηλαδή υπήρξαν 5-10-50 οπαδοί του Άρη που πλήρωσαν 25 απ'τα ωραία τους ευρουλάκια μόνο και μόνο για να μπούνε στη θύρα των οπαδών της Ντόρτμουντ, να φωνάξουν Άρης και να προκαλέσουν τα ούγκανα της θύρας 4 για να τιμωρηθεί η έδρα του ΠΑΟΚ. Μά'στα. Λίγο πιο κομπλεξικός και γίνεσαι ο "Καριόλα Εμμανουέλα Αγγουράκη μ'έχεις κάνει τάρανδο".
  • Σε αυτούς που διπλοπαρκάρουν στη Μητροπόλεως
    Κάποιες φορές βγαίνουν στον τύπο διάφορα μεγαλεπήβολα σχέδια του Μπουτάρεως να μετατρέψει τη Θεσσαλονίκη σε Κοπεγχάγη πεζοδρομώντας κεντρικές αρτηρίες. Το σκέφτομαι για δύο δευτερόλεπτα, και μετά θυμάμαι ότι η Μητροπόλεως έχει μετατραπεί σε όλο το μήκος και το πλάτος της σε αυτοσχέδιο πάρκινγκ και ανταπαντώ στον κρασοπατέρα-δήμαρχο "σοφή η μαλακία σου". Η κορυφαία στιγμή της σύντομης ως τώρα οδηγικής εμπειρίας μου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης ήταν όταν είδα διπλοπαρκαρισμένο Πορσικό, και μάλιστα χωρίς την πατέντα του "ανάβω αλάρμ γιατί κατέβηκα μόνο για να πάρω τσιγάρα κι άμα έχεις αναμμένα αλάρμ δεν εμποδίζεις γιατί τα αυτοκίνητα περνάνε από πάνω σου". Κατηραμένη κρίση. Να οδηγείς Πορσικό και να μην έχεις πέντε ευρώ να το βάλεις σε γκαράζ. Κατακαημένε Μάνθο Φουστάνο.
  • Στα μαγαζιά που μετά τις δύο το γυρίζουν σε σκυλάδικα
    Μεγάλη μάστιγα αυτό το πράγμα στη νύχτα της Θεσσαλονίκης. Πας σε ένα μαγαζί, κάθεσαι, παραγγέλνεις το πιοτό σου για να κοιμίσεις τον φλώρο που έχεις μέσα σου μπας και την πέσεις σε καμιά γκόμενα. Παίζει ποπάκια. Μπορεί να παίζει και χιπχοπάκια, καμία αντίρρηση. Κάποιες φορές μπορεί να ακουστούν απ'τα μεγάφωνα και πιο ψαγμένοι ήχοι, χιπστεράδικα που λένε. Δεκτόν. Κάποιες σπάνιες φορές μπορεί να ακούσεις ακόμα και ροκ. Γουστάρουμε. Και μετά το ρολόι βαράει δύο η ώρα, η άμαξα γίνεται κολοκύθα κι αρχίζει να βαράει Παντελίδης μέχρι που να μη μείνει τραπέζι χωρίς λικνιζόμενο κώλο απάνω. Γαμώ την υποβαλκάνια υποκουλτούρα σας. Την επόμενη φορά που θα βρεθώ σε τέτοιο μαγαζί, θα σκοτώσω τον DJ με την τεχνική καρδιακής έκρηξης των πέντε σημείων και θα βάλω να παίζει Judas fuckin' Priest.
  • Στα ζευγάρια που φιλιούνται στο αστικό
    Τα public displays of affection, που λέμε και στο χωριό μου στο Upper East Side του Manhattan, είναι πάντοτε εκνευριστικό θέαμα, ιδίως για όσους είναι μονίμως μπακούρια κι η μόνη που τους κάνει τη χάρη είναι η χήρα με τα πέντε ορφανά και μόλις θυμήθηκα ότι άφησα τη βρύση του αυτοκινήτου ανοιχτή. Αλλά οκ, πες ότι είναι σε ένα μαγαζί, σε μια καφετέρια, κάθονται μαζί, απολαμβάνουν την παρέα ο ένας του άλλου, βρίσκονται σε ευχάριστο περιβάλλον, το δεχόμαστε. Στο αστικό τι σκατά σας διεγείρει; Η γριά που μιζεριάζει στο σύμπαν για να της δώσουν θέση; Ο τύπος που βρωμάει σαν σάπιο καμαμπέρ; Ο άλλος που δεν είναι ζητιάνος αλλά έχει κοριτσάκι με εγχείριση και τον δείξανε και στην Τατιάνα; Ή η θέα του απέραντου τσιμέντου απ'τα παράθυρα; Τόσο πολύ βιάζεστε κι εσείς, σαν τον γαμιόλη που μπαίνει στο ασανσέρ με αναμμένο τσιγάρο; Α, και μια και φτάσαμε εκεί...
  • Στον γαμιόλη που μπαίνει στο ασανσέρ με αναμμένο τσιγάρο
    Τόση πολλή βιασύνη κι εσύ, που προκειμένου να μη χάσεις 0.05 μιλιγκράμ νικοτίνης δεν έχεις κανέναν απολύτως ενδοιασμό να ντουμανιάσεις έναν χώρο σε μέγεθος "φέρετρο Πάγκαλου". Είσαι από εκείνους τους ελεεινούς εαυτούληδες τύπους που αν σε αφήνανε θα κάπνιζες μέχρι και σε χειρουργείο παιδιατρικής κλινικής. Λίγο σεβασμό στους γύρω σου, πούστη άντρα.
  • Στις γκόμενες που κυκλοφορούν με εκατό σκουλαρίκια
    Κάθε εποχή είχε τις ηλίθιες μόδες της. Τη δεκαετία του '70 ήταν τα παντελόνια-καμπάνα και οι αφάνες, το '80 ήταν τα σακάκια με βάτες και τα λουστρίνια με άσπρη κάλτσα, το '90 ήταν τα καρό πουκάμισα και η πρέζα. Τώρα, όπως φαίνεται, η μόδα είναι να μην μπορείς να περάσεις από ανιχνευτή μετάλλων. Ξαφνικά μέχρι κι η κουτσή Μαρία κυκλοφορεί με εφτά σκουλαρίκια στο πτερύγιο του δεξιού αυτιού, οχτώ στο αριστερό, κρίκο στο δεξί ρουθούνι, στρασάκι στο αριστερό, χαλκά κρεμασμένο απ'το septum, μπίλια στη γλώσσα, μπαρμπαδέλι στο κάτω χείλος, βίδες στις ρώγες και φερμουάρ στα μουνόχειλα. Το χειρότερο απ'όλα αυτά είναι βέβαια το septum (περιμένατε να πω το φερμουάρ στα μουνόχειλα, ε;) που κρέμεται απ'τη μύτη σαν ασημένια μύξα. Και να μη μιλήσω καν για τα τατουάζ...
  • Στις γκόμενες που κυκλοφορούν με εκατό τατουάζ
    Fuck me sideways. Οκ, δεν αντιλέγω, καλό είναι που μπορεί πλέον ο καθένας να κάνει τατουάζ χωρίς να είναι ναυτικός ή φυλακόβιος, αλλά είπανε του τρελού να χέσει κι αυτός ξεκωλιάστηκε. Εγώ είμαι της άποψης ότι αν είναι να κάνεις τατουάζ, θα πρέπει να είναι ένα σχέδιο που έχει μια άλφα σημασία για σένα, γιατί είναι κάτι που είναι μόνιμο και θα σε ακολουθεί. Και μετά βλέπεις κάθε τύπισσα να βαράει τατουάζ όπως οι χαζομαμάδες κρεμάνε τις άθλιες ζωγραφιές των παιδιών τους στον τοίχο του γραφείου. Ονειροπαγίδα στην πλάτη, πεταλούδα πάνω απ'τον κώλο, tribal στο δεξί μπράτσο, το κινέζικο σύμβολο της μαλακίας στον αριστερό καρπό, λατινικά ρητά στη βυζοχαράδρα, κισσός στο δεξί πόδι και το εξώφυλλο του Peace Sells (But Who's Buying) στα κωλομέρια.
    Και, οκ, δεν λέω, κι οι τατουατζήδες άνθρωποι είναι, κλέφτες θα γίνουν; Αλλά εσύ, κοπελιά, δεν είσαι ούτε η Κρίστι Μακ ούτε η Μπόνι Ρότεν (NSFW αμφότεραι). Είσαι η Τασούλα, μένεις στην Ξηροκρήνη και σε μερικά χρόνια θα παντρευτείς έναν φαναρτζή με πένθος στο νυχάκι και τατουάζ τον Δικέφαλο Αετό στην πλάτη.
  • Στους "πού είναι η πολιτεία"
    Οι γνωστοί γαμημένοι Ελληναράδες που μέχρι να ξύσουν το ένα αρχίδι τους έχει πιάσει φαγούρα στο άλλο, κι επειδή βαριούνται να κατέβουν δύο ορόφους, να ανοίξουν με το πεντάλ τον κάδο και να πετάξουν μέσα τις δύο μαύρες σακούλες με το διαμελισμένο πτώμα της πρώην τους, τις πετάνε χάμω απ'το μπαλκόνι. Κι όταν αρχίσουν να μαζεύονται οι αρουραίοι, η πανούκλα και οι εφτά πληγές του Φαραώ θα είναι οι πρώτοι που θα αρχίσουν τα "πού είναι η πολιτεία και τι κάνει ο δήμος και γιατί δε μαζεύουν τα σκουπίδια και να έρθει εδώ ο ίδιος ο δήμαρχος αυτοπροσώπως με το φτυάρι να καθαρίσει". Γαμώ το σπίτι σου, γαμώ τα σκουπίδια σου και γαμώ και το δήμαρχό σου, ανθρωπόμορφη σκουληκαντέρα. Αν εσύ δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις ότι ζεις σε μια ανεπτυγμένη (ε...αυτό τέλος πάντων) κοινωνία του έτους 2015, και να αναλάβεις τις ευθύνες που σου αναλογούν, το μόνο που μπορεί να σου κάνει η πολιτεία είναι ανατροπή και πέναλτι στη γκόμενα απέναντι.
  • Στους παπάρες που κάνουν ζογκλερικά στα φανάρια
    Έχουν πάντα την ίδια εμφάνιση. Μαλλί που έχει τζιβώσει σαν μπουχάρα μπορδοροδοκόκκινη των οχτώ δισεκατομμυρίων κόμπων, μούσι τζιχαντιστή (για τους άντρες, αλλά όχι απαραίτητα), μπλουζάκι από κάποια ska ή ρέγκε μπάντα που βγάζει το ίδιο τραγούδι με άλλο τίτλο εδώ και 15 χρόνια, βράκα διασταύρωση Κρητικού με MC Hammer και σταράκια σε χειρότερη φάση αποσύνθεσης κι απ'τη φάτσα του Μίκι Ρουρκ. Περιμένουν πότε θα ανάψει το κόκκινο για να βγουν στη διάβαση και να αρχίσουν να πετάνε μπάλες στον αέρα ή να στριφογυρίζουν αλυσίδες με φωτιές στην άκρη, νομίζοντας ότι διασκεδάζουν τον Έλληνα οδηγό που ως γνωστόν είναι ήρεμος και πράος και δεν ψάχνει αφορμές να διαπράξει κατά συρροήν ανθρωποκτονία. Κάποιες φορές φαντασιώνομαι ότι απορροφώνται τόσο πολύ από την "τέχνη" τους, δεν προλαβαίνουν να πηδήξουν στο πεζοδρόμιο και γίνονται μπουγάτσα με κιμά από κάποιο διερχόμενο φορτηγό. Και δεν το μετανιώνω καθόλου.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας βιάσει ένας τζιβάτος οπαδός της Ντόρτμουντ με πουλόβερ, οχτώ σκουλαρίκια και δέκα τατουάζ μέσα στο ασανσέρ κι αφού χύσει ανάψει τσιγάρο.