"Εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε," ακούω μερικούς από εσάς να λέτε, ΚΑΘΙΣΤΕ ΚΑΤΩ ΓΑΜΩ ΤΗ ΜΠΑΝΑΧΑΪΚΗ ΣΑΣ! Ναι, εντάξει, μπορεί να μην είναι το πιο πρωτότυπο πράγμα ποτέ, αλλά σήμερα θα περιλάβω πρωτότυπους διασήμους. Σας υπόσχομαι λεπόν ότι σήμερα δε θα δείτε πουθενά σε αυτό το μπλογκ τα ονόματα Μπίμπερ, Μικ Τζάγκερ, Κριστιάνο Ρονάλντο, Γιάννης Πουλόπουλος και λοιπά (αν κάποιος εξυπνάκιας το θεωρήσει αστείο να μου πει ότι είδε αυτά τα ονόματα σε αυτή τη γραμμή, παρακαλείται να ντυθεί στα κιτρινόμαυρα και να εισέλθει στη θύρα 4, ευχαριστώ).
- Muse:
Οι Muse είναι μία βρετανική μπάντα που τραγουδάει συμπαθητικά ποπ-ροκάκια σαν την Υπερφυσική Μαύρη Τρύπα, την Αντίσταση, τον Ξεσηκωμό και τις Απόκρυφες Επιθυμίες-πρωτότυπο, δεν μπορώ να πω, δεν έχει ξαναγίνει να πούμε Βρετανοί να πιάνουν μια ηλεκτρική και να παριστάνουν ότι παίζουν ροκ. Μέχρι που το 2009 (ή 10, δεν είμαι σίγουρος και δεν έχω καμία όρεξη να απασχολώ τους σέρβερ της Γουκιπίντιας με αυτές τις αηδίες) αποφάσισαν να κάνουν soundtrack για το Αίσχος. Αγαπητοί Muse, θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι όποιος συμμετέχει με οιονδήποτε τρόπο στην παραγωγή, διανομή και διάδοση του Αίσχους δεν αξίζει πλέον τον τίτλο του σοβαρού καλλιτέχνου (και μη με πείτε για τους Paramore, γιατί κι εγώ τη γαμούσα τη Hayley Williams, άσχετα που έχει την εντύπωση ότι τα αεροπλάνα στον νυχτερινό ουρανό είναι πεφταστέρια, αλλά δε νομίζω να αμφιβάλλει κανείς ότι το κοινό τους είναι τα δεκαεξάχρονα κοράσια που δε θέλουν να παραδοθούν αμαχητί στη γοητεία του γαβ). Ακόμη και το νέο And Justice να βγάλουν, στο μυαλό μου θα είναι πάντα συσχετισμένοι με τους γκέι βρυκόλακες. Πάμ' παρακάτ. - Ρούλα Κορομηλά:
Κι από τη μία υπερφυσική μαύρη τρύπα περνάμε στην άλλη. Η Ρούλα έχει μείνει γνωστή σαν η παρουσιάστρια εκπομπών όπως (ακολουθεί στυγνή και ξεδιάντροπη λογοκλοπή από Malakeius) "Μπράβο", "Μπραβίσιμο", "Μπράβο είσαι η καλύτερη", "Μπράβο έκανες την τύχη σου" και "Μπράβο μαλάκα μου έγδαρες τον προφυλακτήρα". Όλα αυτά, βέβαια, χωρίς να έχει κάποια έστω αποχρώσα ένδειξη ταλέντου, εξυπνάδας ή οτιδήποτε τέλος πάντων θα δικαιολογούσε την παρουσία της στους δέκτες μας πέραν των ραδιοκυμάτων της κιτσιάς και του βλαχογκλάμουρ που εκπέμπει σε κάθε απομακρυσμένη γωνιά του γαλαξία, σε μέρη που μόνο ο Ντακ Ντότζερς έχει πάει, που πα να πει ότι κάποιος την πέρασε σκαλοπατάκι. Κι εδώ τίθεται το ερώτημα: ΠΟΙΟΣ ΣΑΒΟΥΡΟΓΑΜΟΣΑΥΡΟΣ θεώρησε ότι αυτό το πράγμα είναι άξιο όχι μόνο για να παρκάρει την ψωλή του μέσα, αλλά και για να το δείχνει κάθε Κυριακή στην ελληνική τηλεόραση και να συντονίζεται κι η μισή Ελλάδα να το βλέπει; Είπαμε, τα νάιντηζ ήταν η δεκαετία της ασχήμιας, αλλά αυτό πάει πολύ! Αυτό πάει πάρα πολύ! - Γιάννης Δαλιανίδης:
Ξέρω ότι δεν κάνει να βρίζεις νεκρούς, αλλά αυτός ο συγκεκριμένος τις αξίζει. Στην αρχή της καριέρας του ο Γιάννης Δαλιανίδης έφτιαχνε ταινίες-μιούζικαλ του "παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου" (φράση πιο κλισέ και αηδιαστική κι από τα "πύρινη λαίλαπα", "φονικό χτύπημα του Εγκέλαδου", "συγκλονισμένη η κοινή γνώμη" και λοιπά που ανάθεμα κι αν χρησιμοποιεί ποτέ άνθρωπος που ΔΕΝ δουλεύει ως δημοσιοκάφρος) τις οποίες ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ έχουν αρχίσει να βαριούνται μέχρι και τα βίντεο στα κανάλια, κάτι που είναι αρκετά κακό αλλά όχι για μπινελίκια. Στη δεκαετία του ογδόντα έπεσαν οι αφραγκίες και ο Γιάννης επιδόθηκε σε ταινίες με τον Παύλο Ευαγγελόπουλο και τον Στάθη Ψάλτη, τις οποίες έπαιζε μόνο το Άλτερ (R.I.P) σε στιγμές απείρου κάλλου(ς) (το οποίο Άλτερ παραδόξως έπαιζε και το 30 Rock κατά καιρούς, όταν η Ανίτα δεν είχε καινούριο ταλέντο να παρουσιάσει). Και πάλι ανεκτό. Ώσπου μπήκε κι η δεκαετία του 90, και το νεοσυσταθέν τότε Μέγκα Τσάνελ ζήτησε από τον σκηνοθέτη-σεναριογράφο μία "εύθυμη και ηθογραφική" σειρά. Και ιδού το αποτέλεσμα.
Ελπίζω να μην είμαι ο μοναδικός που δε θέλει να ξαναδεί την Κατερίνα Γιουλάκη και την Έλντα Πανοπούλου ούτε σε εφιάλτη μετά από τρία πιάτα φασολάδα στις έντεκα η ώρα το βράδυ. - Κριστίνα Αγκιλέρα:
Πριν από πολλά πολλά χρόνια, τότε ακόμα που οι μόνες μου σκοτούρες ήταν πότε θα δω τα Στρουμφάκια και πώς θα χέσω τα βρακιά μου με ευρηματικό τρόπο, η μικρή Κριστίνα μας είχε παρουσιαστεί σαν το αντίπαλον δέος της Μπρίτνεης, δηλαδή ένα δεκαεπτάχρονο πουτανάκι που βρίσκεται στη μουσική βιομηχανία αποκλειστικά και μόνο λόγω της ικανότητάς της να θεραπεύει τη στυτική δυσλειτουργία. Το σχέδιο όμως ναυάγησε για έναν πολύ απλό λόγο. Ενώ η Μπρίτνεη δεν είχε ποτέ φωνή, κανείς δε νοιάστηκε. Η Κριστίνα, από την άλλη, είχε καλή φωνή (καλύτερη απ'της Μπρίτνεης τέλος πάντων), αλλά προσπαθεί υπερβολικά να το αποδείξει, βάζοντας σε κάθε, ΚΑΘΕ όμως, τραγούδι της, τουλάχιστον τρεις κορώνες που τα αποτρόπαια ύψη που φτάνουν εξοργίζουν τον Κθούλου και θα μας πάρει όλους ο διάολος. Το ότι έχει γίνει σα φάλαινα δε με απασχολεί, ο σωστός ο άντρας ξέρει να εκτιμήσει μερικά κιλά παραπάνω. Αυτό που με απασχολεί είναι ότι την φώναξαν στο ημίχρονο του Σουπερμπόουλ να τραγουδήσει την Αστερόεσσα κι αυτή δεν ήξερε τους στίχους! (διαβάστε τα παρακάτω με φωνή Γιώργου Γεωργίου) Ήμαρτον, ρε κοπελιά! Δέκα αράδες τραγούδι είναι, δεν είναι το Πόλεμος και Ειρήνη! Τι θα πει κι ο ρέντνεκ που του φέρανε απάτριδα τραγουδιάρα; - Γιάννης Μπουτάρης:
Για να δούμε τι ακριβώς έχει επιτύχει ο κύριος δήμαρχος στη μέχρι τώρα θητεία του. Εξόργισε τον Άνθιμο, ναι, πολύ ωραία, πεζοδρόμησε την Αγίας Σοφίας, καταπληκτικά, και...αυτό. Για να δούμε τώρα τι ΔΕΝ έκανε. Κατ'αρχάς τα σημαντικά: έβαλε τσόντες στην TV100? Όχι, αλλά εντάξει, ποιος χέστηκε, όλοι έχουμε ίντερνετ. Καθάρισε την πόλη απ'τα σκουπίδια; Όχι, ακόμα σκουπιδιάρικα ψάχνει να βρει κι ακόμα δεν ξέρουμε που θα βάλει τη χωματερή (κύριε, κύριε, να πω;-Όχι, να μην πεις Τοτέ). Εξάλειψε το παρεμπόριο από τους δρόμους του κέντρου; Ναι, πως, εγώ προχθές βρήκα στη Γούναρη μαύρο να πουλάει "αυθεντικά" ακουστικά για αϊφόουν. Έκανε κανένα έργο; Βεβαίως, αναπλάθει την Νέα Παραλία, κάτι το οποίο είχε κάνει και ο Ατσαλάκωτος πριν πέντε χρόνια, αλλά αυτός ήταν δεξιός, δεν κάνει. Επίσης δεν μείωσε την ανεργία, δεν βρήκε το φάρμακο για τον καρκίνο, δεν βγήκε στην πλατεία Αριστοτέλους να μοιράζει λεφτά και δεν μπορεί να ελέγξει τον καιρό. Τις προάλλες είδα σε ένα πρωτοσέλιδο τοπικής εφημερίδας στο περίπτερο ότι σχεδιάζει να πεζοδρομήσει την Τσιμισκή. Ναι, και φαντάζομαι ότι θα φτιάξεις και μια ιπτάμενη λεωφόρο για να περνάνε τα αυτοκίνητα από πάνω και να μην ενοχλούν τον κόσμο, ε; Φωστήρα μου εσύ. - Τσάρλι Σιν:
Ο Τσάρλι, ο οποίος προφανώς και δεν έκανε καριέρα ως ηθοποιός εξαιτίας και μόνο του μπαμπά του αλλά χάρις στο αστείρευτο και αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, πέρα από τους ρόλους του στον κινηματόγραφο που δεν έχω ιδέα πού και τι έκανε, ξεχώρισε στις καρδιές του τηλεοπτικού κοινού στο Two and A Half Men, όπου έπαιξε τον τελείως κόντρα ρόλο του Τσάρλι Χάρπερ, ενός πλούσιου μεθύστακα και πιθανότατα κοκάκια που γαμάει τόσο πολύ που δεν ξέρει από πού θα πρωτοαρπάξει το αφροδίσιο, ενώ ο ίδιος είναι...ακριβώς αυτό. Και κάπου εδώ αρχίζει το καλό, γιατί σε κάποια φάση, πριν ακόμα μπει για ρίχαμπ και τον αντικαταστήσουνε με τον (Βρ)Άστον Κούτσερ, είχε σταματήσει η παραγωγή της σειράς γιατί πίστευε ότι δεν ήταν αρκετά τα ένα εκατομμύριο δολάρια ανά επεισόδιο που του προσέφεραν για να παριστάνει τον εαυτό του. Είσαι καθόλου σοβαρός ρε βασιλιά της σκόνης; Κάνεις εικοσιπέντε επεισόδια το χρόνο, που σημαίνει εικοσιπέντε εκατομμύρια το χρόνο. Όλοι μου οι γνωστοί μαζί δε βγάζουν εικοσιπέντε εκατομμύρια όχι το χρόνο αλλά σε όλη τους τη ζωή, κι εσύ μας λες ότι δε σου φτάνουν; Αν ποτέ μου προσφέρει εμένα κάποιος σκηνοθέτης να κάνω τον εαυτό μου σε σειρά, θα το κάνω τζάμπα, από αγνό σεβασμό στον κόπο του γιατρού, του μηχανικού και του οικοδόμου! ...καλά, όταν λέμε τζάμπα εννοούμε τζάμπα με τα στάνταρ του Χόλυγουντ. Να μη χτίσω κι εγώ μια μεζονέτα; Αμαρτία είναι. - Όλοι οι υπουργοί οικονομικών των τελευταίων ετών:
Ιδού πώς κυλάει ένα μέσο υπουργικό συμβούλιο. Υφυπουργός: "Κύριε υπουργέ, πρέπει να περιορίσουμε την κρατική δαπάνη". Υπουργός: "Χμ...το βρήκα. Θα περικόψουμε τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων". Υφυπουργός: "Και πώς θα αυξήσουμε τα κρατικά έσοδα;" Υπουργός: "Χμ...θα αυξήσουμε τους φόρους στα τσιγάρα και τα καύσιμα!" Υφυπουργός: "Κύριε υπουργέ, εσείς χαραμίζεστε εδώ πέρα. Θα έπρεπε να είστε στην Οξφόρδη και να διδάσκετε!" Υπουργός: "Το ξέρω, παιδί μου. Άντε, πάμε για καμιά αστακομακαρονάδα στην υγειά του κορόιδου". Αν το σχέδιο είναι να σώσετε την υγεία του Έλληνα με το να του κόψετε το κάπνισμα και να βάλετε το περπάτημα στη ζωή του, τότε πάτε πολύ καλά και συγχαρητήρια. Αν πάλι το σχέδιο είναι να σώσετε την παραπαίουσα ελληνική οικονομία και να αποπληρώσετε το χρέος, τότε ατυχήσατε, γιατί είναι τόσο επιτυχημένο όσο και η θητεία του Μπαράκ, ο οποίος σε τέσσερα χρόνια το μόνο που έκανε ήταν το νομοσχέδιο για την υγεία και το να εμπνεύσει το αστειάκι "Who lives in a coffin under the sea? OSAMA BIN LADEN!". - Χάρης Ρώμας:
Ο Χάρης Ρώμας εκτίναξε την υποκριτική του καριέρα στο σίριαλ "Οι Μεν και οι Δεν", στο οποίο υποκρίνεται τον στριμμένο γεροντοκόρο της υψηλής κοινωνίας που αναγκάζεται να συγχρωτιστεί με την μπασκλασαρία. Η μεγάλη επιτυχία ήρθε με το Κωνσταντίνου και Ελένης, στο οποίο υποκρίνεται τον στριμμένο γεροντοκόρο της υψηλής κοινωνίας που αναγκάζεται να συγχρωτιστεί με την μπασκλασαρία. Η ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία ήρθε με το Καφέ της Χαράς, στο οποίο υποκρίνεται τον στριμμένο γεροντοκόρο της υψηλής κοινωνίας που αναγκάζεται να συγχρωτιστεί με την μπασκλασαρία, και ολοκλήρωσε με το κάπως πιο αποτυχημένο Δρ Ρούλης, στο οποίο υποκρίνεται, τώρα θα γίνει η ανατροπή, τον στριμμένο γεροντοκόρο της υψηλής κοινωνίας που αναγκάζεται να συγχρωτιστεί με την μπασκλασαρία. Μιλάμε για πολυποίκιλη καριέρα. Η μία και μοναδική φορά που δεν έκανε τον γεροντοκόρο ήταν στο Λίφτινγκ, που έκανε το γεροντότεκνο, πάλι της υψηλής κοινωνίας, που πάλι συγχρωτίζεται με την μπασκλασαρία! Για να καταλάβετε δε πόσο πάτος ήταν το εργάκι, είχε σε μόνιμη βάση τον διάσημο(;) από τα Σφηνάκια Σίλα Σεραφείμ, στο ρόλο του λαϊκού φονέα της ελληνικής γλώσσας, κάτι που ο Ρώμας συμπεριέλαβε μόνο σε ΌΛΑ του τα σήριαλ. Το μόνο πράγμα που με διασκέδασε κάπως και περιείχε τον Ρώμα είναι το γνωστό "Γιατί η Πίτσα Παπαδοπούλου δεν παντρεύτηκε τον Χάρη Ρώμα; Για να μην την λένε Πίτσα Ρώμα" (και γιατί ο Χάρης Ρώμας είναι πούστης βέβαια, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός του ανέκδοτου). - Τζούλια Ρόμπερτς:
Η γυναίκα με το εξαιρετικά μεγάλο στόμα και την ακόμα μεγαλύτερη αταλαντοσύνη, με το μόνιμο ύφος της κλαψομούνας που προσπαθεί μεν να πείσει ότι είναι καλά αλλά στην πραγματικότητα ένα δάκρυ θέλει να κυλήσει για τον πολύ σοβαρό λόγο ότι το ράδιο δεν έπαιξε το αγαπημένο της τραγούδι ενώ πήγαινε στη δουλειά, που δεν έχει αφήσει ταινία για ταινία που να μπορεί να περιγραφεί ως "γυναίκα δεν είναι ικανοποιημένη με τη ζωή της-γυναίκα γνωρίζει άντρα-γυναίκα αγαπάει άντρα-άντρας δε δίνει φράγκο-τελικά άντρας αγαπάει γυναίκα-η μοίρα τους χωρίζει-ξανασμίγουν με φιλί κάτω απ'τη βροχή-αντί να πάθουν πνευμονία και να πεθάνουν παντρεύονται-και ζήσαν αυτοί καλά-κι εμείς αυτοκτονήσαμε απ'τη βαρεμάρα". Τι να πρωτοπεί κανείς για τη Τζούλια. Το καλύτερο βέβαια ήταν στο Pretty Woman, μία ταινία με την πρωτότυπη πλοκή του "γυναίκα δεν είναι ικανοποιημένη και τα λοιπά και τα λοιπά", όπου έχουμε ένα ενδιαφέρον twist, ότι η γυναίκα δεν είναι το γκερλ νεξτ ντορ, αλλά πουτάνα. Και δώσ'του κλάμα και δώσ'του "τι ρομαντικό" οι κυρίες. Τζούλια, αν ήτανε να παριστάνεις ότι τον παίρνεις (όχι το ρόλο) για λεφτά, ας το έκανες τουλάχιστον σαν μια συνονόματη που ξέρω.
Αυτά και να προσέχετε μη γνωρίσετε μια πουτάνα έξω από το υπουργείο Οικονομικών ενώ πηγαίνετε να δείτε έργο του Χάρη Ρώμα στο θέατρο και ερωτευτείτε αλλά στην πορεία ο Τσάρλι Σιν, η Ρούλα Κορομηλά και η Ξινή συνωμοτήσουν εναντίον του έρωτά σας αλλά η αγάπη στο τέλος θα θριαμβεύσει και εσείς θα παντρευτείτε την καλή σας στο Δημαρχείο Θεσσαλονίκης με τους Muse και την Κριστίνα Αγκιλέρα να τραγουδάνε στη δεξίωση.