Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

Έξυπνα λάστιχα για ηλίθιους θεατές

Gunter, glieben, glauchen, globen.

Τα μουσικά μου λογοπαίγνια όσο πάνε γίνονται και αισχρότερα, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, γιατί σήμερα θα μελετήσουμε τα μεγαλειώδη προϊόντα τηλεμάρκετινγκ της Diamant A.E.
Εν αρχή, φυσικά, ήταν το Pretty Bra, το νέο επαναστατικό σουτιέν χωρίς τιράντες, σύρματα κι όλα τα άλλα ενοχλητικά στοιχεία των συνηθισμένων σουτιέν, που προσφέρει στήριξη και άνεση στο στήθος, και ποιος είναι αυτός που δε συγκινείται με την τραγωδία των αναξιοπαθούντων βυζιών;
Εν συνεχεία ακολούθησαν κάποια spin-off του Pretty Bra με την ίδια επωνυμία, όπως το Pretty Collant, ένα καλσόν που δε χάνει πόντο με τίποτα, και το Pretty Pants, το οποίο είναι ένας συνδυασμός περιοδόβρακο με μασαζοκορσέ.
Αλλά εκτός από τα αισθητικά-καλλωπιστικά προϊόντα, η Diamant A.E. προσφέρει και μια γκάμα χρηστικών προϊόντων, όπως είναι η Έξυπνη Σήτα, ένα κουρτινοειδές αντικείμενο το οποίο το κολλάς στα παραθυρόφυλλά σου για να μη μπαίνουν τα κουνούπια και (προσέξτε την εκπληκτική καινοτομία!) έχει μαγνητάκια στις άκρες της κουρτίνας, για να κλείνουν αυτόματα μεταξύ τους.
Και η τελευταία προσθήκη στον κατάλογο της Diamant A.E. είναι το Έξυπνο Λάστιχο, το οποίο είναι ένα λάστιχο ποτίσματος το οποίο φουσκώνει και μακραίνει όταν περνάει από μέσα του νερό και όταν αδειάσει συρρικνώνεται στο αρχικό του μέγεθος, λειτουργώντας έτσι σαν μια εξαιρετικά μακριά πούτσα.
Ως γνωστόν, όλοι οι αστειάτορες του Φέισμπουκ και του Τουίτερ είναι υποχρεωμένοι από το συμβόλαιό τους να αναφέρονται με χλεύη στα προϊόντα αυτά τουλάχιστον μία φορά την ημέρα, και δεν έχουν άδικο. Αλλά ας δούμε το θέμα λίγο πιο αναλυτικά.
Ένα βασικό μοτίβο σε όλα τα προϊόντα που προωθούνται μέσω τηλεμάρκετινγκ είναι ότι συνήθως είναι ημιάχρηστα. Δηλαδή προσφέρουν έξυπνες και πρακτικές λύσεις σε προβλήματα που κανείς δεν είχε. Επομένως το διαφημιστικό που θα τα προωθήσει, προκειμένου να κάνει πωλήσεις, θα πρέπει να πάρει μια ασήμαντη έως ανύπαρκτη ενόχληση της καθημερινής ζωής και να την παρουσιάσει σαν τη χειρότερη μάστιγα που βρήκε την ανθρωπότητα μετά τον καρκίνο.
Ένα παράδειγμα που θυμάμαι έτσι πρόχειρα από κλασικό αμερικλάνικο τηλεμάρκετινγκ ήταν το Nicer Dicer, ουσιαστικά ένα πλαστικό παπάρι με δέκα σταυρωτές λεπίδες που χρησιμεύει για να τεμαχίζεις πράγματα σε κύβους.
Προκειμένου να πουλήσουν ένα πράγμα το οποίο μπορεί να διευκολύνει ή να μη διευκολύνει και καθόλου μία από τις πεντακόσιες χρήσεις του κλασικού μαχαιριού, το διαφημιστικό ξεκινάει με την πιο άχρηστη νοικοκυρά του σύμπαντος που προσπαθεί σε ένα (πάντα ασπρόμαυρο για πιο δραματικό εφέ) δραματικό μοντάζ να κόψει ντομάτες σε κύβους.
Το αποτέλεσμα είναι ότι θα πεταχτούν ντοματόζουμα από τον πάγκο έως το ταβάνι, οι όμορφοι και συμμετρικοί κύβοι που ήθελε να κόψει τις ντομάτες της η μαντάμ θα βγουν λιωμένοι σαν να τους ζωγράφισε ο Νταλί, ενώ με μαθηματική ακρίβεια θα έρθει η στιγμή που η μαντάμ θα πετσοκόψει τα δάχτυλά της σαν τον Τόνι Αιόμι και θα τα παρατήσει κλαίγοντας.

Ενώ τώρα! Κοίτα τι ωραίους κύβους που κόβω με το Πλαστικό Παπάρι! Ούτε ζουμιά, ούτε ατυχήματα, ούτε τίποτα! Ένα κλακ κι έγινε η δουλειά! Είναι τόσο απλό, εύκολο κι ακίνδυνο που ακόμα και κάποιος νοητικά καθυστερημένος θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει με επιτυχία!
Κι εκεί ακριβώς είναι που ποντάρουν τα τηλεμάρκετινγκ.
Έτσι επιστρέφουμε στα προϊόντα της Diamant A.E., όπως το Pretty Bra, το οποίο μας λέει ότι προσφέρει άνεση και στήριξη που κανένα κλασικό σουτιέν με τιράντες δεν μπορεί να προσφέρει.
Η αλήθεια είναι ότι δε χρειάστηκε ποτέ μου να φορέσω σουτιέν, αλλά έστω ότι το διαφημιστικό μας λέει την αλήθεια και όλα τα άλλα σουτιέν είναι μηχανήματα βασανιστηρίων που σφάζουν τις γυναίκες με τα μικρά συρματάκια τους και τυραννούν τα καημένα μυαλουδάκια τους με τα κουμπώματά τους που είναι σαν να παίζεις το Through The Fire And Flames στο Guitar Hero στο Expert.
Αλλά η ανθρωπότητα έχει καταφέρει να στείλει άνθρωπο στο φεγγάρι, και μάλιστα με την υπολογιστική ισχύ που σπαταλάω εγώ κι εσύ σήμερα για να ταιριάζουμε τριάδες από πολύχρωμα καραμελάκια μεταξύ τους. Αν ο κυρίαρχος τρόπος που υπάρχει στην αγορά εδώ και δεκαετίες για να κουμπώνουν τα σουτιέν είναι τόσο λανθασμένος και παρ'όλα αυτά κανείς δεν έχει βγάλει καλύτερη μέθοδο, τότε σύσσωμη η επιστημονική κοινότητα έχει αποτύχει.
Κι επιπλέον, αν όντως τα συμβατικά σουτιέν είναι τόσο άβολα, γιατί εξακολουθούν να τα φοράνε όλες οι γυναίκες;
Οκ, κακό παράδειγμα. Οι γυναίκες εξακολουθούν να φοράνε εξαιρετικά άβολα δωδεκάποντα τακούνια, και σίγουρα δεν είμαι εγώ αυτός που θα σας πει ότι πρέπει να καταργηθούν τα δωδεκάποντα τακούνια. Κι ο λόγος είναι ότι όλοι οι άντρες είμαστε φαλλοκρατικά γουρούνια.
Και δυστυχώς για το design του Pretty Bra, μπροστά στα σουτιέν που κυκλοφορούν εκεί έξω, το προϊόν τους αποπνέει τον ίδιο ερωτισμό και την ίδια σεξουαλικότητα με το άσπρο φανελάκι Μινέρβα.
Αλλά εντάξει, λες, θα τους δώσουμε το πλεονέκτημα της αμφιβολίας εδώ. Αυτό που δεν έχει καμία δικαιολογία είναι η Έξυπνη Σήτα. Προσοχή: δε λέω ότι τα κουνούπια είναι ασήμαντη ενόχληση, για την ακρίβεια αν χρειαζόταν να θυσιάσω ένα ορφανοτροφείο στο Σατανά με αντάλλαγμα να εξαφανιστούν όλα τα κουνούπια απ'τη γη θα το έκανα.
Αλλά οι συμβατικές σήτες για τα κουνούπια λειτουργούν σαν εξτρά πόρτες ή παντζούρια απ'έξω απ'την κανονική μπαλκονόπορτα. Επομένως το κουρτινοειδές αντικείμενο που λέγεται Έξυπνη Σήτα σε γλιτώνει από τον εξωφρενικό κόπο του...να ανοίξεις και να κλείσεις μια πόρτα.
Οκ, υπάρχουν μέρη στα οποία είναι όντως επιτακτική η ανάγκη του να μη χρειάζεται να ανοίξεις την πόρτα με τα χέρια σου. Μέρη όπως σούπερ μάρκετ, πολυκαταστήματα, σταθμοί τρένων και αεροδρόμια. Εκεί όμως είναι απαραίτητο οι πόρτες να ανοίγουν αυτόματα, γιατί μπαινοβγαίνουν χιλιάδες κόσμου όλη τη μέρα.
Σε κανενός το σπίτι δεν μπαινοβγαίνει τόσος πολύς κόσμος που δεν προλαβαίνεις να ανοίξεις και να κλείσεις μια πόρτα.
-Εκτός απ'της μάνας σου.
Αντιπαρέρχομαι τους γελοίους αστεϊσμούς και συνεχίζω.
Βέβαια, στην κατηγορία "λύση σε ανύπαρκτο πρόβλημα" ο νικητής είναι μακράν το Έξυπνο Λάστιχο. Το πρόβλημα που υποτίθεται ότι λύνει είναι η έλλειψη αποθηκευτικού χώρου για το συμβατικό λάστιχο ποτίσματος, το οποίο είναι ένας εύκαμπτος πλαστικός σωλήνας.
Η λύση αυτού του προβλήματος, για όποιον δεν είναι νοητικά καθυστερημένος, είναι να τυλίξει το λάστιχο σε μία κουλούρα. Από όλες τις πράξεις που μπορεί κανείς να κάνει στη ζωή του, το να μάθει να τυλίγει ένα λάστιχο είναι σαν να μάθει να παίζει Ramones στην κιθάρα.

Από εκεί και μετά, η άλλη κλασική μέθοδος που χρησιμοποιείται στο τηλεμάρκετινγκ είναι να υποβάλλουν το προϊόν τους σε μια απίστευτη δοκιμασία που κανείς φυσιολογικός άνθρωπος δε θα σκεφτόταν ποτέ, για να δείξουν την εξαιρετική αντοχή του.
Το προϊόν που θυμάμαι είναι ένας φουσκωτός καναπές. Βασικά ήταν ένα πράμα από μαύρο πλαστικό που έμοιαζε σαν στρώμα θαλάσσης με στεροειδή, και υποθέτω ότι οι πιθανοί αγοραστές του θα ήταν τύποι που θεωρούν ότι οι καναπέδες του ΙΚΕΑ έχουν πολύ γούστο και αξιοπρέπεια για τις αντοχές τους.
Για να μας δείξουν λοιπόν ότι αυτός ο φουσκωτός καναπές δε σπάει και δεν παραμορφώνεται, οι παρουσιαστές του τηλεμάρκετινγκ έκατσαν πάνω στον καναπέ, ενόσω από τις δύο μεριές έσπρωχναν δύο Σκάνια.
Ε...οκ...ευχαριστώ, τηλεμάρκετινγκ! Τώρα ξέρω ότι αν σκάσουν δύο σουρωμένοι νταλικέρηδες με τα φορτηγά τους μέσα στο σαλόνι μου, ο φουσκωτός καναπές μου θα είναι ασφαλής! Εξίσου ασφαλής με την παρθενιά μου, αν κρίνω από το γεγονός ότι αγοράζω φουσκωτούς καναπέδες.
Η Diamant δεν ξεφεύγει απ'αυτή τη μέθοδο, καθώς στο διαφημιστικό του Pretty Collant, του καλσόν που δε χάνει πόντο με τίποτα, μια κοπέλα προσπαθεί να σκίσει το καλσόν επιστρατεύοντας τα νύχια της μήκους πέντε εκατοστών, συρμάτινες βούρτσες, ψαλίδια και μαχαίρια.
Εντάξει, κοπελιά. Άμα δεν τα καταφέρεις, πέρνα μια βόλτα απ'το μηχανουργείο, έχουμε πριονοκορδέλα. Και μετά άμα δεν το σκίσει ούτε η πριονοκορδέλα, θα πούμε στην Otis να κλείσει συνεργασία με την Diamant, να τους προμηθεύει συρματόσχοινα για τα ασανσέρ.
Βέβαια το αποκορύφωμα σε κάθε τηλεμάρκετινγκ, το έβδομο γκολ στο Γερμανία-Βραζιλία, το σημείο εκείνο σε κάθε τραγούδι των Megadeth που ο Μαστέιν επιτέλους το βουλώνει κι αφήνει την κιθάρα να μιλήσει, είναι οι "πραγματικές μαρτυρίες των ικανοποιημένων πελατών" και disclaimer για τις φτηνές απομιμήσεις.
Το Pretty Bra στην αρχή το έκανε με συνταξιούχες και μεσήλικες κυρίες...

...κάτι που θα ήταν αρκετό για να απωθήσει όλη την ανθρωπότητα από την ιδέα των βυζιών μια για πάντα. Μετά βέβαια ο Mister Diamant (που στην αρχή έβγαινε ο ίδιος στις διαφημίσεις του) συνειδητοποίησε αυτό που ξέραμε όλοι μας: ότι εκτός κι αν πουλάς αλοιφή για αιμορροΐδες, ακουστικά βαρηκοΐας, στερεωτικά για τεχνητές οδοντοστοιχίες ή ταξιδιωτικά πακέτα με group για την Παναγία Σουμελά, τα νεαρά και νόστιμα κοριτσάκια θα πουλήσουν πολύ καλύτερα από τις γριές φακλάνες.
Έτσι ήρθε στα συγκαλά του και μας παρουσίασε αυτό.

Εδώ το θέαμα είναι σαφώς καλύτερο, αλλά οι κοπέλες είναι τόσο τσαχλοκούδουνα που η Φιόνα (μοναδική αγάπη του Μάνθου Φουστάνου και επονομαζόμενη "Σαχλοκώδων" από την Κατακουζήνα) μοιάζει πυρηνική επιστήμων.
Επίσης είμαι σίγουρος ότι κάποια απ'αυτές πρέπει να την έχω δει στις Οικογενειακές Ιστορίες να παριστάνει την "Τζένη, 17 ετών, Ανακάλυψε ότι ο φίλος της την απατά με την καλύτερή της φίλη".
Επιπλέον, όλοι μας μπορούμε να δούμε πόσο "πραγματικές" είναι αυτές οι μαρτυρίες. Εγώ αν είχα βυζιά και μου ζητούσαν να περιγράψω το Pretty Bra με "αυθόρμητη μαρτυρία", θα έλεγα "ντάξ', καλό είναι, στηρίζει τα βυζιά μου", αυτό.
Αυτές λένε "το Pretty Bra είναι το σουτιέν που αγαπάει τις γυναίκες" και "πριν έλεγα σουτιέν, τώρα λέω Pretty Bra". Άμα βρείτε ποτέ κανονικό άνθρωπο να λέει τέτοιες μαλακίες στην πραγματική του ζωή, πυροβολήστε τον.
Κι εδώ έχουμε μια "πραγματική μαρτυρία" από το Έξυπνο Λάστιχο.

Είμαι σίγουρος ότι αυτόν τον τύπο πρέπει να τον έχω δει στις Οικογενειακές Ιστορίες να παριστάνει τον "Σάκη, 42 ετών, Ανακάλυψε ότι η γυναίκα του τον απατάει με τον καλύτερό του φίλο".
Αυτό που θα παρατηρήσατε σε όλα αυτά τα βίντεο είναι ότι έχουν τη μέση διάρκεια ενός από τα γνωστά concept video clips του Μιχαλάκη του Τζάκσον θιοσχωρέστονε. Κι ενώ τα κανονικά τηλεμάρκετινγκ προβάλλονται σε κάποια συγκεκριμένη ώρα, συνήθως ανάμεσα στον Τηλεκύβο και τις σοφτ τσόντες, αυτό παίζει κανονικά, μέρα μεσημέρι, μέσα στο συνηθισμένο διαφημιστικό διάλειμμα.
Πώς γκένιν αυτό; Ο διαφημιστικός χρόνος είναι πανάκριβος, γιατί είναι η μόνη (νόμιμη) πηγή εσόδων ενός τηλεοπτικού σταθμού. Οκ, σίγουρα υπάρχουν διαβαθμίσεις στην τιμή, γιατί δεν είναι το ίδιο το διαφημιστικό διάλειμμα στο ημίχρονο του Τσάμπιονς Λιγκ με ένα διαφημιστικό διάλειμμα όταν παίζει το Ρετιρέ, αλλά με τι λεφτά αγοράζεις χώρο για τετράλεπτα διαφημιστικά, όταν αυτά τα διαφημιστικά είναι σαν την σχολική παράσταση της 25ης Μαρτίου που την τράβηξε σε βίντεο ο περήφανος γονιός με το κινητό του;
Και αυτός είναι ο δίκαιος λόγος που η Diamant έχει κερδίσει τη χλεύη του κόσμου. Παρ'όλα αυτά, συνεχίζει να κάνει τρελά έσοδα, αφού εκτός απ'το κατάστημα στη Βαλαωρίτου 12 στη Θεσσαλονίκη, άνοιξε κατάστημα και στην Αθήνα, στο Κολωνάκι, στη Βαλαωρίτου 17...
Οκ, κάτι παίζει εδώ. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Το επόμενο βιβλίο του Νταν Μπράουν θα λέγεται "Κώδικας: Βαλαωρίτου".
Αυτά, και να προσέχετε μην αγοράσετε το Έξυπνο Λάστιχο από μικροπωλητή σε λαϊκή αγορά και σας σπάσει μέσα σε δύο μέρες.

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

The Johnny Skull Trilogy: Το αγόρι που έπαιζε με τη φωτιά

Ο Τζόνι Σκαλ καθόταν στην Πίτσα Φατ, μία πιτσαρία με Κινέζο ιδιοκτήτη, και έτρωγε δύο πίτσες με μπέικον, μπέικον, μπέικον και έξτρα μπέικον. Το στούντιο τατουάζ που διατηρούσε είχε γίνει στάχτη και μπούρμπερη, και ο μόνος που μπορούσε να υποψιαστεί ήταν ο Μάικ Στρόνγκχεντ, παλιό αφεντικό του όταν είχε αναγκαστεί να κάνει το βαποράκι για να ξεπληρώσει στοιχηματικά χρέη.
Και ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνό του.
Ήταν ο ξάδερφός του ο Τζίμι.
-Ε, ξάδερφε! Θες να πάμε για μπιλιάρδο;
-Δεν έχω όρεξη, Τζίμι. Το μαγαζί μου κάηκε.
-Ω...αυτό είναι πολύ σοβαρό. Αλλά ξέρεις τι λένε. Το μπιλιάρδο τα θεραπεύει όλα.
-Δεν το λένε. Το λες εσύ που το μόνο σου εισόδημα είναι τα ψευτοστοιχήματα που βάζεις στο μπιλιάρδο. Αλλά παρ'όλα αυτά θα έρθω μαζί σου. Στο Head Crusher?
-Πού αλλού;
Μισή ώρα αργότερα, ο Τζόνι βρισκόταν στο Head Crusher, που, όπως θα μπορούσατε να φανταστείτε για ένα μπιλιαρδάδικο με όνομα από τραγούδι των Μέγκαντεθ, ήταν ένα σκοτεινό χαμαιτυπείο, που συγκέντρωνε ένα σωρό τύπους που ο μπαμπάς σου θα σου έλεγε να μην κάνεις παρέα.
Το μέρος βρωμοκοπούσε καπνό, φτηνά αρώματα και αλκοόλ που το μάζεψαν από το ναυάγιο της BP στον κόλπο του Μεξικού. Ο Τζόνι έψαξε τον ξάδερφό του πάνω σε κάποιο από τα τραπέζια, αλλά αυτός ήταν λίγο παραπέρα, όπου κάτι μεθυσμένοι τον κοπανούσαν με μπουκάλια μπύρας.
-Σπάστε, έκανε ο Τζόνι κι αμέσως οι μεθυσμένοι έσπασαν. Κι εσύ ρε βλαμμένο δε σου έχω πει να μην κάνεις μανούρες με σουρωμένους;
-Έβαλα στοίχημα για ένα παιχνίδι και πήγαν να με κλέψουνε.
-Ξεκόλλα επιτέλους ρε μαλακιστήρι από δω μέσα. Τι θα πει η μάνα σου άμα σε δει στη φυλακή;
-Καλώς τον, απάντησε, και οι δύο άντρες γέλασαν.
Καθώς ο Τζόνι έστηνε τις μπάλες, το μάτι του πήρε, ανάμεσα στους καπνούς και στους βαρυποινίτες-to-be που σύχναζαν εκεί μέσα, μια ξανθιά νταρντάνα που φορούσε ένα προκλητικό ξώπλατο. Αλλά δεν ήταν μια οποιαδήποτε πλάτη. Είχε ένα μεγάλο τατουάζ, το οποίο έδειχνε μια γυμνή γυναίκα...όχι, νύμφη, πάνω σε ένα άσπρο άλογο, κι από πίσω έσκαγε ένα ηφαίστειο, και μια στρατιά από ζόμπι...
Ο Τζόνι παράτησε τον ξάδερφό του στο τραπέζι.
-Έι, πού πας; Έλα εδώ να σε νικήσω!
Ο Τζόνι αγνόησε αυτήν την δήλωση του Τζίμι και πλησίασε την εντυπωσιακή εκείνη ξανθιά.
-Νάστια;
Η Νάστια γύρισε και, μόλις τον αντίκρισε, γύρισε και του έριξε μια γερή κλωτσιά στ'αρχίδια.
-Κι εγώ χαίρομαι που σε βλέπω, Νάστια, είπε, προσπαθώντας να καταπνίξει τον πόνο του, ο Τζόνι.
-Τι γυρεύεις εδώ, Τζόνι Σκαλ; είπε αυτή με τη χαρακτηριστική ρώσικη προφορά της.
-Είμαι στους πέντε δρόμους, και τυχερός που δεν είμαι στα θυμαράκια.
-Το ξέρω, είπε ήρεμα αυτή. Εγώ σε πήρα τηλέφωνο για να σε ειδοποιήσω.
-ΕΣΥ; Πώς το ήξερες;
-Περνούσα τυχαία χθες βράδυ έξω απ'το μαγαζί σου. Όχι εντελώς τυχαία δηλαδή, ήθελα να γράψω με κόκκινο μαρκαδόρο στη βιτρίνα σου "Ο Τζόνι Σκαλ με κεράτωνε με την αδερφή μου". Αλλά εκείνη τη στιγμή είδα μια σκιά να μπαίνει μέσα, και να τοποθετεί τη βόμβα, απ'αυτές τις βόμβες στις ταινίες με το μεγάλο ρολόι πάνω. Αλλά την έκρυψε πολύ καλά, δε θα μπορούσες να τη βρεις ακόμα κι αν την έψαχνες.
-Θα μπορούσες ίσως να με είχες ειδοποιήσει νωρίτερα απ'το ένα λεπτό! έκανε ο Τζόνι, μη μπορώντας να πιστέψει αυτά που άκουγε.
-Και γιατί να το κάνω τόσο εύκολο για σένα; γέλασε σαδιστικά η Νάστια.
-Τότε γιατί με ειδοποίησες κιόλας;
-Γιατί κάποια μέρα θα σε σκοτώσω εγώ, με τα ίδια μου τα χέρια. Ως τότε όμως, θα σε βοηθήσω να βρεις αυτό το κάθαρμα, τον Στρόνγκχεντ.
-Πού...πού το ξέρεις ότι ψάχνω τον Στρόνγκχεντ;
-Έλα τώρα! Αφού δεν ήμουν εγώ που ήθελα να σε σκοτώσω, ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι; Άλλωστε, έχω κι εγώ λόγους να θέλω να εκδικηθώ αυτόν τον μπλιατ. Όταν μπήκες στη στενή, τα έφτιαξα με τον Στρόνγκεχντ, για να παίρνω τη δόση μου...ΚΑΙ ΜΕ ΚΕΡΑΤΩΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ! Τι σκατά βρίσκετε όλοι σε αυτή την κούρβα την Ιρίνα;
-Ξέρω γω; Ότι δεν μπορεί να μας δείρει; γέλασε ο Τζόνι.
-Φυσικά, φυσικά, έκανε περιπαικτικά η Νάστια. Είστε ευαίσθητα αγοράκια και δεν μπορείτε να αντέξετε μια δυναμική γυναίκα. Λοιπόν, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Σήκω και πάμε να βρούμε εκείνον τον τσάτσο του Στρόνγκχεντ.
-Ποιον τσάτσο;
-Τον αυτοφωράκια του μωρέ, το ρουφιανάκι του, εκείνο το σκυλί το μαύρο, τον Σβάρτσενμπεργκ!
-Έχω να παίξω μπιλιάρδο με τον ξάδερφό μου...
-Χέσε αυτόν τον μικροαπατεώνα κι ακολούθα με, είπε η Νάστια. Θα βρούμε αυτό το σκουλήκι και θα το κάνουμε να πληρώσει για όσα μας έκανε!
-Καλά, είπε ο Τζόνι κι έκανε να ειδοποιήσει τον Τζίμι ότι φεύγει, αλλά διαπίστωσε ότι τον έδερνε ένας τύπος με τη στέκα κι αποφάσισε να τον αφήσει στην ησυχία του.
Λίγα λεπτά αργότερα, ο Τζόνι κι η Νάστια καβαλούσαν την εμβληματική Χάρλεϊ των τριών χιλιάδων κυβικών που είχε να αλλάξει λάδια απ'το 1984, μέσα απ'τις κατάφωτες και χιλιοπερπατημένες λεωφόρους του Μανχάταν, ανάμεσα στους ουρανοξύστες που ύψωναν με αυθάδεια το ανάστημά τους πέρα και πάνω απ'την ανθρώπινη φύση κι έδιναν το δικό τους κωλοδάχτυλο σε όλους αυτούς που έλεγαν ότι ο ουρανός είναι το όριο.
Ένας ατελείωτος παράδεισος γκλαμουριάς και ψευτογκλαμουριάς, όπου το καταναλωτικό Αμερικάνικο Όνειρο έβρισκε την εφαρμογή του σε γκαρσονιέρες με χίλια δολάρια νοίκι, πανάκριβες γόβες Λουμπουτέν και σεξουαλικές στήλες σε γυναικεία περιοδικά από σαραντάρες με απωθημένα.
Αλλά αυτός ο παράδεισος δεν ήταν ο προορισμός του Τζόνι και της Νάστια. Μερικά χιλιόμετρα παραπάνω, στην καρδιά του Μπρονξ, ήταν ο άνθρωπος που ψάχνανε. Η γκλαμουριά του Μανχάταν, που τόσο πολύ κοπιάζει να αναδείξει η τηλεόραση, έδινε τη θέση της στη βρώμα, τη φτώχεια, τη δυστυχία και την απόγνωση.
Σε μια θλιβερή πολυκατοικία, σε έναν σκοτεινό και καταθλιπτικό δρόμο, ένα διαμέρισμα στον πέμπτο όροφο, οι τοίχοι γεμάτοι με λεκέδες από μούχλα, αίμα, σπέρμα και λοιπά συστατικά που βρέθηκαν σε κάποιο άλμπουμ κάποιου συγκροτήματος το 1996, ζούσε ο Άνταμ Σβάρτσενμπεργκ, "λογιστής", αυτοφωράκιας και τσάτσος του εγκληματικού εγκέφαλου ονόματι Μάικ Στρόνγκχεντ.
Καθώς ανέβαινε τις σκάλες, ο Τζόνι αναλογιζόταν ότι θα έσπαζε την πόρτα με μια καρατιά, θα βουτούσε τον Σβάρτσενμπεργκ απ'το λαιμό και θα τον έκανε νταούλι στο ξύλο, ανακράζοντας "Με θυμάσαι ρε πούστη". Αλλά δεν πρόλαβε να κάνει τίποτα από αυτά, γιατί η πόρτα ήταν ήδη σπασμένη, και το μόνο που υπήρχε στο διαμέρισμα ήταν τα απομεινάρια ενός καμένου καναπέ.
-Τι στον μπούτσο...ήταν το μόνο που μπόρεσε να αναφωνήσει ο Τζόνι, όταν βγήκε από τη διπλανή πόρτα μία ηλικιωμένη κυρία.
-Μη βρίζεις, παλικάρι μου, δεν είναι σωστό, ο Θεός εκεί ψηλά ακούει...
Ο Τζόνι προσπάθησε να συγκρατήσει την οργή του και να μη βρίσει τη γιαγιούλα. Αντ'αυτού ρώτησε, όσο πιο ευγενικά μπορούσε:
-Ξέρετε μήπως τι έγινε αυτός που ζούσε εδώ πέρα;
-Ο Άνταμ; Χρυσό παιδί, δεν προκαλούσε ποτέ φασαρίες.
-Εμένα θα με πεις, έκανε ειρωνικά η Νάστια.
-Μου είπε ότι είχε ένα ατύχημα με μια ηλεκτρική θερμάστρα. Μάζεψε όπως όπως τα πράματά του και πήγε να μείνει στην αδερφή του στο Μανχάταν, στη Λεωφόρο Μάντισον 745. Θέλετε ένα μπισκοτάκι;
Ο Τζόνι κι η Νάστια σίγουρα δεν ήθελαν μπισκοτάκι, έτσι έφυγαν. 
-Βρωμάει η δουλειά, είπε η Νάστια.
-Μπα, ο καμένος καναπές είναι, απάντησε ο Τζόνι.
-Τι λες, βρε ηλίθιε! απάντησε εξοργισμένη η Νάστια. Η γριά μας είπε ότι μάζεψε όπως όπως τα πράματά του, αλλά το μόνο που υπήρχε εκεί μέσα ήταν ο καμένος καναπές. Ούτε ηλεκτρική θερμάστρα, ούτε κανένα άλλο έπιπλο. Λες να μάζεψε όπως όπως το γραφείο του, την κουζίνα του και το σκρίνιο;
-Πού το πας, Νάστια;
-Προσχεδιασμένα ήταν όλα, μπούφε! Μάζεψε τα πράματά του, κι έβαλε φωτιά στο σπίτι για να καλύψει τα ίχνη του! Η Λεωφόρος Μάντισον δεν έχει 745! Πάω στοίχημα ότι ο τύπος δεν είχε καν αδερφή!
-Και τότε τι σκατά κάνουμε, μου λες;
-Δεν έχουμε παρά να πάμε στο κωλάδικο που είχε για βιτρίνα ο Στρόνγκχεντ, τη Μαύρη Ορχιδέα.
-Μα αυτό έκλεισε πριν από έξι χρόνια, όταν τον βάλανε στη στενή.
-Νομίζεις! Συνέχισε να το λειτουργεί ο Σβάρτσενμπεργκ. Θα άφηνε ένας Οβραίος τέτοια ευκαιρία να βγάλει λεφτά;
-Πότε έβγαζε λεφτά η Μαύρη Ορχιδέα;
-Έβγαζε στο κλαρί τις χορεύτριες, βλάκα! Ποιος νομίζεις ότι αγόρασε την πανάκριβη Φεράρι της Ιρίνα;
-Ξέρω γω; Θα μπορούσε να είναι όλο το Μανχάταν!
-...σωστό κι αυτό. Έλα, μη χασομεράς, πάμε!
Η Μαύρη Ορχιδέα ήταν ένα παρακμιακό κωλάδικο, σε έναν έρημο αυτοκινητόδρομο του Νιου Τζέρσι, με μόνο κτήριο σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου ένα σταθμό για φορτηγατζήδες. Και, προς μεγάλη έκπληξη του Τζόνι και της Νάστια, πάνω στην πόρτα υπήρχε ένα χαρτί που έγραφε "Κλειστό λόγω επιδημίας χλαμυδίων".
-Γαμώ! είπε ο Τζόνι. Γυρίσαμε όλη την Νέα Υόρκη για ένα τίποτα! Έτσι μου 'ρχεται να βάλω μια φωτιά και να πέσω εγώ ο ίδιος μέσα...
-Σκάσε! είπε η Νάστια επιτακτικά. Σαν κάτι να ακούω από πίσω. Έλα μαζί μου.
Κάνοντας τον κύκλο του κτηρίου, βρήκαν μια σκιά, έναν μικροκαμωμένο άντρα να κουβαλάει στην πλάτη του ένα τεράστιο μαύρο σακβουαγιάζ, πλησιάζοντας ένα αυτοκίνητο, μια αστραφτερή και γυαλιστερή κόκκινη Μάστανγκ του '67.
-Εσύ εκεί! φώναξε με τη στεντόρεια φωνή του ο Τζόνι. Ο άντρας τα 'χασε. Η τσάντα του έπεσε απ'την πλάτη κι ο ίδιος γύρισε αργά και διστακτικά προς τα πίσω, τρέμοντας σαν να είχε καταπιεί μια κυψέλη.
-Ποιος...ποιος είσαι; Μείνε μακριά μου! Λεφτά έχω σ'αυτή την τσάντα! Πάρ'τα όλα και φύγε!
-Δε θέλω τα λεφτά σου, χαμερπές σκουλήκι! άστραψε και βρόντηξε ο Τζόνι. Θέλω να μου πεις που βρίσκεται ο Στρόνγκχεντ!
-Α...ο Τζόνι Σκαλ...κι η Νάστια...τι κάνετε...πόσον καιρό έχουμε να τα πούμε, είπε ο Σβάρτσενμπεργκ, χωρίς να έχει σταματήσει να τρέμει.
-Κι ήρθε η ώρα να τα πούμε για καλά, είπε ο Τζόνι με ένα σαδιστικό χαμόγελο, πλησιάζοντας κι άλλο τον Σβάρτσενμπεργκ. Πολύ περίεργα πράγματα συμβαίνουν τώρα τελευταία, Σβάρτσενμπεργκ. Το σπίτι σου κάηκε, στο μαγαζί σου έπεσε επιδημία χλαμυδίων...οι δέκα πληγές του Φαραώ σε βρήκανε!
-Ναι...είδες...θα πρέπει να έχω ανάδρομο Ερμή...ψέλλισε ο Σβάρτσενμπεργκ.
-Ναι, ναι, ανάδρομος Ερμής, έκανε ο Τζόνι. Γι'αυτό ανατινάχτηκε το μαγαζί μου!
-Δεν ξέρω για ποιο πράγμα μιλάς...
-Και πού πας με μια τσάντα γεμάτη λεφτά;
-Λεφτά...δεν έχει μέσα λεφτά! Ποιος είπε λεφτά! Μέλι έχει...ναι, βαζάκια με μέλι...
-Κράτα με γιατί θα τον λιανίσω, είπε ο Τζόνι. Εκεί παρενέβη η Νάστια.
-Αρκετά έπαιξες, ανθρωπάριο. Το σχέδιό σου μπάζει. Ήθελες προφανώς να μαζέψεις ό,τι λεφτά μπορούσες και να σβήσεις τα ίχνη σου. Αλλά σε βρήκαμε, και τώρα θα μας πας στο αφεντικό σου!
-Ποιο...ποιο αφεντικό μου...εγώ είμαι ελεύθερος επαγγελματίας...διατηρούσα την επιχείρηση υγειονομικού ενδιαφέροντος "Μαύρη Ορχιδέα" και κανείς δε θα αμφισβητήσει την ακεραιότητά μου...
Ο Τζόνι του έριξε ένα γερό χαστούκι.
-Ποιο αφεντικό σου, ρωτάς; Τον Στρόνγκχεντ! Αυτό το αφεντικό σου, που το έσκασε από τη φυλακή κι ήρθε να με ανατινάξει!
-Δεν...δε συνεργάζομαι πια με τον Στρόνγκχεντ...μαλώσαμε...μπήκε φυλακή...χαθήκαμε...
-Άσε το παραμύθι, σιχαμερή νυφίτσα! βρυχήθηκε ο Τζόνι. Θα πάρεις τα λεφτά, θα πας να βρεις πού κρύβεται ο Στρόνγκχεντ και θα την κάνετε μαζί για το Μεξικό, σωστά;
-Εντάξει! Εντάξει! Το ομολογώ! Είχαμε διαρκή επικοινωνία με τον Μάικ. Εγώ οργάνωσα απ'έξω την απόδρασή του, εγώ σκαρφίστηκα το σχέδιο για να καλύψουμε τα ίχνη μας. Το σπίτι μου κι η Μαύρη Ορχιδέα ήταν μέρη που σίγουρα θα τον έψαχναν οι μπάτσοι, οπότε έπρεπε να τα εγκαταλείψουμε οριστικά. Μάζεψα την αποζημίωση απ'την ασφάλεια του σπιτιού κι όλα τα κέρδη που είχα απ'τη Μαύρη Ορχιδέα, έδιωξα κακήν κακώς τις χορεύτριες και ναι...όταν ηρεμήσουν τα πράματα θα φύγουμε για το Μεξικό... Αλλά ούτε για μια στιγμή δεν είχαμε εσένα στο μυαλό μας, Τζόνι, πρέπει να με πιστέψεις...
-Αρχίδια! φώναξε ο Τζόνι. Λοιπόν, ερπετό, θα μας οδηγήσεις στον Στρόνγκχεντ!
-Αυτό αποκλείεται!
-Θες μήπως να δεις τι γεύση έχουν τα νερά του Χάντσον αυτή την εποχή;
-Όχι! Όχι! Εντάξει...θα σας οδηγήσω στο κρησφύγετο...είναι μια ερειπωμένη αποθήκη κοντά στο αεροδρόμιο Λαγκάρντια...αλλά θα μ'αφήσετε να ζήσω...δεν ξέρω τίποτα για την έκρηξη στο μαγαζί...αλήθεια...πρέπει να με πιστέψετε...
-Σκάσε, κλαψιάρη, είπε ο Τζόνι, κι ανέβα στη μηχανή.
Κι έτσι, αυτό το παράξενο τρικάβαλο, ο θηριώδης τατουατζής που εν μία νυκτί έχασε το βιος του, η άγρια κι επιθετική Ρωσίδα δασκάλα πολεμικών τεχνών, κι ο θρασύδειλος εγκληματίας και συνωμότης, ξεκίνησαν για να διασχίσουν για άλλη μια φορά την μεγαλειώδη πόλη της Νέας Υόρκης, χωρίς να φαντάζονται τι αποκαλύψεις θα τους έφερνε...
Μείνετε στις θέσεις σας για το συγκλονιστικό λέμε τώρα φινάλε.

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Λεφτάλικα: Η ιστορία πίσω από τη μπάντα

Αν κρίνω από την αναγνωσιμότητα της τελευταίας ανάρτησης, οι ιστορίες όπου περιγράφω τη ζωή του τάδε badass τύπου που μου κατέβηκε στο μυαλό τραβάνε λιγότερα νούμερα τηλεθέασης κι από αυθεντικό και έξυπνο σενάριο στην τηλεόραση (παρ'όλα αυτά, τα τρία άτομα που μπορεί να ενδιαφέρονται για το τέλος της δε θα μείνουν παραπονεμένα). Κι επειδή, σαν κάθε ροκ σταρ, ζω για να με συζητάνε, το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να αναλύσω κάτι που θα τσαντίσει τους πάντες και θα ξεκινήσει ατελείωτα flame wars, όσο εγώ θα σιγοντάρω σαν την Τατιάνα.
Κι επειδή η ιστορία έχει δείξει ότι πάντα γαμιέται ο Δίας όταν γράφω απόψεις για μουσική, σήμερα η κουδούνα χτυπάει για τους Μετάλικα.

Η ιστορία της μπάντας που κατάφερε να καταστεί συνώνυμο της μέταλ μουσικής στα μάτια της τρομοκρατημένης μάνας που ο κανακάρης της "πάλι ακούει αυτά τα Μετάλικα, τι να τον κάνω, να τον τάξω στον Άγιο Νεκτάριο;", ξεκινάει το 1981 με μια αγγελία που έβαλε σε μια εφημερίδα ο Λαρς Ούλριχ.
Ο Λαρς Ούλριχ είναι ένας από τους δύο ντράμερ με κάποια μυστήρια βορειοευρωπαϊκή καταγωγή που έγιναν γνωστοί σε Αμερικάνικη μπάντα. Ο άλλος είναι ο Άλεξ Βαν Χέιλεν, της γνωστής οικογενείας.
Επίσης ο Λαρς Ούλριχ είναι ένα τεράστιο εγωκεντρικό αρχίδι.
Είναι ο μόνος ίσως που μπορεί να συναγωνιστεί τον Μπόνο στη σχετική κατηγορία των Grammys για το "καλύτερο τεράστιο εγωκεντρικό αρχίδι".
Ο Λαρς λοιπόν έβαλε μια αγγελία σε μια εφημερίδα, στην οποία ζητούσε άτομα για να παίξουν μαζί του, γιατί προφανώς αυτός ο άνθρωπος δεν υπήρχε περίπτωση να έχει φίλους. Μέσω αυτής της αγγελίας βρήκε τον Τζέιμς Χέτφιλντ, ο οποίος είναι εγωκεντρικό αρχίδι αλλά όχι στα επίπεδα του Λαρς.
Λίγο καιρό αφότου συναντήθηκαν, ο Λαρς κι ο Τζέιμς προσέλαβαν τον πρώτο τους κιθαρίστα, ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον Ντέιβ Μαστέιν.
Καταλαβαίνετε πού πήγαινε το πράμα. Τρία εγωκεντρικά αρχίδια είναι υπερβολικά πολλά για να χωρέσουν σε μια μπάντα, και πολύ σύντομα ο Ντέιβ πήρε πούλο, γιατί έπινε πολλά ναρκωτικά και δεν έφταναν για όλους.
Ο Ντέιβ φυσικά δεν το ξεπέρασε ποτέ. Για τις επόμενες τρεις δεκαετίες, το μόνο που ασχολιόταν ήταν το να κράζει τους Μετάλικα ότι έγιναν διάσημοι πατώντας πάνω στις δημιουργίες του και να προσπαθεί να αποδείξει ότι η καινούρια του μπάντα, ονόματι Μέγκαντεθ, είναι καλύτερη.
Η αλήθεια είναι ότι οι Μέγκαντεθ έχουν να επιδείξουν γερά δείγματα μέταλ, λιγότερες ντροπιαστικές αποτυχίες από τους Μετάλικα, και σίγουρα απείρως πιο badass όνομα, καθώς 1 Megadeth= 1,000,000 deths. Και ξέρετε τι είναι πιο badass από ένα εκατομμύριο θανάτους; Τίποτα. Take my word for it.
Δυστυχώς, ο Ντέιβ Μαστέιν έπρεπε να το καταστρέψει με την επιμονή του, σαν καλό εγωκεντρικό αρχίδι, να τραγουδάει ο ίδιος. Κι όσοι έχετε ακούσει τον Ντέιβ Μαστέιν να τραγουδάει θα ξέρετε ότι ο Ντέιβ Μαστέιν δε θα έπρεπε να τραγουδάει.

Κι ο Χέτφιλντ μπορεί να μην του αναθέσει ποτέ κανείς ρόλο σε κάποιο επερχόμενο Dio tribute, αλλά τουλάχιστον δεν ακούγεται σαν ξεκούρδιστος αριστερός ψάλτης.
Ο κιθαρίστας που κλήθηκε να αντικαταστήσει τον Μαστέιν, ο Κερκ Χάμετ, έχει αποκληθεί από πολλούς "μπουζουξής". Η αλήθεια είναι ότι, σαν κιθαρίστας, ο Χάμετ ήταν και είναι περιορισμένος σε πέντε στάνταρ μοτίβα, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, γιατί more often than not οι κιθαρίστες που ξέρουν εκατό κιλά κιθάρα την ψωνίζουνε και παριστάνουν τον Σατριάνι.
Ή το γυρνάνε στο συνθεσάιζερ και στις ηλίθιες μπαλάντες.
-Την επόμενη φορά που θα αναφέρεις τους Βαν Χέιλεν, θα φας Νόκια 3310 στο κεφάλι.
Επίσης, ο Χάμετ είναι, σήμερα που μιλάμε, 52 χρονών μαλάκας κι ακόμα δεν έχει καταφέρει να φυτρώσει παραπάνω απ'το γυμνασιακό μουστάκι. Κι ο Lemmy δε τα σηκώνει αυτά.
Ο Λαρς, εκτός από εγωκεντρικό αρχίδι, ήταν κι αυτός ένας μέσος ντράμερ. Δεν είχε κάτι που να ξεχωρίζει, απλώς έφερνε τη βρωμοδουλειά εις πέρας. Δεν ήταν, ας πούμε, όπως ο Λομπάρδος στους Σλέγιερ (άλλη μια μπάντα με εφτά χιλιάδες φορές πιο badass όνομα από τους Μετάλικα), που όποιος ακούει τα ντραμς του Λομπάρδου βγάζει αυτομάτως τρίχες στο στήθος.
-Άρα στην ουσία η πιο επιτυχημένη μπάντα στην ιστορία του μέταλ αποτελείται από τρεις μέτριους καλλιτέχνες και τα ριφ του Μαστέιν;
Όχι. Υπάρχει ένα ακόμα μυστικό συστατικό: ο Κλιφ Μπάρτον, ένας από τους δύο μπασίστες που αξίζει να θυμάται κανείς. Ο άλλος είναι ο Στιβ Χάρις, των Μέιντεν.
Όταν οι περισσότεροι άλλοι μπασίστες στην ιστορία της ροκ ακολουθούσαν τη μελωδία της κιθάρας δύο οκτάβες κάτω, ή απλά έπαιζαν την ίδια νότα γιατί ποιος νοιάζεται, ο Κλιφ έπαιρνε το όργανό του και έκανε παπάδες.
Θυμάστε την αρχική εισαγωγική μελωδία στο Για Ποιον Χτυπάει η Κουδούνα; Ναι, αυτό ήταν μπάσο.
Αυτοί οι τέσσερις τύποι λοιπόν ηχογράφησαν, πατώντας πάνω στα ριφ του Μαστέιν, το άλμπουμ Kill 'Em All, το οποίο αρχικά ήθελαν να πούνε Metal Up Your Ass, αλλά καμία δισκογραφική δε θα το πουλούσε αυτό. Κάτι που αρχικά είχε συμβεί με τους Spinal Tap και το εξώφυλλο του Smell The Glove.
Το άλμπουμ αυτό περιείχε βρώμικα, σκληρά κι ακατέργαστα θρας κομμάτια, τα οποία ήταν τόσο ακατέργαστα που είχαν ακόμα τα γρέζια πάνω. Αν η μουσική των Μετάλικα ήταν καύσιμο, το Kill 'Em All θα ήταν το μαζούτ που καίνε τα πλοία.
And it was fuckin' awesome.
Αμέσως μετά ήρθε το Ride The Lightning, το οποίο ήταν ίσως το καλύτερο άλμπουμ των Μετάλικα, το οποίο ήταν δημιουργική εξέλιξη από τα ριφ του Μαστέιν (φυσικά ο ίδιος, αν τον ρωτήσετε, θα σας πει ότι ακόμα και το St. Anger είναι κλεμμένο από τον καιρό που ήταν στη μπάντα) και μια νέα, βελτιωμένη έκδοση του Kill 'Em All, με μπλε και πράσινους κόκκους.
Επίσης, για μία μερίδα της πολυδιασπασμένης σαν τις συνιστώσες του Σύριζα fanbase των Μετάλικα, το Ride The Lightning σηματοδότησε την πρώτη από τις εφτά χιλιάδες φορές που ξεπουλήθηκαν. Ο λόγος; Περιείχε μια μπαλάντα.

Όποιος έχει ακούσει το Ride The Lightning και το Creeping Death έχει μάλλον αντίθετη άποψη περί ξεπουλήματος.
Το επόμενο φυσικό βήμα ήταν το Master Of Puppets, ένα από τα πιο καθοριστικά άλμπουμ στην ιστορία του μέταλ, το οποίο επιδείκνυε τα ταλέντα του Κλιφ σε όλο τους το μεγαλείο. Φαινόταν ότι ο μικρός ήταν προορισμένος για μεγάλα πράγματα.
Αλλά δυστυχώς, ο Σατανάς αποφάσισε ότι το αίμα του Ράντι Ρόουντς δεν του ήταν αρκετό.
Η μοίρα επιφύλασσε στον Κλιφ τραγικό θάνατο, σε ένα δυστύχημα το οποίο θα ήταν πάρα πολύ αστείο αν το θύμα ήταν ο Γουίλι το Κογιότ, αλλά επειδή ο Κλιφ δεν ήταν κινούμενο σχέδιο πέθανε κι έτσι δεν είναι αστείο.
Για να αντικαταστήσουν τον Κλιφ, ο Χέτφιλντ κι ο Λαρς προσέλαβαν τον Τζέισον Νιούστεντ. Δυστυχώς για τον δύσμοιρο Τζέισον, ο Χέτφιλντ κι ο Λαρς δεν είχαν ξεπεράσει ακόμα τον τραγικό χαμό του Κλιφ, κι έτσι δεν τον συμπάθησαν.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει και πολλά, γιατί ο Χέτφιλντ κι ο Λαρς δε συμπαθούν κανέναν, εκτός από τον Μπέντζαμιν Φράνκλιν τυπωμένο σε πράσινο χαρτί.
Έτσι, στο πρώτο άλμπουμ που ηχογράφησαν με τον Τζέισον, το And Justice For All, τον άφησαν να παίξει κανονικά το μπάσο του, και μετά του έριξαν καθαρτικό στον καφέ, κι όση ώρα ο Τζέισον πάλευε με τη χέστρα, χαμηλώσανε την ένταση στο τελικό μιξ ώσπου να μην ακούγεται.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο ήχος του άλμπουμ ήταν πιο ξερός κι από την Αριζόνα τον Ιούλιο, αλλά αυτό δεν είχε καμία απολύτως σημασία, γιατί οι Μετάλικα ξεπουλήθηκαν! Είχαν δηλώσει κάποτε ότι δε θα γύριζαν ποτέ βίντεο κλιπ για τα τραγούδια τους, και Ω ΘΕΟΙ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;

Αλλά είναι ένα fuckin' badass βίντεο κλιπ, αν και όχι τόσο badass όσο το βίντεο κλιπ των Μέγκαντεθ (ναι, ασχολούμαι πολύ με τους Μέγκαντεθ σε αυτό το άρθρο) για το Head Crusher, το οποίο περιέχει ένα τηλεπαιχνίδι στο οποίο φυλακισμένοι δέρνονται μεταξύ τους μέχρι γαμημένου θανάτου.
Αν ο Μαστέιν δεν ήταν ξαναγεννημένος Χριστιανός, θα ήταν ο πιο badass άνθρωπος στον πλανήτη.
Οι κατηγορίες για ξεπούλημα θα συνεχίζονταν και στο επόμενο άλμπουμ της μπάντας, το Metallica/The Black Album (να μη συγχέεται με το The Beatles/The White Album), το οποίο είχε πλέον απομακρυνθεί επικίνδυνα από τα θρας ξεκινήματα της μπάντας (και τα ριφ του Μαστέιν) και πλησίαζε πλέον στο απλό hard rock.
Αυτές οι κατηγορίες δεν ήταν πια αβάσιμες, αν κρίνουμε από το Nothing Else Matters, ένα τραγούδι που γράφτηκε για εκείνη τη σκηνή σε κάθε ταινία της Τζούλια Ρόμπερτς όπου το ζευγάρι χωρίζει και βλέπουμε ένα μοντάζ με τα δύο μέλη του ζευγαριού να κλαίνε, να πίνουν και να κατεβάζουν μια οικογενειακή συσκευασία Haagen Dazs στην καθισιά.
Και μετά υπάρχει το Enter Sandman. Το Sandman είναι θρας όσο ο ΠΑΟΚ είναι ο αυριανός νικητής του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά σίγουρα μετράει σαν κομμάτι κι είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα riff της ιστορίας της ροκ. Αυτό που δεν ξέρουν οι πολλοί είναι ότι είναι απολύτως και ασυστόλως κλεμμένο από ένα τραγούδι που δεν έχει ακούσει ποτέ κανείς, μιας μπάντας που δεν έχει ακούσει ποτέ κανείς.

Γενικά οι 'Τάλικα ήταν πιο ξεδιάντροποι στο να οικειοποιούνται ξένες εμπνεύσεις κι από τους Λεντ Ζέπελιν, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: ποιος θέλει να ακούσει μια μπάντα της οποίας το όνομα είναι το πρόγραμμα διαχείρισης λογιστικών φύλλων της Microsoft?
Αλλά μετά ήρθε το 1996 με το real deal στο ξεπούλημα, μία κίνηση που έμελλε να διχάσει την fanbase χειρότερα κι από τότε...ε...τότε...που...ε...χμ...ε...γκρ...σας παρακαλώ...αφήστε με...μια τελευταία φορά...τελευταία τελευταία...δε θα το ξανακάνω...
-*αναστεναγμός* Άντε, καλά...
...από τότε που οι Βαν Χέιλεν προσέλαβαν τον Σάμι Χέιγκαρ.
Και ποια ήταν η κίνηση αυτή;
Έκοψαν τα μαλλιά τους.
Sad but true. Ο Χέτφιλντ, ο Λαρς, αυτοί οι τύποι, δεν ενσάρκωναν πια τον μαλλιά που ο μπαμπάς σου σου έλεγε να μην τον κάνεις παρέα. Ήταν οι ίδιοι ο μπαμπάς σου.
Φυσικά, η τριχόπτωση δε βοηθάει κανέναν, και το να κόψεις τα μαλλιά σου είναι πολύ πιο αξιοπρεπές απ'το να παριστάνεις τον Ρότσα στα γεράματα, αλλά όπως φαίνεται, σαν τον Σαμψών, οι υπερδυνάμεις των Μετάλικα ήταν κρυμμένες στα μαλλιά τους, γιατί το άλμπουμ που έβγαλαν ήταν το Load.
Δεν ήταν μόνο ότι ο Χέτφιλντ έμοιαζε με τον μπαμπά σου: η μουσική του άλμπουμ ήταν η μουσική που θα άκουγε ο μπαμπάς σου. Αν ήταν ροκάς βεβαίως στα νιάτα του και δεν άκουγε Καζαντζίδη. It was still technically rock, αλλά λιγότερο με την έννοια που είναι ροκ οι Μετάλικα και περισσότερο με την έννοια που είναι ροκ ο Έρικ Κλάπτον.
Κι επιπλέον, το album cover ήταν αίμα και σπέρμα. Κανονικά, αυτό θα έπρεπε να κωλομετράει, αλλά οι ιδέες που φαίνονται καλές στα χαρτιά δεν είναι πάντα καλές και στην πραγματικότητα. Ρωτήστε αυτούς που έκλεισαν εισιτήριο για Νέα Υόρκη στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001.
Τα ίδια και χειρότερα συνέβησαν στο επόμενο άλμπουμ, το Reload, το οποίο περιείχε το The Memory Remains, ένα τραγούδι με φωνητικά από κάποιαν Marianne Faithful. Η τύπισσα ήταν γκόμενα του Μικ Τζάγκερ κάποτε, και αυτό που είχε να προσφέρει φωνητικά στο τραγούδι ήταν μια φτηνή απομίμηση της Εντίθ Πιαφ από τα ράφια του Λιντλ. Τι πιο Μετάλικα από αυτό;!

Επίσης, κάτι είχε αλλάξει στα φωνητικά του Χέτφιλντ και πλέον τραγουδούσε μέσα απ'τον πρωκτό του, σαν τον Τσαντ Κρούγκερ. Αλλά πολύ χειρότερα πράγματα έμελλε να συμβούν στην μπάντα, όταν ο Λαρς ανακάλυψε το Ίντερνετ και, ω, τι ντροπή! Κάποιοι πειρατεύουν τα τραγούδια μας! ΠΟΛΕΜΟΟΟΟΣ!
Φυσικά, η πειρατεία υπήρχε ακόμα από την εποχή των βινυλίων και των 8-tracks, αλλά ο Λαρς ήταν πεπεισμένος ότι το Ίντερνετ ήταν ο Σατανάς. Έτσι, έγινε μαϊντανός σε όλες τις κινήσεις κατά της πειρατείας, σε μια πολύκροτη δίκη που έκλεισε τον τότε μεγαλύτερο πάροχο πειρατικού περιεχομένου, το Napster.
Η ανθρωπότητα απάντησε στην πτώση του Napster με ένα συλλογικό κωλοδάχτυλο και συνέχισε να πειρατεύει περιεχόμενο. Και μετά ήρθε το St. Anger.
Δύο πολύ, πολύ άσχημα πράγματα συνέβησαν στο St. Anger. Το πρώτο ήταν ότι δεν περιείχε καθόλου σόλο.
Ας κάνουμε έναν παραλληλισμό με τη γνωστή σε όλους πράξη της συνουσίας. Το riff ενός μέταλ τραγουδιού είναι η κίνηση των γοφών μπρος-πίσω. Είναι απαραίτητο για να γίνει η δουλειά, προετοιμάζει την κατάσταση, δεν μπορείς να φτάσεις στην κορύφωση χωρίς αυτό (εκτός κι αν είσαι πρόωρος εκσπερματιστής σαν τον Μάλμστην).
Το σόλο είναι η κορύφωση. Είναι όταν χύνεις στα μούτρα της/του παρτενέρ σου, ανακράζοντας "Πάρ'τα μωρή άρρωστη". Και μετά περισσεύει συνήθως ένα ακόμα ρεφρέν, το οποίο είναι το τσιγάρο μετά, ή το κατούρημα μετά για όσους δεν καπνίζουν.
Όταν λοιπόν έχεις ένα τραγούδι που κρατάει 7 λεπτά και δεν έχει σόλο, είναι σαν να γαμάς χωρίς να χύνεις.
Με αυτό δεν εννοώ ότι το να γαμάς για 7 λεπτά χωρίς να χύνεις είναι υπερβολικό και μάλλον δεν ήταν και πολύ καλός ο παραλληλισμός μου, αλλά αυτή ακριβώς είναι η αίσθηση που αφήνουν τα τραγούδια του St. Anger. Προχωρούν, προχωρούν, προχωρούν, χωρίς να φτάνουν στην κορύφωση ποτέ, κουράζοντας έτσι τον ακροατή.
Αλλά ακόμα κι έτσι, θα μπορούσαμε να το αποδεχτούμε σαν πειραματικό υλικό, σαν κάτι που ξεφεύγει απ'την πεπατημένη, αυτό που δεν υπολογίσαμε όμως είναι το γνωστό: ότι ο Λαρς είναι ένα τεράστιο εγωκεντρικό αρχίδι.
Φοβούμενος ότι, ακόμα και μετά το φιάσκο του Napster, μπορεί να υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος στον κόσμο που να μην τον μισεί, ο Λαρς ακολούθησε μια νέα πρωτοποριακή τεχνική: πέταξε τα πανάκριβα ντραμς του στα σκουπίδια, και τα αντικατέστησε με πέντε άδειους τενεκέδες φέτας. Στη συνέχεια όρμηξε μετά μανίας πάνω στους τενεκέδες, έχοντας πρώτα μυτάρει πέντε γραμμάρια κόκα από τον αφαλό μιας ανήλικης πόρνης.
Και ιδού το αποτέλεσμα.

Αν υπάρχει έστω και μία σταλιά μουσικού γούστου στον πλανήτη, μ'αρέσει να σκέφτομαι ότι όποιοι αγόρασαν το σιντί (αντί να το πειρατέψουν για να δώσουν το δικό τους κωλοδάχτυλο στον Λαρς) το χρησιμοποίησαν αμέσως μετά για να κόψουν τις φλέβες τους.
Μπορείς να κόψεις τις φλέβες σου με ένα σιντί, έτσι;
Εν πάση περιπτώσει, πλέον δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος στον κόσμο που να μη μισεί τον Λαρς με κάθε κύτταρο της ύπαρξής του, αλλά οι Μετάλικα δεν είχαν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη.
Αυτή η τελευταία τους λέξη ήταν το Death Magnetic, ένα άλμπουμ που, επιτέλους, επέστρεφε στις θρας ρίζες της μπάντας, αλλά πλέον αντιμετωπισμένες με 20 χρόνια πείρας και σοφίας λέμε τώρα. Και πράγματι, δεν ήταν άσχημο.
Αλλά, παρ'όλα αυτά, οι φαν βρήκαν και πάλι τρόπο να παραπονεθούν. Η πέτρα του σκανδάλου αυτή τη φορά ήταν κάτι που ονομάζεται dynamic range compression. Χοντρικά, αυτό το πράγμα σημαίνει ότι ο ήχος στην παραγωγή διαμορφώνεται έτσι ώστε ο εγκέφαλός σου να αντιλαμβάνεται υποσυνείδητα το τραγούδι ως πιο θορυβώδες απ'ό,τι είναι. Ακόμα πιο χοντρικά, σημαίνει ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι μια ανυπόφορη βαβούρα.
Και μάλιστα, κάποιοι υποστήριξαν ότι οι βερσιόν των κομματιών που χρησιμοποιήθηκαν για το Guitar Hero ήταν καλύτερες ηχητικά από τις βερσιόν του άλμπουμ. Κάτι που αποδεικνύει ότι το Guitar Hero γαμεί και σπέρνει.
Από εκεί και μετά, ησυχία, με εξαίρεση μια συνεργασία με τον Λου Ριντ η οποία απέδειξε αυτό που υποψιαζόμασταν εδώ και πολλά χρόνια: ότι ο Τζέιμς Χέτφιλντ είναι ένα τραπέζι.

Οπότε, ποια είναι η τελική ετυμηγορία για τους Λεφτάλικα; Σίγουρα οι πωλήσεις τους δεν αντιστοιχούν στο τι πραγματικά πρόσφεραν στην ανθρωπότητα, και τα Load, Reload και St. Anger κάνουν τους Μπον Τζόβενους να φαίνονται Τζούντας Πριστ λέμε τώρα. Αλλά, at the end of the day, they Killed 'Em All, they Rode the Lightning and they Mastered the Puppets.
Οπότε, ok, let them be.
Εκτός απ'τον Λαρς. Ο Λαρς να πάει να γαμηθεί.
Αυτά, και να προσέχετε μην αρνηθεί να παίξει με τη μπάντα σας ο Μαστέιν επειδή θεωρεί ότι προσβάλλετε το Χριστιανισμό.

Δευτέρα 18 Αυγούστου 2014

The Johnny Scull Trilogy: Το αγόρι με το τατουάζ

Ο Τζόνι Σκαλ ικανοποιούσε όλα τα στερεότυπα που θα μπορούσε να έχει η τρομαγμένη Αμερικανίδα νοικοκυρά για έναν τατουατζή. Καβαλούσε μια τεράστια Χάρλεϊ τριών χιλιάδων κυβικών που είχε να αλλάξει λάδια από το 1984. Ήταν τουλάχιστον δύο μέτρα και εκατόν είκοσι κιλά, με ξυρισμένο κεφάλι και μούσι που έκανε τον Οσάμα Μπιν Λάντεν να μοιάζει σαν μέλος boy band. Φορούσε πέτσινο μπουφάν, πέτσινες μπότες και πέτσινο σώβρακο. Η μουσική παιδεία του περιοριζόταν σε όλη τη δισκογραφία των Σλέγιερ, δύο φορές. Ακόμα και το ίδιο του το όνομα ήταν χέβι μέταλ. Τζόνι φάκιν' Σκαλ.
Και το κυριότερο: Είχε στούντιο τατουάζ.
Το μαγαζί του βρισκόταν στην οδό Τζόι Μπελαντόνα 54, ένα βρωμερό και κακόφημο δρόμο που οδηγούσε ντουγρού στο λιμάνι της Νέας Υόρκης. Οι κυριότεροι πελάτες του ήταν ανίδεοι μεθύστακες που ήθελαν να χτυπήσουν στο μπράτσο τους το κινέζικο ιδεόγραμμα που νόμιζαν ότι έλεγε "Ήρεμη δύναμη και αρχαία σοφία" αλλά στην πραγματικότητα έλεγε "Όχι στον Κατσουράνη στο ματς με την Κόστα Ρίκα".
Ωστόσο το καλύτερο επίτευγμά του, το καύχημά του, που το διηγιόταν ο Τζόνι στους συναδέλφους του τατουατζήδες και κέρδιζε τον θαυμασμό των πάντων, το είχε χτυπήσει στην πλάτη μιας παλιάς του γκόμενας, της Νάστια. Ήταν μία γυμνή νύμφη καβάλα σε ένα άσπρο άλογο, που κάλπαζε μακριά από ένα εκρηγνυόμενο ηφαίστειο, ενόσω την κυνηγούσε μια στρατιά από ζόμπι. Ήταν το αριστούργημά του.
Εκείνο το μοιραίο βράδυ, ο Τζόνι είχε μόλις τελειώσει ένα από τα προαναφερθέντα κινέζικα σύμβολα, και καθώς αποστείρωνε τις βελόνες του, ποτίζοντάς τες με μπέρμπον και καίγοντάς τες στην πίσω αυλή με ένα φλογοβόλο, θυμήθηκε τη Νάστια, εκείνη την Ρωσίδα δασκάλα πολεμικών τεχνών, και μια ελαφρά θλίψη σκίασε το άγριο πρόσωπό του, καθώς τον πονούσε ακόμα το γόνατό του, που του έσπασε στον τελευταίο τους μεγάλο τσακωμό.
Ο Τζόνι, σίγουρα, δεν ήταν τύπος που ερωτευότανε, και εκατοντάδες, χιλιάδες ίσως γυναίκες θυμόντουσαν με βαθείς αναστεναγμούς τα 22 εκατοστά metal που δέχτηκαν up their ass. Παρόλα αυτά, η Νάστια του είχε αφήσει ένα ιδιαίτερο σημάδι στην ψυχή του, και φυσικά πολλά σημάδια στο σώμα του.
Τράβηξε μια τελευταία, βαθιά, καυτή τζούρα απ'το τσιγάρο του, βαρύ και ασήκωτο σαν τον ίδιο, το πέταξε κατάχαμα, και μπήκε μες στο μαγαζί. Ένας νέος πελάτης είχε μπει, ένας πελάτης ξανθός, γαλανομάτης, λεπτοκαμωμένος, που φορούσε ροζ φουλάρι, μωβ πουκάμισο, μπορντό παντελόνι και κόκκινα παπούτσια.
-Σε τι μπορώ να σας εξυπηρετήσω, μαντάμ, γρύλισε σαρκαστικά ο Τζόνι.
-Α να χαθείς, σιχαμένε! χαχάνισε ο θηλυπρεπής πελάτης. Θέλω να κάνω μια μικρή, χαριτωμένη, ζουζουνιάρικη πεταλουδίτσα στον αστράγαλο!
-Τι μου λέτε; συνέχισε το δούλεμα ο Τζόνι. Δε θα προτιμούσατε μήπως ένα Μικρό μου Πόνυ;
-Έχω την υποψία ότι με κοροϊδεύεις, ψηλό αγόρι, κελάηδησε ο πελάτης.
-Τι λες, κουκλίτσα μου, είπε ο Τζόνι, που ήταν σκληρός άντρας και δε σήκωνε πολλά πολλά. Εγώ που με βλέπεις έχω στο ενεργητικό μου τέσσερις καταδίκες και τέσσερα χρόνια στην ψειρού. 
-Ναι, ε; είπε ο πελάτης, με προφανώς αναζωπυρωμένο ενδιαφέρον στη συζήτηση. Αληθεύει ότι γίνονται βιασμοί στα ντους;
Ο Τζόνι πλέον είχε χάσει την υπομονή του.
-Δεν πας στο Μπρόντγουέι να δεις κανένα μιούζικαλ;
-Μμμ...δεν έχει κανέναν ωραίο πρωταγωνιστή φέτος! Εκτός κι αν...θες να πρωταγωνιστήσεις εσύ, σκληρό και άγριο αγόρι!
Ο Τζόνι τα είχε πάρει στο κρανίο.
-Σπάσε, λουλού.
-Για άκου να σου πω, αγριάνθρωπε! έκανε εξοργισμένα η λουλού. Εγώ που με βλέπεις έχω διασυνδέσεις! Κρατάω τους ισχυρότερους άντρες αυτής της πόλης από τ'αρχίδια!
-Μη μου το πεις...έκανε για άλλη μια φορά σαρκαστικά ο Τζόνι. Δε με ενδιαφέρει τι αλλαξοκωλιές κάνεις στον ελεύθερό σου χρόνο, εγώ δε σε θέλω στο μαγαζί μου.
-Είσαι ρατσιστής κι ομοφοβικός! Όσο με λένε Τομ Μπέρνι, ένα πράμα δε θα ανεχτώ! Τις διακρίσεις ενάντια σε εμάς τα άτομα με...αχμ...ιδιαιτερότητες!
-Μου έκανες τη μούρη κρέας τώρα, είπε ο Τζόνι, προσπαθώντας ακόμα να συγκρατήσει την οργή του. Προλαβαίνεις ακόμα να φύγεις όρθιος από δω μέσα. Λίγο ακόμα να μείνεις, θα φύγεις ξαπλωτός.
-Δε θα σου περάσει, κακιασμένε! έσκουξε ο Τομ. Αστυνομία! Αστυνομία! Ελάτε εδώ να μαζέψετε αυτόν τον αλήτη!
-Να σου γαμήσω...μουρμούρισε μέσα απ'τα δόντια του ο Τζόνι, καθώς έμπαινε μες στο μαγαζί ένας μπάτσος. Παρ'όλο που θα μπορούσε άνετα να τον δείρει, είχε λόγους να μη θέλει να ξαναγυρίσει στη φυλακή.
-Τι συμβαίνει εδώ, Σκαλ; ρώτησε ο μπάτσος, που ήταν παλιός γνώριμος του Τζόνι από τις πάμπολλες συλλήψεις του. Δεν κάθεσαι φρόνιμα;
-Άκου εδώ, αστυνόμε Σαΐνη, έχω αυτό εδώ το μαγαζί και προσπαθώ να βγάλω τίμια το μπέρμπον το επιούσιο, αλλά δε θα το κάνουμε και YMCA εδώ μέσα να μαζεύουμε όλες τις αδέσποτες!
-Δεν έμαθες το μάθημά σου, Σκαλ. Τέσσερα χρόνια στη φυλακή κι ακόμα να μάθεις να ανέχεσαι τους ανθρώπους με τα ελαττώματά σου. Θα αναλάβεις αυτό που σε θέλει ο Τομ, κι άμα έχει κανένα παράπονο μετά, θα τα πούμε εμείς οι δύο προσωπικά. Κανένα ντόνατ παίζει;
Ο Τζόνι δεν είχε ντόνατς στο μαγαζί του, έτσι ο μπάτσος έφυγε, και το μόνο που του έμενε να κάνει πλέον ήταν να ζωγραφίσει την χαριτωμένη, ζουζουνιάρικη πεταλουδίτσα στον αστράγαλο του Τομ Μπέρνι.
-Και για πες, Τζόνι, εκεί στη φυλακή δεν βίασες κανέναν στα ντους;
-Όχι, αλλά άμα συνεχίσεις θα βιάσω εσένα μες στο ίδιο μου το μαγαζί.
-Μμμ...όλο υποσχέσεις είσαι...καλέ, τι αγριευτική μουσική είναι αυτή που παίζει εδώ μέσα! Ήμαρτον Παναγίτσα μου! Βάλε λίγο Μαντόνα να ανοίξει η καρδιά μας!
-Λίγα τα λόγια σου για τους Σλέγιερ, γιατί δε θα τα πάμε καλά.
Καθώς ο Τζόνι τελείωνε, ανάμεσα σε βρισιές και θυμωμένα μουγκρητά, το αριστερό φτερό της πεταλουδίτσας, χτύπησε το τηλέφωνο.
-Τατουάζ Τζόνι Σκαλ, ρίχνε το παραμύθι ντρέτα και σταράτα γιατί έχουμε και δουλειές.
-Α...δεν είναι η Πίτσα Φατ εκεί;
-Όχι, δεν είναι.
Το έκλεισε κι επέστρεψε στην πεταλουδίτσα, ώσπου χτύπησε δεύτερη φορά το τηλέφωνο.
-Τατουάζ Τζόνι Σκαλ, ξηγήσου εν τάχει γιατί έχουμε και δουλειές.
-Δεν είναι η Πίτσα Φατ εκεί δηλαδή;
-Ε όχι φίλος, δεν είναι.
Το τηλέφωνο έμελλε να τον διακόψει για τρίτη φορά, κι ο Τζόνι είχε εκνευριστεί πλέον αφάνταστα. Πριν καν προλάβει να μιλήσει αυτός που καλούσε, έγρουξε:
-Άι και γαμήσου, δεν είναι εδώ πέρα η γαμημένη Πίτσα Φατ, να με πάρει κι ο διάολος αν ξέρω πού στο διάολο είναι, γαμώ την καταδίκη μου πια!

-Δεν ξέρω καμιά Πίτσα Φατ, είπε μια βαθιά γυναικεία φωνή, με μια ελαφριά ξενική προφορά. Ξέρω ότι το μαγαζί σου έχει παγιδευτεί με βόμβα. Πάρε όποιον είναι μέσα και εξαφανιστείτε. Έχετε ένα λεπτό. 
Κι έκλεισε.
Δεν υπήρχαν πολλά πράματα που να φοβάται ο Τζόνι, αλλά οι βόμβες σίγουρα ανήκαν σε αυτά. Δεν το διακινδύνευε να σκάσει σε εκατοντάδες μικρά κομματάκια. Και μετά γύρισε και κοίταξε τον Τομ. Στην αρχή του πέρασε απ'το μυαλό να τον αφήσει να ανατιναχτεί, αλλά μετά θυμήθηκε τα λόγια του μπάτσου.
Και σίγουρα δεν ήθελε να ξαναγυρίσει στην ψειρού.
-Σήκω, Τομ. Πρέπει να φύγεις από εδώ. Είναι επικίνδυνα.
-Τι λες καλέ! Αφού δεν έχεις τελειώσει ακόμα το τατουάζ μου! Εγώ με μισοτελειωμένη πεταλούδα δε-βγαί-νω από δω μέσα! Θα γελάει ο κόσμος δηλαδή!
-Διάλεξε! Ή θα βγεις με μισοτελειωμένη πεταλούδα, ή θα βγεις σε κομματάκια γύρου!
-Ποτέ! Ποτέ! Ποτέ! Θα με δείχνουν με το δάχτυλο όλες οι φιλενάδες μου! Αχ, τι το 'θελα και ήρθα εδώ μέσα!
Το ένα λεπτό εξέπνεε. Ο Τζόνι δεν είχε ούτε το χρόνο, ούτε τη διάθεση να το διαπραγματευτεί με τη τζαζλή. Έτσι, άρπαξε τον Τομ Μπέρνι σαν τσουβάλι με πατάτες, μάζεψε άρον-άρον την είσπραξη από το ταμείο, τον πέταξε πάνω στην μηχανή του και φύγανε δικάβαλο. Μόλις που πρόφτασε να στρίψει στη γωνία, όταν ακούστηκε η έκρηξη που κατέστρεψε ολοσχερώς το μαγαζί του Τζόνι.
-Το τατουάζ μου! Άφησες το τατουάζ μου μισοτελειωμένο! Δε θα στο συγχωρέσω ποτέ!
-Σκάσε! γρύλισε ο Τζόνι. Το μαγαζί μου έγινε στάχτη και μπούρμπερη, δε θα στεναχωρηθώ για το τατουάζ σου! Ας κάτσουμε εδώ σε ένα μαγαζί, να αναλογιστούμε τι θα κάνουμε τώρα. Τι λέει αυτή εδώ η πινακίδα;
-Πίτσα Φατ, είπε ο Τομ, κάτι που αμέσως κούρδισε τον Τζόνι. Πήδηξε απ'τη μηχανή χωρίς να την σταματήσει, αφήνοντας τον Τομ να χειριστεί ένα θηρίο τριών χιλιάδων κυβικών, φωνάζοντας "Βαγγελίστρα μου!" πέντε φορές το δευτερόλεπτο, όρμηξε μέσα στην Πίτσα Φατ και βούτηξε τον ιδιοκτήτη της απ'το λαιμό.
-Εσύ, γαμημένε! Εσύ το βρίσκεις αστείο να δίνεις στους πελάτες σου το τηλέφωνό μου και να τους λες ότι είναι η πιτσαρία σου;
-Σας παρακαλώ...ουγκχ...δεν φταίω εγώ...οι γραμμές μπερδεύονται...έκανε απεγνωσμένα ο ιδιοκτήτης της πιτσαρίας, ένας καχεκτικός Κινέζος.
Εκείνη τη στιγμή μπήκε μέσα ο Τομ, που είχε προσγειωθεί, μαζί με τη μηχανή, σε έναν σωρό σκουπίδια.
-Απίστευτο! Άνω ποταμών! Απαράδεκτο! Να προσγειώνομαι σε ένα σωρό με σκουπίδια! Αυτό το φουλάρι είναι αυθεντικό Βερσάτσε! Εκατό δολάρια κάνει μόνο το καθαριστήριό του! Κι έχει πάνω έναν φριχτό λεκέ από μουστάρδα! Τώρα, είναι προσωπικό! Θα βρούμε αυτούς που ανατίναξαν το μαγαζί σου, Τζόνι, αλλιώς να μη με λένε Τομ Μπέρνι!
-Να σε δω και να μη σε πιστέψω, έκανε συγκαταβατικά ο Τζόνι. Εσύ, Μινγκ Λι Φου! Πιάσε δύο πίτσες με μπέικον, μπέικον, μπέικον κι έξτρα μπέικον.
-Έι, περίμενε! είπε ο Τόμι. Εγώ είμαι βετζετέριαν!
-Και ποιος σου είπε ότι παραγγέλνω για σένα;
Ενόσω ο τεράστιος και άγριος Τζόνι με τον λεπτεπίλεπτο κι ευαίσθητο Τομ περίμεναν να έρθουν οι πίτσες τους, ο Τομ ρώτησε τον Τζόνι:
-Και για πες μου, γιατί έχεις τέσσερις καταδίκες και τέσσερα χρόνια φυλακή;
-Οι πρώτες τρεις ήτανε ψιλολόγια. Ένα τρίμηνο από δω γιατί μαχαίρωσα έναν τύπο σε ένα ματς Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, ένα τρίμηνο από κει για ένα μπουκάλι που έσπασα σε ενός το κεφάλι σε μια συναυλία των Σλέγιερ...ΟΙ ΣΛΕΓΙΕΡ! ΤΑ ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΑ ΒΙΝΥΛΙΑ ΜΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΑΝ!
-Δεν μπορούμε να πάμε να τα σώσουμε;
-Με τόσο μπέρμπον που είχα εκεί μέσα, το μέρος θα καίγεται για δύο μέρες. Τέλος πάντων. Ένα εξάμηνο είχα μετά για συμμετοχή σε ένα κύκλωμα κοκορομαχιών. Ψιλολόγια δηλαδή.
-Και μετά;
-Μετά ήρθε το χοντρό κόλπο. Είχα κάτι στοιχηματικά χρέη, γιατί είχα τη φαεινή ιδέα να παίξω την Βραζιλία για κατάκτηση του Μουντιάλ, και επειδή με κυνηγούσαν οι μπούκι για να μου πάρουν τα λεφτά έμπλεξα με έναν τύπο που τον λέγανε Μάικ Στρόνγκχεντ.
-Π...πώς τον λέγανε; είπε ο Τομ, που ξαφνικά είχε χλωμιάσει.
-Μάικ Στρόνγκχεντ. Στην πιάτσα ήτανε γνωστός σαν Dr. Feelgood. Ήταν ο εγκέφαλος πίσω από μια σπείρα που πουλούσε κρακ, κι έτσι βρέθηκα να παριστάνω το βαποράκι. Δεν τον κάπνιζα αυτόν τον διάολο-ήθελα απλά να καθαρίσω τα χρέη μου. Αλλά μια μέρα με πιάσανε, κι έφαγα στο κεφάλι τρία χρόνια.
-Και μετά;
-Δύο μήνες αφότου μπήκα μέσα, μαζέψανε και τον Μάικ. Σαν εγκέφαλος που ήτανε, έφαγε δέκα χρόνια. Αλλά πάντα νόμιζε ότι εγώ τον κάρφωσα, για να εξασφαλίσω καλύτερη ποινή, κι όσο ήμουν μέσα στη φυλακή αποπειράθηκε εφτά φορές να με μαχαιρώσει. Αλλά δεν ανησυχώ γι'αυτόν. Για τα επόμενα έξι χρόνια, θα είναι ακόμα πολύ μακριά για να με ενοχλήσει.
Ακριβώς την κατάλληλη στιγμή, χάρη σε μία πολύ ευνοϊκή σύμπτωση, η τηλεόραση της πιτσαρίας έπαιξε ένα έκτακτο δελτίο.
-Διακόπτουμε την αγαπημένη σας σειρά "Οι Αληθινές Νοικοκυρές του Νιου Τζέρσεϊ", ανακοίνωσε η παρουσιάστρια, για να σας ανακοινώσουμε ότι ανθρωποκυνηγητό έχει εξαπολυθεί πίσω από τον Μάικ Στρόνγκχεντ, γνωστό και με το ψευδώνυμο "Dr. Feelgood". Καταδικασμένος σε δεκαετή κάθειρξη για την οργάνωση κυκλώματος ναρκωτικών, απέδρασε σήμερα το πρωί από τις φυλακές...
-Σαν οφ α μπιτς...έκανε έκπληκτος ο Τζόνι. Ωστόσο, ο Τομ ήταν αυτός που είχε εκπλαγεί περισσότερο.
-Ε...Τζόνι...ξέρεις...εγώ δεν μπορώ να σε βοηθήσω...δεν είναι πια προσωπικό...άλλωστε κι αυτό το φουλάρι...περσινή κολεξιόν ήτανε...και δεν πειράζει που δε μου τελείωσες την πεταλούδα...θα το κάνω καινούρια μόδα στο Άπερ Ιστ Σάιντ...μισοτελειωμένα τατουάζ...αντίο...χάρηκα που τα'παμε...
Κι έφυγε τρέχοντας.
Ο Τζόνι ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιος ότι δεν ήταν άλλος απ'τον Μάικ που έβαλε τη βόμβα στο μαγαζί του. 
Και ξαφνικά, χτύπησε το τηλέφωνό του.
To be continued...

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

Τα 10 χειρότερα βίντεο κλιπ ever

Πάρτε το απόφαση. Δεν πρόκειται ποτέ να γλιτώσετε από τις λίστες μου. Αν δε σας αρέσει, τη βόλτα σας. Σημείωση: Προφανώς και η λίστα περιορίζεται σε καλλιτέχνες που έχουν σημειώσει την οποιαδήποτε μορφή επιτυχίας στην καριέρα τους. Δεν έχω καμία διάθεση να ψάχνω το τάδε παγκοσμίως άγνωστο porngore συγκρότημα που όλα τα βίντεο κλιπ του είναι...well...porngore.
Εύφημος μνεία ανήκει στους Right Said Fred και το I'm Too Sexy, γιατί...απλά δείτε το.
  • 10. Queen-I Want To Break Free

    Αρχικά, το σκηνικό μας είναι ένα σπίτι που κάνει το περιώνυμο "Ρετιρέ" του Δαλιανίδη να μοιάζει με τη βίλα του Τσάρλι Χάρπερ στο Μαλιμπού. Σε αυτό το σπίτι διαμένουν τα μέλη των Queen, ντυμένα τραβεστί (κάτι που θα δούμε αρκετές φορές σήμερα). Την παράσταση φυσικά κλέβει ο Φρέντι Μέρκιουρι, συνδυάζοντας το εμβληματικό μουστάκι του με βυζιά τόσο μυτερά που τρεις καμεραμέν έχασαν το δεξί τους μάτι, βάζοντας περιχαρώς ηλεκτρική σκούπα. Στη συνέχεια φεύγουμε από το σπίτι της Κατερίνας Σοφιανού και πάμε στη μάζωξη κάποιας μυστικιστικής αίρεσης, η οποία εν τέλει καταλήγει σε μια παρτούζα με τον Φρέντι κι εκατό κομπάρσους από την Κλεοπάτρα, που φοράνε ολόσωμες φόρμες με animal print αγελάδας. Ήταν η απόδειξη ότι μία από τις παρενέργειες του AIDS είναι η μεταμόρφωση στη Lady Gaga.
    Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά: Το ατμοκίνητο ξυπνητήρι που χρησιμοποιεί για να ξυπνήσει...ε...ένα απ'τα μέλη των Queen που δεν είναι ο Φρέντι Μέρκιουρι. Σεξ-βία-μηχανολογία.
  • 9. Madonna ft. Justin Timberlake-4 Minutes

    Γνωστό και σαν "η τελευταία φορά που ασχολήθηκε κανείς με τη Μαντόνα", στο βίντεο κλιπ αυτό βλέπουμε τη Μαντόνα να φοράει μια ολόσωμη δερμάτινη στολή που θα ήταν σέξι σε οποιαδήποτε γυναίκα με τα μισά της χρόνια, την οποία προοδευτικά βγάζει για να αποκαλύψει από κάτω ένα ενοχλητικά εφαρμοστό και ενοχλητικά δερματί ολόσωμο μαγιό, και το πρώην μέλος των N'Sync Τζάστιν Τίμπερλεϊκ να προσπαθούν να σώσουν τον κόσμο. Από τι, θα με ρωτήσετε; Από ένα μεταδιδόμενο...κάτι, που κόβει στα δύο τους ανθρώπους και δείχνει τι γίνεται μέσα στα στόματά τους όταν φιλιούνται. Προφανώς αυτό θεωρήθηκε απαραίτητο γιατί, όταν έχεις ήδη δει δύο γλώσσες να σφιχταγκαλιάζονται μέσα σε ένα στόμα, η πενηντάχρονη Μαντόνα με εφαρμοστά μπεζ εσώρουχα δε σου λέει πλέον τίποτα.
    Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά: Μόλις η αντίστροφη μέτρηση του τραγουδιού τελειώσει, η σκηνή του φιλιού πάει να αναπαρασταθεί από τη Μαντόνα και τον Τίμπερλεϊκ. Θα μπορούσε να είναι ο γιος σου, μωρή λυσσάρα.
  • 8. Robin Thicke-Blurred Lines

    Ερώτηση: πώς μπορείς να έχεις τρεις γυμνόστηθες γυναίκες σε ένα βίντεο κλιπ και να καταλήξεις με ένα θέαμα τελείως στεγνό από οποιαδήποτε υποψία ερωτισμού; Ο Robin Thicke, στο ακριβώς ένα τραγούδι του το οποίο θα θυμάται κάποιος μετά από 5 χρόνια, το κατάφερε, παρ'όλο που κι ο ίδιος είναι αντικειμενικά ωραίος άντρας. Το θέμα του τραγουδιού, το οποίο σχοινοβατεί ανάμεσα στη συναινετική και τη μη-συναινετική πλευρά του σεξ, δε βοηθάει ιδιαίτερα. Ούτε και το γεγονός ότι μέσα στο βίντεο κλιπ υπάρχουν μπάντζο, αυτοκίνητα-παιχνίδια, γιγάντιοι αναπτήρες που πουλούσαν κάποτε οι Πακιστανοί στα φανάρια και μπάλες από άχυρο. Το χειρότερο είναι ότι τα μοντέλα μοιάζουν εντελώς βαριεστημένα. Κάποιος έπρεπε να είχε φροντίσει για επαρκή ποσότητα κόκας πριν το γύρισμα.
    Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά: Στο 3:25 βλέπουμε τον Ρόμπιν να τραγουδάει στην πατούσα της μιας από της κοπελιές, η οποία μετά από πέντε δευτερόλεπτα τον χαστουκίζει, αποδεικνύοντας έτσι ότι το βίντεο αυτό σκηνοθετήθηκε από τον Κουέντιν Ταραντίνο.
  • 7. Twisted Sister-I Wanna Rock
    Το να έλειπαν οι Twisted Sister από μια λίστα με τα χειρότερα βίντεο κλιπ είναι σαν να έλειπε το μπέικον από συνταγή του Epic Meal Time. Και μόνο τα μούτρα του Ντι Σνάιντερ, βαμμένα σαν τον πρωταγωνιστή της ταινίας τρόμου "Η σχιζοφρενής τραβεστί με το πριόνι" θα αρκούσαν, αλλά αξίζει να σταθούμε στο μήνυμα των Twisted Sister, που δεν είναι άλλο απ'το ότι θέλουν να ροκάρουν. Στην αρχή έχουμε τον σαδιστή δάσκαλο που βγάζει αφρούς από το στόμα του στον ξυρισμένο Μπίλια, επειδή ζωγράφισε το λόγκο των Twisted Sister στο βιβλίο του. Και στο 1:30 ο Μπίλιας μεταμορφώνεται στον Ντι Σνάιντερ και οι μαθητές του σχολείου δείχνουν ότι "θέλουν να ροκάρουν" στον σαδιστή δάσκαλο με τρόπους βγαλμένους από την λιγότερο αστεία teen comedy που είδατε κάποιο βαριεστημένο Σάββατο μεσημέρι στο Σταρ.
    Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά: Στο 3:15 οι μαθητές του σχολείου κοπανάνε τα κεφάλια τους στα ντουλάπια, κάτι που μάλλον εξηγεί γιατί τους φάνηκε καλή ιδέα αυτό το βίντεο κλιπ.
    Bonus: Το We're Not Gonna Take It. Άλλη μια γύρα από τα ίδια, με τη διαφορά ότι ο σαδιστής δάσκαλος είναι πλέον σαδιστής πατέρας. Γιατί ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις.
  • 6. Michael Jackson-Black Or White
    Ο Μάικολ Τζάκσον, γνωστός ως ο άνθρωπος που τελειοποίησε τη φόρμουλα του αφηγηματικού βίντεο κλιπ που κρατάει τρεις εβδομάδες (κάτι το οποίο θα το βρούμε μπροστά μας στη συνέχεια), το 1991 μας έδωσε αυτό. Η εισαγωγή του βίντεο είναι κόπια του We're Not Gonna Take It, απλά με πρωταγωνιστή τον Μακόλεϊ Κάλκιν, και αν σας φαίνεται pathetic το να αντιγράφει ο Βασιλιάς της Ποπ τους Twisted Sister, είναι γιατί όντως είναι pathetic. Στη συνέχεια βγαίνει ο Μάικολ κι εμφανίζεται να χορεύει με όλες τις φυλές του Ισραήλ, γιατί το όραμα του Μάικολ πάντα ήταν να γυρίσει ένα διαφημιστικό της Μπένετον, και καταλήγει με ένα κεφάλι που αλλάζει εκατό πρόσωπα με το χειρότερο CGI που έχετε δει ποτέ. Ήταν απαραίτητο: κάτι έπρεπε να υπάρχει που να είναι πιο ανατριχιαστικό από τον ίδιο τον Μάικολ.
    Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά: Το rap breakdown, το οποίο εμφανίζεται να εκτελεί, απ'όλους τους ανθρώπους που υπάρχουν στον κόσμο, ο Μακόλεϊ Κάλκιν. Γιατί, ως γνωστόν, ένα λευκό οχτάχρονο που ραπάρει είναι totally legit, my nigga.
  • 5. Katy Perry-Last Friday Night

    Speaking of "αφηγηματικά βίντεο που κρατάνε τρεις εβδομάδες"... Η υπόθεση του βίντεο είναι ότι το Κατερινάκι είναι ένα κακάσχημο νερντοκόριτσο και ξυπνάει με χανγκόβερ, μόνο και μόνο για να δει στο Facebook φωτογραφίες από το χθεσινοβραδινό πάρτι στο σπίτι της. Γιατί όλοι οι κακάσχημοι νέρντουλες είναι τόσο κοινωνικοί που διοργανώνουν πάρτι στο σπίτι τους κι έρχεται όλο το σχολείο. Κι επιπλέον, για τους σκοπούς αυτού του πάρτι, μεταμορφώνονται σε πορνοστάρ απ'το 1987. Σοβαρά, κοιτάχτε την. Φοράει μία γόβα κίτρινη και μία γόβα ροζ, πράσινη φούστα, ροζ μπλούζα, είναι βαμμένη σαν Ρωσίδα χορεύτρια και το μαλλί της είναι Ντόνα Σάμερ. Μετά από το πιο 80's πάρτι που έγινε το 2011, εμφανίζονται οι γονείς της, οι οποίοι βγήκαν απ'την ίδια teen comedy που ενέπνευσε το I Wanna Rock.
    Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά: Ποια θα αναλάμβανε το makeover της Κατερινιώς, αν όχι...η Ρεμπέκα Μπλακ; Όχι, δεν κάνετε λάθος. Είναι η ίδια Ρεμπέκα Μπλακ που μας έμαθε ότι το Σάββατο έρχεται μετά την Παρασκευή, κι η Κυριακή αμέσως μετά.
  • 4. Van Halen-Pretty Woman

    Θα έρθει κάποτε μια μέρα που δε θα βρω τρόπο να χώσω τους Van Halen σε ανάρτησή μου, αλλά δεν είναι η σημερινή. Στο βίντεο του τραγουδιού (που ναι, είναι διασκευή του γνωστού Pretty Woman) βλέπουμε τον χοντρό μπασίστα μεταμφιεσμένο σε χοντρό σαμουράι, τον αδερφό του Έντι ντυμένο Αφρικανό ιθαγενή, τον Έντι ντυμένο καουμπόη και τον Ντέιβιντ Λι Ροθ ντυμένο Ναπολέοντα, γιατί το να ντυθεί Ναπολέοντας ήταν ο μόνος τρόπος να ξεπεράσει σε γελοιότητα έναν Ολλανδό καουμπόη με 80's περμανάντ. Στη συνέχεια αυτούς τους τέσσερις τους φωνάζει ο Κωδωνοκρούστης της Παναγίας των Παρισίων για να σώσουν μία τραβεστί που την έχει απαγάγει μια συμμορία νάνων. Ποιο κομμάτι δεν σας λέει "Pretty Woman"? Ο χοντρός σαμουράι, ε; Ναι, κι εγώ αυτό υποψιάζομαι.
    Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά: Η διασκευή του Pretty Woman βγήκε δύο λεπτά λιγότερη από το μήκος του βίντεο, αλλά δεν έπρεπε να χαθεί ούτε δευτερόλεπτο από αυτό το αριστούργημα, οπότε βάλανε τον Έντι να γρατζουνάει δύο λεπτά την κιθάρα για να γεμίσει το χρόνο.
  • 3. LMFAO-Sexy And I Know It

    Στα υπόλοιπα βίντεο της λίστας υπάρχει μια απόπειρα να περάσει ένα μήνυμα, να ειπωθεί μια ιστορία, πάρα πολλά ναρκωτικά ή η έλλειψη αρκετών ναρκωτικών. Εδώ το μόνο που υπάρχει είναι το αποτέλεσμα εφτά γενεών αιμομιξίας. Αυτοί οι τύποι που περηφανεύονται ότι "είναι σέξι και το ξέρουν" έχουν κορμιά που δε θα ζήλευε ούτε ο νέρντουλας που η μόνη συντροφιά του τα βράδια είναι ένας T.I. 83, και επιπλέον φοράνε λαμέ ποδηλατικά κολάν και γυαλιστερά man-thongs, που φαίνονται σέξι πάνω σε απολύτως κανέναν. Όσο για το μέρος που ενήλικοι άντρες κουνάνε τις πούτσες τους μέσα στα μούτρα σου, νόμιζα ότι οποιοσδήποτε έχει αποφοιτήσει από την πέμπτη δημοτικού με επιτυχία θα έπαυε να το βρίσκει αστείο. Και έχω δίκιο. Αυτοί οι τύποι δεν μπορεί να έχουν αποφοιτήσει από την πέμπτη δημοτικού.
    Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά: Στο 1:35, κάτι τύποι γυμνασμένοι και με μπόλικο street cred βλέπουν τον τύπο απ'τους LMFAO να τους κλέβει τις γκόμενες. Σύμφωνα με μια θεωρία, υπάρχουν γύρω στα άπειρα παράλληλα σύμπαντα. Αυτό δε θα συνέβαινε σε κανένα.
  • 2. Soundgarden-Black Hole Sun
    Η δεκαετία του '90 δεν ήταν ακριβώς η πιο χαρούμενη στην ιστορία της ροκ μουσικής, αν κρίνουμε ότι ο πιο επιτυχημένος εκφραστής της ήταν πρεζάκιας και αυτοκτόνησε στα 27 του. Το τραγούδι Black Hole Sun δεν αποτελεί εξαίρεση: είναι αργό, καταθλιπτικό και πιθανότατα δε θα βοηθούσε κάποιον να μην πηδήξει από μια γέφυρα. Αλλά το βίντεο κλιπ είναι ένα εντελώς διαφορετικό είδος εφιάλτη. Εν ολίγοις, όλοι οι χαρακτήρες που δεν είναι μέλη της μπάντας είναι τρόφιμοι κάποιου ψυχιατρείου: την ώρα που, απ'όσο μπορώ να καταλάβω, ο ήλιος μεταμορφώνεται σε μαύρη τρύπα, όλοι έχουν ένα χαμόγελο που είναι κάτι ανάμεσα στην Τζόαν Ρίβερς και το στόμα της φουσκωτής κούκλας. Επίσης, ο ήλιος μεταμορφώνεται σε μαύρη τρύπα, κάτι που ποτέ δεν είναι καλό σημάδι.
    Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά: Στο 2:18, βλέπουμε ένα κοριτσάκι να σουβλίζει μια Μπάρμπι. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά κατ'εμέ ένα κοριτσάκι που σουβλίζει ένα πλαστικό ομοίωμα ανθρώπου είναι αντικείμενο λιγότερο για βίντεο κλιπ και περισσότερο για συνεδρία με ψυχίατρο.
  • 1. Lady Gaga-Alejandro

    Κοιτάξτε το URL της ανάρτησης. Και τώρα πίσω σε μένα. Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να κάνει η Lady Gaga, είναι να μας πουλήσει ό,τι της κατέβει στην γκλάβα ως έναν συμβολισμό που δε συμβολίζει απολύτως τίποτα. Για αρχή, αυτό το πράμα κρατάει οχτώμιση λεπτά, και από τη στιγμή που δε λέγεται Master Of Puppets, δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο. Από τους μουσκουλάτους στρατιώτες που φοράνε διχτυωτά καλσόν ως το κούρεμα της Άνγκελα Μέρκελ, από τη στολή της καλόγριας και το αναπόφευκτο εξευτελισμό των χριστιανικών συμβόλων μέχρι τα ημιαυτόματα που έχει δεμένα στο σουτιέν της, κάθε δευτερόλεπτο από τα οχτώμιση λεπτά αυτού του βίντεο κλιπ είναι ειδικά σχεδιασμένο για να κατουρήσει την αισθητική μας στη μάπα. Κι εμείς να ζητάμε κι άλλο. Τέτοιοι είμαστε.
    Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά: Η τελευταία σκηνή του βίντεο κλιπ. Σκοπεύατε να κοιμηθείτε κάποια στιγμή στη ζωή σας; Well, too bad. Αυτή η εικόνα θα σας στοιχειώνει μέχρι να πεθάνετε ή να την απωθήσετε στο υποσυνείδητο με πολύ, πάρα πολύ αλκοόλ.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας απαγάγει η Lady Gaga κι έρθει να σας σώσει ο Μάικολ Τζάκσον φορώντας λαμέ στρινγκ, κίτρινες γόβες και την περούκα του Ντι Σνάιντερ.

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2014

The Simpsons, ή γιατί μια σειρά δεν πρέπει να κρατάει 25 χρόνια

Γενικά μιλώντας, το να διατηρήσεις μια επιτυχημένη καριέρα και ταυτόχρονα την αξιοπρέπειά σου ανέπαφη γίνεται γενικά αδύνατο γύρω στα είκοσι χρόνια από όταν ξεκίνησες. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Μικ Τζάγκερ, τον άνθρωπο που αποποινικοποίησε το να είσαι άντρας και να έχεις τσιμπουκόχειλα. Το 1965 ξεκίνησε τη μπάντα που κατέκτησε τον κόσμο (όχι τους Μπήτλες, την άλλη).
Τι ακριβώς έκανε το 1985; Αυτό.

Ούτε ο Μικ Τζάγκερ, ούτε κι ο Ντέιβιντ Μπάουι αποπνέουν την βαρβατίλα και την τεστοστερόνη του Τσακ Νόρις στο "Γουόκερ: Τέξας Ρέιντζερ". Για την ακρίβεια, ένας από τους αγαπημένους αστικούς θρύλους που υπάρχει από πριν απ'το Ίντερνετ είναι ότι τους έπιασαν να πηδιούνται. Κι εδώ τους βλέπουμε να διασκευάζουν ένα τραγούδι που πρωτογράφτηκε για μια μαυρούκα το 1965.
Αν κάπου μέσα σε αυτό το βίντεο υπήρχε ένας ροζ μονόκερος, δε θα κατάφερνε να το κάνει πιο γκέι.
Υπόψιν ότι αυτός ο άντρας είναι σαράντα χρονών.
Βέβαια, ο Μικ Τζάγκερ δε θεώρησε ότι αυτοξεφτιλίστηκε αρκετά με αυτό το ατύχημα, έτσι συνέχισε να αυτοξεφτιλίζεται μέχρι που κατέληξε να κάνει guest σε τραγούδι του μεγαλύτερου ηλίθιου της μουσικής βιομηχανίας.

Όταν είσαι ο μεγαλύτερος εν ζωή ροκ σταρ του πλανήτη και καταλήγεις να σε επισκιάζουν ο Will.I.Am κι η Τζένιφερ Λόπεζ, τότε θα πρέπει ο ίδιος να σκάψεις τον τάφο σου και να χωθείς μέσα μόνο και μόνο για να γλιτώσεις τον πλανήτη από περαιτέρω ντροπιαστικά περιστατικά.
Όσο για τον Στίβεν Τάιλερ, τα έχουμε ξαναπεί. Αν θες να λέγεσαι rock hero, μένεις μακριά από τραγούδια όπως το I Don't Wanna Miss A Thing, που ακόμα κι ο Λάιονελ Ρίτσι θα ντρεπόταν να το τραγουδήσει. Και σίγουρα μένεις μακριά από το American Idol.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις σημαντικό ρόλο παίζουν τα ναρκωτικά κι οι αποτυχημένες πλαστικές επεμβάσεις. Αλλά το κυριότερο ρόλο παίζει ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν ήξεραν πότε ήταν η κατάλληλη στιγμή να σταματήσουν.
Η αλήθεια είναι ότι, όταν βρίσκεσαι στην κορυφή, δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι αυτό είναι και δεν έχει άλλο πιο πάνω. Έτσι συνεχίζεις όλο ευθεία προσπαθώντας να φτάσεις και πιο πάνω, αλλά από την άλλη μεριά έχει γκρεμό και σκας με τα μούτρα κάτω σαν το Κογιότ.
Και φυσικά υπάρχει και ο παράγοντας "απληστία", γιατί, ως γνωστόν, το μόνο πράμα καλύτερο απ'το να είσαι εκατομμυριούχος είναι το να είσαι δισεκατομμυριούχος. Είναι ο ίδιος λόγος που ο Ριβάλντο, παίχτης που έπαιζε κάποτε στη Μπαρτσελόνα και στη Μίλαν, ήρθε στον Ολυμπιακό. Και μετά τον Ολυμπιακό συνέχισε να παίζει ως τα σαρανταφεύγα του κάπου στο Καζακστάν.
Και φτάνουμε στους Σίμπσονς.
Το 1986 ξεκίνησε το δίκτυο Fox στην Αμερική. Έχοντας να αντιμετωπίσει ήδη καθιερωμένους τηλεοπτικούς κολοσσούς, τα πρώτα χρόνια ήταν στο περιθώριο, κι έτσι έδινε ευκαιρίες στα πιο edgy προγράμματα της τότε αμερικανικής τηλεόρασης, όπως το Married With Children.
Ναι, αυτό που ακούσατε. Υπήρχε μια εποχή που το Married With Children, η ιστορία που ο Αλ Μπάντι αντιμετωπίζει σε κάθε επεισόδιο κι από μία χοντρή που προσπαθεί να ψωνίσει παπούτσια, ήταν από τις πιο καυστικές κωμωδίες που υπήρχαν.
Κι αυτό γιατί τότε όλες οι υπόλοιπες κωμωδίες ήταν οι Cosbys. Ξέρετε, οι ευτυχισμένες οικογένειες που τρώνε όλοι μαζί πρωινό πριν φύγουν για το σχολείο, κι όλα τα προβλήματα που παρουσιάζονται έχουν λυθεί μέχρι το τέλος του επεισοδίου, ρίχνοντάς σου ένα ηθικό δίδαγμα για το Aids ή τα ναρκωτικά ή τον σχολικό εκφοβισμό στη μάπα.
Και παραδόξως ήταν η ίδια εποχή που ήταν αποδεκτό να ακούς μέταλ από άντρες που μοιάζουν με γκόμενες.

Στο ίδιο πνεύμα με το Married With Children, το The Simpsons ήταν ανατρεπτικό μόνο και μόνο στην ίδια του τη βάση. Ένα πρόγραμμα κινουμένων σχεδίων που απευθύνεται σε ενήλικες; Το 1989, αυτό δεν υπήρχε. Το πιο ακραίο κινούμενο σχέδιο που υπήρχε τότε ήταν τα Χελωνονιντζάκια.
Η δε υπόθεση των Σίμπσονς δεν ήταν και πολύ μακριά από το Married With Children: μία δυσλειτουργική οικογένεια που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα σε έναν κόσμο που τίποτα δε φαίνεται να λειτουργεί σωστά.
Για το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του '90, ο Χόμερ, η Μαρτζ, ο Μπαρτ, η Λίζα, η Μάγκι κι όλο το υπόλοιπο καστ ήταν το μέρος που πήγαινες να ψάξεις αν ήθελες να δεις καυστική σάτιρα της ποπ κουλτούρας, της πολιτικής σκηνής της Αμερικής και γενικότερα χιούμορ που αγγίζει τα όρια του σουρεαλισμού.
Σήμερα αυτό το ρόλο τον έχουν αναλάβει κάτι περίεργα webcomics σαν το Cyanide and Happiness.

Προφανώς πρέπει να παίρνεις κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη για να καταλάβεις τι παίζει.
Γι'αυτό έγινε τόσο μεγάλη επιτυχία το Breaking Bad.
Την ίδια ώρα, οι Σίμπσονς, μετά από 25 χρόνια, είναι σαν το άψυχο κορμί του παππού, που είναι στη μηχανική υποστήριξη εδώ και πέντε χρόνια αλλά δε σου πάει η καρδιά να τραβήξεις την πρίζα.
Πώς φτάσαμε ως αυτό το σημείο;
Ε...είναι πολύ απλό. Εφόσον το σίριαλ συνεχίζει να τραβάει τηλεθέαση, και επομένως διαφημιστικά έσοδα, και να πουλάει merchandize, το Fox δεν έχει απολύτως τίποτα να χάσει με το να συνεχίζει να βγάζει επεισόδια, έστω κι αν αυτά έχουν την ποιότητα του τσιρλιού που χέζεις μετά το Taco Bell.
Είναι ακριβώς ο ίδιος λόγος που μεγάλοι ποδοσφαιριστές καταλήγουν στα 38 τους να παίζουν σε κάτι ομάδες στη Σαουδική Αραβία.
Αλλά πώς έφτασε σε αυτή την ποιότητα;
Για αρχή, οι χαρακτήρες έχουν αλλάξει. Φυσικά, το να παρέμεναν στάσιμοι μετά από 25 χρόνια θα ήταν απλά βαρετό, και κάτι τέτοιο δεν είναι κακό, αλλά το πρόβλημα είναι ότι έχουν αλλάξει σε σημείο που αντί για εξέλιξη έχουμε καρικατούρα των αρχικών χαρακτήρων.
Για παράδειγμα, ο Χόμερ ήταν ένας πατέρας αλκοολικός μεν και όχι ιδιαίτερα έξυπνος, που ωστόσο νοιαζόταν για τα παιδιά του και μπορούσε να καρφώσει καρφιά χωρίς να τραυματιστεί ή να δένει τα κορδόνια του μόνος του. Πλέον είναι τόσο ηλίθιος που απορείς πώς θυμάται να αναπνέει.
Κι αυτό, όταν ο χαρακτήρας σου είναι υπεύθυνος ασφαλείας σε πυρηνικό εργοστάσιο, δεν πρόκειται να έχει αίσιο τέλος.
Η Μαρτζ πήγε από την κλασική προστατευτική Αμερικανίδα μάνα σε μέλος των Westboro Baptists. O Μπαρτ ήταν απλά ένα ζωηρό και άτακτο παιδί, αλλά μετέπειτα έγινε ο Τόμι Λι στο σώμα ενός δεκάχρονου αγοριού. Όσο για τη Λίζα, από έξυπνο κοριτσάκι και φωνή της λογικής, έγινε ένα αντιδραστικό σπαζαρχιδάκι που διαφωνεί μόνο για να διαφωνήσει.
Η αλλαγή της Λίζα μάλλον είναι πιο παλιά απ'τις άλλες, καθώς θυμάμαι εκείνο το επεισόδιο που της τη βάρεσε να γίνει βετζετέριαν. Και αποφάσισε να καταστρέψει το πικ νικ του Χόμερ με το να κλέψει το γουρουνόπουλο που ετοίμαζαν και να το πετάξει στον υπόνομο.
Από την άλλη, όλοι οι βετζετέριαν προσπαθούν να καταστρέψουν τη διασκέδαση των κανονικών ανθρώπων, οπότε αυτό δεν απέχει και πολύ απ'την πραγματικότητα.
Ένα δεύτερο σημαντικό στοιχείο είναι ότι πλέον ένας από τους βασικούς παράγοντες της επιτυχίας των Σίμπσονς, ότι δηλαδή είναι κάτι νέο που δεν υπάρχει αλλού στην τηλεόραση, δεν υφίσταται πια. Προφανώς αυτό συμβαίνει γιατί τίποτα που ξεκίνησε τη δεκαετία του '90 δε θεωρείται νέο, εκτός κι αν ξέρετε κάποιον που χρησιμοποιεί ακόμα Windows 95.

Όχι, αυτοί χρησιμοποιούν μόνο προϊόντα Apple.
Αλλά ο κύριος λόγος που οι Simpsons έχουν χάσει τη novelty value τους (που λέμε κι εμείς οι Εγγλέζοι) είναι ότι στο ενδιάμεσο ξεπήδηξαν το South Park και το Family Guy. Αν για όλα αυτά τα 25 χρόνια οι Σίμπσονς ήταν το μόνο καυστικό κινούμενο σχέδιο, πιθανότατα να είχε ακόμα κάποια σημασία η ύπαρξή του.
Αλλά το Family Guy και το South Park πήραν όλα αυτά που έκαναν επιτυχία τους Σίμπσονς (καυστικό χιούμορ, σουρεαλιστική πλοκή, ανελέητες αναφορές ποπ κουλτούρας) και γύρισαν τον διακόπτη στο 11.

Πολύ σύντομα, το Σίμπσονς βρέθηκε να κυνηγάει αυτές τις δύο σειρές, οι οποίες του έκλεψαν τα πρωτεία. Και αυτές οι δύο σειρές έχουν ήδη κάνει τον κύκλο τους. Το Family Guy έχει ήδη τροφοδοτήσει δύο spin-off, κι αυτό ποτέ δεν είναι καλό σημάδι, όσο για το South Park η τελευταία καλή σκηνή που έδειξαν ήταν όταν επιτεύχθηκε ειρήνη στη Μέση Ανατολή, συνδυάζοντας το σταυρό, την ισλαμική ημισέληνο και το εβραϊκό άστρο για να συνθέσουν το έμβλημα των Βαν Χέιλεν.
Κι έχουμε φτάσει πλέον σε ένα σημείο που υπάρχουν ενήλικοι άνθρωποι που κάθονται και απολαμβάνουν το Μικρό Μου Πόνι. 'Cause, you know, hipsters.
Αλλά το χειρότερο φάουλ που έχουν κάνει οι Σίμπσονες είναι οι γκεστ σταρς.
Είναι νομίζω ευνόητο ότι αν φτάσεις σε ένα σημείο που πλέον οι καθιερωμένοι χαρακτήρες του σύμπαντός σου δεν μπορούν να δημιουργήσουν αρκετά ενδιαφέρουσες αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους και πρέπει να φέρνεις έναν γκεστ σε κάθε επεισόδιο, είναι ξεκάθαρο σημάδι ότι έπρεπε να είχες κόψει τη σειρά δύο σεζόν πιο πριν.
Αλλά δεν το έκανες γιατί, προφανώς, το Fox αρνιόταν να σφάξει την κότα με τα χρυσά αυγά.
Αλλά το θέμα είναι και πώς αντιμετωπίζεις τους γκεστ σου.
Για παράδειγμα, το 1992 έπαιξε σε ένα επεισόδιο των Σίμπσονς ο Μάικολ Τζάκσον, δίνοντας τη φωνή του σε έναν χαρακτήρα που δε θα πω ότι είναι ένας ανατριχιαστικός παιδόφιλος, αλλά if it looks like a chicken, it smells like a chicken and it sounds like Michael Jackson...

Και για όλο αυτό, ο Μάικολ Τζάκσον δεν εμφανίστηκε καν στους τίτλους της σειράς. Ο Ματ Γκρόνινγκ εφηύρε ένα ψεύτικο όνομα ενός ανύπαρκτου ηθοποιού για αυτόν τον χαρακτήρα. Ποιος, ο Μάικολ Τζάκσον, που η μισή μουσική βιομηχανία του '80 είχε εμφανιστεί στα τραγούδια του without any credit.
Έτσι ήταν τότε οι Σίμπσονς: δε σέβονταν τίποτα και κανέναν. Ούτε καν τον Μάικολ Τζάκσον, που ακόμα δεν είχε γίνει η προσωποποίηση του ανατριχιαστικού παιδόφιλου.
Fast forward είκοσι χρόνια αργότερα, ο Ματ Γκρόνινγκ αποφασίζει να κάνει ένα επεισόδιο για τη μεγαλύτερη σταρ του πλανήτη, η οποία τότε ήταν ακόμα η Lady Gaga. Το επεισόδιο εκείνο ήταν τα πιο θλιβερά 22 λεπτά της ζωής μου, κι η επιβεβαίωση ότι οι Σίμπσονς δεν αξίζουν πλέον τίποτα περισσότερο από μια σφαίρα στο κεφάλι.
Ο Ματ Γκρόνινγκ που ξέραμε κι αγαπήσαμε θα είχε χωρέσει μέσα στα 22 αυτά λεπτά εφτακόσιους διαφορετικούς τρόπους για να ξεσκίσει την κωλοτρυπίδα της Lady Gaga, κι αυτή θα γούσταρε γιατί έχει χτίσει όλη της την καριέρα στο μότο "δεν υπάρχει αρνητική δημοσιότητα".
Αντ'αυτού, μόνο που δεν της έγλειψε ένα-ένα τα δάχτυλα των ποδιών. Όλο το Σπρίνγκφιλντ, για 22 λεπτά, παράτησε ό,τι δουλειές είχε κι αφοσιώθηκε σε μια επίδειξη λατρείας στη Lady Gaga που ξεπέρασαν σε εμετικότητα ακόμα και τον Σμίδερς, τον γκέι υπάλληλο του κυρίου Μπερνς που ορέγεται κρυφά το ενενηνταφεύγα ετών αφεντικό του.
Ακόμα και στα κορυφαία ύψη της Beatlemania θα υπήρχαν δέκα κοριτσάκια σε κάθε πόλη που δε θα σκίζανε τα καλσόν τους για τον Λένον, αλλά σε όλο το Σπρίνγκφιλντ, το μόνο άτομο που δε λάτρευε τη Lady Gaga με κάθε κύτταρο της ύπαρξής του ήταν η Λίζα.
Δηλαδή το αντιδραστικό σπαζαρχιδάκι που διαφωνεί μόνο για να διαφωνήσει.
Και τελικά ακόμα κι αυτή μεταπείθεται, γιατί η Lady Gaga της αφιερώνει ένα τραγούδι που, όπως και όλα τ'άλλα τραγούδια της Lady Gaga, της λέει "να είσαι ο εαυτός σου, ακόμα κι αν είσαι σαν κι εμένα που φοράω μπριζόλες και βγαίνω έξω".
Η αξιοπρέπεια των Σίμπσονς ήταν πλέον στην ίδια χωματερή που η Ατάρι έθαψε τα εκατομμύρια αποτυχημένα βιντεοπαιχνίδια της το 1983.
Και δεν είναι να πεις ότι ο Ματ Γκρόνινγκ είναι fanboy της Lady Gaga. Δεν είναι νεαρός ομοφυλόφιλος, είναι εξήντα χρονών και παντρεμένος με γυναίκα. Άρα το μόνο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι πλέον δεν μπορεί να συνεχίσει.
Κι όταν δεν μπορείς να συνεχίσεις, η μόνη αξιοπρεπής επιλογή είναι να σταματήσεις. Αλλιώς, γελοιοποιείς και τον εαυτό σου και τον κόπο σου, και μια μέρα θα βρεθείς να κάνεις γκεστ σε τραγούδια του Will.I.Am.
Αυτά, και να προσέχετε μην ξυπνήσετε ένα πρωί και βρείτε έναν ανατριχιαστικό παιδόφιλο να τραγουδάει πάνω απ'το κεφάλι σας.

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014

Trust me, I'm an engineer

Κατόπιν λαϊκής απαιτήσεως (για μένα η πρόταση του Χωστήρα σε ένα άρθρο του να γράψουμε κι οι υπόλοιποι μπλόγκερζ ένα αντίστοιχο άρθρο μετράει σαν λαϊκή απαίτηση) ακολουθεί άρθρο για το τρίτο από τα τρία μέρη του συνθήματος που όλους μας ενώνει:
Σεξ. Βία. Μηχανολογία.

Technically, το επάγγελμά μου είναι ακόμα φοιτητής, αλλά ας είμαστε σοβαροί, ο φοιτητής δεν είναι επάγγελμα, είναι ένας πενταετής διαγωνισμός που μετράει το πόσο μεγαλύτερο διάστημα μπορείς να αποφύγεις να διαβάσεις χωρίς αυτό να σε αποτρέψει από το να πάρεις πτυχίο...κάποτε.
Ας μιλήσουμε λοιπόν για μηχανολογία.
Γενικά, οι άνθρωποι που περνάνε σε μια σχολή μηχανολογίας ανήκουν στις εξής τέσσερις σημαντικές κατηγορίες:
  1. Ο πατέρας τους είναι μηχανολόγος.
  2. Ήθελαν να πάνε στην ιατρική, αλλά δεν έπιασαν αρκετά μόρια.
  3. Είναι οι κλασικοί αμαξόκαυλοι που σοβάτισαν τοίχους με όλα τα Need For Speed, αλλά έπιασαν υπερβολικά πολλά μόρια για να πάνε να γίνουν γκαραζιέρηδες.
  4. Είναι γκόμενες υπερβολικά άσχημες για να καταφέρουν να βρουν να γαμηθούν σε οποιαδήποτε άλλη σχολή.
Όλοι αυτοί οι τύποι, μαζί με την Γιούλη (τη θυμάστε τη Γιούλη; Κοντεύατε να την ξεχάσετε; Μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται να σας αφήσω ποτέ να την ξεχάσετε) η οποία δεν ξέρω σε ποια κατηγορία από αυτές ανήκει γιατί...ε...είναι ωραία γκόμενα, μαζεύονται σε ένα σάπιο αμφιθέατρο του ΑΠΘ και διδάσκονται ένα δισεκατομμύριο αντικείμενα, από τα οποία ελάχιστα έχουν να κάνουν καθαρά με αυτοκίνητα, αφήνοντας έτσι τα μέλη της κατηγορίας υπ'αριθμόν 3 με αυτό που συνηθίζω να αποκαλώ "chemistry effect".
Το chemistry effect είναι ουσιαστικά αυτό που όταν είσαι μικρός βλέπεις Χολιγουντιανές ταινίες με σχολεία και σου μένει η εντύπωση ότι στο μάθημα της χημείας το μόνο που γίνεται είναι να ανακατεύεις χρωματιστά υγρά και να προκαλείς διαφόρων χρωμάτων εκρήξεις, κάτι που σίγουρα είναι as badass as it gets, και μετά πας στο λύκειο και το μόνο που κάνεις στο μάθημα της χημείας είναι να μαθαίνεις πίνακες με σθένη.
Είναι βασικά το ίδιο αίσθημα με το να νομίζεις ότι πας σε συναυλία των Μετάλικα και να βγαίνουν οι Μετάληρα.

Όπως έλεγα, η επιστήμη της μηχανολογίας (επιστήμη, λέγω, άσχετα αν ορισμένα αρχιδάκια σαν τον Σέλντον Κούπερ έχουν αντίθετη άποψη) άπτεται περί των εκατόν οχτακοσίων αντικειμένων μελέτης. Μερικά από αυτά, σε τυχαία σειρά αναφοράς, είναι:
  • Προσομοιώσεις
    Έστω ότι δουλεύεις στην Χουντάι και έχεις αναλάβει να σχεδιάσεις το επόμενο μοντέλο Χουντάι Ι4 Λούφα και Απαλλαγή. Ένα από τα πολλά προβλήματα που θα κληθείς να αντιμετωπίσεις είναι να εξακριβώσεις τι δυνάμεις θα δημιουργηθούν στα διάφορα μέρη του αυτοκινήτου κατά τη διάρκεια μιας σύγκρουσης, και μάλιστα αρκετές φορές ώστε να υπάρχει μια άλφα στατιστική βεβαιότητα στα συμπεράσματά σου.
    Μπορείς βεβαίως να φτιάξεις ένα εκατομμύριο αμάξια και να τα στουκάρεις σε έναν τοίχο για να κάνεις τη μελέτη σου, αλλά αυτό είναι ένα εξαιρετικά αντιπαραγωγικό μοντέλο και, μεταξύ μας, τα οικονομικά κεφάλια της Χουντάι μάλλον δε θα το εγκρίνουν. Επομένως φτιάχνεις ένα πρόγραμμα στον υπολογιστή, το οποίο μελετάει τη σύγκρουση ψηφιακά, λαμβάνοντας υπόψη 8675309 παραμέτρους κι είσαι τζετ.
  • Μηχανολογικό σχέδιο
    Όταν εν τέλει σκαρφιστείς μια ιδέα για ένα καινούριο μηχάνημα το οποίο θα φέρει τα πάνω κάτω στην παγκόσμια τεχνολογία, π.χ. μια νέα εργονομική αντλία πέους, θα πρέπει να δώσεις σε αυτούς που χειρίζονται τις πρέσες και τους τόρνους να καταλάβουν πώς θα το φτιάξουν. Το να κάτσεις να τους το περιγράψεις με λόγια σαν να παίζεις Pictionary προφανώς δεν είναι η καλύτερη λύση για να πετύχεις το τελικό αποτέλεσμα, γιατί μιλάμε για μια μηχανή που πρέπει να δουλεύει σε ακρίβεια χιλιοστού. Ναι, πάντα για την αντλία πέους μιλάω.
    Θα πρέπει το αντικείμενο να σχεδιαστεί. Φυσικά, το να το σχεδιάσεις με δαχτυλομπογιές σαν παιδάκι του νηπιαγωγείου αποκλείεται, ενώ αν είσαι επηρεασμένος από το ρεύμα του εμπρεσιονισμού και την γαλάζια περίοδο του Πικάσο καλύτερα να μείνεις μακριά από οποιοδήποτε εργοστάσιο. Το μηχανολογικό σχέδιο είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση και, μέχρι τα ξαδέρφια μας οι ηλεκτρολόγοι μηχανικοί να τελειοποιήσουν τα προγράμματα CAD, έπρεπε να το κάνουμε όλο στο χέρι με ραπιδογράφους, με τους οποίους το να τα κάνεις όλα μουνί είναι υπόθεση τριών δευτερολέπτων.
  • Θερμοδυναμική
    Όλοι οι κινητήρες που χρησιμοποιούμε σήμερα βασίζονται σε κάποια καύση. Ναι, κι οι ηλεκτρικοί βασίζονται σε κάποια καύση, γιατί πού παράγεται το ηλεκτρικό ρεύμα; Στα εργοστάσια της Πτολεμαΐδας. Και πώς παράγεται; Σε τουρμπίνες ατμού. Και πώς θερμαίνεται ο ατμός; Με λιγνίτη. Άρα έχουμε καύση και πάρτε τα παπάρια μου. Επομένως πρέπει να ξέρουμε πώς καίγεται το κάθε τι, τι θερμότητα αποδίδει, τι αέρια, αν είναι ομαλή η καύση του, αν έχει εκρήξεις και φυσικά πώς θα μειώσουμε τους ρύπους για να μην κλαίει ο Αλ Γκορ.
    Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά που μελετάμε βασίζονται σε εξιδανικευμένα μοντέλα που σπανίως έως ποτέ ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, ακριβώς αυτό που συμβαίνει στα σίριαλ για τις ανθρώπινες σχέσεις. Έτσι, είναι πολύ δύσκολο να καθορίσεις με ποιον ακριβώς μηχανισμό και υπό ποίες συνθήκες θα μεταμορφωθεί η καύση της βενζίνης μέσα στο έμβολο του αυτοκινήτου σε παλινδρομική κίνηση, ένα είδος κίνησης ιδιαίτερα αγαπητό στο μηχανολόγο.
  • Μεταλλογνωσία
    Όχι, εξυπνάκηδες, δεν εννοώ να είσαι σπουδαγμένος στο μουσικό ιδίωμα του μέταλ, να έχεις πιει σαμπάνια από την αρβύλα της Άντζελα Γκόσοου, να ξέρεις πώς μύριζε η κλανιά που άφησε ο Ντέιβ Μάρεϊ όταν ηχογραφούσε το εικοστό δεύτερο δευτερόλεπτο του Φήαρ οφ δη Νταρκ και να έχεις πάει σε μεταθανάτια συναυλία του Τσακ Σούλντινερ. Μιλάω για τα κυριολεκτικά μέταλλα.
    Οι περισσότερες κατασκευές που έχει να αντιμετωπίσει ένας μηχανολόγος μηχανικός φτιάχνονται από μέταλλα. Επομένως είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις ποιο μέταλλο έχει κάθε φορά τις κατάλληλες ιδιότητες από άποψη βάρους, αντοχής σε καταπονήσεις, αντοχής στη θερμότητα, τριβής, καθώς και ποιο είναι το τυχερό σου μέταλλο σύμφωνα με τον ζωδιακό κύκλο. Μπορείς εσύ να πας να φτιάξεις ένα αερόπλοιο από εκατό τοις εκατό ατόφιο μόλυβδο; Βεβαίως και μπορείς, αλλά μην έχεις την πεποίθηση ότι θα απογειωθεί κιόλας.
  • Μηχανουργικές κατεργασίες
    Όπως είπα και πριν, οι περισσότερες μηχανολογικές κατασκευές που έχει να αντιμετωπίσει ο μηχανικός φτιάχνονται από μέταλλα. Αυτό είναι ένα σημαντικό πρόβλημα, γιατί τα μέταλλα δεν κόβονται ούτε με το μαχαίρι του βουτύρου, ούτε με εκείνο το μικρό πλαστικό ψαλιδάκι που κάναμε χειροτεχνία στο δημοτικό, ούτε με τη δύναμη της σκέψης.
    Αντιθέτως, για να καταφέρεις να διαμορφώσεις τις λαμαρίνες, τους σωλήνες και τα σιδερένια παλούκια, πρέπει να ξέρεις πώς λειτουργούνε τόρνοι, φρέζες, πριονοτροχοί, πριονοκορδέλες, υδραυλικές πρέσες μερικών χιλιάδων μεγατόνων και άλλοι πολλοί τρόποι να χάσεις κάποιο δάχτυλο. Αυτό σου δίνει ένα πολύ σημαντικό πλεονέκτημα αν αποφασίσεις να γίνεις μαφιόζος και θέλεις να βασανίζεις όσους είναι ανυπάκοοι με ευρηματικούς τρόπους.
Αφού ο μηχανολόγος μάθει (αρκετά καλά για να πάρει πεντάρια στα αντίστοιχα μαθήματα και αμέσως μετά ξεχάσει μια για πάντα) όλα αυτά και άλλα πολλά, έρχεται η επαγγελματική αποκατάσταση με έναν από τους ακόλουθους τρόπους:
  • Ομάδες σχεδίασης σε βιομηχανίες
    Υποβάλλεις το βιογραφικό σου στη Volvo, μαζεύεσαι με άλλους δέκα μηχανολόγους, κάνετε συζητήσεις επί συζητήσεων, παίζετε μπούφλες για το ποιος θα καταφέρει να πάρει προαγωγή πριν απ'τον άλλον, περνάτε μπόλικες νύχτες πάνω από έναν υπολογιστή που τρέχει ένα CAD και τελικά μπορείτε, μαζί με τους άλλους δέκα, να περηφανευτείτε ότι καταφέρατε να μειώσετε την κατανάλωση καυσίμου του Volvo C40 κατά 0,4% μέσο όρο. Ένα κατόρθωμα που δεν πρόκειται να απασχολήσει κανέναν άνθρωπο γένους θηλυκού, μέχρι να δείξετε το παραφουσκωμένο πορτοφόλι σας.
  • Ποιοτικός έλεγχος σε βιομηχανίες
    Ουσιαστικά, αν δουλεύεις σε μια βιομηχανία που φτιάχνει τοστιέρες, πρέπει να ελέγχεις τις τοστιέρες που παράγει η βιομηχανία σου και να μπορείς να προβλέψεις σε τι ποσοστό οι τοστιέρες αυτές θα δουλέψουν κανονικά, ψήνοντας τοστ για ανθρώπους που δεν έμαθαν να μαγειρεύουν τίποτε άλλο, και σε τι ποσοστό θα εκραγούν στα μούτρα του αγοραστή σαν όλα τα προϊόντα της Acme που αγόραζε το Κογιότ προκειμένου να πιάσει το Μπιπ Μπιπ. Βασικά ένα πολύ πιο καλοπληρωμένο δημοσιοϋπαλληλίκι.
  • Υπεύθυνος ασφαλείας σε βιομηχανίες
    Ένας καθηγητής μια φορά μας είχε πει ότι ο μηχανολόγος είναι μονίμως με το ένα πόδι στη φυλακή. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα αν είναι σε αυτή τη θέση, που σημαίνει ότι πρέπει να επιθεωρεί τις εγκαταστάσεις της βιομηχανίας και να δίνει το οκ αν είναι ασφαλείς για χρήση. Στην περίπτωση που σπάσει η κεντρική αντλία ή κάποιο μηχάνημα εκραγεί ή τέλος πάντων ο Μάνθος Φουστάνος χρειαστεί κάποια δικαιολογία για να ξεφορτωθεί μια γκόμενα, ετοιμάσου να γίνεις το πουτανάκι του Γουίλι, του μαύρου θερμαστή από το Τζιμπουτί. Οπότε, συνάδελφοι, την υπογραφή μας και το πουλί μας.
  • Καθηγητής
    Τρως τα νιάτα σου κάνοντας το διδακτορικό σου και ικανοποιώντας όλα τα καπρίτσια του κυρίου καθηγητού που σε έχει αναλάβει, ακολουθώντας πιστά το δόγμα "κουβάλα τον προτζέκτορα για να σε κάνω λέκτορα" και βαθμολογώντας ό,τι ανοησία εμπνεύστηκε να γράψει ο φίλος μου ο Γιώργος, που οι μισές του συζητήσεις έχουν να κάνουν με το LOL κι οι άλλες μισές με την προσπάθειά του να μεταμορφωθεί στον Τζόνι Μπράβο. Η ανταμοιβή είναι ότι γίνεσαι καθηγητής και απολαμβάνεις όλα τα σχετικά προνόμια, εκτός βεβαίως από το να ζητάς σεξουαλικές χάρες από τις νόστιμες φοιτήτριες για να τις περάσεις, γιατί...well...δεν υπάρχουν νόστιμες φοιτήτριες.
  • Δικό σου γραφείο
    Αν είσαι σαν τον προαναφερθέντα φίλο μου Γιώργο, ή σαν τον άλλον φίλο μου τον Τεό, ο οποίος κατεβάζει τις μπύρες σαν τον Χόμερ Σίμπσον, δεν πας προφανώς να βγάλεις πτυχίο με βαθμό. Έτσι, όταν τελειώσεις τη σχολή, το μόνο που σου μένει να κάνεις είναι να νοικιάσεις ένα ωραίο γραφείο κοντά σε ένα σταθμό του μετρό της Θεσσαλονίκης που μέχρι τότε θα έχει ανοίξει, να κρεμάσεις εκεί μέσα σε μια κορνίζα το πτυχίο σου, και να δίνεις άδειες για εγκαταστάσεις ηλιακών θερμοσιφώνων. Άντε, και καλά ξεμπερδέματα με το ΤΕΒΕ.
  • Ερευνητικά κέντρα, τεράστιες πολυεθνικές και Νάσα
    Η κορωνίδα των επαγγελματικών επιλογών του μηχανολόγου, προϋποθέτει μεταπτυχιακά από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, τα οποία με τη σειρά τους προϋποθέτουν να ξεχάσεις ότι θα δεις μουνί λάιβ τώρα σύντομα. Εν τέλει, όταν το αίμα στις φλέβες σου θα έχει αντικατασταθεί από καφεΐνη και κλείνοντας τα μάτια σου το βράδυ θα βλέπεις μπροστά σου διανυσματικούς τανυστές, θα μπορείς να περηφανευτείς ότι βοήθησες να στείλουμε το πρώτο μέλος του Jersey Shore στο φεγγάρι. Βεβαίως, θα υπάρχει και η ανάλογη χρηματική ανταμοιβή, η οποία θα σε βοηθήσει να αγοράσεις την απαιτούμενη κοκαΐνη για να αναπληρώσεις μέσα σου το ψυχολογικό κενό που προκαλεί η έλλειψη επαφής με γυναικεία βυζιά για τα πρώτα 28 χρόνια της ζωής σου.
Προσοχή: η οποιαδήποτε ομοιότητα με ηπατολόγους είναι εντελώς συμπτωματική.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας βάλει στο μάτι ο καθηγητής του σχεδίου και σας κόβει κάθε φορά με τέσσερα, απευθύνοντάς σας καυστικά σχόλια κάθε φορά που σας βλέπει.

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2014

Carjacked: Μια ωδή στην αμερικανοσαπίλα

Σας έχει τύχει ποτέ να δείτε μια σειρά/ταινία/παράσταση/βιντεοπαιχνίδι/βίντεο κλιπ της Lady Gaga που η υπόθεση να είναι τόσο σάπια που να χάσετε όλη την πίστη σας στην ανθρωπότητα και να θέλετε να τα βροντήξετε όλα κάτω και να πάτε να γίνετε ξυλοκόποι στα βουνά της Μοντάνα, με μόνη συντροφιά ένα κόκκινο καρό πουκάμισο, ένα τσεκούρι, μια περήφανη γενειάδα κι ένα κασετοφωνάκι που θα παίζει Lynyrd Skynyrd?
Ε...ούτε κι εμένα. Αλλά σίγουρα μου έχει τύχει να δω μια ταινία τόσο σάπια που να με εμπνεύσει για ανάρτηση.
Έβλεπα χθες το βράδυ Σταρ...
-Καλά να πάθεις.
Οκ, το ξέρω ότι το μόνο πράμα που αξίζει να δει κανείς στο Σταρ είναι το Two and a Half Men πριν πετάξουν τον κοκάκια με τις κλωτσές. Και δεν είμαι εγώ αυτός που θα ισχυριστώ ότι το Two and a Half Men αποτελεί καμιά ανθολογία πνεύματος και κρυμμένων νοημάτων.

Εν πάση περιπτώσει, έβλεπα χθες το βράδυ Σταρ κι έπαιζε μια ταινία ονόματι Carjacked, τίτλο τον οποίο το τιμ της Νατάσας Συρεγγέλα μετέφρασε σε "Αμείλικτη Καταδίωξη", έναν τίτλο εξαιρετικά κι εξωφρενικά άσχετο, αλλά ο ορίτζιναλ τίτλος "Αυτοκινητοπειρατεία" είναι μια λέξη με εννιά συλλαβές και σε κανέναν δεν αρέσουν οι λέξεις με εννιά συλλαβές.
Στην ταινία πρωταγωνιστούν δύο παγκοσμίως άγνωστοι ηθοποιοί, ένας άντρας ο οποίος μοιάζει με τον Νίκο Μπέλιτς του GTA IV στο ξανθό του και μία γκόμενα με την κλασική φάτσα Αμερικανίδας ξεπλένως κακογαμημένης νοικοκυράς.
Για να καταλάβετε πόσο σάπια είναι η ταινία, αρκεί να σας δώσω δύο μόνο στοιχεία.
α) Δεν έχει σελίδα στην αγγλόφωνη Wikipedia. Σαν μέτρο σύγκρισης, το The Kopanoi έχει.
β) Αποτελεί συμπαραγωγή ΗΠΑ και Καναδά. Γενικά ο Καναδάς θεωρείται στερεοτυπικά σαν τα πολιτισμένα ξαδέρφια των Αμερικάνων, που παίζουν χόκεϊ και έχουν δωρεάν περίθαλψη. Όπως λέει και το γνωστό meme, αν το Breaking Bad γυριζόταν στον Καναδά, ο Walter White θα έμπαινε αμέσως σε δωρεάν πρόγραμμα χημειοθεραπείας κι η σειρά θα τελείωνε στο πρώτο επεισόδιο.
Κι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα, γιατί οι συνεισφορές των Καναδών στην παγκόσμια βιομηχανία θεάματος είναι ο Μπράιαν Άνταμς, η Άλανις Μόρισετ, η Σελίν Ντιόν, η Άβριλ Λαβίν κι ο Τσαντ Κρούγκερ.
Εν πάση περιπτώσει, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να δούμε τι γίνεται στην ταινία καθεαυτή.
Ο Νίκο Μπέλιτς είναι ένας σκληρός κι αδίστακτος ληστής τράπεζας, ο οποίος, αφότου ληστέψει την τράπεζα, απαγάγει την Ξεπλένω μαζί με το μούλικό της, προφανώς για να εμποδίσει τους μπάτσους να πυροβολήσουν σε άμαχο πληθυσμό.
Κάποιος Αυστραλός τουρίστας που ήταν στο Μοναστηράκι πριν από δύο εβδομάδες, όταν συλλαμβανόταν κάποιος Μαζιώτης, θα έχει μάλλον διαφορετική άποψη από τον σεναριογράφο της ταινίας για το θέμα, αλλά δε γαμείς.
Η Ξεπλένω, στο πρώτο μισό της ταινίας, μας παρουσιάζεται σαν ένα άβουλο και φοβισμένο γυναικάκι, το οποίο δεν μπορούσε ούτε να ψηφίσει χωρίς να ρωτήσει πρώτα τον σατράπη, βίαιο και μικροαπατεώνα πρώην σύζυγό της, με την πιο γενναία πράξη που έκανε ποτέ να ήταν πιθανότατα το διαζύγιό της, και το μόνο που τη νοιάζει είναι μην πάθει τίποτα το μούλικό της.
Ο Νίκο Μπέλιτς εμφανίζεται να γουστάρει την Ξεπλένω και να είναι πρόθυμος να υιοθετήσει το μούλικό της και να ζήσουν όλοι μαζί με τα κέρδη της ληστείας στο Μεξικό. Η Ξεπλένω δε θέλει ούτε να το ακούσει, γιατί δεν μπορεί να αφήσει τη ζωή της στην Αμερική, μια ζωή της οποίας το χάιλαιτ είναι πιθανότατα η παρακολούθηση αντίστοιχων σάπιων ταινιών στο αντίστοιχο Σταρ της Αμερικής.
Μπορούμε να δούμε την Ξεπλένω να κάνει κάποιες οικτρές προσπάθειες να καλέσει σε βοήθεια σε κάποιες στάσεις που κάνουν σε βενζινάδικα, οι οποίες δε θα καταλήξουν πουθενά, γιατί ο Νίκο Μπέλιτς είναι γατόνι. Εν τέλει ο Νίκο τα παίρνει κράνα και αποφασίζει να οδηγήσει μόνος του το αυτοκίνητο.
Λίγο παρακατούλια, όμως, το αυτοκίνητο τα βρίσκει μπαστούνια και, παρ'όλο που ο δείκτης της βενζίνης δείχνει τα μισά, η Ξεπλένω του λέει ότι έχει μείνει, γιατί έχει πάρει νερό το ντεπόζιτο και δε δείχνει σωστά ο δείκτης.
Νομίζω ότι δε χρειάζεται να είναι κανείς μηχανολόγος για να ξέρει ότι αν το ντεπόζιτο της βενζίνης έχει νερό μέχρι τη μέση, το αυτοκίνητό σου θα πάθει πολύ χειρότερα από μια απλή ανακρίβεια στον δείκτη της βενζίνης, αλλά γάμα το.
Το μήνυμα αυτής της σκηνής είναι ότι η Ξεπλένω είναι τόσο ηλίθια και τόσο άβουλη που δεν μπορεί να αναλάβει την πρωτοβουλία ούτε να φτιάξει το ίδιο της το αυτοκίνητο.
Έτσι, σταματάνε σε ένα άλλο βενζινάδικο, όπου, κατά διαβολική σύμπτωση, βρίσκεται ένα σχολικό γεμάτο παιδάκια.
Στις δώδεκα η ώρα τη νύχτα.
Οκ, προφανώς στην Αμερική θεωρείται συνηθισμένο φαινόμενο να μεταφέρονται παιδάκια του δημοτικού με το σχολικό στις δώδεκα η ώρα τη νύχτα, τι πρόβλημα έχετε εσείς.
Η Ξεπλένω, που όπως έχουμε πει το μόνο που τη νοιάζει είναι μην πάθει τίποτα το μούλικό της, ώστε να μεγαλώσει και να γίνει κι αυτό ένας σωστός μικροαστούλης σαν και τα μούτρα της, εμπνέεται σατανικό σχέδιο. Βάζει τον μικρό να παριστάνει ότι θέλει κατούρημα, αυτός βγαίνει απ'το αυτοκίνητο, ανακατεύεται με τα παιδάκια του δημοτικού και φεύγει με το σχολικό.
Ένα αναμφισβήτητα ευφυές σχέδιο για μια τύπισσα που δεν ξέρει ούτε πώς να βρει το μουνί της.
Μόλις αντιλαμβάνεται την απάτη, ο Νίκο Μπέλιτς τα παίρνει στο κρανίο, αποφασίζει ότι αρκετά ανέχτηκε την τύπισσα και την κλειδώνει στο πορτμπαγκάζ.
Κάτι που πιθανότατα έπρεπε να είχε κάνει απ'την αρχή της ταινίας.
Σε κάποια φάση φτάνει σε έναν εγκατελειμμένο αχυρώνα που τον περιμένει ένας συνεργός του. Αφού μαθαίνουμε ότι τα λεφτά είναι σε ένα ερειπωμένο εργοστάσιο, ο Μπέλιτς σκοτώνει τον συνεργό του, τον πετάει στο πορτ-μπαγκάζ μαζί με την Ξεπλένω, περιλούζει το αυτοκίνητο με βενζίνη, πετάει ένα σπίρτο και φεύγει.

Έρχονται κάτι στιγμές που νομίζω ότι δεν υπάρχει Αμερικάνος σκηνοθέτης που να μην είναι πυρομανής.
Εκτός απ'τον Ταραντίνο, αυτός είναι ποδολάγνος.
Εν πάση περιπτώσει, η Ξεπλένω, μόλις αντιλαμβάνεται ότι είναι παγιδευμένη σε ένα φλεγόμενο αυτοκίνητο, κάνει το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου. Βουτάει το πιστόλι του πεθαμένου συνεργού του Μπέλιτς, σπάει την κλειδαριά του πορτμπαγκάζ πυροβολώντας και φεύγει τρέχοντας, πριν το αυτοκίνητο εν τέλει ανατιναχθεί ως όφειλε σε μια σωστή αμερικανοταινία που σέβεται τον εαυτό της.
Προσέξτε τώρα: Αυτό δεν το έκανε ο Τσακ Νόρις, δεν το έκανε ο Τζέισον Στέιθαμ, δεν το έκανε ο Ντουέιν Τζόνσον, δεν το έκανε καν ο Βιν Ντίζελ. Το έκανε η Ξεπλένω. Το φοβισμένο γυναικάκι που δεν μπορούσε να πάρει πρωτοβουλία ούτε για να ψηφίσει μόνη της στις εκλογές.
Άλλοι πολύ πιο ψύχραιμοι χαρακτήρες σε μια παρόμοια κατάσταση θα είχαν γεμίσει κακάκια το παντελόνι τους και θα προσεύχονταν στον Βούδα για μια καλύτερη μετενσάρκωση, στην οποία δε θα καταλήξουν κλειδωμένοι στο πορτμπαγκάζ ενός φλεγόμενου αυτοκινήτου.
Και περιμένουν να πιστέψουμε ότι είχε την απαιτούμενη πυγμή και ψυχραιμία για τέτοιο κασκαντεριλίκι, η τύπισσα που μας παρουσιάζεται σε όλη την υπόλοιπη ταινία ως η μεγαλύτερη καρακοτάρα στην ιστορία.
Άσε που δεν είμαι καν σίγουρος κατά πόσον το να πυροβολήσεις σε ένα περιβάλλον γεμάτο με ένα φλεγόμενο πτητικό υγρό είναι ασφαλές και δε θα οδηγήσει στο να ανατιναχτείς κατευθείαν.
Εν πάση περιπτώσει, η Ξεπλένω φτάνει σε ένα ΣΕΑ, όπου και προσπαθεί να μάθει τι έγινε με τον γιο της. Μαθαίνει ότι τον γιο της τον πήρε η πρόνοια, γιατί θεωρούν ότι είναι ανίκανη να τον προσέξει χωρίς να τον εκθέσει σε κίνδυνο. Και έχουν δίκιο, γιατί η τύπισσα είναι ανίκανη γενικώς.
Εκείνη τη στιγμή, όμως, βλέπει τον Νίκο Μπέλιτς να απαγάγει μια άλλη μόνη μητέρα με το μούλικό της, και επειδή προφανώς κανείς δεν μπορεί να έχει εμπιστοσύνη στην αστυνομία, αναλαμβάνει δράση μόνη της.
Λίγο πριν, έχει μπει στο diner ο πιο στερεοτυπικός αμερικανόβλαχος χίλμπιλης που έχετε δει στη ζωή σας: οδηγάει τερατώδες φορτηγό, έχει την καραμπίνα και τα πυρομαχικά έτσι σκόρπια στο πίσω κάθισμα και την πέφτει με κρυάδες στη σερβιτόρα του diner, η οποία πιθανότατα λέγεται Τζίνα και είναι παντρεμένη με τον Τόμι που δούλευε στο λιμάνι μέχρι που το συνδικάτο κατέβηκε σε απεργία.

Ο χίλμπιλης λοιπόν κρεμάει το παλτό του σε ένα μέρος που έχει εύκολα πρόσβαση η Ξεπλένω και κάθεται ανέμελα να φάει το πρωινό του the 'murican way. Έτσι, η Ξεπλένω κάνει κάτι που είναι απόλυτα λογικό για μια Ξεπλένω. Βουτάει το φορτηγό του χίλμπιλη και κυνηγάει τον Νίκο Μπέλιτς.
Προφανώς, η παραμονή σε ένα φλεγόμενο πορτμπαγκάζ είναι αρκετή για να μεταμορφώσει κάθε Ξεπλένω στη Μισέλ Ροντρίγκεζ.
Στη συνέχεια η ταινία μεταμορφώνεται στο GTA IV, καθώς η Ξεπλένω τρακάρει από πίσω με το φορτηγό το μικροσκοπικό αμάξι του Νίκο (μικροσκοπικό τέλος πάντων με τα αμερικάνικα στάνταρ του everything is big, όπου ένα αμάξι δύο χιλιάδων κυβικών θεωρείται Σμαρτάκι), τον σημαδεύει με την καραμπίνα, την οποία και γεμίζει εν κινήσει, και εν τέλει τρακάρει με ένα τροχόσπιτο, φέρνει δέκα τούμπες και καταλήγει με την οροφή του φορτηγού λιωμένη.
Η ίδια βγαίνει από το φορτηγό με γρατζουνιές. Ο Νίκο Μπέλιτς έχει βγει στην άκρη του δρόμου, η άλλη μάνα και το παιδάκι της τρέχουν στους αγρούς έχοντας ξεφύγει, το αμάξι προφανώς είναι από τιτάνιο, γιατί το τράκαρε δέκα φορές από πίσω ένα τερατώδες φορτηγό και μόνο έχει πέσει ο προφυλακτήρας. Η Ξεπλένω τον σημαδεύει με την καραμπίνα και του λέει "πάμε να πάρουμε τα λεφτά".
Είναι πλέον προφανές ότι η Ξεπλένω έχει σαλέψει τελείως, αν και οποιοσδήποτε που θα επιβίωνε από φλεγόμενο πορτμπαγκάζ δε θα ήταν και πολύ στα καλά του αμέσως μετά. Η Ξεπλένω κι ο Νίκο πάνε στο εγκατελειμμένο εργοστάσιο, κι εκεί αποκαλύπτεται ότι η Ξεπλένω κι ο Νίκο είναι στην πραγματικότητα Χαϊλάντερς, καθώς δεν πεθαίνουν με-τί-πο-τα.
Η Ξεπλένω πατάει τον Νίκο με το αυτοκίνητο, νομίζει ότι πέθανε. Παίρνει τα λεφτά, μπαίνει στο εργοστάσιο μπάτσος, και τον πυροβολεί ο Νίκο. Μετά ο Νίκο την πυροβολεί στο γόνατο για να μην πάρει το πιστόλι του μπάτσου, αλλά αυτή το παίρνει και τον πυροβολεί στο χέρι. Συνεχίζουν να πυροβολιούνται, με τα κλασικά χολυγουντιανά πιστόλια που έχουν γεμιστήρες διακοσίων σφαιρών, μέχρι που τελικά η Ξεπλένω σκοτώνει τον Νίκο Μπέλιτς.
Κάπου εκεί ο σκηνοθέτης κόβει στο "λίγο αργότερα", όπου γίνεται δικαστήριο για την κηδεμονία του μούλικου και η μαύρη φεμινίστρια man-hating δικαστίνα επιδικάζει τετρακόσια δολάρια το μήνα διατροφή να δίνει ο σατράπης πρώην στην Ξεπλένω.
Παρ'όλο που η Ξεπλένω έχει πάρει είκοσι χήνες αμοιβή που έπιασε τον ληστή.
Και, όπως υπαινίσσεται στο τέλος η ταινία, κράτησε και τη λεία της ληστείας κάτω απ'το κρεβάτι της.
Προφανώς υποτίθεται ότι ο σκηνοθέτης ήθελε να συμπαθήσουμε την Ξεπλένω, εγώ προσωπικά όμως έχω να σιχαθώ τόσο πολύ γυναικείο χαρακτήρα ταινίας από το Χάρι Πότερ 5 και τη βατραχομούρα καθηγήτρια Άμπριτζ.
Κι αυτό λέει πάρα πολλά.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας κλειδώσουν σε ένα φλεγόμενο πορτμπαγκάζ και σας αναγκάσουν να δείτε αυτήν την ταινία.