Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Αθήνα vs Θεσσαλονίκη

Επειδής αφού και δηλαδής η Κατερίνα πολλά μας τα έχει κάνει με την πόλη της, ήρθε η ώρα να τεθεί το θέμα επί τάπητος Περσικού άλφα ποιότητος μπορδοροδοκόκκινου με ένα δισεκατομμύριο κόμπους, και να δοθεί σαφώς και υπεύθυνα μια απάντηση στο αιώνιο δίλημμα που μας βασανίζει όλους. ΑΘΗΝΑ;
'Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ;
Γιατί Θεσσαλονίκη;
  1. Γιατί, σύμφωνα με τον πρόεδρο του τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών του ΑΠΘ, το τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών του ΑΠΘ είναι το καλύτερο της Ελλάδας.
  2. Γιατί στο τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών του ΑΠΘ έχει και δυο γκόμενες που βλέπονται.
  3. Γιατί ξέρουμε τι είναι η μπουγάτσα με τυρί.
  4. Γιατί δε λέμε "ανέκδοτα" του τύπου "Πώς λένε στη Θεσσαλονίκη το Χ; Μπουγάτσα με Υ".
  5. Γιατί κάποια στιγμή που θα ολοκληρωθεί το μετρό μας θα είναι το πιο υπερσύγχρονο όλης της Ευρώπης.
  6. Γιατί τα λεωφορεία των Αθηναίων είναι για τον πούτσο, κάτι που απασχολεί βαθύτατα όσους Αθηναίους δε ζουν κοντά σε σταθμό του μετρό αλλά παρ'όλα αυτά συνεχίζουν να μας κοροϊδεύουν που δεν έχουμε μετρό γιατί είναι κομπλεξικοί.
  7. Γιατί, όσο και να χτυπιούνται οι Αθηναίοι, ο Νομάρχης τους δεν πρόκειται ποτέ να ντυθεί Ζορό.
  8. Γιατί, όσο και να χτυπιούνται οι Αθηναίοι, κανένα τοπικό κανάλι τους δε θα έχει ποτέ εκπομπή υψηλής αθλητικής ανάλυσης με τον τίτλο "Ή στην Α' ή στη Β' Όλοι Παν για τη Μαρμίτα".
  9. Γιατί, όσο οι άλλοι σφάζονται για το αν είναι καλύτερος ο Παναθηναϊκός ή ο Ολυμπιακός, εμείς ξέρουμε ότι η αλήθεια βρίσκεται στον ΠΑΟΚ. Γκέγκε;
  10. Γιατί οι Αθηναίοι δεν έχουν 1055 Rock, και κανονικά δε θα χρειαζόταν να πω τίποτε άλλο και το ντιμπέιτ θα είχε λήξει εδώ πέρα αλλά λέω να επιδείξω επιείκεια.
  11. Γιατί δεν υπάρχει κίνδυνος να πάμε σε σουβλατζίδικο και να μας ρωτήσουν αν θέλουμε καλαμάκι στην πίτα μας.
  12. Γιατί το πιτόγυρο δεν έχει μια κλανιά γύρο και πέντε κιλά πατάτες, αλλά πέντε κιλά γύρο και πέντε κιλά πατάτες.
  13. Γιατί άμα δεν έχεις πάρει βρώμικο από το Μαύρο, στα χαμηλά της Σταυρούπολης παραπάνω απ'την Επτάλοφο, να δακρύσει μέχρι κι ο πρωκτός σου απ'το μπούκοβο, δεν ξέρεις τι πάει να πει βρώμικο.
    Σκάσε Γρηγόρη δεν είμαι μαζόχα. 
  14. Γιατί έχουμε παραλία, κι αν πετύχει η παραλία τύφλα να'χει το γαμήσι.
  15. Γιατί το τραγούδι λέει "στο Λευκό τον Πύργο πήρα τα φιλιά της κι είχε κι ένα σπίτι στην Καλαμαριά". Ακούσατε εσείς να λέει κανένα τραγούδι για τη Γλυφάδα, τα Σούρμενα, το Μπραχάμι και τα Κάτω Πατήσια;
  16. Γιατί έχουμε το υψηλότερο ποσοστό γαμιστρώνων ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Δε μας λένε τυχαία ερωτική πόλη.
  17. Γιατί Εμμανουέλα Αγγουράκη. Αυτό.
  18. Γιατί μόνο εμείς μπορούμε να αντιληφθούμε αυτή τη μαγευτική μουσικότητα που προσδίδει στη γλώσσα η χρήση του με αντί για μου.
  19. Γιατί οι Αθηναίοι οδηγάνε λες και τους κυνηγάει ο Τζάστιν Μπίμπερ για να τους τραγουδήσει το τοπ τεν των επιτυχιών του, ενώ εδώ μπορείς να περάσεις την Εγνατία σε άκυρο σημείο και να μην ανοίξει ρουθούνι.
  20. Γιατί μέχρι και οι Όφσπρινγκ βγάλανε τραγούδι για την αφεντιά μας:
  21. Γιατί ο σωστός άντρας ο πολλά βαρύς και έτσι πίνει φραπέ και ρετσίνα. Όχι φρέντο καπουτσίνο, όχι μοχίτο. Φίδη.
  22. Γιατί στη Θεσσαλονίκη οι γκόμενες πάνε στη γωνία για τσιγάρα και σημαιοστολίζονται λες και πάνε στα Όσκαρ. Κι αυτό είναι που μετράει.
Γιατί Αθήνα;
  1. Γιατί είναι περισσότεροι.
  2. Γιατί έχουνε μετρό.
  3. Δεν έχει μα και μου, έχουνε μετρό.
  4. Γιατί μπορείς να βγαίνεις κάθε βράδυ και ταυτόχρονα να αποφύγεις όλους τους ηλίθιους συμμαθητές σου από το Λύκειο που σου είχαν κάνει τα αρχίδια τσουρέκια Τερκενλή. Ωπ, να τι ξέχασα απ'τη Θεσσαλονίκη. Τέλος πάντων. Πάμ'παρακάτω, σας το δίνω κι αυτό να δείτε τι καλός που είμαι.
  5. Γιατί όταν αυτοί χτίζανε Παρθενώνες εμείς ακόμα κολυμπούσαμε στο Θερμαϊκό.
  6. Γιατί ο Λευκός Πύργος που έχουμε τάχαμου για καύχημα στην πραγματικότητα είναι σαν το γνωστό πορνογράφημα τετάρτης ερασιτεχνικής κατηγορίας:
  7. Γιατί τα καλύτερα live έρχονται σε αυτούς.
  8. Γιατί ζουν στην ίδια πόλη με τους 300 εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού στο Κυνοβούλιο, που σημαίνει ότι μπορούν με σχετική ευκολία να πάνε και να εκτοξεύσουν πράσινη χλέπα από μανιώδες κάπνισμα Χόλμπορν κατευθείαν στη μάπα του Βενιζέλου.
  9. Γιατί έχουν MTV, και ως εκ τούτου μπορούν να βλέπουν Pimp My Ride και να κλείνουν την τηλεόραση με ταχύτητα 3 μιλισεκόντ όταν εμφανίζεται στην οθόνη η Σνούκι κι εμείς δεν μπορούμε.
  10. Γιατί απ'τη Θεσσαλονίκη κατάγεται η Πάολα, κι αυτό θα έπρεπε να συνεπάγεται αυτόματο αποκλεισμό αλλά ας όψεται η επιείκεια.
  11. Γιατί στην πραγματικότητα οι περισσότεροι Αθηναίοι δεν κατάγονται εντελώς απ'την Αθήνα αλλά κι από κάποιο χωριό, που σημαίνει ότι δεν είναι τελείως Αθηναίοι, άρα το σώζουν κάπως.
  12. Γιατί έχουνε μετρό. Α, αυτό το είπα ήδη; Συγχωράτε με.
  13. Γιατί τόσα εκατομμύρια Γιαπωνέζοι τουρίστες που έρχονται κάθε χρόνο στην Αθήνα και φωτογραφίζουν μέχρι και τις κολλημένες τσίχλες στο πεζοδρόμιο δεν μπορεί να είναι μαλάκες.
  14. Γιατί δεν χρειάζεται να ξυπνάνε κάθε πρωί και να ευφραίνονται τα ρουθούνια τους από το ευχάριστο όσο και καυλωτικό άρωμα Θερμαϊκίλας.
  15. Γιατί υπήρχε μια γαμάτη ταβέρνα στη Νέα Σμύρνη κοντά σε μια στάση του τραμ αλλά έχω δύο χρόνια να πάω και δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα και τέλος πάντων όποιος τρώει δεν ξανατρώει. Για τις επόμενες τρεις μέρες.
  16. Γιατί έχει πλάκα να παρακολουθείς τους Αεκτζήδες στην τρίτη εθνική να ονειρεύονται ότι θα χτίσουνε την Αγιά Σοφιά στη Νέα Φιλαδέλφεια.
  17. Γιατί, δεν ξέρω αν το είχατε συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα, αλλά έχουνε μετρό.
  18. Γιατί δεν έχουν Μικέλ.
    Α, ναι, το ξέχασα, άρχισαν κι εκεί να ανοίγουν Μικέλ. Μουαχαχαχα, σας μολύναμε. Αλλά και πάλι δεν έχουν τόσα Μικέλ όσα εμείς, οπότε πάλι μετράει πόντος υπέρ τους.
  19. Γιατί οι φοιτητές του ΕΚΠΑ (Είσως Κάπωτε Πάλη Ανύξουμε) και του ΜΙΤ (Μετσόβειο Ίνστιτουτ Οφ Τεκνόλοτζι) έκαναν τρεις μήνες παραπάνω καλοκαιρινές διακοπές.
  20. Γιατί είμαι ανώμαλος και κατά βάθος, όσο κι αν δε θέλω να το παραδεχτώ, μ'αρέσει η αρχιτεκτονική του τσιμέντου και μου κάνει σε urban και industrial και swag και yolo και θέλω να ξεριζωθεί ό,τι είναι πράσινο και να μη μείνει ούτε κοτσάνι όρθιο.
  21. Γιατί μπορεί να έχουνε της πουτάνας την κίνηση, αλλά κι εμείς έχουμε της πουτάνας την κίνηση κι επιπλέον σας ξαναπαραπέμπω στα 2 και 3. Και 12. Και 17.
  22. Γιατί εκεί ζει η Κατερίνα και τέλος.

    Τι θα πει αυτό είναι μπαγαμποντιά και πάω να εξασφαλίσω διαιτητική εύνοια; Αυτά είναι ψέματα. Ο ΠΑΟΚ κερδίζει με το σπαθί του κι όχι με τα κοράκια. Κωλόγαυροι.
Και νικητής είναι...
...
...
...η Λάρισα. Γιατί έτσι μου καύλωσε.
Αυτά, και να προσέχετε το διάκενο μεταξύ του συρμού και της αποβάθρας και ΑΝΤΕ ΒΑΛΤΕ ΤΟ ΣΤΟΝ ΠΑΤΟ ΣΑΣ ΡΕ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΣΑΣ.

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

The very happy birthday of the very fat boy

Σήμερα όλοι εμείς οι ευσεβείς Χριστιανοί τιμούμε τη μνήμη του Αγίου Γρηγορίου.
Αύριο, πάλι, σύσσωμη η ανθρωπότητα τιμά το γεγονός της γέννησης του Γρηγόρη το σωτήριον έτος 1995, γνωστού (στη μάνα του) μπλόγκερ, μέταλχεντ, μαθηματικού και καμένου γενικότερα, που τυγχάνει και φίλος μου.
Στο πλαίσιο λοιπόν των τιμητικών αφιερωμάτων προς τους φίλους του ΚΠΣΑ, μια παράδοση που πρώτη ξεκίνησε με την Κατερίνα, πάλαι ποτέ καρυδοπιτούλα και νυν αχάριστη κι αλήτισσα που με παράτησε για τα μάτια ενός ξανθού αλλά εγώ δε θα το κάνω θέμα γιατί είμαι ανώτερος άνθρωπος.

Οκ, αυτό ήταν κακό.
Και για άλλη μια φορά έχασα τη ροή της πρότασής μου και πάμε πάλι απ'την αρχή, μαλάκα.
Στο πλαίσιο λοιπόν των τιμητικών αφιερωμάτων στους φίλους του ΚΠΣΑ, ήρθε η σειρά του Γρηγόρη. Χρόνια σου πολλά, Γρηγόρη. Να σε χαίρεται η μανούλα μου. Και τώρα ψάξε να βρεις λαγούμι να κρυφτείς.
Ο Γρηγόρης, λοιπόν, γεννήθηκε σαν αύριο (απλά το γράφω σήμερα γιατί σήμερα είναι η εορταστική του ονομή...η ονομαστική του εορτή, ήθελα να πω) σε μία φάτνη, στην οποία λίγο αργότερα εμφανίστηκαν οι τρεις μάγοι με τα δώρα, ο Τζέιμς, ο Κερκ και ο Κλιφ.
Είναι ένα παιδί που έχει άπειρο μουσικό ταλέντο σε άπειρα μουσικά όργανα:
Χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε βέβαια σε αυτά και την εξαιρετικά εύηχη φωνή του, την οποία φροντίζει συχνά πυκνά να επιδεικνύει:
Βέβαια όλα αυτά δεν μπορεί να οφείλονται στην τύχη ή σε απλές συμπτώσεις. Την ίδια ημέρα με τον Γρηγόρη, το 1955, γεννήθηκε ένας από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες στην ιστορία, με το θρύλο να λέει ότι ο Γρηγόρης είναι ο εκλεκτός του:

Παρ'όλο όμως που ο Γρηγόρης είναι βαθύτατα λάτρης του metal, μαλλιαρού ή όχι, δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να εκτιμήσει εξίσου και το καλό λαϊκό:
Πέρα από τα μουσικά θέματα, o Γρηγόρης είναι ένας πολλά υποσχόμενος μέλλων μαθηματικός:
Με ενδιάμεσες ψυχολογικές (και αψυχολόγητες) τάσεις, βάσει των οποίων αρέσκεται να κάνει παρατηρήσεις του τύπου "σ'αρέσουν τα καυτερά, άρα είσαι μαζόχα":
Εκτός απ'όλες αυτές τις σαχλαμάρες, έχει και έναν εξαιρετικής ισχύος και εμβέλειας γκομενομαγνήτη:
Η μόνη πιθανή εξήγηση γι'αυτό είναι ότι έλκει τις γκόμενες με το βαρυτικό του πεδίο, εγώ τουλάχιστον αδυνατώ να βρω κάτι άλλο:

Τι να τον κάνεις όμως; Άμα ο άνθρωπος είναι καλοφαγάς...
Ίσως βέβαια να είναι κι αυτή η εξαιρετική αίσθηση του στιλ που τον διακατέχει σαν άτομο, σαν προσωπικότητα, σαν είναι και σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη είσαι τόσο ηλίθιος που θα βρεθείς στη Θράκη:
Ή η τρομερή αίσθηση του χιούμορ, με την οποία εκπλήττει ευχάριστα εμάς τους φίλους του επί καθημερινής βάσεως:
Πάνω απ'όλα, όμως, ο Γρηγόρης είναι νοικοκυροκόριτσο:
Επειδή βέβαια κανείς δεν είναι τέλειος, η κοπέλα που θα τον πάρει θα πρέπει να ανεχτεί και τον εθισμό του στα σκληρά ναρκωτικά:
Αλλά αρκετά με τις αηδίες, έφτασε η ώρα για την τούρτα!
Αυτά, και να προσέχετε μην ανάψετε καμιά πυρκαγιά με τα κεράκια.

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

Πανεπιστημίου κι Ακαδημίας γωνία

Την Τρίτη δίνω αισίως το πρώτο μου μάθημα ως φοιτητής.
Αφού με συγχαρείτε και μου δώσετε το μπισκοτάκι που μου αντιστοιχεί, πιθανότατα θα με ρωτήσετε: και τι κάνεις γι'αυτό;
Λοιπόν, όλο το εξάμηνο η προετοιμασία που έκανα ήταν να πηγαίνω στις παραδόσεις κι εκεί να παίζω Candy Crush ή να χαζεύω κάποιο συγκεκριμένο fat bottomed girl που έφερνε γύρες στις αίθουσες του ένδοξου Thessaloniki Institute Of Technology (TIT για συντομία).

Επομένως, υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να τρέχω πανικόβλητος πάνω κάτω, ουρλιάζοντας και τραβώντας τις κωλότριχές μου, επειδή δεν προλαβαίνω να μάθω τίποτα και θα πατώσω.
Αντ'αυτού, κάθομαι εδώ πέρα και μαλακίζομαι μαζί σας.
Προκαλώ την τύχη μου, θα με πείτε, κι επειδή εγώ ως γνωστόν με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη έχουμε ένα κοινό, ήμουν κι εγώ πρωθυπουργός της Ελλάδας απ'το 90 μέχρι το 93, αυτό πιθανότατα δε θα έχει καλά αποτελέσματα.
Αλλά δεν ανησυχώ. Απ'τη μία, αυτό έχει πιθανότατα να κάνει με το ότι είμαι σατανική ιδιοφυΐα κι ότι αρκεί να ανοίξω το βιβλίο σε μία ράντομ σελίδα για να πάω να γράψω δέκα. Απ'την άλλη, και πάνω σε αυτή τη ζοφερή διαπίστωση θα βασιστεί η συνέχεια της εγγραφής, ο Έλληνας Φοιτητής δε δίνει δεκάρα για το Ελληνικό Πανεπιστήμιο.
Κάτι τέτοιες είναι οι πρωτότυπες διαπιστώσεις που με φέρνουν στην κορυφή της μάχιμης δημοσιογραφίας.
Ας πάμε όμως να εμβαθύνουμε σε αυτό το φαινόμενο.
Εν αρχή ήσαν οι Πανελλήνιες.
Όπως ξέρουμε όλοι, οι Πανελλήνιες είναι ένα απαίσιο τέρας που τρώει μικρά κι αθώα παιδάκια και δεν τα αφήνει να χαρούν την παιδική ηλικία τους.
Όπως επίσης ξέρουμε όλοι, ο Έλληνας γονιός, όταν γεννηθεί το παιδί του, έχει ήδη αποφασίσει ότι ή γιατρός θα γίνει ή δικηγόρος ή μηχανικός (αλλά αυτό το τελευταίο όχι και τόσο, γιατί εμένα οι θειάδες στο χωριό με λέγανε "γκαραζιέρης θα γίνει το παιδί;").
Θέλει; Άσχετο.
Μπορεί; Ακόμα πιο άσχετο.
Είναι ανάδρομος ο Ερμής; Αυτό μπορεί να είναι και λίγο σχετικό.
Εν τέλει κάποια στιγμή θα διαπιστώσει ο Έλληνας γονιός ότι το βλαστάρι του, ε, τι να κάνουμε, δεν τα παίρνει τα γράμματα, δεν μπορεί να γράψει εκατόν εικοσιδώδεκα χιλιάδες μόρια να γίνει γιατρός και δικηγόρος και μηχανικός.
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ! Ένα χαρτί πρέπει να πάρει. Δεν πάει να λέει πάνω το χαρτί "Ειδικός στην haute coiffure των αιδοίων" (όσων τριχωτών αιδοίων έχουν μείνει τέλος πάντων εν έτει 2014 που αισίως διανύουμε); Χαρτί να είναι κι ό,τι να'ναι.
Φυσικά, για να μπορέσει ο μικρός μαθητής να κοιτάξει κατάματα τις Πανελλήνιες και να μην πάει σαν τη σφαγή επί προβάτω ή κάπως έτσι και μόλις πρωτοαντικρίσει τα θέματα να μην πάθει Τακαμούρι, πρέπει να πάει-όχι, όχι να πάει, να του βγει η σούφρα το μέσα έξω-στο φροντιστήριο.
Βέβαια όλοι οι υπουργοί παιδείας που βγαίνουνε υπόσχονται ότι θα αλλάξουν το σύστημα και θα καταργήσουν την παραπαιδεία, αλλά αυτά είναι συνεντεύξεις από υποψήφιες για καλλιστεία.
Αν αύριο κλείσουν όλα τα φροντιστήρια, οι φοιτητές σε έναν ικανό αριθμό σχολών θα βρεθούν με μόνη προοπτική να πάρουν ένα χαρτί και να το βάλουν στον πάτο τους.
Βέβαια, η υποθετοποίηση του πτυχίου είναι κάτι που μας περιμένει όλους, και κατά πάσα πιθανότητα η γνώση να απορροφάται καλύτερα από το απευθυσμένο, δεν ξέρω.
Αλλά αν αλλάξει το σύστημα και το φροντιστήριο καταστεί μη-απαραίτητο, η ανεργία θα πάει στο εκατόν σαράντα τοις εκατό και μετά θα βάλει η Μέρκελ το στραπόν και θα μας γαμήσει.

Όταν λοιπόν ο μαθητής τελειώσει να ανηφορίζει το Γολγοθά που λέγεται Πανελλήνιες, αυτομάτως ξεμένει από fucks to give. Κάπως έτσι, το πρώτο έτος της σχολής θα κυλήσει σε τάβλι, τίτσου, γκόμενες και τέθοια.
Ντάξει, για μένα δεν κύλησε ακριβώς έτσι, γιατί ακόμα να μάθω τίτσου.
Γιατί σου λέει, μπήκε. Για τα επόμενα ν+2 χρόνια είναι απολύτως ελεύθερος να ξύνει την πέτσα του με φρέζα, γιατί κανείς δεν πρόκειται να του πει "αν δεν περάσεις το μάθημα με τη δεύτερη κόβεσαι", όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες.
Το άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι ότι το ίδιο το πανεπιστήμιο απωθεί τον φοιτητή, που, παρά το ψυχολογικό βάρος των Πανελληνίων, μπαίνει μέσα στο ναό της γνώσης, έτοιμος να απορροφήσει την πεμπτουσία της ζωής, να δω και τι άλλες μαλακίες θα πω, και τρώει φρίκη και χέζει απογοήτευση.
Μαθήματα γίνονται όταν και αν του καυλώσει του Κνίτη.
Κατάληψη γιατί οι διοικητικοί υπάλληλοι που μέχρι χθες πληρώνονταν για να κάνουν γαλλικό μανικιούρ και να τερματίζουν το χάι σκορ στην πασιέντζα των Windows 98 κινδυνεύουν να απολυθούν.
Κατάληψη γιατί το κτήριο χτίστηκε για να ικανοποιεί τους πολεοδομικούς κανονισμούς που είχε θεσπίσει ο άνθρωπος του Νεάτερνταλ.
Κατάληψη για την επέτειο απ'το θάνατο του Γρηγορόπουλου, αν έχετε το Χριστό σας και την Παναγία σας.
Κατάληψη γιατί δεν του έκατσε η γκόμενα, κατάληψη γιατί έχασε ο Πάοκ, κατάληψη για της ψωλής του το χαβά.
Σε άλλες χώρες, άμα πάνε πέντε άπλυτοι να κάνουν κατάληψη σε δημόσιο κτήριο, σε δέκα λεπτά θα τους έχουν μαζέψει οι μπάτσοι και δε θα πουν και κιχ. Εδώ πάλι είναι πολιτισμικό δρώμενο.
Οι δε Δαπίτες γίνονται καλημεράκηδες, πιάνουν την κουβέντα σε όλους, ευγενικούληδες, μάστερς του PR, διοργανώνουν και τα πολύ πετυχημένα πάρτι στα Βογκ και στα Μογκ (που θα'λεγε κι ο πατέρας μου) και στρώνουν έτσι την μελλοντική τους καριέρα ως Τομπούλογλου, στη χειρότερη.
Και στην τρίτη μεριά έχεις τους καθηγητές, να μπαίνουν μέσα στην αίθουσα για να κάνουν μια ωραιότατη συνομιλία με τον τοίχο, να βαθμολογούν με τον ανεμιστήρα ή με το αμπεμπαμπλόμ ή με κάποια παρεμφερή μέθοδο και να γράφουν τα συγγράμματά τους με το autocorrect:
Και να έχεις μετά και τον πατέρα σου να σου λέει "δεν είναι ο σκοπός να περνάς τα μαθήματα με έξι και με εφτά, πρέπει να πάρεις καλούς βαθμούς για να φροντίσεις από τώρα για το μέλλον σου".
Αυτά, και να προσέχετε στις παραδόσεις μήπως τσιμπήσετε τίποτα από εκεί και δε χρειαστεί να γαμηθείτε στο διάβασμα στην εξεταστική όπως κάνω κι εγώ τώρα.

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

Ας μιλήσουμε για Μέταλ.

Έστιν ουν Μέταλ μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης, ηδυσμένω σόλο, χωρίς εκάστω των μουσικών ειδών εν τοις μορίοις, δια μος πιτ και χεντμπάνγκινγκ περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν.
Αριστοτέλης, 400 τόσα προ Χριστού.

Εν αρχή ήταν η ηλεκτρική κιθάρα.
Εφευρέθηκε κάπου στον εικοστό αιώνα, από κάποιον (τόσο ισχυρή θα είναι σε όλη τη διάρκεια της παρούσας εγγραφής η εγκυκλοπαιδικότητα) και μέχρι τα χίλια εννιακόσια εξήνταζ χρησιμοποιούνταν όπως περίπου κι η ακουστική από τους Μπήτληδες και τους λοιπούς ξενέρωτους για να τραγουδάνε αγαπησιάρικα τραγουδάκια για το πόσο αγαπούν την αγαπημένη αγάπη τους.
Μέχρι που μια μέρα, ένας τύπος ονόματι Τζίμης Χέντριξ (ο οποίος διαψεύδει τις φήμες που τον θέλουν να αποτελεί Γαλάτη ήρωα του Γκοσινί) είχε άγριες καύλες. Μη βρίσκοντας καμία γκόμενα, γκόμενο ή μηλόπιτα διαθέσιμη στην τριγύρω περιοχή, άρχισε να τρίβει το πουλί του πάνω στις χορδές της κιθάρας.
Το σπέρμα που έσταξε από το πουλί του Τζίμη βραχυκύκλωσε κάτι καλώδια μέσα στην κιθάρα (την οποία μάλλον πρέπει να είχε πάρει από τους Κινέζους, για να μπάζει τόσο εύκολα) και, καθώς συνέχιζε να την τρίβει, άγριοι ήχοι αντήχησαν από την κιθάρα που άλλοι θα θεωρούσαν χαλασμένη.
Ήταν η πρώτη απόδειξη πως η ηλεκτρική κιθάρα με την ακουστική κιθάρα είχαν τόση σχέση όση και η ηλεκτρική σκούπα με την ακουστική σκούπα.
Ο Τζίμης όμως δεν ήταν ο πρώτος που έπαιξε μέταλ. Αφού τελείωσε να ικανοποιεί τις σεξουαλικές ορέξεις του με την κιθάρα, πήγε χτύπησε πρέζα και πέθανε. Ήταν ολοφάνερο ότι αυτός που έμελλε να αποκαλύψει στον κόσμο την ανίερη σατανίλα του μέταλ έπρεπε να αντέχει πιο πολύ την πρέζα.
Δεν είναι τυχαίο ότι το μέταλ γιορτάζει του Οζίου Όσμπορν.
Ο Όζιος Όσμπορν γεννήθηκε στην Αγγλία, η οποία είναι γνωστή κυρίως για το ότι οι Άγγλοι είναι ένα μάτσο ομοφυλόφιλοι σκατίφλωρες που πίνουν τσάι και τρώνε βραστό χοιρινό με σάλτσα μέντας. Βέβαια το ότι γεννήθηκε στην Αγγλία είναι μια σατανική σύμπτωση, καθώς (όπως ίσως θα περιμένατε) ο Όζιος είναι στην πραγματικότητα αρχαίος Έλληνας.
Μαζί με τον Τόνι Αϊόμι και κάποιον άλλον που δε θυμάμαι (εγκυκλοπαιδικότητα είπαμε) δημιούργησαν το Μαύρο Σάββατο, την πρώτη μπάντα που έστειλε στα ραδιοκύματα το κήρυγμα του Ασταρώθ που είναι γνωστό ως μέταλ.
Ο Αριστοτέλης, όπως είδατε στην εναρκτήρια ρήση μας, ορίζει το μέταλ ως μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας. Πράγματι, υπάρχει μια ισχυρή θεατρικότητα στο είδος που λέγεται μέταλ. Κι αυτή έγινε ολοφάνερη όταν οι Μαυροσάββατοι απέλυσαν τον Όζιο, γιατί έπαιρνε πάρα πολλά ναρκωτικά και δε φτάνανε για όλους τους, και προσέλαβαν τον Ρόνι Τζέιμς Ντίο.

Ο Ντίος ήταν αυτό που λέμε "νάνος νάνος με μια φωνάρα να". Οι φήμες λένε ότι τραγουδούσε σε μια όπερα έργα του Μότσαρτ, όταν ξαφνικά μια ξαφνική δίνη μεταλλικής ενέργειας τον πήρε ξαφνικά και τον μετακίνησε εντελώς ξαφνικά στην εποχή του μέταλ.
Ο Ντίος ξαφνιάστηκε. Το ξάφνιασμά του αυτό όμως σύντομα μετουσιώθηκε σε καθαρή μεταλλική καύλα, καθώς διαπίστωσε ότι ο Μότσαρτ μπορούσε να πάρει τα βιολιά του και να τα βάλει ένα ένα στον πάτο του, μπροστά στη θεσπέσια μελωδία του μέταλ.
Ένας άλλος Λουτσιάνος Παβαρότης, που δραστηριοποιήθηκε στο νουγουομπουχουμού (νιου γουέιβ οφ μπρίτις χέβι μέταλ), ήταν ο Μπρους Ντίκινσον. Την ονομασία του αυτή την πήρε επειδή γεννήθηκε όταν ο Δίας (γνωστός γαμιάς της αρχαιότητος) έβαλε το πουλί του στο γιο του τον Απόλλωνα.
Η μπάντα που πλαισίωσε τις φωνητικές αναζητήσεις του Μπρους λεγόταν Σιδηρά Παρθένος, επειδή όλα τα μέλη της ήταν παρθένοι κι από την αγαμία τους τα πουλιά τους είχαν γίνει σιδερένια. Η Σιδηρά Παρθένος έγινε εξαιρετικά δημοφιλής ανάμεσα στους φίλους του μέταλ, γιατί μπορούσαν να ταυτιστούν με την κατάσταση.
Αυτό αποφάσισε να το εκμεταλλευτεί ο Μπρους, κάνοντας τα τραγούδια του να μιλάνε για την ιστορία και τη θρησκεία. Το πάθος του Μπρους να διδάξει δεν ήταν τυχαίο: ήθελε να γίνει νηπιαγωγός, αλλά τα στερεότυπα της τότε εποχής δεν άφηναν έναν άντρα να ακολουθήσει αυτό το επάγγελμα.
Σε μια άλλη κατεύθυνση κινήθηκε μια άλλη μεγάλη μπάντα που ξεκίνησαν οι Ugly, οι Ιερείς του Ιούδα. Στην αρχή ο κόσμος πίστευε ότι ο Ιούδας ήταν ο γνωστός που πούλησε τον Τζίζαντα στους Ρωμαίους για να πάρει κάτι μίζες και μια άδεια για το εξοχικό του.
Ωστόσο στην πραγματικότητα ήταν ένας πρώην γκόμενος του Χάλφορντ, τον οποίο ο Χάλφορντ είχε κάνει θεό, μια φορά να τον δει, να του πει σ'αγαπώ, γύρνα πίσω. Πού να ξέρουν, οι δύσμοιροι, πόσο κυριολεκτούσαν όταν έλεγαν "τι νότες πιάνει ο πούστης".
Τι γινόταν, όμως, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού;
Γύρω στα τέλη των εβδομήνταζ, ο ιππότης Εδουάρδος της στρογγυλής τραπέζης των Βαν Χέιλεν, καθώς τίναζε την πιτυρίδα από την περήφανη σεβεντιάρικη περμανάντ του, έπεσε από μέσα μια κιθάρα. Εντελώς ασυναίσθητα, την πήρε στα χέρια του κι άρχισε να παίζει μεταλλοειδείς ήχους.
Προς τιμήν του ότι βρήκε την κιθάρα στα μαλλιά του, το νέο αυτό είδος ονομάστηκε hair metal.
Πολύ γρήγορα έγινε μόδα, κυριάρχησε στη μουσική σκηνή των ογδόνταζ και οδήγησε σε αύξηση της τρύπας του όζοντος, ενώ τα τζιν-σωλήνες που έγιναν σήμα κατατεθέν του είδους οδήγησαν σε προβλήματα υπογονιμότητας.
Το hair metal είναι για τον πούτσο.
Γρηγόριος, έγκριτος μελετητής του μέταλ.
Αλλά αυτός ο άνθρωπος βάζει κεφαλοτύρι στο πιτόγυρο, οπότε ποιος τον γαμεί κι αυτόν και την άποψή του.
Την ίδια περίοδο άρχισε να δημιουργείται από τους Μετάλικα κάτι υπόγειο, γιατί δεν είχαν λεφτά και ζούσαν στο υπόγειο της μαμάς τους.

Στην αρχή, οι Μετάλικα είχαν για κιθαρίστα τον Ντέιβ Μαστέιν. Ο Ντέιβ είχε εξαιρετικές ικανότητες στην κιθάρα και στο να καμπυλώνει το χωρόχρονο (ή τουλάχιστον τις μπούκλες στο μαλλί του), δυστυχώς όμως δεν έμελλε να μείνει για πολύ στους Μετάλλικα, καθώς αυτός κι ο Χέτφιλντ μαλλιοτραβήχτηκαν ένα βράδυ, επειδή ο Ντέιβ δανειζόταν τις Μπάρμπι του Χέτφιλντ και δεν τις επέστρεφε ποτέ.
Ανήμπορος να ξεπεράσει αυτό το μαλλιοτράβηγμα, ο Ντέιβ έφτιαξε τη δικιά του μπάντα, με μπλακ τζακ και πόρνες. Η μπάντα αυτή ονομάστηκε Μέγκαντεθ. Δεν κατάφερε όμως ποτέ να επισκιάσει τους Μετάλλικα, γιατί αν το κατάφερνε η ανήσυχη Ελληνίδα μάνα δε θα έλεγε όλο αγωνία στο καμάρι της "πάλι αυτά τα Μετάλλικα ακούς;" αλλά "πάλι αυτά τα Μέγκαντεθ ακούς;".
Στο μεταξύ, ο Χέτφιλντ αναπλήρωσε το κενό του Ντέιβ προσλαμβάνοντας τον Κερκ Άιντ'απ'εδώ-Χάμετ, ο οποίος τότε δούλευε μπουζουξής στην Αννούλα τη Βίσση. Θα έπαιρνε και τον Τάκη τον Κουβατσέα, αλλά η Αννούλα δεν τον άφηνε να φύγει κι έτσι αρκέστηκε στον Λαρς Ούλριχ.
Σύντομα, όμως, έμελλε να θρηνήσουν κι άλλη απώλεια. Ο μπασίστας της μπάντας, Κλιφ Μπάρτον, πέθανε σε ένα φριχτό δυστύχημα με λεωφορείο: μόλις έφτασε στην πλατεία Αριστοτέλους, εκατοντάδες γριές όρμηξαν να προλάβουν τα καθίσματα, με αποτέλεσμα να μην προλάβει να αντιδράσει και να ποδοπατηθεί από μπαστούνια κι ορθοπεδικά παπούτσια.
Η συνέχεια δεν έμελλε να είναι αντάξια της αρχής. Τους Μετάλλικα τους βρήκε η έλλειψη έμπνευσης, το γκέιτζ, η φιλαργυρία του Λαρς, το Σεντ Άνγκερ και η τριχόπτωση.
Την ίδια ώρα, σε ακόμα πιο κάτω υπόγειο, ας πούμε αν ήταν οι Μετάλλικα τα εκδοτήρια στο σταθμό του μετρό πάμε πλέον στις αποβάθρες (ναι, ακόμα δεν έχουμε μετρό στη Θεσσαλονίκη, Κατερίνα, σκάσε), βρισκότανε κάτι τύποι σαν τον Ίνγκβι Μάλμστην, ο οποίος ήταν απευθείας απόγονος του Παγκανίνι, από ένα ξώγαμο που είχε κάνει με μια γκρούπι του, και μια μέρα βρήκε κάτι κρυφές παρτιτούρες του, τις έπαιξε στην κιθάρα και αποθεώθηκε.
Της ίδιας φιλοσοφίας υπήρξε και ο Ιωάννης Πετρούκιος, κιθαρίστας της σχολής μουσικών οργάνων μπάντας Ντρημ Θήατερ, ο οποίος σήμερα παραδίδει τα μαθήματά του δωρεάν στο youtube.
Ταυτόχρονα, το hair metal έβρισκε βίαιο θάνατο, καθώς τα ογδόνταζ τελείωσαν κι ο κόσμος είχε αρχίσει να καταλαβαίνει ότι τα γυναικεία σακάκια με τις βάτες, η περμανάντ και οι βιντεοταινίες με τον Στάθη Ψάλτη ήταν ένα τραγικό, τραγικό λάθος. Αντί γι'αυτό, ο κόσμος άρχισε να ακούει γκραντζ.
Ψόφος στους Κομπέινς!
Φίδης, έτερος έγκριτος μελετητής του μέταλ.

Φυσικά, το μέταλ δεν έμελλε να παραδώσει έτσι εύκολα τα ηνία. Οι φανατικοί μεταλλάδες βυθίζονταν ακόμα βαθύτερα στο βούρκο της σατανίλας, καθώς ξεπηδούσαν το μπλακ και το ντεθ μέταλ, που ακόμα και σήμερα πολύ λίγοι ξεχωρίζουν κι ακόμα λιγότεροι νοιάζονται για τη διαφορά.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα και των δύο ειδών είναι ότι μπορείς κάλλιστα να τα τραγουδήσεις έχοντας φαρυγγίτιδα ή καρκίνο στον οισοφάγο και κανείς δεν πρόκειται να καταλάβει τη διαφορά.
Το μπλακ και το ντεθ βρήκαν μεγάλη απήχηση στις Σκανδιναβικές χώρες, κάτι που είναι απόλυτα λογικό, γιατί εκεί πέρα έχουν έξι μήνες μαύρη νύχτα και είναι δεύτεροι στις αυτοκτονίες, πίσω από τους Γιαπωνέζους, οι οποίοι έχουν τουλάχιστον το καλό ότι από μόνοι τους απαλλάσσουν τον πλανήτη απ'την παρουσία τους.
Μάλιστα, ανέπτυξαν και δικό τους υποείδος του μπλακ ονόματι Βίκινγκ μέταλ, το οποίο είναι σαν να ερχόμαστε εμείς οι Έλληνες και να βγάζουμε το βυζαντινομέταλ, του οποίου το χαρακτηριστικό θα είναι ότι οι τραγουδιστές θα ψέλνουν σε πλάγιο β'.
Σε χαμηλότερο βάθος του σκότους και του ερέβους, βγήκανε οι Παντέρα, των οποίων το αποκορύφωμα της γαματοσύνης τους ήταν ότι τραγούδησαν soundtrack για ένα επεισόδιο του Μπομπ του Σφουγγαράκη. Όλα πήγαιναν ωραία και καλά, μέχρι που ένας ψυχάκιας πυροβόλησε τον Ντάιμ στο κεφάλι, γιατί υποπτευόταν ότι ο Ντάιμ του γάμησε τη γυναίκα-και δεν είχε άδικο.
Οι Παντέρα και το επαναστατικό τους παίξιμο έθεσαν τις βάσεις για να βγουν στο προσκήνιο οι μπάντες του αποκαλούμενου νιου μέταλ. Σύμφωνα με τον έγκριτο μελετητή του μέταλ Γρηγόριο, το hair metal είναι πιο για τον πούτσο από το νιου μέταλ, αλλά σύμφωνα με όλο τον υπόλοιπο κόσμο το νιου μέταλ κερδίζει με διαφορά, τυπώνει τους στίχους του I Wanna Rock, τους κάνει κωλοσφούγγι και λοιπές ρήσεις του Διπρόσωπου που τον έφαγε κι αυτόν το μαύρο σκοτάδι σαν τον Ντάιμ.
Γνωστές μπάντες του νιου μέταλ είναι οι Λίνκιν Παρκ, γνωστοί και ως "Χατζηγιάννης του Μέταλ", οι Λιμπ Μπίζκιτ, γνωστοί και ως "Σούργελο που προσπαθεί να μιμηθεί τον Χατζηγιάννη στο X-Factor-του Μέταλ", και οι Κορν, οι οποίοι αρέσουν στον Γρηγόριο, ο οποίος θεωρεί ότι το hair metal είναι για τον πούτσο.
Κάθε μέρα ακούει Κορν, μήπως είναι ηλίθιος;
Το νιου σιγά σιγά έδωσε τη θέση του στο ίμοκορ και σε κάτι άλλες παρόμοιες παπαριές, οι οποίες όμως εξοργίζουν με την ανιερότητά τους τον Λέμμυ, ο οποίος έχει ορκιστεί να μην πεθάνει μέχρι το μέταλ να επανέλθει στις παλιές του δόξες. Ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, φέρεται να ευχήθηκε στον Λέμμυ καλή επιτυχία στο έργο του.
Και φυσικά, ας μην ξεχνάμε το πάουερ μέταλ. Το πάουερ είναι αγαπητό είδος ανάμεσα στους χοντρούς σπυριάρηδες σπασίκλες που δηλώνουν Παναθηναϊκός χωρίς να ξέρουν να αναγνωρίσουν ούτε τρεις παίκτες και κάτι τέτοια που έλεγε ο Μάικιους στις δόξες του. Μπροστάρηδες του είδους αποτελούν οι Ντράγκονφορς.
Θα έχετε ακουστά, φαντάζομαι, ένα ηλεκτρονικό παίγνιο που καλείται "Guitar Hero". Αυτό που δεν είναι γνωστό στους πολλούς είναι ότι ο δημιουργός αυτού του παιγνίου γεννήθηκε χωρίς δάχτυλα στα χέρια του κι έτσι μισεί όλους όσους έχουν δάχτυλα. Έτσι, λέγεται ότι έκανε ειδική συμφωνία με τους Ντράγκονφορς, για να τον προμηθεύουν με τραγούδια κατάλληλα για να βασανίζει όσα πιο πολλά δάχτυλα γίνεται.
Ο κιθαρίστας αυτής της μπάντας, Χέρμαν Λι, δε μετράει, καθώς είναι Κινέζος και ως γνωστόν οι Κινέζοι μπορούν να κάνουν όλα όσα δεν μπορεί να κάνει όλη η υπόλοιπη ανθρωπότητα και στο ενδιάμεσο να κάνουν και διάλειμμα για καφέ.
Αυτά, και να προσέχετε μην ακούσετε κατά λάθος hair metal και αναφρικιάσετε και σηκωθούν οι τρίχες στο σβέρκο σας από το πόσο αποτρόπαια για τον πούτσο είναι...γαμώ την πουτάνα σου, Γρηγόρη, σταμάτα να μου παίρνεις το πληκτρολόγιο μέσα απ'τα χέρια.

Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014

Η σεξουαλική χειραφέτηση του δεκατετράχρονου

Ήμουν σήμερα το απόγευμα στο λεωφορείο...
Αν είχα ένα ευρώ για κάθε φορά που ξεκινάω μια ανάρτηση με τη φράση "ήμουν στο λεωφορείο", θα είχα αρκετά λεφτά για να κεράσω κάποιον από εσάς καφέ στο Μικέλ.
Τέλος πάντων, ήμουν σήμερα το απόγευμα στο λεωφορείο, πηγαίνοντας να συναντήσω το Γρηγόρη που γύρισε μετά τις χριστουγεννιάτικες διακοπές του στην ερωτική πόλη (ή ερωτικό χωριό, όπως θα το αποκαλούσε η Κατερίνα), και από την αρχή μέχρι το τέλος της διαδρομής τον ζωτικό μου χώρο καταλάμβανε παρέα αποτελούμενη από έξι-εφτά μουνίτσες του γυμνασίου.
Με το ζόρι να πήγαιναν πρώτη λυκείου.
Κι από την ώρα που ανέβηκα στο γαμήδι το λεωφορείο μέχρι την ώρα που κατέβηκα από το γαμήδι το λεωφορείο, δε σταμάτησαν να μιλάνε φωναχτά για τις αλλαξοκωλιές τους.
Ναι, κυρίες και κύριοι. Σε περίπτωση που δεν το είχατε συνειδητοποιήσει, κανένας απολύτως δεν ενδιαφέρεται να ακούσει με ποιον πήγε ποια πού πότε και γιατί. Είναι πολύ πιθανό να χαθήκατε με τις ερωτηματικές αντωνυμίες στην τελευταία πρόταση, στην οποία περίπτωση εύχομαι να έχετε gps γιατί αλλιώς την πουτσίσατε.
Σε κάποια φάση, γύρω στο κατηραμένο φανάρι της Λαγκαδά το οποίο για να το περάσεις πρέπει να έχεις βύσμα το Θεό πρέπει να ήτανε, η μία απ'αυτές (που προφανώς πρέπει να ήταν η αρχηγός της αγέλης) άρχισε να απαριθμεί σε πόσους έχει πει όχι, αλλά εν τέλει αποδείχτηκε ότι σε περισσότερους είχε πει ναι παρά όχι, γιατί και σ'αυτούς που νόμιζε ότι είχε πει όχι εν τέλει είχε πει ναι "δυο-τρεις φορές".
Εκείνη τη στιγμή τα αρχίδια μου ήθελαν να αρχίσουν να χειροκροτάνε μεταξύ τους, δημιουργώντας έτσι την πρώτη παγκόσμια περίπτωση επιδοκιμαστικού αρχιδοκροτήματος, αλλά εν τέλει επέδειξαν αυτοσυγκράτηση.
Το αποκορύφωμα όμως δεν είχε έρθει ακόμα. Σε κάποιον από τους αναρίθμητους τύπους που απαρίθμησε (και θα με ρωτήσετε τώρα, αν ήταν αναρίθμητοι πώς τους απαρίθμησε, και η αλήθεια είναι ότι αυτό το ερώτημα δεν ξέρω να το απαντήσω γιατί δεν έχω εντρυφήσει τόσο βαθιά στα θεωρητικά μαθηματικά και κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσω να ανοίγω παρενθέσεις και να ξεχνάω να τις κλείσω γιατί είναι κάτι που έχω κάνει αναρίθμητες φορές και ΣΚΑΣΕ ΘΩΜΑ.).
Λοιπόν, πού είχαμε μείνει;
Ναι. Σε έναν από τους τύπους που απαρίθμησε, παρέθεσε στις φιλενάδες της (και σε όλο το υπόλοιπο φιλοθεάμον κοινό που επέλεξε για άλλη μια φορά τον ΟΑΣΘ για την ψυχαγωγία του) τον εξής διάλογο:
-Αυτός: Θες να κάνουμε κάτι;
-Αυτή: Ξέρεις, αυτήν την περίοδο τα έχω με τον Χ, οπότε...
-Αυτός: Ίσως κάποια άλλη στιγμή τότε;
-Αυτή: Ναι, κάποια άλλη στιγμή...
-Αυτός: Ωραία, θα περιμένω.
Και αποκορυφώνει στις φίλες της με την ατάκα "Καλά, θα περιμένει πολύ ακόμα".
Και αρχίζουν όλες μαζί να κακαρίζουν, προφανώς γιατί ήταν τόσο γαμάτη η απάντηση της αρχικοτάρας που έπρεπε να την επιδοκιμάσουν.
Κατάλαβες, φίλε μου; Τα λένε τα καριολίκια τους και τα περηφανεύονται κιόλας.
Ο Γρηγόρης πιθανότατα θα διαφωνήσει, αλλά ας έρθουμε στη θέση του κακομοίρη αυτού στον οποίο σκοπεύει να ρίξει πίτα η ράντομ καριολίτσα που συνάντησα μία φορά στο λεωφορείο και ελπίζω ότι δε θα ξανασυναντήσω ποτέ στη ζωή μου.
Έχεις την άλλη απέναντί σου, ξέρεις ότι έχει πάρει το μισό σχολείο και το ένα τέταρτο του παραδιπλανού σχολείου και κάτι τύπους που πηγαίνουν σε ιδιωτικά, γιατί δε φαντάζομαι και να την είχε για αθώα περιστερά, 2014 έχουμε πια, και της την πέφτεις.
Κι αυτή, αντί να σου πει στα ίσια, ξεκάθαρα κι αντρίκια και προσθέστε κι άλλα συνώνυμα του "στα ίσια" ανάλογα με το πώς σας αρέσει η γεύση, "ξέρεις, αγοράκι μου, δεν πρόκειται να σου κάτσω μέχρι να ολοκληρωθεί το μετρό της Θεσσαλονίκης κι ακόμα παραπέρα", σου δίνει φρούδες ελπίδες, στις οποίες, αν είσαι κι εσύ λίγο μαλάκας, θα πας να γαντζωθείς.
Ε, εκεί μία απάντηση της αρμόζει, όχι μόνο από σένα, αλλά κι απ'την υπόλοιπη κοινωνία.
-Ρε Θωμά, αφού βλέπεις ότι τα δεκατετράχρονα το πνίγουνε το κουνέλι, γιατί δεν πας κι εσύ να βρεις κανένα, να ξεθολώσει ο μυαλός σου, να ησυχάσει κι εμάς το κεφάλι μας που μας έχεις ζαλίσει τ'αρχίδια "δεν έχω γκόμενα" και "δεν έχω γκόμενα";
Ννννναι. Το πρόβλημά μου δεν είναι να βρω μια τρύπα να το χώσω. Αν ήταν αυτό, θα άνοιγα μια τρύπα στην άμμο. Όπως λέει και το ανέκδοτο με τους Κύπριους για το πώς βγάλανε την πόλη τους Αμμόχωστο.
Στη Σαπφούς, εκεί απέναντι απ'το υποθηκοφυλακείο,  τα τραβέλια παίρνουν πίπες για πέντε ευρώ και οι μαύρες σου κάθονται για δέκα (τα οποία βέβαια δεν περιλαμβάνουν τα έξοδα που θα δώσεις για θεραπεία απ'τη σύφιλη). Αν το πρόβλημά μου ήταν σκέτα και ξερά να γαμήσω, θα το είχα λύσει με το να μην πάρω τυρόπιτα για πέντε μέρες.
Δεν είναι εκεί το θέμα.
Το θέμα είναι, τι θα είχε να μου προσφέρει το δεκατετράχρονο, πέρα από μια εύκολη τρύπα; Ποια θυσία έχει κάνει αυτή για μένα; Πού είναι ο Βάγκνερ, πού είναι ο Πουτσίνι; Βας βας βας ο Παρασκευάς, που πήρε ο Καρβέλας το riff από τη Layla και το έκανε γύφτικο τσιφτετέλι και στριφογυρνάει ο Κλάπτον στον τάφο του, παρ'όλο που δεν πέθανε ακόμα.

Εντάξει ρε παιδιά. Δε θα σας έβαζα και το Βας Βας. Έχω και μια πχοιότητα μη χέσω πόμολα.
Τι έλεγα; Α, ναι. Τι ακριβώς να το κάνω εγώ το δεκατετράχρονο;
-Να το γαμήσεις.
Χαίρω πολύ, Σκορδομπούτσογλου. Εννοώ πέρα απ'το να το γαμήσω. Όπως προείπα, δεν είναι αυτό το ζητούμενό μου. Άρα επανέρχομαι στην αρχική μου ερώτηση. Τι ακριβώς να το κάνω εγώ το δεκατετράχρονο;
-Να το γαμήσεις.
ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ, ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ.
Τι να το κάνω, λοιπόν, εγώ το δεκατετράχρονο; Να το ακούω να μου λέει πόσο γλυκούλης είναι ο Μπίμπερ; Να μου κρατάει μούτρα επειδή δεν της πήρα ένα τεράστιο χνουδωτό αρκούδι για του Αγίου Σαχλεντίνου; Ή μήπως να ισχυρίζεται στις αντούβιανες φίλες τις πως το ότι τα έχει με μεγαλύτερο της προσφέρει σταθερότητα και συναισθηματική ωριμότητα;
Ε, όχι. Αν όλοι οι δεκαοχτάχρονοι κάγκουρες εκεί έξω βρίσκουν την εύκολη λύση στο να πάνε και να πηδάνε τα δεκατετράχρονα, ας πάνε. Κι ελάτε μετά να με ρωτήσετε γιατί είναι τόσο σάπιο το κοινωνικό οικοδόμημα.
Εγώ μια φορά, το να πάω να τα φτιάξω με δεκατετράχρονο το θεωρώ πρώτα πρώτα πλήγμα για την αξιοπρέπειά μου.
-Ωραία, τότε περίμενε να γαμήσεις την αξιοπρέπειά σου.
...χρ...
(το "...χρ..." αυτό συμβόλιζε το κάτι σαν ροχαλητό που αντηχεί απ'το λαρύγγι σου όταν ακούς κάτι που υποτίθεται ότι έπρεπε να είναι αστείο αλλά δεν ήταν και τέλος πάντων ελπίζω να καταλάβατε γιατί στο να εξηγώ πράματα είμαι χειρότερος κι απ'το να μην τρώω ό,τι βρω μπροστά μου).
Αυτά, και να προσέχετε μη γράψετε ένα επικό riff και σας το κλέψει ένα δεκατετράχρονο για να κάνει το γκόμενο να ζηλέψει κι αν μου εξηγήσετε το πώς ακριβώς θα μπορούσε ένα δεκατετράχρονο να κάνει ένα γκόμενο να ζηλέψει κλέβοντας ένα riff θα σας κεράσω καφέ απ'το Μικέλ.

Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014

Μου τη δίνουν τα μπλογκοπαίχνιδα!

Καλησπέρα σας και καλή χρονιά, φίλες και φίλοι σε όλο τον κόσμο. Ο αγαπητός Χωστήρας, από το καινούριο του ιστομπλόγκιον που δεν επιτρέπει να μαθευτεί η ύπαρξή του παραέξω γιατί φοβάται ότι θα τα κάνει όλα μουνί όπως την προηγούμενη φορά, αναβίωσε μία αρχαία παράδοση που είχε πρωτοκαθιερώσει ο Μάστερ Τζης, που για τον μπλογκισμό είναι μέγας Δαλάι Γκαμήλα γιατί ο Λάμα είχε δουλειές πώς τα λέω έτσι ο πούστης και το 2014, χειροκροτήστε με, γιατί ζω για το χειροκρότημα, κρότημα, κρότημα.

Α, η Στέφι. Πώς επιβίωνα χωρίς αυτή την κοπέλα;
Στην αρχαία λοιπόν παράδοση που είχε πρωτοκαθιερώσει ο Μάστερ Τζι, ο επίδοξος μοναχός του μπλογκισμού γράφει πέντε πράματα που του τη δίνουν.
Πρωτότυπη θεματολογία, δεν μπορώ να πω, γιατί ποτέ κανείς μας δεν έγραψε άρθρο με πράματα που του τη δίνουν. Για να την κάνω πρωτότυπη, λοιπόν, αυτήν εδώ την ανάρτηση, θα πρέπει να αποφύγω να γράψω για πράγματα τα οποία κράζει ήδη όλος ο κόσμος ή τα έχω ήδη κράξει εγώ πολλάκις. Επομένως η λίστα:
  1. Ο Τζάστιν Μπίμπερ
  2. Ο Άδωνις Γεωργιάδης
  3. Το Pretty Bra
  4. Ο καθηγητής μου στο σχέδιο
  5. Η Γιούλη
απορρίπτεται.
Θα μπορούσα επίσης να πω "μου τη δίνει ό,τι υπάρχει και αναπνέει", αλλά τότε θα βγαίνανε πολύ περισσότερα από πέντε πράγματα και κάτι που μου τη δίνει αφάνταστα είναι αυτοί που δεν ξέρουν να μετράνε.
Τέλος πάντων, αρκετές καθυστερήσεις έπαιξα, πάμε τώρα στο ψητό.
  1. Η μεταγραφολογία
    Η μεταγραφολογία είναι μια παραδοσιακή ιεροτελεστία της ελληνικής αθλητικής σκηνής που ακολουθεί τα εξής βήματα:
    α) το καλοκαίρι, οι οπαδικές φυλλάδες αρχίζουν να διασπείρουν φήμες ότι θα έρθει στην ομάδα το τάδε μεγάλο όνομα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου (που πλέον είναι τριανταφεύγα και ψάχνει να βρει ένα ποδοσφαιρικό νεκροταφείο για να συμπληρώσει τα συντάξιμα) ή το νέο ανερχόμενο ταλέντο που βγάζει μάτια (στο μονότερμα που παίζει στο σχολείο του την ώρα της γυμναστικής με τερματοφύλακα τον χοντρό της τάξης).
    β) οι οπαδικές φυλλάδες αρχίζουν να διατυμπανίζουν όλο και πιο ανήκουστα ποσά που σκοπεύει να δώσει ο πρόεδρος (τα οποία, για να τα παραφουσκώσουν, χώνουν μέσα μέχρι και το ταξί που θα φέρει τον παίχτη απ'το αεροδρόμιο).
    γ) ο πρόεδρος δίνει κάποιο ανήκουστο ποσό (λιγότερο ανήκουστο όμως απ'αυτά που αναφέρθηκαν) και τον φέρνει.
    δ) πριν ακόμα αρχίσει το πρωτάθλημα, οι οπαδικές φυλλάδες λυσσάνε για το πόσο μεγάλος είναι ο παίχτης που ήρθε και πώς με αυτόν η ομάδα θα γίνει η απόλυτη ποδοσφαιρική μηχανή που βάζει περισσότερα γκολ απ'όσες νότες χτυπάει το δευτερόλεπτο ο Ίνγκβι Μάλμστην ή όπως σκατά προφέρεται το όνομά του και την άμυνά της δεν την διαπερνάει ούτε ICBM.
    ε) ο παίκτης αποδεικνύεται (κλασικά) ότι δεν προσφέρει τα αναμενόμενα, η εξέδρα εξοργίζεται κι ο πρόεδρος τον στέλνει δανεικό στον Εργοτέλη ή στην Ανταλιασπόρ.
    στ) επιστροφή στο α).
    Κι εσύ ο μαλάκας, που κλαίγεσαι ότι δεν έχεις δουλειά, κάθεσαι σε μια καφετέρια, καπνίζοντας Μάλμπορο, πίνοντας φρέντο γιατομπουτσίνο, διαβάζεις τη Μέτροσπορ ονλάιν στο Samsung Galaxy που δε χωράει στην τσέπη σου κι αγχώνεσαι αν ο Ιβάν θα δώσει στον τάδε ατάλαντο κλωτσοσκούφη πεντακόσιες χιλιάδες ή εξακόσιες. Δε μας γαμάς;
  2. Οι γκόμενες που φοράνε ό,τι σκατά τους πλασάρουνε για μόδα
    Πριν από δυο βδομάδες είχα πάει σε μια εκδήλωση όπου με βραβεύσανε γιατί γάμησα κι έδειρα στις πανελλήνιες (σιγά το κατόρθωμα για μένα, θα με πείτε, αλλά προτιμώ να επιδεικνύω μετριοφροσύνη). Εκεί που λέτε βρίσκω έναν άλλον συνάδελφο μηχανολόγο, τον οποίον ήρθαν να χαιρετήσουν παράδοξα πολλές γκόμενες κι αρχίζω να υποπτεύομαι ότι δεν είναι στ'αλήθεια μηχανολόγος.
    Μία απ'αυτές τις γκόμενες, που βραβευότανε κι αυτή, φορούσε ένα υφασμάτινο παντελόνι με άσπρες και μπλε κατακόρυφες ρίγες. Κι επειδή είχε και το μαλλί της βαμμένο κατακόκκινο, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ βλέποντάς την ήταν ότι, αν ήταν και χοντρ...συγνώμη, ελαφρώς εύσωμη, θα της έλεγα να πάμε να κυνηγήσουμε αγριογούρουνα και να δείρουμε κανέναν Ρωμαίο λεγεωνάριο.

    Βέβαια, η περήφανη γαλατική βράκα του Οβελίξ δεν είναι το χειρότερο που έχουν δει τα ματάκια μου, αν και οπωσδήποτε δε με εμπνέει ιδιαίτερα όταν η γκόμενα που βλέπω απέναντί μου παίρνει στιλιστικές συμβουλές από έναν άνθρωπο που λαξεύει μενίρ ως επάγγελμα.
    Γιατί ένας από τους λίγους λόγους που χαίρομαι για το ότι έχουμε χειμώνα είναι ότι γλιτώνουμε, έστω και προσωρινά, από ετούτην εδώ την πανούκλα:

    Γιατί για κάποιο λόγο είναι μόδα το να βγαίνεις έξω λες κι επιβίωσες από την επίθεση ενός γιγαντιαίου μπλέντερ.
  3. Ο μαύρος μπουχός που φτύνουν τα λεωφορεία κάθε φορά που ξεκινάνε από στάση:
    Έχεις περάσει λοιπόν ένα ικανό διάστημα της μέρας σου μέσα σε ένα κινούμενο σαρδελοκούτι που χοροπηδάει, αγκομαχάει, τρέμει και τρίζει αδιάκοπα, μαζί με πενήντα γριές, εξήντα φοιτητές που γυρνάνε από τις καφετέριες σχολές τους και μια τσιγγάνα με ένα ανήλικο στην αγκαλιά που γυρνάει από λεωφορείο σε λεωφορείο λέγοντας ότι ο ναρκομανής άντρας της την παράτησε έγκυο κι έχει παιδί ένα μηνών (sic) αφημένο στο σπίτι (το οποίο παιδί είναι ένα μηνών περίπου για όσο χρονικό διάστημα κι ο Μπαρτ Σίμπσον είναι δέκα χρονών).
    Κάποια στιγμή η σεξουλιάρικη φωνή που αναγγέλλει την επόμενη στάση (την οποία φυσικά δεν έχετε εσείς οι Αθηναίοι και μετά μας κουνιέστε, Κατερίνα) φέρνει τη γλυκιά λύτρωση, καθώς έχει φτάσει πλέον η στιγμή να κατέβεις. Και κάνεις το σφάλμα, τη στιγμή που ξεκινάει το λεωφορείο, να πας να περάσεις απέναντι από πίσω.
    ΦΡΑΠ! ΦΡΟΥΥΥΥΠ! ΠΡΡΡΡΡΣΤ! Ρούφα άκαυτο πετρέλαιο, μαλάκα.
    Βέβαια η τραγική ειρωνεία σε αυτή την υπόθεση είναι ότι ο ΟΑΣΘ, για να παίξει με τα νεύρα μας, βάζει στις οθόνες που αναγγέλλουν την επόμενη στάση (που ούτε κι απ'αυτό έχουν στην Αθήνα, ΚΑΤΕΡΙΝΑ) να περνάει το μήνυμα "μετακινούμαι με λεωφορείο, γιατί αγαπώ το περιβάλλον".
    Και τον άλλον τον πείραξαν τα τζάκια κι οι ξυλόσομπες.
  4. Αυτοί που λένε ότι ακούνε απ'όλα:
    Άκου να δεις, φιλαράκο μου. Το απ'όλα είναι αποδεκτή απάντηση όταν σε ρωτάω πώς τρως το πιτόγυρο (αν και το απ'όλα σημαίνει ότι μολύνεις τον ιερό γύρο με τη σιχαμερή αηδία που λέγεται κέτσαπ αλλά ας είναι, δε θα τα χαλάσουμε εκεί, εδώ υπάρχει άτομο που τρώει το γύρο με κεφαλοτύρι).
    Όταν όμως εσύ με λες ότι ακούς απ'όλα, εννοείς ότι ακούς απ'όλα όσα έχει βγάλει η Πάολα, ο Παντελίδης κι ο Κιάμος.

    (ένα γκντουμπ γκντουμπ που ακούτε είναι το κεφάλι μου που χτυπάω στον τοίχο γιατί βιάστηκα να βγάλω τα 15 χειρότερα τραγούδια του 2013 και δεν πρόλαβα να περιλάβω αυτό το αριστούργημα)
    Απλά δε θες να παραδεχτείς ότι είσαι μια τελειωμένη σκυλού του κερατά (ανεξαρτήτως φύλου) και νομίζεις ότι θα μας πείσεις ότι ακούς ροκ επειδή μια φορά πήγες σε ένα live των Σκόρπιονς (που ανάθεμά με κι αν έχουν κάνει λάιβ πουθενά αλλού εδώ και 20 χρόνια εκτός απ'την Ελλάδα).
    Ή ότι είσαι γκοθού και καλά κι όλος ο κόσμος σου φτάνει μέχρι τους Εβανέσενς. Ή προσπαθείς να μας πείσεις ότι είσαι μέταλλο επειδή κουνάς ρυθμικά αναπτήρα κάθε φορά που ακούς το Νάθινγκ Ελς Μάτερς.
    Μαλάκα μου, το Νάθινγκ Ελς Μάτερς είναι το τελευταίο τραγούδι που δικαιούται να δηλώνει μέταλ. Πάνω στο εξώφυλλο του σινγκλ δε γράφει Metallica. Γράφει Lica. Το Metal σηκώθηκε κι έφυγε. Δεν πείθεις κανέναν. Πάρε το Σκάνια και τράβα στο καλό.
  5. Αυτοί που κολλάνε τις μασημένες τσίχλες τους κάτω απ'τα θρανία.
    Θέλω να ξεκολλήσω όλες τις μασημένες τσίχλες απ'τα θρανία, να πάρω το DNA από το σάλιο αυτών που τις μάσησαν, να τους κλωνοποιήσω και να στείλω τον στρατό των κλώνων που θα δημιουργήσω να τους σαπίσουν στο ξύλο. Αυτό. Δεν έχω να πω κάτι άλλο.
Αυτά, και να προσέχετε μην ταΐσετε τα τρολ.