Η σεξουαλική χειραφέτηση του δεκατετράχρονου

Ήμουν σήμερα το απόγευμα στο λεωφορείο...
Αν είχα ένα ευρώ για κάθε φορά που ξεκινάω μια ανάρτηση με τη φράση "ήμουν στο λεωφορείο", θα είχα αρκετά λεφτά για να κεράσω κάποιον από εσάς καφέ στο Μικέλ.
Τέλος πάντων, ήμουν σήμερα το απόγευμα στο λεωφορείο, πηγαίνοντας να συναντήσω το Γρηγόρη που γύρισε μετά τις χριστουγεννιάτικες διακοπές του στην ερωτική πόλη (ή ερωτικό χωριό, όπως θα το αποκαλούσε η Κατερίνα), και από την αρχή μέχρι το τέλος της διαδρομής τον ζωτικό μου χώρο καταλάμβανε παρέα αποτελούμενη από έξι-εφτά μουνίτσες του γυμνασίου.
Με το ζόρι να πήγαιναν πρώτη λυκείου.
Κι από την ώρα που ανέβηκα στο γαμήδι το λεωφορείο μέχρι την ώρα που κατέβηκα από το γαμήδι το λεωφορείο, δε σταμάτησαν να μιλάνε φωναχτά για τις αλλαξοκωλιές τους.

Ναι, κυρίες και κύριοι. Σε περίπτωση που δεν το είχατε συνειδητοποιήσει, κανένας απολύτως δεν ενδιαφέρεται να ακούσει με ποιον πήγε ποια πού πότε και γιατί. Είναι πολύ πιθανό να χαθήκατε με τις ερωτηματικές αντωνυμίες στην τελευταία πρόταση, στην οποία περίπτωση εύχομαι να έχετε gps γιατί αλλιώς την πουτσίσατε.
Σε κάποια φάση, γύρω στο κατηραμένο φανάρι της Λαγκαδά το οποίο για να το περάσεις πρέπει να έχεις βύσμα το Θεό πρέπει να ήτανε, η μία απ'αυτές (που προφανώς πρέπει να ήταν η αρχηγός της αγέλης) άρχισε να απαριθμεί σε πόσους έχει πει όχι, αλλά εν τέλει αποδείχτηκε ότι σε περισσότερους είχε πει ναι παρά όχι, γιατί και σ'αυτούς που νόμιζε ότι είχε πει όχι εν τέλει είχε πει ναι "δυο-τρεις φορές".
Εκείνη τη στιγμή τα αρχίδια μου ήθελαν να αρχίσουν να χειροκροτάνε μεταξύ τους, δημιουργώντας έτσι την πρώτη παγκόσμια περίπτωση επιδοκιμαστικού αρχιδοκροτήματος, αλλά εν τέλει επέδειξαν αυτοσυγκράτηση.
Το αποκορύφωμα όμως δεν είχε έρθει ακόμα. Σε κάποιον από τους αναρίθμητους τύπους που απαρίθμησε (και θα με ρωτήσετε τώρα, αν ήταν αναρίθμητοι πώς τους απαρίθμησε, και η αλήθεια είναι ότι αυτό το ερώτημα δεν ξέρω να το απαντήσω γιατί δεν έχω εντρυφήσει τόσο βαθιά στα θεωρητικά μαθηματικά και κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσω να ανοίγω παρενθέσεις και να ξεχνάω να τις κλείσω γιατί είναι κάτι που έχω κάνει αναρίθμητες φορές και ΣΚΑΣΕ ΘΩΜΑ.).
Λοιπόν, πού είχαμε μείνει;
Ναι. Σε έναν από τους τύπους που απαρίθμησε, παρέθεσε στις φιλενάδες της (και σε όλο το υπόλοιπο φιλοθεάμον κοινό που επέλεξε για άλλη μια φορά τον ΟΑΣΘ για την ψυχαγωγία του) τον εξής διάλογο:
-Αυτός: Θες να κάνουμε κάτι;
-Αυτή: Ξέρεις, αυτήν την περίοδο τα έχω με τον Χ, οπότε...
-Αυτός: Ίσως κάποια άλλη στιγμή τότε;
-Αυτή: Ναι, κάποια άλλη στιγμή...
-Αυτός: Ωραία, θα περιμένω.
Και αποκορυφώνει στις φίλες της με την ατάκα "Καλά, θα περιμένει πολύ ακόμα".
Και αρχίζουν όλες μαζί να κακαρίζουν, προφανώς γιατί ήταν τόσο γαμάτη η απάντηση της αρχικοτάρας που έπρεπε να την επιδοκιμάσουν.
Κατάλαβες, φίλε μου; Τα λένε τα καριολίκια τους και τα περηφανεύονται κιόλας.
Ο Γρηγόρης πιθανότατα θα διαφωνήσει, αλλά ας έρθουμε στη θέση του κακομοίρη αυτού στον οποίο σκοπεύει να ρίξει πίτα η ράντομ καριολίτσα που συνάντησα μία φορά στο λεωφορείο και ελπίζω ότι δε θα ξανασυναντήσω ποτέ στη ζωή μου.
Έχεις την άλλη απέναντί σου, ξέρεις ότι έχει πάρει το μισό σχολείο και το ένα τέταρτο του παραδιπλανού σχολείου και κάτι τύπους που πηγαίνουν σε ιδιωτικά, γιατί δε φαντάζομαι και να την είχε για αθώα περιστερά, 2014 έχουμε πια, και της την πέφτεις.
Κι αυτή, αντί να σου πει στα ίσια, ξεκάθαρα κι αντρίκια και προσθέστε κι άλλα συνώνυμα του "στα ίσια" ανάλογα με το πώς σας αρέσει η γεύση, "ξέρεις, αγοράκι μου, δεν πρόκειται να σου κάτσω μέχρι να ολοκληρωθεί το μετρό της Θεσσαλονίκης κι ακόμα παραπέρα", σου δίνει φρούδες ελπίδες, στις οποίες, αν είσαι κι εσύ λίγο μαλάκας, θα πας να γαντζωθείς.
Ε, εκεί μία απάντηση της αρμόζει, όχι μόνο από σένα, αλλά κι απ'την υπόλοιπη κοινωνία.

-Ρε Θωμά, αφού βλέπεις ότι τα δεκατετράχρονα το πνίγουνε το κουνέλι, γιατί δεν πας κι εσύ να βρεις κανένα, να ξεθολώσει ο μυαλός σου, να ησυχάσει κι εμάς το κεφάλι μας που μας έχεις ζαλίσει τ'αρχίδια "δεν έχω γκόμενα" και "δεν έχω γκόμενα";
Ννννναι. Το πρόβλημά μου δεν είναι να βρω μια τρύπα να το χώσω. Αν ήταν αυτό, θα άνοιγα μια τρύπα στην άμμο. Όπως λέει και το ανέκδοτο με τους Κύπριους για το πώς βγάλανε την πόλη τους Αμμόχωστο.
Στη Σαπφούς, εκεί απέναντι απ'το υποθηκοφυλακείο,  τα τραβέλια παίρνουν πίπες για πέντε ευρώ και οι μαύρες σου κάθονται για δέκα (τα οποία βέβαια δεν περιλαμβάνουν τα έξοδα που θα δώσεις για θεραπεία απ'τη σύφιλη). Αν το πρόβλημά μου ήταν σκέτα και ξερά να γαμήσω, θα το είχα λύσει με το να μην πάρω τυρόπιτα για πέντε μέρες.
Δεν είναι εκεί το θέμα.
Το θέμα είναι, τι θα είχε να μου προσφέρει το δεκατετράχρονο, πέρα από μια εύκολη τρύπα; Ποια θυσία έχει κάνει αυτή για μένα; Πού είναι ο Βάγκνερ, πού είναι ο Πουτσίνι; Βας βας βας ο Παρασκευάς, που πήρε ο Καρβέλας το riff από τη Layla και το έκανε γύφτικο τσιφτετέλι και στριφογυρνάει ο Κλάπτον στον τάφο του, παρ'όλο που δεν πέθανε ακόμα.

Εντάξει ρε παιδιά. Δε θα σας έβαζα και το Βας Βας. Έχω και μια πχοιότητα μη χέσω πόμολα.
Τι έλεγα; Α, ναι. Τι ακριβώς να το κάνω εγώ το δεκατετράχρονο;
-Να το γαμήσεις.
Χαίρω πολύ, Σκορδομπούτσογλου. Εννοώ πέρα απ'το να το γαμήσω. Όπως προείπα, δεν είναι αυτό το ζητούμενό μου. Άρα επανέρχομαι στην αρχική μου ερώτηση. Τι ακριβώς να το κάνω εγώ το δεκατετράχρονο;
-Να το γαμήσεις.
ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ, ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ.
Τι να το κάνω, λοιπόν, εγώ το δεκατετράχρονο; Να το ακούω να μου λέει πόσο γλυκούλης είναι ο Μπίμπερ; Να μου κρατάει μούτρα επειδή δεν της πήρα ένα τεράστιο χνουδωτό αρκούδι για του Αγίου Σαχλεντίνου; Ή μήπως να ισχυρίζεται στις αντούβιανες φίλες τις πως το ότι τα έχει με μεγαλύτερο της προσφέρει σταθερότητα και συναισθηματική ωριμότητα;
Ε, όχι. Αν όλοι οι δεκαοχτάχρονοι κάγκουρες εκεί έξω βρίσκουν την εύκολη λύση στο να πάνε και να πηδάνε τα δεκατετράχρονα, ας πάνε. Κι ελάτε μετά να με ρωτήσετε γιατί είναι τόσο σάπιο το κοινωνικό οικοδόμημα.
Εγώ μια φορά, το να πάω να τα φτιάξω με δεκατετράχρονο το θεωρώ πρώτα πρώτα πλήγμα για την αξιοπρέπειά μου.
-Ωραία, τότε περίμενε να γαμήσεις την αξιοπρέπειά σου.
...χρ...
(το "...χρ..." αυτό συμβόλιζε το κάτι σαν ροχαλητό που αντηχεί απ'το λαρύγγι σου όταν ακούς κάτι που υποτίθεται ότι έπρεπε να είναι αστείο αλλά δεν ήταν και τέλος πάντων ελπίζω να καταλάβατε γιατί στο να εξηγώ πράματα είμαι χειρότερος κι απ'το να μην τρώω ό,τι βρω μπροστά μου).
Αυτά, και να προσέχετε μη γράψετε ένα επικό riff και σας το κλέψει ένα δεκατετράχρονο για να κάνει το γκόμενο να ζηλέψει κι αν μου εξηγήσετε το πώς ακριβώς θα μπορούσε ένα δεκατετράχρονο να κάνει ένα γκόμενο να ζηλέψει κλέβοντας ένα riff θα σας κεράσω καφέ απ'το Μικέλ.