Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Η τελευταία σύριγγα (μια ρομαντική ιστορία)

Ήταν νύχτα, περασμένες τρεις, σε μια σκοτεινή γκαρσονιέρα, σε μια βρωμερή συνοικία της Νέας Υόρκης, στην οποία κανένας άνθρωπος με λεφτά ή αυτοσεβασμό δε θα περνούσε από μέσα. Οι τοίχοι της γκαρσονιέρας έσταζαν μούχλα κι υγρασία, το χειμώνα το κρύο ήταν τσουχτερό, το καλοκαίρι η ζέστη ανυπόφορη, και το χειρότερο, το κτίριο δεν είχε καν ασανσέρ.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες εξαθλίωσης ζούσε ο Τζίμι.
Ο Τζίμι κατέβασε τα στόρια, για να μην τον δουν οι πουτάνες που πρόσφεραν τη χυδαία σάρκα τους στον καλό, τον κακό και τον άσχημο για μια χούφτα δολάρια. Δεν είναι τυχαίες οι καουμπόικες αναφορές, αν αναρωτιέστε (που στ'αρχίδια σας κιόλας). Ο Τζίμι μπορεί να θεωρηθεί ένας μοναχικός καβαλάρης κάτω απ'τη Δύση, ροκ σταρ, πλέιερ, AC/DC. 
Εν αντιθέσει όμως με το Λούκι Λουκ, ο οποίος υπερασπίζεται τους φτωχούς και επιβάλλει την τάξη, ο Τζίμι ζει από την άλλη πλευρά του νόμου. Βγάζει από την τσέπη του τον ασημένιο αναπτήρα, κειμήλιο του πατέρα του, που ήταν στο Βιετνάμ. Δεν πολέμησε, ψώνιζε πουτάνες. Ήταν το μόνο αντικείμενο που δεν είχε πουλήσει για να αγοράσει πρέζα. Αυτό, και η κιθάρα του, με την οποία έπαιζε στο μετρό και οι περαστικοί του πετούσαν κανένα φραγκοδίφραγκο από λύπηση. 
Τρεμάμενη, σαν τα χέρια του, ήταν κι η φλόγα του αναπτήρα, στην οποία έβαλε ένα κουτάλι ηρωίνη, και το παρακολουθούσε να λιώνει, όπως ακριβώς έλιωνε κι η ζωή του.
Πω, τι έγραψα πάλι ο πούστης, είναι φοβερό.
Γέμισε τη σύριγγα με τον άσπρο θάνατο κι ετοιμάστηκε να την καρφώσει στο μπράτσο του, όπως έκανε κάθε βράδυ, όταν ξαφνικά άκουσε ένα χτύπημα στην πόρτα.
Η σύριγγα του έπεσε απ'τα χέρια. Όχι, δε γίνεται, δεν είναι δυνατόν. Κανείς δεν του είχε χτυπήσει την πόρτα τα τελευταία χρόνια. Οι γονείς του είχαν πεθάνει στα χέρια ληστών όταν ήταν μικρό παιδάκι, είχε ορκιστεί μάλιστα να πάρει εκδίκηση στο όνομα όλων των θυμάτων της αδικίας, αλλά επειδή οι δικοί του γονείς δεν ήταν δισεκατομμυριούχοι του πήρε τη δόξα ο Μπρους Γουέιν. 
Η δε σπιτονοικοκυρά του είχε πάρει απόφαση ότι δεν επρόκειτο να εισπράξει ποτέ νοίκι από δαύτονε και κάλλιο να το είχε νοικιάσει σε εκείνον τον Σέρβο λαθρομετανάστη, Νίκο Μπέλιτς πρέπει να τον λέγανε, αλλά την έπιασε το πατριωτικό της και God Bless America και τέθοια.
Σούρνοντας και τρεκλίζοντας, ο Τζίμι έφτασε με δυσκολία στην πόρτα. Την άνοιξε, καταβάλλοντας προσπάθειες να σταθεί όρθιος. Ήταν μια κοπέλα, με κατάμαυρα μακριά μαλλιά, κοντούλα, αδύνατη αλλά όχι ανορεξικιά, ίσως κάτι σας θυμίζει αυτή η περιγραφή, δεν ξέρω, και κοιτούσε τον Τζίμι με ένα εγκάρδιο χαμόγελο.
-Μήπως έχεις ένα ευρώ;
Ήταν μια πρώτη ενστικτώδης αντίδραση του πρεζακίου, που δεν είχε κι ιδιαίτερο νόημα εδώ που τα λέμε γιατί ούτως ή άλλως στην Αμερική δολάριο έχουν. Σιγά σιγά, όμως, οι μνήμες ξύπνησαν στον Τζέιμς, μνήμες που η ζουζού δεν είχε καταφέρει να σβήσει.
-Να..Νάταλι;
Ήταν όντως η Νάταλι. Φυσικά, εσείς δεν έχετε την παραμικρή ιδέα ποια είναι η Νάταλι, γιατί θα έπρεπε άλλωστε, μόλις τώρα την έβγαλα από την γκλάβα μου. Για να καταλάβετε ποια ήταν η Νάταλι, θα πρέπει να πάμε μερικά χρόνια πίσω, τότε που ο Τζίμι κι η Νάταλι πηγαίνανε μαζί σχολείο, καθόντανε στο διπλανό θρανίο, κι όταν της έδινε το βιβλίο του'λεγε σ'αγαπώ.
Πίσω από τις λέξεις, όμως, κρυβόταν η Αλέξις.
Όχι η Κάρινγκτον από τη Δυναστεία, αλλά μια ξανθιά τσουλάρα αρχηγός των τσιρλίντερ, που τα είχε με τον Μάικ, αρχηγό της ποδοσφαιρικής ομάδας του σχολείου και πιο ηλίθιο κι από έναν κουβά σφηνοτουβλάκια. Όπως καταλαβαίνετε, ο ηλίθιος σφίχτης γκόμενός της δεν της αρκούσε.
Ο Τζίμι, πριν μπλέξει με την παραμύθα, ήταν ωραίος τύπος. Ελαφρώς αξύριστος, μαλλί σγουρό που ανέμιζε στον άνεμο (ο πλεονασμός είναι ποιητική αηδία), σπινθηροβόλα πράσινα μάτια, είχε καλές προϋποθέσεις. Αυτό όμως που τρέλαινε όλες τις κοπέλες στο σχολείο του ήταν τα μαγικά του δάχτυλα.
Εσείς τώρα μπορεί να φαντάζεστε διάφορα σαν διαστροφικοί πορνόμυαλοι που είστε, εγώ όμως μιλάω για τις ικανότητές του στην κιθάρα. Οι φίλοι του στο σχολείο τον αποκαλούσαν Τζίμι Πέιτζ, και δεν είναι επειδή τον λέγανε έτσι στο επίθετο, γιατί τον λέγανε Μπόναμ. Σωστή μπάντα, λάθος όργανο.
Θα μπορούσαν να τον λένε και Χέντριξ, αλλά οι φίλοι του δεν το σκέφτηκαν πιο πριν και τώρα είναι αργά για να τους διορθώσω.
Κι όπως καταλαβαίνετε, η Αλέξις ήθελε αυτά τα μαγικά δάχτυλα να δουλέψουν τις χορδές της. Και τώρα εννοώ αυτό ακριβώς που φαντάζεστε.
Αλλά ο Τζίμι δε γυρνούσε να κοιτάξει την Αλέξις. Είχε μάτια μόνο για την Νάταλι. Ο έρωτάς τους ήταν σαν τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, τον Τριστάνο και την Ιζόλδη, τον Δον Κιχώτη και τη Δουλτσινέα, τον Ονούρ και τη Σεχραζάτ, και άλλα τέτοια.
Ώσπου ήρθε εκείνη η αποφράδα μέρα. Ήταν 14 Μαρτίου, παγκόσμια ημέρα του Πι, δηλαδή του 3,1415926535 και ακολουθούν άπειρα ψηφία, τα οποία συμβολίζουν το πόσο άπειρα γαμήθηκε ο Δίας εκείνη τη μέρα για τη ζωή του Τζίμι.
Όλα έδειχναν ότι ήταν μια συνηθισμένη μέρα στο σχολείο του Τζίμι: οι ποδοσφαιριστές έδερναν τα φυτά για να τους κάνουν τις ασκήσεις των μαθηματικών, τα ίμο (όταν πήγαινε σχολείο ο Τζίμι υπήρχαν ακόμα ίμο) κλαίγονταν και χαρακώνονταν στις τουαλέτες, οι καυλοσπυροφορεμένοι έφηβοι προσπαθούσαν να τρυπώσουν στα αποδυτήρια των κοριτσιών με αποτέλεσμα να τους πιάνει στα πράσα η ασφάλεια του σχολείου και να τους κάνει τουλούμια στο ξύλο, τίποτα δεν προμήνυε ότι λίγα μόλις χρόνια αργότερα ο Τζίμι θα κατέληγε να χτυπάει πρέζα ολομόναχος σε ένα σκοτεινό ερείπιο.
Η Αλέξις πλησίασε τον Τζίμι, και τον τράβηξε σε μια απόμερη γωνία, για να τον ρωτήσει τι τραγούδια θα έπαιζε στη γιορτή της αποφοίτησης, τάχα μου δήθεν και καλά ας πούμε να πούμε.
-Να, λέω να ξεκινήσω κλασικά, λίγο Μπήτλες, λίγο Στόουνς, θα προχωρήσω με ένα γρήγορο πέρασμα από τους Κουήν και στη συνέχεια, για να πρωτοτυπήσω, θα κάνω ένα αφιέρωμα στη σουηδική μπλακ μέταλ σκηνή.
-Ναι, κοίτα, ας παίξεις και την Καραγκούνα, στ'αρχίδια μου, σε θέλω κολασμένα εδώ και τώρα.
Και τον φίλησε παθιασμένα εκείνη τη στιγμή.
Δυστυχώς, εκείνη τη στιγμή πέρασε από την απόμερη γωνία η Νάταλι. 
Τον χαστούκισε κι έφυγε με δάκρυα στα μάτια.
Καλά κι αυτός ο μαλάκας, θα μου πείτε, για μια ερωτική απογοήτευση έπεσε στην πρέζα; Δεν είναι τόσο απλά τα πράματα, φίλοι μου. Βλέπετε, η Νάταλι ήταν η Εκλεκτή.
-Άρχισες πάλι τις μαλακίες;
Καλά, καλά, το κόβω εδώ.
Την επόμενη στιγμή πέρασε από την απόμερη γωνιά ο Μάικ, και βλέποντας τον Τζίμι με τη γκόμενά του τον σαπάκιασε στο ξύλο.
Αμέσως μετά πέρασε από την απόμερη γωνιά ένας καθηγητής, αποδεικνύοντας ότι αυτή η γωνιά ήταν τόσο απόμερη όσο κι η Πλατεία Αριστοτέλους, και βλέποντας αυτά τα αίσχη απέβαλε τον Τζίμι εξάπαντος απ'το σχολείο.
Κι αμέσως μετά πληροφορήθηκε ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν μακρινός του θείος, γιατί τέτοια γκαντεμιά μαζεμένη δεν εξηγείται αλλιώς.
Ο Τζίμι πονούσε. Όχι τόσο γιατί μια δίφυλλη ντουλάπα του είχε μετρήσει τα παΐδια (και τα είχε βρει λειψά), αλλά γιατί εξαιτίας του δάκρυσαν τα μπιρμπιλωτά ματάκια της Νάταλι.
Το ίδιο βράδυ πήγε κάτω από το σπίτι της με την κιθάρα του για να της παίξει ένα τραγούδι που έγραψε, με τίτλο "Σε παρακαλώ, συγχώρησέ με, δε φταίω εγώ, φταίει εκείνη η πουτάνα η Αλέξις". Η απάντηση της Νάταλι ήταν ένας κουβάς νερό, κι επειδή το νερό με τα ηλεκτρικά έχουν μια προαιώνια έχθρα κάηκε ο ενισχυτής του Τζίμι, για τον οποίο έκανε οικονομίες όλη του τη ζωή.
Κι αμέσως μετά βγήκε ο πατέρας της. Ο οποίος είχε καραμπίνα. Κι ήξερε να τη χρησιμοποιήσει.
Όπως καταλαβαίνετε, όλα του πήγαιναν στραβά εκείνη τη μέρα. Και το χειρότερο δεν είχε έρθει ακόμα. Όταν γύρισε στο σπίτι της γιαγιάς του, η οποία τον φρόντιζε γιατί οι γονείς του ήταν νεκροί όπως ξαναείπαμε, αυτή του είπε με στόμφο "Ποιος είσαι εσύ; Δεν είσαι ο εγγονός μου".
Ο Τζίμι νόμιζε ότι η γιαγιά του τον είχε απορρίψει από εγγονό της μετά από την είδηση ότι είχε αποβληθεί γιατί διέπραττε αισχρότητες με τις τσιρλίντερ στους διαδρόμους. Στην πραγματικότητα η γριά είχε Αλτσχάιμερ, αλλά το γεγονός στοίχισε πολύ ακριβά στον Τζίμι, ο οποίος, χωρίς κιθάρα, χωρίς σχολείο, χωρίς γιαγιά και το κυριότερο χωρίς Νάταλι, με λίγα ψωροδολάρια στην τσέπη, πήρε σβάρνα όλα τα καταγώγια της Νέας Υόρκης, ξεκίνησε να πίνει, κι έπεσε στην πρέζα.
Όχι εκείνη την ίδια νύχτα ρε ζωντόβολα, σταδιακά, αυτό θα ήταν απλώς παράλογο.
Πίσω στο παρόν, ήταν νύχτα, περασμένες τρεις, σε μια σκοτεινή γκαρσονιέρα μιας βρωμερής συνοικίας της Νέας Υόρκης, κι η Νάταλι κοιτούσε τον Τζίμι, κι ο Τζίμι κοιτούσε στο πάτωμα, γιατί ντρεπόταν να την κοιτάξει στα μάτια.
-Βλέπω, Τζίμι, έγινες πρεζάκι.
Η παρατηρητικότητα ήταν ένα από τα βασικά προσόντα της Νάταλι.
-Δεν είμαι πρεζάκι, είμαι φοιτητής απ'τη Σπάρτη.
Ακόμα και τώρα αρνιόταν να παραδεχθεί ότι ο έρωτάς του γι'αυτήν τον έριξε στα ναρκωτικά.
-Μη μου λες ψέματα, Τζίμι. Είσαι ένας ελεεινός ηρωινομανής, ένα σιχαμερό ανθρωπάριο που υπάρχει μόνο για να παίρνει τη δόση του και δεν έχει καμία απολύτως αξία...
-Τώρα τα παραλές.
Ακολούθησε σιγή ιχθύος με ωροσκόπο Υδροχόο.
-Και...γιατί είσαι εδώ, Νάταλι; Με συγχώρεσες, μετά από τόσα χρόνια;
-Όχι, δουλεύω σε ένα ίδρυμα απεξάρτησης εδώ λίγο πιο κάτω και με στείλανε να μαζέψω πελατεία.
Δεν τον είχε συγχωρέσει. Η σκληρότητά της πλήγωσε βαθύτατα τον εγωισμό του Τζίμι και της απάντησε με αυτά τα πρωτότυπα λόγια, τα οποία σκέφτηκε μόνος του:
-They tried to make me go to rehab, but I said no, no, no.
-Πολύ καλά, Τζίμι. Εγώ απλώς σου έκανα τη δύσκολη για να σε τσιτώσω, αλλά εσύ εγκαταλείπεις.
-...τι; Πώς;
-Μα φυσικά και σε έχω συγχωρέσει, βλάκα! Αλλά εσύ πού να καταλάβεις το μυαλό μιας γυναίκας, θλιβερό πρεζόνι. Φεύγω, έχασες την ευκαιρία σου. Δε σε συγχωρώ
-Στάσου, μύγδαλα! της φώναξε, αρπάζοντας κάτι μύγδαλα που είχε εκεί πρόχειρα.
-Δε μ'αρέσουν τα μύγδαλα.
-Φιστίκια;
-Είμαι αλλεργική.
-Ιμάμ μπαϊλντί;
-Τι; Πού το βρήκες;
-Έπαιζα έξω από ένα γκρικ τάβερν και μου δώσανε ένα τάπερ για να σταματήσω να παίζω.
-Μα, είναι το αγαπημένο μου φαγητό. Φέρε εδώ. Σε συγχωρώ.
Κι ο Τζίμι κοίταξε το πλατύ χαμόγελο της Νάταλι, που δε χαμογελούσε τόσο για τη λαχταριστή μελιτζάνα που ετοιμαζόταν να προσγειωθεί στο στόμα της αλλά πιο πολύ για την επανένωσή της με τον έρωτα της ζωής της, και πέταξε τη σύριγγα με την ηρωίνη απ'το παράθυρο. Δεν τη χρειαζόταν πια.
Τη σύριγγα αυτή τη βρήκε ένας ερασιτέχνης συγγραφέας παύλα μπλόγκερ παύλα απόφοιτος λυκείου της Θεσσαλονίκης, την κάρφωσε στο μπράτσο του, και έγραψε όλες αυτές τις μαλακίες.
The end.

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Ανασχηματιστείτε, μυστήρια πλάσματα

Στο ενδιάμεσο που εγώ γιόρταζα την έναρξη της φοιτητικής μου ζωής με το να μη βγω απ'το σπίτι μου για τρεις μέρες, συνέβησαν σαρωτικές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό που σίγουρα οδήγησαν σε κλαυθμό και οδυρμό πολλές ευαίσθητες γάτες.
Βλέπετε, ο Φώτης ο Κουβέλης, αυτός ο γίγαντας της αριστεράς, ο ηγέτης του τιτάνιου κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς που αντιπροσωπεύει το 5% του 65% του ελληνικού εκλογικού σώματος, αποφάσισε να αποσύρει την στήριξή του από την πρώην τρικομματική κυβέρνηση.
Είναι όμως αξιοπρόσεκτο αυτό. Στη Δεξιά, κι ο Σαμαράς έκανε την αρπαχτή του, κι ο Αβραμόπουλος, κι ο Καρατζαφέρης, αλλά εβέντσουαλι όλοι γύρισαν στο μαντρί (ο "από μέσα εμφάνιση" παριστάνει ακόμα το γαλατικό χωριό, αλλά, όπως συμβαίνει πολύ συχνά και στον Αστερίξ, οι βαστάζοι του τον εγκατέλειψαν). Η Αριστερά είναι πιο πρόσφορη: ο καθένας μπορεί να γίνει κομματάρχης. Εγώ, εσύ, η Μπιγιονσέ, όλοι μας (η Μπιγιονσέ δεν κολλούσε στο προκείμενο αλλά κολλούσε στο συμβόλαιο που έχω υπογράψει να υπάρχει τουλάχιστον μία αναφορά στην πάρτη της σε κάθε ανάρτηση κι άμα δεν ικανοποιήσω τον όρο υπάρχει ποινική ρήτρα και ποιος μπλέκει με δικηγόρους καλοκαιριάτικο).
Κι ώσπου να κατέβει στις εκλογές η Μπιγιονσέ και να σαρώσει το σύμπαν με την άριστη διακυβέρνησή της, που ουσιαστικά θα είναι δική μου διακυβέρνηση γιατί εγώ είμαι η σατανική ιδιοφυΐα εδώ μέσα που να με πάρει και να με σηκώσει, θα έχουμε κάτι πουθενάδες σαν τον Κουβέλη να κάνουν κουμάντο.
Γιατί, μη νομίζετε, με την κίνηση Κουβέλη πολλοί κυβερνητικοί γλουτοί άρχισαν να τρέμουν. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έχουν 153 βουλευτές μαζί, και το ΠΑΣΟΚ έχει την ίδια σταθερότητα με έναν πυρήνα ουρανίου-235: φτύνει αδέσποτα νουκλεόνια δεξιά κι αριστερά. Που σημαίνει ότι χρειάζονται άλλοι τρεις "οραματιστές πολιτικοί που έχουν απογοητευτεί με την απόκλιση του ΠΑΣΟΚ από την ιδεολογική του βάση και θέλουν να επιστρέψουν σε αυτήν" (μετάφραση: κατακαημένοι που, ως άλλες Ρόουζ, βλέπουν τον Τιτανικό να χτυπάει το παγόβουνο και ψάχνουν να βρουν ένα σανίδι για να επιζήσουν και να πεθάνει ο Τζακ) για να χάσει η κυβέρνηση και την τελευταία υποψία κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που διέθετε, να καταρρεύσει το οικοδόμημα και να πάμε σε εκλογές.
Τους δίνω εφτά δευτερόλεπτα.
Τσόντα: άμα πάμε σε εκλογές, βλέπω πολύ σοβαρά να καταλήγω να ρίχνω ψήφο στον πίσω από τις λέξεις και τις Ναόμι Κάμπελ. Δε χτυπιέται ο don't call my name Alejandro ότι είναι έτοιμος να κυβερνήσει; Ας του δώσουμε την ευκαιρία. Πόσο πιο σκατά να τα κάνει από αυτόν που μιλάει με το θεό;
Ο Αντώνης κι ο Βάγγος όμως δεν είναι τίποτες χθεσινοί, όχι, όχι, όχι. Δύο τέτοιοι άνθρωποι, που έχουν φάει την πολιτική με το κουτάλι, που είχαν πιτσαρίες που έσκισαν στην Αμερική, με λεπτούς, σχεδόν χειρουργικούς χειρισμούς, είναι βέβαιο ότι θα καταφέρουν να στήσουν μια κυβέρνηση που όχι μόνο θα αντέξει τους κλυδωνισμούς, όχι μόνο δε θα έχει απώλειες, αλλά και θα αποστομώσει όλους τους κατήγορούς της.
Κι επειδή ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις, στο Υπουργείο Οικονομικών παραμένει βιδωμένος και οξυγονοκολλημένος ο Γιάννης Στουρνάρας. Κάτι μου λέει ότι κι η Ένωση Κεντρώων να γίνει κυβέρνηση στις επόμενες εκλογές ο Στουρνάρας εκεί θα μείνει.
Και μιλώντας για Ένωση Κεντρώων, το Υπουργείο Πολιτισμού το αναλαμβάνει ο Πάνος Παναγιωτόπουλος. Ο οποίος Πάνος Παναγιωτόπουλος, πριν πολλά πολλά χρόνια, σε ένα αξεπέραστο δείγμα δημοσιογραφικού ήθους και ακεραιότητας, κάλεσε το Βασίλη Λεβέντη στην εκπομπή του για να τον ξεφτιλίσει με τις πίτσες:

Ναι, όλη η εκπομπή είναι στο βίντεο, κάπου στη μιάμιση ώρα ξεκινάει η φάση με τις πίτσες, ψάξτε βρέστε τις, εγώ βαριέμαι.
Σίγουρα, γιατί όχι; Αυτός ο άνθρωπος εκφράζει απόλυτα τον ελληνικό πολιτισμό. Και μην ακούσω αντίρρηση.
Κι έτσι ο Λεβέντης έχει μείνει στην πολιτική ιστορία της χώρας σαν ένας γραφικός τρελός κι ο Παναγιωτόπουλος απολαμβάνει υπουργιλίκια. Σε άλλες χώρες, αν κάποιο τέτοιο ανθρωπάριο έκανε μια τέτοια χοντράδα, δε θα ξαναέβγαινε στην τηλεόραση ούτε για televangelist.
Εκτός κι αν ήτανε ο Άλι Τζι.
Επειδή όμως οι ευχές του Λεβέντη για καρκίνο στο Μητσοτάκη και σ'όλο του το σόι δεν έπιασαν, Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης ορίζεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Προσπερνώ συνειρμούς που μπορεί να σας έχουν δημιουργηθεί με το γνωστό ανέκδοτο με τον Ελβετό Υπουργό Ναυτιλίας, και περνάω στο ζητούμενο. Τον Μητσοτάκη; Μα τον Μητσοτάκη; Δεν μας έφτανε ήδη που δεν έχουμε σταυρώσει μεταρρύθμιση για μεταρρύθμιση. Με αυτόν για υπουργό θα καταρρεύσει η κυβέρνηση, θα πάμε σε εκλογές, θα βγει η Χρυσή Αυγή και θα βγάλει καινούριο νόμο ότι όποιος είναι πιο σκουρόχρωμος από το Κ7 της Βερνιλάκ μπορεί νομίμως να τρώει λοστό στο κεφάλι κι αυτό με αφορά γιατί είμαι μελαχροινός και μαυρίζω εύκολα γαμώ τη Μπαναχαϊκή μου.
Αλλά από τα στελέχη της ΝΔ, σαφώς η καλύτερη επιλογή έγινε στο Υπουργείο Υγείας, στο οποίο αναλαμβάνει υπουργός ο Άδωνις Γεωργιάδης.
Μερικοί κακοήθεις θα απαντήσουν σε αυτή την επιλογή με Λαζοπούλειες κρυάδες τύπου "μα εγώ όταν τον βλέπω αυτόν παθαίνω προβλήματα υγείας" ή "να ανοίξει περισσότερα ψυχιατρεία τώρα που θα υπάρξει αυξημένη ζήτηση", αλλά εγώ βλέπω πολύ καθαρά τους λόγους που ο Άδωνις επελέχθη για αυτό το Υπουργείο.
Ως γνωστόν, οι Αρχαίοι Έλληνες έχουν εφεύρει τα πάντα. Ανάμεσα στα πάντα και δίπλα από τις τίγρεις των Ιμαλαΐων υπάρχουν θεραπείες για πάσα νόσο και μαλακία, τις οποίες φυσικά κατέστρεψαν οι Οβραίοι.
Όμως αυτές παρέμειναν καταγεγραμμένες σε ένα μυστικό αρχείο το οποίο δεν κατάφεραν να καταστρέψουν οι Οβραίοι. Το μυστικό αυτό αρχείο βρέθηκε μόνο μετά από δύο χιλιάδες χρόνια, και-μαντέψτε-το βρήκε ο Άδωνις, ο οποίος μάλιστα είχε σκοπό να το δημοσιεύσει σε 28 τόμους με δώρο ένα μισοφαγωμένο σουβλάκι που στο κάτω κάτω είναι και αρχαιοελληνικό έδεσμα, αλλά τον πρόλαβαν οι περιστάσεις.
Ή απλά ο Αντώνης κι ο Βάγγος δεν έχουν την παραμικρότερη σκασίλα ποιος θα πάει σε ποιο υπουργείο και τους βάζουν με την ίδια αλάνθαστη διαδικασία την οποία χρησιμοποίησαν οι φοιτητές του ΤΕΙ Διαχείρισης Εκκλησιαστικών Κειμηλίων Ιονίου για να συμπληρώσουν το μηχανογραφικό τους: σύστημα Τζόκερ.
Και περνάμε τώρα στο Βάγγο, ο οποίος, σαν εκπρόσωπος του 5% του 65% του εκλογικού σώματος της Ελλάδας, δε θα μπορούσε να μην έχει σημαντικό ρόλο στη νέα κυβέρνηση. Έτσι, είναι πλέον αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, αλλά και υπουργός εξωτερικών.

Όπως βλέπετε, το να γνωρίζεις αγγλικά δεν είναι πλέον απαραίτητο προσόν για να είναι κάποιος υπουργός εξωτερικών. Τι ευτυχία.
Φυσικά, η τοποθέτηση στο ΥΠΕΞ του Βαγγέλη είχε ως αποτέλεσμα να εκτοπιστεί από αυτό ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, γνωστός και σαν το μεγαλύτερο Χριστουγεννιάτικο δέντρο του κόσμου, ο οποίος όμως δε γινόταν να λείψει από αυτή την κυβέρνηση, γιατί κυβέρνηση ΝΔ χωρίς Αβραμόπουλο είναι σαν χωριάτικη δίχως φέτα.
Έτσι, ο Δημήτρης αναλαμβάνει το υπουργείο Άμυνας, το οποίο πριν ανήκε στον Πάνο με τις πίτσες. Ήδη ακούω τους Τούρκους να χέζουν τα βρακιά τους από το φόβο και τον τρόμο τους που η αμυντική πολιτική της Ελλάδας καθορίζεται από τον Δημήτρη.
Ναι, παράτησαν την πλατεία Ταξίμ και τα δακρυγόνα και κλαίνε για τον Αβραμόπουλο. Τόσο πάταγο έκανε αυτή η επιλογή.
Κι όλα αυτά, ενώ κανείς δεν έχει ιδέα τι ακριβώς δουλειά κάνει ο Αβραμόπουλος.
Ή όλοι οι υπόλοιποι υπουργοί της κυβέρνησης.
Αλλά εντάξει, έλεγες, δεν το γαμάς;
Έτσι κι αλλιώς, όταν μεγαλώσουμε, όλοι πουτάνες θα γίνουμε.
Αυτά, και να προσέχετε μην τυχόν στον επόμενο ανασχηματισμό γίνουν υπουργοί ο Κώστας Πρέκας, ο Γκούφι, η Αγία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντω και η κόρη του Kanye West με την Kim Κardashian.

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

18821

Τι είναι αυτός ο αριθμός;
α) Η τηλεφωνική γραμμή κάποιας δημόσιας υπηρεσίας;
β) Τα χρόνια που θα περάσουν μέχρι να βρω γκόμενα;
γ) Τα μόρια που έβγαλα στις Πανελλήνιες;
Βρείτε τη σωστή απάντηση και κερδίστε έναν αποχυμωτή γιατί μου τελείωσαν οι καφετιέρες.

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Pop Culture Analysis

Πρόλογος: Ίσως σας δημιουργηθεί η ψευδής εντύπωση ότι αυτό το άρθρο έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με τη Lady Gaga. Όχι, η όχι ακριβώς. Με αφετηρία τη Lady Gaga θέλω να κάνω έναν γενικότερο σχολιασμό για την τέχνη και την κοινωνία γενικότερα. Να περιμένετε πολιτικά σχόλια κολλημένα στις πιο άκυρες παρατηρήσεις.
Το 2010 η Lady Gaga ήταν η μεγαλύτερη σταρ του πλανήτη, του φεγγαριού και μερικών περιοχών του Άρη. Γιατί, όμως; Σε όλες τις εποχές, το κυρίαρχο μουσικό ρεύμα είχε κάτι ενδιαφέρον να προσφέρει. Από την κλασική ροκ μέχρι τη grunge και από τη ντίσκο μέχρι τη ραπ της αρχής της δεκαετίας, είχες κάτι να ασχολείσαι. Προς τα τέλη της δεκαετίας όμως, κυριαρχούσαν κάτι τραγουδίστριες που βγάζανε πιασάρικα τραγουδάκια χαμηλής ποιότητας ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσαν να δείξουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ποσοστό του κώλου τους.
BORING! που θα έλεγε κι ο Κάρτμαν. Πράγματι, όλες αυτές οι τέλειες τραγουδιάρες, με τα τέλεια κορμιά, τις τέλειες εμφανίσεις, τα τέλεια χτενίσματα, που ό,τι λέγανε, κάνανε και σκέφτονταν ήταν ολοκληρωτικά προσχεδιασμένο από σαράντα υπεύθυνους δημοσίων σχέσεων (κι αυτό περιλαμβάνει κι εσένα κυρία Μπιγιονσέ, μην αρνείσαι το έγκλημα κι άσε κάτω το τηγάνι), είχαν καταντήσει αηδία.
Ο ερχομός όμως της Lady Gaga, η οποία έβγαζε πιασάρικα τραγούδια (κι όχι πιασάρικα τραγουδάκια-έχει διαφορά, γιατί το λέω εγώ) ενώ ταυτόχρονα αναπροσδιόρισε ό,τι ξέραμε περί αισθητικής και ντυσίματος (κάτι που δεν είναι ακριβώς θετικό στην προκειμένη περίπτωση) και χρησιμοποίησε τη δύναμή της για να προωθήσει τα συμφέροντα της γκέι κοινότητας, ανέτρεψε τα δεδομένα κι έδωσε ένα ενδιαφέρον στη μέινστριμ σκηνή.
Ναι, μόλις αποκάλεσα τη Lady Gaga "Nirvana των late '00s". Και ξέρετε τι μπορείτε να κάνετε γι'αυτό; Ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου. Μουαχαχαχα.
Το 2010, λοιπόν, η Lady Gaga ήταν η μεγαλύτερη σταρ του πλανήτη. Όλοι ασχολιόνταν μαζί της. Τη λάτρευαν; Τη μισούσαν; Λάτρευαν να τη μισούν; Δεν έχει σημασία. Δεν υπάρχει αρνητική δημοσιότητα, κάτι το οποίο η δικιά σου το έχει καταλάβει πολύ καλά, και το ίδιο κι οι Χρυσαυγίτες, γιατί όλα τα ΜΜΕ είναι αφοσιωμένα στο να μας δείξουν πόσο κακή είναι η Χρυσή Αυγή και παρ'όλα αυτά άμα στις επόμενες εκλογές δεν πάρει 15% εγώ θα κάτσω να με κατουρήσει ο Παππάς (σας είχα προειδοποιήσει).
Οι μεσημεριανατζούδες κι οι Perez Hilton του κόσμου τη λάτρεψαν για το υλικό που τους προσέφερε, η γκέι κοινότητα για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, στο ενδιάμεσο έβγαζε και δείγματα καλής ποπ μουσικής (υπάρχει), τι άλλο να ζητήσει κανείς; Μέχρι κι επεισόδιο στους Simpsons απέκτησε, το οποίο βέβαια ήταν ό,τι πιο αισχρό έχω δει ποτέ στους Simpsons.
Δεν είναι ότι ήταν κακό σαν ιδέα να υπάρχει ένα επεισόδιο που ασχολείται με τη Lady Gaga, σάτιρα της ποπ κουλτούρας κάνει το σίριαλ κι όχι σοβαρές πολιτικοοικονομικές αναλύσεις στους φοιτητές του Χάρβαρντ, γι'αυτό έχουμε το Γιωργάκη, αλλά μας τα γάμησε στην εκτέλεση, γιατί εκτός από τη Λίζα, που είναι γνωστό αντιδραστικό μαλακιστήρι, όλο το γαμημένο Σπρίνγκφιλντ αντιμετώπιζε την Lady Gaga λες και κατέβηκε απ'τον ουρανό η Παναγία.
Όλο το επεισόδιο ήταν βασικά η δήλωση "η Lady Gaga είναι τέλεια και θεά κι αεριωθούμενη κι υπερδιαστημική κι όποιος δεν του αρέσει να πάει να πνιγεί σε μια θάλασσα απ'το σπέρμα που χύνουμε όταν την παίζουμε για πάρτη της Lady Gaga", ειπωμένη με έξι χιλιάδες διαφορετικές διατυπώσεις.
Εν τέλει αυτό που αποκόμισα από το επεισόδιο είναι ότι α) οι Simpsons έπρεπε να είχαν διακοπεί πολύ πριν συμβεί αυτό, και β) ο Matt Groening μάλλον έχει κάποια πολύ αρρωστημένα σεξουαλικά απωθημένα με τη Lady Gaga, γιατί δεν εξηγείται αλλιώς η προσήλωση και η αφοσίωση με την οποία επί είκοσι ολόκληρα λεπτά της γλείφει το μουνί.
Όχι, μην ακούτε τις ανυπόστατες φήμες που διέδιδαν μερικοί ότι και καλά είναι τραβέλι ή ερμαφρόδιτη. Η μικρή Στέφανι έχει απόλυτα φυσιολογική γυναικεία ανατομία, φρόντισε δε, με τη γνωστή λεπτότητα και σεμνότητα που τη διακρίνει, να το αποδείξει στο βίντεο κλιπ του Telephone:

That was classy.
Η αλήθεια είναι ότι η Lady Gaga δεν έχανε την παραμικρότερη ευκαιρία να δείξει στον κόσμο που ακριβώς έχει γραμμένη την πολιτική ορθότητα (κυριολεκτικά μόνο αυτή τη φορά, συνήθως μεταφορικά). Έτσι, εκτός από αυτούς που τη συμπάθησαν, πολλοί ήταν αυτοί που της ασκούσαν σκληρή και αδυσώπητη κριτική, την οποία η μικρή Στέφανι διάβαζε κι έκλαιγε, σκουπίζοντας τα καυτά της δάκρυα με Benjamins (χαρτονομίσματα των 100 δολαρίων, για όσους δε σκαμπάζουν από την αμερικάνικη thug language yolo swag).
Αυτή η κριτική αφορούσε πολλούς άξονες. Ο ένας ήδη αναφέρθηκε, πρόκειται για τα γεννητικά της όργανα. Ο δεύτερος είναι μάλλον ευνόητος, αισθητική και στιλ, γιατί ας είμαστε ειλικρινείς, κανένας άνθρωπος με αξιοπρέπεια και λιγότερους από 10 βαθμούς μυωπίας δε θα έβγαινε έτσι από το σπίτι του.
Ο τρίτος έχει να κάνει με τις σεξουαλικές προτιμήσεις της μικρής Στέφανι, η οποία μάλλον δεν προσπαθεί να κρύψει ότι είναι bisexual, αλλά από την άλλη εξακολουθεί να δηλώνει πιστή Καθολική (κάποιοι την κατηγορούσαν και για σατανισμό ή σχέση με τους Ιλουμινάτι). Κι αυτό είναι μια αντίφαση, γιατί ως γνωστόν η Καθολική εκκλησία αναγνωρίζει μόνο τη σχέση μεταξύ άντρα-γυναίκας και ιερέα-ανήλικου αγοριού.
Ο τέταρτος και κυριότερος όμως είναι ότι, και καλά, η Lady Gaga είναι κακέκτυπο της Μαντόνα. Δε θα αμφισβητήσω ότι οι ομοιότητες υπάρχουν. Και οι δύο ξεκίνησαν σαν τα νορμάλ ξανθά νυμφίδια της εποχής τους, ωστόσο στη συνέχεια εκμεταλλεύτηκαν τη δημοσιότητά τους για να γκρεμίσουν όλα τα στάνταρ περί αισθητικής, αναδημιουργώντας την εικόνα τους κάθε δεύτερη Τρίτη και στο ενδιάμεσο βγάζοντας πιασάρικα τραγούδια.
Εξευτελιστική εξομολόγηση του Thomas the Barbarian: Ακούω ευχάριστα το Papa Don't Preach. Αλλά μην το πείτε παραέξω.
Όσο για το μουσικό τους έργο αυτό καθεαυτό, κι εκεί υπάρχουν οι ομοιότητες, αν και όχι τίποτα παραπάνω από την ομοιότητα μεταξύ δύο τυχαίων ποπ τραγουδιστριών. Εκτός φυσικά από το Born This Way, το οποίο ήταν πιο ξεδιάντροπο κι από τις "εμπνεύσεις" του Φοίβου.
Παρ'όλα αυτά, θεωρώ ότι πιο σωστό θα ήταν να λέγαμε ότι η Lady Gaga είναι διάδοχος ή συνεχίστρια της Μαντόνα παρά κακέκτυπο. Πρώτον, για να είναι κάποιος κακέκτυπο κάποιου πάει να πει ότι κάνει κακή αντιγραφή, κι εγώ προσωπικά θεωρώ ότι η Lady Gaga είναι πολύ ανώτερη σαν τραγουδίστρια από τη Μαντόνα (πάρ'τα, Παλιόγρια).
Και δεύτερον, πότε ήταν η τελευταία επιτυχία της Μαντόνα; Το 2008. Πότε ήταν η πρώτη επιτυχία της Lady Gaga; Το 2008. Που σημαίνει ότι η δεύτερη δεν κλέβει την πελατεία της πρώτης, απλά άλλαξε διεύθυνση το μαγαζί. Είναι ακριβώς η ίδια λογική με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κλέβει τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει πια ΠΑΣΟΚ (oops, I did it again).
Τα πραγματικά κακέκτυπα αυτής της ιστορίας είναι οι υπόλοιπες προαναφερθείσες τραγουδιάρες του κώλου (κυριολεκτικά και μεταφορικά), οι οποίες είδαν την πρωτοκαθεδρία τους να απειλείται. Είναι γνωστό ότι όταν κάποιος εφαρμόζει μια νέα αποτελεσματική τεχνική, οι ανταγωνιστές του θα προσπαθήσουν να την εφαρμόσουν κι αυτοί, όπως θα σας πει κι ο Κάνθαρος για το total football και τέθοια της Μπάρτσα.
Έτσι, όλες οι διάσημες βρέθηκαν να αντιγράφουν το στιλ της Lady Gaga (οι κοινές θνητές όχι και τόσο, γιατί είχαν ήδη να ασχοληθούν με άλλες ακαλαίσθητες αηδίες όπως οι χνουδωτές γαλότσες, οι βράκες και τα τιραντάκια σε αποχρώσεις σχολικού τροχονόμου, ενίοτε φορεμένα και όλα μαζί). Μπρίτνεϊ, Κέιτι Πέρι, Κριστίνα Αγκιλέρα, Ριάνα, βρέθηκαν ξαφνικά όλες σε έναν άτυπο διαγωνισμό "ποια θα δημιουργήσει την περισσότερη πελατεία για τους οφθαλμίατρους με το καινούριο της βίντεο κλιπ".
Το εγχείρημα όμως απέτυχε πλήρως, γιατί οι προαναφερθείσες τραγουδιάρες ξέχασαν μια πολύ μικρή κι ασήμαντη λεπτομέρεια: τα τραγούδια που έβγαζαν ήταν το ένα πιο απαίσιο απ'το άλλο.
Η Μπιγιονσέ, σαν πιο έξυπνο κορίτσι που είναι (ξέρω να διαλέγω γυναίκες ο άτιμος), αποφάσισε να ακολουθήσει την πετυχημένη στρατηγική "if you can't beat them, join them", συμμαχώντας με τη Στέφι όχι μία αλλά δύο φορές. Όμως κι αυτή λίγο αργότερα έφαγε χι.
Για να καλύψει την αποτυχία της, με έβαλε να της κάνω παιδάκι, και καλά ότι αποσύρεται για να γίνει μανούλα και θα επανέλθει δριμύτερη (ο Μανωλιός εδώ θα ισχυριζόταν ότι το παιδί είναι δικό του, αλλά τώρα βρήκε γκόμενα και το βούλωσε). Κι άμα επανέλθει, εγώ στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσω την Παράταξη Συνεχιστών του Καποδίστρια. Άσε κάτω το τηγάνι είπα.
Η Lady Gaga είχε ανέβει οριστικά στο θρόνο της, και κανένας δεν την κουνούσε από κει.
Ή μήπως όχι;
Το 2011 κάτι άρχισε να στραβώνει στην ιστορία. Εκτός από το Born This Way που στην ουσία ήταν Express Yourself 2011 version, το Judas ήταν μια προσπάθεια να μας πουλήσει ξανά το Bad Romance με διαφορετικό τίτλο και βίντεο κλιπ, ενώ το Edge of Glory κάθε φορά που το άκουγα έπρεπε να πάω σε γναθολόγο, γιατί από το χασμουρητό μου έβγαινε το σαγόνι απ'τη θέση του. Η δημιουργικότητα της μικρής Στέφανι βρισκόταν ολοφάνερα σε ύφεση.
Και μετά, το 2012, εξαφανίστηκε. Δεν έβγαλε ούτε ένα τραγούδι. Δε φόρεσε ούτε μία μπριζόλα. Η τελευταία φορά που την είδαμε ήταν σε μια συναυλία των Rolling Stones (Μικ Τζάγκερ, αγόρι μου, σοβαρά, πήγαινε βρες μια ήσυχη γωνία και ψόφα), όπου είχε ντυθεί barcode, κάτι που δεν ήταν καν πρωτότυπο γιατί το είχε ήδη ξανακάνει ο Σέλντον Κούπερ. Όχι, λάθος, ο Σέλντον Κούπερ είχε ντυθεί Φαινόμενο Ντόπλερ. Μην τα μπλέκουμε.
Και μετά τίποτα. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχει πλέον ενάμιση χρόνο που δεν έχει κάνει τίποτα στη μουσική. Ίσως αυτό να μην είναι και τόσο κακό. Κουράστηκε από την υπερέκθεση, παίρνει ένα διάλειμμα για να επανέλθει στα πράματα με πιο φρέσκα μάτια και να μεγαλουργήσει. Άλλωστε, υποτίθεται ότι αυτή την άνοιξη θα έβγαινε το Artpop, το νέο της άλμπουμ το οποίο θα κάνει τους πάντες να τρίβουν τα μάτια τους και θα την επαναφέρει στην παλιά της δόξα.
Χμ, ναι. Τα ίδια ακριβώς έλεγε κι ο Άξελ Ρόουζ για το Chinese Democracy και τελικά δεν άνοιξε ρουθούνι (μη μου πείτε γιατί παραλληλίζω τους Guns N Roses με τη Στέφανι, υπερεκτιμημένους τους ανεβοκατεβάζατε). Αυτή τη στιγμή, εγώ το βλέπω πολύ δύσκολο το Artpop να κάνει επιτυχία, πόσο μάλλον να ανατρέψει όλα τα δεδομένα.
Κι ο λόγος είναι απλός: η κοινή γνώμη τη σήμερον ημέρα έχει πολύ σύντομη μνήμη, κάτι το οποίο εκμεταλλεύτηκε άριστα ο Σαμαράς κλείνοντας την ΕΡΤ, γιατί πλέον κανείς δεν ασχολείται με το πώς κατάφερε να διαλύσει το κλεισμένο deal της ΔΕΠΑ με τη Gazprom (σταματημό δεν έχω σήμερα). Η Ριάνα πέρυσι έβγαλε όχι ένα, αλλά δύο άλμπουμ, κι ως εκ τούτου ο κόσμος ασχολιόταν μαζί της. Το τι ποσοστό αυτών των άλμπουμ ακούγεται είναι ένα άλλο θέμα.
Το να κάτσεις για ενάμιση χρόνο χωρίς να κάνεις τίποτα, ούτε καν ένα guest verse σε τραγούδι κάποιου άλλου, είναι σαν να βγαίνεις στη σύνταξη. Γιατί όμως ξεχνιούνται οι καλλιτέχνες τόσο γρήγορα;
Ο Άντι Γουόρχολ είχε πει κάποτε ότι στο μέλλον σε όλους θα αναλογούν 15 λεπτά δημοσιότητας. Σήμερα, όμως, είναι ακόμη περισσότεροι αυτοί που τα διεκδικούν. Όταν ζούσε ο Άντι, ο μόνος τρόπος για να βγεις στη δισκογραφία ήταν να τσιμπουκώσεις το διευθυντή της δισκογραφικής (ή να έχεις ταλέντο, αλλά ας μη μιλάμε γι'αυτό). Σήμερα αυτό δεν είναι πια απαραίτητο, γιατί υπάρχουν δύο νέοι πολύ ισχυροί παίκτες στη βιομηχανία ικανοποίησης ματαιοδοξίας.
Ο ένας είναι τα τηλεοπτικά ατάλεντ σόου, από τα οποία γνωρίσαμε "καλλιτέχνες" σαν τους Gay Direction (ε, όχι, δεν αναγνωρίζω σαν καλλιτέχνες πέντε μορφονιούς που τραγουδάνε ό,τι μαλακία τους δώσουν οι μανατζαρέοι τους). Ο δεύτερος και κυριότερος είναι το ίντερνετ, χάρη στο οποίο ο κάθε ανθυποατάλαντος μπορεί να ανεβάσει στο Youtube ένα βίντεο που γρατζουνάει την κιθάρα του και την επόμενη μέρα να βρεθεί πρώτη φίρμα στα μπουζούκια.

Έτσι, για να προλάβουν όλοι τα δεκαπέντε λεπτά τους, θα πρέπει να συμπέσουν. Αυτό σημαίνει ότι αυτός που θα μείνει χαραγμένος στη μνήμη των θεατών και ίσως και θα διεκδικήσει άλλο ένα τέταρτο ζωής είναι αυτός που θα κάνει τον περισσότερο θόρυβο (με τον όρο "θόρυβος" δεν εννοώ απαραιτήτως ότι η μουσική που βγάζουν είναι θόρυβος, αν και εδώ που τα λέμε...).
Κακά τα ψέματα, αν στο Artpop δε δούμε την απάντηση στο Bohemian Rhapsody, βίντεο κλιπ-χεντάι με τη Lady Gaga στο ρόλο του χταποδιού, ή έστω ένα τραγούδι που όταν το παίζεις ανάποδα σου δίνει οδηγίες για να τετραγωνίσεις τον κύκλο, η καριέρα της μικρής Στέφανι δεν πρόκειται να ανακάμψει.
Κι αυτό δεν είναι καλό για εμένα που αρέσκομαι στη μέινστριμ μουσική, γιατί όσον καιρό έλειπε η Στέφι βρήκαν την ευκαιρία να χωθούν στα πράματα κάτι χίπστερς σαν τους fun., των οποίων το όνομα in true hipster spirit είναι άκρως ειρωνικό, γιατί η μουσική τους είναι το ακριβώς αντίθετο του fun.
Κι αν επικρατήσουν τέτοιου ύφους καλλιτέχνες, ζήτω που καήκαμε.
Αυτά, και να προσέχετε μην προσπαθήσετε να κάνετε κι εσείς σοβαρές κοινωνικές αναλύσεις χρησιμοποιώντας σαν βάση τραγουδίστριες, γιατί εδώ που τα λέμε ούτε κι εμένα μου πολυβγήκε.

Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

Now You See Me, μια ταινιοκριτική του Thomas the Barbarian

Spoiler alert και τέθοια:

Γελάσαμε πάλι.
Πριν περάσω στην ταινία αυτή καθεαυτήν, θέλω να πω δυο λόγια για τις χολιγουντιανές περιπέτειες. Βλέπεις τους κριτικούς ταινιών να σου λένε για τέτοιου είδους ταινίες, "το σενάριο είναι προσχηματικό και τρύπιο σαν ελβετικό τυρί, οι χαρακτήρες είναι πιο χάρτινοι κι από γραφείο ΙΚΕΑ και η σκηνοθεσία πιο εφετζίδικη κι από οδήγηση κάγκουρα στην Παραλιακή".
Συγνώμη, τι ακριβώς περιμένατε; Δεν ξέρατε τι πάτε να δείτε; Αν πας σε χολιγουντιανή περιπέτεια προσδοκώντας να προβληματιστείς, να δεις τις ερμηνείες που θα μείνουν στην ιστορία της τέχνης ή να σου αλλάξει για πάντα τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο, θα πάρεις τα αρχίδια μου ογκρατέν και είναι πολύ λογικό. Όπως είπε κι ο θείος Άλμπερτ, δεν μπορείς να κρίνεις τη νοημοσύνη ενός ψαριού από την ικανότητά του να σκαρφαλώνει στα δέντρα.
Πρέπει επιτέλους να χωνέψουμε ότι η χολιγουντιανή περιπέτεια ουκ έστι δι'ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν. Στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που ζούμε, αυτές οι ταινίες είναι η αρένα με τα λιοντάρια. Θέαμα. Χυδαίο, φθηνό (ή μάλλον ακριβό, πολύ ακριβό) και άγριο, αλλά θέαμα.
Εδώ θα μπορούσα να τραβήξω τον παραλληλισμό χαρακτηρίζοντας τους ανεξάρτητους δημιουργούς ως το μικρό γαλατικό χωριό που αντιστέκεται και πάντα θα αντιστέκεται, αλλά έχω σε πολύ μεγαλύτερη εκτίμηση τον Αστερίξ από ότι τους ανεξάρτητους δημιουργούς.
Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι όλες οι χολιγουντιανές περιπέτειες είναι αυτομάτως καλές. Μία ταινία πρέπει πρώτα πρώτα να δείχνει ένα στοιχειώδη σεβασμό στη νοημοσύνη μου (137 IQ, αυτό δεν το λέω για να δείξω τίποτα εκτός φυσικά του ότι είμαι σατανική ιδιοφυΐα κι εσείς τιποτένια ανθρωπάρια). Επομένως, η διαφορά είναι η εξής: η πραγματικά καλή χολιγουντιανή περιπέτεια σου δίνει την εντύπωση (χωρίς πάντα να είναι αλήθεια) ότι ο σεναριογράφος έχει δουλέψει περισσότερο από το special effects team.
Και τώρα πάμε να δούμε τι από τα δύο ισχύει στο Now You See Me, ελληνιστί η Συμμορία των Μάγων, που δεν είναι η χειρότερη μετάφραση τίτλου που έχω δει από τη στιγμή που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει το Life of Brian-Ένας προφήτης μα τι προφήτης. Η ταινία είναι η γνωστή φάση "ληστεία από την πλευρά των ληστών διανθισμένη με χιούμορ που αποτελείται εξ'ολοκλήρου από άνοστα σεξουαλικά υπονοούμενα", και ξεκινάει δείχνοντάς μας τους τέσσερις πρωταγωνιστές-"μάγους".
Ο Ντάνιελ, ένας μορφονιός που κάνει κόλπα με τραπουλόχαρτα για να εντυπωσιάζει τις γκόμενες. Ο Μέριτ, ένα καραφλό ντούκι μένταλιστ/υπνωτιστής/Γιούρι Γκέλερ. Η Χένλι, μια κοκκινομάλλα που αποδρά αλυσοδεμένη από τη δεξαμενή με τα πιράνχας. Και ο Τζακ, ένα κλεφτρόνι του κερατά που μοιάζει με τον Τους.
Οι τέσσερις μάγοι παραλαμβάνουν από μία κάρτα ταρώ που τους ειδοποιεί να βρεθούν σε ένα συγκεκριμένο διαμέρισμα της Νέας Υόρκης και...αρχίσαμε με τις σεναριακές τρύπες, αφού κανείς ποτέ δε μας εξηγεί πώς έφτασαν στα χέρια τους οι κάρτες. Εκτός κι αν δεχθούμε ως εξήγηση τη "μαγεία", κάτι που εγώ δε δέχομαι γιατί η ταινία δε διαδραματίζεται στο Χόγκουαρτς. Τέλος πάντων, αυτό είναι λεπτομέρεια, ας συνεχίσουμε.
Μερικά μυστήρια πράματα συμβαίνουν εκεί μέσα, και η χρονική συνέχεια της ταινίας κάνει άλμα ενός έτους, το οποίο επίσης δεν καλύπτεται στο ενδιάμεσο, αλλά ας το προσπεράσουμε και αυτό. Ένα χρόνο μετά, οι τέσσερις φίλοι μας βρίσκονται στο καζίνο MGM του Λας Βέγκας, όπου κλείνουν θεαματικά τη μαγική τους παράσταση με το εξής "κόλπο": από το Λας Βέγκας κλέβουν "μαγικά" τρία εκατομμύρια ευρώ από τράπεζα του Παρισιού, τα οποία και μοιράζουν στο κοινό.
Κλασική ιστορία Ρομπέν των Δασών δηλαδή.
Αυτό σαφώς τραβάει την προσοχή του FBI και την υπόθεση αναλαμβάνει ο πράκτορας Ρόουντς. Επειδή όμως η υπόθεση αφορά και τη Γαλλία, του ρίχνουν από δίπλα για συνεργάτιδα μια ξανθιά Γαλλίδα της Ιντερπόλ, με την οποία αναπτύσσεται αμέσως σφοδρή αντιπάθεια.
Μα προ-φα-νώς και θα καταλήξουν τρελά ερωτευμένοι στο τέλος της ταινίας, δεν έχετε ξαναδεί χολιγουντιανή ταινία;
Ο Ρόουντς κι η Γαλλίδα μαζεύουν τους μάγους, αυτοί όμως τους ξεφτιλίζουν και φεύγουν. Στη συνέχεια ο Ρόουντς, που ακόμα τα έχει χαμένα, απευθύνεται σε αυτόν εδώ τον πρωτοεμφανιζόμενο ηθοποιό:

ο οποίος κάποτε ήταν μάγος και μετά άλλαξε πλευρά και βγάζει το παντεσπάνι του ξεσκεπάζοντας τα μυστικά των μάγων, για να του εξηγήσει πώς σκατά έκαναν τηλεπαθητική ληστεία από την άλλη άκρη του κόσμου. Δηλαδή ουσιαστικά ο Μόργκαν Φρίμαν είναι ο badass αφηγητής, κάτι που έχει ξανακάνει μόνο σε 142.857 ταινίες.
Ο Μόργκαν εξηγεί πώς οι φίλοι μας έκλεψαν από πριν τα λεφτά και σκηνοθέτησαν το κόλπο (μην περιμένετε να σας πω κι αυτό, κάποια στιγμή σε δυο τρία χρόνια που θα το βάλει στο Σταρ θα το δείτε), και του λέει για έναν Λάιονελ Σράικ, μάγος τον οποίο ξεμπρόστιασε και ο οποίος πέθανε καθώς έκανε το κόλπο με το χρηματοκιβώτιο στον πάτο του ποταμού, ενώ οι μάγοι κατευθύνονται στη Νέα Ορλεάνη για την επόμενη παράσταση.
Επειδή μόνος του ο Μόργκαν προφανώς δεν αρκούσε για να δώσει το badassιλίκι που χρειαζόταν, στην ταινία παίζει και ο Μάικλ Κέιν, ο οποίος είναι ένας πλούσιος ασφαλιστής που ανέδειξε τους μάγους. Στη Νέα Ορλεάνη, όμως, το κόλπο στρέφεται εναντίον του όταν οι μάγοι παίρνουν εκατόν σαράντα εκατομμύρια δολάρια και τα μοιράζουν στο κοινό, αποτελούμενο από θύματα της Κατρίνα, στο οποίο η εταιρία του Κέιν είχε παίξει πουστιά με τις αποζημιώσεις τους.
Ήθελα πάρα πολύ να μη σχολιάσω την απόπειρα φθηνού και βεβιασμένου συναισθηματισμού με τα θύματα της Κατρίνας, αλλά δε γίνεται ρε πούστη μου. Οκτώ χρόνια έχουν περάσει ρε butthurt Αμερικανάκια, ακόμα να το ξεπεράσετε; Μουβ ον, γαμώτη μου.
Ο Ρόουντς προσπαθεί να τους κυνηγήσει, αλλά πέφτει πάνω στην πολυκοσμία του Mardi Gras (μα προ-φα-νώς και θα υπήρχε κάποιο εμπόδιο ώστε ο ήρωας να ξεφύγει ακόμη ευκολότερα από τους διώκτες του, δεν έχετε ξαναδεί χολιγουντιανή ταινία;) και του ξεφεύγουν. Έτσι, το FBI ξεφτιλίζεται σε όλο τον κόσμο καθώς οι μάγοι κατευθύνονται στη Νέα Υόρκη για το τελευταίο και πιο χοντρό κόλπο: 500 εκατομμύρια, μέσα από ένα χρηματοκιβώτιο.
Στο μεταξύ τη Γαλλίδα την πιάνουν τα χαζογκομενίστικά της και αρχίζει να λέει κάτι μαλακίες για το Μάτι του Ώρου, που προστατεύει τους μάγους, κι ότι η τετράδα δεν είναι κοινοί εγκληματίες αλλά προσπαθούν να τους δεχθεί το Μάτι μπλα μπλα μπλα. Ο Ρόουντς τη γράφει στ'αρχίδια του.
Τέλος, ο Κέιν συμμαχεί με τον Μόργκαν για να πάρει πίσω τα λεφτά του.
Το FBI προσπαθεί να μαζέψει τους μάγους, αλλά αυτοί το σκάνε από έναν αεραγωγό, που προ-φα-νώς είναι αρκετά μεγάλος για να μπορούν να περάσουν από μέσα ενήλικες και να βγουν από ένα κτήριο, αμάν πια, λες και δεν έχετε ξαναδεί χολιγουντιανή ταινία κάνετε. Μένει πίσω ο Τζακ (Αλβανός ράπερ), ο οποίος κάνει τζακιτσανικά κασκαντεριλίκια με τον Ρόουντς, το σκάει και ακολουθεί κυνηγητό με αυτοκίνητα στη Γέφυρα του Μπρούκλιν, όπου, σε άλλη μια σκηνή απαράμιλλης πρωτοτυπίας, ο Τζακ τρακάρει στη νησίδα, αναποδογυρίζει και εκρήγνυται σε μια τεράστια μπάλα φωτιάς.
Ναι, προ-φα-νώς και το αυτοκίνητο ήταν φτιαγμένο από θερμίτη για να ανατινάσσεται εύκολα σε μια τεράστια μπάλα φωτιάς, σαν κάθε άλλο αυτοκίνητο στο Χόλιγουντ.

Να, κάπως έτσι.
Επίσης προ-φα-νώς κι ο Τζακ δεν έχει πεθάνει κι απλά σκηνοθετήθηκε η έκρηξη από τους μάγους για να θολώσουν τα νερά.
Ο Ρόουντς είναι πλέον σε πολύ δυσμενή θέση. Οι ανώτεροί του τον ξηλώνουν από την υπόθεση κι η Γαλλίδα του κρατάει μούτρα. Πλέον φαίνεται ότι η τετράδα δεν είναι μόνη της και ότι κάποιος συνεργός την βοηθάει παρασκηνιακά.
Μα προ-φα-νώς και είναι ο Μόργκαν! Πώς αλλιώς είναι δυνατόν να ήξερε όλα όσα έκαναν με τόση ακρίβεια; Αυτό είναι!
Περίμενε, μη βιάζεσαι. Αυτές οι σαχλαμάρες που έλεγε η Γαλλίδα περί μαγείας εμένα πολύ μου βρωμάνε. Αλλά η ταινία δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Το FBI φτάνει στην αποθήκη που βρίσκεται το χρηματοκιβώτιο, το οποίο όμως έχει φύγει με χρηματαποστολή. Οι μπάτσοι την φτάνουν, κι ανοίγουν το χρηματοκιβώτιο, το οποίο είναι γεμάτο με φουσκωτά μπαλόνια. Εκεί οφείλω να ομολογήσω ότι γέλασα. Καθώς το FBI ξεφτιλίζεται για άλλη μια φορά, οι τρεις πλέον μάγοι κάνουν θεαματικό φινάλε: πέφτουν από την κορυφή ενός κτηρίου και μεταμορφώνονται (λέμε τώρα) σε λεφτά, τα οποία πέφτουν στο κοινό από κάτω.
Τα λεφτά όμως που μοιράζουν είναι ψεύτικα. Τα αληθινά λεφτά τα έχουν φορτώσει στο αυτοκίνητο του Μόργκαν, τον οποίο και μαζεύει το FBI.
Ο Ρόουντς επισκέπτεται τον Μόργκαν στο κελί του. Αυτός του εξηγεί πώς παίχτηκε η φάση με τα χρηματοκιβώτια, κι εκεί έρχεται το plot twist της ταινίας, καθώς αποκαλύπτεται ότι ο συνένοχος σε όλη τη διάρκεια δεν ήταν άλλος από τον Ρόουντς.
Η αλήθεια είναι ότι έμεινα μαλάκας.
-Είσαι σοβαρός τώρα; Αφού ήταν προ-φα-νές...
-Σκάσε, ούτε κι εσύ το περίμενες.
-Και γιατί, παρακαλώ ο Ρόουντς τόσον καιρό έπαιζε όλο αυτό το θέατρο;
-Αυτό είναι αλήθεια ότι είναι πλέον προ-φα-νές. Στην πραγματικότητα είναι ο γιος του Σράικ, αυτουνού που πέθανε στο χρηματοκιβώτιο, κι εκδικείται έτσι τον Μόργκαν που ξεμπρόστιασε τον πατέρα του, την Γαλλική τράπεζα και τον Κέιν που δεν έδωσαν την αποζημίωση και την εταιρία που έφτιαξε το ελαττωματικό χρηματοκιβώτιο στο οποίο πέθανε ο Σράικ.
Οι (τέσσερις) μάγοι συναντάνε τον Ρόουντς στο σημείο που τους υπαγόρευσε το Μάτι του Ώρου και γίνονται αποδεκτοί στον κόσμο της αληθινής μαγείας, γιατί προ-φα-νώς και η πιο εξόφθαλμα αναληθοφανής ερμηνεία του τι στον μπούτσο συμβαίνει εκεί μέσα, την οποία πρότεινε η χαζογκόμενα, θα είναι και η αλήθεια. Η ταινία τελειώνει με τον Ρόουντς και τη Γαλλίδα να σφραγίζουν τον έρωτά τους στο Σηκουάνα, μακριά από μαγείες και απάτες.
Τελική ετυμηγορία: Αφενός, προ-φα-νώς και δε χρειαζόταν να σκάσω οκτώ Εβραίους για να δω την ταινία (ας όψεται η λατρεμένη μου αδερφούλα, που είχε την έμπνευση να την πάω βόλτα στο σινεμά). Αφετέρου, όμως, ήταν αρκούντως απολαυστική. Κι αν παίχτηκαν και καμιά-δυο φάσεις που δεν πολυστέκουν, πες ότι ήταν "μαγεία" και τελείωνε.
Αυτά, και να προσέχετε να έχετε κλειστό το κινητό σας κατά τη διάρκεια της προβολής και να συγκρατηθείτε και να μην τελειώσετε τα ντορίτος και την κοκακόλα πριν τελειώσουν τα "προσεχώς".

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

Αυτές οι ιδέες του Ρασκόλνικωφ...

Ο Ρασκόλνικωφ, εκτός που μου τα είχε πρήξει να την πέσω στη Θεοδώρα σε κάποια φάση,  και μη έχοντας μάθει το μάθημά του από τη μάστιγα του blogging που είχε πέσει με εκείνα τα κωλοβραβεία, με προσκαλεί να γράψω τι είναι βαρεμάρα. Κι αυτό θα κάνω, επειδή, guess what, βαριέμαι. Μπορεί να το εμπλουτίσω και με δικές μου κατηγορίες βέβαια.
Οπότε αν η βαρεμάρα ήταν...
  • τραγουδίστρια: Περιμένετε ίσως να ακούσετε Lana Del Rey, αλλά όχι. Μπροστά στη γαμημένη Σελίν Ντιόν, η Λάνα είναι πιο ενδιαφέρουσα κι απ'τον Φρέντι Μέρκιουρι ντυμένο 50s νοικοκυρά με μουστάκι να βάζει ηλεκτρική σκούπα στο βίντεο κλιπ του I Want to Break Free. Κι αν έχετε ακόμα αμφιβολίες, πάρτε ένα soundtrack του Τιτανικού να στρώσετε.
  • ταινία: Ο Τιτανικός. Ναι, πρωτοτύπησα πάλι, αλλά η αριστοκράτισσα κι ο αλήτης ερωτεύονται με φόντο μια τεράστια ιστορική καταστροφή, κι αντί να επικεντρώσουν στην καταστροφή μας δείχνουν τον έρωτα του Ντι Κάμπριο και της κρυόκωλης. Ε, άει χέσε με.
  • ζώο: Οι τεράστιες χελώνες των Γκαλαπάγκος. Όχι μόνο είναι πιο αργές και δυσκίνητες κι από τους μηχανισμούς πάταξης της φοροδιαφυγής και ναι-κατάφερα να κολλήσω πολιτικό σχόλιο ακόμα και στις χελώνες-χειροκροτήστε με, αλλά ζουν εκατόν εβδομηνταδώδεκα χρόνια. Δε βαριούνται;
  • πολιτικός: Φώτης Κουβέλης. Δεν ξέρω τι έχει να προτείνει, αν έχει κάτι να προτείνει και γιατί σκατά η Δεξιά έχει 3 κόμματα κι η Αριστερά 123, αλλά και μόνο που βλέπω τη φάτσα αυτού του ανθρώπου θέλω να πάρω έναν υπνάκο αγκαλιά με το χνουδωτό αρκουδάκι μου και την πλυμένη με Σουπλίν-ό,τι-πιο-απαλό-μετά-τη-μαμά κουβερτούλα μου, πιπιλώντας τον αντίχειρά μου, που θα έκανα αν δεν ήμουν δεκαοχτώ χρονών μαντράχαλος. Λάθος κάνω;
  • φαγητό: Σπανακόρυζο, φακή, σπανακόρυζο, είπα δύο φορές σπανακόρυζο επίτηδες και μην αρχίσετε, όλα με κάνουν να θέλω να πάω για σουβλάκια αλλά εν τέλει τα τρώω για να μη στενοχωρήσω τη μάνα μου γιατί είμαι και καλό παιδί πανάθεμά με, όμως με κανένα από όλα αυτά δεν ξενερώνω τη ζωή μου όσο με τα μακαρόνια με σάλτσα ντομάτα. Ναι, είμαι μυστήριος, το ξέρω. Με κιμά πάλι είναι μια άλλη ιστορία.
  • τηλεοπτικό σίριαλ: Το Two and a Half Men χωρίς τον κοκάκια. Κι όχι, ο Βράστον Κούτσερ δεν πείθει για αντικαταστάτης του Τσάρλι, ή για εκκεντρικός εκατομμυριούχος, ή για οτιδήποτε άλλο εδώ που τα λέμε. Από ελληνικά, το Singles. Οι φιλοσοφίες της Ράνιας, η ζωή είναι σαν το τάβλι, πόρτες πλακωτό και φεύγα, και καλά κωμωδία, αλλά δε γελάσαμε.
  • άθλημα: Μπάντμιντον. Ουσιαστικά πρόκειται για κυνήγι πεταλούδας με απόχη, απλά αντί για πεταλούδα έχουμε ένα φτερωτό μπαλάκι. Αν μη τι άλλο στο τένις έχεις και μια Μαρία Σαράποβα να κρατάς τα προσχήματα ας πούμε.  Μη μου πει κανείς ελληνικό ποδόσφαιρο, γιατί αυτό δεν είναι άθλημα, είναι παρωδία αθλήματος.
  • τραγούδι: Επειδή δε θα δώσω καλλιτεχνική αξία στο "Όταν θα μπορέσεις" αποκαλώντας το τραγούδι, θα ψηφίσω το "Ho Hey" των Lumineers, γιατί αν κάτι χιπστεράδες σαν αυτούς και τους άλλους γελοίους, τους "fun.", είναι η μόνη εναλλακτική που έχουμε απέναντι στη Nicki Minaj, προτιμώ τη Stupid Hoe.
  • κανάλι: Μέχρι την Τρίτη θα έλεγα ΕΤ1, αλλά με τις νέες εξελίξεις, τώρα που η Μεσογείων 136 έχει γίνει η ελληνική πλατεία Ταξίμ (...ναι, αυτό ακριβώς), τον τίτλο κερδίζει επάξια το Σκάι. Κυβερνητική γραμμή, Ευαγγελάτος, Πορδοσάλτε κι ένα Τοπ Γκίαρ που είχανε να δείξουνε μου το βάζουν Κυριακή βράδυ που βγαίνω κι εγώ απ'το σπίτι να πούμε. 
  • σχολικό μάθημα: Κόντρα στους κλαψομούνηδες τριτοδεσμίτες που δεν ξέρουν να εκτιμήσουν τη γοητεία των μαθηματικών, αντιπαρατάσσω τα Θρησκευτικά. Γιατί είναι πολύ σημαντική και χρήσιμη γνώση το τι είπε ένας Εβραίος χίπης σε δέκα αμόρφωτους τσομπάνηδες πριν δύο χιλιάδες χρόνια.
  • ηθοποιός: Χάρης Ρώμας. Αυτό. Χάρης Ρώμας. Είτε λέγεται Κατακουζηνός, Δάγκας, Πώποτας ή όπως αλλιώς θέλεις, μονίμως ο στριμμένος γεροντοκόρος του υψηλού εισοδήματος και των παραδοσιακών (βλέπε απολιθωμένων) αρχών. Φήμες λένε ότι ο Τσακ Νόρις τον έχει δει σε σίριαλ να παίζει άλλο ρόλο.
  • πτυχή της ζωής του ανθρώπου: Η αναμονή στις στάσεις για αυτό:

    (δεν υπάρχει στ'αλήθεια γραμμή 666 στη Θεσσαλονίκη, είναι photoshop από τη Φρικηπαίδεια. Και θα έβαζα το σχολείο, μόνο που το ζήτημα πλέον δε με απασχολεί, γιατί ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΙΑ ΜΑΘΗΤΗΣ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΜΠΑΝΑΧΑΪΚΗ ΜΟΥ!)
  • καιρός: Αυτό το πράγμα που κάνει στη Θεσσαλονίκη εδώ και μια βδομάδα. Ζέστη και συννεφιά. Δεν υπάρχει χειρότερο πράμα. Ίσως κάποιοι που ζουν στη Λαπωνία και θεωρούν τους μείον δέκα βαθμούς ευχάριστη δροσιά να διαφωνήσουν, αλλά στ'αρχίδια μου.
  • βιβλίο: "Έκφραση-Έκθεση Γ'Λυκείου", της φιλολόγας μου στο φροντιστήριο. 300 σελίδες ανθρωπιστική παιδεία. Δεν περιγράφω άλλο. Αν δε σας κάνει και θέλετε πραγματικό βιβλίο με εκδότη και τέθοια, ο "Ζητιάνος" του Καρκαβίτσα, το οποίο είναι ίσως το μόνο βιβλίο ever που δεν κατόρθωσα να περάσω τη σελίδα 14 (βιβλία με λιγότερες από 14 σελίδες δε μετράνε).
  • παράταξη: ΚΚΕ. 120 χρόνια λένε για την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, το κακό ΔΝΤ-Τρόικα-Ευρωπαϊκή Ένωση, τον μόνο δρόμο που είναι ο ξεσηκωμός του λαού, και τίποτα καινούριο δε μας λένε. Λέω να τους ψηφίσουμε, για να δούμε τι ωραίο κοκομπλόκο θα πάθουν αν τους βάλεις να κυβερνήσουν. Ο δε Κουτσούμπας, δεν ξέρω με ποιον τρόπο, κατάφερε να είναι πιο ξύλινος κι απ'την Αλέκα. Είναι κατόρθωμα.
  • παιχνίδι: Με διαφορά το σκάκι. Προάγει τη λογική, απαιτεί στρατηγικές ικανότητες, μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, είναι δείγμα ανώτερης ευφυΐας και όλα αυτά, αλλά επίσης απαιτεί να περιμένεις τον άλλον δύο ώρες να σκεφτεί τι θα παίξει, κι εγώ είμαι δεκαοχτώ χρονών και δεν έχω πάει με γυναίκα, πόση υπομονή ακριβώς περιμένετε να έχω;
  • βιντεοπαιχνίδι: Το Sims. Ω, θεοί, το Sims. Πόση λίγη δική σου ζωή πρέπει να έχεις για να κάθεσαι να δημιουργείς ψηφιακά ανθρωπάκια και να τα βάζεις να ζουν καταστάσεις καθημερινής γαμημένης ζωής; Είναι σαν να παίζεις GTA και να σταματάς στα φανάρια. Θυμάμαι δε, τότε που είχαμε μόνο ένα κομπιούτερ στο σπίτι και σφαζόμασταν, την αδερφή μου να κάθεται με τις ώρες χωρίς καν να παίζει με τα ανθρωπάκια, απλά διακοσμώντας το σπίτι τους. Τόσο χάλια.
  • γειτονιά: Οι εργατικές κατοικίες, εκεί που είναι στην Ξηροκρήνη, πίσω από τον Άγιο Νικόλαο και μέχρι τέρμα πάνω στη Λαγκαδά, και τώρα εσείς που ήρθατε στη Θεσσαλονίκη μια φορά στη ζωή σας και δεν ξεκολλήσατε από το Λευκό Πύργο καταλάβατε πάρα πολύ πού είναι αυτό που σας λέω. Εκατό μπεζ ορθογώνια κουτιά, μια εκκλησία και τρία κλειστά περίπτερα. Και μη με πείτε για την εικόνα που είναι ασπρόμαυρη, και σε έγχρωμο το ίδιο καταθλιπτικό είναι.
  • ανάρτηση στο ΚΠΣΑ: αυτή εδώ.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας στείλω κι εσάς το βραβείο και βαρεθείτε κι εσείς.

Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

I want my ERT TV


Κι εκεί που ήταν όλα ωραία και καλά, ο ήλιος έλαμπε, τα πουλάκια κελαηδούσαν κι εγώ παρίστανα ότι διαβάζω Κοινωνιολογία, βγαίνει ξαφνικά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κι ανακοινώνει ότι απόψε τα μεσάνυχτα, μόλις τελειώσει το πρόγραμμα, κλείνει η ΕΡΤ κι απολύονται όλοι οι υπάλληλοι.
Περιττό να σας πω ότι ο κόσμος μου ταράχτηκε, συγκλονίστηκα και τέθοια. Ένιωσα σαν να πέφτω από τα σύννεφα και να προσγειώνομαι στο λάκκο με τα κωλοδάχτυλα. Ήταν πια γεγονός ότι δε θα μπορούσα να ξαναδώ τον κόσμο με τα ίδια μάτια. Τα παιδάκια της γειτονιάς σταμάτησαν να παίζουν και να γελάνε. Η γάτα που δεν έχω αντιλήφθηκε τη σοβαρότητα της κατάστασης κι άρχισε από μόνη της να κλαίει. Ο ουρανός βάφτηκε στα μαύρα σύννεφα, έγινε σεισμός, ήχησαν πένθιμα οι καμπάνες του Αγιού Παντελεήμονα μεγάλη η χάρη του. Όλοι κλείστηκαν στα σπίτια τους, μην τολμώντας να βγουν, παρά κοιτώντας απ'τις χαραμάδες. Η τρίτη σφραγίδα της Αποκάλυψης είχε μόλις ανοίξει.
Και μετά ξύπνησα και διαπίστωσα ότι τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε γιατί πολύ απλά κανείς δεν έβλεπε ΕΡΤ ούτως ή άλλως.
Ή μάλλον ο κόσμος έβλεπε ΕΡΤ, όταν είχε Τσάμπιονς Λιγκ ή Γιουροβύζιον.
Κι επειδή εγώ δε βλέπω Τσάμπιονς Λιγκ και Γιουροβύζιον, δεν μπορώ να πω ότι με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η μοίρα της ΕΡΤ.
Από την άλλη, ο κόσμος που δεν έβλεπε ΕΡΤ ασχολιόταν για διάφορους άλλους λόγους. Για παράδειγμα, η εκπομπή της Ανθής Σαλαγκούδη, η οποία μπορεί σε κάποια φάση να έκανε και -0,4% τηλεθέαση (κάτι το οποίο έχει επιτευχθεί μόνο στο Παραπέντε, από την ξαδέρφη του Φώτη στον Τηλεβόα).
Φυσικά η Ανθή Σαλαγκούδη προσελήφθη γιατί είχε πολλά προσόντα, τα εξής δύο: α) είναι ωραία γυναίκα και β) είναι κόρη του Σαλαγκούδη. Κι ας λένε ορισμένοι κακοπροαίρετοι ότι δεν έχει ταλέντο στην παρουσίαση κι ότι ο τραγικός σπυριάρης φωτοσυνθετικός οργανισμός που εκφωνεί κάθε χρόνο τη γιορτή της 25ης Μαρτίου τα λέει καλύτερα απ'την Ανθή. Συκοφαντίες.
Και εννοείται ότι οι λόγοι που δεν έκανε τηλεθέαση η εκπομπή της Ανθής δεν έχουν απολύτως τίποτα να κάνουν με την ποιότητα της εκπομπής, αλλά με το γεγονός ότι οι τηλεθεατές δεν έχουν ιδέα από ποιοτική τηλεόραση και προτιμούν να βλέπουν στο Σταρ τα ρεπορτάζ του κώλου (κυριολεκτικά και μεταφορικά) από τη Μύκονο.
Όχι βέβαια ότι δε θα βρουν κάτι να κάνουν με την Ανθή. Όλο και σε κάποιο ψηφοδέλτιο θα τη βρούμε στις επόμενες εκλογές. Δε θα αφήσει ο μπαμπάς άλλωστε.
Ταυτόχρονα, εδώ και καιρό η ενημέρωση της ΕΡΤ ήταν στα στιβαρά μπράτσα του Αιμίλιου Λιάτσου, του δημοσιογράφου με το Μ κεφαλαίο που πέρασε σημαντικό μέρος της καριέρας του ενορχηστρώνοντας τις πολεμικές ανταποκρίσεις του Μπάκα και του Τσιλιπουνιδάκη.
Μια που ανέφερα τον Τσίλι, λέγεται ότι ο Μαλέλης θέλει να δώσει στο Σταρ σοβαρό προφίλ και προσέλαβε το Χατζηνικολάου, ναι το γαμημένο Χατζηνικολάου, για σχολιαστή στο δελτίο. Νομίζω ότι ο συνδυασμός των δύο Νικολάδων στο ίδιο δελτίο θα είναι ο πιο έπικ συνδυασμός μετά το Run DMC και Aerosmith.

Το ζητούμενο βέβαια δεν είναι ότι ίσως, μπορεί, υπάρχει μια πιθανότητα λέω, έτσι περνάει φευγαλέα από το μυαλό, η ΕΡΤ τόσον καιρό ήταν ένα απέραντο μπουρδέλο. Εδώ το θέμα μας είναι ότι έτσι, χωρίς κανένας να μας προειδοποιήσει, η κυβέρνηση βγαίνει και σου λέει τέρμα η ΕΡΤ και δεξιός μπακ το Μέγκα (συγγνώμη γι'αυτό, η ακρόαση του άσματος του Κανάκη έχει πειράξει την εσωτερική μου καλωδίωση, αλλά θα μου περάσει).
Η ταχύτητα της κυβερνητικής δράσης μου δίνει την ελπίδα ότι θα επιτευχθεί η συρρίκνωση του δημοσίου, η πάταξη της φοροδιαφυγής, η αναδιάρθρωση του κράτους κι η έξοδος από την κρίση μέσα στα επόμενα δώδεκα δευτερόλεπτα.
Λοιπόν, τα δώδεκα δευτερόλεπτα πέρασαν και δε βλέπω ιδιαίτερη διαφορά. Θα τους δώσω άλλη μια ευκαιρία, όμως, γιατί είμαι καλός άνθρωπος.
Βέβαια, οι βολεμένοι συνδικαλιστές (όσο κι αν δεν το πιστεύατε, υπάρχουν και δύο-τρεις τέτοιοι) της ΕΡΤ με το που άκουσαν αυτή την είδηση έφτασε το σκατό στην κάλτσα. Έτσι βγαίνουν και λένε για κατάργηση της δημοκρατίας, πραξικόπημα και τέθοια. Βέβαια η κυβέρνηση έσπευσε να διευκρινίσει ότι όσοι απολύθηκαν από την ΕΡΤ, θα μπορέσουν να υποβάλλουν αίτηση για να προσληφθούν στην ΕΡΤ 2.0 που θα δημιουργηθεί.
Α, μα φυσικά. Τι πιο λογικό. Γιατί ο Πανιώνιος έγινε ξαφνικά Νέος Πανιώνιος κι η ΕΡΤ να μην μπορεί να γίνει Νέα ΕΡΤ; Οι υπάλληλοι θα είναι ίδιοι, οι συντελεστές θα είναι οι ίδιοι, το μόνο που αλλάζει είναι το όνομα. Με την ίδια ακριβώς λογική, εγώ από σήμερα δε λέγομαι πλέον Θωμάς, αλλά Αναξίμανδρος, επομένως δεν είμαι σχεδόν-φοιτητής αλλά αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος.
Αλλά, φυσικά, τι λέω ο αστοιχείωτος, που ψάχνω να βρω ευκαιρία να πλήξω την κυβέρνηση, διαστρεβλώνοντας τις προθέσεις της και παρεξηγώντας τις θετικές κινήσεις της και είμαι όργανο του Τσίπρα και των aristerwn; Ο Κεδίκογλου το είπε ξεκάθαρα: η νέα ΕΡΤ θα είναι δημόσια, αλλά δε θα είναι κομματική ή όργανο της εξουσίας.
Μμμάιστα. Κάτι τέτοια πετυχημένα έλεγα κι εγώ προχθές σε μία γκόμενα που γνώρισα σε ένα μπιτς μπαρ στην Καλλικράτεια, αλλά δε μου έκατσε, γιατί προτίμησε τον μουσκουλέιτορ ναυαγοσώστη με το χρώμα δέρματος "Ψωλάριουμ 176" και τα τρία εγκεφαλικά κύτταρα.
Αυτό το τελευταίο είναι αλήθεια ότι το έβγαλα απ'το κεφάλι μου. Δεν ήμουν προχθές σε μπιτς μπαρ στην Καλλικράτεια, ήμουν εδώ και τα έξυνα με την τσουγκράνα.
Αλλά μεταξύ μας ας μη δουλευόμαστε. Αν μπορούσαν να βάλουν κομματικούς εγκάθετους στα περίπτερα, θα το έκαναν.
Τέλος πάντων. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι θα θυμηθούν να βγάλουν το ανταποδοτικό τέλος από το λογαριασμό της ΔΕΗ.
Αλλά η ΕΡΤ θα επιστρέψει σύντομα. Το πιστεύω. Γιατί είναι απαραίτητο, ειδικά στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, όπου το έλλειμμα ανθρωπιστικής παιδείας και η κρίση των ηθικών αξιών κάνει αισθητή την παρουσία της και η κοινωνία μετατρέπεται σε μία απλή μάζα ανθρώπων χωρίς σεβασμό, ευγένεια, συνείδηση και κριτική ικανότητα, να υπάρχει ένα προπύργιο του πολιτισμού, της κουλτούρας και της γνήσιας ψυχαγωγίας έναντι της ευτελούς διασκέδασης και των χυδαίων θεαμάτων (είναι αλήθεια ότι η Έκθεση μου έχει αφήσει βαθύτατα ψυχολογικά τραύματα, αλλά με τον καιρό θα τα ξεπεράσω, νομίζω).
Ναι, αυτό ακριβώς.
Δεν καταλαβαίνω που ακριβώς εδράζονται οι λόγοι αμφισβήτησης αυτής της δήλωσης.
Κάθε φορά που ο παππούς μου παίρνει τηλέφωνο από το χωριό για να μας πει να βάλουμε την "Κυριακή στο Χωριό" όπου έχουν πάει στο παραδίπλα χωριό για να παίξουν κλαρίνα και να δοκιμάσουν τις τοπικές σπεσιαλιτέ, νιώθω ότι η ελληνική παράδοση ζει.
Εδώ που τα λέμε, βέβαια, αν η κυβέρνηση αποφασίσει να κάνει την ΕΡΤ κερδοφόρα επιχείρηση που δε χρειάζεται ανταποδοτικά τέλη και μερίδιο από τον προϋπολογισμό του κράτους, ο μόνος τρόπος είναι να βάλει τούρκικα. Αυτά δεν έχουν και γκέι φιλιά μέσα, οπότε δε θα υπάρχει ο κίνδυνος να περάσουν τέτοια μηνύματα ανηθικότητας στη νεολαία.
Αυτά, και να προσέχετε μη γίνει η ΕΡΤ το νέο Πολυτεχνείο. Και ναι, αυτό αποτελεί αληθινή δήλωση των συνδικαλιστών της. Δε θα τολμούσα να κατεβάσω κάτι τέτοιο από την γκλάβα μου.

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

Λυπάμαι, δε θα μπορέσω

Πριν περάσουμε στο κυρίως θέμα, θα απονείμουμε το βραβείο "Η Κοτσάνα της Χρονιάς" στη συγγραφική ομάδα του βιβλίου των Θρησκευτικών της Γ' Λυκείου, οι οποίοι, δεν ξέρω με ποιο ακριβώς σκεπτικό, στη σελίδα 139 λένε αυτήν την ατάκα που θα μείνει σταθμός στην παγκόσμια κωμωδία: "Η ιστορία της ανθρωπότητας μας δείχνει ότι όπου σπείρεται ο χριστιανικός λόγος, εκεί ενθαρρύνεται και η τεχνική πρόοδος".
Σας δίνω δύο λεπτά για να κυλιστείτε στο πάτωμα, βγάζοντας άναρθρες κραυγές και κοπανώντας τα χέρια σας παλαμάκια σαν καθυστερημένη φώκια, κι άλλα δύο για να ξεπεράσετε το συγκλονιστικό γεγονός ότι άνοιξα βιβλίο Θρησκευτικών, και συνεχίζουμε στο προκείμενο, το οποίο είναι η καλλιτεχνική προσπάθεια του Αντώνη Κανάκη, με τίτλο "Όταν θα μπορέσεις".

Ο Αντώνης Κανάκης έχει μείνει στην τηλεοπτική ιστορία ως ο παρουσιαστής της εκπομπής Ράδιο Αρβύλα, μέσα από την οποία σατιρίζει τα στραβά κι ανάποδα της τηλεόρασης (έτσι λένε στο χωριό του το "βάζω να παίζει ένα βιντεάκι της Μπεκατώρου και μετά γελάω σαν χάχας από πάνω"), ενώ ταυτόχρονα δίνει το πολιτικό του στίγμα στο κοινό του (δηλαδή ένας αριστερός με δεξιές τσέπες κάνει κήρυγμα στα δεκαπεντάχρονα που τον βλέπουν για το πόσο κακό είναι το μνημόνιο και πόσο καλός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ).
Πριν από αυτό βέβαια ήταν ιδρυτικό μέλος των Α.Μ.Α.Ν, αλλά εδώ που τα λέμε ο κόσμος το Α.Μ.Α.Ν. για τον Καλυβάτση και τον Σερβετά το έβλεπε.
Ο Αντώνης Κανάκης φροντίζει να είναι κοντά στη νεολαία. Αυτός είναι ο λόγος, άλλωστε, που φύτεψε μαλλί, φοράει μπλουζάκια κολλητά με ευφυή (sic) σχέδια για να δίνει πολιτικό μήνυμα τονίζοντας παράλληλα το μούσκουλο, και βρίσκεται κάθε καλοκαίρι να παίζει ρακέτες στη Χαλκιδική γιατί, πόσες φορές θα το ξαναπούμε, σαν τη Χαλκιδική δεν έχει.
Ωστόσο ο Κανάκης δεν είναι μόνο ένας επιτυχημένος παρουσιαστής, επιχειρηματίας και τακατούκας (αυτό μπορείτε να το εκλάβετε με όποια έννοια θέλετε). Όχι, όχι. Ο Κανάκης, εκφράζοντας πλήρως το ιδανικό της ολοκληρωμένης προσωπικότητας, του Αναγεννησιακού Ανθρώπου αν θέλετε, έχει και καλλιτεχνικές ανησυχίες. Και σήμερα, το έτος 2013, αποφάσισε να τις μοιραστεί με τον κόσμο.
Ο κόσμος, όμως, στάθηκε ιδιαίτερα αρνητικός ενάντια σε αυτή την προσπάθεια του μικρού Αντώνη. Η εξήγηση είναι εμφανής: ο κόσμος είναι κακός και ζηλεύει τους επιτυχημένους. Κι αυτό το λέω, γιατί όπως θα διαπιστώσουμε σε αυτή την εγγραφή, δεν υπάρχει κανένα απολύτως στοιχείο που δικαιολογεί τη μομφή του κόσμου απέναντι σε αυτό το τραγούδι.
Ας επιστρέψουμε όμως στο βίντεο, για να μπορέσουμε να αναλύσουμε αναλυτικά (πλεονασμός, αλλά απαραίτητος για να επιτείνει την έμφαση που θέλω να δώσω στην προσεκτική ανάλυση του ζητήματος) το μουσικό αυτό φαινόμενο που λέγεται "Όταν θα μπορέσεις".
Ο Αντώνης Κανάκης είναι υπεύθυνος τόσο για τους στίχους όσο και για τη μουσική του "Όταν θα μπορέσεις", ενός τραγουδιού που εκτείνεται γύρω στα πέντε λεπτά, γιατί τόσο βαθυστόχαστες σκέψεις θέλουν χώρο και χρόνο για να εκφραστούν.
Για τη μουσική του τραγουδιού, χωρίς να είμαι μπροστά, κινηματογραφώ στο κεφάλι μου κάπως έτσι τη διαδικασία. Ο προσφιλής στο λαό παρουσιαστής δανείστηκε το Yamaha αρμόνιο του ξαδέρφου του, που βγάζει το ψωμί του ως πληκτράς σε λαϊκές πανηγύρεις στο πλευρό της Γωγώς Τσαμπά, το έστησε σε κάποια απόσταση κι άρχισε να πετάει αντικείμενα στα πλήκτρα. Κάπου εκεί γύρω στα πέντε λεπτά του τελείωσαν τα αντικείμενα, οπότε κι αυτός έκρινε απαραίτητο να σταματήσει το τραγούδι και να επιστρέψει το αρμόνιο στον ξάδερφό του, που εκείνη τη μέρα έκανε πρόγραμμα στην Έσω Αγουλινίτσα, καθώς ήταν μεγάλη γιορτή του χωριού, του Αγίου Πούτσου ανήμερα.
Αν όμως ο Αντώνης δε δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα να εμπνευστεί την ενορχήστρωση της πρώτης του μουσικής απόπειρας, δε συνέβη το ίδιο για το στίχο. Ο Αντώνης πέρασε ένα μαρτύριο, προκειμένου να τον επισκεπτεί η Μούσα και να του χαρίσει τους πολυπόθητους στίχους που τόσο έψαχνε. Το πρόσφατο ταξίδι του στη Σιέρα Λεόνε, όπου τον καμαρώσαμε να παίρνει πόζες μαζί με τα μαυράκια, έχοντας φέρει μαζί του περισσότερα ρούχα από όσα είχε όλο το χωριό, ήταν ένα μέρος μόνο του μαρτυρίου.
Ο Αντώνης πέρασε μερόνυχτα ολόκληρα κλειδωμένος σε ένα ημισκότεινο δωμάτιο, με μόνη συντροφιά του ένα φύλλο χαρτί κι ένα στυλό, με το οποίο σημείωνε κάποιους στίχους που του έρχονταν, μόνο και μόνο για να τους μουντζουρώσει και να πετάξει το χαρτί στην κάλαθο των αχρήστων, απογοητευμένος από το αποτέλεσμα. Βρισκόταν σε διαρκή επικοινωνία με τον Στάθη Παναγιωτόπουλο, ο οποίος του έλεγε ανέκδοτα για να διατηρήσει τη χαμηλή θερμοκρασία που ήταν απαραίτητη για να κρατήσει ο Αντώνης την παγωνιά της ψυχής του, ένα συναίσθημα απαραίτητο για να γράψει αυτούς τους τόσο συγκινητικούς στίχους.
Εκείνες τις μέρες ο Αντώνης είχε παραμελήσει τη διατροφή του κι έτρωγε μόνο ρύζι, με αποτέλεσμα να στουμπώσει. Όταν αποπειράθηκε να ξεμπλοκάρει το έντερό του, τότε, μαζί με το χεσαμόλι, βγήκε από μέσα του και ο στίχος. Το σφίξιμο ενεργοποίησε τα δημιουργικά κέντρα του εγκεφάλου του κι ο Αντώνης, σαν άλλος Αρχιμήδης, βγήκε από την τουαλέτα με το σκατό στον κώλο φωνάζοντας Εύρηκα. Ολοκλήρωσε το τραγούδι σε χρόνο ρεκόρ, θυμήθηκε ότι δεν είχε σκουπιστεί, σκουπίστηκε, και στη συνέχεια κατευθύνθηκε προς το στούντιο ηχογράφησης.
Ο Αντώνης δεν είχε φυσικά την αξίωση να τραγουδήσει ο ίδιος το άσμα του. Ήξερε ότι οι φωνητικές του ικανότητες ήταν πολύ λίγες για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στο μεγαλείο της δημιουργικής του δεινότητας. Άλλωστε, είχε οραματιστεί μια αισθαντική γυναικεία φωνή στο τραγούδι, για να μπορέσει να προσδώσει σε όλο του το μεγαλείο το απέραντο φάσμα συναισθημάτων που εκφράζουν αυτοί οι εκπληκτικοί στίχοι.
Έτσι, τηλεφώνησε σε μία γνωστή του, νεαρή ανερχόμενη τραγουδίστρια, την Άννυ Μπέρκα, που είχε κάνει μεγάλη καριέρα στην ντουζιέρα της. Ακολούθησε η εξής στιχομυθία:
-Έλα Άννυ, είμαι ο Αντώνης, και σε θέλω για να ηχογραφήσουμε το τραγούδι μου. Σε μια ώρα να είσαι εδώ.
-Μα...ρε Αντώνη...μόλις ξύπνησα...
-Αδιαφορώ. Έχω περάσει τόσα και τόσα γι'αυτό το τραγούδι. Σε μία ώρα να είσαι εδώ.
Η αγουροξυπνημένη Άννυ αγχώθηκε, όχι τόσο για την τεράστια πρόκληση που θα αναλάμβανε τραγουδώντας το άσμα του ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΝΑΚΗ!, αλλά γιατί έμενε στον Εύοσμο, το στούντιο ήταν στην Καλαμαριά, και το αμάξι της ήταν στο συνεργείο. Εκείνη τη στιγμή ανακάλυψε ένα πακέτο Άσσο Άφιλτρο, που κάπνιζε ο παππούς της, κρυφά όμως γιατί ο γιατρός του το'χε κόψει. Για να της φύγει το άγχος, αλλά και για να προφυλάξει τον αγαπημένο της παππού από τους κινδύνους του καπνίσματος, το κάπνισε όλο στο δρόμο για το στούντιο. Έτσι, αποτυπώθηκε στην ηχογράφηση αυτή η νυσταλέα βραχνάδα που τόσο πολύ έχουμε μάθει κι αγαπήσει και ποια Lana Del Rey και τι να πει κι αυτή απ'τη ζωή της.
Η Άννυ όμως δεν είχε τη δύναμη να ανταποκριθεί σε ένα τόσο μαγευτικό τραγούδι, δεν είχε πιει και καφέ, με αποτέλεσμα να πατάει στις νότες με τη χάρη ενός ελέφαντα με στολή μπαλαρίνας. Ο στουντιάς έσπευσε να φέρει το autotune μπας και σώσει το τραγούδι, ωστόσο ο Αντώνης τον σταμάτησε.
-Μην το κάνεις, Μήτσο. Αυτή η μικρή τραγουδιστική ατέλεια είναι που θα δώσει την χροιά που έψαχνα για να εκφράσει τις λεπτές συναισθηματικές αποχρώσεις. Αλλά πού να καταλάβεις από υψηλή τέχνη, γατάκι.
-Καλά, Αντώνη, εγώ τα λεφτά μου θέλω.
-Τς, τς, τς. Δεν πρόκειται για τα λεφτά εδώ πέρα, πρόκειται για την τέχνη.
Όσο για την τέχνη, το αποτέλεσμα τον δικαίωσε, όπως όλοι μας βλέπουμε.
Αξίζει, ωστόσο, να σταθούμε και στο υψηλής αισθητικής βίντεο κλιπ που συνοδεύει το άσμα, στο οποίο πρωταγωνιστούν η Κλέλια Ρένεση και ο Πάνος Μουζουράκης. Είναι αξιοσημείωτο το ότι δε βλέπουμε την Άννυ στο βίντεο. Αυτό είναι φυσικά επειδή ο καλλιτέχνης έκρινε την Κλέλια καλύτερη και πιο εκφραστική για την απόδοση του βαθέος νοήματος. Βέβαια οι κακές γνώμες λένε ότι η Άννυ έχει τη φωτογένεια του Θωμά Παλιούρα με hangover, αλλά ας είμαστε σοβαροί.
Το βίντεο κλιπ, μια αποθέωση των ειδικών εφέ, μας δείχνει ένα total white φόντο, ίσως γιατί υπήρξε χορηγία από τα λευκαντικά Εύρηκα, σε split screen με έναν ουρανό, γιατί όπως λέει και το τραγούδι, τότε θα ενώσω ουρανό και γη.
Σε αυτό το φόντο μπορούμε να απολαύσουμε την Κλέλια Ρένεση να τραγουδάει γλυκά (ή μάλλον να παριστάνει πως τραγουδάει γλυκά) τους υπέροχους στίχους στον Πάνο Μουζουράκη, ο οποίος βρίσκεται σε κατάσταση απόλυτης Νιρβάνας, είτε από τη δύναμη των στίχων, είτε, κατά τους κακοπροαίρετους, επειδή δεν έχει καν συναίσθηση ότι βρίσκεται μπροστά σε ένα green screen και πρωταγωνιστεί σε βίντεο κλιπ, γιατί πριν μπει μάλλον έκανε κάτι καλά καλαματιανά και δεν πρόλαβαν να τον ξυπνήσουν.
Προσέξτε, όμως, ότι δεν μένει εκεί η δράση. Λίγο πριν το τέλος του βίντεο κλιπ, ο Πάνος, που μέχρι εκείνο το σημείο εξακολουθεί να μην έχει καταλάβει πού στον πούτσο βρίσκεται, ξαφνικά τα παίρνει στο κρανίο και σηκώνεται και φεύγει. Οι γνωστοί κακοπροαίρετοι θα πουν ότι ξεθύμανε η νάρκα κι ο Μουζού είπε "ρε πούστη μου, τι κάνω εγώ εδώ πέρα σε αυτήν εδώ τη μαλακία; Άει πάμε να φύγουμε από δω".
Η αλήθεια είναι ότι, καθώς απέδιδε το ρόλο του με τέτοια υποκριτική δεινότητα, ξαφνικά θυμήθηκε ότι ξέχασε το αμάξι του στο παρκόμετρο κι έτρεξε για να μην τον γράψουνε. Και πάλι, ο σκηνοθέτης θέλησε να το σβήσει και να πάνε απ'την αρχή. Ο Αντώνης, όμως, σαν προχωρημένος καλλιτέχνης που είναι, αποφάσισε να το αφήσει έτσι όπως ήτανε. "Αυτή η αυθόρμητη έξοδος υπογραμμίζει το πόσο αυθόρμητα βγαίνουν τα συναισθήματα από την ψυχή", δήλωσε με συγκίνηση.
Κι έτσι το τραγούδι "Όταν θα μπορέσεις" βγήκε στη δημοσιότητα.
Ο κόσμος, όμως, όπως είπαμε πιο πάνω, ήταν κακός. Οι ειρωνείες, οι ύβρεις και τα φαρμακερά σχόλια έδιναν κι έπαιρναν από τους ζηλόφθονες μικροαστούς. Ο Αντώνης έκλαψε με πικρά δάκρυα στην αγκαλιά του αγαπημένου του floor manager Κωστάκη, που ήρθε να τον παρηγορήσει από την κακία του κόσμου. Τι ζήτησε πια κι αυτός ο δύσμοιρος, στην πρώτη του καλλιτεχνική προσπάθεια; Δε ζήτησε κανένα Grammy. Το μόνο που ήθελε ήταν μια καλή κουβέντα, ένα thumbs up, ένα "μπράβο Αντωνάκη", λίγη ενθάρρυνση στην τέχνη γκαντ ντέμιτ! Ο Αντώνης πληγώθηκε βαθιά. Έτσι, αν και βαθύτατα δημοκράτης και πρόθυμος υπερασπιστής της ελευθερίας του λόγου, αναγκάστηκε να διαγράψει τα αρνητικά σχόλια, για να μην τα βλέπει και βουρκώνει. Φυσικά, αυτό το εκμεταλλεύτηκαν οι εχθροί του για να τον πλήξουν με ακόμη αισχρότερες κατηγορίες.
Κι αυτή είναι όλη η αλήθεια.
Αυτά, και να προσέχετε μην δούμε ξαφνικά να ακολουθούν το παράδειγμα του Αντώνη Κανάκη κι άλλοι παρουσιαστές και δούμε τίποτα τραγούδια από τους Φώτης-Μαρία, τον Γιάννη Πρετεντέρη, την Αγγελική Νικολούλη και τον Στέλιο Παρλιάρο.

Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

SWAG: Όλη η αλήθεια

Ένα από τα πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή μου από τότε που τελείωσαν οι Πανελλήνιες είναι ότι η Ιωάννα αποφάσισε να με κρατάει διαρκώς ενήμερο για τις εξελίξεις στη διαμάχη της με έναν συμμαθητή της.
Σε θερμοκρασία 0 βαθμών Κελσίου και πίεση μίας ατμόσφαιρας (υπό κανονικές συνθήκες δηλαδή) θα ενδιαφερόμουν για τα προσωπικά δύο ατόμων που ουσιαστικά δεν ξέρω όσο περίπου ενδιαφέρεται ο Άνθιμος για την επιστημονική και κοινωνική πρόοδο, στην περίπτωση αυτή όμως η εξιστόρηση των προβλημάτων της Ιωάννας κέντρισε το επιστημονικό ενδιαφέρον μου λόγω ενός φαινομένου το οποίο πολύ ακούγεται, λίγοι όμως έχουν τολμήσει να εμβαθύνουν γιατί το φαινόμενο είναι πιο βαθύ κι απ'το μουνί της μάνας του Έλληνα διαιτητή και φοβούνταν ότι δε θα καταφέρουν να βρουν την έξοδο και θα μείνουν για πάντα παγιδευμένοι στο μουνί...στο φαινόμενο ήθελα να πω.
Αυτό που θέλω να σας πω τόση ώρα είναι ότι ο φίλος της Ιωάννας έχει SWAG.
Αυστηρώς με κεφαλαία για να υπερτονιστεί η ειρωνεία.
Όχι, κάτσε, η ειρωνεία είναι trademark by hipsters, και με τους hipsters θα πρέπει να ασχοληθώ σε κάποια άλλη ξεχωριστή ανάρτηση, ή μπλογκ, ή ίσως να γράψω ένα βιβλίο που δε θα το διαβάσει και κανείς γιατί είμαι ένας μαλάκας που γράφει τρεις παπαριές στο ίντερνετ και την είδε και συγγραφέας που τρομάρα να του'ρθει.
Στη διάρκεια αυτών των συνομιλιών, για την κατάσταση του να έχει ξαφνικά SWAG κάποιος που μέχρι πρότινος έδειχνε σημάδια εγκεφαλικής λειτουργίας επινόησα τον όρο "σνικισμός", από τον μεγάλο καλλιτέχνη του SWAG Σνικ.
Για όσους δεν άντεξαν να δουν αυτό το βίντεο, από φόβο μην πάθουν SWAG ή επειδή έφαγαν το μεσημέρι και θέλουν να ξαναφάνε το βράδυ, ο έγκριτος καλλιτέχνης Σνικ μας περιγράφει το πώς είναι να έχει κανείς τόσο πολύ SWAG. Φαίνεται δε πως το SWAG έχει τη δική του κωδικοποιημένη γλώσσα, στην οποία με κάποιον τρόπο παρτουζώνονται μέσα οι AC/DC, η Hello Kitty, η Ακρόπολη και ο Hugo Boss. Προσπάθειες των ειδικών γλωσσολόγων να αποκωδικοποιήσουν αυτό το λεκτικό μόρφωμα κατέληξαν στο κενό, γιατί προφανώς οι ειδικοί δεν έχουν αρκετό SWAG.
Πώς καταλαβαίνει κανείς όμως ότι κάποιος δικός του άνθρωπος πάσχει από σνικισμό; Υπάρχουν αρκετά σημάδια με τα οποία το έμπειρο μάτι μπορεί να καταλάβει ότι κάποιος, ας πούμε ο Σνίκος, έχει πολύ SWAG, μερικά εκ των οποίων είναι τα εξής:
  • Συχνάζει σε καφετέριες με τρέντι ονόματα του τύπου "Cafe GTPK" ή "Bullshit Cafe" που παίζουν όλη μέρα το ίδιο CD με μπιτάκια από το τελευταίο beach party στα Νέα Φλογητά Χαλκιδικής του Plus Radio 102,6 η καλύτερη ξένη μουσική της πόλης, και πρώτο του μέλημα είναι να κάνει check-in στο Facebook μόλις φτάσει εκεί, ενίοτε και πριν ακόμα φτάσει, για να συγκινηθεί όλος ο κόσμος που ο Σνίκος βρέθηκε στο "Cafe GTPK" για εκατοστή φορά τις τελευταίες δυο μέρες και να πει από μέσα του με σοκ και πέος "κοίτα πόσο SWAG έχει ο Σνίκος!".
  • Στις εν λόγω καφετέριες που θα βρεθεί, ο αγαπητός Σνίκος δε θα παραλείψει να βγάλει με το Iphone 4S, το οποίο δυστυχώς αναγκάζεται να υπομείνει γιατί η καργιόλα η μάνα του ακόμα να ξεφυτρώσει λεφτά απ'τον κώλο της για να του πάρει το Iphone 5 και να μπορεί να παίζει καλύτερα Candy Crush, Νι του Αβογκάντρο φωτογραφίες όπου θα ποζάρει με αγριεμένο βλέμμα "σφίγγομαι γιατί έχω να χέσω τρεις μέρες" ή αν έχει χέσει τις τελευταίες τρεις μέρες κάνοντας χειρονομία West Coast, ενώ δίπλα η γκόμενά του (ας την πούμε Κιάρα, απ'το Τσιμπουκιάρα) ποζάρει με το απαραίτητο duckface, το οποίο προαιρετικά μπορεί να συμπληρώσει με (ακολουθεί αληθινό περιστατικό) μια τούφα από τα μαλλιά της πάνω στο πάνω χείλος της, η οποία παριστάνει το μουστάκι.
    Σημείωση: Το μουστάκι δεν ανήκει στα ορίτζιναλ στοιχεία του SWAG, αλλά αποτελεί επείσακτο στοιχείο από το 9GAG, το οποίο όμως θεωρητικά κράζει το SWAG. Ψιλά γράμματα βέβαια, γιατί αν έχεις SWAG, haters will be hatin και τέθοια.
  • Όταν δεν είναι στις καφετέριες, είναι προφανώς στα πιο in club της πόλης, Vogue, W και τέθοια, όπου πίνει αλκοόλ (συνήθως Τζόνι-κόκα ή βότκα πορτοκάλι, η Κιάρα προτιμάει μοχίτο ή άλλα λουλουδάτα cocktail που πίνει σαν καλή cocksucker), λικνίζεται στους ρυθμούς θεάρεστων ασμάτων και την πέφτει σε όποια άκυρη Κιάρα βρει. Αν δεν είναι ούτε και εκεί, μάλλον θα είναι σχολείο για να λέει μαλακίες στο μάθημα και να τρώει απουσίες.
  • Ενδυματολογικά, ο Σνίκος θα κινηθεί στις κλασικές επιλογές: τζιν που έπεσε θύμα επιδρομής άγριων αλυσοπρίονων καθώς έκανε μια ανέμελη βόλτα στο παρτέρι με τους κάκτους, το οποίο υποχρεωτικά αφήνει φανερά τα 2/3 του Calvin Klein σώβρακου, μπλουζάκι V που επιτρέπει να φαίνεται από μέσα το ΠΑΝΤΑ ΤΕΖΑ ΑΠΟΤΡΙΧΩΜΕΝΟ στέρνο του ή εναλλακτικά πόλο με σηκωμένο γιακά, σε δε επίσημες εκδηλώσεις καρό πουκάμισο με βάση το μαύρο, το μπλε ή το κόκκινο (όπως παρατήρησε ορθότατα ο έτερος έγκριτος μελετητής του SWAG Γρηγόρης) με ένα ή δύο κουμπιά κουμπωμένα, και παπούτσι ή πανάκριβο ποδοσφαιρικό, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Σνίκος μαγεύει τα πλήθη κάθε φορά που παίζει μπάλα, ή All-Star που έχει και τα 16777216 διαφορετικά χρώματα της οθόνης του Iphone 5 που δεν του παίρνει η καργιόλα η μάνα του και αμάν ρε μάνα, δηλαδή, δεν καταλαβαίνεις ότι το 4S δεν έχει αρκετό SWAG? Το λουκ συμπληρώνεται από καπέλο NY Yankees, άσχετα αν ο Σνίκος δεν έχει ιδέα ποιοι είναι οι NY Yankees ή τι είναι το μπέιζμπολ γενικότερα, φορεμένο με ευφάνταστο τρόπο κάπου πάνω στο κεφάλι.
  • Η Κιάρα κινείται και αυτή στις κλασικές ενδυματολογικές επιλογές: το χειμώνα το προαναφερθέν κακόμοιρο τζιν, γιατί εντάξει, δε θα βάλει και σορτσάκι μέσα στο καταχείμωνο, θα κρυώσουν τα ποδαράκια της, άσχετα που το τζιν είναι πιο τρύπιο κι απ'την ίδια, και το καλοκαίρι σορτσάκι (η ίδια μετράει το καλοκαίρι από Μάρτιο μέχρι Νοέμβριο, άσχετα που αυτό το Μάρτιο μόνο που δε χιόνισε), υποχρεωτικά χαμηλοκάβαλο για να μπορεί να δείχνει σε όλο τον κόσμο την περήφανη κωλοχαράδρα της κάθε φορά που σκύβει (πολύ συχνά και μάλλον επίτηδες). Από πάνω ξώβυζο, ξώπλατο, ξώκοιλο, ξω-κάτι τέλος πάντων, γιατί το ύφασμα κοστίζει στις μέρες μας, και χωρίς να καταβάλλει ιδιαίτερη προσπάθεια να συμμαζέψει την τιράντα του σουτιέν, και παπούτσι τις καθημερινές παρδαλό All-Star, τα δε σαββατοκύριακα που βγαίνει εικοσάποντη γόβα ογδόντα κιλών που στις δύσκολες στιγμές μπορεί να χρησιμεύσει και σαν εξέδρα για να βγάλει λόγο ο Μιχαλολιάκος.
  • Ο Σνίκος μέχρι χθες κάπνιζε αποκλειστικά και μόνο Ολντ Χόλμπορν κίτρινο με χαρτάκια Ρίζλα μπλε. Σήμερα αποφάσισε ότι ψωνίζει ελληνικά, γιατί εκτός από SWAG έχει και πατριωτική ψυχή, και καπνίζει αποκλειστικά και μόνο Καρέλια. Το χαρτάκι Ρίζλα μπλε παραμένει.
  • Ο Σνίκος πάσχει από μια πολύ προχωρημένη ευαισθησία στο φως, που τον ενοχλεί στα μάτια ακόμα και όταν δεν υπάρχει. Αυτός είναι και ο λόγος που θα δείτε άτομα να φοράνε γυαλί ηλίου Περιπτερέημπαν στο μετρό. Μιλώντας για μετρό, ο Σνίκος δε θα χρησιμοποιήσει ποτέ του εισιτήριο, γιατί είναι του κινήματος δεν πληρώνω και προσπαθεί να επιφέρει ένα καίριο πλήγμα στον καπιταλισμό. Ναι, αυτός ο ίδιος που τα ρούχα του και το κινητό του κοστίζουν όσο ο προϋπολογισμός μιας μικρής αφρικανικής χώρας. Άμα έχεις SWAG όλα ταιριάζουν.
  • Μουσικά ο Σνίκος, εκτός φυσικά από Σνικ, θα ακούσει ευλαβικά Lil Wayne και λοιπούς ανάλογου διαμετρήματος καλλιτέχνες (όχι όμως Bieber, αυτά είναι για γκόμενες-βλέπε Κιάρα) καθώς και κάθε τελειωμένο DJ που παίζει στον Plus Radio 102,6 μπιτάκια με ακριβώς τρεις νότες. Φυσικά, ο Σνίκος δε θα πει όχι και στους Έλληνες καλλιτέχνες. Στην ημερήσια διάταξη παίζει απαραιτήτως το τρίπτυχο που σαρώνει στη νυχτερινή ζωή της Θεσσαλονίκης. Τι ποιο; Δεν ξέρετε; Ντροπή σας. Δεν έχετε αρκετό SWAG, μου φαίνεται. Μόνο ένα είναι το τρίπτυχο. Πάρτε και μορφωθείτε:



    Εννοείται ψυχή μου την έχω πατήσει μαζί σου ότι ο Σνίκος θα ανεβάσει εκατό τραγούδια την ημέρα από αυτούς και άλλους (βλέπε Γωγώ Τσαμπά) με σχόλια όπως "PES TA TERASTIE", "PAOLA GAMAS" και "MIA KOMMATARA ETSI GIA TIS KALIMERES".
  • Επίσης, εννοείται πως θέλω να μείνω εδώ στη ζωή σου πως ο Σνίκος αρνείται πεισματικά να χρησιμοποιήσει το ελληνικό αλφάβητο, άρθρα ή ολόκληρες λέξεις. Έτσι, ένα μήνυμα που θα σου στείλει θα έχει την εξής μορφή: "Paw m mwraki s Cafe GTPK g n ara3o0me. Anebasw trela piko0linia fb. Bb, omg k 3 lol".
  • Πολιτικά ο Σνίκος τοποθετείται στην ΝΔ, για να πηγαίνει στα πάρτι της ΔΑΠ. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν τα πολυκαταλαβαίνει τα πολιτικά πράγματα, όπως επίσης κάθε πρόταση που έχει παραπάνω από 10 λέξεις, και το να προσπαθήσεις να κάνεις σοβαρή συζήτηση μαζί του θα καταλήξει στο να σε κοιτάει με το βαθύ βλέμμα της χαπακωμένης αγελάδας. Αυτός είναι κι άλλος ένας λόγος που φοράει το Περιπτερέημπαν μέσα στα σκοτάδια, γιατί κατά βάθος νομίζει ότι είναι έξυπνος και δε θέλει να δίνει λάθος εντύπωση.
Αντιμετωπίζεται ο σνικισμός; Ο αναγνωρισμένος SWAGολόγος, γαμιάς των έξι ηπείρων (μετράω και την Ατλαντίδα) και λεκρήτης Εμμανουήλ Α' ο Χωστήρ, συμβουλεύει τους πάσχοντες να πλένουν το SWAG τους αποκλειστικά στο χέρι. Εγώ πάλι θα υποστηρίξω μια άλλη επιστημονική άποψη.
Βασικά ο σνικοπαθής είναι attention whore (ενίοτε και μόνο το whore). Το SWAG ουσιαστικά είναι το "all eyes on us" που λέει κι η φίλη μου Μπρίτνεϊ στο τραγούδι του Will.I.Am.
Άσχετο, πού χάθηκε η Lady Gaga?
Τέλος πάντων, το κλειδί είναι να μην του δίνουμε σημασία. Αν ο Σνίκος σταματήσει να λαμβάνει την απαραίτητη ημερήσια δόση προσοχής, το SWAG του θα ατροφήσει, με αποτέλεσμα ο μικρός μας φίλος να χάσει το σκοπό που τροφοδοτούσε τη ζωή του και να πάει να κρυφτεί σε μια σκοτεινή γωνία. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Αυτά, και να προσέχετε μη βρεθείτε στην Κωνσταντινούπολη να τρώτε απαγορευμένα δακρυγόνα στη μάπα και αυτό φαινομενικά δε συνδέεται με το SWAG αλλά υπάρχει σύνδεση και είναι ότι καλύτερα να τρως απαγορευμένα δακρυγόνα στη μάπα παρά να έχεις SWAG.