Αυτές οι ιδέες του Ρασκόλνικωφ...

Ο Ρασκόλνικωφ, εκτός που μου τα είχε πρήξει να την πέσω στη Θεοδώρα σε κάποια φάση,  και μη έχοντας μάθει το μάθημά του από τη μάστιγα του blogging που είχε πέσει με εκείνα τα κωλοβραβεία, με προσκαλεί να γράψω τι είναι βαρεμάρα. Κι αυτό θα κάνω, επειδή, guess what, βαριέμαι. Μπορεί να το εμπλουτίσω και με δικές μου κατηγορίες βέβαια.
Οπότε αν η βαρεμάρα ήταν...

• τραγουδίστρια: Περιμένετε ίσως να ακούσετε Lana Del Rey, αλλά όχι. Μπροστά στη γαμημένη Σελίν Ντιόν, η Λάνα είναι πιο ενδιαφέρουσα κι απ'τον Φρέντι Μέρκιουρι ντυμένο 50s νοικοκυρά με μουστάκι να βάζει ηλεκτρική σκούπα στο βίντεο κλιπ του I Want to Break Free. Κι αν έχετε ακόμα αμφιβολίες, πάρτε ένα soundtrack του Τιτανικού να στρώσετε.
  
• ταινία: Ο Τιτανικός. Ναι, πρωτοτύπησα πάλι, αλλά η αριστοκράτισσα κι ο αλήτης ερωτεύονται με φόντο μια τεράστια ιστορική καταστροφή, κι αντί να επικεντρώσουν στην καταστροφή μας δείχνουν τον έρωτα του Ντι Κάμπριο και της κρυόκωλης. Ε, άει χέσε με.
• ζώο: Οι τεράστιες χελώνες των Γκαλαπάγκος. Όχι μόνο είναι πιο αργές και δυσκίνητες κι από τους μηχανισμούς πάταξης της φοροδιαφυγής και ναι-κατάφερα να κολλήσω πολιτικό σχόλιο ακόμα και στις χελώνες-χειροκροτήστε με, αλλά ζουν εκατόν εβδομηνταδώδεκα χρόνια. Δε βαριούνται;
• πολιτικός: Φώτης Κουβέλης. Δεν ξέρω τι έχει να προτείνει, αν έχει κάτι να προτείνει και γιατί σκατά η Δεξιά έχει 3 κόμματα κι η Αριστερά 123, αλλά και μόνο που βλέπω τη φάτσα αυτού του ανθρώπου θέλω να πάρω έναν υπνάκο αγκαλιά με το χνουδωτό αρκουδάκι μου και την πλυμένη με Σουπλίν-ό,τι-πιο-απαλό-μετά-τη-μαμά κουβερτούλα μου, πιπιλώντας τον αντίχειρά μου, που θα έκανα αν δεν ήμουν δεκαοχτώ χρονών μαντράχαλος. Λάθος κάνω;
  
• φαγητό: Σπανακόρυζο, φακή, σπανακόρυζο, είπα δύο φορές σπανακόρυζο επίτηδες και μην αρχίσετε, όλα με κάνουν να θέλω να πάω για σουβλάκια αλλά εν τέλει τα τρώω για να μη στενοχωρήσω τη μάνα μου γιατί είμαι και καλό παιδί πανάθεμά με, όμως με κανένα από όλα αυτά δεν ξενερώνω τη ζωή μου όσο με τα μακαρόνια με σάλτσα ντομάτα. Ναι, είμαι μυστήριος, το ξέρω. Με κιμά πάλι είναι μια άλλη ιστορία.
• τηλεοπτικό σίριαλ: Το Two and a Half Men χωρίς τον κοκάκια. Κι όχι, ο Βράστον Κούτσερ δεν πείθει για αντικαταστάτης του Τσάρλι, ή για εκκεντρικός εκατομμυριούχος, ή για οτιδήποτε άλλο εδώ που τα λέμε. Από ελληνικά, το Singles. Οι φιλοσοφίες της Ράνιας, η ζωή είναι σαν το τάβλι, πόρτες πλακωτό και φεύγα, και καλά κωμωδία, αλλά δε γελάσαμε.
• άθλημα: Μπάντμιντον. Ουσιαστικά πρόκειται για κυνήγι πεταλούδας με απόχη, απλά αντί για πεταλούδα έχουμε ένα φτερωτό μπαλάκι. Αν μη τι άλλο στο τένις έχεις και μια Μαρία Σαράποβα να κρατάς τα προσχήματα ας πούμε.  Μη μου πει κανείς ελληνικό ποδόσφαιρο, γιατί αυτό δεν είναι άθλημα, είναι παρωδία αθλήματος.
• τραγούδι: Επειδή δε θα δώσω καλλιτεχνική αξία στο "Όταν θα μπορέσεις" αποκαλώντας το τραγούδι, θα ψηφίσω το "Ho Hey" των Lumineers, γιατί αν κάτι χιπστεράδες σαν αυτούς και τους άλλους γελοίους, τους "fun.", είναι η μόνη εναλλακτική που έχουμε απέναντι στη Nicki Minaj, προτιμώ τη Stupid Hoe.
  
• κανάλι: Μέχρι την Τρίτη θα έλεγα ΕΤ1, αλλά με τις νέες εξελίξεις, τώρα που η Μεσογείων 136 έχει γίνει η ελληνική πλατεία Ταξίμ (...ναι, αυτό ακριβώς), τον τίτλο κερδίζει επάξια το Σκάι. Κυβερνητική γραμμή, Ευαγγελάτος, Πορδοσάλτε κι ένα Τοπ Γκίαρ που είχανε να δείξουνε μου το βάζουν Κυριακή βράδυ που βγαίνω κι εγώ απ'το σπίτι να πούμε. 
• σχολικό μάθημα: Κόντρα στους κλαψομούνηδες τριτοδεσμίτες που δεν ξέρουν να εκτιμήσουν τη γοητεία των μαθηματικών, αντιπαρατάσσω τα Θρησκευτικά. Γιατί είναι πολύ σημαντική και χρήσιμη γνώση το τι είπε ένας Εβραίος χίπης σε δέκα αμόρφωτους τσομπάνηδες πριν δύο χιλιάδες χρόνια.
• ηθοποιός: Χάρης Ρώμας. Αυτό. Χάρης Ρώμας. Είτε λέγεται Κατακουζηνός, Δάγκας, Πώποτας ή όπως αλλιώς θέλεις, μονίμως ο στριμμένος γεροντοκόρος του υψηλού εισοδήματος και των παραδοσιακών (βλέπε απολιθωμένων) αρχών. Φήμες λένε ότι ο Τσακ Νόρις τον έχει δει σε σίριαλ να παίζει άλλο ρόλο.
• πτυχή της ζωής του ανθρώπου: Η αναμονή στις στάσεις για αυτό:
  
  (δεν υπάρχει στ'αλήθεια γραμμή 666 στη Θεσσαλονίκη, είναι photoshop από τη Φρικηπαίδεια. Και θα έβαζα το σχολείο, μόνο που το ζήτημα πλέον δε με απασχολεί, γιατί ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΙΑ ΜΑΘΗΤΗΣ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΜΠΑΝΑΧΑΪΚΗ ΜΟΥ!)
• καιρός: Αυτό το πράγμα που κάνει στη Θεσσαλονίκη εδώ και μια βδομάδα. Ζέστη και συννεφιά. Δεν υπάρχει χειρότερο πράμα. Ίσως κάποιοι που ζουν στη Λαπωνία και θεωρούν τους μείον δέκα βαθμούς ευχάριστη δροσιά να διαφωνήσουν, αλλά στ'αρχίδια μου.
• βιβλίο: "Έκφραση-Έκθεση Γ'Λυκείου", της φιλολόγας μου στο φροντιστήριο. 300 σελίδες ανθρωπιστική παιδεία. Δεν περιγράφω άλλο. Αν δε σας κάνει και θέλετε πραγματικό βιβλίο με εκδότη και τέθοια, ο "Ζητιάνος" του Καρκαβίτσα, το οποίο είναι ίσως το μόνο βιβλίο ever που δεν κατόρθωσα να περάσω τη σελίδα 14 (βιβλία με λιγότερες από 14 σελίδες δε μετράνε).
• παράταξη: ΚΚΕ. 120 χρόνια λένε για την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, το κακό ΔΝΤ-Τρόικα-Ευρωπαϊκή Ένωση, τον μόνο δρόμο που είναι ο ξεσηκωμός του λαού, και τίποτα καινούριο δε μας λένε. Λέω να τους ψηφίσουμε, για να δούμε τι ωραίο κοκομπλόκο θα πάθουν αν τους βάλεις να κυβερνήσουν. Ο δε Κουτσούμπας, δεν ξέρω με ποιον τρόπο, κατάφερε να είναι πιο ξύλινος κι απ'την Αλέκα. Είναι κατόρθωμα.
  
• παιχνίδι: Με διαφορά το σκάκι. Προάγει τη λογική, απαιτεί στρατηγικές ικανότητες, μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, είναι δείγμα ανώτερης ευφυΐας και όλα αυτά, αλλά επίσης απαιτεί να περιμένεις τον άλλον δύο ώρες να σκεφτεί τι θα παίξει, κι εγώ είμαι δεκαοχτώ χρονών και δεν έχω πάει με γυναίκα, πόση υπομονή ακριβώς περιμένετε να έχω;
• βιντεοπαιχνίδι: Το Sims. Ω, θεοί, το Sims. Πόση λίγη δική σου ζωή πρέπει να έχεις για να κάθεσαι να δημιουργείς ψηφιακά ανθρωπάκια και να τα βάζεις να ζουν καταστάσεις καθημερινής γαμημένης ζωής; Είναι σαν να παίζεις GTA και να σταματάς στα φανάρια. Θυμάμαι δε, τότε που είχαμε μόνο ένα κομπιούτερ στο σπίτι και σφαζόμασταν, την αδερφή μου να κάθεται με τις ώρες χωρίς καν να παίζει με τα ανθρωπάκια, απλά διακοσμώντας το σπίτι τους. Τόσο χάλια.
• γειτονιά: Οι εργατικές κατοικίες, εκεί που είναι στην Ξηροκρήνη, πίσω από τον Άγιο Νικόλαο και μέχρι τέρμα πάνω στη Λαγκαδά, και τώρα εσείς που ήρθατε στη Θεσσαλονίκη μια φορά στη ζωή σας και δεν ξεκολλήσατε από το Λευκό Πύργο καταλάβατε πάρα πολύ πού είναι αυτό που σας λέω. Εκατό μπεζ ορθογώνια κουτιά, μια εκκλησία και τρία κλειστά περίπτερα. Και μη με πείτε για την εικόνα που είναι ασπρόμαυρη, και σε έγχρωμο το ίδιο καταθλιπτικό είναι.
• ανάρτηση στο ΚΠΣΑ: αυτή εδώ.

Αυτά, και να προσέχετε μη σας στείλω κι εσάς το βραβείο και βαρεθείτε κι εσείς.