Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

Πράγματα που έχει θεοποιήσει το ίντερνετ χωρίς λόγο

Θυμάστε κάποτε, πριν πολλά πολλά χρόνια (το 2012, δηλαδή, αλλά στον κόσμο του ίντερνετ δύο χρόνια είναι γεωλογικός αιώνας) που κάθε γαμημένο άρθρο που έβγαζα είχε τη μορφή λίστας; Η Πέπεριτζ Φαρμ το θυμάται, αλλά υποθέτω και εσείς το θυμάστε. Και μετά το 2013 υποσχέθηκα ότι δε θα κάνω άλλες λίστες κι αντ'αυτού ανακάλυψα τις άκυρες ιστορίες που ο Εκλεκτός μαζί με μια άκυρη βυζαρού έσωζαν τον κόσμο από κακοποιούς όπως οι Γκέι Νταϊρέξιον. Και τώρα έχουμε 2014 και ξανακάνω λίστες. Του χρόνου θα αρχίσω να γράφω χαϊκού, δεν ξέρω. Πάμε τώρα στο προκείμενο.

Και με αυτή την κίνηση έχασα όλο το streetcred που με τόσο κόπο είχα χτίσει. Δεν πειράζει, υγεία πάνω απ'όλα.
  • Γάτες
    Γαμημένες. Γάτες. Δεν μπορείς να ανοίξεις το ίντερνετ και να μη δεις μπροστά σου μία γάτα να τρώει σαβούρδα, ή μία γάτα να πηδάει από καναπέ σε καναπέ, ή μια γάτα να χέζει στο πάτωμα, ή μία γάτα να τρώει ό,τι βρει μπροστά της, ή μία γάτα να γαμιέται και να ξεσκίζεται και να την παίρνουν παρτούζα δέκα αρσενικές γάτες, ή δεν ξέρω γω τι. Οι γάτες είναι παντού. Οι γάτες κυριαρχούν στο σύμπαν. Οι γάτες είναι ανώτερες από τους ανθρώπους. ΑΑΑΑΡΓΚ! Έχω σιχαθεί να βλέπω γάτες μπροστά μου περισσότερο κι απ'όσο έχει σιχαθεί η μάνα του Γρηγόρη να την ξεσκίζω κάθε βράδυ, αλλά αυτό δε σας αφορά και τέλος πάντων λέγαμε για τις γάτες. Ως γνωστόν, μισώ κάθε πλάσμα που αναπνέει, ιδιαίτερα τους ανθρώπους, οπότε δε θα μπορούσαν να μου ξεφεύγουν οι γάτες. Αλλά οι γάτες είναι καριόλες, και δεν κάνουν καν για κατοικίδια. Κοιμούνται όλη τη μέρα εκτός απ'όταν κοιμάσαι εσύ, τα κάνουν όλα μπουρδέλο κι αν πας να παίξεις μαζί τους more often than not θα καταλήξεις γρατζουνισμένος. Ε, για όλα αυτά έχουμε τις γυναίκες, δε χρειαζόμαστε και τις γάτες.
    Α, και όσο μιλάμε για γάτες, ψόφος σε αυτόν εδώ το γαμιόλη:

    Ακόμα και το μπασταρδάκι ο Τζόφρεϊ από το Γκέιμ οφ Θρόουνς πιο συμπαθητικός είναι.
  • Τα Minions από το Despicable Me

    Το φαινόμενο του να παθαίνουν ψύχωση ενήλικοι άνθρωποι με ταινίες και προγράμματα που απευθύνονται σε μικρά παιδιά είναι μάλλον συνηθισμένο στο θαυμαστό κόσμο του ίντερνετ, αν κρίνουμε από το ανησυχητικά υψηλό ποσοστό ενήλικων ανδρών που γουστάρουν να βλέπουν το Μικρό μου Πόνυ. Ντάξει, κι εγώ γουστάρω άπειρα Μπομπ Σφουγγαράκη, γιατί στις πρώτες σεζόν ιδίως είχε μπόλικο ενήλικο χιούμορ και δεν ήταν απλά ένα ηλίθιο παιδικό (έγινε στην πορεία). Αλλά τα Μίνιονς μου χτυπάνε στο νευρικό σύστημα. Ίσως να φταίνε οι ψιλές φωνούλες, κάτι που νόμιζα ότι είχαμε ξεπεράσει από την εποχή των Chipmunks, ή του hair metal, αλλά αρχίδια. Και όλοι τρελαίνονται και τα βρίσκουν γλυκούλικα. Επειδή είναι μικροσκοπικά και κίτρινα. Ξέρετε τι άλλο είναι μικροσκοπικό και κίτρινο; Οι ψωλές των Κινέζων. Δε σας βλέπω όμως να τρελαίνεστε.
  • Τζένιφερ Λόρενς
    Ως γνωστόν, η μέση τύπισσα που ξημεροβραδιάζεται στο 9gag είναι μια ανασφαλής χοντροκώλα που τρώει άπειρα γλυκά, κινείται για να πάει από καναπέ σε ψυγείο και πίσω σε καναπέ και αν μπορούσε δε θα έβγαινε απ'το σπίτι ποτέ. Όπως είναι λογικό, η μέση σταρ του Χόλυγουντ, που έχει όλη μέρα από πίσω της τρεις γυμναστές, πέντε διατροφολόγους, εφτά κομμώτριες, δέκα μακιγιέζ και τριάντα ενδυματολόγους, δεν είναι κάτι που η μέση τύπισσα μπορεί να συσχετιστεί εύκολα. Ώσπου βγήκε η Τζένιφερ Λόρενς, μία ηθοποιέσα που έπαιξε την δυναμική κι ανεξάρτητη πρωταγωνίστρια στο Χάνγκερ Γκέιμς και μετά έβγαινε και δήλωνε ακομπλεξάριστα ότι τρώει δέκα μάφινς στην καθισιά κι ότι καταβάθος γούσταρε να γίνει ένας βρωμύλος, ένας άπλυτος σκύλος και τέτοια που μιλάνε στην ψυχή του χρήστη του 9gag. Δεν λέω ότι είναι κακό να υπάρχει κι ένας ακομπλεξάριστος σταρ, αλλά υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ ακομπλεξάριστου και γελοίου, κι όταν βγαίνεις σε ζώνη υψηλής τηλεθέασης να μιλάς για τις εντερικές σου κινήσεις, έχεις αφήσει αυτή τη γραμμή διακόσια χιλιόμετρα πίσω και συνεχίζεις μέχρι να πιάσεις επίπεδο Βας-Βας και Κάτμαν.
  • Αυτή εδώ η πουτάνα:

    Εντάξει, είναι όμορφη. Αλλά είναι Ρωσίδα. Οι Ρωσίδες είναι μουνάρες. Αν αυτή έβαζε υποψηφιότητα στα ρώσικα καλλιστεία, δε θα έβγαινε ούτε Μις Νοβοροσίσκι. Εντάξει, παίρνει και έξτρα πόντους επειδή είναι όμορφη γυναίκα σε έναν ανδροκρατούμενο κλάδο. Αυτός είναι ο δεύτερος απ'τους δύο λόγους που έδωσα τόση αξία στη Γιούλη (ο πρώτος είναι ότι είμαι μαλάκας). Αλλά ξαφνικά όλοι στο ίντερνετ κάνουν λες και ανακάλυψαν τη χαμένη δίδυμη αδερφή της Μπιγιονσέ που είναι ακόμα πιο μουνάρα. Μπιγιονσέ, ε; Πόσον καιρό είχα να το θυμηθώ αυτό το κορίτσι; Κοίτα να δεις που ξεπέρασα τη μεγαλύτερη συγγραφική εμμονή μου. Λέγαμε τέλος πάντων για τη στρατηγέσα του Πούτιν. Το καταλαβαίνω ότι ο μέσος χρήστης του 9gag πήζει τόσο πολύ στη μαλακία που αρκεί να του δείξεις μια αξιοπρεπή γκόμενα για να σου δώσει λάικ, αλλά έλεος πια.
  • Nirvana

    Γύρω στις αρχές της δεκαετίας του 90, τα κυρίαρχα μουσικά ρεύματα της δεκαετίας του '80 είχαν φτάσει σε σημείο γελοιότητας με την υπερβολή τους και την πλήρη έλλειψη πρωτοτυπίας τους, με αποτέλεσμα εκείνη η περίοδος να συναγωνίζεται σε παραγωγή μουσικού σκουπιδαριού το 2014. Ποιος, λοιπόν, θα ερχότανε να δώσει μια νέα πνοή νοήματος και ουσίας στη μουσική βιομηχανία που είχε κι επισήμως στερέψει από ιδέες; Μα, φυσικά, ένας πρεζάκιας που έπαιζε τέσσερα ακόρντα και από πάνω τραγουδούσε με φωνή "Κουϊκάρας-ελάτε παιδιά, έχω κι άλλο Νέσκουικ στο σκουριασμένο βανάκι μου" άσματα για κλαμένα μουνιά. Και τρία χρόνια μετά θα τον έβρισκαν με τα μυαλά του τιναγμένα στον τοίχο. Και σήμερα, αυτόν τον τύπο που έπαιζε κάτι ελάχιστα παραπάνω από έντεχνο, τον έχουνε ανακηρύξει όλοι αδιαμφισβήτητα ηγέτη και μουσική ιδιοφυΐα. Επειδή σκότωσε το hair metal? Σιγά το κατόρθωμα. Κι η Lady Gaga θα μπορούσε να το είχε κάνει.
  • Μπάφος
    Μπορεί εδώ στην Ελλάδα ακόμα να συσχετίζουμε το μπάφο με τους αποτυχημένους της ζωής και τα τσογλάνια της θύρας 4, στην Αμερική όμως έχουν φτάσει πλέον σε σημείο που το να την πίνεις είναι πιο αποδεκτό από το να καπνίζεις. Ναι. Στο prime time τους δείχνουν άτομα να αποτίουν φόρο τιμής στον Μπομπ Μάρλεϊ και δεν τρέχει ζάντα, αλλά μην τυχόν κι ανάψει κανείς τσιγάρο, φωτιά που έπεσε να μας κάψει. Το ότι βέβαια όταν ο μπάφος καίγεται βγάζει κι αυτός πίσσα, που είναι η ουσία του τσιγάρου που προκαλεί τον καρκίνο, είναι κάτι που διαφεύγει από τα Αμερικανάκια (λογικό βέβαια, γιατί Αμερικανάκια είναι). Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αν χρειάζεσαι τόσο πολύ τον συμπαθή κατά τ'άλλα μπάφο για να σου ανοίξει τους ορίζοντες και να δεις νέα πράματα και να περάσεις καλά στην τελική, μάλλον εσύ έχεις το πρόβλημα.
  • Zombie apocalypse
    Ο κινηματογράφος, η τηλεόραση και τα βιντεοπαιχνίδια λατρεύουν τους νεκροζώντανους. Είναι γνωστό και σεβαστό αυτό. Βρικόλακες και ζόμπι έχουν πολλά να προσφέρουν στη μυθοπλασία. Ακόμα και μετά που βγήκε το Τουάιλάιτ και ο αιμοσταγής και κτηνώδης βρικόλακας ξεφτιλίστηκε σε έναν χορτοφάγο γκέι Βρετανό που στραφταλίζει σαν ντισκόμπαλα και stalkάρει ανήλικα κοριτσάκια. Και μετά φυσικά βγήκε και το Walking Dead και έδειξε πόσο γαμάνε τα ζόμπι μπλα μπλα μπλα. Αλλά υπάρχουν μερικοί ηλίθιοι που τα'χουν μπλέξει τόσο πολύ στο κεφάλι τους που λένε ότι είναι έτοιμοι και γουστάρουν να γίνει zombie apocalypse αύριο. Ρε γκασμά, δεν είσαι ο Norman Reedus. Δεν είσαι καν ο Μαϊκλοτζάκσον να αρχίσουνε τα ζόμπια να χορεύουνε τριγύρω σου. Ούτε καν μπορείς να μετρήσεις πόσες μάντρες αρχίδια θα κλάσεις στα ζόμπια.
  • Μετρικό σύστημα
    Ως γνωστόν, αν έχεις σύνδεση ίντερνετ (ή κλέβεις από το γείτονα) και ζεις στην Ευρώπη ή στην Ιαπωνία ή τέλος πάντων σε κάποιο μέρος του ανεπτυγμένου κόσμου εκτός από τις Ηνωμένες Πολιτείες, διορίζεσαι αυτόματα θεματοφύλακας του μετρικού συστήματος, της επιστήμης και του ορθολογισμού γενικότερα. Έτσι, όποτε κάποιος κάνει το λάθος να πει ότι έχει ύψος έξι πόδια ή βάρος διακόσιες λίμπρες ή ότι έβαλε ένα γαλόνι βενζίνη, θα πεταχτεί από κάτω στα σχόλια ένας εξυπνάκιας και θα αφήσει σχόλιο του τύπου "Δηλαδή έχεις ύψος εκατόν εξήντα τρεις μπανάνες; Χα, χα, κοιτάξτε με, είμαι πολύ αστείος γιατί κράζω τους Αμερικάνους που χρησιμοποιούν το Αγγλοσαξονικό σύστημα κι είμαι ανώτερος και δεν είμαι ένας μαλάκας που δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει όλη μέρα παρά να σαπίζει στο ίντερνετ". Κατά τ'άλλα, αν ο Αμερικάνος έρθει και κοροϊδέψει ένα στοιχείο του πολιτισμού σου ή της καθημερινότητάς σου τέλος πάντων, φτου κακά, είναι ο κακός Αμερικάνος, στην πυρά με τις ξενέρωτες. Καθόλου double standard, τι λες τώρα.
  • Πόκεμον
    Αναφέρθηκα και πιο πάνω στην ψύχωση ενήλικων ανθρώπων με προϊόντα που θεωρητικά απευθύνονται σε παιδιά, με πολύ τρανταχτό παράδειγμα τα βυζιά. Αλλά τα Πόκεμον είναι τόσο ψηλά στη λίστα της λατρείας του ίντερνετ που μπροστά στις ορδές των Ποκεμανιακών (δεν ξέρω αν υπάρχει αυτή η λέξη, κι αν μόλις την εφηύρα πρέπει να έκανα τη μεγαλύτερη μαλακία της ζωής μου) οι εξτρεμιστές μωαμεθανοί της Αλ Κάιντα φαντάζουν σαν το κοινό φιλολογικής βραδιάς του Μαέβιους Παχατουρίδη. Άμα δεν ξέρεις πώς λέγονταν όλα τα εκατόν πενήντα ένα ορίτζιναλ Πόκεμον, ή ποιες είναι οι ειδικές επιθέσεις του τάδε Πόκεμον, ή ποιο αρχίδι του Ας Κέτσαμ φαγουριζόταν όταν παρέλαβε το εκατοστό εικοστό όγδοο μετάλλιο της καριέρας του σαν εκπαιδευτής Πόκεμον, δεν είχες childhood, δεν αξίζεις να ζεις και θα καίγεσαι αιώνια σε ένα καζάνι της κόλασης ενώ τα ηχεία θα παίζουν όλη τη δισκογραφία του Μπίμπερ σε λούπα. Τα Πόκεμον είναι ίσως τα μόνα πλάσματα που κοντράρουν στην κατηγορία "ανεξήγητη λατρεία από μεριάς του ίντερνετ" τις γάτες. Αλλά χάνουν. Μην τα ισοπεδώσουμε κι όλα. Είπαμε. Οι γάτες κυριαρχούν στο σύμπαν.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας κηρύξει τον πόλεμο η Ρωσία με μια στρατιά από εκπαιδευμένα Πόκεμον και ζόμπι επειδή δε χρησιμοποιείτε στη χώρα σας το μετρικό σύστημα.

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014

...κι από φωνή κορμάρα

Εδώ και μερικούς μήνες ξεκίνησα να πηγαίνω στο γυμναστήριο του Άριστου και Τέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Δεν τα λέω εγώ, το κυλικείο της οδοντιατρικής τα λέει.
Και μετά μας κουνιούνται οι Αθηναίοι.
Όπως έλεγα λοιπόν, εδώ και μερικούς μήνες ξεκίνησα να πηγαίνω στο γυμναστήριο του Άριστου και Τέλειου Πανεπιστήμιου.
Με σήμα τον Άγιο Δημήτριο.
Πόσον καιρό είχα να πω αυτή την ατάκα;
-Δεν ξέρω πόσον καιρό είχες να πεις αυτή την ατάκα, αλλά ξέρω πόσο καιρό θα κάνεις να κάτσεις σε καρέκλα άμα δεν μπεις στο θέμα.
Καλά, καλά, γκρινιάρηδες, απορώ σε ποιον μοιάξατε και είστε τόσο γκρινιάρηδες.
Εκεί στο γυμναστήριο λοιπόν, που πηγαίνω για να χαλκέψω και να μπρουτζέψω (κρυάδα της οποίας την πατρότητα διεκδικεί ο Μάνθος Φουστάνος τότε που η Κατακουζήνα ήθελε να γίνει φιτ) το κορμί μου, γνώρισα τρεις γκόμενες, οι οποίες δεν χρειάστηκαν και πολύ καιρό για να με γειώσουν όπως κι όλες οι υπόλοιπες.
Αυτές χάνουν.
Σήμερα, λοιπόν, καθώς κατευθύνθηκα προς τα ντους για να ξεπλύνω το θείο μου κορμί από τον τίμιο ιδρώτα μου που μύριζε λεβάντα και μοσχολέμονο, ο τύπος στη διπλανή ντουζιέρα είχε πιάσει και τραγουδούσε αυτό:

Εντάξει, δε λέω, πολύς κόσμος συνηθίζει να τραγουδάει όταν πλένεται, αλλά συνήθως όχι όταν τον ακούν κι άλλοι άνθρωποι. 
Καθώς λοιπόν ο τύπος στη διπλανή ντουζιέρα συνέχιζε την αναδρομή στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, ξύπνησε το μαλακιστήρι μέσα μου και του λέω από δίπλα "ωραία φωνή έχεις ρε φίλε, έχεις σκεφτεί να πας στο The Voice?".
Κι ο δικός σου απαντάει "όχι, προτιμούσα να πάω στο Dancing With The Stars, αλλά δε με πήρανε".
Και μετά από λίγο "βασικά ήθελα να πάω στο The Voice, αλλά για κριτής, να κρίνω τους άλλους δηλαδή, αλλά δε με πήρανε, δεν ξέρω γιατί".
Και μετά έπιασε να τραγουδάει το Μήλο μου Κόκκινο.
Φυσικά, η γελοιότητα αυτού του διαλόγου αυξάνεται εκθετικά από το γεγονός ότι ήμασταν κι οι δύο με τις πούτσες έξω.
Και μετά από όλον αυτόν τον πρόλογο πάμε στο σημερινό μας θέμα, το οποίο είναι τα talent shows τύπου The Voice.
Ναι, το ξέρω, οι πρόλογοί μου είναι και γαμώ.
Κάπου εκεί πίσω στις αρχές του 21ου αιώνα, τότε που υποτίθεται ότι θα είχαμε ιπτάμενα αμάξια και προσωπικά ρομπότ-υπηρέτριες και τελικά είχαμε τ'αρχίδια μας ανά χείρας, η τελεόραση έψαχνε νέους τρόπους να τραβήξει το ενδιαφέρον του κοινού, που είχε αρχίσει να μπουχτίζει από τα συμβατικά προγράμματα.
Και τότε κάποιος σκέφτηκε "αφού, ως γνωστόν, η ματαιοδοξία είναι η κινητήριος δύναμη του σύμπαντος (μαζί με κάτι άλλο που αρχίζει από Μ), από το να πληρώνεις ηθοποιούς και να γράφεις σενάρια, γιατί δε βάζεις απλά δώδεκα μαλάκες σε ένα δωμάτιο να ξεκατινιάζονται μεταξύ τους και να γράφει η κάμερα μέχρι και το που πάνε για κατούρημα, και τους έντεκα από δαύτους ούτε καν τους πληρώνεις;"
Θέλω να γνωρίσω αυτόν τον τύπο και να του σφίξω το χέρι.
Κι έτσι γεννήθηκε τέλος πάντων το Big Brother.
Εκεί πίσω στο 2001, όλο το σύμπαν είχε τρελαθεί. Τι εξευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τι διάλυση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, λύσσα κακιά και μαύρος ψόφος. 
Αλλά, όπως θα σας πει κι ο Τζάστιν Μπίμπερ, δεν υπάρχει αρνητική δημοσιότητα.
Και κάπως έτσι, στις 31 Δεκεμβρίου του 2001, κανείς δε νοιαζόταν ότι θα έμπαινε το 2002, αλλά όλοι σκίζανε τα καλσόν τους για το αν θα νικήσει ο Τσάκας ή δεν ξέρω εγώ ποιος άλλος μαλάκας κοστολογούσε την αξιοπρέπειά του μόνο στις εκατόν πενήντα χιλιάδες ευρώ.
Τέτοιοι μαλάκες ήμασταν τότε που "είχαμε" λεφτά.
Χειρότεροι μαλάκες είμαστε τώρα που "δεν έχουμε".
Κάπως έτσι, ξεκίνησαν να κατακλύζουν την ελληνική τελεόραση ένα σωρό μαλακίες σαν το Big Brother, όπως το Survivor, όπου εκτός από το να ξεκατινιάζονται είχαν να παριστάνουν τον Bear Grylls, και η γαμημένη Φάρμα, όπου ξεκατινιάζονταν πάνω από τις κοπριές των αγελάδων.
Παρουσιαστής αυτού του τελευταίου ήταν ο Αρναούτογλου, ο οποίος δεν έπαψε να ασχολείται με το πού θα χέσει η αγελάδα ούτε και στο Πολύ την Κυριακή, που θα ήταν η υπέρτατη μαλακία που παίχτηκε ποτέ στην ελληνική τελεόραση αν δε μιλούσαμε για την ελληνική τελεόραση.
Γρήγορα, όμως, αυτού του είδους οι εκπομπές έκαναν τον κύκλο τους, κάτι που αποδείχτηκε από το γεγονός ότι για το Big Brother που προσπάθησε να αναβιώσει ο Άλφα το 2010 δεν άνοιξε ούτε ρουθούνι, εκτός από κάτι τσόντες που συμμετείχαν και πήραν πούλο στις πρώτες πέντε ψηφοφορίες.
Παράλληλα, όμως, με τα σκληρά ριάλιτι, αναπτύχθηκαν και τα πιο λάιτ τάλεντ σόου, τύπου Αμέρικαν Άιντολ. Θα μπορούσε, λοιπόν, κανείς να πει ότι αυτά, απ'τη στιγμή που δεν περιέχουν το στοιχείο του εγκλεισμού και της καταγραφής της προσωπικής ζωής, είναι λιγότερο προσβλητικά ως προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια;
Ε...όχι.
Ας το παραδεχτούμε. Όλοι μας κάποια στιγμή καθίσαμε να δούμε τις οντισιόν του X-Factor ή του Greek Idol ή του Ελλάδα Έχεις Ταλέντο με αποκλειστικό σκοπό να βλέπουμε τα σούργελα που πάνε νομίζοντας ότι μπορούν να τραγουδήσουν, να τα δείχνουμε με το δάχτυλο και να γελάμε.
Δεν είναι κακό. Είναι ο ίδιος ακριβώς λόγος που ο κόσμος βλέπει την Πάνια, με τη διαφορά ότι αυτοί εδώ δεν είναι διανοητικά καθυστερημένοι (τουλάχιστον όχι technically) κι άρα δε χρειάζεται καν να νιώθεις τύψεις που τους δείχνεις με το δάχτυλο και γελάς.
Κι εδώ είναι που έρχεται και σε ακυρώνει σαν τηλεθεατή το The Voice, γιατί το γεγονός ότι οι κριτές δε σε κοιτάνε πριν αποφασίσουν ότι θα σε πάρουνε αυτομάτως σημαίνει ότι δε θα πάει το σούργελο, αλλά αυτός που μετράει σαν τραγουδιστής.
Κι ανάθεμά μας αν βλέπει κανείς τάλεντ σόουζ για να δει καλούς τραγουδιστές.
Η άλλη περίπτωση, εκτός από τα σούργελα, είναι η κλασική δακρύβρεχτη ιστορία που η κοπελίτσα που πάει να τραγουδήσει έχει μανούλα με καρκίνο ή καθυστερημένα αδερφάκια ή γεννήθηκε σε ένα χαρτόκουτο κάτω από μια γέφυρα ή είναι πρώην πρεζού που απεξαρτήθηκε και όλο το κοινό μεμιάς μπήγει τα κλάματα και την ψηφίζει και κερδίζει το έπαθλο ακόμα κι αν τραγουδάει σαν το εξώγαμο που έκανε ο Ντέιβ Μαστέιν με έναν σκουριασμένο μεντεσέ.
Διάολε, οι Μέγκαντεθ θα ήταν καλύτεροι αν τραγουδούσε ο σκουριασμένος μεντεσές.
Λέγαμε λοιπόν για τις δακρύβρεχτες ιστορίες. Όπως θα σας πει όποιος έχει παρακολουθήσει έστω και πέντε λεπτά από το Πάμε Πακέτο, το να πουλάς μελούρα και Κλαψ Φιλμς είναι ο καλύτερος τρόπος να γαμήσεις τους πάντες και τα πάντα σε τηλεθέαση.
Και γι'αυτό βλέπει όλος ο κόσμος τάλεντ σόουζ, κυρίες και κύριοι.

Αυτά, και να προσέχετε μη σας ανοίξει κι εσάς την κουβέντα κανένας μαλάκας στα ντους του γυμναστηρίου ενώ τραγουδάτε το Φηρ Ουφ Δη Νταρκ.

Κυριακή 16 Μαρτίου 2014

10 μουσικά ιδιώματα που πρέπει να απαγορευτούν

Ε...αυτό. Δε χρειάζεται και πολύς πρόλογος. Είναι νομίζω ευνόητο. Και ναι, κάποτε είχα πει ότι δε θα ξαναέκανα εγγραφή που να είναι σχετική με μουσικοκριτικές σε αυτό εδώ το μπλογκ. Επίσης κάποτε είχα πει ότι δε θα ξαναπεριμένω έξι μήνες μέχρι να κάνω κίνηση στη γκόμενα που μου γυάλισε, το οποίο σημαίνει ότι καλύτερα να μην παίρνετε και πολύ τοις μετρητοίς ό,τι λέω.
  1. Σκυλάδικο
    Όλο το φάσμα. Από τον Παντελίδη, την Πάολα, το Γονίδη και τον Καρρά μέχρι τους τελευταίους επίδοξους Κακοφωνίξ που τραγουδάνε άσματα τύπου "Πάρε το Σκάνια και τράβα στο καλό" σε μαγαζιά πάνω στην Εθνική Λαρίσης-Τρικάλων και πασχίζουν να ακουστούν πιο δυνατά από το delay και τη φαρφίσα, όλοι πρέπει να κατασπαραχθούν από άγριους σκύλους. 
  2. Έντεχνο
    "Λέω πράματα δεδομένα, έτσι όπως τα πασάρω όμως όλοι νομίζουν πως είπα κάτι ψαγμένο", λέει το Πλοκάμι του Καρχαρία για τους Πυξ-Βλαξ. Και έχει δίκιο. Τέσσερις συγχορδίες, τετριμμένα νοήματα, φωνητικά που δείχνουν ότι μέχρι κι ο ίδιος ο τραγουδιστής βαριέται τη ζωή του: το τρίπτυχο που μουσκεύει τα μουνάκια εκατοντάδων πρωτοετινών από την επαρχία που μόλις βρέθηκαν σε περιβάλλον πόλης από τα κωλοχώρια τους ξαφνικά την είδανε ότι είναι κάποιες. And now we got those two out of the way, πάμε για πιο σοβαρά πράματα.
  3. Hair metal
    Όχι, δε μου πήρε πάλι το πληκτρολόγιο μέσα απ'τα χέρια ο Γρηγόρης. Ούτε και μου ήρθε ξαφνικά φλασιά ότι οι Van Halen είναι για τον πούτσο. Κι αυτό επειδή δεν είναι. Ισχύει, ο David Lee Roth χαρακτηρίζεται από τα εξής δύο πράγματα: πασιφανή ικανότητα στα σπαγγάτ και τα ακροβατικά και πασιφανή ανικανότητα να πιάσει σωστά πάνω από τρεις νότες στη σειρά. Επίσης ισχύει ότι οι στίχοι των Van Halen δεν ξεφεύγουν από το θεματικό άξονα "sex-drugs-rock'n'roll". Αλλά ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά. Όποιος ακούει αυτό:

    και δε χύνει...δάκρυα συγκίνησης, δεν ξέρω πού νομίζατε ότι το πήγαινα, πάει να πει ότι δε νιώθει ούτε μισό γραμμάριο κιθάρα κι άρα να πάει να γαμηθεί με ένα λόχο τεθωρακισμένων μαζί με τα τεθωρακισμένα.
    Το πρόβλημα με το hair metal δεν είναι οι Van Halen. Ούτε καν οι Motley Crue είναι τόσο κακοί. Το πρόβλημα είναι οι χιλιάδες ορδές αντιγραφέων που ξεπήδηξαν, οι οποίοι ήταν ακριβώς σαν τους Van Halen, αλλά χωρίς την κιθαριστική πρωτοτυπία και ικανότητα του Έντι, με ακόμα πιο άφωνους και εκνευριστικούς τραγουδιστές από τον Ροθ, με ακόμα πιο ηλίθιους στίχους και με εκατοντάδες γαμημένα power ballads που συναγωνιζόντουσαν σε αντρίλα και χαρντοκορίλα τον Lionel Richie (κάτι το οποίο, για να είμαστε ειλικρινείς, έκαναν και οι Van Halen αφότου πέταξαν τον Ροθ με τις κλωτσιές, αλλά εκείνη η περίοδος δε μετράει).
    Επίσης, όσο και να πεις, κανείς δε θα μπέρδευε τον Ροθ με γυναίκα, εκτός κι αν είχε εκατόν δεκαπέντε βαθμούς μυωπία. Κι αυτοί εδώ είναι οι Poison:
    Αν θέλετε να παίξουμε το παιχνίδι "βρείτε ποια είναι η γκόμενα", χάσατε ήδη. Είναι όλοι άντρες. Όχι, δε σας δουλεύω. And with that I rest my case.
  4. Neoclassical metal
    Δεν εννοώ το μέταλ που παίζεται στα παλιά σπίτια της Πλάκας και της Ακρόπολης, εξυπνάκηδες. Εννοώ το είδος το οποίο, αν δε με απατά η μνήμη μου με τον κουμπάρο, ξεπήδηξε επίσης από το παίξιμο του Εδουάρδου από το Χάλεν, και κάπου εδώ αρχίζω να αναρωτιέμαι μήπως θα έπρεπε να σταματήσω να τον υπερασπίζομαι αλλά γάμα το.
    Ήταν λοιπόν μια ωραία πρωία στη Σουηδία, από αυτές που κρατάνε έξι μήνες, όταν ο Ίνγκβι Μάλμστην άκουσε το Eruption και είπε "για δες, αυτός ο τυπάς μπορεί να ανεβοκατέβει την ταστιέρα με αρπέτζια σε χρόνο 10,2 δευτερόλεπτα. Ό,τι στοίχημα ότι μπορώ να το κάνω πιο γρήγορα!" Και το έκανε. Σε ολόκληρο το τραγούδι. Για όλα τα τραγούδια του άλμπουμ. Σε όλα τα άλμπουμ που έβγαλε από το ογδοντατόσο μέχρι σήμερα.

    Γαμώ την πουτάνα σου, ρε Μάλμστην. Πρώτον, κούμπωσε το γαμημένο πουκάμισο, δεύτερον, βάλε στίχους, και τρίτον, μπορείς να παίξεις την ίδια νότα πάνω από τέσσερις φορές στη σειρά και κανείς δε θα σε βάλει φυλακή. Λέγεται riff. Το κάνουν όλοι οι κιθαρίστες σε όλο τον κόσμο, εκτός από σένα και τους φίλους σου που αντί να καλύψουν τη μικροψωλίασή τους με Hummer, την καλύπτουν παίζοντας Παγκανίνι.
  5. Power metal
    Εννοείται πως δεν εννοώ μπαντάρες όπως οι Μέιντεν ή οι Πριστ (που, για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω καν τι είδος είναι οι Πριστ, αλλά κρίνοντας από τον Χάλφορντ σίγουρα δεν είναι hair χα χα χα ευθυμήσαμε πάλι). Μπορώ να σας παραπέμψω στο γνωστό άρθρο του συναδέλφου (στη μηχανολογία, αλλά και στην προσβλητική γείωση του οτιδήποτε μας χαλάει τη ζαχαρένια) Mikeius, "Έλληνες μεταλλάδες σε κατηγορίες", και να δείτε την κατηγορία που αν θυμάμαι καλά λεγόταν Frodo.
    Είναι κάτι τύποι που νομίζουν ότι είναι ιππότες σε μεσαιωνικό μυθιστόρημα και τριγυρνάνε σφάζοντας δράκους, σκοτώνοντας κακές μάγισσες και ρίχνοντας δαχτυλίδια σε ηφαίστεια. Κανονικά δε θα έπρεπε να ξέρω κανέναν από δαύτους, γιατί είμαι μόνο ογδόντα κιλά, η ακμή μου τελείωσε στην ώρα της και δεν έχω παίξει ποτέ WoW, αλλά ήρθε το Guitar Hero και μας γάμησε όλους.

    Αν είχα ένα ευρώ για κάθε τραγούδι των Dragonforce που περιέχει το στίχο "so far away", θα είχα αρκετά λεφτά για να αγοράσω τον πριονοτροχό με τον οποίο παίζουν την κιθάρα στα τραγούδια τους.
  6. Nu metal
    Επειδή εικάζω ότι ο Γρηγόρης με περιμένει στη γωνία με το Καλάσνικοφ μετά την παράγραφο που υπερασπίστηκα τους Van Halen, θα φανώ με τη σειρά μου υποχωρητικός και θα αναγνωρίσω ότι οι Korn, άσχετα αν αντέχω να ακούσω ένα τραγούδι τους ολόκληρο (που δεν αντέχω)...ε...δεν ξέρω...ε...δεν είναι τόσο κακοί;
    Μην έχεις μεγάλες απαιτήσεις, Γρηγόρη. Σε σύγκριση με το υπόλοιπο ιδίωμα, το "δεν είναι τόσο κακοί" είναι κομπλιμέντο.
    Εντάξει, κι ο Jonathan Davis μπορεί να τραγουδήσει. Όταν δεν κάνει μαλακίες τύπου "boom ha da boom ha da hee ma" ή ό,τι σκατά καθυστερημένο είναι αυτό που λέει.

    Κάτι που δεν ισχύει για κάτι άλλες μπάντες σαν τους Limp Bizkit, οι οποίες κρατάνε την εξαιρετική κιθαριστική αταλαντοσύνη των Korn (και μη με πεις Γρηγόρη ότι οι Korn έχουν ταλέντο στην κιθάρα γιατί θα έρθω και θα σε ταΐσω μία μία τις κιθάρες του Έντι από τον πρωκτό) και προσθέτουν τραγουδιστές σαν τον Fred Durst: ανίκανους να τραγουδήσουν, ανίκανους να ραπάρουν, ανίκανους για οτιδήποτε πέρα από το να αναπνέουν και να τρώνε χωρίς να τους το υπενθυμίζει η μαμά τους.
    Linkin Park? Ποιοι Linkin Park? Οι Linkin Park έχουν τόση σχέση με το μέταλ, έστω και το νιου, όση κι ο Χατζηγιάννης. Αλλά επειδή σιγά μη βάλω ολόκληρη κατηγορία για την πάρτη τους, τους καταχωνιάζω κι αυτούς εδώ.
  7. Βρετανική αλτέρνατιβ ροκ του '90
    Ως γνωστόν, η διαφορά των Βρετανών με τους Αμερικάνους είναι ότι οι Βρετανοί είναι τέρμα ξενέρωτοι. Εντάξει, έδωσαν στην ανθρωπότητα μπάντες όπως οι Ζέπελιν, οι Σάμπαθ κι οι Μέιντεν, αλλά μας έδωσαν και μπάντες όπως οι Όασις και οι Ρέντιοχεντ, των οποίων η επιτυχία εικάζω ότι βασίζεται στα ολοένα και αυξανόμενα ποσοστά αϋπνίας. Και οι Όασις με τους Ρέντιοχεντ είναι από τις καλές μπάντες του είδους.
    Όχι, όχι. Όταν θέλω να σκεφτώ πόσο βαρετή, άγευστη, ανούσια, ξενέρωτη, μπεζ, elevator music, νερόβραστος φιδές, άσπρο Χιουντάι Άξεντ και δεν ξέρω γω τι άλλο συνώνυμο του βαρετή θέλετε, ήταν η βρετανική αλτέρνατιβ σκηνή του '90, οι Όασις κι οι Ρέντιοχεντ δεν είναι αρκετοί. Ούτε και οι U2, παρόλο που, ως γνωστόν από το South Park, ο Μπόνο είναι το μεγαλύτερο σκατό του κόσμου.
    Εδώ, φίλοι μου, μιλάμε για Πλασίμπο. Όχι. Ψέματα. Ούτε καν. Ακόμα κι οι Πλασίμπο φαντάζουν Ντιπ Πέρπολ (αλλά ντιπ για ντιπ) μπροστά σε αυτούς εδώ τους κακομοίρηδες:

    Αυτό το πράμα ήταν πρόπερσι σε διαφήμιση του ΟΤΕ, και δε μου κάνει απολύτως καμία εντύπωση. Αυτή είναι μουσική για γκόμενες που θα άκουγαν έντεχνο (βλ. νούμερο 2) αλλά θεωρούν τον εαυτό τους πολύ υπεράνω για να ακούσουν ελληνικό στίχο. Που σημαίνει ότι δεν αξίζουν να τις γαμήσει ούτε Κνίτης.
  8. Teen Pop
    "Μα, για κάτσε", θα με πείτε μερικοί, "κι οι Μπήτλες έπαιζαν teen pop στα ξεκινήματα της καριέρας τους αλλά στη συνέχεια καθιερώθηκαν ως η μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη!". Ισχύει, αλλά οι Μπήτλες έπαιζαν teen pop στα ξεκινήματα της καριέρας τους, και στη συνέχεια άρχισαν να παίζουν κανονική μουσική. Πείτε μου άλλον έναν "καλλιτέχνη" της teen pop που τον θυμότανε κανείς πέντε χρόνια μετά το ξεκίνημα (δηλαδή δύο μετά το τελείωμα) της καριέρας του.
    Όχι, αυτό είναι σοβαρή ερώτηση. Ποιος ήταν ο αντίκτυπος στην παγκόσμια μουσική βιομηχανία που είχανε οι NSYNC? Οι Backstreet Boys? O Justin Bieber? Η Χάνα γαμημένη Μοντάνα? Αρχίδια μπλε και πούτσες κοτλέ ήταν ο αντίκτυπός τους. Κάνανε το κομμάτι τους για τρία χρόνια, τα κοριτσάκια με IQ ίσο με την ηλικία τους έσκουζαν από πίσω τους, στη συνέχεια διαλύθηκαν ησύχως και ησυχάζουμε όλοι μέχρι την επόμενη φουρνιά.
    Κι εδώ ακολουθεί η εξευτελιστική εξομολόγηση του Thomas The Barbarian, μετά την οποία δε θα με ξαναπάρετε ποτέ στα σοβαρά. Αυτό εδώ μ'αρέσει:

    Και δεν εννοώ τη Ντέμι Λοβάτο (που μ'αρέσει, αλλά αυτό δεν είναι δα κι εξευτελιστικό). Εννοώ το τραγούδι. Ναι, είμαι αδικαιολόγητος.
  9. Μέινστριμ ραπ της δεκαετίας που διανύουμε
    Θυμάστε κάποτε που η ραπ περνούσε πολιτικά μηνύματα για την καταπίεση του γκέτο και της κοινότητας των μαύρων; Η Pepperidge Farm το θυμάται. Μαλάκες, κάποτε είχαμε Grandmaster Flash, Wu Tang Clan, Run-DMC, NWA, Public Enemy, πιο μετά είχαμε Snoop Dogg, Tupac, Notorious Big, Dr. Dre και Eminem.
    Και σήμερα έχουμε το γλοιώδες ερπετό ονόματι Lil' Wayne και τους συν αυτώ, που νομίζουν ότι το να λες "nigga nigga nigga, I fuck bitchez, nigga" εκατό φορές πάνω από ένα drum beat που παίζει από πίσω σε λούπα, είναι ραπ.
    Δεν είναι μόνο ότι είναι για την τέχνη του ραπαρίσματος ό,τι είναι κι ο Παπουτσέλης για την τέχνη της διαιτησίας. Είναι ότι ο θεματικός τους άξονας είναι, χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση, το "σεξ-βία-μηχανολογία". Έχουμε φτάσει δηλαδή σε ένα σημείο που ο πιο βαθυστόχαστος και ταλαντούχος ράπερ στον κόσμο είναι αυτός:

    Δηλαδή, Πάοκ, ξέρω γω, ξέρω γω εντάξει.
  10. Dubstep
    Παίρνεις ένα Furby, ένα dial-up modem της δεκαετίας του '90, μισό συνθεσάιζερ και ένα τέταρτο από το Pacman που παίζανε στο τεράστιο όρθιο κουτί στα μπλιμπλικάδικα οι πατεράδες μας και μετά πήγαιναν στο Σινέ Λαός για να δούνε δύο έργα καράτε-σεξ. Τα πετάς όλα μαζί σε ένα ηλεκτρικό μπλέντερ. Χτυπάς για τριάμισι λεπτά. Έβγαλες μουσική!
    Ρε είστε καθόλου σοβαροί; Πήρατε την ηλεκτρονική μουσική και της πετάξατε τα μάτια έξω. Το '80, που κάθε τραγούδι που έκανε επιτυχία είχε και synth μέσα, τουλάχιστον παίζανε μελωδίες με το synth, και το τελικό αποτέλεσμα δεν ακουγόταν λες και πυροβολείς το synth με Ούζι. Είστε πιο τραγικοί και πουθενάδες κι από τους γαύρους που πανηγυρίζουν το τεσσαρακοστό πρώτο λες και είχανε αντίπαλο ξέρω γω.
Έλαμψε δια της απουσίας της η hipsterομουσική, κι αυτό γιατί παραείναι mainstream να κράζεις τη hipsterομουσική.
Αυτά και να προσέχετε, γιατί το μόνο κράτος στο οποίο απαγορεύονται μουσικά ιδιώματα είναι το Ιράν και όλοι ξέρουμε πώς κατέληξε αυτή η ιστορία.

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

Αμπαλαέ-αέ-αέ

Ναι, κυρίες και κύριοι. Σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε, αυτό συνέβη. Εγώ, ο Θωμάς ο Βάρβαρος, μη έχων σώας τας φρένας γιατί ο ΠΑΟΚ μας τρέλανε όλους, παρακολούθησα το ματς με τον Ολυμπιακό, κι όχι από την τελεόραση σαν τίποτε φλώρους, αλλά από καταμεσίς της Τούμπας.
Κι όποιος το 'πιασε, το'πιασε.
Το γήπεδο, αγαπητοί φίλοι, είναι μεγάλη εμπειρία. Τώρα το μόνο που μου μένει, για να μπορώ να λέω ότι είμαι ολοκληρωμένος άντρας, είναι να βρεθώ και σε συναυλία των Σλέιερ, στη μέση του πιτ, να τρώω βρωμόξυλο από εκατοντάδες άπλυτους μαλλιάδες και να γουστάρω κιόλας.
-Και να βρεις γκόμενα.
Άσχετο.
Όπως έλεγα, το γήπεδο είναι μεγάλη εμπειρία. Όπως και η συναυλία, μόνο όταν είσαι εκεί και ζεις τη στιγμή μπορείς πραγματικά να νιώσεις τη μαγεία του ποδοσφαίρου.
Αύριο θα μου έχει περάσει.
Μέχρι τότε, όμως, μπορώ να σας πω τούτο: Toumba is a battlefield.
Το πορτοκαλί καπνογόνο να φεύγει όπως φεύγουν τα γαρούφαλλα νεκροταφείου σε τελευταίο μπουζουξήδικο της Εθνικής οδού Αθηνών-Λαμίας. Και στη Νόβα φαινότανε βέβαια το καπνογόνο, αλλά τα συναισθήματα δε φαίνονται στη Νόβα.
Όταν το γαμήσω τελείως ειδοποιήστε με.
Το συναίσθημα ότι τριάντα χιλιάδες ψυχές ενώνονται, έστω και για ενενήντα λεπτά, κάτω από ένα κοινό ιδανικό, μια κοινή αγάπη, μια κοινή αγωνία, μια κοινή ελπίδα, είναι πραγματικά μοναδικό, και σε κάνει να σκέφτεσαι, μια πόλη, μια ομάδα, μια τζατζίκι, μια πατάτες.
Το ποδόσφαιρο μιλάει στα πρωτόγονα πολεμικά ένστικτα, που ο σύγχρονος άνθρωπος επιλέγει να καταπιέζει κάτω από μάσκες διπλωματικότητας και σοβαροφάνειας. Για τα επόμενα 90 λεπτά, δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Είναι μόνο οι έντεκα δικοί σου παίκτες, οι έντεκα παίκτες του αντιπάλου, ο διαιτητής και η μάνα του.
Γιατί ναι, είναι δικοί σου παίκτες. Είναι τέτοια η ταύτιση που γίνεσαι ένα με την ομάδα.
-Θωμά, να σε πω.
Ναι, τι;
-Το γάμησες τελείως.
Κάτι ψυλλιάστηκα, αλλά δεν ήμουν απόλυτα βέβαιος.
Το σίγουρο συναίσθημα, πάντως, είναι ότι αύριο θα μιλάω σαν τον Νταρθ τον Βέιντερ, μετά από τις ξεγυρισμένες γκαρίδες που έριξα στα δύο γκολ της Μπαοκάρας.
Το ακόμα πιο σίγουρο είναι ότι η μαλακία στο γήπεδο πάει σύννεφο.
Βλέπετε, εμείς δεν ήμασταν μέσα στην 4, γιατί προφανώς θέλουμε το κεφάλι μας στη θέση του. Κι αυτό που ισχύει στην 4 είναι ότι όσοι κατοικοεδρεύουν εκεί μπορούν να εκτελέσουν ακριβώς τρεις λειτουργίες: 
  1. Στρίψιμο και πόση μπάφου.
  2. Ρίψη φωτοβολίδας και καπνογόνου.
  3. Μελωδική απαγγελία συνθημάτων υψηλής ποίησης όπως "Κάθε Ολυμπιακός/είναι και πουτάνας γιος/γεννήθηκε στον Πειραιά/τον παλιοπουσταρά/την ώρα που κοιμότανε/η μάνα του γαμιότανε/μες στης Τούμπας τα στενά/γαμώ τον Πειραιά".
Εμείς όμως ήμασταν στην 7, και προφανώς όσοι ήταν στην εφτά είχαν πέντε (αλλά ακριβώς τόσα) εγκεφαλικά κύτταρα παραπάνω, οπότε κάθε φορά που έκανε λάθος παίκτης του ΠΑΟΚ άκουγες τους πάντες να λένε τρία μέτρα και δέκα πόντους (δηλαδή το μακρύ τους και το κοντό τους) για το πώς θα έπρεπε να παιχτεί εκεί η φάση.
Κλασικοί Ελληνάρες προπονητές (και πρωθυπουργοί βεβαίως βεβαίως) του καναπέ, που ανάθεμα κι αν έχουν κλωτσήσει και μπάλα στη ζωή τους.
Και να έχεις και τον άλλον τον ξενέρωτο (hint: πίνει Φάντα Μπλε και ακούει Korn) να κάθεται δίπλα και να προσπαθεί να κάνει σοβαρή και ορθολογική ανάλυση του παιχνιδιού που παρακολουθεί.
Βρε αγόρι μου. Είσαι στην Τούμπα. Εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει η Τούμπα. Αν ήρθες στην Τούμπα και περιμένεις αυτό που θα ζήσεις γύρω σου να συμβαδίζει με τη λογική, καλύτερα να πας να κουρεύεις κατσίκια.
Βέβαια, το κορυφαίο της αναμέτρησης ήταν (φυσικά) ο Κάκιστος, που κάθε φορά που οι παίχτες του Ολυμπιακού έπεφταν κάτω σαν τα κοτόπουλα τους έδινε φάουλ, και μετά, για να μην τον πουν ότι δεν είναι αντικειμενικός κι ότι δεν κάνει μαλακίες εκατέρωθεν, παίζει ο Ινσαουράλδε ή όπως σκατά τον λένε μποξ αντί για ποδόσφαιρο, τιμώντας έτσι το μεγάλο παοκτζήδικο είδωλο Πάμπλο Γκαρσία, και τον αφήνει μέσα.
(Πάμπλο Γκαρσία, 38 χρονών, μεγάλο παοκτζήδικο είδωλο: έσπασε τρία παΐδια από τον αντίπαλο που τόλμησε να ακουμπήσει τη μπάλα)

Αν ήμασταν 35 χιλιάδες άτομα απόψε στην Τούμπα, και αν πούμε ότι ήτανε πέντε χιλιάδες οι γκόμενες που τις έσουραν από πίσω οι γκόμενοι, 30 χιλιάδες άτομα γάμησαν τη μάνα του Κάκου απόψε.
Αλλά δε γαμείς;
Το σημαντικό είναι ότι απόψε κέρδισε η Μπαοκάρα.
Κι έχασε ο Ολυμπιακός.
Που βασικά είναι πιο σημαντικό.
Ε, άντε και γαμήσου Ολυμπιακέ, κούπα δε θα πάρεις μες στην Τούμπα ποτέ.
Κοίτα να δεις, έβγαλα και σύνθημα.
Να με προσλάβουν οι θυροτεσσερίτες να τους γράφω τα καινούρια τους συνθήματα.
Αυτά, και να προσέχετε μην προσπαθήσετε να περάσετε φωτοβολίδες στη θύρα 4 και σας μαζέψουν οι σεκιουριτ...χα...χαχα...χαχαχα...αυτό.

Τρίτη 4 Μαρτίου 2014

Τρύπες, τρύπες κι άλλες τρύπες

Όσοι είστε πιο ψαγμένοι (μετάφραση: ήρθε κάποια μέρα στη ζωή σας που αποφασίσατε ότι, κυριολεκτικά, δεν έχετε απολύτως τίποτα καλύτερο ή πιο εποικοδομητικό να κάνετε από το να πάρετε σερί όλες τις μαλακίες που έγραψα μέχρι και το 2011) θα θυμάστε ότι εκείνη την περίοδο είχα συγγράψει ένα άλλο κομμάτι που ασχολιότανε με τρύπες, και συγκεκριμένα τα piercings σε μύτες, φρύδια, κλειτορίδες και λοιπά.
Έκτοτε, μπορώ να πω ότι έχω αναθεωρήσει αρκετά τη στάση μου ως προς τα piercings (άλλωστε ο οποιοσδήποτε αν γυρίσει πίσω και κοιτάξει τι έλεγε όταν ήταν δεκαέξι χρονών θα θέλει να πάρει ένα μακρόστενο αντικείμενο και να το βάλει στον πάτο του) και δε με ενοχλούν πλέον τόσο πολύ. Μάλιστα, μπορώ να πω ότι ορισμένα, όπως εκείνο το στρασάκι στη μύτη που μοδάρουν πολύ τελευταία και μοιάζει λίγο με beauty mark, είναι έως και χαριτωμένα.
Αυτό πάλι δεν είναι.
Σήμερα όμως θα μιλήσω για άλλου είδους τρύπες.
Όπως γνωρίζουμε όλοι, η χειρότερη περίοδος στην ιστορία της μόδας, ανεξαρτήτως φύλου, ήταν η δεκαετία του '80. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να το διαπιστώσουμε αυτό από το να κοιτάξουμε ένα βίντεο κλιπ μίας από τις πιο χαρακτηριστικές μπάντες της εποχής:
Βιαστήκατε να στοιχηματίσετε ότι θα έβαζα Van Halen, έτσι δεν είναι, μουνάκια; Πάρτε τώρα κουβά για να μάθετε.
Καθώς, όμως, πλησιάζουμε τα μέσα της δεκαετίας του '10, τα αντρικά δερμάτινα παντελόνια, τα τζιν σωλήνες, οι ατελείωτες περμανάντ, το σκαρπίνι με άσπρη κάλτσα και τα γαμημένα σακάκια με βάτες έχουν αρχίσει να αισθάνονται άβολα στο θρόνο τους, καθώς νέοι ανταγωνιστές ετοιμάζονται να τους κλέψουν τη δόξα.
Θα μπορούσα να συμπυκνώσω όλο το ζουμί του σημερινού μου κραξίματος σε τρία και μόνο γράμματα:
UGG.
Επειδή όμως έγραψα για τρύπες στον τίτλο, και για να μη σας αφήσω παραπονεμένους, θα ασχοληθώ σήμερα με τα τρύπια τζιν.
Τα τρύπια τζιν ξεκίνησαν από τους πάνκηδες εκεί γύρω στα τέλη 70 αρχές 80, όπως και τα περίεργα σκουλαρίκια, οι μοϊκάνες και ό,τι άλλο αποτελεί καγκουρομόδα σήμερα. Στην αγγλική ονομάζονται rockwashed, γιατί προφανώς τα έβαζαν μέσα στο πλυντήριο μαζί με πέτρες (γιατί εκτός από μηχμήχηδες είμαστε και φωτεινοί παντογνώστες σε όλα τα πεδία του αθρώπινου πολιτισμού ας'ούμε να'ούμε).
Όταν έβαζες το τζιν στο πλυντήριο μαζί με πέτρες, λοιπόν, ως αποτέλεσμα είχες σε κάποια σημεία να ξεβάφει η μπογιά, σε κάποια σημεία να ξεφτίζουν οι ραφές και σε κάποια άλλα να σκίζεται εντελώς. Κι οι πάνκηδες έπαιρναν αυτό το πράμα και το φορούσαν κι έβγαιναν στο δρόμο.
Εντάξει, η εξήγηση με το πλυντήριο είναι εντελώς Φρικηπαιδειακή, αλλά γουατέβερ μίτζετ.
Όταν αυτά συνέβαιναν, ήταν άλλες, πιο σκοτεινές εποχές, που κυβερνούσανε κάτι Ρήγκαν και κάτι Θάτσερ κι ως γνωστόν αν πας στη βόρεια Αγγλία και αναφέρεις έστω και το όνομα της Θάτσερ θα πιάσεις τα 0-100 σε πέντε δεύτερα. Με τα πόδια.
Οι πάνκηδες, με το να φοράνε τα σκισμένα τζιν, να κάνουν μοϊκάνες βαμμένες μπορντοροδοκοκκινοπαπαγαλί, να κρεμάνε σκουλαρίκια απ'ό,τι προεξέχει, έδιναν το δικό τους κωλοδάχτυλο στο συντηρητισμό της κοινωνίας τους, με το να είναι επιτηδευμένα άσχημοι στα μάτια της.
Κάτι στο οποίο βοηθούσε άπειρα κι η μουσική τους.
Κι αν το σκεφτείς, τα ολόκληρα τζιν, που στην εποχή του πανκ είχαν ήδη γίνει μέινστριμ, στα 50's που τα φορούσε ο Τζέμης Ντην κι οι λοιποί τεντυμπόηδες ήταν τα ίδια σύμβολα νεανικής επανάστασης.
What goes around comes around, ε;
Μπα, καμία σχέση.
Αφού λοιπόν το πανκ το γαμήσανε και ψόφησε, ήρθανε οι γκόμενες κι ανακαλύψανε τα σκισμένα τζιν ως έναν ακόμα ευρηματικό τρόπο να δείχνουν περισσότερο δέρμα. Το οποίο δεν είναι απαραιτήτως κακό.
Το ότι φοράνε τέτοια κάτι μπαζόλες των εκατό κιλών συν ΦΠΑ είναι μια αναπόφευκτη παρενέργεια, όπως και με τα κολάν.
Και η τραγωδία είναι ότι απ'τη μία σου λέει κρίση, κρίση, δεν έχουμε να φάμε κι απ'την άλλη η παχυσαρκία πάει γαμιώντας.
Βέβαια μπορεί να φταίει που είμαι στο Πολυτεχνείο.
Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι τα σκισμένα-φθαρμένα-τριμμένα γενικότερα τζιν δεν είναι απαραιτήτως ακαλαίσθητα. Όσο περισσότερο έγιναν της μόδας, τα σκισίματα και τα ξεφτίσματα έγιναν πιο περίτεχνα και από σόλο του Ίνγκβι Μάλμστην, βοηθώντας έτσι στο να αποδεχτώ καλύτερα την όλη μόδα.
Αλλά μετά κάπου στράβωσε το πράγμα και καταλήξαμε σε αυτό.
Μαλάκες μου, έχω να δω τέτοιες ξεχειλωμένες τρύπες από προχθές το βράδυ στο Καραϊσκάκη.
...
...
...
ΝΑΙ! Έκανα καυστικό παύλα ανώριμο σχόλιο για το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 0-3. Και ξέρετε τι μπορείτε να κάνετε γι'αυτό; Μία τρύπα στο νερό.
Και να βλέπεις όλα τα τσουλιά να φοράνε αυτή την αηδία και να παριστάνουν και τις μοιραίες γκόμενες. Οι πραγματικά μοιραίες γκόμενες είναι αυτές που ξέρουν πόσο δέρμα πρέπει να δείξουν, πού, και με ποιον τρόπο. Αυτές που φοράνε κάτι τέτοια είναι για να τις πηδάνε οι αμερικανόβλαχοι hillbillies στα trailer parks πίσω απ'τους σκουπιδοντενεκέδες των McDonalds, να μένουν έγκυοι και να μην κάνουν έκτρωση γιατί ο καλός θεούλης στεναχωριέται όταν κάνουμε έκτρωση.
Αλλά το χειρότερο είναι ότι τα τζιν με τις τρύπες-λακκούβες σε ελληνικούς δρόμους κοστίζουν ακριβότερα από τα ακέραια. Δηλαδή πληρώνεις περισσότερα λεφτά για να πάρεις λιγότερο ύφασμα. Και δεν είναι καν ότι πληρώνεις το σχέδιο, ότι είναι περίπλοκα σκισίματα που χρειάζεται να δουλέψει περισσότερο το Πακιστανάκι στο sweat shop για να το βγάλει. Όχι. Αυτό το σχέδιο μπορεί να στο κάνει μέχρι και ένα παιδάκι με σύνδρομο Ντάουν αν του δώσεις ένα ψαλίδι.
Αν και γενικά δεν πρέπει να αφήνουμε τα παιδάκια με σύνδρομο Ντάουν κοντά σε ψαλίδια.
Αλλά το καλύτερο (και με τον όρο "καλύτερο" εννοώ "χειρότερο") απ'όλα είναι ότι η νόσος της τρύπας είναι μεταδοτική. Όλοι απολαύσαμε (και με τον όρο "απολαύσαμε" εννοώ "ξεράσαμε μέχρι και το γάλα της μάνας μας") το καλοκαίρι τα τιραντάκια που επιβίωσαν από επίθεση άγριου document shredder (και με τον όρο "επιβίωσαν" εννοώ "τα γάμησαν και ψόφησαν").
Και λες, ντάξει, καλοκαίρι είναι, να παίρνει και λίγο αέρα η πλάτη δε βλάπτει, πάει στα κομμάτια. Κι έρχεται ο χειμώνας, που λέει κι ο Sean Bean στο Game of Thrones, και βλέπεις την άλλη να βγαίνει έξω και να κυκλοφορεί με τρύπιο πλεκτό.
Κι εντάξει, το τρύπιο τζιν συμβολίζει την αντίσταση των πάνκηδων απέναντι στα στάνταρ μιας συντηρητικής κοινωνίας που τους ήθελε όλους στην τρίχα και λοιπά και λοιπά. 
Το τρύπιο πλεκτό τι σκατά συμβολίζει; 
Την αντίσταση απέναντι στη Βαπόνα;
Αλλά το τρύπιο πλεκτό είναι το αποκορύφωμα. Το αποκορύφωμα μιας μόδας που προστάζει τρύπια ρούχα σε γκόμενες με τρύπια μυαλά. Και μπλουζάκια V σε κάγκουρες με τρύπιους πρωκτούς. Και κάποια στιγμή πρέπει να δράσουμε γι'αυτό. Αλλιώς, προβλέπεται ένα ζοφερό μέλλον στο οποίο, κοιτώντας προς τα πίσω και βλέποντας τη Lady Gaga, θα λέμε "πόσο άδικοι ήμασταν μαζί της".
Αυτά, και να προσέχετε μη σας πετάξει κάποιος ηλίθιος γαύρος κανένα μπουκάλι με αναψυκτικό στο κεφάλι.