Κυριακή 16 Μαρτίου 2014

10 μουσικά ιδιώματα που πρέπει να απαγορευτούν

Ε...αυτό. Δε χρειάζεται και πολύς πρόλογος. Είναι νομίζω ευνόητο. Και ναι, κάποτε είχα πει ότι δε θα ξαναέκανα εγγραφή που να είναι σχετική με μουσικοκριτικές σε αυτό εδώ το μπλογκ. Επίσης κάποτε είχα πει ότι δε θα ξαναπεριμένω έξι μήνες μέχρι να κάνω κίνηση στη γκόμενα που μου γυάλισε, το οποίο σημαίνει ότι καλύτερα να μην παίρνετε και πολύ τοις μετρητοίς ό,τι λέω.
  1. Σκυλάδικο
    Όλο το φάσμα. Από τον Παντελίδη, την Πάολα, το Γονίδη και τον Καρρά μέχρι τους τελευταίους επίδοξους Κακοφωνίξ που τραγουδάνε άσματα τύπου "Πάρε το Σκάνια και τράβα στο καλό" σε μαγαζιά πάνω στην Εθνική Λαρίσης-Τρικάλων και πασχίζουν να ακουστούν πιο δυνατά από το delay και τη φαρφίσα, όλοι πρέπει να κατασπαραχθούν από άγριους σκύλους. 
  2. Έντεχνο
    "Λέω πράματα δεδομένα, έτσι όπως τα πασάρω όμως όλοι νομίζουν πως είπα κάτι ψαγμένο", λέει το Πλοκάμι του Καρχαρία για τους Πυξ-Βλαξ. Και έχει δίκιο. Τέσσερις συγχορδίες, τετριμμένα νοήματα, φωνητικά που δείχνουν ότι μέχρι κι ο ίδιος ο τραγουδιστής βαριέται τη ζωή του: το τρίπτυχο που μουσκεύει τα μουνάκια εκατοντάδων πρωτοετινών από την επαρχία που μόλις βρέθηκαν σε περιβάλλον πόλης από τα κωλοχώρια τους ξαφνικά την είδανε ότι είναι κάποιες. And now we got those two out of the way, πάμε για πιο σοβαρά πράματα.
  3. Hair metal
    Όχι, δε μου πήρε πάλι το πληκτρολόγιο μέσα απ'τα χέρια ο Γρηγόρης. Ούτε και μου ήρθε ξαφνικά φλασιά ότι οι Van Halen είναι για τον πούτσο. Κι αυτό επειδή δεν είναι. Ισχύει, ο David Lee Roth χαρακτηρίζεται από τα εξής δύο πράγματα: πασιφανή ικανότητα στα σπαγγάτ και τα ακροβατικά και πασιφανή ανικανότητα να πιάσει σωστά πάνω από τρεις νότες στη σειρά. Επίσης ισχύει ότι οι στίχοι των Van Halen δεν ξεφεύγουν από το θεματικό άξονα "sex-drugs-rock'n'roll". Αλλά ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά. Όποιος ακούει αυτό:

    και δε χύνει...δάκρυα συγκίνησης, δεν ξέρω πού νομίζατε ότι το πήγαινα, πάει να πει ότι δε νιώθει ούτε μισό γραμμάριο κιθάρα κι άρα να πάει να γαμηθεί με ένα λόχο τεθωρακισμένων μαζί με τα τεθωρακισμένα.
    Το πρόβλημα με το hair metal δεν είναι οι Van Halen. Ούτε καν οι Motley Crue είναι τόσο κακοί. Το πρόβλημα είναι οι χιλιάδες ορδές αντιγραφέων που ξεπήδηξαν, οι οποίοι ήταν ακριβώς σαν τους Van Halen, αλλά χωρίς την κιθαριστική πρωτοτυπία και ικανότητα του Έντι, με ακόμα πιο άφωνους και εκνευριστικούς τραγουδιστές από τον Ροθ, με ακόμα πιο ηλίθιους στίχους και με εκατοντάδες γαμημένα power ballads που συναγωνιζόντουσαν σε αντρίλα και χαρντοκορίλα τον Lionel Richie (κάτι το οποίο, για να είμαστε ειλικρινείς, έκαναν και οι Van Halen αφότου πέταξαν τον Ροθ με τις κλωτσιές, αλλά εκείνη η περίοδος δε μετράει).
    Επίσης, όσο και να πεις, κανείς δε θα μπέρδευε τον Ροθ με γυναίκα, εκτός κι αν είχε εκατόν δεκαπέντε βαθμούς μυωπία. Κι αυτοί εδώ είναι οι Poison:
    Αν θέλετε να παίξουμε το παιχνίδι "βρείτε ποια είναι η γκόμενα", χάσατε ήδη. Είναι όλοι άντρες. Όχι, δε σας δουλεύω. And with that I rest my case.
  4. Neoclassical metal
    Δεν εννοώ το μέταλ που παίζεται στα παλιά σπίτια της Πλάκας και της Ακρόπολης, εξυπνάκηδες. Εννοώ το είδος το οποίο, αν δε με απατά η μνήμη μου με τον κουμπάρο, ξεπήδηξε επίσης από το παίξιμο του Εδουάρδου από το Χάλεν, και κάπου εδώ αρχίζω να αναρωτιέμαι μήπως θα έπρεπε να σταματήσω να τον υπερασπίζομαι αλλά γάμα το.
    Ήταν λοιπόν μια ωραία πρωία στη Σουηδία, από αυτές που κρατάνε έξι μήνες, όταν ο Ίνγκβι Μάλμστην άκουσε το Eruption και είπε "για δες, αυτός ο τυπάς μπορεί να ανεβοκατέβει την ταστιέρα με αρπέτζια σε χρόνο 10,2 δευτερόλεπτα. Ό,τι στοίχημα ότι μπορώ να το κάνω πιο γρήγορα!" Και το έκανε. Σε ολόκληρο το τραγούδι. Για όλα τα τραγούδια του άλμπουμ. Σε όλα τα άλμπουμ που έβγαλε από το ογδοντατόσο μέχρι σήμερα.

    Γαμώ την πουτάνα σου, ρε Μάλμστην. Πρώτον, κούμπωσε το γαμημένο πουκάμισο, δεύτερον, βάλε στίχους, και τρίτον, μπορείς να παίξεις την ίδια νότα πάνω από τέσσερις φορές στη σειρά και κανείς δε θα σε βάλει φυλακή. Λέγεται riff. Το κάνουν όλοι οι κιθαρίστες σε όλο τον κόσμο, εκτός από σένα και τους φίλους σου που αντί να καλύψουν τη μικροψωλίασή τους με Hummer, την καλύπτουν παίζοντας Παγκανίνι.
  5. Power metal
    Εννοείται πως δεν εννοώ μπαντάρες όπως οι Μέιντεν ή οι Πριστ (που, για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω καν τι είδος είναι οι Πριστ, αλλά κρίνοντας από τον Χάλφορντ σίγουρα δεν είναι hair χα χα χα ευθυμήσαμε πάλι). Μπορώ να σας παραπέμψω στο γνωστό άρθρο του συναδέλφου (στη μηχανολογία, αλλά και στην προσβλητική γείωση του οτιδήποτε μας χαλάει τη ζαχαρένια) Mikeius, "Έλληνες μεταλλάδες σε κατηγορίες", και να δείτε την κατηγορία που αν θυμάμαι καλά λεγόταν Frodo.
    Είναι κάτι τύποι που νομίζουν ότι είναι ιππότες σε μεσαιωνικό μυθιστόρημα και τριγυρνάνε σφάζοντας δράκους, σκοτώνοντας κακές μάγισσες και ρίχνοντας δαχτυλίδια σε ηφαίστεια. Κανονικά δε θα έπρεπε να ξέρω κανέναν από δαύτους, γιατί είμαι μόνο ογδόντα κιλά, η ακμή μου τελείωσε στην ώρα της και δεν έχω παίξει ποτέ WoW, αλλά ήρθε το Guitar Hero και μας γάμησε όλους.

    Αν είχα ένα ευρώ για κάθε τραγούδι των Dragonforce που περιέχει το στίχο "so far away", θα είχα αρκετά λεφτά για να αγοράσω τον πριονοτροχό με τον οποίο παίζουν την κιθάρα στα τραγούδια τους.
  6. Nu metal
    Επειδή εικάζω ότι ο Γρηγόρης με περιμένει στη γωνία με το Καλάσνικοφ μετά την παράγραφο που υπερασπίστηκα τους Van Halen, θα φανώ με τη σειρά μου υποχωρητικός και θα αναγνωρίσω ότι οι Korn, άσχετα αν αντέχω να ακούσω ένα τραγούδι τους ολόκληρο (που δεν αντέχω)...ε...δεν ξέρω...ε...δεν είναι τόσο κακοί;
    Μην έχεις μεγάλες απαιτήσεις, Γρηγόρη. Σε σύγκριση με το υπόλοιπο ιδίωμα, το "δεν είναι τόσο κακοί" είναι κομπλιμέντο.
    Εντάξει, κι ο Jonathan Davis μπορεί να τραγουδήσει. Όταν δεν κάνει μαλακίες τύπου "boom ha da boom ha da hee ma" ή ό,τι σκατά καθυστερημένο είναι αυτό που λέει.

    Κάτι που δεν ισχύει για κάτι άλλες μπάντες σαν τους Limp Bizkit, οι οποίες κρατάνε την εξαιρετική κιθαριστική αταλαντοσύνη των Korn (και μη με πεις Γρηγόρη ότι οι Korn έχουν ταλέντο στην κιθάρα γιατί θα έρθω και θα σε ταΐσω μία μία τις κιθάρες του Έντι από τον πρωκτό) και προσθέτουν τραγουδιστές σαν τον Fred Durst: ανίκανους να τραγουδήσουν, ανίκανους να ραπάρουν, ανίκανους για οτιδήποτε πέρα από το να αναπνέουν και να τρώνε χωρίς να τους το υπενθυμίζει η μαμά τους.
    Linkin Park? Ποιοι Linkin Park? Οι Linkin Park έχουν τόση σχέση με το μέταλ, έστω και το νιου, όση κι ο Χατζηγιάννης. Αλλά επειδή σιγά μη βάλω ολόκληρη κατηγορία για την πάρτη τους, τους καταχωνιάζω κι αυτούς εδώ.
  7. Βρετανική αλτέρνατιβ ροκ του '90
    Ως γνωστόν, η διαφορά των Βρετανών με τους Αμερικάνους είναι ότι οι Βρετανοί είναι τέρμα ξενέρωτοι. Εντάξει, έδωσαν στην ανθρωπότητα μπάντες όπως οι Ζέπελιν, οι Σάμπαθ κι οι Μέιντεν, αλλά μας έδωσαν και μπάντες όπως οι Όασις και οι Ρέντιοχεντ, των οποίων η επιτυχία εικάζω ότι βασίζεται στα ολοένα και αυξανόμενα ποσοστά αϋπνίας. Και οι Όασις με τους Ρέντιοχεντ είναι από τις καλές μπάντες του είδους.
    Όχι, όχι. Όταν θέλω να σκεφτώ πόσο βαρετή, άγευστη, ανούσια, ξενέρωτη, μπεζ, elevator music, νερόβραστος φιδές, άσπρο Χιουντάι Άξεντ και δεν ξέρω γω τι άλλο συνώνυμο του βαρετή θέλετε, ήταν η βρετανική αλτέρνατιβ σκηνή του '90, οι Όασις κι οι Ρέντιοχεντ δεν είναι αρκετοί. Ούτε και οι U2, παρόλο που, ως γνωστόν από το South Park, ο Μπόνο είναι το μεγαλύτερο σκατό του κόσμου.
    Εδώ, φίλοι μου, μιλάμε για Πλασίμπο. Όχι. Ψέματα. Ούτε καν. Ακόμα κι οι Πλασίμπο φαντάζουν Ντιπ Πέρπολ (αλλά ντιπ για ντιπ) μπροστά σε αυτούς εδώ τους κακομοίρηδες:

    Αυτό το πράμα ήταν πρόπερσι σε διαφήμιση του ΟΤΕ, και δε μου κάνει απολύτως καμία εντύπωση. Αυτή είναι μουσική για γκόμενες που θα άκουγαν έντεχνο (βλ. νούμερο 2) αλλά θεωρούν τον εαυτό τους πολύ υπεράνω για να ακούσουν ελληνικό στίχο. Που σημαίνει ότι δεν αξίζουν να τις γαμήσει ούτε Κνίτης.
  8. Teen Pop
    "Μα, για κάτσε", θα με πείτε μερικοί, "κι οι Μπήτλες έπαιζαν teen pop στα ξεκινήματα της καριέρας τους αλλά στη συνέχεια καθιερώθηκαν ως η μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη!". Ισχύει, αλλά οι Μπήτλες έπαιζαν teen pop στα ξεκινήματα της καριέρας τους, και στη συνέχεια άρχισαν να παίζουν κανονική μουσική. Πείτε μου άλλον έναν "καλλιτέχνη" της teen pop που τον θυμότανε κανείς πέντε χρόνια μετά το ξεκίνημα (δηλαδή δύο μετά το τελείωμα) της καριέρας του.
    Όχι, αυτό είναι σοβαρή ερώτηση. Ποιος ήταν ο αντίκτυπος στην παγκόσμια μουσική βιομηχανία που είχανε οι NSYNC? Οι Backstreet Boys? O Justin Bieber? Η Χάνα γαμημένη Μοντάνα? Αρχίδια μπλε και πούτσες κοτλέ ήταν ο αντίκτυπός τους. Κάνανε το κομμάτι τους για τρία χρόνια, τα κοριτσάκια με IQ ίσο με την ηλικία τους έσκουζαν από πίσω τους, στη συνέχεια διαλύθηκαν ησύχως και ησυχάζουμε όλοι μέχρι την επόμενη φουρνιά.
    Κι εδώ ακολουθεί η εξευτελιστική εξομολόγηση του Thomas The Barbarian, μετά την οποία δε θα με ξαναπάρετε ποτέ στα σοβαρά. Αυτό εδώ μ'αρέσει:

    Και δεν εννοώ τη Ντέμι Λοβάτο (που μ'αρέσει, αλλά αυτό δεν είναι δα κι εξευτελιστικό). Εννοώ το τραγούδι. Ναι, είμαι αδικαιολόγητος.
  9. Μέινστριμ ραπ της δεκαετίας που διανύουμε
    Θυμάστε κάποτε που η ραπ περνούσε πολιτικά μηνύματα για την καταπίεση του γκέτο και της κοινότητας των μαύρων; Η Pepperidge Farm το θυμάται. Μαλάκες, κάποτε είχαμε Grandmaster Flash, Wu Tang Clan, Run-DMC, NWA, Public Enemy, πιο μετά είχαμε Snoop Dogg, Tupac, Notorious Big, Dr. Dre και Eminem.
    Και σήμερα έχουμε το γλοιώδες ερπετό ονόματι Lil' Wayne και τους συν αυτώ, που νομίζουν ότι το να λες "nigga nigga nigga, I fuck bitchez, nigga" εκατό φορές πάνω από ένα drum beat που παίζει από πίσω σε λούπα, είναι ραπ.
    Δεν είναι μόνο ότι είναι για την τέχνη του ραπαρίσματος ό,τι είναι κι ο Παπουτσέλης για την τέχνη της διαιτησίας. Είναι ότι ο θεματικός τους άξονας είναι, χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση, το "σεξ-βία-μηχανολογία". Έχουμε φτάσει δηλαδή σε ένα σημείο που ο πιο βαθυστόχαστος και ταλαντούχος ράπερ στον κόσμο είναι αυτός:

    Δηλαδή, Πάοκ, ξέρω γω, ξέρω γω εντάξει.
  10. Dubstep
    Παίρνεις ένα Furby, ένα dial-up modem της δεκαετίας του '90, μισό συνθεσάιζερ και ένα τέταρτο από το Pacman που παίζανε στο τεράστιο όρθιο κουτί στα μπλιμπλικάδικα οι πατεράδες μας και μετά πήγαιναν στο Σινέ Λαός για να δούνε δύο έργα καράτε-σεξ. Τα πετάς όλα μαζί σε ένα ηλεκτρικό μπλέντερ. Χτυπάς για τριάμισι λεπτά. Έβγαλες μουσική!
    Ρε είστε καθόλου σοβαροί; Πήρατε την ηλεκτρονική μουσική και της πετάξατε τα μάτια έξω. Το '80, που κάθε τραγούδι που έκανε επιτυχία είχε και synth μέσα, τουλάχιστον παίζανε μελωδίες με το synth, και το τελικό αποτέλεσμα δεν ακουγόταν λες και πυροβολείς το synth με Ούζι. Είστε πιο τραγικοί και πουθενάδες κι από τους γαύρους που πανηγυρίζουν το τεσσαρακοστό πρώτο λες και είχανε αντίπαλο ξέρω γω.
Έλαμψε δια της απουσίας της η hipsterομουσική, κι αυτό γιατί παραείναι mainstream να κράζεις τη hipsterομουσική.
Αυτά και να προσέχετε, γιατί το μόνο κράτος στο οποίο απαγορεύονται μουσικά ιδιώματα είναι το Ιράν και όλοι ξέρουμε πώς κατέληξε αυτή η ιστορία.

24 σχόλια:

  1. Να μαντέψω ότι περίμενες να κάνω σχόλιο γιατί είμαι και ειδικός μη χε.
    1) Το σκυλάδικο είναι για τον πούτσο.
    2) Δες την παραπάνω φράση και να ξέρεις ότι όπου "σκυλάδικο"="έντεχνο"
    3) Δεν το έχω ψάξει το είδος, λίγο Van Halen έχω ακούσει (και δε με ενοχλούν), το Live Wire από Motley Crue γαμάει κι ένα-δυο κομμάτια που χω ακούσει από αυτούς δεν είναι κι άσχημα και οι Twisted Sister μου είναι ψιλο-αδιάφοροι.
    4) Δεν τολμάω να το ψάξω. Μισώ τις αρτιστίκ παπαριές.
    5) Λίγο έχω ακούσει κι αυτό το λίγο μου φάνηκε τέρμα αδιάφορο.
    6) Disturbed κι άγιος ο Θεός. Και, ναι, ο Davis μπορεί να τραγουδήσει όταν δεν κάνει μαλακίες. Κι αν ήταν λίγο πιο εμπνευσμένος μουσικά, ίσως να έκανε κάτι.
    7) Έεεελα, τώρα, είμαι Βρετανάκι και δεν το ξέρω. Αλλά, ναι, θεωρώ τους U2 βαρετούς, οι Oasis έχουν κάποια καλά κομμάτια, οι Placebo ακούγονται και το Getting Away With It των James είναι καλό κομμάτι (όχι όμως το Say Something που το χει κάνει cover ο Πλιάτσικας άρα δε μπορώ να το δω σαν τραγούδι)
    8) Αν τώρα παραπονιέσαι για την teen pop, τότε πρέπει να σε πετάξω στο 2001 που ξεφύτρωναν σταρλέτες με κομμάτια πιο cheesy πεθαίνεις.
    9) Έχω πάψει να ασχολούμαι με την εμπορική ραπ γιατί φοβάμαι ότι θα με φάει ο Pitbull.
    10) Δεν έχουμε 2011. Η dubstep μπορεί να πάρει πούλο.Πάλιωσε.
    Αυτά και να προσέχεις μήπως σου σχολιάσει μια ξανθιά χιψστερού με ειδικότητα στη μουσική το άρθρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για την ακρίβεια αν δεν έκανες κι εσύ σχόλιο, θα πήγαινα στο Πάμε Πακέτο και στη Νικολούλη να σε βρούνε. Αλλά το Getting Away With It δεν είναι καλό κομμάτι. Δεν είναι καν κομμάτι. Είναι ένας ήχος που παριστάνει ότι ακούγεται κάπου εκεί στο βάθος.
      Υ.Γ. Φτου, γαμώτο. Ξέχασα τον Pitbull. Πώς γίνεται να ξεχάσει κανείς τον Pitbull?
      Y.Γ.2. 2001, λες, ε; Τότε που η Μπρίτνεϊ παρίστανε ακόμα την παρθένα; Ωραίες εποχές.

      Διαγραφή
    2. Το 2001 ξεπήδησαν κι άλλες σταρλέτες, μεσιέ. Η Μπρίτνι απλά επιβίωσε.

      Διαγραφή
    3. Γι'αυτό και τη θυμάμαι. Άλλο τίποτα πιο σοβαρό δεν είχα να θυμάμαι παρά πεταμένα teen idols του 2001.

      Διαγραφή
  2. Okay... Το hair metal είναι... βασικά και το είπες μόνος σου, και δεν έκανες κανένα υπερβολικά κρύο αστείο. Άρα πάσο.
    Όσον αφορά το έντεχνο, διαφωνώ σε μεγάλο βαθμό ως προς το κοινό του, αλλά δεν έχεις αρκετά σοβαρό μπλογκ για τέτοιες αναλύσεις, άσε που θα ξεφεύγαμε και από το θέμα.
    Το νεοκλάσσικαλ μέταλ έχει προοπτικές. Kαι... σ'΄αυτές έμεινε.
    Το nu metal έχει και πολύ καλά στοιχεία να δείξει,βλέπε disturbed, κ.λπ. Επίσης η κιθάρα τους είναι όντως σχετικά απλή, αλλά πρώτον η μουσική τους είναι πάρα μα πάρα πολύ καλή (έστω, στο είδος της, σ' το δίνω αυτό) και ο μπασίστας είναι πολύ καλός για να αγνοηθεί.
    Ξέχασες μία καταπληκτική βρετανική μπάντα του είδους, Blur λέγονται. Και οι Oasis δεν είναι και τόσο κακοί. Και βασικά όλο το είδος δεν είναι και τόσο κακό. Ναι, ούτε οι Placebo. Βέβαια όσο περνάει ο καιρός, τόσο χειρότερο γίνεται. To πρόβλημα του είδους είναι ότι ξεχνάει να πεθάνει εδώ και καμιά 10αρια χρόνια. Fuckin' hipsters.
    Και η dupstep είναι μια χαρά μουσική. Όχι πάντα, αλλά είναι.

    Εδώ βασικά θέλω να πω ότι δεν υπάρχει κακή μουσική, αλλά μου πετάγονται στο μυαλό κάτι αρχαία ρεμπέτικα, κάτι Jean-Michel Jarre και κάτι άλλα τέτοια, και λέω βουλωσ' το καλύτερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να, είδες; Σε πρόλαβα, για να μη με προλάβεις εσύ. Και τώρα λέγε ποιο είναι το κοινό του εντέχνου, αν όχι οι πρωτοετίνες από την επαρχία.

      Διαγραφή
    2. Από το "Επίσης" και μετά στην παράγραφο για το νου μέταλ αναφέρομαι στους Κορν, αν δεν ήταν αρκετά σαφές.

      Διαγραφή
  3. http://1.1.1.1/bmi/www.venkatmails.com/wp-content/uploads/2014/02/Admin-open-the-door.jpg

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καμπόσο, μαλάκας ή άχρηστος; Αυτό που έστειλες δεν ανοίγει.

      Διαγραφή
    2. http://www.venkatmails.com/wp-content/uploads/2014/02/Admin-open-the-door.jpg

      Διαγραφή
    3. Καμπόσο, butthurt ή αστειάτορας;

      Διαγραφή
  4. Ανώνυμος18/3/14 10:51

    Μαλακίες λες! Μουσικά ιδιώματα καταργείς ή μπάντες; Είναι σα να λες ότι οι Τουίστιντ Σίστερ και οι Μπλάιντ Γκάρντιαν είναι για τον πούτσο.

    Αλλά το μεγαλύτερο fail του παρόντος άρθρου είναι ότι δεν έχεις βάλει τα ελαφρολαϊκά, όχι σκυλάδικα, τα σκυλάδικα είναι απείρως ανώτερα από αυτά τα σκατά που σου προκαλούν εμετό στον εγκέφαλο.

    Πάντως γέλασα!!

    Πρόεδρας ΑΠΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος18/3/14 11:35

      Υ.Γ.: Και οι Τζούντας Πριστ είναι heavy metal. Σκέτο

      Διαγραφή
    2. Συγνώμη που θα σε στεναχωρήσω, αλλά οι Τουίστεντ Σίστερ είναι για τον πούτσο. Τους άλλους που μου είπες δεν ξέρω, αλλά αν μοιάζουν με Dragonforce κι αυτοί για τον πούτσο θα είναι.

      Διαγραφή
  5. Ανώνυμος18/3/14 19:24

    Μ' απογοητεύεις! Για τιμωρία θα ακούσεις και τα 14 λεπτά!
    https://www.youtube.com/watch?v=zjAxCx95mO8

    Πρόεδρας ΑΠΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. γεια σου!
    περισσότερο απ' όλα συμφωνώ με τα λαικά! έλεος! ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί υφίσταται η Πάολα και ο Παντελίδης!

    καλώς σε βρήκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Περισσότερο απ'όλα συμφωνώ με το ότι καλώς με βρήκες.

      Διαγραφή
  7. Πολλές επιρροές από Γρηγόρη διακρίνω. Η πολλή παρέα μαζί του σ' έχει χαλάσει.
    Και λίγα για τους Mötley και τους Twisted Sister!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι Μότλεοι έχουν κάποια καλά σολίδια. Οι Σίστερ πάλι είναι για τον πέοντα. Και γιατί με χάλασε παρακαλώ;

      Διαγραφή
  8. Ανώνυμος28/4/14 16:03

    Συμφωνώ με τα περισσότερα, αλλά οι Dragonforce έχουν και κανα 2 ωραία τραγούδια (τα υπόλοιπα βεβαια έιναι για τον πουτσο). Σκυλάδικα=Έντεχνο=ΠΕΟΣ και το χαιρ μεταλ έιναι όντως πούτσες και αρχιδια στην κωλοτρυπιδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ξέρετε, πολλές φορές συμβαίνει τα σχόλια να είναι ακόμη πιο έξυπνα, εύστοχα ή ουσιαστικά από την εγγραφή καθεαυτή. ΟΧΙ ΕΔΩ. Αν σας έρθει καμιά εξυπνάδα, κρατήστε την για τον εαυτό σας.