Παρασκευή 26 Αυγούστου 2016

Suicide Squad: μια εντελώς υποκειμενική κριτική

SPOILER ALERT, για να εξηγούμεθα και να μην παρεξηγούμεθα. Προχωράτε με δική σας ευθύνη, αν ακούσω κανέναν να λέει "ήθελα να το δω, γιατί μου το χάλασες;" θα του καρφώσω μπετόβεργα στο λαιμό.
Χθες το βράδυ, μια παρέα με πήρε κι είδαμε το Suicide Squad, κι επειδή η ώρα που βόλευε είχε προβολή 3D, έδωσα και τρία ευρώ παραπάνω για το 3D, τα οποία 3 ευρώ θα τα κλαίω για τρία χρόνια. Σοβαρά, μπορώ να μετρήσω τις σκηνές που έσγουψα για να μη με πετύχει κάτι στους αντίχειρες. 3 ευρώ για 3 δευτερόλεπτα; Σοβαρευτείτε γαμώ το στανιό, ούτε η καυτή Σουζάνα στο 9011-696969 δε χρεώνει τέτοια γαμησιάτικα. Δώστε τα τρία ευρώ μου πίσω και βάλτε τα γυαλιά στον πάτο σας.
Ας πάμε λοιπόν στην ταινία, το Suicide Squad, μία από αυτές τις ταινίες που πριν αρχίσει η προβολή περνάει μήνυμα "παρακαλούμε απενεργοποιήστε τα κινητά και τον εγκέφαλό σας". Το suspension of disbelief βαράει κόκκινα σαν στροφόμετρο σε ανηφόρα 45 μοίρες κι ο μόνος τρόπος να απολαύσεις την ταινία είναι να τη δεις σαν να βλέπεις ποδόσφαιρο: με καθαρό χουλιγκανισμό.
Το κόνσεπτ της ταινίας είναι ότι η Αμάντα Γουόλερ, μια πράκτορας της CIA ή κάτι τέτοιο που είναι μαύρη μεσήλιξ και θα μπορούσε να είναι και τρανστζέντερ άθεη λεσβία που κάνει κρόσφιτ αλλά τελικά το θεώρησαν overkill, μαζεύει μια στρατιά από τριτοδεύτερους "κακούς" του σύμπαντος της DC, κλεισμένους σε φυλακή υψίστης ασφαλείας σε ένα βάλτο στη Λουιζιάνα, για να καταπολεμήσουν την τρομοκρατία.
Η τρομοκρατία πλέον είναι η safe επιλογή για κακούς σε αμερικάνικη ταινία μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ.
Και αυτοί είναι:
  • Ο Deadshot, aka Γουίλ Σμιθ, aka "το μεγάλο όνομα που βάλαμε για κράχτη", ένας επί πληρωμή sniper που πετυχαίνει τους στόχους του από ένα χιλιόμετρο, αλλά για να δείξουμε την ανθρώπινη πλευρά του έχει και μια αξιολάτρευτη κορούλα απ'την οποία τον χωρίζουνε και θα μας το χτυπάει σε όλη την ταινία.
  • Η Harley Quinn, aka Μαργκότ Ρόμπι, aka "μελλοντική κυρία Barbarian", η οποία ήταν ψυχίατρος που ανέλαβε να θεραπεύσει τον Τζόκερ στο Άρκαμ, αλλά ο Τζόκερ, επειδή είναι ο Τζάρεντ Λέτο κι έχει μια ανεξήγητη ικανότητα να κάνει όλα τα μουνάκια να στάζουν, την αποτρελαίνει και την παίρνει για γκόμενα να δέρνει κόσμο με ένα μπαστούνι του μπέιζμπολ.
Εδώ μια παρένθεση: Κάθε χρόνο σε εκδηλώσεις καρναβαλιών και Halloween, γιατί ως γνωστόν και ποιο παιδάκι δεν έβγαινε για τρικ-ορ-τριτ στα στενά της Άνω Τούμπας και των Κάτω Πετραλώνων, υπάρχει μια "στολή-ψάχνω-πούτσο" εμπνευσμένη από την μεγάλη ταινία της χρονιάς που θα τη φοράνε οι 3 στις 5 χαζογκόμενες εκεί έξω. 
Φέτος αυτή η στολή θα περιλαμβάνει σκισμένο καλσόν, σορτσάκι σε μήκος κλειτορίδας, ένα κοτσίδι ροζ κι ένα γαλάζιο, και μπλούζα μέχρι τον αφαλό "Daddy's Little Monster".
Το'βλεπες. Το'παιξες; Συνεχίζουμε.
  • Ο El Diablo, ένας Μεξικάνος καλυμμένος μέχρι και στο εσωτερικό της κωλοτρυπίδας με τατουάζ, ο οποίος είναι firebender και σε μια κακή στιγμή καίει ζωντανή τη γυναίκα του και τα παιδιά του, οπότε περνάει τη μισή ταινία κρατώντας μούτρα σε φάση "δε θέλω να ξαναπολεμήσω".
  • Ο Captain Boomerang, ένας τύπος που κατάγεται απ'την Τσεχοσλοβακία... ΧΑΧΑ, ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ! Ένας Αυστραλός ληστής καγκουρογαμιάς, που έχει για όπλο ένα μπούμερανγκ, την πέφτει σε ό,τι κινείται και πίνει συνεχώς σάπια μπύρα περιπτέρου, because στερεότυπα.
  • Ο Killer Croc, ένας τύπος που έχει δέρμα κροκόδειλου και ζει στους υπονόμους σαν τα Χελωνονιντζάκια.
  • Κι ένας τύπος που λέγεται Slipknot, αλλά δε φοράει μάσκα, δεν τραγουδάει nu metal και γενικώς τον βάλανε απλά στην ταινία για να είναι ο πρώτος που θα πεθάνει.
Στην αντίπερα όχθη, υπάρχει μια αρχαιολόγα (χωρίς τρίγωνα βυζιά) που την παίζει το κινούμενο φρύδι Κάρα Ντελεβίν, η οποία ανακαλύπτει ένα αρχαίο κειμήλιο σε μια σπηλιά το οποίο περιέχει μια μάγισσα, την Enchantress, η οποία γαμάει και δέρνει.
Αρχικά μας τη δείχνουν να δουλεύει για την Γουόλερ, η οποία για να πείσει τους καραβανάδες να βάλουν μπρος την Suicide Squad, τη στέλνει στο υπουργείο του Ιράν να κλέψει απόρρητα έγγραφα και το κάνει σε δευτερόλεπτα.
-Μα για κάτσε, εσύ μας είπες αντίπερα όχθη.
Ναι, γιατί η καρδιά της μάγισσας είναι ξεχωριστά απ'το υπόλοιπο σώμα, σαν τα τηλεκατευθυνόμενα αυτοκινητάκια που οι μπαταρίες πωλούνται ξεχωριστά, κι όποιος έχει την καρδιά ελέγχει τη μάγισσα, οπότε τον περισσότερο χρόνο η μάγισσα απλά κάθεται ήσυχα στο σώμα της Ντελεβίν.
Όπως καταλαβαίνετε, αρχίσαμε τις μαλακίες, αλλά έχουμε ακόμα δρόμο.
Την αρχαιολόγα την πηδάει ένας σκληροτράχηλος λοχαγός του στρατού, ο Rick Flag (ναι, είναι τόσο πατριώτης που τον βγάλανε Σημαία. America, fuck yeah), ο οποίος δεν του πολυαρέσει που η γκόμενά του είναι κατειλημμένη από τη μάγισσα, αλλά και τι να κάνεις, λες και δεν υπάρχουν ένα σωρό γκόμενες εκεί έξω που είναι πιο ωραίες απ'τη Ντελεβίν και τα φρύδια της.
Ένα βράδυ όμως η Enchantress του ξεφεύγει, βρίσκει τον μάγισσο-αδερφό της, του δίνει το σώμα ενός τυπά κι αυτός πάει σε ένα σταθμό του μετρό κι αρχίζει να γαμιέται ο Δίας σκοτώνοντας και διαλύοντας ό,τι βρει μπροστά του.
Αυτοί οι δύο, μάλιστα, έχουν τη δύναμη να μετατρέπουν όποιον βρουν μπροστά τους σε ζόμπι-λακέ, κάτι σαν το φιλί των Dementors στο Harry Potter που ρουφάει από μέσα σου όλα τα θετικά συναισθήματα και σε αφήνει άψυχο κουφάρι.
Και...φτάσαμε στο σημείο που η ταινία δίνει πέναλτι δέκα μέτρα έξω από την περιοχή και περιμένει να το πιστέψεις.

Ρε γαμημένε Ζακ Σνάιντερ, έχεις βάλει τους κακούς σου να έχουν υπερδυνάμεις που θα ζήλευε κι ο "κάθε τρεις και λίγο βγάζω μια νέα υπερδύναμη απ'τον κώλο μου" Σούπερμαν. Τηλεμεταφέρονται, σκοτώνουν όποιον θέλουν, στρέφουν υπό τον έλεγχό τους όποιον θέλουν, παίζουν μέχρι και Jedi mind tricks με τους ίδιους σου τους βασικούς ήρωες.
Κι από τη μεριά των "δικών μας", ο μόνος που έχει αντίστοιχου βεληνεκούς υπερδυνάμεις είναι ο El Diablo που παίζει με τις φωτιές, άντε κι ο φονιάς κροκόδειλος που αναπνέει κάτω απ'το νερό. Από κει και πέρα έχεις έναν ερωτευμένο πεζοναύτη, έναν τύπο που η υπερδύναμή του συγκρίνεται με την Άννα Κορακάκη, έναν comic relief καγκουρογαμιά και τη Μαργκότ Ρόμπι, που λέει μαλακίες σε όλη την ταινία, γιατί ψυχοπαθής, και μάχεται με κινήσεις βγαλμένες από ρυθμική γυμναστική.
Συγνώμη Μαργκότ Ρόμπι, αλλά το να είσαι μουνάρα δεν είναι υπερδύναμη.
...τουλάχιστον όχι στο σύμπαν της DC.
Guys, πείτε το μαζί μου: Έμπαινα και δεν έβγαινα. Και το λέω εγώ που δεν γουστάρω καν ξανθιές. Όποιος δεν το πει, καλό θα είναι να το κοιτάξει μήπως προτιμάει πεζοναύτες.
Γιατί μας το κάνεις αυτό, ταινία; Είσαι Χόλιγουντ, όλοι ξέρουμε ότι στο τέλος θα νικήσουν οι καλοί ή τέλος πάντων οι λιγότερο κακοί, είπαμε ότι θα το κάνουμε ποδόσφαιρο, αλλά εδώ το ματσάκι είναι Μπάγερν Μονάχου-ΠΑΟΚ. Μου βάζεις τον Γλύκο και τον Κλάους να νικήσουν τον Νόιερ και τον Λεβαντόφσκι, ε δε γίνεται γαμώ!
Εν πάση περιφτώσει, η team of misfits μαζεύεται υπό τις διαταγές του Ρικ του Σημαιοφόρου και μιας Γιαπωνέζας με κατάνα, η οποία κατάνα φυλακίζει την ψυχή κάθε ανθρώπου που σκοτώνει, ναι, αυτό είναι κάτι που γενικά συμβαίνει στον κόσμο, τους φυτεύουν κι ένα εκρηκτικό στο λαιμό για να μην τους μπει καμιά ιδέα να το σκάσουν, για να μην τα πολυλογάμε ο Slipknot πεθαίνει απευθείας, και καλά να πάθει, ας επέλεγε για ψευδώνυμο Judas Priest. Because true metal never dies.

Αμέσως αρχίζει το ξυλίκι και το πυροβολητό με τους λακέδες-ζόμπι, που είναι τόσο απρόσωποι για να μην τους λυπηθείς όσο τρώνε πούτσα, που κυριολεκτικά δεν έχουν φάτσα: το κεφάλι τους είναι ένα μαύρο πράμα που καλύπτεται από περιτύλιγμα με φούσκες. Εκεί δε σκέφτεσαι "ρε, τον καημένο, μπορεί να έχει γυναίκα και παιδιά", εκεί σκέφτεσαι "ψόφα γαμημένη κουράδα απ'τα τρίσβαθα της κόλασης!".
Έτσι η ταινία σε χουλιγκανίζει όσο πρέπει, το οποίο είναι και ο στόχος της.
Η πούτσα και το ξύλο συνεχίζονται σε έναν ουρανοξύστη, όπου βλέπουμε κι ένα flashback που η Harley Quinn θυμάται πώς μετατράπηκε από σοβαρή middle class Αμερικάνα σε μισότρελη trophy wife παρανοϊκού κλόουν που τον παίζει ο Τζάρεντ Λέτο, λες κι είχαμε καμιά φαγούρα, και φτάνουν στην ταράτσα όπου βρίσκουν την μαύρη λεσβία κι έρχεται ένα ελικόπτερο να τους πάρει...
...ΠΟΥ ΤΟ ΕΧΕΙ ΠΕΙΡΑΤΕΨΕΙ Ο ΤΖΟΚΕΡ! ΧΟΛΙ ΦΑΚΙΝ' ΣΙΤ!
Ενόσω γαζώνουν τους ήρωές μας δίχως οίκτο και έλεος, η Χάρλεϊ πηδάει στο ελικόπτερο για να επανενωθεί με τον έρωτα της ζωής της, αλλά ένα λεπτό αργότερα τους πετυχαίνει ρουκέτα, πέφτει το ελικόπτερο κι ο Τζόκερ ψοφολογάει.
Δε σε χάλασε! Ρούφα το καυλέτο Τζάρεντ Λέτο, Τζάρεντ Λέτο, Τζάρεντ Λέ-ε-ετο!
Η Χάρλεϊ επανενώνεται με τους δικούς μας, μια και δεν έχει τίποτε άλλο να κάνει, και ο Σημαιοτέτοιος τους λέει "να, ξέρετε, δεν είναι τρομοκράτες, η γκόμενά μου είναι μάγισσα κι έχει περίοδο" και τους σβήνει και τα εκρηκτικά για να δείξει ότι τους εμπιστεύεται. Οι δικοί μας όμως λένε "fuck this shit" και καταλήγουν σε ένα μπαράκι να τα πίνουν και να λένε τα σώψυχά τους.
Ο Deadshot θέλει πίσω την κορούλα του, η Harley θέλει να γίνει νοικοκυρά με ρόλεϊ που διαβάζει Άρλεκιν (αν και, ακόμα και σαν νοικοκυρά με ρόλεϊ, έμπαινα και δεν έβγαινα), ο El Diablo θέλει να μην είχε κάψει την γυναίκα και τα παιδιά του, ο Αυστραλός βασικά θέλει να ρίξει κάναν μπούτσο.
Οπότε τους βρίσκει ο λοχαγός και πες, πες, συνειδητοποιούν ότι έχουν γίνει όλοι μια μεγάλη οικογένεια.

Σε αυτό το σημείο μπορούν πλέον άνετα να μας πουν ότι κερδίσαν τους κακούς με τη δύναμη της αγάπης και να το πιστέψουμε.
Ταυτόχρονα, οι κακοί έχουν βρει τη μαύρη λεσβία και την έχουν πάει στο αρχηγείο τους, οπότε μάλλον είναι πιο νεκρή κι από το πανκ.
Έτσι καταστρώνεται το σχέδιο: ο Κροκόδειλας μπαίνει στους υπονόμους και φυτεύει μια βόμβα ακριβώς κάτω από το σταθμό που έχουν στήσει αρχηγείο η μάγισσα κι ο μάγισσος, ενώ οι υπόλοιποι πάνε για να τους καθυστερήσουν και να τους βάλουν κάτω απ'το σημείο που θα σκάσει η βόμβα.
Η μάγισσα τους αντιλαμβάνεται αμέσως κι αρχίζει να τους προβάλλει στο μυαλό τα σώψυχα που λέγανε πριν, κι αρχίζουν να λυγίζουν. Όμως ο Ντιάμπλο δεν την πατάει, καταλαβαίνει ότι είναι κόλπο, παίρνει φωτιά κι αρχίζει να γαμάει τον πάτο του μάγισσου με φλογοβόλο όσο αυτός παίζει με μαγικές ακτίνες.
Α, ταυτόχρονα ξέχασα να σας πω ότι οι μαγικές ακτίνες έχουν φτιάξει μια τεράστια δίνη πάνω απ'το σταθμό που γαμάει το σύμπαν ανάσκελα.
Ο Ντιάμπλο δεν τα καταφέρνει μόνος του, μπαίνουν κι οι άλλοι στο παιχνίδι because family, και τον στριμώχνουν στη γωνία.
Το κόλπο πιάνει, η μπόμπα σκάει, ο μάγισσος ψοφάει και μένει η μάγισσα, η οποία τους λέει κατά βάση, "υπηρετήστε με και θα έχετε ό,τι θέλετε ή θα σας δώσω τα άντερα στο χέρι". Η Χάρλεϊ πλησιάζει την μάγισσα, και καλά ότι θα παραιτηθεί για να μπορέσει επιτέλους να ζήσει τη χαρά της middle class οικογενειακής ζωής, αλλά PLOT TWIST MOTHERFUCKERS! Της λέει "you messed with my family", της ξεριζώνει την καρδιά, την λιώνει κι οι σέρβερ της μάγισσας σβήνουν.
Βαθιά μπαλιά απ'τον Τζιόλη, τη βρίσκει ο Κλάους Αθανασιάδης, περνάει τον Ριμπερί, τον Λαμ, με καταπληκτική ντρίπλα περνάει και τον Νόιερ και ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛ 1-0 ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΟΚ ΜΕ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΚΛΑΟΥΣ!
Επίσης, αυτό με την καρδιά της μάγισσας δεν είναι κλεμμένο απ'τον Μάγο του Οζ;
Τέλος πάντων, σκάει κι η μαύρη λεσβία, η οποία τελικά δεν είχε πεθάνει, και τους λέει, "ντάξει, καλά κάνατε, τώρα γυρίστε πίσω στις φυλακές σας", αλλά της λένε "not so fast, biatch" κι έτσι βλέπουμε την τελική σκηνή:
Ο Γουίλ Σμιθ επανενώνεται με την κορούλα του έξω από τη φυλακή μια φορά την εβδομάδα, ο Σημαίας επανενώνεται με τη Φρυδού του η οποία δεν είναι πλέον δαιμονισμένη, ο Αυστραλοπίθηκας την πέφτει στη δεσμοφύλακα που τον φυλάει, κι η Χάρλεϊ είναι στο τρελάδικό της και διαβάζει Άρλεκιν με ρόλεϊ στο κεφάλι... ώσπου σκάει ο Τζόκερ που δεν είχε πεθάνει και την ελευθερώνει, KONIEC. Stay tuned for part 2, mofos.
Οκ, αυτό που εκεί στο Χόλιγουντ ξεκινάτε ένα κόνσεπτ που μετά βίας έχει ζουμί για μια ταινία και το τραβάτε για να βγάλει τέσσερις, κάποια στιγμή πρέπει να το κοιτάξετε.
Τελικός απολογισμός; Όπως είπαμε, το σενάριο είναι για πολλά ναρκωτικά. Αλλά το comic relief είναι σε ισορροπία με το ανελέητο ξυλίκι, είναι όσο συναισθηματική χρειάζεται για να ταυτιστείς με τους ήρωες χωρίς να γίνει μπακλαβάς απ'τα σιρόπια, δείχνει τον Τζάρεντ Λέτο να ψοφάει έστω και προσωρινά (seriously, να πα να γαμηθείς Τζάρεντ Λέτο), ωραία εφέ χωρίς να γίνονται κουραστικά, και, φυσικά, Μαργκότ Ρόμπι.
Οπότε ναι, σβήστε κινητά και εγκέφαλο και απολαύστε (όσο μπορείτε, τέλος πάντων, τώρα που σας ξέρασα όλη την ιστορία). Και να πα να γαμηθεί το 3D.
Αυτά, και να προσέχετε μην τα φτιάξετε με παρανοϊκό κλόουν ή δαιμονισμένη μάγισσα.

Σάββατο 20 Αυγούστου 2016

Hardwired To Self Destruct

Κοίτα να δεις λοιπόν που μέχρι κι οι Μετάλλικα έκαναν comeback στη δισκογραφία πριν κάνω εγώ comeback στη συγγραφή.

Και... δεν είναι και καθόλου άσχημο!
Τώρα, βέβαια, μπορώ να φανταστώ τον κλασικό βλάκα πρωτοδισκάκια να χαϊδεύει το μούσι του με αυταρέσκεια που θα ξίνιζε ακόμα και τον Μπόνο, να λέει "Μετάλλικα; Ποιοι Μετάλλικα;" (σε στιλ "Άμστελ; Ποια Άμστελ", και, ας μην κοροϊδευόμαστε, οι Μετάλλικα είναι η Άμστελ του μέταλ: είναι η στάνταρ μάρκα που ξέρει όλος ο κόσμος, πίνεται ευχάριστα τα καλοκαιρινά βράδια, αλλά αν είναι η μόνη μάρκα που ξέρεις, απλά παράτα το άθλημα και πίνε κοακόλα).
"Φιλαράκι μου, οι Μετάλλικα χάλασαν μετά το demo του Seek And Destroy που ηχογράφησαν στο γκαράζ του Μαστέιν με ένα μαγνητόφωνο Πανασόνικ. Θες να ακούσεις πραγματικό μέταλ; Θα σου δώσω μερικά σιντί απ'τους Putsaantaa Klaaus, που παίζουν Tundra Metal απευθείας απ'τα πιο παγωμένα βάθη της Λαπωνίας".
(Άλλη μια παρένθεση εδώ: δεν ξέρω πώς ακριβώς θα αποτιμηθεί η συνεισφορά του Mikeius στη μαζικοποίηση του ίντερνετ στο ελληνόφωνο κοινό πέρα και πάνω απ'το μάζεμα εικονικής μελιτζάνας, αλλά η λέξη και ο ορισμός "πρωτοδισκάκιας" πρέπει να γραφτούν στον τάφο του όταν πεθάνει.)
Όπως έχουμε ξανασυζητήσει, οι Μετάλλικα έχουν "χαλάσει" σε τόσα πολλά και διαφορετικά σημεία της 35χρονης πορείας τους που θα νόμιζες ότι είναι το Ντεσεβό που οδηγεί ο κλασικός μισοπεθαμένος παππούς με 50 χιλιόμετρα στην αριστερή λωρίδα, γαμώ τον Χάρο που ξέχασε να τον πάρει.
*Εισάγετε μόνοι σας αναφορά για τον μισοπεθαμένο φραγκάτο τζοβενόγερο που σκότωσε τον κοσμάκη στην Αίγινα με το κότερο, εγώ βαριέμαι.*
Έτσι η διαβόητος fanbase των Μετάλλικα είναι πιο διασπασμένη και αντιφατική, για μια ομάδα ανθρώπων που θεωρητικά ενώνεται υπό την ίδια ιδέα, κι από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.
Granted, αυτός ο παραλληλισμός θα ήταν σαφώς πιο εύστοχος το 2014, απ'ό,τι τώρα, γιατί πλέον η μόνη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η Πασοκική.

Ξέρετε, παρ'όλα αυτά, γιατί όλα αυτά δεν έχουν πλέον καμία σημασία; Γιατί ζούμε στην εποχή του ίντερνετ. Το να επενδύσεις τα ωραία σου λεφτά στα τυφλά για να πάρεις ένα άλμπουμ που μπορεί να είναι αριστούργημα ή μπορεί να είναι το St.Anger (στ'αλήθεια, να πάει να γαμηθεί το St.Anger) είναι πλέον ένας ανύπαρκτος κίνδυνος, γιατί μπορείς ό,τι ώρα θέλεις να το ακούσεις στο Youtube.
Κι αν σ'αρέσει, να σκάσεις και τα λεφτά στη μπάντα σε ένδειξη "μπράβο παιδιά, τ'αξίζετε", ή αντίστοιχα να μην τα σκάσεις και να γλιτώσεις τη ντροπή του να έχεις δώσει λεφτά για να ακούσεις Nickelback.
Έτσι, η αυτάρεσκη γνώμη του πρωτοδισκάκια έχει ακόμα λιγότερη αξία απ'όση...δεν είχε και ποτέ, να λέμε την αλήθεια. Ο έχων ώτα ακούειν ακούετο, αποφασίζετο από μόνος του και καυλώνετο όπως το νιώθει κι όχι όπως του πει ο Χ μπετόβλακας αρθρογράφος του Metal Hammer.
Οπότε, ναι, δεν είναι και καθόλου άσχημο το κομμάτι. Αν εξαιρέσεις την πιο "γυαλισμένη" παραγωγή, θα μπορούσε άνετα να είναι track στο Kill'em All.
Κι ας μη λέμε μαλακίες, εντελώς φυσιολογικό είναι να είναι γυαλισμένη η παραγωγή, μιλάμε για εκατομμυριούχους κι όχι για παιδάκια που ηχογραφούν με μαγνητόφωνο Πανασόνικ.
Αν εσύ, ο "φαν" των Μετάλλικα, περίμενες να ηχογραφούν με ακριβώς την ίδια τρισάθλια ποιότητα τεχνολογίας 35 χρόνων πίσω, ώστε τότε και μόνο τότε να θεωρήσεις ότι είναι true, ε, συγνώμη, αλλά δε φταίει κανείς άλλος, φταις εσύ που δεν ξεκόλλησες ποτέ απ'το γυμνάσιο.
Και με αυτή την αναφορά στο γυμνάσιο βρίσκω την αφορμή να περάσω στο επόμενο θέμα.
Ξεκίνησα να ασχολούμαι με την ευγενή ενασχόληση της συγγραφής το 2009, οπότε και πήγαινα δευτέρα γυμνασίου. Θυμάστε με ποια άλλη ευγενή ενασχόληση ξεκινούν να ασχολούνται τα παιδάκια στην δευτέρα γυμνασίου;
Πολύ σωστά, ήμουν εντελώς κυριολεκτικά 14 χρονών μαλακισμένο.
Και ας είμαστε ειλικρινείς, όλοι στα 14 μας ήμασταν μαλακισμένα. Και δεν έχει να κάνει απολύτως τίποτα με την ευφυΐα και ευστροφία που έχει κάποιος στο μυαλό του.
Εγώ στα 14 συμμετείχα σε πανελλήνιες ολυμπιάδες μαθηματικών. Ήμουν έξυπνο παιδί; Βεβαίως. Και ταυτόχρονα έλεγα του κόσμου τις μαλακίες! Κι είναι απόλυτα φυσιολογικό, γιατί στα 13 και στα 14 πολύ απλά, όσο ευφυής κι αν είσαι, δεν έχεις τις απαιτούμενες παραστάσεις και εμπειρίες για να μπορείς να βγάλεις βάσιμα συμπεράσματα.
Θυμάσαι μήπως την Ελενίτσα, που σου άρεσε στην έκτη δημοτικού, αλλά επειδή πήγαινες έκτη δημοτικού και σου είχε γίνει το μυαλό πουρές απ'τα Πόκεμον, θεώρησες ότι ο τρόπος να της δείξεις ότι σ'αρέσει είναι να της τραβάς τα μαλλιά σε κάθε διάλειμμα;
Αυτή είναι όλη η εμπειρία που έχεις περί ερωτικών σχέσεων στα 14.
Παρομοίως, η όποια υποψία μπορεί να έχεις περί πολιτικής προέρχεται ατόφια από δύο επεισόδια Ράδιο Αρβύλα που είδες για να την παίξεις με την Ευγενία και τη Χριστίνα (ναι, η γλάστρα του Ράδιο Αρβύλα ήταν δύο διαφορετικές γυναίκες, κι εγώ σοκαρίστηκα όταν το έμαθα), η σχέση σου με τα χρήματα είναι να σε στέλνουν να πάρεις ψωμί και να σου αφήνουν τα ρέστα απ'το τάληρο, η δε κορυφή της μουσικής είναι η γαμημένη Μπρίτνεϊ Σπίαρς που παίζει όλη μέρα στην καφετέρια απέναντι απ'το σχολείο.

And this here, kids, is how Uncle Thomas got his first boner. Ahh...those were the days.
Παρ'όλα αυτά, επειδή ακριβώς τότε αρχίζεις να νιώθεις την ανάγκη να ανεξαρτητοποιηθείς, σε όποιο βαθμό αναλογεί, από τη μαμά και το μπαμπά, θα ανοίξεις το στόμα σου και θα την πετάξεις ούτως ή άλλως.
Αυτό βέβαια που το κάνει χειρότερο είναι ότι εμείς που γεννηθήκαμε απ'το 1990 και μετά, ήμασταν η πρώτη γενιά που γεννήθηκε μέσα στο ίντερνετ. Η εφηβεία μας συμβάδισε με αυτό. Κάτι που, αφενός, σημαίνει πολύ πιο εύκολη εύρεση τσόντας.
Κι αν είσαι δεκαπέντε χρονών, αυτό είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής σου, γιατί την έχεις παίξει ήδη τρεις φορές μέχρι το μεσημεριανό. Κι αυτό αν έχεις σχολείο.
Αφετέρου, σημαίνει ότι όλα τα εφηβικά ξεσπάσματα βλακείας, ξερολίασης κι ακραίων συναισθηματικών διακυμάνσεων βρίσκονται εκεί, κάπου σε ένα παλιό και ξεχασμένο προφίλ στο Facebook με τίτλο "Koctakic PAOK 4 Sperminator" ή "Marilenaki Papa0 Ce M0raki" ή "Dark Sorrowful Rose" άμα ήταν καμιά γκοθού που πήγαινε να το παίξει ψαγμένη με δύο τραγούδια Evanescence.
Χώρισες την πρώτη σου σχέση που κράτησε δύο εβδομάδες στα 14 και, επειδή όπως είπαμε δεν έχεις υπόβαθρο για κατάλληλο perspective, νομίζεις ότι είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο και το κλαις για τρεις εβδομάδες.
Σημείωση: αν το πένθος για έναν χωρισμό κρατάει περισσότερο απ'την σχέση καθεαυτή, το μόνο που σου μένει είναι να αφήσεις λοξή φράντζα και να βάψεις μαύρα τα νύχια σου, ιμόπαιδο.
Πριν το ίντερνετ, όλα τα καταθλιπτικά ποιήματα, στίχοι των Nightwish και απόπειρες κοψίματος φλέβας κατέληγαν σε ένα τετράδιο που στο εξώφυλλο έγραφε "Memoirs of a Tormented Soul", που μιλάμε κοπελιά το προσφυγάκι που θαλασσοπνίγεται στο Αιγαίο πέφτει και παίρνει κάμψεις με τα βάσανά σου.
Κι αυτό το τετράδιο χάνεται εντελώς βολικά μέσα σε μια κούτα Νουνού στο πατάρι, ψάχνοντας κάτι άσχετο το ανακαλύπτεις είκοσι χρόνια αργότερα που έχεις γίνει χρήσιμο μέλος της κοινωνίας (...ίσως και όχι;), λες χαμογελώντας "τι μαλακίες σκεφτόμουν τότε που ήμουν 15" και το καις πάνω απ'το νεροχύτη μην τυχόν και το ανακαλύψει κανείς άλλος και χάσει το όποιο ίχνος σεβασμού έχει προς το άτομό σου.

(Λοιπόν, έχουμε μέταλ, έχουμε κλασική μουσική, έχουμε σαχλοπόπ κι έχουμε και soul των 60's. Άμα καταφέρω να χώσω και καλτ χιπ χοπ των ογδόνταζ, έχω κάνει μπίνγκο).
Τώρα όμως, τα καταθλιπτικά ποιήματα και οι ντραμακουινισμοί δε μένουν στο σάπιο τετραδιάκι σου, Βασούλα ή Dark Sorrowful Rose ή ό,τι σκατά. Τα ποστάρεις στο Facebook και μένουν για πάντα φακελωμένα στους σέρβερ του ρουφιάνου που λέγεται ίντερνετ. Το ίδιο κι εσύ, Κωστάκη Παοκάρα που φωτοσόπαρες τη Μέγκαν Φοξ στην αγκαλιά σου κι έλεγες "na edo me to gkomenaki".
Και, φυσικά, το ίδιο κι εγώ, ο Θωμάς, που έγραφα ό,τι μου κατέβαινε στην κούτρα. Και, για δες, ένα πράγμα που ξεκίνησα να κάνω από βαρεμάρα ένα μεσημέρι το 2009, κατέληξε να καταγράφει όλη μου την εξέλιξη μέσα σε αυτά τα εφτά χρόνια. Την εξέλιξη των απόψεών μου, την εξέλιξη του χιούμορ μου, την εξέλιξή μου σαν άνθρωπος.
Ξεκίνησα σαν σπυριάρης απουσιολόγος, πέρασα απ'τη φάση που ακούς μισό τραγούδι Μέιντεν και νομίζεις ότι είσαι σατανιστής, ξεκίνησα να ακούω πιο συστηματικά μέταλ, έφαγα τα μούτρα μου με τη μία χαζογκόμενα του λυκείου πίσω από την άλλη, έφαγα το άγχος των πανελληνίων, μπήκα στους Μηχανολόγοι του ΑΠΘ, ξεκίνησα γυμναστήριο, γνώρισα ανθρώπους απ'την κοινότητα των μπλογκ (αν την αποκαλούσα "μπλογκόσφαιρα" θα έφευγε ρουκέτα και θα έτρεχα να βρω Γερμανό πριν πάει τρεις Σαββάτο μεσημέρι και μείνω να περιμένω τη Δευτέρα χωρίς πληκτρολόγιο), με κάποιους απ'αυτούς κόλλησα και με κάποιους όχι, είδα μέταλ συναυλίες, πωρώθηκα με Σάξον, Αξέπτ και Πριστ, ταυτόχρονα πήγαινα στις ντισκοβραδιές του Οχτάμπαλου και παρίστανα τον Τσομπανοτραβόλτα.
Κι αυτή εδώ η μαλακία που βρίσκεστε και διαβάζετε αυτή τη στιγμή, ήταν εκεί και τα έβλεπε.
Αυτό το μπλογκ, κακά τα ψέματα, είναι πλέον εξίσου κομμάτι του εαυτού μου με το ότι είμαι 1,75, εξακολουθώ να είμαι γαμημένος φύτουλας που βγάζει μέσο όρο 9,3 (αλλά βγαίνω και έξω, γιατί έχω πρόγραμμα) και την έχω 19 πόντους.
Ώσπου έφτασε το 2016 και... φρέναρα. Γιατί;
Γιατί είχα φτάσει σε ένα σημείο που ό,τι θέμα και να έβρισκα να γράψω, θα έβγαινε πολιτικό κήρυγμα και, όπως είπε μια μεγάλη φιλόσοφος, η Μαντόνα, papa don't preach.
Ξέρετε εκείνον τον τύπο που είναι δεύτερο έτος πολιτικών επιστημών στην Κομοτηνή και νομίζει ότι κατέχει πλέον την υπέρτατη αλήθεια της ζωής και έχει πάντα έτοιμη στον τοίχο του μια στομφώδη αποψάρα για κάθε θέμα, υποθέμα και ανθυποθέμα της επικαιρότητας. Κανείς δε γουστάρει αυτόν τον τύπο.
Πέραν, φυσικά, ότι τις αποψάρες που θεωρείς ψήγματα σοφίας στα 21 σου, κατά πάσα πιθανότητα θα τις βλέπεις στα 30 και θα είναι σαν τα καταθλιπτικά ποιήματα που γούσταρες στα 15 σου.
Ξαφνικά, ήμουν αυτός ο τύπος (όπως μπορείτε πολύ καλά να δείτε στο αμέσως προηγούμενο άρθρο). Και κάθε προσπάθεια να προσεγγίσω το θέμα χιουμοριστικά έβγαινε βεβιασμένη και με πολύ σπρώξιμο, σαν να χέζεις μετά από δέκα μέρες πιλάφι μπλουμ. Κι από ένα σημείο και μετά, δεν είχα διάθεση να το σπρώξω.

ΜΠΙΝΓΚΟ!
Αυτή είναι λοιπόν η τελευταία φορά που γράφω; ίσως ρωτήσετε.
Δεν τολμώ να πω όχι. Θα καταντήσει μετά σαν το ανέκδοτο με την τελευταία συναυλία των Πυξ Βλαξ. Οπότε, το αφήνω στο φλου κι ό,τι ήθελε προκύψει.
Αυτά, και να προσέχετε μην πιάσετε μουσικοκουβέντα με τον πρωτοδισκάκια.