Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015

Best of the Best 2015

Άλλη μια χρονιά μας αφήνει πίσω της τρέχοντας, κορνάροντας και βγάζοντας κωλοδάχτυλα απ'το παράθυρο. Το 2015 ήταν μια πολύ έντονη χρονιά, με πολιτικούς διχασμούς, τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, πολέμους, προσφυγικές κρίσεις, κάπιταλ κοντρόλς, κωλοτούμπες, απειλές για Τρίτο Παγκόσμιο και γενικώς μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα.
Κι όπως και πέρσι, έτσι και φέτος, στον αποχαιρετισμό της φετινής χρονιάς, έφτασε η ώρα να ευλογήσω τα γένια μου, να την παίξω με το είδωλό μου στον καθρέφτη και, κατά χρονολογική σειρά, να παραθέσω τις 12 αναρτήσεις αυτού εδώ του μπλογκ που μας έφεραν όλους μαζί στο λεκτικό οργασμό.

May you rest in fuckin' peace, you magnificent bastard.
  1. Ξέρεις ότι ζεις στη Θεσσαλονίκη όταν...
    Η πρώτη κιόλας ανάρτηση της χρονιάς ήταν μια ελεγεία στην πόλη του έρωτα, της μπουγάτσας, του Αριστοτελείου με σήμα τον Άγιο Δημήτριο και του πιο σύγχρονου μετρό της Ευρώπης. Στο Ρετζίκι και την Επτάλοφο, την Παλιά και τη Νέα Παραλία. Στον Γκάλη, τον Κούδα και τον Χατζηπαναγή. Στη Χαλκιδική που σαν αυτή δεν έχει. Στους ανθρώπους που κάθονται σε οικοδομές, παθαίνουν φούιτ και σε παίρνουν κιμά να σε κάνουν κεφτέδες. Στην καριόλα Εμμανουέλα Αγγουράκη, στον Ρέμο Μπινέ και στο κατεστημένο της Αθήνας. Στη "συμπρωτεύουσα" που θα είναι για πάντα πρώτη στις καρδιές μας.
  2. Λεωφορείο: The Official Drinking Game
    Βασική πλευρά της ζωής στη Θεσσαλονίκη είναι και η καθημερινή χρήση των λεωφορείων. Το επικό αυτό drinking game, από το οποίο επιβίωσαν μόνο πολύ σκληροί πότες σαν τον Πρόεδρο του Α.Π.Ι., καυτηριάζει με τη γλαφυρότητα που τόσο αγαπήσατε τους ραλίστες σωφέρ των λεωφορείων, τις γηραιές κυρίες που αποζητούν να ξαποστάσουν το κουρασμένο απ'τα χρόνια κορμί τους, τους ανθρώπους που δεν είναι ζητιάνοι αλλά έχουν κοριτσάκι με εγχείρηση στο εξωτερικό και τους έδειξε κι η Τατιάνα, και φυσικά την προηγμένης τεχνολογίας αθόρυβη, οικολογική και υδατοστεγή κατασκευή των οχημάτων.
  3. Valen Tines?
    Σε μια ανάρτηση γραμμένη ως ύστατο φόρο τιμής σε μία άλλη θρυλική μορφή που χάθηκε πρόωρα, τον μέγιστο Master G, η επιβεβλημένη από ξενόφερτα συμφέροντα που υπηρετούν τη βολεμένη οικονομικά ολιγαρχία εορτή του Αγίου Βαλεντίνου ξαπλώνει στο τραπέζι της αυτοψίας και κατακρεουργείται βίαια από το αδίστακτο νυστέρι μου. Γιατί ποιο άλλο ζώο στον πλανήτη θα σκεφτόταν να μαγαρίσει κάτι τόσο ιερό όσο το σεξ με αηδίες σαν τις καρδούλες, τα λουλούδια, τα χνουδωτά αρκουδάκια, τις ταινίες με τη Τζούλια Τρόμπερτς και τα τραγούδια της ύστερης περιόδου των Aerosmith?
  4. ...τη γαμάς ή δεν τη γαμάς, κύριε πρόεδρε;
    Οι περιπλανήσεις του μικρού Βάρβαρου στον μαγευτικό κόσμο του Eightball, του ροκ/ντίσκο/stand up comedy/ερμηνευτικός χορός/διαγωνισμός κεντήματος club της Θεσσαλονίκης, συνεχίζονται απτόητες. Κι αυτή τη φορά ο μικρός Βάρβαρος ξεχύνεται σαν εμετός στην επίθεση, τριπλάρει δέκα αμυντικούς σε τηλεφωνικό θάλαμο, περνάει και τον τερματοφύλακα και...δοκάρι κι έξω. Δυο γύρες κερασμένα σφηνάκια Γιάγκερ ήταν το μόνο που ζητούσε από το ατελείωτο κορμί μου και τη χαρισματική προσωπικότητά μου η κοπελιά, χάριν της ανωνυμίας αποκαλούμενη Αφροξυλάνθη (δε θυμάμαι πλέον και πώς τη λέγανε). Κορίτσια, don't be an Αφροξυλάνθη.
  5. Οι δεκα πιο punchable φάτσες στον κόσμο + bonus Άλλες δέκα φάτσες για μπουνίδια
    Σίγουρα θα έχει συμβεί και σε σας να δείτε κάποιον άνθρωπο που, χωρίς να σας έχει προκαλέσει ή να έχει κάνει κάτι ιδιαίτερα κακό στη ζωή του, και μόνο απ'το ύφος και τα χαρακτηριστικά του θέλετε να τον δέσετε σε έναν στύλο και να του ρίχνετε μπάτσες μέχρι να ξεφλουδίσει η φάτσα του. Οι δύο αυτές αναρτήσεις είναι αφιερωμένες σε τέτοιου είδους ανθρώπους και δεν ξεφεύγει κανείς: από πολιτικάντηδες μέχρι υπερεκτιμημένους ποδοσφαιριστές, από Χολυγουντιανούς σκηνοθέτες μέχρι αγαπημένους χέβι τραγουδιστές κι από ιντερνετικούς εξυπνάκηδες μέχρι επαγγελματίες ψωλορουφήχτρες. 
  6. Η εκδίκηση της Ματίνας Μανταρινάκη
    Κρίνοντας από το πώς όλοι έχασαν τις μπίλιες τους όταν ο ΑΝΤ1 σταμάτησε τις επαναλήψεις για δύο βδομάδες, το Κωνσταντίνου και Ελένης είναι, δυστυχώς, ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής κενωνίας. Και πώς να μην είναι όταν περιείχε την πρώτη χίπστερ περσόνα πολύ πριν καν διανοηθούμε τον όρο χίπστερ; Ο λόγος φυσικά για τη Ματίνα, που φορούσε κοκάλινα γυαλιά και φούστες για προσκύνημα σε μοναστήρι, άκουγε μουσική ξεχασμένη απ'τη γραμματεία του θεού, ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ και ευρίσκετο σε μία μόνιμη κατάσταση αγαμίας 17 χρόνια πριν αυτά γίνουν μόδα. Χάθηκε ρε γαμημένε Ρώμα να μας δώσεις κανένα νουμεράκι για το Τζόκερ;
  7. Paola Gossow?
    Στις 24 Μαΐου η μεταλλική καρδιά της Θεσσαλονίκης χτύπησε στο Principal Club Theater, όπου οι Accept σκόρπισαν Τευτονικό τρόμο. Φαίνεται όμως ότι από την πολλή τρομάρα οι κοινωνοί του μεταλλικού πνεύματος έχασαν την επαφή τους με την πραγματικότητα. Σύμφωνα με τα λεγόμενα ενός χαμένου εξαδέρφου του Στεφανάκη, φέτος οι Nightwish εμφανίστηκαν στο Rockwave, οι Judas Priest έπαιξαν στο Καυτατζόγλειο και, το καλύτερο όλων, η αρχιέρεια του σκυλάδικου Πάολα είναι κατά βάθος μέλος της Σκοτεινής Πλευράς και χτυπιέται στο σπίτι της με Manowar. Είσαι τρελός; (Νταν νταν). Είσαι τρελός; (Νταν νταν). Που πας τους Manowar με άλλους να συγκρίνεις!
  8. Είναι Τρελός ο Καραφλός
    Φυσικά, ακόμα κι οι πάνσεπτοι Accept δεν είναι παρά οδοντόκρεμες μπροστά στην κάθοδο του ίδιου του Metal God και του Ιερατείου του επί γης. Εν μέσω δημοψηφίσματος, κάπιταλ κοντρόλ και εθνικού διχασμού, ο Χάλφορντας μας πήρε τα υπάρχοντα και μας περπάτησε όλους στους διαδρόμους της Βαλχάλα. Εννιά ευρώ για ένα μπουκάλι μπύρας Φιξ κάτω απ'τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο της Αθήνας δεν ήταν τίποτα μπροστά στην ύψιστη ανταμοιβή του να συναντήσεις από κοντά τον Έναν και Μοναδικό, τον Painkiller, τον Exciter, τον Hellrider, τον Turbo Lover, τον Jawbreaker.
  9. Yngwie Malmsteen's Rising Cock
    Εκτός από τον Μεταλλικό Θεό, υπάρχουν κι άλλοι ήσσονος σημασίας Άγιοι στο μεταλλικό πάνθεο. Ο Ίνγκβι Μάλμστην και το ξεκούμπωτο πουκάμισό του κατέχουν σε αυτό θέση Οσίου Παταπίου, αλλά μην του το πείτε-νομίζει ότι είναι τουλάχιστον Ιησούς. Με κατορθώματα που περιλαμβάνουν τον τερματισμό του Contra χωρίς το Konami Code, την προσπάθεια να επισκιάσει τον fuckin' Dio, την ικανότητα να παίξει 34 συνεχόμενα λεπτά αρπέτζια χωρίς ούτε ένα διάλειμμα για κοκαΐνη και την διασκευή, για κάποιο μυστήριο λόγο, στο Gimme! Gimme! Gimme! των ABBA, ο Ίνγκβι είναι σαν εκείνον τον ξάδερφο που έχει πάει σε όλα τα τάλεντ σόου, κόβεται πάντα στις οντισιόν και επιμένει ότι "το κοινό δεν είναι έτοιμο γι'αυτόν".
  10. Σύριζα-Θρησκεία-Αυτοδυναμία
    Όπως είδαμε, η πολιτική ζωή του τόπου το έτος 2015 κατάφερε να ξεπεράσει σε ένταση, διχασμό και αριθμό εκλογικών αναμετρήσεων ακόμα και το βρώμικο '89. Ποια ήταν τα 2 cents μου για την αναμέτρηση του Σεπτεμβρίου, θα με ρωτήσετε; Ψήφος στο Σύριζα, φυσικά! Δε μας γάμησε αρκετά η πρώτη φορά αριστερά για να θέλουμε και δεύτερη; θα ρωτούσατε εύλογα ορισμένοι. Θα επικροτήσουμε τη μεγαλύτερη κωλοτούμπα που έχει συμβεί στον πλανήτη από εποχής Νάντιας Κομανέτσι; θα ρωτούσατε εξίσου εύλογα ορισμένοι άλλοι. Μην ανησυχείτε, αγαπητοί μου ψηφοφόροι. Όλα έχουν την εξήγησή τους, σαν το τέλος του Lost.
  11. Play that funky blog game, white boy
    Μετά τον τρίτο μεγάλο διαγωνισμό του ΚΠΣΑ, στον οποίο ανεδείχθη θριαμβευτικά νικητής ο γερο-Χώστης, απήντησα σε ερωτήσεις όπως ποιον διάσημο σταρ θα ήθελα για γκόμενο αν ήμουν διάσημη σταρ, ποιο άχρηστο μαντζαφλάρι τηλεμάρκετινγκ ήθελα πάντα κρυφά να αγοράσω, πώς θα ήταν το σκηνικό όπου οι Priest θα έπαιζαν πρόγραμμα στα Μαμούνια Λάιβ, σε ποια διάσημη γκόμενα θα έκανα πρόταση γάμου με το δαχτυλίδι του Σάουρον και πώς θα περνούσα την τελευταία μέρα της ζωής μου με άπειρα φράγκα. Ο μετρητής σεξ-βίας-μηχανολογίας χτύπησε για άλλη μια φορά κόκκινα και το αποτέλεσμα ήταν Van-Ηalen-tastic.
  12.    There's a Monster under my bed
    Όταν χρειάζεσαι μια γρήγορη ένεση ενέργειας αλλά απεχθάνεσαι την γεύση του καφέ και/ή την ομαλή λειτουργία των εσωτερικών σου οργάνων, μία λύση υπάρχει: τα Energy Drinks. Υπό τους ήχους των Αργκ Όβερκιλ, λες κι έχω ξεμείνει στον πορσελάνινο θρόνο με κλειστό το κινητό, διαβάζω τη συσκευασία της Μανστεριάς, που και σιγά το όνομα που το έκαναν τραγούδι οι Ριάνες και οι Σκίλετ, και μέχρι να τελειώσω έχω επιστρέψει στα ανέμελα χρόνια της εφηβείας, όπου έβριζα μάνες Πολωνών στο Call of Duty, την έπαιζα δεκαπέντε φορές τη μέρα, μάτωνε το πουλί μου και νόμιζα ότι μου ήρθε περίοδος. Προσοχή: υψηλή περιεκτικότητα σε ραδιενέργεια.
Αυτά, και να προσέχετε με τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ντρόγκια. Αφού πέθανε κι ο Lemmy, κανείς μας δεν είναι ασφαλής.

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2015

Τα 10 χειρότερα τραγούδια της ροκ των 80's

Κάθε χρόνο τέτοιον καιρό έγραφα μια λίστα με τα δέκα ή δεκαπέντε χειρότερα τραγούδια της χρονιάς που μας πέρασε.
Φέτος όμως δεν το θεώρησα απαραίτητο, γιατί αν το έκανα θα ήταν απλά δέκα φορές η προσπάθεια της Μαντόνας να πείσει, και τον κόσμο αλλά κυρίως τον εαυτό της, ότι δεν είναι 57 χρονών και ότι ασχολούνται ακόμα άνθρωποι μαζί της, πάνω σε ένα μπιτ που ακούγεται σαν ο Όπτιμους Πράιμ να έφαγε χαλασμένη φασολάδα και μετά να γάμησε ένα μπλε λεωφορείο του ΟΑΣΘ.
Ναι, ακόμα κυκλοφορούν τα γαμήδια. Η διπλωματική μου θα είναι πάνω στο πώς δεν έχουν σαπίσει μετά από τόσα χρόνια.
Γι'αυτό θα κάνω κάτι διαφορετικό: μια δροσιστική βουτιά στο ένδοξο παρελθόν του Τιρινινίου, της άσπρης κάλτσας με σκαρπίνι, της περμανάντ και της ατελείωτης, μα ατελείωτης κόκας. Back to the '80s. Προσοχή: υψηλή περιεκτικότητα σε αναφορές στους Van Halen.
  • Sammy Hagar-I Can't Drive 55

    Λίγη αυτοκινητιστική ιστορία: μέχρι και το 70, όλοι οι Αμερικάνοι οδηγούσανε κάτι τροχοφόρες μπανιέρες με οχτάλιτρους V8 που καίγανε δέκα λίτρα στο παρκάρισμα, μέχρι που ξέσπασε πετρελαϊκή κρίση, οπότε κάποιος φωστήρας στο ομοσπονδιακό Υπουργείο Μεταφορών σκέφτηκε ότι ο καλύτερος τρόπος να εξοικονομηθούν καύσιμα είναι να επιβάλλει σε όλη τη χώρα ανώτατο όριο 55 μίλια (90 χιλιόμετρα) και να πηγαίνουν όλοι σαν τις κότες. Κάπου εδώ μπαίνει ο Σάμι Χέιγκαρ, ο οποίος, ναι, τεχνικά έχει καλύτερη φωνή απ'τον Ντέιβιντ Λι Ροθ, αλλά αν το ποιος έχει καλύτερη φωνή είχε καμιά σημασία, ο Μπομπ Ντίλαν θα έπρεπε να σφουγγαρίζει τουαλέτες. Το πρόβλημα είναι ότι ο Χέιγκαρ, εκτός απ'το να οδηγήσει με 55, δεν μπορεί επίσης να νιώσει καθόλου από ροκ. Το να γράψεις έναν ύμνο στη γρήγορη οδήγηση είναι ένας γρήγορος δρόμος (see what I did there?) να φανείς γαμάτος, αλλά όχι αν το κάνεις σαν να παραπονιέσαι. I can't drive 55, boo fuckin' hoo! Ντέιβ, έλα δείξ'του πώς γίνεται η δουλειά.
  • Poison-Every Rose Has Its Thorn

    Η μουσική των Poison είναι ελεεινή και τρισάθλια. Το πιο διασκεδαστικό που μπορεί να κάνει κανείς με ένα άλμπουμ των Poison είναι να δείχνει το εξώφυλλο του άλμπουμ σε ανυποψίαστους φίλους του, να ρωτάει "ποιος απ'τους τέσσερις είναι η γκόμενα" και να βλέπει τα μούτρα τους όταν τους πει ότι και οι τέσσερις είναι άντρες. Και φυσικά η κατάρα της "ροκ μπάντας με ξενέρωτη μπαλάντα σαν μεγαλύτερο χιτ" είναι εδώ σε όλο της το μεγαλείο. Το πρόβλημα είναι ότι δε βγάζει κανένα νόημα. Μας λέει λοιπόν ο τύπος που μοιάζει με γκόμενα "κάθε ρόδο έχει το αγκάθι του". Οκ, σωστό αυτό. Και καπάκι μας λέει ότι "κάθε νύχτα έχει την αυγή της". Μα...αυτό είναι το ακριβώς αντίθετο νόημα από το προηγούμενο. Και αμέσως μετά λέει "όπως κάθε καουμπόι τραγουδάει ένα λυπητερό τραγούδι". Αυτό το μόνο που χρησίμευσε ήταν να κάνει τους καουμπόηδες να μοιάζουν γκέι είκοσι χρόνια πριν το Brokeback Mountain. Αλλά οκ, πιθανώς να έβγαζε νόημα στα 80's, με τόση κοκαΐνη που έπαιρναν όλοι.
  • Def Leppard-Love Bites

    Ίσως το καλύτερο συγκρότημα με κουλό ντράμερ έβερ, οι Ντεφ Λέπαρντ, πριν τους χτυπήσει η κουλαμάρα, θεωρούνταν ένα αξιόλογο μέλος του NWOBHM δίπλα στους Σάξον και τους Μέιντεν. And then they went mainstream. Τώρα, το να γράφεις μπαλάντες, με καθαρές κιθάρες και ρομαντικούς στίχους, δεν είναι απαραίτητα κακό. Για να πετύχει, όμως, η συνταγή, χρειάζεται ένα καθοριστικό συστατικό: ο Ντέιβιντ Κάβερντεϊλ. Όχι απαραίτητα ο ίδιος, αλλά μια βαθιά κι αισθαντική αντρική φωνή που να μπορεί να κάνει το μουνάκι σου να στάξει ακόμα κι αν δεν έχεις μουνάκι. Αντ'αυτού, οι Λέπαρντ έχουν τον χειρότερο τραγουδιστή της ιστορίας. Χειρότερο από τον Μπομπ Ντίλαν. Χειρότερο από τον Τσαντ Κρούγκερ. Κι αν το γάβγισμα αυτού του τύπου ταίριαζε, με κάποιον διεστραμμένο τρόπο, στο εξόχως παρακμιακό Pour Some Sugar On Me, εδώ πέρα, στη μελωδική μπαλάντα που θα έπρεπε να τραγουδάει ο Κάβερντεϊλ, ακούγεται σαν να βάζεις να ακούσεις σουηδικό μπλακ μέταλ και να σκάει ξαφνικά ο Πάριος.
  • Warrant-Cherry Pie

    Μένοντας στο Pour Some Sugar On Me: ναι, θεωρώ ότι είναι νόστιμο (see what I did there? Again?). Αλλά, γενικά μιλώντας, ένα ήταν παραπάνω από αρκετό. Αυτό προφανώς δεν πτόησε τους Warrant, οι οποίοι έβγαλαν ένα τραγούδι ίδιο σε τέμπο, σε drumming paterns (υπενθυμίζω εδώ ότι ο κλαπατσιμπαλίστας των Λέπαρντ είχε μόνο ένα χέρι), στον τρόπο που αναπτύσσονται οι μελωδικές γραμμές της κιθάρας και, κυρίως, στην χρήση ηλίθιου σεξουαλικού ευφημισμού με φαγητό για τον τίτλο και το ρεφρέν. Σύμφωνα, δε, με τον θρύλο, οι στίχοι του τραγουδιού γράφτηκαν από τον τραγουδιστή της μπάντας μέσα σε ένα τέταρτο, πάνω σε ένα κουτί πίτσας. Και μετά από τόσα φαγητά αναρωτιόμαστε γιατί τα Αμερικανάκια είναι παχύσαρκα. Ο ίδιος πάντως απεκήρυσσε το τραγούδι ως μη αντιπροσωπευτικό των Warrant. Δυστυχώς, το μόνο άλλο τραγούδι τους που έμεινε ήταν...μαντέψτε...η κατηραμένη μπαλάντα. Η οποία, καίτοι η κατηραμένη μπαλάντα, είναι κατά τι καλύτερη απ'την Κερασόπιτα. Τρέξε γύρεψε.
  • Extreme-Play With Me

    Εσείς το ξέρατε ότι υπήρξε και τρίτος τραγουδιστής των Van Halen? Είναι αυτός εδώ ο τυπάς, ονόματι Γκάρι Τσερόουν, και οι περισσότεροι φαν της μπάντας θέλουν να τον θυμούνται όσο οι Παναθηναϊκοί θέλουν να θυμούνται τον Φάμπρι. Πού πας, βρε καημένε, με το ίδιο όνομα που είχε το κατοικίδιο σαλιγκάρι του Μπομπ Σφουγγαράκη; Εδώ τον βλέπουμε στην πρώτη του μπάντα, της οποίας το μεγαλύτερο χιτ ήταν-φυσικά-η ξενέρωτη μπαλάντα More Than Words. Αλλά αυτό βγήκε στη δεκαετία του '90. Αυτό που έχουμε μπροστά μας είναι ένας κιθαρίστας που μπαίνει στο κομμάτι με την ψωλή του όρθια για να σκίσει σούφρες και να σπείρει εξώγαμα με τις ανηλεείς κιθαριές του. Με τι επικό στίχο θα παντρέψει ο Γκάρι την βιρτουοζιτέ του κιθαρίστα του, ώστε δι'ελέου και φόβου να οδηγηθούμε όλοι μαζί στη μεταλλική κάθαρση; ...Με μια απαρίθμηση από παιδικά παιχνίδια. Αυτοί είναι όλοι οι στίχοι. Fuck. Me. Sideways. 
  • Bon Jovi-Born To Be My Baby
    Ο Τζον Μπον Τζόβενος είναι άλλος ένας από εκείνους τους τύπους που έκαναν καριέρα αποκλειστικά και μόνο επειδή είναι ομορφόπαιδα. Επομένως το να αναζητάς ποιότητα από τη μουσική του είναι σαν να ρίχνεις δελτίο με ματς του Λεβαδειακού, αλλά ακόμα κι οι Μπον Τζόβενοι μπορούν να επιδείξουν καλύτερα απ'αυτό (όπως αναγνωρίζει και ο Μπάρνεϊ Στίνσον με το-ίσως μόνο-τραγούδι που συμπεριλαμβάνει στο Get Psyched Mix του). Είναι λες και όταν το ηχογραφούσαν ήταν τελευταία μέρα πριν την κάνουν για Χριστούγεννα στο Γκστάαντ και είπαν "δε γαμιέται". Μετά το αρχικό πιασάρικο "να να να", γαμιέται ο Δίας. Τα όργανα είναι σαν να τα πήραν από πέντε διαφορετικά τραγούδια και οι μελωδίες αρνούνται να συνεργαστούν μεταξύ τους χειρότερα κι από τον ΣΥΡΙΖΑ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Oι στίχοι σε κάνουν να νοσταλγείς τον Τόμι και την Τζίνα, και το ψεύτικο γρέζι του Μπον Τζόβενου είναι πιο ηχηρό κι εκνευριστικό από ποτέ. Αν τραβούσανε το "να να να" για πέντε λεπτά, το τραγούδι θα έβγαινε καλύτερο.
  • U2-I Still Haven't Found What I'm Looking For

    Θέτοντας σοβαρή υποψηφιότητα τόσο για το πιο σύντομο όνομα μπάντας όσο και για το μακρύτερο όνομα τραγουδιού, οι U2 δε θα μπορούσαν να μην έχουν θέση σε αυτή τη λίστα. Όσο ο κιθαρίστας που θέλει 50 χρονών άνθρωπο να τον παίρνουν στα σοβαρά ενώ αυτοαποκαλείται The Edge παίζει τρεις νότες, τις οποίες πολλαπλασιάζει-ωσάν ο Τζίζαντας τα ψάρια-με το echo για να ακούγεται ότι παίζει κάτι εκτός απ'το πουλί του, από πάνω ο Μπόνο δίνει Μπόνο στο τραγουδιστικό στυλ της δακρυσμένης κλειτορίδας που τόσο καλά κατέχει δηλώνοντάς μας ότι ακόμα δε βρήκε αυτό που έψαχνε. Γνωρίζοντας τις πολιτικές ανησυχίες των U2, αυτό θα μπορούσε να περιλαμβάνει από την παγκόσμια ειρήνη και την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων από την Τουρκία μέχρι τον αναπτήρα του. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι τόσο αργό και κατατονικό που κάθε ακρόαση είναι σαν να περιμένεις να πεθάνεις κόβοντας τις φλέβες σου με νυχοκόπτη. Γαμώτο. Πού είναι ο νυχοκόπτης; Τον έχασα. Μπόνο, για έλα ρίξε μια ματιά. Ακόμα δε τον βρήκα.
  • Vixen-Edge Of A Broken Heart

    Εκτός απ'όλες τις hair metal μπάντες με άντρες που έμοιαζαν με γκόμενες, υπήρχε και μια hair metal μπάντα στην οποία έπαιζαν αληθινές γκόμενες. Και τι γκόμενες μάλιστα. Αλλά αυτό που συμβαίνει συνήθως είναι ότι οι γκόμενες δεν τα καταφέρνουν σε ένα είδος που κυριαρχείται από άντρες (βλέπε μηχανολογία). Ακόμα κι αν αυτοί οι άντρες μοιάζουν με γκόμενες. Το πρόβλημα είναι ότι το στάνταρ hair metal τραγούδι έχει σαν θεματικό άξονα την αγάπη του αφηγητή-τραγουδιστή για κάτι που στην καθομιλουμένη αποκαλούμε μουνί. Αυτό φυσικά είναι πρόβλημα για τις Vixen, γιατί εκπροσωπούν το ίδιο το μουνί, κι ο λεσβιακός έρως τότε δεν ήταν τόσο αποδεκτός όσο η διώροφη περμανάντ. Έτσι μουσικά έχουμε ένα στάνταρ hair metal τραγούδι, με shredding guitars and all, που στιχουργικά λέει για την ερωτική απογοήτευση μιας γκόμενας. Το αποτέλεσμα είναι ελαφρώς καλύτερο από ένα τραγούδι με country κιθάρες και μπάντζο που περιγράφει την gangsta ζωή στους δρόμους του Μπρονξ.
  • Van Hagar-Dreams
    Ίσως, λέω ίσως, να έχετε υποψιαστεί μέσα από τις αναρτήσεις μου ότι λατρεύω τον Έντι Βαν Χέιλεν. Αυτό είναι η μισή αλήθεια, γιατί λατρεύω τον κιθαρίστα Έντι Βαν Χέιλεν. Ο άνθρωπος Έντι Βαν Χέιλεν είναι ένας μαλάκας και μισός, κι αυτό δεν έχει καν να κάνει με το ότι φέρεται σαν αρχίδι σε όποιον άνθρωπο δεν έχει το επώνυμο Βαν Χέιλεν. Να γιατί είναι μαλάκας: ο άνθρωπος είναι ένας μικρός θεούλης της κιθάρας, που μπορεί να την πάρει στα χέρια του και να την κάνει να ακούγεται από βρώμικο, αρχιδάτο rock n roll μέχρι γαμημένο Μπαχ. Οπότε τι πιο φυσιολογικό από το να πλακώσει να παίζει σύνθια! Βεβαίως, το ότι άρχισε να παίζει σύνθια δεν ήταν η καταστροφή, γιατί όποιος άνθρωπος ακούει το Jump και δεν νιώθει μέσα του τη διάθεση να πέσει και να πάρει πεντακόσιες κάμψεις από την ξαφνική έκρηξη ενέργειας είναι λίγο νεκρός στο βάθος της ψυχής του. Αλλά μετά ήρθε ο Σάμι Χέιγκαρ.

    Ναι, μπορεί και να είμαι και προκατειλημμένος εναντίον των Van Hagar. Αλλά αυτό το πράμα ακούγεται σαν τους γαμημένους Journey.
  • Journey-Don't Stop Believin'

    Και μια που τ'αναφέραμε κι αρχή διαλόγου κάναμε, θέλω μέσα από τα βάθη του παχέος εντέρου μου να ρίξω ένα πηχτό και βρωμερό χέσιμο στους Journey και σε αυτό το τραγούδι που είναι λες και γράφτηκε κατευθείαν για ταινία όπου η Τζούλια Ρόμπερτς φιλιέται με τον Χιου Γκραντ στη βροχή. Ας αρχίσουμε από το ότι είναι βασισμένο στο ένα και μεγαλύτερο από όλα τα μουσικά κλισέ, τις τέσσερις συγχορδίες, παιγμένες σε πιάνο για έξτρα φτηνό συναισθηματισμό από τα ράφια του Λιντλ. Το σύνθι από Κάζιο λαϊκής εμποροπανήγυρης λείπει όσο κι ο Μάρτης απ'τη Σαρακοστή, ενώ ο Στιβ Πέρι πρέπει να πάσχει από σκωληκοειδίτιδα. Και φτάνουμε στους στίχους. Ένα κορίτσι απ'την επαρχία, ένα αγόρι απ'το Ντιτρόιτ, τέσσερα πόδια δυνατά και μια κουτσή κιθάρα. Και ποιο είναι το κεντρικό μήνυμα; Μη σταματάς να πιστεύεις; Αυτό ήταν ήδη κλισέ από την εποχή του Ιησού! Γαμώ τους Journey και γαμώ και το Glee που επανέφερε το κωλοτράγουδο απ'τον τάφο. Και γαμώ το Glee γενικότερα.
Αυτά, και να προσέχετε μήπως η αγαπημένη σας μπάντα προσλάβει έναν καινούριο τραγουδιστή ο οποίος θα βγάζει ξενέρωτες μπαλάντες, κι όλο αυτό δέκα χρόνια πριν καν γεννηθείτε.

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015

Η τελευταία τηγανητή πατάτα

Εικάζω πως θα έχετε παρατηρήσει ένα φαινόμενο που απαντάται κάθε φορά που πηγαίνετε με φιλική παρέα σε ταβέρνα. Πεινάτε σαν τον Πύρρο τον Σαλαμοάρπαγα από το Κωνσταντίνου κι Ελένης (R.I.P), θέλετε κάτι να συνοδεύσετε τις μπύρες και τις ρετσίνες, και μόλις σκάνε μύτη οι τηγανητές πατάτες ορμάτε όλοι σαν τα Ουρούκ Χάι.
Μέχρι που μένει αυτή η μία τελευταία τηγανητή πατάτα. Μία δύσμοιρη πατατούλα στο πιάτο μοναχή της σαν την καλαμιά στον κάμπο. Και ξάφνου όλοι αφήνουν κάτω τα πιρούνια τους και μένουν να κοιτιούνται παγωμένοι, λες και ξαφνικά ο Μπάμπης, ο μεγαλύτερος γαμιάς της παρέας, ανακοίνωσε ότι θέλει από εδώ και στο εξής να τον φωνάζετε Σαρόνα.

Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη να βγάλει αυτή την βαριόμοιρη πατάτα απ'τη μιζέρια της; Ποιος θα επιτελέσει τούτο το σίγουρα δυσάρεστο, μα και ταυτόχρονα αναπόφευκτο καθήκον; Κι εκεί ξαφνικά όλοι παριστάνουν τις παρθένες.
Δεν είναι ότι χόρτασαν. Είναι κοινώς αποδεκτό ότι είναι ανθρωπίνως αδύνατο να χορτάσεις με τηγανητές πατάτες, εκτός κι αν είσαι ανορεξική γκόμενα που τρώει ένα μαρουλόφυλλο το πρωί κι ένα το βράδυ, αλλά αυτές δε μετράνε γιατί το να τις καλέσεις σε ταβέρνα είναι σαν να καλέσεις τον παπά της ενορίας σε σατανιστική τελετή θυσίας κατσίκας.
Είναι μια εντελώς ανόητη κοινωνική σύμβαση. Κι αυτή η σύμβαση λέει ότι αν πάρεις την τελευταία τηγανητή πατάτα θα καταδικαστείς αυτομάτως στη συνείδηση του λαού ως πεινάλας, ψωμύλος, αρούγκανος και ο μαλάκας της παρέας.
Δεν έχει καμία απολύτως σημασία που δεν πρόκειται να χορτάσει κανείς με μία πουτάνα τηγανητή πατάτα. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία που μέχρι πριν από πέντε δευτερόλεπτα κοντεύατε να σφαχτείτε με τα πιρούνια στην προσπάθεια να μπουκώσετε όσο γίνεται περισσότερες πατάτες στην καταβόθρα σας.
Όποιος τολμήσει να αγγίξει την τελευταία τηγανητή πατάτα, θα τον περιμένουν τέτοια βλέμματα ειδεχθούς αποδοκιμασίας λες και έχεσε μες στο πιάτο. Θα πρέπει κάποιος γενναίος να βρει το θάρρος να ρωτήσει "παιδιά, θα τη φάει κανείς αυτή την πατάτα;" και αφού λάβει το οκ να δώσει τέρμα στο μαρτύριο της ηρωικής πατάτας.
Αλλά κι αυτό ακόμη δεν το κάνει κανείς. Η τελευταία πατάτα καταλήγει να πάει σαν το σκυλί στ'αμπέλι από εκεί που'ρθε και να τη σκουπίζει βάναυσα ένας λαντζέρης στο σκουπιδοντενεκέ πριν πλύνει το πιάτο για να φάνε οι υπόλοιποι θαμώνες της σουβλακερί-κοκορετσερί.
-Και τι μας τις λες τώρα εμάς όλες αυτές τις μαλακίες για τηγανητές πατάτες και κοκορέτσια και κατσίκες και μας κάνεις και να πεινάμε;

Προσέξτε ότι υπάρχει μια μεγάλη αντίφαση πίσω από αυτόν τον άγραφο κανόνα. Κι αυτή είναι ότι όλοι μας είχαμε από πίσω την κλασική Ελληνίδα μάνα μεγαλώνοντας, που μας έμαθε ότι είναι κρίμα να πετάμε φαΐ, ότι τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε κι ότι η τελευταία μπουκιά είναι η δύναμή σου κι άμα δεν τη φας δε θα παντρευτείς ποτέ.
Και μετά πας στην ταβέρνα και δεν πρέπει να φας την τελευταία τηγανητή πατάτα. Όσα σε έμαθαν στο σπίτι σου ήτανε λάθος. The struggle is fuckin' real.
To point είναι ότι υπάρχουν διάφορες κοινωνικές συνθήκες που έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους σαν τους Χαϊλάντερς και πρέπει στο τέλος να επιζήσει μόνο μία.
Το κλασικό ελληνικό εικονογραφημένο είναι ότι πάντα κράζεις τους διεφθαρμένους πολιτικούς που ενδιαφέρονται μόνο για να ικανοποιήσουν τον στρατό των ψηφοφόρων τους και μετά τρέχεις και τους ψηφίζεις μόλις σου τάξουν μια θεσούλα.
Αλλά ας μην αρχίσουμε πάλι για τον Τσίπρα.
Ή το άλλο κλασικό ρητό "πουτάνες όλες, εκτός απ'τη μάνα μου και την αδερφή μου". Με τη λογική αυτή, κάθε γυναίκα είναι ή μάνα κάποιου ή αδερφή κάποιου. Επομένως οι μόνες που μένουν για πουτάνες είναι οι μοναχοκόρες κι αυτές μέχρι να κάνουν παιδάκι. Περιορίζει κάπως το σύνολο των πουτανών, νομίζω.
Επίσης ένα σημαντικό φαινόμενο αυτού του τύπου είναι ο επιλεκτικός θαυμασμός προς τη Δύση, του τύπου "πήγε ο γιος της Δοξούλας της Γκαβής στη Γερμανία και πρόκοψε το παιδί, άλλος πολιτισμός, ούτε γόπα πεταμένη στο πεζοδρόμιο, έχουν κράτος Ανθούλα μου" και μόλις πει τίποτα ο Σόιμπλε για τα δάνεια της Επαναστάσεως το γυρίζουν αμέσως σε "άσε τώρα με τους Κουτόφραγκους, εμείς τους δώσαμε τα φώτα, όταν αυτοί ήταν στα δέντρα και τρώγανε βελανίδια εμείς αναβάλαμε το Star Wars για να κάνει πρεμιέρα ο Παπακαλιάτης".

Κι επειδή έχουμε πιάσει την Ελληνίδα μάνα, ας μην ξεχνάμε ότι όταν παίρνεις κακούς βαθμούς στο σχολείο (εγώ ήμουν φύτουλας από μικρός) θα πρέπει να πάρεις παράδειγμα από "τον Γιαννάκη που είναι τόσο καλό παιδάκι και διαβάζει και δε στεναχωρεί ποτέ τη μαμά του, γιατί δεν του μοιάζεις λίγο".
Αλλά όταν εσύ ζητάς να κάνεις κάτι που κάνουν όλα τα άλλα παιδάκια, όπως το να πας να παίξεις μπάλα στην αυλή του σχολείου ή να χτυπήσεις κουδούνια και να φύγεις τρέχοντας ή να πετάξεις μολότοφ σε περίπτερο ή ό,τι είναι τέλος πάντων αυτό που κάνουν στις μέρες μας τα παιδάκια, έρχεται ως κόλαφος η απάντηση "δε με νοιάζει εμένα τι κάνουν τα άλλα παιδάκια".
ΤΟΤΕ ΓΑΜΩ ΤΗ ΣΤΡΟΥΜΦΙΤΑ ΜΟΥ ΤΙ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΡΕ ΜΑΝΑ ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ;
Συγνώμη. Παρασύρθηκα. Τον είχα μεγάλο άχτι αυτόν τον πούστη τον Γιαννάκη.
Τώρα τον έχω μόνο σε στάχτη, μέσα στο τσίγκινο κουτί που φύλαγε τα μπικουτί.
Μετά ήρθε κι ο Γιάνης με το ένα νι και μας αποτέλειωσε όλους.
Εκτός βέβαια από την Ελληνίδα μάνα, υπάρχει και ο Έλληνας πατέρας. Ο οποίος θέλει να δει τον γιόκα του να γαμάει, να σπέρνει, να σέρνει τον πάπαρο και να αφήνει αυλάκι στην άσφαλτος, και ταυτόχρονα την κόρη κλειδωμένη στο κάστρο μέχρι να έρθει ο πρίγκιπας ή ο Μάριο και να την ξεκλειδώσει.
Κι επειδή αυτοί οι πατεράδες δεν είναι σπάνιο φαινόμενο στην τελευταία τριτοκοσμική χώρα της Ευρώπης, καταλήγουμε σε ένα παράδοξο όπου θα πρέπει να έχουμε γαμιάδες γιους και παρθένες κόρες. Ε, δε βγαίνουν τα logistics! Με κανένα κομπιούτερ όμως!
Εκτός κι αν οι γιοι καταλήξουν να γαμιούνται μεταξύ τους.
Τι είπα τώρα, ε;
Βέβαια υπάρχουν και μερικοί που πιστεύουν ότι άμα μπήγεις μεν την μαλαπέρδα στον τριχωτό κώλο, αλλά η δικιά σου πρωκτική ακεραιότητα παραμένει απαραβίαστη, τότε δε λογίζεσαι για πούστης.
Μήπως, λέω μήπως, κάπου έχουμε μπλέξει τον Πούτιν με τον Ρασπούτιν;

Αντιφάσεις. Αντιφάσεις παντού. Όταν πάρει ο Ολυμπιακός ψεύτικο πέναλτι "πουλημένος διαιτητής", όταν παίρνει ο Παναθηναϊκός ψεύτικο πέναλτι "άνθρωπος είναι κι ο διαιτητής κι έκανε λάθος". Όποιος οδηγεί πιο γρήγορα από εσένα "πού πάει ρε ο τρελός, θα μας σκοτώσει" κι όποιος οδηγεί πιο αργά από εσένα "κουνήσου μωρή κηδεία, έχουμε και δουλειές".
Σε καλεί στο γάμο του ο αντιπαθητικός τριτοξάδερφος που είχες να δεις από τον τελευταίο γάμο αντιπαθητικού τριτοξαδέρφου, λες "ποιος τον γαμάει κι αυτόν", αλλά τελικά πας γιατί "άμα δεν πάω θα παρεξηγηθεί το σόι".
Δεν έχει ρέστα ο περιπτεράς, τον κράζεις γιατί σε καθυστερεί. Έχει ρέστα ο περιπτεράς, πάλι τον κράζεις γιατί σε φορτώνει ένα παγκάρι κέρματα.
Δεν πρέπει να στείλεις μήνυμα πολύ νωρίς στη γκόμενα γιατί θα σε περάσει για λιγούρη, αλλά ούτε και πολύ αργά γιατί θα σε περάσει για αδιάφορο, οπότε πρέπει να κάτσεις να υπολογίσεις μια διπλή διαφορική με μη-γραμμικούς όρους και στο τέλος να πάρεις τα παπάρια μου επί του λογαριθμικού άξονος ψ.
Και έτσι, και γιουβέτσι. Και ναι, και όχι. Σαν το δημοψήφισμα του Τσίπρα.
Κι όπως θα έλεγε κι ο Τζίμης, ο Τζίμης κι η Τζάνις, που τα'χουνε τινάξει από ναρκωτικά, είναι παράξενοι οι άθρωποι.
Αυτά, και να προσέχετε μην πεθάνετε μόνος σε ένα μουχλιασμένο υπόγειο με μόνη παρέα δυο κατσαρίδες επειδή φάγατε την τελευταία τηγανητή πατάτα.

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2015

There's a Monster under my bed

Πριν περάσω στο κυρίως θέμα, θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι που με στιγμάτισε. Σήμερα, ημέρα 4 Δεκεμβρίου του σωτηρίου έτους 2015, ο εκφωνητής του 1055 Rock πρόφερε την μπάντα που ακολουθεί ως "Αργκ Όβερκιλ".

Και τώρα ας μπούμε στο ψητό.
Έρχεται πάντα μια στιγμή στη ζωή κάθε ανθρώπου που πρέπει να κάτσει να διαβάσει σε μια νύχτα τρία μαθήματα που δίνει την επόμενη μέρα γιατί τις προηγούμενες μέρες ψώλαρε ανηλεώς προσπαθώντας να μάθει αν τελικά πέθανε ή ζει ο Τζον Σνόου.
Όπως έχουμε ξαναπεί, απαραίτητος αρωγός σε αυτή την προσπάθεια υπερνίκησης του ύπνου είναι ο γκαϊφές.
Παρ'όλα αυτά, για όσους δεν γουστάρουν τη γεύση του καφέ ή/και την ομαλή λειτουργία των εσωτερικών τους οργάνων, υπάρχουν τα διάφορα energy drinks.
Τα ενεργειακά ποτά κυκλοφορούν σε διάφορες μάρκες, αλλά θα έχουν πάντα τα εξής τρία κοινά χαρακτηριστικά:
α) Έχουν μια μυστήρια γεύση που μπορεί κανείς να πετύχει προσεγγιστικά στο σπίτι του αγοράζοντας ένα μπετονάκι 4 λίτρων φτηνό χυμό ανανά από τα Lidl, διαλύοντας μέσα πέντε μελομακάρονα και στραγγίζοντας το μείγμα μέσα σε ένα φορεμένο καλσόν.
β) Θα έχουν πάντα κάποιο σούπερ-ουάου συστατικό όπως εκχύλισμα από παπάρια τυραννόσαυρου Ρεξ ή γαμαμίνη Γ-12 που υποτίθεται ότι είναι και αυτό που δίνει την απίστευτη έκρηξη ενέργειας. Φυσικά όλοι ξέρουμε ότι αυτά είναι μπούρδες γιατί το πραγματικά ενεργό συστατικό είναι καφεΐνη, καφεΐνη, ένας γαμημένος κουβάς καφεΐνη.
γ) Έχουν όλα ονόματα που παραπέμπουν σε φουλ επιθετικές έννοιες που τις σκέφτεται ο Μήτσος Χετταιοχωράφιας και στάζει το πουλάκι του απάνω στο εξώφυλλο του Load. Τα παραδείγματα τα ξέρετε όλοι σας: Red Bull, Shark, Hell και φυσικά αυτό που θα μιλήσουμε σήμερα, το Monster.
Που και σιγά το όνομα δηλαδή. Που το κάνανε τραγούδι η Ριάνα με τον ξεπεσμένο Έμινεμ aka Ξέμινεμ.

Σήμερα λοιπόν είχα την ανάγκη να εισάγω βιαίως μερικούς κουβάδες καφεΐνης μέσα στο νευρικό μου σύστημα, γιατί τις υπόλοιπες μέρες δεν είμαι αρκετά νευρόσπαστο, κι έτσι αγόρασα από το περίφτερο ένα Monster χωρίς ζάχαρη, γιατί καλή κι η παχυσαρκία της ζάχαρης, αλλά σαν τον καρκίνο της ασπαρτάμης δεν έχει.
Καθώς περπατούσα στην κοιλάδα υπό τη σκιά του θανάτου, ξεκίνησα να διαβάζω τι έγραφε στο πλάι. Συνήθως το να διαβάζεις συσκευασίες από προϊόντα είναι κάτι που κάνεις μόνο όταν ξεμένεις στην τουαλέτα με το κινητό κλειστό από μπαταρία και έχεις διαβάσει το τελευταίο τεύχος του Χάι όπου η Τατιάνα χωρίζει με τον Ευαγγελάτο, ο Λιάγκας παθαίνει εγκεφαλικό κι η Μενεγάκη μένει έγκυος.
Αυτό γίνεται σε κάθε τεύχος του Χάι, μην το ψάχνετε.
Αλλά αυτή η συγκεκριμένη συσκευασία με αποζημίωσε.
Χρόνια τώρα ο κόσμος μας ζητάει με μανία ένα Monster χωρίς ζάχαρη.
Ε, βέβαια. Μιλάμε για ορδές που παίρνανε καθημερινά τηλέφωνο από το 1985 παρακαλώ στα γραφεία της εταιρείας και παρακαλούσαν για Monster χωρίς ζάχαρη. Τόσο είχαν απογοητευτεί απ'την New Coke. Αφού έχω και μια θεωρία (αλλά μην το πείτε παραέξω) ότι για το Monster χωρίς ζάχαρη ξεκίνησαν οι ταραχές που σκοτώθηκε ο Γρηγορόπουλος (Κυριακή κοντή γιορτή που της φταίνε οι τρίχες).
Το φτιάξαμε! Και δεν είναι ένα απλό ενεργειακό ποτό.
"Θεραπεύει τη φαλάκρα, σου δίνει τη χαμένη αυτοπεποίθηση που δεν είχες ποτέ άλλοτε, κάνει τη γκόμενα που γουστάρεις να παρατήσει το χλεχλέ που τρίβεται και να τρέξει κατά πάνω σου κουνώντας το στρινγκ της στον αέρα για σημαία και άμα λάχει βελτιώνει και την όραση", ήθελαν να συμπληρώσουν αλλά δεν τους αφήνουν 42 οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οπότε απλά το αφήνουν να αιωρείται στον αέρα ως υπονοούμενο.
Δεν είναι εύκολο να φτιάξεις ένα ποτό χωρίς ζάχαρη και με σχεδόν καθόλου θερμίδες που να αξίζει να λέγεται Monster.
Κι επαναλαμβάνω, σιγά το όνομα. Που το έκαναν τραγούδι κι οι Skillet που παίζουν χριστιανικό ροκ.

Αφού τροποποιήσαμε το ενεργειακό μας μείγμα, τελειοποιήσαμε το σύστημα γλυκαντικών μας και απορρίψαμε εκατοντάδες γεύσεις, φτάσαμε στο τέλειο αποτέλεσμα!
Φαντάσου δηλαδή πώς θα ήταν οι εκατοντάδες γεύσεις που απέρριψαν προκειμένου να καταλήξουν σε αυτήν.
...βοηθάει στη μείωση της κούρασης, στην αύξηση της ετοιμότητας και σε παρακινεί να δουλέψεις (εννοώ να παίξεις) σκληρότερα! Με δύο λέξεις, "τα σπάει"!
Now that's what I call "knowing your motherfuckin' audience". Ξέρει πολύ καλά ότι ο τύπος που θα πάρει εν συνειδήσει του Monster και θα το πιει είναι ακριβώς ο τύπος που θα σκεφτεί "ναι, οκ, σήμερα πρέπει να διαβάσω μέσα σε μια νύχτα για να γράψω τρία μαθήματα αύριο, αλλά who fuckin' cares! Αύριο πρέπει να βγω στην κλαμπάρα με μπλουζάκι V και τρεις τόνους ζελέ στο μαλλί και να χοροπηδάω σαν το κατσίκι μέχρι να μη μου κάτσει ούτε μια γκόμενα στο μαγαζί! Θα ξανακοιμηθώ το 2019! Φακ γιέα!".
Βέβαια η έκφραση "τα σπάει!" έχει σταματήσει να "τα σπάει!" από τότε που το Παραπέντε έπαιζε ακόμα σε πρώτη προβολή, αλλά το συμπέρασμα εξακολουθεί να ισχύει.
Μετά όμως γυρίζεις κι από την πλευρά του κουτιού που δεν την έγραψε ένα δεκαπεντάχρονο που μόλις τερμάτισε το καινούριο Battlefield πατώντας τα πλήκτρα με την άκρη της σηκωμένης πούτσας του και το πράγμα γίνεται ακόμα πιο γελοίο.
Δεν θα πρέπει να καταναλώνεται από παιδιά, εγκύους...
Η Monster Energy Limited δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη αν το παιδί σας γεννηθεί με τρία χέρια, δεκαοχτώ δάχτυλα, 47 χρωμοσώματα ή διχαλωτό πέος. Ευχαριστούμε, εκ της διευθύνσεως.
...ή άτομα ευαίσθητα στην καφεΐνη.
Το "ευαίσθητα" εν προκειμένω είναι μια κουβέντα, γιατί εξαρτάται κι απ'το τι ποσότητες μιλάμε. Ας πούμε, όλοι οι άνθρωποι είναι ευαίσθητοι σε 14 λίτρα ουίσκι.
Καταναλώνουμε με υπεύθυνο τρόπο ως μέρος του μια ισορροπημένη διατροφή και υγιεινό τρόπο ζωής.
Ε...οκ. Ξεχάστε την ορθογραφία που είναι σαν να διαβάζει ο Μπάγιεβιτς τα αποτελέσματα του Google Translate. Αυτό είναι το μεγαλύτερο ανέκδοτο που έχω διαβάσει και θα διαβάσω μέχρι να ξανακάνει δηλώσεις ο Τσίπρας.
Ότι και καλά οι τυπάδες που κάνουν ισορροπημένη διατροφή και υγιεινό τρόπο ζωής, που τρώνε χωρίς ίχνος ειρωνείας γκότζι μπέρι και αλάτι Ιμαλαΐων, που παίρνουν ψωμί και το κοπανάνε πάνω στο τραπέζι για να φύγει η γλουτένη, που αναζητούν στη Σαλονίκη ξημερώματα με ένα βιολί κι ένα φεγγάρι τον μοναδικό κοτοπουλά που ταΐζει τα κοτόπουλά του νέκταρ και αμβροσία και τα νανουρίζει τα βράδια με τη Σονάτα του Σεληνόφωτος του Μπετόβεν...
...ότι και καλά δηλαδή υπάρχει ποτέ περίπτωση να αγοράσουν αυτοί οι άνθρωποι τη ραδιενεργή Κοκακόλα που πουλάς;

Όχι ρε φίλε. Το είχες ξεκινήσει μια χαρά με την αναγνώριση του κοινού σου (καυλωμένα δεκαπεντάχρονα, καυλωμένοι φοιτητές που νιώθουν σαν καυλωμένα δεκαπεντάχρονα), τώρα γιατί μας το χαλάς; Έχετε δει ποτέ πακέτο από τσιγάρα να γράφει "καπνίζουμε υπεύθυνα και με μέτρο ως μέρος μιας υγιεινής ζωής";
Όχι ρε φίλε. Δεν είσαι ούτε μπρόκολα στον ατμό, ούτε δημητριακά πρωινού με βρώμη και βατόμουρα, ούτε καν cottage cheese τώρα με 124% λιγότερα λιπαρά. Είσαι το γαμημένο Monster. Ένα μισόλιτρο κουτί που περιέχει αποκλειστικά ζάχαρη διαλυμένη σε καφεΐνη. Δεν πρόκειται να σε καταναλώσει άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του και το σώμα του.
Σε καταναλώνουν άτομα που τις τελευταίες τρεις μέρες έχουν φάει μόνο πίτσες, έχουν βαφτίσει όλες τις κατσαρίδες που κυκλοφορούν στο μπάνιο τους και η μόνη τους αγωνία είναι πώς θα βγάλουν δύο βδομάδες με πέντε ευρώ όσο πιο ντίρλα γίνεται.
Και θα έπρεπε να είσαι υπερήφανο γι'αυτό.
Stop drink shaming. All drinks are beautiful.
Αυτά, και να προσέχετε μην πιείτε πέντε Monster στα καπάκια για να την παλέψετε μετά από σκληρή μέρα στη δουλειά στη συναυλία των Αργκ Όβερκιλ και μετά ανατιναχθούν οι βολβοί των ματιών σας.