Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

Saxon-Βία-Μηχανολογία

Κυρίες και αλητήριοι, δεσποσύνες και ρεμάλια, κλεφτρόνια και τζέντλεμεν, φίλοι Ζιντάν και φίλοι Ρονάλντο, ακολουθεί η επίσημη και μοναδική εξουσιοδοτημένη ανασκόπηση της επιχείρησης Σοκ και Πέους που εξαπελύθη υπ'εμού στην εχθρική πόλη της Αθήνας υπό τους ήχους των υπερτιτανοτεράστιων Σαξόνων.

Ας πιάσουμε όμως τα πράγματα απ'την αρχή, και πιο συγκεκριμένα την κάθοδο των μυρίων την Παρασκευή.
Ένα από τα πράγματα για τα οποία μπορείς πάντα να βασιστείς στον ΟΣΕ είναι ότι το τρένο σου θα ξεκινήσει στην ώρα του, αλλά οπωσδήποτε θα καθυστερήσει να φτάσει, κάτι για το οποίο ευθύνεται κατά πάσα πιθανότητα η νεραϊδόσκονη.
Όπως απεδείχθη όμως η καθυστέρηση της περίπου μίας ώρας που έφαγα στο κεφάλι από τους υπέροχους ελληνικούς σιδηρόδρομους απεδείχθη σε καλό, καθώς όταν έφτασα στο προκαθορισμένο σημείο συνάντησης με τον Φίδη, ο οποίος και ανέλαβε να με φιλοξενήσει, να μου κάνει αέρα με το φτερό και να με ταΐζει σταφύλια στο στόμα όσο εγώ θα είμαι ξαπλωμένος στο ανάκλιντρο σαν τον Καίσαρα, αυτός αντί να με χαιρετίσει επαναλάμβανε συνεχώς "έκανα δυόμιση ώρες να φτάσω στην Αθήνα".
Ας σημειωθεί εδώ ότι η μυστική Φιδοσπηλιά βρίσκεται σε μια άκρως απόρρητη τοποθεσία του υπολοίπου Αττικής, καλά φυλασσόμενη από τις δύο τεράστιες σκύλες του Φίδη χάρη στις οποίες βγάζω τρίχες ακόμα κι από τα σώβρακά μου, ώστε ο Φίδης να οργανώνει τις βρωμοδουλειές του μακριά από την οχλαγωγία και τα αδιάκριτα βλέμματα της μεγαλούπολης.
Αυτό που είχε συμβεί είναι ότι ο αυτοκινητόδρομος είχε πήξει στα αυτοκίνητα, όπως ήταν αναμενόμενο να συμβεί κάθε φορά που η ΕΜΥ προβλέπει ότι θα πέσουν τέσσερις ψιχάλες, κι έτσι ο Φίδης (κατά τις δικές του δηλώσεις) μέχρι να έρθει άκουσε τέσσερα άλμπουμ, κάπνισε ένα πακέτο τσιγάρα και κατέστρωσε σχέδιο εξόντωσης του συνόλου της ανθρωπότητας.
Είμαι σίγουρος ότι ακόμα και μέχρι σήμερα θα μουρμουράει στον ύπνο του "δυόμιση ώρες...δυόμιση ώρες...δυόμιση ώρες".
Αφού φόρτωσα την βαλίτσα με τα περίπου τριάμιση κιλά ρούφις στο Snakemobile, ένα σούπερ-ντούπερ Χουντάι I4 Λούφα και Απαλλαγή των εκατόν εφτακοσίων χιλιάδων κυβικών, η επόμενη στάση της παγκόσμιας περιοδείας μου στην Αθήνα ήταν η λατρεμένη Κατερίνα και ο όχι και τόσο λατρεμένος Εγγλέζος της, μαζί με τους οποίους κατευθυνθήκαμε στην Ιρλανδέζικη παμπ "Τζέιμς Τζόις", όπου οι σερβιτόροι μας παίρνανε παραγγελία στα Εγγλέζικα.
Μεγαλοπιαστήκανε οι κώλοι σας, Αθηναίοι. Πριν πενήντα χρόνια μιλούσατε Αρβανίτικα και τώρα άμα δε σας πάρουνε παραγγελία στα Εγγλέζικα οι σερβιτόροι της Ιρλανδέζικης παμπ είναι ντροπή και αίσχος και θα ανεβάσετε αρνητική κριτική από το Άιφονε το 666 the number of the beast. Άσε μας κουκλίτσα μου.
Από την Ιρλανδέζικη παμπ πάντως δεν έχω παράπονο, όπως δε θα έπρεπε να έχω παράπονο από μέρος που σερβίρει μπύρες.
Την επόμενη μέρα το πρόγραμμα περιλάμβανε ξύπνημα...κάποτε, και μετάβαση στο σταθμό Βουκτώριας, όπου και θα ευρισκόμασταν με τη Φίδαινα, τον αγαπημένο αλκοολικό του Έθνους Πρόεδρα ΑΠΙ, και το Σκαμπό.
Το Σκαμπό είναι κατά βάση ένα από τα πρωτοπαλίκαρα του Φίδη, το οποίο έχει την εξής ιδιότητα που τον κάνει χρήσιμο: μπορείς να τον πεις ότι παίζει το τάδε άκυρο συγκρότημα της σκηνής του Αζερμπαϊτζανικού ντεθ-θρας στις δύο η ώρα το πρωί σε μια καντίνα λίγο παραέξω από τα Λιόσα και αυτός θα έρθει, φορώντας πέτσινα και κουβαλώντας μπυρόνια περιπτέρου ποιότητας ΑΑΑ.
Ας σημειώσουμε εδώ ότι εγώ κι ο Φίδης είχαμε κανονίσει να πάμε σετάκι φορώντας μπλουζάκια Πριστ. Αυτό που δεν είχαμε υπολογίσει ήταν ότι κι ο Απίτης θα έσκαγε με μπλουζάκι Πριστ. 

Δυστυχώς το Σκαμπό μας χάλασε την κέντα, αλλά ακόμη κι έτσι. ήμασταν τέσσερις τύποι με πέτσινα μπουφάν και μπλε τζιν και προχωρούσαμε στον ηλεχτρικό ωσάν τους Ντάλτονς, κι οι μπάτσοι μας κοιτούσανε με μισό βλέμμα ενώ λίγο παραδίπλα οι Πάκηδες πραγματοποιούσαν ανελέητο εμπόριο θανάτου σαν να μην τρέχει κάστανο.
Αλλά όπως λέμε κι εμείς οι Παοχτζήδες, στ'αρχίδια μου οι μπάτσοι και οι κάμερες.
Κι έτσι με τα πολλά και με τα λίγα φτάσαμε στο Gagarin, το συναυλιακό χώρο στον οποίο θα απολαμβάναμε τους Σάξονες και μπύρες Χάινεκεν σε πλαστικό ποτήρι για πέντε ευρώ, κάτι το οποίο είναι η μεγαλύτερη αισχροκέρδεια που έχω δει στη ζωή μου από τότε που βγήκε το Iphone 6.
Στη Λιοσίων βρίσκεστε ρε, δε βρίσκεστε στο Άπερ Ιστ Σάιντ του Μανχάταν.
Φυσικά αυτό το πράμα δεν πτόησε καθόλου τον Απίτη, ο οποίος, έχοντας ήδη κοπανήσει τσικουδιές μαζί με κάτι "κοπέλια" από την Γκρήτη στην οποία και κατοικοεδρεύει, στη συνολική διάρκεια της βραδιάς πρέπει να κατέβασε εφτακόσιες σαράντα εφτά μπύρες.

Για τους Σάξονες αυτούς καθεαυτούς είμαι πολύ λίγος για να μιλήσω. Ο Μπιφ "Κωλόγρια" Μπάιφορντ έδωσε πόνο, έδειξε πώς γίνεται η δουλειά, έσπειρε μεταλλικό πανικό σε πιστούς και απίστους, γαύρους και βάζελους, κι όλα αυτά ενώ έπιανε ακατάπαυστα το πουλί του.
Προ του ματς...ε, της συναυλίας ήθελα να πω, έπιασα σε κάποια φάση και τραγουδούσα με την κελαρυστή και μελωδική φωνή μου το Ride Like The Wind. Ο Φίδης, ως άλλος τερματοφύλακας Ρομπέρτο του Ολυμπιακού προ του ματς με τη Γιουβέντους, προέβλεψε ότι "μπα, δε θα το παίξουν αυτό".
Ε, και μόλις στο μέσο της συναυλίας αρχίζουν να ακούγονται οι στίχοι "ιτ ιζ δε νάιτ, μάι μπάντι ιζ γουίκ" και τα λοιπά και τα λοιπά, ήταν έτοιμος να καβαλήσει τα κάγκελα.
Φυσικά το κοπάνημα ήταν ανηλεές και το μαρκάρισμα γινόταν σε όλο το γήπεδο καθ'όλη τη διάρκεια του αγώνα. 747, Princess of the Night, έξοδος απ'τη σκηνή, encore με Wheels of Steel, Never Surrender και για τελείωμα -ποιο άλλο θα ήταν πιο ταιριαστό;- Denim And Leather, brought us all tougether/toogether/συμπληρώστε ορθογραφία της αρεσκείας σας.
Και κάποιοι άλλοι επιλέγουν να δίνουν το ΟΑΚΑ στη Lady Gaga.
Αφού η Κωλόγρια μας άφησε να μαζέψουμε τα σαγόνια μας απ'το πάτωμα, η επόμενη στάση ήταν το γνωστό και αγαπημένο μεταλάδικο Rainbow, με την πιο μουνότερη μεταλο-σερβιτόρα δυτικά του Πέκος, όπου συνεχίστηκε η μπυροποσία για όλη τη νύχτα (η οποία ήταν και μία ώρα μακρύτερη γιατί άλλαξε η ώρα το Σάββατο).
Καθώς ανηφορίζαμε στην άκρως απόρρητη Φιδοσπηλιά, είχε ξεκινήσει να βρέχει κι ένα νεαρό κοριτσάκι περπατούσε μες στις ερημιές. Ο Φίδης, είτε από μία σπάνια κρίση καλοψυχίας είτε επειδή μυρίστηκε μουνάκι και ξύπνησαν μέσα του τα άγρια ένστικτα του βιαστή, αποφάσισε να την πάρει οτοστόπ.
Τα χρόνια της δεκάξι. Το αν είχε ξεπετάξει ολόκληρο τον Κολωνό δεν έχει εξακριβωθεί ακόμα, αλλά η σκέψη της φυλακής ήταν αρκετή για να μην τη βιάσουμε, κλειδώνοντας τις πόρτες του αυτοκινήτου και ρίχνοντας ένα σατανικό γέλιο όσο η δύσμοιρη νεαρή κοπέλα θα έσκουζε κι οι κραυγές της θα επικαλύπτονταν υπό τους ήχους του βόρβορου γιαγμανικού θρας.
Οπότε ναι, δε γάμησα.
Αλλά αν πετύχουνε οι Saxon, τύφλα να'χει το γαμήσι.
Η επόμενη μέρα ήταν Κυριακή κι έτσι αράξαμε στη Φιδοσπηλιά βλέποντας σαπίλες στον ΟΤΕ TV και τρώγοντας. Το συνταρακτικό όμως που συνέβη εκείνη τη μέρα ήταν ένα: μάθαμε ότι ο Τόμι Σταρκ ζει.
Ο μικρός Τόμι είχε να φανεί στον έξω κόσμο από πέρσι τα Χριστούγεννα κι οι φήμες οργίαζαν ότι έχει χαθεί στη μαύρη τρύπα του μουνιού. Ήμασταν έτοιμοι να απευθυνθούμε για την εύρεσή του στη Νικολούλη, το Πάμε Πακέτο, το Χαμόγελο του Παιδιού και τον Άγγελο Αναστασιάδη. Αλλά τώρα πλέον ξέρουμε ότι ζει.
Ευχάριστες ή δυσάρεστες, αυτές ήταν οι ειδήσεις μέχρι και αυτή την ώρα, περίπου εφτά και δέκα πρώτα λεπτά το απόγευμα. Σας ευχόμαστε ένα ευχάριστο απόγευμα.
Αυτά, και να προσέχετε μην σας πάρουν οτοστόπ μες στη νύχτα δύο μαλλιάδες με πέτσινα μπουφάν και πουλήσουν τα όργανά σας στο Ebay.

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

Denim and Leather brought us all together


Snake Plissken 18/10/14 18:44
Γράψε για το μοναδικό αίσθημα brotherhood σε υπερμεγεθυντικό βαθμό που συναντάς και νιώθεις, μόνο, όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε μαλλιάδες-αλήτες-σατανιστές-ου ου 666-denim and leather τύπους. 
Αν όχι γράψε για αυτούς που πίνουν συγκεκριμένη φτηνή μπύρα, βλέπε Πρόεδρα ΑΠΙ. :p
ή στη τελική γράψε για το γνωστό μότο: "treat & love your woman like a princess and worship her like a mistress".
Θα πάρω τις τρεις προτάσεις του Snake Plissken, νικητή αυτού του διαγωνισμού που κερδίζει το πολυπόθητο σετ λινζερί (το οποίο υποθέτω ότι δε θα φορέσει ο ίδιος αλλά η Φίδαινα, δεν ξέρω όμως τι ανώμαλες παρενδυτικές φαντασιώσεις μπορεί να έχει), θα πάρω λοιπόν τις τρεις προτάσεις του Σνέικ και θα τις βάλω στον κώλο μου...ε, θα τις πάρω ανάποδα από τη σειρά που τις κατέθεσε, ήθελα να πω.
Η τρίτη λοιπόν πρόταση του φίλτατου Φιδέμπορα είναι να γράψω για το γνωστό μότο "treat & love your woman like a princess and worship her like a mistress". Η αλήθεια είναι ότι αυτό το μότο δε μου ήταν τόσο γνωστό όσο άλλα, πιο πασίγνωστα μότο όπως το Σεξ-Βία-Μηχανολογία ή το "Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά" ή το "Καριόλα Εμμανουέλα Αγγουράκη μ'έχεις κάνει τάρανδο".
Σύμφωνα όμως με έγκριτους ψυχολόγους-αναλυτές του φέισμπουκ με πτυχία από το πανεπιστήμιο του Πούτσεστερ, στο βάθος της ψυχής μου είμαι κι εγώ ένα υποτακτικό σίχαμα, που ο μόνος σκοπός της ζωής του είναι να τον βάλει κάτω μια νταρντανοζουμπουρλούδα αφέντρα, ντυμένη εξολοκλήρου από ψόφιες αγελάδες, και να της γλείφει τα δάχτυλα των ποδιών μέχρι να του στεγνώσει το σάλιο.
Η Ιστορία θα κρίνει κατά πόσον αυτοί οι ισχυρισμοί είναι αληθείς, αλλά στη βάση του δεν έχει κι άδικο. Πρέπει να τις προσέχουμε και να τις περιποιούμεθα τις γυναίκες, γιατί είναι σαν τα τριαντάφυλλα: βγάζουν αγκάθια και σου κάνουν τα χέρια μουνί μόλις πας να τις πιάσεις.
Οι παρομοιώσεις μου είναι κάτι το καταπληκτικό.
Μετά έχουμε τη δεύτερη πρόταση του αγαπητού Φίδη, η οποία είναι να γράψω για τους πότες μιας συγκεκριμένης μάρκας φθηνής μπύρας, στους οποίους περιλαμβάνεται το έτερο ρεμαλορέμαλο του Τρίο Πούτσες που το Σάββατο που μας έρχεται θα χτυπηθεί στην συναυλία των Σαξόνων, ο Πρόεδρος ΑΠΙ.
Το ένα μέλος του Τρίο Πούτσες είναι ο Φίδης.
Και το άλλο είμαι εγώ ως εκκολαπτόμενο ρεμαλορέμαλο.
Οι κακές παρέες θα με φάνε.
Η συγκεκριμένη μάρκα φτηνής μπύρας δεν είναι άλλη από την Προστ, μπύρα που πωλείται σε όλα τα καλά μίνι μάρκετ της επαρχίας προς 80 λεπτά το μισό λίτρο, κάτι που σημαίνει ότι είναι πιο φτηνή κι από τη μάνα ενός γαύρου, κι άρα είναι κατάλληλη για κάθε είδους αλκοολικό που μετράει τις ποσότητες που καταναλώνει όχι πλέον σε μπουκάλια και κουτάκια, αλλά σε παλέτες και κοντέινερ.
Αν ρωτήσεις όμως τον ίδιο τον Πρόεδρα, θα σε πει ότι η Προστ γαμεί. Ο θρύλος που μόλις τώρα έβγαλα απ'τον κώλο μου λέει ότι ένας νεαρός Εγγλέζος αλητήριος ονόματι Ρομπ Χάλφορντ έκανε κάποτε διακοπές στην Κρήτη κι έτυχε να πιει μια Προστ. Οπότε ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που έφτιαξε μια μπάντα προς τιμήν αυτής της μπύρας, ονόματι Τζούντας Προστ. Αλλά οι υπόλοιποι οργανοπαίχτες νόμιζαν ότι απλά ήταν σουρωμένος κι ήθελε να πει Τζούντας Πριστ αλλά γλώσσεψε τη μπέρδα του.
Και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Το οποίο σημαίνει ότι αυτοί που πίνουν Προστ είναι μικροί θεούληδες του μέταλ, πλασμένοι κατ'εικόνα και καθ'ομοιώση του επουράνιου Χάλφορντος κι άρα εσύ ο τιποτένιος Φιδάμπουρας δεν μπορείς να τους προσάψεις απολύτως τίποτα.
Κι αυτό μας φέρνει στην τελική πρόταση του Μακ-Μιλκ-Σνέικ Σοκολάτα, η οποία λέει να περιγράψω την αδερφοσύνη που διακατέχει εμάς τσι μεταλάδες.
Υπάρχουν πολλές ιδέες που μπορούν να ενώσουν τους ανθρώποι και να τους φέρουν κοντά και να είναι όλοι ενωμένοι σαν μια γροθιά.
Αλλά αυτή η ανάρτηση έχει να κάνει με το μέταλ και όχι με τον ΠΑΟΚ, παρ'όλο που όπως όλοι γνωρίζουμε ο ΠΑΟΚ είναι πιο χέβι κι απ'το χέβι κι ότι ο Μάκης ο Μανάβης μετά την Τούμπα γύρναγε στο σπίτι του και κοπάναγε βινύλιο Sodom στα καπάκια για να νιώσει την εκστατική αποθέωση του ιερού συνδυασμού.
Αλλά πλατειάζω.
Σε έναν κόσμο που έχει πήξει απ'τη μία μεριά στα σκυλάδικα της ελεεινής τραπέζης, πάνω στην οποία λικνίζουν την κυτταρίτιδά τους οι κλασικές υποβαλκάνιες γκόμιναι και στις Λέιντες Γκάγκες που σκούζουν κάτι γκαγκαδιασμένα, κι από την άλλη μεριά σε κάτι ανθυποηλίθιους πουθενάδες που νομίζουν ότι κάνουν μέταλ "ραπάροντας" (είπαν και γέλασαν όλα τα 128 μέλη των Wu-Tang Clan) και γρυλίζοντας σαν χαλασμένο βενζινοπρίονο, το να ξέρεις ότι υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που ξέρουν να εχτιμήσουν το σωστό, γνήσιο, ατόφιο χέβι είναι αξία ανεχτίμητη και για όλα τ'άλλα υπάρχει η Μάστερκαρντ.
Δεν έχει σημασία αν ο απέναντί σου είναι γαύρος ή βάζελος, Νουδού η Τσύριζα, αν του αρέσουν οι ξανθές ή οι μελαχρινές, αν βάζει ή όχι τζατζίκι στο πιτόγυρο, αν αποκαλεί το πιτόγυρο "σουβλάκι" ή αν ξέρει ελληνικά, τι αυτοκίνητο οδηγάει, τι δουλειά κάνει, πού μένει, τίποτα. Το τζιν και το δέρμα μας φέρνουν όλους μαζί και τέρμα, μπακότερμα και στα τρία κόρνερ πέναλτι.
Είμαστε όλοι αδέρφια. Κι όχι με την έννοια του φλωρίτζουλα του Λένον και του "ιμάτζιν ολ δε πίπολ", γιατί ο Λένον ήταν μαλάκας και σαβουρογάμης ολκής. Αλλά με την αντρίκεια έννοια του brothers in arms, ενός ιερού πολέμου απέναντι στους infidels αυτουνού του κόσμου.
Θα σας πω μια ιστορία από την ταπεινή και πενιχρή προσωπική μου εμπειρία. Τον Ιούνιο που μας πέρασε πήγα στους Enforcer, οι οποίοι είναι new kids on the block (δεν εννοώ το σαχλό boy band των αρχών της δεκαετίας του '90, όπως μάλλον κανείς σας δε θα φαντάστηκε) αλλά καταφέρνουν παρά ταύτα να αγγίξουν τη δόξα των Μεγάλων Παλαιών.

Πριν πάω να τους ακούσω στο Οχτάμπαλο, το ροκ κλαμπ-λαϊβάδικο της Θεσσαλονίκης που προχθές φιλοξένησε τον καλτ αοιδό Κώστα Μπίγαλη, δεν είχα ιδέα ποιοι είναι οι Ενφόρσερ και αν τρώγονται. Πέον, επίσης, να σημειωθεί ότι βρισκόμουν εντελώς τελείως μόνος μου στο Οχτάμπαλο και δεν ήξερα κανέναν.
Σε ελάχιστα μόλις λεπτά, συνομιλούσα με άτομα που δεν είχα ξαναδεί και δεν έχω ξαναδεί από τότε, με τρόπο λες και είχαμε κάνει μαζί φαντάροι στο Μεγάλο Πεύκο και θυμόμασταν εκείνη τη φορά που κάναμε μαντραπήδα για να πάμε στα μπουρδέλα και τη διπλανή πουτάνα τη γαμούσε ο υπόδικας και μας είδε και φάγαμε 10 μέρες φυλακή.
Και όταν βγήκαν οι Ενφόρσορες, που επαναλαμβάνω ότι δεν τους είχα ξανακούσει στη ζωή μου, η καύλα μου ήταν τέτοια λες κι είχα μπροστά μου τη Λίτα Φορντ γυμνή, τότε που ήταν στα ντουζένια της με το μισό στρέμμα μαλλί. Ή την Τάουνι Κίτεν, η οποία ήταν γυναίκα του Ντέιβιντ Κάβερντεϊλ κι ως εκ τούτου έχει παίξει σε περίπου οχτώ εκατομμύρια βίντεο κλιπ των Γουάιτσνεϊκ. Ή κάποια eighties μουνάρα τέλος πάντων.
Ένιωθα ότι πρέπει εκείνη τη στιγμή να κατεβάσω ένα βαρέλι από το νέκταρ των θεών που λέγεται μπύρα (το αν αυτή θα είναι Προστ ή όχι είναι ήσσονος σημασίας), να βγω στους δρόμους της Θεσσαλονίκης καβάλα σε ένα αλόγατο και φορώντας ένα πετσί ωσάν τους Βίκινγκς, να κάψω χωριά και να βιάσω παρθένες.
Αλλά δεν το έκανα γιατί στα χρόνια που ζούμε δεν υπάρχουν πλέον παρθένες.
Επίσης κάτι σχετικό με νόμους περί βανδαλισμού και κάτι τέτοιες μαλακίες.
Αλλά το σημαντικό είναι αυτό που είπα παραπάνω. 
Όχι το "ΠΑΟΚ για σένα κόβω και τον πούτσο μου", το άλλο.
Για την αδερφοσύνη των μέταλχεντς.
Αυτό τέλος πάντων.
Αυτά, και να προσέχετε μην πιείτε πολλές Προστ και πάθετε συχνοουρία.
ΧΑ! Σας την έσκασα. Είχα πει ότι θα το βγάλω αύριο και τελικά το βγάζω σήμερα. Πάρ'τε όλοι ομαδικώς τ'αρχίδια μου τώρα.

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Δεύτερος μεγάλος διαγωνισμός του ΚΠΣΑ

H βαρεμάρα για άλλη μια φορά έρπει πίσω μου στη νύχτα, σαν ένα μαυροφορεμένο τέρας.

Επομένως, συνεχίζοντας μια μακρά παράδοση διαγωνισμών που αριθμεί το δεύτερο μέρος της, καλώ όλες εσάς τις πιστές μου Ρουβίτσες, που ξέρω ότι ξεροσταλιάζετε καθημερινά στο μπλογκ μου πατώντας εκατοντάδες φορές το F5 και περιμένοντας πότε θα εμφανίσω καινούρια εγγραφή ενώ στο διπλανό παράθυρο έχετε ανοιχτό το XHamster και την παίζετε ασύστολα με κάποια βρωμερή τσόντα της Μπελαντόνας, να αυτοσχεδιάσετε και να μου προτείνετε το θέμα της επόμενης ανάρτησης.
Ο διαγωνισμός θα τρέξει μέχρι την Κυριακή το βράδυ γιατί αύριο δε θα είμαι στη Θεσσαλονίκη και ο νικητής θα δει το θέμα του να γράφεται το συγκεκριμένο βράδυ εκτός κι αν συμβεί κάτι εξαιρετικά συνταρακτικό που απαιτεί ανάρτηση (κάτι αρκετά συνταρακτικό θα είναι της τάξης μεγέθους "ολοκλήρωση του μετρό της Θεσσαλονίκης").
Το βραβείο του νικητή είναι ένα σετ δαντελωτά στρινγκ, σουτιέν και ζαρτιέρες, ανεξαρτήτως του φύλου. Οι άνδρες μπορούν να σκεφτούν μόνοι τους πώς θα χρησιμοποιήσουν το βραβείο τους, μη θέλετε μασημένη τροφή.
Αυτά, και να προσέχετε μη στραμπουλήξετε τον καρπό σας απ'την πολλή μαλακία με τη Μπελαντόνα.
Άπους Ντέιτους: Ο διαγωνισμός έλαβε λήξις. Αλλά επειδής ακόμα βαριέμαι, το θέμα θα δημοσιευτεί αύριο κι όχι σήμερα. Καληνύχτα και άντε γεια.

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014

Δε γαμείς που δε γαμείς...

Σε ό,τι αφορά τις γυναίκες, τα γούστα ποικίλλουν περισσότερο κι από τα πράγματα τα οποία μπαίνουν σαν γέμιση μπουγάτσας στη Θεσσαλονίκη.

Άλλοι γουστάρουν ξανθές, άλλοι μελαχρινές, άλλοι κοκκινομάλλες, άλλοι είναι πιο πανκ και γουστάρουν κάτι τύπισσες με μαλλιά με μπλε και πράσινους κόκκους, άλλοι ακόμα και ξυρισμένα κεφάλια σαν την Νάταλι Πόρτμαν στο V for Gamiseta.
Κάποιοι γουστάρουν κοντές για να τους παίρνουν πίπα μέσα σε Σμαρτ, άλλοι γουστάρουν ψηλές γιατί ξέρω γω έχουν το ίδιο ανάστημα με τον Μάικιους και θέλουν τη γκόμενα να τους κατεβάζει το βάζο με τη μαρμελάδα από το ράφι.
Κάποιοι θέλουν να είναι αδύνατες και μικροκαμωμένες οι γκόμενες για να τις κουμαντάρουν και να τις παίρνουν και να κάνουν αεροπλανικά κόλπα που τα μάθανε όταν παρακολούθησαν το Cirque du Soleil, κι άλλοι τις θέλουν ζουμπουρλούδικες, νταρντάνες και τέθοια για να έχουνε να πιάνουνε και να ξαπλώνουν αναπαυτικά πάνω στα βυζιά σε καμιά υπερατλαντική πτήση όσο κάποιο μπασταρδάκι από πίσω θα τσιρίζει με όση δύναμη βάζουν τα μικροσκοπικά πνευμόνια του.
Και μετά υπάρχει ο Γιώργος.
Ο Γιώργος είναι ένας συμφοιτητής μου, ο οποίος ας πούμε ότι έχει πολύ επιλεκτικά γούστα.
Κι αυτό δεν έχει να κάνει με το ότι οι γκόμενες που έχουμε διαθέσιμες στη σχολή είναι όλες σαν να έχουν τρακάρει με αεριωθούμενο μπιφτέκι, με εξαίρεση την τσουπωτή και λαχταριστή Γιούλη η οποία ή όσο πάει ο καιρός ομορφαίνει ή η αγαμία μου έχει βαρέσει κόφτη και σε λίγο το πουλί μου θ'αρχίσει να βγάζει καπνούς.
Αν τον στήσεις στην πλατεία Αριστοτέλους και τον βάλεις να σου βαθμολογήσει εκατό γκόμενες που θα περάσουνε, θα βρει δύο γκόμενες που θα πάρουν το πολυπόθητο εφτάμισι. Οι υπόλοιπες θα καταλήξουν με συνοπτικές διαδικασίες να κοσμούν τον πάτο του Θερμαϊκού.
Ο άνθρωπος αυτός έχει δηλώσει ότι όλες οι γκόμενες που δεν κάνουν squats πρέπει να πεθάνουν.
Ο άνθρωπος αυτός έχει δηλώσει ότι δε θα γαμούσε την τάδε γκόμενα επειδή δεν έχει καλοσχηματισμένη γάμπα.
Ο άνθρωπος αυτός έχει δηλώσει ότι ο κώλος και η μέση της γκόμενας πρέπει να σχηματίζουν την ίδια κατακόρυφη ευθεία.
Ο άνθρωπος αυτός έχει δηλώσει ότι η Σκάρλετ Γιόχανσον πρέπει να χάσει κανένα δυο κιλά.
Αν άκουγε κανείς αυτόν τον τύπο να μιλάει για γκόμενες, θα νόμιζε ότι κάθε βράδυ γαμάει τα καλύτερα μουνιά του σύμπαντος. Αλλά επειδή, όπως είπα και στην αρχή, ο τύπος είναι μηχανολόγος, κάτι τέτοιο δε συμβαίνει.
-Ρε μαλάκα, έχεις γνωρίσει εσύ πολλούς άντρες στη ζωή σου που κάθονται και κοιτάνε τη γκόμενα για να δουν τι σχήμα έχει η γαμημένη γάμπα της; Το παιδί είναι πιο ντουλαπιασμένη κι απ'τον Χάλφορντ τη δεκαετία του '80.

Η αλήθεια είναι ότι το ενδεχόμενο ο Γιώργος να είναι κρυφή μου έχει περάσει απ'το μυαλό, γιατί ας είμαστε λίγο σοβαροί, δεν μπορούν όλοι να είναι χάντρεντ περσέντ αρσενικά σαν κι εμένα (φήμες ότι στο σπίτι μου ακούω κρυφά Μαντόνα είναι εντελώς ανυπόστατες και κακόβουλες και τις διαδίδουν ορισμένοι που με ζηλεύουν). 
Αλλά επειδή θεωρώ ότι όλοι είναι αθώοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου, μέχρι δηλαδή να περάσω τυχαία έξω από κάποιο πουστράδικο της Θεσσαλονίκης και τον δω να περπατάει χεράκι-χεράκι με κάποιον φουσκωμένο άτριχο με θεϊκές γάμπες, θα θεωρήσω απλά ότι τον έχει βαρέσει η μαλακία στον εγκέφαλο.
Κι επειδή είμαστε μηχανολόγοι, αυτό είναι και το πιθανότερο ενδεχόμενο.
Αλλά προχθές, εκεί που καθόμασταν και ψωλαρμενίζαμε μετά το μάθημα και, ως συνήθως, ο Γιώργος βαθμολογούσε διερχόμενες γκόμενες με τους ίδιους βαθμούς που έβαζε κι η Κατακουζήνα στους φοιτητές Ιωάννου, Μπουκουβάλα και Αναγνώστου (μηδέν, μηδέν και μηδέν με τόνο αντιστοίχως) ήρθε το αποκορύφωμα των επικών δηλώσεών του.
Όλα ξεκίνησαν όταν παρατήρησα το ίδιο ακριβώς πράγμα που παρατήρησα ακριβώς κάτω από τη φωτογραφία της Σκάρλετ Γιόχανσον με εφαρμοστή δερμάτινη στολή και άρα δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση να προσέξατε, άρα θα το επαναλάβω κι εδώ.
-Ρε μαλάκα Γιώργο, αν σ'άκουγε κανείς να μιλάς για γκόμενες, θα νόμιζε ότι κάθε βράδυ γαμάς τα καλύτερα μουνιά του σύμπαντος.
Και τι απαντάει η θεούκλα;
-Δεν είναι ότι δεν μπορώ, είναι ότι δε θέλω.
Εδώ κάτι σχετικό είχε να πει ο Αίσωπος με κάτι αλεπούδες και κάτι κρεμαστάρια, αλλά ο μικρός θεούλης συνέχισε και εξήγησε το σκεπτικό του.
-Τα καλύτερα μουνιά (σημείωση του μεταφραστή: πάντα με το στάνταρ της καλοσχηματισμένης γάμπας, της μηδέν κυτταρίτιδας και όλα τα σχετικά, το οποίο το πληρούν εφτάμιση γκόμενες σε όλον τον πλανήτη) είναι σε ηλικία 21 με 22 (σύμφωνα με μια στατιστική που μόλις έβγαλε απ'τον κώλο του). Κι επειδή οι γκόμενες δεν τα φτιάχνουν με μικρότερους, μόλις φτάσουμε στα 22 θα δείτε ότι θα ξεσκιστώ στο μουνί. Τόσο απλά.
Η σωστή αντίδραση σε μια τέτοιου διαμετρήματος δήλωση θα ξεκινούσε με το γέλιο που θα έριχνε ο Τσάρλι Σιν άμα του γαργαλούσες τις μασχάλες την ώρα που μύταρε απ'τον αφαλό μιας ανήλικης πόρνης και θα κατέληγε σε επιληπτική κρίση και σπασμούς στο πεζοδρόμιο, ενόσω όλη την ώρα τον έδειχνα με το δάχτυλο και αναφωνούσα "τι μαλάκα είναι".

Επειδή όμως εκείνη την ώρα έτρωγα ένα χάμπουργκερ τσουπωτό και λαχταριστό σαν την κωλάρα της Γιούλης και πρόστυχες σκέψεις μου περνούσαν απ'το μυαλό, αρκέστηκα απλά στο να πω "εδώ θα είμαστε και θα το δούμε" και να κρατήσω τη φάση της επιληπτικής μου κρίσης για σήμερα που γράφω αυτήν εδώ την ανάρτηση.
Κι ο λόγος που γράφω αυτήν εδώ την ανάρτηση είναι για να δείξω πόση είναι η αρνητική επίδραση που μπορεί να έχει στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου η μπακουριά.
Στην αρχή πήγα να γράψω "πόση είναι η αρνητική επίδραση που μπορεί να έχει στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου η μηχανολογία", αλλά για να είμαστε σωστοί και δίκαιοι δεν είμαστε μόνο οι μηχανολόγοι που δε γαμάμε ούτε με συστατική επιστολή από τον Ράιαν Γκόσλινγκ.
Όταν το αγοράκι περάσει τη φάση που οι μόνες του ασχολίες είναι να βλέπει Θάντερκατς ή ό,τι σκατά βλέπουν τα αγοράκια σήμερα και να καλλιεργεί ένα στρώμα μπίχλας δύο εκατοστών πάνω στο δέρμα του, έρχεται αναπόφευκτα η φάση που θες να χώσεις την ψωλή σου σε ό,τι έχει τρύπα και δύο βυζιά από πάνω και να το κάνεις σουβλάκι κοτομπέικον.
Επειδή όμως όταν έχεις τόσα καυλόσπυρα που ο Δώνης μπροστά σου μοιάζει σαν κέρινο ομοίωμα της Μαντάμ Τισό το να γαμήσεις είναι τόσο άπιαστο όνειρο όσο και το να έρθει ο Κριστιάνο Ρονάλντο να παίξει στον ΠΑΟΚ (άπιαστο όνειρο για τον Κριστιάνο Ρονάλντο δηλαδή, εμείς έχουμε Κλάους), το αποτέλεσμα είναι να καταλήξεις να παίζεις το πουλάκι σου εννιά φορές τη μέρα.
Η έμπνευση μπορεί να ποικίλλει από το καυλοπούτανο της τρίτης σειράς που έρχεται κάθε μέρα στο σχολείο με κολάν και στρινγκάκι αλλά τα έχει με φαντάρο, μέχρι την απουσιολόγο με τα πατομπούκαλα των δέκα βαθμών και τα στραβά δόντια η οποία όμως θα βάλει σιδεράκια και θα κάνει λέιζερ και θα γίνει και γαμώ τα μουνιά όταν πάει στο πανεπιστήμιο, μέχρι την χοντρή σαραντάρα κυλικειατζού, βασικά ό,τι έχει βυζιά.
Είναι τα σκοτεινά εκείνα χρόνια στη ζωή του άντρα που απλά κάνει υπομονή και σφίγγει τα δόντια (και το πουλί του) μέχρι που εν τέλει θα πιάσει λίγο πολυπόθητο κωλαράκι στην πενταήμερη και θα γαμήσει κάποιο δυνατό ξεψώλι στο πάρτι της ΔΑΠ στο οποίο υποχρεωτικά θα παραστεί στα πρώτα χρόνια των πανεπιστημιακών σπουδών του.
Δυστυχώς, αυτή η μετάβαση δεν είναι επιτυχής για όλους, γιατί η συσσωρευμένη μαλακία (μεταφορική και κυριολεκτική) του γυμνασίου και του λυκείου πιθανότατα θα αφήσει το στίγμα της πάνω στον νεαρό άνδρα κι έτσι αυτός αντί να κοιτάξει να πιάσει κανένα κωλαράκι στην πενταήμερη θα σούρνεται πίσω από μία ξινή ενώ ξέρει από πριν ότι η ξινή δεν τον θέλει.
Ήμουν μικρός και ηλίθιος.

Ε...Μαντόνα ήταν αυτό; Δεν το έβαλα εγώ. Κάποιος άλλος το έκανε.
Κι όταν, αποχωρώντας απ'το σχολείο βρίσκεσαι ξαφνικά σε ένα περιβάλλον όπου το ποσοστό θηλυκών είναι χειρότερο κι από τα ποσοστά του Σαπίλ Ο'Νιλ στις βολές (λέγε με μηχανολογία), τότε είναι που έρχονται οι δείκτες της μπακουρίασης και βαράνε κόκκινο.
Κι έτσι καταλήγουμε στην επική δήλωση του φίλτατου κατά τ'άλλα Γιώργου, που είναι η πιο απίστευτη δικαιολογία που έχω ακούσει από τότε που διάβασα το "Ο Θείος Πέτρος κι η Εικασία του Γκόλντμπαχ", όπου ο Θείος Πέτρος αποδίδει την αποτυχία του να επιλύσει το διασημότερο άλυτο πρόβλημα των σύγχρονων μαθηματικών στο Θεώρημα της Μη Πληρότητας του Κουρτ Γκαίντελ.
Το οποίο Θεώρημα της Μη Πληρότητας του Κουρτ Γκαίντελ λέει ότι...
-Ότι άμα συνεχίσεις να είσαι μαθηματικονέρντουλας δε θα γαμήσεις ποτέ στη ζωή σου.
Εγώ φταίω που θέλω να σας μορφώσω ρε στουρνάρια.
Επομένως, κορίτσια, ακολουθεί κοινωνικό μήνυμα: Μη βάζετε το μουνί σας πιο ψηλά απ'το θεό. Το μουνί είναι κοινωνικό αγαθό. Το ξέρω ότι κάτι τέτοιες μαλακίες τις λένε συνήθως οι Συριζαίοι, αλλά σε αυτή την περίπτωση ισχύει. Γαμάτε γιατί χανόμαστε. Γαμάτε για ένα καλύτερο αύριο. Όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε θάλασσες κι ακτές. Βρείτε ποιο δεν ταιριάζει και κερδίστε ένα κουτί καπότες με γεύση κεφτέδες με δυόσμο.
Αυτά, και να προσέχετε μη χύσετε το μπουφάν της μπροστινής καθώς βαράτε μαλακία στο τελευταίο θρανίο και μετά ποιος την ακούει.

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

Της Παναγιάς τα Εισόδια

Μία από τις αναρίθμητες κακές συνήθειες που έχω είναι να ακούω ραδιόφωνο. Και ένα από τα αναρίθμητα κακά που έχει το ραδιόφωνο είναι ότι βάζει διαφημίσεις.
Οι ραδιοφωνικές διαφημίσεις έχουν το ιδιαίτερο γνώρισμα ότι είναι διπλά επικίνδυνες για την ψυχική υγεία. Αυτό συμβαίνει γιατί οι τηλεοπτικές διαφημίσεις έχουν δύο διόδους για να μεταδώσουν την απύθμενη ηλιθιότητά τους, τον ήχο και την εικόνα, ενώ οι ραδιοφωνικές έχουν μόνο μία, τον ήχο.
Αυτό σημαίνει ότι στον ίδιο χρόνο που διαρκεί το σποτάκι πρέπει να μεταδώσουν τη διπλάσια ποσότητα ηλιθιότητας, άρα έτσι αυξάνεται η παροχή, η πίεση και τελικά η επίδραση στα κέντρα εκείνα του εγκεφάλου που απορροφούν την ηλιθιότητα.
Επίσης σημαίνει ότι είναι αναγκασμένες να χρησιμοποιήσουν μέσα που ακόμα και η ίδια η τηλεόραση έκρινε ως υπερβολικά ηλίθια, όπως το καταραμένο τζινγκλάκι του τύπου "η σκούπα Φίλιπς ρουφάει τη σκόνη από μακριά".
Τώρα, προφανώς, το μυαλό σας θα έχει μεταφερθεί αυτόματα στις γνωστές και μη εξαιρετέες διαφημίσεις του Τζάμπο, όπου εσχάτως πρωταγωνίστησε η δημοφιλής ελαφρολαϊκή αηδός Κατερίνα Στανίση βαμμένη μαύρη με μαρκαδόρους σαν τη φουσκωτή κούκλα που είχα στη ντουλάπα και αποκαλούσα Μπιγιονσέ.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι έχω βαρεθεί να ασχολούμαι με τις διαφημίσεις του Τζάμπο. Επίσης η περίοδος που είχαν αυξημένη ζήτηση λόγω των σχολικών ειδών έχει περάσει και πλέον μέχρι να σκάσουν τα Χριστούγεννα θα είμαστε σχετικά ασφαλείς.
Και τελικά, όπως κι οι κάτοικοι του χωριού του Πώποτα σε εκείνο το κατάπτυστο σίριαλ τρώνε τις ληγμένες κονσέρβες του Πολυμενέα και δε χαμπαριάζουν Χριστό ανάσκελα, έτσι κι εγώ μπορώ να πω ότι έχω αναπτύξει κάποιου είδους ανοσία στο φαινόμενο.
Αλλά το κακό, το νέο περιστατικό που με ανάγκασε να βάλω χέρι μετά από πολύ καιρό στην κρυφή μου καβάτζα κοκαΐνης που κρύβω σε ένα σακουλάκι μέσα σε ένα ζευγάρι μάλλινες κάλτσες που δε φοράω ποτέ, μου ήρθε από αλλού. Και συγκεκριμένα από το What's Up Nights, ένα ιβέντ στο οποίο προωθούνται νέοι καλλιτέχνες με τη χορηγία της περιώνυμης εταιρείας καρτοκινητών.
Στο σποτάκι που έφτιαξαν οι μάρκετινγκ νταιρέκτορς βιτζιέι χύστα μέσα της εταιρείας πρωταγωνιστούν ένας τύπος και μια κοπέλα. Με πλάγια-έντονα γράμματα, στις επόμενες παραγράφους, θα σημειώνονται επακριβώς τα λεγόμενα των πρωταγωνιστών.
Τύπος: Έι...έι...κοπελιά! Να σε ρωτήσω κάτι; Ε...το ονοματάκι σου;
Κάτι που δεν μπορώ να σας μεταβιβάσω εδώ είναι το πώς από τη φωνή και μόνο του τύπου μπορείς να καταλάβεις ότι ο τύπος είναι ο μεγαλύτερος φλώρος που υπάρχει στο σύμπαν. Πάω στοίχημα ότι είναι από εκείνους τους τύπους που φοράνε εσπαντρίγιες και δεν ντρέπονται, ότι βλέπει ευλαβικά τις εκπομπές του Γεωργαντά στο Mad και ότι δεν τολμάει να ανέβει πιο βόρεια από την Παπάφη γιατί φοβάται μην του την πέσουν ορδές άγριων Παοκτζήδων.
Παρ'όλα αυτά, ακόμα κι ένας τέτοιος φλώρος έχει τη βιολογική ανάγκη (και ασφαλώς και το δικαίωμα, γιατί αν παλεύουμε για κάτι είναι για να εξαλειφθούν οι κοινωνικές ανισότητες) να γαμήσει. Έτσι βλέπει διαθέσιμο μουνάκι και πάει να δοκιμάσει την τύχη του.
Μπρέις γιορσέλβς. Γουίντερ ιζ κάμινγκ.
Τύπισσα: Είσοδος.
Είσοδος, ε; Για πού, για τον Αμμάνθρωπο;

Υποχρεωτικό κατεψυγμένο λογοπαίγνιο για να βρω αφορμή να χώσω τραγούδι: Check.
Κι αφού βγάλαμε αυτή την υποχρέωση από τη μέση, πάμε στα σημαντικά. Τα οποία σημαντικά είναι...ΕΙΣΟΔΟΣ ΓΑΜΩΤΗ ΜΟΥ;
Έχω ακούσει πολλά ηλίθια βαφτιστικά ονόματα, τα μισά από τα οποία θα τα ακούσετε ως απαντήσεις στην ερώτηση "κι από πού βγαίνει το Έφη;". Κάπου σε ένα Χριστιανικό εορτολόγιο είχε πάρει το μάτι μου το όνομα Βηθεσδά, και είμαι σίγουρος ότι όλο και κάποιος από εκείνους τους τύπους που θεωρούν ότι οι φούστες που δεν καλύπτουν τη γάμπα έχουν ως σκοπό να σκανδαλίσουν το Χριστεπώνυμο πλήθος θα έχει βαφτίσει την κόρη του Βηθεσδά, υποβάλλοντας την έτσι σε ένα αιώνιο μαρτύριο κάθε φορά που ο δάσκαλος θα την καλεί στον πίνακα.
Αλλά Είσοδος; Κατ'αρχήν, η λέξη είσοδος είναι από τις λέξεις που έχουν μεν θηλυκό γένος αλλά τελειώνουν στην συνήθως αρσενική κατάληξη -ος, κι ως γνωστόν αυτές οι λέξεις καταλήγουν πάντα να αρσενικοποιούνται βιαίως από μπετατζήδες, ταρίφες, Αλβανούς και άλλους έγκριτους καθηγητές γλωσσολογίας.
Το οποίο αυτομάτως σημαίνει ότι έχεις βαφτίσει μια κοπέλα με ένα όνομα που ακούγεται εντελώς και απολύτως αρσενικό, κι αυτό σημαίνει ότι είναι αυτομάτως το πιο ντεκαυλέ όνομα που έχει υπάρξει ποτέ. Ακόμα πιο ντεκαυλέ κι από το Βηθεσδά, και δεν ήξερα καν ότι γίνεται.
Φανταστείτε λίγο ότι γαμάτε μια γκόμενα και θέλετε να χώσετε ένα βρωμόλογο βρε αδερφέ. Κι αρχίζετε και λέτε "έτσι μωρή άρρωστη, πάρτα μωρή καριόλα, έτσι γαμάει ο Πειραιάς μωρή Είσοδε!". Ε, δε γίνεται. Αυτό το όνομα είναι το απόλυτο αντικούκου. Η ψωλή μαραίνεται πιο γρήγορα κι απ'ό,τι άμα μπουκάρει ξαφνικά μέσα στο δωμάτιο η Φρόσω απ'το The Κόπανοι.
Αξίζει, όμως, να σταθούμε και στο υφάκι της κοπελιάς, το οποίο είναι το γνωστό ψωνισμένο-ξινισμένο υφάκι που η γκόμενα σου απαντάει βαριεστημένα το όνομά της ενώ από μέσα της σκέφτεται "Εμένα ήρθες να ενοχλήσεις βρε αγοράκι μου; Το μαλλί σου είναι εντελώς δεύτερο, το πουκαμισάκι σου είναι σόου του-θάουζεντ-εντ-τουέλβ και για όνομα του θεού, είναι δυνατόν να μην έχεις αποτριχώσει το στήθος σου;".
Το υφάκι αυτό είναι πάντα άξιο σφαλιάρας, χλέπας ή χυσίματος αλκοολούχου ποτού στη μούρη, σε κάθε γκόμενα που το φοράει, αλλά είναι χίλιες φορές χειρότερο όταν το φοράει μια γκόμενα που λέγεται φάκιν' Είσοδος
Τύπος: Χε χε...χε χε...χε.....χε.....χε.............
Αυτό είναι το ηλίθιο γέλιο που προσπαθεί να βγει από το λαρύγγι σου και τελικά καταλήγει να ξεψυχάει από μόνο του, το οποίο είναι και η μόνη φυσιολογική αντίδραση που θα μπορούσε να έχει ένας άνθρωπος σε ένα τέτοιο άκουσμα. Παρ'όλα αυτά ο φίλος μας ανακτά το κουράγιο του και κάνει την εξής επική ερώτηση στη φίλη μας την Είσοδο.
Και πότε γιορτάζεις με τέτοιο όνομα;
Μα βέβαια! Η πρώτη ερώτηση που σου έρχεται στο μυαλό όταν γνωρίζεις μια γκόμενα που λέγεται Είσοδος είναι πότε γιορτάζει, για να ξέρεις πότε θα της πάρεις κανένα λέλουδο ή κανένα σοκολατάκι. Πάνω απ'όλα πρέπει να είμαστε τζέντλεμεν και να κάνουμε ευγενικές χειρονομίες. Σωστό αυτό.
Μετά έρχονται κι άλλες, πιο δευτερεύουσες ερωτήσεις, όπως "Τι ναρκωτικά παίρναν οι γονείς σου;" ή "Ο παπάς που σε βάφτισε δεν προσπάθησε να σταματήσει αυτή την τρέλα;" ή ακόμα "Πώς κατάφερες να μην αυτοκτονήσεις με τόσο bullying που σίγουρα θα έφαγες στα σχολικά σου χρόνια;" ή "Γιατί δεν έχεις μεταναστεύσει ακόμα στον Παναμά;".

Υποχρεωτικό κατεψυγμένο λογοπαίγνιο για να βρω αφορμή να χώσω τραγούδι των Van Halen: check.
Είσοδος (ναι, κι εγώ ακόμα προσπαθώ να το χωνέψω): 21 Νοεμβρίου. Ξέρεις...τα Εισόδια...της Θεοτόκου;!
Εδώ η τύπισσα φαίνεται να μαλακώνει κάπως, αλλά διατηρεί ακόμα ένα ξερολίστικο υφάκι σαν να λέει "Χελόου! Μα είναι δυνατόν να είσαι τόσο ανίδεος και να μην ξέρεις πότε γιορτάζει το ανύπαρκτο όνομά μου; Ακόμα κι οι κότες ξέρουν πότε γιορτάζουν τα Εισόδια της Θεοτόκου! Χελόου λέμε!"
Βέβαια για να πω την αλήθεια μου, ούτε κι εγώ ήξερα πότε γιορτάζονται τα Εισόδια της Θεοτόκου, που σημαίνει ότι κι εγώ είμαι ένας ανίδεος και θα καώ στο πυρ το εξώτερον. Αλλά ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι υπάρχει μια τύπισσα που γιορτάζει στις 21 Νοεμβρίου, θα τη λέγανε Μαρία, ή Δέσποινα, ή Παναγιώτα, ή οποιοδήποτε από τα εκατό χιλιάδες προσωνύμια της Παναγίας που τα ξέρει μόνο ο Άγγελος Αναστασιάδης, πριν την ονομάσουνε Είσοδο.
Τύπος: Έλα ρε! Τρελό! Και δε μου λες...ελεύθερη;
Μαλάκα, ο τύπος έχει ξεπεράσει σε επίπεδα μπακουροσύνης και τους μηχανολόγους. Η τύπισσα του λέει ότι τη λένε Είσοδο, που όπως αναλύσαμε είναι το πιο ντεκαυλέ όνομα που υπάρχει, και διατηρεί και υφάκι όση ώρα του το λέει. Η χυλόπιτα διαφαίνεται να έρχεται από χιλιόμετρα μακριά με το Ιντερσίτι, κι αυτός συνεχίζει και προσπαθεί.
Και κάπου εκεί η τύπισσα αλλάζει τροπάριο κι από εκεί που τον είχε στην ξεφτίλα και στο "χμ...δεν πας να παίξεις παραπέρα;" παίρνει ένα από αυτά τα παιχνιδιάρικα-ναζιάρικα-πουτανιάρικα υφάκια που παίρνουνε οι γκόμενες όταν τους αρέσει ο άλλος (ή τουλάχιστον έτσι μου έχουν περιγράψει κάτι φίλοι μου) και του λέει με όλο το σκέρτσο που διαθέτει:
Εννοείται...ελεύθερη!
Και κάπου εκεί πέφτει ο αφηγητής και, εν είδει "ηθικού διδάγματος", μας λέει το κλου της διαφήμισης:
Στα What's Up Nights, η Είσοδος είναι ελεύθερη!
...
...
...
Προσπάθησα. Προσπάθησα σκληρά και έφτασα μακριά, αλλά στο τέλος δεν έχει σημασία. Όχι, εδώ δε θα χώσω το τραγούδι, βρείτε το ρέφερενς μόνοι σας κι ο νικητής κερδίζει ένα εισιτήριο για τα What's Up Nights. Το οποίο δεν αξίζει και τίποτα, γιατί η Είσοδος είναι ελεύθερη.
Όχι. Όχι. Αυτό είναι απάνθρωπο. Κατηγορούσαμε τον Σεφερλή, κατηγορούσαμε τον Στάθη Παναγιωτόπουλο, κι ο πραγματικός εχθρός ζούσε κάπου ανάμεσά μας και δούλευε για τη What's Up.
Αλλά έχει και encore η ιστορία. Αφού μας πει ότι παίζουνε οι τάδε στο τάδε μέρος την τάδε μέρα και τάδε ώρα και το εισιτήριο κοστίζει τόσο...αχ ναι, ξέχασα, η Είσοδος είναι ελεύθερη...μετά απ'όλα αυτά τα διαδικαστικά τέλος πάντων, o φίλος μας ρωτάει την...γκρρρ...Είσοδο: Το τηλεφωνάκι σου; 
Κι αυτή περιχαρής του απαντάει: What's Up!
E...ναι, κοπελιά, δεν αμφιβάλλω, αφού η What's Up είναι αυτή που διοργανώνει τη διαφήμιση και τη γνωριμία σου με τον φλωρίτζουλα από δίπλα, αλλά...δε βοηθάς. Υπάρχουν γύρω στα είκοσι εκατομμύρια αριθμοί κινητών στην Ελλάδα, τα οποία είναι μοιρασμένα σε τρεις εταιρείες, οπότε στη What's Up αντιστοιχούν εφτά εκατομμύρια αριθμοί. Και σιγά μην κάτσει ο άλλος να πάρει τηλέφωνο σε εφτά εκατομμύρια νούμερα για να βρει μια γκόμενα που τη λένε γαμημένη Είσοδο. Θα του τελειώσει η κάρτα μέχρι τότε.
Χαίρεσαι, εσύ που εμπνεύστηκες αυτή τη διαφήμιση; Χαίρεσαι; Νομίζεις ότι έκανες κάτι καλό και χρήσιμο για την ανθρωπότητα; Κάθε φορά που παίζεται αυτή η διαφήμιση στο ραδιόφωνο, ένα παιδάκι κάπου στον κόσμο παθαίνει λευχαιμία. Ευχαριστήθηκες τώρα;
Άι σιχτίρ. Πάω να κάνω τη μυτιά μου να στανιάρω.
Αυτά, και να προσέχετε μην την πέσετε σε καμιά γκόμενα με κάποιο εξίσου απίστευτο όνομα όπως Καλαμαριά, Τρομπέτα, Πλαστελίνη ή Παναχαϊκή.

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014

Το κυλικείο του τρόμου

Ένα γεγονός που ίσως γνωρίζατε, πιθανότατα δε γνωρίζατε και σίγουρα δε σας ενδιέφερε είναι ότι ξεκίνησαν τα μαθήματα του τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών του Αριστοτελείου με σήμα τον Άγιο Δημήτριο Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Το τοπίο ήταν ίδιο, σαν να μην πέρασε μια μέρα από το ναι του χωρισμού, σ'ένιωσα μέσα μου παντού και κάτι τέθοια. Το ίδιο άρωμα eau de toilette στους διαδρόμους, η ίδια πανδαισία Κνίτικων και Εαακίτικων αφισών με ευφάνταστα μηνύματα, οι ίδιοι Δαπίτες που προσπαθούν να προσηλυτίσουν τους πρωτοετείς φοιτητές και η ίδια παντελής έλλειψη ευπαρουσίαστων μουνιών.
Αλλά σήμερα θα μιλήσω για το κυλικείο.
Όπως και κάθε άλλη φορά που αλλάζει ο καιρός κατά δυόμιση βαθμούς Κελσίου, έτσι και σήμερα το πρωί ξύπνησα κι ο λαιμός μου ήταν σαν τη μούνα της Τζίνα Χέιζ μετά από εικοσαμελές gangbang χωρίς καπότες: τίγκα στο έιτζ και τη σύφιλη.
Φτάνοντας στη σχολή, και διατρέχοντας σοβαρό κίνδυνο να ακούγομαι για όλη την υπόλοιπη ζωή μου (ή μέχρι το Σάββατο) σαν τον Μπάτμαν με καρκίνο στο φάρυγγα, απέρριψα όλα τα προειδοποιητικά σημάδια που μου έλεγαν τι απύθμενη βλακεία πάω να διαπράξω και αγόρασα να πιω ένα τσάι απ'το κυλικείο.
Οι πρώτες δύο γουλιές δεν ήταν αρκετές για να με προειδοποιήσουν για το τι θα επακολουθούσε, αλλά αυτό ήταν απόλυτα λογικό γιατί οι πρώτες δύο γουλιές απ'το ζεστό τσάι έχουν την ίδια θερμοκρασία με τον πυρήνα του ήλιου κι έτσι νεκρώνουν τις νευρικές απολήξεις της γλώσσας πριν προλάβεις να πεις σκουληκομυρμηγκότρυπα.
Αλλά μετά ήρθε η τρίτη γουλιά και ένιωσα να ξυπνάει μέσα μου ο Κθούλου.

Θα έρθει ίσως κάποια στιγμή στη ζωή μου που θα κάνω φαντάρος στην Γκατζολία, με λοχία καυλωμένο για τριχωτό κωλαράκι μηχανολόγου που με πάει πίπα-κώλο-εμπλοκή 25 μέσα μία έξω, και στην μοναδική αυτή βραδιά της εξόδου μου το μόνο μαγαζί που μπορώ να μεταβώ με ασφάλεια χωρίς να με φάνε οι λύκοι ή τα γκατζολόπτερα είναι ένα ανώνυμο κωλόμπαρο στην τελευταία στροφή πριν την Τουρκία και καταλήξω εκεί μέσα να πίνω ό,τι αποφασίσει ο μικροαπατεώνας ιδιοκτήτης ότι θα μου σερβίρει για ουίσκι.
Μέχρι τότε όμως, μπορώ με ασφάλεια να πω ότι αυτό το τσάι που ήπια ήταν το χειρότερο κι αηδιαστικότερο παρασκεύασμα που έχω πιει στη ζωή μου.
Όση ώρα οι διάφοροι αρχαιολόγοι, ιστορικοί, ταρίφες και λοιποί επιστήμονες του είδους ασχολούνται με Αμφιπόλεις και μαλακίες, το κυλικείο της Πολυτεχνικής ΑΠΘ πρωτοπορεί και στις ιστορικές ανακαλύψεις. Γιατί, όπως έμαθα σήμερα, έχουν βρει τη χαμένη στα βάθη των αιώνων αυθεντική συνταγή του μέλανα ζωμού και την σερβίρουν σε ανυποψίαστους φοιτητές στην πρακτική μορφή των φακελακίων τσαγιού.
Ας κάνουμε εδώ μια ιστορική παρένθεση για να σημειώσουμε ότι ο μέλας ζωμός δεν ήταν η χειρότερη γαστριμαργική αηδία που είχαν να προσφέρουν οι αρχαίοι ημών. Τα πρωτεία σε αυτή την κατηγορία ανήκουν στον γάρο, ένα παρασκεύασμα το οποίο έφτιαχναν ρίχνοντας γαύρους, σαρδέλες και άλλα μικρά ψάρια τα οποία τα έβαζαν σε ένα βαρέλι, τα άφηναν να σαπίσουν για καμιά βδομάδα και μετά παίρναν το ζουμί τους σαν εκλεκτή λιχουδιά.
Επειδή ωστόσο δεν κατάφερα να εντοπίσω μυρωδιά ψαριού σε αυτό το τσάι που ήπια, θα υποθέσω ότι ήταν μέλας ζωμός.
Έχετε παρατηρήσει ποτέ, όταν σφουγγαρίζετε ένα ιδιαίτερα σκονισμένο πάτωμα, που μετά στύβετε τη σφουγγαρίστρα μέσα στον κουβά και το προηγουμένως καθαρό σαπουνόνερο αποκτά απόχρωση Πάτρικ Ογκουνσότο; Ε, αν το πίνατε αυτό το ζουμί, θα πλησιάζατε σε αυτό το πράγμα που ήπια εγώ σήμερα.
Ελλείψει ανάγκης ή διάθεσης να σφουγγαρίσετε, και μια που έρχεται χειμώνας, μπορείτε να κάνετε εξαέρωση στα σώματα του καλοριφέρ. Το μαύρο ζουμί που θα βγει από τη βαλβίδα θα έχει το ίδιο χρώμα, μυρωδιά και γεύση με το τσάι αυτό.
Θα μπορούσα να σκεφτώ πολλές ακόμα περιγραφικές παρομοιώσεις για το τσάι αυτό, αλλά χάριν συντομίας θα το αποκαλώ εφεξής "πορδοζούμι". Το πορδοζούμι λοιπόν αυτό ήταν βγαλμένο από τα ίδια τρίσβαθα της κολάσεως που βγήκε ο θρυλικός καφές του Μάστερ Τζι, κι ακόμα παρακάτω.
Αν έχετε διαβάσει ή δει τις ταινίες του Χάρι Πότερ, θα θυμάστε ίσως τους Dementors, τους φοβερούς και τρομερούς φύλακες της φυλακής του Αζκαμπάν, που μετουσιώνονται κάθε φορά που σε συναντούν στον χειρότερο φόβο σου και τρέφονται απομυζώντας κάθε θετική ανάμνηση και συναίσθημα χαράς από την ψυχή σου, μέχρι που μένεις ένα ελεεινό άδειο κουφάρι σαν την Λίντσεϊ Λόχαν.
Λοιπόν, μπορώ με ασφάλεια να υποθέσω ότι η Τζόαν Ρόουλινγκ συνέλαβε την έμπνευση για τα τρομακτικά αυτά πλάσματα την ημέρα που ήπιε αυτό το πορδοζούμι.
Αυτό το ρόφημα είχε το άγγιγμα του κακού μέσα του.

Καθώς προχωρούσα στο φριχτό στοίχημα που έβαλα με τον εαυτό μου ότι θα καταφέρω να κατεβάσω ολόκληρο το πλαστικό ποτηράκι, έκανα την εξής σκέψη: "Μπορεί να μου φαίνεται η γεύση σαν πορδοζούμι επειδή δεν έχει ανακατευτεί καλά η ζάχαρη κι έμεινε στον πάτο. Όταν φτάσω στον πάτο, μπορεί να έχει καλύτερη γεύση".
Κι εν τέλει έφτασα στον πάτο. Η γεύση ήταν πορδοζούμι με ζάχαρη.
Το μόνο που νιώθω αυτή τη στιγμή είναι ότι ο λαιμός μου εξακολουθεί να είναι σαν άσφαλτος ελληνικού δρόμου. Θα παρακολουθώ παρ'όλα αυτά τον αριθμό των άκρων μου (δύο χέρια, δύο πόδια, ένα πέος είκοσι εκατοστών, μέχρι στιγμής όλα σωστά) και θα σας κρατάω ενήμερους για τις εξελίξεις.
Φυσικά, το κυλικείο της Πολυτεχνικής, όπως και κάθε κυλικείο που σέβεται τον εαυτό του, δεν θα μπορούσε να πουλάει μόνο ροφήματα. Υπάρχουν πάντα και τα φαγώσιμα του κυλικείου, τα οποία φυσικά κρατάνε εξίσου ψηλά με το πορδοζούμι τον πήχυ της ποιότητας.
Κατ'αρχήν, όλα είναι τηγανισμένα, ψημένα ή τέλος πάντων κάπου μέσα στη συνταγή περιέχουν βιομηχανικής χρήσεως λάδια που τα βουτήξανε από το αντίστοιχο εργαστήριο λιπαντικών του τμήματός μας. Που είμαι σίγουρος ότι έχουμε εργαστήριο λιπαντικών γιατί η λίπανση είναι από τους σημαντικότερους κλάδους του σεξ, της βίας και της μηχανολογίας.
Με σάλιο και υπομονή, ο κώλος θα γίνει μουνί.

Το πρόβλημα είναι ότι όταν αυτά τα λάδια τα καταναλώσει ο άνθρωπος (που δεν είναι στα ενδεδειγμένα target group των βιομηχανικής χρήσεως λιπαντικών) μετά το στομάχι του και ο οισοφάγος του δουλεύουν σαν ελαττωματικός καυστήρας πετρελαίου και οδηγούν έτσι τον άνθρωπο ένα βήμα κοντύτερα στη γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση.
Αυτή ήταν η μεγάλη λέξη της ημέρας, μια ευγενής χορηγία της Glaxosmithkline.
Στα προσφερόμενα προϊόντα περιλαμβάνεται μια μεγάλη ποικιλία από τυρόπιτες: κουρού, σφολιάτα, τυλιχτή και χωριάτικη. Σε όλες η ζύμη είναι στην πραγματικότητα τηγανισμένο χαρτί και το τυρί που περιέχεται μέσα θυμίζει λιγότερο τυρί και περισσότερο σοβά.
Στην ίδια φιλοσοφία υπάρχει και η χορτόπιτα, στην οποία, από τη στιγμή που δε διευκρινίζεται τι είδους χόρτα περιέχει, θα υποθέσω ότι περιέχονται χασίσια, μια υπόθεση που, από τη στιγμή που βρισκόμαστε στους χώρους του ΑΠΘ, έχει πολύ υψηλή στατιστική πιθανότητα.
Αλλά ο Κολοφώνας των εδεσμάτων που έχει να προσφέρει το κυλικείο της σχολής μας δεν είναι άλλο από ένα κατασκεύασμα από σφολιάτα (τηγανισμένο χαρτί) το οποίο περιέχει κάτι το οποίο χαρακτηρίζεται ως λουκάνικο.
Θα παρατηρήσατε ότι αποφεύγω επιμελώς να αναφερθώ με ένα μονολεκτικό όνομα σε αυτό το έδεσμα, κι αυτό γιατί το όνομα αυτό αποτελεί άλλο ένα κεφάλαιο του διαρκώς μαινόμενου Πολέμου της Μπουγάτσας, σημαιοφόροι της οποίας αποτελούν οι συνάδελφοι από τη Νότια Ελλάδα κι εν προκειμένω απ'την Κρήτη.
Βλέπετε, στην υπόλοιπη Ελλάδα το έδεσμα αυτό αποκαλείται λουκανικόπιτα, ενώ εδώ στη Θεσσαλονίκη λουκανόπιτα. Κι ο λόγος για αυτή τη διαφορά είναι πολύ απλός: εμείς οι Θεσσαλονικείς έχουμε ιδιαίτερα οξύ γλωσσικό αισθητήριο και, για χάρη της συντομίας και ευφωνίας της λέξης, αποκόψαμε μια περιττή συλλαβή, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που στην αρχαιότητα η λέξη "αμφιφορεύς" συντομεύθηκε σε αμφορεύς.
Αλλά επειδής οι Κρητικοί δεν μπορούν να αντιληφθούν από τέτοια πράματα, γιατί από το πολύ κρητικό ντουμάνι έχει γίνει ο μυαλός τους γαμοπίλαφο, μας κοροϊδεύουν με επιχειρήματα του τύπου "δηλαδή η λουκανόπιτα έχει μέσα λουκάνο;", με τον ίδιο τρόπο που οι Αθηναίοι θεωρούν ότι βάζουμε Βολταρέν στα πιτόγυρα.
Εν πάση περιπτώσει, το θέμα μας δεν είναι ότι σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα δεν ξέρουν να μιλήσουν ελληνικά, αλλά η λουκαν(ικ)όπιτα του κυλικείου. Όπως ξέρουμε όλοι, τα λουκάνικα είναι αυτό που φτιάχνουν οι βιομηχανίες κρέατος με ό,τι κομμάτι κρέας περισσέψει που δεν μπορούν να το πουλήσουν αλλιώς, όπου τα ρίχνουν όλα σε ένα τεράστιο μπλέντερ, τα αλέθουν με ένα κάρο νιτρικά άλατα και άλλα καύσιμα για πυραύλους και τα βγάζουν από την άλλη άκρη σε σχήμα ταριχευμένης πούτσας για να τα φας εσύ όταν δε θα έχεις να φας κάτι αξιοπρεπέστερο.
Ακόμα λοιπόν και με αυτά τα στάνταρ, αυτό το πράμα που έχει μέσα η λουκαν(ικ)όπιτα του ΑΠΘ δεν είναι λουκάνικο. Μπορεί να είναι πραγματική ταριχευμένη πούτσα. Μπορεί να είναι πείραμα των χημικών μηχανικών για να δουν τι επίδραση έχει στον ανθρώπινο οργανισμό η κατανάλωση πλαστικού. Μπορεί να είναι ακόμα και μια αποξηραμένη κουράδα ψεκασμένη με νιτρικά άλατα. Αλλά δεν είναι λουκάνικο.
Γενικά, αν βρεθείτε ποτέ στο ΑΠΘ και πεινάσετε, πάρτε τηλέφωνο και παραγγείλτε έναν γύρο.
Και πού να πιάσω και τη λέσχη.
Αυτά, και να προσέχετε τα λαιμά σας. Ο καιρός αυτός που επικρατεί είναι ύπουλος και δεν ξέρεις από πού να φυλαχτείς. Μην πίνετε κρύα νερά και να παίρνετε πάντα μια ζακετούλα μαζί σας.