Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Μ.Α.Λ.Α.Κ.Ι.Α: Η μεγάλη ευκαιρία για τον τόπο

Μπορεί σήμερα να είναι η τελευταία μέρα του χρόνου που μας αποχαιρετά, ωστόσο οι ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις δεν αφήνουν τόπο για ευχές ή τις πατροπαράδοτες παπαρίτσες του τύπου"θα αρχίσω δίαιτα, θα αρχίσω γυμναστήριο, θα κόψω το τσιγάρο, θα σταματήσω να βουτάω τα κιλοτάκια από τη μπουγάδα της από πάνω, θα μάθω να μην ανακατεύω ουίσκι με βότκα και γιεγκερμάιστερ και μετά να καταλήγω να ξερνάω ημιλιπόθυμος πάνω στον τάφο του παππού μου".
Η χώρα έχει μπει πλέον σε πορεία εκλογών, μετά την αποτυχία ανάδειξης Προέδρου της Δημοκρατίας, του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα που έχει ανάλογες βαριές αρμοδιότητες και ευθύνες με μια σακούλα παντζάρια, και έτσι τα σενάρια δίνουν και παίρνουν. Ήδη ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου ανακοίνωσε την επάνοδό του στο πολιτικό προσκήνιο με ένα νέο κόμμα.
Και σε μία τέτοια κίνηση, μόνο μία απάντηση μπορεί να υπάρξει.
Σήμερα λοιπόν, ημέρα 31 Δεκεμβρίου του σωτηρίου έτους 2014, ανακοινώνω την ανασύσταση-επανίδρυση της Μοναδικής Αξιόπιστης Λύσης για την Αξιοκρατία, την Κοινωνική Ισότητα και την Ανάπτυξη.
Eδώ μπορείτε να βρείτε tο μανιφέστο του πρωτοποριακού αυτού κόμματος, που συστάθηκε για πρώτη φορά προ των εκλογών του 2012 και αγαπήθηκε άμεσα από τον κόσμο αλλά δεν κατάφερε να αναδειχθεί στη Βουλή καθώς πολεμήθηκε λυσσαλέα από τα καθιζήματα και τους Αρκουδέηδες.

Στη σημερινή ανάρτηση, θα παρουσιάσω τους υποψήφιους βουλευτές που δέχτηκαν να συμπράξουν με την επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε και δυναμική αυτή πολιτική πρόταση.
  • Ιβάν Σαββίδης
    Ο γνωστός Ρώσος επιχειρηματίας, με μεγάλο ιστορικό δραστηριότητας στη χώρα μας που περιλαμβάνει την αγορά της καπνοβιομηχανίας της Ξάνθης, του ξενοδοχείου Μακεδονία Παλάς και γνωστής ιδέας-θρησκείας-μαστούρας-ποδοσφαιρικής ομάδας της Θεσσαλονίκης, έχει ήδη διατελέσει Βουλευτής στη Ρωσία με το κόμμα του Βλαντιμίρ Πούτιν. Κι ως γνωστόν, στον Πούτιν Πουτινιές δε χωράνε. Με την μεγάλη του εμπειρία στην οικονομική διαχείριση είναι ο επικρατέστερος υποψήφιος για τη θέση του Υπουργού Οικονομικών, όπου και θα στελεχώσει το υπουργείο με στελέχη επιπέδου Ντρογκμπά, Μπερμπάτοφ και Ροναλντίνιο. Κι άσε τον Μαρινάκη να είναι δήμαρχος Πειραιώς να πούμε.
  • Σμήναρχος Επαμεινώνδας Κάκαλος
    Ο θρυλικός τηλεοπτικός Σμήναρχος, φυσικά εν αποστρατεία πλέον καθώς έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια από τότε που απολαύσαμε τη δράση του, προσφέρθηκε να βοηθήσει με την εμπειρία του στο Υπουργείο Άμυνας. Γιατί αν μπορεί να κάνει ζάφτι τους Ντάλας, Πλαπούτα, Βλάχο και Χλαπάτσα, μετά όλα τα υπόλοιπα είναι ανέκδοτα. Εξίσου σημαντικά στελέχη του νέου Υπουργείου αναμένεται να αποτελέσουν ο έμπιστος βοηθός του Κάκαλου, Καραβανέας, καθώς και η επί σειρά ετών καφετζού του λόχου, Μπουμπού. Στα θέματα στρατού ξηράς ειδικό σύμβουλο θα αποτελέσει ο Τζον Ράμπο, ενώ στο ναυτικό πολύτιμη βοήθεια θα προσφέρει η Αλίκη.
  • Τζενάρο Γκατούζο
    Ο θρυλικός Ιταλός αμυντικός έχει δηλώσει ανοιχτά ένθερμος υποστηρικτής, και μάλιστα στο εκατό τοις εκατό, της πολιτικής μας προσπάθειας.

    Έτσι, θα προσφέρει τις υπηρεσίες του στο Υπουργείο Αθλητισμού, όπου και θα προτάξει ισχυρό κατενάτσιο απέναντι στη γηπεδική βία, θα κάνει δολοφονικά τάκλιν για ρήξη χιαστών και τερματισμό καριέρας στα συμφέροντα που λυμαίνονται το ποδόσφαιρο και θα μαρκάρει λυσσαλέα τους παράγοντες που κατηγορούνται για πιτσικουλιές. Για εκπρόσωπο τύπου, ο "Ρίνο" ζήτησε τον γνωστό για την ευγλωττία του αθλητικογράφο Γιώργο Γεωργίου.
  • Φουσέκης
    Ο Φουσέκης (με φήτα, όπως λέμε φάκα), γνωστός και με τα ονόματα Νίκος Κούκος, Νίκος Κορόμπος, Νίκος Ματσαμπλόκος, Νίκος Καβουρδούκος και Νίκος Κάλαντας του Καβουρδίρη του Κώστα, πήρε τηλέφωνο στα γραφεία του κόμματός μας, για να προτείνει τον εαυτό του για τη θέση του υπουργού εξωτερικών και διαπραγματευτή των ελληνικών συμφερόντων με την πλευρά της Μέρκελ. Φυσικά το τηλεφώνημα αυτό μας φάνηκε ύποπτο, έτσι τον ρωτήσαμε "από αυνανισμό πώς πάμε". Αυτός απάντησε "δεν ξέρω παιδιά από αυτά, εγώ ασχολούμαι με τις ταβανόπροκες". Κι έτσι έληξε άδοξα μια ιδιαίτερη προοπτική συνεργασίας για το κόμμα μας. Μισό, χτυπάει το τηλέφωνο. Ναι, γεια σας; Όχι, δεν κάνουμε πίτσες με φυστικοβούτυρο.
  • Καθηγητής Γεώργιος Βέλτσος
    Ποιος να είναι άραγε καταλληλότερος για υπουργός Παιδείας από τον Βέλτσο, τον άνθρωπο που έχει αφιερώσει τη ζωή του στη φιλοσοφία και τη μόρφωση; Με πρωτοποριακές μεθόδους διδασκαλίας (που για κάποιο λόγο απαιτούν να υπάρχει μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας ένα τούβλο;), επιλογής θεμάτων (θέμα εξετάσεων: "Γιατί;" στο οποίο η μόνη απάντηση που βαθμολογήθηκε με 10 ήταν η "Γιατί όχι;") και αξιολόγησης (βαθμολόγηση με 10 σε όποιον περάσει τη Συγγρού απέναντι από πάνω, πηδώντας τη νησίδα) θα φέρει μια πραγματική επανάσταση στην παιδεία της χώρας. Για υφυπουργό Θρησκευμάτων, ο καθηγητής ζήτησε τον αγαπητό σε όλους Άγγελο Αναστασιάδη.
  • Χωστήρας
    Ως ο αυτόκλητος άρχοντας του μπλόγκινγκ που ποτέ κανείς δε ζήτησε γιατί το μπλόγκινγκ ήταν είναι και θα είναι μια αταξική κοινωνία ιμάτζιν ολ δε πίπολ, ο Χωστήρας κερδίζει επάξια με το πουλί του...σπαθί του την θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου. Εντυπωσίασε την κεντρική επιτροπή του κόμματος στην προκαταρκτική συνέντευξη με το επικοινωνιακό του χάρισμα, χρησιμοποιώντας ατάκες όπως "αν δεν ψηφιστούν τα νέα μέτρα θα πάθετε όλοι γκέιτζ", "το κυβερνητικό επιτελείο έχει κάνει έναν γκαρκίνο τσιγάρα από την αγωνία του για τη χώρα", "εδώ και τρεις μέρες έχουν περάσει εβδομήντα δύο ώρες", ενώ έκλεισε με το συγκινητικό ποίημα του διάσημου ποιητού Ταβανία, "Τώρα μου μιλάει, τώρα μου γελάει".
  • Όζι Όσμπορν
    Ο γνωστός καλλιτέχνης, που από πολλούς θεωρείται πρωτοπόρος του είδους του Χέβι Μέταλ και αποτελεί τη μεγαλύτερη μετακίνηση ναρκωτικών στην Ελλάδα, ενώ έχει και ικανή γνώση της Ελληνικής γλώσσας...

    ...αυτοπροτάθηκε στο αρχηγείο της Μ.Α.Λ.Α.Κ.Ι.Α. για το Υπουργείο Υγείας. Όταν εμβρόντητοι τον ρωτήσαμε τι σχέση έχει με τον τομέα, απάντησε "έχω πιει ό,τι ουσία υπάρχει και δεν υπάρχει κι είμαι ακόμα ζωντανός, τι άλλο θέλετε;". Φυσικά δεν είχαμε αυτό ακριβώς στο μυαλό μας όταν λέγαμε για Υγεία, αλλά δε μας κάνει καρδιά να πούμε όχι στον Όζι, έτσι θα τον συμπεριλάβουμε στο ψηφοδέλτιο και θα του δώσουμε καμιά επιτροπή για τους σιδηροδρόμους να έχει να παίζει.
  • Captain Planet and the Planeteers
    Ο μόνος "πράσινος" υπερήρωας (γιατί πράσινος χωρίς εισαγωγικά είναι ο Green Lantern...και ο Hulk...έχει διάφορους τέλος πάντων), είναι και ο ιδανικός υποψήφιος για το υπουργείο Περιβάλλοντος. Κάθε φορά που κάποιος πετάει κάτω ένα χαρτάκι, ή καίει στη σόμπα του εφημερίδες, πόδια από καρέκλες και μελαμίνες, ή βάζει πυρκαγιά στο δάσος της Πάρνηθας για να πουλήσει αυθαίρετα, ή πετάει τον καναπέ του στο ποτάμι, ή κλάνει μέσα στο ασανσέρ, οι πέντε Πλανητάρχες (ανίψια του Τάσου Μπουγά) θα ενώνουν τα δαχτυλίδια τους και θα καλούν σε δράση τον Κάπταιν Πλάνετ, ώστε να επανέλθει η ευαίσθητη περιβαλλοντική ισορροπία στα ίσια της.
  • Στέφανος Μαξ
    Ως ένας άνθρωπος που έχει κάνει τη Μ.Α.Λ.Α.Κ.Ι.Α. επιστήμη, ο μικρός Στέφανος δε θα μπορούσε να λείπει από το νέο κυβερνητικό σχήμα. Καθώς όμως το γραφείο του κυβερνητικού εκπρόσωπου, το οποίο σαφώς κι έχει περισσότερη σχέση με τα media και τα stredia, έχει ήδη καταληφθεί από τον Χωστήρα, ο Στέφανος θα τοποθετηθεί σε ένα λιγότερο προφανές αλλά εξίσου βαρύνον και σημαντικό πόστο: αυτό του Υπουργείου Εμπορίου και Ανάπτυξης, στο οποίο έχει εξίσου μεγάλη εμπειρία, αν κρίνουμε από τις παροιμιώδεις αναρτήσεις του στις οποίες περιέγραφε τις αγορές του από το σούπερ μάρκετ. Σαν υφυπουργός φημολογείται ότι θα προσληφθεί ο ιδιοκτήτης των Μικέλ.
  • Ταξίαρχος Στάθης Θεοχάρης
    Σκουλήκι! Μ'άκουσες; Σκουλήκι...Κάθαρμα...ποιος άλλος θα ήταν καταλληλότερος για να αναλάβει το δύσκολο υπουργείο της Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη από τον πιο σκληροτράχηλο αστυνομικό της ελληνικής τελεόρασης, που με δικές του προσπάθειες εξιχνίασε τον σκοτεινό σίριαλ κίλερ Ευλογητό...όχι, στάσου, μπέρδεψα τις φωσκολιάδες. Σε μια εποχή που η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί και κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής, μόνο ο Ταξίαρχος Θεοχάρης μπορεί να βάλει την τάξη. Σε περίπτωση που την πρότασή μας αρνηθεί ο ορίτζιναλ Θεοχάρης, Γιώργος Βασιλείου, βολευόμαστε και με την απεικόνισή του από τον Σεφερλή.
Αυτά, και καλή μας χρονιά.

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

Best of the best 2014

Η χρονιά του 2014 πλησιάζει τον τερματισμό της, όπως κι η χρονιά του 2013 πριν από αυτήν, όπως θα κάνει και η χρονιά του 2015 μετά από αυτήν και καταλαβαίνω ότι τώρα σας τινάζω τα μυαλά στον αέρα με τις αποκαλύψεις μου για το χωροχρονικό συνεχές (εδώ και τρεις μέρες έχουν περάσει εβδομήντα δύο ώρες).
Καθώς λοιπόν αυτό συμβαίνει, είθισται να κοιτάμε προς τα πίσω και να βλέπουμε ότι είναι ένας μαλάκας κάγκουρας που μαρσάρει εδώ και πόση ώρα προσπαθώντας να προσπεράσει σε δρόμο που έχει μόνο μια λωρίδα.
Έτσι λεπόν κι εγώ κοιτάω προς τα πίσω στα αρχεία αυτού του μπλογκ και βλέπω σκόνη, αράχνες και κιτρινισμένους από το χρόνο πάπυρους με ευρηματικά μπινελίκια, μεταλλικούς ήχους, Παοκτζήδικη ψωλή, κόκκινα μαλλιά και γενικότερα σεξ, βία και μηχανολογία.
Με τη σημερινή ανάρτηση λεπόν θα σταχυολογήσω (πώς τα μιλάω έτσι τα ελληνικά ο άτομος...) τις 15 κατά χρονική σειρά κορυφαίες στιγμές του 2014 για το ΚΠΣΑ, με βάση όμως όχι το πόσα σχόλια έγιναν από κάτω από επώνυμους, ανώνυμους και ανώνυμους που κατά βάση ήταν ο Χωστήρας, αλλά με βάση το ότι μετά τις διάβαζα και τις ξαναδιάβαζα μόνος μου και χαιρόμουν και την έπαιζα μπροστά στον καθρέφτη.
Ψωνάρα; Ποιος είναι ψωνάρα;
Let's take a ride on the wild side!

  1. Ας μιλήσουμε για μέταλ
    Μία φρικηπαιδειακού ύφους και επιπέδου ανάλυση για το μουσικό ιδίωμα-τρόπο ζωής που λέγεται μέταλ, η οποία αποκαλύπτει, μεταξύ άλλων, τη διαφορά της ηλεκτρικής σκούπας από την ακουστική, το πώς ο Έντι Βαν Χέιλεν δημιούργησε έναν νέο κλάδο του μέταλ τινάζοντας την πιτυρίδα από τα μαλλιά του, το ότι ο Ίνγκβι Μάλμστην είναι απευθείας τρισέγγονος του Παγκανίνι κι ότι το Γκιτάρ Χοίρο δημιουργήθηκε από κάποιον με παθολογικό μίσος προς όσους έχουν δάχτυλα. Διαβάζοντας αυτό το άρθρο, ο Ρόνι Τζέιμς Ντίο σηκώθηκε από τον τάφο για να δώσει τα εύσημά του, η Λίτα Φορντ μου ξηγήθηκε τελετουργικά κλαρίνο και όλα τα μέλη των Korn ζήτησαν συγνώμη από την ανθρωπότητα για την ύπαρξή τους.
  2. Διαμάντια και Μεθαμφεταμίνη
    Πιστός στο πνεύμα που δημιούργησε η Saga του Εκλεκτού, που συνδυάζει την καταιγιστική δράση και το σουρεαλιστικό χιούμορ με τον ίδιο τρόπο που θα συνδύαζε κανείς τον μουσακά με τη Μερέντα, επανέρχομαι με αυτή την ιστορία. Η ιστορία εκτυλίσσεται στην χαώδη ζούγκλα της Αθήνας, όπου μια γοητευτική όσο και μυστηριώδης γυναίκα ονόματι Βερόνικα αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας μια άκρως απόρρητη αποστολή. Στην πορεία αυτής της αποστολής θα έρθει αντιμέτωπη με αντιξοότητες όπως ο Κωνσταντίνος Κατακουζηνός, ένας Walter White της Β' Εθνικής, ένας Σαλονικιός μηχανολόγος και η Σαββατοβραδιάτικη κίνηση της Πειραιώς. Θα τα καταφέρει; Πώς; Στ'αρχίδια σας; Καλά...τα κρατάω εγώ αυτά.
  3. Αμπαλαέ-αέ-αέ
    Το άρθρο αυτό ίσως να μην ήταν απ'τα πιο καλογραμμένα ή από τα πιο αστεία ή αυτά που περιείχαν τις μεγαλύτερες αποκαλύψεις για τους Ιλουμινάτι, αλλά αποτελεί μια σημαδιακή στιγμή στη ζωή του μικρού Βάρβαρου: τη στιγμή που ο μικρός Βάρβαρος ανακάλυψε από κοντά την μαγεία του ΠΑΟΚ. Σε ένα παιχνίδι που ο Δικέφαλος ταπείνωσε τον μισητό Ολυμπιλαγό, νικώντας με 2-1 αντρίκεια (εκτός από μια κόκκινη κάρτα του Ινσαουραποτέτοιου που έγινε λίγο γαργάρα) και κάνοντας τη Θεσσαλονίκη να παραμιλά, παρ'όλο που το πρωτάθλημα είχε χαθεί απ'το Δεκέμβριο. ΠΑΟΚ είσαι αφού. Για την επόμενη σημαδιακή στιγμή στη ζωή του μικρού Βάρβαρου θα περιμένετε κάποια άλλη φορά.
  4. Αθήνα καριόλα ο ΜΠΑΟΓΚ πάνω απ'όλα
    Τούτη η ανάρτηση δεν καταπιάνεται με κάποιο καυτό κοινωνικό θέμα, αλλά με τον αγνό παρεΐστικο χαβαλέ μεταξύ εμού, του Snake Plissken, της Κατερίνας-πρώην μπουγατσούλας και της Ιωάννας-The Writer, όταν και τους επισκέφθηκα στην Αθήνα. Από το road trip με το Χουντάι Ι4 Λούφα και Απαλλαγή του Φίδη μέχρι τη φιλοξενία στο υπόγειο της Ιωάννας, από τη μία και μοναδική κοσμοϊστορική φωτογραφία στην οποία δεν είμαι σαν ανάποδο γαμώτο μέχρι την Μεγάλη Παρασκευή που έγινε Ανάσταση στο Rainbow, το μεταλλάδικο με τη μουνότερη σερβιτόρα Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, μας είδε ο πανικός και μας φοβήθηκε. Όχι, δε μου έκατσε η σερβιτόρα, αλλά γίνανε όλα τα υπόλοιπα, κι όλοι θέλουν από λίγο.
  5. Mind The Thigh Gap
    Είναι επίσημο πλέον ότι ζούμε στην εποχή της ανορεξίας. Με εξαίρεση κάποιους μεμονωμένους ράπερς που διακηρύσσουν την αγάπη τους για τους τερατώδεις κώλους, η σημερινή μέινστριμ κουλτούρα προστάζει αποστέωση μέχρι που το μουνί να γίνει από υδρόψυκτο αερόψυκτο. Κι έτσι ο Thomas The Barbarian, που ασπάζεται το ρητό "η γυναίκα κι η μπριτζόλα πρέπει να έχουν ψαχνό" και μιλάει για τον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο, βουτάει με τα μούτρα στα μπούτια (Κατερινάκι...πετσούλα) μπας και καταφέρει να συμπεράνει τι σκατά προσφέρει το να μην ακουμπάνε τα μπούτια αναμεταξύ τους κι αναρωτιέται πώς φτάσαμε σε μια κουλτούρα που θεοποιεί ένα απόλυτο κενό.
  6. Ας μιλήσουμε για τσόντες
    Μην κρύβεστε πίσω απ'το δάχτυλό σας. Δεν είμαι η μαμά σας να σας μαλώσω. Όλοι βλέπουτε τσόντες. Ναι, ακόμα κι αυτοί που έχετε σχέση. Ναι, κι οι κοπέλες. Και σίγουρα θα έχετε διαπιστώσει κάποια πράματα που δεν κολλάνε ρε παιδί μου, φαίνονται εντελώς ξεκάρφωτα. Ας πούμε, πώς γίνεται ο μπαργαλάτσος του πρωταγωνιστού να μπαινοβγαίνει στο μουνί σε ρυθμούς Painkiller και να μην πιάνει φωτιά τίποτα; Και γιατί όλοι οι πρωταγωνιστές, εκτός απ'τον Ρον Τζέρεμι, είναι σαν θεούληδες της Σκανδιναβικής μυθολογίας; Και πώς γίνεται όλες οι λεσβίες που ξέρω στην πραγματική ζωή να μοιάζουν σαν να τις καταράστηκε ο Εξόντια; Αυτή η ανάρτηση είναι η απόδειξη ότι έχω κάνει τη μαλακία επιστήμη.
  7. Απαντήσεις σε μεγάλα ερωτήματα της ζωής
    Πότε θα πάρει πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ; Γιατί είναι τόσο νόστιμο το παστίτσιο; Γιατί όταν ζεσταίνεις ένα μπολ σούπα στα μικροκύματα καταλήγεις να έχεις ένα καυτό μπολ με κρύα σούπα; Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος; Γιατί μόλις ανάψεις τσιγάρο έρχεται το λεωφορείο; Τελικά ο Γιάγκος έδιωξε το Ρένο από την εταιρεία; Και πώς γκένιν αυτό, το ντώσει πενάλντι το Όφη τελευταίο λεπτό ντιεστιστής; Το πορτοφόλι στη Θεσσαλονίκη το λένε μπουγάτσα με λεφτά; Πώς έχει τέτοια βρωμοφωνάρα ο Χάλφορντ; Και τι σχέση έχει με όλα αυτά η νεραϊδόσκονη; Όλα αυτά και άλλα πολλά στις ειδήσεις των εννιά.
  8. Trust me, I'm an engineer
    Από την πρώτη στιγμή που μάθατε ότι σπουδάζω μηχανολόγος θα αναρωτηθήκατε, το δίχως άλλο, "και τι είναι δηλαδή αυτό το πράγμα;" (ναι, ξέρω...στ'αρχίδια σας). Αυτή η ανάρτηση αποτελεί μια ιστορική παρακαταθήκη για το τρίτο σκέλος του συνθήματος που όλους μας ενώνει: σεξ-βία-μηχανολογία. Περιγράφει με επιστημονική επιστημονικότητα και σεβασμό στους ευαίσθητους όρχεις του αναγνώστη όλα τα άπειρα γνωστικά αντικείμενα της επιστήμης (διάβαζε: τίποτα το οποίο θα σε βοηθήσει να βρεις γκόμενα) και όλες τις άπειρες δυνατότητες επαγγελματικής αποκατάστασης που προσφέρει αυτή (διάβαζε: Πιτσαρία Ιταλιάνα στο Παγκράτι, πίτσα καπριτσιόζα, πίτσα ρουφιανόζα).
  9. Λεφτάλικα: Η ιστορία πίσω από τη μπάντα
    Όταν η αθάνατη Ελληνίδα μάνα ανησυχεί για τη φάση που ο κανακάρης της νομίζει ότι έγινε σατανιστής, αναφωνεί έντρομη "Πάλι αυτά τα Μετάλικα ακούει το παιδί μου;". Πώς όμως έφτασε αυτή η μπάντα να γίνει πρέσβης ενός ολόκληρου μουσικού είδους; Ως έγκριτος ιστορικός της μουσικής που δεν είμαι, αναλαμβάνω να ξεναγήσω φίλους και εχθρούς στην ιστορία του Τζέιμς, του Κερκ, του Κλιφ, του Σκατόψυχου Λαρς (και λίγο του Μαστέιν), από τα βρώμικα και αρχιδάτα ξεκινήματα του Kill 'Em All στις ραφιναρισμένες ραψωδίες του Master κι από την εμπορική επιτυχία του Black Album στην τραγωδία του St. Anger. Hit-the-Lights!
  10. Ας μιλήσουμε για καφέ
    Άλλη μία από τις πολυσύνθετες αλλά παρ'όλα αυτά εύληπτες και κατανοητές για τον απλό αναγνώστη επιστημονικές αναλύσεις μου, αυτή τη φορά με θέμα τον καφέ. Ένα ρόφημα που είναι πολλά παραπάνω από ρόφημα. Απαραίτητο βοήθημα για όποιον έβλεπε την οικογένεια γαμιόμαστε Λάνιστερ αντί να κοιμάται. Φραπές; Νες; Γαλλικός (πάντα ζεστός); Ελληνικός και διάβασμα φλυτζανιού; Και μετά πού θα κάτσεις να τον πιεις; Θα τον πάρεις σε χάρτινο ποτηράκι; Θα κάτσεις στο Μικέλ; Ή στην καφετέρια που παίζει το ίδιο σιντί του Kangouradio 100,9 κάθε μέρα; Ή μήπως στο Φουαγιέ του Καφέ Ντε Σοφιστίκ Ξεκωλιαρίκ Ντε Λα Παρτούζ να αναλύεις ποίηση με πέντε ευρώ τον καφέ; Εσύ αποφασίζεις.
  11. Δε γαμείς που δε γαμείς...
    Γυναίκες πολλές, πολλές πάρα πολλές, ψηλές, κοντές, αδύνατες, χοντρές, όλες καλές. Σωστά; Όχι βέβαια! Γνωρίστε το Γιώργο, το άτομο που εκστόμισε ότι η Σκάρλετ Γιόχανσον πρέπει να χάσει κανένα δυο κιλά και δεν ντράπηκε που το είπε. Περιηγηθείτε στον μαγευτικό κόσμο της αγαμίας, με ξεναγό έναν τύπο που κοιτάει τις γκόμενες στις γάμπες και θεωρεί ότι η σωστή γυναίκα έχει την μέση και τον κώλο στην ίδια κατακόρυφη ευθεία. Αλλά όσο προλαβαίνετε, γιατί σε κανένα δύο χρόνια ο τυπάς θα ρίχνει μουνιά με τη σέσουλα. Να, έτσι, περνώντας απ'το δρόμο θα γεμίζει η Τσιμισκή άψυχα κορμιά. Τελικά βαράει η μαλακία, ε; Κι άσχημα.
  12. Denim And Leather Brought Us All Together
    Κατόπιν λαϊκής απαιτήσεως από τον Φίδη, το κομμάτι αυτό, μετά από ένα σύντομο πρελούδιο περί υποταγής σε αυταρχικές αφέντρες και πότες της μπύρας Προστ, πραγματεύεται την μοναδική ενότητα που διακατέχει τους μεταλλάδες, που όμοιά της δεν έχουν ούτε οι Παοκτζήδες (γιατί είσαι στην Ευρώπη-το καλύτερο σιρόπι-Παοκάρα-Παοκάρα-σ'αγαπώ). Σε έναν κόσμο γεμάτο σκυλάδες, χιπστεράδες, wimps and posers, οι μεταλλικές καρδιές (που λένε κι οι Αξέπτ) βρίσκουν τη στήριξη ο ένας στον άλλον, και καταλήγεις να μιλάς με ανθρώπους που δεν ήξερες ποτέ σου λες και κάνατε μαζί φαντάροι. Μαγεία, αλητεία κι ανορθογραφία.
  13. Saxon-Βία-Μηχανολογία
    Την πρώτη αυτή εισαγωγή επακολούθησε η κάθοδός μου στην Αθήνα, μαζί με την άνοδο του πότη της μπύρας Προστ από την Κρήτη, όπου μαζί με τον Snake Plissken ήμασταν οι τρεις της συμμορίας και ένα το Σκαμπό. Δυόμιση ώρες; Ναι, δυόμιση ώρες έφαγε πηγμένος στον αυτοκινητόδρομο ο Σνέικ για να με παραλάβει. Αλλά τίποτα απ'όλα αυτά δεν είχε σημασία όταν βγήκε στη σκηνή η κωλόγρια ο Μπιφ και παρέδωσε μαθήματα αγνού κι ατόφιου χέβι μέταλ, με αναπληρωματικό μπασίστα και με πέντε ευρώ τη Χάινεκεν σε πλαστικό ποτήρι. Η Αθήνα ταράχτηκε σύγκορμη από τα μεταλλικά ντεσιμπέλ και συμπλήρωσα άλλο ένα τρόπαιο στο παλμαρέ μου.
  14. Χριστουγεννιάτικες καλοσύνες
    Για κάποιο λόγο έχω αποκτήσει ανάμεσα στους αναγνώστες μου τη φήμη του σκατόψυχου. Ότι και καλά τα βλέπω όλα αρνητικά και μηδενιστικά κι ότι όλα μου φταίνε λες και έχω συνέχεια περίοδο και στα μεγάφωνα του σπιτιού μου παίζει μονίμως Κατσιμίχα. Αλλά αυτό είναι ένα τεράστιο ψέμα. Γιατί υπάρχουν και πράγματα που γουστάρω. Οκ, είναι μετρημένα στα δάχτυλα των δύο χεριών, αλλά υπάρχουν. Πόλεις που είναι μαγευτικές ακόμα και μέσα στη μιζέρια τους. Κόκκινα μαλλιά (φυσικά). Η δεκαετία της απόλυτης καλτίλας, και μηχανοκίνητες πισωκούνες που τύφλα μαύρη να'χει η Τσένη Φερλόπερ. Ε, αυτά περίπου.
  15. Trippin' Eightballs
    Το Eightball είναι το ροκ κλαμπ της Θεσσαλονίκης που μπορεί να παίζει από γκλαμ μέχρι ντεθ κι από λάιβ σταντ απ κόμεντι μέχρι ντίσκο. Και σε μία από αυτές τις ντίσκο βραδιές, έζησα σκηνικά αναλόγου υπαρκτού σουρεαλισμού. Ξάφνου ένας τύπος έρχεται από το πουθενά και μου λέει να έρθω για γκομενάκια. Είναι όντως ο σκοπός τα γκομενάκια ή θέλει να μπήξει χοιρινό κρέας στο τρυφερό πωπουδάκι μου; Τελικά παντού υπάρχει ένας μηχανολόγος. Και μία Κατερίνα. Παραπάνω από μία. Δύο. Τέσσερις. Δεκατέσσερις. Αλλά οι Όχι-Κατερίνες είναι αυτές που έχουν φυλαγμένα τα καλύτερα...ή μήπως όχι; Ε...δεν ξέρω. Ρδεμπεύτηκα. Διαβάστε την ανάρτηση για να μάθετε.
Αυτά, και να προσέχετε μην καβαλήσω ακόμα περισσότερο το καλάμι και αρχίσω να κυκλοφορώ στο δρόμο κρατώντας σκήπτρο και φορώντας τη μπέρτα του Σούπερμαν.

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

Τα 10 χειρότερα τραγούδια του 2014

Τη φετινή χρονιά πήρα τη γενναία απόφαση να σταματήσω να ακούω τα μέινστριμ ποπάδικα και σκυλάδικα ραδιόφωνα. Δυστυχώς τα ρουχάδικα, οι καφετέριες, τα σουβλατζίδικα, το γυμναστήριο του ΑΠΘ και οι κάγκουρες που περνάνε κάτω απ'το σπίτι μου δεν είχαν την ίδια άποψη, έτσι τα ευαίσθητα αυτάκια μου είχαν τη δυστυχία να υποβληθούν σε διάφορες φρικωδίες.
Κι έτσι σήμερα είμαι εδώ για να συνεχίσω μια παράδοση που μετράει την πέμπτη χρονιά της στο αγαπημένο σας μπλογκ (αυτό προφανώς και είναι το ΚΠΣΑ, όποιος έχει αντίθετη άποψη παρακαλείται να πάει να κάνει το νεκρό σε κάτι κάδους) και να τα χώσω στα 10 χειρότερα ηχητικά βασανιστήρια που εξαπέλυσαν ορδές ταλιμπάν ραδιοφωνικών παραγωγών τη χρονιά που μας εγκαταλείπει οσονούπω.
Πριν αρχίσουμε, εύφημος μνεία ανήκει στο #SELFIE (ναι, το hashtag ανήκει στον τίτλο του τραγουδιού) το οποίο βασικά είναι δύο χαζογκόμενες που συζητάνε τα γκομενικά τους στην τουαλέτα ενός κλαμπ και δεν το κατατάσσω στην αντίστροφη μέτρηση γιατί το θεωρώ κάτι σαν avant-guarde performance art ή πώς τα λένε οι κριτικοί.
Αν μη τι άλλο, έχουμε κανένα χρόνο να ακούσουμε καινούριο τραγούδι του Μπίμπερ. Αλλά σε αντάλλαγμα γι'αυτό το σημάδι οίκτου που έδειξε ο θεός της μουσικής, έπρεπε να υποστούμε αυτά...
  • 10. Pharrell Williams-Happy

    Στην αρχή που είχε πρωτοβγεί αυτό το τραγούδι δεν το έλεγες κι άσχημο. Έχει αυτό το ρετρό σέβεντιζ ντίσκο feel α λα κρεμ, ντεν κακό λοιπόν. Και τώρα θα σας θέσω ένα ρητορικό ερώτημα. Έχετε καθίσει ποτέ να φάτε σε μια καθισιά εφτά χιλιάδες μελομακάρονα; Προφανώς και όχι, γιατί εφτά χιλιάδες μελομακάρονα κοστίζουν όσο της Παναγιάς τα ράμματα. Αλλά κι επειδή είναι ανθρωπίνως αδύνατο να φας εφτά χιλιάδες μελομακάρονα γιατί κάποια στιγμή θα ξεράσεις, θα μπουχτίσεις και δε θα θες να ξαναδείς μελομακάρονο σε όλη την υπόλοιπη ζωή σου. Και αυτό ακριβώς συνέβη και με το γαμημένο Happy όταν το άκουσα για εφτά χιλιάδες φορές στη σειρά. Επίσης υπάρχει και το μήνυμα χαζοχαρουμενίασης που προσπαθεί να περάσει στα μικρά παιδάκια. Είμαι Παοκτζής! Δε θέλω να είμαι χαρούμενος! Τι δεν καταλαβαίνετε; Αφήστε με στη μιζέρια μου! 
  • 9. Jennifer Lopez ft. Iggy Azalea-Booty

    Αρχικά, αυτός που θα κλειδώσει την Iggy Azalea σε ένα σκοτεινό μπουντρούμι θα πρέπει να παρασημοφορηθεί με το Μεγαλόσταυρο της Βασίλισσας της Αγγλίας για την υπηρεσία που θα προσφέρει στην ανθρωπότητα. Η κοπέλα όταν προσπαθεί να ραπάρει ακούγεται σαν τον Κέρμιτ τον Βάτραχο, οι στίχοι της είναι του κώλου (λογοπαίγνιο του κώλου...και ναι, έχω το θράσος και το συνεχίζω) και ο δε κώλος της είναι φουλ στην κυτταρίτιδα και δε θα έπρεπε να πλησιάζει ούτε στα εκατό μέτρα την επική κωλάρα της Τζένιφερ Λόπεζ. Εκτός από τους κώλους, όμως, που είναι ένα από τα βασικά θέματα της χρονιάς που μας πέρασε (κωλοχρονιά ρε φίλε), υπάρχει κι ένα μπιτ από πίσω. Και η προσπάθεια που έγινε για να βγει ένα ανατολίτικο-αράβικο μουντ στο μπιτ βγήκε τόσο πετυχημένη όσο και η προσπάθειά μου να βρω γκόμενα. Κι όλοι ξέρετε πώς κατέληξε αυτό.
  • 8. Nicki Minaj-Anaconda

    Συνεχίζουμε του κώλου τα εννιάμερα με τη Νίκι Μινάζ, η οποία αποτελεί την απάντηση στο ερώτημα "υπάρχει τελικά υπερβολικά τεράστιος κώλος;". Ναι, ο κώλος της Νίκι Μινάζ είναι τόσο τερατώδης που νομίζεις ότι αποτελεί αποτέλεσμα αποτυχημένου Φώτοσοπ. Πάω στοίχημα ότι κάθε φορά που η Μινάζ κουνιέται προς τα πίσω ακούγεται "μπιπ-μπιπ-μπιπ". Επίσης υπάρχει κι ένα τραγούδι εδώ. Το τραγούδι αυτό παίρνει sample από το Baby Got Back, έναν από τους πιο διάσημους ύμνους στους υπερμεγέθεις κώλους από τη δεκαετία του '90, το οποίο αν θυμάστε περιείχε μερικούς από τους πιο ηλίθιους στίχους που έχουν γραφτεί από τότε που τραγουδούσαν οι Poison. Και μετά ήρθε η Νίκι και κατάφερε να κάνει αυτούς τους στίχους να μοιάζουν με την Ιλιάδα. Κι όχι στη μετάφραση του Καζαντζάκη, στο αρχαίο ελληνικό πρωτότυπο. Τα έχουμε κάνει όλα κώλο εδώ μέσα.
  • 7. Sia-Chandelier

    Αφήνουμε για λίγο στην άκρη τους κώλους και τα σχετικά με αυτούς και περνάμε στην αντίπερα όχθη του Mainstream, τη χιπστερομουσική, που για ένα διάστημα τότε με το We Are Young (ανατριχιάζω και μόνο που θυμάμαι αυτή την πανούκλα) απειλούσε να γίνει μέινστριμ αλλά τελικά πήρε τα παπάρια μου. Γενικά δεν είμαι και πολύ φαν του να προσπαθούν οι ποπ ενορχηστρώσεις να δείξουν μεγάλα και έντονα συναισθήματα λες και είναι καμιά power ballad των Whitesnake ξέρω γω, αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι στο φωνητικό κομμάτι, όπου η Sia (Κοσιώνη; Λιαροπούλου; Και αράξαμε;) προφέρει όλα τα φωνήεντα του τραγουδιού σαν να είναι μπουκωμένη με τραχανά, ενώ κάθε φορά που προσπαθεί να πιάσει μια νότα πιο ψηλή από μία οκτάβα νομίζεις ότι κάποιο μικρό κι αξιαγάπητο μωρό φώκιας κλαίει γιατί έχασε τη μαμά του. Κρίμα που δε με συγκινούν τα μικρά κι αξιαγάπητα μωρά φώκιας.
  • 6. Παντελής Παντελίδης-Σκούπισε Τα Πόδια Σου Και Πέρασε
    Εγώ. Εγώ ο πούστης. Εγώ ο τριμάλακας, εγώ που να μην έσωνα. Εγώ στην πήρα την πουτάνα τη γκόμενα. Εγώ τα έκανα όλα, εγώ. Πού να ήξερα ο δύσμοιρος, Παντελή μου, πού να ήξερα ότι θα έκανες έτσι; Άμα το'ξερα, δε θα έσωνα να την ακουμπήσω την καριόλα. Δεν ήταν καν ωραία. Σιγά την καλλονή και τον Πανθρακικό (άλλο ένα λογοπαίγνιο του κώλου). Εντάξει. Όλοι καψουρευτήκαμε. Αλλά αυτό είναι too much. Σκούπισε τα πόδια σου και πέρασε; Δεν παίζει ρε μάγκες. Η μάνα του του έγραψε τους στίχους γι'αυτό το τραγούδι. Τα επόμενα μεγάλα σουξέ που θα βγάλει ο Παντελίδης, επομένως, θα έχουν τίτλους όπως "Μην πατάς εκεί, σφουγγάρισα", "Όλο σκατολοϊδια τρως, γι'αυτό πονάει συνέχεια η κοιλιά σου", "Πάρε ζακέτα, κρύο κάνει έξω", "Αν δεν είχατε κι εμένα να τρέχω από πίσω σας θα είχατε πεθάνει απ'τη βρώμα" και φυσικά το κορυφαίο "Έχεις και μούτρα και μιλάς με τέτοιους βαθμούς;".
  • 5. Katy Perry-Dark Horse

    Ως γνωστόν, η Κέιτι Πέρι έχει βυζάρες. Αλλά δεν την έβαλα εδώ για να ισορροπήσω τον δείκτη βυζιών-κώλων της ανάρτησης, παρά γιατί αυτό το τραγούδι είναι πιο σάπιο κι απ'το κουφάρι του Μαμ-Ρα του Παντοτινού. Ο λόγος που γουστάραμε όταν βγήκε η Κέιτι Πέρι ήταν...οκ, τα βυζιά της, αλλά ο άλλος λόγος ήταν ότι τα σαχλοποπάκια της ήταν τουλάχιστον σαχλοποπάκια γεμάτα ενέργεια. Αλλά, φαίνεται, η Κέιτι κι οι παραγωγοί της ξέμειναν από κόκα, γιατί το Dark Horse σούρνεται σαν τα αυτοκίνητα στην Εγνατία τις τελευταίες μέρες που είναι ανοιχτή η αγορά πριν τις γιορτές και τρέχουν όλοι σαν τους τρελούς να ψωνίσουν αλλά κατά τ'άλλα έχουμε κρίση. Επίσης, ο ατάλαντος ράπερ που εκτελεί το απαραίτητο ραπάρισμα αναφέρει κάπου τον Τζέφρι Ντάμερ, διάσημο παιδεραστή, κι ο μόνος διάσημος παιδεραστής που θα έπρεπε να ανακατεύεται με την ποπ μουσική είναι ο Μάικολ Τζάκσον.
  • 4. Maroon 5-Animals

    Κάποιο περιοδικό είχε ανακηρύξει τον Adam Levine ως τον πιο σέξι άντρα του έτους 2012 ή κάποιο εκεί γύρω. Κι αυτός το πίστεψε. Επίσης κάποτε κάποιοι είχαν πει ότι οι Maroon 5 παίζουν ροκ μουσική. Κι αυτός το πίστεψε κι αυτό. Αλλά αυτό που δεν μπορεί να πίστεψε ακόμα κι ο ίδιος είναι ότι έχει ωραία φωνή. Εγώ προσωπικώς άμα ήμουνα γυναίκα, ερχότανε ένας τύπος έτσι σφίχτης με μούσκουλα και ντυμένος στην πένα με όλα τα τρέντικα κουρέματα και ρούχα και τα τοιαύτα, κι άνοιγε το στόμα του κι η φωνή του έβγαινε λες και είχε μανταλάκι στη μύτη και τ'αρχίδια του σφιγμένα σε μια μέγγενη, θα αποξηραινόταν το μουνί μου σαν την Κωπαΐδα. Και να ακούς τώρα αυτόν τον άνθρωπο με τη φωνή του Σπιρτούλη να τραγουδάει στίχους που παραπέμπουν (όχι και πολύ διακριτικά, είναι η αλήθεια) στο ζωώδες σεξ... είναι σαν να κάνει ο Γεωργίου διαφημιστικό για οδοντόκρεμες. Ήμαρτον ρε!
  • 3. Pitbull-Fireball

    Λοιπόν, είναι γεγονός. Ο Κοπρίτης είναι ο κρυπτονίτης του ανθρώπινου είδους. Μπορεί να καταστρέψει τα πάντα. Αν κόψεις τους στίχους από αυτό το πράμα, είναι ένα ευχάριστο καλοκαιρινό σάμπα μπιτάκι που θα ακούσεις χωρίς πολλές πολλές αντιρρήσεις στο μπιτσόμπαρο στη Βουρβουρού με το μοχίτο στο χέρι. Αλλά έχεις μετά τον Πουρουπουπού να εκστομίζει "λωγωπέγνυα" του τύπου "I came, I saw, I conquered, or should I say, I saw, I conquered, I came? Haha!", ναι γελάει με τα ίδια του τα αστεία, ενώ σε κάποιο σημείο κι αφού έχει γλιτώσει τα περιοριστικά μέτρα απ'τον Ιούλιο Καίσαρα, εκστομίζει τη φράση "and she told me to walk this way" και δεν εμφανίστηκε ξάφνου ο Στίβεν Τάιλερ να του σκάσει ένα critical hit στη μάπα με τα υπερμεγέθη φουσκωτά χείλη του. Φίμωτρο; Στείρωση; Ευθανασία; Κάτι, τέλος πάντων; Δεν είναι κανείς κτηνίατρος εδώ; Γαμώ...φύγαν όλοι για γιορτές.
  • 2. Coldplay-Magic

    Ξέρετε τι είναι πραγματικά μαγικό σε αυτό το τραγούδι; Όχι; Θα σας το πω εγώ. Είναι ότι καταφέρνει όχι απλά να επιβραδύνει τον χρόνο, αλλά να τον αντιστρέψει. Είναι τόσο κενό και βαρετό που δημιουργεί την έννοια του αρνητικού χρόνου. Στο Cern έχουνε πέσει σε απελπισία προσπαθώντας να ερμηνεύσουν τα μυστήρια του σύμπαντος και του χωροχρονικού συνεχούς, κι ο Chris Martin παίζει με τα νεύρα τους. Είχα γράψει για τους Coldplay ότι κάθε φορά νομίζεις ότι δε θα καταφέρουν ποτέ να βγάλουν πιο ξενέρωτο τραγούδι και κάθε φορά καταφέρνουν να σε διαψεύσουν. Αν αυτό δεν είναι μαγικό, τότε δεν ξέρω ποιο είναι. Ρέντιοχεντ, Πλασίμπο, Άρκτικ Μάνκιζ και λοιποί παρατρεχάμενοι, σταματήστε να ηχογραφείτε. Δεν υπάρχει πια λόγος. Το παγκόσμιο πρόβλημα της αϋπνίας... αααχμ... έχει... μμμ... λυθεί...πια...χρρρρ...α...τι;...άσε με...δε θέλω να πάω σχολείο...
  • 1. Jason Derulo ft. Snoop Dogg-Wiggle
    Και...επιστρέψαμε στους κώλους. Οκ, δεν είμαι εναντίον του ότι η ποπ κουλτούρα σταμάτησε επιτέλους να είναι μανιακή με τα 0 λιπαρά και πλέον αγκαλιάζει (κακή επιλογή λέξεων...) τους μεγάλους κώλους. Αλλά υπάρχει ο στίχος "Fat bottomed girls, you make the rockin' world go round", και υπάρχει ο στίχος "You know what to do with that big fat butt, WIGGLE WIGGLE WIGGLE". Κι ο Φρέντι Μέρκιουρι ήταν γκέι, γαμώτη μου. Ο Τζέισον Ντερούλο έχει φάει περισσότερο autotune κι απ'τον Στίβεν Χώκινγκ και παρ'όλα αυτά εξακολουθεί να μην μπορεί να πατήσει σε νότα χωρίς να την ξενυχιάσει. Η μελωδία έχει παιχτεί στη φλογέρα από κάποιον απόφοιτο νηπιαγωγείου για παιδάκια με ειδικές ανάγκες. Οι στίχοι είναι λες και μόλις βγήκαν από τον φερώνυμο τεράστιο κώλο του τραγουδιού. Επίσης, θυμάστε τότε που ο Σνουπ Ντογκ ήτανε γκάνγκστα και τέθοια; Αν ναι, συγχαρητήρια, γιατί ο ίδιος δεν το θυμάται πια. Συγχαρητήρια, παλικάρια. Σας απονέμω με κάθε επισημότητα το Χρυσό Καυλί, για να το βάλετε στον πάτο σας. Wiggle, wiggle, wiggle.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας λιώσει η Νίκι Μινάζ με την κωλάθρα της.

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

Trippin' Eightballs

Πριν από δύο βδομάδες, έγραψα ότι λατρεύω τον οτινανίστικο χαρακτήρα του Eightball, του ροκ κλαμπ της Θεσσαλονίκης που τις μισές μέρες παίζει βόρβορο γερμανικό θρας και τις άλλες μισές κάνουνε πιτ και crowdsurfing με Μπίγαλη. Δεν κάνω πλάκα.

Χτες λοιπόν το αγαπημένο αυτό club, όπως και κάθε Παρασκευή, διοργάνωσε disco party, στο οποίο φυσικά και θα παρευρισκόμουνα γιατί είμαι γνωστός καρεκλάς. Η αλήθεια είναι ότι πήγα λίγο μόνος μου, γιατί όλα τα άλλα άτομα, που θα μπορούσα να καλέσω σε disco party και να έρθουν, ζουν κάπου στην Αθήνα και διατηρούν μπλογκ που γράφουν για ταινίες δράσης.
Κι εκεί που καθόμουν μόνος μου και επεδείκνυα τις χορευτικές μου κινήσεις εφάμιλλες του Γιαννάκη του Τραβόλτα στο πλήθος, σκάει από το πουθενά ένας τύπος που, μα την Μπαναγία, δεν τον είχα ξαναδεί στη ζωή μου.
Οκ, ίσως τον είχα σκουντήξει κάποιο πρωί στις εννιά η ώρα προσπαθώντας να κατέβω απ'το 10 στη στάση ΑΧΕΠΑ (Απόψε Χάρος Έρχεται Παίρνει Ασθενείς) και να φτάσω στη σχολή μου όπου και θα μάθω χρήσιμες μηχανολογικές γνώσεις, αλλά δε συνηθίζω να θυμάμαι αυτούς που σκουντάω τα πρωινά στο 10.
Κι αφού μου συστήθηκε ο τυπάς, μου λέει "θες να 'ρθεις για γκομενάκια;".
Τέτοιου είδους προτάσεις από άτομα που δεν έχεις ξαναδεί στη ζωή σου είναι τουλάχιστον αξιοπερίεργες, αλλά από την άλλη δε λέμε ποτέ όχι στα γκομενάκια.
Έτσι ο φίλος μας (ας τον πούμε Αναξίμανδρο) με οδηγεί στα γκομενάκια, δύο λαχταριστά και ζουμπουρλούδικα σαν φρεσκοτηγανισμένα μπαρμπούνια, ένα ξανθό κι ένα μελαχρινό. Σύμφωνα με αυτά που με είπε ο Αναξίμανδρος (διάβαζε: παπάρια μάντολες), η ξανθιά τον είπε να με φέρει εκεί γιατί την άρεσα. Και την ξανθιά τη λέγανε Κατερίνα, γιατί φυσικά και θα τη λέγανε Κατερίνα.
Ο Αναξίμανδρος, για να σας πω όλη την αλήθεια, ήταν ολίγον τι σουργελέισον. Κατ'αρχήν, κάθε τρεις και λίγο με παρότρυνε να ανοίξω κι άλλο ένα κουμπί από το πουκάμισό μου, ακολουθώντας έτσι τις στυλιστικές επιλογές του γνωστού fashion icon που λέγεται Ίνγκβι Μάλμστην.

(Η διασκευή από τους Abba είναι για να ταιριάζει με το κλίμα της disco, κι επίσης γιατί είναι το μόνο τραγούδι του Μάλμστην που αντέχεται).
Επίσης, κάθε στιγμή που περνούσε ή που θα τριβόταν πάνω σε μια απ'τις κοπελιές ή που θα τριβόταν πάνω σε μένα (η αλήθεια είναι ότι έχω απίστευτη κωλάρα και τύφλα να'χει η Τσένη Φερλόπερ) ή που θα με έσπρωχνε να τριφτώ σε κάποια απ'τις κοπελιές.
Σε μια φάση πήγα να πάρω μια μπύρα για τον εαυτό μου, και γυρνώντας πάω να τσουγκρίσω με τις κοπελιές, κι ο Αναξίμανδρος αρχίζει να λέει "η Κατερίνα δεν έχει ποτό". Και λέω εγώ "εντάξει". Και λέει αυτός "ναι, αλλά δεν έχει ποτό". Εγώ συνέχισα να κάνω τον μαλάκα, μέχρι που αντιλήφθηκα ότι ο τυπάς ήταν ικανός να συνεχίσει να λέει "ναι, αλλά δεν έχει ποτό" μέχρι τις εφτά το πρωί.
Έτσι την κέρασα ένα ουίσκι, από το οποίο ήπιε ακριβώς 1,414213 γουλιές και μετά έφυγε γιατί δούλευε το πρωί. Έτσι το ήπια εγώ, για να γλιτώσω τα 7 ευρώπουλα που ξόδεψα, κάτι που, σε συνδυασμό με τις μπύρες, ήταν ίσως η χειρότερη ιδέα που είχα από τότε που ξόδεψα όλη μου την πενταήμερη κλαψομουνιάζοντας γιατί δε με θέλει η Χριστίνα.
Αυτό βέβαια το συνειδητοποίησα σε όλο του το μεγαλείο όταν ξημέρωσε, γύρω στις δύο η ώρα (το αλκοόλ έχει αυτή την ιδιότητα να μετατοπίζει την ώρα που συμβαίνει το ξημέρωμα).
-Και τελικά δε γάμησες ρε μαλάκα;
Όχι, γιατί στο μεταξύ έσκασε σφηνόπουτσα ένας άλλος τυπάς που πάω στοίχημα και κόβω και την ψωλή μου ότι ο Αναξίμανδρος τον είχε προσκαλέσει με ακριβώς την ίδια ατάκα. Έτσι η ξανθιά πήρε τον έναν τυπά, η μελαχρινή τον άλλον κι εγώ το πουλάκι μου στο χέρι.
Πρέπει να έχω σπάσει κάποιου είδους παγκόσμιο ρεκόρ.
Και μετά ο τύπος εξαφανίστηκε τόσο απότομα όσο εμφανίστηκε. Ο θρύλος λέει ότι μεταμορφώθηκε σε κολοκύθα.
Φυσικά ήταν μόλις (sic) τρεις η ώρα το βράδυ και, με δεδομένο ότι τα λεωφορεία ξεκινάνε στις πεντέμιση, η βραδιά είχε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά της. Αμέσως μόλις έφυγαν οι τύπισσες, σκόνταψα πάνω σε κάτι μηχανολόγους (γιατί παντού υπάρχει ένας μηχανολόγος) και συνέχισα να επιδεικνύω τα ταλέντα μου στο χορό σαν τον Γιαννάκη τον Ντραβόλτα.

Φυσικά, το να περιμένεις να βγάλεις γκόμενα κάνοντας παρέα με μηχανολόγους είναι σαν να αφήνεις το παιδί σου μόνο του με τον Μάικολ Τζάκσον και να περιμένεις να το βρεις σώο όταν επιστρέψεις. Και μετά από λίγο οι τυπάδες έφυγαν, οπότε εγώ συνέχισα να περιφέρομαι μέσα στο κλαμπ όπως ο Σαμαράς στη Βουλή με ένα μάτσο πεντακοσάευρα στο χέρι ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρει βουλευτές να ψηφίσουν Πρόεδρο.
Και κάποια στιγμή, καθώς συνέχισα να επιδεικνύω τα χορευτικά μου ταλέντα λες και ήμανε η τύπισσα από το Flashdance και προσπαθούσα να εντυπωσιάσω την κριτική επιτροπή ενόσω από πάνω απ'το κεφάλι μου η Ιρένε Καρρά (ξαδέρφη του Βασίλη) τραγουδούσε γουάτ α φήλινγκ κηπς μη λίβινγκ, κάτι κοπελιές προφανώς ενθουσιάστηκαν από την χορευτική μου ικανότητα (ή εναλλακτικά βρήκαν ένα σούργελο να γελάνε) και με είπαν "έλα στην παρέα μας φαντάρε".
Η μία από αυτές ήταν μια ψηλή νταρντάνα κοκκινομάλλα, και τη λέγανε Κατερίνα, γιατί φυ-σι-κά και θα τη λέγανε Κατερίνα. Ωστόσο η προσοχή μου επικεντρώθηκε στην άλλη κοπελιά της παρέας, η οποία ήταν λιγότερο ψηλή, λιγότερο νταρντάνα και λιγότερο Κατερίνα.
Σε εκείνη τη φάση ο disco χαρακτήρας του πάρτι είχε εκφυλιστεί και ο ντιτζέης είχε καταλήξει να παίζει σύγχρονα χιπ-χοπ μπιτάκια σαν το "γιου νόου γουάτ του ντου γουιθ δατ μπιγκ φατ μπατ, ΓΟΥΙΓΚΛ ΓΟΥΙΓΚΛ ΓΟΥΙΓΚΛ", το οποίο είναι τόσο αισχρό που διατρυπάει το χωροχρονικό συνεχές και βγαίνει από την άλλη πλευρά και γίνεται καλτ αριστούργημα.
Αυτό όμως δεν ενοχλούσε τους λάγνους σκοπούς μου. Και σε κάποια φάση που η Όχι-Κατερίνα σταμάτησε να πάρει ανάσα και να στρίψει τσιγάρο, αποφάσισα ότι ο τολμών νικά, η επιμονή ανταμείβεται, here goes nothing, holy diver you've been down too long in the midnight sea (βρείτε ποιο από τα παραπάνω δεν ταιριάζει και κερδίστε μια εσπρεσιέρα με αυτόματο κιβώτιο και νίτρο).

Κι έτσι έσκυψα να τη φιλήσω.
Και πήρα τα παπάρια μου.
Αφότου τραβήχτηκε απότομα (ευτυχώς είχε την ευγενική καλοσύνη να μην συνδυάσει αυτή την κίνηση με μορφασμούς αηδίας και γαμωσταυρίδια), στη συνέχεια μου εξήγησε ότι είμαι πολύ μικρός γι'αυτήν, κάτι που θα ευσταθούσε αν ήταν 43 και όχι 23, ότι έχει σχέση (κάτι που ευσταθεί σαφώς περισσότερο) και ότι "είμαι καλό παιδί και θα βρω μια κοπέλα στην ηλικία μου".
Κι όταν εγώ ρώτησα "πού θα τη βρω", γιατί όταν έχεις πιει μπύρες και ουίσκια οι ηλίθιες ερωτήσεις είναι το λιγότερο από τα κακά που μπορεί να πάθεις, η αθεόφοβη απάντησε "στο σχολείο".
Αυτό σημαίνει ότι μοιάζω για δεκαέξι χρονών, και με τη σειρά του αυτό σημαίνει ότι δεν πρόκειται να ξαναξυριστώ ποτέ στη ζωή μου.
Ε, μετά ξενέρωσα, είχε πάει κι εφτά η ώρα, και έφυγα.
Δεν πειράζει ρε. ΠΑΟΚ κι ας μη γαμήσω ποτέ.
Αυτά, και να προσέχετε μην τραυματιστείτε στο πιτ του Μπίγαλη.

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

Φιλανθρωπικές κινήσεις

Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν.

Κι επειδή τα Χριστούγεννα είναι μέρες που αγαπάμε τον συνάνθρωπό μας, κοινωνικοί φορείς ανά την Ελλάδα και τον κόσμο ανακοίνωσαν φιλανθρωπικές δράσεις που θα λάβουν. Ας δούμε μερικές από αυτές.
  • Judas Priest
    Η θρυλική μέταλ μπάντα ανακοίνωσε την κυκλοφορία μιας συλλογής Χριστουγεννιάτικων τραγουδιών με τον τίτλο "Merry Priestmas". Αυτό το λογοπαίγνιο ήταν τόσο φτηνό που μέχρι κι ο Τζάμπας από τη Mediamarkt με κοιτάζει με το βλέμμα οίκτου και ντροπής που κοιτάζουμε συνήθως τα παιδάκια απ'το ΠΙΚΠΑ. Στη συλλογή αυτή θα περιέχονται μεταλλικές εκτελέσεις παραδοσιακών χριστουγεννιάτικων ασμάτων όπως ο Μικρός Τυμπανιστής, η Άγια Νύχτα, τα Χιόνια στο Καμπαναριό και το All I Want For Christmas Is You της Μαράια Κάρει, ενώ τα έσοδα του δίσκου θα διατεθούν για τη θεραπεία του μικρού φίλου της μπάντας Snake Plissken, ο οποίος πάσχει εκ γενετής από το σύνδρομο "είναι τρελός ο καραφλός".
  • ΟΑΣΘ
    Ο Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης, σύμφωνα με οποιονδήποτε έχει παρευρεθεί ποτέ σε "λαϊκή συνέλευση" ή "επιτροπή αγώνα", είναι φιλανθρωπική οργάνωση. Έτσι, αποφασίστηκε, για τις άγιες μέρες των Χριστουγέννων, να κάνουν αυτό που απαιτούν όλοι οι...ε... λογικά σκεπτόμενοι πολίτες και να δώσουν δωρεάν μετακίνηση στους άνεργους, τους μαθητές, τους φοιτητές, τους συνταξιούχους και τους εργαζόμενους που μεταβαίνουν στη δουλειά τους, δηλαδή όλους αυτούς που χρησιμοποιούν λεωφορεία, ενώ με κάθε εισιτήριο οι επιβάτες θα παίρνουν δώρο μια γαλοπούλα για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι και με κάθε κάρτα απεριορίστων διαδρομών ο ΟΑΣΘ θα τους πληρώνει το πετρέλαιο για το χειμώνα.
  • Βασίλης Λεβέντης
    Ο μεγάλος αυτός πολιτικός αρχηγός έχει χαρίσει ιστορικές στιγμές καλτίλας στο πανελλήνιο. Τα φετινά Χριστούγεννα θα χαρίσει ακόμα περισσότερες, καθώς θα κυκλοφορήσει συλλεκτικό DVD box set, σε μια υπέροχη θήκη, όπου θα περιλαμβάνονται οι μεγάλες του επιτυχίες "Αλητεία", "Αρκουδέηδες", "Κλείνουν το Κανάλι 67-Κλείνουν και τον τάφο τους", "Μηδέν οι ώρες τους", "Κάποια ζώα δε με πιστεύανε" και "Να πάνε στο διάλο όλοι τους", καθώς και director's cut τηλεφωνικές συνομιλίες με καθιζήματα που δεν είχαν μεταδοθεί ποτέ μέχρι τώρα. Τα έσοδα από αυτή τη συλλεκτική έκδοση θα διατεθούν στις πιτσαρίες της επικράτειας, ώστε αυτές τις γιορτές να καταφέρουν όλοι οι άποροι συμπολίτες μας να φάνε ένα κομμάτι πίτσα.
  • Ιπτάμενοι Αναρχικοί
    Μετά από την αποκάλυψη της ύπαρξής τους από το δαιμόνιο δημοσιογραφικό επιτελείο του ΑΝΤ1, οι Ιπτάμενοι Αναρχικοί αποτελούν πλέον τον υπ'αριθμόν ένα δημόσιο κίνδυνο στη χώρα μας.

    Αλλά οι Ιπτάμενοι Αναρχικοί δε θέλουν να περάσουν αυτή την εικόνα προς τα έξω. Έτσι, αυτά τα Χριστούγεννα θα χρησιμοποιήσουν τις δυνάμεις τους για τον καλό σκοπό του να μοιράσουν χαρά στα μικρά παιδιά, που περιμένουν τα Χριστούγεννα περισσότερο από όλους. Σε ομάδες των οχτώ κάθε τοπική κατάληψη θα επανδρώνει κι από ένα έλκηθρο, ενώ με το σάκο τους θα μοιράζουν στα μικρά παιδιά δώρα όπως Μολότοφ, έργα του Μπακούνιν, τζίβες για τα μαλλιά, σκηνές για ελεύθερο κάμπινγκ στον Αρμενιστή, Αλβανό πρώτης ποιότητας και ορό γλυκόζης για την επόμενη απεργία πείνας.
  • EBU
    H EBU (European Broadcastin Union, Ευρωπαϊκή Ένωση Τηλεοπτικών Σταθμών) έκανε ήδη το δώρο της στην Ελλάδα με το να επιτρέψει στον δημόσιο τηλεοπτικό φορέα της ΝΕΡΙΤ να εκπροσωπήσει τη χώρα στην επερχόμενη Eurovision που θα διοργανωθεί στην Αυστρία μετά τη νίκη της Κοντσίτας. Οι αναστεναγμοί ανακούφισης από τους "Eurofans", οι οποίοι μέχρι προχθές δεν ήξεραν πώς θα καταφέρουν να επιζήσουν μετά τον αρχικό αποκλεισμό της ΝΕΡΙΤ από τον διαγωνισμό, ήταν τέτοιου μεγέθους που διαλύθηκε η συνηθισμένη ομίχλη που επικρατεί πάνω από τη Θεσσαλονίκη και εξηφανίσθη το γνωστό άρωμα Θερμαϊκίλας, ενώ πλέον η ΝΕΡΙΤ ετοιμάζεται πυρετωδώς για τον διαγωνισμό, στον οποίο φέρονται να έχουν καταθέσει αίτηση συμμετοχής ο Κώστας Μπίγαλης, η Κατερίνα Στανίση κι ο Γιάννης Πάριος.
  • ΠΑΟΚ
    Ως γνωστόν, οι σκληροπυρηνικοί φίλοι του ΠΑΟΚ είθισται να εκφράζουν την αφοσίωσή τους στην ομάδα ακολουθώντας το ρητό "ΠΑΟΚ κι ας μη γαμήσω ποτέ". Η ΠΑΕ ΠΑΟΚ, ανησυχώντας για τον αντίκτυπο που θα έχει αυτή η πρακτική στον πληθυσμό των μελλοντικών γενεών Παοκτζήδων, αποφάσισε να ανταμείψει την αφοσίωση αυτή με τον εξής τρόπο: χίλιοι τυχεροί κάτοχοι διαρκείας που θα επιλεγούν με κλήρωση κερδίζουν ένα κουπόνι αξίας 100 ευρώ το οποίο μπορεί να εξαργυρωθεί σε επιλεγμένα συνεργαζόμενα στούντιο της Θεσσαλονίκης. Το πρόγραμμα αυτό θα χρηματοδοτηθεί εξ'ολοκλήρου από τον προσωπικό λογαριασμό του Ιβάν Σαββίδη, ενώ στους υπόλοιπους φίλους του ΠΑΟΚ θα δοθούν ως δώρα ένα μπουκάλι Jack Daniels και ένα αντίτυπο του Powerslave, κατά το "ΠΑΟΚ, ουίσκι και Iron Maiden δίσκοι".
  • Πανελλήνια Εμπορική Ομοσπονδία Σεξοβοηθημάτων
    Σε παρόμοιο κλίμα με την ΠΑΕ ΠΑΟΚ, η Π.Ε.Ο.Σ. δείχνει αλληλεγγύη με τους ανθρώπους που δυσκολεύονται στην εξεύρεση ερωτικού συντρόφου λόγω της οικονομικής κρίσης και, εν όψει των νέων παραλαβών σε δονητές, dildos, μαστίγια, εξωτικά εσώρουχα και φουσκωτές κούκλες, προσφέρει εντελώς δωρεάν τα αποθέματά της σε αναξιοπαθούντες συμπολίτες μα, στους οποίους είναι ψέμα και συκοφαντία ότι ανήκει ο συγγραφέας του παρόντος. Η παραλαβή γίνεται στα σπίτια των ενδιαφερόμενων με απόλυτη εχεμύθεια, με βανάκι που δε φέρει διακριτικά και σε απλό χαρτονένιο κουτί. Η Π.Ε.Ο.Σ. δήλωσε ότι, λόγω της μεγάλης ζήτησης κι άρα της μικρής επάρκειας των αποθεμάτων, προτεραιότητα θα δοθεί σε αυτούς που έχουν να γαμήσουν δεκατέσσερις μήνες.
  • Χαλυβουργική
    Ένας από τους πυλώνες της κραταιάς...και ανθηρής...είπαμε να λέμε και καμιά μαλακία αλλά μην το χέσουμε χριστουγεννιάτικα...ελληνικής βαριάς βιομηχανίας αποφάσισε να δείξει το ευαίσθητο κοινωνικό του πρόσωπο. Η Χαλυβουργική με χθεσινή της ανακοίνωση δήλωσε ότι οι γραμμές παραγωγής της θα δουλέψουν εντατικά ούτως ώστε, μέχρι την παραμονή των Χριστουγέννων, να έχει παράγει ένα εκατομμύριο τρίγωνα, τα οποία και θα διανεμηθούν δωρεάν στα παιδάκια της χώρας για να πουν τα κάλαντα. Τα τρίγωνα θα σχεδιαστούν ειδικά από το τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών του Αριστοτελείου με σήμα τον Άγιο Δημήτριο ώστε να κάνουν 44% πιο γλυκό και εύηχο "τινγκ-τινγκ-τινγκ" από τα συμβατικά τρίγωνα κι έτσι να προσφέρουν στα κάλαντα ρυθμική υποστήριξη που θα ζήλευε κι ο Ντέιβ Λομπάρδος.
  • Υπουργείο Υγείας
    Το Υπουργείο Υγείας, με μια δράση την οποία είχε προωθήσει ο Μπουμπούκος κατά τη διάρκεια της θητείας του, θα προσφέρει στο Πανελλήνιο ένα μοναδικό δώρο για αυτά τα Χριστούγεννα: με το παντελές χάος που επικρατεί στο σύστημα της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης, τα νοσοκομεία που υπολειτουργούν, τα γενόσημα φάρμακα και την προσφορά φθηνών χειρουργικών επεμβάσεων στη Βουλγαρία, μέχρι τις 31/12 θα έχει απαλλάξει την Ελλάδα από τουλάχιστον 37.000 γέρους, αυξάνοντας έτσι το βιοτικό επίπεδο για όλους εμάς τους υπόλοιπους. Την κίνηση έχει ήδη επικροτήσει ο έγκριτος επιστήμονας που προεδρεύει του Ανώτατου Παρακμιακού Ιδρύματος.
  • ΣΥΡΙΖΑ
    Καλά όλα τα υπόλοιπα, αλλά μπροστά στην μέγιστη φιλανθρωπία που θα προσφέρει ο Ανδρέας Τσίμπλας... Αλέξης Τσίπρας και ο Σύριζα δεν κλάνουν μία, τι να λέμε τώρα. Με την καταψήφιση του Προέδρου της Δημοκρατίας και τη μη εύρεση 180 βουλευτικών ψήφων για να γίνει η εκλογή, ο Σύριζα θα δώσει στο λαό το μοναδικό δώρο της ευκαιρίας να αποφασίσει ο ίδιος για το μέλλον του. Κι αφού φυσικά θα έχει αποφασίσει υπέρ του Σύριζα, θα ξεδιπλωθεί όλο το φιλανθρωπικό έργο που έχει να επιδείξει η νέα κυβέρνηση, η οποία θα προσφέρει σε όλους βασικό μισθό χιλίων ευρώ στο δημόσιο, δωρεάν παιδεία χωρίς φροντιστήρια, περίθαλψη στο Χέρφιλντ (χμ...χμ...) κι από ένα καλλωπιστικό λεφτόδεντρο σε κάθε αυλή, μπαλκόνι, ταράτσα και φωταγωγό.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας τρακάρει ένα έλκηθρο που το σέρνουν Ιπτάμενοι Αναρχικοί.

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

Χριστουγεννιάτικες καλοσύνες

Στη Χριστουγεννιάτικη ψηφοφορία του Χωστήρα, κάποιος που δεν ξέρω ποιος είναι αλλά θα τον βρω και θα τον σκοτώσω...
-Κατούρα και λίγο, Λίαμ Νίσον.
...παρατήρησε ότι τον τελευταίο καιρό έχω αναλωθεί σε μηδενιστικά και μισανθρωπικά μοτίβα με αποτέλεσμα ότι το έχω γαμήσει.
Κανονικά θα του έλεγα να πάει να γαμηθεί γιατί ποτέ του δε θα δει δυο μάτια αντρικά να κλαίνε. Αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι έχει δίκιο. Έχω γίνει ένας Εμπενίζερ Σκρουτζ Μακ Ντακ. Το mindset μου έχει καταληφθεί από τη δυσκοιλιότητα που συνήθως προκαλούν μόνο δεκαπέντε συνεχόμενες μέρες πιλάφι.
Έτσι στη σημερινή ανάρτηση θα κάνω ένα διάλειμμα από το συνηθισμένο ρεπερτόριο μίσους, κακίας και μπουγάτσας και θα μιλήσω για τα ωραιότερα πράματα στη ζωή που δεν είναι πράματα. Όσο κι αν έχω σχηματίσει την εντύπωση ότι μισώ τα πάντα, υπάρχουν και πράγματα που γουστάρω. Όπως οι κοπελιές με μεγάλο κώλο. Γιατί κάνουν τον κόσμο να γυρνά.

(Επίσης αυτός ο κάποιος είπε για τα βίντεο κλιπ που βάζω και τον γαμάνε τον browser, αλλά χέσε μας ρε φίλε. Άμα έχεις ακόμα dial-up, δε φταίω εγώ.)
Αλλά αυτά τα έχουμε ξαναπεί. Επομένως στη συνέχεια της ανάρτησης δε θα αναλυθώ σε γνωστές λατρείες μου όπως οι χοντροκώλες, ο ΠΑΟΚ, οι Van Halen και οι διαφημίσεις του Τζάμπο (βρείτε ποιο δεν ταιριάζει και κερδίστε μια καφετιέρα) και θα αναλύσω πιο ψαγμένες, όπως...
  • Η φράση "βρείτε ποιο δεν ταιριάζει και κερδίστε μια καφετιέρα"
    Γιατί καφετιέρα, άραγε; Είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσα να βρω κάποιο καλύτερο δώρο για να δίνω στους διαγωνισμούς τύπου "Τηλεκύβος" που διοργανώνω κάθε τρεις και τόσο στις αναρτήσεις μου. Το καλό είναι ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για τους συγκεκριμένους διαγωνισμούς και έτσι έχω γλιτώσει ένα σωρό λεφτά σε καφετιέρες, τα οποία και χρησιμοποιώ για να ικανοποιήσω τον ολοένα και αυξανόμενο εθισμό μου σε φορεμένα στρινγκ από Τσέχες πορνοστάρ.
  • Η Θεσσαλονίκη
    Αυτή η πόλη δεν είναι τέλεια. Κατ'αρχάς κάθε βδομάδα βρέχει τουλάχιστον δύο φορές, μία από τη Δευτέρα μέχρι την Τετάρτη και άλλη μία από την Πέμπτη μέχρι την Κυριακή. Επίσης το μετρό έχει πάρα πολύ στριμωξίδι και η παράγκα του ΠΑΟΚ έχει καταντήσει αηδία, δεν αφήνει κανέναν άλλον να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Αλλά μπορεί κανείς να μην αγαπήσει μια πόλη που έχει Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο με σήμα τον Άγιο Δημήτριο; Μπορεί κανείς να μην αγαπήσει τη μοναδική παγκοσμίως Συμπρωτεύουσα; Την πόλη που εφηύρε διεθνούς φήμης ροφήματα όπως ο φραπές και το Τούμπα Λίμπρε; Τα στενά γύρω απ'την Γούναρη και τη Μελενίκου, τα ρακομελάδικα, τα σουβλατζίδικα με τα γνήσια σαλονικιώτικα πιτόγυρα που θες δύο χέρια για να τα φας και οι γεναίκε που πάνε στο περίφτερο για σιγαρέτα και βάφονται σαν το μπαλέτο του Κιάμου; Πλάκα με κάνεις;
  • To Eightball
    Το μαγαζί αυτό βρίσκεται στα Λαδάδικα που τόσα δίνω πόσα θες εκεί πουλάνε αυτό που θες και αποτελεί ένα σημείο αναφοράς για όσους δεν είναι από αυτούς που συνωστίζονται στο Trois μέχρι που να πέσουν τα ταβάνια (χα-χα-είδες τι έκανα εκεί;). Δεν μπορείς να κατατάξεις κάπου τους θαμώνες του Eightball, γιατί δεν μπορείς να κατατάξεις το ίδιο το Eightball. Είναι σαν τη γάτα του Σρέντιγκερ. Στον ίδιο χώρο μπορεί το πάνω δωμάτιο να παίζει glam και το κάτω να παίζει ντίσκο, την επόμενη βραδιά να φιλοξενεί βραδιά βόρβορου Γερμανικού θρας και σε μια βδομάδα να δίνει πόνο ο Μπίγαλης κι ο Γιοκαρίνης, την Παρασκευή να κάνουν stand-up-comedy ο Μάικιους κι ο Μαλιάτσης και το Σάββατο να έχει fetish show του τύπου "το μουνί μου φλόγες βγάζει λες και έχει πετρογκάζι". Η ταυτότητα αυτού του μαγαζιού είναι πιο τριμπούρδελο κι απ'τον συγγραφικό ειρμό μου. Γίνεται να μην το λατρεύω;
  • Κόκκινα μαλλιά
    Το κόκκινο χρώμα, εκτός από τα φανάρια της Τροχαίας και τον Ολυμπιακό, είναι το πιο γαμάτο χρώμα. Μη με πείτε για το μαύρο γιατί το μαύρο δεν είναι χρώμα αλλά η απουσία του χρώματος, διαβάστε λίγο Στήβεν Τζόκινγκ να ξεστραβωθείτε. Το κόκκινο είναι το χρώμα του αίματος που χύνεται καυτό στο παγωμένο χιόνι καθώς οι άγριοι Βίκινγκς πολεμιστές σφάζονται μεταξύ τους. Είναι το χρώμα του κρασιού που ευφραίνει τις καρδιές των ανθρώπωνε. Είναι το χρώμα της φωτιάς που ανάβει το πάθος και ερεθίζει τα επιθετικά πνεύματα βαθιά μες στην ψωλή...ψυχή. Ε, όταν βλέπεις αυτό το χρώμα να ανεμίζει σε μια περήφανη χαίτη ενός ατίθασου αλόγου...με βυζιά (οι παρομοιώσεις μου είναι το κάτι άλλο) και δεν σου καυλώνει, τότε πάει να πει ότι είσαι ευνούχος στο παλάτι.
  • Η μηχανολογία
    Ναι, κάποιες φορές βαριέμαι τόσο τρισελεεινά να κάτσω να διαβάσω που προτιμώ να ανοίξω ένα Excel και να καταμετρήσω πόσα καραμελάκια έχω σπάσει σε όλη την πορεία μου στο Candy Crush. Ναι, έχουμε περισσότερους τυραννόσαυρους στη σχολή παρά γκόμενες. Αλλά όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Γιατί όταν κάτι απογεύματα ανοίγω τη Wikipedia και κάθομαι και διαβάζω άρθρα για το πώς λειτουργεί ένα κιβώτιο ταχυτήτων, ή σε τι βοηθάει όταν βάζεις νίτρο στον κινητήρα, ή ποιες είναι οι βασικές αρχές του κινητήρα Wankel και γιατί είναι καλύτερος για αγωνιστικές επιδόσεις, και δεν βαριέμαι αλλά ανοίγω κι άλλες δέκα καρτέλες στο Chrome και τις κλείνω εφτά χρόνια αργότερα, ένα και μόνο είναι το συμπέρασμα: ότι δε θα γαμήσω ποτέ.
  • Όταν μπαίνει γκολ τραβώντας ένα βρωμόσουτο από τα σαράντα μέτρα
    Υπάρχουν κάποιες ομάδες ποδοσφαίρου όπως η Μπαρτσελόνα εδώ και μερικά χρόνια που για να βάλουν γκολ πρέπει πρώτα η μπάλα να γίνει πάσα από τον δεξί στον αριστερό επιθετικό, πίσω στον δεξιό μέσο, στον σέντερ φορ, στον σέντερ μπακ, από εκεί στον τερματοφύλακα, από αυτόν στον αριστερό μπακ και μετά στον επιθετικό και μετά στον πλάγιο επόπτη και μετά στον σπορτσκάστερ και μετά στον προπονητή και στη μάνα του και τελικά μπαίνει το γκολ αφού όλοι οι αντίπαλοι αμυντικοί έχουν σκάσει ρουκέτα στομάχου-εδάφους από τη ζαλάδα. Και μαζί ζαλίζονται και τα παπάρια των θεατών. Ενώ υπάρχει κι η άλλη σχολή που ο παίκτης χωρίς πολλές τζιριτζάντζουλες κάνει το σταυρό του, καλεί τα Αρχαία Πνεύματα του Κακού, συγκεντρώνεται, βρυχάται στη μπάλα με όλη του την μπζυχή "ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ ΜΩΡΗ ΠΟΥΤΑΝΑ!" και συμβαίνουν στιγμές ποδοσφαιρικής ηδονής σαν κι ετούτη:
  • Φωτιές και φλόγες
    Όχι, δεν εννοώ εκείνο το τραγούδι των Dragonforce που χρησιμεύει μόνο στο να παθαίνεις καρκίνο στα δάχτυλα στο Guitar Hero (και αυτή τη στιγμή με τρώει αφάνταστα ο κώλος μου να ανεβάσω το βίντεο κλιπ). Αυτό το τραγούδι να πάει να γαμηθεί. Αλλά το θέαμα από τις φλόγες που γλείφουν τα κούτσουρα στο τζάκι ή στην ψησταριά που είναι έτοιμη να υποδεχτεί στη θερμή αγκαλιά της νόστιμες και ζουμερές μπριτζόλες έχει μέσα του έναν πρωτόγονο ενθουσιασμό. Από την άλλη υπάρχουν τα κεριά που ανάβουν στις κυριλέ καφετερίες και εστιατόρια για να κάνουν ατμόσφαιρα, ή στις σατανιστικές τελετές όταν σφάζουν δεκαεννιάχρονες παρθένες. Και φυσικά οι εκρήξεις που, αν δεν τις είχε καπηλευτεί ο Μάικολ Μπέος στις αισχρές ταινίες του θα εξακολουθούσαν να είναι σύμβολο γαμηστερότητας του Χόλυγουντ.
  • Μεταλλικά ριφ που συνδυάζονται με κλασικές μελωδίες
    Και μη μου πει κανείς για τον στερημένο τον Μάλμστην. Ο Μάλμστην κατεβάζει σε κάθε τραγούδι του πεντέμιση χιλιάδες αρπέτζια γιατί θέλει να μας δείξει πόσο μεγάλη την έχει...την κιθαριστική ικανότητα τέλος πάντων, αλλά αποτυγχάνει τόσο οικτρά όσο κι εκείνος ο τυπάς που φέρνει σβούρες με το Χάμερ μέσα στο Κολωνάκι. Και δε θα πω ούτε και για το Eruption, το οποίο ως γνωστόν είναι ο ήχος που ακούστηκε από τα ουράνια όταν ο Άρθουρ ξεκάρφωσε το καυλί του Εξκάλιμπερ μέσα απ'τον βράχο. Εδώ μιλάω για αυτό που κάνουν οι Αξέπτ. Οι οποίοι μπορεί εκεί που βαράνε το ριφ τους να αρχίσουν να παίζουνε το Fur Elise ή τον Εθνικό Ύμνο της Σοβιετικής Ένωσης με την βρωμερή "έχω κάνει μισό πακέτο Prince" χροιά της ηλεχτρικής κιθάρας, και να δένει όπως η μελιτζάνα με τον κιμά και τη μπεσαμέλ. Και κάποιος είπε ότι το μέταλ είναι για βάρβαρους και άξεστους;
  • Η δεκαετία του '80
    Η δεκαετία αυτή ήταν η δεκαετία που απενοχοποίησε την απόλυτη στυλιστική σαπίλα. Δε μιλάω για την Ελλάδα της Αλλαγής και του Τάσου Μπιρσίμ, αλλά για το Αμέρικα. Ήταν μια δεκαετία στην οποία άντρες και γυναίκες φορούσαν τζιν σωλήνες, πέτσινα μπουφάν, λεοπάρ αμάνικα και το μαλλί τόσο ξασμένο που μικρά πτηνά παγιδεύονταν μέσα σε αυτό, και δεν ήξερες αν θες να πρωτογαμήσεις τη Λίτα Φορντ ή τον Σεμπάστιαν Μπαχ. Ήταν μια δεκαετία που όλοι μύταραν κοκαΐνη τόσο ξεδιάντροπα που σε κοιτούσαν παράξενα αν δεν μύταρες. Ήταν μια εποχή που οι καλλιτέχνηδοι κοπανούσαν τα σύνθια στα τραγούδια τους όπως ο Μαύρος στην καντίνα στη Σταυρούπολη παστώνει τα βρώμικά του στο μπούκοβο, και τα μεταλλικά ριφ ήταν πιο βαριά κι από ιμάμ με τρία κιλά κρομμύδι. Και σήμερα έχουμε πήξει στους χίπστερς. Αξίζει αυτό το τίμημα για το κέρδος του να έχουμε ίντερνετ; Ε...ναι, αξίζει. Αλλά να πα να γαμηθούν οι χίπστερς.
  • To GTA San Andreas
    Gamer δε με λες. Σήμερα το πρωί μου διηγιόταν ο άλλος στη σχολή για τον τάδε που μέσα σε πέντε λεπτά έκανε στο LOL εννιά kills και έριξε ulti στην Sana αλλά αυτή είχε κάνει spell για immunity κι έτσι του γάμησε το lane ενώ αυτός έπαιζε μπακότερμα στο tower ή κάτι τέτοιο κι εγώ ήθελα να τον πω "στη μάνα σου το 'πες;". Αλλά το GTA San Andreas δεν έχει τέτοιες μαλακίες. Είναι όσο πιο straightforward γίνεται. Είσαι ένας αράπης στο Κόμπτον και δουλειά σου είναι να πάρεις μία Καλασνίκοβα (έτσι τηνε λένε οι Ρωσοπόντιοι) και να γαζώσεις ό,τι πίξελ έχει διαφορετικό χρώμα από σένα ενώ οδηγείς με διακόσια πενήντα χιλιόμετρα μέσα στην πόλη. Ναι, οκ, υπάρχει και η υπόθεση, αλλά ποιος χέστηκε. Κάθε αποστολή, ραδιοφωνικός σταθμός, αφίσα στους δρόμους, τα πάντα είναι σχεδιασμένα σαν την πιο διαδραστική μαύρη κωμωδία που υπάρχει, και να πα να γαμηθούν οι και καλά ευαίσθητοι γονιοί που δεν μπορούν να προστατέψουν τα μούλικά τους μόνοι τους και θέλουν την πολιτεία να τους κάνει τον παιδονόμο.
  • Η Corvette
    Υπάρχουν τα απλά καθημερινά αμάξια που τα οδηγάς για να πας στη δουλειά σου, και μετά υπάρχουν τα αμάξια που τα βλέπεις μόνο να τα οδηγάει ο Τζέρεμι Κλάρκσον στο Top Gear και κλαις τη μοίρα σου που σ'έκανε φτωχό. Αλλά και σ'αυτά τα αμάξια δεν είναι όλα ίδια. Οι Πόρσε, ας πούμε, είναι σαν Σκαραβαίος πολυτελείας, και κάτι Καμάρο, Τσάλεντζερ και αμερικλάνικα "muscle cars" είναι σαν κάτι τραμπούκους βλαχομπάρμεν που πλακώνουν τα στεροειδή και δε στρίβουν ούτε με αίτηση. Και να μη μιλήσω καν για το Παγκάνι Ζόντα που είναι σαν παντόφλα που έχει βγάλει κακοήθη όγκο. Αλλά η Corvette ρε παιδί μου...
    Αυτές οι καμπύλες...αυτή η κωλάρα που κοιτάει με θράσος τον θεό σαν το αμάξι να ήτανε αθλήτρια του στίβου...ε με καυλώσατε πάλι γαμώ την Μπαναγία σας. Δεν έχει άλλη ανάρτηση. Πάω να την παίξω.
Αυτά, και να προσέχετε μην διαβάζετε την επόμενη ανάρτησή μου και την ίδια ώρα θέλει να πάρει η μάνα σας τηλέφωνο και σας το γαμήσει.

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2014

ΨΟΦΟΣ ΚΑΙ ΣΚΑΤΑ

...σε όλα εκείνα τα καριόλια που με αφορμή την επέτειο από τον θάνατο του Γρηγορόπουλου και την απεργία πείνας του "αναρχικού" που θέλει να σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων (???), και τον δολοφονεί (???) η απόφαση του κακού κράτους να μην του ικανοποιήσει κάθε του καπρίτσιο, σαν τον μικρό Πέπε στο "Αστερίξ στην Ισπανία" που κρατούσε την αναπνοή του κάθε φορά που ήθελε κάτι...
...σε όλα εκείνα τα καριόλια λοιπόν, τα τρισελεεινά και πανηλίθια ανθρωπάρια που θα βγουν αύριο από τις τρύπες τους, απ'την πίσω αυλή του Πολυτεχνείου όπου και σκάνε μπαφίδια καθώς οραματίζονται την ιδανική αναρχική κοινωνία που όλα θα ανήκουν στο κράτος (???) κι από το Ιντιγίδια στο οποίο συχνάζουν και ανεβάζουν τα φλογερά μανιφέστα τους κατά του κακού καπιταλισμού (και οποιουδήποτε ίχνους κοινής λογικής) και θα κάψουν κάδους, σπάσουν βιτρίνες, κλέψουν περίπτερα (α...όχι...και γι'αυτό οι Ματατζήδες φταίνε) σε μια ένδειξη ότι καταδικάζουν τη βία (???).
Φυσικά. Μόνο η βία των άλλων είναι φασιστική. Η δικιά μας είναι καλή.
Μια χημειοθεραπεία για αυτόν τον καρκίνο της κοινωνίας, και γρήγορα.
Αυτά. Και δεν έχει.

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

Ρομαντική απομυθοποίηση

Αν δεν έχετε ερωτευτεί ακόμα αυτή την κοπέλα, δεν έχετε ψυχή. Ή ψωλή. Ένα απ'τα δύο.

Μπήκε ο Δεκέμβριος, τα Χριστούγεννα κοντοζυγώνουν και αυτό κανονικά θα σήμαινε ότι θα έπρεπε να γίνω λίγο λιγότερο σκατόψυχος. Αλλά μετά ήρθε αυτό.
Αυτός: Συγνώμη!...Μπορώ να τα αγγίξω;
Αυτή: Ποια;
Αυτός, με την πιο γλοιώδη φωνή που υπάρχει: Τα λαμπιόνια σας...!
Σας δίνω τρία δευτερόλεπτα για να μαντέψετε από ποιας γνωστής αλυσίδας παιχνιδιών το διαφημιστικό σποτ απεσπάσθη αυτός ο διάλογος και συνεχίζουμε.
Αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι το σκατοψυχόμετρο χτυπάει για άλλη μια φορά κόκκινα κι έτσι αποφάσισα να ρίξω μερικά πατόφτυαρα αλογίσιο σκατό από το άσπρο άλογο που έχω σαν πρίγκιπας που είμαι, σε όλα εκείνα τα ρομαντικά στερεότυπα που μας πιπιλάνε σαν καραμέλα όπως οι Γαύροι πιπιλάνε το "να είχατε ομάδα να κερδίζατε και τη διαιτησία".
  • Βροχή
    Γαμώ τη βροχή. Γαμώ το ό,τι έχει να κάνει με βροχή. Εκτός απ'το Νοβεμπερέιν. Το Νοβεμπερέιν είναι το τελευταίο σωστό τραγούδι που έβγαλαν οι Γκαντσερόζες, οπότε το κρατάμε. Αλλά η βροχή να πάει να γαμηθεί. Τι το ρομαντικό έχει η βροχή; Είναι νερό που πέφτει απ'τον ουρανό, γεμίζει το σύμπαν λασπουριά και παίρνουν όλοι τα αυτοκίνητά τους για να πάνε σημειωτόν με πέντε μέτρα την ώρα. Αλλά εντάξει. Ας πούμε ότι δημιουργεί μια όμορφη εικόνα να βλέπεις τη βροχή απ'το παράθυρο όσο είσαι αγκαλιά με τη γκομενίτσα και χουχουλιάζετε μαζί μπροστά στο τζάκι, κάτι που εγώ δεν μπορώ να κάνω γιατί δεν έχω τζάκι. Η υπέρτατη όμως μαλακία, που βλέπουμε σε όλες τις "ρομαντικές" ταινίες, είναι το φιλί στη βροχή. Που βλέπεις τον Χιου Γκραντ και την Τζούλια Ρόμπερτς (πάντα αυτοί είναι, ή τουλάχιστον εμένα το ίδιο μου κάνει, όλοι τους το ίδιο αγγούρια είναι) να κάθονται και να φιλιούνται μέσα στο πουτσόβροχο. Ρε βρέχει από πάνω σας κουβάδες! Ζμπούτσα τους. Είναι ρομαντικό όταν παθαίνετε μαζί πνευμονία.
  • Καρδούλες

    Ο έρωτας περνάει απ'την καρδιά. Βεβαίως. Γι'αυτό κι όταν είμαστε ερωτευμένοι ζωγραφίζουμε παντού μικρές και χαριτωμένες καρδούλες. Υπάρχουν δύο προβλήματα με αυτή τη θεωρία. Το ένα είναι ότι από την καρδιά το μόνο που περνάει είναι το αίμα. Η καρδιά είναι απλά μια τρόμπα, σαν τον πρώην σου τον Γιάννη. Και το δεύτερο είναι ότι ακόμα κι αν το θεωρήσουμε συμβολικά, αυτό το σχήμα που έχει καθιερωθεί να λέμε καρδούλα δεν έχει καμία σχέση με την καρδιά-τρόμπα. Η καρδιά-τρόμπα έχει σχήμα σαν ανάποδο αχλάδι ή/και γαμώτο. Αυτό το πράγμα που ζωγραφίζουμε και αποκαλούμε καρδιά μοιάζει πιο πολύ με την κωλάρα της Τζένιφερ Λόπεζ, οπότε ανακαλώ την αρχική μου δήλωση και συμφωνώ ότι η καρδιά είναι σύμβολο ρομαντισμού.
  • Λουλούδια
    Ναι, τα λουλούδια είναι όμορφα. Ναι, έχει καθιερωθεί από αρχαιοτάτων χρόνων ακόμα σαν ρομαντική χειρονομία το να προσφέρεις λουλούδια σε μια γυναίκα. Το πρόβλημα είναι (νομίζω ότι είχε γράψει κάποτε κάτι σχετικό ο Χωστήρας κι ως γνωστόν ο Χωστήρας είναι ο πατέρας του μπλόγκινγκ γιατί του έχει γαμήσει τη μάνα) ότι όταν ξεριζώνεις τα λέλουδα από τη γης που φυτρώνουνε, μετά αυτά είναι πιο νεκρά κι από το power (προσπάθεια να καλέσω το αρχαίο μπνεύμα του Liberis). Δηλαδή αυτό που κάνεις στα γενέθλια της γκόμενάς σου, στην μέρα του Αγίου Βγαλεγδύνου και όποτε έχεις κάνει χοντρή μαλακία, είναι να της προσφέρεις ένα μάτσο άψυχα κουφάρια. Ε όχι ρε φίλε. Άμα ο κάθε μαλάκας βετζετέριαν με λέει δολοφόνο κάθε φορά που τρώω μια μπριτζόλα, εσύ δεν έχεις δικαιολογία, γιατί τα λουλούδια δεν τρώγονται κιόλας. Ορίστε μας.
  • "Αφροδισιακά" φαγητά
    Εκτός από την καρδιά, ο έρωτας περνάει κι απ'το στομάχι. Σε αυτό δεν έχω κάτι να πω γιατί άμα καταφέρω να βρω μια κοκκινομάλλα Βίκινγκ πολεμίστρια με γαλάζια μάτια και θανατηφόρο κορμί που να ξέρει να πετυχαίνει τη σωστή μπεσαμέλ στο παστίτσιο την έχω παντρευτεί χτες κιόλας. Υπάρχουν όμως ορισμένα φαγητά τα οποία θεωρείται ότι αυξάνουν δεόντως την ερωτική διάθεση, και σε αυτά ανήκουνε λέει τα μύδια. Προφανώς όταν είναι τηγανητά δεν πιάνει το κόλπο, γιατί εγώ όταν τρώω τηγανητά μύδια συνήθως δυσπεψία με πιάνει κι όχι καύλες. Ή οι φράουλες, που απ'έξω έχουν το σχήμα της καρδιάς (ναι, τα είπαμε πάλι, δε μ'αρέσει να επαναλαμβάνομαι και γι'αυτό σε αυτό το σημείο νιώθω την ανάγκη να σας πω ότι μ'αρέσουν οι κοκκινομάλλες) και μετά τις δαγκώνεις κι είναι πιο θεόξινες κι από την Χίλαρι Κλίντον με περίοδο. Το καλύτερο βέβαια είναι η σαμπάνια, που διακρίνω τον ερωτισμό στο ότι αν την κουνήσεις πάνω κάτω για κάποιο διάστημα θα τιναχτεί και θα πετάει αφρούς σε όλο τον τόπο. Τόσο διακριτικούς υπαινιγμούς ούτε οι Def Leppard.
  • Γαλλική γλώσσα
    Κάθε λαός έχει δικαίωμα να είναι περήφανος για τη γλώσσα του. Θυμάμαι ότι κάποιος είχε πει ότι τα Πορτογαλικά είναι η πιο ποιητική γλώσσα στον κόσμο. Τα Πορτογαλικά. Που άκουγα τον Φερνάντο Σάντος να μιλάει και νόμιζα ότι έχει ακόμα στο στόμα του την πρωινή τσιγαρόχλεπα που ξέχασε να φτύσει όταν ξύπνησε. Αλλά τα Γαλλικά, με κάποιον μάρκετινγκ νταϊρέκτορ που προφανώς δε δουλεύει στα Τζάμπο, έχουν καταφέρει παγκοσμίως να καθιερωθούν σαν ερωτική γλώσσα, ζεβουζαίμ, μον αμούρ, τρε ψωλί και λα ψωλοκοπανισιόν ον ζε γουόλ σιγκαρέτ Γκολουάζ με σάλτσα ροκφόρ. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να πουν το ρο. Δηλαδή ο Έλμερ από τα Looney Tunes, ξέρετε μωρέ, ο καράφλας που κυνηγούσε τον Μπαγκς Μπάνι, ήταν ο τρομπαδούρος του έρωτα. Άσε που οι Γαλλίδες είναι βρωμιάρες κι αξούριστες. Η μόνη πιο αντιερωτική γλώσσα που μπορώ να σκεφτώ από τα Γαλλικά είναι τα Αράβικα, που οι μισοί από τους φθόγγους τους περιλαμβάνουν να διακοπεί η παροχή οξυγόνου στον εγκέφαλο (κάτι που εξηγεί πώς καθιερώθηκε σε αυτές τις χώρες ο Ισλαμισμός).
  • Ιταλικά τραγούδια
    Εν αντιθέσει με τα Γαλλικά, τα Ιταλικά έχουν αυτή την τραγουδιστή προφορά που παραπέμπει σε όμορφες μελωδίες, τι άμο, μι καντάρε, σόνο πάτσι κουέστι Ρομάνι, Θεόδωρος Ανδρεάδης-Συγγελάκης και τα λοιπά και τα λοιπά. Όπως όμως είχε γράψει ο μεγάλος παλαιός Master G (may he rest in beer) αν κάποιος έχει στη συλλογή του σιντί οποιουδήποτε Ιταλού καλλιτέχνη τότε δε θες να παίξεις το Gay Chicken μαζί του. Όλοι αυτοί οι Έρος Ραμαζότι, Αντρέα Μποτσέλι, Αντριάνο Τσελεντάνο, Τζενάρο Γκατούζο και τέθοιοι (βρείτε ποιος δεν ταιριάζει και κερδίστε ένα σιντί με τις μεγάλες επιτυχίες του) είναι τόσο ξενέρωτοι μουσικά που κάνουν τους Ρέντιοχεντ να ακούγονται σαν γερμανικό θρας. Το πόιντ μου είναι ότι μπορείς να γράψεις ερωτικό τραγούδι χωρίς να στάζει σορόπια σαν δυο κιλά καρυδόπιτα. Δείχ'τους πώς γίνεται ρε Χάλφορντα.

    (achievement unlocked: τρία τραγούδια με τον ίδιο τίτλο στην ίδια ανάρτηση. Είμαι γαμάτος τελικά.)
  • Ντουάιλαϊτ
    Ναι, το ξέρω ότι το να κράζω το Ντουάιλαϊτ είναι πιο φτηνό κι από τα λογοπαίγνια του Κωνσταντίνου και Ελένης, αλλά αυτό που δεν έχουν καταλάβει οι χαζογκόμενες που σκίζουν τα στρινγκάκια τους για τον άτριχο γυαλιστερό βουρδούλακα είναι ότι το έργο αυτό είναι επικίνδυνο σε ηθική κλίμακα. Ο Έντουαρντ (ένα όνομα το οποίο σε καταδικάζει να είσαι ξενέρωτος εκτός κι αν το επίθετό σου είναι Βαν Χέιλεν) είναι ένας αθάνατος τυπάς περίπου εκατόν φεύγα χρονών που έχει εμμονή με μια ανήλικη. Όταν λέμε εμμονή, μιλάμε ότι κάθεται και τη βλέπει να κοιμάται από το παράθυρο. Όταν το έκανα εγώ όμως κάτω από το παράθυρο της Γιούλης, αυτή αντί να με ερωτευτεί παράφορα βγήκε στο παράθυρο και άρχισε να μου πετάει πέτρες (τα γεγονότα που περιγράφησαν είναι αποκύημα μυθοπλασίας). Και μετά έρχεται στη ζωή της κρυόκωλης, εκτός από τον παιδεραστή πορνόγερο ντισκόμπαλα, κι ο άτριχος σφίχτης λυκάθρωπας (...σοβαρά ρε πούστη; άτριχος λυκάνθρωπος;) κι έχουμε το φοβερό δίλημμα της κρυόκωλης "νεκροφιλία ή κτηνοβασία". Βέβαια αυτό ωχριά μπροστά στο...
  • 50 Shades Of Gray
    Εκτός από το χρώμα του Λευκού Πύργου, η φράση αυτή αποτελεί και τον τίτλο ενός από τα πιο επιτυχημένα φραντσάιζ στο χώρο της πορνογρ...αισθησιακής λογοτεχνίας. Από τα λίγα που έχει τύχει να διαβάσω στο ίντερνετ, η πρωταγωνίστρια είναι το απόλυτο ντουγάνι. Προσπερνώ το γεγονός ότι πριν γνωρίσει τον εκατομμυριούχο ήτανε 21 χρονών παρθενόπη γιατί στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για πιστόλια, αλλά η κοπέλα κάνει τον Μήτρογλου να φαντάζει πυρηνικός επιστήμονας. Η σχέση της με τον Γκρέι είναι καθαρά σχέση εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Ο τύπος της φέρεται με τον ίδιο συναισθηματικό φόρτο που φέρομαι εγώ σε ένα μυξομάντιλο. Την χρησιμοποιεί για την ανακούφισή του και μετά χλατς στα σκουπίδια. Σε μια φάση αυτός είχε καύλες, αυτή είχε περίοδο, οπότε αυτός σαν να μην τρέχει κάστανο βάζει τη χερούκλα του μέσα στο μουνί της τύπισσας και της βγάζει το ταμπόν με το ζόρι. Κι αυτή τον κοιτάει με το ίδιο βλέμμα άδολης αγάπης που σε κοιτάζει ο σκύλος σου όταν του δίνεις μπισκότα Φρίσκιζ. Στάξτε, μουνάκια! Αλλά όταν μιλάμε για λογοτεχνήματα και παραλογοτεχνήματα που έχουν διαστρεβλώσει κάθε έννοια έρωτα, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στο...
  • Ρωμαίος και Ιουλιέτα
    Βλασφημία! Τρέλα! ΣΠΑΡΤΗΗΗΗΗ! Πώς τολμάς, βέβηλε, να κατηγορήσεις ένα από τα μεγαλύτερα έργα του Σαίξπηρ και κατά πάσα πιθανότητα της παγκόσμιας λογοτεχνίας; Ναι, οκ, ο Σαίξπηρ ήταν και γαμώ τους ποιητές, εφηύρε τη μισή αγγλική γλώσσα, και τι φως είναι αυτό που προβάλλει στο παραθύρι, ο Ρωμαίος κι η Ιουλιέτα είναι η απόλυτη ιστορία έρωτα που ξεπερνάει βεντέτες και εντάξει, αυτά μας τα είπανε και στο Της Αγάπης Μαχαιριά. Κοιτάξτε λίγο να δείτε. Ο Ρωμαίος ήτανε δεκαέξι χρονών και η Ιουλιέτα δεκατρία. Συνήθως όταν είσαι δεκαέξι χρονών δεν ξέρεις από απόλυτο έρωτα, γιατί είσαι τόσο βαθιά βουτηγμένος στη μαλακία που άμα σου δείξουν ένα βυζί κομμένο από το υπόλοιπο σώμα κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχίσεις να την παίζεις. Επίσης η όλη ιστορία εκτυλίσσεται σε τρεις μέρες, και οι δύο ήρωές της πεθαίνουν στο τέλος. Εγώ θέλω τρεις μέρες για να αποφασίσω τι θα φάω αύριο, κι αυτοί πρόλαβαν να ζήσουν τον απόλυτο έρωτα και να πεθάνουν κιόλας γι'αυτό, τα δεκαεξάχρονα. Και μετά απορούμε γιατί έχουμε εξελιχθεί έτσι όπως έχουμε εξελιχθεί σαν ανθρωπότητα. 
Αυτά, και να προσέχετε μη σας δαγκώσει ο Έντουαρντ και γίνετε κι εσείς γκέι γυαλιστεροί βρικόλακες.