Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Pretty fly for a white guy


Ναι, ξέρω, οι Offspring δεν είναι καλό συγκρότημα και βεβηλώνουν τη ροκ και τέθοια. Τελειώνετε.
Σήμερα θα μιλήσουμε για το φαινόμενο των ανθρώπων που νομίζουν ότι είναι μάγκες, γαμιάδες και yo αλλά στην πραγματικότητα είναι τ'αρχίδια μου τα τρία. Δύο. Δύο ήθελα να πω. Δύο δεν είναι ο φυσιολογικός αριθμός; Δεν ξέρω γιατί είπα τρία. Δύο έχω κι εγώ όπως και όλος ο κόσμος. Εκτός απ'τις γυναίκες που δεν έχουν γενικότερα. Με την κυριολεκτική ανατομική έννοια κι όχι με την "δεν έχω τ'αρχίδια για κάτι" γενικότερα. Μάλλον θα έπρεπε να σταματήσω.
Αλλά πρώτα θα αναφερθώ στα της Αθήνας.
Αρχικά, ρε Κωλοαθηναίοι. Μια φορά ήρθα κι εγώ στην κωλοπόλη σας και την κάνατε σαν μονή καλλιγραφία. Κόσμος πνιγότανε, σπίτια πλημμυρίζανε, κι όλα αυτά γιατί πήγατε και μπαζώσατε ό,τι ποτάμι είχατε σαν τους μαλάκες.
Κατά δεύτερον, γιατί είναι τόσο γαμημένα δύσκολο να βρει κάποιος εισιτήρια στην κωλοπόλη σας; Ξεκίνησα να ψάχνω για εισιτήρια στο Ψυχικό και βρήκα στο Χαλάνδρι. Μη με ρωτήσετε τι δουλειά είχα στο Ψυχικό και το Χαλάνδρι.
-Θωμά, τι δουλειά είχες στο Ψυχικό και το Χαλάνδρι;
Είχα τη φαεινή έμπνευση να ανηφορίσω περπατώντας την Κηφισίας να δω τι έχει πιο πάνω, εντάξει;
-Θωμά, πόσο μαλάκας είσαι;
Τελικά είμαι πολύ μαλάκας. Τελικά είμαι πάρα πολύ μαλάκας.
Η επανάληψη αποτελεί σχήμα Δαλιανίδειας εμφάσεως.
Και τώρα στο θέμα.
Εδώ και πολλά χρόνια, από τότε που έγινε η ιστορία με τη Ρόζα Παρκς που αρνήθηκε να σηκωθεί στο λεωφορείο για να κάτσει ένας λευκός και τη μαζέψανε οι μπάτσοι, οι μαύροι θεωρούνται ότι είναι η γαμάω φυλή. Καλά, από τους Ασιάτες σίγουρα. Οι Ασιάτες νομίζουν ότι κάποιος που την έχει δέκα πόντους είναι πλασμένος για πορνοστάρ, τρώνε ωμά ψάρια, βγάλανε τον μαλάκα με το Gangnam Style κι έχουν πολυθρόνες από ζαμπόν. Δεν τα λέω εγώ ο Μάστερ Τζι τα λέει.
Αλλά σε σχέση με τους λευκούς, οι μαύροι είναι κοινώς αποδεκτοί ως πολύ πιο cool, muthafuckas, swag ή δεν ξέρω εγώ τι. Και γιατί όχι; Επί χιλιετίες ολόκληρες, οι μαύροι αντιμετωπίζονταν από τους λευκούς ως τα πουτανάκια τους, και τώρα όχι μόνο είναι αποδεκτά μέλη της κοινωνίας αλλά έχουν βγάλει και μαύρο πρόεδρα του Γιου Ες εντ Έι φίλοι μου. Όσο για τις γυναίκες της μαύρης φυλής, συγνώμη, προσπάθησα, νόμιζα ότι μπορούσα να απεξαρτηθώ, αλλά δεν μπορώ να συγκρατηθώ άλλο. ΜΠΙΓΙΟΝΣΕ ΓΑΜΩ ΤΗ ΜΠΑΝΑΧΑΪΚΗ ΜΟΥ!
Και τα πήγαινα τόσο καλά που να με πάρει ο διάολος και να με σηκώσει.
Ας δούμε λίγο τα πιο συγκεκριμένα στοιχεία που κάνουν τους μαύρους πιο γαμάουα από τους λευκούς. Κατ'αρχήν, έχουν τα αποκλειστικά δικαιώματα στις λέξεις nigga, god dayum και muthafucka. Ή, μάλλον, για να είμαστε ακριβείς, ο Samuel L. Jackson έχει τα αποκλειστικά δικαιώματα στις λέξεις nigga, god dayum και muthafucka και τις παραχωρεί στους υπόλοιπους συν-μαύρους έναντι συμβολικού αντιτίμου.
Κατά δεύτερον, οι μαύροι ήταν, είναι και θα είναι χιλιάδες φορές ανώτεροι από τους λευκούς στο μπάσκετ. Ντάξει, βγάλαμε κι εμείς έναν Γκάλη, έναν Νοβίτσκι, έναν Στιβ Νας, αλλά ο,τιδήποτε θα μπορούσε να πει ένας λευκός στο θέμα μπάσκετ τελειώνει μόλις ακουστούν οι λέξεις Μάικλ Τζόρνταν.
Και μια που μου ήρθε, ας βάλουμε πλάτη με πλάτη τον μαύρο Μάικολ:

και τον λευκό Μάικολ:
Ο ίδιος γαμημένος άνθρωπος είναι πιο fuck yeah όταν είναι μαύρος παρά όταν είναι άσπρος!
Μόλις συνειδητοποίησα ότι αυτή η πρόταση δε θα έπρεπε να βγάζει καν νόημα σε έναν φυσιολογικό κόσμο.
Αλλά, όπως θα έλεγε κι ο Ορέστης, ποιος είπε ότι ο κόσμος μας είναι φυσιολογικός;
-Ποιος είναι ο Ορέστης;
Ο πούτσος μου ο πυροσβέστης.
ΧΑ! Δεν το πιστεύω ότι την πατήσατε με αυτό.
Κι εντέλει αυτό που συμπεραίνουμε είναι ότι οι μαύροι έχουν το ρυθμό και τη μουσική μέσα τους. Ραπ, χιπ χοπ, ντίσκο, ροκ εν ρολ, σόουλ, τζαζ, μπλουζ, φανκ, αρενμπί, όλα τα σύγχρονα είδη μουσικής που ακούμε προέρχονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από την καλλιτεχνική δημιουργία της μαύρης φυλής.
Τα προβλήματα ξεκινάνε όταν οι λευκοί προσπαθούν να αντιγράψουν τα κατεξοχήν είδη της μαύρης μουσικής. Κι αυτό ισχύει ιδιαίτερα στη ραπ. Μερικοί πολύ επιτυχημένοι μαύροι ράπερ στα χρονικά είναι οι Tupac Shakur, Notorious Big, Dr Dre, Snoop Dogg, ο οποίος βέβαια πλέον έχει γίνει Snoop Lion σε μία από τις πιο γελοίες περιπτώσεις διάσημου που θέλει να κάνει τον κόσμο να κυλιέται στα πατώματα με τις παραξενιές του, τι λέγαμε; Α, ναι, NWA, Public Enemy, Run-DMC, Wu Tang Clan, Jay-Z, Busta Rhymes, άντε, σας βάζω και τον Lil Wayne γιατί πρέπει να υποστηρίζουμε την καλλιτεχνική δημιουργία στα άτομα με νοητική υστέρηση.
Όταν πάλι οι λευκοί προσπαθούν να δημιουργήσουν ραπ, το αποτέλεσμα είναι κάτι σαν κι αυτό:

Κι όταν οι Έλληνες προσπαθούν να δημιουργήσουν ραπ, το αποτέλεσμα είναι κάτι σαν κι αυτό.

I rest my muthafuckin case, niggaz.
Αυτά, και να προσέχετε μην γίνετε επιτυχημένοι gangsta rappers και σας την πέσουνε drive by και σας κάνουν σουρωτήρι για τα μακαρούνια.

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Welcome to the jungle, it gets worse here every day


Άξελ, για πάρτη σου θα γινόμουν πούστης, αλλά δεν το λέω γιατί θα με κοροϊδεύουν πάλι μερικοί μερικοί Κρητικοί με χαίτη που επειδή δεν έχουν έμπνευση άρχισαν πάλι να κράζουν όλο τον κόσμο.
Καλώς ήρθατε στη ζούγκλα λοιπόν, χειροτερεύει κάθε μέρα.
Ίσως έχετε παρατηρήσει ότι τώρα τελευταία δε γράφω τόσο συχνά όσο παλιά.
Και γι'αυτό φυσικά ευθύνονται οι εξωγήινοι που εκπέμπουν ειδικές ακτίνες ελέγχου μυαλών και μου χαλάνε το τσι.
Δοκίμασα τα πάντα. Μέχρι και με Ούλτρεξ λούστηκα. Αλλά δεν μου έρχεται καμία νέα ιδέα με την οποία θα σας κάνω για άλλη μια φορά να κοπανήσετε τους κώλους σας κάτω μέχρι να πάθετε εσωτερική αιμορραγία και να πεθάνετε από τριπλό ανεύρυσμα α λα κρεμ. Οπότε, μέχρι να μου έρθει η έμπνευση, γράφω αυτές τις μαλακίες για να μη νομίζετε ότι μου έριξαν κάτι στο ποτό μου, με πήγαν σε μια σκοτεινή αποθήκη κι έβγαλαν τα νεφρά μου για να τα πουλήσουν στη μαύρη αγορά.
Η ζούγκλα, λοιπόν. Τι αντιπροσωπεύει η ζούγκλα; Όχι φυσικά την κυριολεκτική ζούγκλα, ούτε βέβαια τη Ζούγκλα του Μάκη. Αλλά τη ζούγκλα που κρύβεται μέσα στην ψυχή του ανθρώπου.
Σε αυτό το σημείο καταλήγετε σε δύο πιθανά συμπεράσματα: ή προσπαθώ να ρίξω καμιά Κνίτισσα, ή άρχισα τους μπάφους. Και τα δύο ενδεχόμενα δεν ισχύουν, γιατί α)η μέρα που θα την πέσω σε Κνίτισσα θα είναι η μέρα που θα έχω γκρεμίσει και το τελευταίο ίχνος της αξιοπρέπειάς μου και β)δεν έχω κατεβάσει ακόμα το Pro και το χρειάζομαι για την πλήρη οπτικοακουστική εμπειρία.
Η ψυχή του ανθρώπου είναι μια ζούγκλα λοιπόν. Μέσα σε αυτή τη ζούγκλα κρύβονται όλες οι απαντήσεις που ψάχνουμε στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής.
Γιατί υπάρχει το friendzone?
Γιατί οι γκόμενες πιστεύουν ό,τι τους λέει η Κοσμοψώλιταν;
Γιατί ο Μάστερ Τζι έπεσε θύμα των τρολ;
Γιατί έπεσε ο μετεωρίτης στη Ρωσία;
Γιατί σκότωσε ο Πιστόριους τη γκόμενά του;
Γιατί ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να σταυρώσει νίκη στην Ευρώπη;
Γιατί το μετρό της Θεσσαλονίκης καθυστερεί τόσο πολύ;
Γιατί ο βασιλιάς διέταξε τους πιλότους του να ρίξουν τις βόμβες τους στους μιναρέδες;
Γιατί να πρέπει να γράψω κι έκθεση στις Πανελλήνιες;
Γιατί ο Μπομπ Σφουγγαράκης γαμήθηκε τόσο πολύ από την τέταρτη σεζόν και μετά;
Γιατί ξέρω ότι η Ντορέττα Παπαδημητρίου νίκησε στο Dancing With The Stars?
Γιατί υπάρχει ο Παντελίδης;
Και άλλα πολλά συγκλονιστικά μυστήρια αποκαλύπτονται στους 26 τόμους της σειράς "Ο καφές γαρ βαρύς". Σηκωθείτε από καρέκλες, τραπέζια, ντιβάνια και τηλεφωνήστε στο 2310696969 για να μάθετε όλη την αλήθεια και να μην είστε πια θύματα των Ιλουμινάτι, των σκοτεινών κέντρων, της Lady Gaga και του Big Smoke.
Θα πρέπει να περιμένετε όμως λίγο, γιατί δεν πρόλαβα να γράψω ακόμα τους τόμους. Στο μεταξύ, μπορείτε να μου υποβάλετε τα δικά σας βασανιστικά ερωτήματα και να απαντήσω σε αυτά με τη γνωστή μέθοδο Thomas the Barbarian που τόσο πολύ λατρεύετε.
Στο μεταξύ τι στον μπούτσο καινούρια μαλακία μόδα είναι αυτή με το Harlem Shake? Νόμιζα ότι ακόμα κάναμε το Gangnam Style με το αόρατο άλογο. Οι άλλοι θέλανε σήμερα να ψήσουν την καθηγήτρια να αφήσει την τάξη ξεκλείδωτη για να μείνουν μέσα και να τραβήξουν βίντεο Harlem Shake. Αυτή βέβαια δεν τους άφησε, κάτι που μου δίνει ελπίδες για την ανθρωπότητα.
Χειροτερεύει κάθε μέρα; Δε θα πει τίποτα.
Μισό, σαν να μου φαίνεται ότι άφησα το θερμοσίφωνο ανοιχτό.
Μπα, λάθος.
Αυτό που δεν έχω καταλάβει σε αυτή τη χώρα είναι γιατί συνεχίζει ο κόσμος να ασχολιέται με τη Γιουροβύζιον. Θα στείλουμε τον Αγάθωνα Ιακωβίδη λέει. Και λοιπόν; Τι έγινε; Μήπως έχουμε να κερδίσουμε κάτι; Μήπως οι μπαγλαμαδιές του Αγάθωνος δεν είναι απλές μπαγλαμαδιές αλλά στην ουσία είναι κωδικοποιημένα μηνύματα ειδικά σχεδιασμένα για να επηρεάσουν τον εγκέφαλο της Μέρκελ και να μας παρατήσει στην ησυχία μας; Μήπως οι μπαγλαμαδιές του Αγάθωνος θα βοηθήσουν τον Thomas the Barbarian να βρει γκόμενα α χα χα χα χα χα χα χα ήταν πάρα πολύ αστείο γελάστε ρε παιδιά φίλος μας είναι.
Αυτό πάντως που μου άρεσε στην όλη σεμνή τελετή επιλογής του γερομπισμπίκη με τον μπαγλαμά για να εκπροσωπήσει την ελληνική μουσική στο ετήσιο πανευρωπαϊκό συνέδριο κακογουστιάς ήταν που βάλανε τον Αλεξάντερ Ρίμπακ, γνωστό και σεσημασμένο ξεμαλλιαστή βιολιών με το τεράστιο τραγούδι Fairytale που έκανε το I Want To Hold Your Hand να φαντάζει σαν το Raining Blood, να κάνει ντουετάκι με τον Κώστα Μαρτάκη. Έκανα και ρίμα, αλλά αυτό δεν έχει σημασία, γιατί ακόμα κι ο Αλεξάντερ Ρίμπακ δεν αξίζει τέτοιας μεταχείρισης. Καταγγείλτε αυτή την κατάφωρη κακοποίηση νεαρού επίδοξου μέλους των One Direction στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και κερδίστε μια καφετιέρα.
Εδώ που τα λέμε, βέβαια, ο Αγάθων ήταν ο τυφλός στους μονόφθαλμους. Οι υπόλοιπες επιλογές ήταν μια απελπιστική κόπια της Lena Meyer Landrut, ένας DJ που τον έχει αποκηρύξει με επίσημο διάταγμα το Ministry of Sound και η Αγγελική Ηλιάδη.
Πόσο γκέι παίζει να είναι οι One Direction?
Πολύ όμως.
Επειδή βέβαια με τις τρεις παραγράφους ενασχόλησης με τη Γιουροβύζιον έριξα ήδη τους πόντους αντρίλας στο -200, ας εξισορροπήσω λίγο τα πράγματα:

Ναι, το ξέρω, ο Σερτζ Τανκιάν είναι χορτοφάγος. Μη μου το κοπανάτε.
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε περνάω μια εσωτερική κρίση ταυτότητας. Από εδώ και στο εξής το όνομά μου θα είναι Η Αυτού Μεγαλειότης Παντοκράτωρ Όλων Των Μπλόγκερ Ανά Τον Πλανήτη Και Μην Τολμήσετε Να Το Αμφισβητήσετε Θα Σας Πάρει Όλους Ο Διάολος.
Εντάξει, μου πέρασε.
Είμαι για τα σίδερα; Δεν καταλαβαίνω από πού το συνάγετε αυτό το συμπέρασμα. Στέκω πάρα πολύ καλά στα μυαλά μου.
Ή και όχι.
Δεν ξέρω, μπερδεύτηκα.
Μπορεί κανείς να πει ότι περνάω τη γαλάζια περίοδό μου.
Και ναι, μόλις αποκάλεσα τον εαυτό μου Πικάσο.
Είμαι και πάρα πολύ μετριόφρων. Ρωτήστε και τη Μπιγιονσέ.
Αυτά, και να προσέχετε μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι σας.

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

I'm not gonna write you a love song


(αυτό το τραγούδι μ'αρέσει λίγο. Ναι, ξέρω, είμαι τόσο γκέι που θα έπρεπε να πάω να σχολιάζω τη Γιουροβύζιον παρέα με τον Πουλόπουλο, αλλά δεν μπορώ να το αντιπαθήσω. Άλλωστε, αν έχετε προσέξει τους στίχους, ΔΕΝ είναι αληθινό love song. Και στην τελική αφήστε με ήσυχο, εντάξει;)
Όπως όλοι ξέρουμε, αύριο είναι του Αγίου Βαλεντίνου.
Ναι, ναι, ξέρω, χέστηκε η γάτα σας στο αλώνι κι η βάρκα γέρνει, αλλά ας αφήσουμε τον εγωισμό στην άκρη κι ας κοιτάξουμε λίγο τον εαυτό μας.
Αν ψάξετε πολύ βαθιά μέσα σας, θα βρείτε ίσως ένα ψήγμα του εαυτού σας που νιώθει ερωτευμένος. Ίσως, βαθιά μέσα σας, δεν ξεπεράσατε ποτέ τη μικρή Κατερίνα ή Χριστίνα ή Ελένη ή Βαγγέλη ή δεν ξέρω πώς σκατά λέγανε εκείνη την αθώα κοπελίτσα που, μια μέρα, στη δευτέρα Γυμνασίου, καθώς γυρνούσατε από το σπίτι και παραπονιόσασταν που έχετε πολύ διάβασμα (πουλάκια μου, όταν φτάσετε στην τρίτη και στις Πανελλήνιες θα παρακαλάτε να ξαναγυρίσετε στη δευτέρα Γυμνασίου και δε θα σας αφήνουνε), της πιάσατε δειλά δειλά το χεράκι κι εκείνη σας έδωσε ένα φιλάκι στο γεμάτο καυλόσπυρα από τη μαλακία μάγουλό σας.
"Ρε τέτοιε, ποιο ενενηνταπέντε γεννήθηκες; Το χίλια εννιακό ή το χίλια οχτακό; Χεράκια και φιλάκια στο μάγουλο; Τραγούδι των Μπήτλες την είδες, άι γουόνα χολντ γιορ χαντ και τα γνωστά; Εδώ ρε στα δημοτικά κάνουν παρτούζες, τι μαλακίες είναι αυτές που μας λες; Σιγά μην πήγε και στον μπαμπά της να ζητήσει το χέρι της!"
Αμάν δηλαδή. Τι κυνικά τέρατα είστε εσείς; Πού πήγε ο ρομαντισμός κι η αθωότητα μέσα σας; Το ξέρουμε όλοι ότι τα σημερινά δωδεκάχρονα πίνουν και καπνίζουν σαν να ήτανε πενηντάρες αμερικανίδες μιλφάρες απογοητευμένες με τον μαλακοπίτουρα που πήγαν και παντρεύτηκαν, αλλά εγώ θέλω να πω ένα άλλο πόιντ.
Εκείνο το μικρό κι ασήμαντο φιλάκι στο μάγουλο ήταν αρκετό για να σας γαμήσει την εσωτερική σας καλωδίωση. Ο εγκέφαλος μπαίνει σε mode χειμερίας νάρκης. Γυρνάτε στους δρόμους τραγουδώντας από τη χαρά σας, γράφετε στις άρτι αφιχθείσες αρχιδότριχές σας οτιδήποτε άλλο εκτός από την Κατερίνα, Χριστίνα ή πώς τη λέγανε. Κάποια μέρα, όμως, τη βλέπετε να φιλάει στο μάγουλο τον Κωστάκη. Και τότε τα παίρνετε στο κρανίο, πλακώνετε στις μπουνιές τον Κωστάκη, της κάνετε μια επίδειξη του υβρεολογίου σας, πάτε σπίτι σας και αποπειράστε να αυτοκτονήσετε γιατί ως γνωστόν όταν η καψούρα που έχεις στα δεκατέσσερά σου σε παρατήσει το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να κόψεις τις φλέβες σου.
Σήμερα, όμως, η Κατερίνα είναι παντρεμένη με έναν μικροτσούτσουνο μικροαστό που γκρινιάζει για τις τιμές στη λαϊκή, η Χριστίνα λέει ότι είναι προσηλωμένη στην καριέρα της αλλά στην πραγματικότητα θα έσφαζε κόσμο για να την γαμήσει κάποιος, η Ελένη τα έχει με έναν αιώνιο φοιτητή που ζει με τη μάνα του και της κάνει τράκα τσιγάρα, κι ο Βαγγέλης τσιμπουκώνει νταλικέρηδες για ένα τάλιρο.
Κι εσείς κάθεστε μπροστά στην οθόνη σας κι ακούτε εμένα τον μαλάκα που έχω πάει 17 χρονών και δεν έχω φτάσει ούτε το φιλάκι στο μάγουλο να σας θυμίζει τις εποχές της αθωότητας που πέρασαν ανεπιστρεπτί και τώρα είστε ένας μπάκουρος που θα γαμούσε μέχρι και την τελευταία σαύρα που τράκαρε με το δεκάρι Λεωφόρο Στρατού και Αγγελάκη γωνία. Και το ίδιο ισχύει και για τον Κωστάκη, που παρέμεινε ο καλύτερος φίλος σας παρά το ότι σας έφαγε τη γκόμενα.
Δεν είναι τόσο ρομαντικά όλα αυτά;
Χμ...ναι, αρχίδια είναι.
Τέλος πάντων, αυτό που τόση ώρα προσπαθώ να εξηγήσω μιλώντας για παιδικούς έρωτες και τέθοια είναι ότι ο Βαλεντίνος τον μπαίρνει. Και μετά απορώ γιατί δεν μπορώ να σταυρώσω βαθμό της προκοπής στην έκθεση.
Ο λόγος όμως που τον μπαίρνει ο Βαλεντίνος δεν έχει να κάνει με τον ίδιο τον έρωτα, αλλά με το ότι ο Βαλεντίνος δεν αντιπροσωπεύει τον έρωτα. Αντιπροσωπεύει τα χαζοχαρούμενα τρέντουλα που επειδή τα έχουν δύο βδομάδες νομίζουν ότι βρήκαν τον τεράστιο έρωτα που δεν έγραψε γι'αυτόν ούτε ο Σαίξπηρ και τόσο ερωτευμένοι δεν είναι ούτε ο Σουλεϊμάν με τη Χουρέμ ή όπως στο διάολο τη λένε, γιατί φυσικά και θα έχουν ως σημείο αναφοράς τους για μεγάλους έρωτες τα τούρκικα σήριαλ, για κάγκουρες και μπουρναζογκόμενες του ελέους μιλάμε τώρα, και δε θα χωρίσουν ποτέ και θα πεθάνουν μαζί και μπλαμπλαμπλα γαμώ τα μυαλά που δεν κουβαλάτε γιατί αν είχατε καθόλου μυαλό θα βλέπατε πόσο γελοία είναι όλα αυτά που λέτε, κάνετε, είστε και πρεσβεύετε.
Φυσικά, τα τρέντουλα μετά από άλλες δύο βδομάδες θα χωρίσουν και θα πνίξουν τον καημό τους στο ποτό, το τσιγάρο και τον Παντελίδη. Ταιριάζετε σου λέω, τόσο αντικειμενικά στο λέω, γιατί είστε και οι δύο τσιμεντόστοκοι. Κι ας τις φίλες σου να λένε το αντίθετο. Κι αυτές το ίδιο ηλίθιες με εσένα είναι.
Το άλλο που φοριέται πολύ στο σχολείο μου είναι αυτό που χωρίζουν για δύο μέρες και μετά τα ξαναφτιάχνουν κάθε φορά που μαλώνουν για κάποιο ηλίθιο ζήτημα του τύπου "δεν έκανες like στη μαλακία που ανέβασα στο Facebook" ή "μου πήρες γύρο με απ'όλα ενώ σου ζήτησα με απ'όλα χωρίς κρεμμύδι" ή "σε έπιασα προχθές να κοιτάς τον κώλο της γιαγιάς μου". Στη διάρκεια αυτών δε των δύο ημερών, θα κάνουν λες και πραγματικά χώρισαν με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δηλαδή κλαψομούνισμα σε όλους τους γύρω τους μέχρι να τα ξαναφτιάξουν ή μέχρι οι γύρω τους να μην αντέξουν άλλο και να πάρουν μια καρέκλα και να τους την κατεβάσουν στο άδειο κεφάλι τους.
Κι αυτό το ίδιο πράγμα γίνεται και ξαναγίνεται κάθε δύο μήνες, μέχρι που εντέλει κάποιος από τους δύο θα κάνει τη χοντρή μαλακία και θα ησυχάσουμε όλοι μας, μέχρι να βρεθεί ο επόμενος δηλαδή, γιατί θα βρεθεί ο επόμενος, δεν μπορεί. Οι ηλίθιοι δε μαθαίνουν από τα λάθη τους. Άπαξ βλήμα, για πάντα βλήμα.
Και φυσικά, τέτοιου είδους άτομα είναι κι αυτά που κάθε χρόνο στις 14 Φεβρουαρίου τρέχουν να αγοράσουν ένα σκασμό κόκκινα τριαντάφυλλα, σοκολατάκια, μαξιλαράκια σε σχήμα καρδιάς, τεράστιους λούτρινους αρκούδους ή και Μπομπ Σφουγγαράκηδες (ναι, το είδα ΚΑΙ αυτό) και σε λίγο μεγαλύτερες ηλικίες διαμάντια και κοσμήματα.
Το άλλο το ακούσατε; Εγώ που έχω την κακιά συνήθεια να βλέπω τηλεόραση το άκουσα. Το Compact Disc Club βγάζει εορταστική προσφορά δύο συλλογές ερωτικά τραγούδια στην τιμή της μίας, ήτοι 59 ευρώ.
Γαμώτη μου, ποιος αγοράζει ακόμα CD?
Όσο για τα ερωτικά τραγούδια, εννοείται πως δε μιλάμε για τέτοιου είδους:

Αλλά για τέτοιου:

Σκουλήκια! Είχατε ξεχάσει ότι αυτό το πράγμα είχε συμβεί, ε; Είχατε καταχωνιάσει την ανάμνηση της ύπαρξής του σε μία από τις πιο σκοτεινές γωνιές του υποσυνείδητού σας, ελπίζοντας ότι δε θα βγει ποτέ από εκεί μέσα κι ότι θα μπορέσετε να συνεχίσετε τη ζωή σας; Δε σας αφήνω ρε να αγιάσετε! Εκεί, να υποφέρετε! ΣΑΣ ΜΙΣΩ ΟΛΟΥΣ, ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!
Σοβαρά, όποτε ακούω τέτοιου είδους στίχους θέλω να πέσω κάτω και να αρχίσω να τραβάω τις κωλότριχές μου. Ή το άλλο το Call Me Maybe. Carly Rae πώς σε λένε, είσαι είκοσι εφτά χρονών. Στην ηλικία σου άλλες γυναίκες έχουν παιδιά που πάνε σχολείο. Δεν μπορεί να περιμένεις στ'αλήθεια να πιστέψουμε ότι έχεις την ψυχοσύνθεση της δεκαπεντάχρονης που βλέπει την Φλορισιέντα (μεξικάνικη μαλακία της προηγούμενης δεκαετίας που για κάποιον λόγο ακόμα την παίζει το Σταρ).
Πίστευα ότι δε θα υπήρχε άνθρωπος που να έχει γεννηθεί σε έτος χίλια εννιακόσια κάτι και θεωρεί ακόμα ότι οι στίχοι των "ερωτικών" τραγουδιών έχουν οτιδήποτε να κάνουν με τα πραγματικά συναισθήματα ενός ερωτευμένου.
You'd think that people would have had enough with silly love songs που λέει κι ο Paul McCartney.
Αλλά προφανώς κάνω λάθος.
Αυτά, και να προσέχετε μην σας είπε να της πάρετε 332 μπλε ορχιδέες και ένα ζευγάρι σκουλαρίκια με πράσινους μπαμπουίνους κι εσείς κατά λάθος της πάρετε 331 μπλε ορχιδέες και σκουλαρίκια με κίτρινους μπαμπουίνους και σας τα φέρει κολάρο.

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Λευτεριά στην Τσετσενία

Καθώς κατέβαινα με το λεωφορείο στο κέντρο την Κυριακή το απόγευμα για την επική συνάντηση με τον Master (την οποία θα περιγράψει εκείνος όταν και αν συνέλθει από το πολιτισμικό σοκ της Εμμανουέλας Αγγουράκη) συνάντησα αυτό εδώ το μακάβριο εύρημα στο κάθισμα που σαν γνήσιος γκαντέμης πήγα και βρήκα:
Σε περίπτωση που δεν καταλάβατε ή προσπαθείτε να αγνοήσετε αυτό που είδατε, είναι όντως μια πιπίλα δεμένη στο χερούλι του καθίσματος με ένα κορδόνι.
Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι δεν πρόκειται να ξαναπάρω λεωφορείο ποτέ στη ζωή μου.
Και τώρα ας πάμε σε ένα εντελώς άσχετο θέμα.
Έχετε παρατηρήσει ποτέ ότι το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας τον παίρνει από ένα δισεκατομμύριο μεριές;
Φυσικά και το έχετε παρατηρήσει. Αν δεν το έχετε παρατηρήσει, τότε δύο τινά είναι τα ενδεχόμενα: είτε δεν έχετε περάσει ούτε απ'έξω από σχολείο τα τελευταία lim(x->1)[1/lnx] χρόνια, είτε στις τελευταίες εκλογές ψηφίσατε ΠΑΣΟΚ και νιώθετε και περήφανοι γι'αυτό.
Αλλά τι μπορούμε να κάνουμε γι'αυτό;
Θα σας πω εγώ τι μπορούμε να κάνουμε. Ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου.
Αυτό που μ'αρέσει στον εαυτό μου είναι ότι είμαι πολύ φιλόδοξος.
Θέλω να γαμήσω τη Hayley Williams. 
Όχι, κάτσε, αυτό είναι από άλλη εγγραφή.
Σας αρέσει το παστίτσιο;
Φυσικά και σας αρέσει. Το παστίτσιο είναι fucking awesome!

Όπως έλεγα, το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας τον παίρνει. Κι ο κυριότερος λόγος γι'αυτό είναι οι Πανελλήνιες. Οι Πανελλήνιες βλάπτουν σοβαρότατα την ψυχική και σωματική υγεία του μαθητή, αλλά, όπως προείπα, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι'αυτό.
Και ξέρετε γιατί;
Γιατί οι Πανελλήνιες είναι μέρος του μυστικού σχεδίου των Μεγάλων Παλαιών για να κρατάν τον κόσμο σε καταστολή. Βέβαια. Για να δώσει ο μαθητής Πανελλήνιες, θα πρέπει να απομνημονεύσει γύρω στα 28 απιθανικομμύρια terrabyte άχρηστων πληροφοριών (έστω ΑχΠ) τα οποία μέσα στο μυαλό του αντιδρούν με τους νευρώνες (έστω Νε) με την εξής αμφίδρομη αντίδραση:
ΑχΠ+Νε<=>Σκατά
Αυτή η αντίδραση έχει Kc=10^28, που σημαίνει ότι η ισορροπία είναι μετατοπισμένη κάργα δεξιά (προσπάθεια να επιδείξω τις άχρηστες γνώσεις μου στη χημεία). Αυτό που πρακτικά σήμαινε όλη αυτή η μαλακία είναι ότι οι Πανελλήνιες χρησιμεύουν στο να μετατρέπουν τον εγκέφαλο του μόνου υγιούς κομματιού της κοινωνίας σε σκατά.
Ναι, μόλις αποκάλεσα "μόνο υγιές κομμάτι της κοινωνίας" το κομμάτι της κοινωνίας που κάθεται και ακούει τον Μπίμπερ και τον κάθε Μπίμπερ που το ταΐζουν οι δισκογραφικές. Αυτό σημαίνει ότι οι υπόλοιποι είστε ακόμα πιο για τον μπέοντα του Πήτερ Νορθ.
Τώρα που είπα Πήτερ Νορθ, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να σας παρουσιάσω το δοκίμιό μου για τη χρησιμότητα της τσόντας στη σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία.
Η τσόντα δεν έχει καμία χρησιμότητα στη σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία. Κλείσε τις τσόντες και πάνε βρες καμία γκόμενα. Άιντε. Έχεις βγάλει ρόζους στα χέρια από τη μαλακία.
Νομίζω ότι όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε σε αυτό.
Όποιος πει κάτι για δάσκαλους που δεν δίδασκαν γιατί κατέβηκαν σε απεργία για να διαμαρτυρηθούν που παίρνουν μόνο πεντακόσια ευρώ το μήνα για να κουμαντάρουν εικοσιπέντε μαλακισμένα που έχουν ήδη ακούσει το μάθημά του εφτά φορές στο φροντιστήριο και τώρα παίζουν με τα κινητά τους ή δεν θυμάμαι πώς πάει η παροιμία τέλος πάντων, παρακαλείται να δέχεται έλεγχο μόνο από τον οδηγό εφόσον του ζητηθεί κι από τους ελεγκτές που φέρουν ειδική ταυτότητα ελέγχου.
Τώρα που το είπα αυτό, αυτό το μήνυμα για κάποιο λόγο στις ηλεκτρονικές πινακίδες μέσα στα λεωφορεία κόβεται και γίνεται "...εφόσον τους ζητηθεί κι από τους ΕΛ". Ο Λιακόπουλος δικαιώνεται. Θυμίστε μου κάποια στιγμή να σας φέρω φωτογραφικό ντοκουμέντο.
Α, όχι, ξέχασα, δεν πρόκειται να ξαναμπώ ποτέ σε λεωφορείο. Κρίμα.
Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο σε όλη αυτή την κατάσταση είναι το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Πραγματικά, δε νιώθετε να σας πλημμυρίζει η αγωνία για τους πάγους που λιώνουν και δε θα έχουν οι πολικές αρκούδες πού να μείνουν; Φυσικά και δε νιώθετε, αχάριστα τομάρια, δε σέβεστε τον πλανήτη που ζείτε και πάτε με το αυτοκίνητο στο περίπτερο για τσιγάρα, φτου σας, δε σας θέλω ρε, μη σώσετε και με ξαναδιαβάσετε, και fuck you.

Αυτό το τελευταίο εντάσσεται στη θεματική ενότητα "λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα".
Όπως κι όλη η υπόλοιπη ανάρτηση.
Και να σκεφτείς ότι δεν ξέρω καν που είναι η Τσετσενία.
Αν ρωτήσει η μάνα μου, πείτε της ότι διάβαζα.
Αυτά, και να προσέχετε τη διατροφή σας, να τρώτε φρούτα και να παίρνετε πολλές βιταμίνες για να μην κρυολογήσετε.