Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Άνθρωποι και ποντίκια

Όπως ίσως θα ακούσατε, την Τρίτη 27 και την Τετάρτη 28 Μαΐου του έτους δύο χιλιάδες και δεκατέσσερα μετά Χριστόν (έχει σημασία το μετά Χριστόν), η Πολυτεχνική Σχολή του Αριστοτελείου με Σήμα τον Άγιο Δημήτριο, της οποίας αποτελώ υπερήφανο μέλος και στολίδι τολμώ να πω, παρέμεινε κλειστή και δεν πραγματοποιήθηκαν μαθήματα, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την έλλειψη καθαριότητας.
Συγκεκριμένα, ο κοσμήτορας της σχολής κατήγγειλε ότι στο υπόγειο κυκλοφορούν ποντίκια, αράχνες, σκορπιοί, αιγόκεροι με ωροσκόπο δίδυμο, φίδια, σκουλήκια, Παοκτζήδες, πρώην Πασόκοι Σατανιστές και μία τρελή άστεγη γριά με δέκα γάτες, ενώ, και κατά δική μου μαρτυρία, που ως γνωστόν η μαρτυρία μου μετράει πάνω απ'όλους, γύρω από τις τουαλέτες η ατμόσφαιρα μυρίζει ένα χαρακτηριστικό άρωμα Eau de Toilette, αναμεμειγμένο με μπάφο και μυρωδιά Κνίτη, ενώ σίγουρα κάπου μέσα στο κτήριο θα πρέπει να υπάρχει και κάποιο πτώμα σε αποσύνθεση.
Όλα καλά κι όλα ωραία λοιπόν. Επιστρέφοντας όμως στη σχολή μετά από αυτές τις δύο μέρες, η αγαπημένη αυτή ατμόσφαιρα, σε συνδυασμό με την βρωμιά από τις πεταμένες γόπες, χυμένους καφέδες και χυμένα σπέρματα ίσως (αν και δεν υπάρχει και πολύς κόσμος να γαμάει μέσα στο Πολυτεχνείο, ομολογουμένως), αλλά και την ηθική βρωμιά από τις αφίσες Κνιτών, Δαπιτών, Εαακιτών και λοιπών καλοθελητών (έκανα και ρίμα), αυτή η αγαπημένη ατμόσφαιρα λοιπόν ήταν πάντα εκεί, σαν να μην πέρασε μια μέρα, σ'ένιωσα μέσα μου παντού.

Ναι, έβαλα ελληνική μουσική. Δε θα το ξανακάνω.
Γιατί, φυσικά, η σχολή έμεινε κλειστή για δύο μέρες, αλλά γιατί;
Για να φέρουν ένα συνεργείο απολύμανσης να κάνει έναν γενικό καθαρισμό; Όχι.
Για να αμολήσουν εκατό γάτες να φάνε τα ποντίκια; Όχι.
Για να αμολήσουν δέκα τύπους με flamethrowers να κάψουνε το μπουρδέλο μέχρι και το τελευταίο τούβλο, γιατί εδώ που έχει φτάσει με τους τοίχους να έχουν πιάσει δύο πόντους μπίχλα μόνο με φωτιά καθαρίζει; Όχι.
Το κλείσανε για να διαμαρτυρηθούν που δεν παίρνουν αρκετή χρηματοδότηση.
Μία εβδομάδα περίπου μετά την ανακοίνωση αυτής της κίνησης, δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα η επίσημη καταμέτρηση για το πόσες μάντρες αρχίδια έκλασε η Πολυτεχνική Σχολή του Αριστοτελείου με Σήμα τον Άγιο Δημήτριο στους ιθύνοντες με αυτή την διαμαρτυρία.
Και πώς, άραγε, δε συνειδητοποίησαν όλη τη χρονιά ότι το Πολυτεχνείο βρωμάει και ζέχνει; Τι στον πούτσο; Όλη τη χρονιά είχανε κρεατάκια στη μύτη και θυμήθηκαν να πάνε να κάνουν εγχείρηση δύο βδομάδες πριν την εξεταστική και ξαφνικά είπανε, "πουφ! Βρωμάει! Αλλά η μαμά έχει Glade Microspray™!"

Και μετά παραπονιέστε για τις διαφημίσεις του Τζάμπο.
Το να κλείσει η σχολή για δύο μέρες, προκειμένου να διαμαρτυρηθεί που δεν παίρνει αρκετά λεφτά για να πληρώνει τις καθαρίστριες να κρατάνε την κτιριακή υποδομή σε ένα αξιοπρεπές (διάβαζε: αναπνεύσιμο) επίπεδο, είναι σαν τον μικρό Πέπε από το "Αστερίξ στην Ισπανία" που κάθε φορά που ήθελε να περάσει το δικό του κρατούσε την αναπνοή του μέχρι να γίνει μελιτζανής. Αλλά με ακόμη λιγότερη αποτελεσματικότητα.
Σε κανονικά ιδρύματα, σε άλλες χώρες, δε βλέπεις όχι γόπα πεταμένη κάτω (κυρίως γιατί εκεί απαγορεύεται το κάπνισμα στους εσωτερικούς χώρους του Πανεπιστημίου, ενίοτε και στους εξωτερικούς, κάτι που εδώ στην Ελλάδα δεν πρόκειται να γίνει ποτέ γιατί...έτσι), όχι χαρτάκι πεταμένο κάτω, αλλά αν θες ξυρίζεσαι κοιτώντας το πάτωμα.
Μπαίνεις μέσα και ντρέπεσαι να περπατήσεις.
Κι εδώ πέρα μπορείς απλά να πας να χέσεις σε μια γωνία της διδακτικής αίθουσας και κανείς δεν πρόκειται να σε πει τίποτα.
Αν χέσεις μες στη μέση της αίθουσας, τότε μπορεί και να σε πούνε.
Αλλά και πάλι αμφιβάλλω.
Κι έρχομαι κι ερωτώ εγώ τώρα, από τη στιγμή που δεν έχεις αρκετή χρηματοδότηση για το εξής πολύ απλό πράμα του να μην κάνουν οι μαθητές σου μάθημα ανάμεσα στα ξαδέρφια του Μίκυ Μάους, κι από τη στιγμή που η κρατική χρηματοδότηση είναι σαν τα έργα του μεγάλου ζωγράφου και ξάδερφου της Κατακουζήνας Νικηφόρου, ήτοι θα τη δεις να αχνοφαίνεται, γιατί δεν κάνεις το εξής πολύ απλό πράμα, το οποίο εφαρμόζουν όλα τα πανεπιστήμια στον κόσμο;
Να συνεργαστείς, δηλαδή, με βιομηχανικούς φορείς, ώστε να λάβεις εξωτερική χρηματοδότηση και να μην περιμένεις πότε θα δει ο Σαμαράς το πρωτογενές πλεόνασμα να αχνοφαίνεται.
ΟΥΥΥΥΥ! ΣΙΞ ΣΙΞ ΣΙΞ! ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΣ να προτείνεις τέτοια πράματα, βρωμερέ καπιταλιστή; Τι δουλειά έχουν οι επιχειρήσεις να ανακατεύονται με την τεχνολογική εκπαίδευση; Επιστήμη στην υπηρεσία του λαού!
Ωραία, φίλτατε κομμουνιστή/σοσιαλιστή/ό,τι σκατά υποτίθεται ότι είσαι, που θες η επιστήμη να είναι στην υπηρεσία του λαού και δε θες να μπλεχτούν οι επιχειρήσεις στην εκπαίδευση. Τις καθαρίστριες, που αρνείται προφανώς να πληρώσει το λατρεμένο σου κράτος, θα τις πληρώσεις εσύ ή ο μπαμπάς σου;
Μιλάνε τώρα οι τύποι που έχουν αναρτήσει στον τοίχο της σχολής δημοσίευμα του Ριζοσπάστη το οποίο αναφέρει ότι, σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε στη Ρωσία, το 55% νοσταλγεί τις εποχές του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Ναι, με μαγειρεμένα στατιστικά μπορείς να πεις ό,τι ψευτιά θέλεις και να ακουστεί αληθινή. Μπορώ και εγώ κάλλιστα να μπω σε ένα ιντερνετικό φόρουμ με τίτλο "ΑΕΚ-Θρησκεία-Αγία Σοφία", να πάρω δείγμα από εκεί και να σου βγάλω ωραιότατη έρευνα ότι το 97,4% των Ελλήνων είναι ΑΕΚτζήδες. Θα έχει καμία επιστημονική αξιοπιστία αυτή η έρευνα;
Όση και το να ισχυρίζεσαι ότι το να συνεργαστούν οι βιομηχανίες με το Πολυτεχνείο, τον φορέα εκπαίδευσης που υποτίθεται ότι προετοιμάζει τα βασικότερα στελέχη της βιομηχανίας, θα βλάψει την εκπαίδευση.
Ο αντίλογος είναι, "δεν μπορεί να έρθει ξέρω γω ο Καρέλιας στην Ιατρική του ΑΠΘ και να τους σκάσει δέκα εκατομμύρια το χρόνο, υπό τον όρο να λένε στις έρευνές τους ότι το κάπνισμα κάνει καλό στην καρδιά και πολεμάει τον καρκίνο;". Είναι μία εύλογη αντίρρηση, ίσως όχι με τόσο εξόφθαλμες περιπτώσεις (που βέβαια δεν είναι απίθανο να το ακούσεις κι αυτό, αφού την περασμένη εβδομάδα ο ΑΝΤ1 μόνο για τη διάλυση των Beatles δεν κατηγόρησε το ΣΥΡΙΖΑ).

Αλλά αυτός που παρασκευάζει μηχανήματα δεν είναι ο ίδιος που πουλάει τσιγάρα. Αυτός δεν έχει το συμφέρον να παραμυθιάσει τον κόσμο. Τουλάχιστον όχι πρωταρχικά, αυτό θα το αναλάβουν αργότερα οι μαρκετινίστες του. Αλλά αυτό που θέλει ο εργοστασιάρχης είναι να αυξήσει την παραγωγή του και την αξιοπιστία του παραγόμενου προϊόντος, μειώνοντας το χρόνο και το κόστος.
Τουλάχιστον αυτό θέλει ο σοβαρός εργοστασιάρχης που νιώθει έστω και λίγο πώς λειτουργεί η αγορά, όχι ο Μάνθος Φουστάνος, ούτε αυτός που νοσταλγεί τις ένδοξες εποχές του Ανδρέα και περιμένει απλά να βγει ο Ανδρέας 2.0 για να τις ξαναζήσει.
Μπορεί ο γιατρός να προδίδει την επιστήμη του με το να βγάλει μια έρευνα που να λέει ότι η θεραπεία για τον καρκίνο είναι μια ουσία που έχει πατενταρισμένη η Bayer και ω, τι σύμπτωση, η ίδια φαρμακευτική να έχει χρηματοδοτήσει την έρευνα αυτή, ωστόσο δε νομίζω ότι ο μηχανολόγος μηχανικός προδίδει την επιστήμη του με το να βοηθήσει την Opel να μειώσει την κατανάλωση βενζίνης στα αυτοκίνητά της.
Μάλλον αυτοί που κόπτονται και σκίζονται για να μείνουν οι βιομηχανίες έξω από την παιδεία φοβούνται ότι το να έχεις διασυνδέσεις με τη βιομηχανία, να της έχεις προσφέρει έργο και να έχεις κάνει κανονική έρευνα αντί για να-'χαμε-να-λέγαμε σε σάπια εργαστήρια, θα εκτιμηθεί πολύ περισσότερο στην αγορά εργασίας από το να κάνεις λεύκανση στο κωλοσουφρίδι του Τσίπρα με τη γλώσσα σου.
Και για όσον καιρό αυτή η πνευματική πανούκλα θα έχει λόγο και θα επικρατεί στα ελληνικά πανεπιστήμια, ας μη μας παραξενεύουν τα ποντίκια.
Αυτά, και να προσέχετε μη βρεθούν ποντίκια στο υπόγειο του Φυσικού, που έχει τον πειραματικό πυρηνικό αντιδραστήρα, και η Θεσσαλονίκη γίνει το σκηνικό για το επόμενο ριμέικ του Γκοτζίλα.

Δευτέρα 26 Μαΐου 2014

Μπράβο μας και συγχαρητήριά μας

Τελείωσε και το πανηγυράκι των εκλογών.
Τα καταφέραμε πάλι.
Στον Βόλο βγήκε δήμαρχος ο Μπέος.
Δημαρχείο Βόλου, 2015:
-Κύριε Δήμαρχε, έχω να πληρωθώ τρεις μήνες...
-Καλαμάτα-Πανηλειακός 3-4, ο επόμενος.
Στον Πειραιά βγήκε δήμαρχος ο Μαριν...ο Μώραλης, ναι, αυτό, γλίστρησε η γλώσσα μου.
Ο Πειραιάς ρε μαλάκες. Δε λέμε για το Ψυχικό ή την Εκάλη. Ο Πειραιάς, η πόλη της φτωχολογιάς, εκεί στα Καμίνια που βροντοχτυπούσε τις χάντρες ο Αλεξανδράκης ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, οι ελληνικές ταινίες είναι ένας τεράστιος αχταρμάς μέσα στο κεφάλι μου, βγάζει για δήμαρχο τον εφοπλιστή με την οφσόρ εταιρεία.
Ναι, εντάξει, δε βγάζει τον ίδιο τον εφοπλιστή με την οφσόρ εταιρεία, βγάζει τη μαριονέτα του. Όχι Γιάννης, Γιαννάκης. Ό,τι έκανε τόσα χρόνια με την ΕΠΟ, το κάνει τώρα με τον Δήμο Πειραιώς.
Σου λέει, "τόσα χρόνια με τα κομματόσκυλα τι καταλάβαμε; Ο Μαρινάκης είναι επιχειρηματίας, έχει εμπειρία από διαχείριση, εξυγίανε τον Ολυμπιακό". Μαλάκα μου, να μην ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις. Ο Μαρινάκης εξυγιαντής; Είναι σαν να λέμε ο Καραγκιόζης Φούρναρης.
Δηλαδή ο Μιχαλολιάκος αντιπροσώπευε τη βρώμα και τη δυσωδία της πολιτικής σκηνής του Πειραιά κι ο Μαρινάκης είναι καθαρούλης κι απαστραπτούλης.
Βέβαια. Με αυτό το σκεπτικό ψηφίσανε όσοι Πειραιώτες ψηφίσανε Μαρινάκη. Οι ίδιοι που κάποτε ανεβάσανε στην ελληνική βουλή τον Ανατολάκη. Έναν αγράμματο που το μόνο που ήξερε να κάνει ήταν να κλωτσάει μια μπάλα...μπα, αρχίδια, ούτε μια μπάλα, τα πόδια των απέναντι επιθετικών κλωτσούσε. Σχολή Γκατούζο. Και σαν ποδοσφαιριστής δηλαδή άχρηστος.
Οπότε ο Μαρινάκης πάλι καλά να λέμε.
Θα με πεις, "αν κατέβαινε για Δήμαρχος Θεσσαλονίκης ο Ιβάν, δε θα βρίσκονταν τα αντίστοιχα ζώα να τον ψηφίσουν;" Σαφώς. Τα ζώα δεν είναι τοπικό φαινόμενο του Πειραιά. Είναι φαινόμενο όλης της Ελλάδας.
Κι επειδή ο Ιβάν έκανε και βουλευτής στη Ρωσία με τον Πούτιν, ε, του πούστη, λίγους Πουτινιάρηδες θα βρει κανείς στη Θεσσαλονίκη; "Ορίστε, έχει και εμπειρία από πολιτική", θα σε πούνε, "άρα είναι και καλύτερος απ'τον Μαρινάκη".
Στον Πούτιν Πουτινιές δηλαδή.
Μόνη μου παρηγοριά ότι ξεφτιλίστηκε ο Ιωαννίδης. Ο τύπος αυτός που ονόμασε την παράταξή του "Περιφέρεια Πρωταθλήτρια" και έκανε προεκλογική εκστρατεία αναφερόμενος στον εαυτό του ως κόουτς.
Και πάμε τώρα στο άλλο μεγάλο πανηγύρι, τις ευρωεκλογές.
Μπράβο μας. Όχι, μπράβο μας. Καταφέραμε να βγάλουμε τα αυγά τρίτο κόμμα και διψήφιο ποσοστό. Μπορεί κανείς να το ερμηνεύσει στο γενικότερο πλαίσιο της ανόδου της ακροδεξιάς στην Ευρώπη που καταδεικνύει την δυσαρέσκεια του κόσμου με τον τρόπο που λειτουργεί η ΕΕ και τις οικονομικές πολιτικές που εφαρμόζονται μπλα μπλα μπλα χαλβαδόπουτσες με γεύση στρουμφόμουρο, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας.
Όταν ο χρυσαυγίτης βουλευτής βγαίνει και δηλώνει ότι παλιά ψήφιζε ΠΑΣΟΚ κι ότι θαυμάζει τον Ανδρέα, κατά τ'άλλα το νέο ΠΑΣΟΚ είναι ο Σύριζα.
Όχι ότι δεν είναι βέβαια. Κι επειδή πήρανε μία έδρα παραπάνω στις ευρωεκλογές, πανηγυρίζουν και βρέχουν κιλοτάκια όλοι αυτοί που "ενημερώνονται" από το INXS...
-...ποιο INXS ρε παράωρε, αυτό είναι 80's συγκρότημα, το TVXS θες να πεις...
Ε, ναι, αυτό.

Copyright για τη χρήση του "παράωρος" στους Κρητικούς συναδέλφους μηχανολόγους του ΑΠΘ.
Πανηγυρίζουν και βρέχουν κιλοτάκια όλοι αυτοί που "ενημερώνονται" από το TVXS, ότι και καλά η κυβέρνηση Σαμαρά έχασε το λαϊκό της έρεισμα και τη νομιμοποίησή της να παίρνει αποφάσεις για τον ελληνικό λαό, επειδή πήραν μια έδρα παραπάνω στην Ευρωβουλή, η οποία εν τέλει βαραίνει στην πολιτική συνείδηση του κόσμου ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου.
Το ότι η Ελιά, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ 1.0 σε εκδοχή "άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε το στρινγκ του αλλιώς", πήρε δύο έδρες, κι άρα η δικομματική εξακολουθεί να έχει περισσότερες έδρες από το ΠΑΣΟΚ 2.0, είναι μια μικρή λεπτομέρεια που ουδόλως έχει να κάνει με οτιδήποτε.
Ο Σαμαράς, από την άλλη, λέει ότι το αποτέλεσμα των εκλογών δεν ήταν ήττα για τη ΝΔ, αλλά μήνυμα προς τη ΝΔ να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις με περισσότερη τόλμη.
Ο Θεός θα του το'πε κι αυτό.
Όσο για τον Κουβέλη, με μηδέν βουλευτές και το μισό ποσοστό από τον Καρατζαφέρη, εκείνον τον ίδιο που τον δείχνουμε με το δάχτυλο και γελάμε για την επιμονή του να νομίζει ότι κάτι θα κάνει ενώ είναι πολιτικά πεθαμένος, εντάξει, τα λόγια περιττεύουν.
There's only so many κωλοτούμπες you can do before you φας τα μούτρα σου.
Που λέμε κι εμείς οι Εγγλέζοι, στο χωριό μου το Μάντσεστερ.
Όπως ξαναείπα, όμως, οι Ευρωεκλογές στην πολιτική συνείδηση του κόσμου πιο πολύ μοιάζουν σαν ένα τεράστιο οργανωμένο γκάλοπ ή μια ευκαιρία για τρολιά, παρά οτιδήποτε άλλο.
Το γεγονός, δε, ότι φέτος διεξήχθησαν με σταυροδοσία αντί λίστας, προσφέρει μια εξαιρετική ικανότητα να διαπιστώσουμε πόσα κιλά μαλάκας είναι ο μέσος Έλληνας ψηφοφόρος.
Τα αποτελέσματα δίνουν μέσο όρο 32,76 κιλά, σε κανονική κωδωνοειδή κατανομή με τυπική απόκλιση 3,42.
Γιατί, για άλλη μια φορά, ο κόσμος ψηφίζει με το κριτήριο του κράχτη. Της υποψηφιότητας, δηλαδή, που μπαίνει με βάση όχι το βιογραφικό κάποιου, την προσφορά του ή το τι μπορεί να προσφέρει, αλλά το πόσες συζητήσεις μπορεί να τραβήξει γύρω από το όνομά του.
Σε δύο, δε, περιπτώσεις, το κριτήριο του κράχτη συνδυάστηκε άψογα με το κριτήριο του οίκτου. Η μία είναι από το ΠΑΣΟΚ 2.0 κι η άλλη από την Κίντερ Έκπληξη. Πρόκειται για την Κωνσταντίνα Κούνεβα και τον Λάμπρο Φουντούλη.
Η μεν Κούνεβα ήταν η καθαρίστρια που της επιτέθηκαν με βιτριόλι πριν από πέντε χρόνια, επειδή προσπάθησε να διεκδικήσει καλύτερα εργασιακά δικαιώματα στην εταιρεία που δούλευε. Και μετά από αυτό τι έκανε; Εγώ δε θυμάμαι να είχα ξανακούσει γι'αυτήν από τότε, ούτε να συμμετείχε σε "κοινωνικούς αγώνες", ούτε τίποτα. Απλά σου λέει ο Ανδρ...Αλέξης, είναι ακόμα σχετικά φρέσκο στην κοινή μνήμη το θέμα, κάτσε να τσιμπήσω κανένα ψηφαλάκι από εκεί.
Ο δε Φουντούλης είναι ο πατέρας του νεαρού Αυγού που είχε σκοτωθεί πριν κανένα χρόνο στο Ηράκλειο της Αθήνας, κάτι λίγες μέρες μετά που τα Αυγά φάγανε τον Φύσσα. Καλά κάνανε που του σκοτώσανε το παιδί; Σαφώς και όχι. Αν αρχίσουμε να επιδοκιμάζουμε τη λογική του να σκοτώνεις τον άλλον για τις πολιτικές του απόψεις, πέφτουμε στο ίδιο επίπεδο.
Αλλά, με την ίδια ακριβώς λογική, γιατί δεν κατέβαζε κι ο Παπατσίπρας τον πατέρα του Φύσσα; Κι αυτός έχασε το παιδί του. Γιατί όχι τη μάνα του Γρηγορόπουλου; Κι αυτή το παιδί της έχασε! Και τον πατέρα του αποτέτοιου που έπεσε απ'το τρόλεϊ! Ας κάνουμε όλους τους αναξιοπαθούντες ευρωβουλευτές! Να μαζεύονται στο καφενείο της Ευρωβουλής και να κλαίνε για τα παιδιά τους!
Κάτι παρόμοιο, βέβαια, προσπάθησε να κάνει κι η ΝΔ, βάζοντας τον Μομφεράτο, γιο του εκδότη της Απογευματινής που δολοφονήθηκε από τη 17 Νοέμβρη (μην ξαναπεί κανείς ότι οι αριστεροί είναι φασίστες...), αλλά μάλλον άργησε 25 χρόνια.
Αυτό που δεν της βγήκε όμως της ΝΔ με τον Μομφεράτο, της βγήκε με τον κλασικό κράχτη, τον Ζαγοράκη. Που τι πρόσφερε στην Ελλάδα ο Ζαγοράκης; Το Γιούρο του 2004. Και κάτι έγινε; Ο χώρος του αθλητισμού εν έτει 2014 είναι δέκα φορές χειρότερος βόθρος απ'ό,τι τότε, και γι'αυτό μπορούμε όλοι να ευχαριστήσουμε τον δήμαρχο...ε, δημοτικό σύμβουλο Πειραιώς Μαρινάκη.
Αν πάντως περίμενε να τσιμπήσει με τον Ζαγοράκη ψηφαλάκια από τα Παόκια της Θεσσαλονίκης, δεν είμαι κι απόλυτα σίγουρος ότι αυτό ήταν και πολύ λογικό, γιατί τα Παόκια δεν έχουν και τα καλύτερα λόγια να λένε για την προεδρία του Ζαγοράκη.
Σίγουρα βέβαια καλύτερα απ'τον Βουλινό, τον Γούμενο και τον Μπάτμαν, αλλά και πάλι.

Στην αντίπερα όχθη, το ΣΥΡΙΖΟΚ, εκτός από την Κούνεβα, εξέλεξε με την ίδια ακριβώς μέθοδο του κράχτη και τον Μανώλη Γλέζο. Οκ, σύμβολο αντίστασης ενάντια στη γερμανική κατοχή, έχει τους συμβολισμούς του και στη σημερινή γερμανική κατοχή (μη χέσω), έχει αγωνιστικό πνεύμα, αλλά μπάστα.
Ο άνθρωπος αυτός είναι ενενηνταφεύγα χρονών. Είναι με το 1,975 πόδι στον τάφο, μόνο το μεγάλο δάχτυλο του αριστερού ποδιού περιμένει ακόμα απ'έξω. Είναι ζήτημα όχι αν θα βγάλει όλη τη θητεία μέχρι το 2019, αλλά αν θα προλάβει να φτάσει στις Βρυξέλλες για να αναλάβει.
Είναι, κατά τ'άλλα, που ο Τσίπρας θέλει να δείξει ότι είναι κόμμα με όραμα και μέλλον.
Η Ελιά, απ'την άλλη, προσφέρει στην Ευρωβουλή την Εύα Καυλή...ε, Καϊλή ήθελα να πω. Ναι, δεν αντιλέγω, ωραία γυναίκα, αλλά μετά τι; Έχει προσφέρει κάτι στον τόπο; Τότε που την είχαν φυτέψει στο Μέγκα να λέει ειδήσεις, το Σαββατιάτικο μεσημεριανό δελτίο τη βάζανε να λέει και πάλι δεν έβγαζε δελτίο χωρίς να πετάξει τρεις κοτσάνες.
Ενώ, θα με πεις, η Σπυράκη κι ο Κύρτσος που έβγαλε η ΝΔ είναι υποδείγματα αντικειμενικής δημοσιογραφίας; Όχι, αλλά άλλο να υπερασπίζεσαι συμφέροντα τεχνηέντως κι άλλο να ανοίγεις το στόμα σου και να πετάς βατράχια. Το πρώτο, αν μη τι άλλο, απαιτεί κάποιου είδους ικανότητα και ταλέντο.
Εκτός κι αν το σχέδιο είναι να στείλουμε την Καϊλή να τρίβεται στον Γιούνκερ ή όποιον βγει πρόεδρος της Κομισιόν τέλος πάντων ώστε να εξασφαλίσουμε ευνοϊκότερη μεταχείριση. Που έχει μια προοπτική σαν σχέδιο, ομολογουμένως.
Το Ποτάμι, από την άλλη, το κόμμα που είναι ολόκληρο ένας κράχτης, αρχή μέση και τέλος, με εξέπληξε ευχάριστα εκλέγοντας τον Γραμματικάκη. Κράχτης κι αυτός; Δε θα το έλεγα. Με τόσα χρόνια καθηγητής φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης, που το τμήμα φυσικής του είναι από τα πιο δυνατά (έχω υπόψη μου άτομο που μπήκε στο Φυσικό της Κρήτης με 19500 μόρια το 2012), σίγουρα έχει προσφέρει περισσότερα από τον ποδοσφαιριστή ή το ξανθό βούρλο.
Έπειτα, το όνομά του το θυμάμαι κι από ορισμένα δοκίμια που διδαχθήκαμε στην Έκθεση της Γ'Λυκείου, τα οποία ωστόσο δε με έκαναν να τον αντιπαθήσω (τον Παπανούτσο, απ'την άλλη...). Και κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει καταλληλότερη περίπτωση για πολιτικό από έναν θετικό επιστήμονα που ξέρει να χειρίζεται και το λόγο.
Από την άλλη, ο άλλος ευρωβουλευτής που εξέλεξε το Ποτάμι (αλήθεια, πού εξαφανίστηκαν τα διψήφια που έπαιρνε στις δημοσκοπήσεις ο Σταύρακας, τα πήρε το Ποτάμι;) είναι ο Νίκος Ορφανός, που ο κόσμος τον θυμάται κυρίως σαν τον Κίτσο το Τσεκ Μασίν από τη διαφήμιση της Βόδιαφον.

Οκ, σίγουρα θα έχει παίξει και σε κανένα άλλο σίριαλ, και υποθέτω ότι θα έχει θέσεις και πολιτικές απόψεις (άσχετα αν το κόμμα που επέλεξε να κατέβει δεν έχει κανένα απ'τα δύο), αλλά ο κόσμος επέλεξε να τον ψηφίσει με το κριτήριο του Κίτσου.
Κι άμα οι καλύτεροι που έχουμε να στείλουμε για να αντιπροσωπεύσουν την πολιτική μας σκηνή στην Ευρώπη είναι ο Ζαγοράκης, η Καϊλή κι ο Κίτσος, ζήτω που καήκαμε.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας δολοφονήσουν το παιδί και δεν αδράξετε κι εσείς την ευκαιρία να κάθεστε στις Βρυξέλλες με πενταψήφιο μισθουλάκο κι όλα τα ροκφόρ που λέει κι ο Φατσέας.
UPDATE: Όπως με ειδοποίησαν από το κοντρόλ, εν τέλει ο δεύτερος Ευρωβουλευτής του Αμαζονίου δεν είναι ο Κίτσος, αλλά ο Μιλτιάδης Κύρκος. Του Λεωνίδα. Μα τι λέτε, ούτε κι αυτός εξαργύρωσε το όνομα του πατέρα του. Σε παρακαλώ, γίνονται αυτά στην Ελλάδα; Ουδεπώποτε.

Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

Ευρωεκλο-yes

Το κομμάτι του URL είναι γνωστό στην Ελλάδα και με τον απλούστερο, αλλά και πολύ εκφραστικότερο τίτλο, "Ντιρινίνι".
Αλλά δε θα βάλω αυτό, γιατί το ξαναέβαλα πριν από τρεις αναρτήσεις και δε μ'αρέσει καθόλου να επαναλαμβάνομαι.
Γι'αυτό, λοιπόν, ακολουθεί ένα συγκρότημα που δεν έχω ξαναβάλει ποτέ.

Αλλά εν προκειμένω είναι απόλυτα ταιριαστό, γιατί όλοι μας εδώ στο Ελλάντα τρέχουμε με το διάολο. Ή σαν το διάολο. Ή κατά διαόλου. Ή κάτι τέθοιο. Κι όση ώρα εγώ λέω μαλακίες κι ο Έντι από πίσω παίρνει την κιθάρα και της χαρίζει πολλαπλούς οργασμούς.
Αφού λοιπόν η κιθάρα του Έντι έχυσε, απόχυσε, στέγνωσε και τώρα κάνει τσιγάρο, πάμε στο προκείμενο, που είναι οι επικείμενες ευρωεκλογές.
Την προηγούμενη Κυριακή διεξήχθησαν με απόλυτη επιτυχία και 40% αποχή οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, στις οποίες κατέβηκε δημοτικός σύμβουλος από τον ταρίφα που αν του δώσεις την καρέκλα του πρωθυπουργού για μια μέρα θα σιάξει τη χώρα, μέχρι την Νίτσα την κομμώτρια που της έταξε γάμο ένα κομματόσκυλο αν κατέβει δήμαρχος Μπουρναζίου με τον Μητσάρα τον Στρέιτ.
Σκάστε, το ξέρω ότι το Μπουρνάζι είναι δήμος Περιστερίου, σχήμα λόγου ήτανε.
Επειδή λοιπόν στις προηγούμενες εκλογές οι υποψήφιοι ήταν περισσότεροι από τους ψηφοφόρους, τα ψηφοδέλτια μπορούσαν κάλλιστα να χρησιμοποιηθούν σαν κουβερτούλες σε παιδικό σταθμό για άστεγα Πακιστανάκια.
Είμαστε ίσως η μόνη χώρα στον κόσμο που οι ψηφοφορίες γίνονται με χαρτί αντί για ηλεκτρονικά. Κι όπως είπε ένας φίλος μου, "με το να γίνονται ηλεκτρονικά οι ψηφοφορίες, κερδίζουμε δύο πράματα: 1) προστατεύουμε το περιβάλλον, και 2) δεν ψηφίζουν οι άνω των 65. Δηλαδή τι άλλο θέλουμε;"
Αλλά αυτή την Κυριακή, όσο από το δάσος του Αμαζονίου δεν ξεπατώθηκε για να αξιοποιηθεί για ψηφοδέλτια, θα ξεπατωθεί τώρα.
Γιατί δε φτάνει ο δεύτερος γύρος των δημοτικών εκλογών, λες και δεν μπορούσαμε όλοι να συμφωνήσουμε απ'τον πρώτο γύρο όπως κάνανε οι θεές στο Μαραθώνα και ψηφίσανε τον Ηλία Ψινάκη, δε φτάνει κι ο δεύτερος γύρος των περιφερειακών, αλλά στις ευρωεκλογές κατεβαίνουν 41, ναι 41 κόμματα.
Ανάμεσα σε αυτά θα βρει κανείς παλιούς γνώριμους, όπως η λατρεμένη ΝΔ, που κατεβάζει τον Ζαγοράκη σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κερδίσει το λαό του ΠΑΟΚ, το ΣΥΡΙΖΑ που μην ξαναπεί κανείς ότι είναι το νέο ΠΑΣΟΚ γιατί θα χεστούμε, το ΠΑΣΟΚ που όμως πλέον κατεβαίνει σαν Ελιά γιατί ο Βενιζέλος θέλει να χτυπήσει στο κοινό του Σαμαρά στην Καλαμάτα, το Κόμμα (ένα είναι το Κόμμα), η Τσίγκινη Αυγή κι οι Ανεξέλεγκτοι Έλληνες, οι οποίοι κατεβαίνουν με τον ακόλουθο σιδηρόδρομο για όνομα:
Ανεξάρτητοι Έλληνες, Ευρωπαϊκό Αντιμνημονιακό Μέτωπο, Πανελλήνιο Άρμα Πολιτών, Πυρίκαυστος Ελλάδα, Ελληνικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας.
Κάτι ο Καμένος, κάτι η Πυρίκαυστος Ελλάδα, γενικώς ζήτω που καήκαμε.
Επίσης, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στο Ποτάμι, το πρώτο παγκοσμίως κόμμα που το αγαπάει ο κόσμος όχι για τις θέσεις του, αλλά επειδή δεν έχει θέσεις.
Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι κάτι που έχει θέσεις είναι πάντα καλύτερο από κάτι που δεν έχει θέσεις, ιδίως αν είναι λεωφορείο.
Ακολουθεί ο τρόπος με τον οποίο το Ποτάμι συγκέντρωσε τα υψηλά δημοσκοπικά ποσοστά του:
-Καλημέρα σας, θα θέλαμε να σας κάνουμε μια ερώτηση.
-Ακούω.
-Τι είναι ο Αλιάκμονας;
-Ε...ποτάμι.
-Ευχαριστούμε πολύ, γεια σας!-τουτ-τουτ-τουτ-
-...
Φυσικά, ο Σταύρος Θεοδωράκης δε θα μπορούσε να μην ξέρει πώς να παίξει μιντιακό παιχνίδι, κι έτσι έβγαλε αυτό εδώ το σποτάκι, όπου βλέπεις μια κοπελίτσα να μιλάει για το ξεπαρθένιασμά της.
Ή έτσι άφηνε τους άλλους να πιστεύουν, γιατί στην πραγματικότητα μιλάει για την πρώτη φορά που θα ψηφίσει.
Δηλαδή, στην ουσία, για το ξεπαρθένιασμά της μιλάει.

Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά. Σήμερα θέλω να σας μιλήσω για τα κόμματα εκείνα που δεν τολμάνε να προβάλλουν τα παραδοσιακά μίντια, από φόβο ότι θα κόψουν ψήφους από τους εκλεκτούς τους.
  • Παναθηναϊκό Κίνημα
    Το ότι το Παναθηναϊκό Κίνημα κατεβαίνει στις Ευρωεκλογές, ενώ ο Μώραλης περιορίζεται στον θλιβερό Πειραιά, αποδεικνύει μια και για πάντα ποιος είναι ο πραγματικός εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Ευρώπη. Βέβαια, οι εσωκομματικές φαγωμάρες δε θα αργήσουν να έρθουν, καθώς οι Βαρδινογιαννικοί θα πλακωθούν με τους Γιαννακοπουλικούς, και μετά με τους Βγενοπουλικούς, οι Πολυμετοχιστές θα κόψουν την καλημέρα με τους Αλαφουζικούς, ενώ μια μικρή μερίδα θα περιμένει ακόμα τον Άραβα πρίγκιπα να έρθει να αναλάβει την ηγεσία του κόμματος. Πάγιες θέσεις του κινήματος είναι ότι για τα μνημόνια φταίει ο Μαρινάκης, επομένως μόλις το ΠΑΝ.ΚΙ (με αντίπαλο δέος το ΦΡΙ.Κ.Ι.Ο, το Μ.ΕΤ.Α.Λ.ΑΣ και το ΣΚ.Υ.Λ.ΟΥ) αναλάβει την πολυπόθητη εξουσία, τα μνημόνια θα καταργηθούν, θα αφαιρεθούν δύο πρωταθλήματα από τον Ολυμπιακό κι ο Καλόπουλος θα σταλθεί να σφυρίζει στην Γ'Εθνική του Τατζικιστάν.
  • Ανεξάρτητη Ανανεωτική Αριστερά, Ανανεωτική Δεξιά, Ανανεωτικό ΠΑΣΟΚ, Ανανεωτική Νέα Δημοκρατία, Όχι στον Πόλεμο, Κόμμα Επιχείρηση Χαρίζω Οικόπεδα, Χαρίζω Χρέη, Σώζω Ζωές, Σώζω τα Πλούτη των Ελλήνων, Παναγροτικό Εργατικό Κίνημα Ελλάδος
    Το κόμμα αυτό έχει το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ότι είναι το μοναδικό που στο ψηφοδέλτιό του το όνομα του κόμματος θα καταλαμβάνει περισσότερο χώρο από τους υποψήφιους, οι οποίοι είναι μόλις τρεις: ο Μιλτιάδης Τζαλαζίδης, ο γιος του, και μία τύπισσα με άλλο επώνυμο που υποθέτω ότι θα είναι η γυναίκα του. Το κόμμα αυτό με τις βαρύγδουπες δεσμεύσεις κατάφερε στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 να αποσπάσει τον ιλιγγιώδη αριθμό της μίας ψήφου, ήτοι το 0,000001% του εκλογικού σώματος. Παρ'όλα αυτά, ο κύριος Τζαλαζίδης είναι πάντα εδώ, έτοιμος να χαρίσει τα πολυπόθητα οικόπεδά του σε όποιον τον ψηφίσει, ακόμα και σε Γερμανούς που ψάχνουν φτηνό εξοχικό στην Ελλάδα.
  • Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών
    Έχουν στόχους και τους πετυχαίνουν. Οσμίζονται από μακριά το καλό της Ελλάδας. Πιάνουν πουλιά στον αέρα. Και πάνω απ'όλα δε λένε ποτέ ψέματα. Οι Έλληνες Κυνηγοί είναι εδώ ώστε να δείξουν σε όλη την Ευρώπη ποια εταιρεία φτιάχνει τα καλύτερα σκάγια για τις μπεκάτσες, ποιες ασθένειες ταλαιπωρούν τα γερμανικά κυνηγόσκυλα, ποια είναι η καταλληλότερη εποχή για να χτυπήσεις αγριογούρουνα και τι χρώμα παραλλαγή θα φορεθεί φέτος.
  • ΚΕΑΝ (Κίνημα Εθνικής Αντίστασης)
    Από τότε που ο Ανδρέας αναγνώρισε την Εθνική Αντίσταση, όλα γαμήθηκαν σε αυτή τη χώρα. Βασικά πολλά γαμήθηκαν σε αυτή τη χώρα εξαιτίας του Ανδρέα, κι ακόμα περισσότερα εξαιτίας της σπασμένης καπότας του που λέγεται Τζέφρι, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο αρχηγός του κόμματος αυτού ονομάζεται Ιπποκράτης Σαββούρας, κάτι που μου θυμίζει ότι στην προηγούμενη εγγραφή μου έλεγα "δεν παίζει να υπάρχει πολιτικός με πιο γελοίο όνομα από τον Απόστολο Τζιτζικώστα" και άρα πρέπει να το βουλώσω για πάντα.
  • Κόμμα Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας
    Το χαρακτηριστικό του Κόμματος Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας είναι ότι όλοι οι υποψήφιοί του είναι Μουσουλμάνοι, πατώντας πιθανότατα στην επιτυχία των τούρκικων σίριαλ, γιατί σου λέει, μετά από τόσες ώρες παρακολούθησης της Προδοσίας και του Σουλεϊμάν, πιο εύκολα θα ψηφίσει η Ελληνίδα νοικοκυρά τον Αλή παρά τον Κώστα. Γιατί, φυσικά, όλοι οι μουσουλμάνοι πιστεύουν στην ισότητα. Άλλο που αν μια μουσουλμάνα βγει χωρίς μπούρκα απ'το σπίτι πεθαίνει δια λιθοβολισμού. Και όλοι οι μουσουλμάνοι πιστεύουν στην ειρήνη. Άλλο που ο προφήτης τους λέει να διαδώσουν την πίστη με το σπαθί. Και βέβαια όλοι οι μουσουλμάνοι πιστεύουν στη φιλία. Γι'αυτό σφάζονται οι Σουνίτες κι οι Σιίτες μεταξύ τους.
  • Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία - Ουράνιο Τόξο
    Ακούγοντας αυτό το κόμμα σκέφτηκα "επιτέλους, να ένα κόμμα που εκτιμάει την τεράστια συνεισφορά του Ρόνι Τζέιμς Ντίο στην μουσική εις τους αιώνας των αιώνων".

    Αλλά τελικά το Ουράνιο Τόξο, όπως αποδεικνύεται, δεν έχει να κάνει ούτε με τον Ζουμπά, ούτε και με την κοινότητα των γκέι, η οποία, χάρη και στην Κοντσίτα, θα έπιανε ομολογουμένως υψηλά ποσοστά, αλλά είναι Slavomakedonski, Σκοπιανά πώς το λένε. Το οποίο είναι σαν να κατέβαζε το ΠΑΝ.ΚΙ (βλέπε λίγο παραπάνω) υποψήφιο δήμαρχο στον Πειραιά. Ή στη Θεσσαλονίκη. Ή σε οποιαδήποτε πόλη οι βάζελοι δεν ξεπερνάνε τους οπαδούς των υπολοίπων ομάδων.
  • Ένωση για την Πατρίδα και τον Λαό
    Εδώ, φίλοι μου, μιλάμε για συνεργασία μεγατόνων. Πώς ήτανε το USA for Africa το 1985, που μάζεψαν όλους τους ροκ σταρ της εποχής για έναν κοινό καλό σκοπό; Εδώ τώρα ενώνουν τα δαχτυλίδια τους και καλούν τον Κάπταιν Πλάνετ...ε, ενώνουν τις δυνάμεις τους ήθελα να πω, ο Βύρων Πολύδωρας και ο Παναγιώτης Ψωμιάδης. Με τη συσσωρευμένη σοφία του Στρατηγού Ανέμου και της κομμένης γράνας, πέρα από Συβαρίτες πολιτικούς, και την πυγμή, το αγωνιστικό πνεύμα και το σημάδι του Ζορό εκ μέρους του Παναγιώτη Ψωμιάδη, που μπορεί η Μακεδονία να του φέρθηκε σκάρτα αλλά το άστρο του δεν έσβησε, γιατί εκεί που καθόμασταν με τον Χωστήρα και τον Φίδη, τις προάλλες που ήμανε στην χαβούζα, ήρθε μια κοπελίτσα και μας μοίρασε διαφημιστικούς αναπτήρες, που καίνε με τη φλόγα της πατρίδας, και πάλι έχασα την αρχή της πρότασης τέτοιος μαλάκας που είμαι, με τα προσόντα λοιπόν αυτών των δύο πολιτικών γιγάντων, η νίκη είναι σίγουρη.
  • Οικολόγοι Πράσινοι και Κόμμα Πειρατών
    Όταν ακούει κανείς για οικολόγους πειρατές, φαντάζεται ίσως ότι ο Τζόνι Ντεπ κι η παρέα του δεν πετάνε τους καταδικασμένους σε θάνατο στη θάλασσα, προκειμένου να μην προκαλέσουν ανεπανόρθωτη μόλυνση, αλλά τους θανατώνουν οικολογικά, με ηλεκτρική καρέκλα όπου ο ηλεκτρισμός παράγεται από φωτοβολταϊκά κύτταρα. Και μετά λες "μα τι μαλάκας είμαι, εννοεί ηλεκτρονικούς πειρατές!", οπότε και καταλαβαίνεις ότι οι άνθρωποι αυτοί απλά ψάχνουν στο Pirate Bay για να κατεβάσουν σε torrent με υπότιτλους τα ντοκιμαντέρ του Αλ Γκορ.
  • Εθνική Ελπίδα
    Το κόμμα αυτό θα ήταν απλά άλλο ένα από τα δεκάδες εθνικά-εθνικιστικά-χρυσαυγίτικα και δεν ξέρω γω τι κόμματα της Ελλάδας, στο δρόμο που χάραξε ο Κασιδιάρης και πήγε την Ελλάδα 500 χρόνια πίσω...
    -ΠΛΑΤΣ!
    -Άντε ρε νούμερο...
    -ΟΧΙ! ΟΧΙ! ΟΧΙ! ΟΧΙ! ΟΧΙ!
    ...και δε θα είχε τίποτα το αξιομνημόνευτο...
    -ΙΙΙΙΙΙ! ΕΙΠΕ ΜΝΗΜΟΝΙΟ! ΚΑΤΩ ΟΙ ΤΡΟΪΚΑΝΟΙ!
    ...αφήστε με να τελειώσω, γαμώ την πανακόλα μου.
    Η Εθνική Ελπίδα λοιπόν δε θα είχε τίποτα το αξιοσημείωτο, αν ο ηγέτης της δε λεγότανε Γιώργος Παπαδόπουλος. Γιατί όταν οι παππούδες λέγανε ότι ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται, αυτός το σκέφτηκε πιο επιχειρηματικά το θέμα.
  • Δημοσθένης Βεργής Έλληνες Οικολόγοι
    Last but definitely not least, το κόμμα που παρ'ολίγον να έφερνε στο πολιτικό προσκήνιο της χώρας μας τον ένα και μοναδικό Νίκο Κατέλη, αλλά τον φάγαν τα κυκλώματα. Και δεν ήταν καθόλου αταίριαστη η επιλογή του Κάτμαν από τον Δημοσθένη Βεργή, καθώς κι ο ίδιος, αν δεν έχει περάσει από την εκπομπή της Ανίτας, σίγουρα η Ανίτα θα αναρωτιέται πώς έχασε το κελεπούρι. Ή μήπως δε θυμάστε την απαράμιλλη γυμνή αφίσα με τη Τζούλια της καρδιάς μας, πρώτη διδάξασα της σύγχρονης ελληνικής πορνοβιομηχανίας; Ψηφίζουμε Βεργή με τα δύο χέρια. Για να χορτάσει ο κοσμάκης σαμπάνια.

Αυτά, και να προσέχετε μη σας πλακώσει καμιά στοίβα ψηφοδέλτια.

Κυριακή 18 Μαΐου 2014

Chinese Democracy

Σιγά μη βάλω και Γκανς εν Ρόζες χωρίς τον Σλας. Αυτό είναι σαν πίτσα χωρίς μπέικον.
Σήμερα, λοιπόν, είναι οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, γνωστές και σαν η μέρα που τόσο περίμεναν οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι, που αυτή τη στιγμή υπολογίζονται ότι είναι ισάριθμοι με τα δεκαδικά του πι.
Κάθισα και σκέφτηκα και είδα ότι μ'αγαπάς μόνο εσύ και τι μουνί η Παπαρίζου ρε φίλε μου και παρεκτρέπομαι από το ζητούμενο για άλλη μία δισεκατομμυριοστή φορά, κάθισα και σκέφτηκα τέλος πάντων τι θα έπρεπε να ψηφίσω, γιατί είναι ένα όντως πολύ σημαντικό ζήτημα, σήμερα το πρωί την ώρα που έχεζα.
Η αποχή δεν είναι λύση. Μπορεί να το βλέπεις ως "δεν υπάρχει κανείς να ψηφίσω, όλοι είναι τα ίδια σκατά, μας κλέψαν τα λεφτά, μας φάγαν τις δουλειές, νιεχ νιεχ νιεχ", λες κι όλοι που είναι τα ίδια σκατά ήρθαν εδώ πέρα ουρανοκατέβατοι και δεν είναι προϊόν της κοινωνίας σου, αλλά σκέψου ότι για κάθε ψήφο που δε ρίχνεις, δίνεις μεγαλύτερη αξία στην ψήφο του Χρυσαυγίτη και της γιαγιάς που δε θυμήθηκε κανείς να την πει ότι ο Αντρέας πέθανε. Αυτό θες ρε Πασόκε Σατανιστή;
Εκτός βεβαίως κι αν έχεις ακόμα τα εκλογικά σου δικαιώματα στην Πέρα Κλανούλα και το ξεχνάς μέχρι να έρθουν οι εκλογές και το θυμάσαι και λες "ε, δε γαμιέται, θα τα μεταφέρω στις επόμενες εκλογές". Τότε δικαιολογείται, κάπως, γιατί πού να καις βενζίνες.
Το λευκό και το άκυρο είναι ακόμα πιο μαλακία, γιατί είναι η μαλακία του να μη μετράει η ψήφος σου συν την επιπρόσθετη μαλακία ότι ξεκουνήθηκες απ'το σπίτι σου για να πας να απέσχεις, ενώ θα μπορούσες απλά να κάτσεις σπίτι σου και να την παίζεις σαν σωστός μαλάκας που είσαι.
Πάει ο άλλος στο εκλογικό κέντρο για να πάρει το ψηφοδέλτιο και να ζωγραφίσει πάνω μία πούτσα. Χαίρω πολύ, Σκορδομπούτσογλου. Χάρηκες; Κάτι έκανες; Μια πούτσα έκανες. Ντεμέκ ότι έκανες στέιτμεντ; Αρχίδια μύδια. Θα το δει ο πρόεδρος της εφορευτικής, θα πει "φάε έναν μαλάκα εδώ πέρα που του'χουμε δώσει κι εκλογικά δικαιώματα", θα μετρήσει ένα άκυρο, θα το τσαλακώσει και θα πάει στο επόμενο.
Εκτός κι αν γινόταν το άλλο γαμάτο που είχε προτείνει κάποιος, νομίζω ο Μάικιους όταν ακόμα τα τελευταία οχτώ του άρθρα δεν ήταν για τον πούτσο, που το ποσοστό των λευκών αντιστοιχεί σε κενές έδρες στην τελική σύσταση της βουλής ή του δημοτικού συμβουλίου.
Κι έβγαινε στο Δήμο Θεσσαλονίκης ξέρω γω ένα συμβούλιο "τριμελής επιτροπή από πεντέξι άτομα".
Αποκλείουμε βεβαίως και τους φασίστες (Χρυσή Αυγή), τους φασίστες που για κάποιο λόγο δεν κάνει να λες ότι είναι φασίστες (ΚΚΕ, ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α) και κάτι οικολογικά-ανεξάρτητα-αβάδιστα-αβίαστα-αβασάνιστα σχήματα που οι δυνητικοί τους ψηφοφόροι είναι λιγότεροι από τους δημοτικούς τους συμβούλους, και μας μένουν ο Κρασοπατέρας Μπουτάρης, ο Καλαφάτης με το "Εντάξει" και ο Μηταφίδης από τον Σύριζα.
Δυστυχώς, το προεδρείο της Μοναδικής Αξιόπιστης Λύσεως για την Αξιοκρατία, την Κοινωνική Ισότητα και την Ανάπτυξη (δηλαδή εγώ) έκρινε ότι ο Δήμος Θεσσαλονίκης είναι πόστο ανάξιο για να κατεβάσει υποψηφιότητα κι έτσι αναμένει τις εκλογές για την προεδρία των ΗΠΑ.
Λέω να μπω να δω τι υποψήφιους δημοτικούς σύμβουλους θα κατεβάσει το "Εντάξει", και απογοητεύτηκα. Κοτζάμ Καλαφάτης, με στήριξη από ολόκληρη ΝΔ, και δεν μπήκε στον κόπο να φτιάξει στο σάιτ του μια ενότητα που να έχει τους δημοτικούς σύμβουλους όλους μαζί να λέει ο καθένας "Γεια σας, είμαι ο Μαέβιους Παχατουρίδης και βλέπετε το Jackass".
Εσύ τώρα δηλαδή ζεις στον εικοστό πρώτο αιώνα;
Δηλαδή, Εντάξει.
Επομένως οι μόνες εναλλακτικές επιλογές που έχουν μείνει είναι ο υποψήφιος που υποστηρίζεται από το ΠΑΣΟΚ κι ο υποψήφιος που υποστηρίζεται από το ΠΑΣΟΚ 2.0? Γαμάτα. Και το καλό είναι ότι και οι δύο έχουν στις τάξεις τους στελέχη ικανά να πείσουν και τον πιο δύσκολο ψηφοφόρο.
Στον Μηταφίδη, ας πούμε, κατεβαίνει ένας και μέσα σε όλα τα άλλα άπειρα προσόντα του (αν θυμάμαι ήταν μπετατζής, όχι ότι είμαστε κοινωνικά ρατσιστές απέναντι σε όποιον δεν είναι μηχανολόγος μηχανικός) αναφέρει κι ότι είναι μέλος του συνδέσμου φίλων ΠΑΟΚ των δυτικών συνοικιών.
Γιατί αν δεν είναι αυτό προσόν, τότε δεν ξέρω κι εγώ ποιο είναι.

Ο άλλος, πάλι, επιλέγει να προσεγγίσει τον ψηφοφόρο με μια πιο ποιητική διάθεση.
"Γεννήθηκα στο γκρι της Θεσσαλονίκης, γιος του Χ και της Υ. Κι επειδή το γκρι ταιριάζει απόλυτα με το κόκκινο εντάχθηκα από μικρός στην αριστερά μας."
...
...
...
-Τάσος Λειβαδίτης.
Ε, συγνώμη, δεν άντεξα.
Ο ίδιος, λίγο παρακάτω στο σύντομο βιογραφικό του, δηλώνει ότι "συχνάζει σε καφενεία αλλά και στα ρολόγια της ΔΕΗ όπου περνά ευχάριστα συνδέοντας τα κομμένα ρεύματα".
Ομολογουμένως, είχα σχηματίσει μια εντελώς διαφορετική εικόνα για το τι θα πει "περνώ ευχάριστα", αλλά εδώ θα με πεις ο άλλος ακούει Κορν, οπότε δε γαμείς.
Και φυσικά η κορυφαία υποψήφια είναι μία που γεννήθηκε υποψήφιος, χάρη στο αλάνθαστο ένστικτο του Μηταφίδη που είχε ψυχανεμιστεί από καιρό ότι η Κοντσίτα θα κερδίσει τη Γιουροβύζιον.
Από την άλλη, ο Κρασοπατέρας δε σε αφήνει καν να διαβάσεις τα βιογραφικά των υποψηφίων του για να σε κερδίσει. Γιατί μια εικόνα ισοδυναμεί με 843,75 λέξεις (ναι, ξέρω, κανονικά θα έπρεπε να είναι χίλιες, γαμώ τον πληθωρισμό μου).

Γκιατί όποιος ντεν του αρέσουν οι Μάνογουορ, ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΓΚΑΜΗΤΕΙ!
Εν τέλει το τι ψήφισα δε σας αφορά.
Εκλογικό απόρρητο, duh.
Για την περιφέρεια δεν μπορώ να πω ότι έκατσα και τόσο πολύ να το σκεφτώ, κυρίως γιατί ούτε που θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσα κάποιον να ασχολείται με την περιφέρεια.
Κι έπειτα, όλοι οι υποψήφιοι, ακολουθώντας την ίδια διαδικασία κοσκινίσματος για τις δημοτικές, είναι ένας κι ένας. Ο Ιωαννίδης είναι ο γνωστός μαλάκας προπονητής του Γαύρου που το '95 με την ΤΣΣΚΑ που δηλητηρίασαν τους παίκτες τους θυμήθηκε να κάνει φαιρ πλέι αφού εξασφάλισε διαφορά 30 πόντων.
Ο νυν περιφερειάρχης, Απόστολος Τζιτζικώστας, έχει το πιο γελοίο όνομα που έχω ακούσει για πολιτικό, αν και σίγουρα πιο εύχρηστο από τη Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου.
Όσο για την υποψήφια του Σύριζα, με το γκριζαρισμένο καρέ μαλλί της, το βεβιασμένο χαμόγελο που δείχνει την κούραση από τα βάσανα της ζωής, και το λουλουδάτο φουλάρι τυλιγμένο γύρω απ'το λαιμό, ε, συγνώμη, αυτή δεν είναι περιφερειάρχης, αυτή είναι η θειά μου η Σμαρούλα από την Δώθε Πορδούλα.

Μπαίνω τέλος πάντων στο παραβάν, πέφτει στο μάτι μου το ψηφοδέλτιο του Τζιτζικώστα, βλέπω και την Βούλα Πατουλίδου υποψήφια αντιπεριφερειαρχέσα Θεσσαλονίκης και λέω ντάξει, θα ρίξω αυτό κι όπως θα το ρίχνω θα λέω "για την Ελλάδα ρε γαμώτο"...
...
...
...μαλάκα, ο Τζιτζικώστας δεν κατέχει καθόλου μάρκετινγκ. Έπρεπε να βγάλει σποτάκι με την Πατουλίδου να λέει "ψηφίζουμε Τζιτζικώστα, για την Ελλάδα ρε γαμώτο". Θα τον ψήφιζαν μέχρι κι οι πέτρες.
Αρχίζω λοιπόν να κοιτάω τους υποψήφιους συμβούλους, και βλέπω σε κάποια φάση "Σαμαράς Αντώνιος". Και λες, ρε πούστη, πόσο γαμάτη τρολιά θα ήταν να ρίξεις ένα ψηφοδέλτιο που ο μόνος που έχει σταυρό να λέγεται Αντώνης Σαμαράς;
Ή έτσι άφησα τους άλλους να πιστεύουν, δε θα σας πω και τι ψήφισα.
Και βγαίνω έξω που λέτε από το εκλογικό τμήμα, και πέφτω πάνω στο δημοψήφισμα για το νερό. Σε περίπτωση που δεν το ξέρατε, το διακύβευμα του δημοψηφίσματος είναι αν θα ιδιωτικοποιηθεί η ΕΥΑΘ ή όχι.
Βέβαια αυτό το δημοψήφισμα, για όποιον είναι να πάρει την τελική απόφαση, δηλαδή τους Γερμανούς, σημαίνει ό,τι σημαίνει και για τον Κριστιάνο Ρονάλντο η γνώμη που έχει γι'αυτόν ο Αλέφαντος, αλλά εδώ ο άλλος περνάει ευχάριστα συνδέοντας κομμένα ρεύματα, οπότε τι να πεις.
Αλλά το καλύτερο είναι το πώς διεξήχθη το διαβόητο δημοψήφισμα. Κάθονται σε ένα τραπεζάκι έξω από το κέντρο μία μανδάμ κι ένας παχουλοκομψός. Δύο στοίβες από χαρτάκια, που η μία γράφει ναι και η άλλη γράφει όχι, χωρίς φάκελο, χωρίς παραβάν, κι η κάλπη εντελώς διάφανη ώστε να μπορεί κανείς να δει πόσο ανεπηρέαστα ψήφισαν "ΟΧΙ" όλοι οι Θεσσαλονικείς.
Μην ξανακούσω κανέναν σας να πει ότι είμαστε Σοβιετία.
Κανέναν όμως.
Ακόμα και στις Σοβιετίες είχανε λίγη τσίπα παραπάνω.
Οπότε κι εγώ το καθίκι παίρνω το χαρτάκι με το ΝΑΙ από την ανέγγιχτη στοίβα, μόνο και μόνο για να δω τα μούτρα τους καθώς θα έριχνα το ναι.
Η μεν μανδάμ, ευγενέστατη, λέει, "να, πάρε να ψηφίσεις το όχι σου", ο δε παχουλοκομψός, μόλις με βλέπει να παίρνω, με το χαμόγελο του Τζόκερ, το ναι, κάνει, τάχα γελώντας, ότι πάει να με εμποδίσει. Εγώ, πάντα χαμογελώντας σαν διαφημισόμουνο της Ρεντ Μπουλ στην Καμάρα, λέω "συγνώμη, πέσατε σε πνεύμα αντιλογίας", αυτή λέει "εντάξει, δικαίωμά σου είναι" (κι από μέσα της "το μουνί που σε ξέρναγε, γαμημένε καπιταλιστή") κι εγώ αποχωρώ, γελώντας μόνος μου σαν τον ηλίθιο για τα επόμενα δέκα λεπτά.
Εντάξει.
Για όλα τ'άλλα, υπάρχει η Μάστερκαρντ.
Αυτά, και να προσέχετε μη βγει στην περιοχή σας Χρυσαυγίτης δήμαρχος κι άντε μετά να βρείτε Πακιστανό να σας μαζέψει τις ντομάτες από το χωράφι.

Παρασκευή 9 Μαΐου 2014

A day in the life


Δε συνηθίζω σε αυτό εδώ το μπλογκ να κάθομαι και να περιγράφω την (παρ'όλα αυτά άπειρα συναρπαστική και περιπετειώδη και πάνω της βασίστηκε ο Εκλεκτός) ζωή μου, εκτός από τότε που έγραφα το Ημερολόγιο του Μηχανολόγου, γνωστό και ως το Ημερολόγιο των Θλιβερών Προσπαθειών μου να Ρίξω τη Γιούλη.
Αλλά η σημερινή μέρα είχε τόσο πολύ υλικό να μου δώσει, που απλά δεν άντεχα.
Πήγα το πρωί στη σχολή, όλα καλά, όλα κανονικά, όλα προμήνυαν ότι θα ερχόταν άλλη μια βαρετή μέρα. Αλλά πριν από δύο μέρες διεξήχθησαν οι φοιτητικές εκλογές, κι η Πανσπουδαστική, για να γιορτάσει την τεράστια επιτυχία της στον σύλλογο των Ηλεκτρολόγων και Μηχανολόγων του Αούθ, πόσταρε αυτό στον τοίχο της σχολής (όχι στο Facebook, σε κανονικό ντουβάρι).
Και βλέπεις εσύ τώρα με μπολντ και πρώτη πρώτη την Πανσπουδαστική ότι έχει πάρει 133 ψήφους και λες κέρδισε τις εκλογές, παραπάνω απ'τη Δαπ, παραπάνω απ'την ΕΑΑΚ, παραπάνω απ'την ΦΟΙ.Μ.Η....όπα, για κάτσε μισό λεπτό. Παρ'όλο που ο Γρηγόρης σαν ψωνάρα μαθηματικός ισχυρίζεται ότι οι μηχανικοί δεν ξέρουν μαθηματικά, ακόμα κι οι μηχανικοί, του πούστη πια, ξέρουν ότι οι 195 ψήφοι είναι περισσότερες από τις 133.
Ο Κνίτης βέβαια δεν το ξέρει απαραίτητα.
Τέλος πάντων, περνάνε ήσυχα τα μηχανολογικά μαθήματα της ημέρας, γυρνάω σπίτι, τρώω, και κλείνω εισιτήρια με το τρένο για να ξαναπάω στην Αθήνα, γιατί είμαι ίσως ο μόνος Θεσσαλονικιός που πάει πιο συχνά στην Αθήνα παρά στη Νέα Παραλία, και ξεκινάω για το γυμναστήριο.
Και λέω, δεν περνάω μια βόλτα απ'την τράπεζα, να τσεκάρω τι υπόλοιπο έχω στην κάρτα μου;
ΣΟΚ ΚΑΙ ΠΕΟΣ.
*Στο προηγούμενο επεισόδιο της σειράς "Η αναπαραγωγική ζωή του Δία"...*
Την τελευταία φορά που επισκέφτηκα την πόλη του νέφους, του μετρό και των πιτόγυρων που αποκαλούν σουβλάκια, είχα κανονίσει να γυρίσω με το τρένο, μόνο που ο ΟΣΕ, σαν σωστός κι υπεύθυνος οργανισμός, αποφάσισε να κάνει απεργία ακριβώς τις μέρες που ήθελε να ταξιδέψει ο κόσμος, κι έτσι κατέληξα να ταξιδέψω με το ΧΤΕΛ της Λάρισας, με έναν Λαρισαίο Χτελατζή που για κάποιο λόγο άκουγε Λάνα Ντελ Ρέι και Μπον Τσόφλι στα πολύ ξενέρωτά τους.

Και το υπόλοιπο του λογαριασμού μου ήταν λιγότερο από αυτό που είχα υπολογίσει, οπότε συμπέρανα αμέσως ως άλλος Sherlock ότι οι κιαρατάδες από τον ΟΣΕ δε μου είχαν επιστρέψει τα λεφτά μου.
Τα χρόνια που είχα περάσει με τον μεγάλο διδάσκαλο Σιγκμαγκούπτι στο Θιβέτ, μαθαίνοντας διαλογισμό, παραλογισμό και απειροστικό λογισμό μου δίδαξαν να είμαι γαλήνιος κι έτσι, αντί να πάω και να κάψω τα γραφεία του ΟΣΕ όπως θα έκαναν όλοι οι κοινοί θνητοί, σχεδίαζα απλά να τους πάρω τηλέφωνο και να ξεφτιλίσω μέχρι και την τελευταία καθαρίστρια.
Αποφασίζω να καβαλήσω το λεωφορείο (και την αστραπή, γυαλιά ηλίου του πώς τον λέγανε απ'το CSI, YEAAAAAAAAAAH! από το Won't Get Fooled Again και ανελέητες μπασιές από τον Κλιφομπάρτονα) για να πάω να γυμνάσω το ατελείωτο κορμί μου, ενώ στο μυαλό μου προετοίμαζα ήδη το πανηγυρικό ξέχεσμα που περίμενε όποιον είχε την ατυχία να σηκώσει το τηλέφωνο στον ΟΣΕ, που θα ξεκινούσε με το "φέρτε πίσω τα λεφτά μου ρε κιαρατάδες" και θα κατέληγε στα "να το ιδιωτικοποιήσουν χθες το μπουρδελάκι σας" και "άλλη φορά θα πηγαίνω με το ΧΤΕΛ και να γουστάρετε".
Στο μεταξύ, η περιοχή της Θεσσαλονίκης που μένω είναι ένα μικρό Λοσάντζελε κι οι κεντρικοί του δρόμοι έχουν πέντε λωρίδες ανά κατεύθυνση, την εξής μία.
Ο ηλίθιος νούμερο ένα έχει διπλοπαρκάρει. Ο ηλίθιος νούμερο δύο, ο οποίος οδηγάει το λεωφορείο, μπαίνει στην πέμπτη λωρίδα του απέναντι ρεύματος για να τον προσπεράσει. Μόλις πάει να μπει ξανά στο κανονικό ρεύμα, πέφτει πάνω στον ηλίθιο νούμερο τρία, που έχει επίσης διπλοπαρκάρει. Κι επειδή δεν έχει αρκετό χώρο για να ισιώσει το πίσω βαγόνι του λεωφορείου, μπλοκάρει και το αντίθετο ρεύμα, σε μια κίνηση ματ που θα ζήλευε κι ο Κασπάροφ.
Λίγους γεωλογικούς αιώνες αργότερα, φτάσαμε στο κατηραμένο φανάρι της Λαγκαδά, το οποίο ήταν πιο βασανιστικό απ'ό,τι συνήθως, γιατί το εργοτάξιο του μετρό της Θεσσαλονίκης που βρισκόταν από την από πάνω μεριά της Μοναστηρίου είχε τελειώσει και ασφαλτοστρωθεί και, φυσικά, έπρεπε να ανοίξει από την από κάτω μεριά, γιατί αλλιώς πώς θα φαίνεται ότι προοδεύουν τα έργα του μετρό;
Και πότε λέτε να επέλεξαν οι φωστήρες του Ελληνικού Δημοσίου να κάνουν την τράμπα από τη μία λαμαρίνα στην άλλη; Παρασκευή μεσημέρι, φυσικά! Γιατί αν περίμεναν μέχρι την Κυριακή το πρωί να το κάνουν, δε θα μπορούσαν;
ΦΥΣΙΚΑ, ΠΑΝΗΛΙΘΙΕ ΚΑΙ ΤΡΙΣΕΛΕΕΙΝΕ THOMAS THE BARBARIAN! Αν περίμεναν μέχρι την Κυριακή το πρωί, το μετρό της Θεσσαλονίκης θα καθυστερούσε να ολοκληρωθεί δύο ολόκληρες μέρες! Αυτό θέλεις, αχάριστο σκουλήκι; Να καθυστερήσει το μετρό της Θεσσαλονίκης για να μην ξεβολευτείς εσύ; Τς, τς, τς, κάτι γομάρια που κυκλοφορούν.
Με τα πολλά και με τα λίγα μπαίνω στο δεύτερο λεωφορείο που χρειάζομαι για να φτάσω στο γυμναστήριο του Αούθ, και έρχεται δίπλα μου και κάθεται περίεργη τύπισσα, με την οποία εκτυλίσσεται ο εξής βαθυστόχαστος διάλογος.
Αυτή: Έχεις τσιγάρα;
Εγώ: Όχι, δεν καπνίζω.
Αυτή: Ζέστη έχει σήμερα (προσέξτε τον φοβερό ειρμό).
Εγώ: Ναι, έχει.
Κι εκείνη τη στιγμή ξαναβάζω τα ακουστικά μου, αλλά δυστυχώς η μουσική μου δεν ήταν αρκετά δυνατή για να μην αντιληφθώ ότι η επίδοξη τρακαδορέσα τραγουδούσε, με ένα φαλσέτο τόσο αποτρόπαιο που μέχρι και το τηλέφωνο της ντουζιέρας θα επαναστατούσε, αυτό:

Ποιος είμαι εγώ, άλλωστε, για να σχολιάσω τα ψυχολογικά του καθενός.
Φτάνω που λέτε στο γυμναστήριο, το οποίο είναι τόσο γαμάουα που παίζει μέχρι και το Μάστερ οφ φάκιν' Πάπετς, όταν δεν παίζει ελεεινά μπιτάκια που κάνουν εμάς τους φίλους της καλής μουσικής, σκάσε Γρηγόρη, να ξερνάμε το κεντρικό μας νευρικό σύστημα, γυμνάζομαι, πάω να φύγω.
Λίγο πριν τη στάση, πετυχαίνω τον Αρχιδαπίτη της σχολής, ο οποίος, δραττόμενος της ευκαιρίας, άρχισε να αναλύει ότι "όποιος δεν είναι ανόητος, καταλαβαίνει ότι το ΦΟΙ.Μ.Η., μια παράταξη που δημιουργήθηκε μία βδομάδα πριν τις εκλογές, και παρουσιάζεται σαν ανεξάρτητη, λες κι εμείς είμαστε εξαρτημένοι από κόμματα (!!!), καταλαβαίνει ότι δημιουργήθηκε για ψηφοθηρικούς σκοπούς".
Η μόνη απάντηση που άρμοζε σε αυτή τη βαθυστόχαστη ανάλυση ήταν "Κάποιον σ'έτσουξε ο κώλος σου, Κωστάκη", αλλά είναι που είμαι διπλωμάτης γαμώτη μου.
Μπαίνω τελικά στο λεωφορείο, λέω, επιτέλους θα πάω σπίτι μου, και κάποια φάση το λεωφορείο στρίβει παράνομα αριστερά στην Εθνικής Αμύνης. Λέει, η Εγνατία είναι κλειστή, θα πάμε Σταθμό από Τσιμισκή, γιατί έχει πορεία.
ΠΟΡΕΙΑ! ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΕΡΓΟΤΑΞΙΟ!
Σε περίπτωση που κάποιος Αθηναίος θελήσει ποτέ να ξαναγκρινιάξει για κυκλοφοριακά προβλήματα στο υπερμεγέθες κοτέτσι που αποκαλεί πόλη, παρακαλείται να διαβάσει αυτή την εγγραφή και να το βουλώσει για πάντα.
Και 200 μέτρα μετά, ο οδηγός ειδοποιείται απ'τον ασύρματο ότι ΚΑΙ η Τσιμισκή είναι κλειστή, οπότε να στρίψει επιτόπου για Τούμπα. Έτσι, μας ξεφορτώνει κακήν κακώς να ψάξουμε να βρούμε άκρη περπατώντας.
Κι είχα κάνει leg day, το κιάρατό μου.
Μου έρχεται εκείνη τη στιγμή να ενημερώσω τον πατέρα Βάρβαρο για το κακό που μας βρήκε με τον ΟΣΕ, κι αυτός μου λέει να εκτυπώσω τις τελευταίες κινήσεις του λογαριασμού, για να έχω αποδεικτικά στοιχεία να τρίψω στη μούρη των ΟΣΕτζήδων.
Και τελικά αυτό που αποδείχθηκε είναι ότι ο ΟΣΕ είχε όντως επιστρέψει τα λεφτά κι απλά εγώ είχα κάνει κάτι άλλες αγορές με την κάρτα που δεν τις θυμόμουν ότι τις είχα κάνει.
Κάποια μέρα εμένα θα με πάρουν αρχιμηχανικό στη Νάσα, θα ξεχάσω να βάλω δύο βίδες, θα νομίζω ότι τις έβαλα και θα απολαύσουμε όλοι το νέο Τσάλεντζερ.
Τελικά όταν έφτασα στην Εγνατία είχε ανοίξει, που σημαίνει ότι οι πορείες σε αυτή την πόλη προγραμματίζονται ακριβώς για να με ξεβολέψουν, αλλά το λεωφορείο έκανε ούτως ή άλλως για να εμφανιστεί τον ίδιο χρόνο που χρειάζεται η Ντόνα Σάμερ για να ισιώσει το μαλλί της.
Συνολικός χρόνος για να διανύσω 5 χιλιόμετρα: μιάμιση ώρα.
Εντάξει, δεν έχω ισοφαρίσει ακόμα το ρεκόρ βραδύτητας, αυτό το κατέχει ο Snoop Dogg στην απόσταση "καναπές-ψυγείο" μετά την πόση 42 blunts.
Αυτά, και να μου εξηγήσει κάποιος γιατί να θέλει κάποιος να γίνει τρανσέξουαλ, να γίνει μια χαρά ωραία μουνάρα γκόμενα που ούτε καταλαβαίνεις ότι κάποτε ήταν Μητσάρας, και να αφήνει το μούσι του κλαρινογαμπρού. Και να πηγαίνει και στη Γιουροβύζιον.

Τρίτη 6 Μαΐου 2014

Mind the thigh gap

Εδώ και πολλά πολλά χρόνια, σε έναν γαλαξία πολύ μακριά, η ανθρωπότητα έχει εισέλθει στη γενιά της ανορεξίας.
Τόνοι μελάνι έχουν χυθεί στα απανταχού περιοδικά τύπου Κοσμοψώλιταν για το τι πρέπει να τρως προκειμένου να χάσεις βάρος, το τάδε μαγικό εξωτικό φρούτο που ο χυμός του καίει τα λίπη σαν να πίνεις τουμποφλό και τη γυμναστική που κάνουν οι διάσημες μοντέλες Σάρα Κοκαλιάρα και Λήδα Οδοντογλυφίδα προκειμένου να έχουν το εξαιρετικό επίτευγμα να χρειάζονται ειδικό παλτό με βαρίδια κάθε φορά που φυσάει πάνω από δύο μποφόρ.
Φυσικά, αυτές οι μοντέλες συνήθως, για να καταφέρνουν να πετάγονται τόσο αισθησιακά τα παΐδια τους από το πλάι, υποβοηθούνται από όχι και τόσο νόμιμα μέσα.

Κι επειδή η κοινή θνητή σπανίως έχει τους οικονομικούς πόρους ή τον λεφτά sugar daddy για να της συνταγογραφεί την απαιτούμενη ποσότητα κοκορετσίου, προσπαθεί να αγγίξει την τελειότητα του να μην έχεις φυσική θερμομόνωση το χειμώνα με όλους τους υπόλοιπους νόμιμους και θεμιτούς τρόπους.
Τουτέστιν, πετάς από το ψυγείο ό,τι έχει έστω και την παραμικρή υποψία γεύσης, και το τιγκάρεις με έναν πάγκο λαϊκής μαρουλόφυλλα, τυρί χαμηλών λιπαρών που έχει γεύση, υφή και ενίοτε χρώμα πεπιεσμένου χαρτιού, στην καλύτερη καμιά γαλοπούλα βραστή σε φέτες, η οποία γαλοπούλα βραστή σε φέτες είναι για τα αλλαντικά ό,τι είναι οι U2 για τη ροκ μουσική, και γκρέιπφρουτ, το οποίο σύμφωνα με την Κοσμοψώλιταν μπουστάρει το μεταβολισμό σαν να βάζεις overclocking σε τετραπύρηνο Intel Core i876587658346, αλλά η γεύση του είναι ικανή να επαναφέρει στην επιφάνεια όλες τις κακές αναμνήσεις που με κόπο και δάκρυα είχες καταφέρει να απωθήσεις στα τρίσβαθα του υποσυνείδητου.
Και φυσικά γράφεσαι σε ένα γυμναστήριο κι αρχίζεις να τρέχεις με τον διάολο, που θα έλεγαν κι οι Van Halen, εντάξει Γρηγόρη σκάσε δε θα παραθέσω τραγούδι των Van Halen σε δεύτερη συνεχόμενη ανάρτηση, μέχρι να εξαφανίσεις από πάνω σου και την τελευταία ρανίδα λίπους.
Αυτό που δεν της είπε κανείς είναι ότι αυτοί που δεν πρόκειται να τους αρέσει το να γίνεις σαν αεροτομή-σιδερώστρα είναι...ταντάμ ταντάμ, οι άντρες.
Σε όλη μου τη ζωή, ο μόνος άντρας που έχω γνωρίσει που να του αρέσουν τέτοιου είδους γκόμενες είναι ο συνάδελφος μηχ-μηχ Γιώργος.
Ο άνθρωπος αυτός έχει δηλώσει ότι δεν του αρέσει η Μπιγιονσέ, ότι γκόμενα που είναι πάνω από 60 κιλά είναι χοντρή, εκτός κι αν είναι 1,80, ότι ο κώλος με τη μέση πρέπει να σχηματίζουν ευθεία γραμμή κι ότι όταν γίνει κυβερνήτης του κόσμου θα απαγορεύσει στις γυναίκες να τρώνε.
Από τότε δε που έκανα το λάθος να του πω ότι η Γιούλη (γνωστή για την ευμεγέθη περιφέρειά της μηχανολόγα) είναι η μόνη ωραία γκόμενα στους μηχανολόγους (το οποίο και εξακολουθεί να ισχύει), το θεωρεί αστείο όταν περπατάμε στο δρόμο να μου δείχνει κάτι φακλάνες των εκατό κιλών και να μου λέει με νόημα "έλα, αυτή σε καυλώνει".
Βέβαια ο ίδιος αυτός άνθρωπος παίρνει τις φακές, ρίχνει μέσα έναν κεσέ γιαούρτι, το ανακατεύει, το τρώει και λέει ότι αυτό το πράγμα γαμάει, οπότε his argument is invalid.

Τα τελευταία χρόνια, απέναντι στο ρεύμα της ανορεξίας, έχουν αρχίσει να κυκλοφορούν διάφορες καμπάνιες από περιοδικά, εταιρείες ή φεμινιστικές οργανώσεις που το βασικό τους μήνυμα είναι "όλες οι γυναίκες είναι όμορφες, μην αφήνεις την αυτοεκτίμησή σου να πέσει επειδή δεν είσαι τριάντα κιλά +ΦΠΑ" ή κάτι τέτοιο.
Συνήθως, όμως, αυτές που παίρνουν και κάνουν σημαία τους κάτι τέτοιες καμπάνιες, ο σωματότυπός τους δε μοιάζει ούτε με τη Λόις, ούτε καν με τη Μεγκ, αλλά με τον Πίτερ Γκρίφιν, κάτι που δυσκολεύει την κοινωνία να τις πάρει στα σοβαρά, κι έτσι εξακολουθούμε να αποκαλούμε plus-size μοντέλα που εξακολουθούν να είναι πιο αδύνατα από τη μέση γυναίκα.
Αλλά η τελευταία προσθήκη στο οπλοστάσιο μιας βιομηχανίας μόδας, τροφίμων, τύπου και θεάματος που θέλει τις απανταχού γυναίκες να μισούν το σώμα τους και να το βασανίζουν για να πετύχουν ένα ιδανικό που δεν είναι και τόσο ιδανικό (πω...φιλοσόφησα πάλι ο πούστης), δεν είναι άλλη από το thigh gap.
Το οποίο thigh gap είναι ακριβώς αυτό που καταλάβατε, αλλά επειδή είστε και λίγο ντουρντουβάκια εσείς και μπορεί να καταλάβατε ότι εννοούσα κάτι για τον ΓΑΠ, το thigh gap είναι όταν μια γκόμενα δεν ακουμπάνε τα μπούτια της όταν κάθεται με κλειστά πόδια.
Αυτό το πράμα δηλαδή.

Αυτή τη στιγμή έχω τουρμπάρει το μυαλό μου, έχω συνδέσει νιτρομπουκάλα, έβαλα χταπόδι, φιλτροχοάνη και ειδικό πρόγραμμα στο τσιπάκι του εγκεφάλου, σειριακό κιβώτιο, βενζίνη Shell V-Power 100 οκτανίων™ που μου τα έσκασε για να της κάνω διαφήμιση και δουλεύω με πέμπτη ταχύτητα στις 7 χιλιάδες στροφές. Το ψυγείο δουλεύει υπερωρίες, οι κόφτες τα έφτυσαν προ πολλού και δεν θέλω και πολύ για να πάρω τις μπιέλες στη μασχάλη.
Κι ακόμα αδυνατώ να καταλάβω πού βρίσκεται το ωραίο σε αυτό το πράγμα.
Εντάξει, υπάρχουν ένας-δύο πρακτικοί λόγοι. Με το κενό ανάμεσα στα μπούτια, αποφεύγεται το ενοχλητικό φαινόμενο να τρίβονται μεταξύ τους τα μπούτια καθώς περπατάς, κι έτσι μειώνεται η φθορά στα τακάκια. Επίσης, χάρη στο κενό, μπορεί ο αέρας να περνάει ανάμεσα, κάτι που βοηθάει πάρα πολύ στη μείωση της θερμοκρασίας εκεί χάμου, δηλαδή όπως θα λέγαμε κι εμείς οι μηχανολόγοι, αερόψυκτο μουνί.
Μόνο που, συνήθως, τα αερόψυκτα μουνιά παύουν να είναι υδρόψυκτα.
Ήμουνα που ήμουν από μόνος μου, ήρθε κι η μηχανολογία και με κατέστρεψε.
Αλλά πραγματικά. Έχετε παρατηρήσει ποτέ ότι όλες αυτές οι τάχα μου μουνάρες γκόμενες με τα κενά ανάμεσα στα πόδια και τα παΐδια που φαίνονται απ'το πλάι και τους ώμους που πετάγονται σαν 80's σακάκια με βάτες, αποδεικνύονται πάντα ή σχεδόν πάντα ότι είναι κι οι πιο ξενέρωτες;
Ντάξει, αποδεικνύονται...κάποια στιγμή θα μου αποδειχτεί και μένα.
Αλλά είναι κοινή παραδοχή ότι όλες αυτές, εκτός που γενικώς βρίσκονται σε μία κατάσταση μόνιμης περιόδου και μημουαπτοσύνης, όταν τις ρίξεις στο κρεβάτι απλά θα ανοίξουν τα πόδια, που δε χρειάζεται κιόλας γιατί έχουν το γαμημένο thigh gap, κι όση ώρα εσύ θα παίρνεις κάμψεις από πάνω τους αυτές θα αναλογίζονται ότι καίνε 3,1415926535 θερμίδες με κάθε δευτερόλεπτο που περνάει.
Κι είναι απόλυτα φυσικό, γιατί αν τρέφεσαι με μαρουλόφυλλα, άντε μετά να αποδώσεις σωματική δραστηριότητα. Είναι σαν να θες να κινήσεις αυτοκίνητο και να ρίχνεις μέσα στο ντεπόζιτο κοκακόλα. Ακόμη κι αν ξεκινήσει, δε θα πας μακριά.
-Εντάξει, καταλάβαμε, είσαι μηχανολόγος, αλλά αν πεις άλλη μια μηχανολογική κρυάδα θα σου περάσουμε ένα διαφορικό μέσα από τη βαλβίδα του πρωκτού σου.
She was a fast machine, she kept her motor clean.

Λέγαμε λοιπόν για τις γκόμενες που έχουν (ή θέλουν να αποκτήσουν) κενό ανάμεσα στα μπούτια τους. Αυτό το πράγμα, εκτός από εξαιρετικά δύσκολο, είναι εξωφρενικά ανούσιο, γιατί το πουλί μας, εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, από την αρχή της εξέλιξης μέχρι σήμερα, δεν το βάζουμε ανάμεσα στα μπούτια, αλλά ελάχιστα παραπάνω, όπου η φύση φρόντισε να υπάρχει ειδική θέση υποδοχής γι'αυτό.
Ο μόνος τρόπος να εκτιμήσει κάποιος άντρας πρακτική χρησιμότητα στο thigh gap είναι να το εκμεταλλευτεί σαν beer holder, που και πάλι δεν είναι τόσο πρακτικό όσο ακούγεται γιατί μεταφέρεται θερμότητα από τα μπούτια στη μπύρα και χλιαρή μπύρα πίνουν μόνο οι ξενέρωτοι οι Άγγλοι.
Αλλά και πάλι, αυτή που έχει thigh gap κατά πάσα πιθανότητα είναι κρυόκωλη, οπότε ξεπερνιέται κι αυτό.
Αλλά το thigh gap, εκτός απ'όλα τ'άλλα, είναι επικίνδυνο. Και λέω ότι είναι επικίνδυνο, γιατί, με βάση τη φυσιολογία και την ανατομία του γυναικείου σώματος, τα μπούτια είναι η βασική αποθήκη λίπους του οργανισμού.
Επομένως, για να φτάσεις να κάψεις το λίπος που βρίσκεται στα μπούτια, πάει να πει ότι πρέπει να ακολουθήσεις επί μακρόν τη διατροφή του Όσιου Ονούφριου, και, αφού πρώτα να κάψεις ό,τι λίπος είχες σε βυζιά, κοιλιά και κώλο, αποκτώντας έτσι τον τρε καυλωτίκ σωματότυπο του ξυλάγγουρου, να συνεχίσεις να καις μέχρι τα ποσοστά λίπους στο σώμα σου να μην ξεπερνάνε τα εκλογικά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ.
Το οποίο, επαναλαμβάνω, δεν πρόκειται να αρέσει σε κανέναν άνθρωπο που διαθέτει τον σπάνιο, ομολογουμένως, συνδυασμό να έχει πουλί ανάμεσα στα πόδια και μυαλό στον εγκέφαλο. Πες απλά ότι έχεις τη γκόμενα στα τέσσερα και τη γαμάς, και πας να ρίξεις ένα σκαμπιλάκι στο κωλαράκι έτσι για να ανάψουν τα αίματα. Κι αντί να πιάσεις κωλαράκι, πιάνεις κόκαλο. Ε, να το χέσω τότε. Το ίδιο πράμα είναι να γαμάς ένα κομοδίνο, και δεν έχει και περίοδο.
Κι επειδή το να πετύχεις τέτοια επίπεδα αποστέωσης με φυσικά μέσα απαιτεί τερατώδη ποσά προσπάθειας που, ζώντας σε μια γενιά που έμαθε να της τα δίνει όλα στο χέρι ο μπαμπάς, καμία χαζοβιόλα μουνίτσα δεν είναι διατεθειμένη να καταβάλει, αρχίζουν και κουμπώνουν χαπάκια σαν τον Πάκμαν.
Όπως δηλαδή κάνουν κι οι αρσενικοί σφίχτερς για να τσιτώσουν ακόμα περισσότερο το αποτριχωμένο μούσκουλο, με τη διαφορά ότι ακόμα και το να έχεις τσίτα μούσκουλο είναι πιο χρήσιμο κι αισθητικά ωραίο απ'το να έχεις κενό ανάμεσα στα μπούτια σου.
Αλλά αυτό που με ανησυχεί, η πραγματικά θλιβερή διαπίστωση, είναι ότι, σαν ανθρωπότητα, καταφέραμε να δημιουργήσουμε μια κοινωνία που ανάγει σε αυτοσκοπό της ένα γαμημένο κενό.
Δεν περιγράφω άλλο.
Αυτά, και να προσέχετε μην έχετε πάρει μισό γραμμάριο μετά τα Πασχαλινά μασαμπουκιάσματα και πώς θα βγείτε έξω στην παραλία με τα μπούτια σας να ακουμπάνε, ντροπή και αίσχος, θα κοροϊδεύει ο κόσμος.

Σάββατο 3 Μαΐου 2014

Δώσε θάρρος στο χωριάτη

Έχετε παρατηρήσει ποτέ ότι, όταν μια κοινωνική ομάδα που επί χρόνια υφίσταται καταπίεση αρχίσουν να αποκαθίστανται τα δικαιώματά της, νομίζει ότι αυτό αυτομάτως της δίνει το δικαίωμα να καβαλήσει τον άλλον;
Ας πάρουμε για παράδειγμα τους αντικαπνιστές. Επί δεκαετίες ολόκληρες, στη δε Ελλάδα μέχρι πρόπερσι, εσύ που δεν κάπνιζες, δεν μπορούσες ούτε να πας στην εφορία χωρίς να σου φυσήξει ο εφοριακός τον καπνό του στη μούρη επειδή του διέκοψες την πασιέντζα.
Μετά, όμως, ανακαλύφθηκε ότι το κάπνισμα προκαλεί καρκίνο, αναπνευστικά προβλήματα και το λουρί της μάνας, κι οι υπουργοί υγείας ανά τον κόσμο άρχισαν να κυνηγάνε τους καπνιστές και να επιβάλλουν απαγορεύσεις.
Εντάξει, μιλάμε ακόμα για κάτι που είναι επικίνδυνο για την υγεία. Στα σχολεία, στα μέσα μεταφοράς, στους χώρους εργασίας (όπου βέβαια θα πρέπει να υπάρχει πρόβλεψη για καπνιστήριο) και φυσικά στα γαμημένα νοσοκομεία είναι απολύτως λογικό, γιατί είναι μέρη στα οποία όλοι θα βρεθούμε και δεν είσαι υποχρεωμένος να εισπνέεις τον καπνό του άλλου.
Στα εστιατόρια και πάλι εντάξει, γιατί πας για να φας, οπότε ο καπνός σου αλλοιώνει τη γεύση. Στις καφετέριες, πάει στο διάολο πάλι, στην Ελλάδα ζούμε, ανάθεμά με κι αν υπάρχει καφετέρια που δεν έχει τραπεζοκαθίσματα έξω στο πεζοδρόμιο.
Όσο για τα μπαρ, όμως, εκεί νομίζω ότι ξεκινάει η υπερβολή. Είναι σαν να λες "απαράδεκτο! Γιατί να δεχτώ να με δηλητηριάζει ο άλλος με τον καπνό του στο μέρος που θα πάω για να δηλητηριάσω τον εαυτό μου με αλκοόλ; Να βγει έξω στους 0 βαθμούς να καπνίσει!"
Βέβαια, στην Ελλάδα είμαστε ακόμα χαλαρά. Στην πόλη της Νέας Υόρκης, απαγορεύεται το κάπνισμα, εκτός από όλους τους κλειστούς δημόσιους χώρους, στα πάρκα, στις παραλίες και στις στάσεις των λεωφορείων.
Τα οποία είναι ο ορισμός του ανοιχτού-ορθάνοιχτου δημόσιου χώρου, αλλά, φυσικά, δεν μπορείς εσύ, ο κακός καπνιστής, να μολύνεις με τον βρωμερό καπνό σου τον πεντακάθαρο και υγιεινό αέρα μιας μεγαλούπολης είκοσι εκατομμυρίων!
Αλλά το καλύτερο είναι στην Αυστραλία, όπου, από πέρσι, τα πακέτα των τσιγάρων δεν έχουν πάνω το σχέδιο της εταιρείας ή οτιδήποτε, αλλά φωτογραφίες από καρκινιασμένους πνεύμονες, ή ακόμα χειρότερα πράματα.
Ναι, πράγματι, είναι μια πολύ ωραία ιδέα, καθόλου ακαλαίσθητη, και κυρίως καθόλου φασιστική και με απόλυτο σεβασμό στην επιλογή του συνανθρώπου μας να καπνίζει.
Στο ίδιο πνεύμα, προτείνω τα περιτυλίγματα από τα McDonalds να απεικονίζουν πάνω παχύσαρκους Αμερικλάνους που μετακινούνται μέσα στο Walmart με σκουτεράκια, τα μπουκάλια των αλκοολούχων ποτών να δείχνουν λιπόθυμους ανθρώπους μέσα σε λίμνες ξερατών ή ανορθόγραφα μηνύματα στο κινητό της πρώην, τα αυτοκίνητα να έχουν φωτογραφίες από διαμελισμένα πτώματα και στραπατσαρισμένες λαμαρίνες από τροχαία, και τα προφυλακτικά να έχουν ζωγραφισμένα μωρά πάνω.
Κι έτσι όλοι θα έχουμε γνώση για την επικινδυνότητα των δραστηριοτήτων που κάνουμε, κι άρα θα καθόμαστε σπίτι μας, μέσα σε μια γυάλα με ειδικά φίλτρα αέρα για να μην κολλήσουμε μικρόβια.
1984, much?
Κι όχι, δεν εννοώ το άλμπουμ των Van Halen.

Στη συνέχεια έχουμε τους μαύρους.
Οι μαύροι υπέφεραν για εκατοντάδες χρόνια προβλήματα όπως το να είναι σκλάβοι των λευκών, να δουλεύουν με χαμηλότερο μισθό από τους λευκούς, να αναγκάζονται να πηγαίνουν σε ξεχωριστές τουαλέτες και να κάθονται στις πίσω θέσεις των λεωφορείων και να μην μπορούν να βρουν προφυλακτικά στο μέγεθός τους.
Ωστόσο, από τότενες που ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και κάτι άλλοι νέγροντες πάλεψαν για να μπορούν οι μαύροι να έχουν ίσα δικαιώματα με τους λευκούς, άρχισε να αποκαθίσταται η θέση τους στην κοινωνία.
Ωστόσο, όπως οι ΠΑΟΚτζήδες αισθάνονται πάντα αδικημένοι από το κράτος των Αθηνών, έτσι κι οι μαύροι δεν έπαψαν ποτέ να κουβαλάνε το κόμπλεξ του "ο κακός λευκός με μισεί και θέλει το κακό μου".
Άμα ένας λευκός μπάτσος γράψει κλήση σε έναν μαύρο οδηγό, φταίει ο μαύρος που έτρεχε σαν να του βάλανε νέφτι στον κώλο; Όχι βέβαια! Φταίει ο λευκός μπάτσος γιατί είναι ρατσιστής!
Άμα σε ένα σίριαλ πρωταγωνιστούν μόνο μαύροι, ντάξει, οκ, δεν τρέχει τίποτα, τρέχει μόνο η γλώσσα μου, όπως θα έλεγε κι η Στικούδη, και τώρα πρέπει να με δολοφονήσετε γιατί ανέφερα τη Στικούδη. Άμα σε ένα σίριαλ πρωταγωνιστούν μόνο λευκοί, ΟΥ ΣΙΞ ΣΙΞ ΣΙΞ, Ο ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΣ ΕΙΝΑΙ ΛΕΥΚΟΣ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ!
Ο ιδιοκτήτης των Λ.Α.Κλίπερς τιμωρήθηκε με ισόβιο αποκλεισμό από το ΝΒΑ, επειδή είπε σε μια ιδιωτική συζήτησή του ότι δε συμπαθεί τους μαύρους. Σε ιδιωτική συζήτησή του, γαμώ το 1984 που ζούμε!
Προκειμένου να σταματήσουν να γκρινιάζουν οι μαύροι, κάποια ιδιοφυΐα εμπνεύστηκε το μέτρο του affirmative action. Τι είναι αυτό; Ας υποθέσουμε ότι εσύ είσαι υπεύθυνος για να γίνει μία πρόσληψη κι έχεις στα χέρια σου δύο βιογραφικά, ένα από λευκό, ένα από μαύρο.
Και οι δύο υποψήφιοι πληρούν όλες τις προϋποθέσεις που ζητάς εσύ για να κάνεις τη δουλειά σου, κανείς απ'τους δύο δεν έχει κάποιο παραπάνω προσόν από τον άλλον, τέλος πάντων είναι εξίσου κατάλληλοι για σένα.
Με βάση λοιπόν την affirmative action, θα προσλάβεις τον μαύρο γιατί...έτσι.
Γιατί όλες οι φυλετικές διακρίσεις είναι κακές, εκτός κι αν είναι απέναντι στους λευκούς.
Τρανταχτό παράδειγμα από την ιστορία είναι, βεβαίως, οι Χριστιανοί.

Στα πρώτα τριακόσια χρόνια που οι Χριστιανοί έκαναν σόλο καριέρα από τους Οβραίους, η σκληρή μοίρα τους επιφύλασσε να αποτελούν εκλεκτά εδέσματα για τα λιοντάρια στο Κολοσσαίο ή τέλος πάντων φριχτό θάνατο one way or another I'm gonna find you I'm gonna get ya get ya get ya get ya κι ας πα να ψοφήσουν οι Gay Direction που διασκευάζουν τέτοιες κομματάρες.
Φυσικά, οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες στ'αρχίδια τους που ήταν Χριστιανοί οι άλλοι, ας πα να πίστευαν και στο Ιπτάμενο Μακαρονοτέρας, το ζόρι που είχαν με τους Χριστιανούς ήταν ότι τους έβλεπαν σαν επαναστάτες και εστίες ανυπακοής και φοβόντουσαν για την καρέκλα τους.
Όσο αυξάνονταν οι Χριστιανοί, η ξεχειλωμένη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δυσκολευόταν όλο και περισσότερο να κρατήσει τη συνοχή της, ώσπου μια μέρα ο Κώτσος σου λέει "άμα τους πάρω όλους αυτούς με το μέρος μου, θα καλοπεράσω" κι έβγαλε το περιβόητο Διάταγμα της Ανεξιθρησκίας.
Και τι έγινε, λοιπόν, όταν οι Χριστιανοί, αυτοί που κόπτονταν για την ανεξιθρησκία, ανέβηκαν στην εξουσία;
Τίποτα μωρέ. Κατέστρεψαν όλους τους αρχαίους Ελληνικούς ναούς, αδιαφορώντας πλήρως ακόμα και για την αισθητική τους αξία, κατάργησαν τους Ολυμπιακούς αγώνες, έσφαξαν όποιον έμενε στην παλιά θρησκεία, σφάχτηκαν μεταξύ τους για το ποιος εκφράζει καλύτερα το Χριστιανισμό στη φάση με τις εικονομαχίες, έκαψαν βιβλία, φιλοσοφική και επιστημονική γνώση αιώνων, έκαψαν όποιον τολμούσε να εκφέρει αντίθετη άποψη και καθυστέρησαν την εξέλιξη της ανθρωπότητας για κανένα χιλιοπεντακοσάρι χρόνια.
Τουλάχιστον δεν πέταξαν τίποτα ψάρια στον πάγκο της αντίπαλης ομάδας.

Αλλά, φυσικά, όταν μιλάμε για χωριάτες και κρεβάτια, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στις γυναίκες.
Όχι, αυτή τη φορά δε θα κλαυτώ πάλι που δεν έχω γκόμενα και φταίει η απελευθέρωση των γυναικών που τους δίνει το δικαίωμα να επιλέγουν σε ποιον θα κάτσουν αντί να τις σούρνει απ'το μαλλί ο πατέρας τους σε γάμο και προξενιό και να δίνει κιόλας προίκα στον άλλον για να τις φορτωθεί.
Σήμερα έχω ράμματα για τη σούφρα της πολύ συγκεκριμένης κατηγορίας των φεμινιστριών.
Οι φεμινίστριες είχαν ρόλο πριν από εκατό χρόνια, όταν και η θέση της γυναίκας σε ένα νοικοκυριό ήταν ελάχιστα καλύτερη από αυτήν ενός φούρνου μικροκυμάτων, στη δε κοινωνία ελάχιστα καλύτερη από τη σημερινή θέση της γυναίκας στη Σαουδική Αραβία (ή αυτήν που προστάζει η Βίβλος, δεν έχουν και πολύ μεγάλη διαφορά).
Σήμερα, που στον δυτικό κόσμο τουλάχιστον αυτά έχουν εξαλειφτεί, με την σποραδική εξαίρεση του κλασικού μισογύνη Ελληνάρα που βάζει τη γυναίκα να πλένει πιάτα όσο αυτός βλέπει το πολύ σημαντικό ματς Πέρα Κλανούλα-Πανχεστριακός, το μόνο που έχει απομείνει στις φεμινίστριες είναι να κατηγορούν την πατριαρχία.
Η οποία πατριαρχία είναι κάτι σαν την πλουτοκρατία του ΚΚΕ. Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς είναι, ποιοι την εκφράζουν, πού αρχίζει και πού τελειώνει, αλλά ξέρουμε ότι ευθύνεται για οτιδήποτε στραβό συμβαίνει στον κόσμο.
Έβλεπα τις προάλλες μία στο Facebook που είχε ανεβάσει ένα ηλίθιο άρθρο της Independent, ή της Guardian, ή τέλος πάντων μιας "σοβαρής" Βρετανικής εφημερίδας ξέρω γω, που θεωρούσε ότι το να υπάρχουν ξεχωριστά βιβλία ή παιχνίδια για αγοράκια και κοριτσάκια είναι κατάλοιπο της πατριαρχίας.
Γιατί, φυσικά, κάθε κοριτσάκι που παίζει με μια πλαστική κουζίνα, όταν μεγαλώσει θα καταλήξει να είναι μια άβουλη νοικοκυρά. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κάθε αγοράκι που παίζει με φιγούρες Σπάιντερμαν, στην ενήλικη ζωή του θα γίνει ο Σπάιντερμαν.
Αλλά ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι όντως έτσι γίνεται, κι ότι κάθε κοριτσάκι που παίζει με "κοριτσίστικα" παιχνίδια γίνεται χαρωπή νοικοκυρούλα, ο φεμινισμός πρεσβεύει ότι κάθε γυναίκα θα πρέπει να είναι ελεύθερη να επιλέγει τι θα κάνει με τη ζωή της.
Α, τι λες; Είναι ελεύθερη να επιλέγει τι θα κάνει με τη ζωή της, εκτός κι αν επιλέξει να μένει στο σπίτι, να φροντίζει το νοικοκυριό και να μεγαλώνει τα παιδιά της, στην οποία περίπτωση προδίδει το φεμινιστικό κίνημα κι άρα πρέπει να τη δολοφονήσουμε; Α, συγνώμη, φαίνεται πως δεν την είχα διαβάσει αυτή την παράγραφο.
Αλλά αυτό που πραγματικά με έκανε να θέλω να ανέβω σε ένα τζέτπακ και να εγκαταλείψω μια για πάντα τον πλανήτη, ήταν όταν άκουσα για το κίνημα του "free bleeding".

Τι είναι αυτό το "free bleeding", θα με ρωτήσετε. Στην ουσία είναι κάτι τύπισσες που αποφάσισαν ότι, κάθε φορά που έχουν τα ρούχα τους, έρχονται οι Ρώσοι, είναι οι δύσκολες μέρες του μήνα τέλος πάντων, αντί να καταφεύγουν σε σερβιέτες και ταμπόν, να αφήνουν το αίμα να τρέξει ελεύθερο και περήφανο στα μπούτια τους, γιατί, λέει, οι σερβιέτες και τα ταμπόν είναι καταπιεστική επιταγή-ποιας άλλης-της πατριαρχίας.
ΤΙ ΛΕΣ ΜΩΡΗ ΣΚΑΤΟΒΡΩΜΑ; Το να μην κυκλοφορείς στο δρόμο σαν να έκανε επίθεση στο μουνί σου ο Βλαντ ο Ανασκολοπιστής δεν είναι επιταγή της πατριαρχίας, είναι επιταγή της γαμημένης υγιεινής, της καθαριότητας και της κοινής-fucking-λογικής! Τράβα πλύσου, γαμώ την πατριαρχία σου και την αξύριστη μασχάλη σου!
Αλλά τι περιμένεις από τύπισσες που θεωρούν ότι ακόμα και το συναινετικό σεξ αν περιλαμβάνει πέος είναι βιασμός. Κάτι μου λέει ότι οι περισσότερες από δαύτες ονειρεύονται πώς και πώς να τις βιάσει κάποιος.
Αλλά ακόμα κι ο βιαστής θα έπρεπε να πληρωθεί για να τις βιάσει δαύτες.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας σφάξει ένας Χριστιανός μαύρος όταν θα βγείτε στο δρόμο για τσιγάρο επειδή έχετε πέος κι άρα αποτελείτε απειλή για το φεμινιστικό κίνημα.