Σάββατο 25 Ιουλίου 2015

Ναι, Είμαι Μισογύνης.


Κατά καιρούς βλέπω να κοινοποιούνται στην αρχική μου δημοσιεύσεις από τη σελίδα "Ναι, Είσαι Μισογύνης".
Όπως θα ψυλλιάζεστε, η σελίδα αυτή είναι από και για τις γυναίκες που πιστεύουν ότι αν μια χοντρή φωτογραφηθεί γυμνή προτάσσει δυναμική αντίσταση ενάντια στα στάνταρ ομορφιάς και στην ανδροκρατούμενη κοινωνία, ενώ αν μια αδύνατη φωτογραφηθεί γυμνή είναι έρμαιο των στάνταρ ομορφιάς και της ανδροκρατούμενης κοινωνίας.
Κι αν κρίνω από το ποστ που ακολουθεί, το οποίο είδα προχθές αλλά γράφω γι'αυτό σήμερα γιατί μόλις γύρισα απ'το second leg της Χαλκιδικής όπου και αποπλανούσα Σέρβες τουρίστριες, οι κοπέλες του ΝΕΜ έχουν κάποιες μάλλον ενδιαφέρουσες απόψεις για το τι συνιστά μισογυνισμό.
Χμ...ενδιαφέρον, τωόντι. Αλλά ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι το σχόλιο που κάνει από κάτω η Τυχαία Αμαζόνα του Φέισμπουκ #145, όπου μας λέει:
"αυτός ο μαλάκας που έγραψε το απαράδεκτο caption μάνα έχει; 
αν έχει θα ήθελα πολύ να δω πώς θα αντιδρούσε αν κάποιος άλλος μαλάκας έκανε την εν λόγω εικόνα εις βάρος της μάνας του."
Και αφότου την ενημερώσουν στα σχόλια ότι είναι ο τάδε αστειάτορας του Τουίτερ που έχει και εννιά χιλιάδες φόλουερς ξέρω γω, η Τ.Α.τ.Φ. #145 επανέρχεται με το εξής:
"άλλοι 9000 ηλίθιοι λοιπόν. σ'ευχαριστώ που μου έστειλες το σύνδεσμο να τον κάνω block ώστε να μην έχω την ατυχία να πέσω πάνω στις μαλακίες που ανεβάζει."
Να κάτι στο οποίο παραδέχομαι τις φεμινίστριες του ίντερνετ. Στο ότι δεν κάνουν ποτέ ισοπεδωτικές γενικεύσεις!
Αλλά για μισό λεπτό. Ας πάμε πάλι πίσω στο πρώτο οργίλο στέιτμεντ της Τ.Α.τ.Φ. #145. Η κοπελιά εδώ...τι ακριβώς προσπαθεί να μας πει; Ότι ο τύπος που έφτιαξε το meme με την Δέσποινα Χαραλαμπίδου, βουλευτή Α' Θεσσαλονίκης με τον ΣΥΡΙΖΑ, και την καταπληκτική της συνταγή για κολοκυθοκεφτέδες, θα έπρεπε να νιώθει βαθύτατα προσβεβλημένος αν γράφανε το ίδιο για τη μάνα του.
Ε...γουάτ;
Από πότε είναι η έσχατη προσβολή για μια γυναίκα το να φτιάχνει κολοκυθοκεφτέδες;
Είναι ειλικρινής ερώτηση αυτή. Το έχετε ακούσει εσείς να λέγεται; Θέλω να πω, είναι διαδεδομένο και μόνο εγώ έχω ξεμείνει αποκομμένος από την κοινωνία; Δηλαδή υπάρχει καταγεγραμμένο και σε rap battle?
-Είσαι φέικ ρε! Είσαι ένα σκουπίδι! Δεν περνάς για γκάνγκστα ούτε στο Μενίδι!
-Α, ναι; Κι εσένα η μάνα σου φτιάχνει και γαμώ τους κολοκυθοκεφτέδες!
-Ω παλιόπουστα να σου γαμήσω!
Εγώ, πάλι, ίσως και να φταίει που ναι, είμαι μισογύνης, αλλά δεν βλέπω όχι μισογυνισμό, ούτε καν κακεντρέχεια στο συγκεκριμένο meme. Δε διακρίνω ούτε το ύφος του "τράβα στην κουζίνα σου", ούτε τίποτα τέτοιο.
Και όσο για το αν θα του άρεσε του τυπά να λένε τέτοια για τη μάνα του, εγώ σας λέω το άλλο: ότι πρώτος ο ίδιος είδε την ταύτιση με τη μάνα του. Πού είναι το κακό; Όλοι μας δεν έχουμε για μάνα μια κυρα-Δέσποινα; Που έχει κι αυτή μια καταπληκτική συνταγή για κολοκυθοκεφτέδες, μας κυνηγάει από πίσω με τη ζακέτα παρ'όλο που είμαστε είκοσι χρονών μαντράχαλοι και μας λέει να χαμηλώσουμε αυτά τα Μετάλικα που ακούμε γιατί παραπονιούνται οι γείτονες.

Πέραν βεβαίως του ότι δεν πρόκειται να λυπηθούμε κιόλας άτομο που παίρνει μισθό οχτώ χιλιάδες ευρώ το μήνα για να ασκεί συμπολιτευτική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση που συμπολιτεύεται με την αντιπολίτευση.
Είμαι σίγουρος ότι η προηγούμενη πρόταση βγάζει νόημα.
Βέβαια εδώ έχουμε ακούσει ότι αποτελεί θύμα σεξιστικών επιθέσεων, απ'όλους τους ανθρώπους που υπάρχουν στον κόσμο, αυτή.

Fun fact για τη Ζωάρα: Το 2006 ανέλαβε ως δικηγόρος που είναι την υπεράσπιση του "βιαστή με τις τυρόπιτες", του οποίου τα θύματα ήταν τουρίστριες από την Βόρεια Ευρώπη και μία απ'τον Καναδά.
Επειδή δεν έβλεπε ότι ο πελάτης της θα τη γλίτωνε, επί εννιά χρόνια ανέβαλε και καθυστερούσε τη δίκη γιατί ξέρω εγώ είχε να αναλάβει ένα τροχαίο στη Λάρισα, αναγκάζοντας έτσι τις κοπέλες που βιάστηκαν να ταλαιπωρούνται επιπλέον στα δικαστήρια για εννιά χρόνια, για να κυκλοφορεί ελεύθερος ο βιαστής.
Αυτό σας φαίνεται αρκετά σεξιστική συμπεριφορά, κορίτσια του ΝΕΜ, ή οι κολοκυθοκεφτέδες είναι πιο επικίνδυνοι για τη γυναικεία αξιοπρέπεια;
Αν δε θέλετε να απαντήσετε σε αυτή την ερώτηση, τουλάχιστον απαντήστε στην επόμενη. Επιτρέπεται να κάνουμε χιούμορ με τις γυναίκες, ή και γενικότερα, ή όχι;
Γιατί, βεβαίως, αν θέλετε να είστε συνεπείς στη στάση σας, τότε κάθε είδους χιούμορ που θίγει τον οποιονδήποτε θα πρέπει να μη γίνεται αποδεκτό. Αυτό, ας πούμε:
Απαγορεύεται! Προσβάλλει τους ανθρώπους που έχουν παραπανίσια κιλά και δεν προσαρμόζονται στα παράλογα πρότυπα ομορφιάς της ανδροκρατούμενης κοινωνίας.
Επίσης έχει τη Ζωάρα στο ρόλο της κακιάς, άρα είναι μισογυνιστικό.
Κι αυτό απαγορεύεται! Προσβάλλει τους χρήστες ναρκωτικών, οι οποίοι είναι άτομα που χρειάζονται τη στήριξη και την αγάπη μας και όχι τη χλεύη μας.
Επίσης το "πρεζάκι" είναι η Άννα Βαγενά, άρα είναι μισογυνιστικό.
Απαγορεύεται λέμετε! Προσβάλλει τους λαϊκούς ανθρώποι, που δεν μπαίνουν στα καλούπια της πλουτοκρατίας και του σνομπισμού.
Απαγορεύεται το χιούμορ λοιπόν. Πράξις νομοθετικού περιεχομένου, υπογραφή: Η Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Επίσης, something something μισογυνισμός, γιατί εδώ που φτάσαμε, why fucking not?
Γιατί εν τέλει το πρόβλημα δεν είναι ότι πέντε-δέκα τρελαμένες θέλουν να μας επιβάλλουν με τι θα αστειευόμαστε και με τι όχι. Το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρότερο και είναι κάτι που θα τους γυρίσει μπούμερανγκ.
Ας πάμε σε ένα λίγο άσχετο παράδειγμα. Η λέξη "φασίστας" αρχικά σήμαινε τον υποστηρικτή του καθεστώτος Μουσολίνι, και στη συνέχεια επεκτάθηκε για να σημαίνει τον υποστηρικτή ολοκληρωτικών καθεστώτων γενικότερα.
Και στη συνέχεια η λέξη ξεχειλώθηκε τόσο πολύ από την αριστερή ρητορεία, χρησιμοποιούμενη κατά βάση προς όποιον διαφωνεί μαζί της, που πλέον είτε φασίστα πεις κάποιον είτε μαλάκα τον πεις είναι το ίδιο και το αυτό σαν αντίκτυπος.
Βλέπετε τι θέλω να πω; Όταν χρησιμοποιείς άκριτα και επιπόλαια λέξεις που έχουν μια ιδιαίτερη νοηματική βαρύτητα, στο τέλος τις ελαφρύνεις μέχρι που να σημαίνουν τα πάντα και να μη σημαίνουν τίποτα.
Ας δούμε, από το ΝΕΜ παρμένο, γιατί ακόμα κι ένα σταματημένο ρολόι πετυχαίνει τη σωστή ώρα δύο φορές τη μέρα, ένα σοβαρό παράδειγμα μισογυνισμού:
Μισογύνης αυτός που εμμονικά επαναλαμβάνει ότι οι γυναίκες είναι συναισθηματικά ανάπηρες. Μισογύνης κι αυτός που έκανε ένα αστείο για τους κολοκυθοκεφτέδες της κυρα-Δέσποινας.
Η διαχωριστική γραμμή πού είναι;
Υπάρχει; Δεν υπάρχει; Θέλετε να μπούμε στη λογική του "ο νυχοκόπτης κόβει, το βενζινοπρίονο κόβει, άρα ο νυχοκόπτης είναι εξίσου επικίνδυνος με το βενζινοπρίονο"; Γιατί αυτή η λογική, όπως και να τη διαβάσεις, θα οδηγήσει σε ασχήμιες.
Και το να ψάχνεις να βρεις παντού τον κρυμμένο μισογυνισμό, σαν να μελετάς Νεοελληνική Λογοτεχνία με τη φιλόλογο που περιμένει να βγουν τα χαρτιά για το διαζύγιό της με τον μέθυσο σατράπη άντρα της, αντί απλά να πάρεις στην πλάκα αυτό που προορίζεται για πλάκα και πού και πού να κοιτάς μήπως φταις κι εσύ σε κάτι, θα σε καταντήσει σαν τον τρελαμένο Παοκτζή που δεν ξέρει να πει για τίποτε άλλο εκτός από τη διαιτησία και το κατεστημένο της Αθήνας.
Ή σαν τον γερο-παράνοια που κάθεται όλη μέρα και φυλάει καραούλι με το δίκανο γιατί νομίζει ότι θα έρθουν οι κουμμουνισταί και θα του πάρουν το κομπόδεμα απ'το στρώμα.
Ξέρετε πώς ακούγεστε όταν κάνετε τόσο μεγάλο θέμα απ'τους κολοκυθοκεφτέδες;
"Ο από πίσω μου στο φανάρι με κόρναρε, ο παλιομισογύνης!"
"Ένας κάπνιζε δίπλα μου στη στάση του λεωφορείου κι ήρθε ο καπνός του στα μούτρα μου, α να χαθεί ο βρωμοσεξιστής!"
"Ένας εκεί που καθόμουν στο μπαρ ήρθε και με ρώτησε αν έχω φωτιά, άι στα κομμάτια με τον κάθε φαλλοκράτη!"
Υπερβάλλω; Ίσως και να υπερβάλλω. Αλλά όταν αναφέρεστε σε κάθε έναν που δε φέρεται όπως θα θέλατε σαν μισογύνη, και σε κάθε κοινωνική νόρμα που δε σας βολεύει ως "κουλτούρα του βιασμού", τότε όταν, μακριά από δω, έρθετε αντιμέτωπες με τον πραγματικό μισογύνη ή τον πραγματικό βιαστή, τότε δε θα σας πιστέψει κανείς.
Γιατί θα θυμούνται το παραμυθάκι με τον βοσκό που έσπαγε πλάκα με τους συχωριανούς του ότι κατέβηκε ο λύκος στο χωριό, κι όταν όντως ο λύκος κατέβηκε στο χωριό κανείς δεν τον πίστευε και τον άφησαν να τους ρημάξει τα πρόβατα.
Και θα λέει ο κόσμος, "άσε μας μωρέ με την ηλίθια, που της ζήτησε κάποιος σε ένα μπαρ το τηλέφωνό της κι αυτή έλεγε ότι έπεσε θύμα σεξιστικής επίθεσης".
Ευγενής μεν ο σκοπός σας, κορίτσια του ΝΕΜ, αλλά με την υστερία που τον κυνηγάτε, το μόνο που καταφέρνετε είναι να τον εξευτελίζετε.
Αυτά, και να προσέχετε μη φάτε πολλούς απ'τους κολοκυθοκεφτέδες της κυρα-Δέσποινας, σας πέσουν βαριοί στο στομάχι και βλέπετε εφιάλτες με ιντερνετικούς μισογύνηδες.

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2015

Το τρις εξαμαρτείν...

Επί έξι μήνες τώρα ζούμε το απόλυτο θέατρο του παραλόγου.
-Μόνο έξι μήνες είναι; Δεν είναι όλη η ελληνική ιστορία από το 1821 μέχρι σήμερα;
Βεβαίως. Απλά η εκδοχή της παράστασης που ανεβαίνει με τον τωρινό θίασο είναι και αυτή που θα σαρώσει όλα τα θεατρικά βραβεία της σεζόν.
Ο Πρωθυπουργός που έσκισε τα μνημόνια.
Με ένα νόμο κι ένα άρθρο.
Που δεν υπήρχε μία στο εκατομμύριο η Μέρκελ να του πει όχι.
Που έφερε την Ελπίδα.
Που έπαιξε το νταούλι και οι αγορές χόρεψαν.

Χθες το βράδυ ψήφισε συμφωνία.
Δεν το λέμε πλέον μνημόνιο, γιατί το trademark του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι τα πάντα θα αλλάζουν όνομα-προχθές διάβασα ότι από πρώτης Αυγούστου το τζατζίκι θα λέγεται επίσημα "σως γιαουρτιού με άρωμα σκόρδου"-, κάτι που μάλλον έλκει από τότε που το ΠΑΣΟΚ μετονομάστηκε σε ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά για να συνεννοούμεθα, θα το λέμε εφεξής μνημόνιο.
Το τρίτο.
Και μακρύτερο, ως είθισται.
Το "πρώτη φορά αριστερά" μνημόνιο ψηφίστηκε από σύσσωμη τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, τις λεγόμενες μνημονιακές δυνάμεις.
Επίσης ψηφίστηκε και από τις αντιμνημονιακές δυνάμεις.
Όχι όλες, βέβαια. Το ΚΚΕ έμεινε σταθερό στο όχι, γιατί είναι ακόμα σε μόνιμη άρνηση μετά από εκείνη την αποφράδα μέρα του 1991 που κατέρρευσε η μαμά Σοβιετική Ένωση. Επίσης η Χρυσή Αυγή έμεινε σταθερή στο όχι, γιατί το σχέδιο της ΧΑ για την έξοδο από την κρίση είναι να σφάξουμε όλους τους Πακιστανούς.
Αλλά οι άλλες αντιμνημονιακές δυνάμεις, τις θυμάστε; Τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου, που αποχώρησε από τη ΝΔ γιατί αρνήθηκε να υπογράψει μνημόνιο.
Ήταν ο ίδιος που αν χρειαζόταν θα το έκανε Κούγκι.
Τελικά, όπως λέει το παλιό ανέκδοτο, "ε, τα ξέρεις τώρα στην Ελλάδα, πότε τελειώνουν τα σκατά, πότε τρυπάνε τα βαρέλια, πότε σκίζονται τα μαστίγια..."...ε...πότε τελειώνει το μπαρούτι...δεν μπόρεσε ο Πάνος να το κάνει Κούγκι.
Όλοι οι βουλευταί των Ανεξ.Ελ (εγκτων) ψήφισαν ναι στο Μνημόνιο 3: Η Επιστροφή του Βασιλιά, με αίσθημα ευθύνης απέναντι στον Ελληνικό λαό.
Και τι έγινε η άλλη αντιμνημονιακή δύναμη, ο ΣΥΡΙΖΑ; Αυτή που έλεγε "ποτέ ξανά μνημόνιο"; Σίγουρα θα αντιστάθηκε σε αυτόν τον νέο εκβιασμό των δανειστών.
Η ιστορία λέει ότι το 2015 όλος ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται υπό μνημονιακή κατοχή.
Όλος; Όχι! Υπάρχει ένα χωριό ανυπότακτων βουλευτών, 38 στο σύνολο, που αντιστέκεται ακόμα και για πάντα θα αντιστέκεται στο μνημόνιο.
Ο πρωθυπουργός δυστυχώς λύγισε υπό το βάρος των περιστάσεων, καθώς δεν είχε άλλη εναλλακτική. Εν αντιθέσει με τους Σαμαρά και ΓΑΠ που είχαν άλλη εναλλακτική αλλά δεν την ακολούθησαν γιατί ήταν σαδιστές και γούσταραν να βλέπουν τον πόνο στα μούτρα μας.
Αλλά το μικρό ανυπόταχτο χωριό έχει ατρόμητους και γενναίους πολεμιστές. Δυνατά πολιτικά ονόματα, όπως ο Λαπαβίτσας, ο τυπάς που συνιστά δραχμή ενώ πληρώνεται σε αγγλική λίρα.
Ο Μιχελογιαννάκης, αυτός που έκανε απεργία πείνας με τους Σύρους πρόσφυγες και ταυτόχρονα έπινε το καφεδάκι του στο Σύνταγμα, ο οποίος, σε μια σπάνια για Έλληνα πολιτικό κρίση αυτογνωσίας, παραδέχτηκε ότι είναι μαλάκας.
Η Ζωάρα μας, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, που στη χθεσινή της ομιλία δάκρυσαν μέχρι και τα τσιμέντα όταν μας υπενθύμισε για τους φοιτητές που πέθαναν από τις αναθυμιάσεις του μαγκαλιού και αυτόν που πέθανε επειδή μπήκε στο τρόλεϊ χωρίς εισιτήριο.
Το ότι άτομα που δεν ήξεραν ότι δεν κάνει να ανάβεις φωτιά σε χώρο που δεν εξαερίζεται γιατί θα γεμίσει μονοξείδιο και θα πεθάνεις από ασφυξία, κατάφεραν παρ'όλα αυτά να γίνουν φοιτητές είναι προφανής συνέπεια του μνημονίου.
Μετά είναι ο Λαφαζάνης. Ο μεγάλος αυτός πολιτικός ανήρ που είχε σχέδιο να μπουκάρει στην Τράπεζα Της Ελλάδος και να αρπάξει 22 δις.
Όταν ο Τζήμερος κάλεσε τους πέντε-δέκα παλαβούς που τον ψηφίζουν σε εκείνο το απίθανο πραξικόπημα, παρενέβη εισαγγελέας.
Για τον Λαφαζάνη δεν παρενέβη ούτε εισαγγελέας ούτε ψυχίατρος.
Ο οποίος σήμερα δήλωσε ότι δε στηρίζει τα μέτρα, αλλά στηρίζει την κυβέρνηση.
Η οποία κυβέρνηση στηρίζει τα μέτρα, τα οποία δε στηρίζει ο Λαφαζάνης, ο οποίος παρ'όλα αυτά στηρίζει την κυβέρνηση, αλλά είπαμε-δε στηρίζει τα μέτρα.
Ξαφνικά νιώθω ότι έχω μπλέξει τον Τόνι Μοντάνα με τη Χάνα Μοντάνα.

Μετά έχουμε τη Ραχήλ της καρδιάς μας. Ό,τι και να πω για τη Ραχήλ θα είναι λίγο. Γι'αυτό δε θα πω τίποτα. Θα την αναπολήσω σιωπηλά, μετρώντας τα ραχηλιάρικα στο πορτοφόλι μου και ατενίζοντας τις αγορές που χορεύουν πεντοζάλη.
Και πάμε στον Γιάνη.
Τον Γιάνη με το ένα νι.
Τον Γιάνη τον Μπαρουφάκη.
Που επί έξι μήνες πήγαινε κι ερχότανε στον Σόιμπλε και τον Ντάισελμπλουμ και έλεγε για θεωρίες παιγνίων και για προχωρημένες οικονομικές θεωρίες που διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Πούτσεστερ όπου και είναι λέκτορας και πάει για επίκουρος.
Νόμιζε ο Μπαρουφάκης ότι ο ζητιάνος θα πάει και θα θέσει τους όρους με τους οποίους θα ζητιανέψει τα λεφτά του πλούσιου.
Νόμιζε ο Μπαρουφάκης ότι η οικονομία είναι πόκερ, κι ότι άμα κάνει καλή μπλόφα θα κερδίσει την παρτίδα.
Αυτό που δεν του είπανε ότι άμα το φύλλο σου είναι ένα δυάρι, ένα πεντάρι, ένας δράκος απ'το Τίτσου και δύο χαρτάκια Πανίνι με τον Ζιντάν, όσο και να τραβήξεις τη μπλόφα κάποια στιγμή θα φας τα μούτρα σου.
Μέχρι και ο Τσίπρας, που μία φορά στο εξάμηνο θα έχει κι αυτός μια αναλαμπή σύνδεσης με την πραγματικότητα, κατάλαβε ότι άμα συνεχίσει να παίζει το σύστημα Μπαρουφάκη, με θεωρία παιγνίων δεξί χαφ, μετα-κεϋνσιανές θεωρίες επιθετικό και "ουάου!" για τέρμα, πάει φουλ για υποβιβασμό.
Κι έτσι ήρθε ο Τσακαλώτος.
Αλλά ο Μπαρουφάκης δεν είχε σκοπό να μην ασχολείται ο κόσμος μαζί του. Λίγες μέρες αφότου έφυγε απ'το υπουργείο, κι ενώ στη Βουλή διεξάγετο κρίσιμη ψηφοφορία για να πάει ο Τσίπρας στις Βρυξέλλες και να πει στους Γερμανοί "εντάξει, δέχομαι να κατεβάσω σώβρακο, αλλά παραμένω ανένδοτος στη βαζελίνη", αυτός πήγε στην Αίγινα να κάνει διακοπές με την κόρη του.
Στο χωριό μου αυτό συνήθως το λένε "ο κόσμος καίγεται και το μουνί χτενίζεται", αλλά ο Μπαρουφάκης είναι καραφλό μουνί.
Κι επειδή είναι καραφλό μουνί, τώρα ξεδιάντροπα βγαίνει και λέει ότι τόσον καιρό προετοιμαζόταν για δραχμή.
Ο ίδιος. Για τη χώρα δε μας είπε τίποτα.
Screw you, guys. Πάω στην Αίγινα.

Επί ένα μήνα, κι ενώ ήξεραν ότι η παράταση ρευστότητας έληγε στις 30 Ιουνίου και μετά θα έπρεπε να κάνουν ζάφτι τη χώρα με μπάτζετ πενήντα ευρώ κι ένα μισοφαγωμένο πιτόγυρο, έπαιζαν την κολοκυθιά με τους δανειστές, νομίζοντας ότι βαράνε το νταούλι.
Από το ένα δις που έλεγε το mail Χαρδούβελη, φτάσανε στα 8 δις και άκρη δε βγάζανε, γιατί κάνανε σαν την γκόμενα που είχε τη φαεινή ιδέα να διακοσμήσετε μαζί το σπίτι και τώρα οι κουρτίνες είναι πολύ σκούρες και τα μαξιλαράκια είναι πολύ σκληρά και για όνομα του θεού, η αφίσα με τον Τζον Ράμπο καβάλα σε έναν τυραννόσαυρο που πυροβολεί τον Ιντιάνα Τζόουνς πρέπει να φύγει α-μέ-σως!
Και μετά ήρθε το δημοψήφισμα. Ένα δημοψήφισμα που είχε πολύ μεγάλη επιτυχία. Το 62% "όχι" του λαού, που παίζει να είπαν όχι απλά και μόνο για να ρουμπώσουν τους γλίτσηδες των Μέγκα-ΑΝΤ1-Σκάι, χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα τι διαλέγουν ψηφίζοντας όχι, έγινε "ναι" σε τρεις μέρες.
Τόσο κράτησε η υπερηφάνεια κι η αξιοπρέπεια του λαού.
Για να μη διχάσει το κόμμα του ο Αλέξης δίχασε τον κόσμο, και τελικά δίχασε ΚΑΙ το κόμμα του.
Πώς το έλεγε παλιά ο Μπονάτσος; Πά'α πολύ ω'αίο!
Και τελικά το όχι που έγινε ναι μας έφερε το τρίτο μνημόνιο, το μακρύτερο, το αριστερό.
Με μέτρα 15 δις.
Τα οποία σύμφωνα με την νέα αριθμητική που θα εισάγει από του χρόνου ο υπουργός Παιδείας Αριστείδης Μπαλτάς, ο απόφοιτος Κολεγίου Αθηνών που κατηγορεί τον θεσμό της αριστείας ότι δημιουργεί ελίτ, είναι λιγότερα τόσο από το 1 δις, όσο και από τα 8 δις.
Τι τα θες; Τα πρώτα δύο μνημόνια είναι δύσκολα. Μετά συνηθίζεις.
Το καλύτερο ξέρετε ποιο είναι;
Ότι ακόμα και μετά από όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι, υπάρχουν άτομα που λένε "ακόμα κι έτσι, πάλι θα τους ψήφιζα".
Έχετε προσέξει ότι αν ρωτήσετε σήμερα δε θα παραδεχτεί κανείς ότι ψήφισε ποτέ στη ζωή του ΠΑΣΟΚ, άσχετα που μόνο έξι χρόνια πριν είχε βγει κυβέρνηση με 43%;
Προφανώς την είχαν βγάλει οι εξωγήινοι, οι μασόνοι ή οι κάτοικοι της Κοίλης Γης.
Στο ΣΥΡΙΖΑ δίνω μέχρι τον Οκτώβριο.
Αυτά, και να προσέχετε μην πείτε κάτι που δεν πρέπει και σας βγάλουν γερμανοτσολιά, πουτανάκι της Μέρκελ, βαστάζο του Σόιμπλε και νεροκουβαλητή στο μύλο της αντίδρασης.

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2015

Είναι Τρελός ο Καραφλός

Αυτό το άρθρο δεν έχει να κάνει με το δημοψήφισμα.
Αυτό το άρθρο δεν έχει να κάνει με την παραίτηση του Πιτσαδόρου από πρόεδρος της ΝΔ και την παραίτηση του Γιάνη Μπαρουφάκη από το υπουργείο Οικονομικών.
Αυτό το άρθρο δεν έχει να κάνει με τις προτάσεις που ξέχασε να φέρει στο Eurogroup ο νέος υπουργός Ευκλείδης Τσακαλώτος.
Αυτό το άρθρο δεν έχει να κάνει καν με το κάλεσμα του φιλελέ (;) πολιτικού (;) Θάνου Τζήμερου (;) στους υποστηρικτές (;) του να μπουκάρουν την Παρασκευή στα υπουργεία και να τους πετάξουν έξω με τις κλωτσές, Inglourious Basterds-style.
Αν και ομολογουμένως αυτό είναι κάτι που ψοφάω να δω να γίνεται.
Όχι. Αυτό το άρθρο έχει να κάνει με τον Metal God Ρομπ Χάλφορντα που, μαζί με τους Αρχιερείς του, Γκλεν Τίπτον, Ρίτσι Φόκνερ, Σκοτ Τράβις και Ίαν Χιλ, κήρυξαν τον ιερό λόγο του χέβι μέταλ στο Τεραβάιμπ το Σάββατο που μας πέρασε.

Ξέρω τι θα μου πείτε. Ότι ο κόσμος καίγεται και το μουνί χτενίζεται. Αλλά αφενός ζούμε στο έτος 2015 και τα μουνιά είναι αποτριχωμένα (τα άξια λόγου τέλος πάντων) κι αφετέρου μιλάμε για τον Metal fuckin' God.
Ο οποίος όχι απλά μετέδωσε στα πλήθη το σοκ και πέος της υπέρτατης φωνής του, αλλά μας άγγιξε, εμένα, τον Φίδη και τον Πριστοφιλενάδο του Φίδη, δίνοντάς μας το αυτόγραφό του.
Αλλά ας πάρουμε τα πράματα από την αρχή.
Η αρχή έγινε την Παρασκευή, όπου, σύμφωνα με βρώμα που κυκλοφόρησε, η μπάντα διέμενε στο Χίλτον.
-Χίλτον...ξεπεσμένα ξενοδοχεία παγκοσμίως...παρατήρησε ο Φίδης, ως γνωστός connoisseur (το γκούγκλαρα) των πολυτελών ξενοδοχείων.
Στο οποίο η εύλογη απάντηση ήταν, και τι περιμένεις από αλυσίδα που έχει κληρονόμο την Πάρις;
Am I right or what?
Σε αυτό το σημείο να πω ότι ο Φίδης κι ο Πριστοφιλενάδος, μαζί με τις hot-as-fuck γυναίκαι τους από των οποίων τα συρτάρια βεβαιώνω τον Φίδη ότι δε λείπει κανένα φορεμένο ή αφόρετο εσώρουχο, εκπροσώπησαν επάξια το ελληνικό πριστέικο κίνημα στις συναυλίες του Αμβούργου και του Βερολίνου, όπου και είδαν από κοντά τους Μέταλ Γκοντς σε όλο τους το μεγαλείο, αποσπώντας υπογραφές και φωτογραφίες με τα μέλη της μπάντας.
Επίσης ο Φίδης, μόνος του αυτή τη φορά, εκτέλεσε κομάντο αποστολή και στη Σόφια, απ'όπου επέστρεψε με το απόθεμα σε σκληρό νόμισμα των 8,5 λέβα καθώς και με τη μαρτυρία Θεσσαλονικέως εκδρομέα που βιαζόταν να κατέβει απ'το πούλμαν για να πάει στο κάγκελο και να κρεμάσει τη σημαία της Παοκάρας.
ΠΑΟΚ-Φραπέδε-και Χελ Μπεντ Φορ Λέδε.

Επειδή όμως οι Μέταλ Γκοντς δε χορταίνονται ποτέ, ο Φίδης κι ο Πριστοφιλενάδος, μαζί με εμένα την παρθένα, πήγαμε στην πισίνα του Χίλτον, όπου και απολαύσαμε μπύρα Φιξ τιμώμενη στα 9 ευρώ ή 3066,75 δραχμές.
Σημειωτέον ότι αυτό έγινε την προηγούμενη Παρασκευή κι ενώ ίσχυε όριο 60 ευρώ στις αναλήψεις.
Έτσι πάει όταν τον φυσάς τον παρά.
Ενώ ο Φίδης κι ο ΠΦ (για να μην ξοδεύω πολύτιμα πλήκτρα να γράφω όλη τη λέξη "Πριστοφιλενάδος") είχαν εντοπίσει τον Ρίτσι Φόκνερ να λιάζει το ασπρουλιάρικο εγγλέζικο κορμί του κάτω απ'τον καυτό κι ανελέητο ήλιο της Αθήνας, έρχεται ένας τύπος απ'το μπροστινό τραπέζι.
Ο τύπος ήταν τόσο clarinet groom που θα ορκιζόμουν ότι τον είχα πετύχει πριν δυο μέρες στα Μαμούνια Λάιβ να βαράει παλαμάκια ενώ μπροστά του λικνιζόταν στο ρυθμό του γυφτετελιού γκόμενα με πλατινέ τρέσα, ψωλάριουμ σε απόχρωση φραπόγαλου και μπλε φωσφοριζέ δωδεκάποντο.
Μας λέει λοιπόν το κλαρίνο, "για τους Πριστ ήρθατε;".
Η απάντηση που θα άρμοζε θα ήταν "εμείς για τους Πριστ ήρθαμε, εσύ για τον Τσαλίκη;".
Αλλά μετά το κλαρίνο συνέχισε λέγοντας "σας είδε ο Ρίτσι που φοράτε μπλουζάκια και πάει να ειδοποιήσει τους άλλοι να μην κατέβουνε".
Αχ και να'ξερε σε ποιους μιλούσε.
Επειδή με μπάτζετ 60 ευρώ τη μέρα το να ξημεροβραδιάσεις στο Χίλτον είναι ολίγον τι άουτ οφ δε κουέστιον, που λέμε και στη γειτονιά μου στο Φούλαμ απέναντι απ'το Στάμφορντ Μπριτζ, φύγαμε κι επανήλθαμε το απόγευμα στο Ρουφ Γκάρντεν.
Ναι, είναι το ίδιο απόγευμα κατά το οποίο στο Σύνταγμα είχε συγκέντρωση το Όχι και στο Καλλιμάρμαρο το Ναι.
Το μουνί όχι απλά χτενιζότανε, αλλά έκανε περμανάντ, ανταύγειες και θεραπεία ενυδάτωσης.
Το παράδοξο ήταν ότι στο Ρουφ Γκάρντεν οι τιμές ήταν πιο φτηνές. Κι είναι παράδοξο γιατί απ'το Ρουφ Γκάρντεν είχες θέα στην Ακρόπολη, στο Λυκαβηττό, ε...και βασικά στα δύο πράγματα που αξίζει να δεις στην Αθήνα, ενώ στην πισίνα ήταν ισόγειο και το πολύ που μπορούσες να ελπίζεις ήταν κανένας κώλος χωρίς κυτταρίτιδα.
Καθώς αράζαμε στο Ρουφ Γκάρντεν και φανταζόμασταν ότι από κάτω η Αθήνα θα καιγόταν (τελικά δεν άνοιξε ρουθούνι κι ήταν κρίμα), χτυπάει το τηλέφωνο του Φίδη. Ήταν ένας τύπος που έγραφε σε σάιτ και ουσιαστικά είπε "αν τους δείτε, χτυπήστε κανένα τηλέφωνο".
Για όλη την υπόλοιπη ώρα ο Φίδης άφριζε.
"Ρε τσαντιρόγιουφτε! Εμείς ήρθαμε εδώ για την καυλάντα μας και πληρώνουμε κανονικά 9 ευρώ τη μπύρα, κι εσύ που είναι η δουλειά σου πας να τη βγάλεις στο τζάμπα; Άι γαμήδια δηλαδή!".
Τελικά, απογοητευμένοι, αναχωρήσαμε, κι έξω βρήκαμε κάτι τύπους που τους είχε πετάξει έξω η ασφάλεια του ξενοδοχείου, απ'όπου πληροφορηθήκαμε ότι όλη η μπάντα ήταν εκεί-εκτός του Καραφλού.
Μη γνωρίζοντας πού θα μπορούσε να είχε πάει μόνος του ο Καραφλός, κατευθυνθήκαμε στο σπίτι του Φίδη, όπου και καταστρώσαμε αυτό το μεγαλειώδες πανό:

Οκ, θα μπορούσε να είναι και καλύτερο, αλλά δεν έχουμε κάνει Κνίτες για να εξειδικευτούμε στα πανό.
Την επόμενη μέρα, Σάββατο, ημέρα της συναυλίας, ξύπνησα με ένα σοκ: δεν υπήρχε Νεσκαφέ στο σπίτι του Φίδη. Κι έτσι δεν μπορούσα να φτιάξω φραπέ.
Όταν έκανα το σχετικό παράπονο στη Φίδαινα, γιατί πού πάμε αν ζούμε σε σπίτι που δεν μπορείς να φτιάξεις ένα φραπέ, αυτή απάντησε με το αποστομωτικό "κι εσύ ήρθες επίσκεψη και δε μας έφερες τίποτα. Ας έφερνες ένα κουτί Νεσκαφέ!".
Serves me right για να πάω να διαφωνήσω με γυναίκες.
Εν πάσει περιπτώσει, ήταν η μεγάλη ώρα της συναυλίας και το Rockwave Festival, αυτό που στο παρελθόν είχε φιλοξενήσει τεράστια μεταλλικά ονόματα όπως η Νατάσα Μποφίλιου, θα μας έδινε αυτό που λαχταρούσαμε: αγνό, καυτό ατσάλι, απευθείας στον γκώλο μας.
Οι πύλες του χωραφιού-με-μια-εξέδρα-στη-μέση που αποκαλείται Terravibe Park είχαν ανοίξει και μας περίμεναν.
Έτσι κι εμείς, έχοντας φορτώσει στο Χουντάι Ι5-ελεύθερος υπηρεσίας του Φίδη το πανό, τα βινύλια του Φίδη σε περίπτωση που προέκυπτε συνεδρία αυτόγραφου, και την αστείρευτη μεταλλική μας καύλα, κατευθυνθήκαμε κατά τον αυτοκινητόδρομο.

Έξω απ'το Terravibe επικρατούσαν ελληνικά σκηνικά απείρου κάλλους, με πλανόδιους έμπορους που προσέφεραν ψητό αρκουδολουκάνικο και άντερα αγριογούρουνου τηγανισμένα σε λίπος ταύρου με μέλι (βρείτε από ποιο Αστερίξ προέρχονται τα εν λόγω εδέσματα και κερδίστε μια φραπεδιέρα τριών ταχυτήτων), καθώς και τα απαραίτητα μπλουζάκια Πριστ, Πρόντιτζυ (ντουβ-ντουβ-ντουβ-ντουβ-ντουβ) και των λοιπών καλλιτεχνών της συναυλιακής ημέρας, που αν τους πετούσες μπανάνα θα άρχιζαν να χοροπηδάνε.
Μέσα στο Terravibe βρήκαμε άλλες μεγάλες προσωπικότητες του μπλόγκινγκ όπως ο Πρόεδρας του ΑΠΙ κι η Ηώς Ξανθιά, η οποία έχει να γράψει από πέρσι τα Χριστούγεννα και την εγκαλώ στην τάξη. Για να προλάβουμε να πιάσουμε κάγκελο και να κρεμάσουμε τη σημαία της Παοκάρας το πανό, ακούσαμε ολόκληρο το σετ των Rotting Christ. Αν και προσωπικά δεν είμαι φίλος του μπλακ, ο Σάκηηηηηηης! Τόλης και οι υπόλοιποι παρατρεχάμενοί του σατανίστηκαν καταλλήλως και άναψαν τα αίματά μας για την περίσταση.
Και μετά...
...το χάος.
Νιώθω λίγος, ελάχιστος, τιποτένιος, ένα πετραδάκι μέσα στην αρβύλα του Χάλφορντα, ένας κόκκος αστρικής σκόνης μπροστά στο σύμπαν του μέταλ. Δεν μπορώ με λόγια να περιγράψω το πώς είναι για πρώτη φορά να βλέπεις μπροστά σου τους Metal Gods να ξεδιπλώνουν τους ύμνους τους.
Victim of Changes. Hell Bent For Leather. Halls of Valhalla. Jawbreaker. Turbo Lover. Electric Eye. Living After Midnight. Breaking The Law. You've Got Another Thing Coming. Επίσης κάτι καινούρια απ'τον τελευταίο δίσκο που δεν τα πολυπρόσεχα και μου έφαγε ο σκύλος την εργασία. Και χύσιμο στη μάπα για τελείωμα με Pain-fuckin-killer.
Πούτσα και ξύλο στον πουσταρά τον Θρύλο.
Κατά τη διάρκεια της συναυλίας, ο Χάλφορντ αναγνώρισε τον Φίδη και τον ΠΦ, αναφωνώντας "good to see you again". Και μετά τη λήξη της πήρε το πανό και το ύψωσε στην σκηνή μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας.
Είχαμε βγάλει συλλογικά τις ψωλές μας και τις κοπανούσαμε στο κάγκελο.
Και μετά...η αποκορύφωση. Ο Χάλφορντ μας κάλεσε στο ξενοδοχείο του, γιατί ήθελε να ξαναδεί τους τρελούς που έκαναν τον γύρο της Ευρώπης για να τον δουν και να τον ξαναματαδούν.
Και φυσικά ακολούθησα κι εγώ, γιατί μετά θα έκλαιγα αν δε με πέρνανε μαζί.
Κι έτσι τώρα έχω φωτογραφικό ντοκουμέντο και υπογεγραμμένο το εξώφυλλο του Killing Machine από τον ίδιο τον Metal God.

Αυτή τη στιγμή βέβαια με χωρίζει από το αυτόγραφό μου μια απόσταση πεντακοσίων χιλιομέτρων, γιατί εγώ είμαι στη Θεσσαλονίκη και το αυτόγραφο κατάφερε να χωθεί κάτω απ'το κάθισμα συνοδηγού του Χουντάι.
Έχω καταφέρει να ξεχάσω στα ταξίδια μου στην Αθήνα σαμπουάν, φορτιστές για κινητά, εικοσάευρα και το ρεκόρ μου πρέπει να είναι ένα ζευγάρι παπούτσια.
Είναι λες και ψάχνομαι για δικαιολογίες να ανεβοκατεβαίνω στην πόλη Αυτών-που-τρώνε-Καλαμάκια.
Η βραδιά έκλεισε με πίτσες απ'τους Μερακλήδες, το μόνο μπουγατσατζίδικο που ήταν ανοιχτό στη Λεωφόρο Καβάλας στις 2 η ώρα τη νύχτα.
-Πώς σκατά καταλήξατε στη Λεωφόρο Καβάλας;
Ένας απ'τους φίλους του Φίδη που ήρθε μαζί μας έμενε στον Κολωνό. Ο οποίος δυστυχώς δεν έδωσε σαφή απάντηση αν ανήκει στα άτομα τα οποία είχε ξεπετάξει η Ευλαμπία.
Ουσιαστικά αυτά ήταν τα σημαντικά που συνέβησαν όσο ήμουν στην Αθήνα. Κατά τα λοιπά, παρακολούθησα τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος και ολόκληρη την πρώτη σεζόν του How I Met Your Mother σε μία μέρα.
Μετά από τις μεγάλες συγκινήσεις πρέπει να χαλαρώνουμε.
Γιατί είμαστε σε κρίσιμη ηλικία για εμφράγματα.
Ή και όχι ας πούμε, δεν ξέρω, ρδεμπεύτηκα.
Αυτά, και να προσέχετε μην φάτε ψητό γατί έξω από το Τεραβάιμπ και μετά ψάχνετε να βρείτε θάμνο και δεν προφταίνετε.