Πανεπιστημίου κι Ακαδημίας γωνία

Την Τρίτη δίνω αισίως το πρώτο μου μάθημα ως φοιτητής.
Αφού με συγχαρείτε και μου δώσετε το μπισκοτάκι που μου αντιστοιχεί, πιθανότατα θα με ρωτήσετε: και τι κάνεις γι'αυτό;
Λοιπόν, όλο το εξάμηνο η προετοιμασία που έκανα ήταν να πηγαίνω στις παραδόσεις κι εκεί να παίζω Candy Crush ή να χαζεύω κάποιο συγκεκριμένο fat bottomed girl που έφερνε γύρες στις αίθουσες του ένδοξου Thessaloniki Institute Of Technology (TIT για συντομία).

Επομένως, υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να τρέχω πανικόβλητος πάνω κάτω, ουρλιάζοντας και τραβώντας τις κωλότριχές μου, επειδή δεν προλαβαίνω να μάθω τίποτα και θα πατώσω.
Αντ'αυτού, κάθομαι εδώ πέρα και μαλακίζομαι μαζί σας.
Προκαλώ την τύχη μου, θα με πείτε, κι επειδή εγώ ως γνωστόν με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη έχουμε ένα κοινό, ήμουν κι εγώ πρωθυπουργός της Ελλάδας απ'το 90 μέχρι το 93, αυτό πιθανότατα δε θα έχει καλά αποτελέσματα.
Αλλά δεν ανησυχώ. Απ'τη μία, αυτό έχει πιθανότατα να κάνει με το ότι είμαι σατανική ιδιοφυΐα κι ότι αρκεί να ανοίξω το βιβλίο σε μία ράντομ σελίδα για να πάω να γράψω δέκα. Απ'την άλλη, και πάνω σε αυτή τη ζοφερή διαπίστωση θα βασιστεί η συνέχεια της εγγραφής, ο Έλληνας Φοιτητής δε δίνει δεκάρα για το Ελληνικό Πανεπιστήμιο.
Κάτι τέτοιες είναι οι πρωτότυπες διαπιστώσεις που με φέρνουν στην κορυφή της μάχιμης δημοσιογραφίας.
Ας πάμε όμως να εμβαθύνουμε σε αυτό το φαινόμενο.
Εν αρχή ήσαν οι Πανελλήνιες.
Όπως ξέρουμε όλοι, οι Πανελλήνιες είναι ένα απαίσιο τέρας που τρώει μικρά κι αθώα παιδάκια και δεν τα αφήνει να χαρούν την παιδική ηλικία τους.
Όπως επίσης ξέρουμε όλοι, ο Έλληνας γονιός, όταν γεννηθεί το παιδί του, έχει ήδη αποφασίσει ότι ή γιατρός θα γίνει ή δικηγόρος ή μηχανικός (αλλά αυτό το τελευταίο όχι και τόσο, γιατί εμένα οι θειάδες στο χωριό με λέγανε "γκαραζιέρης θα γίνει το παιδί;").
Θέλει; Άσχετο.
Μπορεί; Ακόμα πιο άσχετο.
Είναι ανάδρομος ο Ερμής; Αυτό μπορεί να είναι και λίγο σχετικό.
Εν τέλει κάποια στιγμή θα διαπιστώσει ο Έλληνας γονιός ότι το βλαστάρι του, ε, τι να κάνουμε, δεν τα παίρνει τα γράμματα, δεν μπορεί να γράψει εκατόν εικοσιδώδεκα χιλιάδες μόρια να γίνει γιατρός και δικηγόρος και μηχανικός.
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ! Ένα χαρτί πρέπει να πάρει. Δεν πάει να λέει πάνω το χαρτί "Ειδικός στην haute coiffure των αιδοίων" (όσων τριχωτών αιδοίων έχουν μείνει τέλος πάντων εν έτει 2014 που αισίως διανύουμε); Χαρτί να είναι κι ό,τι να'ναι.
Φυσικά, για να μπορέσει ο μικρός μαθητής να κοιτάξει κατάματα τις Πανελλήνιες και να μην πάει σαν τη σφαγή επί προβάτω ή κάπως έτσι και μόλις πρωτοαντικρίσει τα θέματα να μην πάθει Τακαμούρι, πρέπει να πάει-όχι, όχι να πάει, να του βγει η σούφρα το μέσα έξω-στο φροντιστήριο.
Βέβαια όλοι οι υπουργοί παιδείας που βγαίνουνε υπόσχονται ότι θα αλλάξουν το σύστημα και θα καταργήσουν την παραπαιδεία, αλλά αυτά είναι συνεντεύξεις από υποψήφιες για καλλιστεία.
Αν αύριο κλείσουν όλα τα φροντιστήρια, οι φοιτητές σε έναν ικανό αριθμό σχολών θα βρεθούν με μόνη προοπτική να πάρουν ένα χαρτί και να το βάλουν στον πάτο τους.
Βέβαια, η υποθετοποίηση του πτυχίου είναι κάτι που μας περιμένει όλους, και κατά πάσα πιθανότητα η γνώση να απορροφάται καλύτερα από το απευθυσμένο, δεν ξέρω.
Αλλά αν αλλάξει το σύστημα και το φροντιστήριο καταστεί μη-απαραίτητο, η ανεργία θα πάει στο εκατόν σαράντα τοις εκατό και μετά θα βάλει η Μέρκελ το στραπόν και θα μας γαμήσει.

Όταν λοιπόν ο μαθητής τελειώσει να ανηφορίζει το Γολγοθά που λέγεται Πανελλήνιες, αυτομάτως ξεμένει από fucks to give. Κάπως έτσι, το πρώτο έτος της σχολής θα κυλήσει σε τάβλι, τίτσου, γκόμενες και τέθοια.
Ντάξει, για μένα δεν κύλησε ακριβώς έτσι, γιατί ακόμα να μάθω τίτσου.
Γιατί σου λέει, μπήκε. Για τα επόμενα ν+2 χρόνια είναι απολύτως ελεύθερος να ξύνει την πέτσα του με φρέζα, γιατί κανείς δεν πρόκειται να του πει "αν δεν περάσεις το μάθημα με τη δεύτερη κόβεσαι", όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες.
Το άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι ότι το ίδιο το πανεπιστήμιο απωθεί τον φοιτητή, που, παρά το ψυχολογικό βάρος των Πανελληνίων, μπαίνει μέσα στο ναό της γνώσης, έτοιμος να απορροφήσει την πεμπτουσία της ζωής, να δω και τι άλλες μαλακίες θα πω, και τρώει φρίκη και χέζει απογοήτευση.
Μαθήματα γίνονται όταν και αν του καυλώσει του Κνίτη.
Κατάληψη γιατί οι διοικητικοί υπάλληλοι που μέχρι χθες πληρώνονταν για να κάνουν γαλλικό μανικιούρ και να τερματίζουν το χάι σκορ στην πασιέντζα των Windows 98 κινδυνεύουν να απολυθούν.
Κατάληψη γιατί το κτήριο χτίστηκε για να ικανοποιεί τους πολεοδομικούς κανονισμούς που είχε θεσπίσει ο άνθρωπος του Νεάτερνταλ.
Κατάληψη για την επέτειο απ'το θάνατο του Γρηγορόπουλου, αν έχετε το Χριστό σας και την Παναγία σας.
Κατάληψη γιατί δεν του έκατσε η γκόμενα, κατάληψη γιατί έχασε ο Πάοκ, κατάληψη για της ψωλής του το χαβά.
Σε άλλες χώρες, άμα πάνε πέντε άπλυτοι να κάνουν κατάληψη σε δημόσιο κτήριο, σε δέκα λεπτά θα τους έχουν μαζέψει οι μπάτσοι και δε θα πουν και κιχ. Εδώ πάλι είναι πολιτισμικό δρώμενο.
Οι δε Δαπίτες γίνονται καλημεράκηδες, πιάνουν την κουβέντα σε όλους, ευγενικούληδες, μάστερς του PR, διοργανώνουν και τα πολύ πετυχημένα πάρτι στα Βογκ και στα Μογκ (που θα'λεγε κι ο πατέρας μου) και στρώνουν έτσι την μελλοντική τους καριέρα ως Τομπούλογλου, στη χειρότερη.
Και στην τρίτη μεριά έχεις τους καθηγητές, να μπαίνουν μέσα στην αίθουσα για να κάνουν μια ωραιότατη συνομιλία με τον τοίχο, να βαθμολογούν με τον ανεμιστήρα ή με το αμπεμπαμπλόμ ή με κάποια παρεμφερή μέθοδο και να γράφουν τα συγγράμματά τους με το autocorrect:

Και να έχεις μετά και τον πατέρα σου να σου λέει "δεν είναι ο σκοπός να περνάς τα μαθήματα με έξι και με εφτά, πρέπει να πάρεις καλούς βαθμούς για να φροντίσεις από τώρα για το μέλλον σου".

Αυτά, και να προσέχετε στις παραδόσεις μήπως τσιμπήσετε τίποτα από εκεί και δε χρειαστεί να γαμηθείτε στο διάβασμα στην εξεταστική όπως κάνω κι εγώ τώρα.