Ας μιλήσουμε για Μέταλ.

Έστιν ουν Μέταλ μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης, ηδυσμένω σόλο, χωρίς εκάστω των μουσικών ειδών εν τοις μορίοις, δια μος πιτ και χεντμπάνγκινγκ περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν.
Αριστοτέλης, 400 τόσα προ Χριστού.

Εν αρχή ήταν η ηλεκτρική κιθάρα.
Εφευρέθηκε κάπου στον εικοστό αιώνα, από κάποιον (τόσο ισχυρή θα είναι σε όλη τη διάρκεια της παρούσας εγγραφής η εγκυκλοπαιδικότητα) και μέχρι τα χίλια εννιακόσια εξήνταζ χρησιμοποιούνταν όπως περίπου κι η ακουστική από τους Μπήτληδες και τους λοιπούς ξενέρωτους για να τραγουδάνε αγαπησιάρικα τραγουδάκια για το πόσο αγαπούν την αγαπημένη αγάπη τους.
Μέχρι που μια μέρα, ένας τύπος ονόματι Τζίμης Χέντριξ (ο οποίος διαψεύδει τις φήμες που τον θέλουν να αποτελεί Γαλάτη ήρωα του Γκοσινί) είχε άγριες καύλες. Μη βρίσκοντας καμία γκόμενα, γκόμενο ή μηλόπιτα διαθέσιμη στην τριγύρω περιοχή, άρχισε να τρίβει το πουλί του πάνω στις χορδές της κιθάρας.
Το σπέρμα που έσταξε από το πουλί του Τζίμη βραχυκύκλωσε κάτι καλώδια μέσα στην κιθάρα (την οποία μάλλον πρέπει να είχε πάρει από τους Κινέζους, για να μπάζει τόσο εύκολα) και, καθώς συνέχιζε να την τρίβει, άγριοι ήχοι αντήχησαν από την κιθάρα που άλλοι θα θεωρούσαν χαλασμένη.
Ήταν η πρώτη απόδειξη πως η ηλεκτρική κιθάρα με την ακουστική κιθάρα είχαν τόση σχέση όση και η ηλεκτρική σκούπα με την ακουστική σκούπα.
Ο Τζίμης όμως δεν ήταν ο πρώτος που έπαιξε μέταλ. Αφού τελείωσε να ικανοποιεί τις σεξουαλικές ορέξεις του με την κιθάρα, πήγε χτύπησε πρέζα και πέθανε. Ήταν ολοφάνερο ότι αυτός που έμελλε να αποκαλύψει στον κόσμο την ανίερη σατανίλα του μέταλ έπρεπε να αντέχει πιο πολύ την πρέζα.
Δεν είναι τυχαίο ότι το μέταλ γιορτάζει του Οζίου Όσμπορν.
Ο Όζιος Όσμπορν γεννήθηκε στην Αγγλία, η οποία είναι γνωστή κυρίως για το ότι οι Άγγλοι είναι ένα μάτσο ομοφυλόφιλοι σκατίφλωρες που πίνουν τσάι και τρώνε βραστό χοιρινό με σάλτσα μέντας. Βέβαια το ότι γεννήθηκε στην Αγγλία είναι μια σατανική σύμπτωση, καθώς (όπως ίσως θα περιμένατε) ο Όζιος είναι στην πραγματικότητα αρχαίος Έλληνας.
Μαζί με τον Τόνι Αϊόμι και κάποιον άλλον που δε θυμάμαι (εγκυκλοπαιδικότητα είπαμε) δημιούργησαν το Μαύρο Σάββατο, την πρώτη μπάντα που έστειλε στα ραδιοκύματα το κήρυγμα του Ασταρώθ που είναι γνωστό ως μέταλ.
Ο Αριστοτέλης, όπως είδατε στην εναρκτήρια ρήση μας, ορίζει το μέταλ ως μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας. Πράγματι, υπάρχει μια ισχυρή θεατρικότητα στο είδος που λέγεται μέταλ. Κι αυτή έγινε ολοφάνερη όταν οι Μαυροσάββατοι απέλυσαν τον Όζιο, γιατί έπαιρνε πάρα πολλά ναρκωτικά και δε φτάνανε για όλους τους, και προσέλαβαν τον Ρόνι Τζέιμς Ντίο.

Ο Ντίος ήταν αυτό που λέμε "νάνος νάνος με μια φωνάρα να". Οι φήμες λένε ότι τραγουδούσε σε μια όπερα έργα του Μότσαρτ, όταν ξαφνικά μια ξαφνική δίνη μεταλλικής ενέργειας τον πήρε ξαφνικά και τον μετακίνησε εντελώς ξαφνικά στην εποχή του μέταλ.
Ο Ντίος ξαφνιάστηκε. Το ξάφνιασμά του αυτό όμως σύντομα μετουσιώθηκε σε καθαρή μεταλλική καύλα, καθώς διαπίστωσε ότι ο Μότσαρτ μπορούσε να πάρει τα βιολιά του και να τα βάλει ένα ένα στον πάτο του, μπροστά στη θεσπέσια μελωδία του μέταλ.
Ένας άλλος Λουτσιάνος Παβαρότης, που δραστηριοποιήθηκε στο νουγουομπουχουμού (νιου γουέιβ οφ μπρίτις χέβι μέταλ), ήταν ο Μπρους Ντίκινσον. Την ονομασία του αυτή την πήρε επειδή γεννήθηκε όταν ο Δίας (γνωστός γαμιάς της αρχαιότητος) έβαλε το πουλί του στο γιο του τον Απόλλωνα.
Η μπάντα που πλαισίωσε τις φωνητικές αναζητήσεις του Μπρους λεγόταν Σιδηρά Παρθένος, επειδή όλα τα μέλη της ήταν παρθένοι κι από την αγαμία τους τα πουλιά τους είχαν γίνει σιδερένια. Η Σιδηρά Παρθένος έγινε εξαιρετικά δημοφιλής ανάμεσα στους φίλους του μέταλ, γιατί μπορούσαν να ταυτιστούν με την κατάσταση.
Αυτό αποφάσισε να το εκμεταλλευτεί ο Μπρους, κάνοντας τα τραγούδια του να μιλάνε για την ιστορία και τη θρησκεία. Το πάθος του Μπρους να διδάξει δεν ήταν τυχαίο: ήθελε να γίνει νηπιαγωγός, αλλά τα στερεότυπα της τότε εποχής δεν άφηναν έναν άντρα να ακολουθήσει αυτό το επάγγελμα.
Σε μια άλλη κατεύθυνση κινήθηκε μια άλλη μεγάλη μπάντα που ξεκίνησαν οι Ugly, οι Ιερείς του Ιούδα. Στην αρχή ο κόσμος πίστευε ότι ο Ιούδας ήταν ο γνωστός που πούλησε τον Τζίζαντα στους Ρωμαίους για να πάρει κάτι μίζες και μια άδεια για το εξοχικό του.
Ωστόσο στην πραγματικότητα ήταν ένας πρώην γκόμενος του Χάλφορντ, τον οποίο ο Χάλφορντ είχε κάνει θεό, μια φορά να τον δει, να του πει σ'αγαπώ, γύρνα πίσω. Πού να ξέρουν, οι δύσμοιροι, πόσο κυριολεκτούσαν όταν έλεγαν "τι νότες πιάνει ο πούστης".
Τι γινόταν, όμως, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού;
Γύρω στα τέλη των εβδομήνταζ, ο ιππότης Εδουάρδος της στρογγυλής τραπέζης των Βαν Χέιλεν, καθώς τίναζε την πιτυρίδα από την περήφανη σεβεντιάρικη περμανάντ του, έπεσε από μέσα μια κιθάρα. Εντελώς ασυναίσθητα, την πήρε στα χέρια του κι άρχισε να παίζει μεταλλοειδείς ήχους.
Προς τιμήν του ότι βρήκε την κιθάρα στα μαλλιά του, το νέο αυτό είδος ονομάστηκε hair metal.
Πολύ γρήγορα έγινε μόδα, κυριάρχησε στη μουσική σκηνή των ογδόνταζ και οδήγησε σε αύξηση της τρύπας του όζοντος, ενώ τα τζιν-σωλήνες που έγιναν σήμα κατατεθέν του είδους οδήγησαν σε προβλήματα υπογονιμότητας.
Το hair metal είναι για τον πούτσο.
Γρηγόριος, έγκριτος μελετητής του μέταλ.
Αλλά αυτός ο άνθρωπος βάζει κεφαλοτύρι στο πιτόγυρο, οπότε ποιος τον γαμεί κι αυτόν και την άποψή του.
Την ίδια περίοδο άρχισε να δημιουργείται από τους Μετάλικα κάτι υπόγειο, γιατί δεν είχαν λεφτά και ζούσαν στο υπόγειο της μαμάς τους.

Στην αρχή, οι Μετάλικα είχαν για κιθαρίστα τον Ντέιβ Μαστέιν. Ο Ντέιβ είχε εξαιρετικές ικανότητες στην κιθάρα και στο να καμπυλώνει το χωρόχρονο (ή τουλάχιστον τις μπούκλες στο μαλλί του), δυστυχώς όμως δεν έμελλε να μείνει για πολύ στους Μετάλλικα, καθώς αυτός κι ο Χέτφιλντ μαλλιοτραβήχτηκαν ένα βράδυ, επειδή ο Ντέιβ δανειζόταν τις Μπάρμπι του Χέτφιλντ και δεν τις επέστρεφε ποτέ.
Ανήμπορος να ξεπεράσει αυτό το μαλλιοτράβηγμα, ο Ντέιβ έφτιαξε τη δικιά του μπάντα, με μπλακ τζακ και πόρνες. Η μπάντα αυτή ονομάστηκε Μέγκαντεθ. Δεν κατάφερε όμως ποτέ να επισκιάσει τους Μετάλλικα, γιατί αν το κατάφερνε η ανήσυχη Ελληνίδα μάνα δε θα έλεγε όλο αγωνία στο καμάρι της "πάλι αυτά τα Μετάλλικα ακούς;" αλλά "πάλι αυτά τα Μέγκαντεθ ακούς;".
Στο μεταξύ, ο Χέτφιλντ αναπλήρωσε το κενό του Ντέιβ προσλαμβάνοντας τον Κερκ Άιντ'απ'εδώ-Χάμετ, ο οποίος τότε δούλευε μπουζουξής στην Αννούλα τη Βίσση. Θα έπαιρνε και τον Τάκη τον Κουβατσέα, αλλά η Αννούλα δεν τον άφηνε να φύγει κι έτσι αρκέστηκε στον Λαρς Ούλριχ.
Σύντομα, όμως, έμελλε να θρηνήσουν κι άλλη απώλεια. Ο μπασίστας της μπάντας, Κλιφ Μπάρτον, πέθανε σε ένα φριχτό δυστύχημα με λεωφορείο: μόλις έφτασε στην πλατεία Αριστοτέλους, εκατοντάδες γριές όρμηξαν να προλάβουν τα καθίσματα, με αποτέλεσμα να μην προλάβει να αντιδράσει και να ποδοπατηθεί από μπαστούνια κι ορθοπεδικά παπούτσια.
Η συνέχεια δεν έμελλε να είναι αντάξια της αρχής. Τους Μετάλλικα τους βρήκε η έλλειψη έμπνευσης, το γκέιτζ, η φιλαργυρία του Λαρς, το Σεντ Άνγκερ και η τριχόπτωση.
Την ίδια ώρα, σε ακόμα πιο κάτω υπόγειο, ας πούμε αν ήταν οι Μετάλλικα τα εκδοτήρια στο σταθμό του μετρό πάμε πλέον στις αποβάθρες (ναι, ακόμα δεν έχουμε μετρό στη Θεσσαλονίκη, Κατερίνα, σκάσε), βρισκότανε κάτι τύποι σαν τον Ίνγκβι Μάλμστην, ο οποίος ήταν απευθείας απόγονος του Παγκανίνι, από ένα ξώγαμο που είχε κάνει με μια γκρούπι του, και μια μέρα βρήκε κάτι κρυφές παρτιτούρες του, τις έπαιξε στην κιθάρα και αποθεώθηκε.
Της ίδιας φιλοσοφίας υπήρξε και ο Ιωάννης Πετρούκιος, κιθαρίστας της σχολής μουσικών οργάνων μπάντας Ντρημ Θήατερ, ο οποίος σήμερα παραδίδει τα μαθήματά του δωρεάν στο youtube.
Ταυτόχρονα, το hair metal έβρισκε βίαιο θάνατο, καθώς τα ογδόνταζ τελείωσαν κι ο κόσμος είχε αρχίσει να καταλαβαίνει ότι τα γυναικεία σακάκια με τις βάτες, η περμανάντ και οι βιντεοταινίες με τον Στάθη Ψάλτη ήταν ένα τραγικό, τραγικό λάθος. Αντί γι'αυτό, ο κόσμος άρχισε να ακούει γκραντζ.
Ψόφος στους Κομπέινς!
Φίδης, έτερος έγκριτος μελετητής του μέταλ.

Φυσικά, το μέταλ δεν έμελλε να παραδώσει έτσι εύκολα τα ηνία. Οι φανατικοί μεταλλάδες βυθίζονταν ακόμα βαθύτερα στο βούρκο της σατανίλας, καθώς ξεπηδούσαν το μπλακ και το ντεθ μέταλ, που ακόμα και σήμερα πολύ λίγοι ξεχωρίζουν κι ακόμα λιγότεροι νοιάζονται για τη διαφορά.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα και των δύο ειδών είναι ότι μπορείς κάλλιστα να τα τραγουδήσεις έχοντας φαρυγγίτιδα ή καρκίνο στον οισοφάγο και κανείς δεν πρόκειται να καταλάβει τη διαφορά.
Το μπλακ και το ντεθ βρήκαν μεγάλη απήχηση στις Σκανδιναβικές χώρες, κάτι που είναι απόλυτα λογικό, γιατί εκεί πέρα έχουν έξι μήνες μαύρη νύχτα και είναι δεύτεροι στις αυτοκτονίες, πίσω από τους Γιαπωνέζους, οι οποίοι έχουν τουλάχιστον το καλό ότι από μόνοι τους απαλλάσσουν τον πλανήτη απ'την παρουσία τους.
Μάλιστα, ανέπτυξαν και δικό τους υποείδος του μπλακ ονόματι Βίκινγκ μέταλ, το οποίο είναι σαν να ερχόμαστε εμείς οι Έλληνες και να βγάζουμε το βυζαντινομέταλ, του οποίου το χαρακτηριστικό θα είναι ότι οι τραγουδιστές θα ψέλνουν σε πλάγιο β'.
Σε χαμηλότερο βάθος του σκότους και του ερέβους, βγήκανε οι Παντέρα, των οποίων το αποκορύφωμα της γαματοσύνης τους ήταν ότι τραγούδησαν soundtrack για ένα επεισόδιο του Μπομπ του Σφουγγαράκη. Όλα πήγαιναν ωραία και καλά, μέχρι που ένας ψυχάκιας πυροβόλησε τον Ντάιμ στο κεφάλι, γιατί υποπτευόταν ότι ο Ντάιμ του γάμησε τη γυναίκα-και δεν είχε άδικο.
Οι Παντέρα και το επαναστατικό τους παίξιμο έθεσαν τις βάσεις για να βγουν στο προσκήνιο οι μπάντες του αποκαλούμενου νιου μέταλ. Σύμφωνα με τον έγκριτο μελετητή του μέταλ Γρηγόριο, το hair metal είναι πιο για τον πούτσο από το νιου μέταλ, αλλά σύμφωνα με όλο τον υπόλοιπο κόσμο το νιου μέταλ κερδίζει με διαφορά, τυπώνει τους στίχους του I Wanna Rock, τους κάνει κωλοσφούγγι και λοιπές ρήσεις του Διπρόσωπου που τον έφαγε κι αυτόν το μαύρο σκοτάδι σαν τον Ντάιμ.
Γνωστές μπάντες του νιου μέταλ είναι οι Λίνκιν Παρκ, γνωστοί και ως "Χατζηγιάννης του Μέταλ", οι Λιμπ Μπίζκιτ, γνωστοί και ως "Σούργελο που προσπαθεί να μιμηθεί τον Χατζηγιάννη στο X-Factor-του Μέταλ", και οι Κορν, οι οποίοι αρέσουν στον Γρηγόριο, ο οποίος θεωρεί ότι το hair metal είναι για τον πούτσο.
Κάθε μέρα ακούει Κορν, μήπως είναι ηλίθιος;
Το νιου σιγά σιγά έδωσε τη θέση του στο ίμοκορ και σε κάτι άλλες παρόμοιες παπαριές, οι οποίες όμως εξοργίζουν με την ανιερότητά τους τον Λέμμυ, ο οποίος έχει ορκιστεί να μην πεθάνει μέχρι το μέταλ να επανέλθει στις παλιές του δόξες. Ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, φέρεται να ευχήθηκε στον Λέμμυ καλή επιτυχία στο έργο του.
Και φυσικά, ας μην ξεχνάμε το πάουερ μέταλ. Το πάουερ είναι αγαπητό είδος ανάμεσα στους χοντρούς σπυριάρηδες σπασίκλες που δηλώνουν Παναθηναϊκός χωρίς να ξέρουν να αναγνωρίσουν ούτε τρεις παίκτες και κάτι τέτοια που έλεγε ο Μάικιους στις δόξες του. Μπροστάρηδες του είδους αποτελούν οι Ντράγκονφορς.
Θα έχετε ακουστά, φαντάζομαι, ένα ηλεκτρονικό παίγνιο που καλείται "Guitar Hero". Αυτό που δεν είναι γνωστό στους πολλούς είναι ότι ο δημιουργός αυτού του παιγνίου γεννήθηκε χωρίς δάχτυλα στα χέρια του κι έτσι μισεί όλους όσους έχουν δάχτυλα. Έτσι, λέγεται ότι έκανε ειδική συμφωνία με τους Ντράγκονφορς, για να τον προμηθεύουν με τραγούδια κατάλληλα για να βασανίζει όσα πιο πολλά δάχτυλα γίνεται.
Ο κιθαρίστας αυτής της μπάντας, Χέρμαν Λι, δε μετράει, καθώς είναι Κινέζος και ως γνωστόν οι Κινέζοι μπορούν να κάνουν όλα όσα δεν μπορεί να κάνει όλη η υπόλοιπη ανθρωπότητα και στο ενδιάμεσο να κάνουν και διάλειμμα για καφέ.
Αυτά, και να προσέχετε μην ακούσετε κατά λάθος hair metal και αναφρικιάσετε και σηκωθούν οι τρίχες στο σβέρκο σας από το πόσο αποτρόπαια για τον πούτσο είναι...γαμώ την πουτάνα σου, Γρηγόρη, σταμάτα να μου παίρνεις το πληκτρολόγιο μέσα απ'τα χέρια.