Λεφτάλικα: Η ιστορία πίσω από τη μπάντα

Αν κρίνω από την αναγνωσιμότητα της τελευταίας ανάρτησης, οι ιστορίες όπου περιγράφω τη ζωή του τάδε badass τύπου που μου κατέβηκε στο μυαλό τραβάνε λιγότερα νούμερα τηλεθέασης κι από αυθεντικό και έξυπνο σενάριο στην τηλεόραση (παρ'όλα αυτά, τα τρία άτομα που μπορεί να ενδιαφέρονται για το τέλος της δε θα μείνουν παραπονεμένα). Κι επειδή, σαν κάθε ροκ σταρ, ζω για να με συζητάνε, το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να αναλύσω κάτι που θα τσαντίσει τους πάντες και θα ξεκινήσει ατελείωτα flame wars, όσο εγώ θα σιγοντάρω σαν την Τατιάνα.

Κι επειδή η ιστορία έχει δείξει ότι πάντα γαμιέται ο Δίας όταν γράφω απόψεις για μουσική, σήμερα η κουδούνα χτυπάει για τους Μετάλικα.

Η ιστορία της μπάντας που κατάφερε να καταστεί συνώνυμο της μέταλ μουσικής στα μάτια της τρομοκρατημένης μάνας που ο κανακάρης της "πάλι ακούει αυτά τα Μετάλικα, τι να τον κάνω, να τον τάξω στον Άγιο Νεκτάριο;", ξεκινάει το 1981 με μια αγγελία που έβαλε σε μια εφημερίδα ο Λαρς Ούλριχ.
Ο Λαρς Ούλριχ είναι ένας από τους δύο ντράμερ με κάποια μυστήρια βορειοευρωπαϊκή καταγωγή που έγιναν γνωστοί σε Αμερικάνικη μπάντα. Ο άλλος είναι ο Άλεξ Βαν Χέιλεν, της γνωστής οικογενείας.
Επίσης ο Λαρς Ούλριχ είναι ένα τεράστιο εγωκεντρικό αρχίδι.
Είναι ο μόνος ίσως που μπορεί να συναγωνιστεί τον Μπόνο στη σχετική κατηγορία των Grammys για το "καλύτερο τεράστιο εγωκεντρικό αρχίδι".
Ο Λαρς λοιπόν έβαλε μια αγγελία σε μια εφημερίδα, στην οποία ζητούσε άτομα για να παίξουν μαζί του, γιατί προφανώς αυτός ο άνθρωπος δεν υπήρχε περίπτωση να έχει φίλους. Μέσω αυτής της αγγελίας βρήκε τον Τζέιμς Χέτφιλντ, ο οποίος είναι εγωκεντρικό αρχίδι αλλά όχι στα επίπεδα του Λαρς.
Λίγο καιρό αφότου συναντήθηκαν, ο Λαρς κι ο Τζέιμς προσέλαβαν τον πρώτο τους κιθαρίστα, ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον Ντέιβ Μαστέιν.
Καταλαβαίνετε πού πήγαινε το πράμα. Τρία εγωκεντρικά αρχίδια είναι υπερβολικά πολλά για να χωρέσουν σε μια μπάντα, και πολύ σύντομα ο Ντέιβ πήρε πούλο, γιατί έπινε πολλά ναρκωτικά και δεν έφταναν για όλους.
Ο Ντέιβ φυσικά δεν το ξεπέρασε ποτέ. Για τις επόμενες τρεις δεκαετίες, το μόνο που ασχολιόταν ήταν το να κράζει τους Μετάλικα ότι έγιναν διάσημοι πατώντας πάνω στις δημιουργίες του και να προσπαθεί να αποδείξει ότι η καινούρια του μπάντα, ονόματι Μέγκαντεθ, είναι καλύτερη.
Η αλήθεια είναι ότι οι Μέγκαντεθ έχουν να επιδείξουν γερά δείγματα μέταλ, λιγότερες ντροπιαστικές αποτυχίες από τους Μετάλικα, και σίγουρα απείρως πιο badass όνομα, καθώς 1 Megadeth= 1,000,000 deths. Και ξέρετε τι είναι πιο badass από ένα εκατομμύριο θανάτους; Τίποτα. Take my word for it.
Δυστυχώς, ο Ντέιβ Μαστέιν έπρεπε να το καταστρέψει με την επιμονή του, σαν καλό εγωκεντρικό αρχίδι, να τραγουδάει ο ίδιος. Κι όσοι έχετε ακούσει τον Ντέιβ Μαστέιν να τραγουδάει θα ξέρετε ότι ο Ντέιβ Μαστέιν δε θα έπρεπε να τραγουδάει.

Κι ο Χέτφιλντ μπορεί να μην του αναθέσει ποτέ κανείς ρόλο σε κάποιο επερχόμενο Dio tribute, αλλά τουλάχιστον δεν ακούγεται σαν ξεκούρδιστος αριστερός ψάλτης.
Ο κιθαρίστας που κλήθηκε να αντικαταστήσει τον Μαστέιν, ο Κερκ Χάμετ, έχει αποκληθεί από πολλούς "μπουζουξής". Η αλήθεια είναι ότι, σαν κιθαρίστας, ο Χάμετ ήταν και είναι περιορισμένος σε πέντε στάνταρ μοτίβα, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, γιατί more often than not οι κιθαρίστες που ξέρουν εκατό κιλά κιθάρα την ψωνίζουνε και παριστάνουν τον Σατριάνι.
Ή το γυρνάνε στο συνθεσάιζερ και στις ηλίθιες μπαλάντες.
-Την επόμενη φορά που θα αναφέρεις τους Βαν Χέιλεν, θα φας Νόκια 3310 στο κεφάλι.
Επίσης, ο Χάμετ είναι, σήμερα που μιλάμε, 52 χρονών μαλάκας κι ακόμα δεν έχει καταφέρει να φυτρώσει παραπάνω απ'το γυμνασιακό μουστάκι. Κι ο Lemmy δε τα σηκώνει αυτά.
Ο Λαρς, εκτός από εγωκεντρικό αρχίδι, ήταν κι αυτός ένας μέσος ντράμερ. Δεν είχε κάτι που να ξεχωρίζει, απλώς έφερνε τη βρωμοδουλειά εις πέρας. Δεν ήταν, ας πούμε, όπως ο Λομπάρδος στους Σλέγιερ (άλλη μια μπάντα με εφτά χιλιάδες φορές πιο badass όνομα από τους Μετάλικα), που όποιος ακούει τα ντραμς του Λομπάρδου βγάζει αυτομάτως τρίχες στο στήθος.
-Άρα στην ουσία η πιο επιτυχημένη μπάντα στην ιστορία του μέταλ αποτελείται από τρεις μέτριους καλλιτέχνες και τα ριφ του Μαστέιν;
Όχι. Υπάρχει ένα ακόμα μυστικό συστατικό: ο Κλιφ Μπάρτον, ένας από τους δύο μπασίστες που αξίζει να θυμάται κανείς. Ο άλλος είναι ο Στιβ Χάρις, των Μέιντεν.
Όταν οι περισσότεροι άλλοι μπασίστες στην ιστορία της ροκ ακολουθούσαν τη μελωδία της κιθάρας δύο οκτάβες κάτω, ή απλά έπαιζαν την ίδια νότα γιατί ποιος νοιάζεται, ο Κλιφ έπαιρνε το όργανό του και έκανε παπάδες.
Θυμάστε την αρχική εισαγωγική μελωδία στο Για Ποιον Χτυπάει η Κουδούνα; Ναι, αυτό ήταν μπάσο.
Αυτοί οι τέσσερις τύποι λοιπόν ηχογράφησαν, πατώντας πάνω στα ριφ του Μαστέιν, το άλμπουμ Kill 'Em All, το οποίο αρχικά ήθελαν να πούνε Metal Up Your Ass, αλλά καμία δισκογραφική δε θα το πουλούσε αυτό. Κάτι που αρχικά είχε συμβεί με τους Spinal Tap και το εξώφυλλο του Smell The Glove.
Το άλμπουμ αυτό περιείχε βρώμικα, σκληρά κι ακατέργαστα θρας κομμάτια, τα οποία ήταν τόσο ακατέργαστα που είχαν ακόμα τα γρέζια πάνω. Αν η μουσική των Μετάλικα ήταν καύσιμο, το Kill 'Em All θα ήταν το μαζούτ που καίνε τα πλοία.
And it was fuckin' awesome.
Αμέσως μετά ήρθε το Ride The Lightning, το οποίο ήταν ίσως το καλύτερο άλμπουμ των Μετάλικα, το οποίο ήταν δημιουργική εξέλιξη από τα ριφ του Μαστέιν (φυσικά ο ίδιος, αν τον ρωτήσετε, θα σας πει ότι ακόμα και το St. Anger είναι κλεμμένο από τον καιρό που ήταν στη μπάντα) και μια νέα, βελτιωμένη έκδοση του Kill 'Em All, με μπλε και πράσινους κόκκους.
Επίσης, για μία μερίδα της πολυδιασπασμένης σαν τις συνιστώσες του Σύριζα fanbase των Μετάλικα, το Ride The Lightning σηματοδότησε την πρώτη από τις εφτά χιλιάδες φορές που ξεπουλήθηκαν. Ο λόγος; Περιείχε μια μπαλάντα.

Όποιος έχει ακούσει το Ride The Lightning και το Creeping Death έχει μάλλον αντίθετη άποψη περί ξεπουλήματος.
Το επόμενο φυσικό βήμα ήταν το Master Of Puppets, ένα από τα πιο καθοριστικά άλμπουμ στην ιστορία του μέταλ, το οποίο επιδείκνυε τα ταλέντα του Κλιφ σε όλο τους το μεγαλείο. Φαινόταν ότι ο μικρός ήταν προορισμένος για μεγάλα πράγματα.
Αλλά δυστυχώς, ο Σατανάς αποφάσισε ότι το αίμα του Ράντι Ρόουντς δεν του ήταν αρκετό.
Η μοίρα επιφύλασσε στον Κλιφ τραγικό θάνατο, σε ένα δυστύχημα το οποίο θα ήταν πάρα πολύ αστείο αν το θύμα ήταν ο Γουίλι το Κογιότ, αλλά επειδή ο Κλιφ δεν ήταν κινούμενο σχέδιο πέθανε κι έτσι δεν είναι αστείο.
Για να αντικαταστήσουν τον Κλιφ, ο Χέτφιλντ κι ο Λαρς προσέλαβαν τον Τζέισον Νιούστεντ. Δυστυχώς για τον δύσμοιρο Τζέισον, ο Χέτφιλντ κι ο Λαρς δεν είχαν ξεπεράσει ακόμα τον τραγικό χαμό του Κλιφ, κι έτσι δεν τον συμπάθησαν.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει και πολλά, γιατί ο Χέτφιλντ κι ο Λαρς δε συμπαθούν κανέναν, εκτός από τον Μπέντζαμιν Φράνκλιν τυπωμένο σε πράσινο χαρτί.
Έτσι, στο πρώτο άλμπουμ που ηχογράφησαν με τον Τζέισον, το And Justice For All, τον άφησαν να παίξει κανονικά το μπάσο του, και μετά του έριξαν καθαρτικό στον καφέ, κι όση ώρα ο Τζέισον πάλευε με τη χέστρα, χαμηλώσανε την ένταση στο τελικό μιξ ώσπου να μην ακούγεται.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο ήχος του άλμπουμ ήταν πιο ξερός κι από την Αριζόνα τον Ιούλιο, αλλά αυτό δεν είχε καμία απολύτως σημασία, γιατί οι Μετάλικα ξεπουλήθηκαν! Είχαν δηλώσει κάποτε ότι δε θα γύριζαν ποτέ βίντεο κλιπ για τα τραγούδια τους, και Ω ΘΕΟΙ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;

Αλλά είναι ένα fuckin' badass βίντεο κλιπ, αν και όχι τόσο badass όσο το βίντεο κλιπ των Μέγκαντεθ (ναι, ασχολούμαι πολύ με τους Μέγκαντεθ σε αυτό το άρθρο) για το Head Crusher, το οποίο περιέχει ένα τηλεπαιχνίδι στο οποίο φυλακισμένοι δέρνονται μεταξύ τους μέχρι γαμημένου θανάτου.
Αν ο Μαστέιν δεν ήταν ξαναγεννημένος Χριστιανός, θα ήταν ο πιο badass άνθρωπος στον πλανήτη.
Οι κατηγορίες για ξεπούλημα θα συνεχίζονταν και στο επόμενο άλμπουμ της μπάντας, το Metallica/The Black Album (να μη συγχέεται με το The Beatles/The White Album), το οποίο είχε πλέον απομακρυνθεί επικίνδυνα από τα θρας ξεκινήματα της μπάντας (και τα ριφ του Μαστέιν) και πλησίαζε πλέον στο απλό hard rock.
Αυτές οι κατηγορίες δεν ήταν πια αβάσιμες, αν κρίνουμε από το Nothing Else Matters, ένα τραγούδι που γράφτηκε για εκείνη τη σκηνή σε κάθε ταινία της Τζούλια Ρόμπερτς όπου το ζευγάρι χωρίζει και βλέπουμε ένα μοντάζ με τα δύο μέλη του ζευγαριού να κλαίνε, να πίνουν και να κατεβάζουν μια οικογενειακή συσκευασία Haagen Dazs στην καθισιά.
Και μετά υπάρχει το Enter Sandman. Το Sandman είναι θρας όσο ο ΠΑΟΚ είναι ο αυριανός νικητής του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά σίγουρα μετράει σαν κομμάτι κι είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα riff της ιστορίας της ροκ. Αυτό που δεν ξέρουν οι πολλοί είναι ότι είναι απολύτως και ασυστόλως κλεμμένο από ένα τραγούδι που δεν έχει ακούσει ποτέ κανείς, μιας μπάντας που δεν έχει ακούσει ποτέ κανείς.

Γενικά οι 'Τάλικα ήταν πιο ξεδιάντροποι στο να οικειοποιούνται ξένες εμπνεύσεις κι από τους Λεντ Ζέπελιν, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: ποιος θέλει να ακούσει μια μπάντα της οποίας το όνομα είναι το πρόγραμμα διαχείρισης λογιστικών φύλλων της Microsoft?
Αλλά μετά ήρθε το 1996 με το real deal στο ξεπούλημα, μία κίνηση που έμελλε να διχάσει την fanbase χειρότερα κι από τότε...ε...τότε...που...ε...χμ...ε...γκρ...σας παρακαλώ...αφήστε με...μια τελευταία φορά...τελευταία τελευταία...δε θα το ξανακάνω...
-*αναστεναγμός* Άντε, καλά...
...από τότε που οι Βαν Χέιλεν προσέλαβαν τον Σάμι Χέιγκαρ.
Και ποια ήταν η κίνηση αυτή;
Έκοψαν τα μαλλιά τους.
Sad but true. Ο Χέτφιλντ, ο Λαρς, αυτοί οι τύποι, δεν ενσάρκωναν πια τον μαλλιά που ο μπαμπάς σου σου έλεγε να μην τον κάνεις παρέα. Ήταν οι ίδιοι ο μπαμπάς σου.
Φυσικά, η τριχόπτωση δε βοηθάει κανέναν, και το να κόψεις τα μαλλιά σου είναι πολύ πιο αξιοπρεπές απ'το να παριστάνεις τον Ρότσα στα γεράματα, αλλά όπως φαίνεται, σαν τον Σαμψών, οι υπερδυνάμεις των Μετάλικα ήταν κρυμμένες στα μαλλιά τους, γιατί το άλμπουμ που έβγαλαν ήταν το Load.
Δεν ήταν μόνο ότι ο Χέτφιλντ έμοιαζε με τον μπαμπά σου: η μουσική του άλμπουμ ήταν η μουσική που θα άκουγε ο μπαμπάς σου. Αν ήταν ροκάς βεβαίως στα νιάτα του και δεν άκουγε Καζαντζίδη. It was still technically rock, αλλά λιγότερο με την έννοια που είναι ροκ οι Μετάλικα και περισσότερο με την έννοια που είναι ροκ ο Έρικ Κλάπτον.
Κι επιπλέον, το album cover ήταν αίμα και σπέρμα. Κανονικά, αυτό θα έπρεπε να κωλομετράει, αλλά οι ιδέες που φαίνονται καλές στα χαρτιά δεν είναι πάντα καλές και στην πραγματικότητα. Ρωτήστε αυτούς που έκλεισαν εισιτήριο για Νέα Υόρκη στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001.
Τα ίδια και χειρότερα συνέβησαν στο επόμενο άλμπουμ, το Reload, το οποίο περιείχε το The Memory Remains, ένα τραγούδι με φωνητικά από κάποιαν Marianne Faithful. Η τύπισσα ήταν γκόμενα του Μικ Τζάγκερ κάποτε, και αυτό που είχε να προσφέρει φωνητικά στο τραγούδι ήταν μια φτηνή απομίμηση της Εντίθ Πιαφ από τα ράφια του Λιντλ. Τι πιο Μετάλικα από αυτό;!

Επίσης, κάτι είχε αλλάξει στα φωνητικά του Χέτφιλντ και πλέον τραγουδούσε μέσα απ'τον πρωκτό του, σαν τον Τσαντ Κρούγκερ. Αλλά πολύ χειρότερα πράγματα έμελλε να συμβούν στην μπάντα, όταν ο Λαρς ανακάλυψε το Ίντερνετ και, ω, τι ντροπή! Κάποιοι πειρατεύουν τα τραγούδια μας! ΠΟΛΕΜΟΟΟΟΣ!
Φυσικά, η πειρατεία υπήρχε ακόμα από την εποχή των βινυλίων και των 8-tracks, αλλά ο Λαρς ήταν πεπεισμένος ότι το Ίντερνετ ήταν ο Σατανάς. Έτσι, έγινε μαϊντανός σε όλες τις κινήσεις κατά της πειρατείας, σε μια πολύκροτη δίκη που έκλεισε τον τότε μεγαλύτερο πάροχο πειρατικού περιεχομένου, το Napster.
Η ανθρωπότητα απάντησε στην πτώση του Napster με ένα συλλογικό κωλοδάχτυλο και συνέχισε να πειρατεύει περιεχόμενο. Και μετά ήρθε το St. Anger.
Δύο πολύ, πολύ άσχημα πράγματα συνέβησαν στο St. Anger. Το πρώτο ήταν ότι δεν περιείχε καθόλου σόλο.
Ας κάνουμε έναν παραλληλισμό με τη γνωστή σε όλους πράξη της συνουσίας. Το riff ενός μέταλ τραγουδιού είναι η κίνηση των γοφών μπρος-πίσω. Είναι απαραίτητο για να γίνει η δουλειά, προετοιμάζει την κατάσταση, δεν μπορείς να φτάσεις στην κορύφωση χωρίς αυτό (εκτός κι αν είσαι πρόωρος εκσπερματιστής σαν τον Μάλμστην).
Το σόλο είναι η κορύφωση. Είναι όταν χύνεις στα μούτρα της/του παρτενέρ σου, ανακράζοντας "Πάρ'τα μωρή άρρωστη". Και μετά περισσεύει συνήθως ένα ακόμα ρεφρέν, το οποίο είναι το τσιγάρο μετά, ή το κατούρημα μετά για όσους δεν καπνίζουν.
Όταν λοιπόν έχεις ένα τραγούδι που κρατάει 7 λεπτά και δεν έχει σόλο, είναι σαν να γαμάς χωρίς να χύνεις.
Με αυτό δεν εννοώ ότι το να γαμάς για 7 λεπτά χωρίς να χύνεις είναι υπερβολικό και μάλλον δεν ήταν και πολύ καλός ο παραλληλισμός μου, αλλά αυτή ακριβώς είναι η αίσθηση που αφήνουν τα τραγούδια του St. Anger. Προχωρούν, προχωρούν, προχωρούν, χωρίς να φτάνουν στην κορύφωση ποτέ, κουράζοντας έτσι τον ακροατή.
Αλλά ακόμα κι έτσι, θα μπορούσαμε να το αποδεχτούμε σαν πειραματικό υλικό, σαν κάτι που ξεφεύγει απ'την πεπατημένη, αυτό που δεν υπολογίσαμε όμως είναι το γνωστό: ότι ο Λαρς είναι ένα τεράστιο εγωκεντρικό αρχίδι.
Φοβούμενος ότι, ακόμα και μετά το φιάσκο του Napster, μπορεί να υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος στον κόσμο που να μην τον μισεί, ο Λαρς ακολούθησε μια νέα πρωτοποριακή τεχνική: πέταξε τα πανάκριβα ντραμς του στα σκουπίδια, και τα αντικατέστησε με πέντε άδειους τενεκέδες φέτας. Στη συνέχεια όρμηξε μετά μανίας πάνω στους τενεκέδες, έχοντας πρώτα μυτάρει πέντε γραμμάρια κόκα από τον αφαλό μιας ανήλικης πόρνης.
Και ιδού το αποτέλεσμα.

Αν υπάρχει έστω και μία σταλιά μουσικού γούστου στον πλανήτη, μ'αρέσει να σκέφτομαι ότι όποιοι αγόρασαν το σιντί (αντί να το πειρατέψουν για να δώσουν το δικό τους κωλοδάχτυλο στον Λαρς) το χρησιμοποίησαν αμέσως μετά για να κόψουν τις φλέβες τους.
Μπορείς να κόψεις τις φλέβες σου με ένα σιντί, έτσι;
Εν πάση περιπτώσει, πλέον δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος στον κόσμο που να μη μισεί τον Λαρς με κάθε κύτταρο της ύπαρξής του, αλλά οι Μετάλικα δεν είχαν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη.
Αυτή η τελευταία τους λέξη ήταν το Death Magnetic, ένα άλμπουμ που, επιτέλους, επέστρεφε στις θρας ρίζες της μπάντας, αλλά πλέον αντιμετωπισμένες με 20 χρόνια πείρας και σοφίας λέμε τώρα. Και πράγματι, δεν ήταν άσχημο.
Αλλά, παρ'όλα αυτά, οι φαν βρήκαν και πάλι τρόπο να παραπονεθούν. Η πέτρα του σκανδάλου αυτή τη φορά ήταν κάτι που ονομάζεται dynamic range compression. Χοντρικά, αυτό το πράγμα σημαίνει ότι ο ήχος στην παραγωγή διαμορφώνεται έτσι ώστε ο εγκέφαλός σου να αντιλαμβάνεται υποσυνείδητα το τραγούδι ως πιο θορυβώδες απ'ό,τι είναι. Ακόμα πιο χοντρικά, σημαίνει ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι μια ανυπόφορη βαβούρα.
Και μάλιστα, κάποιοι υποστήριξαν ότι οι βερσιόν των κομματιών που χρησιμοποιήθηκαν για το Guitar Hero ήταν καλύτερες ηχητικά από τις βερσιόν του άλμπουμ. Κάτι που αποδεικνύει ότι το Guitar Hero γαμεί και σπέρνει.
Από εκεί και μετά, ησυχία, με εξαίρεση μια συνεργασία με τον Λου Ριντ η οποία απέδειξε αυτό που υποψιαζόμασταν εδώ και πολλά χρόνια: ότι ο Τζέιμς Χέτφιλντ είναι ένα τραπέζι.

Οπότε, ποια είναι η τελική ετυμηγορία για τους Λεφτάλικα; Σίγουρα οι πωλήσεις τους δεν αντιστοιχούν στο τι πραγματικά πρόσφεραν στην ανθρωπότητα, και τα Load, Reload και St. Anger κάνουν τους Μπον Τζόβενους να φαίνονται Τζούντας Πριστ λέμε τώρα. Αλλά, at the end of the day, they Killed 'Em All, they Rode the Lightning and they Mastered the Puppets.
Οπότε, ok, let them be.
Εκτός απ'τον Λαρς. Ο Λαρς να πάει να γαμηθεί.
Αυτά, και να προσέχετε μην αρνηθεί να παίξει με τη μπάντα σας ο Μαστέιν επειδή θεωρεί ότι προσβάλλετε το Χριστιανισμό.