Αυτοβοήθειά μας

Χθες πήγα και είδα το Χάρι Πότερ. Αλλά δε θέλω να μιλήσω για αυτό.
Εντάξει, αφού επιμένετε, θα αφιερώσω μια παράγραφο και μετά θα πάω στο θέμα. Ήμουν σε μία σκοτεινή αίθουσα γεμάτη με παιδάκια και εφήβους που λέγαν όλη την ώρα μαλακίες και έβλεπα ένα έργο του οποίου την υπόθεση και το τέλος ήδη ήξερα. Τουλάχιστον έκαναν καλή δουλειά στα εφέ.
Και τώρα στο θέμα. Πριν την ταινία, πήγα στο Public να σκοτώσω κανένα δίωρο διαβάζοντας τα άπαντα του Αρκά. Κατ'αρχήν αξίζει να σημειωθεί ότι αν εγώ ήμουν ο Καστράτο και έπρεπε να επιβιώσω με τη Λουκρητία θα τη σκότωνα.
Ούτε όμως μία στερημένη γάτα που τα βάζει συνεχώς με μια γριά και έναν ευνουχισμένο χοντρομπαλά είναι το θέμα μας.
Διασχίζοντας το Public, πέρασα κι από το ράφι με τα βιβλία αυτοβοήθειας. Και σκέφτομαι λοιπόν-μην ανησυχείτε, το κάνω καμιά φορά αλλά όχι πολύ συχνά- και σκέφτομαι λοιπόν, τι σκατά έχει πάει στραβά με την ανθρωπότητα και υπάρχουν άνθρωποι που αγοράζουν τέτοια βιβλία;
Κατ'αρχήν ας δούμε το θέμα ετυμολογικά. Αυτοβοήθεια θα πει να βοηθάς τον εαυτό σου. Αν χρειάζεται να ξοδέψεις 20 ευρώ (6.815 δραχμές, 28,15 dollars ή 17,65 pounds αν προτιμάτε) προκειμένου να σου πει ένας αργόσχολος τι πρέπει να κάνεις με τη ζωή σου, τότε μάλλον δεν είναι αυτοβοήθεια.
Κι έπειτα, είναι και τα θέματα που πραγματεύονται οι επίδοξοι νικητές του Πούλιτζερ (που τελικά θα μείνουν με το Πούλιτζερ στο χέρι). Έτσι πρόχειρα θυμάμαι σε αυτό το ράφι ένα βιβλίο που είχε το μεγαλεπήβολο τίτλο "Το μυστικό της ευτυχίας" ή το ίδιο με κάποια άλλη διατύπωση.
Νιώθω σαν να έχω πάθει πρόωρη αλωπεκίαση. Αλλά ας μην είμαστε προκατειλημμένοι. Και οι ηλίθιοι έχουν το δικαίωμα να ζήσουν. Τι θα γίνουν, κλέφτες; Βέβαια, αν γίνουν κλέφτες, το πιθανότερο είναι να πάνε φυλακή. Από την άλλη, αν έχεις διαβάσει Ισοβίτη, δεν είσαι και πολύ σίγουρος ποια μεριά των καγκέλων είναι καλύτερη.
Ας το σκεφτούμε όμως με βάση τη λογική. Ναι, ξέρω τι θα μου πείτε, ότι την τελευταία φορά που προσπαθήσαμε να σκεφτούμε κάτι με βάση τη λογική στην Ελλάδα καταλήξαμε στο να τραβάμε ό,τι βρίσκαμε πρόχειρο να τραβήξουμε. Αλλά ας κάνουμε μια προσπάθεια.
Αν η συγγραφεύς ήξερε το αληθινό μυστικό της ευτυχίας, και αυτό το μυστικό ΔΕΝ είναι τα λεφτά, δε θα έβγαινε να το μοιραστεί με τον υπόλοιπο κόσμο δωρεάν αντί να το πουλάει; Κι αν χρειάζεται να το πουλάει, τότε πάει να πει ότι το μυστικό της ευτυχίας είναι τα λεφτά. Άρα δεν είναι μυστικό.
Οπότε, συμπεραίνουμε ότι η συγγραφεύς δεν ξέρει την τύφλα της.
Μιλώντας για τύφλα, θυμήθηκα ένα άλλο βιβλίο που βρήκα εκεί πέρα στο ίδιο ράφι, το οποίο ήταν, κι εδώ προσπαθήστε να μην πηδήξετε από το πλησιέστερο παράθυρο ή από την αποβάθρα αν είστε στο μετρό, "Πώς να βελτιώσετε την όρασή σας".
Γιατί, ως γνωστόν, τα μάτια είναι σαν τους μύες. Αν τα εξασκήσετε καλά, δεν πα να έχετε και δεκαπέντε βαθμούς μυωπία, γλαύκωμα και αρχές καταρράκτη, σε λίγο καιρό θα βλέπετε μπεκάτσες στην κορυφή του Ολύμπου και θα τις πυροβολείτε κιόλας.
Εγώ, πάντως, αν μου ανέθεταν να γράψω τέτοιο βιβλίο, θα έγραφα στην πρώτη σελίδα, με μεγάλα γράμματα για να φαίνεται κιόλας, "Πηγαίνετε σε γιατρό", και οι υπόλοιπες διακόσιες σελίδες θα ήταν κατάλογος με καταστήματα οπτικών.
Επίσης πολλή πλάκα έχουν όλοι αυτοί που γράφουν βιβλία για το πώς να αδυνατίσεις, κι ο καθένας έχει κι από το δικό του τρόπο που είναι και ο μοναδικός πετυχημένος. Τύφλα να 'χουν τα Gilly Diet, οι κορσέδες Slim and Lift και ο μαγικός καφές που τον πίνεις και χάνεις πέντε κιλά σε δύο δευτερόλεπτα.
Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι αν τρως τα πατατάκια όπως η Τζούλια τρώει τα πέη και μετά η μόνη σου κίνηση είναι να πατάς το γκάζι, το φρένο και την κόρνα ένα νανοδευτερόλεπτο μετά το πράσινο, είναι πολύ λογικό να είσαι σαν ένας πλανήτης από λίπος.
Και μετά έχεις τον κάθε τυχάρπαστο που τα ελληνικά πανεπιστήμια του δώσανε ένα πτυχίο για να μην κλαίει, να σου λέει ένα σωρό μαλακίες για το μεταβολισμό, τις τροφικές δυσανεξίες, για το σύνδρομο Άσπεργκερ και για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, αλλά κανείς δε σου λέει "Άσε κάτω το γύρο και πήγαινε περπατώντας μέχρι το περίπτερο να πάρεις τα τσιγάρα σου"!
Εν κατακλείδι, το μόνο πρόβλημα που μπορούν να λύσουν τέτοιου είδους βιβλία είναι το οικονομικό του συγγραφέως. (Μ' αρέσει όταν τα γράφω καθαρευουσιάνικα)
Υ.Γ. Αν όσα έγραψα παραπάνω βγήκαν μαλακίες, φταίει η ζέστη και η καφεΐνη. Και ο Χάρι Πότερ.