Ο ήλιος καίει; Να κι εμάς!

Σας έλειψα, πουλάκια μου; Όχι; Καλά, δεν πειράζει, τα κρατάω εγώ αυτά και θα περάσουμε ωραία. Σήμερα, αγαπητοί φίλοι και συναγωνιστές σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, θα συζητήσουμε για ένα καυτό κοινωνικό θέμα ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΕΧΩ ΒΑΡΕΘΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΚΙ ΑΝ ΞΑΝΑΚΟΥΣΩ ΤΗ ΛΕΞΗ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΘΑ ΠΑΡΩ ΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΖΟΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΟΣΕ, ΘΑ ΠΕΣΩ ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ, ΘΑ ΜΕ ΠΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΤΡΕΝΑ ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΘΑ ΤΟ ΡΙΞΩ ΣΕ ΜΙΑ ΠΙΣΙΝΑ ΜΕ ΘΕΙΙΚΟ ΟΞΥ. Ευχαριστώ.
Θα μιλήσουμε λοιπόν σήμερα για την ομοφυλοφιλία. Πιθανότατα με το θέμα που διάλεξα να σας έρχεται στο μυαλό να πείτε "Ω ρε πούστη". Ειρωνικό, δε θα ήταν; Σε αυτό εδώ το σημείο θέλω να ξεκαθαρίσω ότι μου αρέσουν αποκλειστικά και μόνο οι γυναίκες, η πιο ομοφυλόφιλη πράξη που έχω κάνει ποτέ ήταν το να αποπειραθώ να ακούσω το YMCA και να τα παρατήσω μετά το πρώτο ρεφρέν και δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έφαγα μπανάνα.
Όπως ίσως θα ξέρετε, οι γκέι ζουν ανάμεσά μας. Και οι λεσβίες βέβαια ζουν ανάμεσά μας, αλλά για κάποιο λόγο ο κόσμος θυμάται ότι υπάρχουν μόνο όταν βλέπει τσόντες. Μια που το ανέφερα: οι αληθινές λεσβίες δεν είναι σαν αυτές που βλέπουμε στις τσόντες. Εκτός από την Portia de Rossi, οι περισσότερες άλλες ενσαρκώνουν το πρότυπο "χοντρή, τριχωτή και έχει να κάνει μπάνιο από το τελευταίο πρωτάθλημα του Άρη". Λυπηρό, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό.
Άλλωστε, στη χώρα μας οι λεσβίες τείνουν να κρατάνε χαμηλό προφίλ. Πηδιούνται με γυναίκες και δεν ενοχλούν κανέναν. Ενώ αντίθετα οι γκέι ενοχλούν. Την αισθητική μου.
Παρένθεση: αν είσαι γκέι, δεν έχω κανένα πρόβλημα να κάνω παρέα μαζί σου, αν ταιριάζουμε σαν χαρακτήρες. Εκτός κι αν με δεις ερωτικά, στην οποία περίπτωση η χυλόπιτά σου είναι έτοιμη, θα τη φας εδώ ή να στην τυλίξω; Είπαμε, δεν είμαι τόσο απελπισμένος.
Τι έλεγα; Α, ναι. Ότι οι γκέι ενοχλούν την αισθητική μου. Γιατί για κάθε Freddy Mercury υπάρχουν διακόσιοι Βαλλιανάτοι, για κάθε Rob Halford πεντακόσιοι Πουλόπουλοι (γαμώ τη Γιουροβίζιον) και για κάθε Ian McKellen χίλιοι στυλίστες που δημιουργούν κοστούμια για το Star Wars και νομίζουν ότι κάνουν και υψηλή ραπτική. Και φυσικά, ας μην ξεχνάμε ότι από το στόμα ενός ομοφυλόφιλου βγήκε αυτό:

(θα έπρεπε να σας προειδοποιήσω για το ηχητικό βασανιστήριο που μόλις βιώσατε, αλλά δε με νοιάζει κιόλας. Με δική σας ευθύνη διαβάζετε αυτό το μπλογκ-άρα τα τραβάει ο κώλος σας).
Το άλλο πρόβλημα είναι οι "στρατευμένοι" γκέι, που παλεύουν για τα δικαιώματά τους ωσάν φεμινίστριες που καίνε τα σουτιέν τους. Ε, παράτα μας όμως! Είσαι γκέι. Και τι μας το λες; Μήπως περιμένεις να σου πούμε και μπράβο επειδή σου αρέσει να τρως πέη; Κι εμένα μου αρέσει να τρώω γύρο με τζατζίκι, δε βγαίνω να ζητάω επαίνους από τον κόσμο για τα γούστα μου. Και όχι, δεν είσαι καλύτερος από εμάς επειδή δίνεις κώλο-κι αν το νομίζεις στ'αλήθεια αυτό, είσαι μαλάκας, ενοχλητικός, πρήχτης και χορτοφάγος.
"Μα τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων...", να τα βάλεις εκεί που ξέρεις τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων! Όχι που θα σε χαλάσει κιόλας, αλλά δε γαμιέται; Εσύ πάντως γαμιέσαι. (δύο λογοπαίγνια στη σειρά; Πού τα βρίσκω ο πούστης; ΤΡΙΑ! Έχω κωλοφαρδία σήμερα... ΤΕΣΣΕΡΑ!) Στην γαμημένη Ελλάδα ζεις. Το μόνο δικαίωμα που έχουμε εδώ πέρα είναι το δικαίωμα στο να πληρώνεις χαράτσια σαν μαλάκας ενώ οι πλούσιοι χρωστάνε τα εκατομμύρια και δεν τρέχει κάστανο (είχα δεν είχα, πάλι για την κατάσταση της χώρας μας μίλησα. Είμαι αδιόρθωτος). Εφόσον δε σε κυνηγάει κανένας χριστιανοψυχάκιας με τσεκούρι για να σου πάρει το κεφάλι, μη μιλάς καθόλου.
"Μα εγώ θέλω να παντρευτώ τον αγαπημένο μου!" Γιατί, χρυσή μου; Φοβάσαι μη σε αφήσει αστεφάνωτη και τι θα λέει ο κόσμος; Ο κόσμος ήδη λέει. Αλλά αυτός ο ίδιος κόσμος είναι που βλέπει Λαζόπουλο και τον θεωρεί σύγχρονο Αριστοφάνη. Και στην τελική, την καζούρα δεν τη γλιτώνει ποτέ κανείς. Και δούλεμα θα φας για τα γούστα σου, και θα δουλέψεις και τους άλλους. Έτσι πάει. Κι αν θες, στο κάτω κάτω τη γραφής, τόσο πολύ να παντρευτείς, τρεις ωρίτσες με το αεροπλάνο είναι το Άμστερνταμ. Να τα καλά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τ'ακούς, Παπαρήγα, που θες και να βγούμε; Άκου τα.
Α, και κάτι τελευταίο που μου ήρθε έτσι πρόχειρα. Τι κακός χαμός είναι αυτός που γίνεται με το Gay Pride? Αν είσαι πια τόσο περήφανος που είσαι γκέι, κράτα την περηφάνειά σου για τον εαυτό σου. Κι αν θες τόσο πολύ να λάβεις μέρος σε μια παρέλαση ντυμένος σαν χορεύτρια της σάμπα στο καρναβάλι του Ρίο, υπάρχει ήδη μια παρέλαση που είναι ό,τι πρέπει για σένα: το καρναβάλι του Ρίο! Κι αν όχι του Ντε Τζανέιρο, τότε της Πάτρας. Είδες τι ωραία;
Από την άλλη, για να αντισταθμίσουν τους μαλάκες γκέι, υπάρχουν και οι τριμάλακες στρέιτ. Οι δήθεν ματσό άντρακλες, που αποκηρύσσουν την ομοφυλοφιλία μετά βδελυγμίας, επικαλούμενοι είτε τη Βίβλο (γιατί ο Χριστός είπε, "Αγάπα τον πλησίον σου, εκτός κι αν είναι πούστης") ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο, και μετά τους πιάνεις στο δωμάτιό τους να μυξοκλαίνε ακούγοντας Barbara Streisand και φορώντας το ξώπλατο και τα δωδεκάποντα της γκόμενάς τους όσο αυτή πηδιέται με τον αδερφό τους.
Και αυτοί που λένε το περίφημο, "Αν ο γιος σου σου βγει πούστης τι θα κάνεις;" Τριήμερο πανηγύρι στην Αριστοτέλους, έτσι για να σου σπάσω τα νεύρα. Δε με ενδιαφέρει αν ο γιος μου βγει πούστης, κομμουνιστής, μπασίστας στους Metallica, μπουζουκοπαίκτης στα πανηγύρια, Παναθηναϊκός ή καθαριστής στη Microsoft. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να βγει σωστός άνθρωπος. Και, τώρα θα ακούσεις κάτι που δε θα ακούσεις ποτέ από τις αγαπημένες σου πηγές, δηλαδή τον Άνθιμο: ΜΠΟΡΕΙΣ να είσαι ομοφυλόφιλος και σωστός άνθρωπος ταυτόχρονα.
Αλλά το αποκορύφωμα είναι όταν τους ακούς να λένε ότι "τα παιδιά μας βλέπουν τις αδερφές στην τηλεόραση και γίνονται κι αυτά αδερφές". Λοιπόν, αν το παιδί σου είναι τόσο έξυπνο που επηρεάζεται σε τέτοιο βαθμό από όσα βλέπει στην τηλεόραση και τα μιμείται κιόλας, βάλ'το να δει Mythbusters μπας και γλιτώσουμε από έναν κόπανο παραπάνω.
Άκου δηλαδή τι μας λέει! Γιατί, φυσικά, κάθε φυσιολογικής νοημοσύνης ανθρώπινο ον, με το που θα δει μισή ώρα από μεσημεριανάδικο, αυτομάτως θα αρχίσει να σπάει ο καρπός του, να μιλάει σαν τον Μελένιο από τα Στρουμφάκια, να χορεύει τσιφτετέλι στα σκυλάδικα και να έχει περίεργες ορέξεις για αγγούρι. Και μετά θα κοιτάξει με δάκρυα στα μάτια τον Τρύφωνα Σαμαρά και θα του πει, "Τρύφωνα, σε ευχαριστώ που με ξύπνησες. Τώρα πια ξέρω ότι είμαι ομοφυλόφιλος!"
Ελπίζω, πάντως, να λειτουργεί όντως έτσι το σύστημα. Γιατί τότε θα μπορούσαμε να βάλουμε την τηλεόραση να παίζει έξυπνους ανθρώπους και να σταματήσεις να είσαι τόσο μαλάκας.
Αλλά εντάξει. Πες ότι μπορεί, κάποιος, κάπου, κάποτε να επηρεάστηκε με αυτό τον τρόπο από τα μεσημεριανάδικα. Είδε, ρε παιδί μου, ότι οι πούστηδες πληρώνονται για να προσφέρουν στην κοινωνία το απόλυτο τίποτα και σου λέει, γιατί να μην το κάνω κι εγώ;
Εδώ όμως, ο άλλος, σου λέει ότι ο Μπομπ Σφουγγαράκης περνάει γκέι μηνύματα! Κι άντε, να το αποδεχθώ αυτό. Εδώ που τα λέμε, ο Μπομπ και ο Πάτρικ περνάνε αδικαιολόγητα πολύ χρόνο μαζί. Αρκετά ύποπτο. Όμως, αφενός τα πεντάχρονα δεν πρόκειται να δουν τι το ερωτικό έχει η σχέση μεταξύ ενός σπόγγου και ενός αστερία, κάτι που βλέπεις εσύ ο ενήλικας με το πρόστυχο μυαλό σου, κι αφετέρου, ο Μπομπ Σφουγγαράκης περνάει επίσης μηνύματα ότι είναι εφικτό να ζήσει ένας σκίουρος κάτω από το νερό, να ψήνεις μπιφτέκια κάτω από το νερό και να ανάβεις φωτιές ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΝΕΡΟ! Πού είναι όλοι οι υποβρύχιοι εμπρηστές που θα έπρεπε να υπάρχουν;

Αυτά, και να προσέχετε να μη μπείτε κατά λάθος σε γκέι μπαρ και σας την πέσει ένας μουστακαλής μπιλντεράς που μοιάζει σαν τον μπάτσο από τους Village People.

Εντ άια γουίλ όλγουεϊς λαβ γιου

Αγαπητές φίλες και φίλοι, με μεγάλη μου θλίψη σας ανακοινώνω ότι πέθανε η Γουίτνεϊ Χιούστον. Τι; Δε σας νοιάζει; Βασικά ούτε κι εμένα. Μία ναρκομανής πέθανε. Σιγά το πράγμα. Κάνε μια βόλτα στην Ομόνοια να δεις τι γίνεται και τα ξαναλέμε.
Αλλά όχι, θα πρέπει για άλλη μια φορά να ξαναζήσουμε το φαινόμενο "θάνατος Μιχαλάκη". Όλοι όσοι μέχρι το Σάββατο είχαν τη Γουίτνει Χιούστον γραμμένη στον καλύτερο φίλο του άντρα, τώρα θα το παίζουν θλιμμένοι και θα ανεβάζουν τα βίντεο κλιπ της στο Facebook και θα λένε τι καλή που ήταν η Χιούστον και τι κακιά που ήταν η Ντάλας. Τι σκατά σας πιάνει ρε πρωτόζωα; Μήπως νομίζετε ότι θα βγει το ζόμπι της από τον τάφο και θα σας κυνηγάει αν δεν πείτε καλά λόγια γι'αυτήν; Όσο γραμμένους σας είχε όσο ζούσε, άλλο τόσο γραμμένους σας έχει τώρα.
Επίσης, με μεγάλη μου θλίψη σας ανακοινώνω ότι ψηφίστηκε το μνημόνιο. Εμ...BIG FUCKING DEAL! Λες και δεν ξέραμε ήδη τι θα συμβεί. Γίνονται κολοσσιαίες διαδηλώσεις που περνάνε στο ντούκου, οι κουκουλοφόροι τα κάνουν όλα πουτάνα και η τηλεόραση δείχνει μόνο αυτούς, το μνημόνιο περνάει σαν να μη συμβαίνει τίποτα, το ΚΚΕ διαφωνεί και οι δημοσιογράφοι κάνουν πάρτι για την τεράστια ευκαιρία που τους δόθηκε να χειραγωγήσουν συνειδήσεις. Όπως θα έλεγε και ο φίλος μου ο Daron Malakian, "Blast off! It's party time! And we don't live in a fascist nation!"
Και μετά το μνημόνιο θα αποδειχθεί για άλλη μια φορά αναποτελεσματικό, η Μέρκελ θα μας κοιτάξει για άλλη μια φορά με το ύφος της απογοητευμένης νηπιαγωγού, θα κάνει την καρδιά της πέτρα και θα μας δανείσει, ο Παπαδήμος θα μας πρήξει για άλλη μια φορά τα αρχίδια για τη χρεωκοπία που μας περιμένει αν δεν περάσει το νέο μνημόνιο και ούτω καθεξής. Βαρέθηκα τη ζωή μου.
Επίσης, με μεγάλη μου θλίψη...όχι, εδώ δεν κολλάει, σας ανακοινώνω τέλος πάντων ότι αρχίζει πάλι το Τσάμπιονς Λιγκ.
Αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία. Γιατί, σήμερα, guess what, είναι η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου! Γιούπι, ζήτω, τι χαρά, δεν το πιστεύω, η γιορτή των ερωτευμένων, η πιο ωραία μέρα του χρόνου, η πιο...οκ, το γάμησα, δεν πειράζει, πάμε στο ψητό.
Το ψητό είναι γουρουνόπουλο με μήλο στο στόμα ότι ο Άγιος Βαλεντίνος είναι στην πραγματικότητα η γιορτή των ανθοπωλών. Και των ζαχαροπλαστείων. Και των εστιατορίων. Και των περιοδικών τύπου Κοσμοψώλιταν με τα άρθρα του τύπου "Εκατό πράγματα που πρέπει να κάνετε για να την τρελάνετε την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου".
Μην αυταπατάστε, αγαπητοί φίλοι. Ότι και να κάνετε, δεν πρόκειται να την τρελάνετε. Και μην πάτε να προβάλετε δικαιολογίες ότι δεν παίζει ρευστό και τα παράπονα στη Λαγκάρντ. Αν μία γυναίκα θέλει να γκρινιάξει, θα γκρινιάξει δεν πα και να χτυπάς τον κώλο σου κάτω. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να καθυστερήσεις την έκρηξη, ακολουθώντας τα εξής πολύ απλά βήματα:

• Βήμα 1ο: Πλύσιμο-χτένισμα-ξύρισμα. Αν έχει να σε ακουμπήσει νερό από την τελευταία φορά που πήγες στη Waterland κι αν στην κόμη σου παγιδεύονται οι άκαυστοι υδρογονάνθρακες που φτύνουν οι εξατμίσεις των λεωφορείων, πάρε το σαπούνι και τρίψου μέχρι να σου μείνει το δέρμα στα χέρια. Το μούσι, από την άλλη, εξαρτάται. Αν μοιάζεις σαν τον Gerard Butler στους Τριακόσιους, κράτα το. Αν μοιάζεις σαν τον Χάρη-Όλοι-βλέπουν-το-σίριάλ-μου-μετά-από-δέκα-χρόνια-παρόλο-που-είναι-μια-μαλακία-και-μισή-Ρώμα, πάλι κράτα το, γιατί για κάποιον περίεργο λόγο σε μερικές γυναίκες αρέσουν οι πούστηδες. Αν πάλι μοιάζεις σαν τον Μπιν Λάντεν, τον Γκάνταλφ ή τη γυναίκα με το μούσι από το τσίρκο, πάρε το πριόνι και ξεκίνα να κόβεις.
• Βήμα 2ο: Ψώνια. Μη νομίζεις ότι θα τη βγάλεις με τα λουλούδια που μάδησες από το παρτέρι και με μια χειροποίητη κάρτα που έφτιαξε το ανιψάκι σου από το νηπιαγωγείο κι εσύ απλά αντικατέστησες το "Περαστικά σας κυρία Κατερίνα" με το "Κατερίνα σ'αγαπάω". Ετοιμάσου για ξήλωμα. Ο τζάμπας ζει μόνο στην ηλίθια διαφήμιση της Mediamarkt. Αν δεν πάρεις τουλάχιστον μία τεράστια ανθοδέσμη-εννοείται-κόκκινα-τριαντάφυλλα, έναν χνουδωτό αρκούδο σε φυσικό μέγεθος Πάγκαλου, όλη την παραγωγή του εργοστασίου σοκολάτας του Γουίλι Γουόνκα και δύο δισεκατομμύρια κόκκινα μπαλόνια, μην ελπίζεις ότι θα γαμήσεις. Και δεν πιστεύω, βέβαια, να ξεχάσεις το χρυσαφικό! Τι θα πει έχουμε κρίση! Να τη βάλεις στον πάτο σου την κρίση! Πώς θα ζήσει η κυρία χωρίς είκοσι τέσσερα καράτια;
• Βήμα 3ο: Ντύσιμο. Η εμφάνιση του Σάκη του Υδραυλικού, του Παοκιού στη θύρα 4 ή του μεταλά αιώνιου φοιτητή θεωρείται α και πα και ρα και δε και κτη. Για σε παρακαλώ! Είναι του Αγίου Πούτσου Βαλεντίνου σήμερα, δεν είναι δυνατόν να είσαι ντυμένος σαν λέτσος! Από την άλλη, βέβαια, μη σκάσεις μύτη και σαν τη Lady Gaga, γιατί θα πέσει γιαουρτάκι 0% για να προσέχουμε και τις γραμμές μας. Ενθυμού το δίστιχο: Τον άντρα οι γυναίκες τον θέλανε λεβέντη, τώρα τον θέλουν αδερφή και τον φωνάζουν τρέντι. Για τοπ αποτελέσματα, ακολούθα τη συμβουλή του Barney Stinson και βάλε κοστουμιά. Μα ο Barney Stinson είναι αδερφή, θα μου πείτε. Ένας λόγος παραπάνω: ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΝΤΥΝΕΤΑΙ!
• Βήμα 4ο: Μαγειρική. Επειδή χρήμα για ακριβά εστιατόρια δεν παίζει, και επειδή επιλογές εστιατορίων όπως το σουβλατζίδικο "Γύρο Γύρο Όλοι", τα Mc-σερβίρουμε-ψημένη-γλίτσα-σε-μπαγιάτικο-ψωμί-και-την-τρως-και-λες-και-ευχαριστώ-Donalds ή η χασαποταβέρνα "Το μοσχάρι" με ζωντανή μουσική από τη ρεμπέτικη κομπανία του Θόδωρα Καραπαντόφλα δε θα έχουν ιδιαίτερη επιτυχία, παίξ'το ρομαντικός και οργάνωσε δείπνο για δύο στο σπίτι σου, το οποίο βέβαια θα φροντίσεις να μην είναι όσο κώλος είναι τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου. Για συνταγές, πάρε ιδέες από Κάτι Ξύνεται, Top Master Super Giga Muthafucking Chef κι έτσι. Αν πάλι έχεις κάψει τα κορνφλέικς (κάτι που μόνο ο Όμηρος Σίμπσον έχει καταφέρει) και η μάνα σου ζει σε κάποια άλλη πόλη, παράγγειλε κινέζικο.
• Βήμα 5ο: Ντεκόρ, μουσική κι έτσι. Αν η γκόμενα που προσπαθείς να ρίξεις/κρατήσεις δεν έχει ως όνειρο ζωής να πάρει αυτόγραφο από τον Rob Halford και να δει συναυλία των Maiden στη Θεσσαλονίκη, προσπάθησε να εξαφανίσεις για λίγο τις αφίσες των AC/DC που είχες πάρει δώρο με το Metal and Masturbation που διάβαζες στα δεκατέσσερα και εξακολουθείς να διαβάζεις στα 34. Αντίθετα, βάλε σατέν σεντόνια, χαμηλό φωτισμό/κεριά, ροδοπέταλα, απαλή μουσική και όλες αυτές τις αηδίες που πέτυχες όταν είδες κατά λάθος πέντε δευτερόλεπτα από ταινία της Μεγκ Ράιαν. Εκτός κι αν φτάσεις στο άκρο της επίτιμης προέδρου του φαν κλαμπ του Βασίλη Καρρά. Τότε να πέφτει το γαρύφαλλο νεκροταφείου, ο Τζόνι και οι πενιές.
• Βήμα 6ο: Η Μάχη. Αν έβλεπες Κάστρο του Τακέσι, θα θυμάσαι ότι απειροελάχιστοι έχουν κερδίσει ποτέ στη Μάχη-εγώ δεν έχω πετύχει κανέναν. Έτσι κι εδώ. Γιατί περί Μάχης πρόκειται-απλά χωρίς Γιαπωνέζους φρουρούς, άρματα μάχης και νεροπίστολα. Το μυστικό, όταν έρθει, είναι να την κάνεις να νιώσει ότι πρωταγωνιστεί σε ηλίθια κοριτσοταινία της Ντίσνεϊ. Χάιδεψε τα αυτιά της. Πες της αυτό που θέλει να ακούσει. Πες της για το φεγγάρι, για τα άστρα, για ό,τι πιο εμετικά γλυκανάλατο σκεφτείς-ακόμα και για το Twilight σε ακραίες περιπτώσεις. Αν έχεις λίγο ταλέντο, η ποίηση μπορεί να σταθεί πολύτιμος σύμμαχός σου. 
• Παράδειγμα προς μίμηση:
  Τα μάτια σου παράδεισος και κόλαση η καρδιά σου,
  μα εγώ το μόνο που ζητώ είναι η αγκαλιά σου!
• Παράδειγμα προς αποφυγή:
  Όταν σε είδα γκάβλωσα και πλέον δε μου πέφτει,
  και θέλω απλά να σε γαμώ σαν να μου βάλαν νέφτι!
• Βήμα 7ο: Απόλαυση του τροπαίου σου. Αν τα έχεις κάνει όλα σωστά μέχρι εδώ, πλέον μπορείς να βγεις γυμνός στην Αριστοτέλους και να φωνάξεις στους περαστικούς, "ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΓΑΜΗΣΩ!". Απόφυγε βεβαίως αυτή την ορολογία μπροστά της. Προσπάθησε μέχρι και το τελευταίο λεπτό να μοιάζεις τρυφερός και εμετικός σαν πρίγκιπας στο προαναφερθέν έργο της Ντίσνεϊ. Στάσου σαν τζέντλεμαν. Για παράδειγμα, "Αγάπη μου, θα ήθελα, αν βεβαίως δε σε πειράζει, και μετά από όσα έκανα για σένα, με μόνο κίνητρο το να είσαι εσύ ευτυχισμένη βεβαίως, να δοκιμάσουμε από πίσω-αν αρνηθείς θα το κατανοήσω απόλυτα, εγώ θέλω μόνο την ευτυχία σου".
• Βήμα 8ο: Το επόμενο πρωί, οπότε και συνειδητοποιείς ότι τελικά δεν αξίζει και ότι καλύτερα να έμενες στη μόνιμη σχέση με τη Μαρία Παλάμη, που ούτε δώρα σου ζητούσε, ούτε χρυσαφικά, ούτε γλυκόλογα και Twilight, ούτε γλώσσα σου έβγαζε, κι αν της έβαζες και κανένα γάντι το χειμώνα με τα κρύα ήσουν άρχοντας. Γιατί ο σοφός λαός λέει, αν πετύχει η μαλακία τύφλα να 'χει το γαμήσι.

Αυτά, και να προσέχετε μη σας κάψουν το μαγαζί ομάδες ακροδεξιών/ακροαριστερών/παρακρατικών/ό,τι σκατά τέλος πάντων αποδειχθεί ότι είναι οι κουκουλοφόροι.

Τι το περάσαμε εδώ μέσα, Αμέρικαν Μπαρ;

Η ανθρωπότης βρίσκεται σε μία περίεργη πορεία προόδου και αποσύνθεσης ταυτόχρονα. Τι εννοώ; Από τη μία έχουμε House, Big Bang Theory, Bugatti Veyron, σπίτια με θέρμανση και ψύξη at request που θα λέγανε και οι φίλοι μας οι Εγγλέζοι, Μπιγιονσέ και φυσικά, το σημαντικότερο όλων: Μερέντα. Από την άλλη, όμως, έχουμε Ζωή της Άλλης, σάπια μπλε λεωφορεία του ΟΑΣΘ, άστεγους στο δρόμο που τουρτουρίζουν με την επέλαση του χιονιά και το πολικό ψύχος (παρακαλείται ο Χατζηνικολάου μέσα μου να βγάλει το σκασμό, ευχαριστώ), Justin Bieber, σαπιογκόμενες με ψεύτικο μαύρισμα και πλαστικά χάμπουργκερ Goody's.
Και έρχεται ο Καλυβάτσης και σε ρωτάει, "Γιατί μπαμπά υπάρχουν όλα αυτά τα κακά στον κόσμο;". Και τι του απαντάς, Κανάκη; Θα μπορούσες βέβαια να του πεις ότι ο θεός μας στέλνει αυτές τις δοκιμασίες για να δει αν είμαστε άξιοι, μόνο που εδώ υπάρχει ένα μικρό τεχνικό πρόβλημα: δεν υπάρχει θεός.
Θα μπορούσες επίσης να του πεις ότι υπάρχουν κάποιοι πολύ κακοί άνθρωποι που δεν έκαναν λίστα σαν τον Earl απ'το My Name Is Earl και τώρα το πληρώνουν, απλά το κάρμα ήταν λίγο απρόσεκτο και δεν μπόρεσε να προστατέψει εμάς τους καλούς από την τιμωρία των κακών. Ωραία δε θα ήταν αν το κάρμα ίσχυε και κάπου αλλού εκτός από το My Name Is Earl?
Δυστυχώς, Κανάκη-αναγνώστη μου, μία απάντηση υπάρχει να δώσεις στο μικρό Καλυβάτση που σε κοιτάει με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Και αυτή είναι...
---διακοπή για διαφημίσεις---

(μόνος σκοπός αυτής της διακοπής για διαφημίσεις ήταν να επιτείνει την αγωνία σας. Οι πίπες Νταϊάνα δε με πληρώνουν με κανέναν τρόπο για αυτή την προβολή. Και τώρα συνεχίζουμε)
Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι εμείς φταίμε. Φανήκαμε αχάριστοι. Δε δείξαμε τον δέοντα σεβασμό σε θεία δώρα όπως ο Freddy Mercury και οι Απαράδεκτοι, και αυτός είναι ο λόγος που εδραιώθηκαν αηδίες όπως οι Jonas Brothers και η Πολυκατοικία.
Και τι να κάνουμε τώρα; Μερικές από τις λύσεις που απέρριψα κατά τη διάρκεια της συγγραφής αυτού του άρθρου είναι να τα φορτώσουμε στο ΠΑΣΟΚ, να επικαλεστούμε τα αρχαία πνέυματα των Ζουλού, να το ξεχάσουμε και να πάμε για σουβλάκια και να κάνουμε διαγωνισμό στο Facebook και όποιος μαζέψει τα περισσότερα likes να δώσει τη λύση.
Αντ' αυτού, θέλω να δώσω μερικές συμβουλές στην κοινωνία. Και θα ξεκινήσω με αυτούς που, θεωρητικά, θα έπρεπε να έχουν τον πρώτο λόγο στην ανατροφή των μελλοντικών γενεών και την διαμόρφωση συνειδήσεων. Τους γονείς.
Αγαπητέ γονιέ. Πρώτον, μάθε να λες όχι. Είναι προφανές ότι κάποια στιγμή το βλαστάρι σου θα σου ζητήσει κάτι το οποίο δεν πρέπει, δεν μπορείς ή δε θέλεις να του δώσεις, όπως, για παράδειγμα, την καινούρια Μπάρμπι δεν-ξέρω-τι-σκατά-τη-βάλανε-να-παριστάνει-αυτή-τη-φορά-για-να-μαζέψει-χρήμα-από-τα-χαζοχαρούμενα-κοριτσάκια, την σούπερ-γαμάουα σχολική τσάντα που κάνει ln527349837594747630720763085797396528476494064974974 ευρώ ή λεφτά για να πάρει τη δόση του.
ΜΗΝ ΤΟΥ ΤΟ ΔΩΣΕΙΣ! Δεν πάει να κλαίει, να τσιρίζει, να κωλοχτυπιέται ή να απειλεί ότι θα κάνει επίθεση αυτοκτονίας σε τζαμί στην Τεχεράνη Παρασκευή μεσημέρι; Κράτα χαρακτήρα. Μπορεί να σε κοιτάει όλο το μαγαζί με δολοφονικό βλέμμα, αλλά εκείνη τη στιγμή του δίνεις ένα σημαντικό μάθημα ζωής.
Και ποιο είναι αυτό; Το ότι στη ζωή δεν μπορείς να έχεις πάντα το δικό σου. Για την ακρίβεια, στη ζωή δεν μπορείς να έχεις ποτέ το δικό σου. Άδικε κόσμε, πουτάνα κενωνία. Συν, επιπλέον, ότι αν λυγίσεις, το κωλοπαίδι σου θα εκλάβει ότι το να σπάει τα αρχίδια του κόσμου είναι επιτυχημένη τακτική και θα το κάνει ξανά και ξανά. Και τότε θα αγοράσω εγώ τη Μπάρμπι, και θα την βάλω στον πάτο σου σαν τιμωρία που δεν είσαι καλός γονιός.
Και, για φαντάσου!, τα κακομαθημένα παιδιά μετατρέπονται σε κακομαθημένους ενήλικες. Και οι κακομαθημένοι ενήλικες είναι η χειρότερη μάστιγα της κοινωνίας, μετά βέβαια από τη Eurovision και τις βιντεοκασέτες του 80. Για να μην έχουμε παρατράγουδα, λοιπόν, μάθε λίγο μπαλίτσα τα παιδιά σου.
Και λίγο ξύλο πού και πού δε βλάπτει. Στρώνει χαρακτήρα. Ορισμένες φορές το χρειάζονται. Και νιώθεις καλύτερα. Ξέχνα τι λένε οι παιδοψυχολόγοι. Οι παιδοψυχολόγοι θέλουν να βγαίνουν ανίκανοι  μελλοντικοί γονείς με ακόμα πιο ανίκανα παιδιά για να έχουν πελατεία. 29 κατασκευαστές κακομαθημένων συνιστούν αποχή από τα μαπίδια κι έτσι. Δε θα σβήνεις και τσιγάρα πάνω του. Δυο φάπες θα του ρίξεις για να μάθει να μην κατουράει το χαλί.
Επίσης, πολύ σημαντικό, αν κάτι δεν πρέπει να το δει το παιδί σου, δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να το δει κι όλος ο κόσμος. Το παράδειγμά μου συνοψίζεται σε επτά λέξεις: Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. Θυμάμαι ακόμα υστερικές που βγαίναν και λέγαν ότι το σίριαλ είναι κακό και προβάλλει λάθος μηνύματα και δεν είναι σωστό να σατιρίζουμε το Χριστό και τι θα γίνουν τα παιδιά μας και πότε θα ανακάμψει οικονομικά η ΑΕΚ.
Σάλτα και γαμήσου, μωρή τελευταία! Όχι ότι δεν το έκανες ήδη δηλαδή, αλλιώς δε θα ήσουν τώρα εδώ να μας πρήζεις για την ψυχική υγεία του μυξιάρικού σου. Και εδώ που τα λέμε, τι το στραβό έλεγε το ΟαΛΠτμΕ για το Χριστό; Ότι κοιμόταν σε κρεβάτι-αυτοκίνητο και ήταν οπαδός του ΟΦΗ; Big fucking deal! Εδώ όλη η επίσημη βιογραφία του Χριστού μιλάει για φόνους, ληστείες, βιασμούς, αιμομιξίες, εκπόρνευση συζύγου και μισαλλοδοξία προς...χμ, όλους εκτός των Εβραίων, και εσύ βρίσκεις το λάθος πρότυπο στο κρεβάτι-αυτοκίνητο;
Και δε σου έκανε εντύπωση που αυτή η σειρά παιζόταν στις δώδεκα η ώρα το βράδυ, μια ώρα κατά την οποία τα μικρά, αθώα και ευαίσθητα παιδάκια σου θα έπρεπε να κοιμούνται; Για ποιο λόγο, άραγε; Α, ναι. Γιατί δεν απευθύνεται στα παιδιά σου! Απευθύνεται σε κάφρους ηλικίας από δεκαπέντε μέχρι να φύγουν τα καυλόσπυρα, οι οποίοι και βρισιές έχουν ξανακούσει και ξέρουν να ξεχωρίζουν σε τι είδους κρεβάτι κοιμόταν ο Χριστός. Αν δεν μπορείς να συμμαζέψεις το παιδί σου, μην κάνεις την ευαίσθητη μάνα στην κοινωνία.

ΟΚ. Διασφαλίσαμε το μέλλον μας. Με τα τωρινά μαλακισμένα όμως τι κάνουμε; Θα ήταν πολύ ωραίο να μπορούσαμε να τα μαζέψουμε "στα τρένα", που θα έλεγε και ο Φάε Ένα Μαλάκας, αλλά δυστυχώς αυτό δε θα ήταν αποδεκτό στη δημοκρατία που θέλουμε να λέμε ότι έχουμε.
Και τότε τι κάνουμε; Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα! Βοήθεια, άνθρωποι! Τα βλαμμένα θα μας κατακτήσουν! Κλειστείτε στα υπόγειά σας! Είναι douchebag apocalypse! Όχι, μικρέ μου Ευαγγελάτε. Εδώ επιζήσαμε από τα Emo, από αυτά τα χαζοχαρούμενα θα φοβηθούμε;
Το μυστικό είναι να μην τους δίνουμε καμία σημασία. Να δείτε ότι θα αποδειχθεί κάποια στιγμή ότι τα σημερινά τρεντοβλαμμένα είναι εξωγήινη φυλή που τρέφεται από την προσοχή του κόσμου. Θα το απεδείκνυα εγώ, αλλά, guess what, βαριέμαι. Το σχέδιο είναι απλό. Πάμε οι φυσιολογικοί άνθρωποι στα μέρη που μαζεύονται, ακούν τις ηλίθιες μουσικές τους και πίνουν αλκοόλ σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κατεβάσουν κι άλλο το IQ τους, και τους γράφουμε επιδεικτικά στ'αρχίδια μας. Ούτε ένα περιφρονητικό βλέμμα.
Με το που θα καταλάβουν τι παίζεται (εικάζεται ότι έχουν τη βασική νοημοσύνη που απαιτείται για αυτές τις λειτουργίες), θα γίνουν ακόμη πιο καραγκιόζηδες για να γυρίσεις επιτέλους να τους κοιτάξεις. Μη μασήσεις. Αυτό είναι το πιο δύσκολο μέρος του σχεδίου. Δεν πρέπει ούτε για μία στιγμή να φανεί ότι αναγνωρίζεις την ύπαρξή τους. Θα σκυλιάσουν, θα τα πάρουν στο κρανίο, θα κατεβάσουν ακόμα πιο χαμηλά το επίπεδο και το παντελόνι τους. Εσύ κύριος. Το ποτάκι σου, τη γκομενίτσα σου και άρχοντας.
Ε, μετά τα πράγματα είναι απλά. Με το που θα πέσει ο δείκτης "κοιτάχτε-με-όλοι-γαμάω-την-αισθητική-σας" κάτω από τα επιτρεπτά όρια, θα πέσουν σε κώμα κι από κει κατευθείαν διάολο. Το ηλίθιο κοινό θα εξαφανιστεί, η βιομηχανία θα πάψει να έχει κοινό για να παράγει μαλακίες και έτσι θα αδειάσουν όλο το στοκ τους σε κάποια χωματερή του Τρίτου Κόσμου, και τελικά μια λεμονιά θα ανθίσει στη γειτονιά. Και για άλλη μια φορά έδωσα τη λύση. Τι συγκινητικό.
Αυτά, και να προσέχετε μην τυχόν τα παιδιά σας παίξουν GTA και την επόμενη μέρα σκάσουν μύτη στο σχολείο με το AK47, θερίσουν είκοσι άτομα και αυτοκτονήσουν.

Η τέχνη του να κοροϊδεύεις τον κόσμο μέρος ντέφτερον: Κινηματογράφος

Νομίζω ότι το περιεχόμενο της σημερινής εγγραφής είναι αρκετά προφανές. Ελπίζω να έχετε συνέλθει από το πολιτισμικό σοκ του υπέρτατου ποιήματος που είχα συνθέσει, γιατί σήμερα το πρόγραμμα έχει ταινίες. Παρακαλείστε να μη μιλάτε στα κινητά σας κατά τη διάρκεια της παράστασης, και όσοι φοράτε τεράστια καπέλα απλά σας μισώ. Αλλά πρώτα, επειδή το έταξα, ορίστε το BYOB αλογόκριτο:
 
ΟΚ. Είσαστε έτοιμοι; Αν κάποιος εξυπνάκιας απαντήσει "Μάλιστα, καπετάνιε" κερδίζει τον τίτλο του Level 25000 Malakas. Σας δίνω δύο λεπτά για να πάτε τουαλέτα, γιατί διάλειμμα δεν παίζει. Μην ξεχάσετε να σβήσετε το φως όταν βγείτε, γιατί δεν είναι καιροί για να καίει τζάμπα η λάμπα. Και...φύγαμε.

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι η σύγχρονη mainstream κινηματογραφική σκηνή είναι απλά ένας μηχανισμός υφαρπαγής δεκαπέντε ευρώ από δεκαπεντάχρονα που πάνε σινεμά για να φάνε Doritos και να πουν μαλακίες γελώντας με όλη τη δύναμη της φωνής τους λες και δεν υπάρχει άλλος κόσμος που να θέλει να δει την ταινία.
Αλλά εδώ που τα λέμε, ποιος θέλει να δει την ταινία; Η ταινία είναι ή άλλη μία εφαρμογή της αγαπημένης συνταγής "Ο καλός Αμερικάνος πατριώτης σώζει τον κόσμο από βέβαιη καταστροφή", ή το καινούριο μέρος της σειράς των λογοτεχνικών αριστουργημάτων που λέγεται "Βρικόλακες που λαμπυρίζουν στο φως του ήλιου", ή μία απίστευτα πρωτότυπη "αισθηματική κωμωδία" που δεν είναι ούτε αισθηματική, ούτε κωμωδία, απλά μια ανοργασμικιά που περιμένει τον πρίγκηπα του παραμυθιού κι αυτός σαν καλός μαλάκας της έρχεται, ή συνέχεια της συνέχειας του δεύτερου μέρους του σίκουελ της επιστροφής του τελευταίου μέρους της επταλογίας που κανείς δε θυμάται πια πώς άρχισε.
Κοινώς, η σύγχρονη mainstream κινηματογραφική σκηνή είναι εμπειρία εφάμιλλη του να φας γκοτζίλα βρασμένη σε κάτουρο, αφού έχεις μόλις πάρει πρώτη θέση στο Πρωτάθλημα Κάμψεων Έβρου και έχεις καθαρίσει όλες τις Καλλιόπες με τη γλώσσα. Τα προϊόντα που προσφέρονται στους σινεμάδες είναι τόσο άθλια που δεν αξίζει όχι να πληρώσεις για αυτά, ούτε να τα κατεβάσεις-άσε που, αν εφαρμοστεί η ACTA, η οποία πέρασε νύχτα κι εμείς κοιτούσαμε τι φάγαμε μαζί με τον Πάγκαλο, δε θα αξίζει να κατεβάσεις τίποτα, εκτός κι αν αρέσκεσαι στον γλυκό πρωκτικό έρωτα στις ντουζιέρες.
Για να δούμε, τώρα, όμως, την απάντηση της κουλτούρας. Η οποία είναι ταινίες (τις οποίες βεβαίως βεβαίως όλοι οι χιπστεράδες τις χαρακτηρίζουν σαν αριστουργήματα που όποιος δεν τις έχει δει είναι σαν Μουσουλμάνος που δεν έχει πάει ακόμα για ιερό προσκύνημα στη Μέκκα) οι οποίες έχουν στον άνθρωπο το ίδιο αποτέλεσμα με τη θέαση του αγώνα 23ης κατηγορίας Αμπαλιακός Περαραχούλας-Παλτά Κατωβρυσούλας.
Και δε νομίζω σε αυτό το είδος να υπάρχει μεγαλύτερος μάστορας (ή, έστω, να υπήρχε μέχρι πριν από δέκα μέρες μεγαλύτερος μάστορας) από τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο. Θα ήθελα να το περιγράψω με λέξεις, αλλά νομίζω ότι το γράφημα είναι αντιπροσωπευτικό:

Και τώρα βλέπω να έρχεται ο εκπρόσωπος των Κριτικών Κινηματογράφου Ελλάδος (το πόσο τυχαίο είναι ότι τα αρχικά αυτά βγαίνουν ΚΚΕ το αφήνω στη διακριτική σας ευχέρεια) και να με καταδικάζει ως εχθρό του ποιοτικού κινηματογράφου σε υποχρεωτική θέαση της Μεγάλης των Μπάτσων Σχολής και των Φονικών Όπλων. Μόνο που κανείς δεν υπολογίζει τη γνώμη των κριτικών κινηματογράφου, γιατί όπως όλοι ξέρουμε οι κριτικοί είναι αυτοί που δεν είναι ικανοί για τίποτα πέρα από το να μειώνουν τους άλλους.
Κι επιπλέον, εγώ δεν κατηγορώ τον Αγγελόπουλο για τίποτε άλλο εκτός από την τεχνική του. Δεν αμφισβητώ ότι οι ταινίες του θίγουν πολύ σοβαρά ζητήματα και αποτελούν κίνητρα για κοινωνικό προβληματισμό κι έτσι, αλλά είναι δύσκολο έως απίθανο να παρακολουθήσεις μια ταινία στην οποία βλέπεις τον πρωταγωνιστή να περπατάει μέσα σε ένα χωράφι για σαράντα λεπτά. Μα σαράντα λεπτά; Σε αυτό το χρόνο εγώ φτάνω στην Κατερίνη, γαμώ την αυτοκίνηση και τον κύκλο του Ότο!
Πιθανότατα δε θα σας ενδιαφέρει καθόλου, αλλά στο σχολείο έχω μία καθηγήτρια που μου κάνει Έκθεση και Κείμενα Ν.Ε. Λογοτεχνίας (έλα! Καθηγήτρια σε σχολείο που να κάνει Έκθεση και Κείμενα Ν.Ε. Λογοτεχνίας; Απίστευτο! Τι λες τώρα! Δεν ξανάγινε!-ΣΚΑΣΕ!), η οποία ψοφάει για φάσεις κουλτούρας κι έτσι, και παραδέχτηκε έτσι απλά ότι κοιμήθηκε βλέποντας Αγγελόπουλο! Κι αυτό έχει πολύ μεγάλη αξία όταν το ακούς από τα χείλη ατόμου που δεν ξημερώνεται στον Κιάμο.
Υπάρχει βέβαια και μία άλλη σχολή κουλτουροταινίας. Βλέποντας ότι οι ταινίες με έγκριση από την ΕΣΚΑ (Ένωση Σκηνοθετών Κατά της Αϋπνίας) δεν είχαν ιδιαίτερη πέραση στον πολύ κόσμο, και προκειμένου να μην μοιάζουν σαν τους mainstreamάδες, κάποιοι σκηνοθέτες αποφάσισαν να προκαλέσουν. Πολύ. Ανατριχιαστικά πολύ. Κι έτσι είδαμε στις οθόνες μας δημιουργίες όπως ο Κυνόδοντας και η Ανθρώπινη Σαρανταποδαρούσα.
Εδώ, αγαπητοί φίλοι και συναγωνιστές, θέλω να θέσω ένα θέμα που με προβληματίζει: πού ακριβώς ξεχωρίζει η κουλτούρα από την τσόντα; Μάλλον θα έχει να κάνει με τον τίτλο. Βέβαια. Όταν λέγεται "Όνειρα από Μαγιονέζα" είναι γροθιά στο στομάχι, κριτική στη σύγχρονη κοινωνία και αλήθειες που δύσκολα αντέχουν να ακούσουν τα μικροαστικά αυτιά, ενώ όταν λέγεται "Κορίτσια απ'τη Φρανκφούρτη τρώνε λουκάνικα" είναι χυδαιότητα, προσβολή στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου και λόγος για να καίνε οι φεμινίστριες τα σουτιέν τους.
Προσωπικά, μία τέτοια ταινία δε θα την έβλεπα ούτε αν γνώριζα ξαφνικά την Μις Κορμάρα-αλλά-όχι-Ξέκωλο, ταιριάζαμε σε σχεδόν όλα και ξαφνικά μου πέταγε ότι είναι groupie του Λάνθιμου. Και ο λόγος είναι απλός. Δεν αντέχω οτιδήποτε παίρνει τον εαυτό του υπερβολικά στα σοβαρά. Δε θα είχα κανένα πρόβλημα να δω τον Κυνόδοντα αν ο σκηνοθέτης του τον περιέγραφε ως "Μια σπατάλη πολύτιμου φιλμ, που δεν πρέπει να τη δείτε εκτός κι αν θέλετε να ξεράσετε ότι φάγατε από τότε που ήσασταν σπερματοζωάρια, να ξεκωλιαστείτε στο γέλιο από το ρεσιτάλ κακής υποκριτικής ή να αναρωτηθείτε για το μέγεθος της μαλακίας που με δέρνει". Αφού όμως αυτό το πράγμα το πήγανε μέχρι τα Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας (με τι κώλο, γαμώ την Ακαδημία, το Πανεπιστήμιο και την Βασίλισσα Αμαλία;), δε θα το δω ούτε αν χάσω στοίχημα. Με δυο λόγια: Αν νομίζεις ότι κάνεις κουλτούρα, δεν κάνεις κουλτούρα. Μια παπαριά καμαρωτή κάνεις.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας χτυπήσει μηχανάκι και πέσετε σε φρεάτιο ενώ γυρίζετε την καινούρια σας ταινία.