Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

Η τέχνη του να κοροϊδεύεις τον κόσμο μέρος ντέφτερον: Κινηματογράφος

Νομίζω ότι το περιεχόμενο της σημερινής εγγραφής είναι αρκετά προφανές. Ελπίζω να έχετε συνέλθει από το πολιτισμικό σοκ του υπέρτατου ποιήματος που είχα συνθέσει, γιατί σήμερα το πρόγραμμα έχει ταινίες. Παρακαλείστε να μη μιλάτε στα κινητά σας κατά τη διάρκεια της παράστασης, και όσοι φοράτε τεράστια καπέλα απλά σας μισώ. Αλλά πρώτα, επειδή το έταξα, ορίστε το BYOB αλογόκριτο:
 
ΟΚ. Είσαστε έτοιμοι; Αν κάποιος εξυπνάκιας απαντήσει "Μάλιστα, καπετάνιε" κερδίζει τον τίτλο του Level 25000 Malakas. Σας δίνω δύο λεπτά για να πάτε τουαλέτα, γιατί διάλειμμα δεν παίζει. Μην ξεχάσετε να σβήσετε το φως όταν βγείτε, γιατί δεν είναι καιροί για να καίει τζάμπα η λάμπα. Και...φύγαμε.
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι η σύγχρονη mainstream κινηματογραφική σκηνή είναι απλά ένας μηχανισμός υφαρπαγής δεκαπέντε ευρώ από δεκαπεντάχρονα που πάνε σινεμά για να φάνε Doritos και να πουν μαλακίες γελώντας με όλη τη δύναμη της φωνής τους λες και δεν υπάρχει άλλος κόσμος που να θέλει να δει την ταινία.
Αλλά εδώ που τα λέμε, ποιος θέλει να δει την ταινία; Η ταινία είναι ή άλλη μία εφαρμογή της αγαπημένης συνταγής "Ο καλός Αμερικάνος πατριώτης σώζει τον κόσμο από βέβαιη καταστροφή", ή το καινούριο μέρος της σειράς των λογοτεχνικών αριστουργημάτων που λέγεται "Βρικόλακες που λαμπυρίζουν στο φως του ήλιου", ή μία απίστευτα πρωτότυπη "αισθηματική κωμωδία" που δεν είναι ούτε αισθηματική, ούτε κωμωδία, απλά μια ανοργασμικιά που περιμένει τον πρίγκηπα του παραμυθιού κι αυτός σαν καλός μαλάκας της έρχεται, ή συνέχεια της συνέχειας του δεύτερου μέρους του σίκουελ της επιστροφής του τελευταίου μέρους της επταλογίας που κανείς δε θυμάται πια πώς άρχισε.
Κοινώς, η σύγχρονη mainstream κινηματογραφική σκηνή είναι εμπειρία εφάμιλλη του να φας γκοτζίλα βρασμένη σε κάτουρο, αφού έχεις μόλις πάρει πρώτη θέση στο Πρωτάθλημα Κάμψεων Έβρου και έχεις καθαρίσει όλες τις Καλλιόπες με τη γλώσσα. Τα προϊόντα που προσφέρονται στους σινεμάδες είναι τόσο άθλια που δεν αξίζει όχι να πληρώσεις για αυτά, ούτε να τα κατεβάσεις-άσε που, αν εφαρμοστεί η ACTA, η οποία πέρασε νύχτα κι εμείς κοιτούσαμε τι φάγαμε μαζί με τον Πάγκαλο, δε θα αξίζει να κατεβάσεις τίποτα, εκτός κι αν αρέσκεσαι στον γλυκό πρωκτικό έρωτα στις ντουζιέρες.
Για να δούμε, τώρα, όμως, την απάντηση της κουλτούρας. Η οποία είναι ταινίες (τις οποίες βεβαίως βεβαίως όλοι οι χιπστεράδες τις χαρακτηρίζουν σαν αριστουργήματα που όποιος δεν τις έχει δει είναι σαν Μουσουλμάνος που δεν έχει πάει ακόμα για ιερό προσκύνημα στη Μέκκα) οι οποίες έχουν στον άνθρωπο το ίδιο αποτέλεσμα με τη θέαση του αγώνα 23ης κατηγορίας Αμπαλιακός Περαραχούλας-Παλτά Κατωβρυσούλας.
Και δε νομίζω σε αυτό το είδος να υπάρχει μεγαλύτερος μάστορας (ή, έστω, να υπήρχε μέχρι πριν από δέκα μέρες μεγαλύτερος μάστορας) από τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο. Θα ήθελα να το περιγράψω με λέξεις, αλλά νομίζω ότι το γράφημα είναι αντιπροσωπευτικό:
Και τώρα βλέπω να έρχεται ο εκπρόσωπος των Κριτικών Κινηματογράφου Ελλάδος (το πόσο τυχαίο είναι ότι τα αρχικά αυτά βγαίνουν ΚΚΕ το αφήνω στη διακριτική σας ευχέρεια) και να με καταδικάζει ως εχθρό του ποιοτικού κινηματογράφου σε υποχρεωτική θέαση της Μεγάλης των Μπάτσων Σχολής και των Φονικών Όπλων. Μόνο που κανείς δεν υπολογίζει τη γνώμη των κριτικών κινηματογράφου, γιατί όπως όλοι ξέρουμε οι κριτικοί είναι αυτοί που δεν είναι ικανοί για τίποτα πέρα από το να μειώνουν τους άλλους.
Κι επιπλέον, εγώ δεν κατηγορώ τον Αγγελόπουλο για τίποτε άλλο εκτός από την τεχνική του. Δεν αμφισβητώ ότι οι ταινίες του θίγουν πολύ σοβαρά ζητήματα και αποτελούν κίνητρα για κοινωνικό προβληματισμό κι έτσι, αλλά είναι δύσκολο έως απίθανο να παρακολουθήσεις μια ταινία στην οποία βλέπεις τον πρωταγωνιστή να περπατάει μέσα σε ένα χωράφι για σαράντα λεπτά. Μα σαράντα λεπτά; Σε αυτό το χρόνο εγώ φτάνω στην Κατερίνη, γαμώ την αυτοκίνηση και τον κύκλο του Ότο!
Πιθανότατα δε θα σας ενδιαφέρει καθόλου, αλλά στο σχολείο έχω μία καθηγήτρια που μου κάνει Έκθεση και Κείμενα Ν.Ε. Λογοτεχνίας (έλα! Καθηγήτρια σε σχολείο που να κάνει Έκθεση και Κείμενα Ν.Ε. Λογοτεχνίας; Απίστευτο! Τι λες τώρα! Δεν ξανάγινε!-ΣΚΑΣΕ!), η οποία ψοφάει για φάσεις κουλτούρας κι έτσι, και παραδέχτηκε έτσι απλά ότι κοιμήθηκε βλέποντας Αγγελόπουλο! Κι αυτό έχει πολύ μεγάλη αξία όταν το ακούς από τα χείλη ατόμου που δεν ξημερώνεται στον Κιάμο.
Υπάρχει βέβαια και μία άλλη σχολή κουλτουροταινίας. Βλέποντας ότι οι ταινίες με έγκριση από την ΕΣΚΑ (Ένωση Σκηνοθετών Κατά της Αϋπνίας) δεν είχαν ιδιαίτερη πέραση στον πολύ κόσμο, και προκειμένου να μην μοιάζουν σαν τους mainstreamάδες, κάποιοι σκηνοθέτες αποφάσισαν να προκαλέσουν. Πολύ. Ανατριχιαστικά πολύ. Κι έτσι είδαμε στις οθόνες μας δημιουργίες όπως ο Κυνόδοντας και η Ανθρώπινη Σαρανταποδαρούσα.
Εδώ, αγαπητοί φίλοι και συναγωνιστές, θέλω να θέσω ένα θέμα που με προβληματίζει: πού ακριβώς ξεχωρίζει η κουλτούρα από την τσόντα; Μάλλον θα έχει να κάνει με τον τίτλο. Βέβαια. Όταν λέγεται "Όνειρα από Μαγιονέζα" είναι γροθιά στο στομάχι, κριτική στη σύγχρονη κοινωνία και αλήθειες που δύσκολα αντέχουν να ακούσουν τα μικροαστικά αυτιά, ενώ όταν λέγεται "Κορίτσια απ'τη Φρανκφούρτη τρώνε λουκάνικα" είναι χυδαιότητα, προσβολή στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου και λόγος για να καίνε οι φεμινίστριες τα σουτιέν τους.
Προσωπικά, μία τέτοια ταινία δε θα την έβλεπα ούτε αν γνώριζα ξαφνικά την Μις Κορμάρα-αλλά-όχι-Ξέκωλο, ταιριάζαμε σε σχεδόν όλα και ξαφνικά μου πέταγε ότι είναι groupie του Λάνθιμου. Και ο λόγος είναι απλός. Δεν αντέχω οτιδήποτε παίρνει τον εαυτό του υπερβολικά στα σοβαρά. Δε θα είχα κανένα πρόβλημα να δω τον Κυνόδοντα αν ο σκηνοθέτης του τον περιέγραφε ως "Μια σπατάλη πολύτιμου φιλμ, που δεν πρέπει να τη δείτε εκτός κι αν θέλετε να ξεράσετε ότι φάγατε από τότε που ήσασταν σπερματοζωάρια, να ξεκωλιαστείτε στο γέλιο από το ρεσιτάλ κακής υποκριτικής ή να αναρωτηθείτε για το μέγεθος της μαλακίας που με δέρνει". Αφού όμως αυτό το πράγμα το πήγανε μέχρι τα Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας (με τι κώλο, γαμώ την Ακαδημία, το Πανεπιστήμιο και την Βασίλισσα Αμαλία;), δε θα το δω ούτε αν χάσω στοίχημα. Με δυο λόγια: Αν νομίζεις ότι κάνεις κουλτούρα, δεν κάνεις κουλτούρα. Μια παπαριά καμαρωτή κάνεις.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας χτυπήσει μηχανάκι και πέσετε σε φρεάτιο ενώ γυρίζετε την καινούρια σας ταινία.

18 σχόλια:

  1. Το κείμενο τελείωσε πριν το τραγούδι...
    Ωραίο και σωστό όμως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μπες στο προφίλ μου και στείλε μου μήνυμα γιατί έχω κάτι πολύ σημαντικό να σου πω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "πού ακριβώς ξεχωρίζει η κουλτούρα από την τσόντα;" αυτο αναρωτηθηκα και εγω μόλις είδα την εν λόγω ταινία. Ένας φίλος μου-καλός-μαλάκας-και-αυτός, μου την χαρακτήρισε ως "σινεφίλ τσόντα"... ΓΟΥΑΤΕΒΕΡ.
    ΠΟΥ ΟΔΕΥΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ?! ΠΟΥΥΥ???

    Καληνυχτα Tommy.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σοφή η μαλακία του. Δηλαδή υπάρχει και σινεφίλ τσόντα; Φαντάσου πότε θα τελειώνει ο πρωταγωνιστής.
      Καληνύχτα...

      Διαγραφή
  4. Πόσο συμφωνώ! Όταν είδα τον Κυνόδοντα, εκτός από το να ξεράσω, μου ήρθε να τραβήξω τα μαλλιά μου που αυτό το πράγμα πήγε να βραβευτεί με όσκαρ ως κουλτουριάρικο εκπροσωπώντας τον ελληνικό κινηματογράφο, τη στιγμή που ως φαν του καλού σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου έχω δει ταινίες που θα έπρεπε να έχει δει όλος ο κόσμος. Πραγματικά αδικεί τον ελληνικό κινηματογράφο ο Κυνόδοντας, όπως η mainstream hiphop αδίκησε την underground.
    Τώρα για τις ταινίες του Αγγελόπουλου δεν ξέρω, αλλά δε μ' έπιασε και ποτέ η περιέργεια να μάθω, αφού είχα ακούσει ότι οι ταινίες του είναι βαρετές. Και φυσικά δεν πρόκειται να κάτσω να τις δω τώρα, με αφορμή το θάνατό του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με την ευκαιρία, αυτό το φαινόμενο του να έχεις γραμμένο κάποιον όσο ζει και όταν πεθαίνει να θυμάσαι τι σπουδαίος καλλιτέχνης ήταν (όπως ο Μάικλ, ας πούμε) είναι από τα μεγαλύτερα δείγματα της βλακείας που δέρνει το ανθρώπινο είδος.

      Διαγραφή
  5. Θα σου πω κάτι απλό, και πάρτο στα σοβαρά με όλη του τη σημασία:
    Αν κάτι μπορεί να το κάνει οποιοσδήποτε, αρχίδια "τέχνη" είναι. Και όλες αυτές οι κουλτουρομαλακίες, είναι πραγματάκια που μπορεί να κάνει ο οποιοσδήποτε._

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ψέματα; Θα μπορούσα να τραβήξω βίντεο από την τάξη μου με την κάμερα του κινητού μου και να είναι καλύτερο ποιοτικά το αποτέλεσμα.

      Διαγραφή
  6. Θωμά, δεκτά τα όσα λες, συμφωνώ και επαυξάνω. Δεν έχω δει ταινία του Αγγελόπουλου, ό,τι έχω δει το έχω δει αποσπασματικά (για προφανείς λόγους). Από τη μια παραδέχομαι ότι ΕΙΧΑΝ νόημα τα έργα του, από την άλλη αυτή η ιδιοτροπία του δεν είναι κάτι ανεκτό από εμάς, κυρίως σε μια εποχή που έχουμε συνηθίσει σε γρήγορη πλοκή και γρήγορα όλα. Μπορεί να είναι θέμα γούστου, δεν ξέρω.

    Κατά τη γνώμη μου, ταινίες όπως η ανθρώπινη σαρανταποδαρούσα και ο κυνόδοντας είναι προϊόντα ανθρώπων που επιδιώκουν επιτηδευμένα να γαμήσουν ό,τι έχει απομείνει από την αισθητική μας, ή έχουν οι ίδιοι τελείως λάθος άποψη για το τι είναι ομορφιά. Εκτός του ότι θα έπρεπε να τους γαμήσουν τον πάτο για παραδειγματισμό (αν και γενικά τάσσομαι ενάντια στη λογοκρισία), θα έπρεπε ΚΑΙ να τους στειρώσουν μην τυχόν και αναπαράγουν τέτοια γονίδια. Η αντίληψη της ομορφιάς πρέπει να είναι ένα βασικό εφόδιο στη ζωή του ατόμου.

    Ο παραπάνω είναι και ο λόγος που θεωρώ ότι ο Αγγελόπουλος, αν και απελπιστικά αργός, ήταν έτη φωτός πάνω από τέτοιους "κουλτουριάρηδες", γιατί έστω είχε μια αποδεκτή άποψη αναφορικά με την αισθητική...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όταν μαθαίνουμε να τα έχουμε όλα στο πάτημα ενός κουμπιού, το αργό μας χαλάει. Δεν συμφωνώ με την πρωκτική συνουσία ως μέσο ποινής, γιατί απλούστατα για κάτι τέτοιους δε θα ήταν ποινή. Κάτι πρέπει να βρεθεί, πάντως, γιατί ακόμη και για διεστραμμένα αστεία κάτι τέτοιες δημιουργίες παραείναι διεστραμμένες. Και ουδέποτε αμφισβήτησα την ποιότητα του Αγγελόπουλου, απλά πιστεύω ότι θα μπορούσε να έρχεται πιο...συμπυκνωμένη, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ.

      Διαγραφή
  7. Αγγελόπουλο δεν έχω δει και ούτε και πρόκειται. Κοιμάμαι καλύτερα αφού έχω πιεί 2-3 ουίσκια. Τον Κυνόδοντα τον είδα γιατί τον είχε δώρο μια κυριακάτικη εφημερίδα. Η θέση του DVD πλέον είναι στην βάση την σόμπας αλογόνου πάνω από την φλοκάτη για να πατιέται το κουμπί και να μην σβήνει. Η ανθρώπινη σαρανταποδαρούσα είναι κάτι το φρικιαστικά ψυχανώμαλο και το παρακολούθησα με το σκεπτικό "Τι στο διάολο, έχω δει τσόντες και τσόντες ανωμαλιάρικες και έχω καταφέρει να μην ξεράσω λες να με κάνει η συγκεκριμένη ; Θα δω και το δεύτερο μέρος μπας και τα καταφέρω.
    Γενικότερα μπορώ να δω τα πάντα περισσότερο από περιέργεια. Ειδικά αν μου πει κάποιος "Ρε μαλάκα Πέρη είδα τον Κυνόδοντα και ήταν τόσο για τον πούτσο που δεν ένιωσα ανώμαλος που με καβλώνει η ξαδέρφη μου" Αυτή και μόνο η φράση με έκανε να μπω στο τρυπάκι να την δω την μούφα. Άρα μήπως η δυσφήμιση είναι η καλύτερη διαφήμιση ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Περί ύπνου δεν έχω να πω τίποτα, προς το παρόν κοιμάμαι ακόμα μια χαρά χωρίς βοήθεια. Δε νομίζω ότι θα άντεχα να δω την Σαρανταποδαρούσα, γιατί υποτίθεται ότι έχω και μία αισθητική. Η δυσφήμιση πάντως είναι όντως η καλύτερη διαφήμιση-κάπως έτσι δεν έφτασαν μαλακίες βίντεο κλιπ από μαλάκες καλλιτέχνες με μαλακισμένα τραγούδια τα 600 εκατομμύρια views στον Συ Σωλήνα;

      Διαγραφή
  8. Σίγουρα προτίμησα που είδα τον Κυνόδοντα από τις Σειρήνες στο αιγαίο (στο star).Σαν ιδέα ο κυνόδοντας μου άρεσε.Η εκτέλεση είναι λίγο ψωροκώσταινα. Αλλά στην Ελλάδα που το ρόδα,τσάντα και κοπανά έβγαλε 1 εκατομμύριο euro(τον ηχολήπτη της ταινίας τον ξέρω και μου είπε πριν βγει ότι δεν βλέπεται.), πως να μην θεωρείτε κουλτούρα ο κυνόδοντας και ο Αγγελόπουλος.

    Πέδρο Αλμοδοβάρ για τσόντα αν η γκόμενα σου είναι κουλτουριάρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν είπα ότι τα mainstream έργα είναι καθόλου καλύτερα. Ίσα ίσα που ισχύει το ακριβώς αντίθετο.

      Διαγραφή

Ξέρετε, πολλές φορές συμβαίνει τα σχόλια να είναι ακόμη πιο έξυπνα, εύστοχα ή ουσιαστικά από την εγγραφή καθεαυτή. ΟΧΙ ΕΔΩ. Αν σας έρθει καμιά εξυπνάδα, κρατήστε την για τον εαυτό σας.