Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

Οι 10 μεγάλες μουσικές απάτες της ιστορίας

Exactly what it says on the tin είναι η σημερινή εγγραφή, δηλαδή οι 10 μεγάλες μουσικές απάτες της ιστορίας. Για να εξηγηθώ από την αρχή, δεν εννοώ τους Milli Vanilli, που ήταν απλά δύο ομορφόπαιδα (περί ορέξεως...) τα οποία κουνούσαν τα χείλη τους όσο κάποιος άλλος τραγουδούσε από πίσω.
Κι αυτό γιατί έφαγαν τον εξοστρακισμό τους από την παγκόσμια μουσική κοινότητα και εν έτει 2014 κανείς δεν ασχολείται μαζί τους, όπως άλλωστε και με κανέναν από αυτούς που είχαν επιτυχία το 1990, γιατί η μουσική σκηνή του 1990 ήταν γενικότερα για τον πούτσο, εκτός κι αν ο Vanilla Ice δε σας θυμίζει τίποτα.
Σήμερα θα ασχοληθούμε με τις απάτες εκείνες που έχουν αποκτήσει πολύ υψηλότερη θέση στην υπόληψη του κόσμου από αυτήν που πραγματικά αξίζουν. Ξεκινώντας να διαβάζετε, θα καταλάβετε.
  • Bob Dylan
    Για κάποιο λόγο, απαγορεύεται να πεις οτιδήποτε κακό για τον Μπομπ Ντίλαν. Έχει κατσικωθεί στην υψηλότερη θέση του πανθέου της μουσικής, είναι βιδωμένος στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου κι αν δε γουστάρεις δεν είσαι άξιος να λέγεσαι φίλος της μουσικής και σου αξίζει να καταδικαστείς αιώνια στο να ακούς Παντελίδη και Πάολα. Οκ, σύμφωνοι, ήταν από τους λίγους που έγραφαν σοβαρό και πολιτικοποιημένο στίχο σε μια εποχή που κυριαρχούσαν οι Μπήτληδες κι οι στρατιές των αντιγραφέων τους τραγουδώντας στίχους του τύπου "love, love, love, loving love love, I love you". Αλλά ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τον ελέφαντα στο σαλόνι. Ο Μπομπ Ντίλαν είναι ίσως ο χειρότερος τραγουδιστής (όχι στιχουργός/συνθέτης, τραγουδιστής) που πέρασε ποτέ από τον πλανήτη. Η φωνή του θυμίζει έναν γέρο τράγο την ώρα που χύνει στα μούτρα την πιο ξεκωλιάρα γίδα του κοπαδιού. Και δυστυχώς για τον Μπομπ και τις Ρουβίτσες του, είμαι από εκείνους τους ανώμαλους που θεωρούν σημαντικό να είναι η μουσική ευχάριστη στα αυτιά τους. Οπότε δε θα πάρω.
  • Pink Floyd

    Ύπνος. Ύπνος. Αρκεί να ακούσεις μισό τραγούδι για να πέσεις στο εξάμηνο κώμα του Σουμάχερ όταν τσακίστηκε από τη βουνοπλαγιά. Τα τραγούδια τους είναι πιο αργά κι από μπλε λεωφορείο του ΟΑΣΘ όταν έχει κλείσει η Εγνατία και στέλνουν όλη την κίνηση να πάει από Μητροπόλεως. Πού και πού πετάνε κανένα μυστήριο time signature τύπου 7/4 για να παριστάνουνε τους ψαγμένους κι αυτό είναι όλο. Αυτή είναι η συνταγή που χρειάζεται, προφανώς, για να αναχθείς σε μία από τις σημαντικότερες και επηρεαστικότερες (ναι, μόλις μετέφρασα το influential στα ελληνικά, and there's nothing you can do about it) μπάντες στην ιστορία και να είσαι στο απυρόβλητο. Διάολε, ακόμα και το Brick in the Wall, που υποτίθεται είναι ο ύμνος μιας κοινωνικής επανάστασης και δε συμμαζεύεται, είναι τόσο αργό και νυσταλέο που θα μπορούσε να το τραγουδήσει η Lana Del Rey και να μην πάρει χαμπάρι κανείς.
  • Nirvana
    Ναι, το έχω ξαναπεί, το ξέρω, αλλά θα το ξαναπώ και θα το λέω όσο ζω, Παοκάρα σ'αγαπώ, όχι, λάθος, μπερδεύτηκα, τέλος πάντων, πάμε στο προκείμενο. Το ότι άλλαξαν την πορεία της ροκ σκηνής, όταν σε αυτήν επικρατούσαν οι χειρότεροι αντιγραφείς των χειρότερων αντιγραφέων των Μότλεϊ Κρου, και την έστρεψαν σε κάτι πιο "σκεπτόμενο", δεν αναιρεί ότι οι Νιρβάνα ήταν, είναι και θα είναι για τον πούτσο. Βασικά ίσως είμαι λίγο άδικος με τον Ντέιβ Γκρολ, οι μουσικές του με τους Foo Fighters έχουν ένα ενδιαφέρον κι ο ίδιος είναι και γαμώ τους τύπους. Άρα ο Κομπέιν ήταν, είναι και θα είναι για τον πούτσο. Τραγουδούσε σαν να είχε καρκίνο του φάρυγγα, οι στίχοι του ήταν αποκύημα της πρέζας που έπαιρνε με τα βυτία, κι όσο για το κιθαριστικό του ταλέντο, δε θα μπορούσε να είχε εμπνευστεί ούτε το Satisfaction των Στόουνς, αυτό με τις τρεις νότες. Και, χάρη στο "σύνδρομο του νεκρού τραγουδιστή", το μουσικό περιοδικό-ανέκδοτο ονόματι Ρόλινγκ Στόουν ένιωθε τέτοια ανάγκη να τσιμπουκώσει το νεκρό και σαπισμένο πέος του Κομπέιν, που τον έβαλε στην κορυφή μέχρι και της λίστας με τους κορυφαίους κιθαρίστες. Δωδέκατη θέση, μαλάκες μου. Εγώ αν ψάξω μπορώ να βρω έντεκα κιθαρίστες καλύτερους από τον Κομπέιν στη σχολή μου, όχι στον πλανήτη.
  • Guns N Roses

    Πάρα πολύς πανικός για μια μπάντα που, στην καλύτερη, έβγαλε μισό ενδιαφέρον άλμπουμ. Ο Άξελ Ρόουζ έμοιαζε σαν γκόμενα, τραγουδούσε σαν γκόμενα (και σαν κατσίκα ενίοτε, αλλά σίγουρα με πολύ περισσότερη ενέργεια από τον Ντίλαν), και φερόταν σαν υστερική γκόμενα, ξεκόβοντας από όλα τα πραγματικά δημιουργικά στοιχεία της μπάντας, δηλαδή...ε...τον Σλας, ο οποίος στα τόσα χρόνια καριέρας δεν έχει επιδείξει πολλά παραπάνω από τον Ράντι Ρόουντς που πέθανε στα 22 του. Μετά το μισό ενδιαφέρον άλμπουμ αναλώθηκαν σε υπναλέα power ballads χωρίς το power, που συναγωνίζονταν σε ξενερωτίλα τις πιο ξενέρωτες στιγμές του Μπον Τζόβενου (του οποίου οι λιγότερο ξενέρωτες στιγμές είναι το Livin' On A Prayer, κι αυτό δεν λέει και πολλά), ενώ αφού ο Άξελ αποφάσισε ότι δεν έχει ανάγκη το φουγάρο με πόδια που λέγεται Σλας, έκανε δεκατέσσερα χρόνια να βγάλει ένα άλμπουμ για το οποίο είχε πέσει ένα τριαξονικό φορτηγό hype και τελικά δεν κουνήθηκε ούτε πούστης. Ίσως βέβαια φταίει κι ότι όταν βγήκε το Chinese Democracy ο Άξελ έμοιαζε πολύ λιγότερο με γκόμενα και πολύ περισσότερο με τον Οβελίξ. 
  • U2
    Γράφοντας κλαψιάρικους στίχους για τον ρατσισμό, την πείνα, τον πόλεμο της Ιρλανδίας, ο οποίος ήταν σίγουρα ένα επίκαιρο θέμα το 1916, και γενικά για τους αδικημένους της ζωής, ο Μπόνο κατάφερε να καθιερωθεί στο παγκόσμιο καλλιτεχνικό στερέωμα ως ο καρπός του έρωτα του Στέλιου Καζαντζίδη με τον Φίλιππο Μπλιάχτσικα, και φυσικά ως ένα από τα πιο υπερτροφικά εγώ που χώρεσαν ποτέ στον πλανήτη, καθώς μόλις τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να τον ξεπερνάει ο Kanye West. Παρ'όλο το βάθος, όμως, που θέλει να πιστεύει ότι έχει η μουσική του, ο κιθαρίστας του λέγεται The Edge, ένα ψευδώνυμο που είμαι σίγουρος ότι θα του φάνηκε πολύ κουλ και γαμάουα για λίγα λεπτά ενός κυριακάτικου μεσημεριού, όταν ήταν δώδεκα χρονών κι είχε μόλις τελειώσει ένα επεισόδιο των Θάντερκατς (είπε ο τύπος που αυτοαποκαλείται Thomas The Barbarian, αν και εγώ δεν είμαι πενήντα χρονών μαλάκας) και ουσιαστικά όλη του η κιθαριστική τεχνική είναι να παίζει τρεις νότες και να περνάει μετά στο track εκατό στρώματα ηχώ για να ακούγεται λες και παίζει κάτι παραπάνω από τρεις νότες. Ε, και σας πείραζαν οι Milli Vanilli.
  • Aerosmith

    Αν μη τι άλλο, οι Aerosmith αξίζουν το κύδος μας για το ότι κατάφεραν να υπάρξουν για σαράντα χρόνια χωρίς να σφαχτούνε, κάτι που είναι σημαντικό επίτευγμα στη ροκ σκηνή, γιατί αν πάτε στον Σάμι Χέιγκαρ και του μιλήσετε για τον Έντι Βαν Χέιλεν, θα σας κυνηγήσει με την καραμπίνα. Αλλά από εκεί και πέρα, η κατάταξη των Aerosmith στους μουσικούς θεούς είναι λίγο βεβιασμένη. Ίσως το 70 έπαιξαν κάποια ενδιαφέροντα πράματα. Μετά ήρθε η δεκαετία του 80 και το γυρίσανε σε hair metal αστειότητες σαν το Love in an Elevator. Υπόψη ότι στο Love in an Elevator ο Στίβεν Τάιλερ ήταν ήδη 40 χρονών κι ήταν στα μισά της πορείας του προς την ανεπανόρθωτη μετατροπή του σε αρσενική γριά. Μετά ξέπεσαν στα power ballads, εκείνο το είδος τραγουδιού για το οποίο κοροϊδεύουμε όλοι μας τους Van Hagar, θα θυμάστε φαντάζομαι το Crazy και το Cryin', και το αποκορύφωμα ήρθε φυσικά με το I Don't Wanna Miss A Thing, ένα τραγούδι που πιθανότατα γράφτηκε για τη Σελίν Ντιόν αλλά το απέρριψε, και το οποίο ήταν το μεγαλύτερό τους χιτ στα τσαρτς, κατατάσσοντάς τους έτσι στην ίδια κατηγορία με ροκ κολοσσούς όπως οι Poison, οι Night Ranger και οι Mr. Big. Και να μη μιλήσω για το American Idol.
  • Coldplay
    Μουσική για γκόμενες. Όχι. Μουσική για ευαίσθητες γκόμενες. Και πάλι όχι. Μουσική για κλαψομούνες γκόμενες. Όχι, ακόμα κάτι λείπει. Μουσική για κλαψομούνες γκόμενες που προσπαθούν να το παίξουν ψαγμένες. Almost there...Μουσική για κλαψομούνες γκόμενες που προσπαθούν να το παίξουν ψαγμένες και στον εγκέφαλό τους έχει χαλάσει η καλωδίωση με το τμήμα που αντιλαμβάνεται την καλή μουσική. Τώρα μάλιστα. Κάθε φορά που τυχαίνει να ακούσω ένα τραγούδι τους στο ραδιόφωνο, σκέφτομαι "εντάξει, αυτή τη φορά το τερμάτισαν. Δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρουν να βγάλουν τραγούδι πιο βαρετό, πιο ανέμπνευστο, πιο κλαψομούνικο". Και κάθε, μα κάθε γαμημένη φορά φροντίζουν να με διαψεύσουν. Ίσως ο Κρις Μάρτιν το έχει βάλει προσωπικό στοίχημα να με τσαντίζει κάθε φορά που βγάζει καινούριο τραγούδι, δεν ξέρω. Μικρή λεπτομέρεια. Ο τύπος αυτός είναι χορτοφάγος. Κάτι που δε μου κάνει καμία απολύτως εντύπωση.
  • Lady Gaga

    Αν θέλω να είμαι αντικειμενικός, δεν μπορώ να μη συμπεριλάβω τη Lady Gaga στις μεγάλες απάτες της μουσικής. Τη συμπαθώ, την εκτιμώ, μπορεί να τραγουδήσει, αλλά από εκεί και πέρα δεν μπορώ να καταλάβω με ποιο σκεπτικό την ανάγουν όλοι σε αναμορφώτρια της σύγχρονης ποπ μουσικής, όταν δεν κάνει κάτι το τόσο διαφορετικό από αυτό που έκανε η γαμημένη Μαντόνα τη δεκαετία του '80. Και τότε τη Μαντόνα δεν την αποκαλούσαν πρωτοπόρο, αλλά πορνίδιο. Η κοπέλα απλά γράφει πιασάρικα τραγουδάκια και παριστάνει την ψαγμένη με το να φοράει μπριζόλες σε απονομές βραβείων ή να μαστιγώνει τους χορευτές της ντυμένη καλόγρια ενώ από πίσω καίγονται σταυροί. Το τραγούδι και το βίντεο κλιπ είναι πλέον δύο εντελώς ασύνδετες οντότητες, από τις οποίες δε βγάζει νόημα καμία. Όσο για το πρόσφατό της άλμπουμ, το Artpop, είχαν φαγωθεί όλοι, περίμεναν ότι θα είναι το Abbey Road των καιρών μας, ότι θα αλλάξει μια για πάντα τον τρόπο που βλέπουμε τη μουσική, θα κάνει, θα ράνει, θα δείξει, θα μπήξει και τελικά μας έκλασε όλους μαζί μια μάντρα αρχίδια, χωρίς καν να καταφέρει να πιάσει τις αναμενόμενες πωλήσεις. Το επόμενό της άλμπουμ θα είναι το Chinese Democracy. Και πολύ ασχοληθήκαμε.
  • Oasis
    Απ'ό,τι έχω καταλάβει, το να παίζεις βαρετή μουσική είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να σε θεωρήσουν ψαγμένο. Αλλά αν θες πραγματικά να κερδίσεις τον τίτλο του Μίστερ Εθνικός Ψαγμένος, δεν έχεις παρά να πατήσεις πάνω στους Μπήτληδες. Οκέι, εδώ πρέπει να κάνουμε ένα διάλειμμα για να αναγνωρίσουμε ότι εκατοντάδες καλλιτεχνών έχουν πάρει επιρροή από τους Μπήτληδες, μέχρι κι ο Όζης Όσμπορν, οφ ολ πήπολ, έχει δηλώσει ότι παίρνει επιρροές από τους Μπήτληδες. Ο Όζης Όσμπορν, ο πατέρας του χέβι μέταλ και η μεγαλύτερη μετακίνηση ναρκωτικών στον πλανήτη. Το ζόρι μου με τους Όασις δεν είναι ότι είναι επηρεασμένοι από τους Μπήτληδες, αλλά ότι ακούγονται σαν ένα κακό cover band των Μπήτληδων. Και κανένα cover band δεν μπορεί να διεκδικήσει με αξιώσεις μια θέση στο μουσικό πάνθεον. Πόσο μάλλον ένα κακό cover band. 
  • Sex Pistols
    Γενικότερα το κίνημα της πανκ μουσικής βρωμάει από μπάντες που έχουν αναχθεί σε πολύ μεγαλύτερη αξία από αυτήν που μπορούν να αποδείξουν, με τις δικές τους δυνάμεις και τα δικά τους αρχίδια, ότι δικαιούνται. Ίσως κάτι να έχει να κάνει αυτό με το ότι επιτηδευμένα τραγουδάνε άσχημα και παίζουν δύο συγχορδίες σε όλο το τραγούδι. Γενικά δεν είμαι και πολύ φίλος του κόνσεπτ της επιτηδευμένης ασχήμιας, αλλά όπως το νιώθει ο καθένας μέσα του, κάποιοι γουστάρουν γκόμενες με αξύριστα πόδια, γούστο τους και καπέλο τους, γλιτώνουν και τα έξοδα της χαλάουας. Αλλά οι Sex Pistols γίνανε θεοί και τιτάνες και ιερά τέρατα της μουσικής, έχοντας στο ενεργητικό τους ένα! άλμπουμ. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες που βγάζουν μόνο ένα άλμπουμ, τους λέμε πουθενάδες, όχι ιερά τέρατα. Το "σύνδρομο του νεκρού μέλους της μπάντας" λειτουργεί και πάλι. Νόμος απαράβατος. Άμα πεθάνεις, θεοποιείσαι. Τέρμα. Άλλωστε, το είπε κι ο Πετρόχειλος στους Χούλιγκανς: Η αλήθεια βρίσκεται στους Σεξ Πίστολς.
Αυτά, και να προσέχετε με ποιους μπλέκετε. Γιατί μπορεί αλλιώς να ξεκινήσετε και αλλού να φτάσετε. Υπάρχει τόση ψευτιά παντού.

48 σχόλια:

  1. Ρισπέκτο.

    Y.Γ: Πόσο μαύρη είναι η ψυχή και τα έργα σου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είμαι ολόκληρος ένας βόθρος που βρωμίζει τον κόσμο γύρω του.

      Διαγραφή
  2. Μεγαλύτερος εμετός από το Dream On δεν υπάρχει. Καλά, είναι και το Don't Stop Believin. Γκομενίστικα inspirational "τραγούδια" με στίχους από άτομα των οποίων το λεξιλόγιο δεν ξεπερνάει τις 100 λέξεις.
    Κατά τα άλλα καλά τα λες, αν κι ουδέποτε με πείραξε το πανκ, περισσότερο αδιάφορο μου ήταν. Κι οι Oasis παλεύονται. Αλλά οι U2 τον παίρνουν. Και ξέχασες να προσθέσεις τους Korn στη λίστα. Μισές δουλειές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα, κανείς δεν είπε ποτέ ότι οι Korn είναι συγκρότημα της προκοπής.

      Διαγραφή
  3. influential=επιδραστικός

    θα σου γράψω κανονικό σχόλιο αργότερα, αν και νομίζω μικρούλh ότι ο στόχος σου hταν να προκαλέσεις και όχι τόσο να κάνεις σοβαρh επιχειρhματολογία κατά κάποιων συγκροτhμάτων/προσωπικοτhτων, γεγονός που σε κατατάσσει στον Vince Neil του blogging (τι είπα πάλι ο χριστεκαιπαναγιάμου πάλι!!!).
    Τώρα πρέπει να φύγω γιατί έχω ένα επείγον ραντεβού με κάτι σαλάτες και όταν λέω "σαλάτες" εννοώ μπιφτέκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε περιμένω με τα πόδια ανοιχτά και τη βαζελίνη ανά χείρας.

      Διαγραφή
    2. Νομίζω ο τίτλος του url το λέει καθαρά. In the name of hype.

      Διαγραφή
  4. Καλά κάνω λοιπόν και ακούω Κάλλας και Μαρινέλα. Αυτές ήταν/είναι ορίτζιναλ χαχαχα

    Υ.Γ: Ο Μπόμπ και οι Ρουβίτσες του;;; Το The wall να το τραγουδήσει η Del Ray;;; Κλαίω για τοI Don't Wanna Miss A Thing κλαίω σε λέω. Βασικά κλαίω με όλο το κείμενο. Φυσικά περιμένω το Γκρίκελαντ Εντίσιον και σύντομα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με το Γκρίκενλαντ δεν ασχολούμαι, εκτός κι αν μου πληρώνεις την ψυχική οδύνη.

      Διαγραφή
    2. Ούτε αν σε κεράσω Παταφρίτας;;;

      Διαγραφή
    3. Αυτό το πράγμα που είναι τηγανισμένο σε λάδια από Στάγιερ; Ευχαριστώ, δε θα πάρω.

      Διαγραφή
  5. Μπομπ Ντίλαζ: συμφωνώ
    Ροζ Φλόυντ: πίπες ακάπνιστες γεμάτες σκατά από άλογο. Δηλαδη τι περίμενες να ακούσεις; Δικασίδια και πριόνια; Το συγκρότημα ηταν σύγχρονο των Purple και των Who, αλλά προτίμησε να έχει καθαρότερο ηχο προς χάριν των στίχων και να έχει μεγαλύτερη απηχηση στους σκεπτόμενους, παρά να γρατζουνίσει και να γίνει άλλο ένα πανκ-ροκ Απταΐδια. Και τα κατάφερε. Μουσικά μιλώντας, οι μελωδικές τους γραμμές και οι επιλογές ηχων ΔΙΚΑΙΑ τους έφεραν ανάμεσα στα κορυφαία συγκροτηματα των τελευταίων 5 δεκαετιών. Αν σε νυστάζουν, υπάρχουν και οι Ραμόουνς, που είναι γαμημένα υπερεκτιμημένοι.

    Νιρβάναζ: σύλλαθος ο συλλογισμός σου. Ο Κομπέιν ηταν το προϊόν και η φωνη μιας κατεστραμμένης κοινωνίας που....εντώ στο ελλάντα δεν το ξέραμε. Μια σάπια Αμερικη τον γέννησε και γι' αυτό η φωνη του ακούγεται σαν μοσχάρι κακοσφαγμένο. Οι τρεις συγχορδίες που λες ότι έπαιζε δεν ηταν η γνωστη Φα-Σολ-Λάδα, αλλά μια σκατόψυχη ακολουθία θανάτου, κάθε άλλο παρά απλοϊκη.

    Γκαζ και Τριαντάφυλλα: η μπάντα που έριχνε μπούφλες σε όλους όσους έλεγαν ότι έπαιζαν hair metal, αποδεικνύοντας ότι ένα μάτσο μορφονιοί street posers ξεφτίλιζαν "αρσενικές" γκόμενες που...έπαιζαν "μέταλ". Ο Αξλ αποδείχτηκε μονογαμικό πρεζάκι και ο Σλας -σχεδόν- παιδεραστης. Μουσικά, το τελευταίο ριφφ του November Rain είναι το καλύτερο ροκ Ρέκβιεμ που γράφτηκε από εποχης Μπαχ και βάλε. Ενώ το you could be mine ηταν η επιτομη του μέταλ όσο δεν παίρνει. Και δεν βάζω και άλλα 30 κομμάτια τους ("so easy" για παράδειγμα) που έσπειραν.

    Άεροσφιχτ: μαλάκα εδώ σίγουρα μας δουλεύεις ψιλό γαζί για να πάρεις θεάσεις και σχόλια. Γιατί τα ίδια ακριβώς ισχύουν χρονολογικά και για τους Judas Priest, αλλά δεν είδα να τους ξεφτιλίζεις (μηπως κάνω λάθος ότι το rocka rolla και το sad wings of destiny ηταν χίπικα ροκ;;;;;; Ο ίδιος ο Χάλφορντ εκείνη την εποχη ντύνονταν σαν την Τζάνις Τζόπλιν). Όσο αφορά τα power ballads, επίσης δεν σε είδα να φτύνεις τους Scorpions που τα είχαν εξελίξει σε επιστημη....ααααασε που το love in an elevator δεν μπορείς να το παίξεις εύκολα αν δεν κάνεις πρώτα προθέρμανση με Megadeth. Δεν έπαιζαν "απλά κομματάκια" όσο σκατά κι αν ηταν από την κόκα και το μουνί. Ο δε Τάιλερ αποδείχτηκε ότι ηταν μεγάλο μουνί -όντως- από τον τρόπο που έκρινε στο Americn Idol και ηθελα να γαμησω τις στάχτες της νεκρης του μάνας.

    Κολντπλέι: ρε μαλακα είσαι σοβαρός;;;; Έβαλες το γατάκι ανάμεσα στα θηρία;;; Συγκρίνεις ένα καταθλιπτικό μουνί με πούτσες αράπικες τέρμα στην τεστοστερόνη;;

    Λέιντι Γκάου: το ίδιο ακριβώς. Όταν είναι να μιλησεις για υπερεκτιμημένους κολοσσούς δεν μπορείς να αναφέρεις τη Gaga με μόλις 6 χρόνια καριέρα.

    Ο(ν)άσις: με βρίσκεις απολύτως σύμφωνο

    Σεξ Μπρίστολς: εξίσου σύμφωνος. Υπάρχουν πολύ πιο αξιόλογα πανκ συγκροτηματα, αν και η Πίστολς δεν επιζητησαν την προσοχη για τα φράγκα, αλλά περισσότερο για το μπάχαλο και την επανάστα, αλλιώς θα έβγαζαν ακόμα δίσκους τα παιδιά τους.

    Γενικά έχω να πω ότι είπες τα σωστά λόγια για τα λάθος συγκροτηματα -τις περισσότερες φορές-.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό το κακοσφαγμένο μοσχάρι που είναι τέκνο μιας κατεστραμμένης Αμερικής, έχει γίνει το ιερό δισκοπότηρο όλων των ηλίθιων κριτικών μουσικής που δεν έχουν τα κοχόνια να πουν μια δική τους άποψη, η επίφαση ψαγμενιάς όποιου γεννήθηκε μετά το 1980 και δεν είχε όρεξη να ψαχτεί πραγματικά, και στην τελική ένα όνομα σε ένα μπλουζάκι που το φοράει μια γκόμενα που δεν έχει ακούσει ούτε δύο τραγούδια του (το ίδιο, βέβαια, ισχύει και για τους Ραμόουνς, που θίγεις και δεν έχεις άδικο). Αυτό είναι το πρόβλημά μου με τον Κομπέιν και γι'αυτό δεν τον χωνεύω.
      Με τους Πριστ εμένα μη με ανακατεύεις, δεν είμαι ο καθ'ύλην αρμόδιος, ρώτα τον Φίδη, αλλά δε θυμάμαι να έχουν κάτι αντίστοιχο κομμάτι με το I don't wanna miss a thing. Επίσης οι Scorpions δε θεωρούνται από κανέναν rock gods, ούτε καν στην Ελλάδα, οπότε η σύγκριση με τους Aerosmith είναι άστοχη.
      Όσο για το Γκαουμπίου, είναι απάτη ακριβώς γιατί, ενώ όλοι την είχαν για "αναμορφώτρια της ποπ σκηνής", αυτή δεν έκανε τίποτα παραπάνω από την συνήθη ξεκωλιάρα ποπ τραγουδιάρα της καριέρας που κρατάει τρία χρόνια.

      Διαγραφή
  6. Να γράψω κι εγώ λοιπόν

    Μπομπ Ντίλαν: Ναι κι εγώ τον σιχαίνομαι, ξερνάει όταν μιλάει και ματημπαναγία κανείς δεν προσέχει τους στίχους του από ένα σημείο και μετά τόσο βαρετός που καταντάει

    Πινκ Φλόιντ: Όχι, είχαν ωραίο ήχο για τότες, προσωπικά δε μου κάνουν αίσθηση, αλλά ξέρανε να παίζουνε λίγο μουσική αντί να γρατζουνάνε τις κιθάρες όπως οι περισσότεροι. Προσωπικά μου αρέσει να τους ακούω σε μπαράκια στην παραλία αράζοντας.

    Νιρβάνα: Καλοί είναι, απλά καλοί και όσο για τον Κομπέιν ήταν διαφορετικά τα μπράγματα εκεί όπως είπε και ο Χώστης και δεν έπαιζε τρεις νότες. Για το σύνδρομο του νεκρού τραγουδιστή γενικά και ειδικά συφωνάω!

    Γκανς εν Ρόουζιζ: Τα δυο ιλλούζιον ήταν πολύ καλά σιντιά, από κει και πέρα βγάλανε αρκετά καλά και πολύ καλά τραγούδια, διάσπαρτα βέβαια. Υπερτιμημένοι σίγουρα, αλλά όχι κακοί.

    Γιου Του: όπως είχανε πει και οι Σάουθ Παρκ, ο Μπόνο είναι μια τεράστια κουράδα. Αυτό.

    Αεροσμιθ: Ότι και να λες, τον έχουν το χαβαλέ τους, ακούγονται ευχάριστα. Οκ, στο άι ντοντ γουόνα μις ε θινγκ δεν ξέρω γιατί έγινε τόσος ντόρος, όταν το είχα πρωτακούσει νόμιζα ότι ήταν καμιά καινούρια μαλακία της εποχής από άγνωστο συγκρότημα που έγινε γνωστό μόνο με αυτό το τραγούδι.

    Λέδι Γκαγκά: Πρώτον, είναι σύγχρονη ποπ, είναι για τον πέοντα. Δεύτερον, τι περιμένεις ρε μαλάκα; 5 χρόνια καρριέρα - και αν - κα΄νουν οι περισσότερες από αυτές τις παρτόλες, με το ίδιο σκεπτικό να βάλεις και τους ουάν νταϊρέξιον μέσα.

    Κολντπλέι και Όασις: Δεν έχω να πω τίποτα, με αηδιάζουν και με νυστάζουν, όπως επίσης με νυστάζουν και με αηδιάζουν ταυτόχρονα.

    Σεξ Πίστολς: Πόσο κράτησαν κι αυτοί ρε; 2-3 χρόνια; Πέρασε η μπογιά τους, μη βάζεις στο ίδιο τσουβάλι συγκροτήματα με 40 χρόνια καρριέρα και άλλα με μια απλή περίοδο καρριέρας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν είπα ότι δεν έχουν χαβαλέ οι Αέροσμιθ. Αλλά οι Βαν Χέιλεν έχουν πιο χαβαλέ. Ναι, ξέρω, καταντάω κουραστικός. Για την Γκαγκά σε παραπέμπω στην απάντησή μου στον Χωστήρα και για τους Πίστολς σε παραπέμπω στον Πετρόχειλο.

      Διαγραφή
  7. Χωστήρας και Πρόεδρας, με κάλυψαν σε πολλά,οπότε να μην επαναλαμβάνομαι...
    Εμένα πάντως κάποιοι από αυτούς που αναφέρεις,μου άρεσαν,μου αρέσουν και θα μου αρέσουν,το ξέρεις...
    Φιλιά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο καθένας μπορεί να του αρέσει ό,τι του αρέσει. Αρκεί να μην είναι Παντελίδης.

      Διαγραφή
  8. Το ότι δεν ανέφερες τον Χατζηγιάννη σαν μουσική απάτη ανάμεσα σε αυτά τα μεγαθήρια με κάνει να συμφωνώ μαζί σου. Αυτό σημαίνει βέβαια πως ο Χατζηγιάννης έχει γράψει ιστορία στο ελληνικό πάνθεον πως το λένε...
    Για όοοολους τους υπόλοιπους που τους γνωρίζω όλους αλλά όχι τόσο καλά όσο οι προλαλήσαντες θα συμφωνήσω λίγο πολύ με όλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. O Χατζηγιάννης θα μπει μαζί με τον Παντελίδη, το Μπίμπερ και μερικά σιχάματα ακόμα στους "10 βιαστές των ώτων μας"

      Διαγραφή
    2. Για να είσαι βιαστής, πρέπει να έχεις και τσουτσούνι. Του Χατζηγιάννη του τον φερμάρει η Ζέτα από πίσω με το στραπόν.

      Διαγραφή
  9. Λείπω σε επαγγελματικό ταξίδι στη Νέα Γουινέα. Θα απαντήσω σε όλα σας τα σχόλια την Τετάρτη το βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. To ότι πήδηξες δικό μου σχόλιο,για να απαντήσεις στον Πέρι,σε ένα θέμα που και μόνο που σου λέει για Χατζηγιάννη,δεν το ;χει,να ξέρεις δε θα στο συγχωρήσω ποτέ :p :p :p

      Διαγραφή
    2. To μελαχρινάκι ή έχει πιει πολλές σαμπούκες ή πρέπει να φάει περισσότερα ψάρια για να βλέπει καλύτερα!!

      Διαγραφή
    3. Χαχαχαχα Πρόεδρε σαμπούκα δεν ήπια αυτή τη φορά,αλλά η τσικουδιά πήγε σύννεφο.
      Θα αναθεωρήσω...Πήδηξε και το δικό μου και το δικό σου σχόλιο και μάλιστα για ποιόν???Για τον Πέρι,που ακούει Χατζηγιάννη,πφφφφ :p (To έσωσα Πρόεδρε???χαχαχα)

      Διαγραφή
    4. Ααααα και του Χωστήρα προσπέρασε...με χαλάει η ρακή τελικά,όταν είμαι νηστική,το ομολογώ...ούφ

      Διαγραφή
    5. Πολύ πήδημα έπεσε ρε παιδιά. Σας αναστάτωσε ο Χατζηγιάννης ;

      Διαγραφή
    6. Eδω αναστατώνει τα καυλώνια της Μακρυπούλιας (να ακολουθήσει πόστ για τις 10 ποιο μούφα γκόμενες του πλανήτη παρακαλώ) δεν θα αναστάτωνε εμάς;

      Διαγραφή
    7. Ακόμα μάλλον έχει επίδραση η τσικουδιά. Εγώ απάντησα στου Πέρι!!
      Πέρι ο Χατζηιωάννης πηδάει τα αυτιά μας, ας πηδήξουμε κι εμείς πράμα!

      Διαγραφή
    8. Σαμμπάντι, σαμμπάντι πουτ σάμθινγκ ιν μάι ντρινκ!

      Διαγραφή
    9. Πρόεδρε με τους Ramones θα πιώ και σαμπούκα τώρα,με έφτιαξες :p
      H τσικουδιά αυτή,ήταν τόση όμορφε,που θα έχει επίδραση μέχρι και την επόμενη εβδομάδα μη σου πω :p
      Εσύ Πέρι μου έχεις θέμα με το πήδημα?Λόγω Χατζηγιάννη δεν πηδάς ε?Λογικό,μουάχαχαχαχαχαχα :p

      Διαγραφή
    10. Λόγω Χατζηγιάννη πηδάω άμυαλες μικρές πιτσιρίκες με χνούδι στο εφφηβε...στο μνι

      Διαγραφή
    11. Με το Χατζηγιάννη,πάλι καλά που πηδάς και αυτές,χαχαχαχαχα :p :p :p
      Ξέρω,ξέρω,κι εσύ μ' αγαπάς,χαχαχα :p
      Σμούτς ρε...μεγάλο κι ας ακούς και Μιχαλάκη

      Διαγραφή
    12. Άντε να πα να θέσετε τώρα (κοινώς να κοιμηθείτε),γιατί θα γυρίσει ο Θωμάς και θα δει άνω κάτω την ανάρτησή του και άντε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα...Του το μαγαρίσαμε το θέμα...και μόνο που μιλήσαμε για Χατζηγιάννη σε αυτή την ανάρτηση,το τερματίσαμε,χαχαχαχα..
      Θωμά μου,δε φταίω εγώ...ο κύριος με τον Χατζηγιάννη του φταίει...καθόμουν όπως πάντα σεμνή και ήσυχη σε μία γωνίτσα και σε περίμενα καρτερικά και ήρθε και με παρέσυρε :p

      Διαγραφή
    13. ποιος Θωμάς; τι είναι αυτός; έχει κανα μπλογκ κι αυτός;

      Πέρι να μαζωχτούμε να πάμε όλοι μαζί παρέα στις μικρές πιτσιρίκες. Στην ανάγκη τους τραγουδάω "μπλε μάτια μπλε, θα είναι η βραδιά κομπλέ" ή όπως πηγαίνει αυτό τέλος πάντων!

      Διαγραφή
    14. Μην το ρισκάρεις Πρόεδρε...στάσου στο ύψος σου εσύ :p

      Διαγραφή
    15. Είστε για τα πανηγύρια.

      Διαγραφή
    16. Κι εμείς σε αγαπάμε.

      Διαγραφή
  10. GnR και Aerosmith τους βαζω στην ιδια κατηγορια με τους Kiss (my ass) περασαν και δεν ακουμπησαν εκτος απο κατι καμμενους.

    U2 με το Νταλαρα συγγνωμη Μπονο (ασε μας στον πονο μας), οπου μαχονται για το κοινο καλο τη φτωχια αλλα για να τους ακουσεις θες 150€. Ειναι οι αντιστοιχες συναυλιες του Γιωργαρου για την Κυπρο, που τα παντελονιαζε τα φραγκα.

    Για τους Oasis (καθοτι φαν) διαφωνω, εχουν επηρεαστει απο τους Beatles στα πρωτα τους χρονια μαλιστα τα lives τα εκλειναν με το "I'm the warlus" για συγκεκριμενο λογο. Αλλα αν δεις την πορεια τους ειναι περισσοτερο στα χναρια των Jam παρα σε beatles cover. Τους oasis τους εφαγε το κουρεμα των Gallaghers τα πρωτα χρονια, απο εκει και περα ομως, εχουν παιξει καποιες φοβερες κομματαρες.... και δε μιλαω για το wonderwall. Δες σε στιχο το Falling Down και θα καταλαβεις.

    Οσο για τους Sex Pistols, αν και απο πισω υπηρξε ενας καταπληκτικος μανατζερ ο ΜακΛαρεν, ειπαν πραγματα για την Αγγλια και την πολιτικη της θεση και δεν εννοω μονο στα τραγουδια αλλα σε ολη τη σταση τους που κανεις αλλος δεν τολμησε μεχρι εκεινη τη στιγμη. Ο πολιτικοποιημενος στιχος στην Αγγλια (και υστερα παγκοσμιως) δεν θα ηταν πουθενα χωρις το Punk.... του Ροτεν και του Βισιους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. επειδη όμως ένα καλό κομμάτι δεν αποτελείται μόνο από ωραίους στίχους, αλλά και ενδιαφέρουσα μουσικη, πες μου λίγο για το πόσο πιο περίπλοκη και ενδιαφέρουσα είναι η μουσικη των Οάσις, έναντι των Roses και των Aerosmith....
      Επειδη λοιπόν για να παίξεις Οάσις θες μαθηματα κιθάρας δημοτικού, ενώ για να παίξεις Ρόουζες και Έροσμιθ πρέπει τα δαχτυλάκια σου να βγάλουν κάλους, μπορείς να τσιρηξεις όσο θες.
      Ας μην μιλησουμε και για groupies φυσικά

      Διαγραφή
    2. Kαταρχας δεν συγκρινα ποτε τους oasis με GnR ή Aerosmith και γενικα δε συγκρινα κανενα συγκροτημα. Την αποψη μου ειπα. Εμενα δε μου αρεσουν και τα γεμιστα, αλλα αυτο δε σημαινει οτι δεν αρεσουν και σε αλλους.

      Υπαρχουν καποια συγκροτηματα που βασιζονται στον στιχο και καποια αλλα στη μουσικη. Και το L.A woman του συγχωρεμενου, απο θεμα στιχοι/μουσικη δεν ηταν κατι φοβερο, ομως ειχε τον Μητσο πιομενο καργα απο ξιχια και "πιαχα" που καταφερε σε αυτο τον δισκο να βγαλει τα σωψυχα του με τη φωνη του. Που ουτε στα ντουζενια του δεν το ειχε κανει.

      Προσωπικα δε μου αρεσουν ουτε οι GnR ουτε οι Aerosmith, παρολο που τους εχω λιωσει γιατι ειναι μεσα στο ευρος των ακουσματων μου.

      Με την ιδια λογικη και οι beatles γιεγιεδες ηταν, αλλα αν δεν ηταν αυτοι, τωρα θα χορευες με κλαρινα και νταουλια στην αθανατη ελληνικη πραγματικοτητα. Βεβαια αμα απο το κλαρινο βγαλεις τη βλαχια και τη χουντιλα μια χαρα οργανο ειναι που λεει και ο Τζιμακος! :P

      Διαγραφή
    3. σεβαστός τότε και δικό μου λάθος και παρερμηνεία των λεγομένων σου. Απλά τόσα χρόνια ακούω για γαμάουα στίχους ξέρωγω του τάδε britpop συγκροτηματος (που πάντα μα ΠΑΝΤΑ έχει επιρροές από Μπίτλς), αλλά όταν βάλω να τ' ακούσω κλάνει μιση μάντρα ακόμα και του Ρίγκο Σταρρ που ηταν ο πιο άμπαλος από τους Μπίτλς. Μην με παρεξηγείς, οι Μπιτλς ΔΕΝ είναι στα μουσικά μου ακούσματα, αλλά είναι σεβαστοί γιατί η ¨γεγέδικη" φάση τους πέρασε πολύ γρηγορα και τη θέση της πηραν πολύ πειραματικά και δύσκολα κομμάτια. Δεν μπορεί ο κάθε λουκουμάς να παίξει Μπιτλς όσο κι αν βάζει τάπερ στο κεφάλι του για να κουρευτεί, πόσο μάλλον οι μπαγλαμάδες οι Οάσις. Το ίδιο ισχύει και για τους Ντορς, τους οποίους -κατ' εμέ- μόνο ο Κομπέιν κατάφερε να αντιληφθεί και να προσεγγίσει (ακραία ιδέα; Ίσως.).

      Σέβομαι το τι έγραψες και συγχώρεσέ με που ημουν λίγο έως πολύ απότομος, απλά όπως είπες ο καθένας μας έχει διαφορετικά γούστα.

      Και πάλι φιλικά
      Χωστηρας

      Διαγραφή
    4. Γουστάρω που όλοι έχουν υπερασπιστεί από ένα συγκρότημα, αλλά κανείς δεν έχει να πει τίποτα καλό για τους U2. Από εκεί και πέρα για τους Όασις με κάλυψε ο Χωστήρ.

      Διαγραφή
    5. Τι να κλασει ο Μπονο μπροστα στον Νταλαρα...; Γατακι ειναι.

      Διαγραφή
  11. Beatles μια ζωή.Οσα χρόνια και να περάσουν τα παλιά σου μίση παραμένουν Εχουν μια μυρωδια gay σε κάθε τους τραγούδι οι κεραταδες που δεν χωνευεται με τιποτα.Dylan οι πρωτοι 8 δίσκοι γαμάνε, γενικά τεράστιος καλλιτέχνης άσχετα αν ξεπουλήθηκε άγρια στην συνεχεια και πλεον βγαίνει να τραγουδίσει η μυτη του αντί για αυτόν. Floyd ειναι η δευτερη μεγαλη αγαπη του πατερα μου οποτε ουτε και εδω δεν θα ειμαι αντικειμενικος αλλα παραλείπεις τελειως το θεατρικο τους στοιχειο που τους εκανε ακομα πιο ιδαιτερους. Βαρετούς και αργούς δεν τους βρήκα ποτέ ακόμα και όταν άκουγα αποκλειστικά καφρίλες. Από κάτι φλωροpower metal τσιριδιάρηδες χίλιες φορές.
    Απο άλλες κουράδες οι KISS μου ήταν πάντα αδιάφορoι και αυτο το σιχαμα ο Springsteen που μαλλον ειναι ο Παπακωνσταντινου της αμερικης οπότε δικαιολογείται

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ πάλι νόμιζα ότι ο Ντίλαν είναι απλά μια τεράστια μύτη που περπατάει και τραγουδάει. Για τους Πινκ Φλόιντ, εντάξει, κάποιος θα μπορούσε να μη βρίσκει αργό και βαρετό έναν αγώνα Προοδευτική-Θρασύβουλος Φυλής, εγώ τι να πω. Οι Kiss έχουν μερικά συμπαθητικά κομματάκια, από κει και πέρα τα ίδια με τους Aerosmith συν το ηλίθιο makeup. Για τον Σπρίνγκστην δεν έχω να πω τίποτα, με αποτελείωσε το "Παπακωνσταντίνου της Αμερικής".

      Διαγραφή
  12. Ανώνυμος26/7/14 18:58

    "ροκ κολοσσούς όπως οι Poison, οι Night Ranger και οι Mr. Big."

    χα χα χα .... τ'άκουσα και αυτο....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ανώνυμος8/4/16 01:58

    Το γεγονός ότι ο Ντίλαν δε γεννήθηκε με ωραία φωνή δεν τον κάνει υπερτιμημένο! Πέρα από την πολιτικοποιημένη μουσική είναι ένας πολύπλευρος δημιουργός που με την εξέλιξη του ανά τις εποχές μας έχει προσφέρει τεράστιο έργο και έχει καταφέρει να αγγίξει πολύ ιδιαίτερες συναισθηματικές αποχρώσεις. Η αλήθεια για τον Ντίλαν η οποία δεν αναφέρθηκε ήταν το γεγονός ότι η παραγωγική του εποχή σταμάτησε στα τέλη του 80, μετά βέβαια την κυκλοφορία των καλύτερων του δίσκων.

    Οι U2 έχουν όντως καταλήξει γραφικοί λόγω της περιορισμένης θεματολογίας των στίχων τους.

    Οι pink Floyd όπως και να το κάνουμε είναι ιερά τέρατα γιατί υπήρξαν μεγάλοι δημιουργοί και επαναστάτες. Ούτε εγώ υπήρξα ποτέ μεγάλος θαυμαστής τους όμως ανοίξανε το δρόμο προς την νεότερη ψυχεδελική ροκ και αυτό έχουμε να το παραδεχτούμε.

    Οι Guns n Roses είναι απόλυτα παρεξηγημένοι, ωστόσο αυτό σηκώνει μεγάλη ανάλυση.

    Οι Nirvana κάθε άλλο παρά για τον πούτσο είναι, είναι πολύ μεγάλη κουβέντα να χαρακτηρίζεις έτσι τέτοιους καλλιτέχνες. Η τέχνη δεν έχει μόνο μία μορφή ούτε και σημαντικό είναι ότι ηχεί ευχάριστα και πληρεί συγκεκριμένα στάνταρ αρτιότητας όπως ανέφερες. Αν θέλεις κάτι τέτοιο κακώς ψάχνεσαι με τη ροκ, άκου κλασική μουσική. Είναι δικαίωμα σου να μη σου αρέσουν οι Nirvana και ο οποίος καλλιτέχνης αλλά είναι υπερβολή να τους χαρακτηρίζεις για τον πούτσο και σίγουρα δεν ανταποκρίνεται και στην πραγματικότητα. Κατ εμε τον καλλιτέχνη δεν τον κάνει ούτε η φωνάρα (αυτή που ο όχλος θεωρεί καλή), ούτε η περιπλοκότητα της τεχνική, αλλά αυτό που εκφράζει και ο τρόπος με τον οποίο μεταδίδει το συναίσθημα.

    Οι sex pistols κουβαλάνε το χαρακτηριστικό της punk κουλτούρας μια δόση υπερβολή σε όλα μέσω της οποίας χάνεται το νόημα, για αυτό κι όλας προσωπικά προτιμώ την μεταγεννέστερη μορφή της post-punk. Που ήταν η έναρξη της δημιουργίας μιας νέας υποκουλτούρας, του γκοθ, η οποία και πλέον έχει ισοπεδωθεί εντελώς και έχει χάσει το αρχικό της νόημα και έννοια.

    Τέλος οσο για την Gaga, αρχικά δεν είχε κάτι το ξεχωριστό, ήταν απλά μια καλή ποπ μουσικός η οποία όμως έχει φτάσει στο σημείο να συγκρίνεται με τα σημερινά σκουπίδια της ποπ! Όχι η Gaga δεν ανήκει δίπλα στον Justin Bieber και τη Niki Minaj, αλλά δίπλα στο Jackson, την Hiuston και τον Elton John. Βλέπω πως το άρθρο είναι αρκετά παλιό οπότε κάπως λογικό να κρίνεται αρνητικά η Lady Gaga, αλλά από την κυκλοφορία του Artpop (πολύ καλό ποπ άλμπουμ), και μετά έχει πάρει λιγότερο εμπορική και περισσότερο ποιοτική τροπή η καριέρα της. Έχει ξεφύγει απ το show. Έχει κανεί πολύ αξιόλογες και ποιότητες δουλειές και είναι παραδειγμα ανωδικης πορείας καλλιτέχνη σε μία εποχή που ως συνήθως είναι καθωδικές οι πορείες πολλών γνωστών καλλιτεχνών.
    Αυτές ήταν οι ενστάσεις μου.
    Όλα τα υπόλοιπα τα βρίσκω σωστά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ξέρετε, πολλές φορές συμβαίνει τα σχόλια να είναι ακόμη πιο έξυπνα, εύστοχα ή ουσιαστικά από την εγγραφή καθεαυτή. ΟΧΙ ΕΔΩ. Αν σας έρθει καμιά εξυπνάδα, κρατήστε την για τον εαυτό σας.