Σάββατο 20 Αυγούστου 2016

Hardwired To Self Destruct

Κοίτα να δεις λοιπόν που μέχρι κι οι Μετάλλικα έκαναν comeback στη δισκογραφία πριν κάνω εγώ comeback στη συγγραφή.

Και... δεν είναι και καθόλου άσχημο!
Τώρα, βέβαια, μπορώ να φανταστώ τον κλασικό βλάκα πρωτοδισκάκια να χαϊδεύει το μούσι του με αυταρέσκεια που θα ξίνιζε ακόμα και τον Μπόνο, να λέει "Μετάλλικα; Ποιοι Μετάλλικα;" (σε στιλ "Άμστελ; Ποια Άμστελ", και, ας μην κοροϊδευόμαστε, οι Μετάλλικα είναι η Άμστελ του μέταλ: είναι η στάνταρ μάρκα που ξέρει όλος ο κόσμος, πίνεται ευχάριστα τα καλοκαιρινά βράδια, αλλά αν είναι η μόνη μάρκα που ξέρεις, απλά παράτα το άθλημα και πίνε κοακόλα).
"Φιλαράκι μου, οι Μετάλλικα χάλασαν μετά το demo του Seek And Destroy που ηχογράφησαν στο γκαράζ του Μαστέιν με ένα μαγνητόφωνο Πανασόνικ. Θες να ακούσεις πραγματικό μέταλ; Θα σου δώσω μερικά σιντί απ'τους Putsaantaa Klaaus, που παίζουν Tundra Metal απευθείας απ'τα πιο παγωμένα βάθη της Λαπωνίας".
(Άλλη μια παρένθεση εδώ: δεν ξέρω πώς ακριβώς θα αποτιμηθεί η συνεισφορά του Mikeius στη μαζικοποίηση του ίντερνετ στο ελληνόφωνο κοινό πέρα και πάνω απ'το μάζεμα εικονικής μελιτζάνας, αλλά η λέξη και ο ορισμός "πρωτοδισκάκιας" πρέπει να γραφτούν στον τάφο του όταν πεθάνει.)
Όπως έχουμε ξανασυζητήσει, οι Μετάλλικα έχουν "χαλάσει" σε τόσα πολλά και διαφορετικά σημεία της 35χρονης πορείας τους που θα νόμιζες ότι είναι το Ντεσεβό που οδηγεί ο κλασικός μισοπεθαμένος παππούς με 50 χιλιόμετρα στην αριστερή λωρίδα, γαμώ τον Χάρο που ξέχασε να τον πάρει.
*Εισάγετε μόνοι σας αναφορά για τον μισοπεθαμένο φραγκάτο τζοβενόγερο που σκότωσε τον κοσμάκη στην Αίγινα με το κότερο, εγώ βαριέμαι.*
Έτσι η διαβόητος fanbase των Μετάλλικα είναι πιο διασπασμένη και αντιφατική, για μια ομάδα ανθρώπων που θεωρητικά ενώνεται υπό την ίδια ιδέα, κι από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.
Granted, αυτός ο παραλληλισμός θα ήταν σαφώς πιο εύστοχος το 2014, απ'ό,τι τώρα, γιατί πλέον η μόνη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η Πασοκική.

Ξέρετε, παρ'όλα αυτά, γιατί όλα αυτά δεν έχουν πλέον καμία σημασία; Γιατί ζούμε στην εποχή του ίντερνετ. Το να επενδύσεις τα ωραία σου λεφτά στα τυφλά για να πάρεις ένα άλμπουμ που μπορεί να είναι αριστούργημα ή μπορεί να είναι το St.Anger (στ'αλήθεια, να πάει να γαμηθεί το St.Anger) είναι πλέον ένας ανύπαρκτος κίνδυνος, γιατί μπορείς ό,τι ώρα θέλεις να το ακούσεις στο Youtube.
Κι αν σ'αρέσει, να σκάσεις και τα λεφτά στη μπάντα σε ένδειξη "μπράβο παιδιά, τ'αξίζετε", ή αντίστοιχα να μην τα σκάσεις και να γλιτώσεις τη ντροπή του να έχεις δώσει λεφτά για να ακούσεις Nickelback.
Έτσι, η αυτάρεσκη γνώμη του πρωτοδισκάκια έχει ακόμα λιγότερη αξία απ'όση...δεν είχε και ποτέ, να λέμε την αλήθεια. Ο έχων ώτα ακούειν ακούετο, αποφασίζετο από μόνος του και καυλώνετο όπως το νιώθει κι όχι όπως του πει ο Χ μπετόβλακας αρθρογράφος του Metal Hammer.
Οπότε, ναι, δεν είναι και καθόλου άσχημο το κομμάτι. Αν εξαιρέσεις την πιο "γυαλισμένη" παραγωγή, θα μπορούσε άνετα να είναι track στο Kill'em All.
Κι ας μη λέμε μαλακίες, εντελώς φυσιολογικό είναι να είναι γυαλισμένη η παραγωγή, μιλάμε για εκατομμυριούχους κι όχι για παιδάκια που ηχογραφούν με μαγνητόφωνο Πανασόνικ.
Αν εσύ, ο "φαν" των Μετάλλικα, περίμενες να ηχογραφούν με ακριβώς την ίδια τρισάθλια ποιότητα τεχνολογίας 35 χρόνων πίσω, ώστε τότε και μόνο τότε να θεωρήσεις ότι είναι true, ε, συγνώμη, αλλά δε φταίει κανείς άλλος, φταις εσύ που δεν ξεκόλλησες ποτέ απ'το γυμνάσιο.
Και με αυτή την αναφορά στο γυμνάσιο βρίσκω την αφορμή να περάσω στο επόμενο θέμα.
Ξεκίνησα να ασχολούμαι με την ευγενή ενασχόληση της συγγραφής το 2009, οπότε και πήγαινα δευτέρα γυμνασίου. Θυμάστε με ποια άλλη ευγενή ενασχόληση ξεκινούν να ασχολούνται τα παιδάκια στην δευτέρα γυμνασίου;
Πολύ σωστά, ήμουν εντελώς κυριολεκτικά 14 χρονών μαλακισμένο.
Και ας είμαστε ειλικρινείς, όλοι στα 14 μας ήμασταν μαλακισμένα. Και δεν έχει να κάνει απολύτως τίποτα με την ευφυΐα και ευστροφία που έχει κάποιος στο μυαλό του.
Εγώ στα 14 συμμετείχα σε πανελλήνιες ολυμπιάδες μαθηματικών. Ήμουν έξυπνο παιδί; Βεβαίως. Και ταυτόχρονα έλεγα του κόσμου τις μαλακίες! Κι είναι απόλυτα φυσιολογικό, γιατί στα 13 και στα 14 πολύ απλά, όσο ευφυής κι αν είσαι, δεν έχεις τις απαιτούμενες παραστάσεις και εμπειρίες για να μπορείς να βγάλεις βάσιμα συμπεράσματα.
Θυμάσαι μήπως την Ελενίτσα, που σου άρεσε στην έκτη δημοτικού, αλλά επειδή πήγαινες έκτη δημοτικού και σου είχε γίνει το μυαλό πουρές απ'τα Πόκεμον, θεώρησες ότι ο τρόπος να της δείξεις ότι σ'αρέσει είναι να της τραβάς τα μαλλιά σε κάθε διάλειμμα;
Αυτή είναι όλη η εμπειρία που έχεις περί ερωτικών σχέσεων στα 14.
Παρομοίως, η όποια υποψία μπορεί να έχεις περί πολιτικής προέρχεται ατόφια από δύο επεισόδια Ράδιο Αρβύλα που είδες για να την παίξεις με την Ευγενία και τη Χριστίνα (ναι, η γλάστρα του Ράδιο Αρβύλα ήταν δύο διαφορετικές γυναίκες, κι εγώ σοκαρίστηκα όταν το έμαθα), η σχέση σου με τα χρήματα είναι να σε στέλνουν να πάρεις ψωμί και να σου αφήνουν τα ρέστα απ'το τάληρο, η δε κορυφή της μουσικής είναι η γαμημένη Μπρίτνεϊ Σπίαρς που παίζει όλη μέρα στην καφετέρια απέναντι απ'το σχολείο.

And this here, kids, is how Uncle Thomas got his first boner. Ahh...those were the days.
Παρ'όλα αυτά, επειδή ακριβώς τότε αρχίζεις να νιώθεις την ανάγκη να ανεξαρτητοποιηθείς, σε όποιο βαθμό αναλογεί, από τη μαμά και το μπαμπά, θα ανοίξεις το στόμα σου και θα την πετάξεις ούτως ή άλλως.
Αυτό βέβαια που το κάνει χειρότερο είναι ότι εμείς που γεννηθήκαμε απ'το 1990 και μετά, ήμασταν η πρώτη γενιά που γεννήθηκε μέσα στο ίντερνετ. Η εφηβεία μας συμβάδισε με αυτό. Κάτι που, αφενός, σημαίνει πολύ πιο εύκολη εύρεση τσόντας.
Κι αν είσαι δεκαπέντε χρονών, αυτό είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής σου, γιατί την έχεις παίξει ήδη τρεις φορές μέχρι το μεσημεριανό. Κι αυτό αν έχεις σχολείο.
Αφετέρου, σημαίνει ότι όλα τα εφηβικά ξεσπάσματα βλακείας, ξερολίασης κι ακραίων συναισθηματικών διακυμάνσεων βρίσκονται εκεί, κάπου σε ένα παλιό και ξεχασμένο προφίλ στο Facebook με τίτλο "Koctakic PAOK 4 Sperminator" ή "Marilenaki Papa0 Ce M0raki" ή "Dark Sorrowful Rose" άμα ήταν καμιά γκοθού που πήγαινε να το παίξει ψαγμένη με δύο τραγούδια Evanescence.
Χώρισες την πρώτη σου σχέση που κράτησε δύο εβδομάδες στα 14 και, επειδή όπως είπαμε δεν έχεις υπόβαθρο για κατάλληλο perspective, νομίζεις ότι είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο και το κλαις για τρεις εβδομάδες.
Σημείωση: αν το πένθος για έναν χωρισμό κρατάει περισσότερο απ'την σχέση καθεαυτή, το μόνο που σου μένει είναι να αφήσεις λοξή φράντζα και να βάψεις μαύρα τα νύχια σου, ιμόπαιδο.
Πριν το ίντερνετ, όλα τα καταθλιπτικά ποιήματα, στίχοι των Nightwish και απόπειρες κοψίματος φλέβας κατέληγαν σε ένα τετράδιο που στο εξώφυλλο έγραφε "Memoirs of a Tormented Soul", που μιλάμε κοπελιά το προσφυγάκι που θαλασσοπνίγεται στο Αιγαίο πέφτει και παίρνει κάμψεις με τα βάσανά σου.
Κι αυτό το τετράδιο χάνεται εντελώς βολικά μέσα σε μια κούτα Νουνού στο πατάρι, ψάχνοντας κάτι άσχετο το ανακαλύπτεις είκοσι χρόνια αργότερα που έχεις γίνει χρήσιμο μέλος της κοινωνίας (...ίσως και όχι;), λες χαμογελώντας "τι μαλακίες σκεφτόμουν τότε που ήμουν 15" και το καις πάνω απ'το νεροχύτη μην τυχόν και το ανακαλύψει κανείς άλλος και χάσει το όποιο ίχνος σεβασμού έχει προς το άτομό σου.

(Λοιπόν, έχουμε μέταλ, έχουμε κλασική μουσική, έχουμε σαχλοπόπ κι έχουμε και soul των 60's. Άμα καταφέρω να χώσω και καλτ χιπ χοπ των ογδόνταζ, έχω κάνει μπίνγκο).
Τώρα όμως, τα καταθλιπτικά ποιήματα και οι ντραμακουινισμοί δε μένουν στο σάπιο τετραδιάκι σου, Βασούλα ή Dark Sorrowful Rose ή ό,τι σκατά. Τα ποστάρεις στο Facebook και μένουν για πάντα φακελωμένα στους σέρβερ του ρουφιάνου που λέγεται ίντερνετ. Το ίδιο κι εσύ, Κωστάκη Παοκάρα που φωτοσόπαρες τη Μέγκαν Φοξ στην αγκαλιά σου κι έλεγες "na edo me to gkomenaki".
Και, φυσικά, το ίδιο κι εγώ, ο Θωμάς, που έγραφα ό,τι μου κατέβαινε στην κούτρα. Και, για δες, ένα πράγμα που ξεκίνησα να κάνω από βαρεμάρα ένα μεσημέρι το 2009, κατέληξε να καταγράφει όλη μου την εξέλιξη μέσα σε αυτά τα εφτά χρόνια. Την εξέλιξη των απόψεών μου, την εξέλιξη του χιούμορ μου, την εξέλιξή μου σαν άνθρωπος.
Ξεκίνησα σαν σπυριάρης απουσιολόγος, πέρασα απ'τη φάση που ακούς μισό τραγούδι Μέιντεν και νομίζεις ότι είσαι σατανιστής, ξεκίνησα να ακούω πιο συστηματικά μέταλ, έφαγα τα μούτρα μου με τη μία χαζογκόμενα του λυκείου πίσω από την άλλη, έφαγα το άγχος των πανελληνίων, μπήκα στους Μηχανολόγοι του ΑΠΘ, ξεκίνησα γυμναστήριο, γνώρισα ανθρώπους απ'την κοινότητα των μπλογκ (αν την αποκαλούσα "μπλογκόσφαιρα" θα έφευγε ρουκέτα και θα έτρεχα να βρω Γερμανό πριν πάει τρεις Σαββάτο μεσημέρι και μείνω να περιμένω τη Δευτέρα χωρίς πληκτρολόγιο), με κάποιους απ'αυτούς κόλλησα και με κάποιους όχι, είδα μέταλ συναυλίες, πωρώθηκα με Σάξον, Αξέπτ και Πριστ, ταυτόχρονα πήγαινα στις ντισκοβραδιές του Οχτάμπαλου και παρίστανα τον Τσομπανοτραβόλτα.
Κι αυτή εδώ η μαλακία που βρίσκεστε και διαβάζετε αυτή τη στιγμή, ήταν εκεί και τα έβλεπε.
Αυτό το μπλογκ, κακά τα ψέματα, είναι πλέον εξίσου κομμάτι του εαυτού μου με το ότι είμαι 1,75, εξακολουθώ να είμαι γαμημένος φύτουλας που βγάζει μέσο όρο 9,3 (αλλά βγαίνω και έξω, γιατί έχω πρόγραμμα) και την έχω 19 πόντους.
Ώσπου έφτασε το 2016 και... φρέναρα. Γιατί;
Γιατί είχα φτάσει σε ένα σημείο που ό,τι θέμα και να έβρισκα να γράψω, θα έβγαινε πολιτικό κήρυγμα και, όπως είπε μια μεγάλη φιλόσοφος, η Μαντόνα, papa don't preach.
Ξέρετε εκείνον τον τύπο που είναι δεύτερο έτος πολιτικών επιστημών στην Κομοτηνή και νομίζει ότι κατέχει πλέον την υπέρτατη αλήθεια της ζωής και έχει πάντα έτοιμη στον τοίχο του μια στομφώδη αποψάρα για κάθε θέμα, υποθέμα και ανθυποθέμα της επικαιρότητας. Κανείς δε γουστάρει αυτόν τον τύπο.
Πέραν, φυσικά, ότι τις αποψάρες που θεωρείς ψήγματα σοφίας στα 21 σου, κατά πάσα πιθανότητα θα τις βλέπεις στα 30 και θα είναι σαν τα καταθλιπτικά ποιήματα που γούσταρες στα 15 σου.
Ξαφνικά, ήμουν αυτός ο τύπος (όπως μπορείτε πολύ καλά να δείτε στο αμέσως προηγούμενο άρθρο). Και κάθε προσπάθεια να προσεγγίσω το θέμα χιουμοριστικά έβγαινε βεβιασμένη και με πολύ σπρώξιμο, σαν να χέζεις μετά από δέκα μέρες πιλάφι μπλουμ. Κι από ένα σημείο και μετά, δεν είχα διάθεση να το σπρώξω.

ΜΠΙΝΓΚΟ!
Αυτή είναι λοιπόν η τελευταία φορά που γράφω; ίσως ρωτήσετε.
Δεν τολμώ να πω όχι. Θα καταντήσει μετά σαν το ανέκδοτο με την τελευταία συναυλία των Πυξ Βλαξ. Οπότε, το αφήνω στο φλου κι ό,τι ήθελε προκύψει.
Αυτά, και να προσέχετε μην πιάσετε μουσικοκουβέντα με τον πρωτοδισκάκια.

6 σχόλια:

  1. Mόνο κατ εξ-αίρεση επισκέπτεται ο ΑVATARAS.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μαλάκα, έχω να μπω στη μπλογκόσφαιρα αιώνες και βλέπω άρθρο σου. Λαχείο να πάρω.
    Πάντως μην απολογείσαι για το μπλογκ. Όταν η πραγματική ζωή έρχεται στο προσκήνιο, οι φίλοι, οι γκόμενοι, η δουλειά, αυτό φεύγει από τη ζωή σου, γιατί δεν έχεις ανάγκη την επιβεβαίωση μερικών ιντερνετικών άβαταρ.Έκανα αυτή τη συζήτηση πριν μήνες με υποψήφιο γκόμενο (που δε μου έκατσε, αλλά, ναι, οκ, εκτός θέματος) και του χα πει σε κάποια φάση "είχα ένα μπλογκ, σε κάποια δόση έγραφα όταν δεν ήμουν καλά, κι ελπίζω να μην ξανάρθουν αυτές οι ημέρες σύντομα". Οπότε, ναι, το μπλογκ μας αφήνει για καλό και δεν είναι μυστήριο γιατί αυτό το μπλογκικό σύμπαν έχει ερημώσει περισσότερο από την Αθήνα το Δεκαπενταύγουστο.
    Επίσης, στα 15 μας είχαμε πραγματικά white people problems. Και τώρα white people problems έχουμε, σε πιο σοφιστικέ βερσιόν.
    Και στην τελική όλα πεθαίνουν κάποτε, ιδίως δε τα μπλογκς. Το λένε κι οι emo κι οι νιχιλιστές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κοίτα, λογικό είναι να έχουμε white people problems, γιατί είμαστε white people.

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος30/8/16 13:00

      Εγώ έχω brown people problems ή skatoyli people problems

      Πρόεδρας ΑΠΙ

      Υ.Γ.: Πλάκα πλάκα το hard wired παραδόξως γαμεί

      Διαγραφή
    3. Ναι, καιρό είχαν να δώσουν θετικά δείγματα οι Λεφτάλικα.

      Διαγραφή

Ξέρετε, πολλές φορές συμβαίνει τα σχόλια να είναι ακόμη πιο έξυπνα, εύστοχα ή ουσιαστικά από την εγγραφή καθεαυτή. ΟΧΙ ΕΔΩ. Αν σας έρθει καμιά εξυπνάδα, κρατήστε την για τον εαυτό σας.