Αι Δυνάμεις του Άξονος

Θυμάστε αυτό το άρθρο πριν κανένα χρόνο που είχα περιλάβει στο κράξιμο τους Συμμάχους στον Βούτα Παγκόσμια Πόλεμο; Σας είχα τάξει άρθρο και για τον άξονα, Γερμανία-Ιταλία-Ιαπωνία, και μόλις έφτασε. Αν και το παλιό, ξαναβλέποντάς το, παραείναι επιθετικό, οπότε μάλλον θα το ξαναγράψω. Για άλλη μια φορά, πάντως, δεν γνωρίζω προσωπικά κάποιον Γερμανό, Ιταλό ή Γιαπωνέζο, οπότε το κράξιμο βασίζεται αποκλειστικά και μόνο σε στερεότυπα. Αν τυγχάνετε υπέρμαχος της πολιτικής ορθότητας, τότε, με όλο το σεβασμό, να πα να γαμηθείτε.
Γερμανία

Η Γερμανία αποτελείται από Γερμανούς και Γερμανίδες, μας λέει ο Captain Obvious. Οι Γερμανίδες είναι περίεργη ράτσα. Όταν είναι μικρές είναι ψηλές, ξανθές, λεπτές, με λείο απαλό δέρμα, στρογγυλά ζουμερά Apfelstrudeln, κοτσίδια και σερβίρουν μπύρες και πιατέλες με λουκάνικα φορώντας παραδοσιακές βαυαρέζικες στολές κι ένα πλατύ χαμόγελο. Και μετά γίνονται κάτι χοντρές φακλάνες που έρχονται στην Ελλάδα και κάνουν γυμνισμό γαμώ τη σεξουαλική μου απελευθέρωση.
Ανάλογα πάει και ο Γερμανός, που σαν μικρό παιδάκι είναι ένας μπόγος που τρώει στρούντελ και σοκολάτες όλη την ώρα, μετά γίνεται ψηλός ξανθός και άχαρος και μια μέρα ξαφνικά είναι εκείνος ο στρογγυλός καλοσυνάτος μπάρμπας που φέρει τεράστια γενειάδα ευφάνταστου σχήματος.
Ιστορικά, η Γερμανία στιγματίστηκε από τον Χίτλερ και τους Ναζί, οι οποίοι ενέπνευσαν τα Χρυσαύγουλα, τα οποία Χρυσαύγουλα αν τα έβλεπαν οι Ναζί θα τα έκαναν κι αυτά υποαλλεργικό σαπούνι κατάλληλο για το ευαίσθητο βρεφικό δερματάκι.
Αλλά οι Γερμανοί τα έχουν αφήσει πίσω τους αυτά και εφαρμόζουν πλήρως τη diversity. Η Εθνική τους στο τελευταίο Γιούρο είχε δύο Τούρκους, δύο Πολωνούς κι έναν μαύρο. Αλλά κι η κυβέρνησή τους έχει Υπουργό Οικονομικών ανάπηρο, Υπουργό Οικονομίας Βιετναμέζο, Υπουργό Εξωτερικών γκέι και γυναίκα Καγκελάριο. Αλλά ας μη μιλάμε για την Καγκελάριο της Γερμανίας.
Αν κάτι τους έχει μείνει από τον Χίτλερ, αυτό είναι η στρατιωτική πειθαρχία και οργάνωση, με την οποία ξεπέρασαν την πούτσα που φάγανε στον πόλεμο, έστησαν από τις πιο ισχυρές βιομηχανίες του κόσμου κι έτσι μπορεί τώρα η Καγκελάριος της Γερμανίας να έχει έναν πρώην πιτσαδόρο-νυν Πρωθυπουργό να της γλείφει τη Βέρμαχτ.
Άλλος ένας παράγοντας στην ισχυρή Γερμανική οικονομία είναι φυσικά το ότι όλοι τους είναι σπαγκοραμμένοι του κερατά. Η Γερμανία, βλέπετε, είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που μπορείς να ψωνίζεις από το Lidl χωρίς να θεωρείσαι φτηνιάρης και γύφτουλας, γιατί αυτοί το εφηύραν. Αλλά τι να περιμένεις από ανθρώπους που έρχονται στην Ελλάδα και τη βγάζουν με μια χωριάτικη κι ένα καρπούζι. Μέχρι και τα νερά τους φέρνουν μαζί τους.
Επίσης, η πειθαρχία τους έχει ως αποτέλεσμα να είναι τέρμα ξενέρωτοι. Τα πιο έξαλλα κλαμπ της Γερμανίας κλείνουν γύρω στις 11, άντε στις 12 την Πρωτοχρονιά για να κάνουν την αντίστροφη μέτρηση. Βέβαια κι η Γερμανική μουσική δεν έχει και πολλά να πει.
Για την ακρίβεια, ο Μπετόβεν κι ο Βάγκνερ έχουν κάτι να πουν. Μετά η συνεισφορά της Γερμανίας είναι κάτι ελεεινές 80s europop μπάντες με σκαρπίνι κι άσπρη κάλτσα, οι Σκόρπιονς οι οποίοι μόνο στην Ελλάδα έχουν ακόμα κοινό, κι η Angela Gossow, την οποία συζητούσαμε κάποτε σε μια εγγραφή του Χωστήρα σαν δείγμα ωραίας μεταλλούς και ναι, είναι ωραία γαμώ την πουτάνα της, αλλά αυτοί οι ήχοι που βγάζει απ'το λαρύγγι της είναι τρομακτικοί.
Μιλώντας για τρομακτικούς Ήχους, οι Γερμανοί μιλάνε Γερμανικά, εκτός από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο που μιλούσαν Αγγλικά με Γερμανική Προφορά. Τα Γερμανικά είναι η τέλεια Γλώσσα για να νομίζει ο Κόσμος ότι του βρίζεις το Σόι με κάθε Λέξη που λες, ακόμα κι αν του λες να πάει στο Φούρνο να φέρει Ψωμί.
Επίσης τα Γερμανικά έχουν έναν περίεργο Κανόνα ότι κάθε Ουσιαστικό παίρνει το πρώτο Γράμμα κεφαλαίο. Οπότε είναι σαν να λες το Τραπέζι, το Θρανίο, το Μήλο, το Σπίτι, το Κέρατό μου κλπ κλπ. Κύριο Όνομα το Τραπέζι, για φαντάσου! Εκτός όμως από αυτή την Παραξενιά, και το ότι άμα σε δουν να πετάς κάτω Αποτσίγαρο θα καλέσουν τους Μπάτσους να σε μαζέψουν, οι Γερμανοί είναι γενικά καλοί Άνθρωποι. Νομίζω.
Ιταλία

Το πρώτο πράγμα που σκεφτόμαστε από Ιταλία είναι η ιταλική κουζίνα, που σου λέει ότι γαμεί και δέρνει. Η αλήθεια είναι ότι οι Ιταλοί εφηύραν τις πίτσες, κάτι για το οποίο η ανθρωπότης θα πρέπει να τους χρωστάει αιώνια ευγνωμοσύνη. Κι εδώ να πω το παράπονό μου. Οι Έλληνες δεν ξέρουν να φτιάχνουν πίτσα. Η πίτσα για να είναι σωστή και να λέει πρέπει να έχει λεπτό, τραγανό ζυμάρι και να είναι όσο γίνεται στεγνή από λίγδες. Κι ο Ελληνάρας σου φέρνει ένα πράμα σαν ψωμί με ντομάτα από πάνω που άμα το στραγγίξεις θα έχεις να αλλάξεις λάδια σε όλα τα μπλε λεωφορεία του ΟΑΣΘ και θα σου μείνει και για μερικά από τα πολύχρωμα.
Βέβαια δεν είναι όλα ρόδινα στην ιταλική κουζίνα. Για παράδειγμα, μπορεί στα βρωμερά τυριά οι Γάλλοι να έχουν το όνομα, αλλά οι Ιταλοί έχουν τη χάρη, καθώς φτιάχνουν ένα που έχει μέσα γονιμοποιημένες κάμπιες.
ΚΑΜΠΙΕΣ, γαμώ τα δολοφονικά τάκλιν του Γκατούζο!
Και μια που είπαμε Γκατούζο, οι Ιταλοί είναι γνωστοί στα ποδοσφαιρικά πράγματα ως εφευρέτες της τακτικής "άμυνα με ξαφνικές άμυνες", την οποία εφαρμόζουν και οι Έλληνες ποδοσφαιριστές αλλά αυτοί λόγω αμπαλοσύνης.
Η γλώσσα τους, πάλι, έχει αυτό το τραγουδιστό, αυτή την προφορά, αυτό το Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης, που κάνει τσι γκόμενες να λιώνουν και τους Ιταλούς να έχουν τη φήμη του εραστή. Βέβαια κι οι Ιταλίδες δεν πάνε πίσω, Μόνικα Μπελούτσι δεν ξέρω πώς μου πετάχτηκε τώρα αυτό το όνομα ξαφνικά εδώ πέρα.
Κι είναι αλήθεια ότι στα ιταλικά μπορείς να λες "έλα εδώ μωρή καραπουτανάρα να σε ξεσκίσω μέχρι να στάζει το σπέρμα μου από τις ξεχειλωμένες σου τρύπες" και να ακούγεται σαν να λες "ο Θεός πήρε δυο αστέρια απ'τον ουρανό και τα έβαλε στα μάτια σου, amore mio".
Η Ιταλική μουσική, από την άλλη, στην ουσία είναι ένας τύπος που κλίνει το ρήμα amore σε όλες τις πτώσεις και το τελικό αποτέλεσμα υποτίθεται ότι είναι και καλά ερωτικό αλλά στην ουσία είναι τόσο γκέι που ο Σερ Έλτον Τζον τα βρόντηξε όλα κάτω και πήγε στα βουνά της Μοντάνα να κόβει ξύλα.
Επίσης η Ιταλική τηλεόραση είναι χειρότερη κι από την Ελληνική, κι αυτό λέει πολλά γιατί στην Ελληνική τηλεόραση παίζονται δεκαπέντε χρόνια σε επανάληψη άκοπα και εμπλοκή το Κωνσταντίνου και Ελένης και το Άκρως Οικογενειακόν. Βασικά η ιταλική τηλεόραση είναι σαν να βλέπεις το Λαζόπουλο με γυμνές γκόμενες από πίσω.
Και γι'αυτό φυσικά φταίει ο Μπερλουσκόνι. Όσο οι μεν ψηφίζαμε μπουλούκους και ποδηλάτες, οι δε ψήφιζαν έναν πορνόγερο που είχε κονομήσει τα κέρατά του από την τηλεόραση και τα βράδια διοργάνωνε στο σπίτι του όργια με ανήλικα πουτανάκια διψασμένα για δόξα, χρήμα και σπέρμα.
Τι τα θες; Μουνί τα έκαναν οι μεν, μουνί κι ο δε.
Μετά υπάρχουν τα ιταλικά αυτοκίνητα, τα οποία σύμφωνα με το Top Gear έχουν ψυχή, πάθος, γκέι καρδιά και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Αν βέβαια είσαι ανώμαλος κι αυτό που σε ενδιαφέρει στο αυτοκίνητο που θα πάρεις είναι να παίρνει μπρος και να τσουλάει το πρωί, καλύτερα να πας στους Γερμανούς. Κι ας μην έχει το VW την ψυχή του Alfa Romeo.
Θα ήταν βέβαια μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθούμε και στη Μαφία. Μιλάμε για ένα από τα μεγαλύτερα νησιά της Μεσογείου να είναι σε φάση που οι νόμοι του κράτους δεν ισχύουν, κουμάντο κάνει το οργανωμένο έγκλημα και οι λογαριασμοί ξεκαθαρίζονται με τα όπλα. Χμ...τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει...
Ιαπωνία

Κάποιοι θα πουν ρατσιστικά ανέκδοτα για το ρύζι που τρώνε και στουμπώνουν, αλλά εγώ είμαι ανώμαλος. Πλην της δεδηλωμένης αδυναμίας μου στις μαύρες (Μπιγιονσέ, Μπιγιονσέ, Μπιγιονσέ, Μπιγιονσέ, Μπιγιονσέ), βρίσκω κάτι το τραβηχτικά εξωτικό στο σχιστό μάτι, ξέρετε εσείς, Asa Akira, Lucy Liu σε πιο SFW, ξέρετε εσείς. Εκτός από τις Γιαπωνέζες.
Βλέπετε, οι ξαδέρφες της Γιαπωνέζας, Βιετνάμ, Ταϊλάνδη κι εκεί γύρω, μοιάζουν τουλάχιστον ότι έχουν ενηλικιωθεί (κάτι κάνει και το πλαστικό βυζί βέβαια). Η ίδια η Γιαπωνέζα, όμως, με το χτένισμα, το ντύσιμο, το ανύπαρκτο στήθος και φυσικά το ύφος κλαμένου χταποδιού,  φαίνεται σαν ανέγγιχτη μαθητριούλα. Κι όχι με την καλή έννοια.
Εκτός που καυλώνουν με πράγματα που δε θα έπρεπε να καυλώνουν, οι Γιαπωνέζοι τρώνε πράγματα που δε θα έπρεπε να τρώνε. Δε λέω για τα ωμά ψάρια, αυτό είναι κλάιν. Οι Γιαπωνέζοι τρώνε το φούγκου, ένα ψάρι με μια τεράστια κύστη δηλητήριο. Φίλε Γιαπωνέζε, ξέρεις γιατί το φούγκου έχει μια τεράστια κύστη δηλητήριο; ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΦΑΣ, ΗΛΙΘΙΕ!
Επίσης τρώνε μοσχάρι Κόμπε, το οποίο του κάνουν μασάζ στην πλάτη και το ποτίζουν μπύρα για να παχύνει. Λοιπόν, μάγκες, πάμε όλοι να γίνουμε μοσχάρια στην Ιαπωνία. Αλλά το καλύτερο είναι ότι υπάρχουν κοπέλες που πληρώνονται ειδικά για να τρέφονται αποκλειστικά και μόνο με φράουλες και παίρνουν τα απόβλητά τους και τα σερβίρουν για γκουρμέ επιδόρπιο.
Αυτό είναι που λένε σκατά με φράουλες.
Στην τηλεόραση οι Γιαπωνέζοι βλέπουν Κάστρο του Τακέσι (χωρίς τον Ακίνδυνο Γκίκα) και διάφορα άνιμε που μας δείχνουν τον αγώνα του πρωταγωνιστή, ο οποίος αν και Ιάπων έχει κάτι μάτια σαν ζάντα αλουμινίου 18 ιντσών που βάζει ο μπουρναζοκάγκουρας στο Χιουντάι, να γίνει το νούμερο ένα, ο καλύτερος, ο πολεμιστής, ο γαμιάς, να τα μαζέψει όλα, δεν ξέρω, και κάτι πλοκαμοειδές από πίσω.
Από μουσική, οι Γιαπωνέζοι πλέον παράγουν φτηνές και αισχρές απομιμήσεις της δυτικής μουσικής, με πιο γνωστό τον PSY που δεν είναι καν Γιαπωνέζος αλλά Κορεάτης. Η παραδοσιακή τους μουσική πάλι είναι σαν να πάρεις το μπάντζο του ξαδέρφου σου του Μπίλι Μπομπ από την Αλαμπάμα, να το ξεκουρδίσεις και να το πετάξεις από μια σκάλα.
Εκτός από περίεργοι, οι Γιαπωνέζοι είναι εξαιρετικά μικροσκοπικοί. Το μέσο ύψος τους είναι 1,50, το μέσο βάρος τους 30 κιλά κι αν πιάσω και το μέσο μήκος τους θα το ξεφτιλίσουμε. Κάπως έτσι καταφέρνουν και στοιβάζονται στο μετρό του Τόκιο και σε εκείνα τα ξενοδοχεία με θαλάμους που είναι σαν να κοιμάσαι σε ένα ντουλάπι.
Οφείλουμε πάντως να παραδεχτούμε τους Γιαπωνέζους για ένα πράμα. Σε αντίθεση με τους ξαδέρφους τους τους Κινέζους, που ό,τι φτιάχνουν κρατάει για δύο ώρες, οι Γιαπωνέζοι φτιάχνουν υψηλής ποιότητας ηλεκτρονικά μπιχλιμπίδια (τα οποία χρησιμοποιούν για να παίζουν Ταμαγκότσι) και αυτοκίνητα που δε χαλάνε με τίποτα. Μαλάκες, πήρε ο Τζέρεμι Κλάρκσον ένα Τογιότα Χάιλουξ, το έριξε από δώδεκα ορόφους και δεν έπαθε τίποτα. Κι αν κάτι δεν μπορεί να το καταστρέψει ο Τζέρεμι Κλάρκσον, δεν καταστρέφεται με τίποτα.
Αλλά για όλα αυτά υπάρχει εξήγηση. Η κοινωνία των Γιαπωνέζων είναι βαθύτατα και παράλογα καταπιεστική. Δεν ξέρω αν πέφτει βούρδουλας από πάνω ή τους βγαίνει από μέσα τους, αλλά ο ψυχαναγκασμός των Γιαπωνέζων στην τήρηση της τάξης, της ακρίβειας και των κανόνων κάνει τους Γερμανούς να μοιάζουν με ελληνικό δημόσιο.
Σου λέει, αν αργήσει το τρένο σου πάνω από πέντε λεπτά, σου δίνουν χαρτί ότι άργησε το τρένο για να το πιστοποιήσεις στο αφεντικό σου. Πέντε λεπτά! Που στην Ελλάδα, άμα πεις στο αφεντικό σου ότι άργησες πέντε λεπτά, θα σου πει "Μμμ; Καλά, καλά, πήγαινε στο κυλικείο και πιες έναν καφέ μέχρι να έρθουν οι υπόλοιποι".
Ε, άμα ζεις με τέτοιο άγχος, επόμενο είναι μετά να σου στρίψει η βίδα ανάποδα και να αρχίσεις να ορέγεσαι ανήλικα και καλαμαροειδή.
Και γι'αυτό όταν έρχονται σε άλλες χώρες που χου Ελλάδα, είναι τόσο ενθουσιασμένοι που βγάζουν φωτογραφίες μέχρι και τα καλαθάκια που πετάμε τα αποτσίγαρα.
Αυτά, και να προσέχετε μη βρεθείτε στη Χιροσίμα του 1945 και σας σκάσει στη μάπα η ατομική βόμβα την οποία ανέπτυξαν ο γερμανικής καταγωγής Οπενχάιμερ κι ο ιταλικής καταγωγής Φέρμι.