Ανθυγιεινό σπορ το περπάτημα

Τώρα το καλοκαίρι έχω υιοθετήσει τη συνήθεια να βγαίνω και να περπατάω μεγάλες αποστάσεις. Το κάνω αυτό το πράμα για αρκετούς λόγους. Ο ένας είναι η άσκηση, αν και έχω παραμείνει εδώ και ένα χρόνο κολλημένος στα 80 κιλά αλλά γι'αυτό φταίει η μάνα μου που μαγειρεύει ωραία. Επίσης γνωρίζω καλύτερα την πόλη μου, και φυσικά μαζεύω έμπνευση και φωτογραφικό υλικό για τις ανεπανάληπτες αναρτήσεις μου, όπως το ποδηλατάδικο "Bikes N Roses" στην Άνω Τούμπα σε ένα στενό μετά τη ρεματιά της Υφανέτ και το μνημειώδους συλλήψεως σύνθημα "Εμμανουέλα Καριόλα ο ΠΑΟΚ πάνω απ'όλα". Κι εδώ έχουμε άλλο ένα κρούσμα:

Εκ πρώτης όψεως το πράγμα φαίνεται απλό: ο Νίκος, 29 ετών (εκτός κι αν με αυτό το 29 εννοεί το λεωφορείο της Πολίχνης ότι δουλεύει εκεί πέρα σαν οδηγός, αλλά όπως θα δούμε στη συνέχεια κάτι τέτοιο δεν ισχύει) ψάχνει κοπέλα (κι όχι νταλικέρη, σε περίπτωση που μπορεί να είχατε μπερδευτεί) για σχέση.

Και θα μου πείτε εσείς τώρα, είναι δυνατόν, να περιμένει να βρει σχέση βάζοντας ένα χαρτί πάνω σε μια στάση λεωφορείου στη Δελφών; Ποια σοβαρή κοπέλα θα έπαιρνε γουρούνι στο σακί; Δεν είναι, όμως, έτσι τα πράγματα. Θα σας δείξω, με μία αποστομωτική Σερλοκχόλμεια ανάλυση, πως κάθε κοπέλα που είναι single και γύρω στα 29 (και ζει στη Θεσσαλονίκη, προφανώς, γιατί το Χαρτούμ πέφτει λίγο μακριά είναι η αλήθεια) θα έπρεπε να δώσει μια ευκαιρία στον αγαπητό Νίκο.

Βλέπουμε, αρχικά, ότι ο Νίκος θέτει το ζήτημα νέτα σκέτα, χωρίς φιοριτούρες και λοιπές αηδίες. Ψάχνω κοπέλα για σχέση. Ούτε μα και μου, ούτε τίποτα. Αυτό μας δείχνει έναν χαρακτήρα δυναμικό, τολμηρό, που περνάει τις μαλακίες στο φαστ φόργουορντ και μπαίνει κατευθείαν στο ψητό.

Προσέξτε, όμως, ιδιαίτερα, ότι ψάχνει κοπέλα για σχέση. Δεν την θέλει, δηλαδή, για μια ξεπέτα, για να προσφέρει στον εαυτό του μια πρόσκαιρη ικανοποίηση και μετά να πετάξει τη δύσμοιρη κοπέλα που θα ανταποκριθεί στο κάλεσμά του σε έναν κάδο ανακύκλωσης, σαν άλλος Τσάρλι Χάρπερ που μένει στη Δελφών ή κάπου εκεί γύρω. Αυτό μας δείχνει ότι ο Νίκος έχει και ευαίσθητες πτυχές, φρουτώδη αρώματα και κάποιες δρύινες νότες.

Ας δούμε, τώρα, τον γραφικό του χαρακτήρα. Ο Νίκος κάνει γράμματα στρογγυλά, μεγάλα, καθαρά, ευανάγνωστα, σχεδόν σαν να έγραψε κοπέλα αυτό το χαρτί. Φαίνεται ότι ο Νίκος είναι ένας αρκετά έξυπνος άνθρωπος, που σίγουρα θα ακολούθησε κάποιον απαιτητικό επιστημονικό κλάδο στις σπουδές του-αλλά όχι Ιατρική, προφανώς, γιατί τότε θα αναρωτιόμασταν ποιος πήγε και κόλλησε το καρδιογράφημά του στη στάση.

Επιπλέον, το ότι δίνει e-mail και όχι τηλέφωνο για επικοινωνία με κάθε ενδιαφερόμενη, το οποίο απέκρυψα από τη φωτογραφία γιατί είστε κωλόπαιδα και θα τρολάρατε μέχρις τελευταίας ρανίδας του σπέρματός σας αυτόν τον καημένο άνθρωπο που τι σας έφταιξε στην τελική, δείχνει δύο πράγματα: α) ότι απεχθάνεται το πολύ μπλα μπλα και προτιμά λίγα και σωστά λόγια, άρα αποκλείεται να είναι τριτοδεσμίτης, και β) ότι είναι μέσα στην σύγχρονη τεχνολογία.

Επομένως μπορούμε με στατιστικό σφάλμα 5% να συμπεράνουμε ότι ο Νίκος είναι απόφοιτος της Ηλεκτρολόγων Μηχανικών, στα εφτά χρόνια, ίσως και στα έξι, που έκανε δύο χρόνια μεταπτυχιακό, πήγε φαντάρος, και τώρα ψάχνεται-για δουλειά και γενικότερα.

Είναι Λέων με ωροσκόπο Ιχθύ και Σελήνη στον Ταύρο, κάτι που φαίνεται και από τα προαναφερθέντα συμπεράσματα για τον χαρακτήρα του. Πίνει φραπέ μέτριο χωρίς γάλα και μετά τις πέντε το απόγευμα σκουρόχρωμες μπύρες από την Τσεχία, μέχρι πριν από δύο χρόνια κάπνιζε στριφτό Κρέιβεν με χαρτάκι Ρίζλα πράσινο αλλά τώρα το έχει κόψει, και το αγαπημένο του φαγητό είναι παϊδάκια στα κάρβουνα με ρίγανη και μπόλικο λεμόνι. 

Ακούει κυρίως κλασική ροκ αλλά δε λέει όχι και στην καλή μέταλ, έχει κοντό μαλλί και πυκνό μαύρο μούσι, στις τελευταίες εκλογές ψήφισε Σύριζα αλλά αμφισβητεί ανοιχτά τον Τσίπρα όπου τον βλέπει να έχει λάθος (κάθε δύο μέρες δηλαδή) και κρίνοντας από τον τρόπο που έχει κολληθεί το χαρτί στη στάση έχει ύψος γύρω στο ένα εβδομήντα εφτά και τρία δέκατα.

Αν ο Νίκος, 29 ετών, που ψάχνει για σχέση, με διαβάζει, θέλω να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει (δηλαδή να επιβεβαιώσει) τα συμπεράσματά μου για το άτομό του, και κατόπιν να με ευχαριστήσει που τον βοήθησα να γλιτώσει τη γκρίνια της μάνας του πότε θα μου φέρεις κι εμένα μια νύφη ανεπρόκοπε να μου κάνεις ένα εγγονάκι να έχω να παίζω τώρα που τελείωσαν τα τούρκικα στον ΑΝΤ1 και τέθοια.

Σήμερα, όμως, τα πράγματα εξελίχθηκαν λίγο διαφορετικά για μένα, γιατί βγήκα να περπατήσω και με έπιασε η βροχή.

Κάτι που θα ταίριαζε απόλυτα αν είχαμε Νοέμβρη κι όχι Αύγουστο, αλλά ένα σόλο του Slash πάντα είναι ευπρόσδεκτο.
Και το καλύτερο ξέρετε ποιο είναι; Ότι κατάφερα να με πιάσει η βροχή στην Αγίου Δημητρίου πάνω από το πανεπιστήμιο, όπου δεν υπάρχουν υπόστεγα να κρυφτείς από τη βροχή. Και λέμε δυνατή βροχή, όχι "με πιτσίλισαν πέντε ψιχάλες και παραπονιέμαι σαν να είμαι καμία γκόμενα".
Οπότε μέχρι να βρω επιτέλους ένα υπόστεγο στην είσοδο της Οδοντιατρικής (της οποίας το κυλικείο ονομάζεται in true Stathis Panagiotopoulos spirit "Άριστο και Τέλειο" αλλά δεν έβγαλα φωτογραφία γιατί μες στο πουτσόβροχο αυτή την αγωνία είχα, επιφυλάσσομαι για μια πιο στεγνή μέρα) είχα γίνει πιο μούσκεμα κι από μουνί σκυλούς που βλέπει τον Βέρτη, ή τον Κωνσταντίνο Αργυρό, ή όποιον άλλο μπουζουκοτραγουδιάρη μετράει για ωραίος άντρας, δεν ξέρω.
Που μου θύμισε γιατί μισώ τη βροχή. Κυρίως τις βρεγμένες κάλτσες.
Εννοείται, ψυχή μου που την έχω πατήσει μαζί σου, ότι δεν υπήρχε περίπτωση να κουβαλάω μαζί μου ομπρέλα. Το είπε άλλωστε κι ο Ξεπουλημένος: ο άντρας ο σωστός ΔΕΝ κουβαλάει ομπρέλα. Άμα πιάσει βροχή και δεν υπάρχει υπόστεγο τριγύρω, κάθεται και γίνεται σαν σκατά.
Και τώρα ακολουθεί μίρλα διαρκείας.
Έχω καταφέρει πολλά πράματα στη ζωή μου.
Έχω καταφέρει να σκύψω να ανοίξω τον υπολογιστή, να χτυπήσω το στόμα μου στη γωνία του γραφείου και να σπάσω το ίδιο δόντι που είχα ήδη σπάσει πριν δύο χρόνια.
Έχω καταφέρει να φάω σαβούρδα στο ίσωμα, σε στεγνό δρόμο.
Έχω καταφέρει να ανέβω στο ταψί του Magic Park, να φύγω από το κάγκελο και να κοπανιέμαι μέσα σαν το χταπόδι μέχρι να με λυπηθεί ο χειριστής και να το σταματήσει να κατέβω (αυτά πιο παλιά).
Έχω καταφέρει να πετύχω οδηγό λεωφορείου που άφησε την πόρτα ανοιχτή σε όλη τη διαδρομή και θυμήθηκε να την κλείσει ακριβώς τη στιγμή που κατέβαινα και πάλι καλά που δε με πετσόκοψε να λέμε.
Έχω καταφέρει να φάω χυλόπιτα από μία από τις, τόσο αντικειμενικά στο λέω, πιο άσχημες γκόμενες του τάδε ΓΕΛ δείνα γειτονιάς της Θεσσαλονίκης, και ναι εννοώ αυτήν που όλοι σας καταλάβατε, και όχι, δε λέω τώρα ότι είναι άσχημη γιατί μου έτσουξε το κωλαράκι που δε μου έκατσε και δεν είμαι κομπλεξικός και ΤΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΘΕΛΩ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ;
Έχω καταφέρει, με κάποιον μυστηριώδη τρόπο, να βγαίνει ότι εγώ φταίω που δε μου έκατσε η προαναφερθείσα.
Έχω καταφέρει να πάρω ΑΟΘ, που το παίρνουν όλοι για εύκολο εικοσάρι, και να γράψω 17 εκεί που θα είχα 19300 και θα έμεναν όλοι με τα σαγόνια τους στο πάτωμα, όχι ότι τώρα δεν έμειναν αλλά δεν φτάνουν τα σαγόνια στο πάτωμα αλλά αιωρούνται δέκα πόντους πιο πάνω.
Και σήμερα κατάφερα να βγω για περπάτημα μακριά απ'το σπίτι μου και σε μέρος που δεν έχει υπόστεγα την μοναδική μέρα του Αυγούστου που έβρεξε.
Μόνο εγώ τα καταφέρνω αυτά.
Πρέπει να είναι κάποιο είδος υπερδύναμης. Όπως ο Μαγκνέτο τραβάει πάνω του όλα τα μέταλλα, εγώ τραβάω πάνω μου όλη την κακοτυχία. Κι αν αναγραμματίσεις το Μαγκνέτο, βγαίνει Γκαντέμο, το οποίο σαφώς και δεν μπορεί να είναι σύμπτωση. Το πεπρωμένο με καλεί. Θα γίνω κι εγώ ένας ήρωας της Μάρβελ.
Αυτά, και να προσέχετε μην εφαρμόσω την αποστομωτική Σερλοκχόλμεια ανάλυσή μου και σε άλλο κόσμο εκτός από τον Νίκο 29 ετών που ψάχνει κοπέλα για σχέση και μας πάρει όλους ο διάολος.