Level 18 Barbarian

Σήμερα, αγαπητοί αναγνώστες, είναι μια ξεχωριστή μέρα για μένα και για όλη την υπόλοιπη ανθρωπότητα: ενηλικιώνομαι.

Φέρτε μου την τούρτα με τη στριπτιτζού.
Μπορώ πλέον να βγάλω δίπλωμα οδήγησης και να ψηφίσω. Φυλαχτείτε.
Είμαι ενήλικος, ε; Που σημαίνει ότι τα χρόνια της αθωότητάς μου τελείωσαν. Πριν καλά καλά το καταλάβω, θα βρεθώ παντρεμένος, με δύο παιδιά που πάνε δημοτικό και τσιρίζουν όλη τη μέρα, αρχή καράφλας στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, μπάκα Παντελίδη και γενικώς να έχω εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια να δείχνω ωραίος, να τρέχω όλη μέρα προσπαθώντας να βγάλω άκρη με τη φορολογική μου δήλωση, το σέρβις του αυτοκινήτου και την πεθερά μου που γκρινιάζει που έβγαλα την κόρη μου από τη μάνα μου κι όχι από αυτήν.
-Τα 18 έκλεισες, όχι τα 38, ξεκόλλα.
Ναι, έχετε δίκιο.
-Κι επιπλέον για να βρεθείς παντρεμένος με δύο παιδιά θα πρέπει πρώτα να κάνεις σεξ, κάτι που δε θα γίνει ούτε άμα του χρόνου το πρωτάθλημα το πάρει η Καλλονή.
Βρε άι στο διάολο. Εγώ φταίω που σας δίνω θάρρος. Πάρ'τονε στο γάμο σου να σου πει "και του χρόνου". Εγώ σας το λέω και να μου το θυμηθείτε, φέτος είναι η χρονιά μου.
-Πού, ρε καημένε; Στη Μηχανολόγων Μηχανικών, που το κοντινότερο πλάσμα που θα υπάρχει εκεί μέσα σε θηλυκό θα είναι η χοντρή σαραντάρα κυλικειατζού;
Α, με συγχωρείτε, δεν ήξερα ότι οι φοιτητές της Μηχανολόγων Μηχανικών επιτρέπεται να έχουν κοινωνικές συναναστροφές μόνο μεταξύ τους και με κανέναν άλλον φοιτητή από καμία άλλη σχολή. Να το ξέρω δηλαδή, τώρα που θα έρθει ο Γρηγόρης στη Θεσσαλονίκη και δε θα είναι στη Μηχανολόγων Μηχανικών να μην του μιλάω.
-Δεν είπαμε αυτό ρε έξυπνε, απλά είπαμε ότι στη σχολή σου, με την οποία αναπόφευκτα θα έχεις περισσότερα πάρε-δώσε, θα υπάρχουν τρεις γυναίκες εκ των οποίων οι δύο λεσβίες.
Και τι έπρεπε να κάνω δηλαδή, να δηλώσω καμία Φιλοσοφική; Μήπως Καλών Τεχνών; Μήπως να πήγαινα σε καμία σχολή κομμωτικής; Άλλωστε, και στο Πολυτεχνείο ακόμα, δεν χάνεται η ελπίδα. Υπάρχει πάντοτε η Αρχιτεκτονική.
-Και θα χτυπήσεις εσύ καημένε γκόμενα από την Αρχιτεκτονική. Μήπως να γύριζες στην φουσκωτή κούκλα που αποκαλείς Μπιγιονσέ κι έχεις βάψει μαύρη με μαρκαδόρους, λέω εγώ;
Τι είστε εσείς, ρε. Μην έχει ένας άνθρωπος γενέθλια και θέλει να χαρεί, αμέσως να του μαυρίσετε την ψυχή.
-Έλα ρε, πλάκα σου κάνουμε, μη μασάς, μια χαρά θα τα καταφέρεις, σου έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη.
Αλήθεια ρε παιδιά;
-Όχι, αλλά προκειμένου να κλαψομουνιάζεις μέχρι του χρόνου...

Αλλά ας τα αφήσουμε τώρα αυτά. Σήμερα γιορτάζουμε. Αλήθεια, μου πήρατε κανένα δωράκι;
-Ξέρεις, τώρα τελευταία έχω μείνει λίγο άψιλος, δηλαδή ούτε για τα τσιγάρα μου δε φτάνουν, και...
Καλά, εντάξει, κατάλαβα. Είστε τσίπηδες, φτηνιάρηδες, σπαγκοραμμένοι, έχετε καβούρια στον κώλο...στην τσέπη σας και δεν μπορούσατε να δώσετε ούτε πέντε ευρώ να μου πάρετε μια κούπα του καφέ με μια εξυπνάδα γραμμένη πάνω από τη Ρεζέρβα.
-Έλα, έλα τώλα, τσώπα, τσώπα, μην κλαις, κοίτα βρε τι σου πήραμε!

Χμ, ναι, σίγουρα. Σε μινιατούρα Hot Wheels, οπωσδήποτε.
-Ήθελες και κανονική Άστον Μάρτιν DB9, καημένε; Έμαθε ο κώλος σου στα πούπουλα και δεν μπορεί στις σούστες; Άιντε μη σου πάρουμε κανένα ποδήλατο χωρίς σέλα εκεί πέρα.
Ειλικρινά μιλώντας, χαίρομαι που έχω φίλους σαν κι εσάς, γιατί δε χρειάζεται να έχω εχθρούς.
-Έλα βρε γρουσούζη, όλα μαύρα τα βλέπεις.
Τέλος πάντων. Θέλω, τώρα, με τα δεκαοχτώ χρόνια πείρας! και σοφίας! στην πλάτη μου, να μιλήσω λίγο για την επόμενη γενιά, των γεννηθέντων εκεί γύρω στο 2000, και τι σκατά πάει στραβά με αυτά τα παιδιά.
Ήμουν χθες στο Magic Park με κάτι παλιούς συμμαθητές και κάναμε κάτι σαν reunion. Πρωτίστως, να πω ότι το 4G είναι μία τόσο συγκλονιστική εμπειρία που έβγαλα κάτι κραυγές που πιάνουν εύρος Χάλφορντ και βάλε (υπενθυμίζω ότι εγώ ή μιλάω ή τραγουδάω ντεθ μέταλ είναι ένα και το αυτό).
Αλλά η πιο συγκλονιστική εμπειρία ήταν το ταψί, όχι σαν ride καθεαυτό, αλλά αυτά που γίνονταν επάνω. Εμείς, οι δεκαοχτάχρονοι, δεν τολμούσαμε να αφήσουμε το κάγκελο για να μη φύγουμε και μαζεύουν τα κομματάκια μας από το ΙΚΕΑ (ταρακουνάει πολύ λαίμαι). Και ήταν και κάτι δεκατριάχρονα πάνω, που όχι μόνο άφηναν το κάγκελο, όχι μόνο σηκώνονταν από τις θέσεις τους, αλλά χόρευαν κιόλας. Κι όχι μόνο χόρευαν, αλλά έπαιρναν και πόζες, έστηναν και κωλαράκια για να βλέπει ο κόσμος που περίμενε από κάτω.
Κι όχι τίποτα τελευταία κωλαράκια, έτσι; Μιλάμε για κάτι κωλαράκια για να πας φυλακή και να σε κάνει το πουτανάκι του ο Νώντας ο νταλικέρης από τα Μέγαρα που έσφαξε τη γυναίκα του όταν την έπιασε με τον αδερφό του, τον θείο του και τον παπά του χωριού, και τους τρεις ταυτόχρονα.
Και να φοράνε, μαλάκες μου, τα δεκατριάχρονα, κάτι σορτσάκια που οι δικές μας τα φοράνε για βρακιά. Όχι στα 13 τους. Τώρα. Μιλάμε ότι η κατάσταση είναι να τρως φρίκη και να χέζεις απόγνωση.
Μη με παρεξηγήσετε, δεν είμαι σεμνότυφος, δε θα πάω να πω σε κανέναν αηδίες περί "παρθενίας μέχρι το γάμο" ή πώς να ζήσει τη ζωή του. Αλλά, που να με πάρει ο διάολος, δε θα έπρεπε να μου δίνει το δεκατριάχρονο δικαίωμα να κάνω τέτοια σχόλια για τον κώλο του!
Πώς είναι δυνατόν, στα πέντε χρόνια που μεσολάβησαν από τότε που ήμουν εγώ δεκατριάχρονο, να ισοπεδώθηκαν τόσο πολύ τα πάντα; Θυμάμαι ότι όταν ήμουν εγώ πρώτη-δευτέρα γυμνασίου, υπήρχαν τρεις κοπέλες στο σχολείο που είχαν σχέση, με την οποία είχαν φτάσει το φιλάκι στο μάγουλο, και όλες οι υπόλοιπες ήτανε σαν την Μεγκ Γκρίφιν, αν όχι στα κιλά (που συνέβαινε συχνά βέβαια), σίγουρα στα μυαλά και στην αρκτική θερμοκρασία του κώλου τους.
Αν υπήρχε καμία, που είχε χάσει δυο τρεις χρονιές κι άρα δε μετρούσε για δεκατριάχρονο, που υπήρχαν φήμες, όχι απτά στοιχεία, ότι τον είχε φάει, αποκτούσε μια για πάντα το στίγμα της πουτάνας και δεν το ξεφορτωνόταν ούτε αν άλλαζε σχολείο, πόλη, χώρα ή πλανήτη.
Κι εμείς τα καημένα προσευχόμασταν να μας στείλει το υπουργείο καμιά νόστιμη καθηγήτρια να μαζέψουμε λίγο υλικό για homework, και μας έστελναν όλες τις παλιόγριες, και στο τέλος καταλήγαμε να εκτονωνόμαστε παίζοντας μπάλα με πατημένο κουτάκι κοκακόλας (στην οποία ήμουν μονίμως ο τερματοφύλακας γιατί δεν είχα πάντα το απολλώνιο κορμί που έχω τώρα).
Βλέπαμε καπότα και δεν ξέραμε σε τι χρησιμεύει-εντάξει, θεωρητικά ξέραμε, αλλά στο τέλος καταλήγαμε να τη φουσκώνουμε και να την κάνουμε μπαλονάκι για να κάνουμε πλάκα σε καμιά σεμνότυφη θρησκευτικού.
Και σήμερα, τα κοριτσάκια για να τον φάνε δεν περιμένουν όχι να ενηλικιωθούν, όχι να ωριμάσουν σωματικά, ψυχολογικά και συναισθηματικά, αλλά ούτε καν να τους έρθει περίοδος.
Δε μιλάμε δε για τσιγάρο, αλκοόλ και λοιπά. Στο γυμνάσιο, όταν πήγαινα εγώ, κάπνιζαν πεντέξι και ήταν όλα τα φρούτα του σχολείου που κόντευαν να πάρουν σύνταξη εκεί μέσα. Όσο για αλκοόλ, το πολύ που είχαμε πιει ήτανε ένα ποτηράκι κρασί σε ένα γάμο.
Και σήμερα μαθαίνουν να στρίβουν τσιγάρα και να πίνουν ουίσκια πριν μάθουν ότι αυτό εκεί κάτω δεν χρησιμεύει μόνο στο κατούρημα.
Τα παραλέω; Όταν ξανανοίξουν τα σχολεία, περάστε έξω από κανένα γυμνάσιο και θα με καταλάβετε.
Και ναι, εμείς ήμασταν καλύτερα. Όταν είσαι δεκατριών χρονών, είσαι ακόμα παιδάκι. Βέβαια αρχίζουν τα πρώτα σκιρτήματα όπως τότε που είδες την δεύτερη ξαδέρφη σου την Κατερίνα να αλλάζει μαγιό στο Κατάκωλο ή όπου αλλού έκανε διακοπές ο Μάστερ Τζι. Κι αρχίζεις να ψάχνεσαι. Αλλά όχι να ψάχνεσαι με τέτοιον τρόπο.
Δηλαδή όταν ενηλικιωθούν αυτά τα δεκατριάχρονα, τι σκατά θα κάνουν;
Αυτά, και να προσέχετε πώς μεγαλώνετε τα παιδιά σας.
Και χρόνια μου πολλά.