Think I'll buy me a football team

Όπως ξέρουν όλοι όσοι δε γεννήθηκαν σε μια διαφήμιση του Βιτάμ, όπου όλες οι ευτυχισμένες κι ισορροπημένες οικογένειες μαζεύονται κάθε πρωί γύρω από το τραπέζι και παίρνουν full continental breakfast, σε αυτό τον κόσμο υπάρχουν φοβερές κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες.
Όταν εσύ, ο καημένος φουκαράς, σε ένα θλιβερό ημιυπόγειο του Κερατσινίου, μετράς τα ψιλά που σου περισσεύουν για να δεις αν σου φτάνουν για μια τυρόπιτα, υπάρχει κάποιος άλλος, σε μια έπαυλη οχτακοσίων τετραγωνικών στο Μαλιμπού, που μετράει τα ψιλά που του περισσεύουν για να δει αν του φτάνουν για μια Μπουγκάτι Βέιρον.
Και έτσι θα διατηρηθεί η κατάσταση, μέχρι οι άνθρωποι να συνειδητοποιήσουν ότι τα υλικά αγαθά και ότι μπορούμε όλοι μαζί να ζήσουμε με κοινοκτημοσύνη, αγάπη, ειρήνη και άλλους στίχους του Τζον Λένον, και αυτό που έγραψα ήταν πολύ συγκινητικό και θα με συγχωρέσετε λίγο για δύο λεπτά μέχρι να κάνω εμετό από τα αυτιά.
Έστω ότι ανήκεις στη δεύτερη κατηγορία. Είχες καράβια, κληρονόμησες την περιουσία του μπαμπά σου, πούλησες ναρκωτικά, έπαιξες κερδοσκοπικά παιχνίδια στο χρηματιστήριο με τη χρεωκοπία της Ελλάδας, ίδρυσες τη Μάικροσοφτ ρε αδερφέ, και τέλος πάντων τώρα βρίσκεσαι σαν τον θείο Σκρουτζ, με ένα χρηματοκιβώτιο που περιέχει τρία κυβικά εκτάρια λεφτά.
Μπάι δε γουέι, δεν υπάρχει πραγματική μονάδα "κυβικό εκτάριο". Το εκτάριο είναι ήδη μονάδα επιφάνειας. Οπότε άμα το υψώσουμε στον κύβο πάμε σε εξαδιάστατο χώρο και γαμήθηκε όλη η γεωμετρία που μας μαθαίνανε τόσα χρόνια στο σχολείο και λες και τα μαθηματικά που έχω να αντιμετωπίσω σαν υποψήφιος μηχανολόγος δεν είναι αρκετό πέος αράπη με ορέξεις ήδη στις τρεις διαστάσεις αλλά παρασύρομαι.
Είσαι λοιπόν ο Έλληνας Κροίσος με νησί και εννέα γράμματα. Τα λεφτά όμως είναι σαν τα ψάρια: αν δεν τα φας, θα σαπίσουν και θα βρωμίσει το σπίτι σου, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων δε θυμάμαι τώρα τι ακριβώς λέει η παροιμία. Πώς θα τα φας.
Μπορεί να θες να αγοράσεις τεράστιο σπίτι με εκατόν είκοσι μπάνια, από τα οποία θα χέζεις μόνο στο ένα, ιδιωτικό γυμναστήριο όπου θα πατάς δύο φορές το χρόνο όταν νιώσεις ότι παραχόντρυνες, αίθουσα βιντεοπαιχνιδιών, εφτά πισίνες και ένα υπνοδωμάτιο για κάθε μέρα του χρόνου (δηλαδή 365. Τι, να υπολογίσουμε και την 29η Φεβρουαρίου; Ε, όχι, 366 υπνοδωμάτια πάνε πολύ).
Μπορεί να θες να αγοράσεις αυτοκίνητο των εκατόν οχτακοσίων ίππων, με σώμα από ανθρακονήματα, τακάκια από μπακμινστερφουλερένιο και υγρό υαλοκαθαριστήρων από δάκρυα μονόκερων, που θα πιάνει τα 900 χιλιόμετρα την ώρα αλλά δε θα το διαπιστώσεις ποτέ γιατί δεν πρόκειται να βρεις αρκετά μεγάλη ευθεία και απλά θα το χρησιμοποιείς για τη διαδρομή σπίτι-country club-Χίλτον-δεξίωση του πρέσβεως.
Μπορεί να θες να αγοράσεις την αγάπη μια ξανθιάς πουτανίτσας του Χόλιγουντ, κατασκευασμένης από 100% αγνή σιλικόνη, η οποία όμως στην πραγματικότητα δε σε έχει αγαπήσει καθόλου και καταλήγετε να το κάνετε δύο φορές το χρόνο όσο αυτή θα περιμένει να τα τινάξεις για να σε κληρονομήσει ή να πάρει διαζύγιο και να φύγει με τα μισά λεφτά σου κι εσύ θα πηδάς τη γραμματέα σου.
Μπορείς να θες να αγοράσεις μια τηλεοπτική καριέρα για τις εντελώς ανίκανες, άχρηστες και πανηλίθιες κόρες σου που κάποια στιγμή στο μέλλον θα κάνουν γάμους διάρκειας τριάντα δευτερολέπτων, θα συλληφθούν για ναρκωτικά και θα γκαστρωθούν από έναν ατάλαντο ράπερ που θα βγάλει το εγγόνι σου North West. Εκτός κι αν δε σε λένε Καρντάσιαν, οπότε απλώς το εγγόνι σου θα έχει κάποιο άλλο ηλίθιο όνομα.
Στην τελική μπορεί απλά να θες λεφτά για το τίποτα και τις γκόμενες δωρεάν.

Αλλά τι είναι αυτό που το λένε αγάπη που θα σε καταξιώσει στον κόσμο, θα κάνει τους άσπονδους φίλους σου και αντιπάλους στο γκολφ να φάνε το καπέλο τους από τη ζήλια τους και θα ξεχωρίσει ποιος είναι ο πραγματικός μεγιστάνας εδώ μέσα και ποιος είναι ο ψιλικατζής πολυτελείας;
Μια ποδοσφαιρική ομάδα.
Φυσικά, το φαινόμενο του να έρχεται ένας εκατομμυριούχος, από μια άσχετη χώρα, που μπορεί να έχει ή να μην έχει την παραμικρή ιδέα από ποδόσφαιρο, και να αγοράζει μια ποδοσφαιρική ομάδα, δεν είναι καινούριο, το έχει ήδη κάνει ο Ρομάν Αμπράμοβιτς με την Τσέλσι (ή Τσελσάρα, σύμφωνα με την αδερφή μου που έχει κρυφό-λέμε τώρα-καημό τον Τόρες και μια μέρα ο πατέρας μου βλέποντας ματς του Γιούρο είπε ότι ο Τόρες μοιάζει σαν μαλακιστήρι κι από τότε δεν έχουμε βρει ησυχία εδώ στο σπίτι και κάτι λέγαμε).
Πλέον, όμως έχει μετεξελιχθεί σε επιδημία. Και μάλιστα δεν πρόκειται για μεγιστάνες του Δυτικού κόσμου, όχι, όχι, αυτοί έχουν άλλα προβλήματα να αντιμετωπίσουν, όπως το ότι ο Ομπάμα τους έχει παραβγεί κομμουνιστής και τους βάζει να πληρώνουν φόρους! σα δε ντρέπεται ο λεχρίτης. Όχι, φίλοι μου, σε αυτή την περίπτωση έχουμε να κάνουμε με τον εξ Ανατολάς εχθρό που λένε κι οι στρατόκαυλοι.
Όπου Ανατολάς, βάλτε Ρωσία και Αραβία. Αυτό βέβαια μέχρι να ανακαλυφθεί τρόπος να απεξαρτηθεί η ανθρωπότητα από το πετρέλαιο (όταν δηλαδή ανακαλύψω πώς το SWAG μετατρέπεται σε αξιοποιήσιμη ενέργεια) και να μείνουν οι Κελεμπίες με ένα άχρηστο μαύρο υγρό που βρωμοκοπάει και κανείς δε θα θέλει να το αγοράσει.
Αυτό που δεν μπορεί να ξεχωρίσει κάποιος, σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι τα κίνητρα του εκατομμυριούχου που αγοράζει την ποδοσφαιρική ομάδα. Θέλει απλά να αυτοπροβληθεί και να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του, ή μήπως κάτι άλλο συμβαίνει; Ντάξει, η Μάντσεστερ Σίτι κι η Παρί Σεν Ζερμέν που πήρανε οι Σαουδάραβες είναι πιο καθαρές περιπτώσεις γιατί ήταν ήδη φτιαγμένες ομάδες κι οι Κελεμπίες απλά τις αποτέλειωσαν, αλλά ο Ρώσος που πήρε τη Μονακό τι παιχνίδι παίζει;
Πες ότι είσαι εκατομμυριούχος και θες να αγοράσεις μια ομάδα. Θα πας να πάρεις ομάδα δεύτερης κατηγορίας, για να διακηρύξεις ότι θα της πάρεις Σαμπιονά και Τσάμπιο Λι; Κάτι βρωμοκοπάει πολύ άσχημα εδώ πέρα.
Α, όχι, το δωμάτιό μου είναι, μισό να ανοίξω το παράθυρο γιατί θα πάθω καμιά ασφυξία εδώ μέσα και δε θέλω η ανθρωπότητα να θρηνήσει τόσο νωρίς την απώλειά μου.
Αλλά, φυσικά, όταν μιλάμε για Ρώσους μεγαλοεπιχειρηματίες που αγοράζουν ποδοσφαιρικές ομάδες με όχι και τόσο καθαρές προθέσεις και κάνουν τον κόσμο να παραληρεί, δεν μπορούμε παρά να επικεντρώσουμε σε ένα και μόνο όνομα.
Ο Ιβάν Σαββίδης γεννήθηκε (παρά τις κακοήθειες ορισμένων που τον θέλουν να έχει φυτρώσει) στην Τσάλκα Γεωργίας, η οποία πρέπει να είναι κάτι σαν την Κάτω Ιταλία του Καυκάσου γιατί όλοι οι "επαναπατρισθέντες" που ξέρω από εκεί είναι. Για πολλά χρόνια ήτανε υψηλό στέλεχος στα κρατικά καπνεργοστάσια της ΕΣΣΔ, σε κάποια φάση βγήκε και στη Βουλή της Ρωσίας με το κόμμα του Πούτιν, και σαν καλός Πουτινιάρης ήρθε και στην Ελλάδα για επενδυτική δραστηριότητα.
Όπως έλεγε άλλωστε κι ο Λιακόπουλος, το ξανθόν γένος θα μας σώσει (κάτι που έλεγε κι ο Χωστήρας αλλά σε τελείως άλλα συμφραζόμενα και το κλείνω εδώ γιατί η υπερηχητική παντόφλα της μαμάς Κρήτης καραδοκεί).
Ο Ιβάν, λοιπόν, ήρθε γερά και δυναμικά στον ελληνικό επιχειρησιακό κόσμο και αγόρασε την καπνοβιομηχανία ΣΕΚΑΠ και το Μακεδονία Παλάς, κάτι που αποτελεί σαφώς καλύτερη επενδυτική προσέγγιση από τον μέσο Έλληνα που θεωρεί επιχειρηματικότητα τις καφετέριες και το φρόζεν γιόγκουρτ.
Αλλά μία είναι, φυσικά, η μεγάλη επένδυση του Ιβάν, η οποία θα μείνει στην ιστορία και στη γεωγραφία ως μία από τις πιο ιστορικές κινήσεις ανά τους αιώνες των αιώνων: ο ΠΑΟΚ.
Ο ΠΑΟΚ, ως γνωστόν, είναι κάτι παραπάνω από μια ομάδα. Είναι ιδεολογία, θρησκεία, έρωτας, αιτία διαζυγίου. Αλλά πρωτίστως είναι και ομάδα. Και μια ομάδα για να τρέξει χρειάζεται ζεστό χρήμα. Και πώς θα πέσει ζεστό χρήμα με τους φτωχομπινέδες; Τόσα χρόνια, από Μπατατούδη σε Ζαγοράκη, ο ΠΑΟΚ δεν είχε τα φόντα να αντιμετωπίσει το Κοκαλιστάν.
Φέτος, όμως, τα ψέματα τελείωσαν. Δεν υπάρχει πια κανένας άλλος που μπορεί να σταματήσει τον Ολυμπιακό. Ο Παναθηναϊκός είναι ποντιακό ανέκδοτο, η ΑΕΚ ψάχνεται στην Γ' Εθνική, και ο Ατρόμητος με τον Αστέρα Τρίπολης δεν έχουν φανέλα βαριά, σαν την πούτσα του τσολιά, για να διεκδικήσουν με αξιώσεις την πρωτιά. Ο ΠΑΟΚ είναι ο Εκλεκτός.
Όχι ο Εκλεκτός αυτής της παπάτζας μυθιστορήματος που γράφω τώρα τελευταία και κάποια από αυτές τις μέρες θα βγάλω το τρίτο κεφάλαιο και προετοιμάστε τον πρωκτό σας γιατί θα μπω στεγνός, αλλά ο Εκλεκτός για να εκθρονίσει τον Διορισμένο και να φέρει ξανά, μετά από χρόνια και χρόνια πικρής σκλαβιάς, την κούπα στον Πύργο το Λευκό.
Μάλιστα, ο Ιβάν έταξε ότι ο ΠΑΟΚ όχι μόνο θα χτυπήσει το πρωτάθλημα, αλλά και δυναμική ευρωπαϊκή πορεία. Τσάμπιο Λι λέμε τώρα, όχι Ουέφα και παπάρια μάντολες!
Όπως, όμως, λέει κι η λαϊκή παροιμία, μην τάξεις του Άγιου κερί και του Παοκτζή κουλούρι.
Τι του καύλωσε, του ανθρώπου;
Τώρα, άμα κάτσει καμιά στραβή κι ο ΠΑΟΚ χάσει το πρωτάθλημα ή δε φτάσει τουλάχιστον προημιτελικά του Τσου Λου, οι τοίχοι της Θεσσαλονίκης θα γεμίσουν συνθήματα τύπου "Ιβάν Μπινέ", ανάμεσα στην Εμμανουέλα Αγγουράκη και τον Κώστα Σακκά.
Τα πρώτα βήματα, πάντως, είναι ήδη θετικά. Ο ΠΑΟΚ, που μέσα στο γήπεδο σούρνονταν και αποκλείστηκε από τη Μέταλιστ, εκεί που θα κατέληγε στο Τσου Λου του φτωχού συγγενή (Ουέφα για τους μη γνώστες), βρίσκεται να παίζει προκριματικό γύρο του ορίτζιναλ Τσου Λου απέναντι στη Σάλκε, γιατί η Μέταλιστ τιμωρήθηκε από κάτι στημένα.
Ο ΠΑΟΚ; Η ομάδα που τόσα χρόνια πολεμιέται από κάθε κατεστημένο, που τα σκοτεινά κέντρα και οι πλεκτάνες των Αθηναίων την εμποδίζουν να ξεδιπλώσει τα φτερά του δικέφαλου αετού που την αντιπροσωπεύει και να πετάξει στα σύννεφα επιδεικνύοντας το πραγματικό της μεγαλείο, κατάφερε να βγει ωφελημένη από εξωγηπεδικές διαδικασίες; UNPOSSIBLE!
Ο Ιβάν το έκανε το πρώτο θαύμα του. Μένει να δούμε πώς θα εξελιχθεί το πράγμα.
Αν και δεν είμαι Παοκτζής, άμα το σηκώσει θα τον παραδεχτώ και θα βγω και Πύργο άμα λάχει για πανηγυρισμό. Γιατί άμα το ξαναπάρει ο μπούλης και βγει πάλι και μιλάει για αμεροληψία και καθαρό και ξάστερο πρωτάθλημα και αρχές και ήθος θα πρέπει όλοι μαζί από αξιοπρέπεια και μόνο να φουντάρουμε όπως είμαστε στο Θερμαϊκό.

Στο ίδιο διάστημα, οι υπόλοιποι Ιβάν της ποδοσφαιρικής Ευρώπης το έχουν ξεφτιλίσει τελείως. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που οι πρόεδροι δεν ανταγωνίζονται πια για το ποιος θα φέρει τον καλύτερο παίχτη, αλλά ποιος θα είναι ο πρώτος που θα χώσει εννιαψήφιο νούμερο για να φέρει παίχτη.
Και τα ακούς εσύ, ο φουκαράς που μετράς τα ψιλά που σου περισσεύουν για να πάρεις τυρόπιτα, και λες, ρε πούστη μου, όλα αυτά τα λεφτά για να αγοράσεις έναν ποδοσφαιριστή; Με αυτά τα λεφτά μπορείς να δώσεις μισθούς δυο μηνών σε όλους τους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης σαρανταπέντε χιλιάδες κόσμο, και να σου μείνουν και για τυρόπιτα.
Και τα χώνεις για να πάρεις έναν τύπο που κλωτσάει μια μπάλα και επιπλέον είναι κι αντιπαθητικός σαν κατσαρίδα;
Ναι, για τον Κριστιάνο-θέλω-κάποιος-να-μου-σκάσει-ένα-μπουκέτο-στη-μάπα-να-στρώσω-Ρονάλντο λέω τώρα, που τον πήρε η Ρεάλ κι έριξε 94 μύρια, αλλά μήπως κι οι υπόλοιποι πάνε πίσω; Τα εξήντα που έδωσε η Μπάρτσα για τον Νεϊμάρ λίγα είναι; Η Μονακό, ομάδα βήτα γαμημένης κατηγορίας, που έδωσε άλλα εξήντα για τον Φαλκάο;
Τόσα λεφτά για να κλωτσάς μια μπάλα;
Οι μόνοι που μπορώ να σκεφτώ, στους οποίους υπάρχει τέτοια αναντιστοιχία μεταξύ αμοιβών και προσφοράς στην κοινωνία, είναι οι ηθοποιοί του Χόλυγουντ. Και προσωπικά προτιμώ να βλέπω Χόλυγουντ παρά ποδόσφαιρο. Άρα;
Άρα είμαι παλιογκέουλας, δεν αξίζω να λέγομαι άντρας άμα δεν βροντάω τα πάντα κάτω για να δω το ματς εικοστής έβδομης εθνικής μεταξύ Ίντερ Ραχούλας-Άρσεναλ Παναγούδας και πρέπει να κόψω πάραυτα τ'αρχίδια μου γιατί δεν πρέπει να μολύνω με τον σπόρο μου την ανθρωπότητα.
Ή απλά δεν βρίσκω πού είναι το συναρπαστικό σε εικοσιδύο μαντράχαλους που κυνηγάνε μια μπάλα πάνω κάτω.
Αυτά, και να προσέχετε μην αποδειχθεί ο Ιβάν ψεύτης, το κατεστημένο του Ολυμπιακού συνεχιστεί και γκρεμιστούν όλα τα όνειρα και οι φιλοδοξίες που είχατε για την Παοκάρα.