Ο Εκλεκτός: Τα Πρώτα Χρόνια

Το προηγούμενο μέρος της saga εδώ. Το τέταρτο και τελευταίο μέρος θα βγει όταν και αν το θυμηθώ.
Η Τζίνα κι ο Τζακ βρίσκονταν αραχτοί, με τα μαγιό τους, σε μια ξαπλώστρα σε ένα από τα καλύτερα ξενοδοχεία της Χαβάης, και απολάμβαναν από μία Πίνα Κολάντα, όταν η Τζίνα άρχισε να ρωτάει:
-Δε μου είπες, Τζακ, γιατί επέλεξες το δικό μας σπίτι για να σώσεις τον κόσμο από την απειλή των One Direction;
-Η μοίρα σου, Τζίνα, δε σε προόριζε να μείνεις και να γεράσεις με αυτόν τον κλούβιο τον Τόμι. Είναι γραφτό σου να έρθεις μαζί μου και να κάνουμε πολλά μικρά Εκλεκτάκια.
-Και, για πες μου, εσύ πώς συνειδητοποίησες ότι είσαι ο Εκλεκτός;
-Είναι μεγάλη ιστορία. Δεν προτιμάς καλύτερα να πάμε να κάνουμε κανένα Εκλεκτάκι πίσω από εκείνους τους θάμνους;
-Όχι, θέλω να μου πεις την ιστορία.
-Μμμ, γυναίκες. Τέλος πάντων, θα σου πω την ιστορία.
Γεννήθηκα το 1969 στο Bumfuck της Αλαμπάμα. Ήταν μια μικρή πόλη και δεν υπήρχαν και πολλά να κάνεις. Μπορούσες να πας στο σχολείο, να βοσκήσεις τα γελάδια ή να διαβάσεις το τελευταίο τεύχος του τοπικού περιοδικού "Κτηνοτροφία και Κτηνοβασία", μέχρι εκεί. Από τις σημαντικότερες στιγμές της πόλης μας ήταν όταν έγινε στάση της μεγάλης περιοδείας των Lynyrd Skynyrd, για να βάλουν βενζίνη.
Το 1984, στις 9 Ιανουαρίου, στα δέκατα πέμπτα γενέθλιά μου, οι γονείς μου αρνήθηκαν να μου πάρουν το νέο φορτηγάκι που είχε φέρει ο Τζιμ ο Απατεώνας στο μαγαζί με τα φορτηγάκια. Έτσι αποφάσισα ότι δεν τους χρειαζόμουν, ότι μπορούσα να ζήσω μόνος μου κι ότι ήμουν πλέον αρκετά ώριμος για να τα καταφέρω.
Έφυγα νύχτα απ'το σπίτι, με μόνες προμήθειες ένα κομμάτι ψητό σκίουρο, μία μπύρα, ένα βιολί κι ένα φεγγάρι. Περιπλανήθηκα για πολλές μέρες στα βαλτοτόπια της Αλαμπάμα, σκαρφάλωσα σε χιονισμένα βουνά, βρήκα τον Μεγαλοπόδαρο, γλίτωσα από ορδές μανιασμένων ρέντνεκς και έχασα την παρθενιά μου, κάτι που με κατέστησε ανήμπορο να κάτσω για μερικές μέρες.
Εν τέλει, κάποια στιγμή που σταμάτησα σε μια πηγή να ξεδιψάσω, βρήκα ένα ασυνήθιστο θέαμα: μια ηλεκτρική κιθάρα ήταν καρφωμένη σε ένα βράχο, και από κάτω ήταν χαραγμένα τα εξής λόγια: "αυτός που θα καταφέρει να ξεσφηνώσει την Πρώτη Κιθάρα του Φαν Χάλεν από το βράχο θα είναι ο Εκλεκτός".
Φυσικά, η ιδέα του να γίνω ο Εκλεκτός με ιντρίγκαρε αφάνταστα, γιατί έτσι θα έδειχνα στους γονείς μου τι λάθος είχαν κάνει. Δεν ήξερα βέβαια ποιος ήταν αυτός ο Φαν Χάλεν, γιατί το μόνο ραδιόφωνο που είχαμε τότε στο χωριό έπαιζε αποκλειστικά Τζόνι Κας, αλλά ακουγόταν σαν κάποιος μυθικός Ιππότης από την Ευρώπη.
Στην αρχή δοκίμασα να την τραβήξω, αλλά μάταιος κόπος. Της έριξα κλωτσιές, τίποτα. Έφερα γερανό από την κοντινή πόλη να την τραβήξω, αλλά έσπασε το καλώδιο. Έβαλα εκρηκτικά κάτω από το βράχο, αλλά μου έσκασαν στη μούρη και πετάχτηκα από το γκρεμό σαν το Κογιότ. Στο τέλος αγανάκτησα, πήρα ένα Ούζι κι άρχισα να πυροβολώ την ταστιέρα.
Τότε όμως συνέβη κάτι το εκπληκτικό. Καθώς οι σφαίρες χτυπούσαν τις χορδές, παρήχθη ένας απόκοσμος ήχος, του οποίου την ταυτότητα σαν φτωχό επαρχιωτόπουλο δεν ήξερα ακόμα, και μόλις τελείωσαν οι σφαίρες η κιθάρα ξεσφηνώθηκε από το βράχο, άρχισε να αιωρείται στον αέρα, και μια δυνατή λάμψη με χτύπησε κατάμουτρα. Έπεσα κάτω από την τυφλωμάρα, και μια επιβλητική φωνή μου φώναξε:
-Σαούλ, Σαούλ, γιατί με καταδιώκεις;
Το είχα ξανακούσει αυτό στο κατηχητικό.
-Ιησού, εσύ;
-Ναι, οπωσδήποτε. Δεν είμαι ο Ιησούς, αλλά ο Έντι Φαν Χάλεν και βλέπω ότι κατάφερες να ξεσφηνώσεις την Πρώτη Κιθάρα μου από το βράχο. Άρα είσαι ο Εκλεκτός!
-Μα...εγώ...πώς...δεν ξέρω...απλώς πυροβολούσα και...
-Μα, αυτό ακριβώς ήτανε το κόλπο! Για να ξεσφηνώσεις την κιθάρα έπρεπε να παίξεις το σόλο του Eruption, πυροβολώντας την ταστιέρα με Ούζι. Κι εσύ τα κατάφερες! Η μοίρα σου, Τζακ, δεν είναι να βόσκεις γελάδια στην Αλαμπάμα, αλλά να καταστείλεις το Κακό! και το Έγκλημα! σε κάθε μορφή του.
-Μα είμαι απλώς ένα φτωχό επαρχιωτόπουλο, δεν ξέρω τίποτα από κιθάρα ή από Εκλεκτούς, πώς θα τα καταφέρω;
-Μα, ανόητε, θα σε εκπαιδεύσω εγώ!
Λίγες μέρες αργότερα, βρισκόμουν στη βίλα του Φαν Χάλεν στην Καλιφόρνια, όπου και θα υποβαλλόμουν σε μια σειρά δοκιμασιών, για να διαπιστωθεί αν ήμουν έτοιμος να γίνω ο Εκλεκτός.
-Πρώτη δοκιμασία, Τζακ, είπε ο Έντι. Πάρε αυτό εδώ το τσιγάρο...
-Δεν καπνίζω, του είπα.
-Σκάσε, από εδώ και στο εξής καπνίζεις. Θα πάρεις αυτό εδώ το τσιγάρο, θα ανέβεις στη μηχανή που βλέπεις εδώ πέρα, θα πλαγιάσεις μέχρι το σκουλαρίκι σου να αρχίσει να βγάζει σπίθες στην άσφαλτο και θα το ανάψεις με αυτές τις σπίθες.
-Μα δε φοράω σκουλαρίκι.
Τότε πήρε ένα σκουλαρίκι και μου το τρύπησε κατευθείαν μέσα στο αυτί.
-Τώρα φοράς. Ξεκίνα.
Ανέβηκα στη μηχανή, με το τσιγάρο στο στόμα, μάρσαρα δυο-τρεις φορές και ξεκίνησα να τρέχω. Άρχισα να γέρνω, σίγουρος ότι θα σαβουρντηχτώ και θα μου πει "άστο, αγόρι μου, δεν κάνεις για Εκλεκτός, τράβα πίσω στα γελάδια σου", αλλά κατάφερα να τρίψω αρκετά το σκουλαρίκι για να πεταχτούν σπίθες, άναψα το τσιγάρο και ξαναήρθα όρθιος.
Η πρώτη τζούρα νικοτίνης πλημμύρισε τα πλεμόνια μου κι αμέσως ένιωσα ένα αίσθημα ευφορίας. Και με αυτό εννοώ ότι έπαθα κοκομπλόκο, άρχισα να βήχω και να φτύνω για δυο μέρες, άλλαξε ο μεταβολισμός μου κι έπαθα καρκίνο του πνεύμονα. Μείνετε μακριά από το τσιγάρο. Τζιζ.
Ο Έντι με κοιτούσε με ένα βλέμμα υπερηφάνειας κι έκπληξης.
-Ωραία τα πήγες. Ώρα για τη δεύτερη δοκιμασία. Βλέπεις αυτά εκεί τα δυο μελαχρινά που χάσκουν έξω απ'την αυλόπορτα περιμένοντας να βγω και να με πάρουν στο κυνήγι; Θα τα πάρεις και θα τα ικανοποιείς για δύο ώρες συνεχόμενα.
Αυτό πια φάνταζε αδύνατο. Έβλεπα τα μελαχρινά και ήταν πολύ ωραία μελαχρινά, αλλά όχι τόσο ωραία όσο εσύ, Τζίνα μου, κι άσε κάτω τη σαγιονάρα. Τα πήρα στο guest room, ξεκίνησα να τα ικανοποιώ, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσα να φανταστώ ό,τι πιο αντιερωτικό υπήρχε. Στην αρχή σκέφτηκα τη γελάδα μου τη Λίζα που είχα στο Bumfuck, αλλά αυτό είχε μάλλον τα αντίθετα αποτελέσματα.
Μετά άρχισα να σκέφτομαι τον Τζιμ τον Απατεώνα, έναν φοβερό μπίχλα που ήταν γεμάτος λεκέδες από χάμπουργκερ στο πουκάμισό του και την έπεφτε με χυδαίο τρόπο στις πελάτισσές του, αλλά τότε θυμήθηκα την πελάτισσά του την Πέγκι Σου, που ήταν ξανθιά, με στητό κώλο, ένα από τα πρώτα μου εφηβικά σκιρτήματα, κι αμέσως άλλαξα κανάλι γιατί είχαν περάσει μόνο περίπου τρία λεπτά και 26 δευτερόλεπτα και πέντε δέκατα.
Άρχισα να σκέφτομαι κάτι που δε θα μπορούσε ποτέ να γίνει, αλλά ήταν άκρως αποτελεσματικό στο να μου μαλακώσει: φαντάστηκα τον Μάικλ Τζάκσον, γνωστό τραγουδιστή της εποχής, ότι έχει γίνει λευκός, με παραμορφωμένο πρόσωπο και παιδεραστής. Φυσικά αυτό δεν έγινε ποτέ, αλλά κατάφερα να αντέξω όχι δύο, αλλά τρεις ώρες.
-Λοιπόν, κορίτσια, πώς σας φάνηκα; ρώτησα ανάβοντας τσιγάρο, μια συμπεριφορά τελείως ηλίθια κι ανεύθυνη που κανένας σας δεν πρέπει να ακολουθήσει, γιατί μοιάζεις σαν ψώνιο όταν ρωτάς πώς της φάνηκες.
-Εξαιρετικός, είπε η μία.
-Ναι, σχεδόν σαν τον Έντι, είπε η άλλη, και άρχισαν και οι δύο μαζί να τρέχουν στο σαλόνι σκούζοντας ΕΝΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ! Ο Έντι, που παρακολουθούσε κρυμμένος σε μια ντουλάπα, βγήκε και με συνεχάρη.
-Και τώρα ήρθε η ώρα για τη δοκιμασία της δημιουργικότητας. Σου δίνω μια τσιχλόφουσκα, ένα μεταλλικό κοντάρι τεσσάρων μέτρων, ένα σουτιέν νούμερο 34C και έναν ηλεκτρικό αποχυμωτή. Με αυτά εδώ θα μου φτιάξεις μια συσκευή που διώχνει τα κουνούπια.
-Τι;
-Αυτό που άκουσες. Μας έχουνε φάει τα γαμιόλια, δεν μπορώ να παίζω κιθάρα και να ξύνομαι ταυτόχρονα. Ξεκίνα.
Είχα μείνει σαν χαμένος. Πώς γίνεται να φτιάξεις μια συσκευή που διώχνει τα κουνούπια με ένα μεταλλικό κοντάρι τεσσάρων μέτρων, μια τσιχλόφουσκα, έναν ηλεκτρικό αποχυμωτή και ένα σουτιέν νούμερο 34C;
Αλλά δύο μέρες μετά, ο Έντι ήρθε και με βρήκε.
-Μπράβο σου! Έχει να με βρει κουνούπι δύο μέρες. Πώς το κατάφερες με αυτά τα άκυρα υλικά που σου έδωσα;
-Πλάκα μου κάνεις; Πήγα στο σούπερ μάρκετ κι αγόρασα φιδάκι.
-Α. Αυτό είναι ακόμα καλύτερο! Σκέφτεσαι έξω απ'το κουτί, κι αυτό μου αρέσει. Επομένως κάνεις για Εκλεκτός. Αλλά τι έκανες με αυτά που σου έδωσα;
-Την τσιχλόφουσκα την έφαγα, με τον αποχυμωτή έστυψα μερικά πορτοκάλια να πίνουμε κανένα screwdriver, με το κοντάρι έκανα προπόνηση στο άλμα επί κοντώ και το σουτιέν...ε...δεν ξέρω τι απέγινε.
-Μάλιστα. Είσαι σχεδόν έτοιμος. Τώρα το μόνο που απομένει είναι να μάθεις καράτε κι άλλες πέντε πολεμικές τέχνες, είκοσι εφτά γλώσσες, ανώτερα μαθηματικά και προγραμματισμό, να μου κάνεις τη φορολογική μου δήλωση και να βρεις θεραπεία για το hangover, και θα είσαι έτοιμος να πολεμήσεις το έγκλημα.
Για τα επόμενα δύο-τρία χρόνια ήμουν φοβερά απασχολημένος με προπονήσεις, διάβασμα και χημικά πειράματα, ώσπου μια μέρα στις αρχές του 1987 ο Έντι μου είπε τα εξής σοφά λόγια:
-Είσαι πλέον έτοιμος να αντιμετωπίσεις το έγκλημα. Από μένα θα έχεις απεριόριστη πίστωση και δώρο αυτό το παντελόνι με τις μαγικές τσέπες που χωράνε τα πάντα και τα κοάλα. Αν ποτέ τα σκατώσεις, χτύπα ένα τηλέφωνο και θα έρθω να σε βοηθήσω. Α! Και να χρησιμοποιείς πάντα ψευδώνυμα. Αν ο κόσμος μάθει ποιος είσαι, πας χαμένος.
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη μου αποστολή. Είχα να αντιμετωπίσω τον Χέρμπερτ τον Σατανικό Χασάπη, ο οποίος είχε δηλητηριάσει κόσμο και κοσμάκη με τα σάπια κρέατά του. Τον στρίμωξα μέσα στον καταψύκτη του, του έριξα μερικές στριφογυριστές κλωτσιές, η κίνηση-σήμα κατατεθέν μου πριν την σφετεριστεί ένας πουθενάς ηθοποιός ονόματι Τσακ κάτι, ούτε που θυμάμαι πως τον λένε, και πριν τον αποτελειώσω, τον ρώτησα:
-Γιατί, Χέρμπερτ; Γιατί;
-Γιατί η μικρή Κάθριν δε μου έδωσε την καρδιά της.
-Α, την είδα προχθές, σε μια συναυλία των Γκανς Εν Ρόουζες, να ουρλιάζει και να σκίζει το καλτσόν της για τον Άξελ Ρόουζ.
-Πώς; Ήταν συμμαθητής μας στο σχολείο. Αυτός ο καταραμένος μορφονιός. Πώς μπόρεσε; Τίποτα δε με νοιάζει πια. Αποτέλειωσέ με.
Τον αποτέλειωσα, αλλά συνειδητοποίησα ότι είχα κλειδωθεί μέσα στον καταψύκτη και η πόρτα ήταν πολύ γερή για να σπάσει. Όταν με βρήκανε, είχε πάει 2003, κάτι που εξηγεί γιατί είμαι μόνο 28 χρονών.
Πήγα στο πανεπιστήμιο, όπου και σπούδασα Δημιουργική Παπαρολογία, κι εκεί γνώρισα τη Μάντελαϊν. Έκανα το λάθος να της δώσω το αληθινό μου όνομα, ξεχνώντας τη συμβουλή του Μέντορά μου, κι εκείνη απελευθέρωσε στον κόσμο το σατανικό της δημιούργημα, το Fiat Multipla. Αλλά στη συνέχεια την κατατρόπωσα με τις τεράστιες σεξουαλικές ικανότητές μου.
Στην πορεία της καριέρας μου χρησιμοποίησα πολλά ψευδώνυμα. Άντολφ Φον Στάιγκερ, Γκιόργκι Τζαμπαζβίλι, Ουντέμπε Ουγκαντέντε, Νίκος Κούκος, Ακίρα Κουροσάβα, Μπράιαν Γκρίφιν, μέχρι και σαν Λούλα που τα κάνει Ούλα κυκλοφορούσα ένα διάστημα το καλοκαίρι του 2006, αν και δεν είμαι πολύ περήφανος γι'αυτό.
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε εγώ είμαι ο επιτυχημένος Τούρκος επιχειρηματίας Ντολμά Καραγκιοζμπερντέ και εσύ η διάσημη Βιετναμέζα τραγουδίστρια Φακ Για Χο. Είναι απαραίτητα μέτρα προφύλαξης, αν και δε διαβλέπω κάποιον κίνδυνο εδώ.
Εκείνη τη στιγμή ο Τζακ ολοκλήρωσε τη διήγησή του και μια Χαβανέζα καμαριέρα έφερε ένα τηλέφωνο λέγοντας:
-Κύλιε Ντολμά, τηλεφώνημα από τη Λωσία.
-Ρωσία; Α, θα είναι ο φίλος μου ο Μιροσλάβ. Ντόμπρε ούτρα, Μιροσλάβ! Ατσγκόνια ταραβόνια, τσε εσ κα, ντα; Όι; Βούντκαγια καπούτσκαγια; Χούι, γκαντόν! Ντα, ντα, αεροφλότσκαγια να Ρούσκαγια. Γκλασνόστ.
Κι έκλεισε το τηλέφωνο.
-Τι έγινε, μωρό μου;
-Στη Ρωσία, κάποιος παρανοϊκός εμπρηστής απειλεί να κάψει όλα τα αποθέματα βότκας. Δυστυχώς πρέπει να εγκαταλείψουμε τις διακοπές μας και να πάμε να δούμε τι συμβαίνει.
Κι έτσι ξεκίνησαν για το αεροδρόμιο, μην έχοντας την παραμικρή ιδέα ποιος μπορεί να κρυβόταν πίσω από όλα αυτά. Αλλά οι αναγνώστες μάλλον υποψιάζονται ποιος είναι...
Υ.Γ. Πλέον είμαι και επίσημα φοιτητής του Μηχ. Μηχ. του Αριστοτελείου με σήμα τον Άγιο Δημήτριο Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Δοξάστε με και τέθοια.