Dafuq? part 2

Προσοχή: το part 2 του τίτλου είναι πλήρως παραπλανητικό. Η εγγραφή αυτή δεν έχει καμία σχέση με το Dafuq? που είχα γράψει κάπου στο Μάρτιο του 2013, που ήταν βαθιά μέσα στα πέτρινα χρόνια του μπλογκ, που προσπαθούσα με το ζόρι να γράψω κάτι και δε μου έβγαινε. Αλλά, και πάλι, το Dafuq σημαίνει ότι τίποτα δεν έχει σχέση με τίποτα, άρα έχει σχέση.
Κατ'αρχήν, να σας πω ότι προχθές σε ένα περίπτερο στην Ιασωνίδου βρήκα την απόδειξη ότι μόλις άνοιξε η έβδομη σφραγίδα της Αποκάλυψης και τη γαμήσαμε και θα γίνουν πουτάνα όλα.

Κουκλάκια PSY, λέιντιζ εντ τζέντλεμεν. Πλαστικά ομοιώματα από έναν Κορεάτη που χοροπηδάει σαν το παρδαλό κατσίκι, φορώντας γυαλιά ηλίου, παρδαλά σακάκια και αλαλάζοντας "Γκάνγκναμ Στάιλ" μέχρι κάποιος να τον πετύχει με ένα μπαστούνι του μπέιζμπολ στο κεφάλι και να σταματήσει.

Ποια ακριβώς είναι η αξία αυτού του πράγματος; Μετά από εξονυχιστική εξέταση δε διαπίστωσα να έχει κάπου είσοδο για μπαταρίες ή κανένα κουμπί που να το πατάς και να σου λέει την χαρακτηριστική του φράση, σαν να ήταν κάποιο διεστραμμένο είδος Tickle Me Elmo.

Επομένως χρησιμεύει για διακοσμητικό; Τι σόι διακόσμηση είναι αυτή; Να έβγαζαν ένα πλαστικό κουκλάκι της Zhang Ziyi, μάλιστα, γιατί οι Ασιάτισσες είναι και γαμώ τις γκόμενες, όπως ξαναείπα πριν μια βδομάδα. Οι Ασιάτες όμως είναι κακάσχημοι. Κάποτε προκηρύχθηκαν στην Κίνα καλλιστεία ανδρών και έπεσε λιμός σε όλες τις απομακρυσμένες επαρχίες γιατί προσβλήθηκε ο Κομφούκιος από το θράσος.

Εκτός πια κι αν είναι κούκλα βουντού, κάτι που είναι μάλλον πολύ βολικό για όποιον θέλει να βασανίσει αυτόν που δηλητηρίασε τα αποθέματα νερού, έκαψε τις σοδειές μας κι έφερε την πανούκλα του Γκάνγκναμ Στάιλ στα σπίτια μας (κόπιράιτ στον εξαγριωμένο ράντομ πολίτη του Βυθού του Μπικίνι τότε που όλοι είχαν ξεσηκωθεί ενάντια στον Φίλο-Φούσκα που είχε εφεύρει ο Μπομπ Σφουγγαράκης γιατί οι άλλοι δεν τον παίζανε και μάλλον δε θα βγάλετε άκρη αν δε δείτε το επεισόδιο).

Αλλά θα υπήρχε και χειρότερο. Να έβγαινε αντί για πλαστικό σε χνουδωτό κουκλάκι. Που σημαίνει ότι κάποιος, κάπου σκέφτηκε ότι θα υπάρξουν παιδάκια που θα θέλουν να κοιμούνται αγκαλίτσα με τον PSY.

Ανατρίχιασα και μόνο που το σκέφτομαι.

Στην επόμενη στάση-next stop-παρακαλείστε να προσέχετε τα προσωπικά σας είδη, χθες το απόγευμα περπατούσα μόνος, σαν αλήτης μες στη νύχτα, ή και όχι, κι άκουγα 1055 Rock, τον Rock ραδιοσταθμό της πόλης που παίζει γνήσια Rock κι αποκλειστικά και μόνο Rock.

Ή τουλάχιστον έτσι μας λέει, γιατί χθες το απόγευμα κατάφερα να πετύχω το Get Lucky. Ρε πούστη μου, τι κατάρα είναι αυτή με το Get Lucky? Καλά τα μέινστριμ ραδιόφωνα κι οι τηλεοράσεις να το παίζουν εκατό φορές τη μέρα, αλλά και τα ροκ ραδιόφωνα; Αυτό πια ξεπερνάει τα απλά στάνταρ της υπερπροβολής και είναι καραμπινάτη πλύση εγκεφάλου. Σε λίγο θα μας φυτέψουν τσιπάκι στον εγκέφαλο για να το ακούμε ακόμα κι όταν δεν το ακούμε.

Από την άλλη, το ίδιο ροκ ραδιόφωνο έπαιζε το Not Afraid του Έμινεμ, ο οποίος πλέον είναι προφανώς ροκ σταρ κι άρα ο αγαπημένος μου ράπερ είναι ο Άξελ Ρόουζ. Και το καλύτερο ήταν μια διασκευή του γνωστού τοις πάσι Let the Sunshine In, σε ελληνικό χιπ χοπ, κάτι που ήταν τόσο τραγελαφικό όσο ακούγεται κι ακόμα τραγελαφικότερο.

Ειδικά με αυτό το τελευταίο σκέφτηκα "άμα αυτό είναι ροκ εγώ θα πάρω φόρα και θα βουτήξω στο Θερμαϊκό", κι επειδή εκείνη τη στιγμή περνούσα από την παραλία και τα εργοτάξια του Κρασοπατέρα ήταν μια απειλή που θα μπορούσα πολύ εύκολα να πραγματοποιήσω.

Αλλά αυτά ήταν πταίσματα. Το πραγματικό έγκλημα ήταν άλλο, ένα τραγούδι που έθεσε σοβαρή υποψηφιότητα για τις κατηγορίες του χειρότερου και του πιο wtf τραγουδιού που έχω ακούσει στα δεκαοχτώ χρόνια της ζωής μου.

Σε περίπτωση που η Τσιγγάνα καρδιά σας δεν βάστηξε να πατήσετε το πλέι στο βίντεο, θα σας κάνω μια μικρή περιγραφή. Από μουσικής απόψεως έχουμε μια πολύ βασική ροκ ενορχήστρωση κιθάρα-μπάσο-ντραμς, κάτι που θα μπορούσαν να είχαν γράψει μέχρι και οι Κατσιμυξαίοι. Αλλά το υπόλοιπο δε θυμίζει σε τίποτα Κατσιμυξαίους. Μακάρι να θύμιζε. Δεν αστειεύομαι.
Αυτό που έγινε, βασικά, ήταν ότι ακούσαμε έναν τύπο που δεν έκανε καμία προσπάθεια να τραγουδήσει, να απαγγέλλει μια σειρά από στίχους που δεν έκαναν καμία προσπάθεια να ομοιοκαταληκτήσουν, να έχουν μέτρο, ρυθμό ή νόημα, για εξίμισι ολόκληρα λεπτά, χωρίς να σταματήσει καθόλου (ξέρω ότι τα "εξίμισι ολόκληρα λεπτά" είναι οξύμωρο, ποιητική αηδία το έγραψα).
Αλλά όχι, το νόημα είναι εκεί, υπάρχει και σε περιμένει στη γωνία. Ο τύπος αυτός σου προτείνει σαν λύση την αυτοκτονία. Αφιερώνει στο πρώτο μέρος τα θετικά της λύσης της "θεαματικής εξόδου" (στα οποία περιλαμβάνει προφανή όπως το να μην πληρώνεις λογαριασμούς και να γλιτώσεις τις εργασίες του σχολείου, αλλά και όχι τόσο προφανή όπως το να γλιτώσεις reunion των Motley Crue και την πιθανότητα νέας ταινίας από τους δημιουργούς του South Park).
Και μετά στο δεύτερο μέλος αναλύει το τι θα χάσεις αν αυτοκτονήσεις, όπως αυτό το συναίσθημα όταν ένα αγόρι φτάνει για πρώτη φορά το χέρι του κάτω από τη μπλούζα μιας κοπέλας, μια ζωή αυνανισμού, αλλά και τις τηγανιτές πατάτες των McDonalds.
Για όλη την υπόλοιπη διαδρομή, μπορούσα να νιώσω τα εγκεφαλικά μου κύτταρα να τσουρουφλίζονται. Γιατί να γράψεις κάτι τέτοιο; Γιατί να το ηχογραφήσεις κιόλας; Και γιατί να το παίξουν τα ραδιόφωνα; Στη διάρκεια που τα σκεφτόμουν όλα αυτά, έκαψα τρεις φλάντζες, δύο μπουζί και κάπου πρέπει να τρύπησα το σωληνάκι του λαδιού.
Έφτασα σπίτι μου κι έκανα ένα παγωμένο ντους μπας και συνέλθω, αλλά η ψυχρολουσία δεν έκανε τίποτα, εκτός που μου συρρικνώθηκαν κάποια ανατομικά μέρη στο μισό και τώρα την έχω μόνο 15 πόντους. Είχα απογοητευτεί τόσο πολύ από την ανθρωπότητα που έπρεπε να βρω να σπάσω κάτι, κάτι γυάλινο, βαρύ κι ακριβό.
Ψάχνοντας, βρήκα στη ντουλάπα μου ένα κουτί από παπούτσια, Air Jordan νούμερο 45, που είχε πάνω την ετικέτα "Θα ανοίξεις αυτό το κουτί μόνο όταν έχεις απογοητευτεί τόσο πολύ από την ανθρωπότητα που πρέπει να βρεις να σπάσεις κάτι γυάλινο, βαρύ κι ακριβό".
Ήταν σίγουρα ένα πολύ παράδοξο εύρημα, γιατί εγώ φοράω νούμερο 42. Αλλά ήταν σαφώς η περίπτωσή μου. Το άνοιξα και δεν περιείχε, προς μεγάλη μου απογοήτευση, κάτι γυάλινο, βαρύ κι ακριβό. Είχε μόνο μια μεταλλική πίπα και κάτι σαν παγάκι.
Ως τότε, είχα κάνει μετρημένη ζωή. Είχα μεθύσει μόνο μια φορά στη ζωή μου, στην πενταήμερη, επειδή μια βλαμμένη γκόμενα δε μου καθότανε, και κατέληξα να τραγουδάω Παντελίδη και να φέρνω γυροβολιές δεξιά κι αριστερά. Ωστόσο αναγνώρισα τι ήταν το "παγάκι". Που δεν ήταν παγάκι. Γιατί θα είχε λιώσει τόσον καιρό εκεί μέσα.
Ήταν κοκαΐνη.

Χημική ουσία με διεγερτικές ιδιότητες, μια από τις πιο εθιστικές κι επικίνδυνες ουσίες που έχει ανακαλύψει ο άνθρωπος, πίσω μόνο από την ηρωίνη, το SWAG και τις μεσημεριανές επαναλήψεις του Κωνσταντίνου και Ελένης.
Από τα υψίπεδα του Περού και τους Ίνκας, που μασούσαν τα φύλλα του φυτού κόκα γιατί δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμα οι τσιχλόφουσκες, μέχρι το Βικτωριανό Λονδίνο και τον Σέρλοκ Χολμς που χτυπούσε ενέσεις όταν δεν είχε να ασχοληθεί με κάποιο νοητικό πρόβλημα αντάξιο της ιδιοφυΐας του, και τις βίλες του Χόλυγουντ, όπου ανορεξικές μοντέλες παίρνουν μυτιές για να μην τυχόν και βάλουν μισό γραμμάριο, και πλέον στη Θεσσαλονίκη και σε εμένα.
Και τελικά, ρουφηξιά στη ρουφηξιά, αργά και σταθερά, ήρθαν όλα και κούμπωσαν στη θέση τους. Τα πάντα έβγαζαν τελικά νόημα, με έναν τόσο διεστραμμένο, παράλογο κι εξωφρενικό τρόπο που αν καθίσω να σας το εξηγήσω θα πέσετε κι εσείς στην κόκα, κι είναι κρίμα γιατί δε θα φτάσει για όλους, ήδη ο Τσάρλι Σιν μονοπωλεί το 45% των παγκοσμίων αποθεμάτων, άμα γίνουμε όλοι κοκάκηδες θα εκτιναχθεί η τιμή στα ύψη και θα προκληθεί παγκόσμιο οικονομικό κραχ.
Σήμερα το πρωί, μάλλον η επίδραση της κόκας δεν έχει ξεθυμάνει ακόμα, γιατί είδα ζωντανή ενημερωτική εκπομπή στη ΔΤ.
Βγάλανε ζωντανό πρόγραμμα στη ΔΤ, από εκεί που παίζανε όλη μέρα ταινίες της Βασιλειάδου, και τους πήρε μόνο δύο μήνες και επτάμισι εκατομμύρια διαφορετικά λογότυπα. Μπράβο, Ελληνικό Δημόσιο!
Στην εν λόγω εκπομπή ήταν καλεσμένος ο Υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος παραδόξως σαν να μου φαίνεται ότι έχει ηρεμήσει τώρα τελευταία.
Μα βέβαια! Αυτό είναι. Τόσον καιρό έσκουζε, τσίριζε και χτυπιόταν γιατί δεν είχε βρεθεί κανείς να του δώσει μια θέση υπουργού. Τώρα που βρέθηκε ο Αντώνης-γαμώ το κεφάλι μου μαλάκα-Σαμαράς και τον εμπιστεύτηκε, ηρέμησε η ψυχή του.
Ήταν προφανές.
Σάλκε-ΠΑΟΚ 1-1, ε; Που σημαίνει ότι ο ΠΑΟΚ έχει βάσιμες πιθανότητες να περάσει τη Σάλκε και να πάει ομίλους. Άμα το κάνει, ειλικρινά σας το λέω, την άλλη Κυριακή πάω πρώτη μούρη στη θύρα 4 για μπάφο και Τούμπα Λίμπρε (κωδική ονομασία του κοκτέιλ ρετσίνα Μαλαματίνα-Κόκα Κόλα).
Μια ουσία μαγική, ένα βότανο μοναδικό στη γη και τέθοια.
Αυτά, και να προσέχετε με τις ουσίες. Δεν παίζουνε μ'αυτά τα πράματα. Drugs are bad.