Reminds me of childhood memories

Όχι, μην ταράζεστε, δεν είμαι ερωτοχτυπημένος.
Αλήθεια λέω.
Σκάστε βλαμμένα.
Θα σας μιλήσω για πραγματικές παιδικές αναμνήσεις, για τότε που ο Θωμάς ο Βάρβαρος ήταν ένα μικρό παιδάκι, τα χρόνια της ανεμελιάς, αρχές της δεκαετίας '00, τότε που όλοι ήταν πλούσιοι, όλοι είχαν λεφτά, όλα ήταν υπέροχα και η μόνη αγωνία του κόσμου ήταν τι κάνει ο Τσάκας και οι λοιποί διαγωνιζόμενοι του Μπιγκ Μπράδερ.
Και αφορμή για το σημερινό μας ταξίδι στη μνήμη αποτελεί αυτό εδώ το πράμα:

Τι είναι αυτό εδώ το πράμα; Όπως θα σας πληροφορήσει κι ο Κάπτεν Όμπβιους, αν κάνετε έναν κόπο να πάτε να τον ρωτήσετε, αυτό είναι ένα μηχάνημα που ρίχνεις μέσα ένα κέρμα και παίρνεις ένα λαστιχένιο μπαλάκι, ή έναν βώλο, ή ένα μπαλακοειδές αντικείμενο τέλος πάντων. Και υπήρχε έξω από κάθε ψιλικατζίδικο. 

Και μάλιστα, κάτι που δε φαίνεται καλά στη φωτογραφία γιατί δεν έχω εκατόν σαρανταδώδεκα μεγκαπίξελ στο κινητό μου, πάνω στο συγκεκριμένο έχει τιμή σε ευρώ. Από αυτό το στοιχείο ο Σέρλοκ Χολμς συμπεραίνει ότι αυτά τα πράματα χρησιμοποιούνταν τουλάχιστον μέχρι το 2002.

Και μετά, μια μέρα, εντελώς αθόρυβα και χωρίς να πάρει χαμπάρι κανείς, εξαφανιζόλ. Τα περισσότερα ξηλώθηκαν, και μόνο λίγα έμειναν, ερειπωμένα και μαραζωμένα, σαν απομεινάρια ενός ένδοξου παρελθόντος. Κάτι σαν τα καρτοτηλέφωνα.

Τα οποία αποτελούν επίσης μια έντονη ανάμνηση του παρελθόντος μου, γιατί ο πατέρας μου έκανε συλλογή από τηλεκάρτες, κι έτσι κάθε φορά που μας πήγαινε βόλτα εμένα και την αδερφή μου κάναμε εκατόν ενενήντα στάσεις προς άγρα αδέσποτων τηλεκαρτών.

Αλλά τα καρτοτηλέφωνα πέθαναν γιατί ο κόσμος άρχισε να παίρνει κινητά. Τα μηχανήματα αυτά με τις μπίλιες γιατί σταμάτησαν να υπάρχουν; Δε θα μάθουμε ποτέ.

Και κάπως έτσι τηλεμεταφέρθηκα πίσω εκεί γύρω στο 2002, μέχρι 2005 πες, που ήμουν μικρό παιδάκι, όλα ήταν δροσερά σαν τον καταγάλανο ουρανό και ξέρετε πώς πάει παρακάτω το τραγούδι, όταν την κοιτάω επιστρέφω σε εκείνο το ιδιαίτερο μέρος κι άμα την κοιτάξω για πολύ θα μπήξω τα κλάματα και ΔΕΝ είμαι ερωτοχτυπημένος, τελειώνετε.

Σχολείο

Η γειτονιά μου δεν είναι καμιά ιδιαίτερη γειτονιά, και το δημοτικό που πήγαινα δεν ήταν κανένα ιδιαίτερο δημοτικό (ήταν πάντως πολύ καλύτερο από το λύκειο που πήγα). Και τα πράγματα δεν βοηθούνταν ιδιαίτερα από το γεγονός ότι ήμουν το teacher's pet, το χαϊδεμένο, και πάνω απ'όλα ένα ελεεινό σπασικλάκι.

Σε ένα ντουλάπι μου είναι φυλαγμένα όλα τα τετράδια εκθέσεων του δημοτικού, τα οποία έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να απανθρακώσω κάποια στιγμή, και στα οποία ο παρελθοντικός εαυτός μου έγραφε τερατουργήματα του τύπου "το σχολείο είναι υπέροχο γιατί κάθε μέρα μαθαίνουμε καινούρια πράματα και μακάρι να είχαμε κάθε μέρα σχολείο", και τα αποκαλύπτω μόνος μου για να μην μπορεί να με εκβιάζει η αδερφή μου.

Αυτό το ξεπέρασα κάπου γύρω στο γυμνάσιο, χάρη σε μια κοιμισμένη φιλόλογο, έναν καθυστερημένο παιδέρα καθηγητή καλλιτεχνικών κι έναν στριμμένο μαθηματικό που έριχνε είκοσι απουσίες σε κάθε μάθημα. Συν το γεγονός ότι τα σπασικλάκια δεν καλοπερνάνε στο δημοτικό και περνάνε δέκα φορές χειρότερα στο γυμνάσιο.

Οι καθηγητές μου πάντως συνέχισαν να με λατρεύουν, εκτός από τη φυσικό που είχα φέτος στης οποία την ώρα δε σταμάτησα να μιλάω με τις συμμαθήτριες που κάθονταν πίσω μου, Ναταλία και Αναστασία (όχι, Ρασκόλνικωφ, δεν την έπεσα σε καμία από τις δύο και δεν έχω τέτοια πρόθεση, η Ναταλία έχει ξυρίσει το μισό κεφάλι της κι η Αναστασία μοιάζει σαν Στρουμφάκι).

Παρ'όλα αυτά, έχω μάλλον θετικές αναμνήσεις από το δημοτικό (κάτι που δεν μπορώ να πω για το γυμνάσιο), και γι'αυτό ευθύνονταν οι εκδρομές. Εκδρομές κάναμε στα εξής τρία μέρη: Λουτρά Λαγκαδά, Φράγμα Θέρμης, Χωριό της Ειρήνης. Δεν μπορείς να λες ότι υπήρξες μαθητής στο νομό Θεσσαλονίκης αν δεν πήγαινες τουλάχιστον μια φορά το χρόνο σε ένα από αυτά τα μέρη.

Και κάποιες άλλες μέρες απλά μας την έδινε ομαδικώς και φωνάζαμε εν χορώ "ΕΚ-ΔΡΟ-ΜΗ-ΕΚ-ΔΡΟ-ΜΗ", οπότε οι δάσκαλοι ή για να μην ακούν τη γκρίνια μας ή επειδή βαριόντουσαν, μας έπαιρναν και μας πήγαιναν σε μια θλιβερή παιδική χαρά δίπλα στις γραμμές του τρένου. Μην τρελαίνεστε, υπήρχαν κάγκελα ανάμεσα, δε μας μισούσαν τόσο πολύ οι δάσκαλοί μας.

Αναγνώσματα

Εκτός από τα μαθήματα του σχολείου, τα οποία διάβαζα ανελλιπώς γιατί όπως ξαναείπαμε ήμουν ένα ελεεινό σπασικλάκι, υπήρχαν και πολλά άλλα πράματα που διάβαζα. Δεν εννοώ τις ετικέτες των απορρυπαντικών κατά τη διάρκεια του χεσίματος, εξυπνάκηδες.

Όσοι ήσασταν παιδάκια στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, θα θυμάστε σίγουρα ότι το συγγραφικό μαστ της εποχής για μικρά παιδάκια, η Λένα Μαντά του νηπιαγωγείου, ήτανε ο Ευγένιος Τριβιζάς, ο οποίος βέβαια κατηγορείται από τον Διπρόσωπο ότι ήταν στυγνός παιδεραστής, αλλά στα αθώα παιδικά ματάκια μας, ο Γιουτζίν γαμούσε.

ΟΚ, αυτό ακούστηκε αποκρουστικά λάθος σε πάρα πολλά επίπεδα, αλλά τολμάτε να συγκρίνετε Τριβιζά με τον Μάικ τον Φασολάκη;

Επιπλέον, ο Γιουτζίν, εκτός από συμβατικά παραμύθια, είχε γράψει και Choose Your Own Adventure. Ξέρετε, αυτά που λένε "άμα θες να γίνει το τάδε πάνε στην τάδε σελίδα, αν θες να γίνει το δείνα πάνε στη δείνα σελίδα". Για μια γενιά που δεν είχε γνωρίσει ποτέ της το ίντερνετ, αυτά ήτανε πρωτόγνωρα επίπεδα διαδραστικότητας.

Και μετά φυσικά υπήρχαν τα κόμικς. Ο Αστερίξ, που τότε δε σκάμπαζα τα βαθύτερα νοήματα και απλά απολάμβανα τον Οβελίξ να ρίχνει μπούφλες στους Ρωμαίους. Οι "Κωμωδίες του Αριστοφάνη σε Κόμικς", που έχουν τόση σχέση με τις κωμωδίες του Αρίστου όση και η Τροία του Μπραντ Πιτ με την Ιλιάδα.

Και φυσικά τα καθ'εαυτό Μικυμάου. Με την εξής διαφορά: ποτέ μου δε χώνεψα τον Μίκυ. Μου φαινόταν πάντα ένας απωθητικός ξερόλας, που δεν μπορεί να κάνει λάθος, που πρέπει να αποτελεί πρότυπο για όλα τα καλά παιδάκια και ΜΠΛΙΕΧ.

Αναπόφευκτα ταυτίστηκα με το underdog της υπόθεσης, τον Ντόναλντ. Ειδικά οι ιστορίες που ο θείος Σκρουτζ τον έπαιρνε μαζί με τους Χιούι, Λιούι και Ντιούι και πήγαιναν στην άλλη άκρη του κόσμου να βρουν κάποιον καινούριο θησαυρό και να προσθέσει κι άλλα λεφτά στα τρία κυβικά εκτάρια που είχε ήδη.

Υπήρχαν καμιά εικοσαριά διαφορετικά περιοδικά με Μικυμάου, από τα οποία το πιο εντυπωσιακό ήταν κάποια τεύχη του Αλμανάκο. Αυτό ήταν πιο μεγαλίστικης φιλοσοφίας, είχε αφιερώματα στο NBA, εποχής Τζόρνταν μιλάμε, βιντεοπαιχνίδια, πάλι εποχής Τζόρνταν, και από ιστορίες είχε τον Φάντομ Ντακ, που ουσιαστικά ήταν ο Ντόναλντ που έβαζε μια μάσκα και πολεμούσε το έγκλημα.

Δε θα τολμούσα να βγάλω κάτι τέτοιο από το μυαλό μου.

Το τελευταίο περιοδικό που θυμάμαι ότι έπαιρνα ήταν το Sporty, ένα περιοδικό που περιείχε ό,τι ακριβώς περιμένατε να περιέχει ένα περιοδικό που απευθύνεται σε δωδεκάχρονα αγοράκια: ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βιντεοπαιχνίδια, γκόμενες με τερατώδη βυζιά και χιούμορ επιπέδου Σεφερλή. Και μετά βάλαμε ίντερνετ και σταμάτησα να ασχολούμαι με περιοδικά.

Τηλεόραση

Εν αρχή ήσαν τα Στρουμφάκια, φυσικά. Το ότι τα Στρουμφάκια αντιπροσωπεύουν υπαρκτό σοσιαλισμό ήταν μια άλλη ιστορία, αλλά και μόνο το ότι υπήρχε γκέι Στρουμφάκι (ο Μελένιος) και ότι μια γυναίκα ζούσε με εκατό άντρες, έδειχναν ότι ήταν πολύ προχώ.

Στο Μέγκα είχε πάλι το Mickey Mouse Club. Όχι το ορίτζιναλ με Τίμπερλεϊκ και Μπρίτνεϊ, άλλωστε αυτοί ήταν ήδη μέλος boy band/ξανθό τσουλάκι, αντίστοιχα. Έδειχναν κινούμενα σχέδια Μίκυ Μάους, κι επίσης Flintstones. Οι οποίοι, όταν είχαν βγει το 60, απευθύνονταν σε ενήλικο ακροατήριο.

O tempo'a, o mo'es, που θα έλεγε κι ο πει'ατής από το Αστε'ίξ.

Το άλλο που θυμάμαι καθαρά ήταν τα Φραουλόπουλα, που ήταν το πρώτο και μοναδικό κινούμενο ελληνικής παραγωγής, και στο οποίο ήταν η Πανδώρα και ο Πλάτων, τα δύο τελευταία εναπομείναντα Φραουλόπουλα, των οποίων τα δάκρυα είχαν μαγικές ιδιότητες και τα κυνηγούσε μια κακιά μάγισσα με τους άχρηστους γιους της για να αποκτήσει παγκόσμια κυριαρχία ή κάτι τέτοιο.

Μια φορά από τα καινούρια επεισόδια του Μπομπ Σφουγγαράκη καλύτερο ήτανε.

Τότε ο Μπομπ ήταν ακόμα στις αρχές, που είχε χιούμορ και για παιδιά και για ενήλικους κι ο Μπομπ δεν είχε μεταμορφωθεί ακόμα σε έναν ανατριχιαστικό stalker του Καλαμάρη κι ο Πάτρικ είχε ακόμα κάποια σημάδια νοημοσύνης κι ο Καβούρης μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια και ναι, bottom line, τα καινούρια επεισόδια τον παίρνουν.

Αλλά, δεν μπορείς να μιλάς για παιδική τηλεόραση των αρχών των '00 και να μην αναφερθείς στα Πόκεμον. Αν και δεν έκατσα ποτέ να τα παρακολουθήσω συστηματικά, θυμάμαι ακόμα τις σκηνές που ο Σνόρλαξ ξεραινόταν κι έκλεινε δρόμους, το Τζίγκλυμπαφ που νανούριζε γλυκά τον κόσμο και μετά τους ζωγράφιζε με μαρκαδόρο, τον Μπροκ που ερωτευόταν όλες τις νοσοκόμες που έβλεπε και φυσικά το ΕΠΙΚΟ ίντρο της Ομάδας Πύραυλος:

Σκατολοΐδια
Σύμφωνα με τους Αρχαίους Δασκάλους, σκατολοΐδια ήταν οτιδήποτε φαγώσιμο πουλάει ένα περίπτερο. Και από δαύτα είχαμε μπόλικα. Η σοκολάτα γάλακτος ΙΟΝ, που πιο σοκολάτα γάλακτος ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ. Και ξέρετε τι άλλο δε γίνεται; Να ξεχάσεις αυτό το σλόγκαν. Αυτό που σας λέω.
Μετά ήταν η Κουκουρούκου, που ήταν σαν Σοκοφρέτα αλλά είχε και δωράκι αυτοκόλλητα με τον Σπάιντερμαν και τη Μπάρμπι για τα κοριτσάκια. Μεγάλη απάτη. Και μεγαλύτερη η Κίντερ Έκπληξη, που τότε είχε παιχνιδάκια Αστερίξ. Και γαμώ λέμε. Και το Κίντερ Μπουένο, που τότε γαμούσε άπειρα κυρίως γιατί δεν είχε τη διαφήμιση με τον χλέμπουρα από τους Λατρεμένους Γείτονες.
Το καλύτερο ήτανε βέβαια μια σοκολάτα, της οποίας το όνομα δε θυμάμαι, η οποία έσκαγε μέσα στο στόμα καθώς την έτρωγες. Όχι σε φάση "εκρηκτικά καρότα" που βλέπαμε στο Μπαγκς Μπάνι, έκανε ποπ κι έσκαγε. Καταργήθηκε πολύ σύντομα και δεν την ξανάκουσε ποτέ κανείς, και μάλλον υπήρχε καλός λόγος γι'αυτό.
Στη συνέχεια τυρογαριδάκια (τα οποία δεν έτρωγα ποτέ μου) και πατατάκια, με δώρα υψηλής αξίας όπως τάπες Πόκεμον (τις οποίες κάπως τις έπαιζαν, δεν ασχολήθηκα ποτέ και δεν ξέρω) και, μα τη Μπαναγία, αυτοκόλλητα τατουάζ.
Αλλά ο κακός χαμός γινόταν το καλοκαίρι. Παγωτά όλων των ειδών, κυπελλάκια με δωράκια και αποκορύφωμα το "παγωτό Μερέντα" της Δέλτα, που δεν ήταν πραγματικά Μερέντα, απλά σοκολάτα ήτανε. Αυτή κι αν ήταν απάτη. Και οι "γρανίτες" Πολαρέτι, που δεν ήταν πραγματικές γρανίτες, παγωμένος χυμός ήτανε κι ήταν κι ένα αίσχος, αλλά όλα σκοτωνόμασταν να τις πρωτοαρπάξουμε. Παιδάκια. Τι να πεις.
Το χειρότερο όμως ήταν κάτι που έμοιαζε με παγωτό στο σχήμα, αλλά δεν είχε παγωτό, ή γκοφρέτα στο χωνάκι, ήτανε απλά ένα πράμα σαν μαλλί της γριάς: σκέτη ζάχαρη. Κι εμείς το τρώγαμε σαν τα βλαμμένα. Και καλά εγώ, εγώ έτρωγα και το φαΐ μου, μέχρι φακές και φασολάδα έτρωγα. Τα άλλα παιδάκια που τρώγανε μόνο τέτοιες αηδίες; Μπρρρ.
Παιχνίδια και τεχνολογικά επιτεύγματα
Στην αρχή υπήρχαν τα γνωστά και καθιερωμένα αυτοκινητάκια, τα οποία ακόμα και σήμερα κοσμούν το δωμάτιό μου σε διάφορα ράφια και στην κορυφή της βιβλιοθήκης μου. Μετά ήρθαν οι μούφες: μούφα Gameboy, που είχε το Τέτρις σε καμιά εκατοστή παραλλαγές και τίποτε άλλο. Ένα μούφα κινητό, που πατούσες τα κουμπιά και έβγαζε αστείους ήχους.
Και το καλύτερο ήταν το μούφα κομπιούτερ, ένα χρόνο πριν το κανονικό (το οποίο ήρθε το 2004). Είχε σχήμα laptop, μια ασπρόμαυρη οθόνη σε μέγεθος πακέτου τσιγάρων, ούτε καν, σπιρτόκουτο ήτανε, και ουσιαστικά πάλι πατούσες τα κουμπιά κι έβγαζε ήχους.
Με τέτοια πράγματα χαιρόμασταν τότε τα οκτάχρονα, κύριοι. Που σήμερα άμα πας στο οκτάχρονο και του δώσεις το Iphone 4S θα στο πετάξει στο κεφάλι και θα σου πει να του φέρεις το 5. Αυτές είναι οι εποχές μας.
Σε πραγματικά τεχνολογικά επιτεύγματα, το πρώτο που θυμάμαι ήταν το βίντεο που πήραμε τα Χριστούγεννα του 2001. Η πρώτη ταινία που γράψαμε ήταν, αν θυμάμαι καλά, το "Αστερίξ και Οβελίξ εναντίον του Καίσαρα" και είχαμε γράψει μαζί και τις διαφημίσεις, στις οποίες υπήρχε ντοκουμέντο για 090 όπου έπαιρνες κι άκουγες τον Τσάκωνα να λέει ανέκδοτα.
Δυστυχώς το βίντεο εδώ και ένα χρόνο πήγε υπέρ πίστεως και πατρίδος, αλλιώς αυτό θα το τραβούσα με το κινητό και θα το ανέβαζα εδώ. Μιλάμε για αγριευτικά πράματα.
Μετά ήρθε το πρώτο CD-player. Από μουσικής απόψεως, οι γονιοί άκουγαν έντεχνα, παλιά λαϊκά, ελληνικό ροκ και τέθοια, αλλά εμείς τα μικρά, επηρεασμένα κι από την τηλεόραση, θέλαμε τις μόδες της εποχής. Μέχρι τότε είχαμε κάτι κασέτες με παιδικά τραγουδάκια από τα Στρουμφάκια. Τότε τα Ζουζούνια δεν είχαν βγει ακόμα, κάτι για τον οποίο ευγνωμονώ τη μοίρα μου και υποθέτω κι οι γονιοί μου το ίδιο, κρίνοντας από νεότερους γονιούς που έπρεπε να υπομένουν τη Μπεμπέ Λιλή και το Γκάμι Μπέαρ.
Και οι μόδες της εποχής ήτανε αφενός τα boy bands, από τα οποία γλιτώσαμε, και αφετέρου τα λάτιν, ξέρετε τώρα, τύπου Ρίκι Μάρτιν, Τζέι Λο, Ενρίκε, αλλά και κάτι δευτεράντζες που ούτε οι ίδιοι πλέον θυμούνται ότι κάποτε είχαν καριέρα.
Το θυμάστε αυτό το πράμα;

Ήταν το πρώτο σιντί που μπήκε ποτέ στο σπίτι μας.
Ντάξει, μην τρελαίνεστε, εφτά χρονών ήμουνα, τι περιμένατε να ακούω, Dream Theater?
Και το καλύτερο ήταν το πρώτο μας αυτοκίνητο, ένα Datsun Sunny του 1985, και γκραν και γκρουν και τρίκι τράκα δες περνάει μια σακαράκα, που έλεγε και το ποιηματάκι που μάθαμε τότε στη γλώσσα. Χωρίς ζώνες ασφαλείας πίσω, ούτε φυσικά και παιδικά καθισματάκια. Αφού ο πατέρας μας ήξερε να οδηγάει και δε σκοτωθήκαμε πουθενά καλά να λες.
Κάποτε, γυρνώντας από το χωριό, αντί για τον κανονικό δρόμο ο πατέρας μας βρήκε όρεξη για περιπέτειες και μας πήγε μέσα από κάτι δασικούς δρόμους που δεν είχαμε ξαναδεί. Κι εγώ, γρουσούζης κι απαισιόδοξος από τότε, έλεγα και ξανάλεγα "αυτός ο δρόμος δε βγάζει πουθενά" και "θα πεθάνουμε εδώ πέρα". Εν τέλει, όπως ίσως θα μαντέψατε, βγήκαμε από κει μέσα.
Εν τέλει, το 2007 το σκοτώσαμε για 300 ευρώ, γιατί ήταν σε τέτοιο χάλι που όταν έβρεχε έπαιρνε νερά στο πορτμπαγκάζ. Αυτά ήτανε πράματα. Τις εποχές που όλοι είχαν λεφτά κι όλοι ήτανε πλούσιοι και κυκλοφορούσανε με τις Μπέμπες και τις Μερσεντέ και τις παρκάρανε επιδεικτικά έξω από το καφενείο του χωριού.
Από παιχνίδια επίσης θυμάμαι καθαρά τα χαρτάκια ποδοσφαιριστών. Ποτέ μου δε λάτρεψα ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο, εκτός εκείνης της περιόδου το 2004 μετά την εθνική παράκρουση του Γιούρο. Φοβερή μάστιγα τα χαρτάκια. Εκείνη την εποχή μάλιστα δήλωνα Παναθηναϊκός.
Στη Θεσσαλονίκη.
Είπαμε, ήμουν (και είμαι) κοινωνικά απροσάρμοστο. Μετά μου πέρασε.
Η πραγματική επανάσταση βέβαια ήτανε το κομπιούτερ. Αρχικά το είχαμε πάρει για να γράφω τις ιστορίες που κατέβαζα από το μυαλό μου χωρίς να μουτζουρώνω τετράδια με τα ορνιθοσκαλίσματά μου (η αλήθεια μου είναι ότι δεν έχω και τον πιο όμορφο κι ευανάγνωστο γραφικό χαρακτήρα. Όχι και για γιατρός, δηλαδή, αλλά χάλια γράμματα). Αυτό αργότερα μετουσιώθηκε σε αυτό το πράμα που διαβάζετε αυτή τη στιγμή.
Αλλά σύντομα με κέρδισαν τα βιντεοπαιχνίδια. Το πρώτο ήταν το Harry Potter and the Chamber of Secrets, η πρώτη μου επαφή με τον αστραποχτυπημένο φλωρούμπα. Επίσης θυμάμαι το Empire Earth, μια μούφα Age of Mythology ήτανε, το Starsky & Hutch, βασισμένο στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά του 70, που το δίνανε δώρο σε κάτι δημητριακά, και το πρώτο που αγόρασα ήταν το FIFA 06.
Δεν έμαθα ποτέ να παίζω τους αγώνες σε αυτό το πράγμα. Το έπαιζα πάντα σε manager mode, που ήμουν προπονητής και περνούσα τους αγώνες στο fast forward σε simulation. Τελικά κάποτε το δάνεισα σε έναν συμμαθητή μου από το γυμνάσιο. Δεν το ξαναείδα ποτέ.
Αυτές ήταν εποχές αθωότητας και ανεμελιάς.
Αυτά, και να προσέχετε μην τυχόν και μου πει κανείς σας tl;dr γιατί θα σας πάρει όλους μαζί ο διάολος.