Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

Reminds me of childhood memories


Όχι, μην ταράζεστε, δεν είμαι ερωτοχτυπημένος.
Αλήθεια λέω.
Σκάστε βλαμμένα.
Θα σας μιλήσω για πραγματικές παιδικές αναμνήσεις, για τότε που ο Θωμάς ο Βάρβαρος ήταν ένα μικρό παιδάκι, τα χρόνια της ανεμελιάς, αρχές της δεκαετίας '00, τότε που όλοι ήταν πλούσιοι, όλοι είχαν λεφτά, όλα ήταν υπέροχα και η μόνη αγωνία του κόσμου ήταν τι κάνει ο Τσάκας και οι λοιποί διαγωνιζόμενοι του Μπιγκ Μπράδερ.
Και αφορμή για το σημερινό μας ταξίδι στη μνήμη αποτελεί αυτό εδώ το πράμα:
Τι είναι αυτό εδώ το πράμα; Όπως θα σας πληροφορήσει κι ο Κάπτεν Όμπβιους, αν κάνετε έναν κόπο να πάτε να τον ρωτήσετε, αυτό είναι ένα μηχάνημα που ρίχνεις μέσα ένα κέρμα και παίρνεις ένα λαστιχένιο μπαλάκι, ή έναν βώλο, ή ένα μπαλακοειδές αντικείμενο τέλος πάντων. Και υπήρχε έξω από κάθε ψιλικατζίδικο. 
Και μάλιστα, κάτι που δε φαίνεται καλά στη φωτογραφία γιατί δεν έχω εκατόν σαρανταδώδεκα μεγκαπίξελ στο κινητό μου, πάνω στο συγκεκριμένο έχει τιμή σε ευρώ. Από αυτό το στοιχείο ο Σέρλοκ Χολμς συμπεραίνει ότι αυτά τα πράματα χρησιμοποιούνταν τουλάχιστον μέχρι το 2002.
Και μετά, μια μέρα, εντελώς αθόρυβα και χωρίς να πάρει χαμπάρι κανείς, εξαφανιζόλ. Τα περισσότερα ξηλώθηκαν, και μόνο λίγα έμειναν, ερειπωμένα και μαραζωμένα, σαν απομεινάρια ενός ένδοξου παρελθόντος. Κάτι σαν τα καρτοτηλέφωνα.
Τα οποία αποτελούν επίσης μια έντονη ανάμνηση του παρελθόντος μου, γιατί ο πατέρας μου έκανε συλλογή από τηλεκάρτες, κι έτσι κάθε φορά που μας πήγαινε βόλτα εμένα και την αδερφή μου κάναμε εκατόν ενενήντα στάσεις προς άγρα αδέσποτων τηλεκαρτών.
Αλλά τα καρτοτηλέφωνα πέθαναν γιατί ο κόσμος άρχισε να παίρνει κινητά. Τα μηχανήματα αυτά με τις μπίλιες γιατί σταμάτησαν να υπάρχουν; Δε θα μάθουμε ποτέ.
Και κάπως έτσι τηλεμεταφέρθηκα πίσω εκεί γύρω στο 2002, μέχρι 2005 πες, που ήμουν μικρό παιδάκι, όλα ήταν δροσερά σαν τον καταγάλανο ουρανό και ξέρετε πώς πάει παρακάτω το τραγούδι, όταν την κοιτάω επιστρέφω σε εκείνο το ιδιαίτερο μέρος κι άμα την κοιτάξω για πολύ θα μπήξω τα κλάματα και ΔΕΝ είμαι ερωτοχτυπημένος, τελειώνετε.
Σχολείο
Η γειτονιά μου δεν είναι καμιά ιδιαίτερη γειτονιά, και το δημοτικό που πήγαινα δεν ήταν κανένα ιδιαίτερο δημοτικό (ήταν πάντως πολύ καλύτερο από το λύκειο που πήγα). Και τα πράγματα δεν βοηθούνταν ιδιαίτερα από το γεγονός ότι ήμουν το teacher's pet, το χαϊδεμένο, και πάνω απ'όλα ένα ελεεινό σπασικλάκι.
Σε ένα ντουλάπι μου είναι φυλαγμένα όλα τα τετράδια εκθέσεων του δημοτικού, τα οποία έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να απανθρακώσω κάποια στιγμή, και στα οποία ο παρελθοντικός εαυτός μου έγραφε τερατουργήματα του τύπου "το σχολείο είναι υπέροχο γιατί κάθε μέρα μαθαίνουμε καινούρια πράματα και μακάρι να είχαμε κάθε μέρα σχολείο", και τα αποκαλύπτω μόνος μου για να μην μπορεί να με εκβιάζει η αδερφή μου.
Αυτό το ξεπέρασα κάπου γύρω στο γυμνάσιο, χάρη σε μια κοιμισμένη φιλόλογο, έναν καθυστερημένο παιδέρα καθηγητή καλλιτεχνικών κι έναν στριμμένο μαθηματικό που έριχνε είκοσι απουσίες σε κάθε μάθημα. Συν το γεγονός ότι τα σπασικλάκια δεν καλοπερνάνε στο δημοτικό και περνάνε δέκα φορές χειρότερα στο γυμνάσιο.
Οι καθηγητές μου πάντως συνέχισαν να με λατρεύουν, εκτός από τη φυσικό που είχα φέτος στης οποία την ώρα δε σταμάτησα να μιλάω με τις συμμαθήτριες που κάθονταν πίσω μου, Ναταλία και Αναστασία (όχι, Ρασκόλνικωφ, δεν την έπεσα σε καμία από τις δύο και δεν έχω τέτοια πρόθεση, η Ναταλία έχει ξυρίσει το μισό κεφάλι της κι η Αναστασία μοιάζει σαν Στρουμφάκι).
Παρ'όλα αυτά, έχω μάλλον θετικές αναμνήσεις από το δημοτικό (κάτι που δεν μπορώ να πω για το γυμνάσιο), και γι'αυτό ευθύνονταν οι εκδρομές. Εκδρομές κάναμε στα εξής τρία μέρη: Λουτρά Λαγκαδά, Φράγμα Θέρμης, Χωριό της Ειρήνης. Δεν μπορείς να λες ότι υπήρξες μαθητής στο νομό Θεσσαλονίκης αν δεν πήγαινες τουλάχιστον μια φορά το χρόνο σε ένα από αυτά τα μέρη.
Και κάποιες άλλες μέρες απλά μας την έδινε ομαδικώς και φωνάζαμε εν χορώ "ΕΚ-ΔΡΟ-ΜΗ-ΕΚ-ΔΡΟ-ΜΗ", οπότε οι δάσκαλοι ή για να μην ακούν τη γκρίνια μας ή επειδή βαριόντουσαν, μας έπαιρναν και μας πήγαιναν σε μια θλιβερή παιδική χαρά δίπλα στις γραμμές του τρένου. Μην τρελαίνεστε, υπήρχαν κάγκελα ανάμεσα, δε μας μισούσαν τόσο πολύ οι δάσκαλοί μας.

Αναγνώσματα
Εκτός από τα μαθήματα του σχολείου, τα οποία διάβαζα ανελλιπώς γιατί όπως ξαναείπαμε ήμουν ένα ελεεινό σπασικλάκι, υπήρχαν και πολλά άλλα πράματα που διάβαζα. Δεν εννοώ τις ετικέτες των απορρυπαντικών κατά τη διάρκεια του χεσίματος, εξυπνάκηδες.
Όσοι ήσασταν παιδάκια στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, θα θυμάστε σίγουρα ότι το συγγραφικό μαστ της εποχής για μικρά παιδάκια, η Λένα Μαντά του νηπιαγωγείου, ήτανε ο Ευγένιος Τριβιζάς, ο οποίος βέβαια κατηγορείται από τον Διπρόσωπο ότι ήταν στυγνός παιδεραστής, αλλά στα αθώα παιδικά ματάκια μας, ο Γιουτζίν γαμούσε.
ΟΚ, αυτό ακούστηκε αποκρουστικά λάθος σε πάρα πολλά επίπεδα, αλλά τολμάτε να συγκρίνετε Τριβιζά με τον Μάικ τον Φασολάκη;
Επιπλέον, ο Γιουτζίν, εκτός από συμβατικά παραμύθια, είχε γράψει και Choose Your Own Adventure. Ξέρετε, αυτά που λένε "άμα θες να γίνει το τάδε πάνε στην τάδε σελίδα, αν θες να γίνει το δείνα πάνε στη δείνα σελίδα". Για μια γενιά που δεν είχε γνωρίσει ποτέ της το ίντερνετ, αυτά ήτανε πρωτόγνωρα επίπεδα διαδραστικότητας.
Και μετά φυσικά υπήρχαν τα κόμικς. Ο Αστερίξ, που τότε δε σκάμπαζα τα βαθύτερα νοήματα και απλά απολάμβανα τον Οβελίξ να ρίχνει μπούφλες στους Ρωμαίους. Οι "Κωμωδίες του Αριστοφάνη σε Κόμικς", που έχουν τόση σχέση με τις κωμωδίες του Αρίστου όση και η Τροία του Μπραντ Πιτ με την Ιλιάδα.
Και φυσικά τα καθ'εαυτό Μικυμάου. Με την εξής διαφορά: ποτέ μου δε χώνεψα τον Μίκυ. Μου φαινόταν πάντα ένας απωθητικός ξερόλας, που δεν μπορεί να κάνει λάθος, που πρέπει να αποτελεί πρότυπο για όλα τα καλά παιδάκια και ΜΠΛΙΕΧ.
Αναπόφευκτα ταυτίστηκα με το underdog της υπόθεσης, τον Ντόναλντ. Ειδικά οι ιστορίες που ο θείος Σκρουτζ τον έπαιρνε μαζί με τους Χιούι, Λιούι και Ντιούι και πήγαιναν στην άλλη άκρη του κόσμου να βρουν κάποιον καινούριο θησαυρό και να προσθέσει κι άλλα λεφτά στα τρία κυβικά εκτάρια που είχε ήδη.
Υπήρχαν καμιά εικοσαριά διαφορετικά περιοδικά με Μικυμάου, από τα οποία το πιο εντυπωσιακό ήταν κάποια τεύχη του Αλμανάκο. Αυτό ήταν πιο μεγαλίστικης φιλοσοφίας, είχε αφιερώματα στο NBA, εποχής Τζόρνταν μιλάμε, βιντεοπαιχνίδια, πάλι εποχής Τζόρνταν, και από ιστορίες είχε τον Φάντομ Ντακ, που ουσιαστικά ήταν ο Ντόναλντ που έβαζε μια μάσκα και πολεμούσε το έγκλημα.
Δε θα τολμούσα να βγάλω κάτι τέτοιο από το μυαλό μου.
Το τελευταίο περιοδικό που θυμάμαι ότι έπαιρνα ήταν το Sporty, ένα περιοδικό που περιείχε ό,τι ακριβώς περιμένατε να περιέχει ένα περιοδικό που απευθύνεται σε δωδεκάχρονα αγοράκια: ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βιντεοπαιχνίδια, γκόμενες με τερατώδη βυζιά και χιούμορ επιπέδου Σεφερλή. Και μετά βάλαμε ίντερνετ και σταμάτησα να ασχολούμαι με περιοδικά.
Τηλεόραση
Εν αρχή ήσαν τα Στρουμφάκια, φυσικά. Το ότι τα Στρουμφάκια αντιπροσωπεύουν υπαρκτό σοσιαλισμό ήταν μια άλλη ιστορία, αλλά και μόνο το ότι υπήρχε γκέι Στρουμφάκι (ο Μελένιος) και ότι μια γυναίκα ζούσε με εκατό άντρες, έδειχναν ότι ήταν πολύ προχώ.
Στο Μέγκα είχε πάλι το Mickey Mouse Club. Όχι το ορίτζιναλ με Τίμπερλεϊκ και Μπρίτνεϊ, άλλωστε αυτοί ήταν ήδη μέλος boy band/ξανθό τσουλάκι, αντίστοιχα. Έδειχναν κινούμενα σχέδια Μίκυ Μάους, κι επίσης Flintstones. Οι οποίοι, όταν είχαν βγει το 60, απευθύνονταν σε ενήλικο ακροατήριο.
O tempo'a, o mo'es, που θα έλεγε κι ο πει'ατής από το Αστε'ίξ.
Το άλλο που θυμάμαι καθαρά ήταν τα Φραουλόπουλα, που ήταν το πρώτο και μοναδικό κινούμενο ελληνικής παραγωγής, και στο οποίο ήταν η Πανδώρα και ο Πλάτων, τα δύο τελευταία εναπομείναντα Φραουλόπουλα, των οποίων τα δάκρυα είχαν μαγικές ιδιότητες και τα κυνηγούσε μια κακιά μάγισσα με τους άχρηστους γιους της για να αποκτήσει παγκόσμια κυριαρχία ή κάτι τέτοιο.
Μια φορά από τα καινούρια επεισόδια του Μπομπ Σφουγγαράκη καλύτερο ήτανε.
Τότε ο Μπομπ ήταν ακόμα στις αρχές, που είχε χιούμορ και για παιδιά και για ενήλικους κι ο Μπομπ δεν είχε μεταμορφωθεί ακόμα σε έναν ανατριχιαστικό stalker του Καλαμάρη κι ο Πάτρικ είχε ακόμα κάποια σημάδια νοημοσύνης κι ο Καβούρης μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια και ναι, bottom line, τα καινούρια επεισόδια τον παίρνουν.
Αλλά, δεν μπορείς να μιλάς για παιδική τηλεόραση των αρχών των '00 και να μην αναφερθείς στα Πόκεμον. Αν και δεν έκατσα ποτέ να τα παρακολουθήσω συστηματικά, θυμάμαι ακόμα τις σκηνές που ο Σνόρλαξ ξεραινόταν κι έκλεινε δρόμους, το Τζίγκλυμπαφ που νανούριζε γλυκά τον κόσμο και μετά τους ζωγράφιζε με μαρκαδόρο, τον Μπροκ που ερωτευόταν όλες τις νοσοκόμες που έβλεπε και φυσικά το ΕΠΙΚΟ ίντρο της Ομάδας Πύραυλος:

Σκατολοΐδια
Σύμφωνα με τους Αρχαίους Δασκάλους, σκατολοΐδια ήταν οτιδήποτε φαγώσιμο πουλάει ένα περίπτερο. Και από δαύτα είχαμε μπόλικα. Η σοκολάτα γάλακτος ΙΟΝ, που πιο σοκολάτα γάλακτος ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ. Και ξέρετε τι άλλο δε γίνεται; Να ξεχάσεις αυτό το σλόγκαν. Αυτό που σας λέω.
Μετά ήταν η Κουκουρούκου, που ήταν σαν Σοκοφρέτα αλλά είχε και δωράκι αυτοκόλλητα με τον Σπάιντερμαν και τη Μπάρμπι για τα κοριτσάκια. Μεγάλη απάτη. Και μεγαλύτερη η Κίντερ Έκπληξη, που τότε είχε παιχνιδάκια Αστερίξ. Και γαμώ λέμε. Και το Κίντερ Μπουένο, που τότε γαμούσε άπειρα κυρίως γιατί δεν είχε τη διαφήμιση με τον χλέμπουρα από τους Λατρεμένους Γείτονες.
Το καλύτερο ήτανε βέβαια μια σοκολάτα, της οποίας το όνομα δε θυμάμαι, η οποία έσκαγε μέσα στο στόμα καθώς την έτρωγες. Όχι σε φάση "εκρηκτικά καρότα" που βλέπαμε στο Μπαγκς Μπάνι, έκανε ποπ κι έσκαγε. Καταργήθηκε πολύ σύντομα και δεν την ξανάκουσε ποτέ κανείς, και μάλλον υπήρχε καλός λόγος γι'αυτό.
Στη συνέχεια τυρογαριδάκια (τα οποία δεν έτρωγα ποτέ μου) και πατατάκια, με δώρα υψηλής αξίας όπως τάπες Πόκεμον (τις οποίες κάπως τις έπαιζαν, δεν ασχολήθηκα ποτέ και δεν ξέρω) και, μα τη Μπαναγία, αυτοκόλλητα τατουάζ.
Αλλά ο κακός χαμός γινόταν το καλοκαίρι. Παγωτά όλων των ειδών, κυπελλάκια με δωράκια και αποκορύφωμα το "παγωτό Μερέντα" της Δέλτα, που δεν ήταν πραγματικά Μερέντα, απλά σοκολάτα ήτανε. Αυτή κι αν ήταν απάτη. Και οι "γρανίτες" Πολαρέτι, που δεν ήταν πραγματικές γρανίτες, παγωμένος χυμός ήτανε κι ήταν κι ένα αίσχος, αλλά όλα σκοτωνόμασταν να τις πρωτοαρπάξουμε. Παιδάκια. Τι να πεις.
Το χειρότερο όμως ήταν κάτι που έμοιαζε με παγωτό στο σχήμα, αλλά δεν είχε παγωτό, ή γκοφρέτα στο χωνάκι, ήτανε απλά ένα πράμα σαν μαλλί της γριάς: σκέτη ζάχαρη. Κι εμείς το τρώγαμε σαν τα βλαμμένα. Και καλά εγώ, εγώ έτρωγα και το φαΐ μου, μέχρι φακές και φασολάδα έτρωγα. Τα άλλα παιδάκια που τρώγανε μόνο τέτοιες αηδίες; Μπρρρ.
Παιχνίδια και τεχνολογικά επιτεύγματα
Στην αρχή υπήρχαν τα γνωστά και καθιερωμένα αυτοκινητάκια, τα οποία ακόμα και σήμερα κοσμούν το δωμάτιό μου σε διάφορα ράφια και στην κορυφή της βιβλιοθήκης μου. Μετά ήρθαν οι μούφες: μούφα Gameboy, που είχε το Τέτρις σε καμιά εκατοστή παραλλαγές και τίποτε άλλο. Ένα μούφα κινητό, που πατούσες τα κουμπιά και έβγαζε αστείους ήχους.
Και το καλύτερο ήταν το μούφα κομπιούτερ, ένα χρόνο πριν το κανονικό (το οποίο ήρθε το 2004). Είχε σχήμα laptop, μια ασπρόμαυρη οθόνη σε μέγεθος πακέτου τσιγάρων, ούτε καν, σπιρτόκουτο ήτανε, και ουσιαστικά πάλι πατούσες τα κουμπιά κι έβγαζε ήχους.
Με τέτοια πράγματα χαιρόμασταν τότε τα οκτάχρονα, κύριοι. Που σήμερα άμα πας στο οκτάχρονο και του δώσεις το Iphone 4S θα στο πετάξει στο κεφάλι και θα σου πει να του φέρεις το 5. Αυτές είναι οι εποχές μας.
Σε πραγματικά τεχνολογικά επιτεύγματα, το πρώτο που θυμάμαι ήταν το βίντεο που πήραμε τα Χριστούγεννα του 2001. Η πρώτη ταινία που γράψαμε ήταν, αν θυμάμαι καλά, το "Αστερίξ και Οβελίξ εναντίον του Καίσαρα" και είχαμε γράψει μαζί και τις διαφημίσεις, στις οποίες υπήρχε ντοκουμέντο για 090 όπου έπαιρνες κι άκουγες τον Τσάκωνα να λέει ανέκδοτα.
Δυστυχώς το βίντεο εδώ και ένα χρόνο πήγε υπέρ πίστεως και πατρίδος, αλλιώς αυτό θα το τραβούσα με το κινητό και θα το ανέβαζα εδώ. Μιλάμε για αγριευτικά πράματα.
Μετά ήρθε το πρώτο CD-player. Από μουσικής απόψεως, οι γονιοί άκουγαν έντεχνα, παλιά λαϊκά, ελληνικό ροκ και τέθοια, αλλά εμείς τα μικρά, επηρεασμένα κι από την τηλεόραση, θέλαμε τις μόδες της εποχής. Μέχρι τότε είχαμε κάτι κασέτες με παιδικά τραγουδάκια από τα Στρουμφάκια. Τότε τα Ζουζούνια δεν είχαν βγει ακόμα, κάτι για τον οποίο ευγνωμονώ τη μοίρα μου και υποθέτω κι οι γονιοί μου το ίδιο, κρίνοντας από νεότερους γονιούς που έπρεπε να υπομένουν τη Μπεμπέ Λιλή και το Γκάμι Μπέαρ.
Και οι μόδες της εποχής ήτανε αφενός τα boy bands, από τα οποία γλιτώσαμε, και αφετέρου τα λάτιν, ξέρετε τώρα, τύπου Ρίκι Μάρτιν, Τζέι Λο, Ενρίκε, αλλά και κάτι δευτεράντζες που ούτε οι ίδιοι πλέον θυμούνται ότι κάποτε είχαν καριέρα.
Το θυμάστε αυτό το πράμα;

Ήταν το πρώτο σιντί που μπήκε ποτέ στο σπίτι μας.
Ντάξει, μην τρελαίνεστε, εφτά χρονών ήμουνα, τι περιμένατε να ακούω, Dream Theater?
Και το καλύτερο ήταν το πρώτο μας αυτοκίνητο, ένα Datsun Sunny του 1985, και γκραν και γκρουν και τρίκι τράκα δες περνάει μια σακαράκα, που έλεγε και το ποιηματάκι που μάθαμε τότε στη γλώσσα. Χωρίς ζώνες ασφαλείας πίσω, ούτε φυσικά και παιδικά καθισματάκια. Αφού ο πατέρας μας ήξερε να οδηγάει και δε σκοτωθήκαμε πουθενά καλά να λες.
Κάποτε, γυρνώντας από το χωριό, αντί για τον κανονικό δρόμο ο πατέρας μας βρήκε όρεξη για περιπέτειες και μας πήγε μέσα από κάτι δασικούς δρόμους που δεν είχαμε ξαναδεί. Κι εγώ, γρουσούζης κι απαισιόδοξος από τότε, έλεγα και ξανάλεγα "αυτός ο δρόμος δε βγάζει πουθενά" και "θα πεθάνουμε εδώ πέρα". Εν τέλει, όπως ίσως θα μαντέψατε, βγήκαμε από κει μέσα.
Εν τέλει, το 2007 το σκοτώσαμε για 300 ευρώ, γιατί ήταν σε τέτοιο χάλι που όταν έβρεχε έπαιρνε νερά στο πορτμπαγκάζ. Αυτά ήτανε πράματα. Τις εποχές που όλοι είχαν λεφτά κι όλοι ήτανε πλούσιοι και κυκλοφορούσανε με τις Μπέμπες και τις Μερσεντέ και τις παρκάρανε επιδεικτικά έξω από το καφενείο του χωριού.
Από παιχνίδια επίσης θυμάμαι καθαρά τα χαρτάκια ποδοσφαιριστών. Ποτέ μου δε λάτρεψα ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο, εκτός εκείνης της περιόδου το 2004 μετά την εθνική παράκρουση του Γιούρο. Φοβερή μάστιγα τα χαρτάκια. Εκείνη την εποχή μάλιστα δήλωνα Παναθηναϊκός.
Στη Θεσσαλονίκη.
Είπαμε, ήμουν (και είμαι) κοινωνικά απροσάρμοστο. Μετά μου πέρασε.
Η πραγματική επανάσταση βέβαια ήτανε το κομπιούτερ. Αρχικά το είχαμε πάρει για να γράφω τις ιστορίες που κατέβαζα από το μυαλό μου χωρίς να μουτζουρώνω τετράδια με τα ορνιθοσκαλίσματά μου (η αλήθεια μου είναι ότι δεν έχω και τον πιο όμορφο κι ευανάγνωστο γραφικό χαρακτήρα. Όχι και για γιατρός, δηλαδή, αλλά χάλια γράμματα). Αυτό αργότερα μετουσιώθηκε σε αυτό το πράμα που διαβάζετε αυτή τη στιγμή.
Αλλά σύντομα με κέρδισαν τα βιντεοπαιχνίδια. Το πρώτο ήταν το Harry Potter and the Chamber of Secrets, η πρώτη μου επαφή με τον αστραποχτυπημένο φλωρούμπα. Επίσης θυμάμαι το Empire Earth, μια μούφα Age of Mythology ήτανε, το Starsky & Hutch, βασισμένο στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά του 70, που το δίνανε δώρο σε κάτι δημητριακά, και το πρώτο που αγόρασα ήταν το FIFA 06.
Δεν έμαθα ποτέ να παίζω τους αγώνες σε αυτό το πράγμα. Το έπαιζα πάντα σε manager mode, που ήμουν προπονητής και περνούσα τους αγώνες στο fast forward σε simulation. Τελικά κάποτε το δάνεισα σε έναν συμμαθητή μου από το γυμνάσιο. Δεν το ξαναείδα ποτέ.
Αυτές ήταν εποχές αθωότητας και ανεμελιάς.
Αυτά, και να προσέχετε μην τυχόν και μου πει κανείς σας tl;dr γιατί θα σας πάρει όλους μαζί ο διάολος.

62 σχόλια:

  1. Ρε γελοίε είσαι 18 χρονών! Τι θα κάνεις στα 30;

    Εντάξει, σκάσε, με παρέσυρες. Το ajerehe το θυμάμαι κάθε τόσο αφού ήταν αγαπημένο χιτάκι τόσο της αδερφής μου όσο και του πατέρα μου. Εγώ από πάντα είχα μια ροπή προς το ροκ η οποία κορυφώθηκε όταν ανακάλυψα τους Lordi. Would you love a monsterman κάθε μέρα. Θυμάμαι ότι έτρωγα κόλλημα με κάθε ροκ κομμάτι στο οποίο είχα πρόσβαση, μέχρι, φυσικά, το τιμημένο 2008 που ανακάλυψα τους Metallica και βρήκα το δρόμο μου.

    Οι εκθέσεις μου δεν ήταν ποτέ καλές, άρα δεν το συζητώ καν. Πάντως θυμάμαι πολλά πράματα από το δημοτικό, και, ναι, πρέπει να πέρασα καλύτερα στο δημοτικό, παρά το ξύλο κάθε Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή που έριχνα (έτρωγα) από την Άλλη και ενίοτε κανένα εκτάκι. Πάντα είχαμε ανταγωνισμό με τους μεγαλύτερους, πρέπει να είμαστε οι χειρότερες δύο τάξεις του δημοτικού. Μάλιστα, επειδή ο αρχηγός της έκτης ήταν αδερφός με τον αρχηγό της τετάρτης, παίζαμε πάντα δύο εναντίον ενός. Και θυμάμαι ότι μόνο εγώ είχα φίλους στην έκτη. Επίσης είχα δείρει (και τον έναν καλά καλά) τα δυο πρωτοπαλίκαρά τους, τα οποία, όπως αναμενόταν, είναι τώρα τελειωμένα καγκούρια.

    Ο τριβιζάς γαμάει παρά τον Ερωτευμένο Πυροσβέστη που ευτυχώς διάβασα αρκετά μεγάλος (μπορεί και πέρσι), γιατί οι "αστρικοί δονητές" θα μου είχαν γαμήσει και την αθώα ψυχούλα μου. Τότε (δημοτικό) έπαιρνα άδεια από τους γονείς μου για να βρίσω...

    Κι εγώ ταυτιζόμουν με τον Ντοναλντ, ιδίως όταν έπαιζα τάβλι με την αδερφή μου (τόσο σκατοκωλόφαρδη που σε κάνει να νομίζεις ότι η ζωή δεν έχει νόημα). Μεγαλώνοντας διαπίστωσα ότι ο χαρακτήρας που μου ταιριάζει είναι ο Σκρουτζ. Ζει τη ζωή του ακόμα και στα 90 του!
    Σπόρτυ είχα κανένα δυο τεύχη (καθώς και του ανταγωνιστικού Top scorer) αλλά ποτέ δεν τα συμπάθησα ιδιαίτερα.

    Το αλμανάκο το παράτησα εντελώς όταν μεγάλωσα, και το γύρισα στο Κόμιξ. Αλλά εκείνη η ιστορία με τη χρονομηχανή... Ρε, μιλάνε στα δεκάχρονα για αλλοιώσεις του χωροχρονικού συνεχούς και για το "φαινόμενο της στρέβλωσης"! Στα διάλα, έπρεπε να πάω 15 χρονώ για να διαβάσω αυτό το τεύχος χωρίς να μείνω μετά με ύφος απορίας!

    Εγώ από παιδικά είχα πάντα κόλλημα με Yu-gi-oh και Pokemon. Όσον αφορά τα Pokemon, ήμουν μάλιστα αρκετά τυχερός ώστε να έχω ξάδερφο με τις παλιές κασέτες, έτσι τώρα περηφανεύομαι ότι έχω τερματίσει τουλάχιστο μία κασέτα από κάθε έκδοση, μέχρι που βγήκε το DS. Αγαπημένη, η leaf green. Μάλιστα έχω και μία από αυτές τις χακαρισμένες, την chaos black, που δεν τερματίζεται αν δε βάλεις gameshark ή όπως αλλιώς λεγόταν. Τα φραουλόπουλα τα θυμάμαι πολύ αμυδρά, Σφουγκαράκη δεν έβλεπα ποτέ γιατί όταν έπαιζε το έβλεπαν όλοι και ήταν πολύ mainstream, επιπλέον εγώ είχα Nova, οπότε είχα Ed Edd 'n' Eddy, Dexter's lab, Ben 10 Alien Force που είναι και η μοναδική σειρά που έχω δει ολόκληρη, Johnny Bravo, και δε συμμαζεύεται.
    Επίσης από το Mickey mouse club θυμάμαι ότι ήθελα να το δω αλλά δεν πρόλαβα πολλά επεισόδια και το νανούρισμα της γιαγιάς του Μαύρου Πιτ, Μπουμ Μπουμ, ο Πιτ θα γίνει κακός, αλλά πολύ αμυδρά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις

    1. Σκατολοΐδια γενικά δεν έτρωγα, αν και είχα μια έντονη προτίμηση στα Pringles, την Παυλίδης και τη Fanta.

      Παιχνίδια ηλεκτρονικά πρέπει να έπαιζα από Ττεσσάρων, με τη μεγάλη μου αγάπη να είναι ο Crash Bandicoot, και λίγο πίσω του ο Spyro the dragon. Δυστυχώς και τις δύο σειρές τις κατέστρεψαν, την πρώτη με αγώνες αυτοκινήτων και τη δεύτερη κάνοντας τη τόσο σκοτείνη που έμοιαζε με ταινία του Batman. Επίσης είχα συνηθίσει τις πίστες ξεχωριστά, οπότε μου την ψιλοέσπαγε ο ένας ενιαίος τεράστιος κόσμος. Και δυστυχώς, έτσι έκαναν όλα τα καινούρια παιχνίδια.

      Xαρακτηριστικά έχει αποτυπωθεί στη μνήμη μου το Tony Hawk: American Wasteland, με το ΘΡΥΛΙΚΟ CALIFORNIA UBER ALLES που ανακάλυψα μόλις πέρσι. Επίσης θυμάμαι ακόμα ότι δεν το είχα τερματίσει και γιατί. Δεν μπορούσα να τελειώσω δύο αποστολές. Η μία ήταν πολλά διαδοχικά κόλπα grind (με το κουμπί Δ, τί θυμάμαι ρε γαμώτο;!) που ποτέ δεν μπορούσα να τελειώσω και η άλλη ήταν μια γαμημένη μαλακία που έπρεπε να πατάς κατ' επανάληψη ένα κουμπί για απίστευτα πολλή ώρα. Θυμάμαι ότι πέντε άτομα προσπαθήσαμε, δίνοντας το χειριστήριο εναλλάξ όταν κουραζόμαστε, και ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ!!!

      Ρε, σοβαρά, πόσο καμμένος μπορεί να είσαι που τα έτρεχες όλα σε manager; Εγώ ακόμα θυμάμαι να πετάω τεσσάρες με τρίπλες κάτω από τα πόδια. ΣΤΟ PRO EVOLUTION SOCCER, άσχετοι, που παίρνατε το FIFA. Μέχρι το '10 περίπου, τα FIFA ήταν πολύ χειρότερα. Τώρα δεν ξέρω τι γίνεται, έχω καιρό να παίξω.

      Manager;;; Αυτό εξηγεί πολλά, να ξέρεις.

      Διαγραφή
    2. Ξεπέρασα τους τέσσερις χιλιάδες κάτι χαρακτήρες. Μπράβο μου. Έπρεπε να το κάνω ανάρτηση.

      Διαγραφή
    3. Στα 30 θα αναπολώ τα ανέμελα χρόνια στο Λύκειο και το Πολυτεχνείο, στα 40 τα ανέμελα χρόνια στο στρατό και τα πρώτα χρόνια του γάμου μου, στα 50 θα θυμάμαι που τα παιδιά μου πήγαιναν δημοτικό κτλ κτλ.
      Δεν ξέρω τι να συμπεράνω από το ότι το Asereje ήταν αγαπημένο χιτάκι του πατέρα σου, αλλά το γεγονός ότι κατάφερες να δείρεις πρωτοπαλίκαρα της έκτης σε ανεβάζει αυτόματα δέκα επίπεδα στην υπόληψή μου, γιατί εγώ μόνο την αδερφή μου έχω καταφέρει ποτέ να δείρω.
      Δεν ξέρω τι εστί Ερωτευμένος Πυροσβέστης και μάλλον δε θέλω να μάθω. Θέλω όμως να μάθω την ιστορία με τη χρονομηχανή, γιατί είχα ελάχιστα τεύχη του Αλμανάκο και σίγουρα όχι το συγκεκριμένο. Κι εμένα το Κόμιξ μου άρεσε περισσότερο.
      Τα παιχνίδια Πόκεμον δεν τα έπαιξα ποτέ, μόνο τη σειρά έβλεπα περιστασιακά. Επίσης είσαι θλιβερός χιπστεράς του ελέου και τα παλιά επεισόδια Μπομπ Σφουγγαράκη γαμούν και δέρνουν.
      Προσωπικά το αγαπημένο μου σκατολοΐδι πρέπει να ήταν η 3bit του Παυλίδη, αυτή με τη σοκολάτα, την κρέμα και το μπισκότο μέσα, κι επίσης γούσταρα πολύ και την Kiss (σοκολάτα-φράουλα). Σήμερα γενικότερα δεν πολυπαίρνω σκατολοΐδια, κανένα παγωτό μόνο από ζαχαροπλαστείο, του περιπτέρου ούτε να τ'ακουμπήσω.
      Ηλεκτρονικά κανονικά είπαμε το 2004, δεν είχα ποτέ Gameboy, μόνο σε κάποια φάση ένα PSP που κάπου βόσκει τώρα. Και μη φανταστείς τίποτα τρομερά, το πιο hardcore που έχω παίξει στη ζωή μου είναι το San Andreas.
      Και τώρα, σαν μέγας πεφωτισμένος ψυχολόγος που είσαι, εξήγησέ μου τι εξηγεί ο Manager γιατί είμαι και λίγο αργόστροφος και δεν τα πιάνω με την πρώτη.

      Διαγραφή
    4. Ότι ο πατέρας μου είναι κακόγουστος, να συμπεράνεις. Είναι προφανές!

      Τον έναν τον είχα κάνει να κλαίει με μια μπουνιά (στον ώμο κάπου), τον άλλον πρέπει να τον είχα δείρει αρκετές φορές, γιατί με προκαλούσε συχνά, και μετά την πρώτη πήρα θάρρος.

      Ο ερωτευμένος πυροσβέστης είναι βιβλίο του Τριβιζά με πολύ καταθλιπτικές ιστορίες και πολλά "ακραία" στοιχεία, όπως ομοφυλοφιλία και τέτοια. Το θεωρώ απαραίτητο ανάγνωσμα για τα παιδιά γύρω στα 13-14.

      Το αλμανάκο αυτό υποθέτω μπορώ να το βρω και να σου το φέρω στη Θεσσαλονίκη, όπου σύμφωνα με το σχέδιο θα φτάσω τη Δευτέρα. Αν περάσω εκεί.

      H αλήθεια ότι ήμουν λίγο χίπστερ.

      Η 3bit δε μου άρεσε καθόλου. Η γκοφρέτα, λέω, και γι' αυτό και δεν έχω δοκιμάσει ακόμα τη σοκολάτα. Η Kiss είναι αηδία. Οτιδήποτε έχει φρούτα είναι προσβολή στη σοκολάτα, έλεος δηλαδή. Και φυσικά τα παγωτά του περιπτέρου τα απεχθάνομαι κι εγώ.

      GTA δεν έχω παίξει ποτέ με ενδιαφέρον, αν και θυμάμαι ότι είχα ένα που έπαιζες σε bird's eye, από τα πρώτα, μιλάμε για μεγάλη πατάτα.

      Το ότι έπαιζες σε Manager σημαίνει ότι είσαι τελειωμένο φυτό, ότι δεν έχεις όρεξη να μάθεις να παίζεις και ότι προτιμάς να κατευθύνεις τους άλλους ακίνδυνα παρά να μπεις στη μάχη αυτοπροσώπως.

      Διαγραφή
    5. Μπράβο, μόλις με ψυχογράφησες. Συχαρητήρια. Ήτανε πολύ δύσκολο.

      Διαγραφή
  2. Ξαφνικά νιώθω γέρος. Γαμώ τις δισκέτες του Doom και τον adventure της Sierra και τις Lucas Arts. Γαμώ τα τεύχη "Μπλεκ", "Πόλεμος", "Δράση", "Κόναν" κτλ και εκείνη την λιωμένη από το παίξιμο 90αρα κασέτα με αντρίκειο και βορβόρικο thrash (Exodus, Overkill) και την τετοστερόνα ατόφιου ατσαλιού των Manowar και άλλων παιδιών. Αλλά τι περίμενα ο μαλάκας? Είμαι της τρυφερής ηλικίας που είχε την τύχη να δει Τ2 Judgement day, στο σινεμά και να ζήσει την χοντρή κόντρα ανάμεσα στην Intel και την Cyrix για την πιο αποδοτική CPU. Πάω να βάλω αντιρυτιδικό και να βάψω τα μαλλιά μου. (Αν βγουν πάλι κομοδινί θα αλλάξω μάρκα)



    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και εξορκιστή στο σινεμά!

      Διαγραφή
    2. Ηρέμησε, θείο Snake, γιατί θα σου ανέβει η πίεση πάλι και τζάμπα σου κόψαμε τα αλμυρά δηλαδή, είναι κρίμα.

      Διαγραφή
    3. @Πρόεδρε Όχι μην μου το θυμίζεις. Δεν τόλμησα να πάω στη προβολή της επανακυκλοφορίας επειδή για 3 δευτερόλεπτα θα έκανε το μαλακιστήρι την "αράχνη" στα σκαλιά του σπιτιού.

      @Τόμας φέρε μου τα χάπια μου παιδί μου και αμα πας στο περίπτερο να μου πάρεις τσιγάρα θα σου δώσω να πάρεις και μια κουκουρουκου.

      Διαγραφή
    4. Ο γιατρός είπε ότι δεν κάνει να καπνίζεις.

      Διαγραφή
    5. Ποιος τον γαμάει το γιατρό. Έτσι τα λένε αυτοί! (κλασική ατάκα γέρου)

      Φέρε τώρα τα σιγαρέτα...

      Διαγραφή
    6. Άσσο άφιλτρο ή Καρέλια;
      (τέτοια βλέπω να καπνίζουν οι παππούδες, τα νιάτα επιμένουν στο Χόλμπορν κίτρινο)

      Διαγραφή
    7. Winston νεανία μου. Δεν ψωνίζουμε ελληνική μάρκα. Δεν την θέλουμε!

      Διαγραφή
    8. Είχατε και στο χωριό σου στην Κάτω Ραχούλα επί Κατοχής Winston. Παλιόγερε.

      Διαγραφή
  3. Ρε μπάσταρδε, είπες πάρα πολλά! Από πού να αρχίζω;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βρες κάποιο σημείο και ξεκίνα, με όποια σειρά θες.

      Διαγραφή
  4. Φίλε μου, έχω πάρα πολλά να πω περί παιδικών χρόνων, αλλά αν τα πω εδώ θα αλληθωρίσεις κι είναι κρίμα. Πρέπει να κάνω αυτοβιογραφικό ποστ, πάει και τελείωσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αυτές οι γαμημένες βιντεοκασέτες ρε πούστη μου ήταν τόσο τεράστιες και δεν μπορούσες να κρύψεις πουθενά τις πρώτες σου τσόντες!!

    Μπαγκς Μπάνι, Κόναν, Doom, Age of Empires 2 και Grim Fandago ρε μουνιά!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. και φυσικά ο σπαστικότερος ήχος όλων των αιώνων

      http://www.youtube.com/watch?v=FG1AQcGGSec

      Διαγραφή
    2. Α, δεν ξέρω, εγώ τις πρώτες μου τσόντες τις είδα στο ίντερνετ. Και δεν είχα ποτέ dial-up, πέρασα κατευθείαν στο ADSL. Παλιόγερε.

      Διαγραφή
    3. Τι λέει ο άνθρωπος. Τις πρώτες τσόντες στο ίντερνετ !!!

      Το δύσκολο ήταν να τις φέρουμε σπίτι ειδικά το καλοκαίρο που φοράς λίγα ρούχα.

      Διαγραφή
    4. Να κάτι για το οποίο χαίρομαι που δε γεννήθηκα δέκα χρόνια πριν.

      Διαγραφή
    5. Ούτε με πλέι μπόι έστω μια παχιά;;;

      Διαγραφή
    6. Ρε πάλι καλά που επικράτησε το vhs γιατί τη τσόντα σε betamax δεν την κρύβει ούτε ο τηλεφωνικός κατάλογος.

      Η κουρτίνα στα βιντεοκλουμπ στα ράφια με τις τσόντες όλα τα λεφτά. Όπως και η πινακίδα "αισθησιακά" ή "για ενήλικες" εναλλακτικά που έβαζαν οι πιο προσεκτικοι Βέβαια ακόμα περισσότερο όλα τα λεφτά ήταν ο κάφρος που πριν είχε μανάβικο-κρεοπωλείο-πατσατζίδικο και άνοιξε βιντεοκλουμπ να "κονομήσει" και έβαζε πινακίδα "ΤΣΟΝΤΕΣ" φάτσα κάρτα. Έμπαινες μέσα και έβλεπες. "Περιπέτειες"-"Κάρατε", "Θρίλερ", "Τούρκικα" (ω ναι), "Ελληνικά", "Παιδικά" "Κωμωδίες" και μια κουρτίνα να χωρίζει τον χώρο και απέξω να λέει "ΤΣΟΝΤΕΣ". Και να ακους το παιδάκι ενώ κρατούσε τα Χελωνονιτζάκια (κασσέτα νο3) στο χέρι. "Μαμάααα τι είναι οι τσόντες;" και να πετάγεται ο βιντεοκλαμπάς και να απαντά "Όταν μεγαλώσεις θα μάθεις" και να κλείνει πονηρά το μάτι...

      Διαγραφή
    7. Αυτό το μανάβικο-κρεοπωλείο-πατσατζίδικο ήταν τρία σε ένα;
      Υ.Γ. Σάικο κίλερ, κεσκεσέ betamax?

      Διαγραφή
    8. Όχι και τρια σε ένα ρε. Απλά αυτό ήταν το μπακράουντ του ευκαιριακού βιντεοκλαμπά. Πρέπει να γραφτεί βιβλίο κάποια στιγμή δεν παίζει. Ίσως από τις πιο γραφικές προσωπικότητες η συγκεκριμένη κάστα.

      Betamax εν συντομία ήταν το αντίπαλο δέος στο VHS. Mάλιστα ήταν σχεδόν 3 φορές μεγαλύτερο σε μέγεθος...go figure. Bέβαια είχε καλύτερη ποιότητα, αλλά δεν ήταν πρακτικό. Long story short, όπως γίνεται πάντα η πορνοβιομηχανία επέβαλε το φορμάτ του vhs καθώς ήταν η πρώτη που το αγκάλιασε και μετά ακολούθησαν τα στούντιο. Όπως έγινε δηλαδή και με την κόντρα blu-ray και hd dvd πως σκατά το λέγανε.

      Διαγραφή
    9. Κι εγώ νόμιζα ότι υπήρχε από πάντα η γνωστή κασέτα VHS. Κοίτα να δεις τι μαθαίνει κανείς.

      Διαγραφή
    10. Oσο ζεις μαθαίνεις.

      Διαγραφή
  6. Ανώνυμος26/8/13 17:05

    Τράβα γαμήσου,με συγκίνησες!!Τι να πρωτοθυμηθώ!!Το πύραυλο μερέντα που έκανε 100 δραχμές και τότε μου φαινόταν το καλύτερο παγωτό(μετά συνήθισα στους πύραυλους και τα ζαχαροπλαστεία και τώρα απαξιώ να δώσω ενα ευρώ για αυτο),τη κασετα με τον Αστεριξ που μου την είχαν γράψει και μένα το 2001(παίζει να ήταν η ίδια βραδιά),τα κομικς!!Ρε Αλμανακο και λοιπά βγαίνουν ακόμα!Αγοράζω που και που κανένα!!Πρόσεξε να δεις όμως είναι το μικυ μαους,το αλμανακο,το ντοναλτ,το φαντομ ντακ και τα κλασικα!Επίσης ιστορία χωρις Σκρουτζ στο ντοναλντ είναι φαιλ!!
    Ειμαι συνεκινημένος!!Δεν συνεχίζω άλλο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έλα να κλάψουμε όλοι μαζί. Αν μιλάς για περίοδο Χριστούγεννα 2001, εννιά το βράδυ στο Μέγκα, και μάλλον Δευτέρα, την ίδια βραδιά ήτανε (μην μου πεις πώς τα θυμάμαι όλα αυτά, η αδερφή μου είναι χειρότερη, έχει αναμνήσεις από τότε που ήταν δύο χρονών). Τα ξέρω όλα αυτά τα περιοδικά που αναφέρεις κι επίσης υπάρχει το Κόμιξ, αλλά δε θα πάω δεκαοχτώ χρονών μαντράχαλος να αγοράσω τέτοια, εκτός κι αν πω ότι τα θέλω για το ξαδερφάκι μου στο δημοτικό. Και δεν πρέπει να υπάρχουν πολλές ιστορίες με Ντόναλντ με χωρίς Σκρουτζ.

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος26/8/13 17:56

      Μπουχουχουχου!!Ναι χειμώνας ήταν!!Στην αρχή έβγαινε και εκείνος ο τυπάς από το Mega και προλόγιζε το έργο!!!Α' προβολη παίζει να ήταν στην τιβι!!Νομίζω ζούμε ένδοξες στιγμές!

      Γιατί ρε;;Έχω πάρει πολλές φορές και είμαι 20 χρονων μαντράχαλος!!χεχεχε!

      Διαγραφή
    3. Ναι, αλλά εσύ δεν έχεις κανέναν ενδοιασμό, ενώ εγώ έχω κι ένα όνομα στην κοινωνία.

      Διαγραφή
    4. Ανώνυμος26/8/13 18:08

      Μπουχουχουχου!!Ναι χειμώνας ήταν!!Στην αρχή έβγαινε και εκείνος ο τυπάς από το Mega και προλόγιζε το έργο!!!Α' προβολη παίζει να ήταν στην τιβι!!Νομίζω ζούμε ένδοξες στιγμές!

      Γιατί ρε;;Έχω πάρει πολλές φορές και είμαι 20 χρονων μαντράχαλος!!χεχεχε!

      Διαγραφή
    5. Ανώνυμος26/8/13 22:01

      Δε θυμάσαι ρε έναν που έχει το Mega που ασχολειται με ταινιες;;;

      Διαγραφή
    6. Ανώνυμος26/8/13 22:03

      Όχι αυτος ρε καμία σχέση!!Μικρός ήταν!Άμα τον θυμηθώ θα σου πω!

      Διαγραφή
    7. Και τι σχέση έχει αυτός με τη διπλή επανάληψη του σχολίου σου;

      Διαγραφή
  7. Και εγώ κωλόγερος είμαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα έπρεπε να το συνεχίσεις με "Θες να γίνεις μέλος στο μπλογκ μου για τους κωλόγερους, το kwlogeros.blogspot.gr, και να πάρεις μέρος στο πιο hot μπλογκοπαίχνιδο των ΚΑΠΗ";

      Διαγραφή
  8. Πωωωωωωωωω.

    Ένα άλλο παιχνίδι,σαν το Game Boy στο σχήμα,που πατούσες κουμπιά δεξιά κι αριστερά κι έπρεπε να μπουν τα πολύχρωμα κρικάκια μέσα σε κάτι μακρόστενα ματζαφλάρια,το θυμάσαι; Που είχε και νερό μέσα.

    Ή το παγωτό πατούσα;

    Από Τριβιζά θυμάμαι τα "88 ντολμαδάκια". Πρέπει να είχα κι άλλα,βέβαια.

    Το καλοκαίρι αγοράζαμε κάτι βιβλία με ασκήσεις και τις κάναμε με τη μάνα μου (γιατί κι εγώ φυτό ήμουν) και έφεραν όλα τίτλους,όπως: «Χαρούμενες διακοπές»,«Από τη Γ' στη Δ' Δημοτικού» και λοιπά όμορφα.

    Crash και Spyro έπαιζα κι εγώ. Και Pokemon κατά καιρούς.

    Η ΙΟΝ δεν μου άρεσε ποτέ,σε αντίθεση με την KISS,την οποία αγοράζω ακόμη καμιά φορά.

    Ποπο-ποπο-Πολαρέτιιιιιιιιι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό με το νερό το θυμάμαι μόνο μέσα από τα ελεεινά ποστς του 9gag τύπου "αν τα θυμάσαι αυτά ήσουν 90's kid και τα παιδικά σου χρόνια ήταν fuckin' awesome και μπλα μπλα μπλα", αλλά η κουνιάδα σου ισχυρίζεται ότι είχαμε και απ'αυτό.
      Τα 88 Ντολμαδάκια είναι αυτό που λέω το Choose Your Own Adventure. Είχα και διάφορα άλλα που δεν τα θυμάμαι πώς τα λένε.
      Αυτά τα βιβλία πώς τα παρέλειψα, γαμώτη μου; Τα είχα λιώσει τότε. Και γενικά έχω διάφορα πράματα που δεν ανέφερα και μπορούμε να το συνεχίσουμε για δύο χρόνια έτσι.
      Αλλά δε γουστάρεις ΙΟΝ; Με πληγώνεις τώρα, σοκολατίτσα μου. Αφού είσαι η ΙΟΝ Αμυγδάλου μου. Και τέθοια. Όχι;

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος26/8/13 22:02

      Είσαι ελλεινός για το τελευταίο!!Ακους εκει σοκολατιτσα!χαχαχαχαχαχαχαχα!

      Διαγραφή
    3. Την έχω πει και ζαχαρωτουλίνι, κι αυτό νομίζω είναι χειρότερο.

      Διαγραφή
    4. Φυσικά,κριτσινάκι μου,απλώς όταν είναι να μου αγοράζεις σοκολάτα,να μου φέρνεις την Παυλίδης φράουλα. :)

      Διαγραφή
    5. Ναι, καραμελίτσα μου.

      Διαγραφή
    6. Ανώνυμος27/8/13 00:32

      Σκάστε ρε είναι κλειστά τα ζαχαροπλαστεία τέτοια ώρα και έχω να πλακωθώ και με την υπεύθυνη αύριο πάλι!

      Διαγραφή
    7. Μη μας ζαλίζεις τον έρωτα ρε σαπιόγερε.

      Διαγραφή
    8. Καλά σου λέει. Και κομμένα τα γλυκά,θ' ανεβάσεις ζάχαρο και θα σε μαζεύουμε με το κουταλάκι καμιά ώρα.

      Διαγραφή
    9. Κριτσινάκι μου !!!!!!!!!!!!!!
      Ωωωωωωωωωωωω !!!!!!!!!!!!!!!!

      Διαγραφή
  9. Ακόμη έχω τα 250+ τευχη μου απο Μικυ Μαους και Ντοναλντ θαμμένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ δεν τα έχω όλα. Κάποια στιγμή υπέστησαν εκκαθάριση. Ό,τι απέμεινε, τα πιο συλλεκτικά κομμάτια δηλαδή, βρίσκονται στην χαρτόκουτα από το βίντεο. Ειρωνεία, ε; Το βίντεο έχει πεταχτεί, αλλά η κούτα έμεινε.

      Διαγραφή
  10. http://www.youtube.com/watch?v=3B40SDfL0fE
    Για να μην έχεις παράπονο ότι δεν θα ξαναδείς τον Τσάκωνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ. Τώρα δε θα μπορέσω να φάω για μια βδομάδα κι έτσι θα χάσω τα πέντε κιλά που ήθελα να χάσω.

      Διαγραφή
  11. Ανώνυμος27/8/13 13:18

    Μικρέ ένα ήταν το κινούμενο σχέδιο και σε λυπάμε που δεν το πρόλαβες, Area 88.
    Σου μάθανε τη ζωή...
    Επίσης πλην του αλμανάκο (και τα σκατολοΐδια που είναι σε όλες τις εποχές σχεδόν τα ίδια) παίζει να μην θυμάμαι τίποτα άλλο από τα όσα αναφέρεις! Αλλά φταίει ότι δεν ασχολιόμουν με τέτοια, όχι η ηλικία μου. Μπουαχαχαχαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλά, το βράδυ ο Ρασκόλνικωφ κι ο Σνέικ Πλίσκεν είπαν θα σε περιμένουν στο ΚΑΠΗ για χαμομήλια και παρακολούθηση ελληνικής ταινίας στη ΔΤ.

      Διαγραφή
    2. Τι Area 88 ρε του λες του παιδιού? SPIRAL ZONE ΡΕ!

      http://www.youtube.com/watch?v=vzUm_4EXUaI

      Διαγραφή

Ξέρετε, πολλές φορές συμβαίνει τα σχόλια να είναι ακόμη πιο έξυπνα, εύστοχα ή ουσιαστικά από την εγγραφή καθεαυτή. ΟΧΙ ΕΔΩ. Αν σας έρθει καμιά εξυπνάδα, κρατήστε την για τον εαυτό σας.