Σάββατο 7 Μαρτίου 2015

Άλλες 10 μεγάλες μουσικές απάτες της ιστορίας

Κάποια στιγμή θα καταφέρω να γράψω σίκουελ ακόμα και για τον τηλεφωνικό κατάλογο. Για την ώρα, ας δούμε άλλη μια σειρά από καλλιτέχνηδους που περνιούνται από τα fanboys και τους χίπστερ κριτικούς του ίντερνετ τουλάχιστον για Μπετόβεν ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να κάνουν παρέα στη Χαρά Βέρα.
  • Green Day

    Ή και Green Gay, όπως θα τους αποκαλώ εφεξής αν και δεν είναι σωστό να χρησιμοποιούμε τη λέξη gay ως προσβολή και είμαι ένα ομοφοβικό σκουλήκι. Τι έλεγα; Α, ναι, για τους Green Gay, το συγκρότημα που αποκαλείται pop-punk, το οποίο είναι τόσο punk όσο μια κλανιά του Γιαννάκη του Σάπιου μια μέρα που έφαγε φασουλάδα. Το μόνο κοινό στοιχείο με την punk είναι η άρνηση χρησιμοποίησης πάνω από τριών συγχορδιών. Από εκεί και πέρα, η θεματική των ασμάτων της μπάντας του παλουκαριού με το βαμμένο α λα "ο τυπάς απ'τους Cure που δε θυμάμαι πώς τονε λένε" μάτι κινείται γύρω από τη δημοφιλή θεματική του δακρυσμένου αιδοίου, με αποκορύφωμα φυσικά το Good Riddance, το οποίο μέχρι και στον τίτλο είναι τραγούδι του Παντελίδη: Καλά Ξεκουμπίδια. Καλά ξεκουμπίδια λοιπόν και σε σένα, μπάντα-ξεκάρφωμα της τύπισσας που φοράει μπλούζα Iron Maiden με στρασάκια.
  • Radiohead
    Μετά την δεκαετία του '80, της οποίας η επίσημη καύσιμη ύλη ήταν η κόκα, το έδαφος στη δεκαετία του '90 ήταν πρόσφορο για να φτιαχτεί μια πίστα από φώσφορο...εννοώ να ξεπηδήξουν μπάντες μελαγχολικές και κατατονικές. Από αυτές που ο τραγουδιστής τους δεν τίναξε τα μυαλά του στον αέρα, μία από τις πιο δημοφιλείς ήταν οι Radiohead, οι οποίοι έχουν τόση σχέση με τους Motorhead όση ο Ευριπίδης με τον Κοντοπίδη. Εντάξει, κατανοώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που πάσχουν από αϋπνίες, αλλά ακόμα και σε αυτόν τον τομέα δεν είναι οι πρωτοπόροι κι αβανγκάρντ που νομίζουν ότι είναι όταν την παίζουν κοιτώντας τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Λίγη ακουστική κιθαρίτσα, λίγο πιανάκι και πολύ τουπέ χιλίων καρδιναλίων. Επίσης: όποιος καλλιτέχνης ξαναπεί ότι μισεί τη μεγαλύτερή του επιτυχία (Creep), καταδικάζεται να δουλέψει για δέκα χρόνια ως στυλίστας της Lady Gaga.
  • REM
    Μια απ'τα ίδια με τους Ραδιοκέφαλους, με τη διαφορά ότι έσκασαν μύτη καμιά δεκαριά χρόνια νωρίτερα, όταν ο πολύς κόσμος ήταν απασχολημένος με το να φοράει σκισμένα καλσόν και παρδαλές μπαντάνες στην περμανάντ-αϊτοφωλιά του, κι έτσι έχουν το έξτρα χίπστερ-street-cred ότι δεν τους ήξερε ο κόσμος πριν γίνουν μέινστριμ. Γουατέβερ. Αν κάτι που δεν το κάνει ο πολύς κόσμος γίνεται αυτομάτως καλό, τότε ας αρχίσουμε όλοι να καβαλάμε μονόκυκλα. Οι REM χαρακτηρίζονται από άχρωμες κιθάρες και γενικότερα ενορχηστρώσεις που θα ζήλευε ο Μπλιάχτσικας, στίχους που νομίζουν ότι λένε κάτι αλλά καταλήγουν σαν τις προσπάθειες του ΠΑΟΚ να ξεκολλήσει απ'την τέταρτη θέση, και φωνητικά που αν είχαν λίγη περισσότερη μύτη ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου με τον Μπομπ Ντίλαν θα τους έκαναν μήνυση για τα πνευματικά δικαιώματα. Με αποκορύφωμα φυσικά το τραγούδι που πολύ εύστοχα ο Χωστήρας είχε κάποτε παραφράσει σε "Losing My Virginion", γιατί μόνο αγάμητη πρωτοετής φοιτήτρια απ'την επαρχία θα μπορούσε να γουστάρει αυτό το πράμα.
  • Muse

    Αν είσαι Βρετανός ροκάς (προσέξτε τη διαφορά απ'το "μεταλάς" γιατί θα πέσουν οι Μπλακ Σάμπαθ και θα μας πλακώσουν) τότε αποστολή σου είναι να είσαι όσο πιο pretentious πάει (βρείτε την καταλληλότερη ελληνική απόδοση της λέξης και κερδίστε μια καφετιέρα). Εκεί που οι Radiohead πάνε να πετύχουν το αποτέλεσμα μέσω του υπναλέου μινιμαλισμού, οι Muse ακολουθούν τον ακριβώς αντίθετο δρόμο με υπερβολικές φιοριτούρες και "ατμοσφαιρικές" τσιριτσάντζουλες. Το αποτέλεσμα δε θα έλεγα ακριβώς ότι είναι κακό, υπερβολικά βαρύ για τα γούστα μου ίσως, σαν το ιμάμ μπαϊλντί. Αλλά για μια μπάντα που έχει τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της, θα περίμενες ότι θα επέλεγε να συσχετίσει το όνομά της μόνο με αναλόγου καλλιτεχνικού επιπέδου εγχειρήματα. Η σειρά ταινιών με τον γυαλιστερό βουρκόλακα, τον άτριχο λυκάνθρωπο και την κρυόκωλη που προσπαθεί να διαλέξει ανάμεσα στους δύο όχι απλώς δεν ανήκει σε αυτά, αλλά δρα σαν μαύρη τρύπα, πιο μαύρη κι απ'το μουνί της Κρίστεν Στιούαρτ, που ρουφάει την αξιοπρέπεια όποιου συσχετιστεί μαζί της. Συγνώμη, παίδες. Νεξτ τάιμ.
  • Dream Theater
    Γουάου! Οι τύποι είναι θεοί, είναι απίστευτοι, ξέρουν εκατόν οχτακόσια κιλά μουσική θεωρία, είναι όλοι τους απόφοιτοι του Berkley College of Music fuck yeah και από την ώρα που ξεκίνησα να γράφω αυτή την πρόταση τα αρχίδια μου δεν έχουν σταματήσει να κουνιούνται. Οκ, οι τύποι ξέρουν να παίζουν τα όργανά τους σε ρυθμό που τα πιστόνια της Μπουγκάτι Βέιρον σκύβουν ντροπιασμένα το κεφάλι γιατί δεν μπορούν να ακολουθήσουν. Ε, και; Πριν γονατίσουμε όλοι ομαδικώς για να τους πάρουμε πίπα, ας σκεφτούμε έναν μάγειρα που σε κάθε φαγητό που φτιάχνει ρίχνει τρία κιλά μπούκοβο. Τρώγεται αυτό το πράμα; Όχι; Αυτό ακριβώς! Οι Dream Theater, προκειμένου να δείξουν πόση μουσική ξέρουν κι ότι το πουλί τους είναι totally πάνω από 20 εκατοστά, ξεχνάνε το πιο σημαντικό πράμα: να κρατάνε την ισορροπία. Αναμεταξύ των εναλλασσόμενων τέμπων-time signature-σόλο πλήκτρα-σόλο κιθάρα-σόλο ocarina of time, το αποτέλεσμα είναι τόσο κρύο κι άψυχο λες κι έχει γραφτεί από αλγόριθμο, κάτι που επιβεβαιώνει την υποψία πολλών ότι ο Πετρούτσης είναι παιδί του Στίβεν Χώκινγκ με τον R2D2.
  • The Doors

    Κάποιος, κάπου, κάποτε, είχε παραλληλίσει τους Doors με τους Nirvana, και για να χρησιμοποιώ εγώ αυτόν τον παραλληλισμό δεν τον χρησιμοποιώ σαν κομπλιμέντο. Οκ, αν κάτι σώζει σε γενικές γραμμές τη μουσική των Πόρτες, Πλακωτό και Φεύγα, αυτό είναι τα πλήχτρα του Ρέι Μανζάρεκ, τότε που η φαρφίσα δεν είχε ακόμα αυτοεξοριστεί στο πανηγύρι της Πέρα Κλανούλας. Κατά τ'άλλα, ο Μόρισον, όπως κι ο Κομπέης, αποτελούσε τον τύπο εκείνο του ομορφόπαιδου, λίγο αξούριστο, λίγο μελαγχολικό, λίγο που'χει πάρει το στραβό το δρόμο, που γουστάρουν πολύ μια κατηγορία γκόμενες που σήμερα φοράνε διχτυωτά γάντια και ίδια απόχρωση makeup με την Corpse Bride. Και δε θέλει και πολύ να δεις από πού ξετρύπωσε το στιλ ερμηνείας του ο Κομπέης: ίδια κατάθλα, ίδια μισοφαγωμένη εκφορά του λόγου, ίδιοι στίχοι που προσπαθούν να πουν κάτι και τελικά δε λένε τίποτα. Το πλήρες μέγεθος του ψώνιου του Τζιμάκου φαίνεται στο The End, ένα τραγούδι που κρατάει 12 λεπτά. Αν το τραγούδι σου κρατάει δώδεκα λεπτά, τότε κάνεις περίληψη και κρατάς το ρεζουμέ. Έκθεση τρίτης λυκείου. Εγώ θα σας τα λέω όλα;
  • Santana
    Ανάμεσα στα μεγάλα ονόματα της κιθαριστικής ιστορίας, θα συναντήσει κανείς ανθρώπους που άλλαξαν τον τρόπο που βλέπουμε το όργανο, όπως ο Τζίμι Χέντριξ, ο Τζίμι Πέιτζ, ο (πείτε το μαζί μου!) Έντι Βαν Χέιλεν και το δίδυμο Ντάουνινγκ-Τίπτον (για περισσότερα απευθυνθείτε στον Φίδη). Επίσης, για το λόγο ότι πρέπει να συμπληρώσουμε την ποσόστωση των Λατίνων αλλιώς οι loco cabron hijos de puta θα πέσουν να μας φάνε, είναι ο Σαντάνας. Κάποιοι λένε ότι αν παίξεις ανάποδα τους δίσκους του θα ακουστούν Σαντανιστικά μηνύματα, αλλά αν τους ακούσεις κανονικά το μόνο που ακούγεται είναι τα ίδια που θα έπαιζε ο Έρικ Κλάπτον αν τη μάνα του τη λέγανε Μαρία-Βερόνικα Ροντρίγκεζ Ντε Λα Στραπόν. Όπως όμως και με τους Muse, αυτό που εκπαραθυρώνει τον Σαντάνα από κάθε αξίωση σοβαρότητας είναι οι συνεργασίες που έκανε, όντας απεγνωσμένος για να πληρώσει τον ντίλερ του, με υψηλής καλλιτεχνικής αξίας ονόματα όπως κάποιος Rob Thomas και κάποιος...μπρρρ...Chad Kroeger.
  • Linkin Park
    Αγαπημένο άκουσμα σε όλα τα γυμνάσια από το 2000 έως και σήμερα, όπου κάποια παιδάκια που συνήθως έτρωγαν ξύλο σε όλο το δημοτικό επιλέγουν να κάνουν την επανάστασή τους και να μην ακούνε Tus, οι Linkin Park δεν ξέρουν ακριβώς κι οι ίδιοι τι είναι; Είναι ροκ; Είναι νιου μέταλ; Είναι ποπ με κάπως πιο αγριεμένες κιθάρες; Είναι Χατζηγιάννης με μια πρέζα από φωνητικά του πώς-τον-λένε από τους Σλίπνοτ; Είναι όλα αυτά μαζί και τίποτα απολύτως ταυτόχρονα; Εσύ αποφασίζεις. Εν πάση περιπτώσει, έχω μια πούτσα τόση-κι αυτό το λογοπαίγνιο χρησιμεύει ακριβώς για να καταδείξει το ότι οι Λίνκιν Παρκ ανήκουν στο γυμνάσιο. Αφού ο ακροατής ξεμπερδέψει με το γυμνάσιο, οι πιθανότητες είναι ότι είτε θα ανακαλύψει τους Μέιντεν και θα νομίσει ότι έγινε σατανιστής, ή ότι θα παρατήσει κάθε προσπάθεια να κρυφτεί και θα το γυρίσει απροκάλυπτα στον Κοργιαλά. Αν παρ'όλα αυτά δείτε άτομο άνω των 20 που εξακολουθεί να ακούει Λίνκιν Παρκ, ειδοποιήστε το Άμπε Λαλέ και το Χαμόγελο του Χαζού.
  • System of a Down

    Ή αλλιώς "αν οι U2 είχαν γεννηθεί στην Αρμενία". Οκ, οι Σύστεμ μπορεί να μην έχουν βγάλει κάτι τόσο υπέρμετρα ξενέρωτο όσο το One (αλλά έχουν βγάλει). Παρ'όλα αυτά, η διαρκής σταυροφορία τους για τη γενοκτονία των Αρμενίων ή για οποιοδήποτε άλλο ζήτημα μουσκεύει βρακάκι η κάθε τυχαία Κνίτισσα τους θέτει στην ίδια θέση. Όσο για την ταμπακιέρα, δηλαδή το μουσικό άσπεκτ του θέματος, δεν μπορούν να αποφασίσουν αν στο ίδιο τραγούδι θα βαράνε πανκ συγχορδίες μέχρι να πιάσουν φωτιά τα δάχτυλα του κιθαρίστα, ή αν θα παίζουν μελωδικές μελωδίες λες και είναι οι Φλήτγουντ Μακ, ή αν θα ξεκουρδίσουν την κιθάρα και θα την πετάξουν απ'τη σκάλα για να δουν τι νότες θα βγάλει. Αυτή η μουσική σχιζοφρένεια, σε συνδυασμό με την ψυχιατρική σχιζοφρένεια του Σερτζ Τανκιάν που δεν ξέρει αν προτιμά να παριστάνει τον Καζαντζίδη, τον Ντέιβιντ Κάβερντειλ ή τον Κρόνος, καθιστούν τη μπάντα κατάλληλη για τροφίμους του Δαφνίου, της Σταυρουπόλεως και του Άρκαμ.
  • The Beatles
    ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΙΕΡΟΣΥΛΟΣ; ΟΙ ΜΠΗΤΛΕΣ ΚΑΘΟΡΙΣΑΝ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ! ΟΙ ΜΠΗΤΛΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΕΙΣ ΚΙ ΑΠ'ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ! ΑΠΑΝΩ ΤΟΥΥΥΥ! Πίσω, ζαγάρια. Αφήστε με να εξηγηθώ. Οκ, αναγνωρίζω την τεράστια επίδραση που είχαν οι Μπήτληδοι στην πορεία της ροκ μουσικής, αλλά ας μην το παραχέσουμε. Κατ'αρχήν ο Τζον Λένον ήταν το μεγαλύτερο αρχίδι της μουσικής ιστορίας μέχρι να βγει ο Λαρς Ούλριχ. Έχεσε τους συνεργάτες του για να κάνει το χατήρι της Μποχλάδως. Το βασικό όμως είναι ότι οι τύποι ξεκίνησαν την καριέρα τους τραγουδώντας χαζοτραγουδάκια για χαζογκόμενες. Love love me do, you know I love you. Οκ, τέτοιο ήταν το πνεύμα της εποχής, αλλά αυτό δεν αλλάζει ότι οι τύποι ήταν οι One Direction της εποχής τους. "Ναι, αλλά μετά σοβαρεύτηκαν!". Ε...όχι. Απλά αντί για χαζογκρουπίτσες, το έριξαν στο LSD. Γιατί αν κάποιος προσπαθήσει να με πείσει ότι τραγούδια όπως το Lucy in the Sky ή το I Am The Walrus δε γράφτηκαν υπό την επήρεια ναρκωτικών, θα αρχίσω εγώ τα ναρκωτικά. Σημαντικοί; Ναι. Μουσικοί μεσσίες; Νοτ σο ματς.
Αυτά, και να προσέχετε μην κλάψετε όταν οι άγγελοι αξίζει να πεθάνουν.

23 σχόλια:

  1. είχα κάνει τόσο εύστοχη παρατήρηση; Έχω γράψει τέτοια ιστορία και δεν το θυμάμαι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχουν περάσει χρόνια. Κάτι τα ναρκωτικά, κάτι η γεροντική άνοια, λογικό να μη θυμάσαι.

      Διαγραφή
    2. ονομάζεται "τεράστιος όγκος επικής γραφής που είναι δύσκολο να αποτιμηθεία ακόμα κι από ένα εγκέφαλο με τόσα τεραμπάιτ μνήμης που το άηφον μου κανε πρόταση να με τσιπώσει και να με στείλει νάσα". Αυτό με το αλτσχάιμερ είναι αποκύημα μιας γκόμενας που δεν ήξερα πως τη λένε και τη φώναζα "ρε συ"

      Διαγραφή
    3. Αφού δεν της έκανες "ψιτ" πάλι καλά.

      Διαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλα αυτά ειναι πταίσματα...μπροστά στη μεγαλύτερη μουσική απάτη που στήθηκε ποτέ και πολλοί πήγαν να αντιγράψουν το know-how...

      Τhe Sex Pistols...

      Κάθε φορά που γίνεται επανέκδοση (περίπου 20191 φορές ως τώρα και 219191 φορές μέχρι να διαβάσει κάποιος αυτό το σχόλιο) του ενος και μοναδικού δισκου που καταφέρανε να βγάλουνε (δαγκώνοντας όποιον είχε δισκογραφική υπό την καθοδήγηση του Μαλκομ ΜακΛάρεν) ο πεθαμένος πλέον Μάλκομ, χαμογελά από τον τάφο του...και χαίρεται που παρά τα όσα αντίθετα υποστηρίζει ο Τζόνι ο Σάπιος, έχει γίνει ο μαθητής που ξεπέρασε τον δάσκαλο...

      Και για να πω και μια εγχώρια απάτη μεγατόνων, αυτή δεν ειναι άλλη από τον Βασιλάκη τον Μυτόγκα που πρώτος καβάλησε το νόημα της "αλλαγής" με τέτοια επιτυχία...Ό άνθρωπος ειναι ο ορισμός του "ΔΕΝ μπορώ να συνθέσω σε κανένα απολύτως επίπεδο κάτι δικό μου".

      Υ.Γ: Ναι γεια σας...θελω να γραφτώ στο μουσικό σχολείο σας...για να μάθω να παίζω όπως ο Iommi, ο Smith, o Μurray κ.α. (σ.σ που ήταν αυτοδίδακτοι). Κάπου-κάποιος που κάποτε θα προσπαθεί να σε πείσει ότι μόνο άμα έχεις "φοιτήσει" είσαι και μουσικός...

      Διαγραφή
    2. Α και που σαι...Για τους Μπιτλιδες θα διαφωνήσει σίγουρα ο Λέμμι...και ξέρεις...ποτέ μα ποτέ μην τα βάζεις με τον Λέμμι...

      Διαγραφή
    3. Για τους Πίστολες τα είχαμε πει και την άλλη φορά. Εγώ δεν κατάλαβα στη φάση με τον Σάπιο ποιος είναι ο μαθητής και ποιος ο δάσκαλος.
      Υ.Γ. Η μουσική δεν είναι μηχανολογία. Άμα δεν το έχεις μέσα σου, τότε όσο και να το "σπουδάσεις" παπάρια θα κάνεις.

      Διαγραφή
    4. Διαφωνώ. Οι οπαδοί των pistols ήταν χειρότεροι από το συγκρότημα.

      Διαγραφή
    5. Σαπιος μαθητης...Μαλκομ, δάσκαλος...Ο Σάπιος έβριζε τον Μάλκομ...οτι δν ηταν ετσι οπως τα λεει η φαση με τους Πιστολς, αλλά τελικά ξεπέρασε και τον ίδιο τον Δάσκαλο Μάλκομ που κάποτε έβριζε.

      Διαγραφή
    6. Μάλιστα. Και τώρα θέλω να μου εξηγήσεις τι εννοούσε ο πρόεδρος του Εδεσσαϊκού.

      Διαγραφή
  3. Για αυτό ρώτα καναν Συριζαίο...θα ξέρει καλύτερα να σου εξηγήσει...μιας και δεν απέχουν πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μην ξεχνάμε ότι κάποια "ροκ" συγκροτήματα τύπου Muse έχουν αυτήν την εκνευριστική φωνή την ψιλομελαγχολική, άχρωμη, άψυχη και ατάλαντη (ναι, η φωνή είναι ατάλαντη). Και αυτό χειροτερεύει ακόμα περισσότερο τα ήδη σκατοτράγουδά τους.

    Οι Μπίτληδες μπορεί να είχαν επίδραση στη μουσική και αυτό το αναγνωρίζω, αλλά η μουσική τους είναι επιεικώς για τον πέοντα.

    Εμένα οι Πόρτες μ' αρέσουν.
    Όπως επίσης και το Papercut των Linkin Park και ο πρώτος δίσκος των Σύστεμ. Όχι πως είναι κάτι ιδιαίτερο αλλά έχουν το χαβαλέ τους, ακούγονται ευχάριστα.

    Σε αυτό με τη διάρκεια των λεπτών έχεις άδικο. Γρήγορα παραδείγματα:
    Rime of the ancient mariner
    Keeper of the seven keys
    And then there was silence

    Αυτά και να προσέχετε μην ακούσετε REM και στο καπάκι U2 και ψοφήσετε από δόσεις ανωτερίλας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάτσε ρε μαλάκα. Όταν οι Μέιντεν γράφουν 10 λεπτά τραγούδι, είναι σαν να σου απαγγέλλουν την Ιλιάδα ενώ ταυτόχρονα σου ανοίγουν τη σούφρα με τη μέθοδο της μεταλλικής δισολίας. Ο καντήφλας ο Μόρισον γράφει 10 λεπτά τραγούδι κι είναι "τρεις το μούτσο κλαίγανε".

      Διαγραφή
  5. Οι Λίνκιν Παρκ ήταν το συγκρότημα που άκουγαν οι γκόμενες για να γίνουν αποδεκτές από την ανδροπαρέα στο Γυμνάσιο.
    Όσο για τα άλλα, εγώ συμπαθώ τους Σύστεμ. Δεν είναι ότι παράγουν αριστουργήματα, αλλά αυτό το διπολικό που βγάζει ο Τανκιάν έχει το χαβαλέ του. Δε θα τους αποκαλούσα "μέτα먨, ούτε θα τους έκανα σύγκριση με συγκροτήματα του είδους. Άντε να τους πω "χαβαλετζίδικο hard rock". Κι οι Doors είναι συμπαθητικοί, το ίδιο κι ένα δυο κομμάτια των Green Day και του Σαντάνα.
    Όλα τ' άλλα τα θεωρώ λίγο ως πολύ υπερεκτιμημένα. Αλλά, να σου πω κάτι; Μπορούμε άνετα να μην επιλέξουμε να τα ακούσουμε! Όχι πάντα, αλλά μπορούμε. Πάλι καλά να λες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οκ, χαβαλέ έχουν ενίοτε, αλλά μου τη δίνει ώρες ώρες γιατί τη βλέπουν πολύ "self-righteous suicide". Ο Σαντάνας είχε περισσότερο rock cred πριν ξεπουληθεί στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας και βγει να παίξει με κάτι Τσαντ Κρούγκερ.

      Διαγραφή
    2. Εγώ συμπαθώ τον παλιό Σαντάνα, ωσάν καλή χιψστερού.

      Διαγραφή
  6. τους ξεφτιλισες ολους και καλα εκανες. ακουγα κι εγω αυτα τα συγκροτηματα παλια και περασε καιρος για να καταλαβω οτι ηταν σαπια και μουφες. βασικα το ποστ σου με εκανε να σιγουρευτω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. μεγαλη παραλειψη : coldplay

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ήταν στο πρώτο άρθρο. Πάνε στην κορυφή της ανάρτησης και πάτα εκεί που γράφει "σίκουελ".

      Διαγραφή
  8. Εγώ πιστεύω πως κάποια συγκροτήματα και κάποιους καλλιτέχνες θα πρέπει να τους σκοτώνουμε πριν καταλήξουν σαν τον καρακγιοζοεβραιο των Kiss...(Billy Corgand I am looking at you)... στο επόμενο sequel να βάλεις και τους αμερικάνους Coldplay

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιατί δε διαβάζει κανείς σας το πρωτότυπο; Οι Coldplay έχουν ήδη μπει στην πρώτη ανάρτηση.

      Διαγραφή

Ξέρετε, πολλές φορές συμβαίνει τα σχόλια να είναι ακόμη πιο έξυπνα, εύστοχα ή ουσιαστικά από την εγγραφή καθεαυτή. ΟΧΙ ΕΔΩ. Αν σας έρθει καμιά εξυπνάδα, κρατήστε την για τον εαυτό σας.