Σάββατο 30 Απριλίου 2011

May I have a cup of tea, please?

Αγαπητοί μου αναγνώστες, χθες γύρισα από την ξενιτειά.
Με αυτή τη βαρύγδουπη δήλωση θα φαντάζεστε ότι πήγα για ανθρακωρύχος στην Κίνα ή με φυλάκισαν Ταλιμπάν αντάρτες και με βασάνιζαν επί μέρες για να τους αποκαλύψω κρατικά μυστικά ή ότι πήγα Gastarbeiter στη Γερμανία όπως ο παππούς μου.
Η μαύρη αλήθεια βέβαια είναι ότι πήγα πέντε μέρες εκδρομή στο Λονδίνο με την τάξη από τα αγγλικά.
Ίσως να πικραθήκατε που δε με βασάνιζαν επί μέρες οι Ταλιμπάν για να τους αποκαλύψω κρατικά μυστικά, αλλά, πρώτον, δεν ξέρω κρατικά μυστικά, και δεύτερον, εύχομαι να το βρείτε από τους Ταλιμπάν αυτό που ευχόσαστε για μένα.
Όπως έλεγα λοιπόν, χθες γύρισα από το Λονδίνο. Και φυσικά, δεν γίνεται να μην κάνω μια αναλυτική περιγραφή αυτής της πόλης. Βάλτε στο Media Player να ακούγονται Rolling Stones, Phantom of the Opera ή, αν είστε πολύ καμένοι, τις βρετανικές συμμετοχές στη Eurovision, πάρτε χλιαρή μπύρα και βραστό αγριογούρουνο με σάλτσα μέντας και ξεκινάμε:

  • Κατ'αρχήν, δεν είναι αλήθεια ότι βρέχει συνέχεια στο Λονδίνο. (Πάντως είναι αλήθεια ότι οδηγούν από τα αριστερά, ότι έχουν κόκκινα διώροφα λεωφορεία, ότι το Βρετανικό μουσείο έχει τα μάρμαρα του Παρθενώνα και ότι οι άνθρωποι αναπνέουν).
  • Κάτι άλλο που είναι αλήθεια είναι ότι το φαγητό είναι απαίσιο. Εντάξει, δεν έφαγα και τηγανητά σκατά με σάλτσα από σπέρμα γκέι Άγγλου, αλλά τα McDonalds ήταν ακόμη χειρότερα από τα ελληνικά, η Pizza Hut είχε πάνω ένα πράγμα σαν λουκάνικο που δεν τρωγόταν και φάγαμε κανένα δεκάλεπτο να προσπαθούμε να το βγάλουμε (απέκτησε το παρατσούκλι "σκυλοτροφή" και πραγματικά στην Ελλάδα μόνο ως τέτοια θα πωλούνταν), το πρωινό πρόσφερε εκχύλισμα μαγιάς (μπλιαχ) και black pudding, το οποίο κατάλαβα τι είναι μόνο με τη βοήθεια της Wikipedia και ευχήθηκα να μην το είχα ψάξει ποτέ, ενώ τα μόνα που τρώγονταν ήταν τα Haagen Dazs και τα Burger King, τα οποία βέβαια την επόμενη μέρα ήρθαν σε διένεξη με το έντερό μου-και νίκησαν. Εικάζεται δε ότι ο Τζέιμι Όλιβερ δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο, αλλά προπαγάνδα των βρετανικών μέσων προκειμένου να μας πείσουν ότι υπάρχουν καλοί μάγειρες στη Βρετανία.
  • Οι τρεις κύριες φυλετικές ομάδες στο Λονδίνο είναι οι μαύροι, οι Πακιστανοί και οι γκέι. Τους πρώτους τους συναντά κανείς κυρίως ως σεκιουριτάδες, οδηγούς κόκκινων διώροφων λεωφορείων, ρεσεψιονίστς και ταμίες. Οι δεύτεροι ευδοκιμούν στα ταχυφαγεία της πόλης που φιλοξένησε χθες το "γάμο του αιώνα" (θα αναφερθώ σε αυτό αργότερα). Φαίνεται με τους Πακιστανούς γίνεται ότι και με τους Έλληνες: αφού τελειώσουν εδώ τη βασική εκπαίδευσή τους, τους πηγαίνουν στο Λονδίνο για μετεκπαίδευση. Τους τρίτους, αν είστε τυχεροί, θα τους δείτε να καβαλιούνται στο διπλανό ταξί από εσάς (όπως συνέβη με εμένα). Αν δε είστε πολύ τυχεροί, θα σας την πέσουν κιόλας (όπως συνέβη στον καθηγητή μου)(Άγγλους πέντε-έξι είδαμε, και οι δύο ήταν ο Γουίλιαμ και η Κέιτ σε αφίσα).
  • Τα μουσεία των Βρετανών δεν έχουν καμία σχέση με τα ελληνικά. Κατ'αρχήν, εκεί δεν πληρώνεις δέκα ευρώ είσοδο για να δεις πέντε ξασπρισμένα σπασμένα μάρμαρα, αλλά τα βλέπεις δωρεάν. Τα μουσεία Επιστημών και Φυσικής Ιστορίας είναι όλα τα λεφτά, αλλά το προσωπικό αγαπημένο μου ήταν τα κέρινα ομοιώματα της Madame Tussaud. Είχαμε την ευκαιρία να βγούμε φωτογραφία κάνοντας καραγκιοζιλίκια με τη Μέρκελ, τον Μπους και τον Χίτλερ, αλλά και με τη Μπιγιονσού-ήταν σαν αληθινή (όλοι ήταν) και με το ζόρι κρατήθηκα να μην της πιάσω τον κώλο γιατί εκτός των άλλων είμαι και τζέτλεμαν τρομάρα μου.
  • Στους σταθμούς του υπόγειου μπορούσε κανείς να βρει μουσικούς, οι οποίοι μάλιστα είχαν άδεια και έπαιζαν νόμιμα, και πληρώνονταν με τα φιλοδωρήματα που έριχναν οι επιβάτες. Στη γέφυρα του Γουέστμινστερ, επιπλέον, υπήρχαν και παγωτατζήδες, ψήστες με λουκάνικα, φουντούκια και καραμελωμένα κρεμμύδια (που ήταν επίσης νόμιμοι και με άδεια) και παπατζήδες (αυτοί μάλλον δεν ήταν).
  • Ο υπόγειος είχε ατελείωτες σκάλες-για αυτό βέβαια φταίει ότι περνάει κάτω από το ποτάμι. Επίσης, στις πέντε η ώρα γινόταν κυριολεκτικά της παλαβής (πάντως δεν έκαναν διάλειμμα για τσάι), καθώς όλοι σχολούσαν από τις δουλειές τους και είχαμε στριμωχτεί δέκα Έλληνες στην ίδια είσοδο στην άκρη του βαγονιού-και δεν ήταν το κλασικό ελληνικό που όλοι κάθονται μπροστά στην πόρτα και δεν πηγαίνουν μέσα έτσι γιατί βαριούνται, αλλά δεν υπήρχε χώρος να πας μέσα! Φανταστείτε μόνο τέτοιο σκηνικό στο μετρό της Αθήνας. Θα πήγαιναν όλοι οι Ελληναράδες γιούργια στον ταβλά με τα κουλούρια να μπουν μέσα πριν βγουν οι από μέσα και δε θα βγαίναμε ποτέ.
  • Εκτός από χαρά των γκέι, το Λονδίνο είναι και χαρά των πορνιδίων. Εκεί που οι Έλληνες κρυώναμε και κουμπώναμε τα μπουφάν, βλέπεις γύρω τριγύρω κάτι τσουλιά με το ξώβυζο, το ξώπλατο και το ξέκωλο να κυκλοφορούν σαν να ήταν Ελληνίδες σε μπουζουκομάγαζο! Και να πεις ότι ήταν τίποτα ωραίες, αρχίδια! Η κυτταρίτιδα μέχρι τον αστράγαλο ήτανε! (όχι, σας ορκίζομαι, δε με επηρέασαν οι γκέι!)
  • Και φτάνουμε στο γάμο του αιώνα...Μόνιμο θέμα συζήτησης επί μέρες, ακόμη και ο Πακιστανός από το μίνι μάρκετ σχολίασε ότι ο Γουίλιαμ και η Κέιτ δεν είναι ωραίο ζευγάρι, αλλά αυτός με την Κέιτ είναι, όπως και ο καθηγητής μας με την Κέιτ. Τα μαγαζιά ήταν σημαιοστολισμένα, παντού βλέπαμε κάμερες και ανταποκριτές, ενώ, επειδή μέναμε στο Park Plaza που είναι παραδίπλα από το Αβαείο του Γουέστμινστερ, φτάσαμε στο αεροδρόμιο οκτώ η ώρα το πρωί για την πτήση που έφευγε στις δώδεκα, επειδή πιο μετά θα έκλειναν όλοι οι δρόμοι και δε θα μπορούσαμε να φύγουμε. Αλλά ακόμη και στο αεροδρόμιο, είχαν βάλει οθόνη και έδειχναν σε απευθείας μετάδοση το γάμο!
  • Αυτή η Ελισάβετ δε θα πεθάνει ποτέ;
  • Τι βρήκε το πορνίδιο στον καράφλα, εκτός πιθανότατα του ότι θα γίνει βασιλιάς μόλις τα κακαρώσει η Ελισάβετ (σιγά μην προλάβει ο Κάρολος να γίνει βασιλιάς, αλλά και να προλάβει, με τέτοια σκατόφατσα που έχει, δε θα τον θέλουν οι Άγγλοι-που δεν είναι τόσο χαϊβάνια όσο εμείς που ψηφίσαμε Γιωργάκη);
  • Η τελευταία μέρα είχε περιήγηση στα Harrods, στα οποία τα πάντα ήταν πανάκριβα αλλά τα βιβλία είχαν οκτώ λίρες το ένα και έπαιρνες τρία-πλήρωνες δύο, και ψώνια σε οδούς Oxford και Regent, όπου νιώθω ότι κατάλαβα την ευχαρίστηση που βιώνουν οι γυναίκες όταν ψωνίζουν (ναι, όντως, με επηρέασαν οι γκέι, αλλά πιστεύω ότι σε μία-δύο μέρες και με κατάλληλη θεραπευτική αγωγή θα μου περάσει)-βέβαια η αλήθεια είναι ότι δεν πήγα στο Λονδίνο για να καταλήξω να πάρω πουκάμισο από τα H&M, αλλά άστο να πάει στο διάλο.
  • Το πήρα απόφαση: θα πάω για μεταπτυχιακό στο Λονδίνο-το φαγητό βέβαια, όπως είπαμε, δεν τρώγεται, αλλά θα μάθω να μαγειρεύω-όπως λένε, στις γυναίκες αρέσουν οι άντρες που μαγειρεύουν.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας την πέσει κανένας γκέι Άγγλος.

4 σχόλια:

  1. Τι φοβήθηκες να πιάσεις τον κώλο της Μπιγιονσέ ; Μην τυχόν σε χαστουκίσει. Αφου δεν πρόκειτε ποτέ να τον πίασεις στα αλήθεια γιατί όχι σε κέρινο ;

    Αγνά αισθήματα βρήκε η Κέιτ στον Ουίλιαμ. Είμαι σίγουρος πως δεν την ενδιαφέρουν τα πλούτη και τα παλάτια.

    Άντε και του χρόνου να σας πάνε στις Μαλβίδες (όπως είπε γνωστό μοντέλο) και όχι Μαλδίβες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το "δεν πρόκειται" εσύ το λες...(αν και εδώ που τα λέμε, τόσο αληθινή που φαινόταν παίζει κι αυτό που λες) Όσο για την Κέιτ, κάτι μου λέει ότι θα επαληθευτεί το γνωστό άσμα "Βρήκαν πλούτη, μεγαλεία, μα καρδιά δε βρήκανε"!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συμφωνώ με τον προλαλήσαντα ότι έπρεπε να πιάσεις τον κώλο της Μπιγιονσού-είσαι πολύ φλώρ...τζέντλεμαν θέλω να πω, τελικά. Ώστε ήσουν στο Λονδίνο τις ημέρες του βασιλικού γάμου; Ο Thomas the barbarian έπρεπε να κλέψει την παράσταση!
    Υ.Γ. Καλή ανάρρωση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τώρα κατάλαβα γιατί δεν την χούφτωσα...οι γκέι φταίνε! (όπως και για κάθε τι στο σύμπαν άλλωστε)...Δυστυχώς, εμείς φεύγαμε όταν γίνονταν οι βασιλικοί γάμοι, κι έτσι δεν πρόλαβα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ξέρετε, πολλές φορές συμβαίνει τα σχόλια να είναι ακόμη πιο έξυπνα, εύστοχα ή ουσιαστικά από την εγγραφή καθεαυτή. ΟΧΙ ΕΔΩ. Αν σας έρθει καμιά εξυπνάδα, κρατήστε την για τον εαυτό σας.