Η ποπ δεν είναι ο σατανάς

OK. Για άλλη μια φορά κάνω το δικηγόρο του διαβόλου (καταλάβατε; Έκανα λογοπαίγνιο με το "σατανάς" του τίτλου και...καλά, ξεχάστε το). Ξέρω ότι μετά από αυτό θα χάσω τουλάχιστον τους μισούς μου αναγνώστες, αλλά πρώτα θα το διαβάσετε όλο, θα δείτε αν αυτά που λέω έχουν μια λογική, κι αν ακόμα πιστεύετε ότι δεν τα λέω καλά, ελάτε και σπίτι μου αν θέλετε και βάλτε ένα κομμένο κεφάλι αλόγου στο κρεβάτι μου. Μόλις βγείτε από το αεροδρόμιο, κόψτε το δεύτερο χωράφι δεξιά, και θα βρείτε έναν ερημίτη. Θα τον ρωτήσετε πού ζει ο ψηλός, ξανθός, πλούσιος και επιτυχημένος μπλόγκερ που λέγεται Thomas the Barbarian. Κι αν με βρείτε, τα ξαναλέμε.
Κατ'αρχάς, ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Τι ακριβώς σημαίνει ποπ; Θα σας πω εγώ τι σημαίνει. Ποπ είναι μια σύντμηση της αγγλικής λέξης popular, η οποία σημαίνει δημοφιλής. Άρα ποπ είναι ο δημοφιλής. Και με αυτή τη σημασία της λέξης, μπορούμε άφοβα να πούμε ότι οι Led Zeppelin και οι Rolling Stones ήταν οι ποπ καλλιτέχνες της εποχής τους.
Όχι, κάτσε, μην κλαις ακόμα, σου έχω και καλύτερο! Ο Μότσαρτ κι ο Μπετόβεν έγραφαν την ποπ μουσική της εποχής τους!

Τα τελευταία είκοσι τουλάχιστον χρόνια, βέβαια, η ποπ έχει αποκτήσει την έννοια, όχι τελείως άδικα, του "εύκολα, σαχλά τραγουδάκια από ατάλαντους με ορίζοντα ζωής στο ράφι τρεις εβδομάδες". Ξέρετε γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί αυτά είναι δημοφιλή. Αυτά πουλάνε.
Αλλά, αν πεις ότι ΟΛΑ τα τραγούδια που εκπροσωπούνται από την γενική και άνευ ιδιαίτερου περιεχομένου ταμπέλα της ποπ (κάτι σαν το "κοινωνική" για τις ταινίες, που το βάζουν όταν δεν μπορούν να βρουν καμιά καλύτερη ταμπέλα) είναι εύκολα, σαχλά και για ατάλαντους, τότε μάλλον ζεις στη διαφήμιση της Wind, που όταν λέει όλοι εννοεί όλοι. Κι αν απορρίπτεις κάτι μόνο και μόνο επειδή χαρακτηρίζεται ως ποπ, δηλαδή popular, δηλαδή δημοφιλές, τότε είσαι πιο χιπστεράς κι από τύπο με γυαλιά με χοντρό μαύρο σκελετό και ειρωνικό μουστάκι που χρησιμοποιεί ακόμα το myspace (αυτός, όχι το μουστάκι).
Σαφώς, βέβαια, το 90, μπορεί 95, ίσως και 99 τοις εκατό της σημερινής παραγωγής είναι για τα σκουπίδια. Όμως, ακόμα και τα τελευταία τρία χρόνια, που δε διαφωνώ ότι είναι τα χειρότερα από άποψη μουσικής, έχουν βγάλει κάποια αξιοπρεπή ποπ τραγούδια όπως το Bad Romance της Lady Gaga, το Russian Roulette της Rihanna και τη μισή δισκογραφία της Adele (την άλλη μισή δεν την έχω ακούσει).
Και, μπορεί η Lady Gaga να ντύνεται σαν να έκανε βουτιά στο σκουπιδοντενεκέ ανάμεσα σε οίκο μόδας και McDonalds, μπορεί η Rihanna να περνάει περισσότερο χρόνο βάφοντας τα μαλλιά της και τρώγοντας μπούφλες από τον Chris Brown παρά τραγουδώντας, μπορεί η Adele να είναι τόσο χοντρή που η μάνα σου μπροστά της μοιάζει Kate Moss (καταλάβατε; Έκανα αστείο τύπου Yo mama's so fat, αλλά με την Adele και...καλά, ξεχάστε το), αλλά μη μου πείτε ότι δεν έχουν ταλέντο.
Θα με πείτε, τώρα, "καλά, αλλά κι αυτές που λες, εκτός από ένα δύο καλά κομμάτια, όλα τ'άλλα είναι μπούρδες". Σαφώς και είναι μπούρδες! Δεν μπορεί κάποιος να είναι μονίμως στο 100% της απόδοσής του. Ακόμη και η Μπιγιονσέ έχει πει μερικές πολύ χοντρές παπαριές, σαν το Video Phone και το Run the World. Κρυφά από μένα, βέβαια. Αν το ήξερα από πριν, δε θα την άφηνα. Μετά που το έμαθα λίγο έλειψε να την κάνω ακόμα πιο μαύρη στο ξύλο, αλλά μετά με κοίταξε με αυτό το βλέμμα του λυπημένου κουταβιού και λύγισα. Είναι μια αυτή...
Αλλά ποια Μπιγιονσέ, θα με πείτε τώρα. Ακόμα κι εγώ έχω γράψει στο παρελθόν κομμάτια που σήμερα δε θέλω ούτε να τα βλέπω. Ποιος, εγώ.
Θα με ξαναπείτε, τώρα, ότι κάποτε έβγαινε πολύ καλύτερη ποπ. Και συμφωνώ! Κάποτε είχαμε Μιχαλάκη, είχαμε τον Καλλιτέχνη Παλιότερα Γνωστό σαν Prince, είχαμε ακόμα και την Παλιόγρια, και τώρα έχουμε Justin Bieber, Nicki Minaj και Kesha. Είμαι ο πρώτος που θα παραδεχτεί ότι η ποπ μουσική έχει πάρει την κατιούσα. Αλλά, από την άλλη, μήπως και τα υπόλοιπα δημοφιλή είδη μουσικής έχουν βελτιωθεί στην πάροδο των χρόνων; Νοτ ιγκζάκτλιυ.

Κοιτάξτε, ας πούμε, τη ραπ. Κάποτε η ραπ ήταν η φωνή του γκέτο, μαλάκες μου. Άνθρωποι όπως ο Tupac, o Notorious BIG, ο Dr Dre, o Eminem κι ακόμα κι ο Snoop Dogg δεν τραγουδούσαν ρινγκτόουνς για τα δωδεκάχρονα που σκάνε πραγματικά λεφτά στέλνοντας SMS για να κατεβάσουν ρινγκτόουνς (νομίζω ότι υπάρχουν ακόμα), αλλά τραγουδούσαν τη ζωή τους την ίδια! Μπορεί η ραπ να μην είναι ακριβώς τραγούδι, αλλά αυτό που έλεγαν αυτοί οι άνθρωποι ήταν κομμάτια της ανέχειας, της στέρησης, της βίας, των ναρκωτικών και του ρατσισμού που έφαγαν με το κουτάλι, πράγματα που βέβαια εμείς οι λευκοί δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί εμείς μια χαρά την έχουμε κι άλλα τέτοια μπας και νιώσουμε τύψεις που δεν είμαστε μαύροι.
Τώρα, όμως, οι παλιοί έχουν χάσει το νόημα. Ο Eminem βγάζει τραγούδια με τη Rihanna, της οποίας η σχέση με τη ραπ είναι...χμ, ότι είναι μαύρη, ο Snoop Dogg κατρακυλάει σε συνεργασίες με την Katy Perry (βυζάρες, αλλά όχι ακριβώς Χάρλεμ) και τον David Guetta (λευκός, Γάλλος και σαχλομπιτάς), κι ο Jay Z είναι απασχολημένος με το να τραγουδάει ύμνους στη Νέα Υόρκη και να βρίσκει το πιο ηλίθιο όνομα ever για την κορούλα που έκανα στη γυναίκα του.
(Παρένθεση: Βρε μαλάκα, τόσα ωραία ονόματα είχε η αγγλική γλώσσα. Χάθηκε να τη βγάλεις μια Catherine, μια Stephanie, μια Alexandra, μια Natalie, μια Denise, κάτι τέτοιο; Αλλά όχι, έπρεπε να πρωτοτυπήσεις! Και την έβγαλες Blue Ivy! Blue dicks, μαλάκα! Αλλά ξέρω γιατί το έκανες. Είσαι έξυπνος. Κατάλαβες ότι δεν υπήρχε περίπτωση να αναγνωρίσω ένα παιδί με τόσο γελοίο όνομα. Σατανικό. Ούτε εγώ δε θα το σκεφτόμουνα.)
Κι όσο για τους καινούριους, οι καινούριοι είναι κάτι ανίερα καθίκια τύπου Lil Wayne και Soulja Boy, που κάνουν ομοιοκαταληξία την ίδια λέξη με τον εαυτό της (σας φαίνεται ακόμα ελεεινό το together-forever των "ποπ";), "ραπάρουν" (πολύ θα ήθελαν) για το πόσες γκόμενες γαμάνε (στον ύπνο τους) και το πόσο γαμάτο είναι το αυτοκίνητό τους (αν ήταν στο χέρι μου, θα οδηγούσατε τους κουβάδες του Pimp My Ride. Πριν τους αναλάβει το West Coast Customs), και γενικά είναι τόσο φλώροι που περισσότερη ώρα θα επιβίωνε στο Compton ο Μπους παρά δαύτοι.
Κι όσο για το ελληνικό ραπ, το οποίο επίσης ήταν κάποτε αντάξιο του αμερικάνικου, σήμερα, ένα έχω να σας πω: Ζωγράφισέ μου τ'αστέρια, και κύκλωσέ μου εκείνο που θα ζήσουμε εμείς. Ο εμετός σε όλες του τις αποχρώσεις.
Και μη μου πείτε ότι το μέταλ είναι σε καλύτερη μοίρα. Οι κατάπτυστοι ακόμα ξεσκάνε από το Load, ο Σερτζ έπαθε νταλαρισμό και τραγουδάει για τα παιδάκια της Αρμενίας κι όλοι οι υπόλοιποι βγάζουν τον ίδιο δίσκο εδώ και δεκαπέντε χρόνια με διαφορετική σειρά στα τραγούδια. (έβαλα και συνδέσμους, μη με πει κανένας παπάρας ότι κλέβω ατάκες, άντε, άλλωστε όταν αντιγράφεις έναν λέγεται λογοκλοπή. Όταν αντιγράφεις πολλούς λέγεται έρευνα).
Και μια και αναφέρθηκα στον νταλαρισμό των System of a Down, τι μαλακία τραγούδι είναι το Lonely Day? Σοβαρά, αγαπητοί μου. Υπήρχε κάποιος λόγος που τόσα χρόνια δεν αφήνανε τον Daron Malakian να τραγουδάει (αν εξαιρέσεις το Where the fuck are you στο Φ.τ.Δ.Σ.Β (Φέρτε τις Δικές Σας Βόμβες), όπου δεν τραγουδάει ακριβώς αλλά ουρλιάζει). Και τι σκατά πάει να πει "the most loneliest day of my life"; Γραμματική ρε πούστη μου. ΓΡΑΜ-ΜΑ-ΤΙ-ΚΗ!
Κι όσο εδώ στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμα άτομα που πάνε και τα σκάνε σε συναυλίες των Σκόρπιονς, στον πολιτισμένο κόσμο η ροκ και μέταλ σκηνή, αν συμφωνήσουμε με τον γενικά αποδεκτό από τις αμόρφωτες μάζες ορισμό ότι "ροκ είναι ό,τι έχει ηλεκτρική κιθάρα", εκπροσωπείται από τους Foo Fighters (είμαι ο μόνος ανώμαλος που η ιστορία του θυμίζει τους Megadeth?), τους Muse (οι οποίοι είναι τόσο πιστοί στη ροκ που έβγαλαν και soundtrack για το "Φωσφοριζέ βαμπίρ εναντίον σφίχτη λυκάνθρωπου για την καρδιά της κρυόκωλης part three" ή για συντομία "Το Αίσχος part three", αμέ), τους 30 Seconds to Mars (πέρασαν τα τριάντα δευτερόλεπτα, ακόμα να απογειωθείτε;) και φυσικά τους U2, που αποτελούν την απόδειξη ότι δεν υπάρχει θεός καθώς κάθε βράδυ προσεύχομαι να ρίξει ψόφο στον Μπόνο κι ακόμα τίποτα.
Αλλά το κακό είχε ξεκινήσει από αρκετά πιο πριν. Δε θα κατηγορήσω τη grunge γι'αυτό, έχω όμως πολλά να πω για κάτι συγκροτήματα σαν τους Offspring, τους Blink 182, τους Sum 41, τους Green Day 75 (υποθετικό συγκρότημα που αναφέρει ο χοντρός στην αρχή του βίντεο κλιπ του Still Waiting) και λοιπούς παπάρηδες που, ακολουθώντας πιστά το δόγμα "αν γρατζουνάς μια ηλεκτρική κιθάρα και γκαρίζεις σε ξι φαλτσόρε, παίζεις μέταλ", κατάφεραν να τα κάνουν όλα σαν τα μούτρα τους.
Βέβαια, μπορεί να φταίει κι ο Lars Ulrich με τον αγώνα του εναντίον του Napster. Ή απλά ο ανάδρομος Ερμής.
Αυτά, και να προσέχετε μην πάθετε κι εσείς νταλαρισμό και βρούμε καμιά μέρα κανέναν Master να πλέκει στο Ντισετάν εγκώμιο για τους Nickelback.

Άλλη μια λίστα με εκνευριστικά πράγματα

Λοιπόν, δε νομίζω ότι έχει και πολλά να εξηγήσω. Είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος. Άλλη μια λίστα με εκνευριστικά πράγματα. Η αλήθεια είναι ότι βαριέμαι κιόλας να γράφω προλόγους. Έχει και ζέστη. Οπότε στο ψητό. Αλλά πρώτα, λίγη Μπιγιονσέ να φτιάξει η μέρα μου.

• Κριστιάνο Ρονάλντο:
  Ο μικρός κλαψομούνης μεγάλωσε, ξεπέρασε την ήττα της Πορτογαλίας από την Ελλάδα με 1-0, η οποία συνέβη αφού ο Ότο Ρεχάγκελ θυσίασε μια δεκαεννιάχρονη παρθένα στο Σατανά τα μεσάνυχτα ενός Σαββάτου με πανσέληνο, σήκωσε Τσάμπιο Λιγκ με την Μάντσεστερ και Πριμέρα Ντιβιζιόν με τη Ρεάλ, έσπασε το ρεκόρ για τα περισσότερα γκολ σε μια χρονιά, και στο ενδιάμεσο κατάφερε να γίνει πιο σιχαμερός κι από μια μύγα στη σούπα μου. Δε φτάνει που δε δίνει τη μπάλα από το δεξί του στο αριστερό του, δε φτάνει που έχει συνέχεια αυτό το ύφος "αντίπαλοι τερματοφύλακες, είστε τα πουτανάκια μου" που με κάνει να θέλω να γίνω αμυντικός παγκοσμίου κλάσης μόνο και μόνο για να με πάρει η Μπαρτσελόνα, να πάει ο θρασύτατος να κάνει προέλαση προς τον Βίκτορα τον Βαλντέζ κι εγώ να τον ρίξω μια κλωτσιά και να τον αφήσω έξω για δυο χρόνια. Αλλά ήρθε και αποτελείωσε στο φετινό Euro, στο οποίο άλλαξε περισσότερες κομμώσεις απ'όσα γκολ έβαλε. Στο τέλος θα σε περάσει κι ο Τόρες, μαλακάκο!
  
• Κάτι μαλάκες που ανοίγουν παράθυρα στο λεωφορείο ενώ δουλεύει ο κλιματισμός:
  Αγαπητέ μπουρτζόβλαχε, πιθανώς ζεις ακόμα στο 1980, τότε που το να έχει ένα λεωφορείο κλιματισμό ήταν κάτι από το έτος 3100, όπου ο πλανήτης κυριαρχείται από τα ρομπότ και οι γήινοι έχουν εποικήσει τον Άλφα του Κενταύρου. Αλλά έχουμε 2012, ο πλανήτης κυριαρχείται από τον Ομπάμα, τη Μέρκελ, τους Εβραίους και τους Ιλουμινάτι, κι ακόμα στέλνουμε ρομποτικές αποστολές στον Άρη. Ο κλιματισμός στο λεωφορείο είναι ένα μηχάνημα που τραβά ισχύ από τον κινητήρα, κάνει πολύ θόρυβο και καταφέρνει να ρίξει τη θερμοκρασία κατά δύο-τρεις βαθμούς σε έναν χώρο τριάντα τετραγωνικών που είναι στοιβαγμένα 150 άτομα. Αν εσύ ο μαλάκας ανοίγεις το παράθυρο ενώ δουλεύει ο κλιματισμός, τότε ο κλιματισμός είναι ένα μηχάνημα που τραβάει ισχύ από τον κινητήρα, κάνει πολύ θόρυβο και δεν ρίχνει καθόλου τη θερμοκρασία γιατί μπαίνει ο ζεστός αέρας απ'έξω. Κι έτσι καταναλώνει τζάμπα πετρέλαιο, για τον οποίο λόγο θα μας πάρει ο Al Gore και θα μας σηκώσει.
• Το τραγούδι τίτλων του Παραπέντε:
  Για να είναι ένα τραγούδι άκρως εκνευριστικό πρέπει να έχει τουλάχιστον ένα από τα παρακάτω τρία στοιχεία: ηλίθιους στίχους, σπαστική μουσική ή τραγουδιστή με απαίσια χροιά φωνής. Κι αυτό είχε και τα τρία. Συν ότι μου θυμίζει το Παραπέντε, το οποίο είναι εκνευριστικό από μόνο του γιατί α) ο Καπουτζίδης αποφάσισε στη δεύτερη σεζόν να το μπλέξει περισσότερο κι από το Lost χωρίς καν να δώσει μια ικανοποιητική εξήγηση στο τέλος για το πώς συνδέεται η δολοφονία του υπουργού με τη δολοφονία μιας τυχάρπαστης πριν 30 χρόνια, β) για να εξηγήσει το γιατί η Αμαλjία βρισκόταν πάντα στο κατάλλjηλο σημείο την κατάλλjηλjη στιγμή, βρήκε το ηλjίθιο τέχνασμα ότι ήταν ένας άγγελος που την είχε στείλjει ο θεός για να δίνjει τη λjύση στα προβλjήματα των πέντε ηλjίθιων και γ), γιατί στο τέλος ο τριμάλακας πήγε και σκότωσε τις γιαγιάδες. Ας σκότωνες όποιον άλλον ήθελες, ρε καραγκιόζη, αλλά όχι τις γιαγιάδες. Πουστάρα. Πατάτε το play με αποκλειστικά δική σας ευθύνη:
• Γιάννης Πουλόπουλος:
  Είναι ένα από εκείνα τα μακρά σχεδόν καλοκαιρινά απογεύματα που δεν έχεις τίποτα αξιοπρεπές να κάνεις και συντονίζεσαι στο Σταρ να δεις λίγο Μαρία Μπακοδήμου να στρώσεις επιδερμίδα. Και τότε βλέπεις το γαμήδι της κοινωνίας. Την απαισιότητα την ίδια. Την βασίλισσα της πουστροσύνης, που μπροστά του ο Φώτης Σεργουλόπουλος μοιάζει με τον Γιάννη τον Ράμπο (ίσως βέβαια γι'αυτό να βάλανε την πούστρα στην εκπομπή, ποτέ δεν ξέρεις). Η φωνή του σιχάματος αυτού στάζει πηχτή κακία, κατινιά και ατελείωτη υποκρισία. Κι ας μην ξεχνάμε φυσικά τις θρυλικές ανταποκρίσεις του από το πεδίο της Γιουροβύζιον, όπου μαζί με την συναγωνίστρια και συν-κάμπια Κατερίνα Σουλιώτη ανέβασαν το ξερατό σε νέα ύψη. Μια φορά έκανα το λάθος να κοιτάξω την αδερφή του ελέους κατάματα για τρία δευτερόλεπτα και για τις επόμενες τρεις μέρες δεν μπορούσα να φάω το παστίτσιο της μάνας μου. Για τέτοιο πράγμα μιλάμε. Και, πιστέψτε με, δεν θέλετε να βάλω φωτογραφία. Και μια και το'φερε η κουβέντα, βάλτε κι όλο το υπόλοιπο πάνελ της εκπομπής, για να 'στε σίγουροι.
• Διάφοροι "καλλιτέχνες":
  Γι'αυτό το φαινόμενο δε θα πω τίποτα. Απλά σας παραπέμπω σε αυτό εδώ το κομμάτι που ξετρύπωσε η Ephee. http://enastagrigora.blogspot.gr/2012/06/blog-post_28.html.
  Τελικά ψέματα σας είπα. Θα πω. Μωρή μαλάκω, που θες να μας το παίξεις και καλλιτέχνις. Πού ακριβώς βρίσκεται η τέχνη στο να βάζεις λεφτά στο θηλυκό μόριο; Ας έβαζες καμιά ψωλή στο θηλυκό μόριο, να σε δούμε, να δούμε τι αξίζεις, κι άμα τον παίρνεις και καλά να σε κάναμε και αφίσες στα δωμάτιά μας να έρθει η Σάσα Γκρέι να πάθει κόμπλεξ. Αυτό ναι, θα ήταν τέχνη. Κατά τ'άλλα, όμως, μαλακοκουλτουριάρηδες, όταν η Lady Gaga είχε πάει σε εκείνα τα βραβεία ντυμένη βιτρίνα κρεοπωλείου, εσείς γελάγατε και κοροϊδεύατε. Που καλά την κάνατε, αλλά όχι δύο μέτρα και δύο σταθμά.
• Το φαινόμενο "θάνατος Μάικλ Τζάκσον":
  Κάθε φορά που πεθαίνει ένας διάσημος, για τον οποίο πριν το θάνατό του νοιαζόμασταν περίπου όσο και για το πώς περνάει τον καιρό του ο μέσος εικοσάχρονος ενός ορεινού χωριού της Βαυαρίας, όλοι ξαφνικά θυμούνται πόσο σημαντική υπήρξε η συνεισφορά του στον κόσμο της καλλιτεχνικής δημιουργίας και τι τρομερός και τέλειος που ήταν και πώς θα ζήσουμε τώρα εμείς χωρίς αυτόν και εγώ πότε θα γίνω μάνα και πότε θα πάρει πρωτάθλημα η ΑΕΚ. Ακόμα θυμάμαι κάπου εκεί γύρω στο Φεβρουάριο που οι μισές συμμαθήτριές μου ανέβαζαν τραγούδια της Whitney Houston κι έγραφαν από κάτω R.I.P, λες και πριν πεθάνει η μόνη έγνοια που είχαν στο μυαλό τους ήταν το τι κάνει η Whitney. Αλλά αυτό που τρέμω περισσότερο εξαιτίας αυτού του φαινομένου, είναι η μέρα που θα πεθάνει ο Justin Bieber.
• Το να παίρνεις φραπέ σε καφετέρια και να μην έχει διαλυθεί η ζάχαρη:
  Θα περίμενες ότι κάποιος που έχει ανοίξει καφετέρια, η οποία είναι ένα μαγαζί που εξειδικεύεται στο να φτιάχνει καφέδες, θα ήξερε να φτιάχνει έναν γαμημένο φραπέ. Αλλά όχι! Βλέπετε, όποιος έχει μερικά λεφτά στα χέρια του και δεν ξέρει να κάνει τίποτα απολύτως στη ζωή του, πάει νοικιάζει μια τρύπα, απλώνει καμιά δεκαριά τραπεζοκαθίσματα στο πεζοδρόμιο, και σου λέει, άνοιξα καφετέρια! Και τάχα στις καφετέριες έχουν κι αυτά τα κωλομιξεράκια, για να τον φτιάχνουν κι επαγγελματικά το φραπέ, κι ακόμα δεν μπορούν να διαλύσουν τη ζάχαρη, την οποία εγώ πώς σκατά τα καταφέρνω και τη διαλύω στο σέικερ με τη γνωστή παλινδρομική κίνηση; Αγαπητέ μαλάκα καφετζή, αν ήθελα να νιώθω τους κόκκους της ζάχαρης να κάνουν κρατς κρατς μέσα στο στόμα μου, θα έτρωγα κατευθείαν ζάχαρη. Η μόνη λύση θα ήταν να παίρνω φραπέ χωρίς ζάχαρη, αλλά δεν έχω πιει πικρό καφέ ούτε σε μνημόσυνο. Που δεν καταλαβαίνω και γιατί είναι πικρός ο καφές στα μνημόσυνα. Κανονικά θα έπρεπε να είναι γλυκός, για να γλυκαθείς από την πίκρα που παίρνεις στην ανάμνηση του θανόντος. Καλά δεν τα λέω; Καλά τα λέω, δε θα με πείτε εσείς αν τα λέω καλά.
• Οι γκόμενες που φοράνε στράπλες:
  Ναι, ναι, ξέρω τι θα με πεις, η μόδα του φετινού καλοκαιριού θέλει στράπλες. Κι εγώ ξέρεις τι θα σε πω; Να πάει να γαμηθεί η μόδα με δύο αράπηδες που τους είχαν κλειδωμένους σε ένα δωμάτιο για δέκα χρόνια! Δε νομίζω ότι έχει τόσο μεγάλη διαφορά σε θέματα ζέστης από το τιραντάκι, γιατί μιλάμε για μισό εκατοστό παραπάνω ύφασμα, κι επιπλέον, είναι αντιαισθητικό. Απλά κοιτάξου λίγο στον καθρέφτη με στράπλες και με μπλουζάκι με τιραντάκι, και πες μου ποιο από τα δύο αναδεικνύει καλύτερα ένα ζευγάρι από τα καλύτερα σημεία του σώματός σου.
  Εγώ τα μάτια σου εννοούσα, δεν ξέρω εσύ τι κατάλαβες.
• Η ύπαρξη ενός Προέδρου της Δημοκρατίας ο οποίος δεν έχει περισσότερες αρμοδιότητες στη διακυβέρνηση της χώρας από τον σουβλατζή που μου τυλίγει την πίτα-γύρο-πατάτες-τζατζίκι και με χρεώνει και 3,10 για όλο αυτό αλλά χαλάλι του γιατί φτιάχνει ωραίο γύρο:
  Αυτό. Θέλετε κι άλλο;
• Όλοι αυτοί που θεωρούν τα Goody's γαμάτα:
  Σοβαρά, θεωρείς ότι αυτό το πράγμα που πουλάνε στα Goody's για χάμπουργκερ είναι νόστιμο; Γιατί εμένα μου φαίνεται σαν να έκοψαν σε φέτες το πίσω δεξιό λάστιχο από το τρακτέρ του παππού μου χωρίς καν να καθαρίσουν από πάνω τις λάσπες που μάζεψε οργώνοντας τον περήφανο θεσσαλικό κάμπο, έβαλαν κέτσαπ, μαγιονέζα και πίκλες με περισσότερα απροσδιορίστου βλαβερότητας χημικά κι από λαθραίο τσιγάρο που σου πουλάει μετανάστης στην Ομόνοια για μισό ευρώ, το έριξαν σε ένα μπαγιάτικο ψωμάκι, σου δίνουν από δίπλα και ένα μπολ τηγανισμένο κόντρα πλακέ και ένα ποτήρι ζάχαρη με άρωμα πορτοκάλι, και είσαι κομπλέ. Βέβαια δεν μπορώ να πω ότι ξέρω και πολύ από χάμπουργκερ, καθώς το καλύτερο που έχω φάει ποτέ ήταν σε ένα Burger King. Στην Αγγλία. Και έκανε έξι λίρες, μαζί με τις πατάτες και την κόκα εννοείται. Αλλά το ευχαριστήθηκα.
• Οι μετανάστες στην Αμερική που όταν έρχονται για διακοπές πουλάνε μούρη ότι και καλά ξεχνάνε τα ελληνικά από τα τόσα αγγλικά που μάθανε:
  "Εμ, πώς το λέτε εντώ στο Ellada, καλημέρα! Τι κάνετε, good, good? Τα children πώς πάνε στο school, καλά ή τα έχουν, ε, πώς το λέτε εντώ στο Ellada, φορτώσει στο κόκορας; Εγώ τώρα πάω στο σούπερ μάρκετ, να πάρω ένα pound feta cheese, να φτιάχνω greek salad στο lunch. Η, πώς το λέτε εντώ στο Ellada, κουμπάρα σου, τι κάνει; Years and ζαμάνια έχω να τη δω! Αν τη δεις, give her, πώς το λέτε εντώ στο Ellada, χαιρετίσματα!" Εσένα, πάντως, πώς σε λέμε εντώ στο Ellada? Α, ναι, μαλάκα! Λες κι εκεί που ήσουν στο Νιουγιόρκ και το Λοσάντζελες έμαθες πολλά αγγλικά και ξέχασες τα ελληνικά. Όλη μέρα στην γαμω-Αστόρια ήσουνα κι έπινες φραπέ στις greek tavernes με τα υπόλοιπα greek coprodogs, ηλίθιε!

Αυτά, και να προσέξετε μη γίνετε τερματοφύλακας στο ισπανικό πρωτάθλημα, φάτε γκολ από τον κλαψομούνη και τονώσετε ακόμα περισσότερο την παραφουσκωμένη ιδέα που έχει για τον εαυτούλη του.

Η Ιστορία μέσα από δελτία ειδήσεων

Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση: http://makrykaikonto.blogspot.gr/
Το μπλογκ αυτό, για το οποίο πιθανότατα δεν δίνετε δεκάρα και ούτε καν θα πατήσετε το σύνδεσμο, ανήκει στον Tommy Stark, κι αν και είναι πιο ανορθόγραφο κι από το θάνατο, εν τούτοις τα λέει ωραία. Μη με ευχαριστείς, τη δουλειά μου κάνω, το μόνο που θέλω είναι εκατό χιλιάδες ευρώ σε μικρά, μη σημαδεμένα χαρτονομίσματα σε μια μαύρη σακούλα στον τρίτο σκουπιδοντενεκέ της οδού Αγίας Θέκλας στο λιμάνι στις 12 τα μεσάνυχτα της Τρίτης. Και τώρα συνεχίζουμε με το κάψιμο εγκεφάλου σαν καλά παιδάκια. Διαβάστε τα παρακάτω στο κεφάλι σας με φωνή Σίας Κοσιώνη, Έλλης Στάη, Όλγας Τρέμη ή και Θοδωρή Δρακάκη αν είστε εντελώς καμένοι.

• Ολοκληρώθηκε πριν από λίγα λεπτά η σύνοδος κορυφής μεταξύ του ηγέτη των Εβραίων Μωυσή και του Πλανητάρχη Γιαχβέ στο όρος Σινά. Σύμφωνα με πληροφορίες μας, ο Μωυσής προσυπέγραψε το πακέτο διάσωσης "Δέκα Εντολές", το οποίο θα τεθεί προς ψήφιση στη Βουλή τη Δευτέρα. Μερικά από τα μέτρα που θα επιβληθούν είναι η απαγόρευση της κλοπής, της μοιχείας και του φόνου. Έντονες αντιδράσεις έχει προκαλέσει η συμφωνία αυτή στο Κόμμα Καλοπέρασης Εβραίων (Κ.Κ.Ε), το οποίο χαρακτηρίζει τις "Δέκα Εντολές" σκληρές, βάρβαρες και αντιλαϊκές και προσκαλεί όλο τον Εκλεκτό Λαό σε πορεία διαμαρτυρίας στην Ερυθρά Θάλασσα. Ο Μωυσής δηλώνει: "Έχουμε μια σκληρή πορεία μπροστά μας, αλλά κάποια στιγμή θα βγούμε από την έρημο".
• Σάλο έχουν προκαλέσει στον Συ Σωλήνα τα ερασιτεχνικά βίντεο από την Τροία που δείχνουν Έλληνα πολεμιστή να σέρνει με το άρμα του το κουφάρι του νεκρού Έκτορα. Εικάζεται ότι ο Έλληνας πολεμιστής είναι ο Αχιλλέας, ο οποίος δεν είναι η πρώτη φορά που αναστατώνει το στράτευμα με τα καμώματά του. Ο Πάρις, αδερφός του Έκτορα και υπουργός Άμυνας της Τροίας, δήλωσε χαρακτηριστικά, "Αν τονε πετύχω πουθενά, θα του γαμήσω τη φτέρνα". Στο μεταξύ, διέρρευσαν στο Wikileaks πληροφορίες για επιχείρηση του ελληνικού στρατού με τίτλο "Δούρειος Ίππος". Ο Έλληνας υπουργός Άμυνας, Οδυσσέας, διαψεύδει κατηγορηματικά αυτές τις φήμες. "Εμείς οι Έλληνες δεν πολεμάμε με βρώμικα κόλπα και μπαγαποντιές, παρά μόνο με την ανδρεία μας και την ικανότητά μας. Τι; Τι είναι αυτό εκεί το γιγάντιο ξύλινο άλογο; Α, μην ανησυχείτε, αυτό είναι άρμα για το Gay Pride".
• Ο Αστέρας Σπάρτης αποκλείστηκε από τη συνέχεια του Τσάμπιονς Λιγκ με ήττα 300-0 από τον Κεραυνό Περσίας. Ο αγώνας, που διεξήχθη στο γήπεδο των Θερμοπυλών, ήταν άνισος, ενώ ακόμα διερευνάται η ανάμιξη του διαιτητή Εφιάλτη και το κατά πόσον σφύριξε αντικειμενικά. Ο Αστέρας έπαιξε με πείσμα, ψυχή και φιλότιμο, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να νικήσει τους ακριβοπληρωμένους αστέρες που παρέταξε στο γήπεδο ο Ξέρξης. Ο προπονητής του Αστέρα, Λεωνίδας, απολύθηκε, και πιθανός αντικαταστάτης του θεωρείται ο Ντούσαν Μπάγιεβιτς, ενώ ο Κεραυνός Περσίας θα αναμετρηθεί στην επόμενη φάση με τον Άγιαξ Σαλαμίνας, με στόχο να φτάσει στον μεγάλο τελικό στις Πλαταιές.
• Εκτελέστηκε σήμερα με κώνειο ο μεγάλος φιλόσοφος, ράπερ και τηλεπαρουσιαστής Σωκράτης. Ο Σωκράτης έκανε τα πρώτα του βήματα ως ράπερ με μεγάλες επιτυχίες όπως "Εν Οίδα Ότι Ουδέν Οίδα" και "Σωκράτους Μαιευτική, Muthafuckas". Ως καταξιωμένος τραγουδιστής του είδους του ίδρυσε την Socrates Records, δισκογραφική που ανέδειξε ένα ακόμα μεγάλο ταλέντο, τον Πλάτωνα, ενώ η τηλεοπτική επιτυχία ήρθε με την εκπομπή "Η ώρα του φιλόσοφου", η οποία είχε σπάσει τα ρεκόρ τηλεθέασης πριν τελικά το ΕΣΡ την κόψει με την κατηγορία της εισαγωγής καινών δαιμονίων. Ο Σωκράτης, πιστός μέχρι το τέλος στις αξίες και τα ιδανικά του, αρνήθηκε να ασκήσει έφεση, πίνοντας τελικά το κώνειο και συγκλονίζοντας το πανελλήνιο. Η κηδεία του θα γίνει αύριο στο πρώτο νεκροταφείο Αθηνών.
• Τον πόλεμο στην Περσία κήρυξε σήμερα ο Αλέξανδρος. Στόχος του πολέμου είναι η απελευθέρωση του Περσικού λαού από τον στυγερό δικτάτορα Δαρείο και η επιβολή της Δημοκρατίας. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι, ωστόσο, τον κατηγορούν ότι βάζει τη χώρα σε άδικα έξοδα, τα οποία πρέπει να πληρώσουν οι φορολογούμενοι, και ότι τα κάνει όλα για το πετρέλαιο. Οι κατηγορίες απορρίφθηκαν ως αβάσιμες, αφού δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα το πετρέλαιο. Τα πρώτα στρατεύματα αποχωρούν αύριο, και εκτός από την άρτια εκπαίδευσή τους έχουν στη διάθεσή τους το μυστικό όπλο που αναπτυσσόταν κρυφά στα μυστικά εργαστήρια του Μακεδονικού υπουργείου Άμυνας, τη σάρισα. Πάντως, έμπειροι αναλυτές επισημαίνουν ότι το πρόβλημα της Μέσης Ανατολής είναι υπερβολικά σύνθετο για να επιλυθεί με τη βία, και παρομοιάζουν την κατάσταση με Γόρδιο Δεσμό.
• Αναταραχές έχουν ξεσπάσει στα Ιεροσόλυμα μετά τη σύλληψη του αρχηγού της τρομοκρατικής οργάνωσης "Ο Χριστός κι η Παναγία κι οι Δώδεκα Απόστολοι". Ο αρχηγός της, Ιησούς, φέρεται να σχεδίαζε να ανατρέψει τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, μετατρέποντας το νερό σε κρασί, για να μεθύσει τους στρατιώτες και να κάμψει τις αντιστάσεις τους. Ο Ιησούς προσπάθησε να διαφύγει τρέχοντας μέσω της Λίμνης Γεννησαρέτ, όμως τον περίμεναν στην άλλη πλευρά και τον οδήγησαν με την αυτόφωρη διαδικασία στον εισαγγελέα Πόντιο Πιλάτο. Αυτός ήταν απασχολημένος με το να πλένει τα χέρια του, οπότε η δίκη αναβάλλεται για την επόμενη εβδομάδα, αν δεν αρχίσουν απεργία οι δικηγόροι. Τα εύσημα για την επιχείρηση παίρνει ο undercover αστυνομικός Ιούδας, ο οποίος παρίστανε τον αναρχικό για να παίρνει πληροφορίες για την οργάνωση. Μάλιστα δήλωσε, "Ήταν σίγουρο ότι θα επιτύχω τη σύλληψη. Τι, μπρίκια κολλώ;"
  
• Τις προκλήσεις συνεχίζει η Εκκλησία της Ρώμης, με τις εξής σκανδαλιστικές δηλώσεις του καρδινάλιου Ουμβέρτου: "Κι ο Χριστός εκπορεύει το Άγιο Πνεύμα. Το στέλνει στο περίπτερο για τσίχλες, τσιγάρα, κοκακόλες και εισιτήρια για το λεωφορείο. Είναι παράλογη η επιμονή της Κωνσταντινούπολης στο αντίθετο. Όλοι ξέρουμε άλλωστε ότι εμείς είμαστε οι πραγματικοί απόγονοι του Χριστού. Αυτοί θέλουν να κλέψουν την ιστορία και την κληρονομιά μας, κι αν δε μας αποδεχθούν ως τέτοιους, οι συνέπειες θα είναι πολύ βαριές". Όταν ο αρχηγός της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης ερωτήθηκε επί του θέματος, η απάντησή του ήταν η εξής: "Αφήστε τους να λένε. Σε καμιά δεκαριά χρόνια το πολύ το ζήτημα θα έχει ξεχαστεί". Ακολούθως, έγινε διακοπή ρεύματος, ολική έκλειψη ηλίου, σεισμός και η γυναίκα του Αυτοκράτορα τον κεράτωσε με τον κουροπαλάτη.
• Σε πεδίο μάχης μεταβλήθηκε το γήπεδο όπου διεξαγόταν ο αγώνας Αγγλία-Σκωτία. Γύρω στο εξηκοστό λεπτό κι ενώ το σκορ ήταν 0-0, ο εξαιρετικά ταλαντούχος επιθετικός της Σκωτίας William Wallace βρέθηκε μόνος του με τη μπάλα εναντίον της αντίπαλης εστίας και ο τερματοφύλακας της Αγγλίας, Σερ Λάνσελοτ, για να σώσει την ομάδα του από βέβαιο γκολ, έβγαλε ένα τσεκούρι και τον αποκεφάλισε. Ο διαιτητής, όπως ήταν φυσικό, του έδειξε την κόκκινη κάρτα, αλλά ο Λάνσελοτ αποκεφάλισε και αυτόν. Οι Σκωτσέζοι, αγανακτισμένοι, εισέβαλαν στο γήπεδο για να λιντσάρουν τον Λάνσελοτ, όμως ο αρχηγός της Αγγλίας Αρθούρος τους αποδεκάτισε με ένα σπαθί που είχε βρει σφηνωμένο σε έναν βράχο κοντά στο γήπεδο. Εκατοντάδες οι νεκροί, χιλιάδες οι τραυματίες. Ερώτηση κατατέθηκε στη Βουλή από την αντιπολίτευση για το ως πότε θα παίρνουν τέτοιες διαστάσεις τα φαινόμενα βίας στα γήπεδα.
• Ο Χριστόφορος Κολόμβος προσάραξε σήμερα στην Ινδία. Οι δηλώσεις του ήταν: "Η Ινδία έχει αλλάξει πολύ από τις περιγραφές που όλοι μας γνωρίζαμε. Ήξερα ότι η Ινδία είναι μια εξωτική χώρα με πολλά πράγματα να ανακαλύψεις και να εξερευνήσεις, αλλά αυτό ξεπερνάει κάθε μας προσδοκία. Ακόμη και οι Ινδιάνοι είναι διαφορετικοί. Εν πάση περιπτώσει, η άφιξη στην Ινδία είναι ένα μικρό βήμα για μένα, αλλά ένα μεγάλο άλμα για την ανθρωπότητα". Ακολούθως, ο συνεργάτης του Αμέρικο Βεσπούτσι του πήρε το μικρόφωνο απ'τα χέρια και είπε στην κάμερα: "Βρε μαλάκα, πότε θα καταλάβεις επιτέλους ότι δεν είναι εδώ η Ινδία; Σου είπαμε στην Ευρώπη να πάρεις κανένα GPS μαζί σου, εσύ τίποτα! Σε είπαμε ότι έπρεπε να στρίψεις αριστερά στην Αλμπουκέρκη, κι εσύ μας έχεις γραμμένους στα μεγαλειώδη παπάρια σου!", στις οποίες δηλώσεις ο Κολόμβος ανταποκρίθηκε πετώντας του ένα αυγό, το οποίο θα μείνει στην ιστορία ως το αυγό του Κολόμβου.
• Ένα μεγάλο πάρτυ τσαγιού που είχε διοργανωθεί στο λιμάνι της Βοστώνης αμαυρώθηκε από μερικούς ανεγκέφαλους, οι οποίοι, σε κατάσταση μέθης και μεταμφιεσμένοι ως Ινδιάνοι, μπήκαν σε πλοία και άδειασαν τα φορτία τσαγιού που αυτά περιείχαν, αφήνοντας το πάρτυ χωρίς προμήθειες. Τα πάρτυ άνιμαλς της πόλης ξενέρωσαν και πήγαν σπίτια τους. Ο βασιλιάς της Αγγλίας καταδίκασε απερίφραστα την επίθεση. Κύκλοι της αστυνομίας, όμως, εκφράζουν φόβους ότι η βάρβαρη αυτή επίθεση είναι κάτι πολύ περισσότερο από έναν απλό βανδαλισμό από ένα μάτσο σουρωμένων Ινδιάνων, και αφήνουν να εννοηθούν συνδέσεις με τη γνωστή επαναστατική-τρομοκρατική οργάνωση "4 Ιούλη". Οι έρευνες συνεχίζονται.
• Συνεχίζεται για τριακοστή μέρα η λαϊκή εξέγερση στη Γαλλία, μετά την καταστροφή της Βαστίλλης. Η διεθνής κοινότητα καταδικάζει την αδικαιολόγητη χρήση βίας που κάνει ο στρατός του Λουδοβίκου, ενώ τα Ηνωμένα Έθνη συζητούν για επέμβαση. Οι βομβαρδισμοί είναι καθημερινό φαινόμενο, και το ίδιο θα συνέβαινε και με τις αεροπορικές επιδρομές αν είχαν εφευρεθεί τα αεροπλάνα. Τα γυναικόπαιδα προσπαθούν με κάθε μέσο να διαφύγουν στο εξωτερικό, αλλά δεν τα καταφέρνουν γιατί πού να τρέξεις, κοπέλα μου, με δύο μέτρα φούστα; Κατά τ'άλλα, οι αντάρτες δημοσιοποιούν σήμερα το μανιφέστο τους, το οποίο και αποκαλούν "Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη".
• Ειδήσεις από την Ελλάδα σε τίτλους: οι ένοπλες συγκρούσεις με τους Οθωμανούς συνεχίζονται. Συγκινούν το πανελλήνιο οι δηλώσεις του οπλαρχηγού Γεώργιου Καραϊσκάκη, "Άμα ζήσω, θα τους γαμήσω. Αν πεθάνω, κλάστε μου τον πούτσο", προς τιμήν του οποίου (του Καραϊσκάκη, όχι του πούτσου του Καραϊσκάκη) αναμένεται να ανεγερθεί στάδιο. Ένας νέος χορός γίνεται της μόδας στα απανταχού κλαμπ, αυτός του Ζαλόγγου. Το ματς Ελλάδα-Τουρκία στο Μεσολόγγι λήγει 0-0, χάρη στην ηρωική έξοδο του αγγλικής καταγωγής τερματοφύλακα Λόρδου Μπάιρον, η οποία θα μείνει στην ποδοσφαιρική ιστορία ως "Έξοδος του Μεσολογγίου", ενώ το τραγούδι που συνθέτει ο Διονύσιος Σολωμός για να υμνήσει αυτό το ιστορικό κατόρθωμα, "Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι", γίνεται πρώτο στα πανευρωπαϊκά τσαρτς. Τέλος, ένα νέο φαγητό, η πατάτα, ξετρελαίνει τον κόσμο, ενώ ένας ιδιοφυής μάγειρας έφτιαξε με αυτήν την πρωτότυπη και trendy συνταγή του μουσακά.
• Συγκλονισμένη παραμένει η κοινή γνώμη μετά την στυγνή δολοφονία του προέδρου των ΗΠΑ Αβραάμ Λίνκολν σε γνωστό θέατρο της Ουάσινγκτον. Ο Λίνκολν, που ήταν γνωστός για τη δράση του υπέρ των μαύρων (ή των Αφροαμερικανών, όπως επιβάλλει η πολιτική ορθότης να λέμε), πυροβολήθηκε από τον Τζον Γουίλκες Μπουθ, ο οποίος αναμένεται να οδηγηθεί στον εισαγγελέα μόλις συλληφθεί. Ερωτηθείσα επί του θέματος, η γειτόνισσα του Μπουθ δήλωσε τα εξής: "Πέφτω από τα σύννεφα. Ο Τζόνι ήταν πάντα πολύ καλό παιδί. Δεν ενόχλησε ποτέ κανέναν. Εγώ δεν τα πιστεύω αυτά που λένε. Ο Τζόνι είναι αθώος". Μέσα στα πολιτικά σχέδια του προέδρου Λίνκολν, μεταξύ άλλων, ήταν η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, η καταπολέμηση του καπνίσματος, η δωρεάν παροχή υγείας και η κατασκευή διαστημικού προγράμματος.
• Μία επαναστατική εφεύρεση παρουσίασε σήμερα ο Γερμανός εφευρέτης Καρλ Μπεντς. Το δημιούργημά του, το οποίο αποκαλεί "αυτοκίνητο", χρησιμοποιεί μια τεχνολογία που λέγεται "κινητήρας εσωτερικής καύσης" και κινείται με ταχύτητα δεκαπέντε χιλιομέτρων την ώρα για περίπου δέκα λεπτά. Οι υπέρμαχοί του λένε ότι κάποια στιγμή θα κατακτήσει τον κόσμο, ωστόσο η πλειονότητα παραμένει δύσπιστη. "Πολύ δύσκολα θα βρεθεί κάτι που θα αντικαταστήσει το άλογο. Κανείς δεν παίζει με τα συμφέροντα των εταιρειών σανού", δηλώνουν οι ειδικοί, ενώ και η κοινότητα των Άμις δηλώνει την πίστη της στο άλογο. Ήδη, άλλωστε, πληθαίνουν οι φωνές για έναν δημόσιο κίνδυνο με την κάλυψη της επαναστατικής εφεύρεσης, ειδικά μετά τα αυξημένα κρούσματα βήχα στις αδέσποτες γάτες που εδρεύουν γύρω από τους δρόμους που ο Μπεντς δοκίμασε την εφεύρεσή του.

Αυτά, και να προσέχετε μην πάτε σε κανένα θέατρο και δολοφονηθείτε, αν και πολύ αμφιβάλλω ότι υπάρχει ακόμα κόσμος που έχει λεφτά και για θέατρα.

Οι φυλές των Ελλήνων Bloggers

Αρχίζουμε πρώτα από τα ευχάριστα. Κυρίες και κύριοι, έχουμε κυβέρνηση!...
...όχι, ε; Καλά.
Το δεύτερο ευχάριστο είναι ότι αυτή είναι η εκατοστή ανάρτηση αυτού του μπλογκ. Μπράβο, ζήτω, γιούπι και τέθοια. Γι'αυτό κερδίζετε όλοι την αμέριστη αγάπη και συμπαράστασή μου. Ειδικά ο Μάστερ, όμως, που είναι και-περίπου-εμπνευστής του θέματος αυτής της εγγραφής, κερδίζει ένα κομμάτι μισοφαγωμένη πίτσα. Μάστερ, αγόρι μου, τι σου αρέσει περισσότερο, μπέικον ή μανιτάρια; Αν προτιμάς το μπέικον, πάντως, μπορώ να συμπεράνω για το χαρακτήρα σου ότι είσαι μάγκας, κουβαρντάς, τσίφτης, καραμπουζουκλής, κι άμα πεθάνεις θα πας στον Παράδεισο και θα σε περιμένουν εβδομήντα δύο παρθένες.
...είδες, κυρία Vicky Svens? Έκανα ΚΑΙ βαθυστόχαστη ανάλυση για την πίτσα! Να δω τι άλλο θα κάνω πια για εσάς.
Και τρίτον...ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΟΕ ΟΕ ΟΕ!

Κι αφού με λιντσάρετε για το γεγονός ότι σας θυμίζω ότι έχω τρεις μήνες διακοπές κι εσείς θα συνεχίσετε να σκοτώνεστε για μη ικανοποιητικό μισθό με τριανταπέντε βαθμούς υπό σκιάν κι εγώ σαν άλλος Τζίζας αναστηθώ μετά από τρεις μέρες κι εσείς όταν πεθάνετε θα πάτε όλοι στην κόλαση, ήρθε η ώρα να δούμε τα μιάσματα που μολύνουν τον ελληνικό κυβερνοχώρο με τη νοσηρή παρουσία τους.

• Ο "μάγκας-σας-σπάω-όλους-μούσι αξύριστο":
  Πρόκειται για τον τύπο που γράφει ιστορίες του τύπου "Μια φορά καβαλούσα τη μηχανή μου και σκύβω για να πάρω στροφή και τρίβεται το σκουλαρίκι μου στην άσφαλτο και με τις σπίθες που πετάγονταν άναψα τσιγάρο και η γκομενίτσα που καβαλούσε έπαθε τέτοια βρωμόπλακα που μου ξηγήθηκε το βράδυ κλαρίνο, τρομπόνι και γκάιντα σκωτσέζικη να 'ούμε". Άσχετα που το πιο εξτρήμ πράγμα που έχει κάνει στη ζωή του είναι να φάει μια φορά μισό μπολ τσίλι. Και μετά, το επόμενο πρωί στο χέσιμο ένιωσε κάθε μία σταγόνα μεξικάνικου καψίματος να τον τσούζει στο τρυφερό του κωλαράκι και υποσχέθηκε στον εαυτό του να μην ξαναφάει τίποτα που να είναι πιο καυτερό από το γιαούρτι. Ο Πινόκιο τον έχει για θεό του, ο βαρώνος Μυνχάουζεν αισθάνεται λίγος και ο Αντώνης Σαμαράς έχει πέσει σε βαθιά κατάθλιψη μετά τη συνειδητοποίηση του πόσο τίποτα είναι. Ερώτηση: αν έχεις όντως τόσο γεμάτη ζωή, πότε ακριβώς προλαβαίνεις να γράψεις το μπλογκ;
• Ο "γεια σας-είμαι ο γαμιάς της γειτονιάς σας":
  Αποτελεί κατηγορία παρόμοια με την από πάνω, ίσως και εξέλιξή της, και το κύριο χαρακτηριστικό του είναι ότι δεν έχει αφήσει θηλυκό που να μην το έχει περάσει ένα χεράκι. Αν πιστέψουμε τα γραφόμενά του, στα εικοσιπέντε του έχει ήδη γαμήσει την Κατερίνα Στικούδη, την Όλγα Φαρμάκη, την Σουρωμένη απ'τον Πειραιά, την Τζούλια, την Μενεγάκη, την Ηλιάκη, την Καινούργιου, την Μελέτη, την Μπακοδήμου, την Μπρίτνεϊ, την Μπιγιονσέ, την Ριάνα και έναν σωσία του Έλβις μετά από μία νύχτα σουρώματος στο Βέγκας, αν και γι'αυτό το τελευταίο δεν είναι και πολύ περήφανος. Το πότε προλαβαίνει να κατουράει είναι παγκοσμίως άγνωστο, φημολογείται όμως ότι έχει περάσει σωληνώσεις για να βγαίνει το ουροποιητικό του από το δάχτυλο, σαν τους εξωγήινους στο Scary Movie 3. Όλα αυτά βέβαια μέχρι να βγει η παλάμη του στην Τατιάνα και να δηλώσει με πόνο ψυχής, "Με βίαζε δέκα φορές την ημέρα. Δεν αντέχω άλλο".
• Ο Φοίβος:
  Κι ενώ όλοι εμείς οι μπλόγκερ με συνείδηση και σεβασμό στην ανθρώπινη ιδιοφυΐα πασχίζουμε κάθε φορά να βγάλουμε μια ατάκα της προκοπής και ταυτόχρονα να κάνουμε τον κόσμο λίγο καλύτερο, τι κάνει ο δικός σου; Κλέβει υλικό από δεξιά κι αριστερά σαν να ήταν ο Κανάκης. Και καλά, ο Κανάκης λέει και μια μαλακία επί του θέματος για να δικαιολογεί τα μισθά του. Αυτός, όμως, απλά κάνει clopy paste κι ησυχάζει. Και θα 'σαι και τυχερός αν αναφέρει το όνομά σου, γιατί θυμάμαι έναν που πλάσαρε για δικά του posts του Φάε Ένα Μαλάκα. Μπράβο, αγόρι μου. Κανείς δε θα σε καταλάβει. Στο μεταξύ, εγώ πάω μέχρι το Μέγκα να τους πω για την ιδέα που είχα για ένα σίριαλ με μια πλούσια κληρονόμο, έναν παρουσιαστή παρακμιακού καναλιού, μια θείτσα από τα Σέρρας, έναν φλώρο που ζει με τις γιαγιάδες του και μία τσαμπουκαλού που το παίζει ηθοποιός να γνωρίζονται σε ένα ασανσέρ και να εξιχνιάζουν το φόνο ενός υπουργού. Εντελώς δικιά μου ιδέα όμως.
• Ο αστειάτορας-Maddox wannabe:
  Ο τύπος αυτός νομίζει ότι έχει χιούμορ. Αλλά δεν έχει. Στον δικό του εγκέφαλο (κάνοντας την παρακινδυνευμένη υπόθεση ότι όντως έχει), τα αστεία που κάνει είναι τόσο γαμηστερά και σούπερ ουάου που θα ανακηρυχθεί από την εκκλησία προστάτης άγιος της κωμωδίας και όλες οι γκόμενες θα παρακαλάνε να κάνουν το παιδάκι του. Στην πραγματικότητα, όμως, όποιος διαβάζει το μπλογκ του παγώνει το μυαλό του σαν να έφαγε με μια κουταλιά μισό κιλό παγωτό Δέλτα, που είναι και μια παπαριά καμαρωτή και φάτε κανένα Haagen Dazs μπας και νιώσετε λίγο ρε άμπαλοι και επιτέλους άνοιξε μαγαζί Haagen Dazs και στη Θεσσαλονίκη και έχω αρχίσει να νιώθω ότι τελικά μπορεί και να υπάρχει θεός. Αν μη τι άλλο, ο τυπάς συμβάλλει στην καταπολέμηση του global warming. Η μόνη ελπίδα του ανθρώπινου γένους είναι να διαβάσει λίγο Master G ή Διπρόσωπο ή Και πού σαι ακόμα γιατί είμαι και πολύ μετριόφρων, να συνειδητοποιήσει πόσο τίποτα είναι και να αυτοκτονήσει καταπίνοντας υγρό άζωτο.
  
• Ο "άνοιξα μπλογκ για να βρω γκόμενα":
  Είναι αυτό που γράφει η ταμπέλα. Άνοιξε μπλογκ για να βρει γκόμενα. Η τακτική που ακολουθεί στα θέματά του είναι "γράφω αυτό που θέλουν να ακούσουν οι γκόμενες, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι προδίδω τα αρχίδια που μου έδωσε ο θεός/η φύση/το χρωμόσωμα XY στην τελική". Το παίζει λίγο κουλτουριάρης, λίγο "είμαι μυστήριο τρένο", λίγο "οι εσωτερικοί μηχανισμοί του μυαλού μου είναι ένα αίνιγμα", και συνήθως τα καταφέρνει, κυρίως γιατί κανένας άντρας δε θα καταδεχόταν να υπομείνει αυτό τον καταιγισμό μπούρδας για πάνω από δέκα δευτερόλεπτα κι έτσι δεν έχει ανταγωνισμό. Στην πραγματική ζωή του είναι κατά 70% εκείνος ο θολοαριστερός με τις τζίβες και τα αμφιβόλου περιεχομένου τσιγάρα που περιφέρεται σε όλες τις φωτιές στις παραλίες με την κιθάρα του και τραγουδάει Κατσιμιχαίους μέχρι να ματώσουν τα αυτιά και της τελευταίας καμένης Κνίτισσας που δεν ξυρίζει τις μασχάλες της για να μην την κατηγορήσουν ότι υπηρετεί τον καπιταλισμό.
• To δεκαπεντάχρονo που μόλις ανακάλυψε το ίντερνετ:
  Αυτή η κατηγορία χωρίζεται σε δύο υποκατηγορίες. Η πρώτη είναι η "γράφω παντού Χ+Υ=L.F.E, με τον οποίο Υ τα έχω εδώ και πέντε λεπτά", η οποία γράφει εκατοντάδες επί εκατοντάδων αναρτήσεις για τον Bieber, την Patty και την Antonella, μέχρι που ο μπαμπάς της θα την πιάσει να καπνίζει και θα της κλείσει το ίντερνετ για τιμωρία. Η δεύτερη είναι οι πιο ψαγμένες, που έχουν ψευδώνυμα τύπου "Darkgirl95" ή "RavenThessaloniki" ή ακόμα "Noonecanfeelthesorrowinmysoul", γιατί προφανώς στα δεκαπέντε σου έχεις ζήσει τόσο πόνο που οι καταστάσεις που περιγράφει ο Eminem στα άσματά του είναι βόλτα στο λούνα παρκ, και επιδίδονται στη διάδοση λυπητερής ποίησης. Στο τέλος η δικιά σου θα αποφανθεί ότι η ύπαρξη είναι πόνος (κάτι που αν θυμάμαι καλά είναι βασική αρχή του Βουδισμού) και θα κόψει τις φλέβες της μπας και ασχοληθεί κανείς μαζί της. (Παρατηρήστε ότι πρόκειται μόνο για κορίτσια, καθώς τα αγόρια αυτής της ηλικίας είναι απασχολημένα με το ευγενές άθλημα της μαλακίας).
• Ο/η "μόνιμη περίοδος":
  Ναι, ξέρω τι θα μου πείτε, ότι όλα τα μπλογκς που θεωρούμε αστεία διακατέχονται από ένα γενικό κλίμα τσαντίλας. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, δεν είναι πια αστείο. Αυτός ο τύπος blogger μισεί τους πάντες και τα πάντα. Δεν κάνει ποτέ ένα ευχάριστο διάλειμμα για να βάλει κανένα τραγουδάκι ή να εκθειάσει καμία γκόμενα. Όλα του τα κείμενα είναι μία έκρηξη οργής για σημαντικά ή όχι πράγματα κι έχουν ως γενικό τους point "έχω τέτοια νεύρα που αν τολμήσεις να φέρεις αντίρρηση θα σε βασανίσω με τους πιο διεστραμμένους τρόπους που μπορείς και δεν μπορείς να φανταστείς, και μετά θα σε σκοτώσω και θα σε ταΐσω στα παιδιά σου με σως μπερναίζ". Αγαπητέ φίλε, αν το πρόβλημά σου προκαλείται από χρόνια δυσκοιλιότητα, άκου τη συμβουλή μου. Χτύπα έναν γερό φραπέ και πρόσθεσε μπόλικο γάλα. Επανάλαβε τουλάχιστον μία φορά την ημέρα. Δεν αρχίζεις πάλι να καταλαβαίνεις τη χαρά που κρύβεται μέσα στη ζωή;
• Ο (αλλά συνήθως η) "Τι όμορφη που είναι η ζωή, ελάτε να τρέξουμε στο δάσος!"
  Εδώ έχουμε το άκρο αντίθετο της προηγούμενης κατηγορίας. Αν ο αισιόδοξος βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο, αυτός ο τύπος μπλόγκερ βλέπει το ποτήρι γεμάτο με μπύρα που παρασκευάστηκε σε ένα μακρινό μοναστήρι της Τσεχίας από ξανθές νεράιδες και συνοδεύει ένα ταψί παστίτσιο που μόλις βγήκε από το φούρνο. Το μνημόνιο είναι εδώ για να σώσει τη χώρα, δεν πειράζει που δεν έχω λεφτά γιατί είναι άνοιξη και η φύση είναι τόσο όμορφη, το στρίμωγμα στα λεωφορεία είναι μια ευκαιρία για να γνωρίσουμε νέο κόσμο, οι κακοί είναι στη φυλακή, και ταλιμπάν, και ταλιμπάν. Εδώ υπάρχουν οι εξής τρεις περιπτώσεις: ή η κοπελιά παίρνει ναρκωτικά, ή είναι οκτώ χρονών και το μόνο της πρόβλημα είναι ότι η μαμά της την αναγκάζει να τρώει μπρόκολα, ή πολύ απλά είναι η Στρουμφίτα και ζει στο μαγικό δάσος μαζί με τα υπόλοιπα απαίσια Στρουμφάκια που μια μέρα θα τα πιάσει ο Δρακουμέλ και θα δουν τι θα πάθουν. Ή απλά είναι χαζοχαρούμενο. Παίζει κι αυτό.
• Το "ενημερωτικό" μπλογκ:
  Το στυλ αυτό ήταν ιδιαίτερα της μόδας στην εποχή του Τρωκτικού, μέχρι που δολοφονήθηκε ο Γκιόλιας και τα κανάλια άρχισαν να ανοίγουν δικά τους ενημερωτικά πόρταλς. Η θεματολογία μπορεί να ποικίλλει από θέματα όπως "Ο Σαμαράς πουλάει την Ελλάδα στην Τουρκία και νοικιάζει τις γυναίκες μας στους Αλβανούς για να τις βιάσουν", μέχρι "Ο Άδωνις Γεωργιάδης έκλασε κατά τη διάρκεια συνεδρίασης της Βουλής και κατηγόρησε τον διπλανό του", κι από "Το πορτοκάλι που έστυψαν στον Σαλπιγγίδη για να πάρει δυνάμεις είχε δεκατρία κουκούτσια. Κάποιος προσπαθεί να μας γκαντεμιάσει" μέχρι "Η διάσημη μοντέλα Γωγώ Παπαράκη πουλάει το βρακί της στο Ebay, τρέξτε τώρα", ενώ, για να συμπληρωθεί η έγκυρη και αντικειμενική ενημέρωση, δημοσιεύονται και μηνύματα αναγνωστών του τύπου "Καταγγελία! Άνοιξα να πιω μια μπύρα Χάινεκεν και είχε μέσα κάτουρο! Ως πότε θα σιωπούν οι υπεύθυνοι;", σε μια προσπάθεια να μας κάνουν να νοσταλγήσουμε τα δελτία με τον Ευαγγελάτο.
• Ο "Σηκωθείτε από καρέκλες-καναπέδες-ντιβάνια":
  Ο τύπος αυτός έχει αρκετά στοιχεία του "ενημερωτικού", με τη διαφορά ότι τον περισσότερο καιρό δεν περιορίζεται απλά στο να αναφέρει το στοιχείο της επικαιρότητας, αλλά επιπλέον σχολιάζει το πόσο, για άλλη μια φορά, ευθύνονται για αυτό οι Μασόνοι, οι Ιλουμινάτι, οι Εβραίοι, η Λέσχη Μπίλντεμπεργκ, ο Πούτιν, ο Ομπάμα, ο Πολέμαρχος, τα σκοτεινά κέντρα, οι μυστικές υπηρεσίες της Βόρειας Κορέας και η Lady Gaga. Όταν παίζει slow news day και άρα δεν έχει για τι να κατηγορήσει τους ήρωες των βιβλίων του Νταν Μπράουν, ανεβάζει μερικές εκατοντάδες άρθρα για τους αρχαίους Έλληνες που, ως γνωστόν, είχαν εφεύρει τα πάντα. Ο τύπος αυτός παίζει, μάλιστα, σε δύο παρόμοιες ποικιλίες: α)ο Χριστιανοφρουρός που βρίζει τους Δωδεκαθεϊστές, και β)ο Δωδεκαθεϊστής που βρίζει τους Χριστιανοφρουρούς. Νομίζετε, όμως, τιποτένια ανθρωπάρια, ότι μπορείτε να τους πάρετε στην πλάκα; Μετανοείτε! Ο κακός μας ο καιρός γαρ εγγύς!
• Ο "Κράζω όλα τα μπλογκ που γουστάρω να διαβάζω":
  Οκ, αυτό μπορεί να σας φαίνεται σαν ένα μίνι αφιέρωμα στο Χωστήρα aka Celebriti aka Μανωλιό aka Έχω γαμήσει Βραζιλιάνα, αλλά δεν μπορεί, όλο και κάποιος άλλος θα υπάρχει που να κάνει τέτοια. Συνήθως βρίσκεται σε συνδυασμό με τις κατηγορίες "Μάγκας", "Γαμιάς" ή "Φάε ένα Μαλάκας" (χωρίς η μία να αναιρεί την άλλη) και, όταν δεν εξασκεί τα καθήκοντα που αυτές του επιβάλλουν, γράφει ολόκληρες σειρές άρθρων όπου ξεψειρίζει όλα τα άρθρα των αγαπημένων του μπλογκ, πιάνεται από την παραμικρή μαλακία που θα πουν οι συγγραφείς αυτών και σε χρόνο ρεκόρ τους κάνει ρόμπα. Πιθανότατα ξέρει πολλούς από αυτούς και στην πραγματική του ζωή, κάτι που του δίνει την δυνατότητα να τους κράζει με ακόμα περισσότερο θράσος, και τους βγάζει ηλίθια παρατσούκλια όπως πρωινατζού, που άμα έρθω ποτέ στη Ρόδο θα σε δέσω σε μια καρέκλα και θα σε βάλω να δεις μαραθώνιο όλες τις εκπομπές της Τατιάνας και της Μενεγάκη μπακ του μπακ χωρίς διάλειμμα, μαλάκα.
• Ο μπλόγκερ ειδικού ενδιαφέροντος:
  Η κατηγορία αυτή μπορεί να περιλαμβάνει το σχολικό μπλογκ του Δημοτικού Σχολείου Κωλοπετεινίτσας, την αγωνία μιας μάνας για το αν είναι φυσιολογικό ο δύο μηνών γιόκας της να κάνει κόκκινα κακάκια (σημείωση: δεν είναι), τις βαθιές φιλοσοφικές αναλύσεις ενός σαράντα χρονών παρθένου για τη φύση του WOW, τα αποτελέσματα της αναζήτησης ενός καμένου μάγειρα για την καλύτερη συνταγή για βραστές κάμπιες, έναν καθηγητή πυρηνικής φυσικής που θέλει να μοιραστεί την επιστήμη του με τον υπόλοιπο κόσμο που δε θέλει, έναν χρήστη ναρκωτικών ουσιών που περιγράφει τις εμπειρίες του ενώ είναι ακόμα υπό την επήρειά τους κι έναν Paoktzi latri tou Karra pou gamaei tis manades olonwn mas(όπα, κάτσε, αυτός είναι ο Shinobi). Όρεξη να υπάρχει. Αν θέλετε να συνεχίσω να περιγράφω πιθανά θέματα για τέτοιου είδους μπλογκ, θα με βρουν κάποια στιγμή το 2064 αφυδατωμένο, αποστεωμένο και ψόφιο πάνω στον υπολογιστή που θα έχει καεί έτσι κι αλλιώς από τα 52 χρόνια συνεχόμενης χρήσης.

Αυτά, και να προσέχετε μην κολλήσω κι εγώ τη Χωστηρίαση και μετά ψάχνετε να βρείτε τρύπες να κρυφτείτε κι όχι τίποτα άλλο αλλά γιορτάζουμε και μια επέτειο εδώ πέρα και δε θέλω να είμαι μόνος.

Αμπελοφιλοσοφίες (aka μαλακίες) για να περνάει η ώρα

• Ο Ελληνικός λαός είναι ο πατέρας της λογικής...γιατί της έχει γαμήσει τη μάνα.
• Αν η Ελληνική Βουλή ήταν σχολείο, η μόνη γλώσσα που θα διδάσκονταν οι μαθητές θα ήταν η ξύλινη, τα μαθήματα "Πολιτική και Δίκαιο" και "Αρχές Οικονομίας" δε θα υπήρχαν, και στο μάθημα της φυσικής η έννοια του έργου θα ήταν εκτός ύλης.
• Πάντως στο εν λόγω σχολείο θα ήταν σίγουρος για τη θέση του σημαιοφόρου ο Κασιδιάρης. Με παραστάτες την Κανέλλη και τη Δούρου.
• Και ο Βύρων Πολύδωρας καθηγητής στο μάθημα της Λογοτεχνίας. Γιατί κανείς δεν είδε την κομμένη γράνα.
• Εγώ πίστευα από την αρχή ότι κάποια στιγμή κάποιος Σαμαράς θα αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Αλλά εννοούσα τον Τρύφωνα.
• Για άλλη μια φορά βγήκε πρώτο το κόμμα Ανεξάρτητη Πολιτική Οργάνωση για τα Χρηστά Ήθη. Τι θα πει δεν υπήρχε τέτοιο κόμμα; 37,5% μάζεψε. Απλά στις κάρτες των καναλιών το βγάζουν με τα αρχικά του και δεν το αναγνωρίσατε αμέσως.
• Μα γιατί κάποιοι κακοήθεις συνέκριναν τόσον καιρό τον Τσίπρα με τον Παπανδρέου; Ο επικεφαλής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α είναι μια εντελώς διαφορετική περίπτωση. Κι εγώ είμαι μαζί σου Ανδρ...Αλέξη.
• Τώρα πλέον ζω για να δω τον Άδωνι στο Παιδείας. Τα βιβλία του Όποιος Διαβάζει Είναι Βλάκας θα αντικατασταθούν από τα βιβλία του Οίκου Γεωργιάδη.
• Και υπουργός πολιτισμού η Ευγενία. Δε σας χάλασε κιόλας.
• Εγώ πάντως στενοχωρήθηκα πολύ που δεν τα πήγε καλύτερα το Παναθηναϊκό Κίνημα. Αλλά τι τα θες; Η παράγκα του Κόκκαλη δεν τέλειωσε ποτέ.
• Αγαπητό 37,5% του ελληνικού εκλογικού σώματος, πώς ήτανε η θάλασσα την Κυριακή, καλή, καλή; Α, ήτανε λίγο κρύα; Όταν θα τη φας και θα 'ναι κρύα θα σε πω εγώ.
• Τι πάει να πει δεν ψηφίζω από άποψη, δεν βρίσκω κανένα κόμμα που να με εκφράζει; Τόσα κόμματα υπήρχαν για να ψηφίσετε. Κίνημα δεν Πληρώνω, Παράταξη Συνεχιστών του Καποδίστρια, ΚΚΕ Μπουλκουμέ, Κόμμα Πειρατών Ελλάδος, Μοναδική Αξιόπιστη Λύση για την Αξιοκρατία, την Κοινωνική Ισότητα και την Ανάπτυξη, της Παναγιάς τα μάτια. Σε λίγο θα πάει ψηφοφόρος και κόμμα. Άσχημα θα 'ναι;
• Νομίζω ότι από τις προχθεσινές εκλογές θα μείνει στην ιστορία η παρέμβαση της Ελένης Λουκά στο Sky News. Ελένη, για άλλη μια φορά μας κάνεις υπερήφανους.
• Όπως κι ο Καραγκούνης. Ο οποίος πρέπει να είναι βαφτισιμιός του Μητσοτάκη, καθώς τη μία και μοναδική φορά που του έγινε όντως φάουλ και δεν έδωσε άλλη μία από τις φαντασμαγορικές μουσικοχορευτικές παραστάσεις του, έφαγε κίτρινη κάρτα.
• Η Ανεξάρτητη Ανανεωτική Αριστερά, Ανανεωτική Δεξιά, Ανανεωτικό ΠΑΣΟΚ, Ανανεωτική Νέα Δημοκρατία, Όχι στον Πόλεμο, Κόμμα Επιχείρηση, Χαρίζω Οικόπεδα, Χαρίζω Χρέη, Παναγροτικό Εργατικό Κίνημα Ελλάδος (ανάσα) πήρε μόνο μία ψήφο. Φαίνεται του τελείωσαν τα οικόπεδα.
• Το Καμένο Κατακαημένο Κολλημένο Καραβοτσακισμένο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος έπεσε πολύ μετά τα γεγονότα της εβδόμης Ιουνίου. Τώρα η Παπαρήγα ψάχνει να βρει τον Κασιδιάρη για να ρίξει μερικές ακόμα στην Κανέλλη.
• Για τις επόμενες εκλογές, ο Βενιζέλος σκέφτεται να βάλει τον Χρυσοχοΐδη να δείρει τη Ντόρα. 
• Πάντως θέλω πολύ να δω σε αυτή τη χώρα υπουργό υγείας τον House.
• Δε θα ήταν πολύ ωραία αν έβγαινε στη Βουλή ο Βασίλης Λεβέντης; Οι πιτσαρίες της χώρας θα γνώριζαν μεγάλη άνθηση.
• Σε λένε Αλέξη, με λένε Αντώνη, κρατώ ένα μνημόνιο, τον πούλο, άντε γεια, σας πιάνω τον κώλο, γεμίζω ευτυχία, σας πίνω το αίμα, σας τρώω τα λεφτά...
• Και τώρα παίζουμε με τη Γερμανία, ε; Διόρθωσις: ΔΕΝ παίζουμε με τη Γερμανία. Germany is no laughing matter.
• Στο μεταξύ, η Εθνική Γερμανίας έχει για βασικούς δύο Τούρκους, δύο Πολωνούς, έναν Αφρικανό κι έναν Λατιναμερικάνο. Στις λοιπές ειδήσεις, ο Αδόλφος Χίτλερ στριφογυρνάει στον τάφο του τόσο πολύ που η γερμανική ΔΕΗ τον έδεσε σε έναν άξονα και τον έκανε γεννήτρια.
• Ο Φερνάντο Τόρες εξακολουθεί να σκοράρει. Κάτι ύποπτο συμβαίνει εδώ. Στο τέλος θα μπει παίχτης με ένα χτένισμα στο πρώτο ημίχρονο και με διαφορετικό στο δεύτερο...
  (όπα, αυτό πιάνει, για να δοκιμάσουμε κάτι άλλο...) Στο τέλος θα μου κάτσει και η Μπιγιονσέ...(μπα, τίποτα).
• Στο μεταξύ, οι ευχές όλων των random γέρων στα λεωφορεία και τα καφενεία θα μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα, αλλά δυστυχώς δεν κατάφερε να μπει στη Βουλή το κόμμα "Εθνική Ελπίδα-Γεώργιος Παπαδόπουλος".
• Νομίζω, πάντως, ότι η καλύτερη υποψηφιότητα που υπήρχε και στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις ήταν το "Φίλοι του Ανθρώπου-Εχθροί του Μαλάκα". Αλλά πάλι μπορεί να είναι και ιδέα μου.
• Δε θα ησυχάσω αν δε δω στην Ελληνική Βουλή Σάκη Ρουβά, Μίστερ Εθνικά Μπούτια, Σταμάτη Γονίδη, Πασχάλη Αρβανιτίδη, Ελένη Φουρέιρα, Μάικλ Τζάκσον, Έρικ Κάρτμαν και Ζορό. Όχι ο Ζορό που ήταν νομάρχης Θεσσαλονίκης, ο άλλος.
• Ξέρω ήδη ότι θα το μετανιώσω αυτό που λέω τώρα, αλλά η επόμενη εγγραφή είναι η εκατοστή αυτού του μπλογκ. Γι'αυτό λοιπόν, είστε ελεύθεροι, για πρώτη και πιθανότατα τελευταία φορά, να μου κάνετε όποια πρόταση θέλετε για το θέμα της, κι εγώ μπορεί και να τη λάβω σοβαρά υπόψη. Εκτός από το Χωστήρα, βέβαια, ο οποίος θα πει "Γράψε για τη μαγειρική, τα ζώδια, το βρακί της Παπαρίζου και τους εκατό συν έναν τρόπους να ξενερώσεις τον άντρα σου σαν πρωινατζού που είσαι". Κι όποιος πει ότι είμαι φασίστας θα φάει μπουγέλο και μπούφλα που δε θα ξέρει από πού του ήρθε.
• Λευτεριά στον Άκη.

Αυτά, και να προσέχετε μη θελήσετε να κάνετε σοβαρό ρεπορτάζ για διεθνές δημοσιογραφικό δίκτυο σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου από την Ελένη Λουκά.

Οι 10 μεγαλύτεροι μαλάκες της ιστορίας και της μυθολογίας

Προσοχή: το βίντεο που ακολουθεί δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το θέμα του άρθρου. Χρησιμεύει καθαρά ως soundtrack. Αν, πάλι, δεν μπορείτε να εκτιμήσετε οκτώμισι λεπτά αγνού, καθαρού, ποιοτικού μεταλλικού οργασμού, δεν έχετε παρά να μπείτε στο Σωλήνα και να ψάξετε για Κιάμο, Οικονομόπουλο, Ελένη Φουρέιρα και λοιπές θεάρεστες μελωδίες.

Σήμερα, λοιπόν, το θέμα μας είναι οι μεγάλες φυσιογνωμίες της ιστορίας και της μυθολογίας, οι οποίοι, ε, όπως και να το κάνουμε, ήτο μαλάκες. Ας μπούμε στο θέμα και θα καταλάβετε τι εννοώ.

• Αχιλλέας:
  Ας κάνουμε μια αναδρομή στην Ιλιάδα. Στην αρχή του έργου πέφτει πανούκλα στους Αχαιούς, γιατί ο Αγαμέμνων πήρε για γκόμενα την κόρη του ιερέα του Απόλλωνα κι αυτός τους καταράστηκε. Οπότε επιστρέφει το μικρό καυλοράπανο στο μπαμπά της, αλλά απαιτεί να πάρει το λάφυρο του Αχιλλέα. Και τι κάνει ο Αχιλλέας; Παίρνει το στρατό του, κάθεται στο στρατόπεδο ενώ γύρω του γαμιέται ο Απόλλωνας, και κρατάει μούτρα γιατί του πήρανε τη γκόμενα. Μάλιστα. Φυσιολογική αντίδραση ώριμου ενήλικα. Μέχρι που σκοτώνεται ο Πάτροκλος, κι ο δικός μας τα παίρνει στην κράνα, επιστρέφει στη μάχη, σκοτώνει τον Έκτορα και σέρνει και το κουφάρι του 12 μέρες με το άρμα. Μάλιστα. Έλα, Πατ, πες την αλήθεια. Δεν παίζατε μόνο τάβλι με τον Αχιλλούκο. Αλλά τι γίνεται τελικά με τον δικό μας; Α, ναι. Σκοτώνεται, επειδή ένα βέλος τον πετυχαίνει στη φτέρνα, κάτι το οποίο πολύ αργότερα έκλεψαν στο Skyrim αλλά το έκαναν με γόνατο για να μη φάνε μήνυση για πνευματικά δικαιώματα από την Ελλάδα τώρα που έχουμε και ανάγκη για λεφτά. Πού πας μωρή με το πέδιλο; Βάλε καμιά μπότα εκεί πέρα να τους γαμήσεις τα βάρδουλα! Ο Μπραντ Πιτ καλύτερος από σένα είναι! Ζωάδι!
• Οδυσσέας:
  Κι αφού λοιπόν ο Αχιλλέας κάνει ολόκληρη μανούρα κι αφήνει τη δουλειά μισή, έρχεται ο δικός μας και λέει, "Γιατί να μη μπούμε κρυφά μέσα και να τους σφάξουμε ενώ θα κοιμούνται;" Οπότε θα με πείτε τώρα, μα γιατί ρε συ είναι μαλάκας ο Οδυσσέας, ίσα ίσα που έξυπνος μου φαίνεται. Σκατά είναι! Δέκα χρόνια στην Τροία, όλοι οι άλλοι τσίμπησαν κι από καμιά γκομενίτσα από τις κατακτημένες περιοχές, αυτός τίποτα. Εφτά χρόνια έμεινε στην Καλυψώ, που έλιωνε και για πάρτη του κι είχε και αφίσες του στον τοίχο της σπηλιάς της. Τη γάμησε; Όχι! Άλλον ένα χρόνο έμεινε στην Κίρκη. Τίποτα! Ούτε μια πίπα! Με εκείνο το τσουλάκι τη Ναυσικά, τίποτα; Νιέντε! Ούτε μια μαλακία για το καλωσόρισμα δεν του έπαιξε η πιτσιρίκα! Είκοσι χρόνια περίμενε να γυρίσει πίσω στην Πηνελόπη, η οποία απ'όσο ξέρουμε θα μπορούσε να τον παίρνει ασυστόλως αλλά δεν το έκανε γιατί καλή μαλάκω ήταν κι αυτή. Βέβαια ο Όμηρος δε μας διευκρινίζει αν γίνονταν τίποτα όργια μέσα στο πλοίο με τους λοιπούς Ιθακήσιους κι αυτό είναι μια σημαντική ιστορική παράλειψη, αλλά όχι και είκοσι χρόνια αγαμία ρε μαλάκα!
• Οβελίξ:
  Ο ελαφρώς εύσωμος Γαλάτης αποτελεί μέγιστο μαλάκα όχι για κανέναν άλλο λόγο, ίσα ίσα που τον αγαπάμε, αλλά μόνο γιατί αποτελεί έναν από τους πρώτους καταγεγραμμένους friendzonάκηδες της ιστορίας. Που λέτε λοιπόν, στην περιπέτεια "Αστερίξ Λεγεωνάριος", ο φίλος μας είναι ερωτευμένος με τη Φραμπαλά. Κουτουλάει στα δέντρα (γκρεμίζοντάς τα και προκαλώντας την οργή του Κακοφωνίξ, ο οποίος διαμένει πάνω σε ένα εξ αυτών), τρώει μόνο δύο αγριογούρουνα τη φορά, της κάνει δώρο μενίρ και λουλουδάκια, κι όλα είναι μια χαρά. Μέχρι που μαθαίνει ότι η κυρία έχει γκόμενο τον Τραγικομίξ, ο οποίος κατατάχθηκε μισθοφορικά στο στρατό του Καίσαρα και τώρα τον έχει πιάσει αιχμάλωτο ο Σκιπίων. Και, μαζί με τον Αστερίξ, κατατάσσεται κι αυτός στο στρατό του Καίσαρα, για να πάει να τον σώσει. Επαναλαμβάνω: ο Οβελίξ κατατάσσεται στο στρατό του ΚΑΙΣΑΡΑ, για να πάει να σώσει τον ΓΚΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΚΑΨΟΥΡΑΣ ΤΟΥ! Κατά τ'άλλα, αυτοί οι Ρωμαίοι είναι τρελοί.
• Ιούδας:
  Ο Ιούδας από μικρό παιδί απολάμβανε να βλέπει στο βίντεο τις ταινίες του Αρτέμη Μάτσα και του Δήμου Σταρένιου. Στο σχολείο, αγαπημένη του ασχολία ήταν να καρφώνει τα άλλα παιδάκια στη δασκάλα κι αυτή να του δίνει καραμελίτσες. Όταν μεγάλωσε λίγο, άκουσε για έναν τύπο που τον λέγανε Τζίζους και δίδασκε τη μετάνοια και τέτοια. Οπότε, αποφάσισε να εγκαταλείψει την παλιά του ζωή, καθώς και την μπάντα την οποία είχε ιδρύσει με τίτλο Judas Priest, η οποία αρκέστηκε τελικά στον Χάλφορντ, και να γίνει μαθητής του. Αλλά οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται, κι έτσι ο δικός μας καταδίδει τον Τζίζα στους Ρωμαίους για τριάντα αργύρια, που σε σημερινά λεφτά μας κάνουν 11834,76 ευρώ. Όλα ωραία μέχρι εδώ. Μετά, όμως, κι αφού ο Τζίζας είχε ήδη οδηγηθεί στο σταυρό, ο οποίος βόλευε γιατί μετά οι μετέπειτα χριστιανοί πώς θα μπορούσαν, ας πούμε, να κάνουν την ηλεκτρική καρέκλα τους, ένιωσε τύψεις, έδωσε πίσω τα λεφτά και πήγε κρεμάστηκε. Τώρα που μετάνιωσες να το βράσουμε ρε αγόρι μου. Όπως λέει και η φίλη μου η Lady Gaga, you're just a holy fool.
  
• Πόντιος Πιλάτος:
  Ο Πόντιος Πιλάτος, με καταγωγή πιθανότατα από την Τραπεζούντα, είχε βρει ένα καλό βύσμα για να τον βάλουν στο Ρωμαϊκό Δημόσιο. Με τα χρόνια, ανελίχθη σε διοικητή της Παλαιστίνης. Μόνο που αυτή η δουλειά δεν του άρεσε καθόλου. Στην πραγματικότητα, ο Πιλάτος ήθελε να γίνει καρδιοχειρουργός. Παρακολουθούσε μαθήματα ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Ναζαρέτ, είχε γραφτεί και στην ΚΝΕ, και στον ελεύθερό του χρόνο χειρουργούσε παππούδες του ΙΚΑ για εξάσκηση. Μια μέρα, έρχονται μερικοί Γραμματείς και Φαρισαίοι και του λένε, "Κύριε Πιλάτε, έχουμε εδώ έναν επαναστάτη, Τζίζα τον λένε, και θέλει να ανατρέψει τη Ρώμη. Τι να τον κάνουμε;" Ο Πιλάτος, ο οποίος μόλις είχε τελειώσει με μια εγχείρηση τριπλού μπάι πας, έπλυνε τα χέρια του, κι αυτοί είπαν, "Καλά, αφού μας γράφεις, πάμε να τον σταυρώσουμε". Να, μαλάκα! Ας τους έλεγες κάτι, κι ίσως σήμερα να μην είχαμε ένα δισεκατομμύριο μαλάκες να μας λένε ότι η έκτρωση κι η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία. Αλλά εντάξει. Δε φταις και τελείως. Σε συγχωρώ.
• Χριστόφορος Κολόμβος:
  Ο Κριστόφ ήθελε να βρει έναν πιο σύντομο δρόμο για τις Ινδίες, γιατί μέχρι να κάνουν τον γύρο της Αφρικής από την Ισπανία, πάθαιναν όλοι σκορβούτο και πέθαιναν. Νόμιζε, λοιπόν, ότι η γη είναι στρόγγυλη κι ότι θα μπορούσε να κάνει το γύρο. Έβαλε και στοίχημα εκατό χρυσά νομίσματα (86903,10 ευρώ σε σημερινά λεφτά) με το βασιλιά, ο οποίος ήταν τόσο σίγουρος για τη νίκη του που άρχισε να αποκαλεί τον εαυτό του Αχιλλέα Μπέο της Μεσαιωνικής Ισπανίας. Ξεκίνησε λοιπόν να κάνει τον κύκλο του κόσμου, και κάποια στιγμή προσγειώθηκε σε αυτό που νόμιζε ότι ήταν η Ινδία, αλλά τελικά ήταν κάτι πολύ χειρότερο, χειρότερο κι από την Κόλαση, την Μόρντορ και τα μπλε λεωφορεία της Θεσσαλονίκης στη μέση του Ιουλίου. Και ναι, κυρίες και κύριοι, ήταν η Αμερική. Μπράβο, μαλάκα. Νόμιζες ότι ήταν στιγμή για τιρινίνι; Φάε τώρα δυο τετραετίες Μπους για να μάθεις.
• Αδόλφος Χίτλερ:
  Ο μικρός Αδόλφος δεν ήταν κακό παιδί. Ίσα ίσα, που ήταν καλλιτεχνική φυσιογνωμία (κάτι τέτοια λέει τώρα κι ο πατέρας του Κασιδιάρη για τον γιο του και αρχίζω και φοβάμαι). Έδωσε εξετάσεις στην Καλών Τεχνών, αλλά τον κόψανε. Μετά όμως έμαθε ότι η επιτροπή αποτελούνταν από τους Ραχήλ Χαΐμοβιτς, Λεβί Κοέν και Ααρών Σπίλμπεργκ, και ένα μίσος φούντωσε μέσα του. Έφτιαξε το δικό του κόμμα, έταξε στους ταλαιπωρημένους Γερμανούς πιο πολλά κι απ'τον Τσίπρα, κι ανέβηκε στην εξουσία, όπου βοήθησε στην εξέλιξη των φούρνων και έδωσε σημαντική ώθηση στη Γερμανική Σαπωνοποιία. Θέλησε μάλιστα να μοιραστεί τις καινοτομίες του και με την Πολωνία, αλλά οι Ευρωπαίοι τον παρεξήγησαν και του κήρυξαν τον πόλεμο. Αυτός αποφάσισε να τους κατακτήσει για να μάθουν, αλλά μετά, χωρίς να θυμάται το πάθημα του Ναπολέωντα και χωρίς καν να ακούσει τις προειδοποιήσεις του Τάσου Αρνιακού για κύμα παγετού, εισέβαλε στο Σόβιετ Ράσα (στο Σόβιετ Ράσα, η Ρωσία εισβάλλει στον Χίτλερ), όπου φυσικά έφαγε μακρύ, σκληρό και παγωμένο ρώσικο καυλί. Και μετά αυτοκτόνησε. Να τι παθαίνετε με τα βαθμοθηρικά συστήματα εξετάσεων.
• Γιαννάκης Λέννον:
  Ο Γιαννάκης, μαζί με άλλους τρεις φλώρους φίλους του, έφτιαξε μια μπάντα η οποία κατέκτησε το σύμπαν, έκανε όλα τα κοριτσάκια της εποχής να φωνάζουν με μανία ΣΑΚΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ ΜΠΗΤΛΕΕΕΕΕΕΕΕΣ!, πυροδότησε το φαινόμενο των γιεγιέδων με θεάρεστα άσματα όπως το Σιλάβζιου, ΓΙΕ, ΓΙΕ, ΓΙΕΕΕΕΕ!, έγινε πιο δημοφιλής κι από τον Τζίζα και λοιπά όμορφα. Μετά όμως γνώρισε τη μικρή Γιόκο, η οποία ήταν και μια πατσαβούρα καμαρωτή, και σαν καλός μουνόδουλος είπε στον Παύλο, τον Γιώργη και τον Ρίνγκο, "Παιδιά, συγνώμη αλλά σας κλάνω, η μπαζόλα η γυναίκα μου θέλει να τραγουδάμε μαζί, ωραία περάσαμε, ωραίους μπάφους ήπιαμε, άντε γεια τώρα". Μόνο που η μικρή Γιόκο (που ήταν και μεγαλύτερη από αυτόν αλλά δεν το γαμάς) μισούσε τη μουσική, και το αποτέλεσμα ήταν κάτι σαν το Load. Ε, τον σκοτώνεις μετά ή δεν τον σκοτώνεις; Τον σκοτώνεις.
• Μιχαλάκης Τζάκσον:
  Ο μικρός Μιχαλάκης ήταν ταλαντούχο παιδάκι, γι'αυτό κι ο πατέρας του τον έβαζε να τραγουδάει από τα πέντε του σαν κάτι ηλίθιες σήμερα που στέλνουν τα παιδιά τους στο Ελλάδα Δεν Έχεις Ταλέντο να τραγουδάνε το Φεγγαράκι μου Λαμπρό. Μετά από μερικά χρόνια στους Τζάκσον Φάιβ, είπε να κάνει σόλο καριέρα κι έγινε ο βασιλιάς της ποπ. Κάτι ψιλοϊστορίες έπαιξαν με την Μπίλι Τζιν που ήθελε να του φορτώσει ένα μπάσταρδο και με κάτι ζόμπι που βγήκαν από τον τάφο να τον φάνε, αλλά όλα ήταν μια χαρά. Αλλά μετά κάτι άλλαξε. Μερικοί λένε ότι ο Μάικολ είδε το The Ring και άσπρισε από το φόβο του και μετά είδε και την γιαπωνέζικη βερσιόν που λένε ότι είναι και καλύτερη και του 'πεσε η μύτη από την τρομάρα, αλλά η αλήθεια είναι ότι έκανε πλαστικές γιατί είχε παιδικά τραύματα από τότε που ο μπαμπάς του τον έλεγε μυτόγκα. Όντας πλέον σαν ξάδερφος του Βόλντεμορτ, αλλά με μαλλιά, για να μείνει στη δημοσιότητα, έκανε μερικές κινήσεις στην καριέρα του που δεν του πολυβγήκαν, όπως η παιδεραστία, και τελικά κέρδισε το μίσος όλου του πλανήτη, μέχρι φυσικά να πεθάνει και να θυμηθούν όλοι ξαφνικά τι ταλαντούχος και τι φοβερός που ήταν.
• Αντώνης Σαμαράς:
  Ρίχνω τη Νέα Δημοκρατία. Κάνω δικό μου κόμμα. Μπαίνω στη Βουλή. Βγαίνω απ'τη Βουλή. Διαλύω το κόμμα μου. Γυρίζω στη Νέα Δημοκρατία. Με ψηφίζουν πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας. Λέω όχι στο Μνημόνιο. Τελικά αλλάζω γνώμη και λέω ναι στο Μνημόνιο για να μη στενοχωριέται ο παλιός μου συμφοιτητής ο Γιώργος που του είχα φάει και μια γκόμενα αλλά δεν του το θυμίζω για να μην κλαίει. Θέλω εκλογές εδώ και τώρα. Εκλογές; Ποιος βιάζεται, μωρέ; Αυτή η σταθερότητά σου βρε παιδί μου θα με τρελάνει. Α! Και να μην ξεχάσω τον συνονόματό του Γιώργο. Μια πάσα δεν ξέρεις να βγάζεις. Άχρηστε. Άμπαλε. Τζάστιν Μπίμπερ του ποδοσφαίρου. (Κι εσύ, Τζάστιν, μη νομίζεις ότι τη γλίτωσες. Ας όψεται που είσαι μικρός και δεν έχει ξεδιπλωθεί ακόμα το πλήρες επίπεδο της μαλακίας σου).
• Bonus track: Μπόνο. Κι έλα τώρα που χρειάζεται να εξηγήσω και γιατί είναι μαλάκας.

Λοιπόν, τέλος. Αν έχετε κι άλλες προτάσεις, μη διστάσετε να τις καταθέσετε. Θα μου δώσει πολύ μεγάλη χαρά να τις αγνοήσω λάβω πολύ σοβαρά υπόψη μου.

Αυτά, και να προσέχετε μη σας δείρει ο Οβελίξ, σας καρφώσει ο Ιούδας στους Ρωμαίους, παντρευτείτε τη Γιόκο και βγει ο Σαμαράς πρωθυπουργός.

Κανονικά θα 'πρεπε να διαβάζω τώρα

Όπως θα ξέρετε εκτός κι αν τις τελευταίες δύο μέρες αποφασίσατε να εγκαταλείψετε τα εγκόσμια και να πάτε να κρυφτείτε κάτω από μια πέτρα γιατί η γυναίκα σας σας έπιασε με την αδερφή της στο κρεβάτι, την Πέμπτη το πρωί απολαύσαμε στην Ελληνική τηλεόραση σκηνές απείρου κάλλου(ς).
Αναφέρομαι φυσικά στα μαπίδια που έπαιξε ο εκπρόσωπος τύπου των Χρυσών Αυγών από κότες αλανιάρες του υπέροχου πατριωτικού και δημοκρατικού αυτού κόμματος που λέγεται Χρυσή Αυγή, Ηλίας Κασιδιάρης, με την Κανέλλη.

Μόνο που το όλο περιστατικό ήταν μια μεγάλη παρεξήγηση. Ο άνθρωπος έριξε το νερό στη Δούρου όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί ο κλιματισμός στο πλατό του Παπαδάκη ήταν ελαττωματικός και ο Ηλίας έκανε μια προσπάθεια να δροσίσει την κοπέλα.
Φυσικά! Η Λιάνα, βέβαια, παρεξήγησε το κίνητρο της πράξεώς του και του επιτέθηκε. Ο Ηλίας, μεγαλόψυχος άνθρωπος, δε θέλησε να αντεπιτεθεί, έλα όμως που παρατήρησε ένα κουνούπι στο πρόσωπο της Λιάνας και θέλησε να το διώξει! Δυστυχώς, δεν μπόρεσε να ελέγξει τη δύναμή του, γιατί σαν γνήσιος οπαδός του νους υγιής εν σώματι υγιή ο Ηλίας ασκείται καθημερινώς, και το ελαφρύ αυτό χτύπημα του βγήκε μπουνιά.
Την χτύπησε κατά λάθος, κυρίες και κύριοι! Αλήθεια! Δεν μπορούσε όμως να σταματήσει, γιατί το απαίσιο εκείνο φτερωτό κτήνος εξακολουθούσε να περιτριγυρίζει απειλητικά τη Λιάνα, και συνέχισε να προσπαθεί να το διώξει. Τελικά έπεσαν διαφημίσεις, και ο Ηλίας έντρομος είδε το κουνούπι να στρέφεται κατά πάνω του, κι αυτός ήταν ο λόγος που τράπηκε σε φυγή, ενισχύοντας τις κακές εντυπώσεις που είχε ήδη άθελά του δημιουργήσει στο πανελλήνιο.
Αυτή είναι, κυρίες και κύριοι, η πάσα αλήθεια. Και τώρα ο δύσμοιρος Ηλίας κρύβεται, γιατί δεν μπορεί να διαχειριστεί το σκάνδαλο που -εντελώς άθελά του, επαναλαμβάνω- δημιούργησε.
Ναι. Μάλλον η ζέστη με πείραξε στο κεφάλι.
Καλοκαιράκι, ε; Η μόνη εποχή που μπορείς να ξεχάσεις τους σκληρούς ρυθμούς της καθημερινότητας, έστω για λίγες μέρες, και να καθίσεις στο σπίτι σου, αγκαλιά με τον ανεμιστήρα, και απολαμβάνοντας το έπος αυτό της ελληνικής τελεόρασης που λέγεται Ρετιρέ. Με ή χωρίς Γιουλάκη και Ξινή.
Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε, φίλοι και λεσβίες φίλες, τον άλλο σημαντικό λόγο για τον οποίο μας αρέσει το καλοκαίρι. Βλέπετε, στις χώρες της Ευρώπης που βασιλεύουν οι κακοί καπιταλιστές που μας θέλουν υποχείριά τους αλλά αν ψηφίσουμε Αλέξη θα μας βγάλει από το μνημόνιο και θα μείνουμε και στο ευρώ και θα μάθουν αυτοί να μας υποτιμάνε κι ασταδιάλα τέλος πάντων, ο καλός θεούλης, επειδή είναι εργατικοί και λοιπά όμορφα, αποφάσισε για να αντισταθμίσει το κάρμα να μην τους δώσει καλοκαίρι.
Κι έτσι, έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε στην πιο υπέροχη χώρα του κόσμου, τρυφερές ξανθές υπάρξεις από τη Γερμανία, την Τσεχία, την Πολωνία, τη Σουηδία και φυσικά, για να μην κλαίει κι ο Μανωλιός, τη Ρωσία, και να σκυλιάζουν οι δικές μας οι ξεΐγκλωτες και να πάνε στα κομμωτήρια να χτυπάνε τη μία ντεκαπάζ πίσω από την άλλη και μην κουράζεστε κορίτσια, δεν το φτάνετε το αυθεντικό που να χτυπιέστε κάτω, άντε να κάνετε τώρα κανένα κουίζ στην Κοσμοψώλιταν.
Λοιπόν, παίδες, η ώρα έφτασε. Ανοίξτε το πουκάμισο να φαίνεται η τρίχα για πουλόβερ...
και βουρ στις παραλίες.
Φέτος, όμως, τα πράγματα θα είναι σαφώς πιο δύσκολα. Χάρη στη μεγάλη δυσφήμιση που πέφτει κατά της χώρας μας αλλά εμείς θα ψηφίσουμε Αλέξη και θα διώξουμε τα μνημόνια και θα γίνουμε ο παράδεισος και θα έρθει κι ο θεός και θα φυτρώσει στη μέση και το δέντρο της γνώσης και θα απαγορεύσει στον Αδάμ και την Εύα να το φάνε, φέτος τα ξανθά αναμένεται να μη μας προτιμήσουν όπως παλιά, κι ο ανταγωνισμός θα γίνει πολύ σκληρός.
Αλλά εμείς δε μασάμε. Σε αυτή την κρίση, όλα τ'άλλα να ψοφήσουν, δυο πράγματα θα επιβιώσουν, το greek souvlaki και το greek kamaki. Τι να κλάσουν τώρα οι ξενέρωτοι οι Γερμανοί μπροστά στην ανατριχιαστική εμπειρία που λέγεται Έλληνα Άντρα! Τα κορίτσα έρχονται εδώ τόσα χρόνια για να νιώσουν ένα γνήσιο, αγνό, εκατό τοις εκατό αρσενικό και θα το νιώσουν και φέτος.
Τι κι αν δεν έχουμε λεφτά; Ο Έλληνας είναι πάντα όρθιος, το ίδιο κι η ψωλή του.
Αλλά, αλίμονο! Το πιθανότερο είναι ότι θα μείνεις, και αυτό το καλοκαίρι, με το greek souvlaki στο χέρι.
Αλλά μη σε παίρνει από κάτω. Κι αυτό να γίνει, θα έχεις μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να εξασκήσεις τα μούσκουλά σου και να είσαι έτοιμος για το επόμενο καλοκαίρι.
Χτυπώντας φραπεδιές εννοούσα, μα τι νομίσατε, παλιοπροστυχάντζες;
Φραπές. Το ποτό των θεών. Φήμες λένε ότι ο μαγικός ζωμός στο Αστερίξ στην πραγματικότητα ήταν φραπές. Φήμες λένε ότι κι ο Τσακ Νόρις φραπέ πίνει. Φήμες λένε ότι το αστείο με τον Τσακ Νόρις έχει πεθάνει μαζί με τη ντίσκο. Φήμες λένε ότι όλες αυτές οι φήμες δεν υπάρχουνε στ'αλήθεια και τις βγάζω απ'το μυαλό μου. Φήμες λένε ότι αν ξαναπώ άλλη μια φορά τη φράση "φήμες λένε" θα δημιουργηθεί μια μαύρη τρύπα και θα μας καταπιεί όλους, οπότε το σταματάω εδώ.
Πάντως οι φήμες είναι πολύ κακό πράγμα. Ξέρω έναν τύπο που 'ξερε έναν τύπο που 'ξερε έναν τύπο που 'ξερε έναν τύπο που 'ξερε έναν τύπο που 'ξερε έναν τύπο που 'ξερε έναν τύπο που 'ξερε έναν τύπο που 'ξερε έναν τύπο που 'ξερε έναν τύπο που 'ξερε έναν τύπο...
κι αυτός ο τύπος τέλος πάντων τα είχε με μία που τον παράτησε κι αυτός την έβγαλε πουτάνα. Ε, μετά από αυτό η κοπέλα γαμήθηκε. (το ξέρω, το αστειάκι ήτο για τον πούτσο καβάλα...όπως κι η γκόμενα εκείνου του τύπου (δεύτερο στη σειρά; Μιλάμε έχω ξεσκιστεί σήμερα...όπως κι η γκόμενα εκείνου του τύπου!...(τρίτο...θα είναι άραγε το μακρύτερο; Να φωνάξουμε την γκόμενα εκείνου του τύπου, θα ξέρει από τρίτα μακρύτερα! (τέταρτο! Καλύτερα να το σταματήσω εδώ γιατί το θέμα κοντεύει να γαμηθεί...σαν την γκόμενα εκείνου του τύπου! (πέμπτο, ε; Δεν το τραβάω άλλο γιατί στο τέλος θα γίνει της ιεροδούλου...ξέρετε ποιας ιεροδούλου! (και ναι, κυρίες και κύριοι, μόλις σκόραρα το έκτο λογοπαίγνιο στη σειρά, beat that Master και πάρε και τ'αρχίδια μου που τόλμησες να με προκαλέσεις. Κι αν δεν τα θες, τα δίνω στην γκόμενα εκείνου του τύπου που θα τα θέλει. Μετράει αυτό για έβδομο; Σιγά μη σε ρωτήσω κιόλας, μετράει και παραμετράει).
Το point λοιπόν είναι ότι οι φήμες δεν είναι καλό πράγμα και μπορεί και να καταστρέψουν τη ζωή του ανθρώπου. Το ηθικό δίδαγμα της εβδομάδας; Πείτε το κι έτσι. Κι αν δε σας αρέσει, ένα μήλο την ημέρα το γιατρό τον κάνει πέρα.
Κι αυτός, κυρίες και κύριοι, ήταν κι ο λόγος που ο Στέφανος Δουλειές πέθανε. Γιατί αρνήθηκε να πάει σε γιατρό. Δεν είχε απλά την προστασία ενός μήλου, είχε την προστασία ΤΟΥ μήλου. Ή έτσι νόμιζε. Αφού πέθανε, η προστασία δεν ήταν και πολύ αποτελεσματική. Εκτός κι αν αυτό ήταν εξαρχής το σχέδιο. Μπορεί να υπάρχει δάκτυλος του Βασίλη Θύρες εδώ. Το πράγμα βρωμάει πιο πολύ κι από Amish με προφίλ στο Facebook.
Και μετά από όλες αυτές τις συνταρακτικές αποκαλύψεις, ήρθε η ώρα να πάω να φάω. Ξέρετε, αυτός ο μοναδικός κοιλιακός δεν συντηρείται από μόνος του.
Αυτά, και να προσέχετε μη σηκωθεί από την καρέκλα του ο Προκόπης Παυλόπουλος και σας σκοτώσει στο ξύλο.

Η οδύσσεια ενός εξεταζομένου με τον μικρό Βασιλάκη Καΐλα

Ήταν μια Τετάρτη πρωί του Ιουνίου. Ο ήλιος έλαμπε, τα πουλάκια κελαηδούσαν, ο Τσίπρας έταζε λεφτά, όλα έμοιαζαν υπέροχα. Όχι όμως για το φίλο μας το Μήτσο, ο οποίος επρόκειτο να γράψει ιστορία. Όχι να κάνει κάποια ηρωική ή αξιομνημόνευτη πράξη, αλλά να γράψει διαγώνισμα.
Μετά από ένα γνήσιο Ελληνικό πρωινό με δύο καφέ, δύο ζάχαρη και γάλα, πήγε στο σχολείο του με ένα στυλό στην τσέπη, ένα σκονάκι στην κάλτσα, ένα βιολί κι ένα φεγγάρι. Καθώς περπατούσε στο δρόμο, σκεφτόταν την υπόσχεση που του είχε δώσει η μάνα του. "Αν γράψεις πάνω από δεκαεφτά στην ιστορία, θα σου πάρω το καινούριο πλεϊστέσιο". Αλλά πώς να γράψει πάνω από δεκαεφτά στην ιστορία; Τα βήματά του ήταν αργά, σαν θανατοποινίτη που πήγαινε στην ηλεκτρική καρέκλα.
Με το που έφτασε, είδε ότι δεν ήταν μόνος. Γύρω τριγύρω έβλεπες την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των συμμαθητών του. Τα ίδια και η Λένα. Του άρεσε η Λένα. Είχε μια τσαχπινιά στο βλέμμα της και ένα νάζι στις κινήσεις της που λίγες άλλες είχαν στο σχολείο του, γιατί η ταμπέλα μπορεί να έλεγε Ογδοηκοστό Λύκειο Αθηνών, όμως το περιεχόμενο έλεγε Ογδοηκοστό Λύκειο Λέσβου.
Την πλησίασε. Της είπε καλημέρα. Εκείνη ανταπέδωσε. Τη ρώτησε, "πώς τα βλέπεις τα πράγματα;", κι εκείνη του είπε, "Χάλια, ούτε πέντε δε θα γράψω!". Εκείνος προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία. "Καλά, μην το αφήσεις να σε πάρει κι από κάτω, η ζωή συνεχίζεται, δεν πρέπει να στενοχωριέσαι, και να δακρύζουν τα ματάκια σου..." κι επειδή σε αυτό το σημείο ακούω ήδη τον Χωστήρα να κράζει σε άπταιστα greeklish "Arlekin mas grafeis mwrh prwinatzou?", το κουδούνι χτύπησε και διέκοψε βιαίως αυτή την τρυφερή συνομιλία.
Πρώτα απ'όλα προσευχή. Γιατί, αν δεν επικαλεσθείς ένα ανύπαρκτο ον, πώς θα γράψεις καλά στις εξετάσεις σου; Μέσα στο μαντρί. Ο Μήτσος πάει και κάθεται. Η θέση του, χάρη σε μία ευνοϊκή σύμπτωση, είναι πίσω από την ιδιοφυΐα της τάξης, το άτομο που αν τα μυαλά ήταν κινητήρες, αυτός θα είχε πεντάλιτρο συναρμολογημένο από τον Enzo Ferrari τον ίδιο, τουρμπαρισμένο, με νιτρομπουκάλες, σειριακό κιβώτιο κι άλλα τέτοια που λένε στο Top Gear και κανείς δεν ξέρει τι σημαίνουν. Αλλά αρκετά μιλήσαμε για μένα.
Σε αυτή την φάση, πάντως, αν το μυαλό του Μήτσου ήταν κινητήρας, θα ήταν από Γιούγκο 45 που έχει να αλλάξει λάδια από πριν γίνει η Αλέκα αρχηγός του Κόμματος. Δεν είναι ότι είναι χαζός, αλλά αδυνατεί να πάρει μπρος.
"Νίκο", λέει στην προαναφερθείσα ιδιοφυΐα, "εγώ που είμαι φίλος σου και σου δανείζω συνέχεια λεφτά για τυρόπιτες και σου έκανα κατάσταση με εκείνη τη γκομενίτσα στο πάρτι του Ογδοηκοστού Έκτου, θα με βοηθήσεις;"
"Εννοείται ρε, το συζητάς; Γιατί είναι οι φίλοι;" του απαντάει ο Νίκος. Ο Μήτσος κοιτάει γύρω-τριγύρω του τι παίζει. Όλοι βρίσκονται σε φάση "Νίκο, εγώ που είμαι φίλος σου και...". Μόνο δύο εξαιρέσεις υπήρχαν. Η πρώτη ήταν ο Μιχάλης, γνωστός και σαν "Ραλίστας" ή "Αετονύχης" ή "Γκομενοφονιάς" ή "Ο ψηλός με τη Γιαμάχα" ή "Ε.Π.Μ.Κ.Α.Χ (Επίσημος Προμηθευτής Μαύρου Και Άλλων Χόρτων"), ο οποίος είχε πάρει απόφαση ότι δεν πρόκειται να γράψει πάνω από τρία και άρα δεν είχε κανένα άγχος.
Η δεύτερη ήταν η Ευαγγελία, η οποία ήταν ο κλασικός τύπος που όταν τη ρωτάς τι καφέ πίνει, σου απαντάει Λουμίδη Παπαγάλο. Δυστυχώς για την υπόλοιπη τάξη, και σε αντίθεση με το Νίκο που ήταν πάντα πρόθυμος να μοιραστεί τις γνώσεις του, η Ευαγγελία ήταν η κλασική μυξοπαρθένα που τους μισεί όλους (αμοιβαία τα αισθήματα, μη νομίζετε) και δε θα βοηθούσε κανέναν ακόμα κι αν εξαρτιόταν η ζωή της από αυτό.
Στην άλλη άκρη της αίθουσας εντόπισε με την άκρη του ματιού του τη Λένα, η οποία φάνηκε να του χαμογέλασε. Γύρισε μπροστά του και είπε από μέσα του "Πάλι καλά που υπάρχεις κι εσύ ρε Νικολάκη..."
Μέχρι που μπήκε η επιτηρήτρια, η Παπαδοπούλου, γνωστή και σαν "Φράου Μέρκελ" ή "Η Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Απουσιολόγιο" ή "Ο Βλαντ ο Ανασκολοπιστής" ή "Θου βάδω τγία". Ο Νίκος γύρισε και είπε στον Μήτσο, "Δε σε ξέρω, δε με ξέρεις".
"ΒΓΑΛΤΕ ΤΟ ΣΚΑΣΜΟ ΒΛΑΜΜΕΝΑ!" φώναξε η Φράου. "Γράψτε τα στοιχεία σας πάνω στην κόλλα και ξεκινήστε να γράφετε. Έτσι κι αλλιώς την τύφλα σας δεν ξέρετε, ντουβάρια, μου θέλετε και να περάσετε την τάξη, οπότε δε θ'αργήσουμε". Και τους μοίρασε τα θέματα και τις κόλλες.
Ο Μήτσος κοίταξε καλά-καλά από πάνω μέχρι κάτω τα θέματα. Και τα ξανακοίταξε. Τον κοίταξαν κι αυτά. Σε κάποια στιγμή του φάνηκε ότι κάπου τα ήξερε. Μπα. Απλή συνωνυμία. Άφησε το στυλό κάτω και κοίταξε για λίγο γύρω του. Οι μόνοι που έγραφαν ήταν ο Μιχάλης, που εφάρμοζε στα σωστό-λάθος τη γνωστή αλάνθαστη μέθοδο "α-μπε-μπα-μπλομ", την οποία χρησιμοποιούσε κάθε Κυριακή και στο Στοίχημα και τον οδηγούσε πάντα σε εγγυημένο κουβά, και φυσικά ο Νίκος και η Ευαγγελία, που έγραφαν σαν να είχαν εξωτερικό σκληρό Sandisk 1 TB.
Δυστυχώς, ο Μήτσος αυτή τη στιγμή δούλευε με floppy των 3,5 ιντσών. Το μυαλό του άρχισε να αφαιρείται. Άρχισε να σκέφτεται εκείνο το άρθρο που διάβασε στο ίντερνετ χθες το βράδυ, όταν και υποτίθεται ότι έπρεπε να διαβάζει για την Εικονομαχία, για μια φώκια στην Αλάσκα που καπνίζει. Άραγε να καπνίζει έτοιμα ή στριφτά; Αλλά, αν καπνίζει στριφτά, πώς τα στρίβει; Και πού βρίσκει περίπτερο στην Αλάσκα; Πετάγεται στην κοντινότερη πόλη; Μήπως τα παραγγέλνει και της τα φέρνουν με το ταχυδρομείο; Και πώς γράφει τις παραγγελίες χωρίς χέρια;
Εκείνη τη στιγμή ο συναγερμός μαλακίας στον εγκέφαλό του άρχισε να χτυπάει. "Γουόρνιηνγκ! Γουόρνιηνγκ! Μπούλσχιετ λιέβελ ουόβερ νάιν θάουζιαντ!" "Τι κάνω ο μαλάκας;" είπε από μέσα του. "Πρέπει να γράψω!" Ξαναέπιασε το στυλό στα χέρια του και δοκίμασε να κάνει τα σωστό-λάθος. Παραδόξως, τα πράγματα πήγαν καλύτερα από το αναμενόμενο, ενώ στις λοιπές ειδήσεις ο Μέρφυ στριφογυρίζει στον τάφο του.
Δεύτερο θέμα. Η ερώτηση γράφει: "Περιγράψτε τις συνθήκες που οδήγησαν στην Εικονομαχία, τις συνέπειες αυτής στην Βυζαντινή κοινωνία και την τελική λύση του ζητήματος". Αυτό που διαβάζει ο Μήτσος είναι: 我从我的球头发并用勺子吃汤. Ζαλίζεται. Κοιτάει το ταβάνι. Τα ξανακοιτάει. Αυτή τη φορά το θέμα φαίνεται να είναι στα Ελληνικά. Καλό σημάδι.
"Εικονομαχία, ε;" λέει ο εγκέφαλός του. "Κάτι πρέπει να έχω ακούσει για αυτό το πράγμα. Δεν πειράζει, ας παίξουμε λίγο το καινούριο τραγούδι του Bieber μέχρι να θυμηθείς!" Άτιμε εγκέφαλε. Ο Μήτσος αυτή τη στιγμή είχε ξεχάσει το πλεϊστέσιο που θα του έπαιρνε η μάνα του αν έγραφε πάνω από δεκαεφτά και σκεφτόταν την αυτοκτονία. Αν και δεν πίστευε στο Χριστιανισμό, είχε αρχίσει να παρακαλάει το Άγιο Πνεύμα να του στείλει την επιφοίτηση.
Τζίφος.
Μα φυσικά! Το σκονάκι στην κάλτσα! Έσκυψε, δήθεν να δέσει τα κορδόνια του, και κοίταξε το μαγικό χαρτάκι που με τόσο κόπο είχε προετοιμάσει το προηγούμενο βράδυ. Σε μία ακόμα προκλητική, κατάφωρη και αδιανόητη παράβαση του νόμου του Μέρφυ, το σκονάκι περιείχε αυτό ακριβώς το θέμα που ζητούσε. Συνέχισε να κάνει ότι δένει τα κορδόνια του και ρούφηξε με λαχτάρα την άπλετη γνώση που του παρείχε το σκονάκι. Σηκώθηκε, υπό το ύποπτο βλέμμα της Φράου, και έκανε ότι τάχα σκέφτεται, για να μην κινήσει υποψίες ότι είχε σκονάκι μέσα στην κάλτσα του και τα είδε από εκεί.
Μάλιστα. Πάει κι αυτό. Τρίτο θέμα. Το Σχίσμα. Ευτυχώς, αυτά τα ήξερε καλά. Βλέπετε, η γιαγιά του, η οποία κατά τα άλλα είχε Αλτσχάιμερ και χρειαζόταν σκονάκι για να θυμάται το όνομά της, τους έλεγε τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα για αυτούς τους σατανάδες τους Κουτόφραγκους, που βγάζανε πράγματα από το μυαλό τους (σε αντίθεση φυσικά με όλους τους υπόλοιπους χριστιανούς) όπως το φιλιόκβε και νοθεύουν την πίστη και καλά έκανε στην τελική η ορθοδοξία και αποσχίστηκε και "εσύ παιδί μου με τους Παπικούς μη μπλέξεις, στον Αϊγιώργη να πας κάθε Κυριακή, να σε ξεμολογάει ο Παπαμιχάλης και ο Θεός θα σ'έχει καλά". Αυτά τα τελευταία φυσικά περί Αϊγιώργη δεν τα έγραψε στο διαγώνισμα.
Το τέλος είναι κοντά. Μετανοείτε άνθρωποι, η ώρα της κρίσης φτάνει Μόνο ένα θέμα έχει μείνει. Και τι θέμα! Ακριβώς το θέμα που κανείς δεν περίμενε να πέσει. Ο Μήτσος κοίταξε γύρω του. Φευγαλέα εστίασε στη Φράου, η οποία είχε το σύνηθες βλέμμα της "Αν δε γυρίσεις ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ στο αξιολύπητο και pathetic γραπτό σου, θα εκτοξεύσω από τα μάτια μου λέιζερ και θα σε κάνω έτσι όπως είσαι φρυγανιά ολικής". Ο Μήτσος έπιασε το υπονοούμενο και κάρφωσε τα μάτια του στο γραπτό του.
Αλλά, αλίμονο! Καμία σκέψη δεν ερχόταν στο μυαλό του. Ή μάλλον, καμία σκέψη σχετική με το τέταρτο θέμα της ιστορίας δεν ερχόταν στο μυαλό του, γιατί του έρχονταν μερικές πολύ ζωηρές σκέψεις για το τι ακριβώς θα έκανε στη Λένα όταν θα την πετύχαινε σουρωμένη σε κάποιο πάρτι και θα της αποκάλυπτε τι ακριβώς αισθήματα ξυπνάει μέσα του. Παράθεση των εν λόγω πράξεων δε θα γίνει γιατί το ΚΠΣΑ προσπαθεί να πουλήσει το προφίλ ενός ευχάριστου και ψυχαγωγικού αναγνώσματος για όλη την οικογένεια.
Απλά θα σας πω ότι ένα χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά εμφανίστηκε στο πρόσωπό του, το οποίο έσβησε μόλις συνειδητοποίησε ότι δε βρισκόταν στις τουαλέτες κάποιου κλαμπ, αλλά σε ένα θρανίο που έγραφε πάνω "ΠΑΟ-θρησκεία-θύρα 13" και έπρεπε να γράψει το τέταρτο θέμα επί του οποίου δεν είχε την παραμικρή ιδέα.
Κρύος ιδρώτας άρχισε να τον λούζει. Το βλέμμα του θόλωσε. Είχε αρχίσει να σκέφτεται πολύ σοβαρά να δολοφονήσει την Φράου φέρνοντάς της καρέκλα στο κεφάλι και να βάλει τον Νίκο να του γράψει τα θέματα. Δυστυχώς γι'αυτόν, ο Νίκος είχε ήδη φύγει, προφανώς για να γλιτώσει από το θάλαμο βασανιστηρίων.
Ο Μήτσος δεν είχε σκοπό να κάτσει για πολύ ακόμα. Έριξε στα κάρβουνα ό,τι θυμότανε απ'όλη τη χρονιά, πέταξε μέσα και μερικές λεκτικές σάλτσες σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κερδίσει την εύνοια της καθηγήτριας που τους έκανε ιστορία, η οποία, ευτυχώς, ήταν γνωστή για το γεγονός ότι είχε βάλει οκτώ σε κάποιον που πήγε και της έγραψε στη λογοτεχνία τον ύμνο του Ολυμπιακού, γιατί τόσο χρειαζόταν για να περάσει. Καλή ψυχούλα δηλαδή.
Και μετά έφυγε. Με το που πέρασε την πόρτα της τάξης, ένιωσε να αναπνέει ξανά. Αλλά δεν τολμούσε να χαμογελάσει. Κανείς, άλλωστε, δε χαμογελούσε έξω στην αυλή. Για την ακρίβεια, όλοι είχαν το γνωστό ύφος "και τώρα την έχουμε επισήμως πουλέψει". Εντάξει, σχεδόν όλοι. Ο μόνος που χαμογελούσε ήταν ο Νίκος, αν και προσπαθούσε να μη φαίνεται, γιατί λίγο ήθελαν οι υπόλοιποι να τον αρχίσουν στις μάπες.
Ο Μήτσος έψαξε τη Λένα. Την βρήκε σε μια άκρη, να κοιτάει το άπειρο, σχεδόν έτοιμη να κλάψει, και θεώρησε ότι θα ήταν καλύτερο να μην προσπαθήσει να την πλησιάσει. Αντ'αυτού πήγε στο Νίκο, με την ελπίδα ότι αυτά που θα του έλεγε θα ήταν αυτά που είχε γράψει.
"Ρε συ Νίκο, αυτό το τέταρτο θέμα τι σκατά ζητούσε;"
Κι ο Νίκος του είπε.
"Δεν πειράζει μωρέ...καλό είν' και το PC..."

Humor. Have you got it, muthafucka?

Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι το χιούμορ αποτελεί στις μέρες μας είδος προς εξαφάνιση, κάτι σαν την καλή μουσική, τις δεκαεννιάχρονες παρθένες και τους σοβαρούς πολιτικούς.
Αυτό βέβαια το είχαμε ήδη παρατηρήσει στην ελληνική τηλεόραση, στην οποία το Ουκ αν Λάβοις έκανε 13 επεισόδια και η Πολυκατοικία τρεις σεζόν. Με δύο επεισόδια την εβδομάδα. Το φαινόμενο είναι γνωστό. Όλο το πλήθος έχει μαζευτεί γύρω από έναν τύπο με μια κιθάρα που παίζει Κατσιμιχαίους, ενώ λίγο παραδίπλα ένας άλλος τύπος κατεβάζει όλη τη δισκογραφία του Τζίμη του Χέντριξ στην δικιά του κιθάρα. Με τη μύτη. Πάνω σε ένα μονόκυκλο. Και με το άλλο χέρι του λύνει τον κύβο του Ρούμπικ. Με δυο λόγια, οι μετριότητες θριαμβεύουν και αυτοί που πραγματικά αξίζουν περνάνε στο ντούκου.
Αλλά το φαινόμενο έχει αρχίσει να εξαπλώνεται παντού. Και ειδικά στο ίντερνετ. Θα θυμάστε, πιστεύω, εκείνο το άρθρο του Φάε Ένα Μαλάκα που κορόιδευε έναν ανώνυμο που έλεγε ότι το ίντερνετ είναι μικρογραφία της κοινωνίας. Λοιπόν, αγαπητέ Μαλάκα (το κεφαλαίο είναι γιατί του έχω απονείμει τον τίτλο του Μαλάκα τιμητικά), μπορεί να μην είναι έτσι, αλλά σε κάποια πράγματα είναι μια πολύ καλή αναπαράσταση. Και το χιούμορ είναι ένα από αυτά.
Στο ίντερνετ, λεπόν, θεωρείται χιούμορ το να κάνεις κάποιον να πιστεύει ότι θα δει κάτι το τρομερό και συγκλονιστικό και τελικά να καταλήγει να βλέπει αυτό:
Ναι, εντάξει, δε λέω, είναι πολύ σπαστικό να σου υπόσχονται ένα σύνδεσμο για την τσόντα της Μέγκαν Φοξ ή το μυστικό αρχείο του υπουργείου οικονομικών που λέει ότι ο Σαμαράς θα πάρει πέντε δισεκατομμύρια ευρώ μπόνους αν βγει πρωθυπουργός και να σου δείχνουν έναν κοκκινομάλλη να τραγουδάει την αγάπη του στην γκόμενά του. Αλλά την 105η φορά δεν είναι πια αστείο, και σε αυτό το σημείο θα έλεγα ότι το τραγουδάκι δεν είναι και καθόλου άσχημο αν δεν κινδύνευα να χαρακτηριστώ gaylord από μερικούς-μερικούς.
Κι αυτό δεν είναι καν μέσα στα εκατό χειρότερα. Ας αναλύσουμε λίγο το περιεχόμενο ενός σάιτ όπως το 9gag, το οποίο έχει και το θράσος να φέρει τον υπότιτλο Just for fun:

• Χιλιάδες εικόνες με γάτες, γάτες και έξτρα γάτες να χαζολογάνε αριστερά και δεξιά. Λοιπόν, θα το πω για μία φορά. Οι γάτες δεν είναι αστείες, ειδικά σε δόσεις των εκατό χιλιάδων εικόνων ανά δευτερόλεπτο. Για την ακρίβεια, είναι αντιπαθητικές. Ναι, το είπα! Δε συμπαθώ τις γάτες! Αν αποφάσιζα ποτέ να πάρω κατοικίδιο, θα προτιμούσα να πάρω έναν αλιγάτορα, ένα εξωγήινο τέρας ή την Παπαρήγα, παρά μια γάτα. 
• Χιλιάδες εικόνες με σκύλους, σκύλους και έξτρα σκύλους να χαζολογάνε δεξιά κι αριστερά. Εντάξει, συμπαθώ κάπως περισσότερο τους σκύλους, αλλά ούτε αυτοί είναι αστείοι, ειδικά σε δόσεις των δέκα χιλιάδων εικόνων ανά δευτερόλεπτο. Και όχι, δε θα έπαιρνα ούτε σκύλο για κατοικίδιο. Μάλλον θα έπαιρνα έναν εξημερωμένο οδηγό αγώνων. Μερικοί λένε ότι το γεννητικό του όργανο έχει το σχήμα του τιμονιού μιας Άστον Μάρτιν και ότι φοβάται τις καραμέλες με γεύση μέντας. Το μόνο που ξέρω εγώ είναι ότι τον λένε Στιγκ.
  
• Ατελείωτα "αστεία" περί των Avengers (Σκάρλετ-λατρεία-γαμώ τη Σούπερ Τρία), του Sky-ήμουν-κι-εγώ-μαλάκας-σαν-κι-εσένα-μέχρι-που-μου-ήρθε-ένα-βέλος-στ'αρχ...στο-γόνατο-rim, του Super Mario, του φύλου του Justin Bieber (ναι, ο Justin είναι γυναίκα και η Selena λεσβία, γελάσαμε πάλι, μουαχαχαχαχα, μην κατουρηθώ κιόλας απ'το πολύ το γέλιο, μα πού τα βρίσκει;) του How I Met Your Mother, του Big Bang Theory, των Πόκεμον (ναι, πρέπει να τα πάρεις όλα, σου 'χει μείνει ένα ακόμα, το Αρχίδιαμου-ον, πάρ'το κι αυτό να ησυχάσουμε επιτέλους) και του House, συνοδευμένα πάντοτε από εντελώς ξεκάρφωτες αναφορές σε πατάτες. Τι το αστείο έχει μια πατάτα; Λέει ανέκδοτα; Κάνει ζογκλερικά; Μήπως κάνει stand up comedy ωσάν τον Γιώργη τον Κάρλιν; Απαντήστε μου! Κι εγώ τόσα χρόνια τις έτρωγα αντί να τις έχω σε ένα ντουλάπι να με κάνουν να γελάω σε στιγμές απελπισίας.
• Εκατοντάδες ποστ, αστεία πάντα, που έχουν να κάνουν με τούρτες, μερέντα, μπέικον, βυζιά και τούρτες με μερέντα, μπέικον και ζωγραφισμένα βυζιά πάνω. Αγαπητοί φίλοι, θα σας πω κάτι που θα σας αλλάξει τη ζωή μια για πάντα. Τα βυζιά και τα γαμηστερά φαγητά δεν είναι laughing matter. Ο τελευταίος που έκανε το λάθος να αστειευτεί με τα βυζιά βρίσκεται τώρα σε τροχιά γύρω από το Άλφα του Κενταύρου. Δε θέλετε να έχετε τη μοίρα του.
• "Αστεία" βασισμένα σε στερεότυπα του τύπου "οι γυναίκες ανήκουν στην κουζίνα" ή "οι κοκκινομάλληδες δεν έχουν ψυχή". Οι γυναίκες ανήκουν στην κουζίνα, ε; Για πες μου άλλη μία πόσες πολλές γυναίκες δέχθηκαν να κάνουν σχέση μαζί σου χάρη στον υπέροχο και ανοιχτόμυαλο χαρακτήρα σου; (ναι, το ξέρω ότι ο χαρακτήρας κάποιου δεν είναι ανοιχτόμυαλος, τι θέλετε τώρα;) Και οι κοκκινομάλληδες δεν έχουν ψυχή. Μάιστα. Ακόμη κι αν δεχθούμε ότι υπάρχει αυτό που λέμε ψυχή και δεν είναι κατασκεύασμα της φαντασίας μας, τότε ο μόνος που δεν είχε ψυχή ήταν ο Μπαρτ Σίμπσον, ο οποίος σε ένα επεισόδιο είχε πουλήσει την ψυχή του στον Μίλχαους με αντάλλαγμα ένα βιντεοπαιχνίδι, αν δε με απατά η μνήμη μου με έναν υδραυλικό, έναν εφοριακό και δύο μπογιατζήδες.
• Φάτσες που ακόμα και ένα πεντάχρονο από νηπιαγωγείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες μπορεί να ζωγραφίσει, να εμπλέκονται σε ημικαθημερινές, ημισουρεαλιστικές και εντελώς ηλίθιες καταστάσεις, παρέα με άλλα πολύ αστεία memes όπως αυτά που ακολουθούν:
  
• Και κάπου εκεί στο βάθος, καλά κρυμμένα μέσα στη Μόρντορ του ηλίθιου και του ανύπαρκτου χιούμορ, μπορεί να βρεις και δύο τρία πράγματα που είναι πραγματικά αστεία.

Σίγουρα, ένα μεγάλο μέρος του χιούμορ βασίζεται στην επανάληψη. Σίγουρα, σχεδόν σε κάθε σειρά υπάρχουν πράγματα που αποτελούν πηγή γέλιου κατ'εξακολούθησιν. Στο Married with Children ήταν η αγαμία του Μπαντ, οι χοντρές γυναίκες που έμπαιναν στο μαγαζί και τα τέσσερα touchdown που είχε σκοράρει ο Αλ στο λύκειο. Στο Friends ήταν το We were on a break, η ικανότητα του Τζόι να τρώει τα πάντα όλα και η μανία της Μόνικα με την καθαριότητα. Στο Big Bang Theory είναι το Bazinga του Σέλντον και οι awkward ομοφυλοφιλικές στιγμές μεταξύ του Χάουαρντ και του Ινδού, και στο South Park είναι ο θάνατος του Kenny.
Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να ξέρεις πότε να σταματήσεις. Αν έβλεπες ένα επεισόδιο του Married with Children, δεν ασχολιόταν μόνο με τα τρία θέματα που έγραψα πιο πάνω. Κάθε επεισόδιο είχε μια άλφα πλοκή, δεν υπήρχαν επεισόδια που να ήταν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Κάθε (σχεδόν) φορά θα έπαιζε και ένα αστείο για τη φουσκωτή κούκλα που πηδούσε ο Μπαντ ή κάτι τέτοιο, αλλά μετά η πλοκή θα προχωρούσε και σε άλλα πράγματα. Και αυτό δεν είναι κακό, ίσα ίσα που είναι κι αρκετά αστείο.
Όταν όμως ανοίγεις μια σελίδα και βλέπεις τα ίδια ακριβώς πράγματα που έβλεπες και χθες, και προχθές, και πριν από ένα μήνα, και πριν από τρία χρόνια, με μικροδιαφορές που δεν είναι ορατές δια γυμνού οφθαλμού, αυτό πια δεν είναι αστείο, είναι η Μέρα της γαμημένης Μαρμότας!
Κι αν εξακολουθείς να γελάς με το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά, τότε ή Αλτσχάιμερ έχεις, ή ηλίθιος είσαι. Ή και τα δύο, το ένα δεν αποκλείει το άλλο.
Αυτά, και να προσέχετε μην πείτε στην γκόμενά σας "οι γυναίκες ανήκουν στην κουζίνα" κι αυτή πάει στην κουζίνα. Και γυρίσει με ένα τηγάνι στο χέρι.